ကၽြန္းျပန္တေယာက္နဲ႕ စကားလက္ဆံု…

မေန႕ညေနက မိတ္ေဆြတဦးက အမ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္တယ္ လာစားပါ ဆိုလို႕ သြားရင္း ကၽြန္းျပန္တဦးနဲ႕ အမွတ္မထင္ေတြ႕တယ္။ အဲဒါ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္ေလ ဆိုၿပီး ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီက ေျပာေတာ့ စားလက္စ မုန္႕ပန္းကန္ကို ေဘးနားခ်ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္လို႕ သိခ်င္တာေတြ တရစပ္ေမးမိတယ္။ သူကလဲ စကားကို ေရပက္မ၀င္ကို ေျပာတာပဲ။ က်မျဖင့္ အားရလိုက္တာ စိတ္ထဲမွာ သိခ်င္တာေတြကို ေသခ်ာေမးလိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္မိတယ္။

ဆရာဦးတင့္ေဇာ္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူ႕လက္ေရးစာမူ စာအုပ္ကို ၁၉၉၇ ေလာက္က ဖတ္ရတာ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဖတ္မိၿပီး သိခ်င္တာတခ်ိဳ႕ကို ေမးမိတာပါ။

ေမးမိတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္းက ထြက္ေျပးမယ့္လူေတြကို သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေလွကို တြန္းထုတ္ေပးမယ့္ လူအျဖစ္ လုိက္ေပးေတာ့ လုိက္သြားခ်င္စိတ္ မျဖစ္မိဘူးလား ဆုိတာေရာ ေမးတာအစံု။ သူ ျပန္ေျဖတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။

အဲလိုေျပာၾကရင္းနဲ႕ ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းတဲ့ စာမထြက္ခင္ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားေရာ။ ဘယ္လိုအစာငတ္ခံၾကတာလဲ ဆရာေရာ အဲဒီအစာငတ္ခံတဲ့အထဲ ပါေသးလား ဆုိေတာ့ သူက ပထမ တခါ ရက္ ၄၀ တုိက္ပြဲမွာ ပထမသုတ္ကတည္းက ပါထားလို႕ ခုအပတ္မွာ မပါရပဲ ေဘးက ကူညီတဲ့အဖြဲ႕မွာ ပါတယ္တဲ့။
သူတို႕ အရက္၄၀ တုိက္ပြဲတုန္းက အေသအေပ်ာက္မရွိပဲ သူတုိ႕လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရခဲ့တယ္တဲ့။ ခု သမီးေမးတဲ့ ္တိုက္ပြဲမွာေတာ့ ကၽြန္းစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တဲ့ ထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တို႕ဖက္က ၈ ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့တာတဲ့။

ဦးတင့္ေဇာ္(ခ) ဦးလွေဖ(တကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း)

တခါတုိက္ပြဲမွာ ပထမသုတ္ ဒုတိယ သုတ္ ဘယ္လိုခဲြလဲ ဆိုေတာ့ ပထမ တသုတ္ အစာငတ္ခံၿပီး တပတ္အၾကာမွာ ဒုတိယသုတ္၊ ဒုတိယသုတ္ ၀င္ၿပီးေနာက္တပတ္အၾကာ တတိယသုတ္ ၊ ပထမသုတ္နဲ႕ ဆိုရင္ ၂ ပတ္အကြာေပါ့။ အဲလို၀င္တာတဲ့
က်ဆံုးတဲ့ ၈ ေယာက္လံုးက ပထမသုတ္ကခ်ည္းပဲလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ပထမသုတ္ကလဲ ပါတယ္ ဒုတိယသုတ္ကလဲ ပါတယ္ တတိယ သုတ္ကလဲ ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆံုး တုိက္ပြဲ ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာခဲ့လဲ ဆုိေတာ့ ၅၃ ရက္တဲ့။

ဆရာေရ အဲဒီမွာ အစာငတ္ခံတုိက္ပြဲ၀င္ေနရင္း ႏႈတ္ထြက္တာေရာ ရွိသလားေပါ့။ ေသတဲ့လူရွိလာတဲ့အခါမွာ ႏႈတ္ထြက္မယ့္လူေရာ မရွိဘူးလားေပါ့။ ဒီေတာ့ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္က ဒီတိုက္ပြဲကို စတိုက္မယ္ ဆုိကတည္းက အသက္ေသတဲ့အထိ အဆံုးတုိင္ တုိက္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာပဲတဲ့ ။ ဒီေတာ့ လူေတြက ႀကံ႕ခိုင္ၿပီးသားတဲ့။ ေသေတာ့မယ္ဆုိရင္ လူက ေျခဖ်ားေတြက စၿပီးေအးလာတာတဲ့။ ေအးလာတဲ့ လူကို က်န္တဲ့လူေတြက ျပဳစု ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေလးေတြကုိ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စကားေလး ေျပာေပးေနရင္း က်ဆံုးၾကတာပဲတဲ့။ တခ်ိဳ႕က် သတိလစ္သြားတာကေန က်ဆံုးတာတဲ့။ တေယာက္ဆိုရင္ လက္ေျမွာက္ေတာ့ တခုခု လိုခ်င္တယ္မွတ္လို႕ ဘာလိုခ်င္လဲလို႕ ေမးေနရင္း က အေလးျပဳလိုက္ရင္း က်ဆံုးသြားတာတဲ့။ ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲမွာေတာ့ တေယာက္ ႏႈတ္ထြက္တာ ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ တိုက္ပြဲ ၿပီးတဲ့ထိ တုိက္မယ္ဆိုၿပီး ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနခဲ့တာတဲ့။(အဲဒီႏႈတ္ထြက္တဲ့ လူနဲ႕ ႏွစ္အတန္ၾကာ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သူနဲ႕ ဆံုခဲ့ေသးတယ္တဲ့။ ႏွစ္ေတြ အဲေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီလူက အဲဒီတုန္းက သူႏႈတ္ထြက္ခဲ့တာ မွားပါတယ္လို႕ ေတာင္းပန္တယ္တဲ့ ဆရာကေျပာသြားေသးတယ္။)

သူတုိ႕လက္ထက္က စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္တို႕ ၊ေလထီးဦးအုန္းေမာင္တို႕ေတြက ဒီတုိက္ပြဲေတြကို ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အသက္ေသခ်င္ ေသပါေစ အာဏာရွင္ကို တုိက္မယ္။ မတရားတဲ့ အမိန္႕ကို တုိက္မယ္ဆိုၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႕ တုိက္ပြဲေၾကာင့္ ဒီေန႕ထိ အဲဒီကၽြန္းစနစ္က မရွိေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႕သာ ခုလိုအေသခ ံမတုိက္ခဲ့ၾကရင္ ခုခ်ိန္ဆို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႕ မင္းကိုႏုိင္တို႕ အဲဒီကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။

သူေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း က်မက ဒီေန႕အေျခအေနနဲ႕ ဆက္စပ္ေတြးမိေနတာပါ။
အဲဒီကၽြန္းလို ေနရာမဟုတ္ပဲနဲ႕ ဒီေန႕ နယ္စပ္ေဒသက လူေတြ အေနနဲ႕ သူတို႕လို ဆက္သြယ္မႈဘယ္လိုမွ လုပ္မရတဲ့ေနရာလဲ မဟုတ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႕ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘ၀မွာ ဘာလို႕ တုိက္ပြဲေတြကို စြန္႕ခြာေျပးၾကသလဲ။ လူ႕ဘ၀မွာ လူတုိင္းေတြ႕ႏုိင္တဲ့ အခက္အခဲ အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ဘ၀ေရာ အသက္ေရာ ေပးၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ ေ၀းရာကို ဘာလို႕ ေျပးၾကသလဲ။ အဲဒီေခတ္က ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြေလာက္ အနစ္နာခံ အေသခံ ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေပးဖို႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို မရွိေတာ့တာလား။ လုပ္ဖို႕ အလုပ္မရွိတာလား။

သားသမီးေတြ ေရွ႕ေရးေၾကာင့္ဆိုတဲ့ လူေတြ။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ ဒီနယ္က ထြက္ရတာလို႕ သူမ်ားအျပစ္လႊဲခ်ၿပီး ထြက္သြားၾကသူေတြ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ နအဖ ထံမွာ လက္နက္မခ်ခဲ့ၾကေပမယ့္ တတိယႏုိင္ငံမွာ လက္နက္ခ်သြားသူေတြ။ ေအာ္ …. တုိက္ပြဲကို သူတို႕ ဘယ္လိုနားလည္သလဲ။ အႏွစ္ ၂၀ ရွိၿပီ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး လို႕ ေျပာေနသူေတြ။ သူတုိ႕ေရာ အာဏာရွင္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ဆန္႕က်င္ခဲ့ဘူးသလဲ …

ခုေနာက္ပိုင္းေတြ႕ရတဲ့ အာဏာရွင္တုိက္ေနတဲ့ ဘက္က လူေတြ မေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း လုိက္ေျပာၿပီး ကိုယ္တုိင္က နာမည္ေတာင္မေဖာ္ရဲတဲ့ လူေတြ။ ဒါေတြကို ျမင္ရ ဖတ္ရတဲ့အခါ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္တုိ႕ရဲ႕ အသက္ေပးတုိက္တဲ့ ကၽြန္းတုိက္ပြဲကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာလဲ အဖြဲ႕ေတြပါတီေတြ အစံုရွိတာပါပဲ။ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ ေက်ာင္းသား ပါတီ အစံုရွိေနခဲ့တာပဲ။ သူတုိ႕ေတြ သိခဲ့ၾကတယ္။ အဓိကရန္သူက ဘာလဲ။ ဒီတုိက္ပြဲကို ဘယ္လိုတုိက္မလဲ။ ဘယ္သူေတြက ပံ့ပိုးကူညီမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ စြန္႕ရမယ္ …။ သိရက္နဲ႕ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြ… အဲဒီေခတ္က ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္က ဒီေန႕ေခတ္ထက္မ်ား ပုိေနၾကသလား။

ဆရာနဲ႕ စကားေျပာခန္းက ဆံုးသြားေပမယ့္ က်မအေတြးေတြက မဆံုးႏုိ္င္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္မယ္ဆုိရင္ အဆံုးထိ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ကာလထဲမွာပဲ အာဇာနည္တုိ႕၏ လုပ္ငန္းသည္ ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ လုပ္ရမည္လို႕ သူ႕အိမ္မွာေတာင္ စာတန္းခ်ိတ္ခဲ့ဘူးတာပဲ။ သူက ခိုင္မာျပတ္သားစြာ ရပ္တည္ေနဆဲ။ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ ယံုၾကည္စိတ္က ခုလို ခိုင္မာျပတ္သားမႈကို ျဖစ္ေစတာထင္ပါရဲ႕။

ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘယ္ေန႕ၿပီးမယ္ေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ရဲ႕ယံုၾကည္စိတ္ကပဲ အနားသတ္ေပးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သူရဲေကာင္းေတြ ရွိေနဆဲပါ။
(ကိုယ္ေတြးမိရာကို ေတြးတဲ့အတုိင္း ေရးထားတာပါ။)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္