အခ်ဳပ္ကား သံတုိင္ေတြၾကားက
ေထာင္ျပတဲ့ လက္မေလးေတြ
လက္သံုးေခ်ာင္း သေကၤတေတြ
လက္သီးဆုပ္ေတြ နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ လက္ဝါးေလးေတြ
မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ကေလးေတြ
လက္ညိႈးခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြ။
သြားေဖြးေဖြးေလးေတြ
ျမင္ရတဲ့ တခဏ
အံႀကိတ္ တက္ေခါက္ရင္း ... ေခတ္ႀကီးထဲ ကိုယ္က လဲၿပိဳ။
ငါတို႕ ဘာလုပ္ႏုိင္မလဲ
ငါတုိ႕ ဘာလုပ္သင့္လဲ
ငါတို႕ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ႏွစ္
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြကို တရိပ္ရိပ္ျပန္ေရာက္သြား။
သူတုိ႕မိဘေတြ ေနရာမွာ ကိုယ္တုိ႕မိဘေတြ ျမင္ေယာင္လို႕။
သူတုိ႕စိတ္ေတြကို ကိုယ္တို႕ ဆက္သြယ္ေပါင္းစည္းႏုိင္ခဲ့တာ
အဲဒီလို ထပ္တူျပဳမႈေတြေၾကာင့္ေပါ့။
ဘယ္သူေတြ နားလည္လည္ မလည္လည္
နာက်င္ခဲ့ရသူခ်င္း
ၿပိဳလဲခဲ့ရသူခ်င္း
အံႀကိတ္ခဲ့ရသူခ်င္း
လက္မ ေထာင္ျပ ၾကရသူခ်င္း
ႏွလံုးေသြးခ်င္း ဆက္စပ္ပတ္သက္
ငါတို႕ နားလည္ပါတယ္ ။
ငါတို႕နားလည္ႏုိင္တယ္။