Wednesday, March 25, 2015

ျပဇာတ္မဟုတ္တဲ့ ေခတ္ဇာတ္တပုဒ္

အခ်ဳပ္ကား သံတုိင္ေတြၾကားက
ေထာင္ျပတဲ့ လက္မေလးေတြ
လက္သံုးေခ်ာင္း သေကၤတေတြ
လက္သီးဆုပ္ေတြ နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ လက္ဝါးေလးေတြ
မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ကေလးေတြ
လက္ညိႈးခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြ။
သြားေဖြးေဖြးေလးေတြ
ျမင္ရတဲ့ တခဏ
အံႀကိတ္ တက္ေခါက္ရင္း ... ေခတ္ႀကီးထဲ ကိုယ္က လဲၿပိဳ။

ငါတို႕ ဘာလုပ္ႏုိင္မလဲ
ငါတုိ႕ ဘာလုပ္သင့္လဲ
ငါတို႕ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ႏွစ္
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြကို တရိပ္ရိပ္ျပန္ေရာက္သြား။
သူတုိ႕မိဘေတြ ေနရာမွာ ကိုယ္တုိ႕မိဘေတြ ျမင္ေယာင္လို႕။
သူတုိ႕စိတ္ေတြကို ကိုယ္တို႕ ဆက္သြယ္ေပါင္းစည္းႏုိင္ခဲ့တာ
အဲဒီလို ထပ္တူျပဳမႈေတြေၾကာင့္ေပါ့။

ဘယ္သူေတြ နားလည္လည္ မလည္လည္
နာက်င္ခဲ့ရသူခ်င္း
ၿပိဳလဲခဲ့ရသူခ်င္း
အံႀကိတ္ခဲ့ရသူခ်င္း
လက္မ ေထာင္ျပ ၾကရသူခ်င္း
ႏွလံုးေသြးခ်င္း ဆက္စပ္ပတ္သက္
ငါတို႕ နားလည္ပါတယ္ ။
ငါတို႕နားလည္ႏုိင္တယ္။

ေခတ္ႀကီးရဲ႕ ပ်က္ယြင္းမႈေတြအေၾကာင္း
ေခတ္ႀကီးရဲ႕ လ်ိဳ႕ဝွက္မႈေတြအေၾကာင္း
ေခတ္ႀကီးထဲ ေရြ႕လ်ားေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကတဲ့အေၾကာင္း။

ေဒါင္းေတြက တရံမလပ္ ေခတ္ႀကီးကို ထမ္းေနဆဲ။
သူရဲေကာင္းေတြ ဆုိတာလဲ အခုလို အာဏာရွင္ေခတ္ႀကီးထဲ
အသီးသီး အသက အသက ေပါ့။
ေဒါင္းသမိုင္းထဲက ေဒါင္းရိုင္းေတြအေၾကာင္း ေဒါင္းလိႈင္းေတြက အသိဆံုးပါ။
ဟိုမွာ တိုးတိတ္ေနဆဲ
ဟိုမွာ ေငးေမာေနဆဲ
တခ်ိဳ႕ေတြ ေနႏုိင္ၾကဆဲ။
ငါတို႕ ဘာလုပ္ႏုိင္မလဲ
ငါတုိ႕ ဘာလုပ္သင့္လဲ
ငါတို႕ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ။

သူတုိ႕ ခုလို ထမ္းပိုးေနၾကရတာ ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ နာက်င္ေၾကကြဲလို႕။
ေဒါင္းအို ေဒါင္းေဆြးတေကာင္ေတာ့ တိတ္တိတ္ႀကိတ္ မ်က္ရည္သုတ္ေနဆဲ။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
(ခင္မင္းေဇာ္)

1 comment:

Kalarminthar Saraka said...

You are not old yet. I am 66 and continue fighting. No peacock is old.