အတိတ္ရဲ႕ေျခရာ

ဒီလဆန္းပိုင္းက ခ်င္းမုိင္ေရာက္ေနတုန္း မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ဖုန္းျမည္လာတယ္။ အေရးႀကီးလို႕ ဆက္တယ္ ထင္တယ္ ဆုိၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ ဖုန္းကိုင္ေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ တေယာက္က အမ က်ေနာ့္သားေတာ့ ခုမနက္ပဲ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ျပည့္ကာစ သူ႕သားကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္လိုက္ၿပီး ဘာမွေတာင္မေျပာႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ဆက္အိပ္မရေတာ့ပဲ မ်က္စိလဲေၾကာင္ လူလဲ ေငါင္သြားတယ္။

စိတ္ေတြက ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ခုလို မိုးတြင္းကာလကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ရဲ႕ ၾသဂတ္စ္လ တရက္ေန႕ ေန႕လည္ ၁၁ နာရီမွာ သားႀကီးကို ေမြးခဲ့တယ္။ သားေမြးရင္ အံ့မင္းေဇာ္လို႕ မွည့္မယ္ ။ သမီးေမြးရင္ ခင္မင္းေဇာ္လို႕ မွည့္မယ္လို႕ နာမည္ေရြးထားခဲ့တဲ့ အတြက္ သားနာမည္ အံ့မင္းေဇာ္ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မနက္ ၆ နာရီကတည္းက ေရမႊာေပါက္ၿပီး မေမြးႏုိင္ျဖစ္ေနတာမို႕ ညွပ္ဆြဲေမြးခဲ့ရတဲ့ သားက အသက္မရွည္ရွာဘူး ။ ေနာက္ေန႕ ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာ ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သားက အခ်င္းလည္ပင္းပတ္ေနတာတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူက ေရေတြ မြန္းခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ကေလး ကုိယ္၀န္ရွိေနတာ မသိပဲ ငွက္ဖ်ားေဒသေတြ ခရီးထြက္ေနေတာ့ ငွက္ဖ်ားကာကြယ္ေဆးေတြ ေသာက္ေနတာလဲ ပါမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ပထမဆံုး ကိုယ့္ရဲ႕ သားဦးေမြးေတာ့ အနီးအနားမွာ မိန္းမေဖာ္လဲ မရွိ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမရွိ၊ ေနာက္ေဆးရံုမွာလဲ တကယ့္ကၽြမ္းက်င္သူ အိုဂ်ီမရွိ၊ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္မရွိ၊ ဖရူဆိုေဆးရံုကို သြားစစ္ေဆးေနတယ္ ဆုိလား။ လြိဳင္ေကာ္ဆိုတာ ကယားျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆုိေပမယ့္ နယ္ေဆးရံုဆုိေတာ့ ဘာမွ ျပည့္ျပည့္စံုစံုမရွိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကေလးညွပ္ဆြဲေမြးေပးတဲ့ ဆရာ၀န္မငယ္ငယ္ေလး နာမည္က ႏြယ္ႏြယ္၀င္းတဲ့။ သူတေယာက္တည္း ညွပ္ဆြဲတာ မႏုိင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆရာ၀န္ငယ္ငယ္ေလး ေကာင္းျမတ္ ဆုိတာကပါ ၀င္ဆြဲေပးရေသးတာကလား။ ေမြးခန္းထဲမွာ အသံတိတ္ေနလို႕ အျပင္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ သက္ဆုိင္သူကလဲ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕။ က်မတို႕ ၂ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနရတဲအခ်ိန္ပါပဲ။

ကေလးဆံုးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမငိုျဖစ္ေသးဘူး။ ေမြးၿပီးကတည္းက အသက္ရႈ ရပ္ရပ္ သြားတဲ့ ကေလးနဲ႕ ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့အေမလက္သစ္ရဲ႕ ဘ၀ကလဲ ျပန္မေတြးခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာပဲ။ ေနာက္ ကေလးကို ေအာက္စီဂ်င္ေပးရမယ္ဆုိေတာ့ ျပည္နယ္ေဆးရံုမွာ မရွိလို႕ လြိဳင္ေကာ္ စစ္ေဆးရံုကေန သြားငွားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ကယားအထူးေဒသ (၃) ရဲ႕ ဆက္ဆံေရး တာ၀န္ခံ လုပ္ေနရတဲ့ က်မ ပီေအက သြားငွားေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက ေတာ္ေတာ္ကူညီခဲ့တာပဲေလ။ စစ္ေဆးရံုမွာ ရွိတဲ့ တလံုးတည္းေသာ ေအာက္စီဂ်င္ ဗူးကို ငွားေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႕နဲ႕ ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူမို႕ထင္ပါရဲ႕။

ကေလးကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႕တုန္းက အိမ္မွာေရာက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ဆို စကားေျပာျဖစ္တုိင္း၊ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္ဆံုရင္ အ့ံမင္းေဇာ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနမွာ။ ဘယ္လိုေဆာ့ေနမွာ ဆုိတာမ်ိဳးေတြကလဲ ခဏခဏ ေျပာထားတာ ဆိုေတာ့ ကေလးဆံုးၿပီးေဆးရံုးက ဆင္း ၊ အိမ္ျပန္ေတာ့ သူတို႕ေတြကလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕။ က်မကလဲ သူတုိ႕ကိုေတြ႕တာနဲ႕ အံ့မင္းေဇာ္ေတာ့ ျပန္ပါမလာေတာ့ဘူးဟယ္ ဆုိၿပီး ငိုတာပါပဲ။( အဲဒီတုန္းက ေရာက္ေနတာ ေထာင္ထဲမွာ ဆံုးသြားတဲ့ သက္၀င္းေအာင္ အပါအ၀င္ ခု ေအေအပီပီ အတြင္းေရးမွဴး ကိုတိတ္ႏုိင္ ၊ အာအက္ဖ္ေအမွာ လုပ္သြားတဲ့ မင္းဇင္၊ ေထာင္တသက္တကၽြန္းက်ေနဆဲ အကိုႀကီးတေယာက္။ ေနာက္ အေမရိကားေရာက္ေနတဲ့ မင္းဇင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္။ )

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီသားႀကီး ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္ကို ဘ၀မွာ ေမ့ထားခ်င္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ခုုျပန္ေတြး ျပန္ေရးေတာ့ ျပန္ခံစားရတယ္။ ကေလးဆံုးသြားတာကို အေမကို တုိက္ရိုက္လာေျပာရလား ဆုိၿပီး အစိမ္း၀တ္သူနာျပဳႀကီးက လာဆူတာလဲ သူ ခံေနရတာပဲ။ ၾကားခါစက မငိုပဲ ၿပီးမွ ငိုေတာ့ မတိတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနတာမို႕ အစိမ္း၀တ္ႀကီးက ေသြးႏုသားႏုနဲ႕ တခုခုျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရွာတာေပါ့။ သူက စိတ္မာပါတယ္လို႕ ေျပာရင္း က်မကို ငံု႕ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးေတြမွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႕ ။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ေလာကဓံကို ၂ေယာက္တည္း ရင္ဆုိင္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဘယ္တုနး္ကမွ ထင္မထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေသြးသားအရင္းအခ်ာ ၊ တကယ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ႀကိဳခဲ့ရတဲ့ သားဦး ဆုိေတာ့ က်မအတြက္ ရူးမတတ္ဆုိတဲ့စကားကို လက္ေတြ႕ သိရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

တခ်ိန္လုံးငိုေနတဲ့ က်မကို ဘယ္လိုမွ မေျပာတတ္ မေခ်ာ့တတ္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မဂၢဇင္းေတြထဲက ၀တၲဳေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ အသံထြက္ဖတ္ျပခဲ့ရတာ။ စကားေျပာေနရင္းက သတိရၿပီး ထ ငိုတတ္တဲ့ က်မကို အေၾကာင္းအရာေရြးၿပီး ေျပာခဲ့ရတာ။ ကုိယ့္ကေလးဆံုးေတာ့ ဘယ္သူ႕ကေလးမွ မၾကည့္ခ်င္ဘူး ေျပာေျပာေနလို႕ လူနာလာေမးတဲ့ ရဲေဘာ္မိန္းမေတြ ကေလးပါရင္ ကေလးေခၚမသြားဖို႕ ကေလးအေၾကာင္းမေျပာဖုိ႕ အိမ္ေရွ႕က တိတ္တိတ္ႀကိတ္မွာရတာ။ ကိုယ္ငိုေနရင္ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ ေသခ်ာၾကည့္ေနရတာ (ရူးသြားမွာ စိုးလို႕တဲ့ ) အဲဒါေတြကို ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္ေျပာျပခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ စြန္႕ပစ္ခံမို႕ တနယ္တေက်းမွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ကေလးဆံုးၿပီး ေဆးရံုကဆင္း။ ေနာက္ ေဆးရံုကိုထပ္သြားျပရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိုဂ်ီ ေဒၚခင္ထားရီ ဆုိတာ အဂၤလန္က ျပန္ေရာက္ခါစ တာ၀န္က်လာတယ္၊ သူက အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးရင္း ဌာနက ဆရာ၀န္ေတြကို ႏုိင္ငံျခားမွာ ဆုိရင္ အဲဒါ တရားစြဲလုိ႕ ရတယ္တဲ့။ သူေဆးရံုကုိ အခ်ိန္မီေရာက္ရဲ႕ သားနဲ႕ ေမြးခ်ိန္ကအရမ္းေနာက္က်ေနတယ္တဲ့။ ကိုယ္ရွိတုန္း ထပ္ယူပါလား ။ ကိုယ္ ေသခ်ာ ေမြးေပးခဲ့မယ္။ ယူ႕ကို ခြဲေမြးေပးခဲ့မယ္ တဲ့။ အဲဒီဆရာမကေတာ့ ကေလးထပ္ယူဖုိ႕ အားေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ကေလးေတာင္ မယူခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ကိုယ့္ကို ေဆးရံု သြားျပတဲ့အခါတုိင္း တုိက္တြန္းလို႕ ။ က်မနဲ႕လဲေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း သူပုသိမ္ေဆးရံုႀကီးကို ေျပာငး္လာရေတာ့ သူ႕နဲ႕ ဆံုခဲ့ရေသးတယ္။) အဂၤလန္ျပန္ေပမယ့္သေဘာထားျပည့္တဲ့ ဆရာ၀န္မတေယာက္ပါပဲ။ သူ႕အားကိုးနဲ႕ ခုသားသားကို က်မတုိ႕ ယူခဲ့မိတယ္။ သားကိုခြဲေမြးေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္တပတ္ဆုိ သူေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။

အခ်ိန္မတိုင္မီ ဘ၀ထဲက ထြက္သြားခဲ့ရတဲ့ ကေလး၊ ျဖဴစင္ၿပီး ဘာဆိုဘာမွ မသိေသးတဲ့ကေလး။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ အစမွာကတည္းက ေ၀ဒနာေတြ ခံစားသြားရတဲ့ ကေလးမို႕ ျပန္ေတြးမိတုိင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ပဲ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္။ ဒီကေလးကို ဘာလို႕ရွင္ေအာင္မေမြးႏုိင္ခဲ့ရတာလဲ ဆိုတာ။ အဲဒီတုန္းက ကေလးေမြးၿပီးခါစ အႏွီးေတြပဲ ရွိၿပီး ကေလးအက်ီ ၤေတာင္မ၀ယ္ထားခဲ့မိတဲ့အျဖစ္ ။ ဘာဆုိဘာမွ မသိခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါ။ ေနာက္ဘ၀ဆုိတာမ်ားရိွခဲ့ရင္ ဒီသားႀကီးနဲ႕ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္။ ခုဘ၀မွာ မျပဳစုလိုက္ရတာ။ ဘာမွ အေတြ႕အႀကံဳမရွိေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျပဳစုတတ္တာေၾကာင့္လား ဆုိတာ ေတြးမိတုိင္းယူက်ံဳးမရျဖစ္ရတယ္။ တခါတေလ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္မိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ကို သတိရမိေသးတယ္။ ဒီသားႀကီးသာ ရွိရင္ …. ဆုိတာကို ခဏခဏေတြးမိတယ္။
တကယ္လို႕ သူသာ ရွိေနရင္ အခုဆို အသက္ ၁၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေပါ့။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အသိေတြရဲ႕ ကေလး ဆံုးတယ္ သတင္းေတြ ၾကားတုိင္း အသစ္ ျပန္ျဖစ္တုန္းပါပဲ။ ကိုယ့္တုန္းက တရက္သားေလးေတာင္မွ ဒီေလာက္ခံစားရတာ ။ နည္းနည္းႀကီးေလ ပိုခံစားရေလ ျဖစ္မွာဆုိတာကို ကုိယ္ခ်င္းစာႏုိင္တယ္။ ေလာကဓံတရား ၈ ပါးထဲမွာ ခံစားခဲ့ဘူးတာေတြက ႀကီးမားလြန္းပါတယ္ေလ။


ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္