ႏိုဘယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာသို႕

ေရးဖို႕က်န္တဲ့ ထဲမွာ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႕ ႏုိဘယ္ဆုခ်ီးျမွင့္ၿပီးတဲ့ညဖက္ ႏုိဘယ္ဆုရွင္ကို ဆီမီးတုတ္ႀကီးေတြ ထြန္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ပြဲကို သြားျဖစ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႕ တီဗြီအဖြဲ႕က တုိက္ရိုက္တင္ဆက္တာကို က်မက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ လုပ္ၿပီး သန္း၀င္းထြဋ္က ကင္မရာမန္း လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ကင္မရာကိုင္တဲ့ သူ႕လက္ေတြက လက္အိတ္မစြပ္ရေတာ့ အႏုတ္( ၇ )အေအးဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရတယ္။ အမေရ က်ေနာ့လက္ေတြ ထံုေနၿပီ လို႕ သူခဏခဏေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္ေျပာရမယ့္ စကားေတြကို တရစပ္ေျပာေနရင္း ေအးလြန္းလို႕ ပါးေတြေတာင္ တုန္တက္လာေနၿပီ။

ေနာ္ေ၀းေရာက္ သူငယ္ခ်င္း ရီရီထြန္းနဲ႕ အမွတ္တရ
(သတင္းေက်ညာေတာ့ ရီေမေအာင္တဲ့)

ေနာက္ လက္အိတ္တစံုလဲ က်ေပ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဓါတ္ပံုကင္မရာ ထုတ္ရိုက္ရင္း လက္အိတ္ကို စြပ္မထားပဲ ခၽြတ္လိုက္မိတာနဲ႕ က်ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ အဲဒီညက ႏွင္းေတာ့မက်ဘူး။ ခါတိုင္းႏွစ္က ႏွင္းက်ေတာ့ အေအးနည္းနည္းေပါ့တယ္လို႕ေျပာတယ္။ ဖင္လန္ႏုိင္ငံက သမတေဟာင္းက ႏုိဘယ္လ္ဆုရတာမုိ႕ သူတုိ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံဆိုေတာ့ လူေတြက သိပ္အထင္မႀကီးတာလား မသိ ၊လာတဲ့လူ နည္းတယ္တဲ့။ သူတို႕က နည္းတယ္ေျပာေပမယ့္ တခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ က်မကေတာ့ လူအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မ်ားလိုက္တာလို႕ ေတြးမိေနတာပဲ။

(ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဟုိတယ္ကိုေနာက္ခံထားလို႕ ဒီဗြီဘီ၀ိုင္းေတာ္သားေတြနဲ႕ ေနာ္ေ၀းေရာက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူတခ်ိဳ႕)

အန္တီစု ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက မုိက္ကယ္အဲရစ္ေရာ သား၂ ေယာက္ေရာ တက္တယ္တဲ့။ ဆုရွင္ကိုယ္စား သူတုိ႕ မိသားစုကို လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူေတြဆုိတာ မ်ားလိုက္တာမွ ခုနဲ႕တျခားစီပဲတဲ့။ ႀကံဳခဲ့တဲ့လူေတြက ျပန္ေျပာျပၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေနာ္ေ၀းမိဖုရားႀကီး က မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္တဲ့။ ႏုိဘယ္လ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရး ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႈး မစၥတာ ဂိုင္းရ္ လြန္ဒဲစတက္ ကို အင္တာသြားဗ်ဴးတုန္းက ျပန္ေျပာျပတာ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြကို ဒီဗီြဘီမွာ ၂ ပိုင္းခြဲ လႊင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ရွည္ေတာ့ အပိုင္းခြဲၿပီး ယူက်ဳ႕စ္မွာ တင္ရမယ္။ ၁၅ မိနစ္ရွိတယ္ေလ။ မတင္တတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ မၾကည့္ျဖစ္တဲ့ လူေတြ ၾကည့္ေစခ်င္လို႕ပါ။ (ဘယ္လိုတင္ရမယ္ဆုိတာ ေျပာျပေပးၾကပါဦး)

အဲလ္ဖရက္ႏုိဘယ္လ္ ရုပ္တုနဲ႕ ဆုေရြးခ်ယ္ရာ ရံုးခန္း

ႏုိဘယ္လ္ဆုနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အင္တာဗ်ဴး၊ ဆုေရြးခ်ယ္တဲ့ ေကာ္မတီရံုးထုိင္တဲ့ ရံုး၊ ေနာက္ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ျပခန္းလုပ္ထားတဲ့ ႏုိဘယ္စင္တာ စတာေတြကို
ဒီဗြီဘီ ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ မိတ္ဆက္ေပးထားတာေလးေတြေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ႕ကိုေပးသင့္လဲ ဆိုတဲ့ အစည္းအေ၀းထုိင္တာေပါ့။

သူတုိ႕ေတြ ဖြင့္ထားတာ ၃ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ဒီစင္တာအေၾကာင္းကို ဒီဗြီဘီက တင္ဆက္ခ်င္လို႕ ေမလး္အရင္ပို႕ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ လက္ခံၿပီး ေသခ်ာစီစဥ္ေပးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို သိပ္ေလးစားတယ္ ဆုိတာေတြ႕ရတယ္။ ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာမိပါတယ္။

၀င္တာနဲ႕ ရဲရဲေတာက္

ၿငိမ္းခ်မး္ေရးႏုိဘယ္စင္တာကို ၀င္လုိက္တာနဲ႕ အနီေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ အခန္းကို ေတြ႕ရမွာပါ၊ အဲဒီအခန္းမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းအေရာင္းဆုိင္ကို ဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဥယ်ာဥ္တဲ့ နာမည္ေပးထားပံုက

အေပၚထပ္မွာ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို အေမွာင္ထဲမွာ စလိုက္ေတြနဲ႕ ေထာင္ထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဥယ်ာဥ္ ဆုိတာရွိတယ္။ ေနာက္ အဲဖရက္ ႏိုဘယ္လ္ရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကို စာအုပ္ႀကီးတအုပ္မွာ ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ကြန္ပ်ဴတာ ပညာနဲ႕ လုပ္ထားတာမို႕ လက္နဲ႕ ထိတာနဲ႕ ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ တရြက္လွန္လိုက္တုိင္း အံ့ၾသဘြယ္ရာေတြ ျမင္ေတြ႕ရေအာင္ စီစဥ္ထားတာေပါ့။ ေနာက္ နံရံကုိ ကြန္ပ်ဴတာ စခရင္ေတြ နဲ႕ လုပ္ထားၿပီး ကိုယ္သိခ်င္တဲ့ နိုဘယ္ဆုရွင္အေၾကာင္းကိုလဲ လုိက္ရွာလို႕ရတဲ့ နံရံေတြကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။ က်န္တဲ့ဆုရွင္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ခလုတ္ေလး ေရ႕ႊလိုက္ရင္ ဗြီဒီယိုေတြ မိန္႕ခြန္းေတြကိုပါ ျမင္ရၾကားရေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္ကို ကလစ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ဓါတ္ပံုေလးေတြပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ဳပ္ခံထားတာကို ေဖာ္ညႊန္းတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေလးက အေ၀းကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ပံုေလး ပါတာေပါ့။ အဲဒီအခန္းရဲ႕ တျခားနံရံေတြမွာေတာ့ ႏိုဘယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ေတြရဲ႕ ပံုေသးေသးေလးေတြပါတဲ့ နံရံကပ္စကၠဴနဲ႕ တခန္းလံုးကို ကပ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။

ေမွာ္စာအုပ္ပါပဲ

နံရံေတြက ကြန္ပ်ဴတာစခရင္ႀကီး

အဲဒီအစီအစဥ္ကို ေနာ္ေ၀းေရာက္တုန္းအမွတ္တရ တင္ဆက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ခုပံုေတြကို ဗြီဒီယိုထဲက ဓါတ္ပံုရိုက္တင္လိုက္တာပါ။
(တကယ္ေတာ့ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေရးဖုိ႕ အားခဲထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မအားတာရယ္။ စာေရးဖို႕ ပ်င္းေနတာရယ္ေၾကာင့္ နည္းနည္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္သလို ျဖစ္သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ေနာ္ေ၀း အတိတ္ရဲ႕ေျခရာေတြ

ကိုယ့္မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို ဖုိင္ေတြ ျပန္စီရင္းနဲ႕ ေနာ္ေ၀းခရီးစဥ္မွာရုိက္ခဲ့ၿပီး ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုဖုိင္တခုကို ျပန္ေတြ႕တယ္။ လိုက္ပါပို႕ေဆာင္ေပးသူက ဒီဗြီဘီက သတင္းေက်ညာသူ ေအးေအးမြန္တို႕ စံုတြဲပါ။ ေအးမြန္နဲ႕က သူအရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ မိုးႀကိဳးသတင္းစာတုိက္မွာပဲ ကိုယ္ကလဲ လုပ္ခဲ့ဘူးေတာ့ ခင္ေနၿပီးသား၊ အားနာစရာမလိုတဲ့အတြက္ သူတုိ႕ အိမ္က ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ဒန္ေပါက္ကို စားၿပီး လိုင္းကားစီးလို႕ ေရွးေဟာင္းသေဘၤာျပတုိက္ကို သြားခဲ့ၾကတယ္။(ဒါက ကိုယ့္ဖာသာေျပာတဲ့နာမည္၊ သူတုိ႕ မွည့္ထားတာေတာ့ ဘယ္လိုလဲမသိ မေမးမိခဲ့ဘူး) ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳးေတြက အရင္ေရနံသဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ မထြက္ခင္တုန္းက ပင္လယ္ေပ်ာ္ေတြပဲ။ ေရေၾကာင္းကိုပိုင္ႏုိင္တယ္ သေဘာၤေတြကို ပိုင္ႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူတုိ႕ကို ဗိုက္ကင္း (Viking)လုိ႕ေခၚခဲ့တာထင္ပါရဲ႕။

ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မရိုက္ရဘူးေရးထားတဲ့ စာကို မျမင္ပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္မိသြားတယ္

သေဘာၤပံုစံတည္ထားတဲ့ ျပခန္းေတြ၊ ဟိုတုန္းက သေဘၤာေပၚမွာ သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ မီးျပတိုက္ေဟာင္းေတြ၊ ေနာက္ ေနာ္ေ၀းရဲ႕ ေခတ္ေဟာင္းကေန ေခတ္သစ္ထိ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကိုျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ အကုန္လံုးကို ၀င္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ေနာ္ေ၀းအလံတံဆိပ္ေလး ပါတဲ့ ေႂကြခြက္အေသးေလး ၂ လံုး၊ ေနာ္ေ၀းတံဆိပ္ပါတဲ့ ဦးထုပ္၂ လံုး ၀ယ္လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပန္လာေတာ့ ေနာ္ေ၀း ညေန ၄ နာရီဆုိတာ ေမွာင္မည္းေနတာပါပဲ။ ဓါတ္ပံုေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးရိုက္ျဖစ္တယ္။ ပံုတင္လို႕မရသူေတြ ပါေနတာရယ္ ၊ အဲဒါေတြ ေရွာင္ရင္လဲ ကိုယ့္ပံုခ်ည္း ျဖစ္ေနမွာရယ္ ေၾကာင့္လူမပါပဲ ရိုက္ထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ကိုပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တေန႕လံုးလည္လို႕မၿပီးႏုိင္တဲ့ ေနရာတခုပါပဲ။ဒီေနရာကို လိုက္ပို႕တဲ့ ကိုထြန္းလူ ေအးေအးမြန္တုိ႕စံုတြဲနဲ႕အတူ ရုပ္တုပန္းၿခံကို လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ မပူစူးတုိ႕ စံုတြဲ၊ လီလီဟမ္းမားကို လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းသိန္းနဲ႕ ေအးေအးမိုးစံုတြဲ ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာက မွတ္တမ္းတင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ရင္လဲ မေရာက္ျဖစ္လိုက္တ့ဲေနရာေတြကို လိုက္ပို႕ေပးၾကပါဦး။

ေရွးေခတ္က သံုးတဲ့ ေက်ာက္ဆူးႀကီး(အဲဒီမွာ ကိုယ့္ပံုနဲ႕ ရိုက္လာေသးတယ္)

သေဘၤာ ပံုစံတူေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး

သေဘာၤပံု ဦးခန္းမွာ ( မျမင္ရေလ ပိုေကာင္းေလ ျဖစ္ေအာင္ အေ၀းကရိုက္တဲ့ပံုပဲ တင္လိုက္တယ္)
( ေနာ္ေ၀းခရီးစဥ္ ေနာက္ ပို႕စ္ တင္ၿပီးရင္ ၿပီးေတာ့မယ္၊ ၿပီးရင္ ဆြီဒင္ ဆက္မယ္ေနာ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ေတြးမိေလတုိင္းးးးး

ဒီပံုကို ကိုမိုးသီးဇြန္ဘေလာ့က ယူထားတာပါ။

၆၂ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႕ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အင္တာဗ်ဴး တခုကို သတိရမိပါတယ္။ ေမးမိတာက ကေလးအရြယ္ပါ ။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ ၇ တန္းေက်ာင္းသားေလးးးး၊ သူ႕ကို အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္း ေဟာေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဘာေတြ သိလိုက္သလဲ။ ဘယ္လို ခံစားရလဲ လို႕ေမးခြန္းေမးလိုက္ပါတယ္ ။ သူျပန္ေျဖတာေတြထဲမွာ သူအရင္တုန္းက ေတြးမိထားတာေလးေတြကိုလဲ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီထဲမွ အမွတ္အရဆံုးတခုကေတာ့ ….

သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ ပိုက္ဆံေတြကို သူတုိ႕ ဘုရင္ပံုနဲ႕ ထုတ္တယ္တဲ့။(သူေရာက္ေနတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံက ပိုက္ဆံကိုပဲ ျမင္ဖူးတာပါ) က်ေနာ္တုိ႕ကို မင္းတုိ႕ ဘုရင္ပံုျပဆုိရင္ ျခေသၤ့ပံုျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ရွက္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီေန႕မွ အာဇာနည္ေတြကို လူေတြမသိေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုကို ခုလို မထည့္ေတာ့တာလို႕ သူသိရတာပါတဲ့။ သူႀကီးလာရင္ လူတုိင္းသိေအာင္ သူေျပာျပခ်င္တယ္တဲ့။ ျခေသၤ့ပံုႀကီး မထည့္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေပါ့ေလ။

က်မစိတ္ထဲမွာ လိႈက္ကနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးတေယာက္ရဲ႕အျမင္ စူးရွမႈက က်မရင္ကို ထိုးေဖာက္သြားတာပဲ။ တုိ႕တာ၀န္ေတြ ေက်ဖို႕ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးလား။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အေတြးေတြက ထံုးစံအတုိင္း ဆက္ေတြးမိေတာ့တာပါပဲ။

အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ အတၳဳပတၱိေတြကို ဒီေန႕ ေခတ္လူငယ္ေတြ မသိေတာ့တာ.........။
အာဇာနည္ေန႕မွာ က်မတို႕ငယ္ငယ္ကလို ေက်ာင္းတြင္းေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ တုိင္းအလုိက္ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ေဆာင္းပါးၿပိဳင္ပြဲေတြ မရွိေတာ့တာ..........။
အာဇာနည္ေန႕မွာ ေက်ာင္းအလိုက္ ပန္းေခြေတြနဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တုိင္မွာ သြားၿပီး ပန္းေခြခ်ၾကတာမ်ိဳးေတြကို မေတြ႕ရေတာ့တာ...............။
ေရဒီယိုက ၊ေနာက္... က်မတို႕ၿမိဳ႕မွာဆို ဆန္စက္ေတြနဲ႕ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ သေဘၤာေတြက ဥၾသဆြဲသံမၾကားရေတာ့တာ...........။
ေရဒီယိုက ေမလွၿမိဳင္သီခ်င္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႕ခြန္းေတြ မလႊင့္ေပးေတာ့တာ.............။
ဒါေတြအားလံုးဟာ အာဏာရွင္ေတြက စနစ္တက် အစီအစဥ္ရွိရိွနဲ႕ ဖန္တီးထားတာေတြ ပါပဲ။ ဒါဟာ သူတို႕မွာ မရွိတဲ့ စြမ္းရည္ေတြ၊ သူတို႕ လိုက္မလုပ္ႏုိင္တဲ့ စြန္႕လႊတ္မႈေတြကို မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက သိသြားမွာ အတုယူၿပီး သူတို႕ကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္မွာ အဆံုးစြန္ဆံုး သူတုိ႕ကုိ ခုေနရာက ျဖဳတ္ခ်ပစ္မွာကို ေၾကာက္လို႕ပဲ မဟုတ္လား။

က်မတို႕မ်ိဳးဆက္ေတြက အာဇာနည္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ေတြ သတိၱေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးရမွာျဖစ္သလို လက္ရွိတုိင္းျပည္တြင္းက သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ စြန္႕လႊတ္မႈေတြ ကိုလဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးၾကရမွာပဲ။ ဒါ့ထက္ပိုလိုအပ္တာက ကိုယ္တုိင္ ဘယ္ေလာက္တုိင္းျပည္အတြက္ စြန္႕လႊတ္ေပးဆပ္မလဲ လက္ေတြ႕လုပ္ျပရမွာပါ။

က်မတို႕အရြယ္ မ်ိဳးဆက္ဘ၀ေတြအားလံုးက အမိျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးက ဘာေတြကို ရႏုိင္မလဲ ဆုိတာထက္ အမိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို ဘာေတြေပးဆပ္မလဲ ဆိုတာကို ပိုမုိျပသေပးရမယ့္ မ်ိဳးဆက္၊ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ျပရမယ့္ မ်ိဳးဆက္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ က်မကေတာ့ ဒီလုိပဲ ခံယူထားပါတယ္။ (ခုလက္ရွိေတာ့ အိမ္က သားေတာ္ေမာင္ကို ရွင္းျပေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ေမတၱာဆံုမွတ္

သူ႕ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႕ေစာင့္ႀကိဳခဲ့ရတယ္။
(သားဦးတုန္းက ဖိတ္စင္ခဲ့တာကိုး)

သူေရာက္လာတဲ့ေနာက္ ဘ၀ဟာတဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲ ခဲ့ျပန္တယ္။
သူ႕အတြက္ပဲ ဘ၀ျဖစ္လာသလို ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ယံုၾကည္လာခဲ့တယ္။
သူဟာ ခပ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူ႕ဘ၀ကုိ သူ ဖန္တီးတတ္ခဲ့တယ္။
မိခင္ႏို႕နဲ႕ ႀကီးျပင္းလာရာက တႏွစ္သားအလြန္မွာ လံုး၀ ႏုိ႕မစို႕ေတာ့ပဲ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။
ႏြားႏို႕ပူပူထဲ ေပါင္မုန္႕စိမ္ထားတာကို သူ႕အစားအစာအျဖစ္ သူ႕ဖာသာသူေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပန္တယ္။
ေလးဘက္ေထာက္မသြားပဲ ထုိင္ရာကေန ဖင္ေရႊ႕သြားတဲ့အဆင့္၊ အဲဒီကေန လမ္းတန္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
သြားေပါက္ေနာက္က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕သြားေတြကို သူ႕ဖာသာ တုိက္တတ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္ကပဲ။ ေဘစင္ကို မမွီလို႕ ခံုခုၿပီး သြားတိုက္တတ္တဲ့အရြယ္ကတည္းက အိပ္ယာ၀င္ သြားတုိက္တဲ့အက်င့္ကို သူက နားလည္လိုက္နာတယ္။
ထမင္းကို လက္နဲ႕ မစားတတ္ဘူး။ သူမ်ားလက္နဲ႕ခြံ႕ေကၽြးရင္လဲ မစားဘူး။ သူ႕ဇြန္းနဲ႕ ယူစားရင္လဲ မႀကိဳက္ဘူး။ (အေဖအေမ လဲမရဘူးေနာ္) ေရခြက္ကိုလဲ သူ႕အတြက္သီးသန္႕ထားရတယ္။ သူ႕ေရခြက္ကို ဘယ္သူမွယူေသာက္လို႕မရဘူး။
ပန္းေရာင္ က မိန္းမအေရာင္ဆိုၿပီး ပန္းေရာင္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အသံုးအေဆာင္ အ၀တ္အစားလံုး၀ မႀကိဳက္ဘူး။
ေနာက္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္အရြယ္မွာ သူတက္မယ့္ ေက်ာင္း…… သူ႕ဖာသာ သူေရြးခ်ယ္တယ္။
၆ ႏွစ္သားမွာ သူ႕ဖာသာသူ စက္ဘီးအေသးေလးကို ခြစီးရင္းနဲ႕ စီးတတ္သြားတယ္။
၇ ႏွစ္သားမွာ သူ႕ကို ကုတင္တလံုး လုပ္ေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုတယ္။
၁၀ ႏွစ္သားမွာ အခန္းတခုေပးဖုိ႕ေတာင္းဆုိတယ္။ သူေနမယ့္အခန္းကို သူ႕ဖာသာေရြးခ်ယ္တယ္။
တျဖည္းျဖည္းသူလုပ္ရမယ့္ အရာေတြကုိ သူ႕ဖာသာ ဖန္တီးတာကို သတိထားမိလာတယ္။

သားသား ပိုင္ထူးအံ့

သူမ်ားေတြ ေမြးေန႕ပြဲလုပ္လို႕ လုပ္ခ်င္သလားေမးရင္ အလုပ္ရႈပ္တယ္ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕ ေျဖတတ္တယ္။
သူ႕တႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕ တခါပဲ လုပ္ဖူးတယ္။
သူ႕အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ပူဆာဖူးတာက ကြန္ပ်ဴတာတလံုးပဲ။ အဲဒီမွာ VGA ကဒ္ဆိုလား တပ္ေပးဖုိ႕ ေတာင္းဆုိထားတယ္။
၀ါဆိုလမွာေမြးတာမို႕ ၀ါဆုိသကၤန္းကို သူ႕နာမည္နဲ႕ ႏွစ္တုိင္းကပ္ေပမယ့္ ကိုရင္၀တ္ခိုင္းတာ မရေသးဘူး။ ကိုရင္၀တ္ရင္ဘာျဖစ္မလဲတဲ့။ ကုသိုလ္ရတာေပါ့ ဆုိေတာ့ ခုလဲ ကုသိုလ္ရတာေတြ လုပ္ေနတာပဲတဲ့။ မ၀တ္ခ်င္ဘူးတဲ့။
ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆုရခဲ့ဘူးေပမယ့္ ခုေတာ့ ပန္းခ်ီကို လံုး၀ မဆြဲခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ၾကြားတာကိုလဲ သူက မုန္းတယ္တဲ့။ သားတုိ႕ အခန္းမွာ ၾကြားတတ္တဲ့တေယာက္ရွိတယ္။ ဘယ္လိုေတြၾကြားလဲ ေျပာပါဦးဆုိရင္ သူက အိမ္ကေန ကစားစရာေတြ ယူ ယူလာတယ္။ အေခြေတြ ယူယူလာတယ္ တဲ့ အဲဒါမေကာင္းဘူးတဲ့။ သူ႕တုိ႕အရြယ္ခ်င္း ဒါက ၾကြားေနတယ္လို႕ သူက ယူဆၿပီး ျပန္လာေျပာတာေလ။
သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာဆိုရင္ ဒါမ်ိဳး ခဏခဏလုပ္ေပးပါလို႕ ေျပာတတ္ေသးတယ္
သူႀကိဳက္တာေတြက ခ၀ဲသီးေၾကာ္ခ်က္၊ ၀က္သားလံုးေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ၀က္သားႀကံမဆုိင္၊ ငါးခူေၾကာ္၊ ငါးျမင္းနဲ႕ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္း၊ ပုဇြန္ငါးဆုပ္၊ ငါးေပါင္း၊ ၀က္သားေပါင္း၊ ကင္းမြန္အခ်ိဳေၾကာ္ခ်က္၊ ၁၂ မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳ၊ ကန္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ဟင္းခ်ိဳ။ အာလူးေၾကာ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္၊ ထမင္းေၾကာ္၊နံျပားပဲျပဳတ္၊ ဟမ္ဘာဂါ၊ ေပါက္စီ၊ ႏြားႏို႕၊
သူႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲလို႕ ေမးေတာ့ ခဏခဏေျပာင္းလဲတဲ့အေျဖေတြက သူလက္ရွိစိတ္၀င္စားမႈအေပၚ မူတည္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္လုိ႕ တခါမွမေျပာဖူးဘူး။ ဗုိက္ေတြဘာေတြခြဲရမွာ ေၾကာက္စရာႀကီးတဲ့။
(သူက အသက္ ၅ႏွစ္အရြယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အူအတက္ခြဲစိတ္ထားၿပီးသား)
သူ႕အေဖကေတာ့ သူသားကသူလုပ္ရမယ့္အရာကို သူ႕ဖာသာေရြးခ်ယ္တတ္တယ္တဲ့။
အခ်ိန္က်လာရင္ သူေရြးခ်ယ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။
ကိုယ့္ကိုမေလာဖုိ႕ ေျပာတယ္။
ဇူလိုင္လ ၁၆ ရက္ေန႕ က သူ႕ရဲ႕ ေမြးေန႕ေပါ့ ။ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
သူက တခါတေလေတာ့ ဘာလုပ္ရမယ္ ေတြေ၀တတ္သလိုပဲ။ ကရကဋ္ ရာသီဖြားေတြမို႕ ထင္ပါရဲ႕။ (အဲဒီရာသီဖြားေတြက ဘယ္ေတာ့မဆို လမ္း ၂ လမ္းနဲ႕ ေရြးခ်ယ္ေနရတတ္တယ္ဆိုလားပဲ။) အဲဒီအခါေတာ့ သူ ဘာလုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ဖို႕ မိဘကို အကူအညီေတာင္းတတ္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့…. သူလမ္းလြဲမသြားဖုိ႕၊ အခ်ိန္မီွ ေစာင့္ၾကည့္တည့္မတ္ေပးႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္တုိ႕မိဘေတြက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနရတုန္းပဲေပါ့။
(သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

သမဂၢ စိတ္ဓါတ္နဲ႕အတူ

သူမနဲ႕ စတင္သိရွိခဲ့တာက က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ခင္မင္ရတဲ့ လူ။ ေနာက္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တာခ်င္းလဲ တူ၊ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳးရိုးကလဲ ျဖစ္သူမုိ႕ သူတန္ဖိုးထားမိတ္ဆက္ေပးတဲ့ သူမကို ျမင္တာနဲ႕ ခင္မင္ခဲ့ရသည္။ ေန႕ရက္တုိင္း သြားအတူလာအတူ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၁၉၉၅ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာခါစ ၊ အန္တီ့ၿခံေရွ႕က တရားပြဲေတြကို တူတူသြားခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ မွတ္မိတာ တခုရွိေသးသည္။ သာမညဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဓါတ္ပံုကို ကူးယူျဖန္႕ခ်ီတဲ့ လူေတြဆီကို ကိုယ့္နယ္မွာ ေရာင္းဖို႕ ဓါတ္ပံုေတြ အမ်ားႀကီး ကူးဖို႕သြားမွာခဲ့ဖူးသည္။ မဟုတ္မခံစိတ္ဓါတ္ရွိသူ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပၚ အနစ္နာ ခံတတ္သူ၊ အားလံုးနဲ႕ တူတူ ခံစားခ်င္စိတ္ ရွိသူ။

ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္ က်မက ရန္ကင္းက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ႕ သိပၸံဘာသာတြဲကို ဂိုက္လုပ္ေပးေနခ်ိန္၊ ရန္ကင္းက ည ၈ နာရီခြဲအၿပီး အလံုကို ျပန္ရခ်ိန္တုိင္း သူတို႕ ၃၃ လမ္းထိပ္မွာ ဆင္းၿပီး ကားေျပာင္းစီးေနက်၊ က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူက ကားဂိတ္နားက သစ္ပင္ေအာက္က အုတ္ခံုေလးမွာ ထုိင္ၿပီး ေစာင့္ေပးေနက်။ ေျပာင္းစီးရမယ့္ ၃၃ လိုင္း မွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားၿပီဆို သူငယ္ခ်င္းက အေဖာ္လိုက္ပို႕ေပးတာကို သူမက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿမဲ။

တခါတရံေန႕လည္ဘက္ေတြမွာ သူ႕အိမ္ကို သြားေခၚတုိင္း သူ႕ေမာင္ေလးက အေအးပုလင္းကို သူတုိ႕အိမ္ေအာက္က ဆိုင္ကေန သြား၀ယ္လာၿပီး တိုက္ေနက်။ ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္တုနး္က က်မရဲ႕ ပီေအနဲ႕ က်မက လက္မထပ္ရေသး။ တခါတရံ ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာတဲ့ပီေအေလာင္းကို သူမနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးဖူးသည္။ ေနာက္ က်မတို႕ လက္ထပ္ပြဲ လုပ္ဖုိ႕ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနတဲ့ က်မက ဖိတ္စာအပ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွာ ဘာညာဘာညာေတြ လုပ္ေတာ့ သူကလဲ တက္ၾကြစြာ ကူညီေပးခဲ့သည္။


က်မတို႕ မဂၤလာပြဲကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူက တူတူတက္ေရာက္အားေပးခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက ပန္းေရာင္ ပိုးေျပာင္လံုခ်ည္ေလးနဲ႕ ပန္းေရာင္ ဇာကို ၀တ္လာၿပီး အရပ္ျမင့္ျမင့္မွာ ေဒါက္ဖိနပ္အျမင့္ႀကီးစီးလာတဲ့ သူမကို က်မပီေအရဲ႕ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက မ်က္စိ က်ၿပီး ေမးျမန္း မိတ္ဆက္ၾကသည္။ ဟဲ့ မလုပ္ၾကနဲ႕အဲဒါပိုင္ရွင္ရွိတယ္ဟလို႕ တားဆီးခဲ့ရတာ မွတ္မိေနေသးသည္။ ငယ္ႏုပ်ိဳရြယ္တဲ့သူမရဲ႕ အရိပ္ကို ခုထိမေမ့ႏုိင္သူေတြ ရွိေနဆဲပါ။

၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္ေတာ့ က်မက ရန္ကုန္ရဲ႕ အေ၀းမွာ။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕သတင္းေတြ ၾကားေနရသည္။ လမ္းဟိုဘက္က ဆႏၵျပေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဆီကို ကူးသြားေနတဲ့ သူ႕ကို လွမ္းတားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ကို ပါးရိုက္ပစ္တယ္ ဆိုတာ။ အဲဒီေနာက္ သူ႕ကို ၀တၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈ၊ ဆူပူရန္လံႈ႕ေဆာ္မႈနဲ႕ ဖမ္းတာ၊ ေနာက္ ေထာင္ခုႏွစ္ႏွစ္အေပါင္း သံုးႏွစ္လား ၊ ခုႏွစ္ႏွစ္အေပါင္း ခုႏွစ္ႏွစ္လား (မမွတ္မိေတာ့) ခ်မွတ္ခံရတာ။ အင္းစိန္ေထာင္ကေန သာယာ၀တီကို ေျပာင္းရတာ စသျဖင့္ သူမသတင္းေတြကို အေ၀းက နားေထာင္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရသည္။

ကိုယ္တုိင္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ သူမအိမ္ကို တေခါက္ေရာက္ေသးသည္။ သူမကေတာ့ အေ၀းကနယ္ေထာင္မွာ။ သူမအိမ္က ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႕ၿပီး ပါလာတဲ့ သတင္းေတြကိုသာ ေမးျမန္းသိခြင့္ရခဲ့သည္။ အဲဒီအေခါက္ေထာင္က်တဲ့အထဲ က်မသူငယ္ခ်င္းလဲ ပါသြားသည္။

ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းက ရက္မေစ့ပဲ ျပန္လႊတ္တဲ့ အထဲပါလာၿပီး ျပန္ထြက္လာသည္။ သူ႕ကို အေျပးသတင္းေမးရင္ သူမေရာ ျပန္လြတ္တဲ့အထဲ ပါသလား ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ လက္မွတ္ထိုးမထြက္ဘူးတဲ့။ ဘာလက္မွတ္လဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္မႈျဖစ္ရင္ အခု က်န္ရွိေနတဲ့ျပစ္ဒဏ္ကို ျပန္လည္က်ခံမယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို သူမ လက္မွတ္မထိုးဘူး သိရေတာ့ သူမကို ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေဇာနဲ႕ လက္မွတ္ထုိးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးဟာ လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ ေခါင္းမာမာနဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ေနဆဲ။ သူမနဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ တူတူေနတဲ့ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္ လြတ္လာျပန္ၿပီး သြားေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ သူမအေၾကာင္းေတြ သတင္းေတြ နားစြင့္မိရျပန္ၿပီ။ တကယ့္ကို ေျပလည္တာထက္ပိုေသာ ခ်မ္းသာေသာ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ သူမကေတာ့ ေထာင္ဆိုတာကို မေၾကာက္မရြံ႕ ၊ သူမရဲ႕ သတၱိကေတာ့ စံတင္ေလာက္ပါရဲ႕။

သူမ ေထာင္ကလြတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္မဆံုျဖစ္ခဲ့ေတာ့ က်မက ဒီဖက္ေရာက္ေနေလၿပီ္။ ေလာကထဲမွာ အရႈပ္ေတြလုပ္ရင္း အလုပ္ေတြ ရႈပ္ရင္း သူမနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ျပန္မဆံုႏုိင္ ဇာတ္လမ္းကို ၾကားသိရၿပီး စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္သူမရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ေရြးခ်ယ္မႈေတြ သိရသည္။ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ျဖစ္ၿပီး က်မက အဲဒီသူမလက္တြဲေဖာ္ရဲ႕ အကိုနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ခင္မင္တာမို႕ သူမေရြးခ်ယ္မႈကို မကန္႕ကြတ္မိေတာ့။

ဒီလုိနဲ႕ သူမတုိ႕မဂၤလာပြဲ ဆင္ႏြဲတဲ့ သတင္း.........
ေနာက္သူတို႕ သမီးေလးသတင္း...........၊
ေနာက္ ကိုကိုႀကီးတို႕ မင္းကိုႏုိင္တို႕ကို ထိန္းသိမ္းထားတ့ဲအခ်ိန္မွာ လက္မွတ္ေကာက္ခံတဲ့ သတင္း.....၊
ေနာက္ သူတုိ႕ရဲ႕ အျဖဴေရာင္လႈပ္ရွားမႈ သတင္း........၊
ေနာက္ ေလာင္စာဆီေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းဖို႕လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ သတင္း.........၊
ေနာက္ေတာ့….သမီးငယ္ေလးကို ခ်န္ထားလို႕ သူမကိုယ္တုိင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္တဲ့ သတင္းေတြကို ျမင္ရ ၾကားရ .. တခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္တုိင္ သတင္းေတြ လုပ္ေပးခဲ့ရ… ပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ သူမဘ၀ကို နားလည္စာနာရင္း မ်က္ရည္အႀကိမ္ႀကိမ္က်ရင္း….........
သူမအတြက္ခံစားရလြန္းလို႕ သမီးဖတ္ဖို႕စာကို ေရးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
အဲဒီစာကို အဂၤလန္က အဖြဲ႕တခုက ဘာသာျပန္ၿပီး အသံထြက္ဖတ္ရႈေပးတာလဲ အမွတ္တရျဖစ္ရေသးသည္။
ခုေတာ့ ၆၅ ႏွစ္ဆုိတဲ့ မတရားတဲ့ ျပစ္ဒဏ္နဲ႕ သူမက သူမရဲ႕ခ်စ္သမီးေလး သူမရဲ႕လက္တြဲေဖာ္တို႕နဲ႕ ေ၀းရာတနယ္စီမွာ….။
ပုန္းေအာင္ေနရစဥ္ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ဒီဖက္ကို ထြက္ခဲ့ပါလို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚခဲ့ဘူးေပမယ့္ … ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ သူမကိုလဲ နားလည္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ သတိၱ သူမရဲ႕ ဇြဲ ကိုေတာ့ ဘယ္လိုၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ိဳးေတြကမွ ေလ်ာ့ပါးသြားေစျခင္းငွာမတတ္ႏုိင္ပါေခ်။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ ေသြးနဲ႕ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္ကို မေမွးမွိန္ရေလေအာင္ သူမတို႕လို လူမ်ိဳးေတြက အေရာင္တင္ေပးခဲ့သည္။ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္မႈေတြကို ဘယ္လိုေရးျပလို႕မွ လိုက္မမွီႏုိင္၊
ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္ သမဂၢစိတ္ဓါတ္နဲ႕ ေက်ာင္းသားေသြးကိုေတာ့ ဘယ္လိုအာဏာရွင္မ်ိဳးေတြကမွ မၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္ ဆုိတာကို သမိုင္းက သက္ေသျပေနေလၿပီမဟုတ္ပါေလာ။

(၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား ထဲက ခ်စ္ခင္ရပါေသာ နီလာသိန္းသို႕ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္