Sunday, September 30, 2007

ရဲရဲေတာက္ တို႕ျပည္သူေတြ

ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္တိုင္တိုက္ယူရမယ္

ရဲလား ...စစ္သားလား....
လံုး၀မေၾကာက္ဘူးေဟ့..တို႕ေတြဖက္မွာ ..အမွန္တရားရွိတယ္..
သံဃာသတ္တဲ့.. မိစၧာေတြ.... မိုးႀကိဳးပစ္လို႕.... ေသပါေစ
ေအာင္ႏိုင္သူလို႕ထင္ေနလား....
(၂၈၊၉၊၀၇) ေန႕က အစြမ္းကုန္ ပစ္ခတ္မႈေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့
(၂၉၊၉၊၀၇)မွာ ေနာက္မတြန္႕တဲ့ ျပည္သူေတြက ေျပာက္က်ားစနစ္နဲ႕
ဆက္လက္ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။
(ဓါတ္ပံုမ်ားကို ရုိက္တာႏွင့္ ေအပီ သတင္းဌာနမ်ားမွ ရရွိပါတယ္)

ရင္တြင္းဆႏၵ

ကိုယ္ပိုင္ သံုးသပ္ခ်က္

က်မတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ေလာကထဲကို နအဖေကာင္ေတြက ၀င္ေရာက္ၿပီး ညစ္ညမ္းစြာ ေရးသား ေျပာဆုိလာတာေတြကို သိသာစြာေရွာင္ရွားႏုိင္ေပမဲ့ တခါတခါမွာ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ သတင္းေပးမႈဆန္ဆန္ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး ကိုေတာ့ ေမ်ာပါသြားတတ္တာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သတင္းေတြဟာ တကယ ္ျဖစ္ႏုိင္သလား ။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား စသျဖင့္ လက္ရွိအေျခအေနေပၚမွာ သံုးသပ္ခ်က္ေတြနဲ႕ စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္သလို တခ်ိဳ႕သတင္းေတြကိုလည္း မွန္ေနရင္ေတာင္ တင္သင့္မတင္သင့္ စဥ္းစားဖုိ႕လိုပါတယ္။

က်မတို႕ သတင္းတင္ေပးေနတာဟာ မွန္ကန္ဖို႕အျပင္ ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြအေနနဲ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းနဲ႕ ျပည္သူေတြရဲ႕တုိက္ပြဲကို အားျဖည့္ေပးေနတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တက္ၾကြစြာ အသက္ကိုရင္းၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ က်မတို႕ ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ အသံုးမ၀င္ပဲ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြားေစမဲ့ ၊ ေနာက္တြန္႕သြားေစမဲ့ သတင္းမ်ိဳးကို တင္ေပးဖုိ႕ မလိုဘူးလို႕ က်မက ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အတြက္ တခ်ိဳ႕သတင္းေပးခ်က္ေတြကို စီစစ္ၿပီး တင္မေပးခဲ့ပါဘူး၊ အဲဒီသတင္းအခ်ိဳ႕ေတြဟာ နအဖရဲ႕ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးက လာတဲ့ သတင္းမဟုတ္ပါပဲ ျပည္သူေတြထဲက ရတဲ့သတင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ တင္မေပးတဲ့ က်မရဲ႕ အျပစ္အျဖစ္ခံယူပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ က်မတို႕ ဘေလာ္ဂါေတြအေနနဲ႕ စုစည္းညီညြတ္မႈရွိဖို႕လည္း လိုပါတယ္။ သတင္းတခုရရင္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္စံုစမ္းျခင္းျဖင့္ ဟုတ္မဟုတ္မွန္မမွန္ စီစစ္ဖို႕အတြက္ အားလံုး ခ်ိတ္ဆက္မိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႕အားလံုး ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕က မခြာႏိုင္ပဲ သတင္းေတြ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႕ နအဖရဲ႕ ရိုင္းစုိင္းယုတ္မာမႈေတြကို ကမၻာကသိေအာင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံသား ျပည္သူအမ်ားသိေအာင္ လုပ္ေပးေနတယ္ ဆိုတာကလည္း အထဲက ျပည္သူေတြနဲ႕ တသားတည္းရွိတယ္ ဆိုတာကို ျပသတဲ့နည္းလမ္း တခုအျဖစ္ ခံယူထားရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ အင္တာနက္ေတြဘယ္လိုပဲ ျဖတ္ျဖတ္။ တယ္လီဖုန္းလိုင္းေတြ ဘယ္လုိပဲ ပိတ္ပိတ္ ။ဒီေန႕ေခတ္ရဲ႕ နည္းပညာနဲ႕ မီဒီယာကို အာဏာရွင္ေတြ နိုင္ေအာင္ မတိုက္ႏုိင္ဘူးဆိုတာကို က်မတုိ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြက သက္ေသျပေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။


အာဏာရွင္လက္ေအာက္က ႏုိင္ငံသားတုိင္းဟာ ႏုိင္ငံသားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာနဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ သတင္းေပးေနၾကတာလဲ ဒီေန႕ေခတ္ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ ရဲရင့္မႈေတြထဲက တခုအျဖစ္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕လာရပါတယ္။တကယ့္ ဂ်ာနယ္လစ္ သတင္းသမားေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြက ကမၻာ့ သတင္းဌာနႀကီးေတြ ကိုေတာင္မွ ကိုင္လႈပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ သိပ္သတၱိရွိပါေပတယ္ရယ္လို႕ ကမၻာ့ ျပည္သူေတြက ရင္သပ္ရႈေမာ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆိုရေလာက္ေအာင္ တကယ္ပစ္တဲ့ ေသနတ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ဘုန္းဘုန္းတို႕နဲ႕ ျပည္သူေတြက ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ဖတ္ျပေန တာကိုလည္း ကမၻာက သိခဲ့ျမင္ခဲ့ရပါၿပီ။

က်မတို႕ရဲ႕ အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ဖို႕ မေ၀းေတာ့ဘူးလို႕ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲက သတၱိရွင္ ျပည္သူေတြ အားကိုးနဲ႕ က်မကေတာ့ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေၾကြးေၾကာ္လုိက္ပါၿပီ။

(၁၊၁၀၊၂၀၀၇)မွာစတင္မဲ့၀န္ထမ္းအလုပ္သမားေတြပါ ပါ၀င္တဲ့အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ေအာင္ျမင္ပါေစ။

Friday, September 28, 2007

စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး

အာဇာနည္ေတြ ေနတဲ့တုိင္းျပည္


အာဏာရွင္ေတြက လြယ္လြယ္နဲ႕ အခြင့္အေရးမေပးဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။
ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုလည္း ကိုယ္တုိင္တိုက္ရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ျပည္သူလူထုက သိပါတယ္။
ဘုရားသားေတာ္ေတြကို မဟုတ္မမွန္စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႕ ျပစ္မွားေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ က်ဆံုးခန္းကေတာ့ မလြဲမေသြ ေရာက္လာမွာပါ။
ဓမၼနဲ႕ အဓမၼ တိုက္ပြဲ အဆံုးသတ္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္....

Wednesday, September 26, 2007

ၾကည္႕စမ္းပါဦး..

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ့သမိုင္း ဒီေန႕ ရိုင္းၿပီ
(၂၆၊၉၊၀၇)




ဒီပံုေတြ ျမင္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့တယ္။ ထိတ္လန္႕ခဲ့တယ္.....။
သံဃာေတာ္ေတြ ျပည္သူလူထုေတြ ....
ေနာက္မတြန္႕ဘူး.... သိပ္ေလးစားစရာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႕...
ေနာက္ နာက်ည္းေဒါသထြက္မိတယ္။ ငါတို႕ႏိုင္ငံဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားၿပီလား...
ကမၻာေပၚက ဘာသာႀကီး ၄ မ်ိဳးထဲမွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ဘာသာမွာျဖစ္ဖူးသလဲ....
ေအာ္... မွားၿပီးရင္းမွားေနပါလား နအဖရယ္......

ဗုဒၵဘာသာ၀င္တို႕ရဲ႕ လျပည့္ေန႕တဲ့

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ မွားယြင္းမႈကို နအဖက က်ဴးလြန္ခဲ့ေလၿပီ..
(၂၆၊၉၊၀၇)



အရိုက္ခံရလုိ႕ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္း။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးပစ္စဥ္ အေျခအေနကို ဒီေန႕ရတဲ့ပံုေတြက တဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါတယ္။ ဗုဒၵဘာသာနဲ႕ ရဟန္းသံဃာေတြကို ဒီလိုဆက္ဆံသင့္ပါသလား?......

ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၿပီ

သံဃာထုရဲ႕ သစၥာအဓိဌာန္

“သံဃာထုတရပ္လံုး၏ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္မႈသည္ ဗုဒၶ၏ဓမၼစက္အာဏာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္သည္။ ဒီကံကိုေဆာင္ၾကတဲ့ သံဃာထုသည္လည္း ဗုဒၶ၏သားေတာ္မ်ားအစစ္အမွန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤမွန္ကန္ေသာ သစၥာ စကားေၾကာင့္ … ဗုဒၶသားစစ္ျဖစ္တဲ့ သံဃာထုတရပ္လံုးနဲ႔ ဗုဒၶထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အာဏာနဲ႔ သာသနာေတာ္ကို ဖ်က္ဆီး ေစာ္ကားႏွိပ္စက္ေနၾကတဲ့ ဆန္႔က်င္မ်က္ကြယ္ျပဳသူမ်ား အာဏာရွင္မာနတ္ အားလံုးကို ဗုဒၶရဲ႕ဒဏ္၊ သာသနာေတာ္ရဲ႕ဒဏ္၊ သံဃာ့ကံရဲ႕ဒဏ္၊ ဓမၼစက္ရဲ႕ဒဏ္၊ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ဒဏ္၊ ေမတၱာတရားရဲ႕ဒဏ္၊ သာသနာေစာင့္နတ္အေပါင္းတို႔ရဲ႕ဒဏ္ အေပါင္းကို လက္ငင္းမၾကာ ခ်က္ခ်င္းခဏ ဒိဌဓမၼ ရင္ဆိုင္ခံစားၾကေစေသာ၀္”

သာသနာေတာ္ကို အသက္ေပးကာကြယ္သြားမယ္။

အာဇာနည္ေတြ အမ်ားႀကီးေပၚမယ့္တုိင္းျပည္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

(၂၆၊၀၉၊၀၇ မနက္ BBC အင္တာဗ်ဳးမွ ေသာတုဇနဘိကၡဴ ေျပာခြင့္ရ ရဟန္းတပါးမွ မိန္႕ၾကားေသာ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္..)

Tuesday, September 25, 2007

ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး

အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြ ငါတုိ႔ႏႊဲရမည္။





က်ေနာ္တို႕ေတြ ဒီေနရာမွာ လက္နက္မပါပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာလာၿပီး စုေ၀းေနၾကတယ္ဆိုတာ....
အမွန္တရားအတြက္ မတရားရင္ ေခါင္းငံု႕မခံဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ .....
ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား...... (ဟုတ္တယ္ ...ဟုတ္တယ္...)
က်ေနာ္တို႕အားလံုး ဘ၀မ်ားစြာရင္းၿပီး လမ္းေတြေပၚမွာ အသက္ပါေပးခဲ့ၿပီးၿပီ....
က်ေနာ္တုိ႕ကို ဘယ္ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ိဳးနဲ႕မွ ေျခာက္လို႕ ေၾကာက္မယ့္လူလား.... (မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ဘူး... )

(၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႕က အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးေရွ႕တြင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ႏွင့္တကြ ေက်ာင္းသား ျပည္သူမ်ား တိုင္တည္ေသာ သစၥာစကားမွ.....)
ဓါတ္ပံုမ်ားေပးပို႕ေပးေသာ ရန္ကုန္မွ ဘေလာ္ဂါသူငယ္ခ်င္းတဦးအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

Monday, September 24, 2007

ငါးေရာင္ျခယ္


ျပည့္၀မ္းမီးေတာက္
သံဃာေလွ်ာက္သည္
အံ့ေလာက္ပါေသာ တို႕တိုင္းျပည္။

ေမာင္လြမ္းဏီ

အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ေအာင္ျမင္ပါေစ။

Saturday, September 22, 2007

တိုက္ပြဲေခၚသံ

တျပည္လံုး အေထြေထြသပိတ္ႀကီး စတင္ရမည့္အခ်ိန္

၂၀၀၇ ခုႏွစ္
စက္တင္ဘာလ
(၂၄) ရက္၊ တနလၤာေန႕
ေန႕လည္ ၁ နာရီတိတိ
ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္ကုိယ္တိုင္စည္းကမ္းရွိစြာ
စနစ္တက် အၾကမ္းမဖက္သည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ေတာင္းဆိုၾကပါရန္

ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူ တပ္မေတာ္သားအားလံုးပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကရန္


ဘုန္းဘုန္းတို႕စြမ္းပကား

လက္အုပ္ခ်ီလွ်က္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

(ဓါတ္ပံုကို http://ko-htike.blogspot.com မွ ရယူပါသည္)
ဒီေန႕ အထိန္းသိမ္းခံထားရတဲ့ အန္တီစု အိမ္ေရွ႕ကို အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႕နဲ႕အတူ လိုက္ပါအားျဖည့္ကူညီတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားၿပီး လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ တာ၀န္ရွိ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းေတြကို ေလးစားစြာ ဦးညႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႕ စြမ္းပကားဟာ ဂမ္ဘာရီထက္ေတာင္ စြမ္းပါေသးတယ္ ဘုရား။ အခုေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ က်န္းမာစြာရွိေနေၾကာင္းမ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ သတင္းၾကားရတာလဲ ဘုန္းဘုန္းတို႕ စြမ္းပကားပါပဲ ဘုရား။

ဒီေန႕ ဆံုဆည္းရာဘေလာ့က ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို ဖတ္ရတဲ့အခါမွာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႕ကို ပိုလို႕ ေလးစားစြာ ပူေဇာ္ရွိခိုးမိပါတယ္။ က်မတို႕ျပည္သူေတြအတြက္ ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ၿပီး တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့ ဘုရားသားေတာ္ေတြ အားလံုးအတြက္ ဒီကဗ်ာေလးကို မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။

ငါးေရာင္ျခယ္

ျပည့့္၀မ္းမီးေတာက္
သံဃာေလွ်ာက္သည္
အံ့ေလာက္ပါေသာ တို႕တိုင္းျပည္၊။

ေမာင္လြမ္းဏီ

ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီဆိုတာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကပါ။
သူ႕ကဗ်ာ သံုးေၾကာင္းက က်မကို ခံစားမႈေတြအမ်ားႀကီးေပးသြားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္က်မတို႕ တုိင္းျပည္မွာကလည္း သူရဲေကာင္းအာဇာနည္က ေပါမ်ားလွပါတယ္။ ဒါတကယ္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခ်က္ မဟုတ္လား။ ဒီလို တိုင္းျပည္မွာမွ ဒီလို အာဏာရူးေတြက ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ အုပ္စိုးေနတာကလည္း ထူးဆန္းလြန္းပါတယ္။ က်မတို႕ ျပည္သူေတြဟာ တကယ့္ကို သည္းခံျခင္းတရားနဲ႕ ျပည္စံုသူေတြဆိုတာ သိသာလွပါတယ္။ အခုေတာ့ ၈၈ ကလို လူပင္လယ္ျဖစ္လာဖို႕ အေျခအေန ေရာက္လုပါၿပီ။
ျပည္သူေတြအားလံုး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္တိုင္ေတာင္းယူၾကပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕က ရပ္တည္ေပးတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ေတြနဲ႕ အတူ အားျဖည့္ကူညီၾကပါ။

က်မတို႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ အေနနဲ႔ အခုလို အာရွမွာေတာင္ ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံသားဘ၀ ေတြကို မရရွိေအာင္၊ ျပည္သူေတြပိုင္တဲ့ သယံဇာတေတြကို ျပည္သူေတြအတြက္ စီမံခန္႕ခြဲေပးႏိုင္မဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ိဳး ကိုသာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရရွိေအာင္ က်မတို႕ မ်ိဳးဆက္ေတြ က တိုက္ယူေပးရမယ့္ အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲပါ။(ေျပာသာေျပာရ က်မဘ၀က အျပင္က)
က်မတို႕ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ကံေကာင္းပါေစ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္


Friday, September 21, 2007

တျပည္လံုးအတြက္ ရြတ္ဆိုရန္


သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုမွ လူထုတပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႕စည္းရန္ တုိက္တြန္းလိုက္ၿပီး တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႕စည္းမည့္ ၂၃ ရက္မွ ၂၅ ရက္ေန႕အတြင္း အိမ္တိုင္း ေက်ာင္းတိုင္း ရံုးတိုင္း မွ ေအာက္ပါေမတၱာပို႕ကို ရြတ္ဆိုရန္ ႏိႈးေဆာ္ ထားပါသည္။

ေမတၱာဓါတ္နည္းပါးေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ၿမိဳ႕တိုင္း ရြာတိုင္းရွိ အိမ္မ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ ရံုးမ်ား၏ ၀င္ေပါက္မ်ားတြင္ ည ၈ နာရီမွ စတင္၍ ၁၅ မိနစ္ၾကာ ရြတ္ဆိုၾကရန္ျဖစ္ပါသည္။

လူအခ်င္းခ်င္းႏွိပ္စက္ျခင္း
ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
တို႕ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း
ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။

ဓမၼသည္သာ ေအာင္ပြဲခံရမည္မွာ ေလာကနိယာမ ျဖစ္ေပသည္။

ျပည္သူအမ်ားဆံုးပါ၀င္တဲ့ မိုးကုတ္လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ





ျမန္မာျပည္က အဖိုးအတန္ဆံုးေသာ ေက်ာက္မ်က္ၿမိဳ႕ေလးက ဘုန္းဘုန္းသံဃာမ်ားနဲ႕အတူ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ပူးေပါင္းပါ၀င္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ပါပဲ။
က်ေနာ္တို႕ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပတာ အားလံုးေပါင္းစံုတဲ့အခ်ိန္မွာ အင္အား တသိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ (မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သားတဦး၊ ၂၁၊၉၊၀၇ဘီဘီစီ ညပိုင္း
အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္မွ)
က်မ ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ရင္း သတင္းနားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။

ေလးစားဂုဏ္ယူစြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, September 20, 2007

ျပည္သူ႕ဘုန္းဘုန္း တို႕ဘုန္းဘုန္း

ေရႊတိဂံုဘုရားသို႕ ၾကြခ်ီလာစဥ္...




ဘုန္းဘုန္းတို႕ႏွင့္တကြ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ေဘးရန္ကင္းရွင္းပါေစ။
ယုတ္မာရိုင္စိုင္းေသာ စစ္အုပ္စုမ်ား အျမန္ဆံုး က်ဆံုးပါေစ။

Tuesday, September 18, 2007

မဟုတ္ဘူးလို႕ ဘယ္သူ ေျပာမလဲ


ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းဘုနး္တုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေရႊတိဂံုကို ၾကြခ်ီၾကပံု

ဘုရားေပၚမတက္ဖို႕ တားျမစ္ေနပံု
ဘုရားေပၚတက္မရေတာ့ ခုလို ဘုရားေျခရင္းမွာ ထုိင္လို႕ ၀တ္ျပဳစဥ္

ဓါတ္ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္။

Monday, September 17, 2007

ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ တိုက္ပြဲ



လတ္တေလာ ပခုကၠဴမွ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆို ၾကြခ်ီေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို အၾကမ္းဖက္ ရိုက္ႏွက္မႈေၾကာင့္
ပတၱနိကၠဳဇၨန ကံေဆာင္ၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ ေရွ႕ကေနၿပီး ဘုန္းဘုန္းတို႕ သံံဃာေတြက ရပ္တည္ေပးတယ္ ဆိုတာကို ျပည္သူလူထု အားလံုးက သိရွိခံစားရပါတယ္။
တရားမွ်တမႈအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကံေဆာင္သပိတ္ေမွာက္ၾကမယ့္ ဆရာေတာ္ သံံဃာေတာ္မ်ားအား ေလးစားစြာ၀တ္ျပဳ ရွိခိုးပူေဇာ္ ပါ၏ဘုရား။



၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႕ဆိုရင္ လူသတ္သမား သာသနာဖ်က္အစိုးရျဖစ္တဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ မတရား အာဏာသိမ္းခဲ့တာ ၁၉ ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီလို ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ စစ္အုပ္စုကို ဒဏ္ခတ္ဖယ္က်ဥ္ဖို႕ သံဃာေတာ္ ဘုန္းဘုန္းေတြက ပတၱနိကၠဳဇၨန ကံေဆာင္ပြဲ စတင္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ဓမၼသည္သာ ေအာင္ပြဲခံရမည္မွာ မလြဲေပ။

Thursday, September 13, 2007

ဆက္စပ္စဥ္းစားစရာ……..?

မီဒီယာႏွင့္ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ရွိသူမ်ား

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံအေရးမွာ မီဒီယာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အလြန္အေရးပါတယ္ ဆိုတာ အခု၂၀၀၇ ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လအတြင္းမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပလမ္းေလွ်ာက္ပြဲေတြမွာ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၅ ရက္ေန႕မွာ ဓါတ္ဆီေစ်းေတြ ၀ုန္းကနဲ တက္လိုက္တဲ့အေပၚ ျဖစ္သြားတဲ့ ကားခေစ်းတက္မႈ ေတြ၊ သယ္ေဆာင္ခ တက္သြားလို႕ လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြ ေစ်းျမင့္သြားတာ စတဲ့ အခ်က္ေတြ အေပၚအေျခခံလို႕ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေတြက လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြမပါ၀င္ပဲ ကားခေစ်းႀကီးလို႕ လမ္းေလွ်ာက္တာ ပါလို႕ ေျပာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနာက္က ျပည္သူလူထုေတြလိုက္ပါ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၃၀၀ မွ ၄၀၀ ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ျပတာနဲ႕ အာဏာရ စစ္အုပ္စုက သူတုိ႕ကို ဖီဆန္ပါတယ္လို႕ စြပ္စြဲၿပီး ၂၂ ရက္ေန႕မွာ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမယ္လို႕ သတင္းၾကားတာနဲ႕ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ထဲက ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအျဖစ္ နာမည္ရွိေနတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုအံ့ဘြယ္ေက်ာ္ ၊ကိုျမေအး၊ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုမင္းေဇယ်ာတို႕ကို ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါတယ္၊ဒီအထဲက ကိုျမေအး ၊ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုအံ့ဘြယ္ေက်ာ္ ၃ ေယာက္ဟာ ပထမအႀကိမ္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္အတြင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႕ ၅ ဦးဖမ္းဆီးခံေနရစဥ္က သူတုိ႕လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျပည္သူလူထုေတြ ဆီက ေထာက္ခံလက္မွတ္ေပါင္း ၅ သိန္းေက်ာ္ ရရွိေအာင္ စုစည္းေပးႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတခါ ထိန္းသိမ္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို႕ ေတြကိုလည္း တပါတည္း ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ ကိုေဌးၾကြယ္ ကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လြတ္ေျမာက္က်န္ခဲ့ပါတယ္။

သူတို႕စိတ္ထင္ေတာ့ ဒီတခါ အကုန္ထိန္းသိမ္းလိုက္တဲ့အတြက္ သူတို႕ အႏိုင္ရလိုက္ၿပီလို႕ ေတြးထင္ထားပံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ …. ၈၈ မ်ိဳးဆက္ဆိုတာ သူတို႕ေတြ မရွိတာနဲ႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြား မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ၂၂ ရက္ေန႕ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ မမီးမီး၊ မနီလာသိန္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္တို႕ က ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပျခင္းအားျဖင့္ သက္ေသျပလုိက္ ပါၿပီ။

ဒီမွာ မီဒီယာရဲ႕ အေရးပါမႈကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဆႏၵျပမႈေတြကို ခ်က္ခ်င္း အသံေရာ အရုပ္ေတြပါ လႊင့္ထုတ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ျပည္တြင္း ျပည္ပက ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရၿပီး နအဖ ဘယ္လိုမွ ျငင္းမရႏိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ မီးမီးတို႕ နီလာသိန္းတို႕ အုပ္စု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တရားေဟာေနတာ၊ ဦးအုန္းသန္း ဆႏၵျပတာ၊ ကိုထင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းတာ၊ စုစုေႏြးကို ဖမ္းတာ စတဲ့ ရန္ကုန္သတင္း ေတြတင္ မကပဲ ဘိုကေလး ဆႏၵျပတာ အသံ နဲ႕ ဓါတ္ပံု၊ ေတာင္ကုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပ တာ ဗြီဒီယို......

နအဖ ဘယ္လုိမွ တားဆီးမရတဲ့ မီဒီယာလိႈင္းကို အထင္အရွား ျမင္ၾကရပါတယ္။

ျပည္သူေတြထဲမွာလည္း ဒီလို မွတ္တမ္းေတြဟာ အေရးပါတယ္ ဆိုတာသိလာၾကေလေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ရယူေပးတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံသားတိုင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေဆာင္ေပးသင့္တဲ့ citizen Journalism ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၈၈ ခုႏွစ္နဲ႕မတူတဲ့ အားသာခ်က္ပါ၊

ဒီေနရာမွာ မီဒီယာသမားေတြနဲ႕ အတူ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူေတြ၊ အင္တာဗ်ဳးခံသူေတြရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္ေတြက အေရးပါတယ္ဆိုတာ ထပ္မံေတြ႕ရွိရျပန္ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါတယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ပိုအေရးပါမႈေတြ ေတြ႕လာရေလ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိ သိလာပါတယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ လတ္တေလာ အေျခအေန၊ လတ္တေလာ အျဖစ္အပ်က္ ေတြက တဆင့္ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲမႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို မိမိ ေမးခြန္းေတြ၊ ေျဖဆိုသူရဲ႕ စကားေတြက တဆင့္ အမ်ားႀကီး ဆြဲတင္သြားလို႕ ရသလို တြန္းခ်လို႕လဲ ရပါတယ္ ဆိုတာ ေမးသူေရာ ေျဖဆိုသူေတြကပါ နားလည္ထားသင့္တယ္လို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ အေျဖေတြကေန အေျခအေနတခု ရရွိေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ၊ ကိုယ့္ေျဖဆိုမႈကေန အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳး ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတဲ့ ပါတီက ေျဖဆိုခြင့္ ရွိသူအေနနဲ႕ သတိထားသင့္တယ္ ဆိုတာကို ကိုဂ်င္မီေသဆံုးၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ထြက္လာတဲ့ (၈၊၉၊၀၇) အင္တာဗ်ဴးေတြကေန ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္၊

VOA အင္တာဗ်ဴးမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕ (ျမန္မာႏိုင္ငံ)က အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး ကိုတိတ္ႏိုင္က ၾကားရတဲ့သတင္းေတြအရ ၈၀ ရာႏႈန္းက ေသခ်ာသေလာက္ ရွိတယ္လို႕ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္လို႕ ေျပာသြားခဲ့တယ္၊ သူ႕အရင္ ျပည္တြင္းက မိသားစုေတြကလည္း ဘာသတင္းမွ မၾကားရပါဘူး၊ စံုစမ္းေနဆဲပါ ဆိုၿပီး ငိုတဲ့သူက ငိုလို႕ ေျဖဆိုခဲ့ၾကတယ္၊

ဒီသတင္းအတိုင္း တြက္ဆလိုက္ရင္ နအဖအေနနဲ႕ ဒီသတင္းေပၚက အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ ေမးျမန္းခ်က္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရႏိုင္တယ္၊ ႀကိမ္းေသ ရင္ဆိုင္ရႏိုင္ တဲ့ အတြက္ ကိုဂ်င္မီနဲ႕တကြ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနကို သူတို႕ သတင္းထုတ္ျပန္ရလိမ့္မယ္၊ ဒါဟာ ဒီအထိ ရရွိထားတဲ့သတင္းအရ ဆက္စပ္ေတြးေတာ ၾကည့္မိရင္ ဒီအေျခအေန ဆိုက္ေရာက္ရလိမ့္မယ္။

ကိုတိတ္ႏိုင္အေနနဲ႕ ဒီလို စြန္႕စားေျဖဆိုလိုက္ျခင္းျဖင့္ နအဖကို သတင္းထုတ္ျပန္ရန္ ဖိအားေပး လုိက္ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႕ က်မက စဥ္းစားမိတယ္၊

ဒါေပမယ့္………….
အဲဒီသတင္းဌာန(VOA)ကပဲ အမ်ိဳးသားဒီိမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ဦးျမင့္သိန္းကို ကိုဂ်င္မီ့ သတင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အင္တာဗ်ဳးျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ဦးျမင့္သိန္းက မေသပါဘူး၊ မေသတာ ႀကိ္မ္းေသတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကားကို ေျဖၾကားပါတယ္၊

အဲဒီမွာ က်မအံ့ၾသရၿပီ၊
၁)ဘယ္လုိလဲ ၊ ဦးျမင့္သိန္းက လက္ရွိ ကိုဂ်င္မီတို႕ကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း စစ္ေၾကာေရး လုပ္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္လား?
၂) သူက ကိုဂ်င္မီ ေနေကာင္းပါတယ္ ဆုိတာကို မ်က္စိနဲ႕ တုိက္ရိုက္ျမင္ခဲ့ရလုိ႕လား?
၃)သူ႕ကို သူမ်ားသတင္းေပးတယ္ ဆုိရင္ ဘယ္သူကေျပာတာလဲ?
၄) အဲဒီေျပာတဲ့သူကေရာ အာဏာပိုင္ထဲကလား ။ ဘယ္ေလာက္ရာထူးအဆင့္ကလဲ?

စဥ္းစားရင္ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးရလာပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီမွာ မီဒီယာအေနနဲ႕ေရာ
၁) ကိုတိတ္ႏုိင္နဲ႕ ဦးျမင့္သိန္း ဘယ္သူ႕ကို အရင္ေမးခဲ့တာလဲ?
၂) က်မ သိသေလာက္ ဦးျမင့္သိန္းကို အရင္ေမးခဲ့တာဆိုရင္ သတင္းလႊင့္ရင္လဲ အရင္ေျဖသူကို အရင္လႊင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား?
၃) ေနာက္ဆံုးေမးသူကို ေနာက္ဆံုးမွာ လႊင့္မွ တကယ့္သတင္းျဖစ္စဥ္အတိုင္း ျဖစ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲလုိ အေရွ႕အေနာက္ေျပာင္းလိုက္တဲ့အခါ သတင္း တန္္ဖိုးဘယ္လိုျဖစ္သြား ခဲ့ပါသလဲ........။?

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားလုိက္မယ္ဆိုရင္

က်မတုိ႕ ဒီသတင္းေၾကာင့္ ဘာမွ မရလုိက္ဘူး၊ ဘာအက်ိဳးမွ မရလုိက္ပါဘူး၊
တကယ္လို႕သာ ဦးျမင့္သိန္းကို အရင္လႊင့္၊ ကိုတိတ္ႏုိင္ကို ေနာက္မွ လႊင့္( ဒါသတင္းေမးတဲ့ အခ်ိန္အစဥ္ လုိက္ပါ) ရင္ ဒီသတင္းရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ဆို နအဖက ကိုဂ်င္မီတို႕နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းတခုခုကို ထုတ္ေပးေနရေလာက္ပါၿပီ၊

ခုေတာ့ နအဖ ကိုယ္စားဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးလို႕ ဦးျမင့္သိန္းက အတည္ျပဳေျပာေပးလိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့…………..

က်မတုိ႕ ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးတခု ဆံုးရႈံးခဲ့ပါတယ္………….

(ႏိုင္ငံေရး လုပ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္စပ္ေတြး၊ အက်ိဳးအျမတ္ကိုေတြး၊ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ နအဖကို ဘယ္လို အက်ပ္ကိုင္ႏုိင္မလဲ ဆိုတာကိုပါထည့္တြက္ေတြး...... စဥ္းစားဖို႕လုိပါလိမ့္မယ္)

Sunday, September 9, 2007

႐ုပ္ဖ်က္ထားေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား

ေန႕စဥ္ ႏိုင္ငံျခား အသံလႊင့္ ဌာနေလးခုက သတင္းေတြ နားေထာင္ရင္း ဘီဘီစီကေန ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဒီေန႕ ျပည္သူေတြ စြဲၿငိေနတဲ့ ၂ လံုးထီ ၊ ၃ လံုးထီအေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အပတ္စဥ္က႑ကို ထုတ္လႊင့္မယ္ လို႕ ႀကိဳတင္ေၾကညာတာကို ၾကားလိုက္ပါတယ္၊ အရက္အေၾကာင္းကို အပတ္စဥ္ ထုတ္လႊင့္ခဲ့စဥ္က အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ဒုကၡေတြ၊ အရက္စြဲခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႕ နားေထာင္ရတာ ဗဟုသုတ ေတြ ဆင္ျခင္စရာေတြ အမ်ားႀကီး မွတ္သားခဲ့ရသလို ဒီေလာင္းကစားကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္လို႕လည္း မွတ္သားစရာ ေတြ သိရဦးေတာ့မယ္လို႕ ေတြးမိပါတယ္။

ဒါနဲ႕ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ေရာက္စက ျပည္တြင္းက ၁လံုး၊ ၂ လံုး၊ ၃ လံုးဆိုတဲ့ ေလာင္းကစားအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပတိုင္း တအံ့တၾသ နားေထာင္ၾကတဲ့ က်မမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲဒီအေၾကာင္းစာေရးပါလား လို႕ က်မကို တိုက္တြန္းတာနဲ႕ ဒီဖက္ေရာက္မွ ပထမဆံုး ေရးသားတဲ့ ရသစာစုေလးကို သတိရမိပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္တုန္းက (ႏို၀င္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ ထင္ပါရဲ႕ ) ၂ လဆက္တုိက္ က်မရဲ႕ ကဗ်ာေတြ ပါခဲ့ဘူးတာကလြဲလို႕ တခါမွ စာမေရးေတာ့တဲ့ က်မ ဒီဘက္မွာ ေျပာျပခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းလို႕ စာစေရးေတာ့ ဒီစာစုေလးနဲ႕ပါ။

က်မရဲ႕ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ရႈႏိုင္ဖို႕ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

႐ုပ္ဖ်က္ထားေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား

၁။

ေန႕ကရေသးလား”

ဒါ ဗမာျပည္မွာ မနက္မိုးလင္းလို႕ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ေတြ႕ ရင္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားပါ။

မေတြ႕ရတာ (၇) ႏွစ္နီးပါးရွိေနတဲ့ ကိုမင္းၾကည္ကို က်မေျပာျပေတာ့ သူက အံ့ၾသလို႕၊ သူ ျပည္ပကို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) နီးပါး ရွိေနၿပီေလ။ မဆလအစိုးရကို အံတုရင္း ေတာထဲ ေရာက္ခဲ့ၾကရတဲ့ (၇၅) ခုႏွစ္ ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတေယာက္။

ဘာေတြလဲ၊ ရွင္းျပစမ္းပါဦးလို႕ ေတာင္းဆိုၾကတာက ကိုမင္းၾကည္တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး။ (၈၈) ေနာက္ပိုင္း ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စု၊ သူတို႕ေတြလည္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္နဲ႕ ခြဲခြာခဲ့ရတာ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႕ခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ေအာင္ ဖိႏွိပ္ခံေနၾကရင္း စစ္အစိုးရ ႐ိုက္သြင္းေနတဲ့ က်ဳံးထဲကို ၀င္မွန္းမသိ၀င္၊ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္း က်မျမင္ခဲ့သေလာက္ ရင္နာနာနဲ႕ ေျပာျပရဦးမွာေပါ့။

၂။

မနက္မိုးလင္း ဟင္းစား၀ယ္ဖို႕ ေစ်းသြားတဲ့ ေဒၚျမေပါ့။ ေစ်းထဲ၀င္ခါနီး ေနာက္က လွမ္းေခၚသံၾကားလိုက္လို႕ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ထားထားပါလား။


န္တီ မေန႕ကရေသးလား”
“မရပါဘူးဟယ္၊ လူေသေတြခ်ည္းပဲ အိပ္မက္မက္လို႕ ၄၆၊ ၆၄ ထိုးတာဟယ္ ၆၈ ထြက္သြား တယ္”
“အာ၊ အန္တီကလည္း မေန႕ကေတာ့မေျပာဘူး။ ‘လ’ ဆိုရင္ ၄ လည္းေကာက္လို႕ရတယ္။ ၈ လည္းေကာက္လို႕ ရတယ္ေလ”

“အိပ္မက္ကိုေျပာရင္ မွားတယ္ဆိုလုိ႕ ငါမေျပာတာပါဟယ္။ ေျပာမိရင္ ေပါက္ဦးမွာ၊ ႏွေျမာ လိုက္တာ၊ ဒါမ်ဳိးရဖို႕ မလြယ္ဘူး”
“ဒီေန႕ ဗုဒၶဟူးေန႕မို႕ လား၊ အလယ္ေန႕ လင္ဗန္း ၂ ခ်ပ္ပူးထားလို႕ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာထား တယ္”
“ဘယ္သူေျပာလဲ”
“စိုးေျပာတာ၊ သူ႕ဆီမွာ စာအုပ္၀ယ္ထားတယ္။ သူ ဒီေန႕ သုညပတ္မယ္လို႕ မေန႕ထဲက ေျပာထားတာ။ အန္တီ ပတ္မလား”
“တရက္မွ မေပါက္ေသးဘူး။ ငါမေပါက္တာ ၃ ပတ္ရွိႈပီ။ ေနဦးဟယ္။ ေစ်းတပတ္ ပတ္ၿပီး ဂဏန္း ရွာလိုက္ဦး မယ္”
“ေန႕လည္ လာမယ္မဟုတ္လား။ နင္ မေန႕က ၅၀၀ ဖိုး ရတယ္ဆို”
“ေပါက္႐ႈံးအန္တီရဲ႕။ ကာကြက္က လာေပါက္တာ။ ဒီတပတ္ အပူးႀကိမ္းေသဆိုလို႕ တနလၤာ ေန႕ထဲက အပူး ၁၀၀၀ ဖိုး စဆြဲထားတာ။ ဒီေန႕ ထပ္တင္ရမလား၊ ဒီအတိုင္းပဲထားရင္ေကာင္းမ လား၊ စဥ္းစားေနတာ”
“အပူးမထြက္တာ ၁ လရွိၿပီမဟုတ္လား။ ဆက္ဆြဲထား။ ကိုယ္ျဖတ္ေတာ့မွ ထြက္သြားမယ္။ ေန႕လည္ ၃ နာရီမတီးခင္လာခဲ့ေနာ္။ ကဲ သြားမယ္”


ေဒၚျမ ေစ်းထဲ၀င္သြားတယ္။ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္တယ္။ ဒီမုန္႕ဟင္းခါး ဆိုင္က ဟိုးအရင္ တုန္းကဆို တန္းစီၿပီးေစာင့္ရတယ္။ တေန႕ မုန္႕ဆယ္ပိႆာ အေစာႀကီးကုန္ တယ္။ အခု ဒီႏွစ္လံုးထီဆိုတာ ေပၚလာၿပီးထဲက မုန္႕ငါးပိႆာကုိ ေနျမင့္ေအာင္ ေစာင့္ေရာင္းေနရတယ္။ ေဒၚျမ ဆိုင္ေရွ႕ရပ္ေတာ့ ေစ်းသည္ ထံုးစံ ေခၚရတာေပါ့။


“ေဒၚျမ လာ၊ မုန္႕ဟင္းခါးလား၊ ေခါက္ဆြဲလား၊ ဘာေၾကာ္နဲ႕လဲ”
“မစားေတာ့ပါဘူးေအ။ မုန္႕ဖိုးကို ငါးဆယ္ဖိုးႏွစ္ကြက္ရင္းလိုက္ရင္ ေလးေထာင္ရမွာ။ ဘာေကာင္းတယ္ ေျပာသံၾကားလဲ”
“ခုန မုန္႕စားရင္း ေျပာေနၾကတာ ရွမ္းကုန္းဖက္က အဘက ဘုရားကို ေအာင္သေျပကပ္တဲ့”
“ဟဲ့ ဒါဆို ၉၁၊ ၉၆၊ ၉၅ သံုးကြက္ထဲေပါ့”
“ေဒၚျမကလည္း၊ လွန္ရဦးမယ္ေလ။ မမွတ္ေသးဘူး။ ဟိုတခါ ေသာၾကာဆံခ်ကို ၃၂ ပဲ ထိုးတာေလ။ တကြက္စာ ႏွေျမာၿပီး မလွန္တာ ၂၃ လဲထြက္ေရာ အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး မဟုတ္လား”

“အင္း အဲဒါနဲ႕ပဲ အကြက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေတာ့မယ္။ ဟိုးတပတ္ကတည္းက ဆရာေတာ္ႀကီး ေပးထားတဲ့ အလယ္ မွာ အေစ့ဆိုတာလည္း ထည့္ထိုးအံုးမွ။ ဒီတပတ္ တစ္ မထြက္ေသးဘူး။ မစားေတာ့ဘူးဟယ္။ ထမင္းခ်က္ၿပီးမွပဲ ေစာေစာစားလိုက္ေတာ့မယ္။ ရင္းလိုက္ႏွီးလိုက္ ဦးမယ္”

ဒါနဲ႕ပဲ ေဒၚျမ မနက္မုန္႕မစားျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္လံုးထီစထိုးကထဲက ဆိုပါေတာ့။ ေစ်းထဲ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး အသား တန္းဘက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေမေမ ၾကက္သားမစားရတာၾကာၿပီဆိုတဲ့ သားအသံက ၾကက္သားတန္းဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ေစခဲ့တယ္။ ေမြးျမဴေရးၾကက္က ၂၀၀၀၊ အိမ္ၾကက္က ၃၀၀၀ ဆိုေတာ့ ၾကက္တုပ္ေကြးက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ သားေရလို႕ပဲ အိမ္ေရာက္ရင္ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ငါးတန္းဘက္မွာေတာ့ လူေတြ စည္သား။ ဘာေတြေပါပါလိမ့္။ ငါးေသးေသးေလးေတြ၊ တဆယ္သား တရာ့ႏွစ္ဆယ္တဲ့၊ ေခါင္းတရာသားကို စားရမည္လို႕ သင္ခဲ့ ရတာပဲ။ အ႐ိုးလည္း အားေကာင္းေစတာပဲ။ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႕ ငါးေလးအိုးကပ္ နဲ႕ဆို အသားပါတဲ့ဟင္း ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ႏွစ္လံုးေႂကြးက်န္ နည္းနည္းဖဲ့ဆပ္လို႕ ရသြား တာေပါ့။

ေဒၚျမ ငါး၀ယ္ၿပီး ၀ယ္ေနက် ကန္စြန္းရြက္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အသီးအရြက္ေတြကို ေရစို ပုဆိုးေဟာင္းနဲ႕ အုပ္ထားၿပီး ေစ်းသည္ေပ်ာက္ေနတယ္။
“ဟဲ ့ေစ်းေရာင္းမယ့္သူ မရွိဘူးလား။ ကန္စြန္းရြက္၀ယ္မလို႕”
“ယူေလ အမရဲ႕။ တစည္း ငါးက်ပ္၊ ငါးစည္း ႏွစ္ဆယ္ေလ။ ေဒၚတိုးက ေယာဆရာေတာ္ဆီ သြားတယ္။ မေန႕က ဆရာေတာ္ေပးတာ ဒဲ့ပဲ။ အဲဒါ သူ ႏွစ္ရာဖိုးပဲရလိုက္လို႕ ဒီေန႕ထပ္သြားတာ။ မေန႕က တကြက္ထဲပဲေပးတာ အမရယ္။ က်မကိုလည္း ေဒၚတိုးေျပာသား၊ မရခ်င္ေတာ့ ဒီ့ျပင့္ဟာ ေတြထိုးၿပီး အဲဒါ ေမ့သြားတယ္”

ေဘးဆိုင္က ေဒၚျမကို ေစ်းေရာင္းရင္းေျပာျပေနတာၾကားေတာ့ ေဒၚျမ ငိုင္သြားတယ္။ ေန႕တိုင္းနီးပါး ေဒၚတိုးနဲ႕ ဂဏန္းေမးေန ေျပာေနက်။ မေန႕က ေစ်းမလာဘဲ အိမ္မွာရွိတဲ့အာလူးကို ခ်က္စားလိုက္မိတာ ေငြ၀င္ဖုိ႕ လြဲသြားတာပဲ။

“ကန္စြန္းရြက္စည္းေလးေတြကလည္း ေလးငါးပင္ပဲ ပါေတာ့တယ္ဟယ္။ ဆယ္စည္းယူ လိုက္ၿပီေနာ္။ ေရာ့ ေလးဆယ္။ ဆရာေတာ္ဆီက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမလဲ။ ငါလာခဲ့ဦးမယ္”
“ခုနကမွသြားတာ။ ဆယ့္တနာရီေလာက္ ျပန္လာမယ္ထင္တယ္ အမရဲ႕”
“သူ႕ကို ေျပာထားလိုက္ေနာ္။ ျပန္လာခဲ့မယ္လို႕”

ေဒၚျမစိတ္ထဲမွာ ေတြးလာတယ္။ အိမ္မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီးရင္ ဆြမ္းခံႂကြတဲ့ ကိုရင္ေလးကို ဂဏန္းေမးၾကည့္ ဦးမယ္။ တလံုးထဲေပးရင္ေတာ့ စြန္႕စားၿပီး ပတ္ၾကည့္ဦးမယ္။ တကြက္ထဲဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေအာပစ္ လိုက္ဦးမယ္။

မင္းအျမန္ခ်က္ၿပီး ဟာေနတဲ့၀မ္းကို အျမန္ျဖည့္ေနတုန္း ထားထားနဲ႕ မစိုး ေရာက္လာတယ္။ မေန႕က ေယာဆရာေတာ္ တကြက္ထဲေပးတာ ရတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ဒီေန႕ မစိုးေယာက်္ားသြားတာ အခုေလးမွ ျပန္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီေန႕လူမ်ားၿပီး အကြက္လည္း မ်ားတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီေန႕ သုည ေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ သုညပါတဲ့အကြက္ေတြ ေအာထိုးမယ့္ အေၾကာင္း ေျပာေနတုန္း ေဒၚျမတို႕အိမ္ကို ဆြမ္းခံႂကြေနက် ကိုရင္ေလး ႂကြလာပါတယ္။

ေဒၚျမက ကိုရင္အထိုင္ကိုေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ “ဒီေန႕ ဘာေကာင္းလဲဘုရား” လို႕ ေမးလိုက္တယ္။
ကိုရင္ေလးကလည္း ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သာသာဆိုေတာ့ ဘာေမးမွန္းကိုမသိဘဲ ေခါင္းခါျပလိုက္ တယ္။ အဲဒါကိို မစုိးက………

“ကိုရင္က မေျပာခ်င္လို႕ ျဖစ္မယ္။ နိမိတ္ပဲျပပါဘုရား” လို႕ ေျပာေရာ ကိုရင္ကလည္း ဘာမွ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ထံုးစံအတိုင္း ဆြမ္းေလာင္းဖို႕ သပိတ္ဖြင့္ေပးတာေပါ့။

ေဒၚျမ၊ ထားထား၊ မစိုးတို႕ ေခါင္းသံုးလံုးပူးၿပီး သပိတ္ထဲကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းဟင္းခြက္က ရွစ္ခြက္တိတိ။ ထားထား အသံထြက္လာတယ္။

ရွစ္တလံုးေတာ့ ႀကိမ္းေသၿပီ”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚျမက ဆြမ္းေလာင္းၿပီး ဆြမ္းဟင္းခြက္လွမ္းယူ၊ ဆြမ္းဟင္းထည့္ႈပီး သပိတ္ ထဲျပန္အထည့္ အျမန္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ ကိုရင္ကလည္း သပိတ္ဖံုးၿပီး အျမန္ထ၊ ဆြမ္းဟင္းခြက္က အဖံုးနဲ႕တိုက္မိၿပီး ေမွာက္သြား တယ္။ အဲဒါကို ေဒၚျမက ေမွာက္က်ဆိုေတာ့ ငါးႏွစ္၊ ႏွစ္ငါး ဆိုၿပီး အတိတ္ေကာက္ေနေတာ့တယ္။

၃။
တကယ္ အဲဒီေန႕ကထြက္သြားတာက သူတို႕ေျပာေနတဲ့ သုညလဲမပါ၊ ရွစ္လဲမပါ၊ တစ္လဲမပါ၊ အပူးလဲ မဟုတ္တဲ့ ဂဏန္းပါ။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႕ညေနမွာပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆူဆူညံညံ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲေတြ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေပါက္ရဲ႕သားနဲ႕ ဒိုင္ကမေလ်ာ္လို႕ ပြဲစားဆီမွာမ်ား လာရန္ေတြ႕ေနလားဆိုၿပီး ေဒၚျမ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ တယ္။

ဒါ ေကာ္မရွင္စားေရာင္းၿပီး စီးပြားျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ထူးတို႕အိမ္ပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ားလဲ”

ေဒၚျမ အေတြးကိုျဖတ္လိုက္တာက မေယာင္မလည္ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ အထဲက ထြက္လာတဲ့ ဟင္းရြက္သည္ ေဒၚတိုး။ ေဒၚျမလက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေခၚခဲ့တယ္။

သြားနဲ႕၊ ရဲေတြလာဖမ္းေနတာ။ ေဘာက္ခ်ာစာအုပ္ေတြပါ သိမ္းေနတယ္။ နာမည္ေတြနဲ႕.... အမႈပတ္ေနဦးမယ္ ေတာ္”
“ဟဲ့ ေမာင္ထူးတို႕ လိုင္း၀င္ထားတာပဲ၊ ရဲေတြေတာင္ သူ႕ဆီထိုးေနေသးတာ”
“ေၾသာ္ ေဒၚျမကလည္း၊ ဒီေန႕ စီမံခ်က္ေန႕တဲ့။ သံုးေယာက္မိေအာင္ ဖမ္းေပးရမယ္ဆိုလို႕ ေမာင္ထူးတို႕လို အေသးေလးေတြကို အဖမ္းျပတာေလ”
“ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟိုတခါ ေထာက္လွမ္းေရးဆင္းဖမ္းတုန္းက ရ၀တလူႀကီး ေမာင္ေမာင္ခင္ ရဲ႕သားမက္ ပါသြားတာလည္း စီမံခ်က္ပဲမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ျပန္လြတ္သလား လို႕”

“စီမံခ်က္ပါဆို၊ ျပန္ကိုလြတ္မွာ။ ေမာင္ေမာင္ခင့္ သားမက္တုန္းက ဆယ္ပံုးေလာက္နဲ႕ လိုင္း၀င္ လိုက္တာ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ဘာခံႏိုင္လဲ။ အခုလည္း သံုးမႈျပည့္ရင္ ၿပီးၿပီေလ။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္ၿပီးလိုက္ လိုက္၊ ရတာပဲဟာ”

“ေအး ဟုတ္မယ္။ ဟိုတေလာက ထိုးသားဆိုၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့တေယာက္၊ အဲဒါ သူက အဖမ္း ခံတာ ပိုက္ဆံရလို႕တဲ့။ ၆ လေလာက္ကို တသိန္းစုမိဖို႕ မလြယ္ဘူးတဲ့။ သူျပန္လြတ္လာေတာ့ ေျပာျပတာ၊ လူစားလဲေပးလုိက္တာေပါ့၊ အံ့ကိုၾသေရာဟယ္”

“ေဒၚျမေရ၊ အခု ေမာင္ထူးက သူပိုင္တယ္ဆိုၿပီး လိုင္းေၾကးကို အရာရွိပဲေပးထားလို႕ လမ္းအပိုင္ရဲကဖမ္းတာတဲ့၊ ဆားပုလင္းဆိုလား၊ ခုန ေျပာသံၾကားတယ္။ အဲဒါ ၆ ပံုးေလာက္ ကုန္မွ လြတ္မွာတဲ့”

“ပြဲစားေတြက ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုင္အႀကီးႀကီးေတြေတာ့မဖမ္းဘဲ... ေမာင္ထူးတို႕ သနားပါတယ္”
“ငါ့တူမေျပာျပတာ ရန္ကုန္မွာ တေန႕ သိန္းေထာင္ခ်ီ အေလ်ာ္အစားလုပ္တာ ကိုးကန္႕ဒိုင္ေတြ၊ ၀ ဒိုင္ေတြတဲ့၊ သူတို႕က် မဖမ္းဘူးေနာ္”
“ဒါကေတာ့ သူတို႕ေတြက မ်ားမ်ားေပးလို႕ေပါ့။ ဦးေအာင္ျမင့္တို႕ ဘယ္ႏွစ္ခါ အဖမ္းခံရဘူး လို႕လဲ။ က်မတို႕ၿမဳိ႕မွာ အႀကီးဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ သူ႕ဆီမွာ ပြဲစားေတြ ဂုတ္စည္းေတြဆိုတာ ေလး ငါးဆယ္ပဲ။ သူ႕လူေတြျဖစ္ရင္ သူလိုက ္ရွင္းလိုက္ ၿပီးတာပဲ။ ကဲ သူမ်ား အေၾကာင္းေျပာေနရတာနဲ႕ ေနာက္က်ေနၿပီ။ မနက္ေစာေစာ ဆိပ္ဖူးနီ ဆရာေတာ္ဆီ သြားဖို႕ သြားေျပာလိုက္ဦးမယ္၊ လိုက္ဦးမလား”

“မလိုက္ေတာ့ပါဘူး၊ တပတ္လံုး တရက္မွမရလိုက္ေတာ့ အားမရွိဘူး၊ ဂဏန္းရရင္ေတာ့ ေျပာဦးေနာ္”

ေဒၚျမရဲ႕ အေတြးထဲမွာေတာ့.......

နလၤာေန႕႕႕က်ရင္ ဘာဂဏန္းပတ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရင္းနဲ႕……။

(ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွ ဒီစာစုကို ၁၊၆၊၂၀၀၅ မွာ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္

ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, September 8, 2007

လူရွင္သခ်ိဳင္းမ်ားအေၾကာင္း (နိဂံုး)

အျပည့္အစံု ဖတ္ႏိုင္ရန္ သတင္းေကာင္းေလးပါ.........
လူရွင္သခ်ိဳၤင္းမ်ားအေၾကာင္း စာအုပ္ကို အီးေမးလ္ေတြနဲ႕ ပို႕ေပးေနရင္း ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ ဆိုတဲ့ လင့္ခ်ိတ္ေပးတာ နဲ႕အတူ စာအုပ္ေတြကို ေဒါင္းလုပ္ ေပးတာေတြကိုလည္း လုပ္တတ္သြားၿပီ္ဆိုေတာ့ အခု စာအုပ္အျပည့္အစံုကို Primo PDF ျဖင့္ တင္ေပးထားပါတယ္။ ေဖာင့္မရွိသူလဲ ဖတ္ႏိုင္ပါၿပီ။ ဒီေနရာက ေန ဆြဲခ်ၿပီး တထိုင္တည္း ဖတ္ရႈႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးအပ္ပါတယ္။

(ပို႕စ္တင္ရတာ ပ်င္းလို႕မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဆားခ်က္တယ္ အေျပာခံရလြန္းလို႕....ဘယ္သူမွေတာ့ မေျပာပါဘူး... အနီးကပ္ဆံုး ခင္မင္းေဇာ္ ပီေအက ေျပာေနလို႕)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

လူရွင္သခ်ိဳင္းမ်ားအေႀကာင္း(၄)

အိမ္သာထဲကေသာက္ေရ

က်ေနာ္ကို စၿပီးစစ္ေဆးေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းကေန သီးသန္႔ အခန္းထဲကို ေခၚသြား ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို စၿပီးစစ္ေဆးပါတယ္။

“မင္းက မင္းအိမ္မွာမအိပ္ေတာ့ ဘယ္မွာသြားအိပ္တာလဲ၊ ဘယ္အိမ္ေတြက မင္းကို လက္ခံထားသလဲ”
က်ေနာ္လည္းကိုယ့္ကိုကယ္တင္ထားခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ထမင္းရွင္ေတြကို ဒုကၡ ေရာက္ေစမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ေစဖို႔ အတြက္ သူတို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို သတိထား ေျဖဆိုၿပီး မႏၱေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြ မွာခိုကပ္ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္လို႔ ျပန္ေျဖဆိုခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီမွာသတိျပဳမိတာ တစ္ခုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြဟာ စံုုစမ္းစစ္ေဆးမႈတစ္ခု လုပ္တဲ့အခါတိုင္း သူတို႔ရဲ့ အစြမ္းအစနဲ႔ဘာမွ စံုစမ္းထားတာမရွိပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ထြက္ဆိုခ်က္ ေတြကိုသာ အသာေလးမွတ္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္၊ ဟိန္းေဟာက္ၿပီးမွ လုိက္ေရးသား မွတ္တမ္းလုပ္ တာကိုသာေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါအျပင္ ျပင္ပမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ လွုပ္ရွားမႈေတြ အတူတူ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ တခ်ိန္တည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ အဖမ္းအဆီးခံရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ထြက္ဆိုခ်က္ေတြ မတူညီတဲ့ ထြက္ဆိုမႈမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ လိမ္လည္မႈကေပၚသြားၿပီး ျပန္လည္ စစ္ေဆးတာေတြ၊ ရိုက္ႏွက္တာေတြ ျပဳလုပ္ခံရပါတယ္။

စစ္ေဆးေနတဲ့ ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္မွာ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ေတြ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ စစ္ေဆးပါတယ္။ စၿပီးစစ္ေဆးခ်ိန္ထဲက ထမင္းလည္းမေကၽြး၊ ေရလည္းမတိုက္၊ အေပါ့အပါး သြားခြင့္ေတာင္ မေပးတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ဒုကၡ စေရာက္ပါေတာ့တယ္။

သူတို႔ေမးသမွ်ေျဖေနရင္းက အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္ပါတယ္ လို႔ေျပာေတာ့ မရေသးဘူးဆိုၿပီး ျပန္ေျဖပါတယ္။ ေရငတ္လာတာေၾကာင့္ သူတို႔ေမးသမွ် ဆက္မေျဖႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို လူကေမာဟိုက္လာၿပီး ေရေသာက္ခ်င္စိတ္မ်ား ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိ ပါတယ္။

က်ေနာ့္ေဘးခန္းက ရဲေမာ္ထူးကလည္း ေရေသာက္ခ်င္တာရယ္၊ ဆီးသြားခ်င္တာရယ္ ကိုေတာင္းဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရဲေမာ္ထူးအခန္းထဲက ေထာက္လွမ္းေရးက ေရေသာက္ခ်င္ရင္ ေသးမေပါက္ရဘူး။ ေသးေပါက္ခ်င္ရင္ ေရမေသာက္ရဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ႀကိဳက္တာေရြးခိုင္း ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ရဲေမာ္ထူးက သူ႔မွာ ေရလည္း အင္မတန္ ငတ္ေနေၾကာင္း၊ ဆီးလည္း ဆက္မေအာင့္ႏိုင္ ေတာ့လို႔ ကိုက္ေနေၾကာင္း ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္နဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကို လူလိုေျပာေနတာ နားမလည္ဘူးလား၊ မင္းအလုပ္ တခုတည္းမဟုတ္ဘူး၊ ငါမွာ အျခားအလုပ္ရွိေသးတယ္။ ျမန္ျမန္ေျပာ တစ္ခုပဲရမယ္” ဆိုတဲ့အသံႀကီးက ဟိန္းထြက္ လာပါတယ္။ ရဲေမာ္ထူးလည္း ဆီးပဲသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အိမ္သာကို အျမန္ပို႔ ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ရဲေမာ္ထူး အခန္းဖက္က ကိစၥၿပီးလုိ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ က်ေနာ့္ေရွ႔စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ေျပာသမွ်ကို လိုက္ေရးေနတဲ့ သတၱ၀ါကို“အကို၊ က်ေနာ္ဆီးသြားခ်င္လို႔” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သတၱ၀ါက စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး “ေအး၊ လိုက္ပို႔ေပးမယ္” လို႔ျပန္ေျပာပါတယ္။

က်ြန္ေတာ္လည္း အခြင့္အေရးရတုန္း ေျပာဦးမွဆိုၿပီး“အကို၊ က်ေနာ္မနက္ကတည္းက ေရလည္းမေသာက္ရေသးဘူး၊ ေရေသာက္ခ်င္ပါတယ္။” ေျပာေတာ့“ေရေသာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေသးမေပါက္ဘူး၊ ေသးေပါက္ခ်င္ရင္ ေရမေသာက္ရဘူး၊ တစ္ခုရမယ္၊ အခုေရယူမလား၊ ဆီးေတာ့မသြားရဘူး၊ ေအာင့္ထား၊ ဒီအခန္းထဲမွာ သြားလို႔ကေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ လွ်ာနဲ႔ ျပန္လ်က္ရမယ္” က်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ပါေတာ့ တယ္။

က်ေနာ္လည္း ေရမေသာက္ရလည္းေနပါေစ၊ ဆီးပဲသြားေတာ့မယ္လို႔ အေျဖျပန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးကေန ဆက္ၿပီး “မင္းတို႔ ကိုေရမတိုက္တာ ေသးခဏ ခဏေပါက္လုိ႔၊ ငါတို႔အိမ္သာ လိုက္ပို႔ ရတာ အလုပ္ရႈပ္လို႔ မတိုက္တာရွင္းၿပီလား၊ ကဲအိမ္သာ သြားမယ္”

က်ေနာ္ကိုအိမ္သာ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ အိမ္သာကိုေရာက္ေတာ့ ဆီးကိုအရင္သြားၿပီး အိမ္သာထဲက ေရကို ေသာက္ေရအျဖစ္ သက္မွတ္ၿပီး အငမ္းမရ အ၀ေသာက္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ သုတ္ပါတယ္။ တစ္ရက္ေလာက္ ေရငတ္ေနလို႔ အိမ္သာထဲကေရကို ေသာက္လိုက္ရတာနဲ႔ အေတာ့္ကို လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ျဖစ္သြား ပါတယ္။ က်ေနာ့္အာေခါင္ေတြျပန္ၿပီး စိုစြတ္ လာပါေတာ့တယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ညကက်ေနာ့္ကို တစ္ညလံုးစစ္ေဆးထားလို႔ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေမာက်ေနတုန္း က်ေနာ့္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္တဲ့အသံၾကားလို႔ ရုတ္တရတ္လန္႔ ႏိုးသြားပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ကို ဖိနပ္ ေတြနဲ႔ကန္ၿပီး အတင္းထခိုင္းပါတယ္။

“ေဟ့ေကာင္…ထစမ္း၊ မင္းဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲက(MT ၃၈၀၊၅၄)ဆိုတာ ဘာသေကၤတလဲ”

က်ေနာ္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဒါပံုၿမိဳ႔နယ္က အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသား ျမတ္သူကို ေထာက္လွမ္းေရးက လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္အတြင္းက ဖမ္းဆီးခဲ့ၿပီး တရားရံုးထုတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အမႈကိုင္ရဲမွ ျမတ္သူအား ပုဒ္မ၃၈၀၊၅၄ ျဖင့္ အမႈဖြင့္ အေရးယူခဲ့ ေၾကာင္း၊ အဲဒီကိစၥအားသိ၍ မွတ္သားထားျခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိက ယံုၾကည္ပံုမေပါက္ပဲ
“မင္းမလိမ္နဲ႔…ဒါေတာထဲက မိုးသီးဇြန္နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အဆက္အသြယ္ သေကၤတ မဟုတ္လား” ဆိုၿပီးတဖက္သက္စတင္ စြပ္စြဲပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုပါတယ္။ ဒါဘာသေကၤတလဲဆိုၿပီး ထပ္ထပ္တလဲလဲ မရမက ေမးပါတယ္။ သူတို႔ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖမရတာ ေၾကာင့္ ဒူးေကြး၊ ေျခခြဲ၊ လက္ေျမွာက္ အေနအထားနဲ႔(၁)နာရီေလာက္ ေနခိုင္းပါတယ္။ ပံုပ်က္ရင္ ဒါလာမယ္ ဆိုၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚက တေယာက္က ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။ ဘာလာမလဲဆိုတာ သူကျပေပမယ့္ က်ေနာ့္ ေခါင္းက ေခါင္းစြပ္ေၾကာင့္ မျမင္ရပါ။ ေနာက္ခဏေနေတာ့ မင္းမွန္မွန္ေျဖမလားလို႔ ေမးခြန္းထပ္ထုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး မဟုတ္တာေတြ လာစြပ္စြဲေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ သြားပါတယ္။ မဟုတ္တာကို အတင္းအဓမၼ ၀န္ခံခိုင္းေနတာေၾကာင့္“ခင္ဗ်ားတို႔ စြပ္စြဲတာ မွားေနၿပီ၊ က်ေနာ္ ေျပာတာကို မယံုဘူးဆိုရင္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အခ်ဳပ္ဘ၀နဲ႔ ခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ ျမတ္သူဆိုတာ မလြတ္ေသးဘူး၊ ရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မယံုရင္စံုစမ္းၾကည့္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာ မဟုတ္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးႏိုင္တယ္”
က်ေနာ္ေဒါသ ထြက္ထြက္နဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

“ေအး၊ ငါတို႔စံုစမ္းၾကည့္ဦးမယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ မင္းပိုနာၿပီသာမွတ္”

ေနာက္တခုကေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဘုန္းဘုန္းက ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းေအာင္ဆိုၿပီး ေပးထားတဲ့ အင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားက ပိတ္စအနီေလးက ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့ အႏၱရာယ္က မကာကြယ္ႏိုင္ပဲ အမႈပါ ထပ္တက္ လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ဖမ္းမိခံရစဥ္က က်ေနာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ အိတ္နဲ႔ အျခား ပစၥည္းေတြကို တစ္ေယာက္ကယူလာၿပီး အခန္းထဲ၀င္လာပါတယ္။ၿပီးေတာ့

“ေဟ့ေကာင္၊ ဒီအနီေရာင္က ပိတ္စလား၊ လက္ပက္လား၊ နဖူးစည္းလား၊ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္တဲ့သေကၤတ လား”

“က်ြန္ေတာ္က ဘာသေကၤတမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ဒီပစၥည္းဟာအင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားက စြန္႔တဲ့ သကၤန္းစျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီသကၤန္းစမွာ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦး ေဂါပကအဖြဲ႔ရဲ့ တံဆိပ္တံုးလည္း ပါေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဒီကိစၥနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ဘာမွဆက္မေမးေတာ့လို႔ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ထင္ေပ မယ့္ က်ေနာ့္အမႈကို စစ္ခံုရံုးမွာ တင္ၿပီးစစ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းတံဆိပ္ပါ အနီေရာင္လက္ပတ္ဆိုၿပီး သက္ေသခံ ပစၥည္း အျဖစ္နဲ႔ တင္ပါတယ္။

အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားက သကၤန္းစဟာ န၀တရဲ့ စစ္ခံုရံုးေရာက္ေတာ့မွ ခြပ္ေဒါင္း လက္ပက္ဘ၀ကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားလို႔ က်ေနာ ္တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားမိပါတယ္။

Wednesday, September 5, 2007

ကဗ်ာခံစားျခင္း

ဒီပံုကို ဒီက ရယူထားပါတယ္။

ေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္

ကမၻာမွာ
စစ္ပြဲ ႏွစ္ပြဲ ၿပီးသြားတယ္
ငါတို႕မၿပီးေသးဘူး...။

စစ္ျဖစ္ေတာ့မွာလား
သတင္းေထာက္မ်ားေမးေတာ့
ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႕လဲ
ေဂ်ာ့ဂ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ေမးတယ္......။

ငါတို႕ရဲ႕ ဟာသကလည္း ထုိ႕အတူ
ဘယ္အရာနဲ႕လဲ.....။

ဒီေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္
အားလံုးေသကုန္ေတာ့မွာပဲ......။

(စိုင္း၀င္းျမင့္)
(ျပည္တြင္းက မဂၢဇင္း တအုပ္မွာဖတ္လိုက္ရၿပီး ႀကိဳက္လို႕ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္)

Tuesday, September 4, 2007

ျပည္သူေတြအတြက္ အႀကံေကာင္း




ကိုထိုက္ဘေလာ့မွ လက္္ဆင့္ကမ္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ အတြက္ ျပည္သူတေယာက္ရဲ႕ အႀကံေကာင္းအျဖစ္ လက္ခံတဲ့အေနနဲ႕ ဒီဘေလာ့က မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။ ဖတ္မိသူမ်ားမွလည္း ထပ္မံလက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႕ေ၀ေစခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးစည္းလံုးညီညြတ္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ပြဲဆီသို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါစို႕။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, September 3, 2007

လူရွင္သခ်ိဳင္းမ်ားအေႀကာင္း(၃)

(ခ)စစ္ေၾကာေရးကို ျဖတ္သန္းစဥ္
က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေက်ာ္စြာကို ဖမ္းဆီးတင္ေဆာင္လာတဲ့ ဟိုင္းလတ္ကားဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္လိႈင္နယ္ေျမ ေက်ာင္း၀င္းထဲက အထြက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔(၂)ေယာက္စလံုး ေခါင္းစြပ္ေတြနဲ႔ အစြပ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုစြပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္အျဖဴဟာ ေသြးေတြေပက်ံေနၿပီး လူတကာကို ရိုက္ႏွက္ထားမွန္း သိသာလွပါတယ္။ ေလွ်ာ္ ဖြတ္ထားျခင္း မရွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းစြပ္ရဲ့အနံ႔ဟာ အင္မတန္ကို ဆိုးရြားလြန္းပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ကားက ဟိုေကြ႔၊ ဒီေကြ႔နဲ႔ လမ္းကိုမမွတ္မိႏိုင္ေအာင္ ေမာင္းေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေမာင္းလာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကားကိုစက္ရပ္လိုက္ကာ ကားေပၚကေန က်ေနာ္တို႔ကို ဆင္းခိုင္းပါတယ္။ ပါးစပ္က ေနၿပီးေတာ့လည္း
“ေက်ာ္…ေက်ာ္”
“ခြ….ခြထား”
“ေလးဖက္ကုန္းသြား” ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ေအာ္ဟစ္ ပါတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔ကို “ေခါင္း တိုက္မိမယ္။ အေပၚမွာ တန္းရွိတယ္။ ငံု႔ငံု႔….ခါးကုန္းၿပီးသြား” လို႔ေျပာေနေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို အမိန္႔ေပးေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့အသံကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အေပၚပိုင္းက လာေနတာဆိုတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ကားေပၚကေန ေအာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေက်ာ္စြာတို႔ အခန္းခြဲၿပီး ခ်ဳပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္ေနတဲ့အခန္းက ေမွာင္မဲလြန္းၿပီး ဘာမွမျမင္ရတာေၾကာင့္ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းထဲကို ေထာက္လွမ္းေရးတေယာက္ ၀င္လာၿပီး
“ေခါင္းစြတ္ကိုမခၽြတ္နဲ႔ေနာ္။ ခၽြြတ္လို႔ကေတာ့ မသာေပၚၿပီသာမွတ္”
လို႔ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ လက္ရွိ ေနရာကို ေလ့လာ ဖို႔အတြက္ ေခါင္းစြပ္ကို နည္းနည္း မၿပီး ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ကြပ္ျပစ္ေလးတခု ခင္းထား တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီ ကြပ္ျပစ္ေလးရဲ့ ေဘးမွာ လမ္းေလ်ာက္ဖို႔အတြက္ ၁ ေပေက်ာ္ေလာက္ ရွိတဲ့ တံမံတလင္း က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ဆက္ၿပီးအေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတက္ဖို႔ မမွီႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေနရာေလာက္မွာ ၁ေပပတ္လည္ရွိတဲ့ သံဇကာတစ္ခ်ပ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေလ၀င္ေပါက္တခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။
က်န္တာေတြကေတာ့ အုတ္နံရံေတြ ခ်ည္းသက္သက္ပါပဲ။ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ အၾကာ မွာပဲ တံခါးဖြင့္သံၾကားရ ၿပီး၊ အခန္းထဲကိုု တစ္ေယာက္၀င္လာပါတယ္။ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ေခါင္းစြပ္နဲ႔ က်ေနာ္ထိုင္တာကို ေတြ႔သြားေတာ့ “မင္းကိုဘယ္သူထိုင္ခိုင္းလို႔လဲ” လို႔ေမးၿပီး က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ကို လက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ ဆင့္ထိုးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ဒီအတိုင္းမတ္တပ္ရပ္ေန။ ငါေနာက္တေခါက္ ျပန္၀င္လာလို႔ ထိုင္ေနတာေတြ႔ရင္ ဒီ့ထက္ပိုနာမယ္။” ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။

မႀကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထက္ အသံရွင္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာၿပီး
“ေဟ့ေကာင္။ ညကမင္းဘယ္မွာအိပ္သလဲ” ဆိုၿပီး စေမးတယ္။
“ညက လွည္းတန္းဂံုးဆင္းက…………… တို႔အိမ္မွာအိပ္ပါတယ္”
“မင္းမလိမ္နဲ႔။ ပါးပိတ္ရိုက္လိုက္မယ္။ ငါတို႔ကိုညာဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ အဲဒီညက ငါတို႔ လွည္းတန္းမွာ လာရွာတယ္။ မင္းေျပာတဲ့အိမ္ပဲ။ မရွိဘူး။”
“တကယ္ပါ။ ညက လွည္းတန္းအိမ္မွာပဲ အိပ္တာပါ”
“ကဲ….ထားလိုက္ပါ။ ညက လွည္းတန္းမွာ အိပ္တယ္ဆိုရင္ ၿဖိဳးမင္းသိန္း အခုဘယ္မွာလဲ။”
“က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္ ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္းေနတာပါ။”
“ကဲ….ေကာင္းၿပီ။ ညကလွည္းတန္းမွာ အိပ္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွာအိပ္တာလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အိပ္တာလဲ”
“မ………..တို႔ရဲ့ ဂံုးဆင္းကအိမ္နဲ႔ ကပ္ရပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာအိပ္တာပါ။ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ သက္ေထြးတို႔ လည္းပါပါတယ္။”
“ဘုန္းႀကီးက မင္းတို႔ကိုလက္ခံထားတဲ့သေဘာေပါ့”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးမသိေအာင္ ညဖက္ ဆရာေတာ္ႀကိမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ၀င္အိပ္တာပါ။ မနက္ ဆရာေတာ္ အာရုဏ္ ဆြမ္းမစားခင္ ေက်ာင္းတိုက္က ထြက္ပါတယ္”
“ညက ၿဖိဳးမင္းသိန္းနဲ႔ သက္ေထြးက မင္းနဲ႔ အတူတူအိပ္တယ္ဆိုေတာ့ မင္းနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိမွာပဲ”
“ဒီေကာင္ေတြဘယ္မွာ အိပ္တယ္ဆိုတာ မင္းသိမွာပဲ”
“မသိပါဘူး။ မေန႔ညက မထင္မွတ္ပဲ ဆံုမိၾကတာပါ”
“ေဟ့ေကာင္မလိမ္နဲ႔။ ဟာ……. ဒီေကာင္နာေတာ့မယ္။ ငါတို႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး။ ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ဒီေကာင့္ကို ပံုစံေပးလိုက္စမ္း။ ဒီေကာင္စကားေျပာတဲ့ ပံုစံကိုပါ မႀကိဳက္ဘူး။ ဗလႀကီးကိုေခၚလိုက္။ ဒီမွာပံုစံ ေမာင္းရမယ့္ေကာင္ တစ္ေကာင္ေရာက္ေနၿပီလုိ႔။ ငါျပန္လာလို႔ အေျဖမရေသးရင္ ဒီေကာင္ေကာ၊ မင္းတို႔ပါ နာၿပီသာမွတ္ေပေတာ့”
ေျပာဆိုၿပီး အသံရွင္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ အသံရွင္တစ္ဦး ထပ္ေပၚလာပါ တယ္။ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ ဗလႀကီးဆိုတာပဲ ျဖစ္မယ္လိို႔ က်ေနာ္ေတြးမိပါတယ္။

“ေဟ့ေကာင္”
ဆိုတဲ့အသံႀကီးေပၚလာၿပီး က်ေနာ္ခႏၶာကိုယ္ကို တြန္းလုိက္တဲ့အတြက္ တခ်က္ ယိုင္ထြက္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ငါတို႔ကိုျပႆနာမရွာနဲ႔။ ေမးတာမွန္မွန္ေျဖ၊ မေျဖလို႔ အထက္က ဆူလာလို႔ရွိရင္ ငါတို႔ပဲအလုပ္ရႈပ္တယ္။ မင္းမွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာရင္ ခုလိုမင္းနဲ႔ငါ ေတြ႔စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ အျခားေကာင္ေတြက မင္းလိုျပႆနာမရွာဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျဖသြားတာ။ ေခါင္းမမာနဲ႔၊ ေခါင္းမာရင္ ခြဲပစ္မယ္၊ ၾကားလား”
“က်ြန္ေတာ္မွန္မွန္ကန္ကန္ေျဖတာပဲ၊ မသိတာကိုမသိဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ”
“-ီး၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာတာလား။ မင္းမွန္မွန္ကန္ကန္မေျပာလို႔ ငါလာရတာ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုက်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လက္သီးမ်ား အဆက္မျပတ္ပစ္သြင္းတာကို ရုတ္တရက္ ခံလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ တကိုယ္လံုးကို အုတ္နံရံနဲ႔ ဖိကပ္ထားၿပီး
“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေကာင္ေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို အမွန္ေျပာမလား၊ မေျပာဘူးလား”
ဆိုၿပီးေမးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ အသံရွင္တေယာက္ နံေဘးကေန ေပၚလာၿပးီ
“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဒီေလာက္ထိမလုပ္ပါနဲ႔ကြာ၊ ဒီေကာင္ေမာေနမွာေပ့ါ၊ ညီေလးက လည္း အကိုတို႔ ဆီကေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ေျဖလိုက္ပါကြာ၊ အမွန္အမွန ္အတိုင္းေပါ့။ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ မင္းအသားနာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ရဲ့ႏိုင္ငံေရးဆရာႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ျပာဆင္းသြားတဲ့ ေရၾကည္အိုင္ဆိုတာမင္း ၾကားဖူးမွာ ေပါ့၊ ငါတို႔ႏိုင္ငံေတာ္မွာ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ တားဆီးဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္။ ငါတို႔က မင္းကိုေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ေမးေနရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျဖလိုက္ေပါ့၊ ဟုတ္ၿပီလား။ အခု ၿဖိဳးမင္းသိန္း ဘယ္မွာလဲ၊ အျခားအဖြဲ႔ ၀င္ေတြေကာ ဘယ္မွာလဲ”
“……………………”
“မင္းတို႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ထဲပဲ၊ မင္းသိပါတယ္။ မွန္မွန္ေျပာလိုက္ပါ။ အသားအနာ မခံစမ္းပါနဲ႔” ေလသံ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလးနဲ႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ကိုၿဖိဳးနဲ႔အျခားသူေတြဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔အခုလို က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းေနတာေတြၾကားလို႔ လံုျခံဳတဲ့ ေနရာမွာ သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ ပုန္းေအာင္း ေနမွာပဲ”

က်ေနာ့္ရဲ့ ျပန္လည္အေျဖေပးတာကို လက္မခံႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ အသံရွင္ တေယာက္ က
“မင္းကိုထိုးထားတာမမွတ္မိေသးဘူးလား။ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းငါ့ကို ဘာေကာင္ ေအာက္ေမ့ေနလို႔လဲ။ ေခြးမသား၊ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳး မရဘူးကြ၊ ဒီလိုအခ်ိဳးမ်ိဳး လာခ်ိဳးလို႔ မရဘူး။ မင္းေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ကြာ”
အသံေတြခ်က္ခ်င္း ဆူေ၀တက္သြားပါတယ္။
“ေဟ့ေကာင္၊ ဒူးေကြး၊ ေျခကိုခြဲ၊ ေျခဖ်ားေထာက္၊ လက္ေျမာက္ထားစမ္း”
“ဒီေလာက္ေတာင္မေျပာခ်င္တဲ့ေကာင္၊ သစၥာရွိတယ္ေပါ့၊ ေအး…..မင္းနဲ႔ငါ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့။ ရိုက္ေနရင္း အရႈိးးရာ ထင္ေနဦးမယ္။ မင္းတို႔ေသသြားလို႔ ဘီဘီစီ မကလို႔ ကုလသမဂၢ ကိုပဲတိုင္တိုင္ ေစာက္ ဂရုမ စိုက္ဘူးကြ၊ ဘာေအာက္ေမ့ေနလို႔လဲ၊ မင္းငါအခု ေျပာထားတဲ့ ပံုစံအေနအထားက ေနေျပာင္းလာရင္ ငါကို အဆိုး မဆိုနဲ႔ေနာ္”

ပထမက ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ တစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ေဘးကေနၿပီး
“ညီေလးရာ၊ ဒုကၡမခံစမ္းပါနဲ႔၊ မင္းတို႔လူေတြဘယ္မွာရွိႏိုင္သလဲ၊ ကဲဒီညေကာ ဘယ္မွာ အိပ္ႏိုင္မလဲ”
“…………………..”
“မင္းအထင္ေျပာၾကည့္စမ္းကြာ၊ မင္းတို႔မေန႔ညက အိပ္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာေကာ ရွိႏိုင္မလား၊ ၿပီးေတာ့ ခုခ်ိန္မင္း တို႔အဖြဲ႔ေတြဘယ္မွာစုစည္းႏိုင္မလဲ”
ေနာက္ထပ္အသံရွင္တေယာက္က……..
“ေဟ့ေကာင္၊ ေခါင္းမာဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔၊ မင္းတို႔အဖြဲ႔၀င္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိၿပီး ေနၿပီ၊ ဒီေကာင္ ေတြေျပာလို႔ မင္းကိုဖမ္းႏိုင္တာ၊ သစၥာရွိမေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းမေျပာလည္း သူတို႔ကေျပာမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ မင္းအသား အနာခံမေနနဲ႔၊ မေန႔ညကေနရာမွာရွိႏိုင္ေသးလား၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး၊ ျမန္ျမန္ေျပာကြာ”
“က်ြန္ေတာ္တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ဘူး။ မေန႔ညက လွည္းတန္းမွာ ဖမ္းဆီးတာေတြ လုပ္တာ ေၾကာင့္ မေန႔ညကေနရာမွာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ဘယ္မွာ ရွိတယ္ ဆိုတာလည္း က်ေနာ္မခန္႔မွန္း တတ္ပါဘူး”
က်ေနာ္အေျဖအၿပီးမွာ ဒီေကာင္ေတြ ယမ္းပံုမီးက်ျဖစ္သြားတယ္။

“မေအ-ိုး၊ ဒီေလာက္ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၀ုိင္းကန္ၾကပါတယ္။ ဒူးေကြး၊ ေျခခြဲ ထားတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေနာ္ပံုလဲက်သြားပါတယ္။ ဒီလိုပံုစံပ်က္သြားတဲ့ အတြက္
“ဟာ…..ဟာဒီေကာင္ပံုစံပ်က္သြားၿပီ၊ ရိုက္စမ္း၊ ရိုက္စမ္း” ဆိုၿပီ ရိုက္သံေတြမၾကားရပဲ က်ေနာ့္ ေက်ာကုန္း၊ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ႔ ရင္ဘက္ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးတာကို ဆက္တိုက္ ခံစားရျပန္ ပါတယ္။ လက္သီး ေတြမ်က္ႏွာကို ခဏခဏ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ နာက်င္မႈုနဲ့ လက္ျဖင့္ ကာလိုက္မိပါတယ္။

လက္နဲ႔ ကာတာေၾကာင့္…..
“ဘာအကာအကြယ္ လုပ္တာလည္း၊ မင္းကငါတို႔ကို စိန္ေခၚတာလား၊ ဟုတ္လား၊ မင္းလက္ကို ေနာက္ျပန္ပစ္လိုက္စမ္း”
လို႔ဆိုၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ ဆက္ထိုးၾကပါတယ္။ ၀င္ၿပီးထိုးႏွက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သူတို႔ ပါးစပ္ကေနၿပီး မေအ၊ ႏွမ နဲ႔တိုင္းၿပီးဆဲေရးတိုင္းထြာျပန္တယ္။ မွန္မွန္ ေျပာမလား၊ မေျပာဘူးလားလုိ႔လည္း တရံမလပ္ေမးေနျပန္တယ္။ သူတို႔ေတြ က်ေနာ့္ကို စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ထိုးႏွက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်မွ အသံတခု ထပ္၀င္လာပါတယ္။
“ညီေလး၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ မေန႔ညကေနရာမွာ ဒီညရွိႏိုင္ဦးမလား”
နာက်င္မႈဒဏ္ရာေၾကာင့္ေရာ၊ ေမာပမ္းတာေၾကာင့္ပါ က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းကို ငံု႔ျပလိုက္ပါတယ္။ ျငင္းဆန္ဖို႔က်ေနာ့္မွာ ခြန္အားေတြ သိပ္မက်န္ေတာ့…..
“ေအး….ဒီလုိမွေပါ့၊ မင္းအေစာႀကီးကတည္းကေျပာရင္ ဒီလိုေတာင္ထိုးႏွက္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး”
လို႔ဘုျပတ္ျပတ္ေျပာဆိုၿပီး သူတို႔အားလံုုး အခန္းျပင္ဖက္ကို ထြက္သြားၾကပါတယ္။ ၀ုန္းကနဲ တံခါးပိတ္ သံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သက္ျပင္းတခုကို ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ က်ေနာ့္ အခန္းဆီကို ဦးတည္လာေနတဲ့ ေျခသံေတြကို သတိထား ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္အခန္း တံခါးကို လာဖြင့္ပါတယ္။ ေစာေစာကလို မျဖစ္ေအာင္ ကဗ်ာကသီပဲ မက္တပ္ရပ္ ေနလိုက္ပါတယ္။ တံခါးပြင့္သြားၿပီး အသံတခု ထြက္ေပၚလာပါတယ္။

“ဘာလဲ…..မင္းက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကံေနတာလား”
ဆိုၿပီး ကနဦး စစြပ္စြဲပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ “မင္းအက်ၤီခၽြတ္စမ္း” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို အ၀တ္အစားေတြ ခၽြတ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လံုခ်ည္ကိုလည္း ခၽြတ္ခိုင္းျပန္ပါတယ္။ ဘာေတြလုပ္ဦးမလဲဆိုတာ မခန္႔မွန္းမိ ေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ေခါင္းမွာစြပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္ကိုေတာ့ မခၽြတ္ခိုင္းပါဘူး။ အ၀တ္ေတြခ်ြတ္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေတြ စေမးပါေတာ့တယ္။

“မင္းအေဖ…နာမည္”
က်ေနာ့္ အ၀တ္အစားေတြ ျပန္၀တ္လို႔ ရၿပီေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္အက်ၤီေတြ ျပန္၀တ္ၿပီးခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္နာမည္၊ က်ေနာ့္အေဖ နာမည္၊ က်ေနာ့္အသက္ပါတဲ့ သစ္သား ဆိုင္းဘုတ္ရွည္ တစ္ခုကို ကိုင္ထားခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ေခါင္းက ေခါင္းစြပ္ကိုခၽြတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းစြပ္ကိုခၽြတ္၊ သူတို႔ ကိုင္ခိုင္းတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ရင္ဘက္နားမွာ ကိုင္ၿပီးဓါတ္ပံု အရိုက္ခံရပါတယ္။ ဓါတ္ပံုကို ေရွ့တည့္တည့္၊ ေဘးတိုက္၊ ဘယ္ညာနဲ႔ ေနာက္ေက်ာ စံုေနေအာင္ရိုက္ၿပီး ေခါင္းစြပ္ကို ျပန္စြပ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းထဲကေန ထြက္သြား ၾကပါတယ္။
ဒီလူ ထြက္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ တစ္ဦးတေယာက္မွ ေပၚမလာေတာ့ပါ။ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ က်ေနာ္ကို ထားတဲ့အခန္းရဲ႔ အေပၚတည့္တည့္က လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္ေနသံ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ကို အတိုင္းသား ၾကားေနရပါတယ္။

(ဂ)နံရံေတြေပၚက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာေရး စခန္းႀကီးေရွ့ ကို ကားတစီီး ထိုးဆိုက္သံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဘယ္သူ မ်ား ပါလာဦးမွာလဲလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ့္ကို ေခၚလာတုန္းကအတိုင္း
“ခြ၊ ေက်ာ္၊ ကုန္း” ဆိုတဲ့အသံေတြၾကားရေတာ့ ေနာက္ထပ္ဖမ္းဆီးလာမွန္း က်ေနာ္ သိလိုက္ပါတယ္။ ခဏအၾကာမွာပဲ က်ေနာ္ ယဥ္ပါးေနႀကအသံတခုျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းဆိုးသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကိုရကၡီး (ညီေထြးခိုင္)ကို ဒီေကာင္ေတြ ဖမ္းေခၚလာမွန္း က်ေနာ္ သိလိုက္ပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ၀င္လာၿပီး ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႔ ဆဲဆိုၿပီး ၀ိုင္းေဆာင့္ကန္ ၾကပါတယ္။

ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္ကို ပံုစံေတြဘာေတြမလုပ္ခိုင္း။ ဘာမွမေမးျမန္းေသးပဲ ေပၚတင္ႀကီး ထိုးႀကိတ္ၾကတာပါ။ သူတို႔ရဲ့ ပါးစပ္ကေနၿပီးေတာ့လည္း
“ေစာက္တလြဲေတြေျပာတဲ့ေကာင္၊ လူႀကီးေတြကိုသက္သက္ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ အေကာင္။ မင္းေျပာတဲ့ ေနရာမွာ-ီးေတာင္မွမရွိဘူး”
“ေအး သူတို႔ကိုမဖမ္းမိရင္ မင္းကိုပိုၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္မယ္မွတ္။ မင္းနဲ႔ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ၾက ေသးတာေပါ့ကြာ၊ မင္းလိမ္ဖို႔ စဥ္းစား ထားလိုက္ဦး” လို႔ေျပာဆိုၿပီး ျပန္ထြက္သြားၾကပါတယ္။ အျခား ေဘးခန္းေတြက သူေတြကို ေခၚထုတ္တဲ့ အသံေတြ စစ္ေမးေနတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာေႀကာင့္ နားစြင့္ေနလိုက္ ပါတယ္။

ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ သားညႊန္႔ဦးရဲ့ အသံကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္
“က်ေနာ္ မလုပ္ဘူး၊ က်ေနာ္မသိဘူး၊ မသိတာကို မသိဘူးလို႔ ေျဖတာပဲ” ဆိုၿပီး အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ျငင္းဆိုသံ ကုလားထိုင္ကိုကန္သည့္အသံ၊ စားပြဲခံုကိုထုသည့္အသံမ်ားနဲ႔ ရဲေမာ္ထူးရဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္အလွည့္ေကာ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္မလဲ လို႔ေတြးၿပီး စဥ္းစားေနလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းေထာင့္တစ္ခုဆီက “ေဟ့ေကာင္ကုလား…..ေခြးမသား၊ မင္းတို႔ကုလားေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးဘာဆိုင္လို႔လဲ” ဆိုၿပီးေထာက္လွမ္းေရးရဲ့ ဆဲဆိုသံ၊ ကိုေအာင္ထြန္းရဲ့ ျပန္လည္ျငင္းဆို သံမ်ားထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ လတ္တေလာ အဖမ္းခံထားရတဲ့ က်ေနာ္၊ ကိုရကၡီးနဲ႔ ရဲေက်ာ္စြာတို႔ကို ဖမ္းဆီးဖို႔ ေနာက္ထပ္ က်န္ေသးတဲ့သူေတြ ရွိႏိုင္မယ့္ ေနရာကိုသာ ေမးျမန္းၿပီး ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးမႈေတြ ဘာေတြမွ ဆက္မလုပ္ေတာ့ပါ။

စစ္ေဆးမႈ ျပဳလုပ္တဲ့အခါတိုင္းလည္း ေန႔ခင္းဖက္ႀကီးပဲ ျပဳလုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ညဖက္မွာခ်ည္း ျပဳလုပ္တာမ်ားပါတယ္။ တခါတရံ ညဖက္ စစ္ေဆးထားလို႔ ေန႔ဖက္မွာ တေရးေလာက္ အိပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အတင္းရိုက္ပုတ ္စစ္ေဆးတာ လည္း ရွိုပါတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ လာတဲ့အခါမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈဒဏ္၊ အိပ္ေရးပ်က္ မႈဒဏ္ေတြ ဆက္တိုက္ခံစားလာရေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက သူတို႔ကို မထီမဲ့ျမင္လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ကိုစြပ္စြဲပါတယ္။

စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္တိုင္းလည္း ဒူးေကြး၊ ေျခခြဲ၊ လက္ေျမာက္ၿပီး စစ္ေဆးတာပါ။ အဲဒီလို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ (၁)နာရီေလာက္ ၾကာလာ ေတာ့ ေျခေတြ၊ လက္ေတြ ေညာင္းကိုက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္လာပါတယ္။ ဒါကိုေထာက္လွမ္းေရးက “ပံုစံမပ်က္နဲ႔ေနာ္၊ ပ်က္ရင္ ္ေသမယ္”လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာ အဲဒီလို အေနအထားမ်ိဳးကို ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့ လို႔ ဗုန္းကနဲ ၿပိဳလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေထာက္လွမ္းေရးက “မင္းပင္ပန္းေနမွာေပါ့၊ ကဲကဲ ေတာ္ၿပီ၊ ပံုစံေျပာင္းမယ္” ဆိုၿပီး ေက်ာက္စရစ္ငယ္ေလးေတြကို တမန္တလင္း ၾကမ္းျပင္မွာ ခ်ထားၿပီး အဲဒီအေပၚမွာ က်ေနာ့္ကို ဒူးေထာက္ခိုင္းပါတယ္။ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခိုင္း ထားရင္းက ပဲ “မင္းေညာင္းေနမွာေပါ့” လို႔ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို လက္ေတြ ေျမွာက္ခိုင္း ထားပါတယ္။

ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြေပၚမွာ ဒူးေထာက္ရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ အင္မတန္မွကို ဆိုးရြားလြန္း လွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီဒဏ္ကို ဆက္ျပီးသည္းမခံ ႏိုင္တာေၾကာင့္ ပထမ ပံုစံအတိုင္း ဒူးေကြး၊ ေျခေထာက္ခြဲ အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္ တခ်က္ သတိထားမိတာ ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္ေနတဲ့ အခါမွာပဲ က်ေနာ့္ အခန္းထဲက အုတ္နံရံ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ေရးထားတဲ့ စာေတြကိုေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီစာေတြကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အဖမ္းအဆီးခံရၿပီး ေထာင္က်သြားတဲ့ က်ေနာ့္တို႔ထက္ အရင္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ နာမည္၊ သူတို႔ပါ၀င္ခဲ့တ့ဲ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ သမဂၢ၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေနထိုင္သြားခဲ့တဲ့ ရက္စြဲေတြကို တာလီခ်ိဳးသလိုမ်ိဳး မွတ္သားထားတာ ေတြ ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ တာလီျခစ္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ခ်ိဳ႔က(၁၄)ေခ်ာင္း ျခစ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က(၇)ေခ်ာင္းပဲျခစ္ထားၿပီး ဆက္ျခစ္ထားတာေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။
သူတို႔ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ ေထာင္က်သြားတာလား၊ က်ေနာ္အတြက္ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ဒီအခန္းထဲမွာ အမ်ားဆံုး(၇)ရက္ပဲ ထားတယ္ဆိုတာ ေရွ့ကတာလီျခစ္ထားတဲ့ပံုစံကို ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။
တခိ်ဳ႔စာသားေတြကို က်ေနာ္ ေလ်ာက္ဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္။
“ေခြးေတြက တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုက္တာနာတယ္”
“ငါ႔ကုိအကုန္ေျပာရင္ ျပန္လႊတ္မယ္ေျပာၿပီး အခုထိအိမ္ျပန္မပို႔ေသးဘူး….”
“ဒီအခန္းထဲေရာက္တဲ့သူမွန္သမွ် ေထာင္က်ၿပီသာမွတ္”
“၇ ရက္ရွိသြားၿပီ”
“အိမ္ျပန္ခ်င္ဘီ…..”
“ငါ၏ဦးေခါင္းသည္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီနီေနပါေစ။ ညႊတ္ကားမညႊတ္” သူတို႔စကားကို ယံုၿပီးေလ်ာက္မေျပာနဲ႔”
“အေမ႔ကိုသတိရတယ္”
“ဒီအခန္းက ဘုရားေတာင္မကယ္ႏိုင္ဘူး။ ဆုမေတာင္းနဲ႔သူငယ္ခ်င္း’စာလံုးေတြဟာ ေသးငယ္လွျပီး အုတ္နံရံမွာ အုတ္နီခဲ၊ ကလစ္အခၽြန္၊ ပင္အပ္အခၽြန္ေတြနဲ႔ွွ ထံုးသုတ္ထား တဲ့ နံရံမွာ ထြင္းၿပီး ေရးထားတာပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဒီအခန္းထဲက စာေတြကို မျမင္ၾကတာလား၊ မျမင္ခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနၾကတာလား၊ ဖ်က္ပစ္ဖို႔ပဲသူတို႔ေတြ အခ်ိန္မရၾကတာလား က်ေနာ္ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ စစ္ေၾကာေရးစခန္းထဲမွာ ဒီအတိုင္းရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသား ေတြနည္းတူ က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔ က်ေနာ္လုပ္ကိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ အမည္ကို က်ေနာ္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာေရး စခန္းထဲက နံရံတခုမွာ ေနလင္း(အ.က.သ)လို႔ ေရးထိုးခဲ႔ပါတယ္။

အျခားအခန္းေတြကို စစ္ေဆးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္နေဘးကအခန္းက“ေပါက္စ၊ ပျခဳပ္ထဲကအေကာင္ကို ယူခဲ့စမ္း၊ ဒီေကာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျဖခ်င္ဘူး” လို႔ေျပာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ရဲေမာ္ထူးအခန္းထဲက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရ ပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း တကိုယ္လံုး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားပါတယ္။ ပျခဳပ္ထဲက အေကာင္ဆိုတာ ဘာေကာင္မွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္လည္း ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲဆိုၿပီး ေတြးေနမိကာ ေသလိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာ ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ဘုရားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တၿပီး ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ျမန္ျမန္လြတ္ေျမာက္ပါေစဆိုတဲ့ ဆုမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ျမန္ျမန္ပို႔ ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ေထာင္ကိုပို႔ လိုက္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ေနတဲ့ လက္က လြတ္ေျမာက္မွာမို႔ပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္ရွိ အေနအထားနဲ႔ဆိုရင္ ျပန္မလြတ္ဖို႔ ရာႏႈန္းေပါက္ ေသခ်ာေနပါတယ္။

Sunday, September 2, 2007

ေပ်ာက္္ဆံုးေနတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ

ဒီလိုလာေရာက္ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ၾကတယ္
ဒီေန႕ ထိုင္း ျမန္မာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က တရုပ္ဘံုေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေနၿမဲ ျဖစ္တဲ့ ဆန္လႈပြဲကို ျပဳလုပ္သြားပါတယ္၊ ဒီအလႈပြဲမွာ အမ်ားဆံုး လာေရာက္တဲ့ ဆန္လက္ခံယူသူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလး ျဖစ္တဲ့ ျမ၀တီၿမိဳ႕က ႏွစ္ေသာင္းခန္႕ေသာ ျမန္မာျပည္သားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊
တခ်ိန္က အာရွမွာ ေရႊႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႕ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းဟာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ ေခတ္အမီဆံုးအျဖစ္ အားက်ခံခဲ့ရတဲ့၊ ေနာက္ သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒို႕ဗမာ လို႕ အားရပါးရ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ၾကရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံန႕ဲ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ အခုလို အလႈခံစားရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီလား၊
ကေလးေတြတို႕လို႕တြဲေလာင္းနဲ႕ အေမေတြ၊ သားသမီးေတြကို လက္္ဆြဲလို႕ တမိသားစုလံုး ခ်ီတက္လာတဲ့ မိသားစုေတြ၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ကေလးျခားေနယံုနဲ႕ ေနထိုင္မႈ၊ လံုျခံဳမႈေတြ ကြာျခားသြားတဲ့ ဘ၀ေတြ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ က်မရင္ထဲဆို႕နစ္ေၾကကြဲရပါတယ္၊
ဒီလို လက္ကို ေဆးဆိုးမွတ္သားရျပန္တယ္
ၿပီးရင္ လက္မွတ္ကေလးေတြယူလို႕ တေယာက္တေစာင္တဲ့
ကေလးေတြကို မုန္႕ေ၀ဖို႕ တန္းစီလို႕ ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ တန္းစီစနစ္နဲ႕ ရင္းႏွီးယဥ္ပါးမႈမရွိတဲ့ ဘ၀ေတြမို႕ စုၿပံဳတိုးခဲ့တာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေ၀မယ့္သူက အရမ္းခက္ခဲၿပီး မေ၀ျဖစ္ ျဖစ္သြားေတာ့ ျမင္လုိက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြဟာ အျပစ္ကင္းစင္လြန္းပါတယ္၊
တန္းမစီတတ္လို႕ မုန္႕မရျဖစ္သြားတဲ့ကေလးေတြ
ဒီလိုေနရာခ်ထားေပးတာလည္း ခံရတာပါပဲ
ကေလးေတြကလဲ ေနပူပူ ဆူညံညံသံေတြ ၾကားမွာ ခုလို

သူတို႕ေတြကို ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ခုလို တိုးေ၀ွ႕ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတာကို ျမင္ေတြ႕ရေတာ့ ေခတ္မွီဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ေနသူမ်ားကို ေခၚျပခ်င္လိုက္တာ၊ ေမြးေန႕ပြဲ တခုကို သိန္း ၆၀ အကုန္ခံက်င္းပတတ္တဲ့၊ လွည္းက်ိဳးထမ္းပြဲကို စိန္ေတြစီၿပီး သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲလို႕ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေနရာယူေနသူေတြကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ၊
..
ဒီလို ေပးလႈတာေပါ့။ တေယာက္တထုပ္ေနာ္
ဒီအထုပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့

ဒီလူအုပ္ေတြထဲက မ်က္ႏွာညိႈးငယ္စြာနဲ႕ ဆန္ ၅ ကီလို၊ ငါးေသတၱာ၂ဘူး၊ မာမား ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ၂ ထုပ္၊ဆားတထုပ္ ၊အခ်ိဳၽမႈန္႕ အထုပ္ေသး တထုပ္ ပါတဲ့ အထုပ္တထုပ္ရဖို႕ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့ ဒီျမင္ကြင္းေတြ.....

က်မကေတာ့ျဖင့္ ခံစားလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး၊ ေခတ္စနစ္တခု ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနရတဲ့ ႏိုင္ငံသား ဂုဏ္သိကၡာေတြအတြက္ ဘယ္သူေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါသလဲ.....၊
သမီးတို႕ စီးပြားေရး အဆင္မေျပလို႕ ဒီဆန္ကို လာယူတာပါ.......
ဒီတေန႕စာေလာက္ ရလဲ မဆိုးပါဘူး အန္တီရဲ႕ ၊ဒါ့ေၾကာင့္အမနဲ႕ လိုက္လာတာေလ...
မနက္ ၇ နာရီကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တာ...ျမ၀တီမွာ အလုပ္လဲရွားတယ္ အမရယ္ ...
က်မ က်ဘန္းအလုပ္ပဲ လုပ္ရပါတယ္..အလုပ္ရတဲ့ေန႕ တေန႕ ေထာင့္ငါးရာမွာ ဆန္ဖိုးက ၁၂၀၀ အမရယ္စားလို႕ မေလာက္ဘူး။ ကေလး ၂ ေယာက္မွာ တေယာက္က ေက်ာင္းေနတယ္ေလ.....ဒီလုိပဲ...ရုန္းကန္ရတာပဲ အမရယ္.........
အဖြားတို႕ လာတာ ဒီကို ဘတ္ ၃၀ ကုန္တယ္ ၊ အျပန္အတြက္ေတာ့ ေတာင္းရမ္း ျပန္ရမွာပါပဲ.........
ဆရာေလးျဖင့္ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္သားေတြကို ခုလိုေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ.....စိတ္မေကာင္းဘူး တကယ္ပဲ.........
လူေတြက ရင္ဖြင့္လိုက္ၾကတာ.........
သူတို႕ ျပန္ၾကေလၿပီ

က်မကေရာ ........ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။။။။။။။။။။