ေမာင္ေခၚရာ

ေမာင္ေခၚရာ

ကဲလာ... အတူေလွ်ာက္စို႕တဲ့

ကမ္းလာတဲ့လက္

ၾကင္နာျခင္းေတြ အျပည့္ရွိေနမယ္။

တြဲေလွ်ာက္မယ့္လမ္း

ေမတၱာတရားေတြ ခ်ခင္းထားမယ္။

သဘာ၀တရား ေဖာက္ျပန္လို႕မ်ား 

ေနပူမိုးရြာႀကံဳလာရင္လဲ

စာနာျခင္းရိုးဂုဏ္နဲ႕ ထီးလုပ္လို႕ မိုးမယ္။

ဘ၀တေကြ႕ ၾကမၼာ ၾကည္စယ္လို႕

ခလုတ္တုိက္မယ္ ေခ်ာ္လဲမယ္ဆို

တည္ၾကည္ခိုင္မာျခင္းနဲ႕တြဲလို႕ထူမယ္။

သိပ္ကိုမ်ား ေမာပန္းလို႕ႏြမ္းလာရင္

သံေယာဇဥ္ေရစင္ေအး ေခၽြးသိပ္လို႕ေပးမယ္။

လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာလမ္း ဇြဲမာန္ေလွ်ာ့မယ္မ်ား ႀကံခ်င္လား။

ဟိုး.  ဟို...ေရွ႕မွာ ၾကည့္.

တြဲလက္မ်ား ခိုင္ၿမဲျခင္းအတြက္

ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ လွပတဲ့ စံအိမ္ေလး ရွိေနတယ္။

ခ်စ္ၾကသူခ်င္း

မနာလုိျခင္းကင္းရွင္း

၀န္တိုျခင္းကင္းရွင္း

သံသယေတြ ကင္းရွင္း

အမုန္းတရားေတြ ကင္းရွင္း

မာန္မာနေတြ ကင္းရွင္း

သမုဒယ အတြယ္အတာနဲ႕ မႊန္းထံုလို႕ ထားမယ္။

ခ်စ္သူေရ..

လိုက္ခဲ့ေတာ့ ..ေရႊႏြယ္ရိုး မညိႈးနဲ႕ သခင္။   ။

(တခုေသာ ဧၿပီလတြင္ေရးသားခဲ့ၿပီး ျပန္လည္ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသျဖင့္ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္ပါသည္။)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္

ခင္မင္းေဇာ္

(၁၉၉၀) မွတ္မွတ္ရရ ဘ၀စာမ်က္ႏွာ

ေမလေရာက္တုိင္း ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာ တခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာကို မွတ္မွတ္ရရ ဘဝ စာမ်က္နွာအျဖစ္ ခ်ေရးခဲ့ဖူးတာေလးကို ဘေလာ့မွာ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႕ ဘေလာ့ပို႕စ္အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ပါရေစ။ တခ်ိန္တံုးက ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းေတြကို ျမင္ႏုိင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဘ၀စာမ်က္ႏွာစာ

ဗမာျပည္မွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ဖို႕ အစပ်ိဳးတဲ့ ေငြစကၠဴေတြတရားမဝင္ေၾကာင္း ေက်ညာတာ ၁၉၈၇ ခုနွစ္မွာပါ။အဲဒီအခ်ိန္က က်မ ရန္ကုန္တၠသိုလ္မွာ မဟာသိပၸံသင္တန္း သြားတက္ခဲ့တဲ့နွစ္ ျဖစ္ၿပီး အာဏာပိုင္အစိုးရနဲ႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ဆံုပဲြေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႕၊ မတရားမႈေတြကို ကိုယ္ေတြ႕ ခံစား ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမလုပ္ရင္း စာေရးမယ္္ဆို္တဲ့ က်မရဲ့ အနာဂါတ္ ပန္းတိုင္ေတြလည္း ေမ့ပစ္ခဲ့မိေတာ့တယ္။ ျပည္သူေတြရဲ့ ရင္ေသြး၊ တိုင္းျပည္တျပည္အတြက္ အနာဂါတ္ သားေကာင္းေတြ၊ လက္နက္ဆိုလို႕ အပ္တိုတေခ်ာင္းေတာင္ ကိုင္မထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္သူလို သေဘာထားျပီး အေသပစ္ခတ္တဲ့ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ဖို႕ အာခံဖို႕ ၊က်မတို႕ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို တိုက္ပဲြဝင္ဖို့ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစု ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢကို ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရပဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၈၈ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ဖဲြ႕ေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ဝိုင္းရံဖို႕ ဗကသ တခ်ိဳ႕က ဒီခ်ဳပ္ကိုဝင္၊ တခ်ိဳ႕က လူ့ေဘာင္သစ္ပါတီကိုဝင္ ၊ ဗကသ ဆက္လုပ္တဲ့သူက လုပ္နဲ႕ ညီညြတ္စြာ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကတယ္။

က်မကေတာ့ ဗကသ ကိုဆက္လုပ္ျဖစ္ျပီး ဒီခ်ဳပ္ရံုးဟာ က်မတို႕ရဲ႕ တရားမဝင္ ရံုးခန္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီခ်ဳပ္ရံုးက အခမ္းအနားတိုင္းမွာ က်မတို႕ေတြက မေရာက္မျဖစ္ေတြ၊ မပါပဲ မေနသူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ဖို႕ျပင္ဆင္ၾကတဲ့ အခိ်န္ကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။ က်မတို႕ ဗကသက ဒီခ်ဳပ္ကို ဝိုင္းရံရမယ္။ မဲဆြယ္ပဲြေတြမွာ လိုက္ပါ အားျဖည့္ဖို႕ ျပင္္ဆင္ၾကပါေတာ့ တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်မအေဖရဲ့ ဆရာဦးတင္ေခ်ာ(ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႈး)က ပုသိမ္အေနာက္ၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ေျမအမွတ္ (၂)က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ ေရြးခ်ယ္ခံပါတယ္။ က်မကို တို္င္းရံုးမွာ ၊ ၿမိဳ႕နယ္ရံုးမွာ အၿမဲတမ္းေတြ႕ေနရေတာ့ သူတို့အဖဲြ႕ မဲဆြယ္ခရီးေတြမွာ လူငယ္က႑ ေျပာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ အင္မတန္ေရဆာေနတဲ့ က်မကလည္းေရတြင္းထဲက်တာဆိုေတာ့ မျငင္းပါဘူး။ က်မတို့အဖဲြ႕ ခရီးေတြထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

ႀကိမ္ေခ်ာင္းေလးေက်းရြာ (ပုသိမ္အေနာက္ၿမိဳ႕နယ္)မဲဆြယ္စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ခဲ့စဥ္က

နိဂံုး

 နိဂံုး

လုပ္ခ်င္ရာေတြ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခါမွာ

၀ါသနာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာ

ျမင္ျမင္သမွ် ေၾကကြဲနာ ခံစားရတဲ့အခါမွာ

အေျပာင္းအလဲၾကား တသားတည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါမွာ

တန္ဘိုး ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အၾကြင္းမဲ့ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ အခါမွာ

ေလးစားျမတ္ႏုိးမႈမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ အခါမွာ

ရိုးသားရင့္က်က္ျခင္းမ်ား အရာမထင္ေတာ့တဲ့ အခါမွာ

လံုလ ၀ီရိယမ်ား ျခစားခံရတဲ့ အခါမွာ

ဇြဲနပဲနဲ႕ အားမာန္မ်ား ေလွာင္ရယ္ခံရတဲ့အခါမွာ 

ျမင့္ျမတ္တဲ့ သည္းခံျခင္းတရား နင္းေျခခံရတဲ့အခါမွာ 

.

.

 .

(ဒီေခတ္ႀကီးမွာပဲ လူလာျဖစ္ရတဲ့ ငါတုိ႕ဘ၀)

အစကတည္းက ဆံုးခဲ့ေလသလား ယံုစားရေတာ့မယ္။

ခင္မင္းေဇာ္

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ဆုိတဲ့အသံုးအႏႈံးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ..

ဒီေန႕ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႕ ရက္စြဲနဲ႕ ႏုိင္ငံပိုင္သတင္းစာကေန လက္က်န္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား စီစစ္ေရး ေကာ္မတီဖြဲ႕စည္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ သတင္းတပုဒ္ပါလာတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မရွိဘူးလို႕ ေတာက္ေလ်ာက္ျငင္းလာတဲ့ အုပ္စုက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အဓိပါယ္ဖြင့္ဆုိျခင္း ဘာညာနဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သံုးႏႈန္းလုိက္တာဆုိေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႕ ေသခ်ာ သတိထားမိတယ္။

ဘ၀ဆိုတဲ့ ရွင္သန္ရာ

ကုိးလ သမီးမွာ အဖိုးအဖြားဆီအပို႕ခံရၿပီး အသက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ မိဘနဲ႕ ျပန္ေနရတဲ့ ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူ က်မအတြက္ေတာ့ မိဘဆိုတာ သူစိမ္းဆန္ဆန္ပါပဲ။ ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပဲ လုိက္ပို႕တဲ့ အေဒၚျပန္ေတာ့မွာမို႕ မူႀကိဳေက်ာင္းကို ပို႕ခံရတဲ့ ငယ္ဘ၀ အသက္ ၃ႏွစ္ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္ကို က်မက ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတာကလဲ မေကာင္းဘူး ထင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းႀကီးကအႀကီးႀကီး ကုိယ့္အရြယ္ကေလးေတြ အိပ္သူအိပ္ ေဆာ့သူေဆာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အဲဒီေက်ာင္းကို ေရာက္သြားေတာ့ မေနခဲ့ခ်င္ဘူး။ လုိက္ပို႕တဲ့အေဒၚရဲ႕ လက္ကို အတင္းဆြဲၿပီး အာၿပဲနဲ႕ ေအာ္ငိုခဲ့တယ္။ အေမ့သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ဆရာမက အတင္းေပြ႕ခ်ီေခၚတဲ့အခါ အင္မတန္အကိုက္သန္တဲ့ ကိုယ္က မလႊတ္တမ္း ကိုက္ခဲခဲ့တာကိုလဲ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ က်မ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္လုိက္ခ်ိန္ ပါးစပ္ဟေအာ္ဟစ္ငိုေနတဲ့ က်မရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ ဘ၀မွာ တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရမွာ အားအငယ္ဆံုး အခ်ိန္လဲ ျဖစ္သလို ေနာက္ပိုင္း ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ၀မ္းနည္းအားငယ္ျခင္းေတြကို ႀကံဳရတုိင္း ျပန္လည္သတိရ စိတ္တင္းရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္လဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။