အေမ လူထုေဒၚအမာေမြးေန႕

အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ အသက္ ၉၂ ျပည့္ေမြးေန႕ အထိမ္းအမွတ္စကား၀ိုင္း

အေမမာရဲ႕ ေမြးေန႕ကို စာေရးဆရာ ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားနဲ႕ အတူ စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားနဲ႕ ေလးစားစြာ က်င္းပျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပေရးေကာ္မတီမွ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)မွ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာၾကားေနတာပါ..
(ငါးေရာင္ျခယ္ ဆိုတဲ့ သံုးေၾကာင္းကဗ်ာေရးစပ္ခဲ့သူေလ)
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ေအးျမမႈေအာက္မွာ ဗမာဆန္ဆန္ ေကာက္ညွင္းဆီထမင္း၊ ပဲျပဳတ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း၊ ေကာ္ဖီတို႕နဲ႕ ဧည့္ခံၿပီး အေမ့မာအတြက္ ဂုဏ္ျပဳစပ္ဆိုထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို အnter;">မွတ္တရ ရြတ္ဆိုၾကပါတယ္။
အခမ္းအနားမွဴးအျဖစ္ ကဗ်ာဆရာပြင့္သစ္(ကရိန္ကန္)က ခုလို ပိုင္ႏိုင္စြာ ပြဲထိန္းသြားပါတယ္။
(ဘေလာ္ဂါ ကိုဖိုးေဇ ဆိုတာလဲသူပဲေပါ့..)

က်မကို မေတြ႕ဘူးမဟုတ္လား။ က်မက ဗြီဒီယို မွတ္တမ္းတင္သူေလ။ ဘယ္ေတြ႕မွာတုန္း......
ဒီပံုေတြကို ဗြီဒီယိုဖိုင္ထဲက ဓါတ္ပံုျပန္ရိုက္ၿပီး တင္ေပးထားတာေလ၊ ဓါတ္ပံုကင္မရာမရွိလို႕..(သနားစရာ....)
(အေမမာ ျမင္ခ်င္သလို တုိင္းျပည္ေျပာင္းလဲေအာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္လို႕ ဒီေနရာက ဂတိေပးပါတယ္။အစဥ္အၿမဲ ျပည္သူ႕ဘက္က ရပ္တည္သလို ျပည္သူကခ်စ္တဲ့ အေမမာ က်န္းမာပါေစ။ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ .....)

ပန္းေတာင္မွာ

လြမ္းခဲ့တယ္ေမာင္ ဒီပန္းေတာင္

ႏို၀င္ဘာလ လယ္က ခ်င္းမိုင္အသြား လမ္းမွာ ၀င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ပန္းေတာင္လို႕ ေခၚတဲ့ ေတာင္ေလး အေၾကာင္းကို ဓါတ္ပံုနဲ႕ တကြ ၾကြားပါရေစ..
အဲဒီေတာင္ကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ ပန္းသိပ္မႀကိဳက္တဲ့ က်မ ရင္ထဲမွာ လြမ္းသလို.. ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားမိတယ္.. အဟုတ္… လူက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္…
မနက္ အေစာႀကီးထၿပီး ကားစီး…… လမ္းကလည္း အေကြ႕အေကာက္မ်ားတဲ့ ေတာင္ပတ္လမ္း..
စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့..အစားလည္း မစားႏိုင္ … ကားမူးတတ္ေတာ့ မအန္ေအာင္ ေဆးေသာက္ရတာရယ္.. ေနမေကာင္းလို႕ ေသာက္ရတဲ့ေဆးရယ္..အမေလး .. လူဆိုတာ ကားေပၚက ေခါင္းေတာင္ မထူႏိုင္ျဖစ္ေနခ်ိန္..
ဟဲ့ ဟဲ့ ပန္းေတာင္ကို ၾကည့္ပါဦး ျမင္ေနရၿပီ… ေရာက္ေတာ့မယ္..
အိပ္မေနနဲ႕ေတာ့ ထပါေတာ့တဲ့..
အတူသြားတဲ့ ခရီးေဖာ္က အတင္းႏိႈးလို႕ ထရေပမယ့္ စိတ္က သိပ္ၾကည္တာမဟုတ္ဘူး..
ဘာလုပ္ရမွာလဲ ပန္းေတာင္ ဆို တာ ဘာညာ ဘာညာ..စိတ္ထဲက ပြစိပြစိ..
တကယ္မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
အားပါးပါး….တယ္လွပါလား…ကိုယ့္မ်က္လံုးေတာင္ ကိုယ္မယံုလို႕ ပြတ္သတ္ၾကည့္ရေသးတယ္… အိပ္မက္မ်ားလားေပါ့.. ကိုယ္တေယာက္တည္း ေရာက္ရေတာ့ အိမ္က သံေယာဇဥ္ကိုလဲ သတိရမိေသးေတာ့တယ္.. ေအာ္ ... မိသားစုေလးနဲ႕သာဆိုရင္.....( အဲလို....လဲ....ေျပာထားဦးမွ)
အဲဒီခရီးက မနက္ ၆ နာရီက စီးလိုက္ရတဲ့ကား…ည ၆ နာရီေက်ာ္မွ တည္းရမယ့္ ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့တယ္…ဒါေပမဲ့ ပင္ပန္းတာေတြက ပန္းေတာင္ကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ တန္ပါတယ္လို႕ ခရီးလမ္းေၾကာင္း စီစဥ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ရေသးတယ္..
(တကယ္ဆို ၄ နာရီပဲ ေ၀းတဲ့ခရီးကို လံုၿခံဳေရး အစီအစဥ္အရ ေကြ႕ပတ္ေမာင္းေနရလို႕ေလ..က်မတို႕ ဆူညံဆူညံ မေျပာေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာ)
ကဲ .. က်မ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ပန္းေတာင္ကိုလည္း မိတ္ဆက္ျပလုိက္ပါဦးမယ္.. လာေလေရာ့..
ဒီမွာ…

ၾကည့္ပါဦး ပန္းပင္လယ္ႀကီးျဖစ္ေနတာ ကင္မရာထဲ ၀င္သေလာက္ပဲ ျမင္ရလို႕

ဒီလို ေနၾကာရုိင္းေတြခ်ည္းေပါ့(ပန္းခူးမိရင္ တပြင့္ ဘတ္ ၅၀၀ ဒဏ္တပ္မတဲ့)

လူကိုေသးႏိုင္သမွ်ေသး ပန္းမ်ားမ်ားပါေအာင္ ရုိက္ပါဆိုတာေတာင္မွ ...

အဲဒီမွာ ေမွ်ာ့ လူမ်ိဳး၀တ္စံုကေလးေတြနဲ႕ ကေလးေလးေတြေလ.. အဲဒီ၀တ္စံုတခါ၀တ္ ဘတ္ ၃၀ ကို ၀တ္ထားတာ ခ်စ္စရာေလးေတြ မို႕ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခဲ့တာ.. က်မ ၀တ္ထားတာလဲ ေမွ်ာ့လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရိုးရာ ေဘာင္းဘီေလး ဆိုေတာ့ ကြတ္တိေပါ့...

တကယ္ဆို က်မတို႕ တုိင္းျပည္ထဲမွာလဲ အဲလိုေနရာေတြ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ျပည္တြင္းမွာတုန္းက က်မက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသူဆိုေတာ့ ပင္လယ္ဖက္ကိုပဲ ကၽြမ္းက်င္ခဲ့သူ။ ေနာက္ ကယားျပည္နယ္ဖက္မွာ ေနခဲ့ေတာ့လဲ ေတာင္ေပၚေဒသ ရြာေတြ ေပၚမွာပဲ ႏွံ႕စပ္ေအာင္ သြားလာေနခဲ့ရသူ ဆိုေတာ့ ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုတဲ့ ေမၿမိဳ႕ကို မေရာက္ဖူးခဲ့ဘူး။

ဒါမဲ့ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြပါ လာႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ထုိင္းအစိုးရကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရမွာ အမွန္ပဲ.. ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္လံုး ဒီလို ပန္းေတြ အေလ့က် ေပါက္ေလ့ရွိတာကို ထိန္းသိမ္းၿပီး ၀င္ေငြရွာတာကေတာ့ အစီအစဥ္ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရၿပီး ႏိုင္ငံသစ္တည္ခ်ိန္မွာ ဒါမ်ိဳးေနရာေလးေတြ ရွာၿပီး ကမၻာလွည့္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ရဦးမယ္။ က်မတို႕ တိုင္းျပည္မွာဆို အားလံုး ရွိေနတာပဲဟာေနာ္။
(အားတင္းထားဟ..ေရခဲျပင္ေတြလဲရွိ.. ပင္လယ္ကမ္းစပ္လဲရွိ.. လယ္ကြင္းက်ယ္ေတြ... ေတာင္တန္းေတြ ... အာပါးပါး .. ေတြးၾကည့္ရတာ ေတာင္ အမ်ားႀကီး)
ကဲ ေနမေကာင္းရက္နဲ႕ သြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္က အမွတ္တရေလး ကို မွ်ေ၀ေပးလိုက္တာပါ။

က်မတို႕ဘာလုပ္ၾကမလဲ

က်မတို႕ဘာလုပ္ၾကမလဲ

ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မူၾကမ္းမွာ စက္တင္ဘာဆႏၵျပပြဲေတြအေပၚ အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းမႈေတြကုိ ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ထားၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္း ထပ္တုိးမႈ၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြအေပၚ စိတ္ပိုင္း ရုပ္ပိုင္း ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြကို ကုလသမဂၢက အထူးပင္ စိုးရိမ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီမူၾကမ္းကို မေန႕က မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရာမွာ ေထာက္ခံသူ ၈၈ ဦး ကန္႕ကြက္ ၂၄ ဦးနဲ႕ ၾကားေန ၆၆ ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။

ကန္႕ကြတ္သူမ်ားက တရုတ္၊ ရုရွ၊ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ က်ဴးဘား၊ ဗင္နီဇြဲလား ၊ (အာစီယံမွ) မေလးရွား၊ လာအို၊ ဗီယက္နမ္တို႕ ပါ၀င္ပါတယ္။ၾကားေနမဲ ေပးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အာစီယံထဲက အင္ဒိုနီးရွား၊ စကၤာပူ၊ထုိင္း ၊ ဖိလစ္ပိုင္ နဲ႕ဘရူးႏိုင္း တို႕ျဖစ္ၿပီး ကေမၻာဒီးယားကေတာ့ ညီလာခံကို အစကတည္းက မတက္ေရာက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာစီယံႏိုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံစလံုးက မေထာက္ခံတာကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (သတင္း ..ဒီဗြီဘီ၊ အင္တာနက္ထဲမွာေတာ့ အင္ဒိုနီးရွား တႏိုင္ငံ က ေထာက္ခံမဲ ထည့္တယ္လို႕ ေတြ႕လိုက္ရတယ္)က်မတို႕ ဘာေတြစဥ္းစားရေတာ့မလဲ။ ဒီျဖစ္စဥ္ေပၚက ဘာေတြသံုးသပ္ၾကည့္ရမလဲ။ပထမဦးဆံုး စဥ္းစားမိတာက က်မတို႕ ႏိုင္ငံအတြက္၊ က်မတုိ႕ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘယ္အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံကိုမွ အားကိုးလို႕ မရေတာ့ဘူး ဆိုတာ ပါပဲ။

က်မတို႕နဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး တရုပ္ ၊ အိႏၵိယ ၊ ထိုင္းလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးေတြဟာ သူတုိ႕ ႏိုင္ငံစီးပြားေရး ၊ သူတုိ႕ ျပည္သားေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို သာ ၾကည့္ၾကလိမ့္မယ္။ ေနာက္ က်မတုိ႕ ႏိုင္ငံက ခုလို မတိုးတက္ေလ သူတို႕ ေခါင္းပံုျဖတ္လို႕ ရေလလို႕ ေတြးထားၿပီး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ အထင္အရွားေတြ႕ေနရၿပီ။ ဒီေတာ့ သူတို႕လုိ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံ မတိုးတက္ေလ ႀကိဳက္ေလ ၊ က်မတို႕ ျပည္သူေတြ အသိပညာမရွိေလ သူတုိ႕ တိုင္းျပည္ အက်ိဳးအျမတ္ရေလ ဒီလိုပဲ သေဘာထားေနတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရပါၿပီ။ က်မတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ သူတုိ႕အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြကို ေဒါသထြက္ေနယံုနဲ႕ ၿပီးမလား။ ကန္႕ကြက္ ေနယံုနဲ႕ ၿပီးမလား။တကယ္ေတာ့ သူတို႕ႏိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႕က သူတုိ႕ အစိုးရေတြဟာ သူတို႕တိုင္းျပည္နဲ႕တကြ ျပည္သူ ျပည္သားေတြအတြက္ တကယ့္ကို အက်ိဳးေဆာင္ေပးေနတဲ့ အာဏာရ အစိုးရေတြပါပဲ။ က်မတို႕ နိုင္ငံက အာဏာရူးေတြသာ တိုင္းျပည္အက်ိဳးတို႕ ျပည္သူအက်ိဳးတုိ႕ကို နားမလည္တာပါ။ အိမ္နီးခ်င္းအစိုးရေတြက သူတို႕ ႏိုင္ငံအက်ိဳးအတြက္ တျခားတုိင္းျပည္က ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္နစ္နာ ဆံုးရႈံးမႈေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ ၊ ဘယ္လုိ သတ္ျဖတ္မႈေတြနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရတယ္ ဆိုတာကို လ်စ္လွ်ဴရႈထား ႏိုင္ၾကပါတယ္။

က်မတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားမွ ျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ိဳးကိုမွ အားကိုးလို႕မရဘူး ဆိုတာကို က်မတုိ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲက စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားဖုိ႕လုိတယ္။
က်မတုိ႕ ေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံကေန သူတုိ႕ ဥပေဒအတြငး္ကေန ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ လုပ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးၾကရမယ္။
က်မတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ က်မတို႕ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အားလံုးဟာ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ တစိတ္တည္း တ၀မ္းတည္း ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ျပႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို သက္ေသျပၾကရမယ္။ မ်ိဳးဆက္ တဆက္မကေတာ့ဘူး ဒီတုိင္း စေတးေနၾကရတာ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ စစ္အုပ္စုေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ စစ္အုပ္စုအားေပး အာစီယံ ႏိုင္ငံေတြေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။
က်မတို႕ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ က်မတို႕ ျပည္သူေတြကို အာစီယံႏုိင္ငံေတြက ျပည္သူေတြကပါ စာနာ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ သူတုိ႕ အစိုးရကို သူတို႕ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္က ေျပာႏိုင္ေအာင္ က်မတို႕ လႈ႔ံေဆာ္ရမယ္။ ငါးၾကင္းဆီနဲ႕ ငါးၾကင္း ျပန္ေၾကာ္တဲ့နည္းကို သံုးရမယ္။အဲဒါေတြ လုပ္ဖုိ႕ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးရမယ္။ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႕ ရႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ၾကရမယ္။ ေနာက္ဆံုး ဗမာျပည္က ဘယ္လူမ်ိဳးမဆို သိပ္စည္းလံုးတယ္ က်မတို႕ တိုင္းျပည္ကုိ က်မတို႕တကယ္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာကို သူတို႕ခံစားသြားရေအာင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပင္ပေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံသားတုိင္းက ႀကိဳးစားၾကရမယ္။

ခု တေလာ စကၤာပူက လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်မက သိပ္သေဘာက် ေထာက္ခံမိတယ္။ စကၤာပူဆိုတာ စစ္အုပ္စု အားကိုးရာ အာစီယံႏိုင္ငံတခု ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႕ရဲ႕ ေငြစာရင္းေတြ ၊ သူတို႕ အုပ္စုေတြရဲ႕ တေထာက္နားရာစခန္းေတြ ၊ ေဆးကု စာသင္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရာေျမ၊ ဒီလိုေျမမွာေတာင္ သူတို႕ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး ၊ သူတုိ႕ကို မေထာက္ခံသူေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ခံစားသိေနေစရေအာင္ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္ျပတတ္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်မက ေလးစားဂုဏ္ယူေနမိတယ္။ အာစီယံႏိုင္ငံတိုင္း၊ ေနာက္တဆင့္တက္လို႕ ကမၻာတ၀ွမ္းႏိုင္ငံေပါင္းစံုေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလံုး ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံကေန စကၤာပူလို မ်ိဳး တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ စစ္အုပ္စုကို စိန္ေခၚမႈေတြ ရက္ဆက္ ျပေနရမယ္လို႕ က်မက ခံယူမိတယ္။

စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ဟာ နအဖလို စစ္အုပ္စုအတြက္ အဆံုးမသတ္တဲ့ စိန္ေခၚ တိုက္ပြဲရက္ေတြပါပဲ။ျပည္တြင္းက လူေတြက အသက္ေတြ ဘ၀ေတြ ရင္းႏွီးေနခ်ိန္မွာ တုိင္းျပည္ျပင္ပက ေသြးခ်င္းေတြက အဲဒီလူေတြ အတြက္ ကိုယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ေပးဆပ္ျပၾကေစခ်င္ပါတယ္။ လုပ္အားေတြကို ေပးဆပ္ျပရမယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ်ေငြေၾကးေတြနဲ႕ ေပးဆပ္ျပရမယ္။ကိုယ္သန္ရာ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေပးဆပ္ျပရမယ္။

ကဲ … ဘေလာ္ဂါေသြးခ်င္းတို႕ေရ…
ကိုယ္တတ္ႏိုင္သလို နည္းလမ္းေတြနဲ႕ စတင္လိုက္ၾကရေအာင္။

စကၤာပူက လႈပ္ရွားမႈ

ဂုဏ္ယူလွ်က္ပါ စကၤာပူမွ ေသြးခ်င္းမ်ား

လမ္းျပၾကယ္မွာ တင္ထားတဲ႔ သတင္းနဲ႕အတူ စကၤာပူနိုင္ငံကို ေရာက္ရွိေနတဲ႔ အဂၤလန္ႏိုင္ငံျခားေရးဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္နဲ႔ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ား November 20 ရက္ေန႔မွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈ မွတ္တမ္းပံုေတြပါ။

"Concern for Burma" အဖြဲ႔ကေန ဦးေဆာင္စီစဥ္ခဲ႔ၿပီး OBP, Oway, LPK library, DTASG နဲ႔ intellectual, religious people အဖြဲ႔ေတြအားလံုး ပူးေပါင္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို တင္ျပေျပာဆိုခဲ႔ၾကပါတယ္။

အာစီယံအဖြဲ႕ေတြအေနနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ ျပဳမူဆက္ဆံပံုေတြနဲ႕ ျမန္မာျပည္သူေတြအေပၚ တကယ့္စာနာမႈေတြ နဲ႕ ဆက္ဆံမယ့္ အိမ္နီးခ်င္းနုိင္ငံျဖစ္မျဖစ္ သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို ေဆာင္းပါး ဆက္တင္ေပးပါဦးမယ္။

(ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္သာလွ်င္ ႀကိဳးစားရေပမည္)

ယံုတမ္းစကား

အင္း ဂ်ပန္က တူမေလး ႏွင္းသဇင္ေရ..
ေရးလိုက္ၿပီေနာ္... ယံုတမ္းစကား..

ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ယံုတမ္းစကား

အင္း မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ ။

ၿခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမွ။ အသက္က ႀကီးလာေတာ့........

မာလီလုပ္ေနတဲ့ ေရႊမန္းကိုေတာ့ ၿခံ၀န္းထဲက သိပ္မလွေတာ့တဲ့ ပန္းပင္ေတြကို ေရႊ႕ဖို႕ အသစ္ေတြ စိုက္ဖို႕ ေျပာထားတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား မသိပါဘူး။

ကိုယ္က အာဏာရွိထားေပမယ့္ မတရားခိုင္းတာကို မႀကိဳက္ေတာ့ မေန႕က အလုပ္ခ်ိန္ကုန္ခါနီး ေျပာျပလိုက္ေပမယ့္ ဒီေန႕မွာ လုပ္လုိ႕ ေျပာထားခဲ့တာ ။ အင္း

မေန႕ကလာျပတဲ့ စိန္ေတြ ၀ယ္ခ်င္ေပမဲ့ သႏၱာေရႊ ၀တ္ထားတာထက္ေသးေနလို႕ မ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ဖူး။

မနက္ျဖန္ေတာ့ ထပ္လာျပမယ္ ေျပာထားတာပဲ ေစာင့္လုိက္ဦးမယ္။

ေအာ္ ..

ဂူဂယ္ကလည္း က်မအႀကံေပးတဲ့အတိုင္း လုပ္လို႕ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဖိုး၀ေပၚတယ္ကို ၀ယ္ခ်င္လို႕တဲ့ ။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ရွယ္ယာ၀င္ခြင့္ျပဳပါတဲ့။ အင္းေလ ဖိုး၀မွာ အႀကံေပးရံုေပးတာေတာင္ ဒီေလာက္ေအာင္ျမင္ေနရင္ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။

ဘီလ္ဂိတ္တို႕ လာေဆြးေႏြးထားတဲ့ သူတို႕ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္ေပးဖို႕ကိုေတာ့ စဥ္းစားေပးထားပါ့မယ္လို႕ ေျပာၿပီး အေၾကာင္းျပန္ဖို႕ ဘယ္ေန႕ခ်ိန္းမိပါလိမ့္။

ေနဦး အတြင္းေရးမွဴး လာမွေမးရဦးမယ္။

ဘေလာ္ဂါမ်ား အစည္းအေ၀းတက္ဖို႕လည္း သြားရဦးမွာပဲ။ ဘေလာ္ဂါ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ နာယက ျဖစ္ကတည္းက တခါမွမအားရေသးဘူး။

သူတုိ႕ ေတြနဲ႕အတူ ေဟာေျပာပြဲေတြသြားရတာ နည္းမွမနည္းပဲ။ တနာရီ ျမန္မာေဒၚလာ ၅ သန္းေလာက္ပဲ ယူေပးလိုက္ပါတယ္။ ႏို႕မို႕ ေပါက္ေစ်း အတုိင္းယူရင္ တခ်ိဳ႕ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ေပးနိုင္ဖို႕မလြယ္ဘူး။ ခုဆို အေမရိကန္က လူေတြေတာင္ အဆိုင္လမ္လာၿပီး ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာျပည္ႀကီး မဟုတ္လား။ သူတို႕ ကို ကိုယ္က တတ္နိုင္သေလာက္ ျပန္ၾကည့္ပါတယ္။

ဟိုဘက္က ဇိနတိုင္းဆို က်မတို႕ ႏိုင္ငံကို လာလာ ဆက္သရတာ နည္းလို႕လား။ သူတုိ႕ ၂၀၀၇ တုန္းက နအဖ ဘက္လုိက္ခဲ့တာ မွားမွန္းသိလို႕ တဲ့။ ခုဆို က်မတို႕ဆီက တကၠသိုလ္ေတြက အဆင့္ျမင့္ ပညာေတြ သင္ခ်င္လြန္းလို႕ လာလုိက္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ။

အင္း .. က်မရဲ႕ ေဘာ္ဒါ ဘေလာ္ဂါေတြလည္း ဖြ႕ံၿဖိဳးမႈေနာက္က်က်န္ေနတဲ့ နည္းပညာေတြ မတိုးတက္ေသးတဲ့ ျပင္သစ္ ဂ်ာမဏီ အီတလီ ဆိုတဲ့ ဥေရာပေတြဖက္ သြားၿပီး နည္းပညာမွ်ေ၀မႈေတြ လုပ္ေနရတာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေတာင္ မေနနိုင္ဖူး။ မိုးထက္ေနတို႕ဆို ဆိုက္ပရပ္ေတာထဲမွာ သနားပါတယ္။ အဂၤလန္က ကိုထိုက္ခမ်ာမ်ား ကိုယ့္ျပည္က တိုးတက္ေနေပမဲ့ မေနရပဲ ခုထိ ႏိုင္ငံေသးေလးမွာ ဒုကၡခံေနရတုန္း ။

ေအာ္ သနားေပမဲ့လည္း တကမၻာလံုးကို တညီတည္း ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားကို မၾကည့္ႏိုင္အားေသးဘူး။

အင္း .. လုပ္ေပးရမွာပါပဲေလ..

ကိုယ္တုိ႕ ေရႊျပည္ႀကီးက ကမၻာထိပ္သီးႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့…

( ေရးရတာ ေတာ္ေတာ္အရသာရွိတယ္..ယံုတယ္မဟုတ္လား..ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ယံုတမ္းစကား)

ေရးစရာ အေၾကြးတက္မ်ား...(ခ်စ္ခင္စရာ ဘေလာ္ဂါမ်ားရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား)

ဂ်စ္တူး ေရ ညီမေလး အလွည့္ေရာက္ေတာ့မယ္။

ႏွင္းမိုးေ၀ ...အႏွင္းေရ.. စိတ္ခ်ေနပါ.. ဒီေခါင္းစဥ္က ေရးခ်င္လွေပါ့။

က်မဘယ္သူလဲ?

ဘေလာ္ဂါအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးစြာ ေရးသားေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေလ့ရွိတာကို တက္(Tag) တယ္လို႕ ေခၚၾကပါတယ္။ ညီမေလး ဂ်စ္တူး၊ တူမေလး ႏွင္းသဇင္၊ ေမာင္ေလး Zero Trash တို႕ရဲ႕ တက္ထားျခင္းအေပၚ ေနာက္ဆံုးကေန ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဂ်စ္ေရ... လာမယ္ေနာ္ ေနာက္တလွည့္၊ ႏွင္းသဇင္ေလးလည္း မၾကာမီ လာမည္လို႕....

က်မဘယ္သူလဲ?

ပံုပန္းသ႑ာန္ကို အရင္မိတ္ဆက္ရရင္…….. (ဓါတ္ပံုျမင္ဖူးသူလဲ ရွိမွာပါ၊ ဓါတ္ပံုတင္ေပးသင့္တယ္ ဆိုလဲ ေျပာၾကပါ ၊ အင္း တင္ေပးဖို႕ အဆင္သင့္ပါ။ ကြီ....)

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညွာမတာ ေျပာျပမွာပါ….

၁) မ်က္ႏွာက်ပံုကေတာ့ လံုးလံုး(၀ လာလို႕ျဖစ္မွာပါ)

၂) မ်က္ခံုးေမႊးနည္းပါတယ္။ ဒါမဲ့ မ်က္ခံုးေပါက္ပံုက လွေတာ့ အဲဒီေပၚမွာ ခဲတံနဲ႕ထပ္ဆြဲ လုိက္ရံုပါပဲ။(ဟဟ)

၃) ႏွာတံေပၚေပမယ့္ ႏွာတံမခၽြန္ပါ။

၄) မ်က္လံုးမ်က္ရစ္လွေပမယ့္ မ်က္ေတာင္တိုၿပီး ပါးေတာ့ မေပၚလြင္ေတာ့ပါ။ ( မ်က္ေတာင္ စိုက္ရင္ လွမယ္ ဆိုတာသိေပမယ့္ ဘ႑ာေရး အေျခအေနနဲ႕ အသက္အရြယ္အရ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတယ္)

၅)ႏႈတ္ခမ္းလွေပမယ့္ ပါးစပ္ၿပဲပါတယ္။(ဒါေပမဲ့ သြားေတြကေတာ့ လွမွလွလို႕ လူတကာေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခါ အၿမဲပဲ ရယ္ေနပါတယ္)

၆) အရပ္ ၅ ေပ ၂ လက္မပဲ ရွိေပမဲ့ ေပါင္ခ်ိန္ကေတာ့ ၅၄ မွာ မနည္း ရပ္ေအာင္ ထိန္းရင္း ေက်ာ္သြားခဲ့ရင္လဲ မသိမသာေမ့ထားလုိက္ပါတယ္။( အသက္က ၄၀ ေက်ာ္ေနၿပီကိုး)

၇)အဓိက အသားေရာင္ကေတာ့ ျဖဴ၀င္းလွပစိုေျပပါေပတယ္ ဟဲဟဲ ဒါေလးကယ္ေပလို႕။

၈) ဆံပင္အေရာင္ကေတာ့ ေျဖာင့္စင္း မဲနက္ေနဆဲ ၊အျဖဴေရာင္ေတြ မလာေသးေပမဲ့ (ခုတေလာ နီညိဳေရာင္ဆိုးထားပါတယ္) ဒါကေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႕ ကလိၾကည့္လိုက္တာ။

စိတ္ဓါတ္ကေတာ့……(သိသြားရင္ ေပါင္းခ်င္ၾကပါဦးမလား..)

၁) ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။(ၾကည့္မိရင္ မေျပာနဲ႕လို႕ တားမွာစိုးလို႕) အမွန္ေတြေျပာတတ္လြန္းလို႕ ေနာက္ကြယ္ရန္သူ ေပါမ်ားပါတယ္။

၂) သူတပါးကို မတရားလုပ္ေနတယ္လို႕ ျမင္မိ ခံစားမိရင္ ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္ပဲလဲ ျပသနာထဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၀င္ပါတတ္ပါတယ္။

၃) တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အျမင္မွားၿပီး တည့္တည့္မရွင္း ကြယ္ရာက ေျပာေနသူေတြ ေတြ႕ရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ တည္ေပးတတ္ပါတယ္။ ( တေယာက္စကား ဟုိတေယာက္ကို သြားေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူတုိ႕ ၂ ေယာက္ကို ဆံုရွင္း ခုိင္းတာ)

၄) ကိုယ္ ဂတိေပးၿပီးရင္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႕မွ မေဖာက္ဖ်က္တတ္သလို ေဖာက္ဖ်က္သူ ေတြ႕ရင္လဲ မဆက္ဆံေတာ့ဘူး။

၅) အခ်ိန္နဲ႕ ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥေတြ၊ ဂတိသစၥာေတြကို အသက္လုိတန္ဖိုးထားတယ္။ တခါမွ ဘယ္ခ်ိန္းဆိုမႈမ်ိဳးကိုမွ နာရီေနာက္က်ၿပီး မေရာက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘယ္ေငြကိုမွ အလြဲသံုးစား မလုပ္ခဲ့ဘူး။ (မိဘပိုက္ဆံကိုေတာင္ စာရင္းနဲ႕တကြ ျပန္အပ္တတ္တယ္)

၆) အလုပ္မရွိရင္ မေနတတ္သလို အၿမဲပဲ တက္ၾကြေနတတ္တယ္။

၇) ကိုယ္လုပ္သလို သူမ်ားေတြကိုလဲ အလုပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ တက္ၾကြစြာ လုပ္ကိုင္ေစခ်င္တယ္။(ဒါ့ေၾကာင့္ တပည့္ေမြးလို႕ မရခဲ့ဘူး)

၈) ဆရာလုပ္ရတာ ၀ါသနာပါသလို ကုိယ္တပည့္လုပ္ရခ်ိန္မွာလည္း ရိုက်ိဳးစြာ ခံယူဖို႕ အဆင္သင့္ပဲ။ (ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပညာေတာ့ ဆရာလုပ္သူမွာ ရွိရမွာေပါ့ေလ။ ဘာမွမဟုတ္ပဲနဲ႕ ဆရာလာလုပ္ရင္ေတာ့ မခံဖူးေပါ့)

၉)စကားမ်ားမ်ားေျပာေပမဲ့ တကယ္က စကားမေျပာခ်င္ဆံုးပါ။ (စာအုပ္ေတြဖတ္ စာေတြေရး အဲလုိ ေနခ်င္သူပါ)

၁၀)ေငြေၾကး၊ အာဏာကို မမက္ေမာေပမဲ့ အဲဒါေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိေနေတာ့ ေငြကိုတန္ဖိုးထား ရွာတယ္။(ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေတြက ေငြစကားေျပာတယ္ စြပ္စြဲၾကတယ္။ တကယ္က မက္ေမာလို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေငြနဲ႕ တခ်ိဳ႕ေတြကို အႏိုင္ယူလုိ႕ ရတယ္။ တခ်ိ္ဳ႕ကို ေျဖရွင္းလို႕ရေနတယ္။ ေကာင္းေအာင္လုပ္မယ့္ လူေတြလက္ထဲမွာ အဲဒီ ၂ ခုရွိဖို႕လုိတယ္လုိ႕ ခံယူတယ္။)

၁၁)ဘယ္ေတာ့မွ မတရားတာ မဟုတ္တာ ဘယ္သူ႕အေပၚမွ မလုပ္ဘူး။ ကို္ယ့္အေပၚလုပ္ရင္လဲ သည္းခံစိတ္ မထားတတ္ေသးဘူး။

၁၂) လူတေယာက္ကုိ ခဏေတြ႕ဆံု စကားေျပာၿပီးတာနဲ႕ ဒီလူနဲ႕ ဆက္ၿပီးလက္တြဲလို႕ရမရ စိတ္ထဲက အၿမဲ အေျဖရွိေနတယ္။ အဲဒီအေျဖကလည္း အၿမဲပဲ မွန္ခဲ့တယ္။

၁၃) ကိုယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ အျပစ္ကိုလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေခါင္းခံတတ္ပါတယ္။ သူမ်ားက မေျပာရဲတာမ်ိဳးကိုလဲ ေခါင္းအငွားခံၿပီး ေျပာျပတတ္ပါေသးတယ္။

၁၄) အားလပ္ရက္ေတြမွာ တခုခုလုပ္စားၿပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ အားရပါးရ ႏွစ္သက္စြာ စားေနတာကို ၾကည့္ၿပီးေက်နပ္ ေနတတ္ေသးတယ္။

၁၅)လုပ္မယ္လို႕ စစဥ္းစားတဲ့အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေတြေ၀တတ္ေပမယ့္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္မဆုတ္တတ္ေတာ့ပါဘူး။

ကဲ.. စဥ္းစားလို႕ရသေလာက္ အခ်က္ေတြ ခ်ေရးလုိက္တာပါ။ အစီအစဥ္က် မက်ေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ဆိုးသူလို႕ နာမည္ႀကီးတဲ့ ခင္မင္းေဇာ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ … က်မဘယ္လုိလူလဲ… ဒီေလာက္ဆို သိေရာေပါ့…

ဘယ္သူေတြ အားမအားမသိေပမယ့္ က်မက ဆက္တက္ခ်င္သူေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။

ေရးေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စလံုးက ေဘာ္ဒါဘေလာ္ဂါမ်ားျဖစ္တဲ့…

ကေဒါင္းညင္သာ၊ ကလူသစ္ ၊ ၀ါဆိုအိမ္မက္(July Dream) ၊ avril-lover တို႕ကို ဆက္တက္ပါတယ္။ ( ေယာက္်ားေလး ဘေလာ္ဂါေတြကို ဦးစားေပး အစီအစဥ္ေနာ္)

တီဗြီဖန္သားျပင္က အန္တီစု

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၉ ရက္ေန႕မွာ အထက္ပါပံုထဲကလို နအဖက ခြင့္ျပဳလို႕ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကရတယ္။ ဘာေတြမ်ား ေျပာခဲ့ၾကမွာပါလိမ့္။ အစိုးရဧည့္ေဂဟာမွာ ျဖစ္ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုခြင့္ေတာ့ ရမယ္မထင္ဘူး။ အန္တီစုကို က်န္းမာစြာေတြ႕ရလို႕ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အန္တီ့အၿပံဳးက ေလ်ာ့ရဲေနသလားလို႕...။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ကို အန္တီစုလို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးမွသာ သယ္ေဆာင္ ႏိုင္မွာပါ။ ေအာင္ျမင္ေအာင္ တည္ေထာင္ႏုိင္မွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႕ခ်စ္တဲ့ အန္တီ့ကို က်န္းမာေနေစခ်င္ေသးတယ္။ အန္တီ့က်န္းမာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ သတင္းဆိုးေတြကိုေတာ့ ေကာလဟာလသာ ျဖစ္ပါတယ္လို႕ပဲ မွတ္ယူထားပါရေစေတာ့။

ထက္ျမက္တဲ့ ရိုးသားတဲ့ ဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ။ ခုိင္မာေသာ မတြန္႕ဆုတ္ေသာ ဇြဲလံု႕လသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ က်မတို႕ုျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီလူထုေခါင္းေဆာင္ က်န္းမာခ်မ္းသာလို႕ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။

အဲဒီေတြ႕ဆံုမႈကို ဗြီဒီယိုဖိုင္အျဖစ္ ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

အန္တီစုနဲ႕ ဂမ္ဘာရီေတြ႕ရၿပီ

photo-UNIC- Rgn

ကုလမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္၏ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အထူးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ အီဗရာဟင္ ဂမ္ဘာရီသည္ ၎၏ ခရီးစဥ္ၿပီးဆုံးသည့္ ယေန႔ မျပန္ခင္ နာရီပိုင္းအလိုတြင္ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္ ရသြားေၾကာင္း သိရသည္။

ဒီေန႕သတင္းမ်ားအရ အန္တီစုႏွင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ တာ၀န္ရွိသူ ၃ ဦးႏွင့္လည္း ေတြ႕ဆံုခြင့္ကို နအဖမွ ခြင့္ျပဳလုိက္သည္ဟ ုထပ္မံ ၾကားသိရပါသည္။ မည္သည့္ေန႕တြင္ ေတြ႕ဆံုမည္ မသိရေသးေခ်။

အန္တီစု က်န္းမာစြာျဖင့္ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ထမ္းရြက္ႏိုင္ပါေစ။

၈၈ မ်ဳိးဆက္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ

၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေျမေအာက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မမီးမီးရဲ႕ သေဘာထားေလးကို ႏွစ္သက္စြာ မွ်ေ၀ေပးတာပါ။
က်မတို႔ တိမ္းေရွာင္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔နဲ႕ ဆက္သြယ္ႏုိင္ တဲ့ ေနရာေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ လူကိုယ္တိုင္၏ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း ေတြေသာ္ လည္းေကာင္း က်မတို႔ကို သူတို႔ အျမဲတမ္း ဆက္သြယ္ပါတယ္။ သူတို႔ လုပ္မယ့္ဟာ ေတြကိုလည္း က်မတို႔ကို သူတို႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မတို႔က သူတို႔ကို ဦးေဆာင္မႈ မေပးပါဘူး။ သူတို႔ရင္တြင္းက ဆႏၵနဲ႔သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ေဖၚထုတ္ေနၾကတာပါ။

က်မတို႔က ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားဆိုၿပီး ဖြဲ႕ထားတာကိုက က်မတိုခ်ည္းမဟုတ္ဘူး။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေနစၿပီးေတာ့ ယေန႔အထိ က်မတို႔ျမန္မာျပည္ကို အလင္းေရာင္ပြင့္လန္းလာေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္အားလံုးကို ဆိုလိုပါတယ္။ က်မတို႔အကိုေတြမရွိေတာ့လည္း က်မတို႔ဆက္လုပ္တယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ က်မတို႔တိမ္းေရွာင္ေနရေပမယ့္လည္း ၈၈ မ်ဳိးဆက္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမသြားပါဘူး။ ေနရာအႏွံ႔မွာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ ၿဖိဳခြင္းၿဖိဳခြင္း က်မတို႔ ၈၈ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးဆက္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမသြားပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အခုလို ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ ၁၉၈၈ လိုမ်ဳိး ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္မႈေပါ့၊ အဲဒီလိုျဖစ္မႈမ်ဳိးႀကီးကို က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူလူထုေတြ အေနနဲ႔ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ၿပီးေတာ့ မခံစားေစခ်င္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ဳိးသာ အာဏာကိုသုံးၿပီးေတာ့ လိုက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၈၈ ထက္ဆိုးတဲ့ အာဏာရွင္မွန္သမွ် လုံး၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေစမယ့္ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ က်မေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

မမီးမီး
၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕

ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္း

စာေတြမေရးျဖစ္ေအာင္ စိတ္ေတြက်ေနခ်ိန္မွာ အေဟာင္းေလးေတြကို ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ေျပာင္းရင္း ျပန္ဖတ္ေနခ်ိန္ ဒီထဲက စာေလးေတြကို တင္ေပးဦးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေပၚလာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဒုကၡသည္စခန္းတခုကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး သူတို႕ဆီကေက်ာင္းေတြကို လိုက္လည္ရင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားခ်က္ကို ခုလုိ စာတပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့တာေလး မွ်ေ၀တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

“ပညာ ေရၾကည္တစ္ေပါက္္ ေသာက္ခြင့္ ၾကံဳေစခ်င္”

မဲေဆာက္ၿမိဳ႔ကေန ကားနဲ႔သြားရင္း သိပ္မေ၀းတဲ့ ခရီးေလး တခုပါ။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္သမား လက္မွတ္၊ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ ဘာမွ မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ေရာက္ဖို႔မလြယ္တဲ့ ခရီးေ၀း ေဒသေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလက္မွတ္ေတြ ဘာမွ မရွိပဲ အဲဒီေဒသေလးကို မထင္မွတ္စြာ ေရာက္ရွိခဲ့တာကေတာ့ ကရင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အခမ္းအနား ကို တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့တာေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီေနရာေလးကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုေပမဲ့ ဗမာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားေတြ လာေရာက္ေနထိုင္ေနတဲ့ ကရင္လို ဘဲကေလာ့ ၊ ထိုင္းလို မယ္လ လို႔ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းတခုပါပဲ ။ ဒီဒုကၡသည္စခန္း ဒီေနရာေလးမွာ တည္ရွိေနတာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ ေက်ာ္ေနျပီတဲ့။ ဗမာျပည္ရဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္္္္ေတြက ေပါက္ဖြားလာခဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြေနတဲ့ စခန္းေလးမွာ ႏိုင္ငံေပ်ာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မသြားခ်င္ဘူး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ခ်က္ျမႈပ္ရာပဲ ျပန္ခ်င္ပါတယ္ဆို တဲ့ ကရင္အဖြားအို တေယာက္ရဲ့ စကားသံ ကိုေတာ့ နားနဲ႔မဟုတ္ပဲ ႏွလံုးသားနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။

ေရာက္လက္စနဲ႔ေတာ့ ခပ္ၾကာၾကာေလး ေနပါရေစလို႔ တာ၀န္ခံ ေခၚတဲ့သူေတြကို ေတာင္းပန္ျပီး သူမ်ားေတြ ျပန္ေပမဲ့ မျပန္ေသးပဲ စခန္းထဲမွာ ေနရစ္ခဲ့ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ေျခေလးမွာ တည္ထားတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ စခန္းေလးဟာ ေဆးရုံ ၊ စာသင္ေက်ာင္း ၊ ဗုဒၶဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၊ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္း ၊ ေစ်း၊ စခန္းရုံး တို႔နဲ႔ ေနမယ္ဆိုရင္ ေနေပ်ာ္စရာေလးပါပဲ။ ဒုကၡသည္ ဆိုေတာ့ ဆန္ ၊ ဆီ၊ ဆား၊ မီးေသြး၊ ပဲ စတဲ့ အေျခခံ စားေသာက္ကုန္ေတြကလည္း အခ်ိန္တန္ ရလာတာပါပဲ။ ေရာက္ေနတဲ့ေန႔က ဆန္ထုတ္တဲ့ေန႔နဲ႔ ၾကံဳေတာ့ တပံုးစာ၊ ႏွစ္ပံုးစာ ဆန္အိတ္ေတြကို ရြက္သြားၾကတဲ့ မိန္းမေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီအခါ ဗမာျပည္က လူထုအမ်ားစုၾကီး ဆန္ကို အဲဒီလို ၀ယ္မစားႏိုင္ေတာ့တာကို ေျပးျပီး သတိရလိုက္မိတယ္။မိုးမလင္းခင္ ဒါမွမဟုတ္ မိုးလင္းတာနဲ႔ မေန႔က ပိုခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းကို ငါးပိရည္အက်န္နဲ႔ နယ္ဖတ္စားျပီး တေန႔တာ ခရီးကို ရုန္းကန္ဖို႔ အစပ်ိဳးၾကရတာပါပဲ။ တေန႔လံုး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၾကရျပီး ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်မွ လက္ထဲက ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆန္အပါအ၀င္ ဟင္းစား ငါးပိ တို႔စရာ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ တေန႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံဟာ တေန႔ စားစရိတ္နဲ႔ ေလာက္ငွရံုသာပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကေလးရွိလို႔ကေတာ့ ေၾကြးတင္ျပီသာ မွတ္ေပေတာ့။ ကိုယ့္ ကေလးကို စာမေတာ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္ ယံုၾကပါ့မလားေတာင္ မသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒါအမွန္ပါ။ စာမေတာ္လို႔ ေက်ာင္းထုတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ ခိုင္းရင္ သူ႔တ၀မ္းေတာ့ ၀ေအာင္ေက်ာင္းႏိုင္္မွာေပါ့။ လဖက္ရည္ဆိုင္္တို႔ ၊ ကုန္စံုဆိုင္တို႔မွာ ေစ်းကူေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြဟာ အဲလိုမ်ိဳး ကေလးေတြပါ။ မနက္စာ ထမင္းေကၽး တေန႔ ၁၀၀ က်ပ္၊ တခ်ိဴ႔ ၁၅၀ က်ပ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကရတဲ့ ကေလးလုပ္သားေလးေတြ ေပါ့။ စာေတာ္တဲ့ ကေလးက်ေတာ့ ေက်ာင္းထုတ္ဖို႔ ခက္ျပီေလ။ ပတ္၀န္းက်င္က ၀ိုင္းေျပာမွာ၊ ဆရာမေတြ ၀ိုင္းေျပာမွာထက္ စာကို စိတ္၀င္စားတဲ့ စာေတာ္တဲ့ ကိုယ့္ကေလးအတြက္ ယူႀကံဳးမရေတြ ျဖစ္ျပီး မိဘေတြ ဆံုးျဖတ္ရ ခက္ေစတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကေလးေတြထဲက ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ မူလတန္းေက်ာင္းကေန အလယ္တန္းကို ေျပာင္ေရႊ႔ ပညာသင္ၾကားဖို႔ မေျပာင္းႏိုင္ပဲ က်န္ခဲ့ရတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းကေနျပီးေတာ့ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အထက္တန္း ပညာကို ေျပာင္းေရႊ႔ပညာသင္ၾကားဖို႔ မတတ္ႏိုင္ၾကလို႔ ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းၾကရေတာ့တယ္။ စား၀တ္ေနေရး ၀ဲဂယက္ထဲမွာ အရြယ္မတိုင္မီ မိဘေတြနဲ႔ အတူရုန္းကန္ေနရတဲ့ ကေလးအလုပ္သမားေလးေတြ ေတြ႔တိုင္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ ကုလသမဂၢ ကထုတ္ျပန္ျပဌာန္းတဲ့ ကေလးအခြင့္ အေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို အမွတ္ရလာေစပါတယ္။

အဓိက အခြင့္အေရး ေလးခ်က္ျဖစ္တဲ့ အသက္ရွင္ရပ္တည္ခြင့္အခြင့္အေရး၊ ဖံြ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ဆိုင္ရာအခြင့္အေရး၊ ကာကြယ္မႈဆိုင္ရာ အခြင့္အေရး၊ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈဆိုင္ရာ အခြင့္အေရး ေတြျဖစ္ျပီး အဲဒီထဲက ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ အခြင့္အေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ၊ အားကစားႏွင့္ အပန္းေျဖအနားယူခြင့္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။

ဗမာျပည္ထဲက ကေလးမ်ားအေနနဲ႔ ဒီကေလးအခြင့္ အေရးေတြကို ဘယ္ႏွစ္ရာႏႈန္းေလာက္ ရၾကပါသလဲ။ ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရၾကတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အနာဂါတ္နဲ႔ အဲဒီကေလးေတြ ၾကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ဗမာျပည္ၾကီးရဲ့ အနာဂါတ္ကေရာ၊ အဲဒါေတြ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ တဆက္တည္း ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ပညာေရးကို ေလ့လာၾကည့္မိျပန္ပါတယ္။

မယ္လစခန္းထဲမွာ ၃ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္ထိ တက္ရတဲ့ မူႀကိဳေက်ာင္းေပါင္း ၂၁ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အေျခခံမူလတန္းေက်ာင္း အျဖစ္ (၁၄) ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း (၄)ေက်ာင္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္း (၅)ေက်ာင္းနဲ႔ က်မ္းစာသင္ေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္း၊ စက္မႈအတတ္ပညာသင္တန္းေက်ာင္း E.S.P (Engineering study Program) (၁)ေက်ာင္း၊ ဆရာျဖစ္သင္တန္းေက်ာင္းT.P.C (Teacher Preparation Couse) (၁)ေက်ာင္း ရွိၿပီး FSP(Funter Study Program)၊ LMC(:Leadership and Managent couse) စတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းေတြလည္း တစ္ေက်ာင္းစီ ရွိပါေသးတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ကရင္စာေတြကို အမ်ားအားျဖင့္ သင္ၾကရၿပီး တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြကေတာ့ ထိုင္းစာကိုပါ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ကေလးက အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေနၿပီဆိုရင္ အဂၤလိပ္ကို အဓိက ထားသင္တဲ့ မစ္ရွင္ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းေတြကို ၀င္ခြင့္ ေျဖျပီး ေျပာင္းေရႊ႔ထားမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားထိ ပညာေတာ္သင္သြားခြင့္ ရွိပါတယ္။ အထက္က ေက်ာင္းေတြ အကုန္လံုးဟာ မယ္လ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာပဲ ရွိေနတာပါ။

စခန္းမွာ ရပ္ကြက္ ေအ၊ ဘီ၊ စီ ဆိုျပီး သံုးခုရွိပါတယ္။ စုစုေပါင္းေက်ာင္းသား ဦးေရ (၁၃၅၆၉)ဦးရွိျပီး ဆရာ ဆရာမေပါင္းက (၅၂၈)ဦး ရွိပါတယ္။ သင္ၾကားေရး အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြ၊ ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္၊ ခဲတံအားလံုးက ႏိုင္ငံျခား အေထာက္အပံ့ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ စက္မႈသင္တဲ့ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို ျဖဳတ္လိုက္၊ တပ္လိုက္ နဲ့ အထဲက အစိတ္အပိုင္းေတြကို လက္ေတြ႔က်က် သင္ေပးေနတာေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ကေလးေတြ အကုန္လံုးဟာ ဘယ္ေနရာမွာေရာက္ေနေန ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရွိေနရမယ္ဆိုတဲ့ ကေလးအခြင့္အေရး ၊လူသားအခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ ရေနၾကပါတယ္။

က်မတို႔ရဲ့ မိခင္ ဗမာျပည္ထဲမွာ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးေနရတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ၊သူတို႔ေတြရ့ဲ အနာဂါတ္ေတြ အတြက္ အခုလက္ရွိ စစ္အာဏာရွင္ေတြမွာ အေၾကြးေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ ကမၻာကို လိမ္လို႔ရေပမယ့္လို႔ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ထဲက အေျခအေနကိုေတာ့ ျပည္သူေတြ မသိေအာင္ လိမ္ထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

မယ္လစခန္းထဲထိ သြားျပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စကားေျပာသင္ေပးေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေစတနာရွင္ေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အခါ ကိုယ္သာ တကယ္ပညာလိုခ်င္ရင္ ဒုကၡသည္စခန္းလို ေနရာမွာေတာင္ အနာဂါတ္ေတြ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ရွငိသန္ေနႏိုင္ပါေသးလား လို႔လည္း ျမင္ေတြ႔ခံစားမိပါတယ္။

မယ္လစခန္းထဲက ျပန္လာခဲ့ျပီး တေလ်ာက္လံုး စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားေနရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္မိျပီး ႏိုင္ငံအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မွ ဒီလိုအာဏာရွင္ႏြံထဲက ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာလဲ။ ဗမာႏိုင္ငံပညာေရးဟာ အခြံသက္သက္သာ ရွိပါေတာ့တယ္ ဆိုတာကမၻာကသိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ေတာင္မွ စစ္တပ္ကေဆးတကၠသိုလ္နဲ႔ အရပ္သားရုိးရိုးေတြအတြက္ ေဆးတကၠသိုလ္ဆိုျပီး ခြဲျခားထားျပီး ပညာကိုလည္း ခြဲျခားေပးတတ္ တယ္။ ျပည္သူေတြကို ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခားပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေလာကပါလတရားကို မတရားအာဏာ ရယူထားတဲ့ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ မသိတာပဲလား။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာပဲလား၊ အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ျပန္လာခဲ့မိပါတယ္။

ဗမာႏိုင္ငံထဲက ျပည္သူေတြဟာ စစ္အာဏာရူးေတြရဲ့ လက္ေအာက္မွာ စား၀တ္ေနေရး ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အာမခံခ်က္ ဘာမွ မရွိဘဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုယ္ေနရင္း ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အလင္းေရာင္မဲ့ေနတဲ့ ဘ၀ေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကရပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔ စီးပြားေရးက က်ဆင္းေနၾကျပီး စား၀တ္ေနေရးကိုပဲ အဓိကထား ရုန္းကန္ေနရတဲ့ အတြက္ သူတို႔သားသမီးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္ကို ဒီလိုပဲ ပစ္ထားလိုက္ရတဲ့အခါ သူတို႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကေရာ ဘယ္လိုရွိေနႏိုင္မလဲ။

ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ျပည္ မဟုတ္တဲ့ ၊ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈအရ အျခားႏိုင္ငံေတြရဲ့ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ရပ္တည္ ေနရတဲ့၊ ႏိုင္ငံေပ်ာက္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာေတာင္ ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရးကို အေလးအနက္ ထားတာ၊ ပံ့ပိုးကူညီ ေနတာေတြ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ့ အနာဂါတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြွွွရဲ့ ဘ၀ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အတြက္ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္မိတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ တကယ္ေတာ္တဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေပမဲ့ ပညာေရး ဌာနရဲ့ ျခစားမႈေတြၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ရတယ္။ “ကိုယ္ ေတာ္ဖို႔ အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ ကိုယ္ ေတာ္ေနရင္ ဘယ္လိုမွ ခ်န္ထားလို႔မရဘူး” ဆိုတာ စကားအရာမွာပဲ ရွိေနပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ဗမာျပည္ ပညာေရးဟာ အတူတူခ်င္း ေတာ္ေနရင္ေတာင္္မွ ေငြမလိုက္ႏိုင္တဲ့ မိဘရဲ့ သားသမီးဟာ ခ်န္ထားခံခဲ့ ၾကပါတယ္။ ပီတိကိုစား အားရွိပါ၏ ဆိုတဲ့ ဆရာမ်ိဳးဟာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္ေတာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ ရွိပါေတာ့ မလား။

E- education ဆိုျပီး ဦးခင္ညြန္႔ လက္ထက္က အထက္တန္း၊ အလယ္တန္းတင္မကပဲ မူလတန္းေက်ာင္းေတြပါ ကြန္ပ်ဴတာ သင္ၾကားေရး ခန္းမေတြနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးအျဖစ္ ဗမာျပည္ တနံတလ်ား ၿမိဳ႔ႀကီးက ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ခန္းမဖြင့္ပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ သံုးဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က မေထာက္ပံ့ႏိုင္ပဲနဲ႔ ဘယ္လိုရသလဲ ဆိုတာကို တာ၀န္ရွိလူၾကီးေတြက မသိဟန္ ေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ့ လွဴဒါန္းေငြ ဆိုျပီး နာမည္တပ္ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ကြန္ပ်ဴတာေၾကး က်ပ္ သံုးေထာင္ဆိုျပီး ေကာက္ခံတာပါ။ လံုး၀ မထည့္ႏိုင္တဲ့ သူကိုသာ ငါးရာေလာက္ မနည္းေျပာဆိုၿပီး အလွဴေငြထည့္ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစအပ္ကတည္းက ထည့္ရတဲ့ အလွဴေငြ စာရင္းမွာ အဲဒီလို ကြန္ပ်ဴတာေၾကး ထည့္ေကာက္တာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ဖို႔ ေကာက္ခံေငြ ဘယ္ေလာက္ရရ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြကို တလံုးခ်င္းလွဴဖို႔ ထပ္ျပီး အလွဴခံပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ေကာက္ခံျပီး ၀ယ္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာဟာ ေက်ာင္းသားဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ငါးလံုးထက္ မပိုပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြဆို ႏွစ္လံုးပဲ ၀ယ္ပါတယ္။ ပိုတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ လို႔ ဘယ္မွာမွ ေမးမရပါဘူး။ တကယ္လို႔ ပညာေရးမႈးထံ တိုင္စာပို႔မယ္ဆိုရင္ တိုင္ၾကားသူ နာမည္ အျပည့္အစံု ထည့္ရတာမို႔ ကိုယ့္ကေလးဟာ ေက်ာင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အျပစ္ရွာခံရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။

အဲဒီကြန္ပ်ဴတာေတြကို ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ကေလးတိုင္းေရာ သင္ရမယ္၊ ကိုင္ရမယ္ထင္ ထင္ပါသလား။ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာသာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ ထိုင္ျပၾကရျပီး ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ ပ်က္မွာစိုးလို႔ သြားၾကည့္လို႔ေတာင္ မရပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တဲ့ ဆရာမကို လိုင္း၀င္ထားပါမွ မွန္လံုခန္းထဲက ကြန္ပ်ဴတာကို ကိုင္ၾကည့္ခြင့္ ရပါမယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သင္ရဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာ က်ဴရွင္ခက သပ္သပ္ ေပးရပါေသးတယ္။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြရဲ့ သားသမီးေတြဟာ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြ ဘာမွ မရၾကပါဘူး။

ဒီလို မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းေတြ မေျပာပါနဲ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာေတာင္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာ တလံုးမကိုင္ရပါဘူး။ နယ္ေတြက ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ေတြမွာဆိုရင္ ဆယ္ေယာက္ တလံုးႏႈန္းပဲ ရွိပါတယ္။ မီးျပတ္တဲ့ ရက္ေတြက မ်ားေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ မသင္ႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္တတ္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ရန္ကုန္မွာဖြင့္တဲ့ ပုဂၢလိက သင္တန္းေတြကို သြားတက္ၾကပါတယ္။

အရည္အခ်င္းရွိဖို႔ထက္ အေရအတြက္ကို ဦးစားေပးတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔ ပညာေခတ္ႀကီးမွာ ပိုက္ဆံနဲ႔ႀကိိဳးစားသြားႏိုင္ရင္ ျပည္တြင္းမွာ အခုေပးေနတဲ့ မဟာဘြဲ႔ကိုေတာင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ စစ္မွန္တဲ့ ပညာေရးတိုးတက္မႈ ဟုတ္ပါရဲ့လား။ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ပိုက္ဆံေပါတဲ့ လူနည္းစု အထက္တန္းစား မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ႏိုင္ငံျခားပို႔ ပညာသင္ေစတယ္။ လူလတ္တန္းစား အေပၚပိုင္းက ကိုယ့္သားသမီးေတြ အတြက္ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ပညာကို ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး ယူတယ္။ အမ်ားစု လူလတ္တန္းစား ေအာက္ပိုင္းနဲ႔ အေျခခံလူတန္းစား ကေတာ့ ေသစာရွင္စာ တတ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ လို႔ပဲ ေျပာႏုိင္ပါေတာ့တယ္။

တေန႔ တရာယူျပီး အလုပ္ လုပ္မလား ၊ တေန႔ တရာေပးျပီိး စာသင္မလားဆိုတဲ့ ပညာေရးေခတ္ႀကီိး ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ဴရွင္မယူႏိုင္တဲ့ ကေလးဟာ အတန္းထဲမွာ အၿမဲအျပစ္ရွာ ႀကိမ္းေမာင္းေနမွာ မလြဲပါဘူး၊၊ အတန္းပိုင္ဆရာမကေ၀းလို႔ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ဆရာမဆီမွာ က်ဳရွင္တက္ေနမွန္း သိသြားျပန္ရင္လည္း အၾကိမ္းခံရတာပါပဲ၊၊ ပညာတတ္တဲ့ မိဘက ကိုယ့္ဖာသာ သင္ေပးျပန္ရင္ လည္း လက္မခံျပန္ပါဘူး၊၊ တခါတေလ ျမန္မာစာကို စာလံုးေပါင္း မွားေနတာမ်ိဳးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာမွာ ဘာသာျပန္ မွားေနတာမ်ိဳးေတြကို မိဘအေနနဲ႔ ေထာက္ျပတဲ့အခါ လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မခံပဲ ဒါမဟုတ္ လက္ခံလိုက္ရရင္လည္း မိဘကြယ္ရာမွာ အဲဒီကေလးကုိ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာျပီး ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္၊၊ ႏုနယ္တဲ့ မူလတန္းကေလးငယ္ေတြ ရင္ထဲမွာေတာင္ ဆရာမကို ဖားထားရမယ္လို႔ စြဲထင္သြား ေစေအာင္ကို ဖ်က္ဆီးထားခံေနၾကရပါတယ္။

ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လူတန္းစား မခြဲျခားပဲ အားလံုးေသာ ကေလးေတြကို တန္းတူညီမ် အခြင့္အေရး ရေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ေမ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြ အမိဗမာျပည္ႀကီးမွာ အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး ရွိေနၾကပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ ဉာဏ္ရည္ေတြနဲ႔ သူတို႔၀ါသနာပါရာကို အပူအပင္မဲ့စြာ ဆည္းပူးခြင့္ ရၾကမယ္ဆိုရင္ အနာဂါတ္ ဗမာျပည္ၾကီးဟာ ေရႊေရာင္ေတာက္ပေနမွာ မလြဲပါဘူး။

သူ႔ကၽြန္္ဘ၀မွာ လူတိုင္းမသင္ယူႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ပညာေရးကို သပိတ္ေမွာက္ၿပီိး အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြ ထူေထာင္ျပခဲ့တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ပညာ၀န္ ဦိးဖိုးက်ားတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ၊ ေနာက္ျပီး ဗမာႏိုင္ငံရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၊ ပညာေရး ျပယုဂ္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီိးေတြသာ ရွိေနဦး မယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ေခတ္ဗမာႏိုင္ငံကို ဘယ္လို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲျပမလဲလို႔ စဥ္းစား သတိရလိုက္မိပါတယ္။
(ခင္မင္းေဇာ္)