ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ အခန္း(၃)

အခန္း(၃)

ပံုစံ )))))))………
ေတာ္ေတာ္က်ယ္တဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ လန္႕ေတာင္သြားတယ္။
အေဆာင္တခုလံုးလဲ တိတ္္ဆိတ္သြားတာပဲ။
ဘာတင္ျပစရာ ရွိေသးလဲ .. မရွိပါဘူး ဆိုတဲ့ အသံ ေတြ ၾကားရၿပီး က်မအေဆာင္ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာသံေတြ ၾကားရတယ္။
က်မလဲ ထုိင္ေနရင္း အေပါက္၀ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အပြင့္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ ေထာင္အရာရွိေတြ အမ်ားႀကီး အံုေနတာပဲ။ က်မ အခန္းတံခါး၀မွာ ရပ္ၿပီး ဘာလိုလဲ အဆင္ေျပလား ေမးေနတဲ့ တေယာက္ကို ညႊန္မႈးလို႕ ေခၚသံၾကားတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မသိေသးေတာ့ ခုေတာ့ ဘာမွ မလိုေသးဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

ခုလို တန္းစီၿပီး လာစစ္တာ တနလၤာေန႕တုိင္း ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ လာစစ္တဲ့ အထဲမွာ ပါတဲ့ ေထာင္ဆရာ၀န္က က်မတို႕ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ၊ က်မကေလးဘ၀ကတည္းက က်မကို ခ်ီပိုး ထိန္းလာသူ။ က်မနာမည္ကို ေနာက္က ေလးတလံုး ထည့္ၿပီးေခၚေနက် ဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲက တိုက္ခန္းထဲမွာ သူ က်မကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ညႊန္မႈးကို မိတ္ဆက္ေပးေနေသးတယ္ က်မအေၾကာင္း ... ငယ္ကတည္းက ဘယ္လုိစြာတယ္ ဆိုတာကို။ ညႊန္မႈးကလည္း ရယ္လို႕ ေမာလို႕ ။ ေထာင္ပိုင္ကလည္း ေသခ်ာၾကည့္ေနလို႕။ တကယ္က ေထာင္ပိုင္ႀကီးရဲ႕ သားနဲ႕ သမီးက က်မနဲ႕သိတယ္။ သူတုိ႕ က်မဆုိင္မွာ လာ၀ယ္ေနက်။ သူ႕အေဖျဖစ္တဲ့ ေထာင္ပိုင္ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒီလုိ လူေတြအမ်ားႀကီးက ကိုယ့္ကို ပြဲေတာ္လုိ လာၾကည့္ေတာ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္ စိတ္က မေပ်ာက္ခ်င္ဘူး။ ပံုစံလံုး၀ မထိုင္ပဲေနလိုက္တာ။ တကယ္လဲ ဘယ္လိုထုိင္ရမယ္ မသိပါဘူး။ ေမးလဲ မေမးဘူး။ သူတုိ႕ကလည္း မသင္ရဲဘူးထင္တယ္။

သူမ်ားေတြ ေထာင္ထဲ ၀င္လာရင္ ေထာင္ပံုစံတင္ရတယ္။ နာမည္ ေနရပ္၊သူတို႕ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို အတုိဆံုးေျဖရတာမ်ိဳးေပါ့။ လက္ပိုက္ ေခါင္းငံုေျဖရတယ္။ သူမ်ားေတြ ပံုစံတင္တာကို ေနာက္ပိုင္းမွ ျမင္ဖူးတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား ဒီေလာက္လြယ္တဲ့ ေမးခြန္းကို မေျဖတတ္လို႕ တအုန္းအုန္း အရိုက္ခံေနရတယ္။ ကိုယ့္ကိုဖမ္းတဲ့ပုဒ္မ ကိုလဲ မသိ ။ တခ်ိဳ႕ေတြ အဲေလာက္ ႏုံတယ္ ဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ သိလိုက္ရတယ္။ ရိုက္လိုက္တာမ်ား ေက်ာကုန္းကို အဆုတ္ကြာမွာေတာင္ စိုးရတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီတုန္းက တုိက္ထဲ တန္း၀င္လုိက္ရေတာ့ ဘာမွ မတင္ရပါဘူး။

လက္လဲ မပိုက္ ၊ က်ံဳ႕က်ံဳ႕လဲ မထုိင္တဲ့ က်မကို ေထာင္ပိုင္ေတြ ျပန္သြားေတာ့ တန္းစီးက လာေျပာတယ္။ ဘာလို႕ ေထာင္ပံုစံ မထိုင္တာလဲ တဲ့။ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ သိေတာင္ မသိဘူး လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္က ထိုင္ကို မထုိင္ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလဲ က်မတို႕ တန္းစီခ်ိန္ တနလၤာ ေန႕ကလြဲလို႕ ၾကားခ်ိန္ေတြ ေထာင္ပိုင္လာရင္ လံုး၀ ပံုစံမထုိင္ဘူး။ တန္းစီးကလည္း က်မ ဘယ္လိုလူလဲ ဆိုတာ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္သလိုလုိ။ တခါတေလ စကားလာေျပာရင္ ခပ္ေၾကာေၾကာ ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္သလိုလို။ လူသတ္လာတဲ့ မိန္းမဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားရတယ္။ မေတာ္ ကိုယ့္ကိုလည္ပင္းလာညွစ္သြားလို႕ ဆိုၿပီး ခဏခဏေတြးမိတယ္။

သူကေတာ့ မိန္းမေထာင္တန္းစီးဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ရတဲ့ အေကာင္ေပါ့။ သူေအာ္လိုက္ရင္ အားလံုး ၿငိမ္ပဲ။ ေရခ်ိဳးဖို႕ ဆင္းတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ ၀ါဒါမေတြ က်မအခန္းမွာ လာသိမ္းထားတဲ့ မွန္ကို ေထာင္ၾကည့္တယ္။ က်မလက္ကေလးနဲ႕ မွန္ထြက္လာတာကို ျမင္ရင္ သူတုိ႕ေတြက လက္ျပၾကတယ္။ အင္း က်မကလဲ မွန္ကေလးကို ယမ္းျပတာေပါ့။ က်မကို ေရခ်ိဳးထုတ္ရင္ သူတို႕က အေဆာင္ထဲက တခါ ေခ်ာင္းၾကျပန္တယ္။ ဒီရက္ပိုင္းကေတာ့ ဒီလုိပဲ ေတြ႕ၾကရတာပဲ။

ေထာင္၀င္စာလဲ ေတြ႕လို႕မရေသးေတာ့ အိမ္က ပါဆယ္ ေရာက္လာတယ္။ အ၀တ္အစားေတြလဲ ပါလာတယ္။ ရံုးမထုတ္ေသးဘူး။ အမႈစီရင္ခ်က္မခ်ေသးဘူး။ ေထာင္၀င္စာလဲ ေတြ႕ခြင့္မရေသးဘူး။ ဒါလိုစည္းကမ္းကလဲ ေထာင္နဲ႕ မဆိုင္ျပန္ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးက ေတြ႕ခြင့္ေပးမွ ေတြ႕ရတာတဲ့။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့သူေတြကို ေထာင္က လက္ခံထားရံုပဲတဲ့။ သူတုိ႕ ေတြ႕ဆိုေတြ႕၊ ထုတ္ဆို ထုတ္ေပါ့။ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ၾသဇာကလဲ မေသးဘူး။

က်မကို တုိက္ခန္းမွာပဲ ထားၿပီး ေရခ်ိဳးဆင္းခ်ိ္န္တခုပဲ ထုတ္ေတာ့ ၾကားဖူးနား၀နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ ထုတ္ေပးဖို႕ ေထာင္ပိုင္ႀကီး လာခ်ိန္ေတာင္းလိုက္တယ္။ တေန႔ ၁ နာရီေပးလိုက္တဲ့။ တေန႕တနာရီ တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ ေရခ်ိဳး လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့။
ကုိယ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခ်ိန္ကို အေပၚေဆာင္ကလူေတြ ေအာက္ကို ဆင္းခြင့္မေပးျပန္ဘူး။ က်မ တနာရီ တံခါးဖြင့္ေပးခ်ိန္ သူတို႕ကို တနာရီ တံခါးပိတ္ထားခ်ိန္ေပါ့။ ေအာ္ ငါ တနာရီေလာက္ေလး အျပင္မွာ ေနဖုိ႕ သူတုိ႕ အားလံုးက အေဆာင္ေပၚမွာပဲ ေနရပါလားေပါ့။ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါကလဲ မိန္းမေဆာင္က ၀ါဒါေတြက က်မနဲ႕ က်မလူေတြ ေတြ႕မွာ စကားေျပာမွာ စိုးလို႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ဆုိတာ လူတန္းစားေပါင္းစံုတယ္ေလ။ ေထာင္ထဲမွာ ပို္က္ဆံေပးေနတဲ့ စီးပြားေရး သမားေတြ၊ ခ်ဲဒိုင္ေတြ လဲ ရွိေနတာပဲ။ သူတုိ႕ေတြက ၀ါဒါေတြ တန္းစီးေတြနဲ႕ ပိုင္ေတာ့ က်မတံခါးပိတ္ထားခ်ိန္မွာ က်မအခန္းေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတဲ့ ၀ါဒါမဆီ လာသလိုလို ၊ တခါတေလ တန္းစီးကို ပဲ လာရွာသလိုလိုနဲ႕ က်မကို စကားလာေျပာၾကတယ္။

ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ၂ ပတ္ေက်ာ္ၾကာမွာ ရံုးစထုတ္တယ္။ ရံုးထုတ္ ေတာ့ အိမ္က မိဘေတြ မိသားစုကို ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြ႕ စိတ္ပူေနမွာပဲ လုိ႕ ေတြးမိလို႕ပါ။

ရံုးထုတ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ တူတူအဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ ရံုးထုတ္တာ ေတြ႕တယ္။ ဒါဆို က်မတို႕ ရံုးထုတ္ရက္တူေတာ့မယ္ ေပါ့။ သူနဲ႕ အမႈတြဲခ်င္း မတူေပမယ့္ အျပင္မွာ တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ပူးတြဲလႈပ္ရွားခဲ့ဘူးတဲ့ လူေတြ ဆိုေတာ့ ရံုးထုတ္တဲ့ အခါ မပ်င္းေတာ့ဘူး။ တရားသူႀကီးေတြ မေရာက္ေသးခင္၊ ဒါမွ မဟုတ္ စကားေျပာခြင့္ ျပဳထားခ်ိန္ေတြမွာ ေထာက္လွမ္းေရးတုန္းက အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ က်မတို႕ မိသားစုေတြကလည္း အရင္ကတည္းက ခင္ေနသူေတြဆိုေတာ့ ဟင္းေတြကို သူ႕အိမ္က က်မအတြက္ ပိုလုပ္လာေပးတတ္သလို က်မအိမ္ကလည္း သူ႕ဖုိ ပိုလုပ္လာ ဆုိေတာ့ ေပါမွေပါ မ်ားမွမ်ားပဲ။ သူတုိ႕က က်မတုိ႕အိမ္ထက္ ပိုခ်မ္းသာ သူေတြ ဆိုေတာ့ မုန္႕ေတြလဲ အလွ်ံပယ္ ။ က်မ ရံုးထုတ္ျပန္သြားရင္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ မႏုိင္ဘူး ဆြဲရတာ။ က်မကို လာႀကိဳတဲ့ ၀ါဒါမက အၿမဲ ကူဆြဲေပးရတယ္။

အဲလို ေထာင္၀င္စာ မ်ားရင္လဲ ေထာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာပြင့္တယ္။ သူတုိ႕ကို ေကၽြးေစခ်င္မွာေပါ့။ သာမန္ အက်ဥ္းသူေတြကိုေတာ့ သူတုိ႕က ႏိႈက္ယူထားတတ္တယ္။ က်မတို႕လုိ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ( ေထာင္ထဲမွာ ႏုိ္င္ငံေရးသမားေတြကို သီးသန္႕လို႕ ေခၚတယ္) ေတြဆီကေတာ့ ႏိႈက္မယူရဲဘူး။ သိပ္စားခ်င္ရင္ ေတာင္းစားတယ္။ ကုိယ္ကလည္း သူတို႕ဆို မေပးခ်င္ဘူး။ အေဆာင္ေပၚက ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခုန စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႕ ခိုးပို႕ေပးလိုက္တယ္။

ေထာင္ထဲ ၀င္ခါစဆုိေတာ့ အိမ္ေတြကလည္း ဟင္းကို ခံေအာင္ မခ်က္တတ္ေသးဘူး။ နည္းနည္း အစိုေတြ ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့အေဆာင္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို အေရာက္ပို႕ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႕ေတြဆီကလည္း ေန႕လည္ ဇီးသီးနဲ႕ငံျပာရည္ ငရုတ္သီး လုပ္စားတာကိုေတာင္ ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးေသးတယ္။ သူတုိ႕ အုပ္ထဲမွာ တခါမွ မဆံုဘူးတဲ့ တျခားၿမိဳ႕က လူေတြလဲ ပါတယ္ဆုိတာ သိရေတာ့ လူေတြကို ျမင္ဖူးခ်င္ေနၿပီ။

ရံုးထုတ္စစ္တဲ့အခါ တရားသူႀကီးက ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ခ်က္ေတြကို ဖတ္တယ္။ က်မတို႕ကလည္း ဒီစစ္ခ်က္ေတြ တရားမ၀င္ဘူး။ က်မတုိ႕ကို အေမွာင္ခန္းထဲ ဒီေလာက္ရက္အၾကာႀကီးထားစစ္တယ္။ ေနာက္ လက္မွတ္မထိုးရင္ ဒီမွာပဲ ေနရမယ္ ဆိုလို႕ ထုိးတယ္ ။ ကိုယ့္စစ္ခ်က္ကို ကိုယ္မဖတ္ရဘူး စသျဖင့္ ျငင္းခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႕ ျငင္းတယ္။ က်မတုိ႕ဖက္က အလကားလုိက္ေပးတဲ့ ေရွ႕ေနကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းနဲ႕ ျငင္းတယ္။ သက္ေသေတြ ေခၚမယ္ဆုိေတာ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားေတြကို ျပန္ေခၚျပန္ေရာ။ ေထာင္က်ၿပီးသား အုပ္စုကေတာ့ ရံုးထုတ္ဆိုေတာ့ေပ်ာ္တာေပါ့။ ေထာင္၀င္စာလို မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႕ရမယ္။ အလယ္က နားေထာင္သူ မရွိပဲ စကားေျပာရမယ္။ ကဲ ဒီေတာ့လဲ ကုိယ့္ေဘာ္ဒါေတြကို အကုန္သက္ေသထည့္လို႕ ရံုးထြက္ေစတာေပါ့။

တရားရံုးဆုိတာလဲ ေထာင္၀င္းထဲက အေဆာက္အဦတခုပဲ။ ခန္းမ သေဘာမ်ိဳးထားတဲ့ ေနရာေပါ့။ က်မတို႕ ရံုးအတူထြက္တဲ့ ၂ ေယာက္စလံုးက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သမားဆုိေတာ့ ရံုးထုတ္ရက္မွာ တရုနး္ရုန္းပဲ။ ငိုတာလဲ မရွိဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႕ တပတ္ျခားတခါ ထုတ္ေနရင္းကေန ၂ ရက္ျခားတခါ ျဖစ္သြားလိုက္ေသးတယ္ ေနာက္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၿပီး ၂ လအတြင္းမွာပဲ စီရင္ခ်က္ အမိန္႕ခ်မွတ္တယ္။ အမိန္႕ခ်တဲ့ ေန႕ကလည္း တကယ့္ကို ဇာတ္ထဲကအတုိင္းပဲ။ တရားသူႀကီးေရာ တရားခံျဖစ္တဲ့ က်မတုိ႕ေရာ ေရွ႕ေနေတြေရာ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္တာ ဖတ္ဖို႕ စာအိတ္က ေရာက္မလာေသးလို႕ ေစာင့္လိုက္ရတာ။ က်မတို႕လည္း ေစာင့္ေနသမွ် စကားေျပာၾကေပါ့။ ေနာက္မွ စာအိတ္ကေလး ၂ အိတ္ကို တရားသူႀကီးလက္ကို လာေရာက္ အပ္ႏွံတယ္။ ဒီေတာ့မွ တရားသူႀကီးလဲ သူ႕ရဲ ႕ တရားရံုးကို ဖြင့္၊ စာအိတ္ကို ေဖာက္ အထဲမွာ ေရးထားတဲ့အတုိင္း ဖတ္ေတာ္မူေတာ့တယ္။ ေအာ္ … တရားခြင္ထဲက တရားသူႀကီးေတာင္ သူစစ္တဲ့ လူကို ေထာင္ဘယ္ေလာက္ခ်ရမယ္ မသိဘူးတဲ့ေနာ္။

က်မကို ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ ၊ က်မသူငယ္ခ်င္းက ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္ ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
အိမ္ကလူေတြက ဒီေလာက္ပဲ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပံုပဲ။ ဘယ္သူမွ မငိုၾကပါဘူး။ က်မတို႕ အဖမ္းခံရတာကလဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးခါစ ျဖစ္ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ေတြက ခုလို ဆယ္ဂဏန္းေတြ မခ်ေသးဘူး။ တခ်ိဳ႕ အမႈေတြဆို ၆ လေလာက္ပဲ ခ်တယ္။ ကိုေအာင္ေ၀းတုိ႕ တမႈက ၆ လပဲ အခ်ခံရတယ္။ ျဖစ္ပံုကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဧရာ၀တီတုိင္းကို လာေတာ့ ႀကိဳဆိုတဲ့ လူက ကမ္းတခုလံုး ညႊတ္ေနေအာင္ မ်ားျပားသြားတာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) တဲ့။ လူစုလူေ၀းျဖစ္ေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္မႈလို႕ အလြယ္ေျပာရမယ္။ ေအာ္.. ဒါလဲ အျပစ္ျဖစ္တယ္ တဲ့။ သူတုိ႕ကို ႀကိဳဆိုမယ့္လူမရွိတိုင္း မနာလိုျဖစ္တဲ့ ပုဒ္မလို႕လဲ ေျပာလို႕ရမယ္။

အိမ္က လူေတြ ျပန္သြားၿပီး က်မတို႕ ေထာင္ထဲ မ၀င္ခင္ ေထာင္က် ရံုးခန္းမွာ ေထာင္က် မွတ္ပံုတင္ရေသးတယ္။ အဲဒါ လုပ္ဖုိ႕ ေစာင့္ေနရင္း က်မက
နင္က ေျပးေနရင္း လုိက္ဖမ္းရတာဆိုေတာ့ စရိတ္စက မ်ားလို႕ ျဖစ္မယ္ တႏွစ္ပိုေပးလိုက္တာ ဆိုေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက နင္သာ ငိုမေနပါနဲ႕ တဲ့။
ဟဲ့ ငါက ၂ ႏွစ္ကေလးပဲ နင္သာ ၁ ႏွစ္ပိုေနရလို႕ မိန္းမကို လြမ္းလို႕ ငိုေနမွာ လို႕ က်မတို႕ ၂ ေယာက္က ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ၿပီးခ်ိန္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ေထာင္၀ါဒါေတြ ေထာင္မႈးေတြ ကေတာ့ နင္တုိ႕သီးသန္႕ေတြက ေထာင္က်လဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနာတဲ့။ ေျမာင္းျမအမႈတြဲေတြ တုန္းကလဲ ၃ ႏွစ္တုိ႕ ၅ ႏွစ္တုိ႕ က်ေတာ့ ကၿပီးေတာင္ ၀င္လာေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ကလဲ ဆိုေတာ့ စီပီ အမႈတြဲ ( ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အမႈတြဲ) ကို ဒီေလာက္ပဲ ခ်ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့တဲ့ အဲလိုျပန္ေျပာၾကတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္ေတြဆြဲလို႕ ျပန္လာတဲ့ လမ္းမွာ အေဆာင္ေပၚေရာက္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီးေပ်ာ္လို႕ေပါ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား……..
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္