ေျခရာေကာက္ စစ္တမ္း

အခုလက္ရွိ နအဖရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ ၂၁၈၅ ေယာက္ ရွိေနပါတယ္…
……………
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ခန္းမထဲမွာ အက်ဥ္းသား ၀တ္စံုေတြ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေျခေထာက္မွာ သံေဒါက္ေတြနဲ႕ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္က တန္းစီမတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ အခမ္းအနားမွဴးက ခုနစကားကို မိုက္ခရုိဖုန္းကေန တဆင့္ေျပာျပတယ္။ ရင္ထဲကို ေဆာင့္တက္သြားၿပီး မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ခ်က္ခ်င္း၀ဲတက္လာတယ္။ ဒီလိုအခင္းအက်င္း ဒီလို ၀တ္စံုေတြနဲ႕ …….. ဘယ္လိုမွမခံစားႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ကို မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေဟာင္းတဦးကို ျမင္ေတြ႕လုိက္တယ္။ ဘယ္ကိုမွ ဆက္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ မ်က္ခြံကို မွိတ္ထားၿပီး ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ရပ္ေနမိတုန္းမွာ နားထဲမွာ ဆက္ၾကားရတာက ပံုစံေအာ္သံ၊ ေနာက္ ပုံစံႀကီးေအာ္သံ….

ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္သူမ်ားသို႕

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ က်မသေဘာထားေတြ တင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒေတြ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပိုၿပီး ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမႈေတြ အထင္းသားေတြ႕ရပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲ အႏုိင္ရ ပါတီ ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ ၊ တစည နဲ႕ တုိင္းရင္းသားပါတီ ၁၀ ဖြဲ႕ လက္ရွိတရား၀င္ တည္ရွိေနပါတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပေပးခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို အသိအမွတ္မျပဳ၊ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ အေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္မႈ ဘာမွမရွိပဲ သူတုိ႕ဖာသာ ေရးတဲ့ အေျခခံဥပေဒနဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ အသစ္ထပ္လုပ္မွာမို႕ ခုန ပါတီ ၁၀ဖြဲ႕က ျပန္ၿပီးမွတ္ပုံတင္ရမတဲ့။ ရက္ေပါင္း ၆၀အတြင္း မွတ္ပံုမတင္ရင္ ပ်က္ျပယ္မတ့ဲ။

အံမယ္ သူတုိ႕က တိုင္းျပည္အတြက္ သိပ္ၿပီး အစိုးရိမ္ႀကီးေသးတယ္။ ပါတီက ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းကိုတင္ အရည္အခ်င္းကန္႕သတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ ေထာင္မယ့္ ပါတီက ပါတီ၀င္ေတြကိုေတာင္ လုိက္ၿပီး အရည္အခ်င္း သတ္မွတ္ေပးေသးတယ္။ သိပ္ၿပီး ေစတနာႀကီးတာကိုး။ ေထာင္က်ေနတဲ့ လူေတြပါတီထဲပါရင္ ပါတီသိကၡာက်မွာမို႕ ပါ၀င္ခြင့္ မျပဳဘူးတဲ့။ ထူးေထြတည့္ အ့ံရာေသာ္ ပါပဲေလ။

2010 ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သတ္၍

ျမန္မာ့သတင္းသမဂၢ ရဲ႕ ညီလာခံကို သြားတက္ရင္း အဲဒီက ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္သင့္မ၀င္သင့္ စကား၀ိုင္း ရဲ႕ အျငင္းအခုံကို ၀င္ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
ဦးသုေ၀ေရာ ေဒါက္တာ ခင္ေဇာ္၀င္းကပါ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၿပီး ပါလီမန္ထဲကေန ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ၾကမယ္တဲ့။

ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ဖို႕လာေျပာေနတဲ့ ၂ ေယာက္မွာ ဦးသုေ၀ ဆို သူျပင္ဆင္ေနတဲ့ပါတီက ခုထိေတာင္ မွတ္ပံုမတင္ရေသးဘူး။ ေဒါက္တာခင္ေဇာ္၀င္းဆို ဘယ္ပါတီ၀င္မွ မဟုတ္တဲ့ အန္ဂ်ီအို ၀န္ထမ္း။ သူတုိ႕ ကို္ယ္တုိင္ေတာင္ ခုထိ ဘယ္လိုေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ရမယ္။ ဘယ္လုိစည္းရံုးေရးဆင္းမယ္ ၊ ကိုယ့္ပါတီကို ဘယ္လိုတိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းမယ္ ဆိုတာေတြ အတည္တက် မလုပ္ရေသးပဲ သူတုိ႕၀င္ၿပီးႏုိင္ရင္ ပါလီမန္ထဲက ဖြဲ႕စည္းပံုကို ျပင္မတဲ့။

ဖြဲ႕စည္းပံုရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြထဲကမွ စစ္တပ္ရဲ႕ ပါ၀င္မႈ ၂၅ ရာႏႈန္းတင္မကပဲ ကာကြယ္ေရး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ႏုိင္ငံေတာ္ ေခ်ာက္ထဲက်မယ့္အေျခအေန၊ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာ ထိပါးလာႏိုင္မယ့္ အေျခအေနမွာ အာဏာသိမ္းခြင့္ရွိတယ္လို႕ အၿပီးသတ္အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အခ်က္ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္တာလား မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလားးး။။

စပ္မိစပ္ရာ ... အတင္းတုိထြာ

ဒီေန႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ ရွိရင္ ေမြးေန႕ ေမြးရက္ တထပ္တည္း က်တဲ့ အသက္ ၉၅ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႕ကို က်င္းပၾကရမွာပါ။ ဒီေန႕ကို ျမန္မာႏုိင္ငံကေလးမ်ားေန႕အျဖစ္ ဗိုလ္ေတဇေလးေတြ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ေလးေတြ အားက်အတုယူႏုိင္ဖုိ႕ ဂုဏ္ျပဳသတ္မွတ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာေတာ့ ေအာင္ဆန္းဆုိတဲ့ နာမည္ေတာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္က်ဥ္ေနၾကေလေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကေလးမ်ားေန႕လုပ္ေပးဖို႕ ဆုိတာကေတာ့ ေ၀း ေ၀း ေပါ့။

ျပည္ေထာင္စုေန႕ မိန္႕ခြန္းရွည္ႀကီးထဲမွာမ်ား ပင္လံုစာခ်ဳပ္တုိ႕ ေတာင္တန္းေဒသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတုိ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕ ဆုိတာေတြ ပါမွာစိုးလို႕မ်ားလားမသိ။ စကားတလံုးနဲ႕တလံုး ပါဆယ္နဲ႕ ပို႕ယူရတဲ့အထိ ေလးတြဲ႕စြာ သတိထားဖတ္ၾကားသြားပါေလရဲ႕။

ျပည္ေထာင္စုေန႕ က်င္းပရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေတာင္ ေျပာင္းလို႕ရသေလာက္ ေျပာင္းထားၿပီးမွေတာ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕ ျဖစ္ေပၚလာပံုကေတာ့ မသိေလ ပိုေကာင္းေလလို႕ သေဘာထားလုိက္ေရာေပါ့။

သားသား( ၄)

စာမေရးတာၾကာၿပီး ျပန္ေရးဖို႕ ျပင္ေတာ့ သားသားအေၾကာင္းပဲ ေရးခ်င္လာတယ္။
ဒီတခါေတာ့ သားသားရဲ႕ ၀ါသနာတခ်ိဳ႕ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္လို႕ပါ။

သူက စြန္႕ဦးတီထြင္ေတာ့ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိ ငယ္ငယ္က ကစားစရာအသစ္တခု ၀ယ္ေပးရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းကိုင္မေဆာ့ဘူး။ သူ႕ကိုတေယာက္ေယာက္က ေဆာ့ျပရေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး လုိ႕ သူစိတ္ခ်မွ ကိုင္တတ္တဲ့အမ်ိဳး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူငယ္ငယ္က အပူေလာင္တာ ေခ်ာ္လဲတာ ဘာညာ သိပ္မရွိဘူး။ ဘယ္အလုပ္မဆို ခ်က္ခ်င္း ဇိုးကနဲ ဇတ္ကနဲ မလုပ္ဘူး။

သူ စိတ္၀င္စားတာက discorvery လုိမ်ိဳး မွတ္တမ္းကားေတြ ၊ ေနာက္ ကမၻာလံုး ေတြပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကမၻာလံု းခပ္ေသးေသးေတြပဲ ရလို႕ အႀကီးႀကီး ရရင္ ၀ယ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာထားခဲ့ဘူးေတာ့ ထိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ကမၻာလံုးအႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႕ရင္ ၀ယ္ခိုင္းတတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုနည္းနည္းႀကီးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္တတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ google earth ကိုေဒါင္းလုပ္ဆြဲေပးခိုင္းေနၿပီ။ အိမ္ကို ႏုိင္ငံတကာက ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ တေယာက္ေယာက္လာလည္ရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲေမးၿပီး သြားရွာတာပဲ။ တခါတေလက် သူေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ ကို ျပန္သြားရွာၾကည့္တတ္သလို ခုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုလဲ အေသအခ်ာ လိုက္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ။ သူတက္တဲ့ေက်ာင္း ၊ ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္း ၊ ေဆးရံု စသျဖင့္ ေတြ႕တဲ့အခါ မိဘေတြကို ေခၚ ေခၚ ျပတာပဲ။ သူကမၻာႀကီးက ႏုိင္ငံေတြ ၿမိဳ႕ေတြကို စိတ္၀င္စားတာကေတာ့ ခုကတည္းက သားသားဘယ္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံေတြကို သြားလို႕ ရေတာ့မလဲ လို႕ ခဏခဏေမးတာပါပဲ။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့အခါ သားသြားခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြကို သြားလို႕ရလိမ့္မယ္လို႕ ေျဖေပးထားရတယ္။

ကိုယ့္အႀကိဳက္

ဘေလာ့ေလးကို ဖုန္သုတ္သန္႕စင္ရင္း ဘေလာ္ဂါညီမေလး ေပါက္ရဲ႕ ကိုယ့္အႀကိဳက္ tag ကုိေရးလိုက္ပါၿပီ။

ေရးလက္စျပတ္သြားေတာ့ ေရးရမွာ ပ်င္း။ ေရးရမွာ ပ်င္းေတာ့ ေခါင္းထဲက ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚလာတာေတာင္ ကီးဘုတ္ကို မႏွိပ္ခ်င္ ျဖစ္ရတာမို႕ ေခါင္းနဲ႕ ေမာ္နီတာ ႀကိဳးနဲ႕ ဆက္ထားၿပီး ေတြးသမွ် စာလံုးေပၚႏုိင္ေအာင္လုပ္တဲ့ စက္ကေလးမ်ား တီထြင္ၾကရင္ေကာင္းမယ္လို႕ စဥ္းစားမိေသးတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္တဲ့ကာတြန္းထဲက ဖိုးဆိတ္ျဖဴသာ ရွိေသးရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ တီထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴဆိုရင္ေတာ့ ပူဆာတာ အကုန္လုပ္ေပးႏုိင္မွာပဲေနာ္။

ဘေလာ့မဖတ္မလည္ မေရး လုပ္ေနရင္း ညီမသက္ေ၀က အမကိုလဲ တဂ္ တဲ့အထဲပါတယ္ ေျပာလာတယ္။ ဘာအေၾကာင္းတဂ္ထားသလဲ ေမးေတာ့ ကိုယ္အႀကိဳက္ လံုခ်ည္(ထဘီ) ေလးအေၾကာင္းတဲ့။ ဗုေဒၶါလုိ႕ တမိပါတယ္။ ဘာလို႕ဆို ဒီမွာ ေနတာ ေဘာင္းဘီခ်ည္း၀တ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိေရးရပါ့မလဲ ခက္လုိက္တာ လို႕ ညည္းမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရင္ အိမ္မွာေတာ့ လံုခ်ည္၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ အျပင္သြားရင္ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္ျဖစ္ေနတာမို႕ ဘာအႀကိဳက္ဆံုးလဲေတာင္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။


ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က လံုခ်ည္(ထဘီ)၀တ္ခ်င္လြန္းလို႕ ေမေမတုိ႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ သူတုိ႕ လံုခ်ည္ေတြ ယူၿပီး၀တ္ရင္း ေရသီနားခတ္တမ္းေဆာ့ခဲ့တာကို သတိရတယ္။ တကယ္လံုခ်ည္(ထဘီ)၀တ္ျဖစ္တာက ၉ တန္းမွပါ။ က်မတို႕ေက်ာင္းက ၈တန္းထိ စကဒ္၀တ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ၉ တန္းေရာက္ရင္ေတာ့ မျဖစ္မေန ထဘီ၀တ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ထဘီမၿမဲတဲ့ က်မအဖို႕ ခါးပတ္ပတ္၀တ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခါးတိုအက်ီ ၤနဲ႕ ထဘီခါးပတ္ ပတ္၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခါးသက္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ေနာက္ ထဘီ၀တ္က်င့္ျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြလို ဒီတုိင္း၀တ္ခ်င္လြန္းလို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အိမ္ေနရင္း စကဒ္မ၀တ္ပဲ ထဘီ၀တ္ေနတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆုိ ထဘီျပင္၀တ္တတ္လြန္းလို႕ ခဏခဏ အဆူခံခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက က်င့္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ ထဘီတခါ၀တ္ထားရင္ အၾကာႀကီးခံတယ္။ ျပန္ျပင္မ၀တ္ရေတာ့ဘူး။ ေဒါက္ထည့္၀တ္တတ္တာကလဲ ေကာလိပ္တတ္ေတာ့မွပါ။ ေဒါက္ေလးေဒါက္ တေဒါက္ခ်င္းထည့္တဲ့ ပတ္လည္ေဒါက္ကို ခ်ည္သားထည္ေတြမွာ ထည့္ျဖစ္ၿပီး ပြဲေနပြဲထုိင္အ၀တ္ေတြမွာေတာ့ ၂ ေဒါက္ၿပိဳင္ ေလးေဒါက္ ထည့္ၿပီး ပံုက်ပန္းက်၀တ္တတ္လာတယ္။

က်မက ပတ္ထဘီေတြ လံုခ်ည္စကဒ္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျပင္၀တ္လုိ႕ရတဲ့ ကြင္းလိုက္လံုခ်ည္ထဘီေလးေတြပဲ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။

ကုိယ္၀တ္တတ္စားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ တရုပ္ခ်ည္ထည္ေတြ ေခတ္စားလာတာကလဲ ေက်းဇူးးတင္စရာပဲ။ တရုပ္ခ်ည္ထည္က အဆင္ဆန္းဆန္းေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္သလို အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြကုိလဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ၀မ္းဆက္ေတြ ခ်ဳပ္၀တ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အျဖဴခံေပၚမွာ ပန္းေရာင္ အ၀ါေရာင္ အစိမ္းေရာင္နဲ႕ ငယ္ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ဖန္စႀကၤာထဲက ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြ ေဖာ္ထားတဲ့ တရုပ္ပိတ္၀မ္းဆက္ကေလးဟာ က်မရဲ႕ အစြဲလမ္းဆံုး ၀တ္စံုေလး ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အလံုးေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အလံုးအႀကီးကေန အေသးဆံုးထိ အေရာင္စံု အလံုး ဆုိဒ္စံု ၀ယ္၀တ္ခဲ့တယ္။ အျဖဴလံုးေတြခ်ည္းပဲမို႕ အေပၚက အက်ီ ၤကို အျဖဴနဲ႕ပဲ တြဲ၀တ္တတ္လြန္းလို႕ က်မရဲ႕ အေဆာင္ေသတၱာထဲမွာ ရွိသမွ်အက်ီ ၤ အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပၚမွာ ဖန္ခြက္အ၀ိုင္းေလာက္ရွိတဲ့ အျဖဴလံုးထဘီေလးတထည္ဟာလဲ က်မရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အဲဒီေခတ္ၿပီးေတာ့ ဒါးႀကီးပါတိတ္ေခတ္၊ ဘူးပါတိတ္ေခတ္ေတြေရာက္လာေတာ့ က်မက ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ပါေနၿပီျဖစ္ေတာ့ အ၀တ္အစားမွာ ေယာလံုခ်ည္အညိဳ၊ အနက္ ၊ အစိမ္းရင့္ေတြ ခ်ည္း ၀တ္ျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ ၂ နံစပ္ အညိဳေယာလံုခ်ည္မွာ ေရာင္စံု စႀကၤာပံုေလးေတြ ပါတဲ့ ထဘီေလးတထည္ကို က်မျဖင့္ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏုိင္တာ ဒီေန႕ထိပဲ။

ထုိင္းေရာက္ေတာ့ ပတ္ထဘီေလးေတြ ၀တ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လံုခ်ည္ကြင္းလိုက္ ၀တ္ရတာေလာက္ မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ ခ်ည္ထည္ကိုသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စိတ္အခံေၾကာင့္ရယ္ ပတ္ထဘီေပၚက လက္နဲ႕ေရးတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္မႈရယ္ေၾကာင့္ ၀ယ္ထားတဲ့ ပတ္ထဘီအနက္ေရာင္ေလးတထည္ကိုေတာ့ ဒီေန႕ထိ ႀကိဳက္မိတုန္းပါပဲ။

ကိုယ္ႀကိဳက္မိတဲ့ ပတ္ထဘီေလး ၀တ္ထားတယ္။

ေထာင္က ထြက္မယ့္ေန႕၀တ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အစိမ္းရင့္ေပၚမွာ အျဖဴ ၂ ဆင့္ခ်ိတ္ အခၽြန္ေလး၊ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ၀တ္တဲ့ အျဖဴေပၚ ေအာက္နားေရာင္စံုအခၽြန္းနဲ႕ ေဟမာေန၀င္းခ်ိတ္ဆင္ေလး ။
မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ၀တ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ပြင့္ကပ္ ပုဇြန္ဆီေရာင္ ဇာ၀တ္စံုေလး။

ကိုယ့္အႀကိဳက္ေတြကလဲ မ်ားလြန္းလွပါတယ္ ေပါက္ေရ… ဒီေလာက္ေရးျဖစ္တာပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့ေနာ္။

စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ သတိတရ တဂ္ေပးတဲ့ ညီမေပါက္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

၂၀၀၉ ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ မွာ ပို႕စ္ ၆၀ အတိျဖစ္ေအာင္ ဒီပို႕စ္ကိုေရးပါတယ္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ထက္ ေရးႏုိင္အားပိုနည္းသြားပါတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ပို႕စ္ ၉၉ ၊ ၂၀၀၈ မွာ ပို႕စ္ ၇၉ ၊ ၂၀၀၉ မွာ ပို႕စ္ ၅၉ ဆုိရင္ တႏွစ္ကို ပို႕စ္ေပါင္း ၂၀ တိတိ ေလ်ာ့နည္းလာတာမို႕ ဒီႏွစ္ အဲလို မျဖစ္ရေလေအာင္ ဒီပို႕စ္တခုကို အျမန္ဆံုး ႏွစ္မကူးမီ တင္တာေလ။

တကယ္က က်မ ဘေလာ့စလုပ္တုန္းက ၀တၴဳေလးေတြ ေရးတင္ထားမယ္ စိတ္ကူးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ တကယ္တမ္းေရးျဖစ္ေတာ့ ဘေလာ့မဖြင့္ခင္ကေလာက္ေတာင္ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့လဲ ညႊန္းဆိုေလာက္ဖြယ္ လူေတြ ႏွစ္သက္တဲ့ ပို႕စ္မ်ိဳး မေရးႏုိင္တာကို အေသအခ်ာ ျမင္မိလိုက္ျပန္ပါတယ္။ အိုးးး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္......... စကတည္းက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ေရးခ်င္လို႕ ဘေလာ့လုပ္တာပဲေလ လို႕ ေတြးၿပီး ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဦးမွာပါပဲ။ ဘေလာ့ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ဆိုတာ တခါမွကို စိတ္မကူးမိေပါင္။ ခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့အသစ္ေတြထဲမွာ ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ေတြဆိုတာ မ်ားလြန္းလို႕ ဖတ္ရသူေတာင္ လက္မလည္ႏုိင္ မ်က္စိမႏိုင္ ျဖစ္ေနရတာပဲ ။ ကိုယ္မေရးျဖစ္လဲ ဘယ္သူမွေတာ့ ေျပာမယ္ မထင္ေလ ။

မီဒီယာမွာ လုပ္တဲ့လူျဖစ္တာမို႕လဲ သတင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳသိသိ၊ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ရရ ဘေလာ့မွာ သတင္းမတင္ပါဘူး။ ႏုိ႕မို႕ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ ဘေလာ့ေရးတာႀကီး ျငိေနမွာ စိုးလြန္းလို႕ပါ။ ဒီေတာ့ ဟုိသတင္းတင္ပါလား ဒီသတင္းတင္ပါလား လာေျပာလဲ ကိုယ္ကေတာ့ မတင္ေပါင္။

ဘေလာ့တခုတည္း ရွိေနတုန္းက စာေတြ လည္ဖတ္ ကိုယ္လဲ စာေတြေရးနဲ႕ ညနက္ထိ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ရွိေနတတ္တဲ့ က်မက ေဖ့ဘြတ္လဲ အေကာင့္ဖြင့္ၿပီးေရာ ဂိမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ရျပန္တာမို႕ ည ၁ နာရီဆိုတာ အေစာဆံုး အိပ္ခ်ိန္ပါ။ ေအာ္.. ဟစ္တလာ တုိ႕ ေတာင္ တည ၄ နာရီပဲ အိပ္တာ ။ ကိုယ္က ၆ နာရီေလာက္ အိပ္ႏုိင္တာပဲ ေအးေဆးလို႕ အားေပးရင္း လယ္စိုက္၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္ ၊ ငါးေမြး၊ ရိုလာကိုစတာကြင္းဖြင့္၊ ေဆးခန္းဖြင့္ ၊ ခ်စ္စရာ အေကာင္ေလးေမြးနဲ႕ လက္မလည္ႏုိင္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာ နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနမိပါတယ္။ (ေဖ့ဘြတ္ထဲမွာ နာမည္အတုနဲ႕ ဓါတ္ပံုလဲ မတင္ ၊ ဘယ္သူပါလို႕လဲ မေျပာလာပဲ အတ္တဲ့ အတြက္ လက္မခံလို႕ ေစာ္ေစာ္ကားကား မုိက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာခဲ့သူ တခ်ိဳ႕က လြဲရင္ ေပ်ာ္စရာအေတာ္ေကာင္းတာပဲေနာ္)

အဲဒီဂိမ္းေတြ ေဆာ့ရင္း ဘ၀ဆိုတာ ဂိမ္းကစားသလိုပါပဲလို႕ ဘေလာ္ဂါ ကိုၿဖိဳးက ေျပာလာတာကိုလဲ စိတ္ပါလက္ပါ ေထာက္ခံထားပါတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕ ဇြဲသန္သန္ ခ်ီတက္ေနတဲ့ သူေတြ အတြက္ ပန္းတုိင္ဆိုတာ ေရာက္ကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ဂိမ္းက ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို စိတ္ရွည္ရွည္ ဇြဲသန္သန္နဲ႕ မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးူစားဖို႕ သံဓိဌာန္ကို ၂၀၁၀ အတြက္လဲ မေျပာင္းမလဲ ခ်မွတ္ထားဆဲပါ။ ၂၀၀၉အတြင္းမွာ ၂၀၀၈ ထက္စာရင္ ပိုစိတ္ရွည္လာတာ၊ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းလာတာ၊ နည္းနည္း၀ိတ္က်သြားတာေတြကို တုိးတက္မႈမွတ္တမ္းအျဖစ္ သိမ္းဆည္း ထားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ ေတာ္ရံုတုိက္ခိုက္မႈမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွ မခံစားတတ္တဲ့ က်မကို ေခါင္းမာသူလို႕ သတ္မွတ္တာမ်ိဳးကိုလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံတတ္ေနၿပီ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ လုပ္မယ္လို႕ ရည္မွန္းထားခ်က္ အမ်ားစုကို အေကာ္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သလို ရည္မွန္းထားၿပီး အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းထားရတဲ့ အလုပ္ေတြကိုလဲ ၂၀၁၀ မွာ အေလွ်ာ့မေပးပဲ ဆက္လုပ္ဦးမွာပဲ ဆုိတာ ၂၀၁၀ ကို ႀကိဳတင္ အသိေပးထားလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္ဘူး ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္…
ဖြင့္လာမယ့္ ႏွစ္သစ္တံခါး၀မွာ တုိ႕ေစာင့္ေနတယ္…
အားမာန္ျပင္းျပင္း ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႕ ရင္ဆုိင္ဖို႕ အသင့္ ….

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္ (၂)

ဘေလာ့ထဲက ခ်စ္ညီမေလး ၂ေယာက္က ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးပုိ႕လာတာကို ၀မ္းေျမာက္စြာ လက္ခံရရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။
တေယာက္က ေအာ္စီကျဖစ္ၿပီး တေယာက္က စလံုးက ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့ အလွျပင္ပစၥည္းေလးေတြက အင္မတန္ အသံုး၀င္တာမို႕ ႏွစ္သက္မိသလို ခုလို အေလးထားသတိရတဲ့အတြက္လဲ အရမ္းကို ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။
ေခ်ာကလက္ ဗူးေသးေလးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သားေတာ္ေမာင္က ဖြင့္ၿပီး ေမာင္ပိုင္စီးလိုက္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ မိတ္ကပ္ဗူး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူး၊ လိုးရွင္းဗူးေတြနဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ပု၀ါျဖဴျဖဴေလးေပၚက အျပာေရာင္ ခ်ည္ထိုးပန္းပြင့္ေလး ကို တသသ ကိုင္ၾကည့္မိသလို ဓါတ္ပံုေဘာင္ေလး ၂ ခုပါတဲ့ နာရီေသးေသးေလး ကိုလဲ တရရ ေပြ႕ထားမိပါေသးတယ္။

လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိတာထက္ သူတို႕ ငါ့ကို သတိရေနပါလား ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးကတင္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းေနခဲ့တာပါလားး။ သူတုိ႕ ဒါကို ၀ယ္ေနတဲ့အခါတုန္းက၊ သူတို႕ဒါေတြကို ထုတ္ပိုးတဲ့အခါတုန္းက၊ သူတုိ႕ ဒါေတြကို စာတုိက္ကေန ထည့္တဲ့အခါ တုန္းက ငါ့ကို သတိတရနဲ႕ ျပဳလုပ္ေနၾကပါလာ လို႕ ေတြးမိေနတုိင္း ေလာကႀကီးမွာ ခင္မင္ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ ခ်စ္ခင္အေလးထားျခင္းေတြကို ရရွိပိုင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္ ဆုိတာ စာဖြဲ႕လို႕ မမွီႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ရင္ဘတ္တူသူေတြ ၊ ရည္ရြယ္ရာ တူသူေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တူသူေတြ ၾကားထဲမွာ လူခ်င္းမေတြ႕ခဲ့ၾကဘူးေပမယ့္ ဒီလိုသံေယာဇဥ္ေလးေတြ ခ်ည္ေႏွာင္မိခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အတုအေယာင္ ကမၻာမဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္ကို အျပင္ကမၻာေလးထဲမွာ ဆက္ႏြယ္မိခဲ့ၾကပါၿပီ။

သတိတရနဲ႕ ဘေလာ့ေပၚတင္မိပါတယ္ ညီမတုိ႕ေရ။ ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ဓါတ္ပံုနဲ႕ တင္မေပးေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ျမင္မိသြားရင္ေလ သူမ်ားေတြ လိုခ်င္သြားမွာ စိုးလို႕ ပါ ဟားဟား။

(ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္…ေနာက္ဆက္တြဲ)

တခါတုန္းကေပါ့…
ဘိုးဘြားရိပ္သာတခုကို သြားလႈဖို႕စီစဥ္ရင္းသြားေရာက္စံုစမ္းေတာ့ အသားဟင္းတခြက္ အသီးအရြက္ေၾကာ္တပြဲ ၊ ဟင္းခ်ိဳ တပြဲ။ အခ်ိဳပြဲ ငွက္ေပ်ာသီး ၊ ေကြကာအုပ္ နဲ႕ တေယာက္ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီး တြက္ခ်က္ျပ ေတာ့ သေဘာတက်နဲ႕ ဘိုးဘြားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာေရာက္မယ့္ ဧည့္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စသျဖင့္အေယာက္ေရအတိုင္း ေငြေခ်ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အလႈေန႕မွာ သြားေရာက္တဲ့အခါမွာ ၾကက္သားဟင္းက အရိုးတံုး ခပ္ေသးေသး ႏွစ္တံုး အရည္ နည္းနည္းနဲ႕ ဆြမ္းဟင္းခြက္ေလာက္ ပန္ကန္ေလးေတြနဲ႕ ထည့္ထားတယ္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေၾကာ္ဖက္ၾကည့္ေတာ့ ဖလံေတာင္ေ၀ွးေၾကာ္ကိုလဲ ခုနလိုပဲ ဆြမ္းဟင္းခြက္ဖင္ကပ္ ေလာက္ဆီထည့္ထားတယ္ ။ စတီးဇြန္းနဲ႕ ခပ္ရင္ တဇြန္းေလာက္ပဲ ပါမယ္ ထင္ရတယ္။ ဟင္းခ်ိဳ ဆုိတာ ၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ အရည္က်ဲ။ ကဲ ...အခ်ိဳပြဲ႕ ငွက္ေပ်ာသီးက ပိန္ရံႈ႕ ရံႈ႕ ။ ေကြကာအုပ္ဘယ္လို ေဖ်ာ္ထားေပးတယ္ ဆုိတာေတာ့မသိ ။ လဘက္ရည္ခြက္ထဲမွာ ခပ္နည္းနည္း … ျမင္ရတဲ့ခဏ ရင္ကို ဆို႕သြားေစတယ္။ အလႈရွင္ရဲ႕ ေစတနာဟာ ေ၀ဒနာေတြျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ထပ္ၿပီး အျမင္ရဆိုးေစတဲ့ ျမင္ကြင္းက စတီးခ်ိဳင့္အႀကီး ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ထဲကို ဟင္းထမင္းအျပည့္ထည့္ၿပီး ဘိုးဘြားေဂဟာမႈးက ဘယ္ကို သယ္သြားတယ္ မသိတာပါပဲ။ အဲဒါ ဘယ္ကို ပို႕ဖို႕လဲ လို႕ သြားေမးေတာ့လဲ မေျဖဘူး။ ေတာ္ေတာ့ကိုအံ့ၾသဖုိ႕ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ဒါတကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းသာရမယ့္အစား ၀မ္းနည္းမိတယ္။ အဲဒီလုိ အလႈေပးသူေတြကို ဆုေတာင္းမေပးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးထားတဲ့ ဧည့္သည္ဦးေရအားလံုး ဘာမွမစားပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ကုသိုလ္အစား အကုသိုလ္ေတြ အတံုးလိုက္ရေစလိုက္တဲ့ အလႈေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လူေတြေၾကာင့္ ဒီဘိုးဘြားရိပ္သာေလးကို မလႈပဲ ထားခဲ့လို႕ ျဖစ္ပါမတဲ့လား။

က်မတို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သိသမွ်လူေတြကို ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ လႈမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္တုိင္ခ်က္လႈၾကဖို႕ တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။ က်မတို႕ အဖြဲ႕ေတြထဲကလဲ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ၿပီး မၾကာခဏ သြားလႈခဲ့တယ္။ က်မတို႕ ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဂဟာမႈး ဆုိတဲ့ မိန္းမဟာ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိမွ အနစ္နာခံႏုိင္မွ ဒီလုိ ေဂဟာမ်ိဳးမွာ လုပ္ႏုိင္မယ္လို႕ အသံေကာင္းဟစ္ရင္း ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ထမင္းလုပ္ေတြကို ခိုးယူေနခဲ့တယ္။
ဒီလုိလူေတြေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြကို က်မတို႕ ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ့လို႕ ရႏုိင္ပါ့မလား… စဥ္းစား … စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတဲ့လူေတြကေတာ့ ရွိမွာပါပဲ ။ ဒါေတြကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာက တာ၀န္ယူမႈ ရွိသူ၊ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ ပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕ဟာ သူရဲေကာင္းလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အမွန္ကို ျမင္ႏုိင္သူေတြေလာက္ပါပဲ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္

ခုတေလာ ေရးသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနေပမယ့္ ေရးဖို႕ ဘယ္လိုမွ စိတ္တည္ မရဘူးျဖစ္ေနတာ ဆုိးတယ္။

ဘေလာ့ဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္တာေတြအျပင္ ေဖ့ဘြတ္မွာလဲ ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးတဲ့ အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြ ေတြ႕ေနရတယ္ ။ သူ႕သေဘာနဲ႕ သူတို႕ ေရးတာပါပဲေလ ထားလိုက္ပါလို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးရေပမယ့္ တကယ္က် ဦးေႏွာက္က လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕ သူတုိ႕ေတြက ဒီလုိေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာထပ္စဥ္းစားရင္ လူေတြဟာ ဘယ္လိုမွ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ တူညီတဲ့ စိတ္ထားေတြ ရႏုိင္မွာမွ မဟုတ္တာပဲ ဆုိတဲ့ သေဘာကို လက္ခံႏုိင္လာတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ေနရင္းထိုင္ရင္း ေပၚလာတာမွမဟုတ္တာပဲ။ သူမ်ားေတြလို မျမင္တာ၊ မခံစားႏုိင္တာ ေတြေၾကာင့္ပဲ လူ႕တန္ဖိုးဆိုတာေတြ ရွိလာတာပဲ မဟုတ္လား။ လူသားဘ၀မွာ ကိုယ့္ဘ၀ တန္ဖိုး ၊ လူ႕ဘ၀ တန္ဖိုးေတြ နဲ႕ ပိုင္းျဖတ္တဲ့အခါမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ မတူညီႏိုင္တာေတြဟာ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေတြးေခၚမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တည္လာတာ မဟုတ္လား။၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူအသိုင္းအ၀ိုင္း ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းက ေသာ္လည္းေကာင္း အဲဒီတန္ဖိုးေတြအေပၚမွာပဲ အသိအမွတ္ျပဳသြားၾကတယ္ ဆုိတာ အခ်ိန္က ေျပာျပခဲ့မွာပါ။

တကယ့္ သူရဲေကာင္းေတြ ဆုိတာ သူတုိ႕ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္လို႕ပါ ဆိုၿပီး လုပ္ျပခဲ့တာ မဟုတ္သလို က်ဳပ္တုိ႕ကို သူရဲေကာင္းလို႕ သတ္မွတ္ၾကပါလို႕လဲ မေတာင္းဆုိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလးစားထုိက္သူကို ေလးစားတယ္၊ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကို ဂုဏ္ျပဳတယ္ ဆုိတဲ့ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႕ သူရဲေကာင္းဆိုတာေတြ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာေတြ လူ႕သမိုင္းမွာ ျဖစ္တည္လာတာပါပဲ။

တကယ္က ဒုကၡထုပ္ကို ျဖည္ၾကည့္ဖို႕ ငါတုိ႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာလို႕ ဘယ္သူကမွ မေျပာပါဘူး။ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႕တုိ႕ဖာသာ ျဖည္ၾကည့္သြားတာကို သမိုင္းက မွတ္ေက်ာက္တင္ ေပးခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆုိ သူတုိ႕ဖာသာ ျဖည္ၾကည့္ေနတာကိုေတာင္ လူေတြက သိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ မရွိခ်ိန္က်မွ သိခဲ့ တန္ဖိုးထားခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတုိ႕ကို ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာေနသူေတြပါလို႕ လက္ညိႈးထိုးေနသူေတြ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနသူေတြကိုေတာ့ အခ်ိန္ကာလႀကီးက တုိက္စားၿပီး ေမ့သြားၾကတာပါပဲ။

သူမ်ားေတြ စားစရာမရွိလို႕ အစာေတာင္းေနခ်ိန္မွာ ေပါင္မုန္႕မရွိရင္ ကိတ္မုန္႕စားပါလားလို႕ ေျပာခဲ့သူမိဖုရားလို၊ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေတာ့ တေယာထိုးေနႏုိင္တဲ့ နီရိုးဘုရင္ႀကီးလို ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္သလို ေနႏုိင္တဲ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္ေတြ ၊ မသိနားမလည္မႈေတြကို သိျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႕ဆိုတာကလဲ သူတပါးကို အားကိုးလို႕ မရႏုိင္ဘူး။ ဘာလို႕ဆို ဒါေတြက သီအုိရီေတြ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက သင္ခန္းစာေတြ လိုမွ မဟုတ္တာပဲေလ။

သိခ်င္စိတ္နဲ႕ သိလိုမႈ ရွိမွျဖစ္မယ္။ အဲလို သိခ်င္စိတ္ သိလိုမႈ ရွိဖုိ႕ဆိုျပန္ေတာ့လဲ လိုအပ္ေနတာက လူသားဆန္မႈနဲ႕ ကိုယ္ခံအား( ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္)၊ ေနာက္တခ်က္ ကိုယ္တိုင္အရင္သိမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘာကို သိခ်င္တာလဲ ဆုိတဲ့အရာကလဲ အရမ္းအေရးႀကီးေနျပန္ေရာ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္တကယ္သိခ်င္တဲ့ အရာကို ေသခ်ာနားလည္ဖို႕ အတြက္ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္မွ၊ စိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္အရာပါ။ ကိုယ္တုိင္က တစံုတရာအစြဲ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္ကို ျမင္ရမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

လူရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္ လူ႕သမိုင္းတခုလံုးကို မသိေတာင္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုေတာ့ သိေနဖို႕ လိုအပ္လွပါတယ္။ လူတုိင္းမွာအတၱကုိယ္စီ ရွိၾကသလို အေၾကာက္တရားလဲ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတၱေတြကိုယ္စီနဲ႕ေၾကာက္ေနလ်က္ကပဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အမ်ားအက်ိဳး လုပ္ေပးေနသူေတြကိုေတာ့ ေလးစားရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားေလးရွိေနရင္ သိပ္ကိုေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးျဖစ္မွာပါပဲ။

အင္းေလ.. ၂၀၀၉ ကေတာ့ ကုန္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္းက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း စီးဆင္းသြားေနမွာပါပဲ။ အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါရင္း ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္၊ ေနာက္ဆံုး ေလာကႀကီးအတြက္ အမိႈက္သရိုက္ ျဖစ္မသြားဖို႕ႀကိဳးစားရမွာကေတာ့ အသိတရားနဲ႕ စဥ္းစာဉာဏ္ကို တာ၀န္ေပးထားရမွာပဲ မဟုတ္ပါလား။

(မဆီမဆိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲ)
ခုတေလာ ၾကားလာရတဲ့ လူထုအေျချပဳလူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ အေၾကာင္း ေလ့လာရင္း၊ ကိုယ္တုိင္လဲ အင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္ေနရင္းနဲ႕ မွတ္သားၾကားသိလာရတာကေတာ့ တကယ့္လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြဟာတဲ့ လိုအပ္ေနတဲ့ လူေတြ( ျပည္သူေတြ) ကို ေထာက္ပံ့ကယ္တင္ေနယံုမကပဲ အဲဒီလူေတြ(ျပည္သူေတြ)ကို ေထာက္ပံ့ကူညီဖုိ႕ တာ၀န္အရွိဆံုး ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ပ်က္ကြက္မႈေတြကိုလဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ရမယ္တဲ့။ ဒါမွသာ စစ္မွန္တဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္တာပါတဲ့။

( ဒီပုိ႕စ္ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ေလး )
ေအာင္ဆန္းဦး ….အလိုမရွိ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ဂ်ဴး တို႕ရဲ႕ ပိသုကာ အႏုလက္ရာ ေတြ

အဲဒီဘုရားေက်ာင္းကေန မျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို အလယ္က ျဖတ္ထားတဲ့ ရိုင္းျမစ္အေပၚက တံတားေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႕ ခရီးဆက္ရတယ္။့ လမ္းမွာ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကပဲ တူးေဖာ္ရရွိထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းလက္ရာ ေတြကို စုေဆာင္းျပသထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈျပတုိက္ကို ျဖတ္ၾကည့္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားစုက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လက္ရာေတြျဖစ္တယ္။ တူးေဖာ္ရရွိထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြကို ခုလို ျပသထားတယ္။

ကိုလံုးၿမိဳ႕မွာ အရင္က ဂ်ဴးအမ်ားစုေနထုိင္ရာ ျဖစ္လို႕ သူတုိ႕ ရဲ႕ အေဆာက္အဦးေတြကို ေရွးေဟာင္းလက္ရာမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ တေနရာမွာ ေက်ာက္ခင္းတဲ့ လမ္းကေလးကို ပတ္လည္အုတ္ေတြစီၿပီး ထားတာေတြ႕ေတာ့ ဒါဘာလုပ္ထားတာလဲ ေမးမိတယ္။ အဲဒါ ဟိုးေရွးခတ္က ကမ္းနားကို သြားတဲ့လမ္းလို႕ ေျပာတယ္။ တကယ့္ကို လြမ္းဘြယ္ရာပဲ။ ၈်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အႏုပညာလက္ရာေတြကို ျမင္ေတာ့ အာရပ္ အစၥေရး ၆ ရက္ၾကာစစ္ပြဲ တို႕ အို..ေဂ်ရုဆလင္တို႕ ဖတ္ၿပီး ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ က်မက လြမ္းသြားတာျဖစ္မွာပါ။

ေက်ာက္တံုးစီလမ္းကေလး

လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ ေလွ်ာက္လိုက္မိေသးတယ္

ေရတြင္းေလးကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ေနရာ

နံရံက ေက်ာက္ထြင္းအႏုပညာ လက္ရာ

ေနာက္တံတားဆီမေရာက္ခင္ ထပ္ျဖတ္ရတဲ့တေနရာကေတာ့ သံစံုတီး၀ိုင္းေတြ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့ေနရာတဲ့။ ယဥ္ေက်းမႈျပဇာတ္ရံု လို႕ က်မက ကိုယ့္ဖာသာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီအေဆာက္အဦရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ အမိုးေတြကို လုပ္ထားတာ ေရာမေခတ္က စစ္သည္ေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြပံုစံမ်ိဳးျမင္ရတယ္။ ေနာက္ က်မတို႕ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ေအာက္ခင္း အုတ္ကြက္ေတြရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္ေနရာက သံစံုတီး၀ိုင္း ရွိတဲ့ေနရာတဲ့။ အဲဒီေအာက္ကေန တီးေနတာလို႕ ေျပာတယ္ ။ အထဲကိုေတာ့ ၀င္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေဆာက္အဦေရွ႕နားကေန ျပန္ၾကည့္ရင္ ေနာက္က ရိုမန္ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းကို ျမင္ရတာ သိပ္လွတာပဲ။

အမိုးေတြပံုက ေရာမသံခ်ပ္ကာ၀တ္စစ္သားရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြလိုပဲေနာ္

ရိုမန္ကက္သလစ္ ဘုရားေက်ာင္းကိုေနာက္ေက်ာက ျမင္ရပံု

အဲဒီကေန ကိုလံုးၿမိဳ႕ဟိုဘက္ကမ္း ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားကို အလယ္နားေရာက္တဲ့ထိေလွ်ာက္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီဘက္ကမ္းကေတာ့ ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ က်မေနထုိင္ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ဘက္ျခမ္းမွာ အစိုးရရံုးေတြ ကုမၸဏီေတြနဲ႕ ပိုၿပီးစည္ကားပါတယ္။ ကိုလံုးတၿမိဳ႕တည္းျဖစ္ေအာင္ တံတားေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ထားတာ သိပ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းတယ္။

ဟိုဘက္ကမ္းက ကိုလံုးကေတာ့ ၿငိမ္သက္လို႕

အဲဒီလို တံတားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ

အဲဒီတံတားေတြေပၚမွာ ကားခ်ည္းျဖတ္တာ။ ရထားနဲ႕ ကားျဖတ္တာ၊ ကားနဲ႕ လူျဖတ္တာ အဲဒီလို ခြဲျခားထားတဲ့ တံတားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ က်မ အမွတ္မွားဘူးဆို အစင္း ၂၀ ေက်ာ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္လိုက္မိသလိုပဲ။ အဲဒီတံတားေပၚေလွ်ာက္ေနရင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးရဲ႕ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ၿမိဳ႕ေတြကို ခုလိုပဲ ေခတ္မွီမွီ တံတားေတြ နဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႕ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္မိစိတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ တပတ္ ခရီးထြက္လို႕ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းလုိ႕ …

သေဘာၤေပၚက ႏွစ္ကူးဖို႕ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခ်က္

တံတားေအာက္က သေဘၤာေတြမွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕အတြက္ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားတာမ်ား အားက်မိပါရဲ႕။ ဒီလိုသေဘၤာနဲ႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ အေပ်ာ္စီးရင္း ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုလုိက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႕ မတန္မရာလဲ လုပ္ခ်င္ေနေသးတယ္။

အဲဒီတံတားေပၚက ဆင္းၿပီး ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ကမ္းနားလမ္းႀကီးက က်ယ္ျပန္႕လြန္းတဲ့အျပင္ လမ္းေနရာေတြမွာ သံျပားေတြ မူလီေပါက္ေတြ တန္းစီၿပီ ေတြ႕ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႕ အဲဒါ ဘာေတြလဲေပါ့ ေမးေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ျမစ္ေရ အႀကီးအက်ယ္တက္ၿပီး ကမ္းနားက အိမ္ေတြ ဆုိင္ေတြ ျမဳပ္ခ့ဲဘူးတယ္တဲ့။ အဲလို အျဖစ္မ်ိဳးမႀကံဳရေအာင္ ေရတက္လာရင္ ခုန ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ သံျပားေတြ ေနရာေတြနဲ႕ မူလီေပါက္ေတြေနရာေတြမွာ သံတုိင္ေတြစိုက္ မွန္ေတြနဲ႕ ကာပစ္တာတဲ့။ ဟမ္ ဒီကမ္းနားေတာက္ေလွ်ာက္လား ဆုိေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။ အမ္မေလး ဒီေလာက္အရွည္ႀကီးကို ဘယ္သူေတြက လုပ္သလဲ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ရတာလားေပါ့။ အဲလိုေမးမိတယ္ေလ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဆုိေတာ့ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ စနစ္က အရိုးစြဲေနတာကိုး ။ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ၊ အဲဒါအကုန္ စည္ပင္က လုပ္ေပးတာတဲ့ ။ ေအာ္ ေကာင္းေလစြတကားေပါ့။ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႕ ယွဥ္ေတြးမိေနတတ္တာကေတာ့ အားလံုးတူမယ္ထင္ပါတယ္ေလ။ ကိုယ့္ျပည္ႀကီးကိုလဲ တိုးတက္ေစခ်င္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

၁၉၉၅ ေရႀကီးတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မွတ္တမ္း

ဒီလို သံျပားေတြေပၚမွာ မူလီနဲ႕ မွန္ေတြ လိုက္တပ္သတဲ့

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ခင္မင္းေဇာ္