ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္

ခုတေလာ ေရးသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနေပမယ့္ ေရးဖို႕ ဘယ္လိုမွ စိတ္တည္ မရဘူးျဖစ္ေနတာ ဆုိးတယ္။

ဘေလာ့ဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္တာေတြအျပင္ ေဖ့ဘြတ္မွာလဲ ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးတဲ့ အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြ ေတြ႕ေနရတယ္ ။ သူ႕သေဘာနဲ႕ သူတို႕ ေရးတာပါပဲေလ ထားလိုက္ပါလို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးရေပမယ့္ တကယ္က် ဦးေႏွာက္က လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕ သူတုိ႕ေတြက ဒီလုိေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာထပ္စဥ္းစားရင္ လူေတြဟာ ဘယ္လိုမွ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ တူညီတဲ့ စိတ္ထားေတြ ရႏုိင္မွာမွ မဟုတ္တာပဲ ဆုိတဲ့ သေဘာကို လက္ခံႏုိင္လာတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ေနရင္းထိုင္ရင္း ေပၚလာတာမွမဟုတ္တာပဲ။ သူမ်ားေတြလို မျမင္တာ၊ မခံစားႏုိင္တာ ေတြေၾကာင့္ပဲ လူ႕တန္ဖိုးဆိုတာေတြ ရွိလာတာပဲ မဟုတ္လား။ လူသားဘ၀မွာ ကိုယ့္ဘ၀ တန္ဖိုး ၊ လူ႕ဘ၀ တန္ဖိုးေတြ နဲ႕ ပိုင္းျဖတ္တဲ့အခါမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ မတူညီႏိုင္တာေတြဟာ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေတြးေခၚမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တည္လာတာ မဟုတ္လား။၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူအသိုင္းအ၀ိုင္း ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းက ေသာ္လည္းေကာင္း အဲဒီတန္ဖိုးေတြအေပၚမွာပဲ အသိအမွတ္ျပဳသြားၾကတယ္ ဆုိတာ အခ်ိန္က ေျပာျပခဲ့မွာပါ။

တကယ့္ သူရဲေကာင္းေတြ ဆုိတာ သူတုိ႕ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္လို႕ပါ ဆိုၿပီး လုပ္ျပခဲ့တာ မဟုတ္သလို က်ဳပ္တုိ႕ကို သူရဲေကာင္းလို႕ သတ္မွတ္ၾကပါလို႕လဲ မေတာင္းဆုိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလးစားထုိက္သူကို ေလးစားတယ္၊ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကို ဂုဏ္ျပဳတယ္ ဆုိတဲ့ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႕ သူရဲေကာင္းဆိုတာေတြ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာေတြ လူ႕သမိုင္းမွာ ျဖစ္တည္လာတာပါပဲ။

တကယ္က ဒုကၡထုပ္ကို ျဖည္ၾကည့္ဖို႕ ငါတုိ႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာလို႕ ဘယ္သူကမွ မေျပာပါဘူး။ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႕တုိ႕ဖာသာ ျဖည္ၾကည့္သြားတာကို သမိုင္းက မွတ္ေက်ာက္တင္ ေပးခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆုိ သူတုိ႕ဖာသာ ျဖည္ၾကည့္ေနတာကိုေတာင္ လူေတြက သိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ မရွိခ်ိန္က်မွ သိခဲ့ တန္ဖိုးထားခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတုိ႕ကို ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာေနသူေတြပါလို႕ လက္ညိႈးထိုးေနသူေတြ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနသူေတြကိုေတာ့ အခ်ိန္ကာလႀကီးက တုိက္စားၿပီး ေမ့သြားၾကတာပါပဲ။

သူမ်ားေတြ စားစရာမရွိလို႕ အစာေတာင္းေနခ်ိန္မွာ ေပါင္မုန္႕မရွိရင္ ကိတ္မုန္႕စားပါလားလို႕ ေျပာခဲ့သူမိဖုရားလို၊ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေတာ့ တေယာထိုးေနႏုိင္တဲ့ နီရိုးဘုရင္ႀကီးလို ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္သလို ေနႏုိင္တဲ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္ေတြ ၊ မသိနားမလည္မႈေတြကို သိျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႕ဆိုတာကလဲ သူတပါးကို အားကိုးလို႕ မရႏုိင္ဘူး။ ဘာလို႕ဆို ဒါေတြက သီအုိရီေတြ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက သင္ခန္းစာေတြ လိုမွ မဟုတ္တာပဲေလ။

သိခ်င္စိတ္နဲ႕ သိလိုမႈ ရွိမွျဖစ္မယ္။ အဲလို သိခ်င္စိတ္ သိလိုမႈ ရွိဖုိ႕ဆိုျပန္ေတာ့လဲ လိုအပ္ေနတာက လူသားဆန္မႈနဲ႕ ကိုယ္ခံအား( ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္)၊ ေနာက္တခ်က္ ကိုယ္တိုင္အရင္သိမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘာကို သိခ်င္တာလဲ ဆုိတဲ့အရာကလဲ အရမ္းအေရးႀကီးေနျပန္ေရာ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္တကယ္သိခ်င္တဲ့ အရာကို ေသခ်ာနားလည္ဖို႕ အတြက္ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္မွ၊ စိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္အရာပါ။ ကိုယ္တုိင္က တစံုတရာအစြဲ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္ကို ျမင္ရမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

လူရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္ လူ႕သမိုင္းတခုလံုးကို မသိေတာင္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုေတာ့ သိေနဖို႕ လိုအပ္လွပါတယ္။ လူတုိင္းမွာအတၱကုိယ္စီ ရွိၾကသလို အေၾကာက္တရားလဲ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတၱေတြကိုယ္စီနဲ႕ေၾကာက္ေနလ်က္ကပဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အမ်ားအက်ိဳး လုပ္ေပးေနသူေတြကိုေတာ့ ေလးစားရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားေလးရွိေနရင္ သိပ္ကိုေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးျဖစ္မွာပါပဲ။

အင္းေလ.. ၂၀၀၉ ကေတာ့ ကုန္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္းက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း စီးဆင္းသြားေနမွာပါပဲ။ အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါရင္း ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္၊ ေနာက္ဆံုး ေလာကႀကီးအတြက္ အမိႈက္သရိုက္ ျဖစ္မသြားဖို႕ႀကိဳးစားရမွာကေတာ့ အသိတရားနဲ႕ စဥ္းစာဉာဏ္ကို တာ၀န္ေပးထားရမွာပဲ မဟုတ္ပါလား။

(မဆီမဆိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲ)
ခုတေလာ ၾကားလာရတဲ့ လူထုအေျချပဳလူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ အေၾကာင္း ေလ့လာရင္း၊ ကိုယ္တုိင္လဲ အင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္ေနရင္းနဲ႕ မွတ္သားၾကားသိလာရတာကေတာ့ တကယ့္လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြဟာတဲ့ လိုအပ္ေနတဲ့ လူေတြ( ျပည္သူေတြ) ကို ေထာက္ပံ့ကယ္တင္ေနယံုမကပဲ အဲဒီလူေတြ(ျပည္သူေတြ)ကို ေထာက္ပံ့ကူညီဖုိ႕ တာ၀န္အရွိဆံုး ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ပ်က္ကြက္မႈေတြကိုလဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ရမယ္တဲ့။ ဒါမွသာ စစ္မွန္တဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္တာပါတဲ့။

( ဒီပုိ႕စ္ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ေလး )
ေအာင္ဆန္းဦး ….အလိုမရွိ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္