Monday, December 15, 2008

အလြမ္း ဒီဇင္ဘာ

အဲဒါ ေန႕တိုင္း မနက္ ၇ နာရီခြဲ ရထားကို ေစာင့္ေနရတဲ့ ရထားမွတ္တုိင္ေလး
(ခုေနတဲ့ အိမ္ထမင္းစားခန္းကရိုက္ထားတာ၊ အဲဒီကုန္းတက္ကေလးကို ျဖတ္ၿပီး ရထားမွတ္တုိင္ေလးကို သြားရတာေလ)

ေအာ္စလိုရဲ႕ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးေပါ့..
ႏွင္းဆုိတာ ရုပ္ရွင္ထဲ နဲ႕ ကားတြန္းကားထဲသာ ျမင္ဖူးသူ တေယာက္ ဒီလိုေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ နွင္းေတြထဲ ရံုးတက္ရံုးဆင္း အဲဒီဘူတာေလးမွာ ေန႕တုိင္းသြားေနရတဲ့ အခါ မလြမ္းဘယ္သူရွိပါ့မလဲေလ ၾကည့္ပါဦး အဲဒါ မနက္ ၇ နာရီခြဲခါနီး တဲ့ ေမွာင္ေနတာပဲ … ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတဲ့အိမ္မွာ ခိုင္ထူးရဲ႕ အိမ္အလြမ္းသီခ်င္းကိုလဲ နားေထာင္ၿပီးသကာလ တခ်ိန္တည္းမွာ ကာရာအိုေကကိုလဲ ဟဲလိုက္တဲ့အခါမွာ ပိုလို႕ လြမ္းသြားေလရဲ႕၊
(ကိုေပါနဲ႕တကြ အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ သားကိုခ်ည္း လြမ္းတာ ဟုတ္လို႕လားလို႕လဲ ေမးထားေသး)
ဒီလုိႏွင္းေတြ မရွိေပမယ့္ ဒီလုိပဲ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ကယားျပည္နယ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေလးကို သတိရမိတယ္.. အဲဒီေတာင္ေပၚေျမျပန္႕ၿမိဳ႕ေလးက တူႏွစ္ကိုယ္ တုိင္းျပည္ကေလးကို လဲ သတိရမိတယ္။ ဒီမွာက ခုလိုလွ်ပ္စစ္အေႏြးေပးစက္ေလးလဲ မရွိ ။ ခုေနတဲ့ အိမ္လို ေလမ၀င္ႏုိင္တဲ့ တိုက္အိမ္လဲ မဟုတ္ေပမယ္လို႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႕ ေႏြးေထြးေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ လြမ္းတယ္ အိမ္ေလးကိုလဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးညစကား၀ိုင္းေတြမွာ ရွိေနေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေထာင္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြ ၊က်ဆံုး ရဲေဘာ္ေတြ ၊ေဒသမတူတဲ့ ေနရာေရာက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းကို တသသေျပာၾကလြန္းလို႕ တခ်ိဳ႕ကုိဆို လူကိုလဲ ျမင္လုိက္ရေရာ အရမ္းကို ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ေနဟန္ထားေတြကို လုပ္ျပတဲ့အခါ လုပ္ျပၾက၊ သူတုိ႕ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဟာသေတြကို ေျပာျပၾကၿပီး ေရႊျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီရၾကရင္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနာဂတ္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေလးေတြက ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ သက္ျပင္းေတြခ်လိုက္ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ..
ကိုယ့္ဇာတိေျမကို လြမ္းလုိက္ၾကနဲ႕… ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ ညေတြေပါ့။ လြမ္းတယ္ အဲဒီညေတြကိုလဲ။

အဲဒီလိုပဲ သိပ္မေ၀းေသးတဲ့ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာေလးကိုလဲ လြမ္းေမာမိေသးတယ္။
လြမ္းေမာတယ္လို႕ ေျပာရေလာက္ေအာင္ပဲ အခု ျပန္ေတြးရင္ လြမ္းလဲ လြမ္းတယ္ ေမာလဲ ေမာတယ္။ အျဖစ္က ျပန္ေျပာရင္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြက အသစ္ အသစ္ျဖစ္သြားမယ္ထင္ရဲ႕၊
အဲဒီ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာတုန္းကေပါ့…

ခရစ္စမတ္အတြက္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုတဲ့ ကေလးေတြက သူတုိ႕ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို စုၿပီး ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ညဖက္ ႏွစ္သစ္ႀကိဳဆုိပြဲ လုပ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႕ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာဆိုေတာ့ က်မတုိ႕က ၀ိုင္းကူခ်က္ျပဳတ္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ၊ ပါဆယ္ဂိမ္းေဆာ့၊ ကာရာအိုေကဆို၊ လက္ေဆာင္ေတြ လဲၾကေပါ့။ အဲဒီႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီအိမ္မွာလဲ ႏွစ္သစ္ႀကိဳမယ္ ဆိုလုိ႕ ၁၀ နာရီထုိးရင္ ျပန္လာေနာ္ ဒီမွာ ပါဆယ္ဂိမ္းေဆာ့မယ္ လို႕ ေသခ်ာမွာလိုက္ရက္နဲ႕ ျပန္မလာလို႕ သူေနာက္လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ သိပ္လဲမေ၀းဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ ေရာက္သြားေတာ့ ေနာက္ေဖးဘက္ျခမ္းမွာ လူေတြက စုစု စုစု ျမင္ေနရတယ္။ ဘာလုပ္ေနလဲ သြားၾကည့္ေတာ့ လားလား သူတုိ႕ ပိုကာ ၀ိုင္း။ က်မပီေအက ၀ိုင္းထဲမွာ ခန္႕ခန္႕ႀကီး ထုိင္ေနလို႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ ျပန္မလာေသးတာလဲ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ကတိလဲ မတည္ဘူးလို႕ ခပ္တည္တည္ေျပာေတာ့ မလာေသးဘူးေလတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေတာင္မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျပာတာ၊ ေဒါသက အခ်စ္ေတြကို ဖုံးသြားတယ္။ ၀ိုင္းနားမွာ ထုိင္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္သူ႕မွမျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္လုိက္တယ္ထင္လဲ……

သူတုိ႕ ေသာက္ေနတဲ့ အရက္၀ိုင္းထဲက ပုလင္းအသစ္စက္စက္တပုလင္းကို ၀င္ေကာက္ကိုင္ လိုက္ၿပီး တံခါးေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လုိက္တယ္။ အကုန္၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားတာ သိလား။ အရက္ပုလင္းကလဲ အျပင္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေနရာ က်သြားတယ္တဲ့ ေနာက္မွ ျပန္သိတာ။ မကြဲဘူး ၊ ေအး ခု ျပန္မလာရင္ ျပန္ကိုမလာေတာ့နဲ႕ လို႕ ေျပာၿပီး ေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႕ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ၁၂ နာရီတီးခါနီးေတာ့ ဘိုးေတာ္က ျပန္လာတယ္။ ဟိုလုိလုိ ဒီလိုလိုနဲ႕ ။ သူ႕ကိုမၾကည့္ပဲ ဒီတုိင္းေနတယ္။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ က်မတုိ႕ စံုတြဲလိုပဲ ဒီ၀ိုင္းထဲ ပါတဲ့ လူေတြရဲ႕ စံုတြဲတုိင္း မေခၚၾကဘူး၊ အဲဒီည က်န္တဲ့လူေတြလဲ သူတုိ႕အိမ္ေတြကို ျပန္မလာၾကဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူေတြက စကားမေျပာပဲ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတာ ညီလို႕။

သူကလဲ အရက္ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္တာ ရိုင္းတယ္ဆုိၿပီး စကားမေျပာဘူး။ ကုိယ္ကလဲ ဒီလိုရိုုင္းေအာင္ လုပ္တာ ဘယ္သူလဲ ျပန္ေမးၿပီး စကားမေျပာဘူး။ ခုန ေျပာတာေမးတာေတြက အီးေမးလ္နဲ႕ပို႕တာေတြ။ လူေတြကေတာ့ စကားမေျပာၾက။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ အဲဒီအခါ ရန္ျဖစ္စကားမေျပာ အၾကာဆံုးထင္ခဲ့တယ္။ ငါ့တို႕ ကြာရွင္းမယ္ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးလို႕ ေမးလ္ပို႕လိုက္ေတာ့ ဘာမွ ျပန္မလာဘူး၊ စကားမေျပာတာ တရက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ငိုခ်င္လာေရာ၊ ငါ့ကို သူကျပန္ၿပီးမ်ားေဒါသ ထြက္စရာလားေပါ့၊ ထမင္းက်ေတာ့ တူတူလာစားေနၿပီး စကားမေျပာတာကိုး၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က က်ေတာ့ ဘာလို႕ ငိုတာလဲတဲ့၊ စကားမွ မေျပာတာ ဆုိေတာ့ ဟမ္ ဘယ္သူက မေျပာတာလဲတဲ့၊ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပဲေနေတာ့ ဘာလို႕ အရက္ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္တာလဲ သူမ်ားေတြ အားနာစရာ တဲ့၊ လႊင့္ပစ္ေအာင္ ဘယ္သူက စလုပ္လဲ ဆိုတဲ့ သံသရာက ျပန္စျပန္ေရာ… အဲဒီစကားေတြနဲ႕ပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲလိုငိုေန ေျပာေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္၊ ဗြီအိုေအ သတင္းေထာက္ေအးေအးမာေလ၊ ဇာတ္လမ္းအစ အိမ္ကလဲ သူတုိ႕အိမ္၊ သူက ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီ မိန္းမေလ၊ ကိုယ္က ငိုေနေတာ့ ဖုန္းမကိုင္ဘူး၊ သူက ဖုန္းကိုင္လုိက္တယ္၊ အမကို တီေကစက္ရံုက ဒစ္ေကာင့္ ခ်တာ သြား၀ယ္မယ္ လိုက္မလားေမးမလို႕ ဆုိတဲ့ ဖုန္းတဲ့ ေျပာၿပီး ဖုန္းလာေပးတယ္၊ မေျပာဘူး ေျပာေတာ့ ဖုန္းထဲကေန ဒီမွာ သူက မေျပာဘူးတဲ့၊ ဟုိကဘာျပန္ေျပာတယ္ မသိဘူး၊ အၾကာႀကီး ေျပာေနၾကေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ခုက်ေတာ့ က်ေနာ္စကားမေျပာလုိ႕ ငိုေနတယ္ ဘာညာကြိကြ စကားရွည္ေနေသး၊ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ လိုက္ပို႕လိုက္ပါ့မယ္ ဆုိပဲ။ အင္းေျပာရရင္ အဲဒီစက္ရံုကို ေစ်းသြားမ၀ယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းအပိုင္းမွာ စကားေတာ့ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီခ်က္ေတြအရ ေနာက္ဆို ကတိေပးၿပီးရင္ တည္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆုိတာကို ပီေအက ခုထိ သေဘာေပါက္ လုိက္နာေနရၿပီး ကိုယ္ကလဲ အဲလိုသူတုိ႕ ေဘာ္ေဘာ္ေတြပြဲမွာ ခုလုိ ပြဲလာမၾကမ္းဖုိ႕ ထိန္းသိမ္းလုိက္နာ လိုက္ရတယ္ေလ၊
ဒီိလိုနဲ႕ကုိယ္တုိ႕ ရန္သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။( နီးတက်က္က်က္ ေ၀းတသက္သက္ ဆုိတာ ဒါမ်ိး)

အင္း လြမ္းရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြ ဆုိတာ ဒါပဲ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီလကို့ အလြမ္း ဒီဇင္ဘာလို႕ နာမည္တပ္ထားတာ မွန္တယ္မဟုတ္လား၊ တကယ္လဲ လြမ္းေနတယ္၊ ခ်စ္ရတဲ့သူမပါပဲ ဒီႏွစ္သစ္ကို ဘယ္လိုႀကိဳရပါ့၊
လြမ္းးးးးးးးးးးးးးတယ္.............။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

15 comments:

ATN said...

အဟား....
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ... အရက္ပုလင္း လႊင့္ပစ္တာ... မခင္မင္းေဇာ္ပဲ ရွိတယ္...
သိသေလာက္ကေတာ့... ဘယ္သူမွ လႊတ္မပစ္ဖူး... အဖံုးဖြင့္ျပီး .... သြန္ပစ္တာ... း)
မယံုရင္ .... ေအအက္စ္အို... ကို... ေမးၾကည့္.... ေလးဂါလံ... အရက္ပံုးၾကီးကို... ဘယ္သူ သြန္ပစ္သလဲ...လို႕.... း)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ.... က်ေနာ္ပါ... ၀ိုင္းျပီး... ကူျပီး... လြမ္းေပးသြားတယ္.... သူငယ္ခ်င္း... အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးေတြကို.... လြမ္းလို႕... း)

ကုိေပါ said...

ေဟာ…. ေတြ႕တယ္မုိ႔လား။ အလြမ္းေတြ ပြင့္အန္ထြက္က်လာၿပီ။ တင္ေအာင္နီရဲ႕ “အလြမ္းလာလုိ႔ လက္တုိ႔ေလသလား” ဆုိတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ျပေလးကုိ သတိရတယ္။ မခင္မင္းေဇာ္တေယာက္ အလြမ္းေတြ ပြင့္ထြက္လာေအာင္ က်ေနာ္ ကြန္မင့္က႑က တဆင့္ လက္တုိ႔လုိက္တာေလ။

မဒမ္ေပါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အရင္ကေတာ့ လွ်ာနဲ႔သြားပီပီ တက်က္က်က္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အသက္ေတြႀကီးလာေတာ့ မက်က္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီေန႔က ဖဲ၀ုိင္းကုိ လုိက္လာတာ မဒမ္ေပါ သာဆုိရင္ ပုလင္းကုိ ပစ္ထုတ္ဖုိ႔ ေ၀းစြ။ သူပါ တခြက္တဖလား ၀င္ေမာ့ေနဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ေမျငိမ္း said...

ဟြန္းေျပာရင္.. ဟိုဘက္က ပါတယ္ထင္ဦးမယ္။ တကယ္ဆို အဲလို လုပ္စရာလား..။ သူ႔နားကပ္သြား.. ဗိုက္ေခါက္ကို ေသခ်ာ ဆြဲလိမ္ျပီး အရက္ပုလင္းကိုပါ ေကာက္မျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေခၚခဲ့..။ အိမ္ေရာက္မွ အဲဒီပုလင္းကို ႏွစ္ေယာက္တူတူ ေသာက္ပစ္ရမွာ ေအ့..။ အဲဒီတုန္းက ငါ့ကို ဖုန္းဆက္ျပီး တိုင္ပင္လိုက္ ျပီးေရာ.. ခါတည္း။

Anonymous said...

ေနာ္ေ၀းေတာင္ လာခ်င္သဗ်ား.. ၆ လေလာက္ ေနမျမင္ရဘူးဆို..?

လင္း said...

ခုမွပဲ ခ်စ္ခ်စ္ကိုလြမ္းတာေတြ ပြင့္အန္ထြက္လာေတာ့တယ္။
လြမ္းရတဲ့အျဖစ္ကေလးေတြကိုလာဖတ္ရင္း စိတ္ေတြအတိတ္ကုိျပန္ေျပးျပီး လင္းလဲလြမ္းးးသြားတယ္

s0wha1 said...

ဟားဟား... ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္လိုက္ရတယ္။ အန္တီခင္ကလည္း ျပန္မေခၚဘဲ တပတ္ေလာက္ ပစ္ထား ၿပီးေရာ။:P

Anonymous said...

အမေရ ဟိုတစ္ခါ အမပီေအကလည္း ေက်ာင္းကဆိုတာ ကိုခုမွနားလည္သြားတာ။ ရြာသားေလးတုိ႕ ကအဲေလာက္တံုးတာ အတာဗ်။ စာေလးကိုဖတ္ျပီးတကယ္ၾကည္ႏူးရတယ္ဗ်ာ။ လြမ္းပါဗ်ာ လြမ္းပါ...

kay said...

အမေရ- ခုေတာ့..တကယ္လြမ္းျပီေပါ့- ေနာက္တခါ ပီေအ ကို တဲ့ေနတုန္း ၾကိဳမွာထား-
မိန္းကေလးေတြက..မလာနဲ႕ဆိုတာ..လာလို႕ေျပာတာ..ဆန္႕က်င္ဖက္ကို ယူပါလို႕- း)

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ကိုေအာင္သာငယ္ ..သိေနတယ္ေလ ဘယ္သူ႕ လက္ခ်က္ ဆိုတာ...
ကိုေပါ... က်မက အရက္နဲ႕ကို မတည့္တာ အလာဂ်စ္ ရွိေနလို႕ ... ႏုိ႕မို႕မ်ားကေတာ့ ... က်ားမတန္းတူေရးပဲ ဟဲဟဲ
သယ္ရင္းေမၿငိမ္း... ဆရာမႀကီးကို ဖုနး္အရင္ဆက္ရမွာ ေနာ္ ဟုတ္တယ္..
craton.. ေနေရာင္ကိုမျမင္ရတာ ဆုိေပမယ့္ ခုကေတာ့ ေန႕လည္ဘက္ေတြ လင္းေနဆဲပါ ေအာ္စလိုကေတာ္ေသးတယ္ ေနာ္ေ၀းေျမာက္ပိုင္းမွာ အဲလုိျဖစ္တယ္ ေျပာတယ္
လင္း...လင္းဆီက အလြမ္းဘုရင္မဘြဲ႕ ခဏငွားေနာ္...
စုိး၀ွက္...တရက္စကားမေျပာျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနရခက္တယ္ဟ..ကိုယ္ခ်င္းစာ..
ရြာသားေလးေရ... အာအုိင္တီ ဆိုတာ အစဥ္အလာႀကီးပါေပ့... ထိန္းသိမ္းေနတာတဲ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ေလ အမပီေအက...
ေက...အဲလို ေဖာက္သည္ခ်ရသလားဟ.. လ၀ေတြေလ..ဟိ

ပန္းခရမ္းျပာ said...

တအိမ္တည္း ေနၿပီး Email နဲ႔ စကားေျပာၾကတယ္လား။
ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ အရမ္း စိတ္ဆိုး၊ ၀မ္းနည္းေနမွာပဲေနာ္။
အခုေတာ့ လြမ္းစရာ ရယ္စရာ ေလးေတြေပါ့။
ခ်စ္ၾကတာ ... ခ်စ္ၾကတာကိုး..

BTW မခ်ိဳရဲ့ ဘေလာ့ကို လာလည္တဲ့ အတြက္ေရာ၊
ကြန္မန္႔ေတြ အတြက္ပါ အရမ္း ေက်းဇူးတင္တယ္။
အရမ္းလည္း ၀မ္းသာတယ္။
မခင္မင္းေဇာ္ ဘေလာ့ကို မၾကာခဏေရာက္ပါတယ္။
ေျခရာ မခ်န္ျဖစ္တာပါ။ ပို႔စ္အသစ္တိုင္း လာဖတ္ပါတယ္။

မခင္မင္းေဇာ္တို႔ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

မဆုမြန္ said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ..ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ လြမ္းေနတာေလ ဟုတ္လား.
အန္တီ မွတ္မိလား..ဒီလို ေဆာင္းေအးေအး ၾကီးပဲ ထင္တယ္ ခ်င္းမိုင္မွာ နွစ္ကူး သြားစားၾက တာေလ..အန္တီနဲ႕ တီခ်ယ္ကို ေနာက္က တင္ျပီး..၀ိုင္မူးမူးနဲ႕ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ သံုးေယာက္တြဲၾကီး ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတာ ကံေကာင္းလို႕ ဘုရားမေခၚတယ္ အဲ့တုန္းကလဲ လြမ္းတယ္ မဟုတ္လား ေျပာ မွန္မွန္..ဟင္း..

Nyo Htet Nyo said...

ကြ်န္ေတာ္လဲ လြမ္းသြားတယ္အစ္မေရ…တင္ေအာင္နီ ရဲ႕ အလြမ္းငါ႔ကိုေပး ကို သတိရတယ္။ ျပာေလာင္က သတၳဳေဗဒ က ေက်ာင္းသား။ ေျပာရင္းဆိုရင္း လြမ္းလာၿပီဗ်ာ။ က်န္းမာပါေစဗ်ိဳ႕…မိသားစုအားလံုး

mirror said...

အစ္မၾကီးေရ...
အရင္ဆံုးေျပာခ်င္တာက ညီမဆီကုိတကူးတကန္႔လာလည္ျပီး ကြန္မန္႔ေပးသြားတာကုိ အရမ္းလဲ၀မ္းသာျပီးေက်းဇူးလဲေျပာမျပတတ္ေအာင္ တင္ေၾကာင္းပါ၊

ေအာ္စလုိျမိဳ႕လမ္းပန္းဆက္သက္ေရး၊ေအာ္စလုိျမိဳ႕မွ ျပည္သူမ်ား၏ အားလပ္ရက္ကုန္ဆံုးပံု၊ေနာက္ပီး
နုိဗယ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ရံုးသုိ႔ အစ္မသြားတာေတြ...အဲ့ဒါေတြၾကည့္ပီးေတာ့ထဲက ရင္းႏွီးခင္မင္ေနခဲ့တာပါ။

ပိုစ့္နဲ႔ေတာ့ မဆုိင္ပါဘူး။ေရးခ်င္တာ ေရးခဲ့တာပါ။

ေလးစားခင္မင္လ်က္

M.Y. said...

အရက္ပုလင္းႀကီးကို လႊတ္မပစ္သင့္ဘူး။ကြဲသြားရင္ႏွေမ်ာစရာ။
ပိုကာဆိုတာမိ်ဳးက ထုိင္ပီးထ လို ့ရတဲ့ကစားပြဲမဟုတ္တာကိုး။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ လူႀကားထဲမွာ ပြဲႀကမ္းျပတာလဲမေကာင္းဘူး။ ပီေအႀကီးပိုကာပဲြက ႏိုင္ လာ ေတာ ့ႀကက္သား ကာလသားခ်က္
ေလးေတာင္ ပါရင္ပါလာဦးမယ့္ဟာ..

tututha said...

ပိုကာက အခ်စ္ကိုလႊမ္းသြားတာထင္တယ္ အစ္မ။ အစ္မေမၿငိမ္းလည္း အဲလိုပဲလႊမ္းေနက် ဟီဟိ။