စာေရးဆရာ နီကုိရဲ ဆံုးတာကို မ်က္ႏွာ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မေနာ္ေရးမွ သိလိုက္ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူနဲ႕ ျပန္ဆံုရဦးမယ္လို႕ ေတြးထားတာ။
တေလာက ခ်င္းမုိင္ေရာက္တုန္းကေတာင္ တူးတူးသာနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းေျပာမိေသးတယ္။ သူ႕စာအုပ္အသစ္မထြက္ႏုိင္တာ ထုတ္ေ၀သူက ညစ္ပတ္ထားတဲ့အေၾကာင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ေျပာျဖစ္တယ္။ အႏုပညာသမားကေတာ့ စီးပြားေရး ဘယ္သိပါ့မလဲေလ။ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းလွခ်ည္လား ထင္ၿပီး အဲဒီလူကို ပစ္ယံုတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ စိတ္ညစ္ခဲ့ရမယ္။ အႏုပညာသမားမို႕လဲ ပိုခံစားတတ္ခဲ့လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
သူနဲ႕ က်မကလဲ ဆံုေတြ႕ခင္မင္ခဲ့ပံုက ရိုးပါတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ေတာ့ ေလထန္ကုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းခက္မာနဲ႕ တူတူ သြားသြားထုိင္တတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ခင္ခဲ့တာပဲ ၊ သူက ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္ လကၡဏာၾကည့္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီး ခင္မင္ဖို႕ လြယ္ကူတယ္။ လက္ကေလး ထုိးေပးၿပီး အပ်င္းေျပ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အုပ္စုက က်မတို႕ခက္မာတုိ႕ ေမၿငိမ္းတုိ႕ေပါ့။ အဲဒီ ၉၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ၉၆ ႏွစ္စ ပိုင္းေတြမွာ တနလၤာသမီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေမၿငိမ္း၊ ခက္မာ၊ မုိခ်ာ့၊ မိုးခ်ိဳသင္း၊ ေကသီ ၊ က်မ ဆုိတဲ့ ခင္မင္းေဇာ္တုိ႕ က်ားမေတြ ဆံုေတြ႕ၿပီး မခြဲပဲ တတြဲတြဲ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ရက္စြဲေတြေပါ့။
ဗြီဒီယို ကင္မရာတလံုးနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ က်မေနာက္ကို ကင္မရာအိတ္ထမ္းၿပီး မၾကည္ ဟုိလူေတြ ရိုက္ပါလား။ ဒီရႈခင္းမုိက္တယ္ ရိုက္ရိုက္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးတတ္တာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ မျဖစ္ေသးတဲ့ စာေရးဆရာေပါက္စ နီကိုရဲေခၚ ကိုရဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႕စာေတြက မဂၢဇင္းေတြမွာေတာ့ နာမည္ထြက္ေနၿပီ။ ၾကည္ျပာေရာင္နဂၢတစ္မ်ားထဲက မသီတာကို နာမည္ေျပာင္းေပးရတဲ့အခ်ိန္လဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
သူနဲ႕ က်မက ညေနေစာပိုင္းေတြမွာ က်မအလုပ္လုပ္တဲ့ ၃၇လမ္းထဲက ရံုးခန္းမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ၿပီး သူေရာက္တာနဲ႕ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ညေစ်းဘက္ေတြ။ တခါတေလ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားဘက္ေတြ ။ ဘယ္မွ သိပ္မသြားခ်င္ရင္ ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႕အေနာ္ရထားလမ္း အနီးအနားက ပလက္ေဖာင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ေရာင္းေနတဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ စည္ကားေနတာမ်ိဳးေတြကို လုိက္ လိုက္ရိုက္ရတယ္။ က်မအဲဒီတုန္းက ကိုင္တဲ့ ဗြီဒီယိုကင္မရာကလဲ ခုလိုေသးေသးေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ပုခံုးမွာထမ္းရတယ္ ၊ ေနာက္ခုလို ေမာ္နီတာေသးေသးေလး မပါတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္ရတဲ့ ကင္မရာအႀကီး။ ဒီေတာ့ ရိုက္စရာ ရွိတာ ရိုက္ၿပီးရင္ သူက ေပးအမ က်ေနာ့္ကိုေပးဆိုၿပီး ကိုင္ေပးထားတာပဲ။ သူရိုက္ေစခ်င္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဆုိ အမ ရိုက္ ရိုက္ဆိုၿပီး အတင္းေခၚေတာ့တာ။
က်မတို႕ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြကို ပထမဆံုး ရိုက္တုန္းက ထင္တယ္။ ေစ်းသည္ေတြက ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး ေျပးမယ္လုပ္လို႕ ။ မနည္းလိုက္ဆြဲရတယ္။ က်မတုိ႕ အေပ်ာ္ရိုက္တာပါ ။ အရုိက္က်င့္ေနတာပါဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရွင္းျပ လုပ္ရတယ္။ ဘာလို႕ ထြက္ေျပးတာလဲ ေျပာေတာ့ စည္ပင္က လာရိုက္တာ မွတ္လို႕တဲ့။
နီကိုရဲ ဆီမွာ ထူးျခားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ က်မ ျမင္ဖူးသမွ်လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ အရင္းႀကီးမယ္ အဖ်ားရႈးရႈးသြယ္သြယ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလးေထာင့္လက္ စသျဖင့္ ရွိေပမယ့္ သူ႕လက္ကေတာ့ အရင္းက ေသးၿပီး အဖ်ားပိုင္း ပထမဆစ္က ႀကီးေနတယ္။ က်မက သူ႕လက္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး နင္က ဒီလက္ေၾကာင့္ ဒါ့ထက္နာမည္ႀကီးတဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ္လို႕ေတာင္ ျပန္ေနာက္ခဲ့ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လြိဳင္ေကာ္ဖက္ေရာက္ ... ေနာက္ စာေပနယ္က အားလံုးနဲ႕ အဆက္ျပတ္သေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းမွာ ခက္မာက ပုသိမ္အိမ္ကိုလာလည္တယ္။ အိမ္မွာအိပ္ခါနီး ညဘက္က်ေတာ့ သတိတရ ဘယ္သူရွိေသးလား သူဘာလုပ္ေနလဲ ေလွ်ာက္ေမးေနတုန္း ခက္မာက ျဗဳန္းကနဲ အမ နီကိုရဲဆီ ဖုန္းဆက္မလား သူ႕ဟန္းဖုန္းနံပါတ္ က်မဆီမွာ ရွိတယ္တဲ့။ ေအး ဆက္ၾကည္ရေအာင္ ဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ အမ ပုသိမ္ျပန္ေရာက္ေနသလား။ ကေလး ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ အကုိေရာ ဘယ္မွာလဲ ေမးခြန္းေတြခ်ည္း ေမးျဖစ္ၾကတယ္။ ေအး ဒီတခါ ရန္ကုန္လာရင္ ေလထန္ကုန္းကို လာလည္ဦးမယ္ဆုိေတာ့ ေလထန္ကုန္းက သိပ္မစည္ေတာ့ဘူး အမရဲ႕။ ခု ဂ်က္ကာ တခုေျပာင္းထုိင္တယ္ တဲ့။
ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္ေပမယ့္ မဆံုျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေလထန္ကုန္းမဟုတ္ပဲ ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ အင္း၀ စာအုပ္ဆုိင္နားက နာမည္ေမ့ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးအေမေတြျဖစ္ေနေတာ့ အရင္ကလို တေမ့တေမာ မထုိင္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။
မေတြျဖစ္တာ ၾကာေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ဒီလဆန္းပိုင္းကပဲ သူ႕အေၾကာင္းကို သတိတရေျပာျဖစ္ၿပီး ခုေတာ့ သူဆံုးၿပီတဲ့။ အႏုပညာသမားေတြမွာ ကိုယ္မွန္ေနတာကိုေတာင္ စီးပြားေရးသမားရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈထဲက ရုန္းထြက္ဖုိ႕ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္ခဲ့လို႕ ေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၴဳေတြ မထုတ္ႏုိင္ပဲ ပရိသတ္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္း အဲလိုျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားေတြက သူ႕ကို အသက္တုိေစတာျဖစ္မွာပဲ။
ေပ်ာ္စရာေတြ အေရးေကာင္းခဲ့တဲ့ နီကိုရဲ ဆုိတဲ့ ရိုးသားတဲ့ ကိုရဲ၀င္း တေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ရွိပါေစလို႕ပဲ အမ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဗြီဒီယို ကင္မရာ ကိုင္တိုင္း သတိရေနဆဲပါ။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
တေလာက ခ်င္းမုိင္ေရာက္တုန္းကေတာင္ တူးတူးသာနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းေျပာမိေသးတယ္။ သူ႕စာအုပ္အသစ္မထြက္ႏုိင္တာ ထုတ္ေ၀သူက ညစ္ပတ္ထားတဲ့အေၾကာင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ေျပာျဖစ္တယ္။ အႏုပညာသမားကေတာ့ စီးပြားေရး ဘယ္သိပါ့မလဲေလ။ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းလွခ်ည္လား ထင္ၿပီး အဲဒီလူကို ပစ္ယံုတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ စိတ္ညစ္ခဲ့ရမယ္။ အႏုပညာသမားမို႕လဲ ပိုခံစားတတ္ခဲ့လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
သူနဲ႕ က်မကလဲ ဆံုေတြ႕ခင္မင္ခဲ့ပံုက ရိုးပါတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ေတာ့ ေလထန္ကုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းခက္မာနဲ႕ တူတူ သြားသြားထုိင္တတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ခင္ခဲ့တာပဲ ၊ သူက ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္ လကၡဏာၾကည့္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီး ခင္မင္ဖို႕ လြယ္ကူတယ္။ လက္ကေလး ထုိးေပးၿပီး အပ်င္းေျပ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အုပ္စုက က်မတို႕ခက္မာတုိ႕ ေမၿငိမ္းတုိ႕ေပါ့။ အဲဒီ ၉၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ၉၆ ႏွစ္စ ပိုင္းေတြမွာ တနလၤာသမီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေမၿငိမ္း၊ ခက္မာ၊ မုိခ်ာ့၊ မိုးခ်ိဳသင္း၊ ေကသီ ၊ က်မ ဆုိတဲ့ ခင္မင္းေဇာ္တုိ႕ က်ားမေတြ ဆံုေတြ႕ၿပီး မခြဲပဲ တတြဲတြဲ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ရက္စြဲေတြေပါ့။
ဗြီဒီယို ကင္မရာတလံုးနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ က်မေနာက္ကို ကင္မရာအိတ္ထမ္းၿပီး မၾကည္ ဟုိလူေတြ ရိုက္ပါလား။ ဒီရႈခင္းမုိက္တယ္ ရိုက္ရိုက္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးတတ္တာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ မျဖစ္ေသးတဲ့ စာေရးဆရာေပါက္စ နီကိုရဲေခၚ ကိုရဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႕စာေတြက မဂၢဇင္းေတြမွာေတာ့ နာမည္ထြက္ေနၿပီ။ ၾကည္ျပာေရာင္နဂၢတစ္မ်ားထဲက မသီတာကို နာမည္ေျပာင္းေပးရတဲ့အခ်ိန္လဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
သူနဲ႕ က်မက ညေနေစာပိုင္းေတြမွာ က်မအလုပ္လုပ္တဲ့ ၃၇လမ္းထဲက ရံုးခန္းမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ၿပီး သူေရာက္တာနဲ႕ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ညေစ်းဘက္ေတြ။ တခါတေလ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားဘက္ေတြ ။ ဘယ္မွ သိပ္မသြားခ်င္ရင္ ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႕အေနာ္ရထားလမ္း အနီးအနားက ပလက္ေဖာင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ေရာင္းေနတဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ စည္ကားေနတာမ်ိဳးေတြကို လုိက္ လိုက္ရိုက္ရတယ္။ က်မအဲဒီတုန္းက ကိုင္တဲ့ ဗြီဒီယိုကင္မရာကလဲ ခုလိုေသးေသးေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ပုခံုးမွာထမ္းရတယ္ ၊ ေနာက္ခုလို ေမာ္နီတာေသးေသးေလး မပါတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္ရတဲ့ ကင္မရာအႀကီး။ ဒီေတာ့ ရိုက္စရာ ရွိတာ ရိုက္ၿပီးရင္ သူက ေပးအမ က်ေနာ့္ကိုေပးဆိုၿပီး ကိုင္ေပးထားတာပဲ။ သူရိုက္ေစခ်င္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဆုိ အမ ရိုက္ ရိုက္ဆိုၿပီး အတင္းေခၚေတာ့တာ။
က်မတို႕ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြကို ပထမဆံုး ရိုက္တုန္းက ထင္တယ္။ ေစ်းသည္ေတြက ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး ေျပးမယ္လုပ္လို႕ ။ မနည္းလိုက္ဆြဲရတယ္။ က်မတုိ႕ အေပ်ာ္ရိုက္တာပါ ။ အရုိက္က်င့္ေနတာပါဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရွင္းျပ လုပ္ရတယ္။ ဘာလို႕ ထြက္ေျပးတာလဲ ေျပာေတာ့ စည္ပင္က လာရိုက္တာ မွတ္လို႕တဲ့။
နီကိုရဲ ဆီမွာ ထူးျခားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ က်မ ျမင္ဖူးသမွ်လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ အရင္းႀကီးမယ္ အဖ်ားရႈးရႈးသြယ္သြယ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလးေထာင့္လက္ စသျဖင့္ ရွိေပမယ့္ သူ႕လက္ကေတာ့ အရင္းက ေသးၿပီး အဖ်ားပိုင္း ပထမဆစ္က ႀကီးေနတယ္။ က်မက သူ႕လက္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး နင္က ဒီလက္ေၾကာင့္ ဒါ့ထက္နာမည္ႀကီးတဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ္လို႕ေတာင္ ျပန္ေနာက္ခဲ့ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လြိဳင္ေကာ္ဖက္ေရာက္ ... ေနာက္ စာေပနယ္က အားလံုးနဲ႕ အဆက္ျပတ္သေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းမွာ ခက္မာက ပုသိမ္အိမ္ကိုလာလည္တယ္။ အိမ္မွာအိပ္ခါနီး ညဘက္က်ေတာ့ သတိတရ ဘယ္သူရွိေသးလား သူဘာလုပ္ေနလဲ ေလွ်ာက္ေမးေနတုန္း ခက္မာက ျဗဳန္းကနဲ အမ နီကိုရဲဆီ ဖုန္းဆက္မလား သူ႕ဟန္းဖုန္းနံပါတ္ က်မဆီမွာ ရွိတယ္တဲ့။ ေအး ဆက္ၾကည္ရေအာင္ ဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ အမ ပုသိမ္ျပန္ေရာက္ေနသလား။ ကေလး ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ အကုိေရာ ဘယ္မွာလဲ ေမးခြန္းေတြခ်ည္း ေမးျဖစ္ၾကတယ္။ ေအး ဒီတခါ ရန္ကုန္လာရင္ ေလထန္ကုန္းကို လာလည္ဦးမယ္ဆုိေတာ့ ေလထန္ကုန္းက သိပ္မစည္ေတာ့ဘူး အမရဲ႕။ ခု ဂ်က္ကာ တခုေျပာင္းထုိင္တယ္ တဲ့။
ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္ေပမယ့္ မဆံုျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေလထန္ကုန္းမဟုတ္ပဲ ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ အင္း၀ စာအုပ္ဆုိင္နားက နာမည္ေမ့ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးအေမေတြျဖစ္ေနေတာ့ အရင္ကလို တေမ့တေမာ မထုိင္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။
မေတြျဖစ္တာ ၾကာေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ဒီလဆန္းပိုင္းကပဲ သူ႕အေၾကာင္းကို သတိတရေျပာျဖစ္ၿပီး ခုေတာ့ သူဆံုးၿပီတဲ့။ အႏုပညာသမားေတြမွာ ကိုယ္မွန္ေနတာကိုေတာင္ စီးပြားေရးသမားရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈထဲက ရုန္းထြက္ဖုိ႕ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္ခဲ့လို႕ ေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၴဳေတြ မထုတ္ႏုိင္ပဲ ပရိသတ္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္း အဲလိုျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားေတြက သူ႕ကို အသက္တုိေစတာျဖစ္မွာပဲ။
ေပ်ာ္စရာေတြ အေရးေကာင္းခဲ့တဲ့ နီကိုရဲ ဆုိတဲ့ ရိုးသားတဲ့ ကိုရဲ၀င္း တေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ရွိပါေစလို႕ပဲ အမ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဗြီဒီယို ကင္မရာ ကိုင္တိုင္း သတိရေနဆဲပါ။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
