..
က်မကို မိုးအေၾကာင္းေရးဖို႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ေမၿငိမ္းက Tag ထားပါတယ္၊
တကယ္ေတာ့ မိုးရာသီဆိုရင္ က်မကမုန္းပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မေမြးရာဇာတိ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆိုတာက မိုးရြာရင္ တပတ္ ဆယ္ရက္ၾကာတတ္တယ္။ အေပၚက ေရေတြဆင္းလာသမွ် က်မတို႕ဆီကိုျဖတ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲကို သြားတာဆိုေတာ့ ေရႀကီးတာလည္း ႏွစ္တိုင္းနီးပါးခံစားၾကရတယ္၊ လယ္သမားေတြ မိုးေမွ်ာ္တယ္ဆိုေပမဲ့ မိုးအရမ္းမ်ားတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ လယ္ေတြေရနစ္လို႕ ရင္ဆို႕ရတဲ့အျဖစ္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္ေလ။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက မိုးရြာတယ္ဆိုတာ အရမ္းအရမ္းပါပဲရွင္လို ႕ေျပာရေလာက္ေအာင္ ရြာတတ္တာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ဆုိကၠားသမားလည္း စီးသူမရွိ၊ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္လို ၊ လမ္းေဘးကရာသီစာေရာင္းတဲ့ မုန္႕ဆိုင္ေလးေတြ ေစ်းမေရာင္းရ ၊ ငါးပုဇြန္ေတြလဲရွားပါး၊ ေရႀကီးလို႕ ကားလမ္း ၊ ရထားလမ္းေတြကလည္းပ်က္၊ဒီလမ္းေတြကပဲ၀င္ရတဲ့ အျခား့ကုန္စည္ေတြ ကလည္း မ၀င္ဆိုေတာ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြ သိပ္ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ရာသီပါ၊ ဒီၾကားထဲ အိမ္အမိုးေကာင္းရင္ေတာ္ပါရဲ႕။ အမိုးမဖာရေသးခ်ိန္၊ ဓနိအသစ္မလဲႏိုင္ေသးခ်ိန္ဆိုရင္လဲ မိုးယိုတဲ့အေပါက္ေတြကို ဇလံုေတြ ပန္းကန္ျပားေတြနဲ႕ ခံထားရင္း ေရက်သံကို နားဆင္ရင္းလူအိပ္စရာမရွိေတာ့တာလဲ ႀကံဳရ ။ နယ္က တေန႕လုပ္မွ တေန႕စားရတဲ့အေျခခံလူတန္းစာေတြ ဘ၀မွာ ကေလးေက်ာင္းတက္ဖို႕ ပိုက္ဆံစု ေက်ာင္းအပ္ၿပီးခ်ိန္နဲ႕ မိုးရာသီက အကိုက္ပဲဆိုေတာ့ ႀကံဳေလရ ဒီဘ၀ ဒီဒုကၡလို႕ ရြတ္ဆိုယံုကလြဲလို႕ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕ထံုးစံ ကံကိုသာ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး သည္းခံေနလိုက္ေတာ့တာလဲ ဒီမိုးရာသီပဲ။ တႏွစ္လံုးမွာ ရြာတာ ၃ လမရွိပါဘူး ၊ ေတာင့္ထားကြ လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း အိမ္နီးခ်င္းကို အားေပးရင္း ရုန္းကန္လာတာလဲ ဒီမိုးရာသီပါပဲ၊
က်မတို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က အႀကီးအက်ယ္ေရႀကီးတာႀကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို က်မက စာေလးတပုဒ္ဖန္တီးထားပါတယ္၊ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာရဲ႕ ရသစာစုမွာ ေဖာ္ျပၿပီးသားေလးပါ၊ ဒါေလးကိုတင္ေပးလိုက္ပါတယ္၊က်မေရးထားတာ စိတ္မ်က္ေစ့နဲ႕ ျမင္ႏိုင္ ခံစားႏိုင္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္၊
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
င၀န္ျမစ္ ၊ မိတ္ေဆြစစ္ႏွင့္ အၾကင္နာတရား
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ တလလံုး ပုသိမ္ျမိဳ႔တြင္ ေရၾကီးသည္။ ၾကီးလိုက္သမွ ပုသိမ္သူ အသက္ ရ၀ ေက်ာ္ ဖြားေလးေစာက ‘ငါ့တသက္လံုး ဒီအိမ္မွာေမြး ဒီအိမ္မွာ ၾကီးလာတာ အိမ္ေရွ႔ေရေရာက္တာေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး။ ခုမွ အိမ္ထဲထိ ေရေရာက္ရတယ္လို႔ ၊ အဲဒါ မင္းအစိုးရက မင္းက်င့္တရားနဲ႔ မညီလို႔ သဘာ၀တရားၾကီးကပါ ေဖါက္ျပန္ကုန္တာ၊ ၾကံဳဖူးေပါင္ေတာ္’တဲ့။
ေရၾကီးခါစက ကမ္းနားလမ္း ေတာက္ေလ်ာက္ အေပ်ာ္ေလွစီးသူေတြ၊ ေဘာကြင္းနဲ႔ ေရကူးသင္သူေတြ၊ ေရကစားေနသူေတြ ႏွင့္ စည္ကားလွသည္။ စာတိုက္ကုန္းေပၚမွကမ္းနားလမ္းကို အဆင္း လမ္းတေၾကာလံုး မုန္႔သည္ေတြ၊ ေရကစားတာေတြ လာၾကည့္သူေတြႏွင့္ ပြဲေတာ္တခုလို ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ သံုး ေလးရက္ေလာက္ဆိုရင္ က်သြားမွာပဲလို႔ ေပါ့ေပါ့ပဲ ေတြးရင္းေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။
သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတဲ့မိုးက အားျဖည့္လိုက္ေတာ့ ေရေတြတက္လာျပီ။ အနိမ့္ပိုင္း ရပ္ကြက္ေတြ အားလံုးျမဳပ္သြားျပီ။ ျမိဳ႔လယ္က အနိမ့္ပိုင္းလမ္းေတြလည္း ေရျမဳပ္ျပီ။ ေက်ာင္းအမ်ားစု ပိတ္လိုက္ရျပီ။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြ ေရလြတ္ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက အိမ္ေတြေရျမဳပ္ေနျပီိး ေရေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ ေက်ာင္းကိုေရာက္ရမည္မို႔ မတက္ျဖစ္ေတာ့။
အျမင့္ပိုင္းက ဘုရားေတြ၊ ဇရပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ အားလံုး ေရေဘး ဒုကၡသည္စခန္းျဖစ္သြားသည္။
လျပည့္ေန႔။ ‘ဒီေန႔ ေရက အျမင့္ဆံုး ျဖစ္မွာပါ၊ ’
လျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႔။ ‘မေန႔ကထက္ ပိုတက္လာတယ္။ ေအာက္ထပ္က ပစၥည္းေတြ ေရႊ႔၊ ညေရက ပိုတက္ႏိုင္တယ္။’ ေရမေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ့အိမ္ေတြ ေရ၀င္ကုန္ျပီ။ တျမိဳ႔လံုး ေရကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့။
လ၀က္ရွိသြားျပီ။ ေရက မက်ပဲတန္႔ေနသည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႔ သံုးပံု ႏွစ္ပံု ေရနစ္ေနျပီ။ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရပ္ျပီး စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ခိုးမႈ၊လုယက္မႈ ေတြ မ်ားလာျပီ။ အိမ္သာေတြ ေရနစ္ေနျပီး ေသာက္ေရအခက္အခဲ ျဖစ္သည္။ စနစ္တက် ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ မရွိ။ ေဆးရံုေပၚတြင္ ၀မ္းေရာဂါလူနာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ ေရာဂါေပ်ာက္ေပမဲ့ မဆင္း။ အိမ္က ေရျမဳပ္ေနေတာ့ ေဆးရုံမွာပဲ ဆက္ေနခ်င္သည္။ တေယာက္ေဆးရုံတက္လ်င္ တမိသားစုလံုး ေဆးရုံေရာက္လာၾကသည္။
အဲဒီရက္ေတြမွာ ပုသိမ္ျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားေတြ စည္းလံုးညီညြတ္ခဲ့ၾကသည္။ မရွိသူက ရွိသူကို ေ၀မ်ေပးႏိုင္ခဲ့ ၾကသည္။ အစိုးရ၏ ေထာက္ပံ့ေၾကး ၊ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႔မ်ား၏ ေထာက္ပံ့ေၾကး တစံုတရာကို လံုး၀ မရရွိခဲ့ၾကပဲ ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့ၾကသည္။
ခင္မင္သူ ၊ စိတ္၀င္စားသူမ်ား အတူ စုစည္းျပီိိး ဆန္ေ၀ၾကသည္။ ဆန္အိတ္လိုက္ ရပ္ကြြက္ရုံးကို ပို႔ခိုင္းသည္။ ရပ္ကြက္လူၾကီးက လူစာရင္းျပျပီး ေ၀ခ်င္သည္။ အလွဴရွင္ေတြက လူကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လွဴခ်င္သည္။ွွွ အလြဲသံုးစားမႈကို ကာကြယ္ခ်င္သည့္ ေစတနာရွင္ေတြႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနသည့္ သူေတြရဲ့ ရပိုင္ခြင့္ကို ျဖတ္စားခ်င္သည့္ ရ၀တ လူၾကီးေတြ စကားမ်ားၾကသည္။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္သားေတြကို မငဲ့ကြက္ပဲ မတရားရယူထားသည့္ မျဖစ္စေလာက္ အာဏာနွင့္ ရိုင္းစိုင္းျပသည့္ ရ၀တ လူၾကီးေတြကို ဆန္႔က်င္ျပီး လမ္းမေပၚတြင္ ဆန္လွဴပြဲေတြ လုပ္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါ။ တေယာက္ခ်င္း တခါသာ လာယူၾကပါ ေျပာေတာ့ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္တဲ့ ဆန္လွဴပြဲေတြ ျဖစ္သြားသည္။
ရပ္ကြက္ေတြ တခုျပိးတခု လွဴခဲ့ၾကသည္။၊ တခ်ိဳ႔ ရ၀တ ရံုးကို စကားမမ်ားခ်င္လို႔ ေပးခဲ့ရသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ပ်က္စကား ေျပာၾကသည္။ အဲဒီ ရ၀တ လူၾကီးမိန္းမ ဆန္အိတ္လိုက္ ေရာင္းစားျပီး ေရႊဆိုင္တန္းမွာ လက္စြပ္လာ၀ယ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ိဴးကို ဥပကၡာျပဳျပီး ေနာက္တမ်ိဳး လွဴဖို႔စဥ္းစားၾကျပန္သည္။
ဒီတခါ ဆန္မေ၀ပဲ ခ်က္ျပီး ထမင္းနဲ႔ ဟင္းေ၀ဖို႔ ၾကိဳးစားျပန္သည္။ ေရၾကီးေပမဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကို မစြန္႔ခြာပဲ အိမ္ထဲမွာ စင္ထိုးေနသူေတြ၊ ဘယ္လိုမွ မေမ်ာ္လင့္ႏိုင္စြာ။ တစ္အိမ္ ႏွစ္အိမ္ မဟုတ္။ ဆယ္အိမ္ ဆယ့္ငါးအိမ္မဟုတ္။ အမ်ားၾကီး မွ အမ်ားၾကီး။ တရပ္ကြက္လံုးနီးပါး။ ဆန္သြားေ၀ခဲ့သည့္ ရပ္ကြက္ေတြထက္ဆိုးသည္။ လံုး၀ ေရမက်ပဲ ၊ ေျမၾကီးကို မျမင္ရပဲ ၊ ဘယ္သြားသြား ေလွနဲ႔မွ သြားရတဲ့ေနရာေတြ။ အိမ္ေခါင္မိုးနား ကပ္ေနတဲ့ ေနရာထိ ၀ါးလံုးေတြနဲ႔ စင္ထိုးေနၾကတာ။ မတ္တပ္ရပ္ မရတဲ့ေနရာမွာ လွွဲလိုက္ ထိုင္လိုက္ ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္နဲ့ ၀မ္းသြားျပီး အဲဒီေရထဲပဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တာ ၊ ထမင္းေ၀တဲ့ ေလွက ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း အငမ္းမရ ေဖါက္စားတာေတြ ျမင္ရတဲ့အခါ တညလံုးမအိပ္ပဲ ထမင္းခ်က္တဲ့သူေတြ၊ ပဲငါးပိ နဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ခ်က္တဲ့သူေတြ၊ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္တဲ့ လူငယ္အဖြဲ႔ေတြ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါလွဴဖို႔ ေငြစုၾကျပန္သည္။ အလွဴရွင္ လူငယ္အမ်ားစုက ဆင္းရဲျခင္းကို ဒီေလာက္ထင္မထား၊ မၾကံဳဖူးခဲ့သူေတြ။
မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ အံ့ၾသေတြေ၀ သြားၾကသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ ဆင္းရဲၾကတာလဲ။ ဒီေလာက္ ျပည္သူေတြ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနတာကို ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရွင္ေတြက ဘာ့ေၾကာင့္ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ မရွိတာလဲ။ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ကမၻာကသိေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ မထုတ္ျပန္တာလဲ။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာသည္။ လက္ေတြ႔အရေတာ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း မရွိသူကို ရွိသူက ၊ မ်ားမ်ားဒုကၡေရာက္ ေနသူကို နည္းနည္းဒုကၡေရာက္ေနသူက ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မည္သည့္အမိန္႔အာဏာမွ မလိုပဲ ကိုယ္ပိုင္အသိစိတ္္ ျဖင့္ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။
ထမင္းထုပ္ေ၀ရတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြကလည္း မ်ားလာသည္။ တခ်ိဳ႔ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရက ခါးေလာက္ပဲရွိေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတာင္းကို ထမ္းျပီး လိုက္ေ၀သည္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းကမကၽမ္းက်င္သျဖင့္ ေဘးက ေရေျမာင္းေဖါက္ထားတဲ့ အထဲ ေျခေခ်ာ္က်သြားေတာ့ လူေရာ ထမင္းေတာင္းပါ ျမဳပ္သြားရေတာ့သည္။ ဒီိိေတာ့ ေလွငွားျပီး လိုက္ေ၀ၾကသည္။ ေရနဲနဲတိမ္လ်င္ ေရွမွလမ္းသိေသာ ရပ္ကြက္ထဲသူ၊ ရပ္ကြက္သား ေတြက ေလွကို ဆြဲသြားရသည္။ ဘုန္းၾကီိးေက်ာင္း ေတြကို ဆြမ္းစားအမွီ လိုက္ပို႔သည္။ စာသင္သားမ်ားတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြက ကုန္းပိုင္းတြင္သာရွိ၍ ေတာ္ေသး သည္။ ေရၾကီးတဲ့ အပိုင္းသို႔ ဆြမ္းခံၾကြေနက် ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ေရမရွိေသာ အပိုင္းမွ အိမ္မ်ားက ဆြမ္းခံၾကြရန္ ဆြမ္းဖိတ္ၾကသည္။ ပုသိမ္တျမိဳ႔လံုးနီးပါး ထန္းကုန္းေလးရပ္ကြက္၊ ျငိမ္းခ်မ္းရပ္ကြက္၊ ေရႊ၀ါထြန္းရပ္ကြက္၊ရာမည ရပ္ကြက္၊ ေအာင္ခ်မ္းသာရပ္ကြက္၊ င၀န္ကၽန္းသာရပ္ကြက္၊ လယ္တီရပ္ကြက္ ----ရပ္ကြက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရျမဳပ္ေနျပီိး၊ ကုန္းပိုင္းလမ္းမၾကီး တခ်ိဳ႔သာ ေရမျမဳပ္ပဲ က်န္ေနေတာ့သည္။
မိုးကဆက္တိုက္ရြာေနသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ေရတက္သည္။
င၀န္ျမစ္ေရတက္သည္။ ဧရာ၀တီတိုင္းတြင္ ပုသိမ္သည္ အနိမ့္ပိုင္းက်သျဖင့္ အျမဳပ္ဆံုး ျဖစ္သြားသည္။
ေရၾကည္ဦးရပ္ကြက္မွ ၁၃ ႏွစ္သား ၇ တန္းေက်ာင္းသားေလး ေရေတာထဲမွာ အေမက အေၾကြးေတာင္းခိုင္းတာ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့။ သြားေနက်လမ္းေပမဲ့ ေရက ရင္ေခါင္းေလာက္မွာ အျမဲရွိေနသည္။ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲ ေျခေခ်ာ္က်သြားလ်င္ ေရမကူးတတ္က ေသဖို႔လမ္းပဲရွိသည္။ ေရၾကီးတာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ မပါတ္သက္ေသာ္လည္း သြယ္၀ိုက္ပါတ္သက္ျပီး ေသခဲ့ရတာေတြရွိသည္။ ေရၾကီးေနစဥ္ ေလွငွားရတာ ရိုးရိုးအခ်ိန္ ကားထြက္ငွားရတာႏွင့္ မတူ။ ေလွရွိတဲ့ေနရာသို႔ ေရထဲမွ လမ္းေလ်ာက္ သြားေခၚရတာသည္ လမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ရတာႏွင့္ အခ်ိန္ကြာျခားမႈ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ ေလွက သူမ်ားငွားသြားလ်င္ ျပန္လာေအာင္ ေစာင့္ေပဦး။ ဒီလိုႏွင့္ လူမသိ သူမသိ ေသခဲ့ရသည့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ၾကဳံဘူးမွ သိခဲ့ရသည္။
၀န္ထမ္းေတြခ်ည္း ေနခြင့္ရသည့္ ျပည္ေတာ္သာ ရပ္ကြက္သည္ ေရၾကီးျခင္းႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကံဳဘူးခဲ့။ တထပ္တိုက္ေတြ၊ ႏွစ္ထပ္တိုက္ က ေအာက္ထပ္ေတြထဲ ေရ၀င္ေနတာ ဒူးေခါင္းျမဳပ္သည္။ ေမ်ာ့မျမင္ဘူးသည့္ ျမိဳ႔သားေတြ ေမ်ာ့ဆိုသည့္ ေသြးစုပ္သတၱ၀ါအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိသြားခဲ့သည္။ ၀န္ထမ္းခ်င္းတူေပမဲ့ ေနရာ ဌာနအလိုက္ ၀င္ေငြေတြက မတူေတာ့ ေရၾကီးတာကို ခံႏိုင္ပံုခ်င္း မတူၾကေတာ့။ ေက်ာင္းက တလေက်ာ္ေက်ာ္ ပိတ္လိုက္ရေတာ့ က်ဴရွင္မျပရသည့္ ဆရာ ၊ဆရာမေတြ၊ သေဘၤာေတြ မထြက္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းေလး ေရာင္းစားရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ စားမေလာက္။ ကားလမ္း ေရလႊမ္းေနလို႔ ဘယ္ျမိဳ႔ကိုမွ ယာဥ္လိုင္းမထြက္ေတာ့ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့စာေရးေတြ၊ ကားဒရိုင္ဘာေတြ၊ အဲဒီကားေတြ သေဘၤာေတြ ၊ ေက်ာင္းေတြကို မွီခို ျပီးေစ်းေရာင္းစားေနရတဲ့ ေစ်းသည္ေလးေတြ အလႊာအသီးသီးမွာ ဒုကၡေတြကိုယ္စီႏွင့္။
ဟသၤာတေရကာတာ က်ိဳးမွာစိုးလို႔ ေဖါက္ပစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ပါးစပ္သတင္းမ်ိဳးက အမွန္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ေရဒီယို၊ တီဗြီ သတင္းေတြက ဘယ္ျမိဳ႔မွာ စိုးရိိိမ္ေရမွတ္က ဘယ္ေလာက္၊ စိုးရိမ္ေရမွတ္ ကို ဘယ္ေလာက္ေက်ာ္သြားျပီ သတင္း အေပၚယံေတြသာ ၾကားေနရသည္။ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေသျပီိး လယ္ဘယ္ႏွစ္ဧက ေရနစ္ျမဳပ္ခဲ့ျပီ။ ေရတိုးသည့္ အရွိန္ႏွင့္ တံတားဘယ္ႏွစ္ခုက်ိဳဳးခဲ့ျပီ၊ ငါးေမြးျမဴေရးကန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပါက္ထြက္သြားျပီ ဆိုတာေတြကို ဖံုးကြယ္ထိမ္ခ်န္ ထားခဲ့သည္။
ပုသိမ္ေရာက္ခါနီး ကန္ၾကီးေထာင့္ျမိဳ႔အလြန္က တံတားတခုက်ိဳးခဲ့သည္။ အဲဒီတံတားကို က်ိဳးေစသည့္ ေခ်ာင္းကေလးက ေရမၾကီးသည့္ သာမာန္အခ်ိန္တုန္းက ေျမာင္းသာသာပဲ ရွိသည္။ ေရၾကီးသည့္ အခါ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီး ျဖစ္ေနျပီး ေရစီးသံက အေ၀းကပင္ ၾကားေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္ကာ ဘိလပ္ေျမနည္းနည္း သံေခ်ာင္းနည္းနည္းျဖင့္ ျဖစ္ရုံေဆာက္ထားသည့္ တံတားက က်ိဳးခဲ့သည္။ ပုသိမ္ရန္ကုန္ ကားလမ္း လည္း ထိုတံတားျပင္ျပီိးခ်ိန္ထိ ပိိတ္ထားလိုက္ရသည္။ ရထားလမ္းေတြ ေရေက်ာ္သျဖင့္ ဇလီဖားတံုးေတြ ေနရာေရြ႔ကုန္ကာ တခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ ေျမၾကီးကို ေရတိုက္စားျပီး ရထားသံလမ္းႏွင့္ ေအာက္ခံေျမၾကီး တစ္ထြာ ေက်ာ္ေလာက္ ဟသြားသည္။ ရထားလမ္းသည္ ကားလမ္းထက္ ေစာစြာ ပိတ္လိုက္ရသည္။ အက်ိဳးဆက္အရ ရထား၊ ကားတို႔ႏွင့္ ၀င္ေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေတြ လံုး၀မ၀င္ေတာ့။
တျမိဳ႔လံုး ခင္ရာမင္ရာမ်ား ႏွင့္ စုစည္းထားသည့္ ေစတနာရွင္အဖြဲ႔မ်ား ဆယ္ဂဏန္းနီးပါး ရွိခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႔အဖြဲ႔မ်ားက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ျဖစ္သလို ၊ အခ်ိဳ႔အဖြဲ႔မ်ားက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က ေငြေၾကးပမာဏ ေတာ္ေတာ္မ်ား၍ အခ်ိဳ႔က နည္းပါးၾကေသာ္လည္း ေစတနာေတြကေတာ့ ထပ္တူညီ ၾကသည္။ ကိုယ္လွဴခဲ့သည့္ ရပ္ကြက္အေၾကာင္း အဖြဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာၾကကာ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြကို အဖြဲ႔ခ်င္းေပါင္းကာ ထပ္လွဴၾကျပန္သည္။ ပုသိမ္တြင္ ေငြအင္အားမေတာင့္တင္းေသာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ပင္ ေရေဘးသင့္ ျပည္သူေတြကို ဆန္လွဴခဲ့ေသးသည္။
ဒီလို အလွဴသတင္းေတြၾကားေတာ့ နအဖရဲ့ ၾကံ့ ဖြတ္အသင္းၾကီးကလည္း ေခတ္ေနာက္မက်န္ရေအာင္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ ေရမၾကီးတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ေစ်းေတြမွာ အလွဴခံထြက္သည္။ နာမည္ၾကီး ဆန္စက္ပိုင္ရွင္၊ သေဘၤာပိုင္ရွင္ေတြ ဆန္ ၅ အိတ္စီ၊ ေရႊဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္ ပိုင္ရွင္ေတြ ဆန္ ၁ အိတ္ ၊ေငြ (၅၀၀၀)က်ပ္၊ ရိုးရိုး ေစ်းဆိုင္ေတြ တဆိုင္ (၅၀၀)က်ပ္ ျဖင့္ ခြဲတမ္းခ်ကာ ( ပါးစပ္မွ ေစတနာရွိသလို ထည့္ပါဟု ေျပာကာ )ေကာက္ခံေလေတာ့သည္။ ထို အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ၾကံ့ ဖြတ္အဖဲြ႔ၾကီး လာတာ ျမင္လ်င္ အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပျပီိး ဆိုင္ပိတ္ေျပးၾကသည္။ ဆိုင္ပိတ္ဖို႔မမွီလ်င္( ၅၀)က်ပ္ေလာက္ ထည့္သည္။ ထိုအခါ ေစတနာရိွ သေလာက္ ထည့္ပါဟု ေျပာသည့္ အလွဴခံမ်ားသည္ ၅၀ ထဲ ၊ ဘာလုပ္ရမွာလည္းဟု ရုိင္းစိုင္းစြာ ေျပာကာ ၅၀ က်ပ္တန္ကို ျပန္ေပးသြားသည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားမ်ားသည္ ေနာက္္ႏွစ္ရက္အၾကာ တီဗီြသတင္းထဲတြင္ ပုသိမ္ျမိဳ႔တြင္ ေရၾကီးသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ေရေဘးဒုကၡသည္ ျပည္သူမ်ားအား ဧရာ၀တီတိုင္း ၾကံ့ဖြတ္အသင္းၾကီးမွ ဆန္အိတ္မ်ား လွဴဒါန္းပြဲၾကီး အေၾကာင္း ခမ္းနားထည္၀ါစြာ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့သည္။
(ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ပုသိမ္ ေရၾကီးျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ႏွင့္ ထမင္းလွဴပြဲ အမွတ္တရ )
က်မကို မိုးအေၾကာင္းေရးဖို႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ေမၿငိမ္းက Tag ထားပါတယ္၊
တကယ္ေတာ့ မိုးရာသီဆိုရင္ က်မကမုန္းပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မေမြးရာဇာတိ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆိုတာက မိုးရြာရင္ တပတ္ ဆယ္ရက္ၾကာတတ္တယ္။ အေပၚက ေရေတြဆင္းလာသမွ် က်မတို႕ဆီကိုျဖတ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲကို သြားတာဆိုေတာ့ ေရႀကီးတာလည္း ႏွစ္တိုင္းနီးပါးခံစားၾကရတယ္၊ လယ္သမားေတြ မိုးေမွ်ာ္တယ္ဆိုေပမဲ့ မိုးအရမ္းမ်ားတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ လယ္ေတြေရနစ္လို႕ ရင္ဆို႕ရတဲ့အျဖစ္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္ေလ။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက မိုးရြာတယ္ဆိုတာ အရမ္းအရမ္းပါပဲရွင္လို ႕ေျပာရေလာက္ေအာင္ ရြာတတ္တာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ဆုိကၠားသမားလည္း စီးသူမရွိ၊ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္လို ၊ လမ္းေဘးကရာသီစာေရာင္းတဲ့ မုန္႕ဆိုင္ေလးေတြ ေစ်းမေရာင္းရ ၊ ငါးပုဇြန္ေတြလဲရွားပါး၊ ေရႀကီးလို႕ ကားလမ္း ၊ ရထားလမ္းေတြကလည္းပ်က္၊ဒီလမ္းေတြကပဲ၀င္ရတဲ့ အျခား့ကုန္စည္ေတြ ကလည္း မ၀င္ဆိုေတာ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြ သိပ္ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ရာသီပါ၊ ဒီၾကားထဲ အိမ္အမိုးေကာင္းရင္ေတာ္ပါရဲ႕။ အမိုးမဖာရေသးခ်ိန္၊ ဓနိအသစ္မလဲႏိုင္ေသးခ်ိန္ဆိုရင္လဲ မိုးယိုတဲ့အေပါက္ေတြကို ဇလံုေတြ ပန္းကန္ျပားေတြနဲ႕ ခံထားရင္း ေရက်သံကို နားဆင္ရင္းလူအိပ္စရာမရွိေတာ့တာလဲ ႀကံဳရ ။ နယ္က တေန႕လုပ္မွ တေန႕စားရတဲ့အေျခခံလူတန္းစာေတြ ဘ၀မွာ ကေလးေက်ာင္းတက္ဖို႕ ပိုက္ဆံစု ေက်ာင္းအပ္ၿပီးခ်ိန္နဲ႕ မိုးရာသီက အကိုက္ပဲဆိုေတာ့ ႀကံဳေလရ ဒီဘ၀ ဒီဒုကၡလို႕ ရြတ္ဆိုယံုကလြဲလို႕ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕ထံုးစံ ကံကိုသာ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး သည္းခံေနလိုက္ေတာ့တာလဲ ဒီမိုးရာသီပဲ။ တႏွစ္လံုးမွာ ရြာတာ ၃ လမရွိပါဘူး ၊ ေတာင့္ထားကြ လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း အိမ္နီးခ်င္းကို အားေပးရင္း ရုန္းကန္လာတာလဲ ဒီမိုးရာသီပါပဲ၊
က်မတို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က အႀကီးအက်ယ္ေရႀကီးတာႀကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို က်မက စာေလးတပုဒ္ဖန္တီးထားပါတယ္၊ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာရဲ႕ ရသစာစုမွာ ေဖာ္ျပၿပီးသားေလးပါ၊ ဒါေလးကိုတင္ေပးလိုက္ပါတယ္၊က်မေရးထားတာ စိတ္မ်က္ေစ့နဲ႕ ျမင္ႏိုင္ ခံစားႏိုင္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္၊
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
င၀န္ျမစ္ ၊ မိတ္ေဆြစစ္ႏွင့္ အၾကင္နာတရား
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ တလလံုး ပုသိမ္ျမိဳ႔တြင္ ေရၾကီးသည္။ ၾကီးလိုက္သမွ ပုသိမ္သူ အသက္ ရ၀ ေက်ာ္ ဖြားေလးေစာက ‘ငါ့တသက္လံုး ဒီအိမ္မွာေမြး ဒီအိမ္မွာ ၾကီးလာတာ အိမ္ေရွ႔ေရေရာက္တာေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး။ ခုမွ အိမ္ထဲထိ ေရေရာက္ရတယ္လို႔ ၊ အဲဒါ မင္းအစိုးရက မင္းက်င့္တရားနဲ႔ မညီလို႔ သဘာ၀တရားၾကီးကပါ ေဖါက္ျပန္ကုန္တာ၊ ၾကံဳဖူးေပါင္ေတာ္’တဲ့။
ေရၾကီးခါစက ကမ္းနားလမ္း ေတာက္ေလ်ာက္ အေပ်ာ္ေလွစီးသူေတြ၊ ေဘာကြင္းနဲ႔ ေရကူးသင္သူေတြ၊ ေရကစားေနသူေတြ ႏွင့္ စည္ကားလွသည္။ စာတိုက္ကုန္းေပၚမွကမ္းနားလမ္းကို အဆင္း လမ္းတေၾကာလံုး မုန္႔သည္ေတြ၊ ေရကစားတာေတြ လာၾကည့္သူေတြႏွင့္ ပြဲေတာ္တခုလို ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ သံုး ေလးရက္ေလာက္ဆိုရင္ က်သြားမွာပဲလို႔ ေပါ့ေပါ့ပဲ ေတြးရင္းေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။
သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတဲ့မိုးက အားျဖည့္လိုက္ေတာ့ ေရေတြတက္လာျပီ။ အနိမ့္ပိုင္း ရပ္ကြက္ေတြ အားလံုးျမဳပ္သြားျပီ။ ျမိဳ႔လယ္က အနိမ့္ပိုင္းလမ္းေတြလည္း ေရျမဳပ္ျပီ။ ေက်ာင္းအမ်ားစု ပိတ္လိုက္ရျပီ။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြ ေရလြတ္ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက အိမ္ေတြေရျမဳပ္ေနျပီိး ေရေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ ေက်ာင္းကိုေရာက္ရမည္မို႔ မတက္ျဖစ္ေတာ့။
အျမင့္ပိုင္းက ဘုရားေတြ၊ ဇရပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ အားလံုး ေရေဘး ဒုကၡသည္စခန္းျဖစ္သြားသည္။
လျပည့္ေန႔။ ‘ဒီေန႔ ေရက အျမင့္ဆံုး ျဖစ္မွာပါ၊ ’
လျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႔။ ‘မေန႔ကထက္ ပိုတက္လာတယ္။ ေအာက္ထပ္က ပစၥည္းေတြ ေရႊ႔၊ ညေရက ပိုတက္ႏိုင္တယ္။’ ေရမေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ့အိမ္ေတြ ေရ၀င္ကုန္ျပီ။ တျမိဳ႔လံုး ေရကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့။
လ၀က္ရွိသြားျပီ။ ေရက မက်ပဲတန္႔ေနသည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႔ သံုးပံု ႏွစ္ပံု ေရနစ္ေနျပီ။ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရပ္ျပီး စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ခိုးမႈ၊လုယက္မႈ ေတြ မ်ားလာျပီ။ အိမ္သာေတြ ေရနစ္ေနျပီး ေသာက္ေရအခက္အခဲ ျဖစ္သည္။ စနစ္တက် ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ မရွိ။ ေဆးရံုေပၚတြင္ ၀မ္းေရာဂါလူနာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ ေရာဂါေပ်ာက္ေပမဲ့ မဆင္း။ အိမ္က ေရျမဳပ္ေနေတာ့ ေဆးရုံမွာပဲ ဆက္ေနခ်င္သည္။ တေယာက္ေဆးရုံတက္လ်င္ တမိသားစုလံုး ေဆးရုံေရာက္လာၾကသည္။
အဲဒီရက္ေတြမွာ ပုသိမ္ျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားေတြ စည္းလံုးညီညြတ္ခဲ့ၾကသည္။ မရွိသူက ရွိသူကို ေ၀မ်ေပးႏိုင္ခဲ့ ၾကသည္။ အစိုးရ၏ ေထာက္ပံ့ေၾကး ၊ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႔မ်ား၏ ေထာက္ပံ့ေၾကး တစံုတရာကို လံုး၀ မရရွိခဲ့ၾကပဲ ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့ၾကသည္။
ခင္မင္သူ ၊ စိတ္၀င္စားသူမ်ား အတူ စုစည္းျပီိိး ဆန္ေ၀ၾကသည္။ ဆန္အိတ္လိုက္ ရပ္ကြြက္ရုံးကို ပို႔ခိုင္းသည္။ ရပ္ကြက္လူၾကီးက လူစာရင္းျပျပီး ေ၀ခ်င္သည္။ အလွဴရွင္ေတြက လူကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လွဴခ်င္သည္။ွွွ အလြဲသံုးစားမႈကို ကာကြယ္ခ်င္သည့္ ေစတနာရွင္ေတြႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနသည့္ သူေတြရဲ့ ရပိုင္ခြင့္ကို ျဖတ္စားခ်င္သည့္ ရ၀တ လူၾကီးေတြ စကားမ်ားၾကသည္။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္သားေတြကို မငဲ့ကြက္ပဲ မတရားရယူထားသည့္ မျဖစ္စေလာက္ အာဏာနွင့္ ရိုင္းစိုင္းျပသည့္ ရ၀တ လူၾကီးေတြကို ဆန္႔က်င္ျပီး လမ္းမေပၚတြင္ ဆန္လွဴပြဲေတြ လုပ္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါ။ တေယာက္ခ်င္း တခါသာ လာယူၾကပါ ေျပာေတာ့ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္တဲ့ ဆန္လွဴပြဲေတြ ျဖစ္သြားသည္။
ရပ္ကြက္ေတြ တခုျပိးတခု လွဴခဲ့ၾကသည္။၊ တခ်ိဳ႔ ရ၀တ ရံုးကို စကားမမ်ားခ်င္လို႔ ေပးခဲ့ရသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ပ်က္စကား ေျပာၾကသည္။ အဲဒီ ရ၀တ လူၾကီးမိန္းမ ဆန္အိတ္လိုက္ ေရာင္းစားျပီး ေရႊဆိုင္တန္းမွာ လက္စြပ္လာ၀ယ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ိဴးကို ဥပကၡာျပဳျပီး ေနာက္တမ်ိဳး လွဴဖို႔စဥ္းစားၾကျပန္သည္။
ဒီတခါ ဆန္မေ၀ပဲ ခ်က္ျပီး ထမင္းနဲ႔ ဟင္းေ၀ဖို႔ ၾကိဳးစားျပန္သည္။ ေရၾကီးေပမဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကို မစြန္႔ခြာပဲ အိမ္ထဲမွာ စင္ထိုးေနသူေတြ၊ ဘယ္လိုမွ မေမ်ာ္လင့္ႏိုင္စြာ။ တစ္အိမ္ ႏွစ္အိမ္ မဟုတ္။ ဆယ္အိမ္ ဆယ့္ငါးအိမ္မဟုတ္။ အမ်ားၾကီး မွ အမ်ားၾကီး။ တရပ္ကြက္လံုးနီးပါး။ ဆန္သြားေ၀ခဲ့သည့္ ရပ္ကြက္ေတြထက္ဆိုးသည္။ လံုး၀ ေရမက်ပဲ ၊ ေျမၾကီးကို မျမင္ရပဲ ၊ ဘယ္သြားသြား ေလွနဲ႔မွ သြားရတဲ့ေနရာေတြ။ အိမ္ေခါင္မိုးနား ကပ္ေနတဲ့ ေနရာထိ ၀ါးလံုးေတြနဲ႔ စင္ထိုးေနၾကတာ။ မတ္တပ္ရပ္ မရတဲ့ေနရာမွာ လွွဲလိုက္ ထိုင္လိုက္ ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္နဲ့ ၀မ္းသြားျပီး အဲဒီေရထဲပဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တာ ၊ ထမင္းေ၀တဲ့ ေလွက ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း အငမ္းမရ ေဖါက္စားတာေတြ ျမင္ရတဲ့အခါ တညလံုးမအိပ္ပဲ ထမင္းခ်က္တဲ့သူေတြ၊ ပဲငါးပိ နဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ခ်က္တဲ့သူေတြ၊ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္တဲ့ လူငယ္အဖြဲ႔ေတြ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါလွဴဖို႔ ေငြစုၾကျပန္သည္။ အလွဴရွင္ လူငယ္အမ်ားစုက ဆင္းရဲျခင္းကို ဒီေလာက္ထင္မထား၊ မၾကံဳဖူးခဲ့သူေတြ။
မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ အံ့ၾသေတြေ၀ သြားၾကသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ ဆင္းရဲၾကတာလဲ။ ဒီေလာက္ ျပည္သူေတြ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနတာကို ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရွင္ေတြက ဘာ့ေၾကာင့္ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ မရွိတာလဲ။ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ကမၻာကသိေအာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ မထုတ္ျပန္တာလဲ။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာသည္။ လက္ေတြ႔အရေတာ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း မရွိသူကို ရွိသူက ၊ မ်ားမ်ားဒုကၡေရာက္ ေနသူကို နည္းနည္းဒုကၡေရာက္ေနသူက ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မည္သည့္အမိန္႔အာဏာမွ မလိုပဲ ကိုယ္ပိုင္အသိစိတ္္ ျဖင့္ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။
ထမင္းထုပ္ေ၀ရတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြကလည္း မ်ားလာသည္။ တခ်ိဳ႔ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရက ခါးေလာက္ပဲရွိေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတာင္းကို ထမ္းျပီး လိုက္ေ၀သည္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းကမကၽမ္းက်င္သျဖင့္ ေဘးက ေရေျမာင္းေဖါက္ထားတဲ့ အထဲ ေျခေခ်ာ္က်သြားေတာ့ လူေရာ ထမင္းေတာင္းပါ ျမဳပ္သြားရေတာ့သည္။ ဒီိိေတာ့ ေလွငွားျပီး လိုက္ေ၀ၾကသည္။ ေရနဲနဲတိမ္လ်င္ ေရွမွလမ္းသိေသာ ရပ္ကြက္ထဲသူ၊ ရပ္ကြက္သား ေတြက ေလွကို ဆြဲသြားရသည္။ ဘုန္းၾကီိးေက်ာင္း ေတြကို ဆြမ္းစားအမွီ လိုက္ပို႔သည္။ စာသင္သားမ်ားတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြက ကုန္းပိုင္းတြင္သာရွိ၍ ေတာ္ေသး သည္။ ေရၾကီးတဲ့ အပိုင္းသို႔ ဆြမ္းခံၾကြေနက် ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ေရမရွိေသာ အပိုင္းမွ အိမ္မ်ားက ဆြမ္းခံၾကြရန္ ဆြမ္းဖိတ္ၾကသည္။ ပုသိမ္တျမိဳ႔လံုးနီးပါး ထန္းကုန္းေလးရပ္ကြက္၊ ျငိမ္းခ်မ္းရပ္ကြက္၊ ေရႊ၀ါထြန္းရပ္ကြက္၊ရာမည ရပ္ကြက္၊ ေအာင္ခ်မ္းသာရပ္ကြက္၊ င၀န္ကၽန္းသာရပ္ကြက္၊ လယ္တီရပ္ကြက္ ----ရပ္ကြက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရျမဳပ္ေနျပီိး၊ ကုန္းပိုင္းလမ္းမၾကီး တခ်ိဳ႔သာ ေရမျမဳပ္ပဲ က်န္ေနေတာ့သည္။
မိုးကဆက္တိုက္ရြာေနသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ေရတက္သည္။
င၀န္ျမစ္ေရတက္သည္။ ဧရာ၀တီတိုင္းတြင္ ပုသိမ္သည္ အနိမ့္ပိုင္းက်သျဖင့္ အျမဳပ္ဆံုး ျဖစ္သြားသည္။
ေရၾကည္ဦးရပ္ကြက္မွ ၁၃ ႏွစ္သား ၇ တန္းေက်ာင္းသားေလး ေရေတာထဲမွာ အေမက အေၾကြးေတာင္းခိုင္းတာ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့။ သြားေနက်လမ္းေပမဲ့ ေရက ရင္ေခါင္းေလာက္မွာ အျမဲရွိေနသည္။ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲ ေျခေခ်ာ္က်သြားလ်င္ ေရမကူးတတ္က ေသဖို႔လမ္းပဲရွိသည္။ ေရၾကီးတာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ မပါတ္သက္ေသာ္လည္း သြယ္၀ိုက္ပါတ္သက္ျပီး ေသခဲ့ရတာေတြရွိသည္။ ေရၾကီးေနစဥ္ ေလွငွားရတာ ရိုးရိုးအခ်ိန္ ကားထြက္ငွားရတာႏွင့္ မတူ။ ေလွရွိတဲ့ေနရာသို႔ ေရထဲမွ လမ္းေလ်ာက္ သြားေခၚရတာသည္ လမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ရတာႏွင့္ အခ်ိန္ကြာျခားမႈ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ ေလွက သူမ်ားငွားသြားလ်င္ ျပန္လာေအာင္ ေစာင့္ေပဦး။ ဒီလိုႏွင့္ လူမသိ သူမသိ ေသခဲ့ရသည့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ၾကဳံဘူးမွ သိခဲ့ရသည္။
၀န္ထမ္းေတြခ်ည္း ေနခြင့္ရသည့္ ျပည္ေတာ္သာ ရပ္ကြက္သည္ ေရၾကီးျခင္းႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကံဳဘူးခဲ့။ တထပ္တိုက္ေတြ၊ ႏွစ္ထပ္တိုက္ က ေအာက္ထပ္ေတြထဲ ေရ၀င္ေနတာ ဒူးေခါင္းျမဳပ္သည္။ ေမ်ာ့မျမင္ဘူးသည့္ ျမိဳ႔သားေတြ ေမ်ာ့ဆိုသည့္ ေသြးစုပ္သတၱ၀ါအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိသြားခဲ့သည္။ ၀န္ထမ္းခ်င္းတူေပမဲ့ ေနရာ ဌာနအလိုက္ ၀င္ေငြေတြက မတူေတာ့ ေရၾကီးတာကို ခံႏိုင္ပံုခ်င္း မတူၾကေတာ့။ ေက်ာင္းက တလေက်ာ္ေက်ာ္ ပိတ္လိုက္ရေတာ့ က်ဴရွင္မျပရသည့္ ဆရာ ၊ဆရာမေတြ၊ သေဘၤာေတြ မထြက္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းေလး ေရာင္းစားရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ စားမေလာက္။ ကားလမ္း ေရလႊမ္းေနလို႔ ဘယ္ျမိဳ႔ကိုမွ ယာဥ္လိုင္းမထြက္ေတာ့ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့စာေရးေတြ၊ ကားဒရိုင္ဘာေတြ၊ အဲဒီကားေတြ သေဘၤာေတြ ၊ ေက်ာင္းေတြကို မွီခို ျပီးေစ်းေရာင္းစားေနရတဲ့ ေစ်းသည္ေလးေတြ အလႊာအသီးသီးမွာ ဒုကၡေတြကိုယ္စီႏွင့္။
ဟသၤာတေရကာတာ က်ိဳးမွာစိုးလို႔ ေဖါက္ပစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ပါးစပ္သတင္းမ်ိဳးက အမွန္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ေရဒီယို၊ တီဗြီ သတင္းေတြက ဘယ္ျမိဳ႔မွာ စိုးရိိိမ္ေရမွတ္က ဘယ္ေလာက္၊ စိုးရိမ္ေရမွတ္ ကို ဘယ္ေလာက္ေက်ာ္သြားျပီ သတင္း အေပၚယံေတြသာ ၾကားေနရသည္။ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေသျပီိး လယ္ဘယ္ႏွစ္ဧက ေရနစ္ျမဳပ္ခဲ့ျပီ။ ေရတိုးသည့္ အရွိန္ႏွင့္ တံတားဘယ္ႏွစ္ခုက်ိဳဳးခဲ့ျပီ၊ ငါးေမြးျမဴေရးကန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပါက္ထြက္သြားျပီ ဆိုတာေတြကို ဖံုးကြယ္ထိမ္ခ်န္ ထားခဲ့သည္။
ပုသိမ္ေရာက္ခါနီး ကန္ၾကီးေထာင့္ျမိဳ႔အလြန္က တံတားတခုက်ိဳးခဲ့သည္။ အဲဒီတံတားကို က်ိဳးေစသည့္ ေခ်ာင္းကေလးက ေရမၾကီးသည့္ သာမာန္အခ်ိန္တုန္းက ေျမာင္းသာသာပဲ ရွိသည္။ ေရၾကီးသည့္ အခါ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီး ျဖစ္ေနျပီး ေရစီးသံက အေ၀းကပင္ ၾကားေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္ကာ ဘိလပ္ေျမနည္းနည္း သံေခ်ာင္းနည္းနည္းျဖင့္ ျဖစ္ရုံေဆာက္ထားသည့္ တံတားက က်ိဳးခဲ့သည္။ ပုသိမ္ရန္ကုန္ ကားလမ္း လည္း ထိုတံတားျပင္ျပီိးခ်ိန္ထိ ပိိတ္ထားလိုက္ရသည္။ ရထားလမ္းေတြ ေရေက်ာ္သျဖင့္ ဇလီဖားတံုးေတြ ေနရာေရြ႔ကုန္ကာ တခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ ေျမၾကီးကို ေရတိုက္စားျပီး ရထားသံလမ္းႏွင့္ ေအာက္ခံေျမၾကီး တစ္ထြာ ေက်ာ္ေလာက္ ဟသြားသည္။ ရထားလမ္းသည္ ကားလမ္းထက္ ေစာစြာ ပိတ္လိုက္ရသည္။ အက်ိဳးဆက္အရ ရထား၊ ကားတို႔ႏွင့္ ၀င္ေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေတြ လံုး၀မ၀င္ေတာ့။
တျမိဳ႔လံုး ခင္ရာမင္ရာမ်ား ႏွင့္ စုစည္းထားသည့္ ေစတနာရွင္အဖြဲ႔မ်ား ဆယ္ဂဏန္းနီးပါး ရွိခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႔အဖြဲ႔မ်ားက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ျဖစ္သလို ၊ အခ်ိဳ႔အဖြဲ႔မ်ားက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က ေငြေၾကးပမာဏ ေတာ္ေတာ္မ်ား၍ အခ်ိဳ႔က နည္းပါးၾကေသာ္လည္း ေစတနာေတြကေတာ့ ထပ္တူညီ ၾကသည္။ ကိုယ္လွဴခဲ့သည့္ ရပ္ကြက္အေၾကာင္း အဖြဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာၾကကာ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြကို အဖြဲ႔ခ်င္းေပါင္းကာ ထပ္လွဴၾကျပန္သည္။ ပုသိမ္တြင္ ေငြအင္အားမေတာင့္တင္းေသာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ပင္ ေရေဘးသင့္ ျပည္သူေတြကို ဆန္လွဴခဲ့ေသးသည္။
ဒီလို အလွဴသတင္းေတြၾကားေတာ့ နအဖရဲ့ ၾကံ့ ဖြတ္အသင္းၾကီးကလည္း ေခတ္ေနာက္မက်န္ရေအာင္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ ေရမၾကီးတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ေစ်းေတြမွာ အလွဴခံထြက္သည္။ နာမည္ၾကီး ဆန္စက္ပိုင္ရွင္၊ သေဘၤာပိုင္ရွင္ေတြ ဆန္ ၅ အိတ္စီ၊ ေရႊဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္ ပိုင္ရွင္ေတြ ဆန္ ၁ အိတ္ ၊ေငြ (၅၀၀၀)က်ပ္၊ ရိုးရိုး ေစ်းဆိုင္ေတြ တဆိုင္ (၅၀၀)က်ပ္ ျဖင့္ ခြဲတမ္းခ်ကာ ( ပါးစပ္မွ ေစတနာရွိသလို ထည့္ပါဟု ေျပာကာ )ေကာက္ခံေလေတာ့သည္။ ထို အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ၾကံ့ ဖြတ္အဖဲြ႔ၾကီး လာတာ ျမင္လ်င္ အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပျပီိး ဆိုင္ပိတ္ေျပးၾကသည္။ ဆိုင္ပိတ္ဖို႔မမွီလ်င္( ၅၀)က်ပ္ေလာက္ ထည့္သည္။ ထိုအခါ ေစတနာရိွ သေလာက္ ထည့္ပါဟု ေျပာသည့္ အလွဴခံမ်ားသည္ ၅၀ ထဲ ၊ ဘာလုပ္ရမွာလည္းဟု ရုိင္းစိုင္းစြာ ေျပာကာ ၅၀ က်ပ္တန္ကို ျပန္ေပးသြားသည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားမ်ားသည္ ေနာက္္ႏွစ္ရက္အၾကာ တီဗီြသတင္းထဲတြင္ ပုသိမ္ျမိဳ႔တြင္ ေရၾကီးသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ေရေဘးဒုကၡသည္ ျပည္သူမ်ားအား ဧရာ၀တီတိုင္း ၾကံ့ဖြတ္အသင္းၾကီးမွ ဆန္အိတ္မ်ား လွဴဒါန္းပြဲၾကီး အေၾကာင္း ခမ္းနားထည္၀ါစြာ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့သည္။
(ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ပုသိမ္ ေရၾကီးျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ႏွင့္ ထမင္းလွဴပြဲ အမွတ္တရ )
1 comment:
က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာလဲ အဲဒီလုိပဲ မိုးေတြ သိပ္ရြာေတာ့ ျမစ္ေရလွ်ံလုိ႔ မုိးေရႀကီးဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ `ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အလွဴလာခံတာပါ´ ဆုိၿပီး ၾက့ံဖြတ္ေတြ တအိမ္တက္ဆင္း၊ ထမင္းထုပ္၊ အ၀တ္အစားေတြ အလွဴလိုက္ခံၿပီး လူႀကီးဆိုတဲ့လူ လာေတာ့ သူတုိ႔ပဲ လွဴသေယာင္ေယာင္ တင္ျပတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။
Post a Comment