အာဇာနည္မ်ိဳး ေသရိုးမရွိ။ အတီး ေကာင္းရာ သုဂတိ လားပါေစ။
၁၄၊၂၊ ၂၀၀၈
ညေနဖက္ အစည္းအေ၀းၿပီးလို႕ အားလံုးထၿပီး အေညာင္းေျဖ စကားေျပာ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ခြန္မားရ္ကိုဘန္းက ဖုန္းေျပာၿပီး ခန္းမထဲကို ျပန္၀င္လာတယ္။ အားလံုးကို ၀မ္းနည္းစရာ သတင္းတခု ေျပာျပမယ္တဲ့။ အသံတိတ္လိုက္ၾကၿပီး စကားသံကို နားေထာင္ေနၾကတယ္။
ပဒိုမန္းရွာကို ခုေလးတင္ ေသနတ္နဲ႕ လုပ္ႀကံသြားၿပီတဲ့။ ကားထြက္သြားတာ ခုေလးတင္ပဲတဲ့။
နားေထာင္ေနသူေတြ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾကတာပဲ။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ညေန ၄ နာရီ၂၀ မိနစ္
က်မကေတာ့ မတ္တပ္ေတာင္ ရပ္မရေတာ့ေအာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားခဲ့တယ္။ မဟုတ္ပါေစနဲ႕။ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္တယ္ ဆိုလဲ မေသပါေစနဲ႕။ ဒဏ္ရာရတာပဲ ျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းမိေပမယ့္ တကယ့္ကို က်ဆံုးခဲ့ၿပီဆိုတာကို လက္ခံလုိက္ရပါၿပီ။
ဒီမနက္ကပဲ အစည္းအေ၀းကို လာတုန္းက စကားေျပာေနတာကို ေသခ်ာ ဗြီဒီယို ရိုက္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက မ်က္ႏွာ ညိႈးေနလို႕ ေနမ်ားမေကာင္းဘူးလားလို႕ ထင္ၿပီး အရင္လို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ သြားမေျပာျဖစ္ပဲ ရယ္ျပႏႈတ္ဆက္ယံုပဲ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုလို သာ က်ဆံုးခဲ့မယ္ သိခဲ့ရင္ ေသခ်ာ ႏႈတ္ဆက္လို႕ မျပန္ပဲ ဒီထဲမွာ ေနပါဦးလို႕ ဆြဲထားမိမွာပါ။
က်မတုိ႕ကို စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ အၿမဲပဲ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့တဲ့…
အေတြးအေခၚအမွားေတြ မ၀င္ေအာင္ တည့္မတ္ ညႊန္ျပခဲ့တဲ့ ….
အရာရာမွာ ျပတ္သားတဲ့…
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ကို ခဏတာပဲ ဆံုခဲ့ရတာ မေက်နပ္ႏုိင္ပါဘူး ကံၾကမၼာရယ္..
အတီးေရ….
ဘယ္ေလာက္ ခံစားရတယ္ ဆုိတာကို ေရးျပႏိုင္စြမ္းမရွိေပမယ့္ …
အတီးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ပန္းတုိင္ကို ေရာက္ရွိသည္ထိ မဆုတ္တမ္း ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းမယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္။
အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား က်ဆံုးပါေစ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
No comments:
Post a Comment