ဒီေန႕ ေကာ္ဖီဆုိင္က မထင္မွတ္ပဲ လူမ်ားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ခါတုိင္းထုိင္ေနက် ညာေထာင့္ စားပြဲမွာလဲ လူရွိေနတယ္။ ဆုိင္ထဲ ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေယာက္တည္းထုိင္ေနတဲ့ စားပြဲ တခုပဲရွိေနၿပီး အဲဒီစားပြဲကလဲ ေလးေယာက္ထုိင္ခံုနဲ႕ စားပြဲျဖစ္ေနတာ ေတြ႕တာနဲ႕ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ၀င္ထုိင္လိုက္တယ္။
" ဟလို .. ပါပါးလား တုိ႕အခု ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူမ်ားေနလို႕။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္စရာေနရာေတာ့ ရၿပီ။ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ထုိင္ေစာင့္ေနမယ္။ ခုထြက္လာေတာ့..။ ျမန္ျမန္လာေနာ္"
++++++++++++++++
ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္း ဒီေနရာမွာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕အေၾကာ္ဆိုင္ရွိခဲ့တာ သတိရမိတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းနားဆိုေတာ့ လူမျပတ္တဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္ေပါ့။ ဒီနားက ဘုရားေလးကလဲ အရင္အတုိင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ပိုၿပီးေတာက္ေျပာင္ေနတာေပါ့။ လမ္းတဖက္မွာ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြ၊ ေယာက္်ားေလး မိန္းကေလး အေဆာင္ေတြ ေနရာမွာလဲ တုိက္အိမ္ေတြျဖစ္လို႕။ အဲ့ဒီဟိုဘက္က လယ္ကြင္းေတြက ခုေတာ့ အဆင့္ျမင့္အိမ္ယာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကလဲ ခုေတာ့တကၠသိုလ္အျဖစ္ အဆင့္ျမွင့္လို႕ ဆုိေတာ့ အရာရာ အသစ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္ကိုလဲလူေတြ မမွတ္မိ ကိုယ္သိတဲ့လူေတြလဲ တေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနပါလား။
ကိုယ္ဒီၿမိ္ဳ႕ေလးကို မိဘေတြ တာ၀န္ေရႊ႕ေျပာင္းလုိ႕ လိုက္လာခဲ့ရေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလာက္ပဲ လာျဖစ္ခဲ့တာကိုး။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသင္း ခဲ့သူေတာင္ သိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ခဲ့ဘူး။ ဘာလုိ႕လဲ ဆုိ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ထားခဲ့ရတာကိုး။ ခုေတာ့လဲ သူ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ သူ႕စကားသံက ထံု႕ပိုင္းထံု႕ပိုင္း ၀င္လာတတ္ေသးတယ္။
