ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္(အပိုင္း သံုး)

အပိုင္း (၃)

အိပ္မယ္ ႀကံေနတုန္း တံခါးဖြင့္သံလိုလို ၾကားရျပန္ေရာ ။ ဆက္နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့လဲ ဘာမွ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အိပ္မက္လား ဘာလဲ ။ ထထိုင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အခန္းတံခါးကို ျမင္ရေအာင္ တံခါးဖက္ ေျခရင္းလုပ္အိပ္ေနတဲ့ က်မအတြက္ ေခါင္းရင္းက တံခါးကို လာဖြင့္သလို အသံၾကားေနရတာ။ ခ်က္ကို အျပင္က ဖြင့္ရတဲ့ တေပပတ္လည္ တံခါးေလးပဲ။ သံတိုင္ေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ့ ဘယ္သူက ဘာလုပ္ဖုိ႕ ဖြင့္သလဲ ။ စဥ္းစားမရဘူး။

ေၾကာက္လန္႕ေအာင္ ေျခာက္ခ်င္တာလဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။(အဲဒါ ေျခာက္တာလို႕ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသူေတြက ေျပာတယ္။ ေအာ္ သူတုိ႕ေျခာက္တာကလဲ အဲဒီတုန္းက ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္မိဘူး) အျပင္မွာ ေဘာလံုးကန္သလား ဒါမွမဟုတ္ ျခင္းခတ္သလား (၂ခု စလံုးလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္) လူမ်ားမ်ားနဲ႕ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ မနက္ ခပ္ေစာေစာပဲရွိဦးမယ္ထင္တယ္လို႕ ေတြးမိေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္ေနေပမယ့္၊ ဒီအေဆာက္အဦးမွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ရွိေနေပမယ့္ မေၾကာက္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မရမဲ့ အတူတူ သံဗုေဒၶရြတ္ေနတာပဲ ေအးတယ္။ နာရီကလည္း ဘယ္ႏွစ္နာရီဆိုတာ မမွတ္မိလိုက္ရင္ သိကို မသိေတာ့ဘူး။ တနာရီ ဆိုတာကလည္း ေစာင့္ေနသူ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာသကိုး။


တညလံုးမအိပ္ခဲ့ရေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီေန႕က မနက္စာ မစားရဘူး။ ကိုယ္က ေနလည္း မေကာင္းေတာ့ အိပ္ခ်ည္းေနလိုက္တာပဲ။ အရင္ေန႕လို ထလမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ခုန္ေနတာေတြလည္း မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အျပင္မွာ ထမင္းခ်က္ေနသံေတြ ၾကားရတယ္။ သူတုိ႕လဲ မနက္စာ ပဲဟင္းျဖစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ ခုၾကားရတဲ့ အသံေတြအရ ညေနစာ ခ်က္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ အမေလး ထမင္းစားခ်င္လုိက္တာ။
ညေနဖက္ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ညစာ ေကၽြးမယ္ထင္ပါတယ္ လို႕ စဥ္းစားေနတုနး္ တံခါးဖြင့္ၿပီး ထမင္း ပန္းကန္ေရာက္လာတယ္။ ပထမဆံုးေန႕က ေတြ႕တဲ့ အမေတြပဲ။ ညီမေလး ေနမေကာင္းလို႕ဆို .. ရဲေဘာ္ေတြက သူတုိ႕ စေကးထဲက ပိုထည့္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ ့ လို႕ပဲ ေျပာၿပီး ထမင္းပန္းကန္ဆြဲစားလိုက္ေတာ့တယ္။ ပဲဟင္း ပန္းကန္ကို အလယ္မွာ မထားပဲ ေဘးမွာ တင္ထားတယ္။ ဇြန္းနဲ႕ ထမင္းကို ေမႊလိုက္ေတာ့ အလယ္မွာ အမဲသား တတံုးကို စမ္းမိတယ္။ ထမင္းေတြနဲ႕ အုပ္ထားတဲ့ ဟင္းတံုးကို ဘာမွ မေျပာပဲ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ စားေနလိုက္တယ္။ တံခါးတ၀က္ဖြင့္ထားၿပီး အျပင္က ေစာင့္ေနတဲ့ အမေတြ မ်က္ႏွာက စိတ္မေကာင္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕။ က်မ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ နီေနတယ္တဲ့။ အဲဒီအမ ၂ ေယာက္က ေျပာသြားတယ္။ မနက္ျဖန္ အေစာင့္ အဖြဲ႕ လဲမွာတဲ့။ တပတ္တဖြဲ႕ လဲတာတဲ့။ သူတို႕ တိုးတိုး ေျပာျပေပးသြားတယ္။ ေအာ္ ဒါ့ေၾကာင့္ ထမင္း ျပင္ေပးသူက ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ ဟင္းတတံုး ထည့္ေပးသြားတာကိုး။

ပဥၥမည…

ဘာလိုလဲ ေမးလို႕ ေတာင္းလိုက္တဲ့ေစာင္လဲ လာမေပးေသးဘူး။ ဒီဇင္ဘာ ျဖစ္သြားေလ ပိုေအးေလ ထင္ပါရဲ႕။ ခ်မ္းတာ အိပ္လို႕မရဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ထခုန္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္နည္းနည္းတိုတာကေန မ်ားမ်ားတိုတာထိ တက္လာၿပီ။ တံခါးကို ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္ခ်င္လာသလုိပဲ။ ေနဦး ခုကတည္းက ကန္ရင္ မခံႏိုင္သူ ထင္ေနဦးမယ္။ မကန္ေသးဘူး။ ႀကိဳးမပါေပမဲ့ ႀကိဳးခုန္သလို ခုန္ေနလိုက္တယ္။ ခ်မ္းတာ သက္သာေအာင္ေပါ့။ ေအးတာကေတာ့ အခန္းထဲ ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေအးေနတယ္။ အခ်မ္းလဲ မသက္သာပါလား။ ခုန္လိုက္ေတာ့ ေမာလာတယ္။ စိတ္တုိေလ ျမန္ျမန္ခုန္မိေလ။ ဟိုက္… ဖိနပ္တဖက္ ျပတ္သြားၿပီ။ ပါလာတဲ့ စိန္ဒါးေမာက္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ ပါးပါးေလးက ဒီေလာက္ ခုန္တာေလးေတာင္ မခံပါလား။ ကဲ .. ဖိနပ္မရွိလဲ ေျခဗလာနဲ႕ေပါ့။ ဘာခက္လုိ႕လဲ ။ ဘယ္မွလဲ သြားရတာမွ မဟုတ္တာ။

ေမာေမာနဲ႕ အိပ္လိုက္တာ ႏိုးလာေတာ့ မနက္ဘယ္အခ်ိန္လဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ တံခါးဖြင့္ၿပီး မနက္စာ လာေကၽြးမယ့္သူကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနလိုက္ေတာ့မယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ထမင္းက ခပ္ေစာေစာ ေရာက္လာတယ္။ အဖြဲ႕အသစ္ေျပာင္းေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ေစာေစာစားတတ္တဲ့လူ မ်ားလို႕ထင္တယ္။ ဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းပဲ။ ထူးျခားတာက ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြ ေနာက္က စစ္သားေလးေတြ ၀င္လာၾကည့္တာပဲ။ သူတုိ႕ ၀င္လာတာကို ထမင္းစားေနရင္ ျမင္ရတယ္ ။ ဒီေန႕ တံခါးကို က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ေပးထားတယ္။
ေရဗူးကိုေရျဖည့္ခုိင္းေတာ့ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ လာပို႕တယ္။ သူတုိ႕ အက်ီ ၤက လက္ေမာင္း တံဆိပ္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေဆးတပ္ တံဆိပ္နဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕က နည္းနည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေနသကိုး လို႕ေတြးမိတယ္။ ဒါမဲ့ ဖ်ားေနသူကို ေဆးလဲ လာမေပးဘူး။ ေစာင္လဲ လာမေပးဘူး။ စကားေျပာမယ့္လုူမရွိ။ ေအာ္ … အေမွာင္ခန္းထဲမွာ ဒီတိုင္း ဘယ္ႏွစ္ရက္ ထားမယ္မသိ။
ေျခာက္ရက္ေျမာက္….
ခုႏွစ္ရက္…
ရွစ္ရက္…
အဖ်ားက မက်ဘူးထင္တယ္။ ေခါင္းေတာင္ မေထာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမက မေန႕ညေနစာ အမ်ားႀကီး ျပန္ပါသြားတာ သတင္းပို႕ေပးထားတယ္တဲ့။


ေန႕လည္ဖက္ တံခါးေခါက္ဖြင့္သံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈက လူကို နာလန္မထူေအာင္ လုပ္ထားတာပဲ။ ထကို မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခ်မ္းတာလဲ အရမ္းပဲ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေနတုန္းက မခ်မ္းသလိုနဲ႕ ခုေတာ့လဲ အရိုးထဲ စိမ့္ေအာင္ ေအးသကိုး။ ေအးေတာ့ ညဖက္ အိပ္လို႕ မရ။ ထထ ခုန္ေနေတာ့ လူက ေနေကာင္းဖို႕ အားမရွိသလို ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီတိုက္ခန္းေတြက ေန႕လည္ဖက္လဲ အေအးကမေလ်ာ့။ လူသစ္ေရာက္လို႕လားလို႕ အသံကို နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ကုိယ့္အခန္းတံခါးေသာ့ဖြင့္သံ ထပ္ၾကားတယ္။ လာေခၚတာလား။ ထထိုင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနတုန္း အခန္းအျပင္က တစံုတခု ပစ္သြင္းလုိက္တာ ျမင္လုိက္ၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္သြားတယ္။ ဘုတ္ကနဲ႕ က်လာတဲ့ အရာက သကၠလပ္ေစာင္လိုပဲ ခပ္ေလးေလးနဲ႕ ေစာင္ ၂ ထည္ျဖစ္ေနတယ္။ အမေလး … ၀မ္းသာအားရ ခပ္က်ဲက်ဲခင္းထားတဲ့ ကြက္ပ်စ္ေပၚကို တထည္ေခါက္ခင္းလိုက္ၿပီး ေနာက္တထည္ကို အျမန္ၿခံဳလို႕ အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အိုး .. ေစာင္တထည္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်မသိပါၿပီ အသင္…ေလာက…..။

အဲဒီေန႕က ေန႕လည္ဖက္ ခါတုိင္းေန႕ေတြလို နာရီသံကို ေစာင့္ေရတဲ့အလုပ္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အိပ္လိုက္ရေတာ့ ခါတိုင္းလို ထမင္းဆာလို႕ ေစာင့္ေနရတာမ်ိဳးလဲ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ညေနထမင္း လာေကၽြးခ်ိန္မွ ထျဖစ္ေတာ့တယ္။ လူကလည္း လန္းဆန္းသြား သလိုပဲ။ ဒီေစာင္ေတြဟာ အမိန္႕အရ ေရာက္လာသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ကင္းေစာင့္ ရဲေဘာ္ေတြက ေပးထားတာလား က်မ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေစာင္ေတြက အသစ္မဟုတ္သလို လူၿခံဳထားလက္စ ေစာင္ေတြ ဆိုတာေတာ့ က်မသိေနတယ္။

အဲဒီညေန ထမင္းကို ဘဲဥ ကုလားဟင္းနဲ႕ ေကၽြးတာေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို အိပ္ေရး၀၀ အိပ္လိုက္ရလို႕ လန္းဆန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘဲဥကုလားဟင္းနဲ႕ ထမင္းစား ေကာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာကို အမွတ္တရ အရွိခဲ့ဆံုးမို႕ပါပဲ။ ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြက ၂ တြဲပဲ အလဲအလွယ္ လုပ္ ပို႕ေတာ့ က်မနဲ႕ ေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ။ သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္း က်မအခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနတုန္း ေျပာတဲ့ စကားအရ အခုသူတုိ႕ လူႀကီးေတြ မအားဘူး ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕ ေရာက္ေနေၾကာင္းေတြ သိရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မကို တရက္ပဲေခၚစစ္ၿပီး ေနာက္ရက္ ေခၚမစစ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာကိုး ။

သူတုိ႕ က်မကိုေတာ့ သိပ္စကား မေျပာရဲၾကဘူး။ က်မလဲ သူတို႕ေျပာစကားေတြ ခုိးနားေထာင္တဲ့ အက်င့္ ရလာတယ္။ အင္မတန္နားေလးတတ္တဲ့ က်မလဲ ခုဆို လွ်ာထိုးေပါက္ကေလးကေန အျပင္က ရဲေဘာ္ေတြ စကားကိုေတာင္ ခုိးနားေထာင္တတ္ေနၿပီ။ သူတို႕စကားသံၾကားေနရမွာ လူေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိကို က်မရႏိုင္တယ္။ စကားမေျပာရပဲ အေမွာင္ခန္းထဲမွာခ်ည္းေနရတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနခ်ိန္ရဲ႕ေနာက္မွာ ခံစားလာရတယ္။ တေယာက္တည္း ဘုရားစာ ဆိုတာေတာင္မွ အသက္မ၀င္ဘူး။ တရားမွတ္ဖို႕ကိုလည္း စိတ္ကတည္လို႕မရဘူး။ ကိုယ္တိုင္က သမာဓိအား နည္းတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ေရမခ်ိဳးရတာ ။ ေခါင္းမေလွ်ာ္ရတာ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ေရနဲ႔ ပဲ ပလုပ္က်င္းေနရၿပီး သြားမတုိက္ပ ဲေနရတာ၊ မ်က္ႏွာကို ေရနည္းနည္းနဲ႕ ဆြတ္ရံုပဲ ဆြတ္ေနရတဲ့ အခါ။ အက်ီ ၤတထည္ ထမိန္တထည္ထဲနဲ႕ ေခၽြးထြက္လိုက္ ျပန္ေျခာက္လိုက္ ဒီလိုပဲ ေနရတဲ့အခါ ဘယ္လိုပဲ ေတာင့္ခံလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးေနေပမယ့္ ေဒါသထြက္ ေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။ သူတုိ႕ ဒီလို လုပ္ေနတာေတြဟာ ဆဲတာထက္ ပိုဆိုးတယ္ ဆိုတာ သူတို႕သိမွာပါ။ ဒါဟာ သက္သက္မဲ့ ခံစားေစတယ္ ဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္႕ထား။ တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္။ တခုခုကို စဥ္းစား အေသးစိတ္ေတြး… ။ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကို ျပန္ထိန္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတာေလာက္ ခက္တာ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက ဇာတ္လမ္းေတြ ျပန္စဥ္းစား ။ တခ်ိဳ႕ကို စိတ္ကူးနဲ႕ ကိုယ္ေရးခ်င္သလို ၀တၳဳေရး။အင္း … ေကာင္းေနတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ….
ကိုးရက္…
ဆယ္ရက္…
လူက အိပ္ေနရင္း အလုပ္မရွိေတာ့ နာရီသံကို လိုက္မွတ္ဖို႕ စကၠန္႕ မွန္ေအာင္ တစ္ႏွစ္သံုးေလးကို မွန္မွန္ေအာ္ရင္း နာရီ၀က္ကို ၁၈၀၀ ထိေရာက္ေအာင္ ေခၚၾကည့္တယ္။ က်မ ၁၈၀၀ မွာ နာရီ၀က္ သံေခ်ာင္းေခါက္ခ်ိန္ တခါမွ မတိုက္ခဲ့ဘူး။ ဟားဟား အၿမဲ စိတ္ျမန္တဲ့ က်မက ေစာေနတတ္တယ္။

ဒီတိုင္းအိပ္ေနရင္ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံကို ျပန္ၾကားေနရတဲ့ထိ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္။ နားက်ပ္နဲ႕ နားမေထာင္ပဲနဲ႕ ၾကားေနရတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ တဒိတ္ဒိတ္ ႏွလံုးခုန္သံဟာ ဒီေလာက္ က်ယ္ေလာင္လိမ့္မယ္လို႕ အစတုန္းက နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေတြ စိတ္ေဖာက္ျပန္ သြားတတ္တယ္ ဆိုတာကို လက္ခံရမယ္။ သူတို႕က နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာျဖစ္္မယ္။ ေန႕လည္ဖက္ေတြ မအိပ္ခ်င္ဘူး။ ေန႕လည္ဖက္ အိပ္မိလို႕ ညဖက္ မအိပ္ႏိုင္ရင္ တိတ္ဆိတ္ဒဏ္ကို ပိုခံရမွာ စိုးလို႕။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စိတ္ကို ေနတတ္ေအာင္ ေနရမယ္ ဆိုတာကို ပိုလို႕နားလည္ လာတယ္။ ခ်ဳပ္တည္းထားရင္ ပိုဆိုးမယ္။ အရမ္းလြတ္သြားရင္လဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ လူက စကားေျပာခ်င္စိတ္နဲ႕ အသံေတြ ၾကားခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနမိတယ္။

တေန႕ေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ…။ ေနာက္ဖက္က တေပပတ္လည္ တံခါးကို လာဖြင့္တယ္။ အလင္းေရာင္ ၀င္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ လူတေယာက္ေခါင္း ေပၚလာၿပီး ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ တဲ့။

ပ်င္းလို ႕သီခ်င္းဆိုတာေလ ဆိုေတာ့ ေအာ္ .. ဆိုၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားပံုပဲ။ ဒီအခြင့္အေရးကို စကားေျပာခ်င္ေနတဲ့ က်မက လက္လြတ္မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ ဒီထဲမွာ က်မ တေယာက္တည္းလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟိုဘက္ တုိက္ထဲမွာလည္း တေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူက ခင္ဗ်ားကို သိတယ္တဲ့။ ဟိုက္….. ဘ ယ္သူလဲ ။ ေယာက္်ားလား မိန္းမလား .. နာမည္ဘယ္သူလဲ.. တကယ့္ကို အငမ္းမရ က်မေမးမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဒီလို တိုက္တတိုက္ရွိေနေသးတာ မသိခဲ့ဘူး။ ခုသူေျပာလို႕ က်မသိလုိက္ရတယ္။
(ဆက္ရန္...)