ဘ၀ဒိုင္ယာရီအမွတ္ ႏွစ္၊ အခန္း(၆)

အခန္း(၆)

က်မေနခဲ့ရတဲ့ ေထာင္အခင္းအက်င္းကိုလည္း မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မိန္းမေထာင္က်ေဆာင္မွာ အခန္း ၁ ၊ ၂၊ ၃ ဆိုၿပီး သံုးခန္းရွိတယ္။ ၁ ခန္းမွာ က လူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပဲ ထားတယ္။ တကယ့္ကို ပိုက္ဆံေပးေနနုိင္တဲ့ (စီးပြားေရးသမားေတြ အဲဒီအခ်ိန္က ဆန္ကုန္သည္ေတြမ်ားပါတယ္) လူေတြသာ ေနရတယ္။ သူ႕မွာ ပ်ဥ္ျပားေတြကို ကုတင္အႀကီးႀကီးလို စီရိုက္တားတဲ့ အိပ္စရာေနရာက တခန္းလံုးအျပည့္ ရွိေနတယ္။ တခါတေလ အခန္းမွာ လူ ၁၃ ေယာက္ေလာက္ရွိေနရင္ တေယာက္ကို ပ်ဥ္ျပား ၂ ျပားခြဲပဲ အိပ္ဖို႕ ခြဲတမ္းရေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းတယ္။

အခန္း၂ က တကယ္ ကုတင္ရွိတာကေတာ့ ၁၂ လံုးေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ကုတင္ေတြက ၈ လက္မ အက်ယ္ေလာက္ ပ်ဥ္ျပား ၂ ခ်ပ္ကို အုတ္ခံုနဲ႕ တင္ရိုက္ထားတယ္။ ေခါင္းအံုးဖို႕ကလည္း အဲဒီ ပ်ဥ္းျပားေပၚမွာ ပ်ဥ္ျပားတုန္းတခုကို အလယ္ခ်ိဳင့္ထားတာ ရိုက္ထည့္တာတာပဲျဖစ္တယ္။ ကုတင္တခုနဲ႕တခုၾကားမွာ ၂ ေပေလာက္အက်ယ္ ရွိတယ္။ အလယ္မင္းလမ္းမကလည္း ၄ ေပေလာက္ရွိမယ္။ အဲဒီေအာက္မွာပဲ တျခားလူေတြက အိပ္ရတယ္။ အခန္း ၂ မွာကေတာ့ အေယာက ္၃၀ ၀န္းက်င္ အၿမဲရွိတယ္။

ေထာင္အခင္းအက်ဥ္းကို ျမင္သာေအာင္ ပံုဆြဲျပတာပါ။ အတိအက်ေတာ့ ေျမပံုလို မဆြဲတတ္ဘူး။

အဲဒီလို တိုင္ေတြနဲ႕ပဲ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္တယ္။

အခန္း ၁ ကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ ခုနလို အုတ္ခံုေတြေပၚမွာ ႏွစ္ႀကီးက်တဲ့လူေတြကို ေပးထားၿပီး ရက္ပိုင္း လပိုင္းက်သူေတြကိုေတာ့ ေအာက္ခင္းမွာပဲ အိပ္ရတယ္ အဲဒီအခန္းမွာ အနည္းဆံုးအခ်ိန္ေတာင္မွ လူ ၇၀ ရွိတယ္။ ေနာက ္ပတ္လည္ ဆိုတဲ့ ေနရာရွိေသးတယ္။ သူတို႕က်ေတာ့ ႏွစ္နည္းနည္းက်ၿပီး ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးႏုိင္တဲ့လူေတြ ေနရတယ္။ သူတုိ႕က ညဖက္ဆို ၁ ခန္း ၂ ခန္း ၃ ခန္းကို အျပင္ကေန ပတ္ၿပီးစကားေျပာေနလို႕ရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေနရသူေတြထက္ နည္းနည္းပိုလြတ္လပ္တယ္။ ညဖက္ တခန္းနဲ႕တခန္း ေပးစရာရွိတာ ဘာညာဆို သူတုိ႕ေတြကတဆင့္လုပ္ေပးရတယ္။ အေဆာင္ကို ပတ္ထားတဲ့ စႀကၤန္ေပါ့။ ညလွည့္က်တဲ့ ေထာင္၀ါဒါေတြကေတာ့ ၁ခန္းေရွ႕ဖက္ ၁၅ ေပပတ္လည္ေနရာမွာ အေဆာင္ရဲ႕ တခါးမႀကီးရွိတဲ့ အခန္းလိုေနရာမွာေနတယ္ ။ အခန္းဆိုတာ တခန္းနဲ႕တခန္းကိုေတာ့ ပ်ဥ္ျပားအျပည့္ကာထားေပမယ့္ စႀကၤန္ ပတ္လည္ တခုလံုးက သစ္သားတိုင္ေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲ ကာထားတာပဲ။ ဒါမွ အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ အကုန္ျမင္ေနရမွာေလ။ မီးေခ်ာင္းေတြ ပိတ္ခြင့္မရွိဘူး။ ေထာင္ကို ညဖက္ေတြမွာ ေမွာင္မေနေစရဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အိပ္တ့ဲအခါ ေခါင္းအံုးမယူရေတာ့ ကိုယ့္အ၀တ္အစားေလးေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ကေလးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေခါင္းအံုးတယ္။ တေယာက္ကို အ၀တ္အစားအပို ၂ စံုေလာက္ပဲ ယူထားခြင့္ေပးေတာ့ ခပ္ပါးပါး ပဲေပါ့။ ေစာင္လဲ တေယာက္တထည္ ယူခြင့္ေပးတယ္။ နယ္ေထာင္ဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာထြက္ခ်ိန္ပဲ ေထာင္ပံုစံ၀တ္ရတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္လိုမ်ိဳးမွာက်ေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုပဲ ေန႕တုိင္း၀တ္ရတယ္။ အျပင္အ၀တ္ ၀တ္ခြင့္မရွိဘူး။ က်မတို႕ေထာင္၀င္စာ ၂ ပတ္ ၁ ႀကိမ္ေတြ႕ခြင့္ေပးတဲ့ ရက္မွာ ေထာင္က်၀တ္စံု အျဖဴကို ၀တ္ရတယ္။ ေထာင္ပိုင္လွည့္တဲ့ တနလၤာေန႕ မနက္ပိုင္း တန္းစီခ်ိန္ကို ေထာင္၀တ္စံု ၀တ္ၿပီး တန္းစီရတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ ဆိုေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုအျဖဴေတြက ျဖဴျဖဴစင္စင္ ရွိပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုက အျပာေတြျဖစ္သြားတယ ္ ေျပာတယ္။ က်မလဲ ေသခ်ာေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဆရာ ဦး၀င္းတင္ ထြက္လာေတာ့ ၀တ္လာတဲ့ ၀တ္စံုအေရာင္ျဖစ္မယ္။

အခင္းအျဖစ္ကေတာ့ မိုးကာသားေတြ ခင္းတာမ်ားတယ္။ ၾကမ္းပိုးေတြ တက္လာရင္ အလြယ္တကူျမင္သာေအာင္ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြခင္းၿပီး တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ၾကမ္းပိုးေစာင့္ဖမး္ၾကတယ္။ တခါတေလ ပိုလုိၾကမ္းပိုးသတ္ေဆးေတြကို ခိုးသြင္းၿပီး ကုတင္ကို ဖ်န္းၾကတယ္။ အနံ႕ထြက္လာေတာ့ စကားေတြ မ်ားၾကေပါ့။ ေနတာၾကာလာေတာ့လဲ ၾကမ္းပိုးကိုက္တာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။ အမ်ားစုက ေထာင္ထဲမွာ ၀ဲေပါက္ၾကတယ္။ ယားနာေတြ က ေယာင္ကိုင္းေနတာပဲ။ က်မက ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္။ ယားနာလံုး၀မေပါက္ခဲ့ဘူး။ က်မတို႕ထဲက သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ဆုိရင္ ထမင္းကိုေတာင္ လက္နဲ႕စားမရေအာင္ လက္ေတြ ေယာင္ေနတဲ့အထိ ယားနာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။

အခန္း ၃ ခန္းရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ သီးသန္႕ ကုတင္ တလံုးစီနဲ႕ အခန္း ၂ ခန္းရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခန္းေတြက ကိုယ္မေကာင္းသူ ဒါမွမဟုတ္ အရူးပုဒ္မနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ အရူးေတြကို ထားတယ္။ က်မတို႕ရွိေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့အရူးမကေတာ့ သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ရုပ္ရည္က သန္႕ျပန္႕ေနၿပီး သူစိတ္ေဖာက္ရင္ သူ႕ကို၀တ္ေပးထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ အကုန္စုတ္ျဖဲ ပစ္တတ္တယ္။ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ သီခ်င္းဆိုေနတာ ပဲ ။ သီခ်င္းဆိုလဲ သိပ္ေကာင္းတယ္။
က်မတို႕အုပ္ထဲက သူ႕ကို မုန္႕သြားေပးေနက် ေကာင္မေလးကို နာမည္မွတ္မိတယ္။ သူ႕နာမည္ကို ေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ စဥ္းစားမရေအာင္ က်မေမ့ေနတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့ သတိရမိမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စိတၱဇေဆးရံုကို ပို႕လိုက္တယ္။

အဲဒီေထာင္က်ေဆာင္နဲ႕ အလ်ားလိုက္ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ ၁၅ ေပေလာက္အကြာမွာ ေရခ်ိဳးကန္ ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးကန္ မွာ ေရတေန႕ ၁ ခါပဲ လာတယ္။ ၃ ေပ ၇ ေပ ေလာက္ရွိၿပီး အနက္ ၂ ေပေလာက္ရွိတယ္ ေရကန္၂ ခုဆက္ရွိတယ္။ ေရလာခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးခ်တယ္။ ေရခ်ိဳးခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ အခန္းလိုက္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အဲလိုေခၚတယ္။ ၁ ခန္း အေယာက္ ၂၀ ဆုိရင္ အေယာက္ ၂၀ က ကန္တဖက္စီမွာ တန္းစီရပ္ရတယ္။ ကုိယ္ထမင္းစားတဲ့ ေကာ္ဇလံုနဲ႕ပဲ ေရခ်ိဳးရတယ္။ တေယာက္ေျခာက္ခြက္ဆို ဒါ့ထက္ပိုခ်ိဳးလို႕မရဘူး။ ေရကန္ဘုတ္ကိုင္က ကန္ထိပ္က တက္ၾကည့္ေနၿပီး သူမၾကည္သူကို ေသခ်ာ ေစာင့္ေရတယ္။ ပထမ တခြက္မွာတင္ပဲ တကုိယ္လံုး ေရစိုေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ ျဖစ္မယ္။ ၀ုန္းကနဲ ေလာင္းခ်ိဳးလို႕မရဘူး။ ကိုယ့္ ၆ ခြက္ထဲကပဲ ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ ေလွ်ာ္ရတယ္။ က်မတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ တခါတေလ တေယာက္က မခ်ိဳးပဲ ေနၿပီး အဲဒီေရနဲ႕ အ၀တ္စုေလွ်ာ္ၾကတယ္။ ေရလာခ်ိန္အတြင္းမွာ အျမန္ေရခ်ိဳးခ်ၿပီး တခါတေလ ေရမလာေတာ့လို႕ မခ်ိဳးလိုက္ရတဲ့ အခန္းရွိတတ္ေတာ့ အခန္းကိုလဲ အလွည့္နဲ႕ေခၚရတယ္။ ဒီေန႕ အခန္း၁ ဦးဆံုးဆို ေနာက္ေန႕ ၂ ၊ ေနာက္ေန႕ ၃ အဲလို လွည့္ေခၚရတယ္။ ေရခြက္မ်ားမ်ားခ်ိဳးခ်င္ရင္ ေရကန္ဘုတ္ကိုင္ကို လိုင္း၀င္ရတယ္။ တလ ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ က်မတို႕ကေတာ့ လံုး၀မ၀င္ပဲ ေလာက္ေအာင္ သံုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရကန္ ကိုင္တဲ့ ဘုတ္ကို အမ်ိဳးသမီးေတြ ရာသီလာခ်ိန္မွာ ေရပိုေပးဖုိ႕ ေတာငး္ဆိုေပးလိုက္ေတာ့ ရသြားတယ္။

ေရခ်ိဳးကန္နဲ႕ အေဆာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖက္ မိန္းမေထာင္၀င္ေပါက္နားမွာ က်မကိုထားတဲ့ အခန္း၅ ခန္းပါတဲ့တုိက္ေဆာင္ ရွိတယ္။ တိုက္ေဆာင္ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္ေသးေသးဘုရားတဆူ ရွိတယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ လမ္းက အေဆာင္ကို သြားတဲ့လမ္းေပါ့။ လမ္းဟိုဘက္မွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးေပါ့။ ေယာက္်ားေဆာင္ေတြနဲ႕ျခားထားတဲ့ အတြင္းအုတ္တံတိုင္း။ အဲဒီအုတ္တံတိုင္းနဲ႕ကပ္ရက္က က်မ ေထာင္ထဲ၀င္လာတုနး္က ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့လမ္းေပါ့။ လမ္းနဲ႕ ေယာက်္ားေဆာင္ ၾကားထဲမွာလဲ စိုက္ခင္းေတြ ရွိတယ္။ ရံုးပတီသီး ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ မုန္ညင္း စသျဖင့္ ရာသီေပၚေတြ စိုက္ၾကတယ္။

မိန္းမေဆာင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္က အုတ္တံတုိင္းကေတာ့ အျပင္က လမ္းမႀကီးနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ ေထာင္ျခံ၀င္းထဲက တထပ္ေပါ့။ ေထာင္ၿခံ၀င္းက သံဆူးႀကိဳးတထပ္၊ အုပ္တံတိုင္းတထပ္ကိုး၊

က်မ ေထာင္က်တဲ့ ၁၉၉၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မိန္းမအက်ဥ္းေထာင္မွာ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ ၁၀ေယာက္ ရွိတယ္။ က်မ မ၀င္လာခင္ တသုတ္ျပန္လြတ္သြားေသးတယ္။ အဲဒီထဲက တႏွစ္ ေထာင္က်သူရယ္ ၇ လ အခ်ဳပ္နဲ႕ ျပန္လြတ္သူရယ္က တဆယ္၀န္းက်င္ပဲ။
အဲဒီတသုတ္ျပန္လြတ္သြားခ်ိန္နဲ႕ က်မ ေထာင္ထဲေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္ခဏေလးမွာ ေရတိုက္ပြဲ တခု ျဖစ္သြားေသးတယ္တဲ့။ သီးသန္႕ေတြနဲ႕တန္းစီးရဲ႕ တုိက္ပြဲေပါ့။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္