ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ (ႏွစ္)

မိတ္ဆက္ နိဒါန္း
ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ ၂ ကို ဆက္ေရးပါလို႕ေတာင္းဆိုလာသူေတြမ်ားတာေၾကာင့္(ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမွင့္လိုက္တယ္) အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ၾကားကပဲ ႀကိဳးစားေရးလုိက္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္လဲ အမွတ္တရ သိမ္းထားစရာ ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္က ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေရးေနတာထက္ အေတြ႕အႀကံဳတခုကို ေ၀မွ်ေပးခ်င္တာပါ။ စာလာဖတ္တဲ့သူထဲက တဦးဦးလဲ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကို ေတြ႕ႀကံဳတဲ့အခါ နည္းနည္းေတာင့္ခံႏိုင္လိမ့္မယ္ လုိ႕ ယူဆလို႕ပါ။ တခ်ိဳ႕အေျခအေနက နည္းနည္းေလး ေတာင့္ခံထားလိုက္တာနဲ႕ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို က်မက လက္ေတြ႕ သိခဲ့ ရတာမို႕ ခုခ်ိန္မွာ ေတြ႕ႀကံဳလာသမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ အေလွ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ အျမစ္တြယ္ခဲ့တယ္လို႕ သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႕ ဘ၀ ဒိုင္ယာရီ အမွတ္(၂) ေထာင္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳကို ေဖာက္သည္ခ်ခြင့္ ျပဳပါေတာ့။

အပိုင္း(၁)

အက်ဥ္းေထာင္ကိုအသြား…….

ေခါင္းကိုစြပ္ၿပီး က်မကို တင္ေခၚလာတဲ့ ကားက ၿမိဳ႕အ၀င္နားကိုေရာက္ေတာ့ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လုိက္ပါၿပီ။ ေန၀င္ဆည္းဆာမွ လွပေနတဲ့ က်မတို႕ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ညေနကို လယ္ကြင္းေတြျဖတ္ ၊ ေစ်းေတြကို ျဖတ္လို႕ ၿမိဳ႕လည္က အက်ဥ္းေထာင္ တည္ရွိရာကို ဦးတည္လာေနပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္အသိမ်ား ေတြ႕မလား လို႕ ေသခ်ာ ၾကည့္ေနေပမယ့္ ကံဆိုးစြာ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေထာင္ကို သြားပဟဲ့လို႕ အေၾကာင္းၾကားခ်င္လို႕ပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေထာင္ေရွ႕လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႕ ကားကို ေထာင္ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ကားေရွ႕ခန္းက ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိတေယာက္ ဆင္းသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ အီးတူးေသာင္ဇင္ ကားေနာက္ခန္းမွာ အေစာင့္ စစ္သား ၂ေယာက္နဲ႕ ထိုင္က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕ေရွ႕မွာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ရံုးထုတ္က ျပန္လာတဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြ တန္းစီ၀င္ေနတာလဲေတြ႕ေနရတယ္။ သူတုိ႕ ၀င္ၿပီးတဲ့ထိ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိက ျပန္မလာေသးဘူး။ က်မလဲ အသိေတြ႕မလား မ်က္လံုးကို ျပဴးက်ယ္ေနေအာင္ လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ။ ဘာျဖစ္တယ္မသိ ။ က်မတို႕ ၿမိဳ႕မွာ အင္မတန္လူသိမ်ားတဲ့ က်မက ဒီေန႕မွာမွ ဘယ္သူမွကို မေတြ႕ျဖစ္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေနက က်လာေနၿပီ။ ဘယ္ကိုမ်ား ထပ္သြားရဦးမလဲ လို႕ေတာင္ စိတ္ထဲက ေတြးမိလာေနၿပီ။

ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိနဲ႕အတူ အက်ဥ္းေထာင္ အရာရွိတေယာက္ပါလာတာ ေတြ႕တယ္။ က်မက ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕သူေတြနဲ႕ ပါလာဖူးေတာ့ ဒီအရာရွိကို ျမင္ဖူးသလုိလုိပဲ လို႕ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႕ ဘိုရုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ေထာင္၀န္ထမ္းအရာရွိ တေယာက္ပဲ ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ႕နာမည္ကို မသိေသးဘူး။ အနားကပ္လာေတာ့ ရင္ဘတ္က နာမည္ကို ေသခ်ာ ဖတ္လိုက္တယ္။ ဦးထြန္းဦး၊ ေထာင္မႈးႀကီး တဲ့။ က်မကို ကားေအာက္ဆင္းဖို႕ေခၚၿပီး သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ဖို႕ေခၚတယ္။ ဒါနဲ႕ ခပ္ျမန္ျမန္ဆင္းၿပီး ကားေပၚက စစ္သားေတြကိုေတာင္ က်မက ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ေသးတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိက က်မကို ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူက က်မထက္ႀကီးလွ ၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ထင္တယ္။ ေထာင္မႈးႀကီးေနာက္ကေန ေထာင္ထဲ၀င္တဲ့ တံခါးႀကီးအတုိင္း ၀င္လိုက္တယ္။ တကယ္ဆို အက်ဥ္းသားဆုိရင္ တံခါးေပါက္ေသးေသးေလးကေန ခါးကုန္းေခါင္းငံု႕၀င္ရေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ေထာင္ထံုးစံအရ က်မက တံခါးေပါက္ေသးက ၀င္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက ေထာင္မႈးႀကီးကို ဖြင့္ေပးတဲ့ တံခါးေပါက္အႀကီးကေနပဲ ခပ္တည္တည္၀င္လိုက္တယ္။ ေထာင္၀ါဒါေတြကလည္း ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ေထာင္ရံုးခန္းမွာ ခဏထုိင္ေစာင့္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ ေထာင္မႈးႀကီးေနာက္မွာ အရစ္သံုးရစ္ပါတဲ့ ေထာင္၀ါဒါတေယာက္ နဲ႕ က်မ တို႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိန္းမေဆာင္ဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ မိန္းမေဆာင္သြားတဲ့လမ္းမွာ ေယာက်္ားေလး အေဆာင္တခ်ိဳ႕ေဘးက ျဖတ္သြားရတယ္။ အဲဒီေယာက်္ားေလး အေဆာင္ေတြကလည္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ထားတာတဲ့။ သူတို႕ကလည္း က်မ ေရာက္လာမယ္ ဘယ္လို သတင္းၾကားတယ္မသိ ။ ေထာင္မပိတ္ခင္ လမ္းေလွ်ာက္ လႊတ္တဲ့ အခ်ိန္လဲ ျဖစ္ေနေတာ့ တေပ်ာ္တပါးႀကီး မတ္တပ္ရပ္ ႏႈတ္ဆက ္ၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ေ၀းပါတယ္။ ေဒါက္တာသက္မင္း ပါတယ္။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတယ္ေလ။ သူတို႕ေတြက က်မကိုဖမ္းမိတယ္ၾကားၿပီး တလေလာက္သတင္းအစအန ေပ်ာက္ေနေတာ့ စိုးရိမ္ေနဆဲ ခုလို က်န္းက်န္းမာမာ ျမင္ရေတာ့ ၀မ္းသာ သြားတယ္လို႕ ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ ျပန္ဆံုခ်ိန္မွာ ေျပာျပၾကတယ္။

က်မကလဲ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာေပါ့။ လက္တဖက္က ေရဘူးကို ပိုက္။ တဖက္က ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ကို ဆြဲလို႕ ပါးစပ္က အသံေအာ္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ရယ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ က်မကို ေထာင္မႈးႀကီးက တအံ့တၾသၾကည့္ရင္း နင္တုိ႕ ႏုိင္ငံေရးမႈေတြက လာလိုက္ရင္ ဒီလိုခ်ည္းပါလားတဲ့။ ေထာင္ထဲကို ၿပံဳးရယ္ၿပီး၀င္လာတာ ႏုိင္ငံေရးမႈ ေတြပဲေနာ္တဲ့။ က်မကို အားရပါးရ ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။ က်မကလည္း ဘာ၀မ္းနည္းစရာ ရွိလုိ႕လဲ ဒါလုပ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္တယ္ တြက္ၿပီးသားပါလို႕ ျပန္ေျပာပစ္လို္က္တယ္။

က်မ မိန္းမေဆာင္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ အေဆာင္အႀကီးတခုနဲ႕ အသစ္ေဆာက္ၿပီးစ တုိက္သစ္ တန္းလ်ားေလးတခု ေတြ႕လိုက္တယ္။ က်မကို ေစာင့္ေနပံုေပါက္တဲ့ ထမိန္နက္ျပာ အက်ီ ၤ အျဖဴ၀တ္ မိန္းမေတြကိုေတာ့ တန္းစီရပ္ေနလ်က္သား ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ လူေတြ သြားလာေနတာေတာ့ မေတြ႕ရဘူး။ က်မကို ထားဖို႕ လုပ္ထားတဲ့ ေနရာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ မိန္းမေထာင္က အႀကီးအကဲနဲ႕ က်မကို လုိက္ပို႕တဲ့ ေထာင္မႈးႀကီးနဲ႕ စကား အေျခအတင္ ေျပာေနတယ္။ က်မကလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ မတ္တပ္ရပ္လို႕ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို မ်က္လံုးေတာင္းေမွာက္ လိုက္ရွာေနေပမယ့္ တေယာက္မွ မေတြ႕ရဘူး။ သူတုိ႕ေတြ စကားေျပာေနတုန္း ေနာက္ထပ္ ေယာက္်ားေထာင္မႈးတေယာက္ ၀င္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ သူကပဲ အသစ္တုိက္တန္းက ဒုတိယေျမာက္အခန္းကို ေနေစဖို႕ အမိန္႕ေပးေနတာ ေတြ႕တယ္။ ဒါ သူတုိ႕လို သီးသန္႕ေတြအတြက္ ေဆာက္လုိက္တာ မဟုတ္လားလုိ႕ ခပ္မာမာျပန္ေျပာေနသံလည္း ၾကားတယ္။

ဒီေနာက္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္နဲ႕ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာရိပ္ရွိတဲ့ ၀ါဒါမကေလးတေယာက္က တံခါးေသာ့ကိုဖြင့္ၿပီး က်မကို အထဲ သြင္းလိုက္တယ္။ ေလွခါးတထစ္တက္ရတဲ့ ၈ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိၿပီး အလယ္တံခါးေပါက္မွာ သံတိုင္ေတြတပ္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းထဲမွာေတာ့ ပ်ဥ္ခင္းထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အခင္းပါမလာေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ လံုခ်ည္အပိုတထည္နဲ႕ ဖုန္ေတြခါၿပီး ခင္းထာလိုက္တယ္။ ေနာက္ ေရဘူးကိုေဘးခ် မီးသီးေလး လင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာက်က္ကို ၾကည့္ၿပီး လွဲခ်ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ဟူး … ညေနစာ လဲ မစားရေသးဘူး ။ ဗိုက္ဆာလိုက္တာ။ လွဲေနတုန္း တံခါးေသာ့ဖြင့္ၿပီး မိလႅာအိုးတလံုးကို ေကာင္မေလး တေယာက္က လာသြင္းေပးေသးတယ္။ အေဆာင္ဘက္က တံခါး ေသာ့ခတ္သံေတြ တစ္ခန္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ။ ႏွစ္ခန္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္။ သံုးခန္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆုိတဲ့ ေအာ္သံေတြ ၾကားရၿပီး တံခါးေသာ့ကို ဆြဲလႈပ္ၿပီးစစ္ေဆးသံကို ၾကားေနရတယ္။ ေအာ္ … အေဆာင္ေတြ ပိတ္တာပဲလို႕ သိလိုက္တယ္။ တကယ္က ေထာင္အေခၚအေ၀ၚအရ တန္းပိတ္တယ္လို႕ ေခၚတယ္ ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းသိလာတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ အခန္း၀က သံတုိင္နားမွာ ၀ါဒါတေယာက္လာရပ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ရြယ္တူေလာက္ ရွိမယ္ထင္တာမို႕ ဟဲ့ ထမင္းမစားရေသးဘူး လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား ဆိုၿပီး ခဏေလး သြားရွာေပးမယ္ နင္တုိ႕လူေတြ လာၾကည့္ခုိင္းလို႕ ဆိုၿပီး ခပ္သုတ္သုတ ္ထြက္သြားတယ္။ ေအာ္ .. ငါေရာက္ေနတာ သိၿပီေပါ့.. လို႕ အားတက္သြားတယ္။ ဒီမွာေတာ့ အျပင္လူနဲ႕ စကားေျပာရေတာ့မယ္ ေလ။ သိပ္မၾကာဘူး ။ ေကာ္ဇလံုေလး တခုကိုင္ၿပီး ထမင္းနဲ႕ ဟင္းကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ထဲ ထည့္ထားတာေတြ သယ္လာေပးတယ္။ ဒါက ျမင့္ျမင့္ေအး ေပးလိုက္တာ။ ဒါက တင္မာဦး နာမည္ေတြ တခုၿပီးတခု ေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႕ နင္အခင္းမရွိဘူးလားတဲ့။ အင္းဆုိေတာ့ ေအး ၿပီးရင္သြားယူေပးမယ္ လို႕ ထပ္ေျပာတယ္။ သူတို႕ေတြက ဘာပါလာလဲ ၾကည့္ခိုင္းတာတဲ့။ ဘာမွ ပါမလာဘူးလို႕ ေနာက္ ငါ့အိမ္ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားေပးဦးလို႕ ေျပာေတာ့ အင္းတဲ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာတယ္။ အဲဒီေန႕က သူတုိ႕ဆီက ငံျပာရည္ေၾကာ္နဲ႕ ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႕ ထမင္းစားလိုက္တယ္။ ထမင္းစားေနတုန္း အဲဒီတေယာက္သယ္လာတဲ့ ေအာက္ခံ ဖ်ာၾကမ္းရယ္ ေစာင္ပါးတထည္ရယ္ ကို အားရပါးရ ယူခင္းလုိက္ၿပီး အိပ္ဖုိ႕လုပ္ေတာ့ သူက စကားေျပာခ်င္ပံုပဲ။ အခန္းေရွ႕နားမွာ ခံုတန္းေလးတခု လာခ်ၿပီးထုိင္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း စကားမေျပာျဖစ္တာ ၾကာေနတဲ့ လူဆုိေတာ့ နာမည္ ဘယ္သူလဲ လို႕ စေမးလိုက္တယ္။ သန္းသန္းျမင့္တဲ့ သူ႕မွာ ကိုးလအရြယ္သားေလး လဲ ရွိတယ္တဲ့။ ကေလးသြားေခၚျပမယ္ဆုိၿပီး ခဏျပန္ထြက္သြားတယ္။ သူ ျပန္လာေတာ့ ေရႊက်ီးေပါင္မုန္႕ ေျခာက္တထုပ္ပါလာျပန္ေရာ။ အေဆာင္ေပၚက နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးလို္က္တာတဲ့။ မနက္မုန္႕စားဖို႕တဲ့။ ေအာ္ တယ္ဟုတ္ပါလားေပါ့။ ေထာင္ဆုိတာ ေအးေဆးပါပဲလား လို႕ေတာင္ ေတြးမိေသး။

သူနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာၿပီး သူက က်မရဲ႕ ဆိုင္ကို သိေနေတာ့ သြားအေၾကာင္းၾကားေပးမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာေျပာျပေနတယ္။ အင္း ေကာင္းတာေပါ့ ။ ႏုိ႕မို႕ အိမ္က စိတ္ပူေနမယ္လို႕ ေျပာလိုက္ၿပီး မိတ္ေဆြဖြဲ႕လိုက္တယ္။ သူကလဲ လိုတာရွိရင္ သူ႕ကို မွာႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ေပါ့။ အေဆာင္ေပၚက ဘုရားရွိခိုးသံထြက္လာမွ သူ ျပန္သြားေတာ့ အိပ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရဘူး။ ဘယ္ရမလဲ သယ္လာေပးတဲ့ ဖ်ာၾကမ္းက ၾကမ္းပိုးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ။ ေျခေထာက္မွာကိုက္ထားလိုက္တာ ရဲေနတဲ့ အဖုအပိန္႕ေတြ နဲ႕။ ဒါနဲ႕ ဖ်ာၾကမ္းကို ဖယ္ၿပီးေျခရင္းဖက္မွာ သြားေထာင္ထားလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းေပၚခင္းထားတဲ့ လံုခ်ည္ကို ျပန္ခင္းၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားလုိက္တယ္။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ နည္းနည္းေၾကာက္တာနဲ႕ ေခါင္းကိုပါ ၿခံဳထားလိုက္တာေလ။

ညေတာ္ေတာ္နက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးေကာင္း ဆုိတဲ့ ေအာ္သံေတြလဲၾကားရတယ္။ ေအာ္ .. ငါေထာင္ကို ေရာက္ပါေပ့ါလား လို႕ သတိတရ ျဖစ္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။

(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္