ဂ်ာမဏီကို ေရာက္ခဲ့တယ္...

အင္တာနက္ပ်က္ေနေတာ့ တီဗြီခ်ည္း ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႏို၀င္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕က ဘာလင္တံတိုင္းၿပိဳတဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ သတင္းေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ဂ်ာမဏီကို အလည္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့တာေလး ေရးခ်င္လာမိတယ္။( မႏွစ္က ႏွစ္သစ္ကူးကို ဂ်ာမဏီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုခဲ့တယ္။)

အဲဒီဂ်ာမဏီခရီးစဥ္ရဲ႕ စီစဥ္သူအစက ဒိန္းမတ္ကို လာခဲ့ပါလို႕ ဘေလာ့စီေဘာက္ကေန လာဖိတ္တဲ့ ကိုသက္ဦးပါပဲ။ က်မ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္ေနတုန္း ဒိန္းမတ္ကို လာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚၿပီးေတာ့ က်မက ဆက္သြယ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းေတာ့ က်မသြားခ်င္တဲ့ ရက္မွာ သူတုိ႕က ဂ်ာမဏီကို သြားဖို႕စီစဥ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဗီဇာလဲ ထပ္ယူစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ က်မလဲ ဂ်ာမဏီထိ လိုက္လာမယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူနဲ႕ ဆံုမယ့္ ၿမိဳ႕ကို သြားဖို႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစ်းၾကည့္တာ ၀ယ္ေပးတာ အကုန္လံုးကို စီစဥ္ေပးပါေတာ့တယ္။
ဆိုက္ေရာက္မယ့္ ေလဆိပ္ကိုပါ လာႀကိဳေပးပါ့မယ္တဲ့…
အမေလး ၀မ္းသာလိုက္တာေပါ့… လာခဲ့မယ္.. စိတ္ခ်လို႕ ..
က်မကလဲ လမ္းသလားေနရမယ္ဆုိ ႏွစ္ခါမေခၚရတဲ့ လူဆိုေတာ့ မမိုက္လားးး။ ေနာက္ၿပီး ဂ်ာမဏီမွာ က်မနဲ႕ သူငယ္တန္းကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေကာလိပ္မွာ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားစံုတြဲကလဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ တၿမိဳ႕တည္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလမ္းကို က်မမသြားရင္ ဘယ္သူသြားမလဲေနာ္….။ ဒီလိုနဲ႕ ဂ်ာမဏီက ဖရန္႕ဖြတ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးၿပီး သြားခဲ့တယ္။

ရထားေစာင့္ေတာ့ ဘူတာမွာ လူကလဲ ရွင္းလြန္းလို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္တာ..

ေနာ္ေ၀းကေန ဘတ္ဂ်က္ေလယာဥ္စီးေတာ့ အသြားမွာ အခြန္ပဲေဆာင္ရတယ္။ ေလယာဥ္ခက ဖရီးေလ … ဟဟ။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အ၀တ္ ၂ စံုထည့္ၿပီး ဒီတုိင္းသြားလိုက္တာပဲ။ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံ ေအာ္စလိုေလယာဥ္ကြင္းကေန ဂ်ာမဏီ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ အနားက ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးရတာ ၂ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ အထြက္ေပါက္နားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုသက္ဦးကို တန္းေတြ႕တာပဲ။ ရွာစရာေတာင္မလိုဘူး။ ကိုသက္ဦးက နာရီမွားၿပီး ေစာေရာက္ေနတာတဲ့။ အားနာစရာေတာ့ ေကာင္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းကေန ဖရန္႕ဖြတ္ကို ကားစီးဖို႕ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ ၁၂ ယူရို က်တယ္။ ကားက နည္းနည္းေစာင့္ရမယ္ဆုိလို႕ အျပင္မွာေအးတာနဲ႕ အထဲကို ျပန္၀င္ၿပီးေစာင့္ရတယ္။
၂နာရီၾကာ ကားစီးၿပီး ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္တယ္။ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာႀကီးကေန ကိုသက္ဦးတည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ရထားတဆင့္စီးရေသးတယ္။ ကိုသက္ဦးက ရထားလက္မွတ္အပိုတေစာင္ပါ ယူလာေတာ့ က်မအတြက္ လက္မွတ္ထပ္၀ယ္စရာ မလိုဘူးေပါ့။

ထိုင္ေစာင့္ဖို႕ ခံုေလးေတြက မုိက္တယ္ေနာ္

ဒါနဲ႕ပဲ ကား တဆင့္ ရထားတဆင့္စီးၿပီး ကိုသက္ဦးတုိ႕ တည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ အိမ္မွာလဲ ကိုသက္ဦး မေဟသီရဲ႕ လက္ရာဟင္းေတြ အစံုအလင္နဲ႕ ညစာထမင္းစားဖို႕ ေစာင့္ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ကိုသက္ဦးမေဟသီက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသလို သမီးေတြကလဲ အေခ်ာေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ( တကယ္ေျပာတာ) ကိုသက္ဦးရဲ႕ မိသားစုက မဲေဆာက္ကို ေရာက္ဖူးေတာ့ မဲေဆာက္က အသိမိတ္ေဆြေတြ သတင္းေမး ေနာက္ အလာပသလာပေတြ ေျပာၿပီး က်မကို အိပ္ခိုင္းတယ္။ မနက္က် ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕က ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလည္မယ္လို႕ ေျပာတယ္ ေနာက္ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္မယ္ တဲ့။ အိပ္ဆုိေတာ့လဲ အိပ္ရတာပဲေပါ့။ ဒီခရီးစဥ္မွာ သူက ဒါရိုက္တာႀကီးကိုးးး။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသြားလမ္းကေလး

ေနာက္ေန႕ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အရင္သြားတယ္။ က်မကလဲ ေရာက္တဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႕လဲ မဲေဆာက္မွာ ခင္ေနေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေလး ရိုက္သြားဦးမယ္ဆုိၿပီး ကင္မရာကို အသင့္ျပင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလဲ ရပါတယ္တဲ့။ အဆင္ကိုေျပလို႕။ အဲဒီက ၿပီးေတာ့ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။

စီးပြားေရးၿမိဳ႕တဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ လူရွင္းလိုက္တာ(ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕ ရံုးေတြမွာ လူေတာင္မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕)

ဖရန္႕ဖြတ္ ၿမိဳ႕ဟာ ဂ်ာမဏီရဲ႕ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တာမို႕ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ကုမၸဏီေတြ၊ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္စည္းကားတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆုိင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာကို တရုပ္ေတြကဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီဆုိင္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ရွိတယ္။ တၿမိဳ႕တည္းမွာ ျမန္မာ ငါးရာေက်ာ္ရွိတယ္။ က်မလာလည္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္႕ႏွံ႕တာလဲ ျမန္တယ္။ ဘူတာမွာ အလုပ္တခုနဲ႕ တခု အေျပာင္း အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြ စုေတြ႕ၾကေလ့ ရွိတာမို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ာမဏီက ေအာ္စလိုေလာက္မေအးေပမယ့္ အပူခ်ိန္ကေတာ့ မိုင္းနပ္ ပါပဲ။ က်မေရာက္တုန္းက မိုင္းနပ္ သရီး စင္တီဂရိတ္ထင္တယ္။

ကားေတြမ်ားပံုက ခြင့္ယူၿပီး နယူးရီးယားႀကိဳဖို႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကသတဲ့

စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေလေတာ့ ကားေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေနာ္ေ၀းက လာတဲ့က်မကေတာ့ ေနာ္ေ၀းမွာ ကားသိပ္မေတြ႕ရသေလာက္ လမ္းမေပၚကားက်ပ္ေနတဲ့ ဂ်ာမဏီကျမင္ကြင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာေသးတယ္။ ေနာက္ စီးပြားေရးရဲ႕ အဓိက ေငြေၾကးအျဖစ္ ယူရိုေငြကို သံုးတဲ့ ဂ်ာမဏီမွာ ယူရိုသေကၤတ နဲ႕လဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ရတယ္လို႕ ကိုသက္ဦးက အႀကံေပးတာနဲ႕ အဲဒီေရွ႕ကိုလဲ အေရာက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ေသးတယ္။

ယူရိုေငြေတြ ကိုင္မသံုးႏုိင္ေပမယ့္ ယူရိုတံဆိပ္ႀကီးနဲ႕ေတာ့ မစိမ္းပါဘူး လို႕ သက္ေသျပဖို႕

ရထားစီးလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႕ ကိုသက္ဦးက ေစ်းသက္သာၿပီး စားလို႕ေကာင္းတဲ့ တရုပ္ဆုိင္တဆိုင္ကို ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။ က်မတို႕လဲ ေတြ႕တဲ့ တရုပ္ဆုိင္ကို ၀င္လိုက္ၿပီး ထုိင္ၿပီးမွ ဆုိင္မွားသြားၿပီတဲ့။ ေနပါေစေတာ့ ဒီဆိုင္မွာပဲ စားေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး မစားရတာ ၾကာေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္မွာစားတယ္။ ကိုသက္ဦးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ။ ဘာေသာက္မလဲ ဆုိေတာ့
ကိုသက္ဦးက ကိုကာကိုလာ က်မက ေရ မွာလိုက္တယ္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ရွင္းေတာ့ ကုတ္နဲ႕ ေရက ေစ်းတူတူပဲ။ ဟိ က်မက ေရဆို အလကားရမယ္ထင္တာေလ။ (က်မက အခ်ိဳရည္လဲ မႀကိဳက္ပါ) ဒါေပမယ့္ ဆိုဒါေရေတြ မဟုတ္တာမို႕ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ပါေသးတယ္။ ဆြီဒင္မွာတုန္းက ေရမွာတိုင္း ဆိုဒါခ်ည္း ေသာက္ေနရတာကိုး။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြေနတဲ့ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႕ ဘူတာကို သြားရပါတယ္။ ေအာ္စလိုမွာ ကတည္းက ဖရန္႕ဖြတ္ကေန ကိုလံုးသြားဖို႕ ရထားလက္မွတ္ကိုလဲ ႀကိဳ၀ယ္ဖို႕ ေျပာထားတာမို႕ အင္တာနက္ထဲကပဲ ကိုသက္ဦးက ၀ယ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒါ ေနရာ လက္မွတ္ကေလးနဲ႕ ေငြရွင္းၿပီးတဲ့ လက္မွတ္ေလးကို က်မကို ေသေသခ်ာခ်ာေပးထားတယ္။ ေငြရွင္းၿပီးသား လက္မွတ္ကေတာ့ ျပစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္ ေနရာလက္မွတ္ကေတာ့ ျပရမယ္ထင္တယ္နဲ႕ က်မတုိ႕ ျမန္မာျပည္ထံုးစံအတုိင္း စဥ္းစားလို႕လက္မွတ္ကို သိမ္္းၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘူတာရံု

စီးသြားရမယ့္ ရထားနဲ႕အတူ..

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္