Sunday, October 26, 2008

ခရီးသြား မွတ္တမ္း ၁

အဲဒီအေဆာက္အဦးႀကီးမွာ ႏိုဘယ္လ္ဆုေတြေပးတာေလ

ခရီးတခု ထြက္ေနရတယ္။ အလုပ္နဲ႕ သက္ဆုိင္တဲ့ သင္တန္းတခု တက္ဖုိ႕ေလ။ အဲဒီသင္တန္းမတုိင္ခင္ ရံုးခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ေတြ ေလ့လာသင္ယူ ကူလုပ္ေပါ့ေလ။ ေအးလြန္းတဲ့ ဥေရာပႏုိင္ငံရဲ႕ ေဆာင္းရာသီ ဆုိေတာ့လဲ အာရွတုိက္သူ အေအးေၾကာက္ က်မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။

ေရာက္ခါစက အိပ္ယာကေန ႏုိးေတာ့ မနက္ ၅ နာရီ ။ အျပင္ဘက္ၾကည့္ေတာ့လဲ မိုးမလင္းေသး။ ဒါနဲ႕အိပ္ေန၊ အိပ္မရ နာရီထပ္ၾကည့္ မနက္ ၇ နာရီ မိုးမလင္းေသး။ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဘးက ညီမတေယာက္ကို ထႏိႈးၿပီးေမးရတယ္။ ေဆးေဆး မိုးဘယ္အခ်ိန္လင္းလဲေပါ့။ သူက အမ အိပ္ဦး ၈ နာရီေလာက္မွ ထ အေတာ္ပဲတဲ့။

အမ္မေလး ေက်ာကိုပူေနေရာ။ ဒါနဲ႕ ထမင္းတအိုးထတည္ထားလိုက္တယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႕ ရံုးတက္ဖို႕အဆင္သင့္ျပင္ရတာပဲကိုး။ ဟင္းခ်က္ဖုိ႕ကလည္း ေအးတဲ့ရာသီဆုိေတာ့ ေလထုသိပ္သည္းေတာ့ အေညွာ္ေတြ လုပ္လုိ႕ မျဖစ္ဘူး ဆိုျပန္တယ္။ ဟမ္ ဒါဆို ဘယ္လုိဟင္းခ်က္စားၾကလဲဆိုေတာ့ ဒီလုိပဲ မိုကၠရုိုေ၀့ဖ္ထဲ အားလံုးေပါင္းထည့္ ခ်က္လုိက္တာပဲတဲ့။ ျဖစ္ရေလ…။

ရံုးကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္လုိ႕ရမယ္၊ ဆူရွီေတြ စားလို႕ရမယ္ ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဆူရွီက ေစ်းႀကီးေပမယ့္ ေန႕တုိင္းအလကားစားရနည္းလားေနာ္။ ေန႕တုိင္း ႏွစ္သက္စြာအားေပးတယ္။ ထမင္းစားေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ စုစားၾကတာပဲ ။ ရံုးမွာက်မွ ထမင္းအုိးတည္ၿပီး ဟင္းခ်က္တတ္တာကေတာ့ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစု။ မိန္းကေလးဆုိေတာ့လဲ သူတုိ႕ ခ်က္တာ ကပ္စားလိုက္တာပဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလဲ ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္ထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲ။ ၀တ္ရတာလဲ အထပ္ထပ္။ လူတုိင္းကလဲ ေျပးေနသလို သြားေနၾကတာပဲ။ ေအာ္.. ရထားခ်ိန္ ကားခ်ိန္ေတြက အတိအက်ကိုး။ အခ်ိန္ေနာက္ကို အမွီေျပးေနတာျဖစ္မယ္။ ရာသီဥတုကေတာ့ မိႈင္းမႈန္ေ၀ ေနတာပါပဲ။ ဘူတာကေန ရံုးကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေခၽြးထြက္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ကားတမွတ္တုိင္ စီးဖို႕ ရွိေပမယ့္ မစီးခ်င္ပါ။ ဒီလုိလမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ တေန႕လံုး ရံုးက ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထုိင္ေနရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲေနာ္။ ေလွ်ာက္ပါတယ္ ေန႕တုိင္း။

ဒီေန႕စေနဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက ေစ်းေတြ ေရွာ့ပင္းေမာေတြကို ၀င္းဒုိးေရွာ့ပင္ လုပ္ပစ္တယ္။ ၀ယ္ေတာ့မ၀ယ္ပါဘူး။ သူတုိ႕ပိုက္ဆံကို ကိုယ္က ၆ နဲ႕ေျမွာက္ၾကည့္ေနမိတာကိုး။ ကိုယ့္ဆီမွာလဲ ရွိသားေပါ့ ဒီလိုဟာေတြမ်ား ။ ေစ်းသြားသူအခ်င္းခ်င္းလဲ မ၀ယ္ေသးဘူး အမတဲ့။ ေနာက္လေတြ ေလွ်ာ့ေတာ့မွာတဲ့ ။ ခုလဲ ေလွ်ာ့တာရွိေနတာပဲ ၂၅ ရာႏႈန္း ၃၀ ရာႏႈန္း တခ်ိဳ႕ ၅၀ ရာႏႈန္း ဒါကိုေတာင္ မ၀ယ္နဲ႕ဦး ေလွ်ာ့ဦးမယ္ဆုိပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္ေပါ့ေလ။
ဥေရာပ ရုပ္ရွင္ထဲ ကုိယ္တိုင္၀င္ေရာက္ေနသလိုလို

ထူးဆန္းတာကေတာ့ စေနဆို ပြဲရွိလုိ႕ ထြက္သလားမွတ္ရတယ္ လမ္းေပၚလူအျပည့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ လူအျပည့္ ။ တနဂၤေႏြဆို ေျခာက္ကပ္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္.. ဥေရာပစတိုင္ ဆိုတာ ဒါပဲကိုးးးးးးးးး။ မွတ္သားလိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္တခုက က်မေနတဲ့ အိမ္နားမွာ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနတဲ့ အိမ္ရွိတယ္။ အိမ္ကေလးက ခပ္ရိုးရိုးေလးနဲ႕ သူရံုးတက္ဖုိ႕ လာေခၚတဲ့ ကားေတြကလည္း သာမန္ေတြပါပဲ။ က်မျဖင့္ သူတုိ႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ခုထိေတာ့ မျမင္ေသးဘူး။ က်မရံုးသြားခ်ိန္နဲ႕ သူရံုးတက္ဖုိ႕ လာေခၚခ်ိန္ကေတာ့ အၿမဲပဲ တူေနတယ္။ သူတက္တဲ့ ရံုးကလဲ က်မတုိ႕ ရံုးနားမွာပဲတဲ့။

ဒီမွာေတာ့ အ၀ါေရာင္ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႕ ေအးစိမ့္တဲ့ ရာသီနဲ႕ ကဗ်ာဆန္ခ်င္သလိုလုိ ရွိေနေပမယ့္ အလုပ္က ည ၈ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေနရေလေတာ့ အိမ္ကခြာလာတာ ၁ လ ေက်ာ္ေနၿပီ ခုထိ သိပ္မလည္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ မနက္ျဖန္လဲ ေနာက္တႏုိင္ငံမွာ သင္တန္းတခု သြားတက္ရဦးမယ္ေလ။ ျပန္လာမွ ဆက္ေရးဦးမယ္။ ခုကေတာ့ ဘ၀ဒုိင္ယာရီေရးဖုိ႕ အခ်ိန္မရေသးဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းျပထားတာပါ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, October 20, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ ၊ အခန္း (၇)

အခန္း (၇)
ေရတိုက္ပြဲ ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားသူ မ်ားလာတယ္။ ခု ျပန္ေျပာရတဲ့အခါမွာေတာ့ သိပ္ႀကီးက်ယ္တာလဲ မဟုတ္ပဲ လုိ႕ ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဘ၀နဲ႕ခ်ီခဲ့ၾကမယ္လုိ႕ ထင္မိတာပဲ။ ေရအသက္က တမနက္လို႕ေတာင္ တင္စားၾကတာမဟုတ္လား။

ေထာင္ထဲမွာ ေရလာခ်ိန္မလာခဲ့ရင္ အဲဒီေန႕အတြက္ ပထမဆံုးအခက္အခဲက ေသာက္ေရ မရွိေတာ့တာပဲ။ ေရလာတဲ့အခါ ေရခ်ိဳးမခ်ခင္ ပထမဆံုးေခၚတာ ေသာက္ေရ ခပ္ထည့္ဖုိ႕ပဲ။ ေရပိုက္ကလာတဲ့ေရကို ေရစစ္တပ္ထားတဲ့ ေရအိုးနဲ႕ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေရအိုးနဲ႕ခံၿပီး အခန္း ၁ နဲ႕ အခန္း ၂ ေရွ႕နားမွာ ခ်ထားတဲ့ ေရခ်ိဳးတဲ့စဥ့္အိုးနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ေသာက္ေရအိုးထဲကို ထည့္ရတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိတဲ့ ဗူးေလးေတြထဲ ျဖည့္ထားေပါ့။ ၃ ခန္းက လူ ၁၂ ေယာက္ ၁၃ ေယာက္ပဲဆုိေတာ့ အဲလို စဥ့္အိုးမရွိပဲ ေသာက္ေရအိုးခပ္ႀကီးႀကီးတလံုးကို အခန္းအထဲက ေထာင့္မွာ ထားတယ္။ အဲဒီထဲကိုျဖည့္ထည့္ထား ကိုယ့္ဗူးေတြထဲ ထည့္ထား။ ဒီေလာက္ပဲ။ ေရတရက္မလာေတာ့ရင္ အဲဒီေသာက္ေရက ျပတ္သြားတာပဲ။ တခါတေလ ညေနထိ မီးလဲမလာေတာ့တာမို႕ ေရလဲမလာႏုိင္ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါ တန္းပိတ္ခ်ိန္ခဏ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေယာက္်ားေထာင္ဖက္က တံခါးနားထိ လာပို႕တဲ့ ေထာင္ထဲက ေရတြင္းရွိတဲ့ေနရာက ထမ္းလာတဲ့ ေသာက္ေရကို အက်ဥ္းသူေတြက သြားထမ္းၿပီး ေသာက္ေရအိုးေတြထဲ ထည့္ရတယ္။


အဲဒီလိုကလဲ တပတ္မွာ အနည္းဆံုးတရက္ေလာက္ကျဖစ္တတ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တရက္ ညေန တန္းပိတ္ခ်ိန္ထိ ေရမလာေပမယ့္ ေယာက္်ားေထာင္ဖက္ကလဲ ေရထမ္းေရာက္မလာဘူး။ ဒီေတာ့ ၀ါဒါမေတြက ေသာက္ေရညဖက္အတြက္ေလာက္တယ္ မဟုတ္လား ဆုိၿပီးေမးေတာ့ ေလာက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး တန္းပိတ္လိုက္တယ္။ ညဖက္မွာ တခ်ိဳ႕ ပတ္လည္က လူေတြကို အထဲက လူတခ်ိဳ႕က ေရဗူးေတြေပးၿပီး ေရျဖည့္ခိုင္းၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေသာက္ေရအိုးထဲမွာ ေရက ညေနကထက္ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတယ္။ မနက္တန္းစီ လူစစ္ လုပ္ၿပီးခ်ိန္ထိေတာ့ ေအးေဆးပဲ ။ ေရက ယူထားတာေတြနဲ႕ ေလာက္ေနတုန္းေပါ့။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရက လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ေသာက္ေရေတြနဲ႕ ပန္းကန္ေဆးလက္ေဆး လုပ္ေနၾကသူေတြက ရွိေနတာကိုး။ အဲဒီအခါမွာ ခါတုိင္းလို ေယာက္်ားေလး ေဆာင္ဖက္ကေနလဲ ေရထမ္းကေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။ ေထာင္တခုလံုး ေရမလာတာဆုိပဲ။ ဒါနဲ႕ ေသာက္ေရလဲ မရွိေတာ့ ေရ တထမ္း ၂ ထမ္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ပို႕ေပးပါလို႕ မိန္းမေထာင္မႈးက ေတာင္းပန္တယ္။ ေရက ၂ ထမ္းေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေရ ၂ ထမ္းကို ေသာက္ေရအတြက္ပဲ သံုးပါ။ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ရမယ္မသိတာမို႕ ေရေသာက္ခ်င္သူက ဒီေသာက္ေရအိုးမွာပဲ အ၀လာေသာက္ပါ။ မသယ္ပါနဲ႕ ။ ေျပာထားတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိ ေရရွားေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေရကို ပန္းကန္ေဆး လက္ေဆး လုပ္ရင္ ခဏေလးကုန္သြားမွာ မုိ႕ အဲလို ခ်မွတ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုစည္းကမ္းမ်ိဳးကို သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူေတြကို ကိုင္ခိုင္းမွ အားလံုးလိုက္နာ မယ္ဆုိတာကိုလည္း ေထာင္မႈးမက သိတယ္။ တန္းစီးဆိုရင္ လိုင္း၀င္ထားသူေတြကို မ်က္ႏွာနာရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သီးသန္႕သမားေတြထဲက ၂ ေယာက္ကုိ ေသာက္ေရ အိုးေစာင့္ခိုင္းလုိက္တယ္။
ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ သီးသန္႕ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေတြ ထံုးစံ စည္းကမ္းကို ေသခ်ာ လုိုက္နာတယ္။ ေရေသာက္ခ်င္သူ လာေသာက္ အ၀ေသာက္ ကိုယ္ဗိုက္ထဲထည့္မယ္ဆုိ ေသာက္ႏုိင္သေလာက္ေသာက္ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေန႕လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေရက ကုန္ခါနီးဖင္ကပ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ လာေသာက္တဲ့လူေတြကုိ အရင္လို ခပ္မေသာက္ခိုင္းပဲ တေယာက္နည္းနည္း ေသာက္ခြင့္ကို ခပ္ေပးရတဲ့အထိျဖစ္လာတယ္။ ေရကလဲ ထပ္မေရာက္လာေသးဘူး။ ေရ ထပ္ေရာက္ဖုိ႕ ရွိလား သြားေမးရင္လဲ ထပ္ေရာက္ဖုိ႕လဲ မျမင္ေသးဘူးလို႕ ၀ါဒါမေတြကေျပာတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဖာက္ခ်င္သူက တန္းစီးေဒၚၾကည္ေအာင္ ဆိုေတာ့ သူက သူ႕ရဲ႕ လက္တုိလက္ေတာင္းတေယာက္ကို ေရဗူးတခုနဲ႕ ေရျဖည့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ တကယ္က သူ ေသာက္ဖုိ႕မဟုတ္ဘူး။ ပန္းကန္ေဆးဖုိ႕လား သစ္သီးေဆးဖုိ႕လား တခုခု လုပ္ဖုိ႕ ခပ္ခိုင္းလိုက္တာ။

အဲဒီမွာ အားလံုး မွ်မွ်တတေသာက္ႏုိင္ဖုိ႕ ေရေစာင့္ေနတ့ဲ ၂ ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့။ ခပ္လို႕မရဘူး ေျပာေတာ့ တန္းစီးခပ္ခိုင္းတာ ဆုိၿပီး ခပ္မာမာေျပာခပ္ေတာ့ ဒီဖက္က ၂ ေယာက္ကလဲ အဖံုးကို ဖံုးလိုက္ၿပီး သူ႕ေရဗူးကို ဖယ္ထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တန္းစီးက သူခပ္ခိုင္းတာမို႕ ထည့္ေပးလိုက္ပါလို႕ လာစြာေတာ့တာေပါ့။ ဒီကလဲ အားလံုး တေျပးညီပဲ လုပ္ေနတာမုိ႕ ေရေသာက္ခ်င္ရင္ သူတုိ႕လိုပဲ ႀကိဳက္သေလာက္ခပ္ေသာက္သြားပါ။ ဒါေပမယ့္ ဗူးထဲကိုေတာ့ ထည့္ခြင့္မျပဳဘူး ဆိုၿပီး စကားမ်ားတာေပါ့။ တန္းစီးကလဲ သူတန္းစီး အမိန္႕ေပးေနတယ္ေပါ့။ ဒီဖက္ကလဲ စည္းကမ္းအရ ေျပာတာေပါ့။ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၿပီး တန္းစီးဖက္ကရပ္တဲ့လူေတြက ၀ိုင္းခ်ဖုိ႕လုပ္ပါေလေရာ။ ဒီဖက္က လူေတြကလဲ မေၾကာက္တတ္တဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ခ်မယ္ဆုိလဲ ခ်မယ္ ေပါ့။ သီးသန္႕ ၂ေယာက္မွာ တေယာက္က သိုင္းသမား ။ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ကိုယ့္လူေတြ ထိေတာ့မယ္ဆို အကုန္၀င္ခ်ဖုိ႕ ျပင္ထားၿပီးသား။ သီးသန္႕ ၁၅ ေယာက္ေလာက္နဲ႕ တန္းစီးရဲ႕ လူရင္း လူမိုက္ ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ေလာက္နဲ႕ေပါ့။ က်န္တဲ့လူေတြကလဲ ၀ါဒါမေတြ ေျပးေျပာသူေျပာ ။ ေၾကာက္လန္႕တၾကားေအာ္သူေအာ္။ ေျမွာက္ေပးသူ နဲ႕ ျဖန္ေျဖသူ ေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြ စကားသံေတြ ဆြဲသံေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ့္ကို ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ဆူဆူညံညံျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မႈးမလဲ မရွိေတာ့ ၀ါဒါမေတြက သီးသန္႕နဲ႕ တန္းစီးရန္ပြဲကို မျဖန္ေျဖရဲပဲ ေလးတံခါး ေျပးေခါက္ေတာ့တာေပါ့။( မိန္းမေထာင္ အ၀င္တံခါးကို ေခၚတာ) ဟိုဘက္က ေထာင္မႈးေတြ ၀င္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီဖက္မွာလဲ ေထာင္ပုိင္ေလး ေရာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ရန္ျဖစ္တဲ့လူေတြ ဒီဖက္ေခၚလာ ဆိုေတာ့ ေထာင္မႈးက ရန္ျဖစ္တဲ့ ၂ဖက္စလံုးကို ဟိုဘက္က ေထာင္ပိုင္ေလး ရွိေနတဲ့ ေထာင္ေဆးရံုတံခါး၀ ထိေခၚသြားတယ္။ ရန္ျဖစ္တဲ့ အထဲမွာ တန္းစီးကို ေထာင္ပိုင္ေလးက သိေနေပမယ့္ ဒီဖက္က သီးသန္႕ ၂ ေယာက္ကို သူကမသိဘူး။ ဒီေတာ့ တန္းစီးကို ခံခ်မယ့္ ၂ေယာက္ကို ဒါအမိန္႕ဖီဆန္တာပဲ ဆုိၿပီး ဘာမွ မေမးမစမ္းပဲ လက္ပိုက္စမ္းလုိ႕ ေျပာ၊ ေနာက္ ႀကိမ္သာ ဆြဲ ကိုင္ၿပီး ရိုက္ဖုိ႕ ျပင္တာပဲ။ သီးသန္႕ ၂ေယာက္ကလဲ ခပ္မာမာ ၂ ေယာက္ဆုိေတာ့ လက္မပိုက္ပဲ ဘာလို႕ ရိုက္ဖုိ႕ျပင္တာလဲ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ မေမးပဲ ရုိက္လို႕ရသလားလို႕ ခပ္တည္တည္ ျပန္ေမးလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေထာင္ပိုင္ေလးက တြန္႕သြားတယ္ ။ မေၾကာက္မရြံ႕ ျပန္ေမးတာမို႕ ဘာလိုလူမ်ိဳးလဲ လို႕ သတိ၀င္သြားပံုပဲ။ နင္တုိ႕က ဘာေတြလဲ လုိ႕ စေမးတယ္။ က်မတုိ႕က သီးသန္႕အက်ဥ္းသူေတြပါ ဆုိၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ မရိုက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ဒီလိုျဖစ္တာ ေရမရွိလုိ႕ ဆုိရင္ ေရအျပည့္ျဖည့္ေပးလိုက္ လို႕ အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။

ေရလာျဖည့္တဲ့ ေရထမ္းေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၀င္ထမ္းေပးေနတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေလးအေမေတြဆို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႕ တဖြဖြနဲ႕ ၀မ္းသာစကားေတြ ေျပာလို႕။ က်န္တဲ့လူေတြလဲ ၀မ္းသာအားရ ေရဗူးေတြ ေရျဖည့္ၾကၿပီး သီးသန္႕ေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာအားေပးလို႕ေပါ့။ တန္းစီးကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ေလးက ဘာမွသူ႕ကိုေျပာမသြားေပမယ့္ သူအေရးနိမ့္သြားတယ္ဆိုတာ သိေတာ့ စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္ပဲ ေခ်ာင္မွာ ထိုင္ေနတာေပါ့။
တကယ္က အစကတည္းက ေသခ်ာတင္ၿပၿပီး ေရေတာင္းေပးလုိက္ရင္ ဒီလုိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ၾကည့္ရင္ သူတုိ႕က ေထာင္ထဲကလူေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဒုကၡျဖစ္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္ေနၾကတာလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႕ရမယ္။ အဲဒါလဲ ေနခဲ့သမွ်ကာလအတြင္းမွာ ဒီလိုအျဖစ္ဆင္ဆင္ေတြ ခဏခဏေတြ႕ခဲ့ရလို႕ပဲ။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို လူေတြလို႕ သတ္မွတ္္ဖို႕ ၀န္ေလးတယ္။ သူတုိ႕စားဖုိ႕ေသာက္ဖုိ႕ ရဖုိ႕ ပဲ စဥ္းစားၿပီး တျခားအခ်ိန္ေတြဆို လူ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ ဆက္ဆံ ဖုိ႕ ၀န္ေလးၾကတယ္။ လူတေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ေမ့ေလာက္ေအာင္ကို ေထာင္ပံုစံ ေပးၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာ္ရံုလူဆို ေထာင္တခါက်တာနဲ႕ လန္႕သြားၾကေပမယ့္ လူရည္လည္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္းက်သူေတြက သူမ်ားေတြကိုနင္းၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ယူတတ္တဲ့ ေထာင္မေၾကာက္တဲ့ လူမိုက္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေထာင္ဆုိတာ အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေပးတဲ့ စခန္းမဟုတ္ေတာ့ပဲ လူလည္က်နည္း လူမုိက္လုပ္နည္း ေတြ ပိုတတ္လာေစတဲ့ ေနရာျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ အေျခခံအသိမရွိသူေတြ ျဖစ္သြားတတ္တာေပါ့။

အဲဒီအထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ သီးသန္႕အက်ဥ္းသူ ၂ေယာက္မွာ တေယာက္က ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီး စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးတခုကို ထူေထာင္ထားႏုိင္သူ တေယာက္အျဖစ္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တည္ရွိေနၿပီး တေယာက္ကေတာ့ အခုအေမရိကန္ ႏုိင္ငံကို ေရာက္ရွိေနထုိင္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကို တိမ္ေရာင္စံုခ်ိန္မွာ(၁)(၂)(၃)(၄)လို႕ က်မက အပိုင္း ခြဲၿပီး ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, October 6, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီအမွတ္ ႏွစ္၊ အခန္း(၆)

အခန္း(၆)
က်မေနခဲ့ရတဲ့ ေထာင္အခင္းအက်င္းကိုလည္း မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မိန္းမေထာင္က်ေဆာင္မွာ အခန္း ၁ ၊ ၂၊ ၃ ဆိုၿပီး သံုးခန္းရွိတယ္။ ၁ ခန္းမွာ က လူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပဲ ထားတယ္။ တကယ့္ကို ပိုက္ဆံေပးေနနုိင္တဲ့ (စီးပြားေရးသမားေတြ အဲဒီအခ်ိန္က ဆန္ကုန္သည္ေတြမ်ားပါတယ္) လူေတြသာ ေနရတယ္။ သူ႕မွာ ပ်ဥ္ျပားေတြကို ကုတင္အႀကီးႀကီးလို စီရိုက္တားတဲ့ အိပ္စရာေနရာက တခန္းလံုးအျပည့္ ရွိေနတယ္။ တခါတေလ အခန္းမွာ လူ ၁၃ ေယာက္ေလာက္ရွိေနရင္ တေယာက္ကို ပ်ဥ္ျပား ၂ ျပားခြဲပဲ အိပ္ဖို႕ ခြဲတမ္းရေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းတယ္။

အခန္း၂ က တကယ္ ကုတင္ရွိတာကေတာ့ ၁၂ လံုးေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ကုတင္ေတြက ၈ လက္မ အက်ယ္ေလာက္ ပ်ဥ္ျပား ၂ ခ်ပ္ကို အုတ္ခံုနဲ႕ တင္ရိုက္ထားတယ္။ ေခါင္းအံုးဖို႕ကလည္း အဲဒီ ပ်ဥ္းျပားေပၚမွာ ပ်ဥ္ျပားတုန္းတခုကို အလယ္ခ်ိဳင့္ထားတာ ရိုက္ထည့္တာတာပဲျဖစ္တယ္။ ကုတင္တခုနဲ႕တခုၾကားမွာ ၂ ေပေလာက္အက်ယ္ ရွိတယ္။ အလယ္မင္းလမ္းမကလည္း ၄ ေပေလာက္ရွိမယ္။ အဲဒီေအာက္မွာပဲ တျခားလူေတြက အိပ္ရတယ္။ အခန္း ၂ မွာကေတာ့ အေယာက ္၃၀ ၀န္းက်င္ အၿမဲရွိတယ္။


ေထာင္အခင္းအက်ဥ္းကို ျမင္သာေအာင္ ပံုဆြဲျပတာပါ။ အတိအက်ေတာ့ ေျမပံုလို မဆြဲတတ္ဘူး။

အဲဒီလို တိုင္ေတြနဲ႕ပဲ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္တယ္။
အခန္း ၁ ကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ ခုနလို အုတ္ခံုေတြေပၚမွာ ႏွစ္ႀကီးက်တဲ့လူေတြကို ေပးထားၿပီး ရက္ပိုင္း လပိုင္းက်သူေတြကိုေတာ့ ေအာက္ခင္းမွာပဲ အိပ္ရတယ္ အဲဒီအခန္းမွာ အနည္းဆံုးအခ်ိန္ေတာင္မွ လူ ၇၀ ရွိတယ္။ ေနာက ္ပတ္လည္ ဆိုတဲ့ ေနရာရွိေသးတယ္။ သူတို႕က်ေတာ့ ႏွစ္နည္းနည္းက်ၿပီး ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးႏုိင္တဲ့လူေတြ ေနရတယ္။ သူတုိ႕က ညဖက္ဆို ၁ ခန္း ၂ ခန္း ၃ ခန္းကို အျပင္ကေန ပတ္ၿပီးစကားေျပာေနလို႕ရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေနရသူေတြထက္ နည္းနည္းပိုလြတ္လပ္တယ္။ ညဖက္ တခန္းနဲ႕တခန္း ေပးစရာရွိတာ ဘာညာဆို သူတုိ႕ေတြကတဆင့္လုပ္ေပးရတယ္။ အေဆာင္ကို ပတ္ထားတဲ့ စႀကၤန္ေပါ့။ ညလွည့္က်တဲ့ ေထာင္၀ါဒါေတြကေတာ့ ၁ခန္းေရွ႕ဖက္ ၁၅ ေပပတ္လည္ေနရာမွာ အေဆာင္ရဲ႕ တခါးမႀကီးရွိတဲ့ အခန္းလိုေနရာမွာေနတယ္ ။ အခန္းဆိုတာ တခန္းနဲ႕တခန္းကိုေတာ့ ပ်ဥ္ျပားအျပည့္ကာထားေပမယ့္ စႀကၤန္ ပတ္လည္ တခုလံုးက သစ္သားတိုင္ေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲ ကာထားတာပဲ။ ဒါမွ အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ အကုန္ျမင္ေနရမွာေလ။ မီးေခ်ာင္းေတြ ပိတ္ခြင့္မရွိဘူး။ ေထာင္ကို ညဖက္ေတြမွာ ေမွာင္မေနေစရဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အိပ္တ့ဲအခါ ေခါင္းအံုးမယူရေတာ့ ကိုယ့္အ၀တ္အစားေလးေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ကေလးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေခါင္းအံုးတယ္။ တေယာက္ကို အ၀တ္အစားအပို ၂ စံုေလာက္ပဲ ယူထားခြင့္ေပးေတာ့ ခပ္ပါးပါး ပဲေပါ့။ ေစာင္လဲ တေယာက္တထည္ ယူခြင့္ေပးတယ္။ နယ္ေထာင္ဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာထြက္ခ်ိန္ပဲ ေထာင္ပံုစံ၀တ္ရတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္လိုမ်ိဳးမွာက်ေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုပဲ ေန႕တုိင္း၀တ္ရတယ္။ အျပင္အ၀တ္ ၀တ္ခြင့္မရွိဘူး။ က်မတို႕ေထာင္၀င္စာ ၂ ပတ္ ၁ ႀကိမ္ေတြ႕ခြင့္ေပးတဲ့ ရက္မွာ ေထာင္က်၀တ္စံု အျဖဴကို ၀တ္ရတယ္။ ေထာင္ပိုင္လွည့္တဲ့ တနလၤာေန႕ မနက္ပိုင္း တန္းစီခ်ိန္ကို ေထာင္၀တ္စံု ၀တ္ၿပီး တန္းစီရတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ ဆိုေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုအျဖဴေတြက ျဖဴျဖဴစင္စင္ ရွိပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုက အျပာေတြျဖစ္သြားတယ ္ ေျပာတယ္။ က်မလဲ ေသခ်ာေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဆရာ ဦး၀င္းတင္ ထြက္လာေတာ့ ၀တ္လာတဲ့ ၀တ္စံုအေရာင္ျဖစ္မယ္။

အခင္းအျဖစ္ကေတာ့ မိုးကာသားေတြ ခင္းတာမ်ားတယ္။ ၾကမ္းပိုးေတြ တက္လာရင္ အလြယ္တကူျမင္သာေအာင္ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြခင္းၿပီး တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ၾကမ္းပိုးေစာင့္ဖမး္ၾကတယ္။ တခါတေလ ပိုလုိၾကမ္းပိုးသတ္ေဆးေတြကို ခိုးသြင္းၿပီး ကုတင္ကို ဖ်န္းၾကတယ္။ အနံ႕ထြက္လာေတာ့ စကားေတြ မ်ားၾကေပါ့။ ေနတာၾကာလာေတာ့လဲ ၾကမ္းပိုးကိုက္တာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။ အမ်ားစုက ေထာင္ထဲမွာ ၀ဲေပါက္ၾကတယ္။ ယားနာေတြ က ေယာင္ကိုင္းေနတာပဲ။ က်မက ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္။ ယားနာလံုး၀မေပါက္ခဲ့ဘူး။ က်မတို႕ထဲက သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ဆုိရင္ ထမင္းကိုေတာင္ လက္နဲ႕စားမရေအာင္ လက္ေတြ ေယာင္ေနတဲ့အထိ ယားနာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။

အခန္း ၃ ခန္းရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ သီးသန္႕ ကုတင္ တလံုးစီနဲ႕ အခန္း ၂ ခန္းရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခန္းေတြက ကိုယ္မေကာင္းသူ ဒါမွမဟုတ္ အရူးပုဒ္မနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ အရူးေတြကို ထားတယ္။ က်မတို႕ရွိေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့အရူးမကေတာ့ သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ရုပ္ရည္က သန္႕ျပန္႕ေနၿပီး သူစိတ္ေဖာက္ရင္ သူ႕ကို၀တ္ေပးထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ အကုန္စုတ္ျဖဲ ပစ္တတ္တယ္။ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ သီခ်င္းဆိုေနတာ ပဲ ။ သီခ်င္းဆိုလဲ သိပ္ေကာင္းတယ္။
က်မတို႕အုပ္ထဲက သူ႕ကို မုန္႕သြားေပးေနက် ေကာင္မေလးကို နာမည္မွတ္မိတယ္။ သူ႕နာမည္ကို ေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ စဥ္းစားမရေအာင္ က်မေမ့ေနတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့ သတိရမိမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စိတၱဇေဆးရံုကို ပို႕လိုက္တယ္။

အဲဒီေထာင္က်ေဆာင္နဲ႕ အလ်ားလိုက္ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ ၁၅ ေပေလာက္အကြာမွာ ေရခ်ိဳးကန္ ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးကန္ မွာ ေရတေန႕ ၁ ခါပဲ လာတယ္။ ၃ ေပ ၇ ေပ ေလာက္ရွိၿပီး အနက္ ၂ ေပေလာက္ရွိတယ္ ေရကန္၂ ခုဆက္ရွိတယ္။ ေရလာခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးခ်တယ္။ ေရခ်ိဳးခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ အခန္းလိုက္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အဲလိုေခၚတယ္။ ၁ ခန္း အေယာက္ ၂၀ ဆုိရင္ အေယာက္ ၂၀ က ကန္တဖက္စီမွာ တန္းစီရပ္ရတယ္။ ကုိယ္ထမင္းစားတဲ့ ေကာ္ဇလံုနဲ႕ပဲ ေရခ်ိဳးရတယ္။ တေယာက္ေျခာက္ခြက္ဆို ဒါ့ထက္ပိုခ်ိဳးလို႕မရဘူး။ ေရကန္ဘုတ္ကိုင္က ကန္ထိပ္က တက္ၾကည့္ေနၿပီး သူမၾကည္သူကို ေသခ်ာ ေစာင့္ေရတယ္။ ပထမ တခြက္မွာတင္ပဲ တကုိယ္လံုး ေရစိုေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ ျဖစ္မယ္။ ၀ုန္းကနဲ ေလာင္းခ်ိဳးလို႕မရဘူး။ ကိုယ့္ ၆ ခြက္ထဲကပဲ ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ ေလွ်ာ္ရတယ္။ က်မတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ တခါတေလ တေယာက္က မခ်ိဳးပဲ ေနၿပီး အဲဒီေရနဲ႕ အ၀တ္စုေလွ်ာ္ၾကတယ္။ ေရလာခ်ိန္အတြင္းမွာ အျမန္ေရခ်ိဳးခ်ၿပီး တခါတေလ ေရမလာေတာ့လို႕ မခ်ိဳးလိုက္ရတဲ့ အခန္းရွိတတ္ေတာ့ အခန္းကိုလဲ အလွည့္နဲ႕ေခၚရတယ္။ ဒီေန႕ အခန္း၁ ဦးဆံုးဆို ေနာက္ေန႕ ၂ ၊ ေနာက္ေန႕ ၃ အဲလို လွည့္ေခၚရတယ္။ ေရခြက္မ်ားမ်ားခ်ိဳးခ်င္ရင္ ေရကန္ဘုတ္ကိုင္ကို လိုင္း၀င္ရတယ္။ တလ ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ က်မတို႕ကေတာ့ လံုး၀မ၀င္ပဲ ေလာက္ေအာင္ သံုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရကန္ ကိုင္တဲ့ ဘုတ္ကို အမ်ိဳးသမီးေတြ ရာသီလာခ်ိန္မွာ ေရပိုေပးဖုိ႕ ေတာငး္ဆိုေပးလိုက္ေတာ့ ရသြားတယ္။

ေရခ်ိဳးကန္နဲ႕ အေဆာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖက္ မိန္းမေထာင္၀င္ေပါက္နားမွာ က်မကိုထားတဲ့ အခန္း၅ ခန္းပါတဲ့တုိက္ေဆာင္ ရွိတယ္။ တိုက္ေဆာင္ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္ေသးေသးဘုရားတဆူ ရွိတယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ လမ္းက အေဆာင္ကို သြားတဲ့လမ္းေပါ့။ လမ္းဟိုဘက္မွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးေပါ့။ ေယာက္်ားေဆာင္ေတြနဲ႕ျခားထားတဲ့ အတြင္းအုတ္တံတိုင္း။ အဲဒီအုတ္တံတိုင္းနဲ႕ကပ္ရက္က က်မ ေထာင္ထဲ၀င္လာတုနး္က ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့လမ္းေပါ့။ လမ္းနဲ႕ ေယာက်္ားေဆာင္ ၾကားထဲမွာလဲ စိုက္ခင္းေတြ ရွိတယ္။ ရံုးပတီသီး ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ မုန္ညင္း စသျဖင့္ ရာသီေပၚေတြ စိုက္ၾကတယ္။

မိန္းမေဆာင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္က အုတ္တံတုိင္းကေတာ့ အျပင္က လမ္းမႀကီးနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ ေထာင္ျခံ၀င္းထဲက တထပ္ေပါ့။ ေထာင္ၿခံ၀င္းက သံဆူးႀကိဳးတထပ္၊ အုပ္တံတိုင္းတထပ္ကိုး၊

က်မ ေထာင္က်တဲ့ ၁၉၉၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မိန္းမအက်ဥ္းေထာင္မွာ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ ၁၀ေယာက္ ရွိတယ္။ က်မ မ၀င္လာခင္ တသုတ္ျပန္လြတ္သြားေသးတယ္။ အဲဒီထဲက တႏွစ္ ေထာင္က်သူရယ္ ၇ လ အခ်ဳပ္နဲ႕ ျပန္လြတ္သူရယ္က တဆယ္၀န္းက်င္ပဲ။
အဲဒီတသုတ္ျပန္လြတ္သြားခ်ိန္နဲ႕ က်မ ေထာင္ထဲေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္ခဏေလးမွာ ေရတိုက္ပြဲ တခု ျဖစ္သြားေသးတယ္တဲ့။ သီးသန္႕ေတြနဲ႕တန္းစီးရဲ႕ တုိက္ပြဲေပါ့။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, October 5, 2008

မေသဆံုးမီ ၁၀ ရက္ အလို

ခရီးထြက္ရာက ျပန္လာေတာ့ tag အေႂကြးေတြက ၂ ခုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပထမမ်ားကို ေရးထားေတာ့ ကိုဂ်ဴလိုင္က စီေဘာက္မွာ အေႂကြးဆပ္ဖုိ႕ လာေအာ္ေတာ့ သူဘာတက္ထားပါလိမ့္ ဆိုၿပီး သြားျပန္ရွာဖတ္ရတယ္။ ေအာ္ မေသခင္ ၁၀ ရက္အလိုလို႕ သိရင္တဲ့။

တကယ္က မေသခ်င္ေသးပါ။ ဘ၀ကို တပ္မက္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္သူ၊ အတၱႀကီးသူ တေယာက္အျဖစ္ လူ႕ဘ၀မွာ ေနတာ ႏွစ္ ၄၀ ၀န္းက်င္ပဲ ရွိေသးတဲ့ က်မကို ေသျခင္းနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္က ႀကိဳးစားတာျဖစ္မည္။ မေသခ်င္ေသးေပမယ့္လဲ ေသရမယ့္ဘ၀ နာရမယ့္ဘ၀ အိုရမယ့္ဘ၀ ဆိုတာကို လူအျဖစ္ပိုင္ဆုိင္ထားကတည္းက သိၿပီးခဲ့ၿပီမို႕ တပ္မက္လွတဲ့ လူ႕ေလာကႀကီးက ထြက္ခြာဖို႕ ရက္အတိအက်ကို သိခြင့္ရရင္ျဖင့္ အလြန္ပဲေကာင္းလွေပသည္။

က်မအတြက္ကေတာ့ သိပ္ၿပီး ေတြးထားတာမရွိပါ။ သူတပါးအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာက္က်စ္ခဲ့၊ မလိမ္ညာခဲ့ ဖူးတာမို႕ သံသရာ အေႂကြးကင္းတယ္လို႕ ခံယူထားၿပီးသား။ ဒီေတာ့က်မသာ ေသဖို႕ရက္အတိအက် သိခဲ့ရင္ ဒီ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာ ေန႕တုိင္း တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ေနေသာ လူမသမာမ်ား၊ ကိုယ့္ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သူမ်ားဘ၀ေတြကို နင္းေခ်ဖ်က္ေနေသာ လူ႕ဗာလမ်ား၊ ကိုယ္တုိင္လဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ လက္ေတြ႕လုပ္ေနသူေတြကို အမနာပ ေျပာဆိုေရးသားေနသူမ်ားကို ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ သတ္ႏုိင္သမွ် သတ္ပစ္ခဲ့ဦးမည္သာ။ ဒီ့အတြက္ ငရဲက်မယ္ဆုိလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူခ်င္ပါသည္။ က်မက ျခင္၊ယင္၊ ပိုးဟပ္ ကဲ့သုိ႕ေသာ ေကာင္းက်ိဳးမေပးသည့္ အင္းဆက္ပိုးမ်ားကိုလဲ အခါအခြင့္သင့္တုိင္း စိတ္ပါလက္ပါ သတ္ပါသည္။

ဒီေတာ့ က်မမေသခင္ ၁၀ ရက္ကစလို႕ စစ္အုပ္စုႏွင့္တကြ ကုိယ့္လူသူ႕ဘက္သား လုပ္ခ်င္သူမ်ားကို တေကာင္ခ်င္း က်က်နန သတ္ပစ္ပါမည္။ ဘယ္အဆင့္ေလာက္ထိ သတ္သင့္သလဲ ဆုိတာကို ခုကတည္းက စဥ္းစားထားမွ ေတာ္ကာက်ေပလိမ့္မည္။ တျခားဘာမွကို မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ၁၀ရက္အတြင္းမွာ ကိုယ္သတ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ားအားလံုး သတ္ခြင့္ရပါေစလုိ႕သာ ဆုေတာင္းေပးၾကေစခ်င္ပါသည္။

(ဒီ tag ကုိေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဆက္မတက္ေတာ့ပါ... လို႕ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း ဘေလာ္ဂါအသစ္ေတြထဲက ရင္းႏွီးခင္မင္စြဲရွိေသာ ညီမတူးတူးသာႏွင့္ သမီးဆုမြန္တို႕ကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါၿပီ။ ေရးေပးၾကပါဦးေနာ္... )

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, October 2, 2008

မွတ္မိသမွ် ပထမမ်ား

ကိုေအာင္သာငယ္က tag ထားတယ္ဆိုလို႕ သူ႕ဘေလာ့က ပို႕စ္ကို သြားဖတ္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးၿပီးေနၿပီ။ ခရီးထြက္ေနလို႕ မအားတာရယ္ သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုးလိုမ်ိဳး ျပန္ေရးႏုိင္ဖို႕ မွတ္မိေအာင္ ျပန္လုပ္ေနတာနဲ႕ ေနာက္က်မွ အေႂကြးဆပ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ကို လံုး၀မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မွတ္မိသမွ် ပထမ မ်ားကို ေရးေပးလိုက္ၿပီေနာ္။
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ေဆးရံု… ပုသိမ္ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီးေပါ့။ ကုိယ့္ကို အဲဒီမွာေမြးတာကိုး။
ပထမဆံုး တက္တဲ့ေက်ာင္းကေတာ့ လူမႈ၀န္ထမ္းမူႀကိဳေက်ာင္းေပါ့။ အသက္ ၃ ႏွစ္မွာပဲ တက္ရတယ္။ စတက္ တဲ့ ပထမဆံုးေန႕မွာ ငိုလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေမာခဲ့တာေတာ့ ေရးေရးမွတ္မိတယ္။ လိုက္ပို႕တဲ့ အေဒၚေတြက သနားလို႕ ျပန္ေခၚမယ္ လုပ္တာကို အေမ့သူငယ္ခ်င္း မူႀကိဳဆရာမက အတင္းျပန္ခိုင္းၿပီး ေခၚထားလုိက္တာတဲ့။ အဲဒီဆရာမကို ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ သူ ထိုင္၀မ္က ဗမာျပည္ျပန္လာေတာ့ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ခုေရးထားတာက သူျပန္ေျပာျပတာ။

ပထမဆံုး တက္ရတဲ့ အမက (၂) အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္း သူငယ္တန္းမွာေတာ့ ကိုယ္က ေက်ာင္းပါး၀ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူအသစ္ျဖစ္ေနၿပီ။လူမေၾကာက္တဲ့ စရိုက္ကို မူႀကိဳက ရခဲ့တာမို႕ ေက်ာင္းရဲ႕ကပြဲ ၿပိဳင္ပြဲ မွန္သမွ် ေရွ႕ဆံုးကေပါ့။
ပထမဆံုးရဖူးတဲ့ ဆု… သူငယ္တန္းမွာ (ဘာသာစံုအမွတ္ျပည့္ ၃ ေယာက္တည္းက တေယာက္)

ပထမဆံုးရဖူးတဲ့ ဘာသာေရးဆိုင္ရာဆု .. မဂၤလာသင္တန္း တၿမိဳ႕နယ္လံုးမွာ တတိယဆု ( ၇ တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီ တလသင္တန္း)
ပထမဆံုး သူငယ္တန္းအတန္းပိုင္ ဆရာမ.. ေဒၚတင္ရီလား ေဒၚက်င္ရီလား သိပ္မကြဲေတာ့ဘူး
ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္း ေတြ တေယာက္မွကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေသခ်ာ တြဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမရွိ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေကာလိပ္တက္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အတည္ရွိလာတာ။ ရွိေတာ့လဲ ၇ ေယာက္ အုပ္စု။ တခ်ိဳ႕ အေမရိကား၊ တခ်ိဳ႕စကၤာပူ။ တခ်ိဳ႕ ျပည္တြင္းမွာ နာမည္ႀကီး(စီးပြားေရးေလာကမွာပါ)

ပထမဆံုး သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲမွာ တတိယ ဆုရခဲ့တယ္။ ၆ တန္းႏွစ္ကေပါ့ ။ျမတ္ပန္းေခြ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနဲ႕ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႕ စင္ေပၚအသြား ခလုတ္တုိက္လဲကတည္းက ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံကို ရခဲ့တာေလ။

ပထမဆံုး အရိုက္ခံရတာ ၄ တန္းႏွစ္။ ေဒၚၾကည္ၾကည္။ သခ်ာၤဆရာမက စည္းကမ္းႀကီးတယ္။ ခဲတံ မခၽြန္ပဲ အတံုးနဲ႕ပဲ စာေရးလို႕ လက္၀ါးျဖန္႕အရိုက္ခံရတယ္။ အဲဒီကတည္းက မွတ္သြားတာ ခုထိ ခဲတံမခၽြန္ရင္ ေဘာ့ပင္ မင္တံထိပ္လံုး မေသးရင္ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူး။

သခ်ာၤကို ပထမဆံုးစိတ္၀င္စားေစခဲ့တာ.. ၈တန္းက ဆရာ ဦးေလးေမာင္ သူ႕ေၾကာင့္လဲ သခ်ာၤကို ႏွစ္တုိင္း ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးေနဖူးတဲ့ ျပင္ပေဆာင္.. ရန္ကုန္ စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္းက အေဆာင္ေပါ့။
ပထမဆံုး ရင္ခုန္ေစခဲ့သူ.... ၉တန္းႏွစ္က ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးထဲကတေယာက္။ လက္ေရးသိပ္လွတယ္။ အဲဒီလက္ေရးအတိုင္း ရူးရူးမူးမူး က်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။
ပထမဆံုးရည္းစား… အသက္ ၂၀ အရြယ္ တတိယႏွစ္ မွာ။ ကိုယ့္ထက္ ၃ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း တေယာက္။ အိမ္မွာ အဂၤလိပ္လိုခ်ည္းေျပာတဲ့ သူ႕မိဘေတြရဲ႕ ဆိုရွယ္က်မႈကို လန္႕ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚခဲ့တာ။ ခုသူက စစ္တပ္ထဲက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနဆုိပဲ။

ပထမဆံုးခ်စ္သူ… ကိုယ့္ထက္ ၃ ႏွစ္ငယ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလး… ။ သူ႕မိဘေတြက အရာရွိအရာခံ ေတြရဲ႕ သမီးမ်ိဳးကိုမွ သေဘာက်သတဲ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ေ၀းကြာခဲ့ရတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ တခါတေလ အိပ္မက္ထဲပါတတ္တယ္။ သူ႕သမီးကို ကိုယ့္နာမည္ပါေအာင္သူက မွည့္ထားေပးတယ္။ ကုိယ့္သားမွာေတာ့ သူ႕နာမည္မပါခဲ့ပါဘူး။
ပထမဆံုး ဘုရားသခင္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္္ … ခု လက္ထပ္ထားတဲ့ အဲဒီတုန္းက အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ အရာရာသည္းခံတယ္။ အတြင္းသိ အစင္းသိ သူငယ္ခ်င္းစစ္စစ္။ အဲဒီခ်စ္သူစစ္စစ္နဲ႕ပဲ ခုထိ ဘ၀ကို လက္တြဲမျဖဳတ္ပဲ ျဖတ္သန္းေနဆဲ။
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ရန္ကုန္ေပါ့။ ၂ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ။
ပထမဆံုး ကိုင္ဖူးတဲ့လက္နက္… ေလေသနတ္ေပါ့။ လက္တည့္ဖုိ႕ေနေနသာသာ ေမာင္းေတာင္ မတင္ႏုိင္ခဲ့။
ပထမဆံုးေသာက္ဖူးတဲ့ ေသရည္… ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ (တရုပ္ႏွစ္ကူးတိုင္း)
ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးတဲ့ ေဆးလိပ္ … ေဆးေပါ့လိပ္ပဲ ၊ ေထာင္ထဲမွာ ညဖက္ ေသာက္ၾကတာ။
ပထမဆံုး ကစားဖူးတဲ့ပိုကာ၀ိုင္း…. အဖိုးဆံုးတုန္းက ၊ ၈ တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္
ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္…..ထိုင္းႏုိင္ငံေပါ့။
ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀ဖူးတဲ့ စာအုပ္… ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းရဲ႕ ခ်စ္သူ႕ျမင္းသည္ေတာ္
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့…… ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီး ေမၿငိမ္းဘေလာ့..
ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ပထမဆံုးတင္တဲ့ ပို႕စ္…….. အကယ္စင္စစ္မ်ားႏွင့္ အခ်စ္(ကဗ်ာ)
ပထမဆံုး ေကာမန္႕ရတဲ့ ပို႕စ္…………ခ်စ္သူ႕ဒိုင္ယာရီ
ပထမဆံုးေကာမန္႕လာေပးသူ ……..ဘေလာ္ဂါ နာမည္ႀကီး ရန္ေအာင္ ပါပဲကြယ္..
ပထမဆံုး အြန္လိုင္းေပၚက ဘေလာ္ဂါ ေဘာ္ေဘာ္…. စိုး၀ွက္
ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ မွတ္မိတာ ေရႊေသြးေတဇ ဒါထက့္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ၂ တန္းေလာက္က ပထမဦးဆံုးတီထြင္သူမ်ားအေၾကာင္း ထင္တယ္ ဖတ္ရတယ္။ စာအုပ္နာမည္ေမ့ေနေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ေရာ္ဘာတီထြင္သူေတြ ၾကယ္သီးတီထြင္သူေတြ ေႂကြပန္းကန္တီထြင္သူေတြ မီးသီး တီထြင္သူေတြရဲ႕ စြန္႕စားရမႈ ဇြဲရွိမႈ ေစာင့္စားႏုိင္မႈေတြကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ကိုယ့္ကိုလႊမ္းမိုးတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ဇြဲ၀ီရိယ ရွိဖုိ႕ အေရးအႀကီးဆံုးဆိုတာကို ယံုၾကည္ခဲ့တာ အဲဒီကေလးဘ၀ ကတည္းက။

မွတ္မိသေလာက္က ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးေပးလိုက္တာ။ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိရင္လဲ ေကာမန္႕ထဲက ေရးခဲ့ေပါ့ ကိုေအာင္သာငယ့္လို ေနာက္ဆက္တြဲ ထပ္ေရးေပးမယ္ေလ။ ထပ္tag ဖို႕လဲ လူကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္လို႕ ေမာင္ကေဒါင္း တေယာက္ က်န္ေနေသးသလားလို႕ မေရးရေသးတာ။ ေရးပါဦး ကေဒါင္းေရ...

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္