ဘ၀ ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ တစ္ အပိုင္း (၇)

အပိုင္း (၇)

ေန႕ရက္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ဒီေနရာကေန အျမန္ထြက္ခြာခ်င္လာတယ္။ သူတုိ႕ေတြက တေန႕ေခၚေမးလိုက္ ဒီတုိင္းပစ္ထားလိုက္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္မယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ေက်ာ္ျဖတ္ရတာကေတာ့ ဘ၀မွာ ေနာက္ေတြ႕မယ့္ ဒုကၡေတြကို ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျဖတ္သန္းရေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ စိတ္သိပ္တိုတတ္ၿပီး ေစာင့္ရတာကို လံုး၀ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ က်မအတြက္ အခ်ိန္ဆိုတာ ဂရုစုိက္လို႕ မရေအာင္ကို စိတ္ကို ဆြဲဆန္႕ ထားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါပဲ။
ကိုယ့္ထြက္ခ်က္ေတြကို လက္မွတ္လာထုိးရင္ ဒီေနရာက ထြက္ရၿပီသာမွတ္လို႕ ေျပာျပဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ခုထိ ဘာလို႕ လက္မွတ္လာမထိုးေသးတာလဲ လို႕ စိတ္ကူးနဲ႕ အခါခါေမးေနမိတာလဲ ေန႕တိုင္းရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းပါပဲ။ လူေတြနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္စိတ္၊ စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြကို ထိန္းထားရတာလဲ ေတာ္ရံု သည္းခံလို႕ မရပါဘူး။ ခုလုိအခ်ိန္ကာလမွာ ေနရေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ဆိုတာ လူတေယာက္ ရွင္သန္ဖုိ႕ တကယ့္လုိအပ္ခ်က္ပါလား ။ လူဆိုတာလဲ သစ္ပင္ေတြလုိပဲ ။ ေရေျမေလ သဘာ၀ေတြ လိုအပ္သကိုးလုိ႕ ကိုယ့္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ေတြ ဆြဲလို႕ ပညာတတ္ ဆန္ဆန္ ေတြလဲ ေတြးတတ္လာခဲ့ၿပီ။


အံ့ၾသစရာ တခုကို ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မဆီကို နႏၵသိန္းဇံ စာအုပ္ေတြ အတြဲလိုက္ လာပို႕ၿပီး အခန္းထဲက မီးလံုးကို ဖြင့္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ က်မနဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့ တေယာက္က က်မ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္သလဲ ေမးခဲ့တုန္းက နႏၵသိန္းဇံလုိ႕ ျပန္ေျပာခဲ့တာကို က်မက ေမ့ေနေပမယ့္ အဲဒီလူက စာအုပ္ေတြ လာပို႕ေပးသြားမွ က်မက သတိရမိတယ္။ ခုေတာ့ စစ္ေၾကာေရး အခန္းထဲမွာ မီးလံုးတလံုးလင္းလာတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနတာပဲ။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားစုက က်မဖတ္ၿပီးသား မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနဲ႕ ခရီးသြားျခင္း လုိစာအုပ္ေတြ ပါသလုိ နႏၵသိန္းဇံ က်မ္းျပဳအျဖစ္ တင္သြင္းတဲ့ စာအုပ္ ( က်မ အခု နာမည္ေမ့ေနၿပီ) လို က်မ မဖတ္ရေသးတာေတြလဲ ပါလာတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုးလိုက္ ေမွာက္လုိက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႕ အဲဒီေန႕ ရက္ကေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းေတာင္ မသိျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ က်မအခန္းထဲက မီးလင္းေနေပမယ့္ က်မေဘးခန္းက ဦးေလးႀကီးကို ေခၚထုတ္သြားတာေတြ ၊ ျပန္သြင္းလာတာေတြ ခပ္စိတ္စိတ္ ျဖစ္လာေနတဲ့ အျပင္ သူ႕ကို တခါတခါ ျပန္မသြင္းပဲ ေနာက္တေန႕မွ ျပန္ေရာက္လာတာေတြ အတြက္ေတာ့ က်မက ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ က်မအထင္ေတာ့ က်မ ဒီအခန္းထဲက ထြက္ရမယ့္ရက္ နီးလာေနၿပီလို႕ ခံစားလာရတယ္။
---------
က်မ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း မထေသးပဲ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာ တခုရွိေနတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မကို သိပ္မစစ္ေဆးပဲနဲ႕ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ဒီထဲမွာ ထားေနရလဲ ဆိုတာကိုပဲ။ က်မေရွ႕က အုပ္စုေတြမွာ မိန္းကေလး ေတြဆိုရင္ စစ္ေၾကာေရး ျဖတ္သန္းခ်ိန္ တပတ္ ေလာက္ပဲ ဆိုတာကို သိထားေနေတာ့ ခုလို ၄ ပတ္ထဲ ၀င္လာတဲ့ ထိ ဘာ့ေၾကာင့္ ထားသလဲ ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါကို သိခ်င္စိတ္ကလည္း ပို ပိုမ်ားလာတယ္။ က်မကို လာေခၚစစ္ပါေစ လုိ႕ပဲ ဆုေတာင္းေနတယ္။ ဒီတခါ စစ္ရင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ဦး မယ္လို႕လဲ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။

တိုက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလုိ ေတြးၿပီးတာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်မကို ေခါင္းစြပ္ၿပီး လာေခၚျပန္တယ္။ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြးမိရင္း လုိက္သြားရတာကလည္း ေျခလွမ္းေတြကို ေပါ့ပါးေနေစတယ္။ ေနာက္ လူကလည္း တက္ႁကြေနတာပဲ။

က်မကို ထုိင္ခိုင္းတဲ့ေနရာမွာ ထုိင္လုိက္တာနဲ႕ က်မလမ္းေလွ်ာက္လာတာကုိ ၾကည့္ေနပံုရတဲ့ စစ္ေဆးမယ့္သူက စစ္ေၾကာေရးကို ဘာထင္ေနလဲလို႕ ခပ္မာမာ စေဟာက္လိုက္တယ္။ က်မကလည္း ဘာမွမထင္ဘူး လို႕ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာလိုက္တာေပါ့။ သူက စေဟာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲမွာလဲ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီကိုး။ နင္က ေနာင္တ မရေသးဘူးလားတဲ့။ အင္း .. က်မေတာ့ ဒီတခါ အရိုက္ခံရဖုိ႕ ႀကိမ္းေသေနၿပီလုိ႕လဲ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳေတြးထားလိုက္တယ္။ ေနာင္တက ဘာကို ရ ရမွာလဲ လို႕ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္နဲ႕ ျဖစ္ညွစ္ ရယ္သံက အရင္ထြက္လာတယ္။ နင့္ကို ဒီလို ထားတာေတာင္ နင္မသိေသးဘူးလားတဲ့။ က်မအတြက္ ေနာင္တ ရစရာ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာကို ေနာင္တရ ရမွာလဲ နားမလည္ဘူးလုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့ နင္က ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းေနပါ လားတဲ့။ က်မလဲေဒါသထြက္ၿပီး လုပ္ရဲတာ သတၱိမဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာ သတၱိလုိ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာဖူးတယ္ေလ လုိ႕ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရိုက္ခ်င္လဲ ရိုက္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာပစ္လိုက္တယ္။

က်မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လက္သီးေတြဘာေတြေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ နင္ျပန္ေတာ့ ဆိုတဲ့ စကားသံထြက္လာၿပီး က်မ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ က်မ အခန္းကို ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ တံခါးေခါက္သံထြက္လာၿပီး က်မ တခ်ိန္လံုးေမွ်ာ္လင့္ ေနတဲ့ လက္မွတ္ ထိုးဖို႕ ကိစၥက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

လက္မွတ္ထိုးဖို႕ က်မရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ေတြကို က်မက တရြက္ခ်င္းျပန္ဖတ္ဖုိ႕လုပ္ေနေတာ့ လက္မွတ္လာထိုးခိုင္းတဲ့ တေယာက္က မဖတ္ရဘူး။ စာရြက္တိုင္းရဲ႕ ေအာက္မွာ ကိုယ့္လက္မွတ္ထိုးလိုက္ပါတဲ့။ ဒါဆို က်မလက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူးလုိ႕ ျပန္ေျပာၿပီး ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထြက္ခ်က္ေတြ ေျပာတဲ့ေန႕က သက္ေသအျဖစ္ ထုိင္တဲ့လူက ခုေတာ့ လက္မွတ္ထိုးဖုိ႕ လာေပးေနတဲ့လူ ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာလား။ ေအာ္ ေတာ္ေတာ္တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြလို႕ ေတြးမိရင္း လက္မွတ္မထိုးဘူး လုိ႕ ျပန္ေပးလုိက္ၿပီး က်မအခန္းထဲ ျပန္၀င္ေနလိုက္တယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ ဆိုတာကို ေတာင္ ကိုယ္တုိက္မဖတ္ရပဲ လက္မွတ္ထိုးခုိင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို လြန္လြန္းတယ္လို႕ က်မ ထင္တဲ့အတြက္ အင္မတန္ထိုးခ်င္ေနၿပီး ဒါထုိးရင္ ဒီေနရာက ထြက္ရမွာ ေသခ်ာေနတဲ့ လက္မွတ္ကို က်မက မထိုးပဲ ျငင္းပစ္လုိက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မလဲ စိတ္တုိေဒါသထြက္ရင္း အိပ္ရာေပၚမွာ ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။
--------
ေနာက္တေန႕ကို ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဖတ္စရာ စာအုပ္လဲ မရွိေတာ့ဘူး။ စာဖတ္ႏႈန္းျမန္တဲ့ က်မအတြက္ စာအုပ္ေတြက ၀ါးစားရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ လက္မွတ္ထုိးဖို႕ ျငင္းထားတာကို ဘယ္လို ဆက္ျဖစ္မယ္ ဆိုတာကိုလဲ သိခ်င္ေနျပန္တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူတုိ႕ တနည္းတလမ္း လုပ္လာဦးမွာပဲ လုိ႕လဲ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳတြက္ထားၿပီး ဘယ္လုိ ျပန္လုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း ဘာလာမယ္ မွန္းမသိပဲ ႀကိဳၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိတယ္။ တံခါးေခါက္သံကို နားေထာင္ေနရင္း လက္မွတ္ လာထိုးပါေစလို႕လဲ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိျပန္တယ္။ ဒီရက္ေတြမွာ လက္မွတ္လာထိုးၿပီးတာနဲ႕ က်မဟာ ဒီလိုေနရာက လြတ္ၿပီး လူလူသူသူ ေနရေတာ့မွာပဲ ဆိုတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳေတြး ႀကိဳၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္ေနတာကိုး။ ဒီတခါလာထိုးခိုင္းရင္ မဖတ္ပဲကို ထိုးပစ္လိုက္မယ္လို႕လဲ တခါတခါ ေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်မေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ေန႕လည္ေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မေန႕က လာတဲ့ တေယာက္မဟုတ္ပဲ ေနာက္တေယာက္ ျဖစ္ေနတာကို စာရြက္လွမ္းယူရင္း ေသခ်ာ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဖတ္ မဖတ္နဲ႕ ဆိုတာ ဘာမွမေျပာပဲ စာရြက္ေတြကို လွမ္းေပးလိုက္တာပါ။ ပထမ စာမ်က္ႏွာကို က်မဖတ္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္စာမ်က္ႏွာကို လွန္တယ္ ခပ္ျမန္ျမန္ ဖတ္ လက္မွတ္ထုိး။ ေနာက္တရြက္ လွန္ ခပ္ျမန္ျမန္ဖတ္ လက္မွတ္ထုိး ၊ေနာက္တရြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဖတ္ လက္မွတ္ထိုး တခ်ိဳ႕စာရြက္ကို မဖတ္ပဲ လက္မွတ္ထုိး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာမ်က္ႏွာ ၂၄ မ်က္ႏွာ တိတိ ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာ မွတ္မိလုိက္ပါတယ္။

စာရြက္ေတြကုန္ေတာ့ လွမ္းေပးလိုက္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းထဲ ျပန္၀င္ေနလုိက္တယ္။ တံခါးပိတ္ ေသာ့ခတ္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသံ ၾကားလုိက္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲက မၾကာမီေသာ အခ်ိန္မွာ ထြက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အသိက ပိုခုိင္မာလာတာမို႕ အခန္းထဲက မီးလံုးမွိန္မွိန္ေလး ေအာက္မွာ နံရံေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေနတယ္။ ေနာက္ သစ္သားတံခါးရဲ႕ ေဘာင္ေလးမွာ မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကို ဆံပင္ညွစ္တဲ့ ကလစ္နဲ႕ ခပ္ဖိဖိ ျခစ္ေရးပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္လုိ႕ က်မေနခဲ့တဲ့ ဒီအခန္းေလးထဲကို ေနာက္ထပ္ေရာက္လာဦးမယ့္ လူေတြ ဖတ္မိခဲ့ရင္ အားတက္ေစမယ္လို႕ ထင္မိလို႕ ဒီစာသားေလးကို ခ်ေရးခဲ့တာပါ။

နံရံေတြေပၚမွာ ၁ ၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေတြကို ခ်ေရးထားတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႕ေတြက အုတ္နီခဲ ေရာင္ေတြနဲ႕ ေရးထားတာမို႕ ဒီအခန္း ထဲကို အ၀င္မွာ လမ္းက ခဲတလံုး လံုး ကို ခိုးယူေကာက္ခဲ့ၿပီး ခုလုိ ေရးရင္ ရတာပဲလုိ႕ အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ က်မ ကလစ္ကေလးနဲ႕ ျခစ္ထားတဲ့ အရာေလးေတြက ေမွာင္ထဲမွာမို႕ ဘာမွ မျမင္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီလုိနဲ႕ ဒီအခန္းေလးကို အေသအခ်ာလုိက္ၾကည့္ေနရတာကို သေဘာက်ေန ျပန္ေရာ။ ခုလုိ ဆိုေတာ့လဲ ဒီေနရာကေလးက ထြက္သြားရေတာ့မွာ ေပ်ာ္သလိုလြမး္သလိုပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ အိပ္ရာေပၚကို ျပန္လွဲေနရင္း လာေခၚမွာကို ပဲ ေစာင့္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ တံခါးေသာ့ဖြင့္သံ ၊ တံခါးဖြင့္သံေတြနဲ႕ အတူထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြ အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ ညေနစာ ေကၽြးဖုိ႕ေတာင္လာေနၿပီဆိုၿပီး ထမင္းစားဖုိ႕ ထထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ အဲဒီအမေတြက အခန္းတံခါး၀ကို ေရာက္လာၿပီး ညီမ ေရခ်ိဳးမလားလို႕ လာေမးေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီေရာက္တာ ၾကာလွၿပီးတခါမွ ေရမခ်ိဳးရေသးတာမို႕ အင္း လို႕ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူတုိ႕လက္ထဲမွာ က်မ လာတုန္းက သိမ္းထားတဲ့ က်မရဲ႕ အ၀တ္အစားအိတ္ကေလးပါလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အ၀တ္ထုတ္ကို လွမ္းယူၿပီး ေခါင္းပါေလွ်ာ္ခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္ ဆိုၿပီး တေယာက္က ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ သူျပန္လာေတာ့ မဥၹဳ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ဗူးေသးတဗူးပါလာတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ တြဲေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ၀င္ၿပီး ေရခ်ိဳးေတာ့ အဲဒီ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရဗူးေသး တ၀က္ေလာက္ကို ကုန္သြားေအာင္ သံုးပစ္လုိက္တယ္။ ကဲ မွတ္ကေရာဆုိၿပီး ေခါင္းတခါေလွ်ာ္လိုက္ ။ ေရေလာင္းလိုက္ ထပ္ေလွ်ာ္လိုက္နဲ႕ လုပ္ပစ္တာေပါ့။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အက်ီ ၤလံုခ်ည္လဲ ၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းေကၽြးမယ္ ထင္တာ မေကၽြးပဲ အျပင္ကို အထုပ္ေတြပါ သယ္ခုိင္းၿပီး ေခၚလာျပန္တယ္။ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ေခၚလာတာမုိ႕ ဘယ္ကိုမွန္း မသိေပမယ့္ ဒါဟာ ဒီေနရာက အၿပီးထြက္ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ပိုလုိ႕ ရွင္သန္လာေတာ့တယ္။

စားပြဲတခုေရွ႕မွာ ရပ္ေနတုန္းမွာ ဘာေျပာခ်င္လဲ ဆိုတဲ့စကားသံ ၾကားရတယ္။ ေျပာစရာမရွိဘူးလို႕ က်မကေျပာေတာ့ နင့္ကို ဒီေနရာကေန ျပန္လႊတ္ေတာ့မယ္။ နင္ဥပေဒအရ ရင္ဆိုင္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ လုိ႕ ျပန္ေျပာေတာ့ ကဲ သြားလို႕ရၿပီတဲ့။ အားပါးပါး ျပန္လႊတ္ေတာ့လဲ လြယ္သားပါလား လုိ႕ ေတြးရင္း ၀မ္းသာအားရ လွည့္ထြက္လိုက္တယ္။ က်မကို ျပန္ပို႕မယ့္ ကားဆီကို ေခါင္းစြပ္ရက္ ေခၚသြားတဲ့အခါ အထုပ္ဆြဲ ေရဗူးပိုက္ရင္း အားရပါးရ ေလွ်ာက္လိုက္လာမိပါေတာ့တယ္။


(ခုလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဖတ္ေပးသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲကို အသြားလမ္းနဲ႕ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြကိုေတာ့ အမွတ္ ႏွစ္ အျဖစ္ မွတ္မိသေလာက္ ဆက္ေရးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္က အေရးႀကီးတဲ့ ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြလဲ ေရးတင္ဖို႕ လုိမယ္ ထင္လို႕ အဲဒီပို႕စ္ေတြ တင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဗိုင္းရပ္ထိသြားမႈ၊ အင္တာနက္ လုိင္းသစ္ေျပာင္းေလွ်ာက္ေနရမႈ၊ အလုပ္ပိေနမႈေတြ ေၾကာင့္ ၾကန္႕ၾကာေနမႈအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္သည္းခံရင္း အားေပးၾကလို႕ အရမ္းကို ေက်နပ္မိပါတယ္။)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္