ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အမွတ္(ႏွစ္) အခန္း(၂)

အခန္း(၂)

မနက္ေတာ္ေတာ္ေစာေစာမွာပဲ ႏိုးေနတယ္။ က်မအခန္းဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ အသံတခ်ိဳ႕ၾကားရလို႕ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴအျပာ၀တ္ ေထာင္၀ါဒါမ ၂ ေယာက္နဲ႕ ညေနအ၀င္ေတြ႕လိုက္တဲ့ ခပ္၀၀ အသက္ႀကီးႀကီး ၂ ရစ္နဲ႕ တေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။အိပ္ယာက ႏို္းၿပီလား လို႕ခပ္ရႊင္ရႊင္ ႏႈတ္ဆက္သံနဲ႕ ၀င္လာတဲ့ သူတုိ႕က တိုက္ခန္းဘက္ကို ေက်ာ္ၿပီး အေဆာင္ဖက္ကို သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ေထာင္က သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားလိုက္ၿပီး လူေတြရဲ႕ စီစီညံေနတဲ့ အသံေတြ စၾကားရတယ္။ မိလႅာအိုးကို ဘယ္လိုသြန္ရပါ့မလဲ လို႕ ေတြးေနတုန္း ၀ါဒါတေယာက္နဲ႕ ေကာင္မေလးတေယာက္ အခန္းေသာ့ဖြင့္ၿပီး မိလႅာအိုး လာခ်ေပးတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္အတြက္ကေတာ့ အျပင္မွာ လူမ်ားေနလို႕ သူတုိ႕ ၿပီးမွ ဆင္းရမတဲ့။ ဒါနဲ႕ ခပ္ငူငူပဲ ထုိင္ေနလိုက္တယ္။ ေထာင္ဆိုတာ ခုမွ ေရာက္ဖူးေတာ့ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဘာမွကို မသိေသးတာ။ သူတုိ႕ လုပ္ခိုင္းတာ ၾကည့္လုပ္ရမွာပဲ လုိ႕ စဥ္းစားထားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႕ လာဆိုၿပီး တုိက္ခန္းေလးက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေရကန္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ဖက္ဆီကို ေခၚသြားတယ္။ က်မ အဲဒီေရကန္ဖက္ကို သြားေနေတာ့ ေရကန္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က သစ္သားတုိင္ေတြ နဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားေဆာင္ႀကီးႀကီး အထဲက လူေတြတန္းစီၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္မယ္ ေတြးၿပီး သူတုိ႕ဖက္ကို အျပတ္မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရယ္ျပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူမွ မလာၾကနဲ႕ စကားမေျပာၾကနဲ႕ ဆုိတဲ့ အမိန္႕ေပးသ ံၾကားရေပမယ့္ သူတုိ႕က အထဲက စကားေတြ ေအာ္ေျပာေနေသးတယ္။

ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား ဘာလိုေသးလဲ ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ေခါင္းညိတ္ျပရင္း မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္းခုန မိလႅာအိုးခ်ေပးတဲ့ ေကာင္မေလးက အိုးကို အထဲျပန္ထည့္ေပးေနတယ္။ အင္း ဒီတိုက္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေနရဦးမယ ္မသိဘူးလို႕ ေတြးေနမိေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးတုန္းကလို အလံုပိတ္ အေမွာင္မဟုတ္တဲ့အျပင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အားေပးသံေတြ လူခ်င္းျမင္ေနရတာေတြေၾကာင့္ေတာ့ အားတက္ၿပီး ေနေပ်ာ္ပါတယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္တယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ သူတို႕ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းဆီ ျပန္လာလိုက္တယ္။

ေရကန္မွာ ေစာင့္ေပးေနတဲ့ အက်ဥ္းသူက တုိက္ေရွ႕ထိ လိုက္ပို႕ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ အန္တီ့ နာမည္ မၾကည္ေအာင္ပါတဲ့။ ဒီမိန္းမေထာင္မွာ တန္းစီးတဲ့။ ေအာ .. ေထာင္တန္းစီး ဆုိတာမ်ိဳးက သိပ္ဆိုးတယ္။ အမႈႀကီးေတြမွ တန္းစီးလုပ္ရတယ္လို႕ စာအုပ္ေတြထဲ ဖတ္ဖူးတာမို႕ အန္တီက ဘာမႈနဲ႕ က်တာလဲ လို႕ ေမးမိေသးတယ္။ သူက လူသတ္မႈတဲ့။ ဟိ .. စိတ္ထဲမွာ ေက်ာခ်မ္းသြားေသးတယ္။

လုိတာရွိရင္ အန္တီ့ကိုမွာပါ။ အေဆာင္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာစရာရွိရင္လဲ ေျပာခိုင္းပါ တဲ့။ ဒီဖက္ကို သူနဲ႕ ၀ါဒါမေတြက လြဲရင္ ဘယ္သူမွ လာခြင့္မရွိဘူးတဲ့။
ေအာ္ ..ဘာျဖစ္လို႕လဲ အန္တီ ဆိုေတာ့ နင္က သီးသန္႕အက်ဥ္းသူ ေနာက္ တုိက္ပိတ္ေလတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူနဲ႕မွ ေတြ႕ခြင့္မရွိဘူး။ အမႈအတြက္ ရံုးထြက္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အမႈၿပီးမွ အေဆာင္ေပၚေျပာင္းရမွာ တဲ့။ အင္းေပါ့ေလ ။ ဒါဆို အန္တီေတာ့ လာစကားေျပာပါဦး ပ်င္းတာနဲ႕ ေသမယ္လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေအးေအးတဲ့။

အဲဒီေန႕က မနက္မုန္႕ကို ေပါင္မုန္႕ကၽြတ္စားၿပီး ေထာင္က ေ၀တဲ့ ဆန္ျပဳတ္ကို ေသာက္လိုက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ။ဆန္ျပဳတ္က သိပ္မေကာင္းေပမယ့္ ပူပူ ငန္ငန္ေလး ျဖစ္ေနေတာ့ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္မုန္႕စားၿပီးတာ သိပ္မၾကာေသးခင္ တိုက္တန္းထိပ္နားက တံခါးေခါက္သံ ၾကားရၿပီး ထမင္းလာၿပီ ဆိုတဲ့ လူသံေတြ ၾကားရတယ္။ မနက္စာ ထမင္းကို တန္းစီယူေနတာ ျဖစ္မယ္။ က်မအတြက္ ခုနတန္းစီးက ဇလံုလာေတာင္းၿပီး ထမင္းယူလာေပးတယ္။ ထမင္းက အေရာင္ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဲေနေပမယ့္ မနပ္ဘူး။ ဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းရည္ပဲ။ ကုလားပဲ ဟင္းအခ်ိဳ။ အရည္ကေတာ့ က်ဲတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသာ ကုလားပဲ။ အခုအခ်ိန္မေတာ့ အမည္းေရာင္ပဲ တဲ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ပဲေတာင္ မပါေတာ့ဘူးတဲ့။

ထမင္းဇလံုကို အေပၚက ပုဂံျပားတခု ယူလာ ပိတ္ၿပီး သံတုိင္ၾကားက ေစာင္းသြင္းတယ္။ ပဲ ဟင္းထည့္ထားတဲ့ ဇလံုေလးကို သံတိုင္အျပင္မွာ ခ်ေပးတယ္။ ထမင္းစားတာ သံတိုင္ျခားၿပီး ဟင္းခပ္စားရတာ ရယ္စရာေကာင္းသား။ သူတုိ႕ ထမင္းထဲမွာ ပံုေပးတဲ့ ငါးပိက အစိမ္းႀကီးလား မသိ။ ငါးပိစိမ္းေပၚ ငရုတ္သီး ဆီသတ္ထားတဲ့ ဆီနည္းနည္း ဆမ္းေပးထားတယ္။ အင္း ငါးပိေတာ့ အစကတည္းက မႀကိဳက္ေတာ့ မစားျဖစ္ဘူး။ ပဲဟင္းရည္က ဘာအရသာမွ မရွိ။ ျပဳတ္ထားတာ ဆားေတာင္မထည့္ဘူးထင္တယ္။ အေဆာင္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟင္းေပးလိုက္တယ္ဆိုၿပီး တန္းစီးက ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလး တခု ယူလာေပးတယ္။ ေနာက္ သူလဲ အျပင္က ေလွခါးထစ္ကေလးမွာ ထုိင္ၿပီး အတြင္းနဲ႕ အျပင္ သံတုိင္ျခားလို႕ က်မနဲ႕ထမင္းတူတူ လာစားတယ္။

ေန႕လည္ေလာက္က်ေတာ့ မေန႕က က်မအိမ္ကို သြားေျပာခိုင္းတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမ ေန႕လည္ဂ်ဴတီခ်ိန္းၿပီး ၀င္လာေတာ့တယ္။ သူ႕ဆြဲျခင္းထဲမွာ က်မအတြက္ က်မအိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ေကာ္ဇလံု နဲ႕ ေကာ္ဇြန္းေလးရယ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တထုတ္ရယ္ ၀ွက္ယူလာေပးတယ္။ မနပ္တဲ့ ထမင္းကို ၀င္သေလာက္ စားထားတာမို႕ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ညေနမွ စားမယ္ ဆုိၿပီး ေကာ္ဇလံုထဲ ထည့္သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အဲဒီေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားရင္ ကေလးကို နည္းနည္းေကၽြးပါေနာတဲ့။ အဲဒီေထာင္၀ါဒါမက သူခါးထစ္ခြင္ခ်ီထားတဲ့ ၉ လသား ကေလးေလးကို ျပၿပီး ေတာင္းေနတယ္။ (အင္း … ေထာင္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ ေတာင္းစားေနက် ထင္တယ္။) လာခဲ့ေလ.. ညေနထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ျပန္မထြက္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ က်မက အဲလိုေျပာေပမယ့္ သူက ခံုတန္းေလးေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ ခံုတန္းတခု ထပ္ခ်ၿပီး ေနရာ ယူထားလိုက္ၿပီ။ ေအာ္… သူ ဒီေနရာမွာ ေစာင့္ေနေတာ့မွာကိုး ။ သူ ကေလးကို ခ်သိပ္ၿပီး တေခ်ာင္းထုိးအပ္ကေလး ကိုင္လို႕ ပု၀ါ ထိုးေနတယ္။ တန္းစီးနဲ႕အတူ အျခား ေထာင္က်ေတြ သူ႕အနားကို လာသလိုလိုနဲ႕ က်မကို လာၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုယ့္လူေတြေတာ့ လာတာ မေတြ႕ရဘူး။ လာလို႕မရၾကဘူးျဖစ္မယ္။ ခုန ၀ါဒါမကို စကားထုိင္ေျပာၿပီးေန႕လည္ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္လိုက္တယ္။ ညက ၾကမ္းပိုးထိုးတဲ့ဖ်ာကိုလည္း အျပင္ထုတ္မယ္ ေျပာၿပီး ထုတ္ထားလိုက္ တယ္။

တန္းစီးမကေတာ့ အေဆာင္ေပၚက လူေတြ နင့္ဆီလာခ်င္လို႕ အေဆာင္မႈးအလစ္ ေခ်ာငး္ေနတယ္လို႕ လာေျပာတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေထာင္ကို စေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စေန တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္လား မသိဘူး။ အဲဒါျပန္စဥ္းစားတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕လို႕မရေသးဘူး ဆိုတာကို မွတ္မိေနတယ္။ က်မ အိမ္ကေတာ့ သတင္းရသြားတာ ေသခ်ာေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြ အတြက္ နည္းနည္း စိတ္ေအးရၿပီေပါ့။

ညေန ေထာင္ပိတ္ခါနီးမွာ တန္းစီး က်မဆီကို အထုတ္တခု ပိုက္ၿပီးေရာက္လာတယ္။ အထဲမွာ ေစာင္နဲ႕ အ၀တ္အစားတခ်ိဳ႕ျဖစ္ေနတယ္။ အေဆာင္မႈးဆီကို က်မ သူငယ္ခ်င္းက သြားပို႕ ေပးထားတာတဲ့။ သူသယ္လာတာကို လူမသိေစခ်င္ဘူး တဲ့။ တန္းစီးကေတာ့ မိန္းမေထာင္က အေဆာင္မႈးကို အေၾကာင္း အေပါင္း သင့္တယ္ထင္တယ္ ။ သူ ကိုယ္တုိင္တက္တက္ႂကြႂကြ ယူလာေပးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေထာင္ဆိုတာ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနတတ္ရင္ အက်ယ္ႀကီးလို႕ အားေပးတတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ သူလဲ ခုခ်ိန္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။ သူက က်မထက္ နည္းနည္းေစာၿပီး ၀င္သြားရတာပဲ။ က်မကလည္း ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဒုကၡမေတြ႕ေသးဘူး။ အင္း.. ေထာင္ထဲကေန ဒုကၡမေတြ႕ေသးဘူး ေျပာလို႕ တမ်ိဳးျဖစ္ေနမလားမသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်မေျပာျပမယ့္ ေထာင္ထဲက ဒုကၡေတြကို သိရရင္ေတာ့ ခု ေျပာတာကို နားလည္လာလိမ့္မယ္။( ေနာက္မွသိရတာက ေစာင္ထည့္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက က်မတို႕ၿမိဳ႕မွာ နာမည္ႀကီး အက်ီ ၤခ်ဳပ္တဲ့ဆိုင္။ အဲဒီအန္တီႀကီးရဲ႕ သမီးက သူတုိ႕ဆုိင္မွာ အလုပ္ လုပ္တာတဲ့။ ဒီေတာ့ က်မသတင္းကို ၾကားတာနဲ႕ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက သူ႕သမီးကတဆင့္ ေပးခိုင္းလိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္းလဲ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းပို႕ေပးတဲ့ ငါးခူေၾကာ္ေတြ ။ ၾကက္သားေၾကာ္ေတြလည္း စားရေသးတယ္။)

ဒီလိုနဲ႕ ေနလာလိုက္တာ တနလၤာေန႕ ေထာင္ပိုင္စစ္မယ့္ေန႕ ေရာက္လာတယ္။ မနက္ေစာေစာ က်မကိုလည္း ေထာင္ပိုင္လာရင္ သူေမးတာ ေကာင္းေကာင္း ေျဖေပးေနာ္လို႕ တန္းစီးကလာေျပာတယ္။ သူတုိ႕ကလည္း အေပၚေအာက္အျဖဴေတြ ၀တ္လို႕။ အမိႈက္ေကာက္ေနတဲ့ အဖြားႀကီးေတြလည္း အျဖဴ၀တ္စံုေတြနဲ႕ က်မရဲ႕တိုက္ခန္းေရွ႕မွာေတာင္ လာေကာက္ ေနေသးေတာ့တယ္။ အမိႈက္ေကာက္ေနတဲ့ အဖြားႀကီး တေယာက္က က်မအခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ၿပီးက်မဆီကို အထုပ္ေသးေသးေလးတခု လာေပးတယ္။ က်မလဲ အျမန္ ယူၿပီး အခန္းေခ်ာင္ေလးထဲ သြားဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေဘာပင္မင္ေခ်ာင္းေလးရယ္ စာရြက္လြတ္ေလးတရြက္ရယ္နဲ႕ စာေရးထားတဲ့ စာရြက္ပိုင္းေလး တခုေတြ႕တယ္။

အမေရ…
ေရးခ်င္တာ ေရးမွာလို႕ ရေအာင္ ပို႕ေပးထားတာ။ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာမွာ သိမ္းထားေနာ္။ ဟင္းေတြ လိုရင္ တန္းစီးေဒၚၾကည္ေအာင္နဲ႕ မွာလိုက္ပါ။ သူ႕ကိုေတာ့ အကုန္မယံုပါနဲ႕။ စကားအကုန္မေျပာပါနဲ႕။ မသန္းသန္းျမင့္ကို တခ်ိဳ႕အကူအညီ ေတာင္းလုိ႕ရမယ္။ က်မတုိ႕ အိမ္ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားတယ္။ အမအိမ္ကို သြားေျပာေပးဖို႕။ သိပ္မၾကာခင္ ေတြ႕ရမယ္။
ဒါပဲေနာ္
သစၥာျဖင့္
…….

(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္