ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္

ဘ၀မွာ ေရးခ်င္ခဲ့တဲ့ စာေတြ။ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ဖတ္ေပး နားေထာင္ေပးမယ့္ ပရိတ္သတ္ကို ဒီဘေလာ့ေလး လုပ္ေနရင္းက ရရွိခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ေတြ ၊ ထမင္းစားရဖုိ႕ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို ၀တ္ေက်တမ္းေက် မလုပ္ပဲ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ လုပ္ရတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလး ရွင္သန္ေစဖုိ႕ စာေတြ မေရးႏိုင ္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အသစ္မတင္ႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့တခုကို ၂ ခါ ၃ ခါထက္ ဘယ္သူက လာၾကည့္ျဖစ္မွာလဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ကို ခ်ိန္ဆေရးႏုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။

ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေရးဖို႕ အားစိုက္ရင္း ကိုယ့္ကုိယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ ျဖစ္မွာလည္း စိုးရိမ္ရေသးတယ္ေလ။

ပန္းပဲဖိုတခု သို႕မဟုတ္ ခိုင္မာျခင္းေနာက္ကြယ္မွ သိမ္ေမြ႕မႈ

က်မ ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲ႕ အေမွာင္ခန္းထဲက ၂၈ ရက္ကို ျပန္လုိ႕ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ျပန္ေျပာျပႏုိင္တဲ့ ခုလိုအခ်ိန္မွာသာ ၂၈ ရက္ဆို ခဏေလး လုိ႕ ေတြးလို႕ရေပမဲ့ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ေတာ့ ဒီေနရာက ထြက္ခြာရမယ္ ဆိုတာ မသိေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့တ့ဲ အခ်ိန္ကာလတခုပါပဲ။

၁၉၉၀ ခု ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႕မွာ က်မရဲ႕ အိမ္ကို ယူနီေဖာင္း၀တ္ဒုရဲအုပ္၊ ရဲသားေတြနဲ႕အတူ သာမန္ အရပ္၀တ္နဲ႕ ေပမဲ့ က်မတို႕က သူ႕ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ သိေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး ေတြနဲ႕ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေစာပါေသးတယ္ ။ ည ၈ နာရီေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္တအိမ္လံုး အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ အကုန္ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြေနတာကို က်မက ဒီတုိင္း ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ က်မ ထုိးေနက် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံု။ ခေမာက္ပံု စတာေတြပါတဲ့ ရင္ထုိးတံဆိပ္ေတြ ၊ ေနာက ္အာဇာနည္ေန႕ အထိိမ္းအမွတ္ အာဇာနည္မ်ိဳး ေသရိုးမရွိ လို႕ စာတမ္းပါတဲ့ ရင္ထုးိတံဆိပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဗူးကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့ ဒုရဲအုပ္ကေလးက အသာဖြင့္ၾကည့္ၿပီး မသိသလို ခ်ထားလို႕ …. ေနာက္ ဒီအေပၚရွာ ၿပီးၿပီလို႕ အသံထြက္ေျပာလိုက္တယ္။

က်မအေဖ၊ က်မအေမ ၊ ေမာင္ေလး ၊ ညီမေလး သူတုိ႕အားလံုး က်မဒီအလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ကတည္းက ဒါမ်ိဳးႀကံဳလာႏုိင္တယ္ ။ ဒါကို ခံစားႏုိင္ရင္လုပ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေခါင္းညိတ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာမို႕ အားလံုးက ေအးေဆးပါပဲ။ မ်က္ႏွာေတာင္ မပ်က္ၾကဘူး။(အားရွိစရာ)

ေနာက္ အန္တီစု ဘာသာျပန္ထားတဲ့ if ကဗ်ာ ဘာသာျပန္စာအုပ္။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ထပ္ထားတဲ့ အပံုကို ရွာျပန္တယ္။ ဖူးခ်စ္ရဲ႕ ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္းကို ေသခ်ာ လွန္ၿပီး နည္းနည္းေတာင္ ဖတ္ေနေသးတယ္။ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ၊ …… ေအာင္သန္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ေတာ့ သူမေနႏိုင္ဘူး။ ဒီစာအုပ္ေတြက အပိုင္လားတဲ့။ က်မက အင္းလို႕ မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ ေျဖေပးလုိက္ေတာ့ သူေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ အေပၚေရာက္ေနတုန္း က်မကို if ကဗ်ာ စာအုပ္ သူ႕ကို ေပးဖို႕ တိုးတိုးေလး လာေတာင္းတယ္။ က်မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႕ အေႏြးထည္ အက်ီၤ အိတ္ထဲကို အျမန္ ထုိးထည့္လိုက္တယ္။ (အဲဒီ ဒုရဲအုပ္က က်မ ေထာက္လွမ္းေရးကေန ေထာင္ကိုေရာက္၊ ေထာင္၀င္းထဲက ေထာင္စာၾကည့္တုိက္က အထူးရံုးခန္းမွာ အမႈစစ္ေတာ့ သူပဲ တာ၀န္က်တာကို ေတြ႕ရတယ္။ က်မေထာင္က လြတ္ေတာ့ အၿမဲတမ္း သူတို႕ လင္မယားကို အျပင္မွာ ေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရေတာ့လည္း သူ႕ကို ဆံုေတြ႕ရေသးတယ္။ သူက အံ့ၾသလို႕။ ေနာက္ ၀မ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္တယ္)

က်မကို စစ္စရာရွိလို႕ ခဏေခၚသြားမယ္ဆိုေတာ့ က်မက အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ကို ထပ္၀တ္ၿပီး အသင့္ ထည့္ထားတဲ့ ေရဗူးနဲ႕ သြားတိုက္တံသြားတုိက္ေဆး ဘာဘာညာညာထည့္ထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကို လွမ္းဆြဲေတာ့ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က တအံ့တၾသၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကို ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိတယ္ေပါ့ေလ ဆိုတဲ့အၾကည့္လို႕ က်မက ဘာသာျပန္တယ္။ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႕ သိပ္ကို နံတဲ့ေၾကာင္ေခ်းလို ေကာင္ဆိုတာ က်မတို႕က သူ႕ကို သိထားၿပီးသား၊ မသိလို႕ေရာရမလား။ က်မတို႕ အဖြဲ႕သားေတြ ေတာ္ေတာ္ ဖမ္းခံထားရၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လူက ဘယ္ေလာက္မာတယ္ ေပ်ာ့တယ္ ဆိုတာလည္း သိလိုက္ရတယ္ ေျပာရင္ မလြန္တဲ့အေျခ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္အဖြဲ႕သားေတြထဲက ဘယ္သူ ေဖာ္လိုက္ႏိုင္တယ္ မသိေပမဲ့ သူတုိ႕ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်က္အလက္အရ စာရင္းဇယားအရ က်မကို ဖမ္းကို ဖမ္းရမယ္ဆိုတာ အဖမ္းခံရၿပီးမွ သိတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မက လြတ္ေနၿပီးသား။ ဒါကို အရင္အဖမ္းခံထိတဲ့ လူေတြ အမိန္႕ခ်ၿပီးၿပီ ။ နင္နဲ႕ မဆိုင္ဘူး ျပန္လာလို႕ရတယ္တဲ့ ၊ အဲလိုေျပာတာ အေရြးခ်ယ္ခံထားရတဲ့ အမတ္ကေျပာတာ။ ေအာ္ သူေျပာေတာ့လဲ ယံုမိတာေပါ့။ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးပါးက သိပ္၀ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ မဆလကို ဆန္႕က်င္ရင္ န၀တနဲ႕ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ရေတာ့တာကိုး။ က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မပုန္းေနတဲ့ဆီကို သတင္းစကား လာပို႕ေပးရသူ။ က်မအဖမ္းခံရေတာ့ သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႕။ သူေျပာလို႕ က်မျပန္လာတာလို႕ အၿမဲေျပာၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသူ။

က်မကို ေခၚသြားၿပီး အဲဒီတုန္းက အက္စ္ဘီ လို႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ ရဲေထာက္လွမ္းေရး ရံုးအေပၚထပ္မွာ တညလံုး မအိပ္ရဘူး။ သူတုိ႕ တေယာက္တလွည့္ေမးေနတာ။ မသိဘူးေလ ။ ဟုတ္လား ဆိုတာေတြ တညလံုး ထိုင္ေျဖေနရတဲ့အျဖစ္။ နင္ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္းမေျဖရင္ ဒါ့ထက္ဆိုးတဲ့ေနရာ ေရာက္သြားမယ္ေနာ္တဲ့။ ေရာက္ဖူးတာေပါ့ လုိ႕ က်မက ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားပံုပဲ။ စားပြဲေပၚကို ထုလိုက္ေသးတယ္။

ေယာက္်ားေတြအမ်ားႀကီးက အဲဒီတုန္းက ပိန္ပိန္ေလးျဖစ္တဲ့က်မကို ေဒါသထြက္ေနတာမ်ား ရယ္ခ်င္စရာႀကီး။ က်မက ရယ္ေတာ့ ဘာရယ္တာလဲတဲ့။ မသိဘူး ရယ္ခ်င္လို႕ ဆိုေတာ့ ပိုေဒါသ ထြက္ေနၾကေသးတယ္။ က်မသိတာေတြ မသိတာေတြ အားလံုး စုေရးထားပံုရတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ျပၾကေသးတယ္။ ဟုတ္ရင္ ဟုတ္တယ္ ။ မဟုတ္ရင္ မဟုတ္ဘူးေျဖတဲ့။ အင္း .. ေျဖရတာေပါ့ လို႕… ။ အဲဒီတုန္းက အင္မတန္ စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြၿပီး အင္မတန္ မာေနတဲ့ အရြယ္ကိုး။ ေၾကာက္စိတ္က မရွိဘူး။ လာထားေပါ့ ဆိုတဲ ့စိန္ေခၚခ်င္တဲ့ မာေတာင့္ေတာင့္ မ်က္ႏွာေပးေတာ့ ရွိေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ သူတို႕ကလည္း အဲဒါကို ခ်ိဳးခ်င္ပံုပါပဲ။

ပ်ိဳ႕သာကီႏြယ္ ဆိုတာနင္လားတဲ့။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆုိ ဘယ္သူလဲတဲ့ ၊ မသိဘူးေလ လို႕ က်မကေျဖေတာ့ … ေအာ္ ျပန္ေရာ… သူတုိ႕ေရွ႕က စာအုပ္ကို က်မကို ထိုးျပတယ္။ အားပါးပါး… က်မတို႕ ဗကသ တုိင္းစာရင္း ၊ ၿမိဳ႕နယ္စာရင္း တန္းစီေရးထားတယ္။ နာမည္ရင္းေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ နာမည္၀ွက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာေတာ့ ကိုယ္ သိတာေပါ့။ ဘယ္သူက ဘယ္ေကာင္ဆိုတာ။ ဒါမဲ့ သူ႕ကို ဘာေတြလဲ လို႕ ျပန္ေမးတာေပါ့။ တကယ္က က်မသိတယ္ သူတုိ႕ က ေရးထားတဲ့ လက္ေရးကို မသဲကြဲတာ ။ မ်ိဳးသာကီႏြယ္ လို႕ နာမည္၀ွက္ေပးထားတာ က်မကိုယ္တုိင္ပဲ။ ဟားဟား… က်မလိမ္တာမွမဟုတ္တာေနာ္။ ပ်ိဳ႕သာကီႏြယ္ဆိုေတာ့ မသိဘူးေလ ။ အဲဒီနာမည္ တလံုးတည္းနဲ႕ က်မတို႕ မိုးလင္းသြားတယ္။

မိုးလင္းေတာ့ ရဲေမ ၂ ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ က်မက ဒီၿမိဳ႕ သူစစ္စစ္ဆိုေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ ရဲေမ ၂ ေယာက္စလံုးက အသိေတြ။ က်မထက္နည္းနည္း ငယ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အထက္တန္း တေက်ာင္းတည္း။ ၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ကြာတာဆိုေတာ့ သူတုိ႕ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႕ ရဲေမသင္တန္းတက္ ရဲေမျဖစ္ေနတာေတြ။ က်မက သူတုိ႕ကို ငယ္ႏိုင္လုိျဖစ္ေနတာ သူတုိ႕သိပံုမရဘူး။ ဟုိကလည္း ခပ္တည္တည္ေနၿပီး က်မက အိမ္သာသြားမယ္ဆို လိုက္ပို႕ခုိင္းေရာ။ ရံုးခန္းထဲမွာ အိမ္သာမရွိဘူး။ နည္းနည္း သြားရေသးေတာ့ လမ္းမွာ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ အမ။ အိမ္ကုိဘာမွာမလဲတဲ့။ ငါ ဒီမွာဆိုတာပဲ အေၾကာင္းၾကားေပးလိုုက္။ ဘယ္ကိုပို႕ဦးမယ္ မသိဘူးလုိ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေန႕ တေန႕လံုး နင္တို႕ငါနဲ႕ေနရမွာပဲ ။ ေနရာေျပာင္းတာနဲ႕ အေၾကာင္းၾကားေပး သိလားလို႕ ေျပာထားလိုက္တယ္။ အမ ဘာစားမလဲတဲ့။ ပို႕ခ်င္တာပို႕ စားမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

ရံုးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မကို ထုိင္ခိုင္းထားတဲ့ ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ေနတယ္။ ညက က်မကို စစ္တဲ့လူေတြ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဗိုက္ဆာတယ္လို႕ က်မေျပာေတာ့ အဲဒီရဲေမေတြကို သြား၀ယ္ခိုင္းတယ္။ သူတို႕သြား၀ယ္တဲ့ရံုး၀န္းထဲက ဆိုင္ကလဲ က်မကို သိတာကိုး။ က်မအတြက္ဆိုေတာ့ လဘက္ရည္ကလဲ ၂ ခြက္စာေလာက္ ။ မုန္႕ေတြကလည္း စံုလို႕ ။ ရဲေမေတြက သယ္လာေတာ့ ဟဲ့မ်ားလွခ်ည္လားတဲ့။ အင္း .. ဆိုင္က ဒီအမကို အလကားေပးလိုက္တာ ။ သူတုိ႕နဲ႕ အသိဆိုလို႕ ဆိုၿပီး ရဲေမေတြက ေျပာျပတယ္။ အင္း သူတို႕ သိပ္မေက်နပ္ပံုပဲ။ က်မကေတာ့ အီၾကာေကြးေတြေရာ ပဲပလာတာေတြေရာ အျပတ္တီးပစ္တာ။ ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္ စားရမယ္ မသိေတာ့ စားရတုန္း အျပတ္တြယ္တာပဲ။ ၾကားဖူးနား၀ရွိထားတာက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စစ္ေၾကာေရးမွာ ထမင္းမေကၽြးဘူး ဆိုေတာ့ ဒီကေန စစ္ေၾကာေရး ဘယ္အခ်ိန္သြားရမယ္ မသိတဲ့အခ်ိန္။ သြားကိုသြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိေနတဲ့အခ်ိန္။ စားေတာ့တာေပါ့ေလ…. တကယ္ဆိုင္ကေပးသလား သူတုိ႕ပဲ ၀ယ္လာသလား မသိပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိလဲ အဲဒါကို မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီေန႕ခင္းမွာေတာ့ က်မကို ရဲအခ်ဳပ္ကို ပို႕လုိက္တယ္။ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ရဲအခ်ဳပ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဖမ္းထားတဲ့ကေလး ၁၀ ေယာက္ေလာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား။ သူတုိ႕ေယာက္်ားေလး ၁၄ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ ကေလးေတြကေတာ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲ မေနရဘူး။ ရဲစခန္း၀င္းထဲမွာ စားပြဲခံုေတြ ခံုေတြခ်ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားလားမွတ္ရတယ္။ မိဘေတြက ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြနဲ႕ လိုက္လာ၊ အားေပးတဲ့လူေတြက အမ်ားႀကီး လဘက္ရည္ထုပ္ေတြ မွပံုလို႕။ က်မ ေရာက္သြားေတာ့ မိန္းမအခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတာက ခ်ဲမႈနဲ႕ က်တဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္နဲ႕ အေဒၚႀကီးတေယာက္။ က်န္တာက ၃(ခ) လို႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႕ ဖမ္းထားတဲ့ မိန္းမေတြ ။ သူတုိ႕ထဲမွာ တန္းစီးျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္က က်မ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႕ က်လာတာဆိုေတာ့ ေနရာစီစဥ္ေပးတယ္။ အဲဒီတေယာက္က က်မ ေထာင္က်ေနတဲ့ ၂ ႏွစ္အတြင္း ေထာင္ထဲကို ၄ ေခါက္ထက္မနည္း ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္။

ေနာက္အဲဒီအခ်ိန္က ရဲစခန္းမွာ ခံ၀န္လက္မွတ္ ေန႕တိုင္း လာထုိးေနရတဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလး တေယာက္ မိန္းကေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႕က လက္မွတ္ထုိးဖို႕ စခန္းမႈး အခန္းထဲမ၀င္ခင္ က်မကို လာစကားေျပာ။ ေနာက္ လက္မွတ္ထုိး။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ က်မကို ၀င္ႏႈတ္ဆက္နဲ႕ သူတုိ႕ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး ထင္ပါ့။ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ေက်ာင္သင္ပုန္းႀကီးနဲ႕ သံတုိင္ေတြရွိေနတဲ့ အ၀င္ေပါက္ ကို လာပိတ္ထားၿပီး လက္မွတ္ လာထုိးသူကိုလည္း က်မဆီ လာခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။

ဖမ္းထားတဲ့ ကေလးေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီလုိ႕ သတင္းၾကားရေပမဲ့ က်မကို ထပ္လာမေခၚေတာ့ပဲ ဒီအခန္းထဲမွာ ထည့္ထားတာ ၅ ရက္ရွိိသြားၿပီ။ အိမ္ကလာပို႕တဲ့ ထမင္းစားၿပီး ရဲစခန္းထဲက တေန႕တာကို နားဆင္။ ညဖက္ တာ၀န္က် ရဲစာေရးတေယာက္နဲ႕ ခ်ဲမႈနဲ႕ဖမ္းလာတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ ဇာတ္လမ္းကလဲ မၾကည့္ခ်င္ပဲ ျမင္ေနရ။

လူေတြမွာ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာရွိတယ္။ အမွန္တရားကိုပဲ လုပ္မယ္။ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈေတြ မုန္းတဲ့ က်မေရွ႕မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အေမွာင္ေလာကကို ျမင္ေတြ႕ရတာေတာ့ တကယ့္ကို ေရွာ့ျဖစ္ေစတယ္။ ေရွ႕ေနက လာရစ္ေနတာ။ စခန္းမႈးက လာရစ္ေနတာ။ ဒုရဲအုပ္က လာရစ္ေနတာ။ အပိုင္ရဲက လာရစ္ေနတာ။ အိုး.. ဒီအခ်ဳပ္ခန္း ဆိုတဲ့ တရားဥပေဒ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲမွာကိုပဲ ဥပေဒနဲ႕ မလြတ္ကင္းမႈေတြရွိေနတာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ ေနရေတာ့တယ္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံတေယာက္ လာေတြ႕တယ္။ သူက တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို က်မသိေနတယ္။ သူ႕လုိ၃ ရစ္ကို ရဲၿမိဳ႕နယ္မႈး ၃ပြင့္က ခါးက်ိဳးေနေအာင္ကို ရုိေသျပရတယ္။ က်မကို သူ႕ေရွ႕စားပြဲမွာ ထုိင္ၿပီး ဘာေျပာခ်င္သလဲလို႕ စေမးတယ္။ က်မကို ဘာပုဒ္မနဲ႕ တရားစြဲလဲ ေျပာျပပါ။ ေနာက္ က်မဘာ၀ရမ္းမွ မရွိပဲ ၂၄ နာရီထက္ေက်ာ္ ခ်ဳပ္ထားတာကို က်မ မေက်နပ္ဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ ဘာထပ္ေျပာခ်င္ေသးလဲတဲ့။ အင္း ဒီရဲအခ်ဳပ္မွာ ေနရင္း က်မ မတရားတာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ အားလံုးဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖါက္ေနပါတယ္ ဆိုၿပီး က်မသိသမွ် အကုန္ အိ္တ္သြန္ ဖာေမွာက္ ေျပာလိုက္တယ္. ေအးေရာ။

စခန္းမႈးေရာ ၿမိဳ႕နယ္မႈးေရာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ က်မကို အခန္းထဲ ျပန္သြင္းၿပီး ညေနဖက္မွာ မိန္းမအခ်ဳပ္ခန္းက လူေတြအားလံုး ေထာင္ထဲကို ပို႕လုိက္တယ္။ က်မ တေယာက္တည္း ရွိေတာ့တဲ့ညေပါ့။

(၇) ရက္ေျမာက္ေန႕ကို ပ်င္းရိစြာ ကုန္ဆံုးရတယ္။ တယ္လီဖုန္းေျဖတဲ့ ရဲသားေလးေတာင္မွ စကားကို အရင္လုိ က်ယ္က်ယ္ မေျဖေတာ့ဘူး။ က်မကို ပိတ္ထားတဲ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ တံခါးေနာက္နားက အုတ္ခံုေလးမွာ က်မထိုင္ၿပီး ရံုးခန္းထဲကို ၾကည့္ေနရင္ သူတုိ႕ ျပန္မၾကည့္ရဲဘူး။ က်မစကားေျပာေဖာ္လဲ မရွိ။ ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႕ရင္ ခ်ိဳင့္ပဲ သြင္းခြင့္ေပး တယ္။ ေနေပါ့ … ။ ေန႕ခင္းဘက္ အိပ္ေနလိုက္ေတ့ာတယ္။

ညေန ၆ နာရီေလာက္ ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္မွာ စစ္၀တ္စံုနဲ႕ ၂ ေယာက္ စခန္းမႈးအခန္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး က်မ နာမည္ေခၚၿပီး တံခါးေသာ့ကို လာဖြင့္တယ္။ စခန္းမႈးက ၾကင္နာသနားတဲ့ အသံနဲ႕ အသံကိုႏွိမ့္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက လာေခၚတယ္ ပစၥည္းေတြ အကုန္သိမ္းၿပီး လိုက္သြားရမယ္တဲ့။ ဟုတ္လား ေကာင္းပါတယ္ လို႕ က်မက ျပန္ေျပာၿပီး သူတို႕လာေခၚတဲ့ အီးတူးေသာင္ဇင္ ကားေနာက္ခန္းကို တက္လိုက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕သူစစ္စစ္က ဘယ္ကိုသြားမယ္ဆုိတာ သိတာေပါ့။ က်မတုိ႕ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္က စစ္တပ္ရွိရာကို ဦးတည္ေမာင္းေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကို ျဖတ္။ ေနာက္ ၿမိဳ႕စြန္ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ခ်ိန္မွာ ေဘးနားက စစ္သားတေယာက္က က်မကို ေခါင္းစြပ္လာစြပ္ၿပီး ႀကိဳးကို တင္းတင္း ခ်ည္လို္က္တယ္။ ဘယ္ကုိသြားတယ္ ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္ လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာမွ ျပန္ေျဖသံမၾကားရဘူး။

ဆက္ရန္...