ဘ၀ဆိုတဲ့ ရွင္သန္ရာ

ကုိးလ သမီးမွာ အဖိုးအဖြားဆီအပို႕ခံရၿပီး အသက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ မိဘနဲ႕ ျပန္ေနရတဲ့ ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူ က်မအတြက္ေတာ့ မိဘဆိုတာ သူစိမ္းဆန္ဆန္ပါပဲ။ ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပဲ လုိက္ပို႕တဲ့ အေဒၚျပန္ေတာ့မွာမို႕ မူႀကိဳေက်ာင္းကို ပို႕ခံရတဲ့ ငယ္ဘ၀ အသက္ ၃ႏွစ္ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္ကို က်မက ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတာကလဲ မေကာင္းဘူး ထင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းႀကီးကအႀကီးႀကီး ကုိယ့္အရြယ္ကေလးေတြ အိပ္သူအိပ္ ေဆာ့သူေဆာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အဲဒီေက်ာင္းကို ေရာက္သြားေတာ့ မေနခဲ့ခ်င္ဘူး။ လုိက္ပို႕တဲ့အေဒၚရဲ႕ လက္ကို အတင္းဆြဲၿပီး အာၿပဲနဲ႕ ေအာ္ငိုခဲ့တယ္။ အေမ့သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ဆရာမက အတင္းေပြ႕ခ်ီေခၚတဲ့အခါ အင္မတန္အကိုက္သန္တဲ့ ကိုယ္က မလႊတ္တမ္း ကိုက္ခဲခဲ့တာကိုလဲ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ က်မ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္လုိက္ခ်ိန္ ပါးစပ္ဟေအာ္ဟစ္ငိုေနတဲ့ က်မရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ ဘ၀မွာ တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရမွာ အားအငယ္ဆံုး အခ်ိန္လဲ ျဖစ္သလို ေနာက္ပိုင္း ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ၀မ္းနည္းအားငယ္ျခင္းေတြကို ႀကံဳရတုိင္း ျပန္လည္သတိရ စိတ္တင္းရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္လဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကတည္းက ေက်ာင္းကို ညာေခၚၿပီးထားခဲ့ခံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ အားလံုးကိုမယံုၾကည္ခဲ့တာ ႀကီးလာတဲ့အထိမ်ားလားပဲ။ အႀကီးဆံုး က်မဟာ အိမ္မွာ အရာရာ ကန္႕လန္႕တုိက္တတ္တယ္။ ထံုေပေပ နိုင္တယ္ ဆုိတဲ့ စကားကိုလဲ မၾကာခဏ အေျပာခံရသလို အင္မတန္ စိတ္ႀကီးတဲ့အေမျဖစ္သူရဲ႕ ရိုက္ႏွက္ျခင္းကိုလဲတျခားေမာင္ႏွမေတြထက္ ပိုခံစားခဲ့ရပါတယ္။ တခါတေလ ထမင္းစားေနရင္း ငါေမြးစားသမီးမ်ားလားလို႕ ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀လဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ က်မ စိတ္ထဲ အေမဆိုတာ ခ်စ္စရာမဟုတ္ဘူးလို႕ အရိုးစြဲခဲ့ေလသေပါ့။

အသက္ေတြ ႀကီး ႀကီး လာခဲ့ေပမယ့္လဲ က်မနဲ႕ အေမက စကား ၃ ခြန္းေျပာရင္ ၂ ခြန္းေလာက္မွာတင္ပဲ ျငင္းခုန္ရတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ တျဖည္းျဖည္း စကားနည္းလာခဲ့တယ္ေလ။ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ မိခင္ရဲ႕ အခ်စ္တို႕ ဘာတုိ႕ ၾကားရဖတ္ရရင္လဲ ယံုကို မယံုတတ္ေတာ့ဘူး။

ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ အေမ့ဆီက အက်င့္ေတြကို ငါႀကီးလာရင္ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဖူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး က်င့္သံုးခဲ့တာလဲ အခုအရြယ္ထိပါပဲ။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လဲ က်မေရြးခ်ယ္မႈကို မႏွစ္သက္တဲ့ အေမက က်မ ၀တ္ထားသမွ်လက္၀တ္ရတနာေတြ လာခၽြတ္ယူေတာ့လဲ အံၾသနာက်င္ရင္းနဲ႕ အကုန္ခၽြတ္ေပးလိုက္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မ ညီမ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ထည့္ေပးတဲ့ လက္၀တ္ရတနာေတြ ျမင္ေတာ့ သမီးခ်င္း တူတူ ဆိုတဲ့ ဆူးတေခ်ာင္းက ထပ္စိုက္လာခဲ့ျပန္ေရာ ။ရင္ထဲက ဆူးေတြက ဘယ္လိုမွ ႏႈတ္မရပဲ မ်ားသထက္ မ်ား မ်ားလာတာကေတာ့ က်မ ကုသိုလ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။

မိဘကို ကလန္ကဆန္လုပ္တဲ့ သမီး၊ မိဘကို အၿမဲ ဆန္႕က်င္တဲ့ သမီး ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းစားဘူး ဆုိတဲ့ စကားကို တရံမလပ္ၾကားေနရရင္း ဘ၀ေရဆန္ကို ဆန္တက္ေနခဲ့ရတာလဲ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ဘေလာ့ေရးျဖစ္ခဲ့ ... ဒါေပမယ့္လဲ ရင္ထဲက တကယ္ေရးခ်င္တာေတြေတာ့ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အစဥ္အလာေတြကို က်မ မေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အခ်စ္ခံသမီးေတြရဲ႕ အေမတမ္းခ်င္းေတြ ဖတ္ရင္း တိတ္တဆိတ္ေၾကကြဲခဲ့ရ။

တျခားဘေလာ့ေတြလည္ရင္း ဘေလာ့ တခ်ိဳ႕ကို မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တယ္။ တေယာက္ကေတာ့ ဘေလာ့ေရးထားတဲ့ အတိုင္းဆိုရင္ သူက စကားမေျပာတတ္သူ။ သူ႕အေဖက ကြယ္လြန္ၿပီးသူ။ ဘေလာ့နာမည္က ေအးခ်မ္းသူ လာ းသိုးကေလးလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူ႕ဘေလာ့ေလးကရွာလဲ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွန္းမသိပဲ တိတ္တိတ္ေလး ဖတ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေတာ့လဲ တိတ္တိတ္ကေလး လြမ္းခဲ့ရသူေပါ့။

ေနာက္တေယာ က္က မယ္ကိုး ဆုိတဲ့ဘေလာ့ေလး။ က်မ စဖတ္မိတဲ့ပို႕စ္က အေဖ့ဓါတ္ပံုေလး ၾကည့္တဲ့အေၾကာင္း ပို႕စ္ တုိတုိေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး။ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ထိခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ငါးပံုျပင္ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ သူ႕ရဲ႕ က်မ ခ်စ္ေသာ စီးရီး ပို႕စ္ေတြကို ႀကိဳက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အခုစာအုပ္ထုတ္တဲ့ အသင္နားလည္ရန္ မလိုအပ္ေသာ မိန္းမ။ ခ်စ္ျခင္းငွာ မထုိက္တန္ေသာ မိန္းမ စသျဖင့္ ပို႕စ္ေတြ ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲ ရင္းႏွီးမိ။ အျပင္မွာေတာ့ က်မက ေကာမန္႕ေတာင္ ေရးျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္သူ။

ေနာက္ပိုင္း ေဖ့ဘြတ္သံုးၾကေတာ့လဲ ဖရန္႕ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက။ သူ႕ ႏုတ္စ္ေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္သြားဖတ္ခဲ့။ က်မကေကာမန္႕ေတာ့ ေရးခဲပါတယ္ေလ။ စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စာေလးေတြ ဖတ္ေနက်မို႕ မၾကာခဏ အလည္ေရာက္ ဖတ္။ အေမနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ခ်င္း ဆင္တူတာေတြေတြ႕ ဒါေပမယ့္ က်မက သူ႕လို ခ်မေရးရဲခဲ့။

ဒီလိုနဲ႕ မယ့္ကိုးလို႕ သူက နာမည္ထပ္ေျပာင္းၿပီး အသင္နားမလည္ႏိုင္ေသာ မိန္းမတေယာက္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးတအုပ္ ထုတ္ေ၀လို႕။ အေမနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ခ်င္းဆင္တူ ရွိခဲ့တယ္လို႕ က်မရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလး တခုေၾကာင့္ သူက စာအုပ္လွမ္းပို႕ေပးခဲ့တယ္။

သူ႕ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ဟာ က်မျဖစ္လာလိုက္ မယ္ကိုးလို႕ ထင္လိုက္ ။စာအုပ္ကို လက္ကမခ်တမ္း ထုိင္ဖတ္ေနရင္း သူ တပိုင္းစီေရးသြားဖူးတဲ့ ပို႕စ္ေတြကို ျပန္ျမင္လိုက္။ အဲဒီထဲက ေကာမန္႕ေတြကို ျပန္သတိရလိုက္။

က်မကေတာ့ အဲဒီထဲက ေကာင္မေလး နဲ႕ မတူတာေတြလဲ ရွိသေပါ့။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ဘ၀ေတြမွာလဲ ဆင္တူတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ခံစားခ်က္ေတြ ရွိတတ္တာပဲ ဆိုတာ ေတြ႕လာရ။ ေကာင္မေလးကို အားတင္းထားဖို႕ ၀င္လဲေျပာခ်င္မိရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ ဆဲဆိုလိုက္လို႕ အင္မတန္ အရွက္ရသြားတဲ့ သမီးတေယာက္က အေမေတြဟာ ဒီလိုပဲလားလို႕ ခဏခဏေျပာတတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းကိုလဲ သတိရမိသြားရဲ႕။

 ကိုယ့္သမီးကို ခ်စ္ခင္ျပဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနတာလား လုိ႕လဲ ဇာတ္ေကာင္ ေကာင္မေလးရဲ႕အေမကိုလဲ သြားေမးခ်င္မိေသးရဲ႕။ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးသူကို မသိရေကာင္းလားလို႕ က်မက ရန္ေတြ႕ခ်င္လာရဲ႕။ က်မကေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ေမြးခဲ့ၿပီး ဘ၀ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခဲ့သူမို႕ စာအုပ္ထဲက ေကာင္မေလးလို အေသသတ္မယ့္ အစာအိမ္ကင္ဆာကိုလဲ မုန္းမိေသးရဲ႕။ အစာအိမ္ ကင္ဆာသာ မရွိရင္ သူဒီလမ္းကို ေရြးမယ္မထင္ဘူးလို႕လဲ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လည္ ႏွစ္သိမ့္မိ။

ဒီစာအုပ ္ခပ္ပါးပါးေလးက က်မကို ဆြဲယူေမႊ႕ယမ္း။ ၀မ္းနည္းအားငယ္ျခင္း၊ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုျခင္း ၊ သတိရတမ္းတျခင္း ၊တိုးတိတ္ေၾကကြဲျခင္းေတြနဲ႕ က်မတေယာက္တည္း ဗ်ာမ်ားခဲ့ရ။

ငယ္ဘ၀က ဒဏ္ရာဆူးေတြဟာ အခ်ိန္ကာလကုစားမႈနဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားခဲ့ပါလားလို႕လဲ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္မိရဲ႕။ ေလာကႀကီးမွာ လိုခ်င္တာ ရဖို႕ ေပးဆပ္ရတာ ဆုိေပမယ့္ ေပးဆပ္ေနရင္း လုိတာမရခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြလဲ ရွိေနတဲ့အျဖစ္ကို ထပ္တူခံစား က်မ နားလည္ခဲ့။

ဒါဟာ စာေရးျခင္းအတတ္ပညာလား။ ခံစားတတ္မႈလား။ ကိုယ္တုိင္ခံစားခဲ့ရမႈေတြေၾကာင့္လား။ ဘာဆိုဘာမွ မကြယ္၀ွက္ပဲ အဲလိုခ်ေရးပစ္ခ်င္တာေတြလဲ တစိမ့္စိမ့္ေပၚေပါက္လို႕။

က်မကိုလဲ ခုခ်ိန္ထိ နားမလည္ႏုိင္ေသာ နားမလည္ေသးေသာ အခ်စ္မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။

မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ... မယ့္ကိုးရဲ႕ အသင္နားမလည္ႏုိင္ေသာ မိန္းမတေယာက္သည္ ကိုယ္တုိင္သာ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

....

ဒါေပမယ့္လဲ က်မက ဆူးေတြနဲ႕ ဘ၀ကို စြန္႕မပစ္ရဲ ခင္တြယ္မိုက္မဲေနဆဲပါ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္