Sunday, April 26, 2015

သံသာေလ ကမ္းတုိင္...

တကယ္ေတာ့ က်မတို႕ ၂ေယာက္က ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အဆက္အသြယ္ မရွိလဲ ေနခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္လဲလို႕ ေမးလာရင္ေတာ့ ေျဖေပးပါ့မယ္။ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ ခုႏွစ္ႏွစ္နီးပါးဆိုတာ ၃၆၅ ရက္နဲ႕ ေျမွာက္လုိက္ရင္။ အဲဒါကို ၂၄ နာရီနဲ႕ ေျမွာက္လုိက္ရင္ ... အိုးးး ကိန္းဂဏန္းေတြ ေတာ့ ျမင္ရမွာ ေပါ့ေနာ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီကိန္းဂဏန္းေတြထက္ က်မတို႕ ၂ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက သတိရစိတ္ေတြ တမ္းတစိတ္ေတြကို က အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာပါတယ္။ လံုး၀ ျပင္ပအဆက္အသြယ္ မရွိခဲ့တဲ့ က်မတို႕၂ေယာက္ၾကားမွာ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈက ဘယ္ေလာက္ထိ တာသြားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ အာမခံႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကေတာ့ အတိတ္ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတာင္မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ႏွလံုးေသြးရဲ႕ သက္ေသ သမိုင္းမ်ားသာ လို႕ပဲ နာမည္တပ္ခ်င္ေတာ့တာပါ။


က်မတို႕ေ၀းခဲ့တဲ့ရက္ေတြလိုပဲ က်မတို႕ တူတူ ရွိေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြကိုလဲ ေမ့လို႕မရႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ရက္တုိင္း ေန႕တုိင္းမွာ တဦးကို တဦး လိုအပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တဦးကိုတဦး စံုမက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တူညီတဲ့အိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ တူညီတဲ့ အတိတ္ကို တမ္းတတတ္ၾကတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ တူညီတဲ့ အနာဂတ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းခရီးမွာ တဦးနဲ႕တဦး ေဖးမၾကဖုိ႕ လက္ကမ္းၾကဖို႕ မတိုင္ပင္ပဲလဲ နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုေတာင္ ၿပိဳင္တူညည္းတတ္ၾကတဲ့အထိ စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတယ္။ေ၀းေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့ခါ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကရင္လဲ ဆင္တူေနတတ္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ပန္းသီးတလံုးကို တူတူစားခဲ့ၾကတဲ့ အာဒမ္နဲ႕ဧ၀လို အရူးအမူးလို႕ေတာ့ မတင္စားခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္း ေ၀းကြာေနခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ က်မတို႕ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရွိၾကပါတယ္။ တူတူရွိေနစဥ္လုိပဲ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ေျပာစရာ စကားကမရွားပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာစံုကရွိေနဆဲ ရွိေနၿမဲပါပဲ။

မေန႕ညကတုန္းကဟာ အိပ္ေပ်ာ္ခါစ ဘယ္က ဖုန္းလဲမသိလာလို႕ ကိုင္လိုက္တာ ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႕ဘာသာ စကားေျပာေနတာပဲ ၾကားရတယ္။ ဖုန္းမွားႏွိပ္မိတာလား မသိဘူး ... ဆိုတာမ်ိဳး။
မနက္က အသုပ္ဆုိင္သြားစားတာေလ ထံုးစံအတုိင္း သိတယ္မဟုတ္လား မပြား က ပြားခ်က္ဟဲ့ ။ အမ္မယ္ ဒီတခါ သူေျပာတာ ေလျဖတ္တဲ့လူကို ကုတာ သူ႕အေဖဆို ခ်က္ခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္တယ္တဲ့ ။ အဲဒါ မွတ္ထားဦးမွ........ ဆိုတာမ်ိဳး။
နင္အဲဒီမွာ မုိးရြာလား။ ဒီမွာေတာ့ ရြာလိုက္တာဟာ အျပင္လဲ မသြားျဖစ္ဖူး ပ်င္းဖုိ႕ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါနဲ႕ နင္သြားတာ သံုးပတ္ျပည့္သြားၿပီေနာ္... ဆိုတာမ်ိဳး ။
ဟဲ့ ဘာထူးလဲ ေျပာပါဦး။
ေစာေစာအိပ္ေနာ္.. မနက္က်လဲ ေစာေစာထရတာ အိပ္ေရးပ်က္လဲ မခံႏုိင္ပဲနဲ႕။ ဆုိတာမ်ိဳး၊
တေယာက္ေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းအရာ တခုခု ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာေနရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ကို ခ်က္တင္ကေန စာၿပိဳင္တူ ရိုက္လိုက္တဲ့အခါ အယူအဆေတြ တူေနတာမ်ိဳး ( ဥပမာ .. ႀကီးေပါႀကီးပါ ဟာ တုိ႕။ ဒါေတာ့ လြန္ၿပီ... ပိုခ်က္ တို႕)
တကယ္ေတာ့ လုပ္ယူဖန္တီးစရာ မလိုပဲ တေယာက္အေၾကာ တေယာက္သိ၊
တေယာက္ခံစားခ်က္ တေယာက္သိ ခဲ့ၾကတာပဲ။ လူအမ်ားႀကီးၾကားထဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ၊ စကားဝိုင္းေတြထဲ တေယာက္တေနရာကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ ဘာဆုိလုိတယ္ ဆုိတာ သိေနၾကတယ္ ဆုိရင္
အင္းး ပိုတယ္ ေျပာၾကမလားပဲ။

 ၁၉ ႏွစ္ေလ ၁၉ ႏွစ္ေပါ့။ က်မတို႕ တဦးကိုတဦး အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတဲ့ မဂၤလာသက္ ၁၉ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။
(ပံုေတြကို Google ကပဲ ရွာေဖြယူထားပါတယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

2 comments:

သက္ေဝ said...

သံသာေလ ကမ္းတိုင္ ပါေစ အမ...
Happy Anniversary & many more to go... <3

Unknown said...
This comment has been removed by a blog administrator.