ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အပိုင္း ၂ ၊ အခန္း ၁၂

အခန္း(၁၂)

ေထာင္ဆိုတာ ေနတတ္ရင္ အက်ယ္ႀကီးပါလို႕ ေျပာတတ္တဲ့ ေထာင္ထဲ၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္သူေတြရဲ႕ စကားေတြလိုပါပဲ။ ေထာင္ထဲကုိ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ ဆုိၿပီး ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႕ ၀င္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွိလာသလို ၀င္လာသမွ်ကလဲ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူေတြ မ်ားေနေတာ့ သိပ္ၾကမ္းတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမေတြလဲ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္ၾကတယ္။ သူတုိ႕ေတြက အစပိုင္းမွာ သာမန္ရာဇ၀တ္မႈသည္ေတြလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံခဲ့ေပမယ့္ ေျခာက္လဲ မေၾကာက္ ၊ေျမွာက္လဲ မေျမာက္တဲ့ သူေတြဆိုတာ သိလာေတာ့ ပံုမွန္ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ေနာက္ အႀကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ သူတို႕ မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပႏိုင္ ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတာ လက္ေတြ႕ သိလာေတာ့ ဆက္ဆံေရးက ထင္သေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူး။ ေနတတ္ရင္ က်ယ္လာတဲ့ သေဘာပဲ ထင္ပါရဲ႕။

အျပင္မွာ သူတို႕ ေမးခြင့္မႀကံဳတဲ့ ၈ေလးလံုးတုန္းက ရန္ကုန္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဘုန္းေမာ္ ေသနတ္ပစ္ခံရတဲ့ေန႕ကအေျခအေနေတြ၊ ေရဒီယိုက သတင္းမွာ တလြဲေက်ညာေတာ့ ေဒါသထြက္ၾကရတာေတြ စံုေနတာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြက ၿမိဳ႕အလိုက္ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အေပ်ာ္ခရီးစဥ္ေတြကို စီကာပတ္ကံုးနားေထာင္ခ်င္လို႕ ခဏခဏ ျပန္ေျပာျပၾကရတယ္။ အဲဒီပစ္ကနစ္မွာ ကစားတဲ့ နည္းေတြကိုလဲ သင္ေပးရေသးတယ္။ က်မက ဂိမ္းမာစတာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ တေယာက္က သြားေထာင္လို႕ သူတို႕ကို ကစားနည္းေတြ ေရးေပးပါ တဲ့ ။ ဟဲ့ နင္တုိ႕ကဘယ္မွာ သြားေဆာ့မွာတုန္း လို႕ ခပ္ရိရိ ေမးေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့တဲ့ သူတုိ႕ကလဲ အားက်မခံ။

တခ်ိဳ႕ ေထာင္မႈးအဆင့္ေတြက ဒီမုိကေရစီလူထု လႈပ္ရွားမႈကို ေထာက္ခံတယ္။ သူတုိ႕ သိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြကို လာလာေမးၿပီး လာနားေထာင္ တတ္တယ္။ အစက ကိုယ္ကလဲ ေျပာရမလား မေျပာရဘူးလား ဇေ၀ဇ၀ါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လဲ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ ။ ရသေလာက ္ေျပာမယ္ စည္းရံုးမယ္္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ေျပာျပျဖစ္ေတာ့တယ္။

ေထာင္၀န္ထမ္းေတြထဲမွာ ေကာင္းတဲ့လူလဲ ရွိတယ္ဆုိတာ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ နယ္ေျမတုိင္းမွာ လူေကာင္းလူဆိုး ရွိေနတာပဲ ဆုိတာမ်ိဳးကို လက္ေတြ႕ သိလာတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကိုယ့္လိုပဲ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ လူေတြထဲကပဲ ဒီအဖြဲ႕ကစည္းလံုးေတာ့ ျဖိဳခြဲခ်င္စိတ္နဲ႕ ေသြးခြဲစကားေတြကို ဆိုတာေတြ လဲ ႀကံဳလာရတယ္။ အေသးအဖြဲေလးေတြကို တေန႕နည္းနည္းလာေျပာတာမ်ိဳးေပါ့။ က်မကိုခဏခဏ လာအေျပာဆံုးက ရိကၡာကိုင္တာကို က်မတုိ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ အငယ္ဆံုးကို ေပးထားတယ္။ အဲဒီတေယာက္က ၀က္အူေခ်ာင္းေတြကို ဘယ္လိုယူစားတယ္ ဘယ္မုန္႕ကို ဘယ္လို္္ခိုးစားတယ္ ဘယ္သူက ဘယ္သူနဲ႕ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ လာေျပာတဲ့လူကို က်မတုိ႕က အကုန္စြန္႕ႏုိင္လို႕ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တာလို႕ ဒီေတာ့ အစားတလုပ္အတြက္ စကားတခြန္းအတြက္ ဘာမွ ေနာက္ဆံမတင္းဘူးလို႕ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။

က်မကို ေျပာသလိုပဲ ေနာက္လူေတြကိုလဲ အဲလိုေျပာတာေတြ ရွိတယ္။ က်မတို႕ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေနတဲ့ တေလွ်ာက္လံုး အဲလို အစားအေသာက္ကိစၥေတြနဲ႕ စကားမ်ားတာ တခါမွမျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။

ေနာက္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ျပန္သတိရတဲ့အထဲမွာ ေထာင္ထဲက ဖုန္းေမာ္ေန႕လိုမ်ိဳး ။ ၈ေလးလံုးေန႕ေတြ အာဇာနည္ေန႕ေတြလိုမ်ိ္ဳး အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေတြမွာ ရွိတဲ့လူေလးနဲ႕ မိန္းမေထာင္ရဲ႕ ေထာင့္တခုခုမွာ အားလံုးၿငိမ္သက္ ၈ စကၠန္႕တုိ႕ ၊ အားလံုးအေလးျပဳတုိ႕ ခိုးလုပ္ၾကရတာေလးေတြပါပဲ။ အဲဒီလို အခမ္းအနားမ်ိဳးကို လံုး၀ လုပ္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မရရေအာင္ခိုးလုပ္ၾကရတယ္။ တခါတေလ မနက္အေစာႀကီး ထလုပ္ၾကတယ္။ တခန္းနဲ႕တခန္း အခ်က္ျပအသံေပးၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနတာမ်ိဳးကို ေသခ်ာ လုပ္ၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာမလြယ္ရင္ ေန႕လည္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ညေန တန္းပိတ္ခါနီး အဲလိုပဲ အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး လုပ္ၾကတာပဲ။ ေနာက္ အဲဒီေန႕ နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္ရစရာ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တယ္ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးၾက ျငင္းခုန္ၾကနဲ႕ အခမ္းအနားကို အသက္၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။

အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ လုပ္လာရေတာ့ အျပင္မွာ လဲ အဲလိုေန႕ေတြမွာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တိတ္တဆိတ္ဆက္သြယ္ လုပ္တဲ့ အက်င့္ပါလာတယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ေရာက္ေတာ့လဲ လူစံုႏိုင္သမွ် ဆံုၿပီး လဘက္ရည္ဆုိင္လို အေအးဆုိင္လိုမ်ိဳးမွာ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္ၿပီး ၈ စကၠန္႕ တိတ္ဆိတ္ေနတာမ်ိဳးကို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပင္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲလို သတိတရ လုပ္ျဖစ္တာကိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနမိၾကတယ္။

ဒီလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ တခ်ိဳ႕ေန႕ေတြကို အေလးအျမတ္ျပဳတာ မေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။ လံုၿခံဳေရးေၾကာင့္ ေငြေရးေၾကးေရးေၾကာင့္ ဆုိတာေတြ သိလာရေတာ့ ေထာင္ထဲမွာနဲ႕ ေထာင္ျပင္ေရာက္တုန္းက လုပ္ခဲ့ရတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကေလးကို သိပ္သတိရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေထာင္သက္ ၂ ႏွစ္ဆုိတာ ဘာမွမၾကာလိုက္သလိုပါပဲ။ ေမလ ၈ ရက္ ၁၉၉၂ မွာ က်မေထာက္ရက္ေစ့နဲ႕ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့တယ္လို႕ ေျပာတဲ့အခါမွာ အဲဒီတုန္းကလဲ အခု လႊတ္သလိုပဲ န၀တက ၄၀၁ နဲ႕ ျပန္လႊတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒီေတာ့ သူမ်ားေတြက ၄၀၁ နဲ႕ လြတ္လာ သလားေမးရင္ ေဒါသထြက္ရတယ္ ။ မဟုတ္ဘူး ႏွစ္ေစ့လြတ္တာလို႕ ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေထာင္က်ရင္ ေလွ်ာ့ရက္ေပးတယ္ တႏွစ္ ၂ လရတယ္။ ၁၉၉၅ ခုနွစ္က စၿပီး မေပးေတာ့ဘူး။

ေထာင္က လြတ္တဲ့ေန႕မွာေတာ့ မိန္းမေထာင္ေလးတံခါးေရာက္ရင္ ေနာက္ျပန္မၾကည့္နဲ႕ေနာ္ ဆိုတ့ဲ က်န္ရစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစကားကို နားမေထာင္ျဖစ္ပဲ သူတုိ႕ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး အျပင္က ေစာင့္ေနမယ္ စိတ္ခ်ေနာ္လို႕ ျပန္ေအာ္ေျပာခဲ့မိတာေလးကို ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးမိတိုင္း လြမ္းပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ဘူး လို႕ စိတ္ထဲက အာခံတဲ့ အေတြးကလဲ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဆံုးမစကားေျပာေနခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုး ေတြးေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ နည္းနာ ေျပာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ အရင္လြတ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ စကားကိုလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိရေနမိေသးတယ္။ ေထာင္ထြက္လက္မွတ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေထာင္ဘူးတံခါးက ငံု႕ထြက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ေလာကႀကီးကေတာ့ ပံုမွန္လႈပ္ရွား သြားလာေနတာပဲ ျမင္ရပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ဘ၀ေတြကို စေတးေနတဲ့ ႏုိင္ငံကိုခ်စ္တဲ့လူေတြ ရွိေနေသးတယ္၊ သူတုိ႕ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံေနရတယ္ ဆုိတာေတြကို အားလံုးကို သိေစခ်င္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမွာ ဒီလိုလူေတြ ရွိေနတာကို အားလံုးသိေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀ေရာက္ခ်င္တယ္လို႕ တမ္းတမိတာကေတာ့ ေထာင္ကလြတ္ လြတ္ခ်င္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ပါပဲ။ ေထာင္ကလြတ္တဲ့ေန႕က အေပ်ာ္ဆံုး ဆုိတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မခံစားရဘူး။

ပုသိမ္ေထာင္က ၿမိဳ႕လည္ေစ်းနားနီးနီးဆိုေတာ့ ေထာင္ျပင္ကို ေရာက္တာနဲ႕ ေစ်းထဲက ဆိုင္ကိုပဲ တန္းသြားၿပီး စားခ်င္တာ စားဖို႕ အားခဲစားေပမယ့္လို႕ တကယ္ၿမိဳခ်လို႕ မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕လည္က က်မ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀က္သားငါးဆုပ္လံုးနဲ႕ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ဆုိင္က က်မလဲ ၀င္သြားေရာ မွာစရာမလိုပဲ ထည့္ၿပီးသားလာခ်ေပးတာပါ။ ဘယ္လိုမွ ကုန္ေအာင္မစားႏုိင္လို႕ ဘာလဲ အႀကိဳက္ေျပာင္းသြားသလား ၊ ခံတြင္းမေတြ႕တာလား လို႕ေတာင္ ေမးယူရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ အိမ္က စားတဲ့ ေပၚဆန္းေမႊးထမင္းက ေပ်ာ့ေနသလိုနဲ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲကနင္ေနပါတယ္။ အိပ္ေတာ့လဲ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ မအိပ္တတ္ေတာ့သလိုလိုနဲ႕ အသားမက်တဲ့ ေထာင္ထြက္ဘ၀ပါပဲ။ တေန႕လည္လံုး တညေနလံုး စကားေျပာလိုက္တာ မရပ္မနားကို ျဖစ္လို႕။ အစားမ၀င္တာကေတာ့ အမွတ္တရပါပဲ။ ေထာင္ထမင္းမာမာနဲ႕ ဟင္းေျခာက္ေတြ စားေနရတဲ့ က်မတို႕ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းေတြက အစာအသစ္ကို လက္ခံဖုိ႕ ျငင္းဆန္ခ်င္တာလားလို႕ စဥ္းစားမိေသးတယ္။

ေထာင္က လြတ္လာၿပီးမွ ေထာင္ဆိုတာ ပန္းပဲဖုိဆိုတဲ့ စာသားကို ပိုသေဘာေပါက္လာတယ္။ သံက ပန္းပဲဖုိထဲ ေရာက္သြားၿပီး မီးနဲ႕ေတြ႕ ထုေထာင္းတာခံၿပီး သံေကာင္းတဲ့ ဓါးတလက္အျဖစ္ ထြက္လာသလို သစ္သား၀င္သြားရင္ေတာ့ ျပာျဖစ္ၿပီး ထြက္လာမွာပါပဲ။ ေထာင္က်ၿပီး ႏုိင္ငံေရးကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ လူေတြကိုလဲ ေတြ႕လာရသလို က်မတို႕ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ေျပးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုိင္ဘက္ ေဟာင္းေတြ ၊ ေထာင္က်ဖက္ေတြလဲ ရွိလာပါတယ္။ သူတုိ႕ တတ္ႏုိင္သေလာက္လုပ္ၿပီး သူတုိ႕ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တဲ့ လမ္းေရြးခ်ယ္သြားၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္လဲ အဲဒီအခ်ိန္က တရားမရွိတဲ့ က်မအေနနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္နာခဲ့ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

(ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳအခ်ိဳ႕ထဲက မွတ္မိသေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမ့က်န္ေကာင္း က်န္ေနႏုိင္ေသးတာမို႕ သတိရတုိင္း ျဖည့္စြက္ေရးသြားပါဦးမယ္။ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဒသမွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြကို အပိုင္း(၃) အျဖစ္ ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမယ္။အားေပးပါဦးေနာ္..)