Tuesday, September 22, 2009

ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အပိုင္း ၂ ၊ အခန္း (၁၁)


အခန္း(၁၁)
ဒီလိုနဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မုန္တိုင္းစစ္ဆင္ေရးနဲ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာၾကတယ္။ တကယ့္ကို အသက္ႀကီးႀကီး ကရင္အဖြားႀကီးေတြေရာ။ အသက္သိပ္မႀကီးေသးတဲ့ ပညာတတ္ကရင္အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ က်မအရင္ေနခဲ့တဲ့ သီးသန္႕အခ်ဳပ္တိုက္တန္း ၅ ခန္းတြဲကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု ဆိုတာ သူတုိ႕မွအစစ္၊ ဘာဆုိဘာမွ မပါပဲ ေရာက္လာၾကတာပဲ။ အရမ္းေအးေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတုိ႕အတြက္ ေစာင္မရွိအေႏြးထည္မရွိ ။စစ္ေၾကာေရးကို ဘယ္လုိျဖတ္လာလဲ ေထာင္ထဲဘယ္လုိျဖတ္သန္းမလဲ စဥ္းစားစရာရင္း စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္ရတယ္။

သူတို႕၀င္ၿပီးတဲ့အပတ္ကစၿပီး ေထာင္၀င္စာ ၂ ပတ္တခါထြက္တုိင္း အျပင္က ေရွ႕ကလူေတြ ေတြ႕ေနလို႕ ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္ေသးရင္ ေစာင့္ရတဲ့ စက္ခ်ဳပ္ဘုတ္ထားတဲ့အခန္းေလးမွာ ေခါင္းေတြ ေတြ႕ေတြ႕ ေနရတယ္။ အစက ဘာေၾကာင့္လဲ မစဥ္းစားမိဘူး။ ေထာင္ထဲကမ်ား ေခါင္းစပ္ၿပီး ေရာင္းသလားေပါ့။ ေနာက္ အၿငိမ္မေနႏုိင္တဲ့ ပါးစပ္က စပ္စုေတာ့ အဲဒါ ေထာင္ထဲက ေသတဲ့လူေတြအတြက္တဲ့။ ဟင္.. ကနဲပဲ အသံက ထြက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးလြန္းတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး အဖိုးႀကီးေတြ ကိုမ်က္စိထဲ ေျပးျမင္ေယာင္မိတယ္။


အုတ္ရိုးေတြပတ္ခ်ာလည္ကာရံထားၿပီး အုတ္တုိက္ခန္းေလးေတြက ပူတဲ့အခါ အရမ္းပူၿပီး ေအးတဲ့ရာသီမွာေတာ့ အရိုးစိမ့္ေအာင္ ေအးပါတယ္။ ေစာင္မပါ အေႏြးထည္မပါနဲ႕ အဖမ္းဆီးခံလာရတဲ့ ကရင္အဖိုးႀကီးေတြ ဒီလိုရာသီမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ဖို႕ လြယ္ပါ့မလား။ ၾကားရတဲ့ သတင္းတခ်ိဳ႕မွာ မနက္ေစာေစာ တန္းစီေနရင္း အသက္ေပ်ာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတာလဲ ရွိသတဲ့။ ဘုရားေရ….သူတုိ႕အမ်ားစုဟာ အရင္က ေကအန္ယူေဟာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။လက္ရွိ ေကအန္ယူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ ခုလိုမ်ိဳး ပစ္စလက္ခတ္မလုပ္သင့္ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။ က်မတို႕ မိန္းမေထာင္ကို ေရာက္လာတဲ့ ကရင္အဖြားႀကီးေတြဆုိ ေတာ္ေတာ့္ကို အသက္ႀကီးေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဆို တမိသားစုလံုးဖမ္းခံရတဲ့အတြက္ ကေလးေတြ ဒီတုိင္းက်န္ရစ္ခဲ့တာေတြ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ရြာကို အၾကမ္းပတမ္း၀င္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ဖမ္းတာမို႕ သား ေတြ ေယာက္်ားေတြ ေသေၾကခဲ့တာေတာင္ ရွိပါတယ္။ သူတို႕ဟာ အသက္ႀကီးေနၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ဆို ကရင္လူမ်ိဳးဆိုတာေလး တခုတည္းနဲ႕ ဘာအခ်က္အလက္မွာ ေသခ်ာမရွိပဲနဲ႕ အဖမ္းခံလိုက္ရတာပါ။ ရြာလံုးကၽြတ္ ေယာက္်ား အားလံုး အဖမ္းခံရတဲ့ရြာေတာင္ ရွိပါတယ္။

မိန္းမေထာင္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အထဲက အသက္ႀကီးႀကီး အဖြားႀကီးေတြ ျပန္လြတ္သြားၿပီး အသက္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္ကေတာ့ ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ဆီ က်ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႕ ၂ေယာက္ကို နန္းနန္းႀကီး၊ နန္းနန္းေလး လို႕ က်မတို႕က ေခၚပါတယ္။ နန္းနန္းႀကီးက အရင္ ေကအန္ယူ ရဲေမေဟာင္းပါ။ သူကေတာ့ ေကအန္ယူရဲ႕ ၉၀ လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္တယ္ မပါ၀င္ဘူး က်မတို႕ကိုလံုး၀မေျပာပဲ အင္မတန္ စကားနည္းတဲ့ အမျဖစ္ပါတယ္။ အကီ် ၤခ်ဳပ္ ကၽြမ္းက်င္တာမို႕ ေထာင္ထဲမွာ ၀ါဒါမေတြရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္ ေဘာင္းဘီအက်ီ ၤေလးေတြကို လက္ခ်ဳပ္နဲ႕ ခ်ဳပ္ေပးပါတယ္။ သူ႕ဆီကို ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕တဲ့လူမရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီလို အလုပ္ လုပ္ၿပီး သူစားဖုိ႕ ရွာရပါတယ္။
ေနာက္ ၆ ႏွစ္္ေက်ာ္အၾကာ က်မ ဒုတိယတေခါက္၀င္သြားေတာ့ သူက အပ္ခ်ဳပ္စက္ဘုတ္ကိုင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်မကို ၀မ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုလို႕၊ ၿပီးေတာ့ အျပင္က သတင္းေတြ ေမး၊ က်မ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေမးေပါ့။ ပိန္ေနတာကေတာ့ ၀င္လာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သူ႕နာမည္အရင္းကေတာ့ နန္းၾကည္ၾကည္လို႕ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္နန္းနန္းေလးလို႕ ေခၚတဲ့တေယာက္ကေတာ့ သူ႕ေမာင္ေတြလဲ အသတ္ခံရ၊ သူ႕အေဖလဲ အသတ္ခံရၿပီး သူ႕ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့ သင္းအုပ္ဆရာပါ ေထာင္က်တာပါ။ သူတုိ႕လင္မယားအတြင္းေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ခြင့္ရပါတယ္။ သူေျပာျပတာက မုန္တုိင္းစစ္ဆင္ေရးနဲ႕ တရြာလံုးကို ၀င္ရွာေတာ့ သူ႕ေယာက္်ားကုိ အသိတေယာက္က အပ္သြားတဲ့ ကက္ဆက္ေခြကို ဖမ္းမိၿပီး ခုလို သူတုိ႕ မိသားစု အားလံုး ေထာင္က်တာလို႕ ေျပာပါတယ္။ သူ႕ကေလးေတြကို ဘယ္သူၾကည့္က်န္ခဲ့လဲ ဆုိတာကိုေတာင္ သူေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႕အေဖက မန္းနဲ႕စတဲ့ နာမည္တခု ျဖစ္ၿပီး ေအာင္တလံုး ပါတယ္ ဆုိတာေတာ့ က်မမွတ္မိပါတယ္။ ဒီဘက္ကို က်မေရာက္ခါစကေတာင္ အဲဒီနာမည္ကို မွတ္မိပါေသးတယ္။ အတီးဖဒိုမန္းရွာကို ေမးေတာ့ သူသိတယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္။ နန္းနန္းေလး ေယာက္်ား သင္းအုပ္ဆရာက အဖမ္းမခံရခင္က ဘာသာေရးအရဖိလစ္ပိုင္ကို ခရီးထြက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တဲ့။ သူ႕ေမာင္ေလးလဲ အသတ္ခံရတာပါပဲ။ ဖမ္းမိေတာ့ ေခါင္းကို အုတ္ခဲနဲ႕ ထုသတ္ပစ္တာပဲတဲ့။ သူ႕အေဖလဲ ေကအန္ယူေဟာင္းပါပဲ။ သူ႕အေဖလဲေသတယ္။ ဘယ္လိုေသလဲ ဆိုတာ သူေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့နည္းနည္းေမ့ေနၿပီ။ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သတ္တာပဲ လားမသိဘူး။ သူေျပာျပတဲ့ထဲမွာ ရဟတ္ယာဥ္ပါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲဒီရြာေတြကို ရဟတ္ယာဥ္သံုးၿပီး၀င္ေရာက္ေခ်မႈန္းခဲ့တယ္လို႕ စာစီရမယ္။ သူလဲ ေထာင္၀င္စာ လာသူ မရွိပါဘူး။ နန္းနန္းေလး နာမည္အရင္းက နန္းခင္ခင္လွ တဲ့။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႕ လြတ္ေနၿပီး သာမန္ဘ၀မွာပဲ ရပ္တည္ေနမလား။ ေတာ္လွန္ေရးပဲ ျပန္လုပ္ဦးမလား မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြဟာ လူမသိသူမသိ ဘ၀ေတြကို စေတးေနရတဲ့ လူေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ နာမည္မႀကီးပဲ ခုလို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ဆယ္ခ်ီက်ေနသူေတြကို ၈၈ ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်တဲ့အခါက်မွ က်မတို႕လို မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက ျမင္ဖူး ၾကားဖူးခဲ့ရတာပါ။ သူတို႕ကိုျမင္ရ ၾကားရ သိရတဲ့အခါမွာ က်မရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းပဲ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆုိတာထက္ ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္ခံစားရတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ၂ ေယာက္လံုးနဲ႕ ဆံုခဲ့ရၿပီး က်မျပန္လြတ္ေတာ့ သူတို႕ကို ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အစစ္ခံဖုိ႕ ေခၚထုတ္ရင္းက ျပန္လြတ္ခဲ့တာမို႕ က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ယူလိုက္ပါလို႕ပဲ သတင္းပို႕ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕လိုတာေလးေတြ ၀ယ္ႏုိင္ေအာင္ သူတို႕ကို ေပးဖို႕ အိမ္ကေန ၂ ရာတန္ေလးေတြ ေတာင္းထားတာကိုေတာင္ ပို႕မေပးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္တဲ့ အမ ၂ေယာက္ပါပဲ။ ပထမတခါ သူတုိ႕၀င္လာတုန္းက က်မတို႕က ႀကိဳဆိုသူေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ က်မ၀င္သြားေတာ့ သူတုိ႕က တဖန္ႀကိဳဆိုသူအျဖစ္ တာ၀န္ေက်ျပလိုက္တာကိုလဲ ခုခ်ိန္ထိ သတိရျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။

(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Wednesday, September 16, 2009

ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အပိုင္း၂ ၊ အခန္း(၁၀)

အခန္း(၁၀)
ေထာင္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ေထာင္တြင္း ရိုက္မႈတခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ခုေနျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုပဲ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ေနတဲ့ မိန္းမေထာင္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ခါစ ၁၀ နာရီေက်ာ္ ၁၁ နာရီနီးပါးေလာက္မွာ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေတြက ေတာ္ေတာ့ကို ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ေထာင္လန္႕ရင္ တေယာက္က စေအာ္တဲ့အခါ က်န္တဲ့လူေတြကလဲ ဘာမွန္းမသိပဲ လိုက္ေအာ္ၾကတယ္ ဘာညာဆုိတာေတြက ၾကားဖူးထားေတာ့ ကိုယ္လဲ ဘာလုပ္ရမယ္မသိဘူး။ အိပ္ေနရာကေန ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထထိုင္ၿပီး မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားနဲ႕ ဘာမွမျမင္ရပဲ ၾကားေနရတ့ဲ အသံကို နားစြင့္ေနခဲ့ရတယ္ေလ။

ရိုက္မႈျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ႏွစ္ႀကီး VIP ေတြထဲမွာ သံလမ္းခိုးမႈ ၁၆/၁ နဲ႕ ၁၀ ႏွစ္က်ခဲ့တဲ့ အမနဲ႕ ကေလးအေမတေယာက္ ညဖက္မွာ ရိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သံလမ္းခိုးမႈနဲ႕အမကို က်မတို႕က သံလမ္း ၁၀ ႏွစ္လုိ႕ ေခၚတယ္။ သူနဲ႕ ကုတင္နားခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ၈၈ တုန္းက သူတုိ႕ၿမိဳ႕မွာ ရိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီး လူေသမႈျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမႈနဲ႕ ၀င္လာသူပါ။ လူအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ လူေသမႈ နဲ႕ ၃ ႏွစ္က်တယ္။ ညီအမ ၃ ေယာက္ လံုး ၀င္လာတာမွာ အငယ္မေလးက ကေလးကိုယ္၀န္နဲ႕ ဆုိေတာ့ ႏွစ္နည္းေပမယ့္ ႏွစ္ႀကီးသမားနားက ကုတင္မွာ ေနရာရတယ္။ သူ႕အမ ၂ေယာက္ကေတာ့ ရဲဘက္ကို ပါသြားတယ္။ သူတို႕ ညီအမက ပညာတတ္ဘြဲ႕ရ ျဖစ္ၿပီး ရုပ္ရည္ေလးေတြက သန္႕တယ္။ ေနာက္ ကေလးေမြးေတာ့လဲ အဲဒီသံလမ္းအမႀကီးနဲ႕ပဲ တူတူ ကေလးကို ျပဳစု ဘာညာလုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တေန႕ေတာ့ ခ်ဲမႈနဲ႕ အဲလိုပဲကေလးအေမ တေယာက္၀င္လာတယ္။ ကေလးက လသားပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးကေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့ ခ်ဲဒိုင္ကုိင္သူ ဆိုေတာ့ ၀င္လာကတည္းက ေငြနဲ႕ ေပါက္ၿပီး၀င္လာေတာ့ ေထာင္မႈးမေတြ ၀ါဒါမေတြက ျပာေနတာပဲ။ သူ႕ကေလးကိုလဲ ၀ိုင္းၿပီး ခ်စ္ျပၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ခုန ကေလးအေမက သူ႕ကေလးကို မခ်စ္ေတာ့ပဲ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ကေလးကို သူ႕ေဘးက သံလမ္းအမက ျပဳစုေပးေနတာ ျမင္ေတာ့ မခံစားႏုိင္ဘူး ျဖစ္မယ ္ထင္ပါတယ္။ ညဘက္မွာ ဘယ္တုန္းကတည္းက သိမ္းထားလဲမသိတဲ့ သစ္သားေခ်ာင္း တေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႕ ေခါင္းကို ရိုက္ခြဲပါေလေရာ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အရိုက္ခံရတဲ့အမက အဲဒီေန႕မွာ ေခါင္းဦးတံုးေပၚမွာ မအိပ္ပဲ အဲဒီတံုးက မာလို႕ ဆိုၿပီး ေအာက္နည္းနည္းေလွ်ာခ် အ၀တ္ထုတ္ခုၿပီး အိပ္မိေတာ့ ေခါင္းကြဲတာပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္လို႕ ေအာက္ခံအမာနဲ႕သာ ဆုိ သူ႕ရုိက္ခ်က္က စိစိညက္ညက္ေၾကသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရိုက္ခံရသူက ေငါက္ကနဲထၿပီး သူ႕ကိုလုိက္ေတာ့ သူက ကုတင္ေတြေပၚကေန အခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အထဲမွာ လွည့္ပတ္ေျပး က်န္တဲ့လူေတြက ေအာ္ ၊ လိုက္တဲ့လူကလဲ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႕ ေခါင္းကြဲထားလို႕ ေသြးေတြက စီးက်လုိ႕တဲ့ ၊ ဆူညံေနတာပဲ။ အဲဒီရိုက္မႈက ၁ ခန္းမွာ ျဖစ္ေတာ့ က်မတို႕က ၃ ခန္းမွာ ေနတာ။ ၾကားမွာ ၂ ခန္း တခန္းျခားေနတယ္။ ပတ္လည္က လူေတြကို ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပးၾကည့္ခိုင္းၿပီး သူတို႕ ေျပာတာနားေထာင္၊ ၀ါဒါမေတြလဲ ေလးတခါး ေျပးၿပီးအေၾကာင္းၾကားေပါ့။ ေထာင္မႈးလာမွ အကုန္လုပ္လုိ႕ရမွာေလ။ သူတို႕ဖာသာ ေသာ့ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူး ။ အသံေတြကလဲ ေဘးက ေအာ္တဲ့အသံေတြနဲ႕ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး ေယာက္်ားေထာင္ဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ သီးသန္႕ေတြကလဲ မိန္းမေထာင္က ငါတုိ႕ သီးသန္႕ေတြေတာ့ အေသခ်ခံထိေနၿပီလားေပါ့။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ မိန္းမေထာင္ဘက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဘာညာေတြ ထပ္ၿပီးေအာ္နဲ႕ အက်ဥး္ေထာင္ႀကီးတခုလံုး ဆူညံသြားပါတယ္။

ေထာင္မႈးေတြ ေထာင္ပိုင္ေတြ ၀င္လာေတာ့ ၃ ခန္းက က်မတို႕က အရင္ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ ရန္ျဖစ္တဲ့ ၂ ေယာက္ကို ညတြင္းခ်င္း တုိက္တခန္းစီ ထည့္ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႕ တုိက္ထဲမွာ ေရခ်ိဳးမခ်ပဲ လခ်ီေနရတယ္။ အရုိက္ခံရတဲ့ သံလမ္း ၁၀ႏွစ္ကေတာ့ ခဏေလးပဲ တုိက္က ထြက္ရေပမယ့္ ရိုက္တဲ့ေကာင္မေလးက ကေလးေလးနဲ႕ တုိက္ထဲမွာ ၃ လေလာက္ေနလိုက္ရပါတယ္။ သူေနတဲ့ တုိက္က က်မတုိ႕ကို ေထာင္ထဲ ၀င္ခါစက ထားတဲ့ ငါးခန္းတြဲ တုိက္တန္းျဖစ္ၿပီး အဲဒီဘက္ကို သြားဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ အရိုက္ခံရသူကို အဲဒီအခန္းဘက္ သြားၿပီး တခုခု လုပ္မွာစိုးလုိ႕ မသြားႏုိင္ေအာင္ ေသခ်ာ ေစာင့္ၾကပ္ထားပါတယ္။ ေနာက္မႈဖြင့္မယ္ ဘာညာ ေျပာေပမယ့္ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ သမီးေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေတာ့ ကေလးပါ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္ ။ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ အမရယ္ဆိုၿပီး ၀ါဒါမေတြကပါ ေတာင္းပန္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ပါ အမႈစစ္တဲ့အထဲ ပါၿပီး အလုပ္ရႈပ္မွာ ေၾကာက္တာကိုး။ တကယ္လဲ အဲဒီအမက ကေလးေလးကို ခ်စ္တဲ့လူမို႕ ေနာက္မႈမဖြင့္ေတာ့ပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလး တုိက္ကထြက္လာေတာ့ အခန္းေျပာင္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုိ႕မို႕ ညဖက္တခါ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ေနဦးမယ္ မဟုတ္လား။

မိန္းမေထာင္က ဆူညံသံေတြ စၾကားတာနဲ႕ ေထာင္နားက မိတ္ေဆြေတြအိမ္က က်မအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေျပာၿပီးေနၿပီ။ မနက္က်ေတာ့ ၀ါဒါမအိမ္ကို အိမ္ေတြက သတင္းေမးေတာင္ ေရာက္ေနၿပီတဲ့ မနက္ပိုင္း ဂ်ဴတီခဏလဲတဲ့ ၀ါဒါမက က်မတုိ႕ကို လာေျပာတယ္။ ပုသိမ္သားေတြနဲ႕ ပုသိမ္ေထာင္ကေတာ့ အဲဒီလို သတင္းျပန္႕ပြားမႈျမန္ခဲ့တယ္ေလ။

ေထာင္ထဲမွာကေတာ့ အုတ္ရိုးေလးဘက္ၾကားမွာ ေနရတဲ့ လူေတြမို႕ထင္ပါရဲ႕ စိတ္ေတြက ရန္ျဖစ္ရန္ အသင့္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ သည္းညည္းမခံၾကဘူး။ အားလံုးထဲမွာ က်မတို႕ သီးသန္႕အုပ္စုပဲ လူေတြက နည္းနည္းရွိန္ၿပီး က်မတို႕၀င္ဆံုးျဖတ္ေပးတာကို လက္ခံၾကတယ္။ ဒါေတာင္မွ က်မတို႕နဲ႕ လူလည္ပန္ကာေတြ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ သူတုိ႕ကိုေတာ့ နည္းနည္းၾကမ္းေပးလိုက္ရင္ ၿဖံဳတယ္။ က်မတို႕ အုပ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက နည္းနည္းလက္ယဥ္တဲ့လူရွိသလို ကိုယ့္အုပ္စုထိရင္ေတာ့ မခံတတ္တဲ့ လူေတြမ်ားတာမို႕ ရန္ျဖစ္လဲ သိပ္ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ အမ်ားစုက ရန္ျဖစ္တာနဲ႕ လက္ပါတတ္ၾကတယ္။ က်မေရာက္ခါစ သူမ်ားေတြရန္ျဖစ္ၿပီး ၀ုန္းဒုိင္းနဲ႕ ဆြဲခ်ၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ္လဲ လက္ယဥ္လာတယ္ ေျပာရမယ္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ပဲ။

တခါက ကိုယ္ေတြအဖြဲ႕ထဲက တေယာက္နဲ႕ ေထာင္က် ေဖာ္လန္ဖားေနာက္တေယာက္ နည္းနည္းအေျခအတင ္ျဖစ္ေတာ့ ဟိုဘက္က လာ၀ိုင္းၿပီး ရိုက္ဖို႕လုပ္တယ္။ အေျခအေနက ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္း နဲ႕ ျဖစ္သြားၿပီး စကားေတြမ်ားေနတုန္း ၀င္ဆြဲသလိုလိုနဲ႕ အဲဒီတေယာက္ကို ေနာက္က ၀င္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ကိုယ့္လူေတြ လက္သြက္သြက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ထိသြားၾကတယ္။ အာက်ယ္ေနတာမဟုတ္ဘူး သီးသန္႕ေတြက တကယ္လုပ္ပါလား ဆုိတာ သိသြားၾကတယ္။ သူတုိ႕ေတြ တကယ္ခ်ရဲသဟ လို႕ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေဟ့ ဘာအမႈနဲ႕ပဲ လာလာ ငါတုိ႕က လူလိုပဲ ဆက္ဆံတယ္။ ေအး ဒါေပမယ့္ မေကာက္က်စ္နဲ႕ မယုတ္မာနဲ႕ ငါတုိ႕ သည္းမခံဘူး လို႕ ခပ္က်ယ္က်ယ္ စြာေပးလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ဒီလူေတြပဲ ေန႕တုိင္း ရွိေနတဲ့ ေနရာတခုမွာ ကလိန္ကက်စ္ေတြ လာလုပ္လဲ ေပၚတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အက်င့္ကလဲ ျပင္ရခဲသားကိုး။ အသားက်ေနတာ ၾကာတဲ ့ၾကားထဲ ဆင္ျခင္ဥာဏ္မရွိေတာ့ ျပင္ႏုိင္ဖုိ႕ ခက္ခဲေနရတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ တတ္လာတဲ့ ပညာေတြထဲမွာ အဆဲနည္း မ်ိဳးစံုလဲ ပါတယ္။ သူတုိ႕ ဘယ္လိုဆဲဆဲ သူတုိ႕ ဆဲတာရဲ႕ ေနာက္မွာ ႀကီးတလံုးထပ္ထည့္ၿပီး ျပန္ေအာ္လိုက္တာနဲ႕ ဒင္းတုိ႕ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲလို လူလည္လုပ္လာခဲ့ဖူးတယ္။ ေထာင္ပံုျပင္ကေတာ့ တေထာင့္တညလဲ ၿပီးႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလုိ က်င့္ခဲ့ေပမယ့္ အမ်ားမိုးခါေရေသာက္တုိင္းေတာ့ လိုက္မေသာက္ႏုိင္ခဲ့တာက အသိဥာဏ္နဲ႕ ဆုိင္လိမ့္မယ္။

အဲဒီေထာင္ဆိုတာၾကီးက ထြက္လာကတည္းက လူေတြကို အားလံုး တူတူပဲလုိ႕ ျမင္ေနတာက ပိုခုိင္မာလာၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွမေၾကာက္တဲ့ စိတ္ကလဲ ပိုျပင္းထန္လာတယ္။ ပိုၿပီးလဲ ေခါင္းမာလာတယ္။ မ၀တဥကၠဌ ၊ စည္ပင္ တာ၀န္ခံ တုိ႕ေတာင္ ျပန္ေျပာရဲလာေတာ့ ေစ်းေခါင္းေလာက္ေတာ့ ပဲ ပဲ ထင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႕ပဲ တည္ေဆာက္ခဲ့လို႕ ကိုယ့္အေပၚ စီးပြားေရး၊လူမႈေရးအရ အာဏာပါ၀ါနဲ႕ အႏုိင္ယူမယ့္ လူအားလုံးကို ျပန္ၿပီးအႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေလာကမွာ ေၾကာက္တတ္သူကို ပိုေျခာက္တတ္တယ္ ဆိုတာ အမွန္ပဲ။

ခုခ်ိန္ထိ ေခါင္းမာသူ၊ လုပ္မယ္ဆုိရင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံေနရတာဟာ ေထာင္ထဲက အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ ရယူႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြပဲ ။ ေနရာတုိင္းမွာ ကိုယ္ရႏိုင္တဲ့ ကုိယ္ယူႏုိင္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆုိတာကေတာ့ လက္ေတြ႕သက္ေသပါပဲ။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, September 12, 2009

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အပိုင္း ၂ ၊ အခန္း (၉)

ဘ၀ဒိုင္ယာရီနဲ႕ ခရီးသြားေတာလားေတြကို စဥ္ဆက္မျပတ္တင္ေပးႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳဆိုတာမွ်ေ၀ျဖစ္ေအာင္ မွ်ေ၀ေပးရမယ္။ ဘယ္သူေ၀ဖန္ပါေစ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ ကုိယ့္ရဲ႕ ခိုင္မာမႈကသာ အခရာပဲ ဆုိတာကို ယံုၾကည္လို႕ပါ။ ဒီဘေလာ့ကို ခုမွအလည္ေရာက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႕ေတာ့ ဘ၀ဒိုင္ယာရီကို အစအဆံုး ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္ ေဘးက ဆုိဒ္ဘားေလးက labels ဆိုတဲ့ေအာက္မွာ ဘ၀ဒိုင္ယာရီလို႕ေရးထားတဲ့ စာတမ္းေလးကို ကလစ္လုိက္ရင္ အစအဆံုး ဖတ္လို႕ရပါတယ္။

အခန္း(၉)

ေထာင္ထဲမွာ ေန႕တုိင္း ဘုရားစာရြတ္ဖတ္လိုက္၊ အေျခအေနေကာင္းရင္ တေခ်ာင္းထိုး ႏွစ္ေခ်ာင္းထုိး ကိုင္လိုက္နဲ႕ ေထာင္ဆုိတာ ေနတတ္ရင္ အက်ယ္ႀကီးပါ ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေနတတ္ရင္ ဆုိတာမွာေတာ့ ၀ါဒါမေတြကို ဖားၿပီး အခ်င္းခ်င္းေခ်ာက္တြန္း မဟုတ္တရုတ္ သတင္းေပးေနတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးနဲ႕ ေနတတ္ဖို႕ေတာ ့ မဟုတ္ေလဘူး။ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း လည္သူစားစတမ္း လုပ္တတ္တဲ့ တကယ္ဆိုးတဲ့ သူခိုးမေတြ ၊ လူသတ္ပစၥည္းယူေတြ ကိုေတြ႕ရတဲ့အခါ အံ့ၾသရေသးတယ္။ သူတုိ႕ကုိ ေသခ်ာသြားစကားေျပာၿပီး သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ တကယ့္ကို ဘ၀ေတြက ဘာဆိုဘာမွေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ။ စားစရာမဲ့ ေသာက္စရာမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ဆိုသလိုကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲလို လူမ်ိဳးေတြကို အစုိးရက လူမႈေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ေပးႏုိင္ရင္ ဒုစရိုက္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားႏုိင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။

က်မ စကားေျပာမိတဲ့ လူသတ္မႈေတြထဲမွာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ နားဆြဲေလးကို ယူၿပီး ကေလးကို သတ္ပစ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ဆိုရင္ သူက သူ႕ကေလးအတြက္ သူမ်ားကေလးကို သတ္လိုက္တာပဲ။ သူ႕မွာ ကိုယ့္ကေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕အတူ ကိုယ့္ကေလး တမ်က္ႏွာပဲျမင္ေတာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလဲ ရွိေနတယ္။ ဒီအခါမွာ သူမ်ားကေလးရဲ႕နားဆြဲကို ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီကေလးက သူ႕ကို သိေနေတာ့ မဆင္ျခင္ေတာ့ပဲ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မသနားဘူးလားဟင္လို႕ ေမးမိေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္နွာနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္္တုန္းက ဘာမွကို သတိမရဘူး။ သူ ပိုက္ဆံသိပ္လိုေနတယ္ ဒါပဲ သိေတာ့တယ္ တဲ့။ ခုအခ်ိန္က်ေတာ့ မသတ္မိခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႕ စဥ္းစားမိတယ္တဲ့။ တကယ္က သူက သိပ္ဆုိးတယ္ လို႕လဲ နာမည္ႀကီးတယ္။ တကယ့္ကို ေထာင္ထဲမွာ မိန္းမၾကမ္းပံုစံပဲ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းဆဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ေထာင္ထဲမွာ သူအလုပ္ႀကံဳးလုပ္ ပိုက္ဆံစုၿပီး အျပင္က သူ႕သားေလးကို ေပးတယ္။က်မ ေျပာခ်င္တဲ့ ဆိုလိုရင္းက အဲလို မိန္းမတေယာက္မွာေတာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိေနတယ္။ ေနာက္ လူတုိင္းသာ စား၀တ္ေနေရးအေျခခံလုိအပ္ခ်က္ ဖူလံုေနရင္ ေတာ္ရံု လူသတ္လုယက္ေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အဲလိုေတြးမိတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာသာ ကိုယ့္တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ေစာင့္္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ စနစ္တခု ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခုအခ်ိန္မွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္ လုယက္မႈေတြ ခုိးမႈေတြ လိမ္လည္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့နည္းသြားမယ္ လို႕ အဲဒီအခ်ိန္က ေတြးမိခဲ့တယ္။

ဘာလို႕လဲဆုိ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္ အဖြားႀကီးဆီက ပိုက္ဆံကို လုယူခဲ့တဲ့ၿပီး လူသတ္ျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ပုိက္ဆံကလဲ မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ ေခါင္းရြက္ေရာင္းေနတဲ့ တဗန္းစာပဲ ရွိတာေလ။ အဲဒီ မိန္းမ ၂ ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးေတြ သူတုိ႕ ေထာင္ထဲမွာေနတဲ့ အက်င့္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ရွိရင္ သူတုိ႕လူေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ျမင္လုိက္ရလို႕ပါ။ သူတုိ႕ လူသတ္မႈကို ေထာင္က်ရင္ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္အဖမ္းခံရတဲ့အခါ ေထာင္ဆုိတာကို သူတုိ႕ ေၾကာက္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႕ကိုဖမ္းတဲ့ ရဲေတြကို ျပန္ရုိက္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ။ ေနာက္တမႈျဖစ္။ ဖမ္းမိေတာ့ ရထားနဲ႕ ေထာင္ကို အပို႕မွာ တခါ ရထားေပၚက ထြက္ေျပး ေနာက္တမႈထပ္ျဖစ္။ အမႈေသးေသးေလးကေန စိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ ထပ္ထပ္ျဖစ္လိုက္တာ ရဲစခန္းမီးရိႈ႕မႈ အပါအ၀င္ အမႈႀကီးေတြ ျဖစ္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေသဒဏ္ထိ က်ခံလိုက္ရတယ္။

သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ကံကလဲ ေသဒဏ္က်ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုျဖစ္ေတာ့ ေထာင္ေတြ ထဲမွာ မီးေတြေလာင္ ေထာင္ဖြင့္ေပးတဲ့အထိ ျဖစ္လာပါေရာ။ တခ်ိဳ႕က ေထာင္ပြင့္သြားေပမယ့္ မေျပးရဲေတာ့ ေထာင္၀င္းထဲမွာပဲ ေနၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နီးစပ္ရာကေန ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေတြကို အေျပးျပန္ၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္တဲ့လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို မျပန္ပဲေ၀းရာ ေျပးသြားၾကတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီေထာင္က်စာရင္းထဲက လူေတြကို ျပန္စုေတာ့ ထြက္မေျပးတဲ့လူေတြကို ေလ်ာ့ရက္ေတြ ပိုေပး၊ ထြက္ေျပးၿပီး ျပန္ေခၚခ်ိန္ျပန္လာသူေတြကိုလဲ သင့္ေတာ္ရာ ေလ်ာ့ရက္ေပး အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့ သူတို႕ ေသဒဏ္က်အုပ္စုက ျပန္သြားတဲ့ထဲ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေခၚေတာ့လဲ အသာတၾကည္ျပန္လာၿပီး အဖမ္းခံေတာ့ ေသဒဏ္ကေန ႏွစ္ ၂၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွစ္ ၂၀ကေန သူတုိ႕ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ကလဲ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ၊ ေနာက္ ႏွစ္ႀကီးဆိုေတာ့ အခန္းတန္းစီး တို႕ ေရကန္ဘုတ္တို႕မွာ လုပ္ခြင့္ရၾကေတာ့ ေလ်ာ့ရက္ဆိုတဲ့ ကြာ ရတာလဲ ေအကြာ ။ ဒီေတာ့ တႏွစ္ ၃ လ အသာေလး ရနဲ႕ သူတုိ႕လဲ ေခတ္အေျခအေနအရ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ေထာင္ထဲမွာ VIP ေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပဲ ။ သာမန္အမႈနဲ႕ လာလို႕ကေတာ့ သူတုိ႕ပညာျပတာေတြ အရင္ခံရမွာေလ။

ေနာက္ဆက္ၿပီးေျပာရမယ့္ ေထာင္က်အုပ္စုကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈကို ၃(ခ) လုိ႕ေခၚၿပီး အဲဒီအမႈနဲ႕ မၾကာခဏေရာက္ လာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြပါ။ သူတို႕ကေတာ့ သနားစရာပါပဲ။ သူတို႕က ေခ်းအိုးေတြ ထမး္ရတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ဆုိ က်မေနတဲ့ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ တခါ၀င္လာရင္ တပတ္နဲ႕ အခါ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့တာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးေတြက က်မတို႕ သီးသန္႕အက်ဥ္းသူေတြက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြသြားစကားေျပာရင္ေတာင္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကို ဘယ္သူကမွ အဖက္မလုပ္ခဲ့ၾကဖူးဘူးေလ။ ေကာင္မေလးတေယာက္ဆုိ ၀င္လာခါစက သိပ္လွတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ၁၇ ၊ ၁၈ ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ၀င္တဲ့အေခါက္ မ်ားလာေလ ရုပ္က က်လာေလပဲ။ သူေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ တေခါက္တုန္းကဆုိ သူ႕ရုပ္ကို မမွတ္မိႏုိင္ေအာင္ ေဖာေယာင္ၿပီးေရာက္လာတယ္။ က်မက သူစားဖို႕ ဟင္းေတြသြားေပးေတာ့ သူ႕ဆီကို မလာဖို႕ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ျပတယ္။ အားနာတာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕ေဘာ္ဒါေတြကိုပဲ တဆင့္သြားေပးခိုင္းရတယ္။ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး အေယာင္မေလ်ာ့သြားခင္ပဲ ျပန္လြတ္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတာလဲ မေတြ႕။ သူ႕သတင္းလဲ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။

အဲဒီလို ေမွာင္ရိပ္ခိုေလးေတြထက္ အဆင္ျမင့္တာကေတာ့ တည္းခိုခန္းေတြမွာ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ မိန္းကေလးေတြပါပဲ။ က်မေရာက္ေနခ်ိန္တုန္းက တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာနဲ႕ နယ္ေျမခံရဲ မတည့္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ၀င္ဖမ္းေတာ့ ပါလာတဲ့ေကာင္မေလးေတြမ်ား လွမွလွပါပဲ။ နာမည္ေလးေတြကလဲ အလုပ္နာမည္ထင္ပါတယ္ အပ်ံစား။ သူတုိ႕ေတြကေတာ့ ေထာင္ ၁ ႏွစ္က်ၿပီး အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေရးစခန္းျဖစ္တဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းကို ပို႕တာ ခံၾကရတယ္။ သူတို႕က မသြားခ်င္ၾကဘူး ။ သင္တန္းေက်ာင္းမွာဆုိရင္ ဆရာမေတြက ေရလည္ႏွိပ္ကြပ္ၾကတာ ဘာညာနဲ႕ ေျပာသြားတယ္။သူတုိ႕ အမႈရင္ဆုိင္ေနခ်ိန္နဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္း မပို႕ခင္ေတြမွာေတာ့ ပတ္လည္မွာ ေနၾကၿပီး က်မတို႕ ေနတဲ့ အခန္းနဲ႕ နီးတာမို႕ သူတို႕ဆီကို ေထာင္မႈးေတြ ၀ါဒါေတြက လာလာၿပီးေထ့လိုက္ေငါ့လိုက္ ထိပ္ပုတ္ေပါင္ပုတ္ေတြနဲ႕ ေနတာလဲ ေတြ႕ရတာပဲ။ က်မတို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြက ေကာင္မေလးေတြနားက ခြာသြားၾကတာပဲ။ (နည္းနည္းရွိန္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ )

ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလို႕ ကေလးတေယာက္ေမြးၿပီး ကယ္ရီအလုပ္လုပ္မယ္လို႕ အိမ္ကို ေျပာၿပီး ဒီလုပ္ငန္းနဲ႕ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႕ေနတဲ့တေယာက္၊ အကိုက အရိုးကင္ဆာျဖစ္ေနလို႕ အေမကိုယ္တုိင္က မႏၱေလးက ဟိုတယ္တခုမွာ ပါကင္ေဖာက္တာ ဘယ္ေစ်းဆိုၿပီး ေရာင္းခဲ့တာဆိုတဲ့တေယာက္၊ အိမ္မွာ ညီမေလးနဲ႕ ေမာင္ေလး ေကာလိပ္တက္ဖို႕ ပိုက္ဆံမေလာက္လို႕ ဒီအလုပ္ လုပ္တာ အိမ္ကမသိဘူး အမရဲ႕ ဆုိတဲ့တေယာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြပါပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ ပိုက္ဆံစုၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေတြကို ပို႕ၾကတာကို အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႕ ရုပ္ကလဲေတာ္ေတာ္သန္႕ေတာ့ အျပင္မွာသာေတြ႕ရင္ ထင္ရက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႕က ဒီမွာပဲ အမတုိ႕နဲ႕ စကားေျပာရတာပါတဲ့။ အျပင္မွာ ေတြ႕ရင္ က်မတို႕ကိုမေခၚပါနဲ႕ တဲ့ ၊ အမတို႕ကို သူမ်ားေတြက တမ်ိဳးထင္သြားပါဦးမယ္တဲ့။

ဟုတ္တယ္ အျပင္မွာ က်မျပန္ထြက္လာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီထဲက တေယာက္ကို လမ္းေပၚမွာ ေကာင္ေလး ၂ေယာက္နဲ႕ တြဲသြားတာ ေတြ႕တယ္။ က်မက ေမ့ၿပီး ေခၚမလို႕ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဟိုဘက္လွည့္ လမ္းကူးသြားေလတယ္။ အိမ္ကို ေငြပို႕လို႕ အိမ္တလံုးေတာင္ ေဆာက္ၿပီးသြားၿပီ ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဒီက ထြက္ၿပီးတဲ့အခါ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ပဲ လုပ္စားၾကပါလုိ႕ ေျပာဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံရလြယ္တဲ့ ဒီအလုပ္ထဲက ျပန္ထြက္ဖုိ႕ကေတာ့ မလြယ္ပါဘူး အမရယ္၊ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေပမယ့္ အိမ္မွာ ေရစက္တပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္လို႕ ေျပာသြားၾကေသးတယ္။

က်မတို႕ အုပ္က သူတုိ႕ကို တရားေဟာသလို သူတို႕ေလာကဆီက က်မတို႕ မသိႏုိင္တဲ့ အေျခခံ အခ်က္အလက္ေတြ ရိုက္စားခြင္ေတြကိုလဲ ေမးျမန္းစပ္စုခြင့္ရခဲ့တယ္။

ဒီလိုလူေတြနဲ႕ေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ လူတုိင္းမွာ အေကာင္းခ်ည္းမရွိႏုိင္သလို သိပ္ဆိုးပါတယ္ဆုိတဲ့ လူေတြမွာေတာင ္ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလးေတြ ရွိပါလားဆုိတာ ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အစက ဒီလို မေကာင္းတဲ့ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို လုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကုိ က်မသိပ္မုန္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလို မိန္းကေလး အတန္းအစားမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြကို ေသခ်ာသိလိုက္ရတဲ့အခါ သူတုိ႕တာ၀န္ယူမႈနဲ႕ သူတို႕ေကာင္းေနတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာသိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခါ စဥ္းစားမိတာက ငါတုိ႕သာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ အဲဒီလို လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ တကယ့္ အလုပ္ခြင္ေတြ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ဖန္တီးေပးခ်င္တယ္။ တကယ့္စိတ္ရင္းနဲ႕ သူတုိ႕ ဘ၀ကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မယ့္ အတတ္ပညာ အသိပညာေတြကို ေပးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဟာ အဲလို ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈေတြ သာ ရွိခဲ့မယ္ ေပးခဲ့ႏုိင္မယ္ဆို တကယ့္ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရႏုိင္ေလာက္တဲ့ လူေတြျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။

ဒါေတြအားလံုးဟာလဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားရဲ႕ အျမင္က်ယ္မႈ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားလို စိတ္ထားတတ္မႈေတြေပၚမွာ မူတည္ေနတာ မဟုတ္ပါလား။ စာေရးဆရာ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ ေႏြတညအေၾကာင္း အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႕ ထဲမွာ ခဏခဏျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ စနစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ပိုပို မ်ားလာေနတာအတြက္ တာ၀န္ရွိေနတာ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးက လူတုိင္းကိုယ္စီမွာပဲလို႕လဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကေသးတယ္။

(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, September 7, 2009

ဘ၀မွတ္တမ္းေျခရာမ်ား

အလုပ္ပါးတာနဲ႕ ဒီေန႕ ဘေလာ့လည္ဖတ္ပါတယ္။
ဟင္းလင္းျပင္ဘေလာ့ ေဘးမွာ ဖတ္လို႕ရႏုိင္မယ့္ စာအုပ္စာရင္းမွာ ေမာင္ေဒါင္းရဲ႕ တေတာလံုးေၾကြ ဆုိတာေလး ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားရတယ္။
ပန္းခ်ီေအးကို ရဲ႕ လက္ရာပန္းခ်ီကားကို မ်က္ႏွာဖံုး လုပ္ထားတာ
ဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္လို႕ရပါတယ္

ေက်ာ္ေက်ာ္၀င္းရဲ႕ ဒီဇိုင္း ပံုေဖာ္မႈ
အဲဒီစာအုပ္က vertex four နာမည္နဲ႕ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ ထုတ္ခဲ့တဲ့ ဒုတိယ စာအုပ္ပါ။ ပထမဆံုးထုတ္ျဖစ္တာက ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းရဲ႕ ခ်စ္သူျမင္းသည္ေတာ္ ပါ။
၁၉၉၅-၉၆ ခုႏွစ္ေတြ အတြင္း စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြကို သတိတရ မွတ္တမ္းတင္ရင္း ေျပာျပပါရေစ…

စာေရးဆရာ ေမာင္ေဒါင္းေရာ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀း ေရာ ၂ေယာက္စလံုး ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္မွာ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႕ ေထာင္က်ခဲ့သူေတြပါ။

ခုစာအုပ္ကို ထုတ္မယ္ဆုိေတာ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို ပန္းခ်ီဆရာ ေအးကို ဆီကေန အလကား သြားေတာင္းခဲ့တာ က်မပါ။ သူဆြဲထားတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကို က်မက စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး သံုးခ်င္လြန္းလို႕ အလကား ရေအာင္ကို ေတာင္းတာပါ။ ပုသိမ္သားခ်င္းလဲ ျဖစ္၊ က်မနဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ေနာက္ စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ တခ်ိန္တည္း ေရာက္ေနခဲ့ရၿပီး ေထာင္ထဲက ေန အထူးခံုရံုးကို ရံုးခ်ိန္းတူတူ ထြက္ခဲ့ရသူလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မနဲ႕ တူတူ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ ပိုက္ဆံ၀ိုငး္ထည့္ ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္စလံုးကလဲ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႕ ေထာင္ထြက္ေတြခ်ည္းပါ။ (ခုေတာ့ တေယာက္ေအာ္စီ ၊တေယာက္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ ကြယ္လြန္ ၊တေယာက္(က်မ)လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ၊တေယာက္ ျပည္တြင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြားေရးသမား)။

ေယာက္်ားေလး ၃ ေယာက္ မိန္းကေလး က်မတေယာက္နဲ႕ ဒီအဖြဲ႕ေလးစလုပ္ေတာ့ နာမည္ကိုလဲ ၃ ေယာက္ တေယာက္အရ ဦးစားေပးအျဖစ္ က်မကပဲ ေရြးပါတယ္။ အဖြဲ႕နာမည္ေရြးခ်ိန္က ရန္ကုန္ေမာ္တင္လမ္းမွာ ေနခ်ိန္ပါ။ ေမာ္တင္လမ္းအိမ္ကေန ကမ္းနားဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း လိႈင္းေတြကုိ ျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဒီVertex ဆိုတဲ့ စာလံုးေလး ေခါင္းထဲကို ၀င္လာတာပါ၊

လိုဂိုကိုလဲ ပုသိမ္သား ေက်ာ္ေက်ာ္၀င္း က်မတို႕လိုပဲ ဗကသ အဖြဲ႕ ၀င္ ေထာင္ထြက္ ကပဲ လုပ္ေပးတာပါ။ ၈၈ ကိုလဲ မေမ့ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့ ၈၈ ပါေအာင္ ဘယ္လို ပုံေလး လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေပးစမ္းပါ ဆိုတာကို မရ ရေအာင္ စဥ္းစားေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္၀င္း၊ ၈၈ ေအာင္ျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဗြီစာလံုးပါေအာင္ သူကပဲ စဥ္းစားေပးခဲ့တာပါ။ ေလးေယာက္အဖြဲ႕ဆုိေတာ့ ၄ ကလဲ ပါခ်င္နဲ႕ ပါခ်င္တာေတြ မ်ားေနသမွ် အကုန္လံုး လိုဂိုထဲမွာ ျပည့္စံုေအာင္ စဥ္းစားေပးတဲ့ သူ႕အိုင္ဒီယာေတြထဲက ဒီလိုဂိုေလးကိုေတာ့ က်မေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တာနဲ႕ ေရြးၿပီး က်န္ ၃ေယာက္ကို အေၾကာင္းၾကား ျပလိုက္ေတာ့ သူတုိ႕ကလဲ ျမင္တာနဲ႕ ကန္႕ကြက္သူမရွိ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ လိုဂိုကို မၿပီးမခ်င္း မဂိုလမ္းက သူတို႕ရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ေရးတဲ့ အလုပ္ေနရာေလးမွာ တဂ်ီဂ်ီ နဲ႕ေန႕ဆက္သြားေစာင့္ၿပီး ယူတဲ့ က်မကို အမကိုေတာ့ လက္လန္တယ္လို႕ အၿမဲေျပာတတ္တဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္၀င္းလဲ ဆံုးပါးသြားရွာၿပီ။ က်မတို႕ အဖမ္းခံရတုန္းက ထုတ္တဲ့ ဆဲဗင္းဇူလိုင္ အထိမ္းအမွတ္စာေစာင္ရဲ႕ လက္ေရးစားလံုး အားလံုးကို သူေရးေပးခဲ့တာပါ။

စာအုပ္ ကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေပးတဲ့ ေအဇက္ ပံုႏွိပ္တုိက္ကလဲ ပုသိမ္သား ပန္းခ်ီဆရာ ျမင့္၀င္းေမာင္ ပိုင္တာပါပဲ။ က်မတို႕ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဖိတ္စာေတြကို ေမတၱာလက္ဖြဲ႕ပံုႏွိပ္ေပးခဲ့သူလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဂၤလာေဆာင္ကို ေခၚလာတဲ့ သူတုိ႕ သမီးေလးဟာ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေပ်ာက္ဆံုး စာရင္းနဲ႕ မီဒီယာေတြမွာ တက္လာၿပီးမွ အဖမ္းခံရမွန္းသိခဲ့ရတဲ့ သူကေလးပါ။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္လြတ္လာတယ္ လို႕ သတင္းၾကားပါတယ္။

အဲလိုလူေတြစုၿပီး ထုတ္ေ၀တဲ့ ခ်စ္သူျမင္းသည္ေတာ္နဲ႕ တေတာလံုးေႁကြ စာအုပ္ဟာ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြကိုလဲ စာမူခတျပားမွမေပးခဲ့ရပါဘူး။ (သူတုိ႕လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႕ စာအုပ္ေတြေတာ့ ေပးခဲ့ပါတယ္)။ ထုတ္ေ၀ခြင့္ကေတာ့ ၀ယ္ရပါတယ္၊

စာေပစီစစ္ေရးမတင္ခင္ စာလံုးအက်အနေတြဖတ္ရတာ၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္တာကအစ ကိုယ္တုိင္ လုိက္ၾကည့္ရပါတယ္၊ ဒါေတာင္ လုပ္ေပးသူေတြ ကူေပးသူေတြက အကုန္ စိတ္ခ်ရတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပါ၊ (ပုသိမ္သူပုသိမ္သားေတြက အဲလိုစည္းလံုးညီညြတ္ၾကတယ္ အဟုတ္ပါ။)

စာေပထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ၾကည့္ေတာ့မွ စာေပကင္ေပတုိင္ရံုးကို သြားရတဲ့အခါတိုင္းေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡေတြ ေပးရတဲ့ ေငြေၾကးေတြ အေဟာက္ခံရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ေစာင့္စားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးမားလွခ်ည္လားလို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။ ေျခတုိေအာင္သြားရတယ္ ဆုိတဲ့ စကားကို လက္ေတြ႕ႀကံဳရမွ နားလည္တတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒုတိယ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕အားလံုး ၿပီးခါနီးမွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျပင္သစ္ကို သြားပါတယ္။ က်န္တဲ့ တေယာက္က သူတုိ႕ အိမ္ စီးပြားေရးကို သူ၀င္လုပ္ေပးရေတာ့မယ္တဲ့။ ေနာက္တေယာက္က အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းဖြင့္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်မတေယာက္တည္း လုပ္ရတာ ဆိုေတာ့ အိမ္ကအလုပ္လဲ ကူရေသးနဲ႕ ဆက္မထုတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဆက္ထုတ္ဖို႕ေျပာထားတာက လူငယ္စာေရးဆရာမေတြျဖစ္တဲ့ ေမၿငိမ္း၊ ခက္မာ ၊ မိုးခ်ိဳသင္း ၊မိုခ်ာ့ တို႕ ၄ေယာက္ ေလာက္ရဲ႕ ၀တၴဳတိုေလးေတြ စုထုတ္မလို႕ေျပာထားၿပီးသားပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆက္မထုတ္ျဖစ္ဘူး။ အဲလိုဆက္မထုတ္ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေငြက လိုက္သိမ္းရတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုယ့္စာအုပ္ေတြတင္ေပးထားတဲ့ ျဖန္႕ခ်ီေရးေတြကို ေငြလိုက္စုရတဲ့ မ်က္ႏွာကလဲ ေတာ္ေတာ္ငယ္ရပါတယ္ ၊ ကိုယ္ေတြ႕ဆိုေတာ့ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြေပါ့၊ ဘယ္စာေပျဖန္႕ခ်ီေရးနဲ႕ ဘယ္စာေပျဖန္႕ခ်ီေရးက မတည့္တာေတြ၊ ဘယ္သူက လက္ခက္တယ္ ဘယ္သူက ဘယ္လို ဆိုတာေတြကို အၾကားတင္မဟုတ္ပဲ လက္ေတြ႕သိခဲ့ရတယ္၊ က်မတေယာက္တည္း ပဲ အားလံုး ဒုိင္ခံလုပ္ေပးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ တျခားလူေတြထက္ စာေပထုတ္ေ၀ေရးကို ေတာ္ေတာ္နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္၊

ေငြေၾကးအရ စလုပ္ခါစ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာအုပ္ထုတ္ရင္ေကၽြးတဲ့ စားစရိတ္ေတြထဲကို အျမတ္ေတြ ေရာက္ကုန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ လက္ထဲမွာ ေငြေၾကးအရမျမတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အသိပညာေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့ပါတယ္၊ ခ်စ္သူျမင္းသည္ေတာ္စာအုပ္က ျပတ္သြားလို႕ ထပ္ရိုက္ရပါေသးတယ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အာရ္စီ ထဲက လက္လီေရာင္းတဲ့ စာအုပ္ဆုိင္က ေတာ္ေတာ္ျဖဳန္းေပးႏုိင္တယ္ဆိုတာလဲ သိရပါတယ္၊ သူ႕ရဲ႕ ေရာင္းအားက တခ်ိဳ႕စာေပျဖန္႕ခ်ီေရးထက္ေတာင္ မ်ားပါေသးတယ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကဗ်ာကို စိတ္၀င္စားတယ္ ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႕ေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ က်မ စာအုတ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ဖို႕ စိတ္မကုန္ခဲ့ပါဘူး။ တေန႕ေန႕ တခ်ိန္ခ်ိန္ျပည္တြင္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေတြကို ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးရွိေနဆဲပါ၊ တေန႕ေန႕ေတာ့ ျဖစ္လာမယ္ ထင္တာပါပဲ။

အဲဒီက်ရင္ ရွယ္ယာ ပါခ်င္ၾကသလားးး စာရင္းလာေပးထားေနာ္….
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္