ခ်စ္ခင္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္း...
သူရွိေနေသးရင္ ဇူလိုင္လ(၁) ရက္ေန႕ဆိုတာ
သူ႕ရဲ႕ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕………..။
အမွတ္တရ အစီအစဥ္အျဖစ္ တကိုယ္ေတာ္ စီးရီးေခြပဲထုတ္မလား၊
တကိုယ္ေတာ္ စတိတ္ရႈိိးပဲ တင္ဆက္ျဖစ္မလား၊
ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားျဖစ္တဲ့ ဘယ္လိုအစီအစဥ္အသစ္ေတြနဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲကို က်င္းပေနမလဲ စိတ္ကူး…ရင္း..နဲ႕ ……….
သူ႕ကိုသတိတရ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ရုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႕ေလးတခုကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္…….။
ဒီႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁၄ )ရက္ေန႕ဆိုရင္ လူ႕ေလာကႀကီးကို သူစြန္႕ခြာသြားခဲ့တာ (၃) ႏွစ္ျပည္႕ေျမာက္ခဲ့့ၿပီေလ………..။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
“တရုပ္မေရ ၊ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာ့ တျပိဳင္နက္ထဲ ယူဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ နင္က ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ေန၊ ပိုက္ဆံလိုရင္ ငါ့ဆီ အခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ သိလား၊”
က်မကို အဲဒီစကားေျပာသြားခဲ့တာကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ ျပန္သြားခဲ့တဲ့ အတြက္ အျမဲပဲ သိကၡာက်တယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ ပါပဲ။ သူဘာ့ေၾကာင့္ ျပန္လာခဲ့သလဲလို႔ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ မေမးခဲ့သလို သူကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စကားစ မခံခဲ့ပါဘူး။
က်မတို႔ေတြ စခင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိ္န္ ၁၉၈၁ ခုႏွွစ္ေလာက္တုန္းကဆို ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးခါစ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိတဲ့ အရြယ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက က်မတို႔ထက္ အသက္ ၃ ႏွစ္ပဲ ပိုၾကီးတဲ့ ၊ က်မတို႔က ကိုသွ်ပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကဗ်ာဆရာ သွ်ပ္မႈးေက်ာ္ ၊ ေဒသေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔ အေၾကာင္းကို ေရေရလည္လည္ ရွင္းျပတတ္ေနျပီ။ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို က်မတို႔ဖတ္ဖို႔ ေပးတတ္ေနျပီ။ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒကို ဖတ္ျပီး က်မက ဘာမွနားမလည္ဘူး ေျပာေတာ့ ရယ္ေနတယ္။ တေခါက္နဲ႔ နားမလည္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္ေပါ့ ဆိုေတာ့ က်မက ေတာ္ျပီ ပ်င္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ က်မတို႔ ေတြက သူ႔ဆီကေနျပီး တခါမွ မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ့ မဟူရာေမတၱာ အေၾကာင္း၊ ခင္ေလးျမင့္ရဲ့ မင္းသားေလး အေၾကာင္း၊ သိန္းေဖျမင့္ရဲ့ အေရွ႔ကေန၀န္း ထြက္သည့္ ပမာ အေၾကာင္းေတြကို သိလာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ မရရ ေအာင္ ရွာေပးတတ္ပါေသးတယ္။
က်မဆိုရင္ တခါမွ မၾကားဖူး မဖတ္ဖူးတဲ့ စာေတြကို မက္မက္စက္စက္ ဖတ္တတ္လာခဲ့ျပီး သူနဲ႔စခင္တဲ့ ပထမဆံုးႏွစ္မွာ ေက်ာင္းစာမွ ေက်ာင္းစာ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ပထမႏွစ္က်ခဲ့ရတဲ့ အထိပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ကလည္း ေဒသေကာလိပ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ က်တဲ့သူေတြ ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ရပါေတာ့တယ္။ ဆယ္တန္းထိ အျမဲတမ္းေတာ္ျပီး အမွတ္အျမဲေကာင္းခဲ့တဲ့ က်မဘ၀လည္း က်ရႈံးျခင္း ဆိုတာကို ခံစားနားလည္သြားပါေတာ့တယ္။ ကိုသွ်ပ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနရတာနဲ႔ စာက်က္ဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားတယ္ေျပာေတာ့ ရယ္ေနျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ပညာေရးစနစ္ မတည္ျငိမ္တဲ့ အခါ ၾကိဳးစားရတာလည္း အရာမထင္ပါဘူးဟာ။ ပံုမွန္ဆိုရင္ တႏွစ္က်လည္း ေနာက္တႏွစ္ ဒီအတန္းျပန္ေျဖလိုက္ ျပီးရမွာ။ အခု စာေတာ္တဲ့ နင့္အတြက္ အခြင့္အေရး အားလံုးဆံုးရႈံးသြားတာေပါ့ ။ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲသာ မေအာင္တာပါ ။နင္ စာေတြ အမ်ားၾကီးတတ္သြားျပီဆိုတာ ငါယံုတယ္ သိလား၊ တဲ့။ အဲဒီႏွစ္က သူလည္းစာေမးပြဲ က်တာပါပဲ။
စာေတြအရမ္းဖတ္ေပမဲ့ ကိုသွ်ပ္ေခၚကိုဘဲဥဟာ စည္းကမ္းေတာ့ လံုး၀မရွိပါဘူး။အ၀တ္အစားကို တပတ္လံုးမေလ်ာ္ပဲ ၊ မလဲပဲ ၀တ္တတ္သလ္ို တညလံုး မအိပ္ပဲ ေနခ်င္ရင္ေနတတ္သူ။ တေန႔လံုး ထမင္းမစားပဲ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနတတ္သူ၊ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေမ့ေနတတ္သူ၊ စိတ္ထဲရွိသလို ေနခ်င္သလို ေနတတ္သူ၊ သူမ်ားေတြးသလို မေတြးပဲ က်မတို႔ မစဥ္းစားတတ္တဲ့၊ မစဥ္းစားမိတဲ့ အျမင္ဖက္က ေတြးေခၚတတ္သူ၊ တခါတေလမွာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ ေတြးတတ္သူ ထိုသူသည္ ထူးအိမ္သင္ေလာင္းလ်ာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ( ကိုဘဲဥဆိုတာ ျပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္း ေတြက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတဲ့ နာမည္ပါ။)
သူတို႔အုပ္စုဟာ အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚဆိုျပီး အကၤ်ီအစုတ္၊ ေဘာင္းဘီအစုတ္၊ ပုဆိုးအစုတ္ေတြပဲ ၀တ္ပါတယ္။ သူမ်ား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ သစ္လြင္္ေတာက္ပေနခ်ိန္မွာ အရြဲ႔တိုက္ ၀တ္ၾကတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရက္လည္းၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္ေနပါျပီ။ အျမည္းအျဖစ္ ပဲၾကီးေလွာ္ကို က်မတို႔ မိန္းကေလးအုပ္စုေတြကို ခြာခိုင္းတတ္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္တာ မၾကိဳက္ၾကေပမဲ့ သူက ကိုယ့္ထက္တတ္ျပီး မေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ ေသာက္ေနေတာ့လည္း မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္ ၁၉၉၅ ေလာက္က ေလထန္ကုန္းမွာ ေတြ႔ေတာ့ေတာင္မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးျပီး တဲ့အခါ လက္ထဲက ပုလင္းကိုေျမွာက္ျပျပီိး ငါလိေမၼာ္ရည္ပဲေသာက္ေတာ့တယ္ သိလားတဲ့။ က်မကလည္း အရက္နဲ႔ ေရာထားတာ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အဆိုေတာ္ေတြ၊ သီခ်င္းေရးဆရာေတြကို ေတြ႔လား ။ တရုပ္မကို ေတာ့ ညာလို႔မရဘူးကြ တဲ့။
မ်က္မွန္ထူထူ၊ ပုဆိုးအနက္ ၊ လြယ္အိတ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ ေအးတိေအးစက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ေပမဲ့ ဂီတကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ နားလည္ျပီး ေလ့လာအား သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္း သိလာရပါတယ္။ သီခ်င္းသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ က်မကို အသံမေကာင္းေပမဲ့ သီခ်င္းဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ သီိခ်င္းဆိုတဲ့အခါ ပါးစပ္နဲ႔ မဆိုပဲ စာသားကို ခံစားျပီး ရင္ဘတ္နဲ႔ဆိုတတ္မွ နားေထာင္တဲ့သူေတြ ရင္ထဲေရာက္မွာလို႔ ေျပာျပသြားပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုမဲ့သူဟာ သီခ်င္းတိုက္ဖို႔ မပ်င္းရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ အဆိုေကာင္းေကာင္း အတီိးသမားပညာျပရင္ ခံရမွာပဲတဲ့။ သူက အဆိုေတာ္သာ ျဖစ္သြားတာ။ အဆိုေတာ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိတဲ့သူပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ ေဘ့စ္ ဂစ္တာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္တီးျပီး သီခ်င္းတိုင္းကို ဟာမုိနီ လိုက္ေပးတတ္ပါတယ္။ က်မကို ဟာမိုနီလိုက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ဖူးေပမဲ့ အသံကို မႏိုင္နင္းတဲ့အတြက္ မတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ သူေပးတဲ့ ဒုိ ေရ မီ ဖာ အသံေလ့က်င့္ခန္းကို က်မ မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ သီခ်င္းဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွာ အသက္ခိုးရႈရမယ္က အစ သူသင္ေပးခဲ့ဖုူးပါတယ္။ ဘယ္ပညာကို မဆို နက္နက္ရႈိင္းရႈိုင္း ေလ့လာႏိုင္ရမယ္လို႔လည္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္းပဲ ဂီတကို ဆရာတဆူျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာေနခဲ့ပါတယ္ဆိုတာ က်မတို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မသိခဲ့သလို တန္္ဖိုးလည္း မထားတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေရဒီယို တလံုးနဲ႔ တကမၻာလံုးက ဂီတသံေတြကို ဖမ္းယူနားေထာင္ျပီး သီခ်င္းေတြလည္း စပ္ေနခဲ့ပါျပီွ။ သူ႔ရဲ့ ပထမဦးဆံုးေခြထဲက ေ၀းသြားတဲ့အခါ ဆိုတဲ့သီခ်င္းဟာ က်မတို႔ ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြမွာ ၾကားဖူးျပီး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရျပီးသားသီခ်င္းေတြပါ။ အဲဒီလိုပဲ အခါလြန္မိုး ၊ ခြင့္မျပဳ တို႔ကို ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ ဆိုခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ပထမဆံုးအေခြ မထြက္ခင္ ေမာ္လျမိဳင္ကို မိဘေတြေနာက္လိုက္ျပီိး ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘေတြ ေျပာင္းသြားတာ ၾကာပါျပီ။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ ၊ အေဆာင္ေတြမွာ လွည့္ပတ္အိပ္ျပီိး ပုသိမ္မွာေနက်န္ခဲ့တာပါ။ အခု သီခ်င္းေရးဆရာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုျမင့္မိုးေအာင္၊ သိမ္းတင္သားဆိုျပီး ေဆာင္းပါးေတြေရးေနတဲ့ ၾကြက္္နီ ေခၚ ေအာင္ေက်ာ္ဦး တို႔အိမ္ဟာ သူစတည္းခ်ေနက် အိမ္ေတြပါ။ အဲဒီအိမ္ေတြဟာ သူ႔သည္းညည္းကိုလည္း ေတာ္ေတာ္္ခံၾကရပါတယ္။ သူေသသြားခ်ိန္ထိ အတြဲမပ်က္ၾကပါဘူး။ ပုသိမ္ေရာက္တိုင္းလည္း အဲဒီအိမ္ေတြမွာ ငါးပိ တို႔စရာအစံု လုပ္ခိုင္းျပီး ထမင္းစားေနၾကပါ။ သူဟာ ငါးပိနဲ႔ထမင္းစားရတာ ႏွစ္သက္သလို မနက္ေစာေစာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္စံုစားတာကိုလည္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္ ။ ထန္းရည္ကိုလည္း ျမန္မာဘီယာလို႔ေခၚျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပုသိမ္က ျမက္တိုဖက္မွာ သတိတရ သြားေသာက္ တတ္ပါတယ္။
သူ႔အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေျဖသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပုသိမ္ျမိဳ႔ကို သူအႏွစ္သက္ဆံုး ျမီဳ႔ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပုသိမ္ျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားေတြဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမိဳ႔ေလးကလည္း ေအးခ်မ္းတဲ့ အေၾကာင္း ေတြေပါ့။ ပုသိမ္ေရာက္တိုင္းလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ယူေတြ႔ပါတယ္။ က်မဆိုင္ကိုလည္း အေခါက္တိုင္းနီးပါး ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မေထာင္ကလြတ္ခါစက ႏွင္းဆီလႈိုင္းေတးထုတ္လုပ္ေရးက ကိုေဇာ္သစ္၊ အဆိုေတာ္ရဲသြင္ ၊ ေနာက္က်မ မမွတ္မိတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ဆိုင္ကို ေရာက္လာ ပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲက ေနရထိုင္ရပံုေတြ ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက အေတြ႔အၾကံဳေတြရယ္ကို စိတ္၀င္တစား အၾကာၾကီးေမးခဲ့ပါတယ္။ က်မလိုပဲ ကိုေဇာ္သစ္လည္း ေထာင္က်ဖူးေၾကာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ေတြဆို မျမင္ခ်င္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဖူးလို႔ ေျပာျပသြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ေၾကာက္တဲ႔ေရာဂါေပါ့ လို႔လည္း အမည္ေပးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ရဲသြင္သီခ်င္းေတြ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ရိုက္ဖို႔သြားေတာ့ ကိုသွ်ပ္လည္း လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဆိုေတာ္ စိမ္းမို႔မို႔နဲ႔ ေတြ႔ျပီး ကိုငွက္ သီခ်င္းလာသြင္းတာလားလို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါက ဒီမိုကေရစီရမွပဲ လာဆိုေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ စိမ္းမို႔မို႔ရဲ့အေဖက အဲဒီတုန္းက ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားက ညႊန္ၾကားေရးမႈးပါ။ အဲဒီစကားကလည္း က်မကို ၾကြက္နီနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား လာေျပာျပၾကတာေလ။
ေမဆြိရဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲက ေကာင္ေလးက ေတာခိုသြားတာ သိလားတဲ့။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဖူးေလ။ အဲဒါကို သူ႔ေကာင္မေလးက လြမ္းတဲ့ သီခ်င္းေပါ့တဲ့ ။ က်မေတာ့ အဲဒီသီိိိိိခ်င္းကို နားေထာင္တိုင္း သူေျပာျပတာေတြကို အျမဲပဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ရာဇ၀င္ထဲက သတို႔သမီး သီခ်င္းလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဧရာ၀တီျမစ္ကို ေရးထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ပါ ။ အဓိပၸါယ္ ထပ္ထြက္ပါေသးတယ္။
သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုျမင့္မိုးေအာင္ရဲ့ အႏုပညာကို သူသိပ္ယံုၾကည္တယ္။ စကားလံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ တေခြလံုးကို ကိုျမင့္မိုးကို ေရးခိုင္းျပီး သူဆိုျပလိုက္တာေလ။ ျမင့္မိုးေအာင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာတေယာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါပဲ။ က်မဆိုရင္ အဲဒီထဲက စာသားေတြကို ကိုျမင့္မိုး ဘယ္လိုေတြးျပီး ေရးပါလိမ့္လို႔ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုျမင့္မိုးနဲ႔ က်မတို႔ဆိုတာ ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ထြက္ၾကျပီး သူ႔မိန္းမက က်မနဲ႔ တြဲေဖာ္တြဲဖက္။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနၾကျပီး သီခ်င္းအၾကမ္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္နားေထာင္ျပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ကိုသွ်ပ္ဆိုလိုက္တဲ့ အခါမွာ စကားလံုးေတြက ၾကြတက္လာျပီး သီခ်င္းက အရမ္းေကာင္းသြားတယ္။ အဆိုပညာဆိုတာ ဒါပါလား လို႔လည္း နားလည္သြားရတယ္။ ကိုျမင့္မိုးရဲ့ စကားလံုးေတြကို သူ ေျပာခဲ့သလို ရင္နဲ႔ဆိုသြားခဲ့တာ ျဖစ္မွာပါ။ သူဟာ အဆိိုေတာ္ေတြထဲမွာ တြံေတးသိန္းတန္ကို သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ အတီးသမားေတြထဲမွာ ေစာဘြဲ႔မွဴးကို ေတာ္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးျပီး ေလးစားႏွစ္သက္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ ပရင့္စ္ဘေသာ္ ရဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အခ်စ္ဆံုး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခြ ထြက္ေတာ့ သူတို႔အတီးသမားေတြ အုပ္စုလိုက္ အဲဒီအေခြကို နားေထာင္ျပီး ကက္ဆက္ကို ခံုေပၚတင္၊ ေနာက္ ထိုင္ကန္ေတာ့ ေနၾကပါတယ္။ ၾကြက္နီတို႔အိမ္မွာလို႔ မွတ္မိပါတယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴးတီးတာေတြကို အရမ္းသေဘာက်ျပီး ေလးစားေနၾကပံု ေတြပါ။ အခုထိ က်မမ်က္ေစ့ထဲမွာ ျမင္ေနဆဲပါပဲ။
ကမၻာေျမ စိမ္လန္းပါေစ။ ပန္းပြင့္ေတြ ဆုေတာင္းေန.............
ကမၻာေျမ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ။ ေက်းငွက္တို႔ ေတးဆိုေန...........
က်မတို႔ ဘီဘီစီ ဖြင့္ရင္ ၾကားေနက် သီခ်င္းေလးပါ။ အဲဒီသီခ်င္း ေရးခဲ့သူဟာ ထူးအိမ္သင္ပါပဲ။
က်မရဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ အမွတ္တရ စာအုပ္ေလးထဲမွာ သူေရးေပးခဲ့တယ္။
ယံုၾကည္ခ်က္ထဲက အတၱကို တည္ေဆာက္ပါတဲ့။
( ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္ခြင့္ ရမသြားတဲ့ ကိုသွ်ပ္သို႔ )
သူရွိေနေသးရင္ ဇူလိုင္လ(၁) ရက္ေန႕ဆိုတာ
သူ႕ရဲ႕ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕………..။
အမွတ္တရ အစီအစဥ္အျဖစ္ တကိုယ္ေတာ္ စီးရီးေခြပဲထုတ္မလား၊
တကိုယ္ေတာ္ စတိတ္ရႈိိးပဲ တင္ဆက္ျဖစ္မလား၊
ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားျဖစ္တဲ့ ဘယ္လိုအစီအစဥ္အသစ္ေတြနဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲကို က်င္းပေနမလဲ စိတ္ကူး…ရင္း..နဲ႕ ……….
သူ႕ကိုသတိတရ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ရုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႕ေလးတခုကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္…….။
ဒီႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁၄ )ရက္ေန႕ဆိုရင္ လူ႕ေလာကႀကီးကို သူစြန္႕ခြာသြားခဲ့တာ (၃) ႏွစ္ျပည္႕ေျမာက္ခဲ့့ၿပီေလ………..။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
သူလိုလူေတြထဲက တေယာက္္
“တရုပ္မေရ ၊ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာ့ တျပိဳင္နက္ထဲ ယူဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ နင္က ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ေန၊ ပိုက္ဆံလိုရင္ ငါ့ဆီ အခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ သိလား၊”
က်မကို အဲဒီစကားေျပာသြားခဲ့တာကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ ျပန္သြားခဲ့တဲ့ အတြက္ အျမဲပဲ သိကၡာက်တယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ ပါပဲ။ သူဘာ့ေၾကာင့္ ျပန္လာခဲ့သလဲလို႔ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ မေမးခဲ့သလို သူကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စကားစ မခံခဲ့ပါဘူး။
က်မတို႔ေတြ စခင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိ္န္ ၁၉၈၁ ခုႏွွစ္ေလာက္တုန္းကဆို ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးခါစ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိတဲ့ အရြယ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက က်မတို႔ထက္ အသက္ ၃ ႏွစ္ပဲ ပိုၾကီးတဲ့ ၊ က်မတို႔က ကိုသွ်ပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကဗ်ာဆရာ သွ်ပ္မႈးေက်ာ္ ၊ ေဒသေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔ အေၾကာင္းကို ေရေရလည္လည္ ရွင္းျပတတ္ေနျပီ။ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို က်မတို႔ဖတ္ဖို႔ ေပးတတ္ေနျပီ။ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒကို ဖတ္ျပီး က်မက ဘာမွနားမလည္ဘူး ေျပာေတာ့ ရယ္ေနတယ္။ တေခါက္နဲ႔ နားမလည္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္ေပါ့ ဆိုေတာ့ က်မက ေတာ္ျပီ ပ်င္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ က်မတို႔ ေတြက သူ႔ဆီကေနျပီး တခါမွ မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ့ မဟူရာေမတၱာ အေၾကာင္း၊ ခင္ေလးျမင့္ရဲ့ မင္းသားေလး အေၾကာင္း၊ သိန္းေဖျမင့္ရဲ့ အေရွ႔ကေန၀န္း ထြက္သည့္ ပမာ အေၾကာင္းေတြကို သိလာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ မရရ ေအာင္ ရွာေပးတတ္ပါေသးတယ္။
က်မဆိုရင္ တခါမွ မၾကားဖူး မဖတ္ဖူးတဲ့ စာေတြကို မက္မက္စက္စက္ ဖတ္တတ္လာခဲ့ျပီး သူနဲ႔စခင္တဲ့ ပထမဆံုးႏွစ္မွာ ေက်ာင္းစာမွ ေက်ာင္းစာ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ပထမႏွစ္က်ခဲ့ရတဲ့ အထိပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ကလည္း ေဒသေကာလိပ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ က်တဲ့သူေတြ ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ရပါေတာ့တယ္။ ဆယ္တန္းထိ အျမဲတမ္းေတာ္ျပီး အမွတ္အျမဲေကာင္းခဲ့တဲ့ က်မဘ၀လည္း က်ရႈံးျခင္း ဆိုတာကို ခံစားနားလည္သြားပါေတာ့တယ္။ ကိုသွ်ပ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနရတာနဲ႔ စာက်က္ဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားတယ္ေျပာေတာ့ ရယ္ေနျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ပညာေရးစနစ္ မတည္ျငိမ္တဲ့ အခါ ၾကိဳးစားရတာလည္း အရာမထင္ပါဘူးဟာ။ ပံုမွန္ဆိုရင္ တႏွစ္က်လည္း ေနာက္တႏွစ္ ဒီအတန္းျပန္ေျဖလိုက္ ျပီးရမွာ။ အခု စာေတာ္တဲ့ နင့္အတြက္ အခြင့္အေရး အားလံုးဆံုးရႈံးသြားတာေပါ့ ။ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲသာ မေအာင္တာပါ ။နင္ စာေတြ အမ်ားၾကီးတတ္သြားျပီဆိုတာ ငါယံုတယ္ သိလား၊ တဲ့။ အဲဒီႏွစ္က သူလည္းစာေမးပြဲ က်တာပါပဲ။
စာေတြအရမ္းဖတ္ေပမဲ့ ကိုသွ်ပ္ေခၚကိုဘဲဥဟာ စည္းကမ္းေတာ့ လံုး၀မရွိပါဘူး။အ၀တ္အစားကို တပတ္လံုးမေလ်ာ္ပဲ ၊ မလဲပဲ ၀တ္တတ္သလ္ို တညလံုး မအိပ္ပဲ ေနခ်င္ရင္ေနတတ္သူ။ တေန႔လံုး ထမင္းမစားပဲ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနတတ္သူ၊ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေမ့ေနတတ္သူ၊ စိတ္ထဲရွိသလို ေနခ်င္သလို ေနတတ္သူ၊ သူမ်ားေတြးသလို မေတြးပဲ က်မတို႔ မစဥ္းစားတတ္တဲ့၊ မစဥ္းစားမိတဲ့ အျမင္ဖက္က ေတြးေခၚတတ္သူ၊ တခါတေလမွာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ ေတြးတတ္သူ ထိုသူသည္ ထူးအိမ္သင္ေလာင္းလ်ာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ( ကိုဘဲဥဆိုတာ ျပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္း ေတြက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတဲ့ နာမည္ပါ။)
သူတို႔အုပ္စုဟာ အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚဆိုျပီး အကၤ်ီအစုတ္၊ ေဘာင္းဘီအစုတ္၊ ပုဆိုးအစုတ္ေတြပဲ ၀တ္ပါတယ္။ သူမ်ား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ သစ္လြင္္ေတာက္ပေနခ်ိန္မွာ အရြဲ႔တိုက္ ၀တ္ၾကတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရက္လည္းၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္ေနပါျပီ။ အျမည္းအျဖစ္ ပဲၾကီးေလွာ္ကို က်မတို႔ မိန္းကေလးအုပ္စုေတြကို ခြာခိုင္းတတ္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္တာ မၾကိဳက္ၾကေပမဲ့ သူက ကိုယ့္ထက္တတ္ျပီး မေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ ေသာက္ေနေတာ့လည္း မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္ ၁၉၉၅ ေလာက္က ေလထန္ကုန္းမွာ ေတြ႔ေတာ့ေတာင္မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးျပီး တဲ့အခါ လက္ထဲက ပုလင္းကိုေျမွာက္ျပျပီိး ငါလိေမၼာ္ရည္ပဲေသာက္ေတာ့တယ္ သိလားတဲ့။ က်မကလည္း အရက္နဲ႔ ေရာထားတာ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အဆိုေတာ္ေတြ၊ သီခ်င္းေရးဆရာေတြကို ေတြ႔လား ။ တရုပ္မကို ေတာ့ ညာလို႔မရဘူးကြ တဲ့။
မ်က္မွန္ထူထူ၊ ပုဆိုးအနက္ ၊ လြယ္အိတ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ ေအးတိေအးစက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ေပမဲ့ ဂီတကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ နားလည္ျပီး ေလ့လာအား သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္း သိလာရပါတယ္။ သီခ်င္းသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ က်မကို အသံမေကာင္းေပမဲ့ သီခ်င္းဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ သီိခ်င္းဆိုတဲ့အခါ ပါးစပ္နဲ႔ မဆိုပဲ စာသားကို ခံစားျပီး ရင္ဘတ္နဲ႔ဆိုတတ္မွ နားေထာင္တဲ့သူေတြ ရင္ထဲေရာက္မွာလို႔ ေျပာျပသြားပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုမဲ့သူဟာ သီခ်င္းတိုက္ဖို႔ မပ်င္းရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ အဆိုေကာင္းေကာင္း အတီိးသမားပညာျပရင္ ခံရမွာပဲတဲ့။ သူက အဆိုေတာ္သာ ျဖစ္သြားတာ။ အဆိုေတာ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိတဲ့သူပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ ေဘ့စ္ ဂစ္တာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္တီးျပီး သီခ်င္းတိုင္းကို ဟာမုိနီ လိုက္ေပးတတ္ပါတယ္။ က်မကို ဟာမိုနီလိုက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ဖူးေပမဲ့ အသံကို မႏိုင္နင္းတဲ့အတြက္ မတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ သူေပးတဲ့ ဒုိ ေရ မီ ဖာ အသံေလ့က်င့္ခန္းကို က်မ မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ သီခ်င္းဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွာ အသက္ခိုးရႈရမယ္က အစ သူသင္ေပးခဲ့ဖုူးပါတယ္။ ဘယ္ပညာကို မဆို နက္နက္ရႈိင္းရႈိုင္း ေလ့လာႏိုင္ရမယ္လို႔လည္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္းပဲ ဂီတကို ဆရာတဆူျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာေနခဲ့ပါတယ္ဆိုတာ က်မတို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မသိခဲ့သလို တန္္ဖိုးလည္း မထားတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေရဒီယို တလံုးနဲ႔ တကမၻာလံုးက ဂီတသံေတြကို ဖမ္းယူနားေထာင္ျပီး သီခ်င္းေတြလည္း စပ္ေနခဲ့ပါျပီွ။ သူ႔ရဲ့ ပထမဦးဆံုးေခြထဲက ေ၀းသြားတဲ့အခါ ဆိုတဲ့သီခ်င္းဟာ က်မတို႔ ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြမွာ ၾကားဖူးျပီး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရျပီးသားသီခ်င္းေတြပါ။ အဲဒီလိုပဲ အခါလြန္မိုး ၊ ခြင့္မျပဳ တို႔ကို ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ ဆိုခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ပထမဆံုးအေခြ မထြက္ခင္ ေမာ္လျမိဳင္ကို မိဘေတြေနာက္လိုက္ျပီိး ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘေတြ ေျပာင္းသြားတာ ၾကာပါျပီ။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ ၊ အေဆာင္ေတြမွာ လွည့္ပတ္အိပ္ျပီိး ပုသိမ္မွာေနက်န္ခဲ့တာပါ။ အခု သီခ်င္းေရးဆရာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုျမင့္မိုးေအာင္၊ သိမ္းတင္သားဆိုျပီး ေဆာင္းပါးေတြေရးေနတဲ့ ၾကြက္္နီ ေခၚ ေအာင္ေက်ာ္ဦး တို႔အိမ္ဟာ သူစတည္းခ်ေနက် အိမ္ေတြပါ။ အဲဒီအိမ္ေတြဟာ သူ႔သည္းညည္းကိုလည္း ေတာ္ေတာ္္ခံၾကရပါတယ္။ သူေသသြားခ်ိန္ထိ အတြဲမပ်က္ၾကပါဘူး။ ပုသိမ္ေရာက္တိုင္းလည္း အဲဒီအိမ္ေတြမွာ ငါးပိ တို႔စရာအစံု လုပ္ခိုင္းျပီး ထမင္းစားေနၾကပါ။ သူဟာ ငါးပိနဲ႔ထမင္းစားရတာ ႏွစ္သက္သလို မနက္ေစာေစာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္စံုစားတာကိုလည္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္ ။ ထန္းရည္ကိုလည္း ျမန္မာဘီယာလို႔ေခၚျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပုသိမ္က ျမက္တိုဖက္မွာ သတိတရ သြားေသာက္ တတ္ပါတယ္။
သူ႔အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေျဖသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပုသိမ္ျမိဳ႔ကို သူအႏွစ္သက္ဆံုး ျမီဳ႔ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပုသိမ္ျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားေတြဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမိဳ႔ေလးကလည္း ေအးခ်မ္းတဲ့ အေၾကာင္း ေတြေပါ့။ ပုသိမ္ေရာက္တိုင္းလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ယူေတြ႔ပါတယ္။ က်မဆိုင္ကိုလည္း အေခါက္တိုင္းနီးပါး ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မေထာင္ကလြတ္ခါစက ႏွင္းဆီလႈိုင္းေတးထုတ္လုပ္ေရးက ကိုေဇာ္သစ္၊ အဆိုေတာ္ရဲသြင္ ၊ ေနာက္က်မ မမွတ္မိတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ဆိုင္ကို ေရာက္လာ ပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲက ေနရထိုင္ရပံုေတြ ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက အေတြ႔အၾကံဳေတြရယ္ကို စိတ္၀င္တစား အၾကာၾကီးေမးခဲ့ပါတယ္။ က်မလိုပဲ ကိုေဇာ္သစ္လည္း ေထာင္က်ဖူးေၾကာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ေတြဆို မျမင္ခ်င္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဖူးလို႔ ေျပာျပသြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ေၾကာက္တဲ႔ေရာဂါေပါ့ လို႔လည္း အမည္ေပးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ရဲသြင္သီခ်င္းေတြ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ရိုက္ဖို႔သြားေတာ့ ကိုသွ်ပ္လည္း လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဆိုေတာ္ စိမ္းမို႔မို႔နဲ႔ ေတြ႔ျပီး ကိုငွက္ သီခ်င္းလာသြင္းတာလားလို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါက ဒီမိုကေရစီရမွပဲ လာဆိုေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ စိမ္းမို႔မို႔ရဲ့အေဖက အဲဒီတုန္းက ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားက ညႊန္ၾကားေရးမႈးပါ။ အဲဒီစကားကလည္း က်မကို ၾကြက္နီနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား လာေျပာျပၾကတာေလ။
ေမဆြိရဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲက ေကာင္ေလးက ေတာခိုသြားတာ သိလားတဲ့။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဖူးေလ။ အဲဒါကို သူ႔ေကာင္မေလးက လြမ္းတဲ့ သီခ်င္းေပါ့တဲ့ ။ က်မေတာ့ အဲဒီသီိိိိိခ်င္းကို နားေထာင္တိုင္း သူေျပာျပတာေတြကို အျမဲပဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ရာဇ၀င္ထဲက သတို႔သမီး သီခ်င္းလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဧရာ၀တီျမစ္ကို ေရးထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ပါ ။ အဓိပၸါယ္ ထပ္ထြက္ပါေသးတယ္။
သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုျမင့္မိုးေအာင္ရဲ့ အႏုပညာကို သူသိပ္ယံုၾကည္တယ္။ စကားလံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ တေခြလံုးကို ကိုျမင့္မိုးကို ေရးခိုင္းျပီး သူဆိုျပလိုက္တာေလ။ ျမင့္မိုးေအာင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာတေယာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါပဲ။ က်မဆိုရင္ အဲဒီထဲက စာသားေတြကို ကိုျမင့္မိုး ဘယ္လိုေတြးျပီး ေရးပါလိမ့္လို႔ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုျမင့္မိုးနဲ႔ က်မတို႔ဆိုတာ ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ထြက္ၾကျပီး သူ႔မိန္းမက က်မနဲ႔ တြဲေဖာ္တြဲဖက္။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနၾကျပီး သီခ်င္းအၾကမ္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္နားေထာင္ျပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ကိုသွ်ပ္ဆိုလိုက္တဲ့ အခါမွာ စကားလံုးေတြက ၾကြတက္လာျပီး သီခ်င္းက အရမ္းေကာင္းသြားတယ္။ အဆိုပညာဆိုတာ ဒါပါလား လို႔လည္း နားလည္သြားရတယ္။ ကိုျမင့္မိုးရဲ့ စကားလံုးေတြကို သူ ေျပာခဲ့သလို ရင္နဲ႔ဆိုသြားခဲ့တာ ျဖစ္မွာပါ။ သူဟာ အဆိိုေတာ္ေတြထဲမွာ တြံေတးသိန္းတန္ကို သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ အတီးသမားေတြထဲမွာ ေစာဘြဲ႔မွဴးကို ေတာ္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးျပီး ေလးစားႏွစ္သက္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ ပရင့္စ္ဘေသာ္ ရဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အခ်စ္ဆံုး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခြ ထြက္ေတာ့ သူတို႔အတီးသမားေတြ အုပ္စုလိုက္ အဲဒီအေခြကို နားေထာင္ျပီး ကက္ဆက္ကို ခံုေပၚတင္၊ ေနာက္ ထိုင္ကန္ေတာ့ ေနၾကပါတယ္။ ၾကြက္နီတို႔အိမ္မွာလို႔ မွတ္မိပါတယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴးတီးတာေတြကို အရမ္းသေဘာက်ျပီး ေလးစားေနၾကပံု ေတြပါ။ အခုထိ က်မမ်က္ေစ့ထဲမွာ ျမင္ေနဆဲပါပဲ။
ကမၻာေျမ စိမ္လန္းပါေစ။ ပန္းပြင့္ေတြ ဆုေတာင္းေန.............
ကမၻာေျမ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ။ ေက်းငွက္တို႔ ေတးဆိုေန...........
က်မတို႔ ဘီဘီစီ ဖြင့္ရင္ ၾကားေနက် သီခ်င္းေလးပါ။ အဲဒီသီခ်င္း ေရးခဲ့သူဟာ ထူးအိမ္သင္ပါပဲ။
က်မရဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ အမွတ္တရ စာအုပ္ေလးထဲမွာ သူေရးေပးခဲ့တယ္။
ယံုၾကည္ခ်က္ထဲက အတၱကို တည္ေဆာက္ပါတဲ့။
( ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္ခြင့္ ရမသြားတဲ့ ကိုသွ်ပ္သို႔ )
