ဘ၀ဒိုင္ယာရီနဲ႕ ခရီးသြားေတာလားေတြကို စဥ္ဆက္မျပတ္တင္ေပးႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳဆိုတာမွ်ေ၀ျဖစ္ေအာင္ မွ်ေ၀ေပးရမယ္။ ဘယ္သူေ၀ဖန္ပါေစ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ ကုိယ့္ရဲ႕ ခိုင္မာမႈကသာ အခရာပဲ ဆုိတာကို ယံုၾကည္လို႕ပါ။ ဒီဘေလာ့ကို ခုမွအလည္ေရာက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႕ေတာ့ ဘ၀ဒိုင္ယာရီကို အစအဆံုး ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္ ေဘးက ဆုိဒ္ဘားေလးက labels ဆိုတဲ့ေအာက္မွာ ဘ၀ဒိုင္ယာရီလို႕ေရးထားတဲ့ စာတမ္းေလးကို ကလစ္လုိက္ရင္ အစအဆံုး ဖတ္လို႕ရပါတယ္။
အခန္း(၉)
ေထာင္ထဲမွာ ေန႕တုိင္း ဘုရားစာရြတ္ဖတ္လိုက္၊ အေျခအေနေကာင္းရင္ တေခ်ာင္းထိုး ႏွစ္ေခ်ာင္းထုိး ကိုင္လိုက္နဲ႕ ေထာင္ဆုိတာ ေနတတ္ရင္ အက်ယ္ႀကီးပါ ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေနတတ္ရင္ ဆုိတာမွာေတာ့ ၀ါဒါမေတြကို ဖားၿပီး အခ်င္းခ်င္းေခ်ာက္တြန္း မဟုတ္တရုတ္ သတင္းေပးေနတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးနဲ႕ ေနတတ္ဖို႕ေတာ ့ မဟုတ္ေလဘူး။ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း လည္သူစားစတမ္း လုပ္တတ္တဲ့ တကယ္ဆိုးတဲ့ သူခိုးမေတြ ၊ လူသတ္ပစၥည္းယူေတြ ကိုေတြ႕ရတဲ့အခါ အံ့ၾသရေသးတယ္။ သူတုိ႕ကုိ ေသခ်ာသြားစကားေျပာၿပီး သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ တကယ့္ကို ဘ၀ေတြက ဘာဆိုဘာမွေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ။ စားစရာမဲ့ ေသာက္စရာမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ဆိုသလိုကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲလို လူမ်ိဳးေတြကို အစုိးရက လူမႈေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ေပးႏုိင္ရင္ ဒုစရိုက္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားႏုိင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။
က်မ စကားေျပာမိတဲ့ လူသတ္မႈေတြထဲမွာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ နားဆြဲေလးကို ယူၿပီး ကေလးကို သတ္ပစ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ဆိုရင္ သူက သူ႕ကေလးအတြက္ သူမ်ားကေလးကို သတ္လိုက္တာပဲ။ သူ႕မွာ ကိုယ့္ကေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕အတူ ကိုယ့္ကေလး တမ်က္ႏွာပဲျမင္ေတာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလဲ ရွိေနတယ္။ ဒီအခါမွာ သူမ်ားကေလးရဲ႕နားဆြဲကို ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီကေလးက သူ႕ကို သိေနေတာ့ မဆင္ျခင္ေတာ့ပဲ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မသနားဘူးလားဟင္လို႕ ေမးမိေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္နွာနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္္တုန္းက ဘာမွကို သတိမရဘူး။ သူ ပိုက္ဆံသိပ္လိုေနတယ္ ဒါပဲ သိေတာ့တယ္ တဲ့။ ခုအခ်ိန္က်ေတာ့ မသတ္မိခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႕ စဥ္းစားမိတယ္တဲ့။ တကယ္က သူက သိပ္ဆုိးတယ္ လို႕လဲ နာမည္ႀကီးတယ္။ တကယ့္ကို ေထာင္ထဲမွာ မိန္းမၾကမ္းပံုစံပဲ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းဆဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ေထာင္ထဲမွာ သူအလုပ္ႀကံဳးလုပ္ ပိုက္ဆံစုၿပီး အျပင္က သူ႕သားေလးကို ေပးတယ္။က်မ ေျပာခ်င္တဲ့ ဆိုလိုရင္းက အဲလို မိန္းမတေယာက္မွာေတာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိေနတယ္။ ေနာက္ လူတုိင္းသာ စား၀တ္ေနေရးအေျခခံလုိအပ္ခ်က္ ဖူလံုေနရင္ ေတာ္ရံု လူသတ္လုယက္ေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အဲလိုေတြးမိတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာသာ ကိုယ့္တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ေစာင့္္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ စနစ္တခု ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခုအခ်ိန္မွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္ လုယက္မႈေတြ ခုိးမႈေတြ လိမ္လည္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့နည္းသြားမယ္ လို႕ အဲဒီအခ်ိန္က ေတြးမိခဲ့တယ္။
ဘာလို႕လဲဆုိ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္ အဖြားႀကီးဆီက ပိုက္ဆံကို လုယူခဲ့တဲ့ၿပီး လူသတ္ျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ပုိက္ဆံကလဲ မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ ေခါင္းရြက္ေရာင္းေနတဲ့ တဗန္းစာပဲ ရွိတာေလ။ အဲဒီ မိန္းမ ၂ ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးေတြ သူတုိ႕ ေထာင္ထဲမွာေနတဲ့ အက်င့္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ရွိရင္ သူတုိ႕လူေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ျမင္လုိက္ရလို႕ပါ။ သူတုိ႕ လူသတ္မႈကို ေထာင္က်ရင္ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္အဖမ္းခံရတဲ့အခါ ေထာင္ဆုိတာကို သူတုိ႕ ေၾကာက္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႕ကိုဖမ္းတဲ့ ရဲေတြကို ျပန္ရုိက္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ။ ေနာက္တမႈျဖစ္။ ဖမ္းမိေတာ့ ရထားနဲ႕ ေထာင္ကို အပို႕မွာ တခါ ရထားေပၚက ထြက္ေျပး ေနာက္တမႈထပ္ျဖစ္။ အမႈေသးေသးေလးကေန စိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ ထပ္ထပ္ျဖစ္လိုက္တာ ရဲစခန္းမီးရိႈ႕မႈ အပါအ၀င္ အမႈႀကီးေတြ ျဖစ္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေသဒဏ္ထိ က်ခံလိုက္ရတယ္။
သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ကံကလဲ ေသဒဏ္က်ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုျဖစ္ေတာ့ ေထာင္ေတြ ထဲမွာ မီးေတြေလာင္ ေထာင္ဖြင့္ေပးတဲ့အထိ ျဖစ္လာပါေရာ။ တခ်ိဳ႕က ေထာင္ပြင့္သြားေပမယ့္ မေျပးရဲေတာ့ ေထာင္၀င္းထဲမွာပဲ ေနၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နီးစပ္ရာကေန ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေတြကို အေျပးျပန္ၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္တဲ့လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို မျပန္ပဲေ၀းရာ ေျပးသြားၾကတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီေထာင္က်စာရင္းထဲက လူေတြကို ျပန္စုေတာ့ ထြက္မေျပးတဲ့လူေတြကို ေလ်ာ့ရက္ေတြ ပိုေပး၊ ထြက္ေျပးၿပီး ျပန္ေခၚခ်ိန္ျပန္လာသူေတြကိုလဲ သင့္ေတာ္ရာ ေလ်ာ့ရက္ေပး အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့ သူတို႕ ေသဒဏ္က်အုပ္စုက ျပန္သြားတဲ့ထဲ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေခၚေတာ့လဲ အသာတၾကည္ျပန္လာၿပီး အဖမ္းခံေတာ့ ေသဒဏ္ကေန ႏွစ္ ၂၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွစ္ ၂၀ကေန သူတုိ႕ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ကလဲ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ၊ ေနာက္ ႏွစ္ႀကီးဆိုေတာ့ အခန္းတန္းစီး တို႕ ေရကန္ဘုတ္တို႕မွာ လုပ္ခြင့္ရၾကေတာ့ ေလ်ာ့ရက္ဆိုတဲ့ ကြာ ရတာလဲ ေအကြာ ။ ဒီေတာ့ တႏွစ္ ၃ လ အသာေလး ရနဲ႕ သူတုိ႕လဲ ေခတ္အေျခအေနအရ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ေထာင္ထဲမွာ VIP ေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပဲ ။ သာမန္အမႈနဲ႕ လာလို႕ကေတာ့ သူတုိ႕ပညာျပတာေတြ အရင္ခံရမွာေလ။
ေနာက္ဆက္ၿပီးေျပာရမယ့္ ေထာင္က်အုပ္စုကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈကို ၃(ခ) လုိ႕ေခၚၿပီး အဲဒီအမႈနဲ႕ မၾကာခဏေရာက္ လာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြပါ။ သူတို႕ကေတာ့ သနားစရာပါပဲ။ သူတို႕က ေခ်းအိုးေတြ ထမး္ရတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ဆုိ က်မေနတဲ့ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ တခါ၀င္လာရင္ တပတ္နဲ႕ အခါ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့တာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးေတြက က်မတို႕ သီးသန္႕အက်ဥ္းသူေတြက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြသြားစကားေျပာရင္ေတာင္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကို ဘယ္သူကမွ အဖက္မလုပ္ခဲ့ၾကဖူးဘူးေလ။ ေကာင္မေလးတေယာက္ဆုိ ၀င္လာခါစက သိပ္လွတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ၁၇ ၊ ၁၈ ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ၀င္တဲ့အေခါက္ မ်ားလာေလ ရုပ္က က်လာေလပဲ။ သူေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ တေခါက္တုန္းကဆုိ သူ႕ရုပ္ကို မမွတ္မိႏုိင္ေအာင္ ေဖာေယာင္ၿပီးေရာက္လာတယ္။ က်မက သူစားဖို႕ ဟင္းေတြသြားေပးေတာ့ သူ႕ဆီကို မလာဖို႕ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ျပတယ္။ အားနာတာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕ေဘာ္ဒါေတြကိုပဲ တဆင့္သြားေပးခိုင္းရတယ္။ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး အေယာင္မေလ်ာ့သြားခင္ပဲ ျပန္လြတ္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတာလဲ မေတြ႕။ သူ႕သတင္းလဲ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။
အဲဒီလို ေမွာင္ရိပ္ခိုေလးေတြထက္ အဆင္ျမင့္တာကေတာ့ တည္းခိုခန္းေတြမွာ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ မိန္းကေလးေတြပါပဲ။ က်မေရာက္ေနခ်ိန္တုန္းက တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာနဲ႕ နယ္ေျမခံရဲ မတည့္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ၀င္ဖမ္းေတာ့ ပါလာတဲ့ေကာင္မေလးေတြမ်ား လွမွလွပါပဲ။ နာမည္ေလးေတြကလဲ အလုပ္နာမည္ထင္ပါတယ္ အပ်ံစား။ သူတုိ႕ေတြကေတာ့ ေထာင္ ၁ ႏွစ္က်ၿပီး အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေရးစခန္းျဖစ္တဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းကို ပို႕တာ ခံၾကရတယ္။ သူတို႕က မသြားခ်င္ၾကဘူး ။ သင္တန္းေက်ာင္းမွာဆုိရင္ ဆရာမေတြက ေရလည္ႏွိပ္ကြပ္ၾကတာ ဘာညာနဲ႕ ေျပာသြားတယ္။သူတုိ႕ အမႈရင္ဆုိင္ေနခ်ိန္နဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္း မပို႕ခင္ေတြမွာေတာ့ ပတ္လည္မွာ ေနၾကၿပီး က်မတို႕ ေနတဲ့ အခန္းနဲ႕ နီးတာမို႕ သူတို႕ဆီကို ေထာင္မႈးေတြ ၀ါဒါေတြက လာလာၿပီးေထ့လိုက္ေငါ့လိုက္ ထိပ္ပုတ္ေပါင္ပုတ္ေတြနဲ႕ ေနတာလဲ ေတြ႕ရတာပဲ။ က်မတို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြက ေကာင္မေလးေတြနားက ခြာသြားၾကတာပဲ။ (နည္းနည္းရွိန္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ )
ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလို႕ ကေလးတေယာက္ေမြးၿပီး ကယ္ရီအလုပ္လုပ္မယ္လို႕ အိမ္ကို ေျပာၿပီး ဒီလုပ္ငန္းနဲ႕ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႕ေနတဲ့တေယာက္၊ အကိုက အရိုးကင္ဆာျဖစ္ေနလို႕ အေမကိုယ္တုိင္က မႏၱေလးက ဟိုတယ္တခုမွာ ပါကင္ေဖာက္တာ ဘယ္ေစ်းဆိုၿပီး ေရာင္းခဲ့တာဆိုတဲ့တေယာက္၊ အိမ္မွာ ညီမေလးနဲ႕ ေမာင္ေလး ေကာလိပ္တက္ဖို႕ ပိုက္ဆံမေလာက္လို႕ ဒီအလုပ္ လုပ္တာ အိမ္ကမသိဘူး အမရဲ႕ ဆုိတဲ့တေယာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြပါပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ ပိုက္ဆံစုၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေတြကို ပို႕ၾကတာကို အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႕ ရုပ္ကလဲေတာ္ေတာ္သန္႕ေတာ့ အျပင္မွာသာေတြ႕ရင္ ထင္ရက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႕က ဒီမွာပဲ အမတုိ႕နဲ႕ စကားေျပာရတာပါတဲ့။ အျပင္မွာ ေတြ႕ရင္ က်မတို႕ကိုမေခၚပါနဲ႕ တဲ့ ၊ အမတို႕ကို သူမ်ားေတြက တမ်ိဳးထင္သြားပါဦးမယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္ အျပင္မွာ က်မျပန္ထြက္လာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီထဲက တေယာက္ကို လမ္းေပၚမွာ ေကာင္ေလး ၂ေယာက္နဲ႕ တြဲသြားတာ ေတြ႕တယ္။ က်မက ေမ့ၿပီး ေခၚမလို႕ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဟိုဘက္လွည့္ လမ္းကူးသြားေလတယ္။ အိမ္ကို ေငြပို႕လို႕ အိမ္တလံုးေတာင္ ေဆာက္ၿပီးသြားၿပီ ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဒီက ထြက္ၿပီးတဲ့အခါ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ပဲ လုပ္စားၾကပါလုိ႕ ေျပာဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံရလြယ္တဲ့ ဒီအလုပ္ထဲက ျပန္ထြက္ဖုိ႕ကေတာ့ မလြယ္ပါဘူး အမရယ္၊ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေပမယ့္ အိမ္မွာ ေရစက္တပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္လို႕ ေျပာသြားၾကေသးတယ္။
က်မတို႕ အုပ္က သူတုိ႕ကို တရားေဟာသလို သူတို႕ေလာကဆီက က်မတို႕ မသိႏုိင္တဲ့ အေျခခံ အခ်က္အလက္ေတြ ရိုက္စားခြင္ေတြကိုလဲ ေမးျမန္းစပ္စုခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဒီလိုလူေတြနဲ႕ေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ လူတုိင္းမွာ အေကာင္းခ်ည္းမရွိႏုိင္သလို သိပ္ဆိုးပါတယ္ဆုိတဲ့ လူေတြမွာေတာင ္ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလးေတြ ရွိပါလားဆုိတာ ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အစက ဒီလို မေကာင္းတဲ့ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို လုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကုိ က်မသိပ္မုန္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလို မိန္းကေလး အတန္းအစားမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြကို ေသခ်ာသိလိုက္ရတဲ့အခါ သူတုိ႕တာ၀န္ယူမႈနဲ႕ သူတို႕ေကာင္းေနတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာသိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခါ စဥ္းစားမိတာက ငါတုိ႕သာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ အဲဒီလို လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ တကယ့္ အလုပ္ခြင္ေတြ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ဖန္တီးေပးခ်င္တယ္။ တကယ့္စိတ္ရင္းနဲ႕ သူတုိ႕ ဘ၀ကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မယ့္ အတတ္ပညာ အသိပညာေတြကို ေပးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဟာ အဲလို ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈေတြ သာ ရွိခဲ့မယ္ ေပးခဲ့ႏုိင္မယ္ဆို တကယ့္ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရႏုိင္ေလာက္တဲ့ လူေတြျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒါေတြအားလံုးဟာလဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားရဲ႕ အျမင္က်ယ္မႈ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားလို စိတ္ထားတတ္မႈေတြေပၚမွာ မူတည္ေနတာ မဟုတ္ပါလား။ စာေရးဆရာ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ ေႏြတညအေၾကာင္း အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႕ ထဲမွာ ခဏခဏျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ စနစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ပိုပို မ်ားလာေနတာအတြက္ တာ၀န္ရွိေနတာ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးက လူတုိင္းကိုယ္စီမွာပဲလို႕လဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကေသးတယ္။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
အခန္း(၉)
ေထာင္ထဲမွာ ေန႕တုိင္း ဘုရားစာရြတ္ဖတ္လိုက္၊ အေျခအေနေကာင္းရင္ တေခ်ာင္းထိုး ႏွစ္ေခ်ာင္းထုိး ကိုင္လိုက္နဲ႕ ေထာင္ဆုိတာ ေနတတ္ရင္ အက်ယ္ႀကီးပါ ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေနတတ္ရင္ ဆုိတာမွာေတာ့ ၀ါဒါမေတြကို ဖားၿပီး အခ်င္းခ်င္းေခ်ာက္တြန္း မဟုတ္တရုတ္ သတင္းေပးေနတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးနဲ႕ ေနတတ္ဖို႕ေတာ ့ မဟုတ္ေလဘူး။ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း လည္သူစားစတမ္း လုပ္တတ္တဲ့ တကယ္ဆိုးတဲ့ သူခိုးမေတြ ၊ လူသတ္ပစၥည္းယူေတြ ကိုေတြ႕ရတဲ့အခါ အံ့ၾသရေသးတယ္။ သူတုိ႕ကုိ ေသခ်ာသြားစကားေျပာၿပီး သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ တကယ့္ကို ဘ၀ေတြက ဘာဆိုဘာမွေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ။ စားစရာမဲ့ ေသာက္စရာမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ဆိုသလိုကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲလို လူမ်ိဳးေတြကို အစုိးရက လူမႈေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ေပးႏုိင္ရင္ ဒုစရိုက္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားႏုိင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။
က်မ စကားေျပာမိတဲ့ လူသတ္မႈေတြထဲမွာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ နားဆြဲေလးကို ယူၿပီး ကေလးကို သတ္ပစ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ဆိုရင္ သူက သူ႕ကေလးအတြက္ သူမ်ားကေလးကို သတ္လိုက္တာပဲ။ သူ႕မွာ ကိုယ့္ကေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕အတူ ကိုယ့္ကေလး တမ်က္ႏွာပဲျမင္ေတာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလဲ ရွိေနတယ္။ ဒီအခါမွာ သူမ်ားကေလးရဲ႕နားဆြဲကို ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီကေလးက သူ႕ကို သိေနေတာ့ မဆင္ျခင္ေတာ့ပဲ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မသနားဘူးလားဟင္လို႕ ေမးမိေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္နွာနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္္တုန္းက ဘာမွကို သတိမရဘူး။ သူ ပိုက္ဆံသိပ္လိုေနတယ္ ဒါပဲ သိေတာ့တယ္ တဲ့။ ခုအခ်ိန္က်ေတာ့ မသတ္မိခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႕ စဥ္းစားမိတယ္တဲ့။ တကယ္က သူက သိပ္ဆုိးတယ္ လို႕လဲ နာမည္ႀကီးတယ္။ တကယ့္ကို ေထာင္ထဲမွာ မိန္းမၾကမ္းပံုစံပဲ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းဆဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ေထာင္ထဲမွာ သူအလုပ္ႀကံဳးလုပ္ ပိုက္ဆံစုၿပီး အျပင္က သူ႕သားေလးကို ေပးတယ္။က်မ ေျပာခ်င္တဲ့ ဆိုလိုရင္းက အဲလို မိန္းမတေယာက္မွာေတာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိေနတယ္။ ေနာက္ လူတုိင္းသာ စား၀တ္ေနေရးအေျခခံလုိအပ္ခ်က္ ဖူလံုေနရင္ ေတာ္ရံု လူသတ္လုယက္ေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အဲလိုေတြးမိတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာသာ ကိုယ့္တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ေစာင့္္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ စနစ္တခု ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခုအခ်ိန္မွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္ လုယက္မႈေတြ ခုိးမႈေတြ လိမ္လည္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့နည္းသြားမယ္ လို႕ အဲဒီအခ်ိန္က ေတြးမိခဲ့တယ္။
ဘာလို႕လဲဆုိ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္ အဖြားႀကီးဆီက ပိုက္ဆံကို လုယူခဲ့တဲ့ၿပီး လူသတ္ျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ပုိက္ဆံကလဲ မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ ေခါင္းရြက္ေရာင္းေနတဲ့ တဗန္းစာပဲ ရွိတာေလ။ အဲဒီ မိန္းမ ၂ ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးေတြ သူတုိ႕ ေထာင္ထဲမွာေနတဲ့ အက်င့္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ရွိရင္ သူတုိ႕လူေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ျမင္လုိက္ရလို႕ပါ။ သူတုိ႕ လူသတ္မႈကို ေထာင္က်ရင္ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္အဖမ္းခံရတဲ့အခါ ေထာင္ဆုိတာကို သူတုိ႕ ေၾကာက္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႕ကိုဖမ္းတဲ့ ရဲေတြကို ျပန္ရုိက္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ။ ေနာက္တမႈျဖစ္။ ဖမ္းမိေတာ့ ရထားနဲ႕ ေထာင္ကို အပို႕မွာ တခါ ရထားေပၚက ထြက္ေျပး ေနာက္တမႈထပ္ျဖစ္။ အမႈေသးေသးေလးကေန စိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ ထပ္ထပ္ျဖစ္လိုက္တာ ရဲစခန္းမီးရိႈ႕မႈ အပါအ၀င္ အမႈႀကီးေတြ ျဖစ္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေသဒဏ္ထိ က်ခံလိုက္ရတယ္။
သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ကံကလဲ ေသဒဏ္က်ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုျဖစ္ေတာ့ ေထာင္ေတြ ထဲမွာ မီးေတြေလာင္ ေထာင္ဖြင့္ေပးတဲ့အထိ ျဖစ္လာပါေရာ။ တခ်ိဳ႕က ေထာင္ပြင့္သြားေပမယ့္ မေျပးရဲေတာ့ ေထာင္၀င္းထဲမွာပဲ ေနၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နီးစပ္ရာကေန ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေတြကို အေျပးျပန္ၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္တဲ့လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို မျပန္ပဲေ၀းရာ ေျပးသြားၾကတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီေထာင္က်စာရင္းထဲက လူေတြကို ျပန္စုေတာ့ ထြက္မေျပးတဲ့လူေတြကို ေလ်ာ့ရက္ေတြ ပိုေပး၊ ထြက္ေျပးၿပီး ျပန္ေခၚခ်ိန္ျပန္လာသူေတြကိုလဲ သင့္ေတာ္ရာ ေလ်ာ့ရက္ေပး အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့ သူတို႕ ေသဒဏ္က်အုပ္စုက ျပန္သြားတဲ့ထဲ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေခၚေတာ့လဲ အသာတၾကည္ျပန္လာၿပီး အဖမ္းခံေတာ့ ေသဒဏ္ကေန ႏွစ္ ၂၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွစ္ ၂၀ကေန သူတုိ႕ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ကလဲ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ၊ ေနာက္ ႏွစ္ႀကီးဆိုေတာ့ အခန္းတန္းစီး တို႕ ေရကန္ဘုတ္တို႕မွာ လုပ္ခြင့္ရၾကေတာ့ ေလ်ာ့ရက္ဆိုတဲ့ ကြာ ရတာလဲ ေအကြာ ။ ဒီေတာ့ တႏွစ္ ၃ လ အသာေလး ရနဲ႕ သူတုိ႕လဲ ေခတ္အေျခအေနအရ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ေထာင္ထဲမွာ VIP ေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပဲ ။ သာမန္အမႈနဲ႕ လာလို႕ကေတာ့ သူတုိ႕ပညာျပတာေတြ အရင္ခံရမွာေလ။
ေနာက္ဆက္ၿပီးေျပာရမယ့္ ေထာင္က်အုပ္စုကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈကို ၃(ခ) လုိ႕ေခၚၿပီး အဲဒီအမႈနဲ႕ မၾကာခဏေရာက္ လာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြပါ။ သူတို႕ကေတာ့ သနားစရာပါပဲ။ သူတို႕က ေခ်းအိုးေတြ ထမး္ရတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ဆုိ က်မေနတဲ့ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ တခါ၀င္လာရင္ တပတ္နဲ႕ အခါ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့တာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးေတြက က်မတို႕ သီးသန္႕အက်ဥ္းသူေတြက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြသြားစကားေျပာရင္ေတာင္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကို ဘယ္သူကမွ အဖက္မလုပ္ခဲ့ၾကဖူးဘူးေလ။ ေကာင္မေလးတေယာက္ဆုိ ၀င္လာခါစက သိပ္လွတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ၁၇ ၊ ၁၈ ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ၀င္တဲ့အေခါက္ မ်ားလာေလ ရုပ္က က်လာေလပဲ။ သူေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ တေခါက္တုန္းကဆုိ သူ႕ရုပ္ကို မမွတ္မိႏုိင္ေအာင္ ေဖာေယာင္ၿပီးေရာက္လာတယ္။ က်မက သူစားဖို႕ ဟင္းေတြသြားေပးေတာ့ သူ႕ဆီကို မလာဖို႕ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ျပတယ္။ အားနာတာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕ေဘာ္ဒါေတြကိုပဲ တဆင့္သြားေပးခိုင္းရတယ္။ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး အေယာင္မေလ်ာ့သြားခင္ပဲ ျပန္လြတ္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတာလဲ မေတြ႕။ သူ႕သတင္းလဲ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။
အဲဒီလို ေမွာင္ရိပ္ခိုေလးေတြထက္ အဆင္ျမင့္တာကေတာ့ တည္းခိုခန္းေတြမွာ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ မိန္းကေလးေတြပါပဲ။ က်မေရာက္ေနခ်ိန္တုန္းက တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာနဲ႕ နယ္ေျမခံရဲ မတည့္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ၀င္ဖမ္းေတာ့ ပါလာတဲ့ေကာင္မေလးေတြမ်ား လွမွလွပါပဲ။ နာမည္ေလးေတြကလဲ အလုပ္နာမည္ထင္ပါတယ္ အပ်ံစား။ သူတုိ႕ေတြကေတာ့ ေထာင္ ၁ ႏွစ္က်ၿပီး အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေရးစခန္းျဖစ္တဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းကို ပို႕တာ ခံၾကရတယ္။ သူတို႕က မသြားခ်င္ၾကဘူး ။ သင္တန္းေက်ာင္းမွာဆုိရင္ ဆရာမေတြက ေရလည္ႏွိပ္ကြပ္ၾကတာ ဘာညာနဲ႕ ေျပာသြားတယ္။သူတုိ႕ အမႈရင္ဆုိင္ေနခ်ိန္နဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္း မပို႕ခင္ေတြမွာေတာ့ ပတ္လည္မွာ ေနၾကၿပီး က်မတို႕ ေနတဲ့ အခန္းနဲ႕ နီးတာမို႕ သူတို႕ဆီကို ေထာင္မႈးေတြ ၀ါဒါေတြက လာလာၿပီးေထ့လိုက္ေငါ့လိုက္ ထိပ္ပုတ္ေပါင္ပုတ္ေတြနဲ႕ ေနတာလဲ ေတြ႕ရတာပဲ။ က်မတို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြက ေကာင္မေလးေတြနားက ခြာသြားၾကတာပဲ။ (နည္းနည္းရွိန္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ )
ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလို႕ ကေလးတေယာက္ေမြးၿပီး ကယ္ရီအလုပ္လုပ္မယ္လို႕ အိမ္ကို ေျပာၿပီး ဒီလုပ္ငန္းနဲ႕ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႕ေနတဲ့တေယာက္၊ အကိုက အရိုးကင္ဆာျဖစ္ေနလို႕ အေမကိုယ္တုိင္က မႏၱေလးက ဟိုတယ္တခုမွာ ပါကင္ေဖာက္တာ ဘယ္ေစ်းဆိုၿပီး ေရာင္းခဲ့တာဆိုတဲ့တေယာက္၊ အိမ္မွာ ညီမေလးနဲ႕ ေမာင္ေလး ေကာလိပ္တက္ဖို႕ ပိုက္ဆံမေလာက္လို႕ ဒီအလုပ္ လုပ္တာ အိမ္ကမသိဘူး အမရဲ႕ ဆုိတဲ့တေယာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြပါပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ ပိုက္ဆံစုၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေတြကို ပို႕ၾကတာကို အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႕ ရုပ္ကလဲေတာ္ေတာ္သန္႕ေတာ့ အျပင္မွာသာေတြ႕ရင္ ထင္ရက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႕က ဒီမွာပဲ အမတုိ႕နဲ႕ စကားေျပာရတာပါတဲ့။ အျပင္မွာ ေတြ႕ရင္ က်မတို႕ကိုမေခၚပါနဲ႕ တဲ့ ၊ အမတို႕ကို သူမ်ားေတြက တမ်ိဳးထင္သြားပါဦးမယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္ အျပင္မွာ က်မျပန္ထြက္လာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီထဲက တေယာက္ကို လမ္းေပၚမွာ ေကာင္ေလး ၂ေယာက္နဲ႕ တြဲသြားတာ ေတြ႕တယ္။ က်မက ေမ့ၿပီး ေခၚမလို႕ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဟိုဘက္လွည့္ လမ္းကူးသြားေလတယ္။ အိမ္ကို ေငြပို႕လို႕ အိမ္တလံုးေတာင္ ေဆာက္ၿပီးသြားၿပီ ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဒီက ထြက္ၿပီးတဲ့အခါ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ပဲ လုပ္စားၾကပါလုိ႕ ေျပာဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံရလြယ္တဲ့ ဒီအလုပ္ထဲက ျပန္ထြက္ဖုိ႕ကေတာ့ မလြယ္ပါဘူး အမရယ္၊ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေပမယ့္ အိမ္မွာ ေရစက္တပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္လို႕ ေျပာသြားၾကေသးတယ္။
က်မတို႕ အုပ္က သူတုိ႕ကို တရားေဟာသလို သူတို႕ေလာကဆီက က်မတို႕ မသိႏုိင္တဲ့ အေျခခံ အခ်က္အလက္ေတြ ရိုက္စားခြင္ေတြကိုလဲ ေမးျမန္းစပ္စုခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဒီလိုလူေတြနဲ႕ေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ လူတုိင္းမွာ အေကာင္းခ်ည္းမရွိႏုိင္သလို သိပ္ဆိုးပါတယ္ဆုိတဲ့ လူေတြမွာေတာင ္ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလးေတြ ရွိပါလားဆုိတာ ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အစက ဒီလို မေကာင္းတဲ့ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို လုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကုိ က်မသိပ္မုန္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလို မိန္းကေလး အတန္းအစားမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြကို ေသခ်ာသိလိုက္ရတဲ့အခါ သူတုိ႕တာ၀န္ယူမႈနဲ႕ သူတို႕ေကာင္းေနတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာသိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခါ စဥ္းစားမိတာက ငါတုိ႕သာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ အဲဒီလို လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ တကယ့္ အလုပ္ခြင္ေတြ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ဖန္တီးေပးခ်င္တယ္။ တကယ့္စိတ္ရင္းနဲ႕ သူတုိ႕ ဘ၀ကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မယ့္ အတတ္ပညာ အသိပညာေတြကို ေပးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဟာ အဲလို ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈေတြ သာ ရွိခဲ့မယ္ ေပးခဲ့ႏုိင္မယ္ဆို တကယ့္ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရႏုိင္ေလာက္တဲ့ လူေတြျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒါေတြအားလံုးဟာလဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားရဲ႕ အျမင္က်ယ္မႈ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားလို စိတ္ထားတတ္မႈေတြေပၚမွာ မူတည္ေနတာ မဟုတ္ပါလား။ စာေရးဆရာ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ ေႏြတညအေၾကာင္း အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႕ ထဲမွာ ခဏခဏျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ စနစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ပိုပို မ်ားလာေနတာအတြက္ တာ၀န္ရွိေနတာ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးက လူတုိင္းကိုယ္စီမွာပဲလို႕လဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကေသးတယ္။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
