စပ္မိစပ္ရာ ... အတင္းတုိထြာ

ဒီေန႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ ရွိရင္ ေမြးေန႕ ေမြးရက္ တထပ္တည္း က်တဲ့ အသက္ ၉၅ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႕ကို က်င္းပၾကရမွာပါ။ ဒီေန႕ကို ျမန္မာႏုိင္ငံကေလးမ်ားေန႕အျဖစ္ ဗိုလ္ေတဇေလးေတြ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ေလးေတြ အားက်အတုယူႏုိင္ဖုိ႕ ဂုဏ္ျပဳသတ္မွတ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာေတာ့ ေအာင္ဆန္းဆုိတဲ့ နာမည္ေတာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္က်ဥ္ေနၾကေလေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကေလးမ်ားေန႕လုပ္ေပးဖို႕ ဆုိတာကေတာ့ ေ၀း ေ၀း ေပါ့။

ျပည္ေထာင္စုေန႕ မိန္႕ခြန္းရွည္ႀကီးထဲမွာမ်ား ပင္လံုစာခ်ဳပ္တုိ႕ ေတာင္တန္းေဒသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတုိ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕ ဆုိတာေတြ ပါမွာစိုးလို႕မ်ားလားမသိ။ စကားတလံုးနဲ႕တလံုး ပါဆယ္နဲ႕ ပို႕ယူရတဲ့အထိ ေလးတြဲ႕စြာ သတိထားဖတ္ၾကားသြားပါေလရဲ႕။

ျပည္ေထာင္စုေန႕ က်င္းပရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေတာင္ ေျပာင္းလို႕ရသေလာက္ ေျပာင္းထားၿပီးမွေတာ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕ ျဖစ္ေပၚလာပံုကေတာ့ မသိေလ ပိုေကာင္းေလလို႕ သေဘာထားလုိက္ေရာေပါ့။

သားသား( ၄)

စာမေရးတာၾကာၿပီး ျပန္ေရးဖို႕ ျပင္ေတာ့ သားသားအေၾကာင္းပဲ ေရးခ်င္လာတယ္။
ဒီတခါေတာ့ သားသားရဲ႕ ၀ါသနာတခ်ိဳ႕ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္လို႕ပါ။

သူက စြန္႕ဦးတီထြင္ေတာ့ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိ ငယ္ငယ္က ကစားစရာအသစ္တခု ၀ယ္ေပးရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းကိုင္မေဆာ့ဘူး။ သူ႕ကိုတေယာက္ေယာက္က ေဆာ့ျပရေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး လုိ႕ သူစိတ္ခ်မွ ကိုင္တတ္တဲ့အမ်ိဳး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူငယ္ငယ္က အပူေလာင္တာ ေခ်ာ္လဲတာ ဘာညာ သိပ္မရွိဘူး။ ဘယ္အလုပ္မဆို ခ်က္ခ်င္း ဇိုးကနဲ ဇတ္ကနဲ မလုပ္ဘူး။

သူ စိတ္၀င္စားတာက discorvery လုိမ်ိဳး မွတ္တမ္းကားေတြ ၊ ေနာက္ ကမၻာလံုး ေတြပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကမၻာလံု းခပ္ေသးေသးေတြပဲ ရလို႕ အႀကီးႀကီး ရရင္ ၀ယ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာထားခဲ့ဘူးေတာ့ ထိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ကမၻာလံုးအႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႕ရင္ ၀ယ္ခိုင္းတတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုနည္းနည္းႀကီးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္တတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ google earth ကိုေဒါင္းလုပ္ဆြဲေပးခိုင္းေနၿပီ။ အိမ္ကို ႏုိင္ငံတကာက ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ တေယာက္ေယာက္လာလည္ရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲေမးၿပီး သြားရွာတာပဲ။ တခါတေလက် သူေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ ကို ျပန္သြားရွာၾကည့္တတ္သလို ခုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုလဲ အေသအခ်ာ လိုက္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ။ သူတက္တဲ့ေက်ာင္း ၊ ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္း ၊ ေဆးရံု စသျဖင့္ ေတြ႕တဲ့အခါ မိဘေတြကို ေခၚ ေခၚ ျပတာပဲ။ သူကမၻာႀကီးက ႏုိင္ငံေတြ ၿမိဳ႕ေတြကို စိတ္၀င္စားတာကေတာ့ ခုကတည္းက သားသားဘယ္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံေတြကို သြားလို႕ ရေတာ့မလဲ လို႕ ခဏခဏေမးတာပါပဲ။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့အခါ သားသြားခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြကို သြားလို႕ရလိမ့္မယ္လို႕ ေျဖေပးထားရတယ္။

ကိုယ့္အႀကိဳက္

ဘေလာ့ေလးကို ဖုန္သုတ္သန္႕စင္ရင္း ဘေလာ္ဂါညီမေလး ေပါက္ရဲ႕ ကိုယ့္အႀကိဳက္ tag ကုိေရးလိုက္ပါၿပီ။

ေရးလက္စျပတ္သြားေတာ့ ေရးရမွာ ပ်င္း။ ေရးရမွာ ပ်င္းေတာ့ ေခါင္းထဲက ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚလာတာေတာင္ ကီးဘုတ္ကို မႏွိပ္ခ်င္ ျဖစ္ရတာမို႕ ေခါင္းနဲ႕ ေမာ္နီတာ ႀကိဳးနဲ႕ ဆက္ထားၿပီး ေတြးသမွ် စာလံုးေပၚႏုိင္ေအာင္လုပ္တဲ့ စက္ကေလးမ်ား တီထြင္ၾကရင္ေကာင္းမယ္လို႕ စဥ္းစားမိေသးတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္တဲ့ကာတြန္းထဲက ဖိုးဆိတ္ျဖဴသာ ရွိေသးရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ တီထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴဆိုရင္ေတာ့ ပူဆာတာ အကုန္လုပ္ေပးႏုိင္မွာပဲေနာ္။

ဘေလာ့မဖတ္မလည္ မေရး လုပ္ေနရင္း ညီမသက္ေ၀က အမကိုလဲ တဂ္ တဲ့အထဲပါတယ္ ေျပာလာတယ္။ ဘာအေၾကာင္းတဂ္ထားသလဲ ေမးေတာ့ ကိုယ္အႀကိဳက္ လံုခ်ည္(ထဘီ) ေလးအေၾကာင္းတဲ့။ ဗုေဒၶါလုိ႕ တမိပါတယ္။ ဘာလို႕ဆို ဒီမွာ ေနတာ ေဘာင္းဘီခ်ည္း၀တ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိေရးရပါ့မလဲ ခက္လုိက္တာ လို႕ ညည္းမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရင္ အိမ္မွာေတာ့ လံုခ်ည္၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ အျပင္သြားရင္ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္ျဖစ္ေနတာမို႕ ဘာအႀကိဳက္ဆံုးလဲေတာင္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။


ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က လံုခ်ည္(ထဘီ)၀တ္ခ်င္လြန္းလို႕ ေမေမတုိ႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ သူတုိ႕ လံုခ်ည္ေတြ ယူၿပီး၀တ္ရင္း ေရသီနားခတ္တမ္းေဆာ့ခဲ့တာကို သတိရတယ္။ တကယ္လံုခ်ည္(ထဘီ)၀တ္ျဖစ္တာက ၉ တန္းမွပါ။ က်မတို႕ေက်ာင္းက ၈တန္းထိ စကဒ္၀တ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ၉ တန္းေရာက္ရင္ေတာ့ မျဖစ္မေန ထဘီ၀တ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ထဘီမၿမဲတဲ့ က်မအဖို႕ ခါးပတ္ပတ္၀တ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခါးတိုအက်ီ ၤနဲ႕ ထဘီခါးပတ္ ပတ္၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခါးသက္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ေနာက္ ထဘီ၀တ္က်င့္ျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြလို ဒီတုိင္း၀တ္ခ်င္လြန္းလို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အိမ္ေနရင္း စကဒ္မ၀တ္ပဲ ထဘီ၀တ္ေနတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆုိ ထဘီျပင္၀တ္တတ္လြန္းလို႕ ခဏခဏ အဆူခံခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက က်င့္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ ထဘီတခါ၀တ္ထားရင္ အၾကာႀကီးခံတယ္။ ျပန္ျပင္မ၀တ္ရေတာ့ဘူး။ ေဒါက္ထည့္၀တ္တတ္တာကလဲ ေကာလိပ္တတ္ေတာ့မွပါ။ ေဒါက္ေလးေဒါက္ တေဒါက္ခ်င္းထည့္တဲ့ ပတ္လည္ေဒါက္ကို ခ်ည္သားထည္ေတြမွာ ထည့္ျဖစ္ၿပီး ပြဲေနပြဲထုိင္အ၀တ္ေတြမွာေတာ့ ၂ ေဒါက္ၿပိဳင္ ေလးေဒါက္ ထည့္ၿပီး ပံုက်ပန္းက်၀တ္တတ္လာတယ္။

က်မက ပတ္ထဘီေတြ လံုခ်ည္စကဒ္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျပင္၀တ္လုိ႕ရတဲ့ ကြင္းလိုက္လံုခ်ည္ထဘီေလးေတြပဲ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။

ကုိယ္၀တ္တတ္စားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ တရုပ္ခ်ည္ထည္ေတြ ေခတ္စားလာတာကလဲ ေက်းဇူးးတင္စရာပဲ။ တရုပ္ခ်ည္ထည္က အဆင္ဆန္းဆန္းေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္သလို အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြကုိလဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ၀မ္းဆက္ေတြ ခ်ဳပ္၀တ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အျဖဴခံေပၚမွာ ပန္းေရာင္ အ၀ါေရာင္ အစိမ္းေရာင္နဲ႕ ငယ္ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ဖန္စႀကၤာထဲက ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြ ေဖာ္ထားတဲ့ တရုပ္ပိတ္၀မ္းဆက္ကေလးဟာ က်မရဲ႕ အစြဲလမ္းဆံုး ၀တ္စံုေလး ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အလံုးေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အလံုးအႀကီးကေန အေသးဆံုးထိ အေရာင္စံု အလံုး ဆုိဒ္စံု ၀ယ္၀တ္ခဲ့တယ္။ အျဖဴလံုးေတြခ်ည္းပဲမို႕ အေပၚက အက်ီ ၤကို အျဖဴနဲ႕ပဲ တြဲ၀တ္တတ္လြန္းလို႕ က်မရဲ႕ အေဆာင္ေသတၱာထဲမွာ ရွိသမွ်အက်ီ ၤ အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပၚမွာ ဖန္ခြက္အ၀ိုင္းေလာက္ရွိတဲ့ အျဖဴလံုးထဘီေလးတထည္ဟာလဲ က်မရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အဲဒီေခတ္ၿပီးေတာ့ ဒါးႀကီးပါတိတ္ေခတ္၊ ဘူးပါတိတ္ေခတ္ေတြေရာက္လာေတာ့ က်မက ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ပါေနၿပီျဖစ္ေတာ့ အ၀တ္အစားမွာ ေယာလံုခ်ည္အညိဳ၊ အနက္ ၊ အစိမ္းရင့္ေတြ ခ်ည္း ၀တ္ျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ ၂ နံစပ္ အညိဳေယာလံုခ်ည္မွာ ေရာင္စံု စႀကၤာပံုေလးေတြ ပါတဲ့ ထဘီေလးတထည္ကို က်မျဖင့္ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏုိင္တာ ဒီေန႕ထိပဲ။

ထုိင္းေရာက္ေတာ့ ပတ္ထဘီေလးေတြ ၀တ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လံုခ်ည္ကြင္းလိုက္ ၀တ္ရတာေလာက္ မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ ခ်ည္ထည္ကိုသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စိတ္အခံေၾကာင့္ရယ္ ပတ္ထဘီေပၚက လက္နဲ႕ေရးတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္မႈရယ္ေၾကာင့္ ၀ယ္ထားတဲ့ ပတ္ထဘီအနက္ေရာင္ေလးတထည္ကိုေတာ့ ဒီေန႕ထိ ႀကိဳက္မိတုန္းပါပဲ။

ကိုယ္ႀကိဳက္မိတဲ့ ပတ္ထဘီေလး ၀တ္ထားတယ္။

ေထာင္က ထြက္မယ့္ေန႕၀တ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အစိမ္းရင့္ေပၚမွာ အျဖဴ ၂ ဆင့္ခ်ိတ္ အခၽြန္ေလး၊ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ၀တ္တဲ့ အျဖဴေပၚ ေအာက္နားေရာင္စံုအခၽြန္းနဲ႕ ေဟမာေန၀င္းခ်ိတ္ဆင္ေလး ။
မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ၀တ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ပြင့္ကပ္ ပုဇြန္ဆီေရာင္ ဇာ၀တ္စံုေလး။

ကိုယ့္အႀကိဳက္ေတြကလဲ မ်ားလြန္းလွပါတယ္ ေပါက္ေရ… ဒီေလာက္ေရးျဖစ္တာပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့ေနာ္။

စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ သတိတရ တဂ္ေပးတဲ့ ညီမေပါက္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္