ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္ (၂)

ဘေလာ့ထဲက ခ်စ္ညီမေလး ၂ေယာက္က ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးပုိ႕လာတာကို ၀မ္းေျမာက္စြာ လက္ခံရရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။
တေယာက္က ေအာ္စီကျဖစ္ၿပီး တေယာက္က စလံုးက ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့ အလွျပင္ပစၥည္းေလးေတြက အင္မတန္ အသံုး၀င္တာမို႕ ႏွစ္သက္မိသလို ခုလို အေလးထားသတိရတဲ့အတြက္လဲ အရမ္းကို ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။
ေခ်ာကလက္ ဗူးေသးေလးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သားေတာ္ေမာင္က ဖြင့္ၿပီး ေမာင္ပိုင္စီးလိုက္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ မိတ္ကပ္ဗူး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူး၊ လိုးရွင္းဗူးေတြနဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ပု၀ါျဖဴျဖဴေလးေပၚက အျပာေရာင္ ခ်ည္ထိုးပန္းပြင့္ေလး ကို တသသ ကိုင္ၾကည့္မိသလို ဓါတ္ပံုေဘာင္ေလး ၂ ခုပါတဲ့ နာရီေသးေသးေလး ကိုလဲ တရရ ေပြ႕ထားမိပါေသးတယ္။

လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိတာထက္ သူတို႕ ငါ့ကို သတိရေနပါလား ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးကတင္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းေနခဲ့တာပါလားး။ သူတုိ႕ ဒါကို ၀ယ္ေနတဲ့အခါတုန္းက၊ သူတို႕ဒါေတြကို ထုတ္ပိုးတဲ့အခါတုန္းက၊ သူတုိ႕ ဒါေတြကို စာတုိက္ကေန ထည့္တဲ့အခါ တုန္းက ငါ့ကို သတိတရနဲ႕ ျပဳလုပ္ေနၾကပါလာ လို႕ ေတြးမိေနတုိင္း ေလာကႀကီးမွာ ခင္မင္ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ ခ်စ္ခင္အေလးထားျခင္းေတြကို ရရွိပိုင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္ ဆုိတာ စာဖြဲ႕လို႕ မမွီႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ရင္ဘတ္တူသူေတြ ၊ ရည္ရြယ္ရာ တူသူေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တူသူေတြ ၾကားထဲမွာ လူခ်င္းမေတြ႕ခဲ့ၾကဘူးေပမယ့္ ဒီလိုသံေယာဇဥ္ေလးေတြ ခ်ည္ေႏွာင္မိခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အတုအေယာင္ ကမၻာမဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္ကို အျပင္ကမၻာေလးထဲမွာ ဆက္ႏြယ္မိခဲ့ၾကပါၿပီ။

သတိတရနဲ႕ ဘေလာ့ေပၚတင္မိပါတယ္ ညီမတုိ႕ေရ။ ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ဓါတ္ပံုနဲ႕ တင္မေပးေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ျမင္မိသြားရင္ေလ သူမ်ားေတြ လိုခ်င္သြားမွာ စိုးလို႕ ပါ ဟားဟား။

(ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္…ေနာက္ဆက္တြဲ)

တခါတုန္းကေပါ့…
ဘိုးဘြားရိပ္သာတခုကို သြားလႈဖို႕စီစဥ္ရင္းသြားေရာက္စံုစမ္းေတာ့ အသားဟင္းတခြက္ အသီးအရြက္ေၾကာ္တပြဲ ၊ ဟင္းခ်ိဳ တပြဲ။ အခ်ိဳပြဲ ငွက္ေပ်ာသီး ၊ ေကြကာအုပ္ နဲ႕ တေယာက္ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီး တြက္ခ်က္ျပ ေတာ့ သေဘာတက်နဲ႕ ဘိုးဘြားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာေရာက္မယ့္ ဧည့္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စသျဖင့္အေယာက္ေရအတိုင္း ေငြေခ်ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အလႈေန႕မွာ သြားေရာက္တဲ့အခါမွာ ၾကက္သားဟင္းက အရိုးတံုး ခပ္ေသးေသး ႏွစ္တံုး အရည္ နည္းနည္းနဲ႕ ဆြမ္းဟင္းခြက္ေလာက္ ပန္ကန္ေလးေတြနဲ႕ ထည့္ထားတယ္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေၾကာ္ဖက္ၾကည့္ေတာ့ ဖလံေတာင္ေ၀ွးေၾကာ္ကိုလဲ ခုနလိုပဲ ဆြမ္းဟင္းခြက္ဖင္ကပ္ ေလာက္ဆီထည့္ထားတယ္ ။ စတီးဇြန္းနဲ႕ ခပ္ရင္ တဇြန္းေလာက္ပဲ ပါမယ္ ထင္ရတယ္။ ဟင္းခ်ိဳ ဆုိတာ ၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ အရည္က်ဲ။ ကဲ ...အခ်ိဳပြဲ႕ ငွက္ေပ်ာသီးက ပိန္ရံႈ႕ ရံႈ႕ ။ ေကြကာအုပ္ဘယ္လို ေဖ်ာ္ထားေပးတယ္ ဆုိတာေတာ့မသိ ။ လဘက္ရည္ခြက္ထဲမွာ ခပ္နည္းနည္း … ျမင္ရတဲ့ခဏ ရင္ကို ဆို႕သြားေစတယ္။ အလႈရွင္ရဲ႕ ေစတနာဟာ ေ၀ဒနာေတြျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ထပ္ၿပီး အျမင္ရဆိုးေစတဲ့ ျမင္ကြင္းက စတီးခ်ိဳင့္အႀကီး ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ထဲကို ဟင္းထမင္းအျပည့္ထည့္ၿပီး ဘိုးဘြားေဂဟာမႈးက ဘယ္ကို သယ္သြားတယ္ မသိတာပါပဲ။ အဲဒါ ဘယ္ကို ပို႕ဖို႕လဲ လို႕ သြားေမးေတာ့လဲ မေျဖဘူး။ ေတာ္ေတာ့ကိုအံ့ၾသဖုိ႕ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ဒါတကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းသာရမယ့္အစား ၀မ္းနည္းမိတယ္။ အဲဒီလုိ အလႈေပးသူေတြကို ဆုေတာင္းမေပးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးထားတဲ့ ဧည့္သည္ဦးေရအားလံုး ဘာမွမစားပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ကုသိုလ္အစား အကုသိုလ္ေတြ အတံုးလိုက္ရေစလိုက္တဲ့ အလႈေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လူေတြေၾကာင့္ ဒီဘိုးဘြားရိပ္သာေလးကို မလႈပဲ ထားခဲ့လို႕ ျဖစ္ပါမတဲ့လား။

က်မတို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သိသမွ်လူေတြကို ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ လႈမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္တုိင္ခ်က္လႈၾကဖို႕ တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။ က်မတို႕ အဖြဲ႕ေတြထဲကလဲ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ၿပီး မၾကာခဏ သြားလႈခဲ့တယ္။ က်မတို႕ ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဂဟာမႈး ဆုိတဲ့ မိန္းမဟာ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိမွ အနစ္နာခံႏုိင္မွ ဒီလုိ ေဂဟာမ်ိဳးမွာ လုပ္ႏုိင္မယ္လို႕ အသံေကာင္းဟစ္ရင္း ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ထမင္းလုပ္ေတြကို ခိုးယူေနခဲ့တယ္။
ဒီလုိလူေတြေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြကို က်မတို႕ ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ့လို႕ ရႏုိင္ပါ့မလား… စဥ္းစား … စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတဲ့လူေတြကေတာ့ ရွိမွာပါပဲ ။ ဒါေတြကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာက တာ၀န္ယူမႈ ရွိသူ၊ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ ပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕ဟာ သူရဲေကာင္းလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အမွန္ကို ျမင္ႏုိင္သူေတြေလာက္ပါပဲ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္