ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, February 7, 2010

သားသား( ၄)

စာမေရးတာၾကာၿပီး ျပန္ေရးဖို႕ ျပင္ေတာ့ သားသားအေၾကာင္းပဲ ေရးခ်င္လာတယ္။
ဒီတခါေတာ့ သားသားရဲ႕ ၀ါသနာတခ်ိဳ႕ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္လို႕ပါ။

သူက စြန္႕ဦးတီထြင္ေတာ့ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိ ငယ္ငယ္က ကစားစရာအသစ္တခု ၀ယ္ေပးရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းကိုင္မေဆာ့ဘူး။ သူ႕ကိုတေယာက္ေယာက္က ေဆာ့ျပရေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး လုိ႕ သူစိတ္ခ်မွ ကိုင္တတ္တဲ့အမ်ိဳး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူငယ္ငယ္က အပူေလာင္တာ ေခ်ာ္လဲတာ ဘာညာ သိပ္မရွိဘူး။ ဘယ္အလုပ္မဆို ခ်က္ခ်င္း ဇိုးကနဲ ဇတ္ကနဲ မလုပ္ဘူး။

သူ စိတ္၀င္စားတာက discorvery လုိမ်ိဳး မွတ္တမ္းကားေတြ ၊ ေနာက္ ကမၻာလံုး ေတြပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကမၻာလံု းခပ္ေသးေသးေတြပဲ ရလို႕ အႀကီးႀကီး ရရင္ ၀ယ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာထားခဲ့ဘူးေတာ့ ထိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ကမၻာလံုးအႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႕ရင္ ၀ယ္ခိုင္းတတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုနည္းနည္းႀကီးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္တတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ google earth ကိုေဒါင္းလုပ္ဆြဲေပးခိုင္းေနၿပီ။ အိမ္ကို ႏုိင္ငံတကာက ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ တေယာက္ေယာက္လာလည္ရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲေမးၿပီး သြားရွာတာပဲ။ တခါတေလက် သူေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ ကို ျပန္သြားရွာၾကည့္တတ္သလို ခုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုလဲ အေသအခ်ာ လိုက္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ။ သူတက္တဲ့ေက်ာင္း ၊ ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္း ၊ ေဆးရံု စသျဖင့္ ေတြ႕တဲ့အခါ မိဘေတြကို ေခၚ ေခၚ ျပတာပဲ။ သူကမၻာႀကီးက ႏုိင္ငံေတြ ၿမိဳ႕ေတြကို စိတ္၀င္စားတာကေတာ့ ခုကတည္းက သားသားဘယ္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံေတြကို သြားလို႕ ရေတာ့မလဲ လို႕ ခဏခဏေမးတာပါပဲ။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့အခါ သားသြားခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြကို သြားလို႕ရလိမ့္မယ္လို႕ ေျဖေပးထားရတယ္။

ကိုယ့္အႀကိဳက္

ဘေလာ့ေလးကို ဖုန္သုတ္သန္႕စင္ရင္း ဘေလာ္ဂါညီမေလး ေပါက္ရဲ႕ ကိုယ့္အႀကိဳက္ tag ကုိေရးလိုက္ပါၿပီ။

ေရးလက္စျပတ္သြားေတာ့ ေရးရမွာ ပ်င္း။ ေရးရမွာ ပ်င္းေတာ့ ေခါင္းထဲက ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚလာတာေတာင္ ကီးဘုတ္ကို မႏွိပ္ခ်င္ ျဖစ္ရတာမို႕ ေခါင္းနဲ႕ ေမာ္နီတာ ႀကိဳးနဲ႕ ဆက္ထားၿပီး ေတြးသမွ် စာလံုးေပၚႏုိင္ေအာင္လုပ္တဲ့ စက္ကေလးမ်ား တီထြင္ၾကရင္ေကာင္းမယ္လို႕ စဥ္းစားမိေသးတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္တဲ့ကာတြန္းထဲက ဖိုးဆိတ္ျဖဴသာ ရွိေသးရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ တီထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴဆိုရင္ေတာ့ ပူဆာတာ အကုန္လုပ္ေပးႏုိင္မွာပဲေနာ္။

ဘေလာ့မဖတ္မလည္ မေရး လုပ္ေနရင္း ညီမသက္ေ၀က အမကိုလဲ တဂ္ တဲ့အထဲပါတယ္ ေျပာလာတယ္။ ဘာအေၾကာင္းတဂ္ထားသလဲ ေမးေတာ့ ကိုယ္အႀကိဳက္ လံုခ်ည္(ထဘီ) ေလးအေၾကာင္းတဲ့။ ဗုေဒၶါလုိ႕ တမိပါတယ္။ ဘာလို႕ဆို ဒီမွာ ေနတာ ေဘာင္းဘီခ်ည္း၀တ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိေရးရပါ့မလဲ ခက္လုိက္တာ လို႕ ညည္းမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရင္ အိမ္မွာေတာ့ လံုခ်ည္၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ အျပင္သြားရင္ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္ျဖစ္ေနတာမို႕ ဘာအႀကိဳက္ဆံုးလဲေတာင္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။

ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က လံုခ်ည္(ထဘီ)၀တ္ခ်င္လြန္းလို႕ ေမေမတုိ႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ သူတုိ႕ လံုခ်ည္ေတြ ယူၿပီး၀တ္ရင္း ေရသီနားခတ္တမ္းေဆာ့ခဲ့တာကို သတိရတယ္။ တကယ္လံုခ်ည္(ထဘီ)၀တ္ျဖစ္တာက ၉ တန္းမွပါ။ က်မတို႕ေက်ာင္းက ၈တန္းထိ စကဒ္၀တ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ၉ တန္းေရာက္ရင္ေတာ့ မျဖစ္မေန ထဘီ၀တ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ထဘီမၿမဲတဲ့ က်မအဖို႕ ခါးပတ္ပတ္၀တ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခါးတိုအက်ီ ၤနဲ႕ ထဘီခါးပတ္ ပတ္၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခါးသက္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ေနာက္ ထဘီ၀တ္က်င့္ျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြလို ဒီတုိင္း၀တ္ခ်င္လြန္းလို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အိမ္ေနရင္း စကဒ္မ၀တ္ပဲ ထဘီ၀တ္ေနတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆုိ ထဘီျပင္၀တ္တတ္လြန္းလို႕ ခဏခဏ အဆူခံခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက က်င့္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ ထဘီတခါ၀တ္ထားရင္ အၾကာႀကီးခံတယ္။ ျပန္ျပင္မ၀တ္ရေတာ့ဘူး။ ေဒါက္ထည့္၀တ္တတ္တာကလဲ ေကာလိပ္တတ္ေတာ့မွပါ။ ေဒါက္ေလးေဒါက္ တေဒါက္ခ်င္းထည့္တဲ့ ပတ္လည္ေဒါက္ကို ခ်ည္သားထည္ေတြမွာ ထည့္ျဖစ္ၿပီး ပြဲေနပြဲထုိင္အ၀တ္ေတြမွာေတာ့ ၂ ေဒါက္ၿပိဳင္ ေလးေဒါက္ ထည့္ၿပီး ပံုက်ပန္းက်၀တ္တတ္လာတယ္။

က်မက ပတ္ထဘီေတြ လံုခ်ည္စကဒ္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျပင္၀တ္လုိ႕ရတဲ့ ကြင္းလိုက္လံုခ်ည္ထဘီေလးေတြပဲ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။

ကုိယ္၀တ္တတ္စားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ တရုပ္ခ်ည္ထည္ေတြ ေခတ္စားလာတာကလဲ ေက်းဇူးးတင္စရာပဲ။ တရုပ္ခ်ည္ထည္က အဆင္ဆန္းဆန္းေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္သလို အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြကုိလဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ၀မ္းဆက္ေတြ ခ်ဳပ္၀တ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အျဖဴခံေပၚမွာ ပန္းေရာင္ အ၀ါေရာင္ အစိမ္းေရာင္နဲ႕ ငယ္ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ဖန္စႀကၤာထဲက ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြ ေဖာ္ထားတဲ့ တရုပ္ပိတ္၀မ္းဆက္ကေလးဟာ က်မရဲ႕ အစြဲလမ္းဆံုး ၀တ္စံုေလး ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အလံုးေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အလံုးအႀကီးကေန အေသးဆံုးထိ အေရာင္စံု အလံုး ဆုိဒ္စံု ၀ယ္၀တ္ခဲ့တယ္။ အျဖဴလံုးေတြခ်ည္းပဲမို႕ အေပၚက အက်ီ ၤကို အျဖဴနဲ႕ပဲ တြဲ၀တ္တတ္လြန္းလို႕ က်မရဲ႕ အေဆာင္ေသတၱာထဲမွာ ရွိသမွ်အက်ီ ၤ အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပၚမွာ ဖန္ခြက္အ၀ိုင္းေလာက္ရွိတဲ့ အျဖဴလံုးထဘီေလးတထည္ဟာလဲ က်မရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အဲဒီေခတ္ၿပီးေတာ့ ဒါးႀကီးပါတိတ္ေခတ္၊ ဘူးပါတိတ္ေခတ္ေတြေရာက္လာေတာ့ က်မက ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ပါေနၿပီျဖစ္ေတာ့ အ၀တ္အစားမွာ ေယာလံုခ်ည္အညိဳ၊ အနက္ ၊ အစိမ္းရင့္ေတြ ခ်ည္း ၀တ္ျဖစ္ျပန္ပါေရာ။ ၂ နံစပ္ အညိဳေယာလံုခ်ည္မွာ ေရာင္စံု စႀကၤာပံုေလးေတြ ပါတဲ့ ထဘီေလးတထည္ကို က်မျဖင့္ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏုိင္တာ ဒီေန႕ထိပဲ။

ထုိင္းေရာက္ေတာ့ ပတ္ထဘီေလးေတြ ၀တ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လံုခ်ည္ကြင္းလိုက္ ၀တ္ရတာေလာက္ မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ ခ်ည္ထည္ကိုသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စိတ္အခံေၾကာင့္ရယ္ ပတ္ထဘီေပၚက လက္နဲ႕ေရးတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္မႈရယ္ေၾကာင့္ ၀ယ္ထားတဲ့ ပတ္ထဘီအနက္ေရာင္ေလးတထည္ကိုေတာ့ ဒီေန႕ထိ ႀကိဳက္မိတုန္းပါပဲ။

ကိုယ္ႀကိဳက္မိတဲ့ ပတ္ထဘီေလး ၀တ္ထားတယ္။

ေထာင္က ထြက္မယ့္ေန႕၀တ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အစိမ္းရင့္ေပၚမွာ အျဖဴ ၂ ဆင့္ခ်ိတ္ အခၽြန္ေလး၊ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ၀တ္တဲ့ အျဖဴေပၚ ေအာက္နားေရာင္စံုအခၽြန္းနဲ႕ ေဟမာေန၀င္းခ်ိတ္ဆင္ေလး ။
မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ၀တ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ပြင့္ကပ္ ပုဇြန္ဆီေရာင္ ဇာ၀တ္စံုေလး။

ကိုယ့္အႀကိဳက္ေတြကလဲ မ်ားလြန္းလွပါတယ္ ေပါက္ေရ… ဒီေလာက္ေရးျဖစ္တာပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့ေနာ္။

စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ သတိတရ တဂ္ေပးတဲ့ ညီမေပါက္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, December 31, 2009

၂၀၀၉ ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ မွာ ပို႕စ္ ၆၀ အတိျဖစ္ေအာင္ ဒီပို႕စ္ကိုေရးပါတယ္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ထက္ ေရးႏုိင္အားပိုနည္းသြားပါတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ပို႕စ္ ၉၉ ၊ ၂၀၀၈ မွာ ပို႕စ္ ၇၉ ၊ ၂၀၀၉ မွာ ပို႕စ္ ၅၉ ဆုိရင္ တႏွစ္ကို ပို႕စ္ေပါင္း ၂၀ တိတိ ေလ်ာ့နည္းလာတာမို႕ ဒီႏွစ္ အဲလို မျဖစ္ရေလေအာင္ ဒီပို႕စ္တခုကို အျမန္ဆံုး ႏွစ္မကူးမီ တင္တာေလ။

တကယ္က က်မ ဘေလာ့စလုပ္တုန္းက ၀တၴဳေလးေတြ ေရးတင္ထားမယ္ စိတ္ကူးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ တကယ္တမ္းေရးျဖစ္ေတာ့ ဘေလာ့မဖြင့္ခင္ကေလာက္ေတာင္ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့လဲ ညႊန္းဆိုေလာက္ဖြယ္ လူေတြ ႏွစ္သက္တဲ့ ပို႕စ္မ်ိဳး မေရးႏုိင္တာကို အေသအခ်ာ ျမင္မိလိုက္ျပန္ပါတယ္။ အိုးးး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္......... စကတည္းက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ေရးခ်င္လို႕ ဘေလာ့လုပ္တာပဲေလ လို႕ ေတြးၿပီး ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဦးမွာပါပဲ။ ဘေလာ့ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ဆိုတာ တခါမွကို စိတ္မကူးမိေပါင္။ ခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့အသစ္ေတြထဲမွာ ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ေတြဆိုတာ မ်ားလြန္းလို႕ ဖတ္ရသူေတာင္ လက္မလည္ႏုိင္ မ်က္စိမႏိုင္ ျဖစ္ေနရတာပဲ ။ ကိုယ္မေရးျဖစ္လဲ ဘယ္သူမွေတာ့ ေျပာမယ္ မထင္ေလ ။

မီဒီယာမွာ လုပ္တဲ့လူျဖစ္တာမို႕လဲ သတင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳသိသိ၊ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ရရ ဘေလာ့မွာ သတင္းမတင္ပါဘူး။ ႏုိ႕မို႕ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ ဘေလာ့ေရးတာႀကီး ျငိေနမွာ စိုးလြန္းလို႕ပါ။ ဒီေတာ့ ဟုိသတင္းတင္ပါလား ဒီသတင္းတင္ပါလား လာေျပာလဲ ကိုယ္ကေတာ့ မတင္ေပါင္။

ဘေလာ့တခုတည္း ရွိေနတုန္းက စာေတြ လည္ဖတ္ ကိုယ္လဲ စာေတြေရးနဲ႕ ညနက္ထိ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ရွိေနတတ္တဲ့ က်မက ေဖ့ဘြတ္လဲ အေကာင့္ဖြင့္ၿပီးေရာ ဂိမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ရျပန္တာမို႕ ည ၁ နာရီဆိုတာ အေစာဆံုး အိပ္ခ်ိန္ပါ။ ေအာ္.. ဟစ္တလာ တုိ႕ ေတာင္ တည ၄ နာရီပဲ အိပ္တာ ။ ကိုယ္က ၆ နာရီေလာက္ အိပ္ႏုိင္တာပဲ ေအးေဆးလို႕ အားေပးရင္း လယ္စိုက္၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္ ၊ ငါးေမြး၊ ရိုလာကိုစတာကြင္းဖြင့္၊ ေဆးခန္းဖြင့္ ၊ ခ်စ္စရာ အေကာင္ေလးေမြးနဲ႕ လက္မလည္ႏုိင္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာ နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနမိပါတယ္။ (ေဖ့ဘြတ္ထဲမွာ နာမည္အတုနဲ႕ ဓါတ္ပံုလဲ မတင္ ၊ ဘယ္သူပါလို႕လဲ မေျပာလာပဲ အတ္တဲ့ အတြက္ လက္မခံလို႕ ေစာ္ေစာ္ကားကား မုိက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာခဲ့သူ တခ်ိဳ႕က လြဲရင္ ေပ်ာ္စရာအေတာ္ေကာင္းတာပဲေနာ္)

အဲဒီဂိမ္းေတြ ေဆာ့ရင္း ဘ၀ဆိုတာ ဂိမ္းကစားသလိုပါပဲလို႕ ဘေလာ္ဂါ ကိုၿဖိဳးက ေျပာလာတာကိုလဲ စိတ္ပါလက္ပါ ေထာက္ခံထားပါတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕ ဇြဲသန္သန္ ခ်ီတက္ေနတဲ့ သူေတြ အတြက္ ပန္းတုိင္ဆိုတာ ေရာက္ကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ဂိမ္းက ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို စိတ္ရွည္ရွည္ ဇြဲသန္သန္နဲ႕ မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးူစားဖို႕ သံဓိဌာန္ကို ၂၀၁၀ အတြက္လဲ မေျပာင္းမလဲ ခ်မွတ္ထားဆဲပါ။ ၂၀၀၉အတြင္းမွာ ၂၀၀၈ ထက္စာရင္ ပိုစိတ္ရွည္လာတာ၊ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းလာတာ၊ နည္းနည္း၀ိတ္က်သြားတာေတြကို တုိးတက္မႈမွတ္တမ္းအျဖစ္ သိမ္းဆည္း ထားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ ေတာ္ရံုတုိက္ခိုက္မႈမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွ မခံစားတတ္တဲ့ က်မကို ေခါင္းမာသူလို႕ သတ္မွတ္တာမ်ိဳးကိုလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံတတ္ေနၿပီ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ လုပ္မယ္လို႕ ရည္မွန္းထားခ်က္ အမ်ားစုကို အေကာ္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သလို ရည္မွန္းထားၿပီး အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းထားရတဲ့ အလုပ္ေတြကိုလဲ ၂၀၁၀ မွာ အေလွ်ာ့မေပးပဲ ဆက္လုပ္ဦးမွာပဲ ဆုိတာ ၂၀၁၀ ကို ႀကိဳတင္ အသိေပးထားလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္ဘူး ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္…
ဖြင့္လာမယ့္ ႏွစ္သစ္တံခါး၀မွာ တုိ႕ေစာင့္ေနတယ္…
အားမာန္ျပင္းျပင္း ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႕ ရင္ဆုိင္ဖို႕ အသင့္ ….

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္ (၂)

ဘေလာ့ထဲက ခ်စ္ညီမေလး ၂ေယာက္က ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးပုိ႕လာတာကို ၀မ္းေျမာက္စြာ လက္ခံရရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။
တေယာက္က ေအာ္စီကျဖစ္ၿပီး တေယာက္က စလံုးက ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့ အလွျပင္ပစၥည္းေလးေတြက အင္မတန္ အသံုး၀င္တာမို႕ ႏွစ္သက္မိသလို ခုလို အေလးထားသတိရတဲ့အတြက္လဲ အရမ္းကို ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။
ေခ်ာကလက္ ဗူးေသးေလးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သားေတာ္ေမာင္က ဖြင့္ၿပီး ေမာင္ပိုင္စီးလိုက္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ မိတ္ကပ္ဗူး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူး၊ လိုးရွင္းဗူးေတြနဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ပု၀ါျဖဴျဖဴေလးေပၚက အျပာေရာင္ ခ်ည္ထိုးပန္းပြင့္ေလး ကို တသသ ကိုင္ၾကည့္မိသလို ဓါတ္ပံုေဘာင္ေလး ၂ ခုပါတဲ့ နာရီေသးေသးေလး ကိုလဲ တရရ ေပြ႕ထားမိပါေသးတယ္။

လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိတာထက္ သူတို႕ ငါ့ကို သတိရေနပါလား ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးကတင္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းေနခဲ့တာပါလားး။ သူတုိ႕ ဒါကို ၀ယ္ေနတဲ့အခါတုန္းက၊ သူတို႕ဒါေတြကို ထုတ္ပိုးတဲ့အခါတုန္းက၊ သူတုိ႕ ဒါေတြကို စာတုိက္ကေန ထည့္တဲ့အခါ တုန္းက ငါ့ကို သတိတရနဲ႕ ျပဳလုပ္ေနၾကပါလာ လို႕ ေတြးမိေနတုိင္း ေလာကႀကီးမွာ ခင္မင္ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ ခ်စ္ခင္အေလးထားျခင္းေတြကို ရရွိပိုင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္ ဆုိတာ စာဖြဲ႕လို႕ မမွီႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ရင္ဘတ္တူသူေတြ ၊ ရည္ရြယ္ရာ တူသူေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တူသူေတြ ၾကားထဲမွာ လူခ်င္းမေတြ႕ခဲ့ၾကဘူးေပမယ့္ ဒီလိုသံေယာဇဥ္ေလးေတြ ခ်ည္ေႏွာင္မိခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အတုအေယာင္ ကမၻာမဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္ကို အျပင္ကမၻာေလးထဲမွာ ဆက္ႏြယ္မိခဲ့ၾကပါၿပီ။

သတိတရနဲ႕ ဘေလာ့ေပၚတင္မိပါတယ္ ညီမတုိ႕ေရ။ ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ဓါတ္ပံုနဲ႕ တင္မေပးေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ျမင္မိသြားရင္ေလ သူမ်ားေတြ လိုခ်င္သြားမွာ စိုးလို႕ ပါ ဟားဟား။

(ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္…ေနာက္ဆက္တြဲ)

တခါတုန္းကေပါ့…
ဘိုးဘြားရိပ္သာတခုကို သြားလႈဖို႕စီစဥ္ရင္းသြားေရာက္စံုစမ္းေတာ့ အသားဟင္းတခြက္ အသီးအရြက္ေၾကာ္တပြဲ ၊ ဟင္းခ်ိဳ တပြဲ။ အခ်ိဳပြဲ ငွက္ေပ်ာသီး ၊ ေကြကာအုပ္ နဲ႕ တေယာက္ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီး တြက္ခ်က္ျပ ေတာ့ သေဘာတက်နဲ႕ ဘိုးဘြားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာေရာက္မယ့္ ဧည့္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စသျဖင့္အေယာက္ေရအတိုင္း ေငြေခ်ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အလႈေန႕မွာ သြားေရာက္တဲ့အခါမွာ ၾကက္သားဟင္းက အရိုးတံုး ခပ္ေသးေသး ႏွစ္တံုး အရည္ နည္းနည္းနဲ႕ ဆြမ္းဟင္းခြက္ေလာက္ ပန္ကန္ေလးေတြနဲ႕ ထည့္ထားတယ္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေၾကာ္ဖက္ၾကည့္ေတာ့ ဖလံေတာင္ေ၀ွးေၾကာ္ကိုလဲ ခုနလိုပဲ ဆြမ္းဟင္းခြက္ဖင္ကပ္ ေလာက္ဆီထည့္ထားတယ္ ။ စတီးဇြန္းနဲ႕ ခပ္ရင္ တဇြန္းေလာက္ပဲ ပါမယ္ ထင္ရတယ္။ ဟင္းခ်ိဳ ဆုိတာ ၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ အရည္က်ဲ။ ကဲ ...အခ်ိဳပြဲ႕ ငွက္ေပ်ာသီးက ပိန္ရံႈ႕ ရံႈ႕ ။ ေကြကာအုပ္ဘယ္လို ေဖ်ာ္ထားေပးတယ္ ဆုိတာေတာ့မသိ ။ လဘက္ရည္ခြက္ထဲမွာ ခပ္နည္းနည္း … ျမင္ရတဲ့ခဏ ရင္ကို ဆို႕သြားေစတယ္။ အလႈရွင္ရဲ႕ ေစတနာဟာ ေ၀ဒနာေတြျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ထပ္ၿပီး အျမင္ရဆိုးေစတဲ့ ျမင္ကြင္းက စတီးခ်ိဳင့္အႀကီး ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ထဲကို ဟင္းထမင္းအျပည့္ထည့္ၿပီး ဘိုးဘြားေဂဟာမႈးက ဘယ္ကို သယ္သြားတယ္ မသိတာပါပဲ။ အဲဒါ ဘယ္ကို ပို႕ဖို႕လဲ လို႕ သြားေမးေတာ့လဲ မေျဖဘူး။ ေတာ္ေတာ့ကိုအံ့ၾသဖုိ႕ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ဒါတကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းသာရမယ့္အစား ၀မ္းနည္းမိတယ္။ အဲဒီလုိ အလႈေပးသူေတြကို ဆုေတာင္းမေပးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးထားတဲ့ ဧည့္သည္ဦးေရအားလံုး ဘာမွမစားပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ကုသိုလ္အစား အကုသိုလ္ေတြ အတံုးလိုက္ရေစလိုက္တဲ့ အလႈေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လူေတြေၾကာင့္ ဒီဘိုးဘြားရိပ္သာေလးကို မလႈပဲ ထားခဲ့လို႕ ျဖစ္ပါမတဲ့လား။

က်မတို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သိသမွ်လူေတြကို ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ လႈမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္တုိင္ခ်က္လႈၾကဖို႕ တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။ က်မတို႕ အဖြဲ႕ေတြထဲကလဲ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ၿပီး မၾကာခဏ သြားလႈခဲ့တယ္။ က်မတို႕ ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဂဟာမႈး ဆုိတဲ့ မိန္းမဟာ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိမွ အနစ္နာခံႏုိင္မွ ဒီလုိ ေဂဟာမ်ိဳးမွာ လုပ္ႏုိင္မယ္လို႕ အသံေကာင္းဟစ္ရင္း ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ထမင္းလုပ္ေတြကို ခိုးယူေနခဲ့တယ္။
ဒီလုိလူေတြေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြကို က်မတို႕ ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ့လို႕ ရႏုိင္ပါ့မလား… စဥ္းစား … စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတဲ့လူေတြကေတာ့ ရွိမွာပါပဲ ။ ဒါေတြကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာက တာ၀န္ယူမႈ ရွိသူ၊ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ ပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕ဟာ သူရဲေကာင္းလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အမွန္ကို ျမင္ႏုိင္သူေတြေလာက္ပါပဲ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, December 28, 2009

ေျပာခ်င္တာေလး ေရးျပမယ္

ခုတေလာ ေရးသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနေပမယ့္ ေရးဖို႕ ဘယ္လိုမွ စိတ္တည္ မရဘူးျဖစ္ေနတာ ဆုိးတယ္။

ဘေလာ့ဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္တာေတြအျပင္ ေဖ့ဘြတ္မွာလဲ ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးတဲ့ အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြ ေတြ႕ေနရတယ္ ။ သူ႕သေဘာနဲ႕ သူတို႕ ေရးတာပါပဲေလ ထားလိုက္ပါလို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးရေပမယ့္ တကယ္က် ဦးေႏွာက္က လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕ သူတုိ႕ေတြက ဒီလုိေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာထပ္စဥ္းစားရင္ လူေတြဟာ ဘယ္လိုမွ တူညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ တူညီတဲ့ စိတ္ထားေတြ ရႏုိင္မွာမွ မဟုတ္တာပဲ ဆုိတဲ့ သေဘာကို လက္ခံႏုိင္လာတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ေနရင္းထိုင္ရင္း ေပၚလာတာမွမဟုတ္တာပဲ။ သူမ်ားေတြလို မျမင္တာ၊ မခံစားႏုိင္တာ ေတြေၾကာင့္ပဲ လူ႕တန္ဖိုးဆိုတာေတြ ရွိလာတာပဲ မဟုတ္လား။ လူသားဘ၀မွာ ကိုယ့္ဘ၀ တန္ဖိုး ၊ လူ႕ဘ၀ တန္ဖိုးေတြ နဲ႕ ပိုင္းျဖတ္တဲ့အခါမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ မတူညီႏိုင္တာေတြဟာ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေတြးေခၚမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တည္လာတာ မဟုတ္လား။၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူအသိုင္းအ၀ိုင္း ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းက ေသာ္လည္းေကာင္း အဲဒီတန္ဖိုးေတြအေပၚမွာပဲ အသိအမွတ္ျပဳသြားၾကတယ္ ဆုိတာ အခ်ိန္က ေျပာျပခဲ့မွာပါ။

တကယ့္ သူရဲေကာင္းေတြ ဆုိတာ သူတုိ႕ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္လို႕ပါ ဆိုၿပီး လုပ္ျပခဲ့တာ မဟုတ္သလို က်ဳပ္တုိ႕ကို သူရဲေကာင္းလို႕ သတ္မွတ္ၾကပါလို႕လဲ မေတာင္းဆုိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလးစားထုိက္သူကို ေလးစားတယ္၊ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကို ဂုဏ္ျပဳတယ္ ဆုိတဲ့ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႕ သူရဲေကာင္းဆိုတာေတြ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာေတြ လူ႕သမိုင္းမွာ ျဖစ္တည္လာတာပါပဲ။

တကယ္က ဒုကၡထုပ္ကို ျဖည္ၾကည့္ဖို႕ ငါတုိ႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာလို႕ ဘယ္သူကမွ မေျပာပါဘူး။ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႕တုိ႕ဖာသာ ျဖည္ၾကည့္သြားတာကို သမိုင္းက မွတ္ေက်ာက္တင္ ေပးခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆုိ သူတုိ႕ဖာသာ ျဖည္ၾကည့္ေနတာကိုေတာင္ လူေတြက သိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ မရွိခ်ိန္က်မွ သိခဲ့ တန္ဖိုးထားခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတုိ႕ကို ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာေနသူေတြပါလို႕ လက္ညိႈးထိုးေနသူေတြ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေနသူေတြကိုေတာ့ အခ်ိန္ကာလႀကီးက တုိက္စားၿပီး ေမ့သြားၾကတာပါပဲ။

သူမ်ားေတြ စားစရာမရွိလို႕ အစာေတာင္းေနခ်ိန္မွာ ေပါင္မုန္႕မရွိရင္ ကိတ္မုန္႕စားပါလားလို႕ ေျပာခဲ့သူမိဖုရားလို၊ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေတာ့ တေယာထိုးေနႏုိင္တဲ့ နီရိုးဘုရင္ႀကီးလို ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္သလို ေနႏုိင္တဲ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္ေတြ ၊ မသိနားမလည္မႈေတြကို သိျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႕ဆိုတာကလဲ သူတပါးကို အားကိုးလို႕ မရႏုိင္ဘူး။ ဘာလို႕ဆို ဒါေတြက သီအုိရီေတြ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက သင္ခန္းစာေတြ လိုမွ မဟုတ္တာပဲေလ။

သိခ်င္စိတ္နဲ႕ သိလိုမႈ ရွိမွျဖစ္မယ္။ အဲလို သိခ်င္စိတ္ သိလိုမႈ ရွိဖုိ႕ဆိုျပန္ေတာ့လဲ လိုအပ္ေနတာက လူသားဆန္မႈနဲ႕ ကိုယ္ခံအား( ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္)၊ ေနာက္တခ်က္ ကိုယ္တိုင္အရင္သိမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘာကို သိခ်င္တာလဲ ဆုိတဲ့အရာကလဲ အရမ္းအေရးႀကီးေနျပန္ေရာ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္တကယ္သိခ်င္တဲ့ အရာကို ေသခ်ာနားလည္ဖို႕ အတြက္ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္မွ၊ စိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္အရာပါ။ ကိုယ္တုိင္က တစံုတရာအစြဲ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္ကို ျမင္ရမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

လူရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္ လူ႕သမိုင္းတခုလံုးကို မသိေတာင္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုေတာ့ သိေနဖို႕ လိုအပ္လွပါတယ္။ လူတုိင္းမွာအတၱကုိယ္စီ ရွိၾကသလို အေၾကာက္တရားလဲ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတၱေတြကိုယ္စီနဲ႕ေၾကာက္ေနလ်က္ကပဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အမ်ားအက်ိဳး လုပ္ေပးေနသူေတြကိုေတာ့ ေလးစားရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားေလးရွိေနရင္ သိပ္ကိုေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးျဖစ္မွာပါပဲ။

အင္းေလ.. ၂၀၀၉ ကေတာ့ ကုန္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္းက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း စီးဆင္းသြားေနမွာပါပဲ။ အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါရင္း ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္၊ ေနာက္ဆံုး ေလာကႀကီးအတြက္ အမိႈက္သရိုက္ ျဖစ္မသြားဖို႕ႀကိဳးစားရမွာကေတာ့ အသိတရားနဲ႕ စဥ္းစာဉာဏ္ကို တာ၀န္ေပးထားရမွာပဲ မဟုတ္ပါလား။

(မဆီမဆိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲ)
ခုတေလာ ၾကားလာရတဲ့ လူထုအေျချပဳလူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ အေၾကာင္း ေလ့လာရင္း၊ ကိုယ္တုိင္လဲ အင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္ေနရင္းနဲ႕ မွတ္သားၾကားသိလာရတာကေတာ့ တကယ့္လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြဟာတဲ့ လိုအပ္ေနတဲ့ လူေတြ( ျပည္သူေတြ) ကို ေထာက္ပံ့ကယ္တင္ေနယံုမကပဲ အဲဒီလူေတြ(ျပည္သူေတြ)ကို ေထာက္ပံ့ကူညီဖုိ႕ တာ၀န္အရွိဆံုး ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ပ်က္ကြက္မႈေတြကိုလဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ရမယ္တဲ့။ ဒါမွသာ စစ္မွန္တဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္တာပါတဲ့။

( ဒီပုိ႕စ္ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ေလး )
ေအာင္ဆန္းဦး ….အလိုမရွိ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Wednesday, December 2, 2009

ဂ်ဴး တို႕ရဲ႕ ပိသုကာ အႏုလက္ရာ ေတြ

အဲဒီဘုရားေက်ာင္းကေန မျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို အလယ္က ျဖတ္ထားတဲ့ ရိုင္းျမစ္အေပၚက တံတားေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႕ ခရီးဆက္ရတယ္။့ လမ္းမွာ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကပဲ တူးေဖာ္ရရွိထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းလက္ရာ ေတြကို စုေဆာင္းျပသထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈျပတုိက္ကို ျဖတ္ၾကည့္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားစုက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လက္ရာေတြျဖစ္တယ္။ တူးေဖာ္ရရွိထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြကို ခုလို ျပသထားတယ္။

ကိုလံုးၿမိဳ႕မွာ အရင္က ဂ်ဴးအမ်ားစုေနထုိင္ရာ ျဖစ္လို႕ သူတုိ႕ ရဲ႕ အေဆာက္အဦးေတြကို ေရွးေဟာင္းလက္ရာမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ တေနရာမွာ ေက်ာက္ခင္းတဲ့ လမ္းကေလးကို ပတ္လည္အုတ္ေတြစီၿပီး ထားတာေတြ႕ေတာ့ ဒါဘာလုပ္ထားတာလဲ ေမးမိတယ္။ အဲဒါ ဟိုးေရွးခတ္က ကမ္းနားကို သြားတဲ့လမ္းလို႕ ေျပာတယ္။ တကယ့္ကို လြမ္းဘြယ္ရာပဲ။ ၈်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အႏုပညာလက္ရာေတြကို ျမင္ေတာ့ အာရပ္ အစၥေရး ၆ ရက္ၾကာစစ္ပြဲ တို႕ အို..ေဂ်ရုဆလင္တို႕ ဖတ္ၿပီး ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ က်မက လြမ္းသြားတာျဖစ္မွာပါ။

ေက်ာက္တံုးစီလမ္းကေလး

လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ ေလွ်ာက္လိုက္မိေသးတယ္

ေရတြင္းေလးကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ေနရာ

နံရံက ေက်ာက္ထြင္းအႏုပညာ လက္ရာ

ေနာက္တံတားဆီမေရာက္ခင္ ထပ္ျဖတ္ရတဲ့တေနရာကေတာ့ သံစံုတီး၀ိုင္းေတြ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့ေနရာတဲ့။ ယဥ္ေက်းမႈျပဇာတ္ရံု လို႕ က်မက ကိုယ့္ဖာသာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီအေဆာက္အဦရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ အမိုးေတြကို လုပ္ထားတာ ေရာမေခတ္က စစ္သည္ေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြပံုစံမ်ိဳးျမင္ရတယ္။ ေနာက္ က်မတို႕ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ေအာက္ခင္း အုတ္ကြက္ေတြရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္ေနရာက သံစံုတီး၀ိုင္း ရွိတဲ့ေနရာတဲ့။ အဲဒီေအာက္ကေန တီးေနတာလို႕ ေျပာတယ္ ။ အထဲကိုေတာ့ ၀င္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေဆာက္အဦေရွ႕နားကေန ျပန္ၾကည့္ရင္ ေနာက္က ရိုမန္ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းကို ျမင္ရတာ သိပ္လွတာပဲ။

အမိုးေတြပံုက ေရာမသံခ်ပ္ကာ၀တ္စစ္သားရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြလိုပဲေနာ္

ရိုမန္ကက္သလစ္ ဘုရားေက်ာင္းကိုေနာက္ေက်ာက ျမင္ရပံု

အဲဒီကေန ကိုလံုးၿမိဳ႕ဟိုဘက္ကမ္း ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားကို အလယ္နားေရာက္တဲ့ထိေလွ်ာက္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီဘက္ကမ္းကေတာ့ ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ က်မေနထုိင္ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ဘက္ျခမ္းမွာ အစိုးရရံုးေတြ ကုမၸဏီေတြနဲ႕ ပိုၿပီးစည္ကားပါတယ္။ ကိုလံုးတၿမိဳ႕တည္းျဖစ္ေအာင္ တံတားေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ထားတာ သိပ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းတယ္။

ဟိုဘက္ကမ္းက ကိုလံုးကေတာ့ ၿငိမ္သက္လို႕

အဲဒီလို တံတားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ

အဲဒီတံတားေတြေပၚမွာ ကားခ်ည္းျဖတ္တာ။ ရထားနဲ႕ ကားျဖတ္တာ၊ ကားနဲ႕ လူျဖတ္တာ အဲဒီလို ခြဲျခားထားတဲ့ တံတားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ က်မ အမွတ္မွားဘူးဆို အစင္း ၂၀ ေက်ာ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္လိုက္မိသလိုပဲ။ အဲဒီတံတားေပၚေလွ်ာက္ေနရင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးရဲ႕ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ၿမိဳ႕ေတြကို ခုလိုပဲ ေခတ္မွီမွီ တံတားေတြ နဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႕ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္မိစိတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ တပတ္ ခရီးထြက္လို႕ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းလုိ႕ …

သေဘာၤေပၚက ႏွစ္ကူးဖို႕ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခ်က္

တံတားေအာက္က သေဘၤာေတြမွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕အတြက္ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားတာမ်ား အားက်မိပါရဲ႕။ ဒီလိုသေဘၤာနဲ႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ အေပ်ာ္စီးရင္း ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုလုိက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႕ မတန္မရာလဲ လုပ္ခ်င္ေနေသးတယ္။

အဲဒီတံတားေပၚက ဆင္းၿပီး ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ကမ္းနားလမ္းႀကီးက က်ယ္ျပန္႕လြန္းတဲ့အျပင္ လမ္းေနရာေတြမွာ သံျပားေတြ မူလီေပါက္ေတြ တန္းစီၿပီ ေတြ႕ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႕ အဲဒါ ဘာေတြလဲေပါ့ ေမးေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ျမစ္ေရ အႀကီးအက်ယ္တက္ၿပီး ကမ္းနားက အိမ္ေတြ ဆုိင္ေတြ ျမဳပ္ခ့ဲဘူးတယ္တဲ့။ အဲလို အျဖစ္မ်ိဳးမႀကံဳရေအာင္ ေရတက္လာရင္ ခုန ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ သံျပားေတြ ေနရာေတြနဲ႕ မူလီေပါက္ေတြေနရာေတြမွာ သံတုိင္ေတြစိုက္ မွန္ေတြနဲ႕ ကာပစ္တာတဲ့။ ဟမ္ ဒီကမ္းနားေတာက္ေလွ်ာက္လား ဆုိေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။ အမ္မေလး ဒီေလာက္အရွည္ႀကီးကို ဘယ္သူေတြက လုပ္သလဲ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ရတာလားေပါ့။ အဲလိုေမးမိတယ္ေလ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဆုိေတာ့ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ စနစ္က အရိုးစြဲေနတာကိုး ။ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ၊ အဲဒါအကုန္ စည္ပင္က လုပ္ေပးတာတဲ့ ။ ေအာ္ ေကာင္းေလစြတကားေပါ့။ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႕ ယွဥ္ေတြးမိေနတတ္တာကေတာ့ အားလံုးတူမယ္ထင္ပါတယ္ေလ။ ကိုယ့္ျပည္ႀကီးကိုလဲ တိုးတက္ေစခ်င္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

၁၉၉၅ ေရႀကီးတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မွတ္တမ္း

ဒီလို သံျပားေတြေပၚမွာ မူလီနဲ႕ မွန္ေတြ လိုက္တပ္သတဲ့

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ခင္မင္းေဇာ္

Tuesday, November 24, 2009

Cologne ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ ေလွ်ာက္လည္...

ဘူတာႀကီးထဲကို ဆင္းလာေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းသားအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ သူ႕သမီးကေတာင္လန္႕သြားေလရဲ႕။ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕ကားနဲ႕ တည္းမယ့္အိမ္ကို လိုက္ပို႕ၿပီးေနာက္ေန႕ ေန႕လည္လာေခၚမယ္တဲ့။ အဲဒီေန႕ ညဘက္မွာ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္လုပ္တဲ့ ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္ေလးကို မမာနဲ႕ တူတူသြားၾကတယ္။ ဆုိင္ေလးက ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဆုိင္က စားဖုိမႈး ထုိင္းမက ထုိင္းက လာတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႕ ထုိင္းစာေလးေတြ လုပ္ၿပီးဧည့္ခံတယ္ ေနာက္ ထုိင္းလုိလာေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဆ၀ါဒီခ ကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ေတာ့ ဂ်ာမဏီေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကတယ္။ သူတုိ႕က ထုိင္း စားဖိုမႈးေတြ နဲ႕ေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ထုိင္းလိုတတ္ေနေသးကိုးး။ ဆိုင္ရွင္က ဗမာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ အဲဒီကေန ညေတာ္ေတာ္နက္မွ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ျဖန္ေလွ်ာက္လည္ဖုိ႕ ကိုေအာင္သူ ရံုးပိတ္ရက္နဲ႕ တုိက္တာမို႕ အဆင္ေျပေျပ နဲ႕ လိုက္ပို႕မယ့္လူ ရသြားတယ္ေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းမိသားစုနဲ႕ အမွတ္တရ

မူလတန္းကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊လာႀကိဳေပးတဲ့ မမာတုိ႕နဲ႕ အတူ

ကိုလံုးၿမိဳ႕ကေတာ့ ဂ်ာမဏီႏုိင္ငံရဲ႕ မီဒီယာၿမိဳ႕ပါပဲ။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံ ျပည္တြင္း မီဒီယာေတြရဲ႕ ရံုးခ်ဳပ္ေတြ အားလံုးရွိသလို ႏိုင္ငံျခားကိုလႊင့္တဲ့ ဒီဒဗလ်ဴ(DW) ရုပ္သံလိုင္းလဲ အဲဒီမွာပဲ အေျခစိုက္တယ္။ အဲဒီရံုးနားကို သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ အေဆာက္အဦးႀကီးက လမ္းကို ျဖတ္ၿပီးေဆာက္ထားတယ္။ မီဒီယာၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ မ်ားၿပီး အားလံုးကေစ်းႀကီးသတဲ့။ (သတင္းေထာက္ေတြ ဆုိေတာ့ ၀င္ေငြမ်ားတယ္ သံုးတယ္ ျဖဳန္းတယ္လို႕ ဆိုလိုခ်င္တာ ထင္ပါတယ္။)

အဲဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကို သီးသန္႕ထုတ္လႊင့္တဲ့ ဂ်ာမဏီရုပ္သံ (ျပည္တြင္းလိုင္းအတြက္မဟုတ္)

ကိုလံုးၿမိဳ႕လို႕ ေျပာတာနဲ႕ တြဲၿပီးနာမည္ႀကီးတာက ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးပါပဲ။ က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေအာ္ဒီကလံုးအနံ႕ေလး ရႈလိုက္ရရင္ ေခါင္းမူးေျပလို႕ အေမာေျပလို႕ ဆိုတဲ့ အဆိုေၾကာင့္ ဒီနာမည္ကို ရင္းႏွီးေနတာပါ။ အဲဒီေရေမႊးထုတ္လုပ္ျဖန္႕ခ်ီေရာင္းခ်တဲ့ေနရာကို ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တုိင္း အေရာက္သြားၾကတယ္ဆုိၿပီး က်မကိုလဲ လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။

ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးဆုိင္

သူတုိ႕ ဆုိင္ရဲ႕ နံရံမွာ နပိုလီယန္ဘုရင္က ၄၇၁၁ လုိ႕ ေရးေပးခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႕ေရေမႊးမွာ အဲဒီနံပါတ္ကို ထည့္ထားတာလို႕ ဆုိပါတယ္။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ ၄၇၁၁ ကို ဂုဏ္ယူသတ္မွတ္ထားတာမို႕ ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ထည့္သြင္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

နပိုလီယန္ဘုရင္က ေရးေပးေနတဲ့ပံု ပန္းခ်ီကားကို အတြင္းနံရံမွာ ခုလို ေရးဆြဲထားတယ္။

4711 ဆိုတာ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးရဲ႕ သေကၤတ

အထဲကို ၀င္သြားရင္ ေရေမႊးေတြက်ေနတဲ့ ေရပိုက္ေခါင္းနဲ႕ ေဘစင္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါေရေမႊးေတြဆုိလို႕ လက္နဲ႕ခံၿပီး ရႈၾကည့္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ရႈခဲ့ဖူးတဲ့ အနံ႕ကို သတိတရျဖစ္မိပါေသးတယ္။ခုေတာ့ ေရေမႊးအသစ္ အနံ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနေပမယ့္ ေအာ္ဒီကလံုး အနံ႕မူလလက္ေဟာင္းကေတာ့ လူသိမ်ားၿပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလို႕ရေအာင္ ပုလင္းေသးေသးေလးေတြနဲ႕ စီစဥ္ေပးထားတာမုိ႕ ေရာင္းေကာင္းေနဆဲပါ။

အဲဒါ ေရေမႊးေတြေပါ့

လက္ေဆာင္၀ယ္ဖို႕ ၾကည့္ေနတာ

ၿပီးရင္ အေရာင္းစာေရးမဆီမွာ ေငြေခ်ဖို႕ တန္းစီ

ေနာက္တေနရာကေတာ့ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ရိုမန္ကက္သလစ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြထဲမွာ ပါတဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းပါ။ က်မလည္တဲ့ ရက္က တနဂၤေႏြ ျဖစ္တာမို႕ လူပိုစည္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ သူေတြေတာင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းေတြကိုပါ ဖြင့္ေပးတဲ့ ရက္နဲ႕ တုိက္ဆုိင္တာမို႕ ေအာက္အထိ ဆင္းၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ေျမေအာက္မွာဘုရားရွိခို႕ဖို႕ အခန္းေတြ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ သူတုိ႕က ေျမေအာက္မွာလဲ ပုန္းခိုရင္း ဘုရားရွိခိုးႏုိင္ေအာင္မ်ား လုပ္ထားသလား ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အေပၚက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးလဲ ရွိေနၿပီး ဘာလို႕ ေျမေအာက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ထားသလဲ ဆုိတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ခင္မင္ခဲ့ရင္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းေအာက္ေျခ

ဘုရားေက်ာင္းအေပၚပိုင္း

ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ျမည္တဲ့ ဂီတသံကို အေပၚဘက္က လာတာမို႕ ေဆာင္းေဘာက္္စ္ မ်ားတပ္ထားသလား လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္လို ေနရာကေန အသံျမည္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အလင္းေရာင္၀င္ေအာင္ ထည့္ထားတဲ့ မွန္ေတြေပၚမွာလဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ေရွးက်တဲ့ ပန္းခ်ီလက္ရာေတြနဲ႕ မို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္နဲ႕ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းထဲ ေအးေအးလူလူ တေန႕လံုး ေနပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိပါတယ္။

ဂီတသံစဥ္ေတြတီးခတ္တာ အဲဒီကရိယာေတြကတဲ့၊ (ပိုက္လိုင္းႀကီးေတြလို သံအေခါင္းႀကီးေတြ နံရံမွာ တပ္ထားတာ)

အဲလို မွန္ေတြ အေပၚပိုင္းနံရံ ပတ္ပတ္လည္တပ္ထားတယ္

က်မအေမဖက္က အမ်ိဳးေတြက တရုပ္ခရစ္ယာန္ေတြျဖစ္တာမို႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက က်မနဲ႕မစိမ္းပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဒီေနရာကို ရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရမိတာထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးဆုိင္နဲ႕ ဒီဘုရားေက်ာင္း ၂ ခုနဲ႕တင္ ဒီခရီးကို တန္တယ္လို႕ က်မက တန္ဖိုးျဖတ္မိပါတယ္။
(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Friday, November 20, 2009

ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို အသြားလမ္း...

အျမန္ရထားလိုင္းကို ၀ယ္ထားတာမို႕ စီးရမယ့္ ရထားက သေဘာက်စရာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးရင္ သံုးရမယ့္ ပလပ္ေပါက္ပါတယ္။ လူကလဲ ရထားတြဲထဲမွာ နည္းနည္းပဲ ရွိတယ္။ က်မ၀ယ္ထားတဲ့ တြဲမွာ က်မရယ္ ဂ်ာမဏီအဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးစံုတြဲရယ္ပဲ ပါတယ္။ က်မကို ဘယ္ကလဲ ေမးေတာ့ ဘားမားလို႕ဆုိေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေရာ သိပါသလားဆိုေတာ့ အဖိုးႀကီးက သိတယ္သိတယ္ ဆုိၿပီး သူ႕မိန္းမကို ဂ်ာမန္လို ျပန္ရွင္းျပတယ္။ သူ ေနတဲ့ တုိင္းျပည္နာမည္က ဘားမားေလ အဲဒါ က်မတို႕ တုိင္းျပည္လို႕ ေျပာေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ (အန္တီ့ေၾကာင့္ က်မတို႕ ႏုိင္ငံကို လူပိုသိတာကေတာ့ ခရီးတိုင္းမွာပါပဲ)။ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ ၊ ရထားက ကိုလံုးေရာက္ဖုိ႕ ၂ နာရီစီးရမယ္။ ရထားဆိုက္ခ်ိန္အတိအက်လဲ ေရးထားတယ္။ ကိုလံုးက ဂိတ္ဆံုးမဟုတ္ပဲ ဆက္သြားမွာမို႕ မွားမဆင္းဖို႕ အိပ္ေပ်ာ္မေနဖို႕ ကိုသက္ဦးက ေသခ်ာမွာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆိုၿပီး ရထားႀကီးနဲ႕ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ၿမိဳ႕အထြက္ တံတားေပၚက အျဖတ္မွာ ေအာက္ဖက္ ရထားလမ္းေတြကို ရိုက္ထားတာ..

ရထားလက္မွတ္စစ္လာေတာ့ ေနရာ ယူထားတဲ့ လက္မွတ္ျပတယ္။ သူက မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟမ္ .. ငါ့ဆီမွာ ဒါပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္တခု ရွိဦးမယ္တဲ့။ မသိဘူး မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ ဒါဆုိ ၄၉ ယူရို က်တယ္တဲ့။ ဟာ ငါပိုက္ဆံေပးၿပီးသား ဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ခုန ကိုသက္ဦးေပးတုန္းက ပိုက္ဆံေခ်ထားတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္ကို လံုး၀ ေမ့ေနတယ္။ သတိကို မရဘူး။ သူကလဲ ေနာက္တရြက္ေပးဦး တဲ့ ကိုယ္ကလဲ ဒါပဲ ရွိတယ္နဲ႕ ၄၉ ယူရို ေပးလိုက္ရေလေရာ။ လက္မွတ္စစ္ထြက္သြားၿပီး ဘာလို႕ ေပးရတာလဲ ပုိက္ဆံေခ်ၿပီးလို႕ ဒီမွာေနရာ လက္မွတ္ေတာင္ ရထားၿပီးသား ဥစၥာကို ဘာလဲ ဘာမွားလဲ စဥ္းစား စဥ္းစား နဲ႕ စဥ္းစားေတာ့မွ ဟာ… ေနရာလက္မွတ္က ဒီတုိင္း ထုတ္လဲ ရတာပဲ ထင္တယ္ေပါ့။ ပိုက္ဆံေခ်ထားတာကို ျပရမယ္ထင္တယ္ ဆုိၿပီး အေတြးေပါက္ေတာ့တယ္။ ခုန ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ လက္မွတ္စစ္ကိုလဲ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ရထားတြဲထဲမွာ ကိုယ္တို႕ သံုးေယာက္တည္း။ ဒါနဲ႕ ခုန ဂ်ာမဏီအဖိုးႀကီးနဲ႕ အဖြားႀကီး ဆီကို သြားၿပီး ဒီစာရြက္ကို အခုမွ ေတြ႕တယ္။ ဒီမွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီးသား မုိ႕ ခုန ရထားခေပးလိုက္ရတာကို ျပန္ေျပာေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကလဲ ေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ သူတုိ႕ နားလည္ပါ့မလားလဲ စိုးရိမ္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားႀကီးက သေဘာေပါက္လြယ္တယ္။ လက္မွတ္ကို ယူၾကည့္ၿပီး သူ႕အဖိုးႀကီးနဲ႕ စကားေတြ ေျပာတယ္။ ေနာက္အဖိုးႀကီး တြဲထဲက ထထြက္သြားတယ္။ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ထုိင္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့ မၾကာဘူး အဖိုးႀကီး ျပန္လာေတာ့ ခုန လက္မွတ္စစ္လဲ ပါလာတယ္။ သူက က်မလက္ထဲက ေငြေခ်ထားတဲ့ ေျပစာ စာရြက္ကေလးကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး သူ႕ခါးက ကရိယာေလးမွာ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္နဲ႕ ေနာက္ေတာ့ ၄၉ ယူရို ျပန္ေပးပါေလေရာ.. ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆုိတာကို စိတ္ပါ လက္ပါေျပာေပးလိုက္တယ္။ ယူရို၅၀ ဆိုတာ နည္းတာႀကီးမွ မဟုတ္တာေနာ္။

အကူအညီေတြေပးခဲ့တဲ့ အဖိုးအဖြား ဂ်ာမန္စံုတြဲ

ရထားစီးတဲ့ ၂ နာရီမွာ အိပ္ဖုိ႕ေတာင္ သတိမရလိုက္ဘူး။ ဂ်ာမဏီထဲက ျဖတ္စီးတဲ့ ျမစ္က ရိုင္းျမစ္ထင္တာပဲ။ ေတာင္ကမ္းပါးေတြမွာ တည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႕ ျမစ္ထဲမွာ သြားေနတဲ့ သေဘာၤေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႕ တဖ်တ္ဖ်တ္ဓါတ္ပံုရိုက္ပစ္တယ္။ ရထားလမ္းရယ္ ျမစ္ရယ ္တခါတေလ ကားလမ္းရယ္ အဲလိုေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး သြားေနတာ ေတြ႕ရရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာလဲ အဲဒီလိုေနရာတခု ရွိတယ္။ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဖယ္ခံုၿမိဳ႕ဖက္ကို သြားရင္ မိုးၿဗဲဆည္ရယ္ ကားလမ္းရယ္ ရထားလမ္းရယ္က နီးနီးေလးနဲ႕ သံုးခု ယွဥ္ေနတယ္။ သိပ္သေဘာက်ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ လွလဲ အရမ္းလွတယ္။ အဲဒီေနရာ ကို ေရာက္တုိင္း ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ရပ္ၾကည့္မိတယ္။ ခုလဲ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး အိပ္ဖို႕ ေမ့သြားတယ္။

ရထားလမ္း ကားလမ္းနဲ႕ ျမစ္ သံုးခု တူယွဥ္တြဲေနတာ မလွဘူးလား...

ျမစ္ထဲမွာ သေဘာၤတစင္းေမာင္းေနတာ လွသလို ေရလည္ထိ ထိုးထြက္္ေနတဲ့ ကၽြန္းေျမေလးကလဲ လြမ္းစရာ

ကိုလံုးၿမိဳနားေရာက္ခါနီးၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ ခုန ဂ်ာမဏီ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး စံုတြဲ ဆင္းသြားတယ္။ က်မကို ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ ခရီးစဥ္ျဖစ္ပါေစတဲ့။ ဆိုက္ေရာက္ရမယ့္ နာရီအရ ကိုလံုးေရာက္ခါနီး ေက်ညာသံကို နားစိုက္ေထာင္ေနရတယ္။ မေတာ္ မၾကားလိုက္ပဲ ၿမိဳ႕ေက်ာ္သြားမွာ စိုးလို႕ေလ။ ကိုလံုးၿမိဳ႕နာမည္ အသံၾကားေတာ့ ရထားတြဲကေန ထြက္ေပါက္ကို ထြက္ေနေတာ့ ဟိုဘက္တြဲက စံုတြဲတတြဲလဲ ထြက္ရပ္ေနတယ္။ ဒါ ကိုလံုးၿမိဳ႕ပါေနာ္ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။

ရထားက ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ရပ္တာမို႕ ဆင္းလိုက္ၿပီး လာႀကိဳမယ့္ အမကို ရွာေနတုန္း ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ အမတေယာက္က ဒီဘက္လာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီအမပဲ ထင္တယ္ လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနတုန္း မခင္မင္းေဇာ္မဟုတ္လား ဆိုၿပီး လာေမးတယ္။ မမာ မဟုတ္လားဟင္ ဆုိၿပီး ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ လာလာ တဲ့ ဘူတာထဲမွာ ညီမသူငယ္ခ်င္းမိသားစုလဲ ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ( တကယ္ဆို မမာက က်မကို ဘေလာ့ထဲက ဓါတ္ပံုပဲ ျမင္ဖူးတာပါ။ ဖုန္းေတြ ေျပာေနေပမယ့္ လူခ်င္းတခါမွမဆံုဖူးဘူး။ မမာရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ဘေလာ္ဂါ ႏွင္းခါးမုိးတို႕ရဲ႕ အမႈတြဲတူေတြေလ။ ဒီခရီးကိုလာမယ္ဆုိေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဖုန္းေတြ အီးေမလး္ေတြက ဆက္သြယ္လို႕ မရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မမာတုိ႕ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဖုန္းေခၚ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေသးလားေမးျမန္းၿပီး လာခဲ့ရတာပါ။ မမာက သူအဲဒီေန႕ အလုပ္အားတယ္ လာႀကိဳေပးမယ္ ေျပာလို႕ အားလံုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့ရတယ္။ မလာခင္ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေပၚက ဓါတ္ပံုေတြကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ခဲ့ရေသးတယ္တဲ့။ သူတုိ႕ မိသားစုကေတာ့ က်မအမ်ိဳးသားနဲ႕ ကိုႏွင္းခါးမိုး တုိ႕ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္၀တ္ေက်တာကေတာ့ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွ သိလို႕ ေျပာရေလာက္ပါတယ္။ )

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

Sunday, November 15, 2009

ဂ်ာမဏီကို ေရာက္ခဲ့တယ္...

အင္တာနက္ပ်က္ေနေတာ့ တီဗြီခ်ည္း ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႏို၀င္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕က ဘာလင္တံတိုင္းၿပိဳတဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ သတင္းေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ဂ်ာမဏီကို အလည္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့တာေလး ေရးခ်င္လာမိတယ္။( မႏွစ္က ႏွစ္သစ္ကူးကို ဂ်ာမဏီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုခဲ့တယ္။)

အဲဒီဂ်ာမဏီခရီးစဥ္ရဲ႕ စီစဥ္သူအစက ဒိန္းမတ္ကို လာခဲ့ပါလို႕ ဘေလာ့စီေဘာက္ကေန လာဖိတ္တဲ့ ကိုသက္ဦးပါပဲ။ က်မ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္ေနတုန္း ဒိန္းမတ္ကို လာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚၿပီးေတာ့ က်မက ဆက္သြယ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းေတာ့ က်မသြားခ်င္တဲ့ ရက္မွာ သူတုိ႕က ဂ်ာမဏီကို သြားဖို႕စီစဥ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဗီဇာလဲ ထပ္ယူစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ က်မလဲ ဂ်ာမဏီထိ လိုက္လာမယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူနဲ႕ ဆံုမယ့္ ၿမိဳ႕ကို သြားဖို႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစ်းၾကည့္တာ ၀ယ္ေပးတာ အကုန္လံုးကို စီစဥ္ေပးပါေတာ့တယ္။
ဆိုက္ေရာက္မယ့္ ေလဆိပ္ကိုပါ လာႀကိဳေပးပါ့မယ္တဲ့…
အမေလး ၀မ္းသာလိုက္တာေပါ့… လာခဲ့မယ္.. စိတ္ခ်လို႕ ..
က်မကလဲ လမ္းသလားေနရမယ္ဆုိ ႏွစ္ခါမေခၚရတဲ့ လူဆိုေတာ့ မမိုက္လားးး။ ေနာက္ၿပီး ဂ်ာမဏီမွာ က်မနဲ႕ သူငယ္တန္းကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေကာလိပ္မွာ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားစံုတြဲကလဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ တၿမိဳ႕တည္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလမ္းကို က်မမသြားရင္ ဘယ္သူသြားမလဲေနာ္….။ ဒီလိုနဲ႕ ဂ်ာမဏီက ဖရန္႕ဖြတ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးၿပီး သြားခဲ့တယ္။

ရထားေစာင့္ေတာ့ ဘူတာမွာ လူကလဲ ရွင္းလြန္းလို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္တာ..

ေနာ္ေ၀းကေန ဘတ္ဂ်က္ေလယာဥ္စီးေတာ့ အသြားမွာ အခြန္ပဲေဆာင္ရတယ္။ ေလယာဥ္ခက ဖရီးေလ … ဟဟ။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အ၀တ္ ၂ စံုထည့္ၿပီး ဒီတုိင္းသြားလိုက္တာပဲ။ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံ ေအာ္စလိုေလယာဥ္ကြင္းကေန ဂ်ာမဏီ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ အနားက ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးရတာ ၂ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ အထြက္ေပါက္နားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုသက္ဦးကို တန္းေတြ႕တာပဲ။ ရွာစရာေတာင္မလိုဘူး။ ကိုသက္ဦးက နာရီမွားၿပီး ေစာေရာက္ေနတာတဲ့။ အားနာစရာေတာ့ ေကာင္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းကေန ဖရန္႕ဖြတ္ကို ကားစီးဖို႕ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ ၁၂ ယူရို က်တယ္။ ကားက နည္းနည္းေစာင့္ရမယ္ဆုိလို႕ အျပင္မွာေအးတာနဲ႕ အထဲကို ျပန္၀င္ၿပီးေစာင့္ရတယ္။
၂နာရီၾကာ ကားစီးၿပီး ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္တယ္။ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာႀကီးကေန ကိုသက္ဦးတည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ရထားတဆင့္စီးရေသးတယ္။ ကိုသက္ဦးက ရထားလက္မွတ္အပိုတေစာင္ပါ ယူလာေတာ့ က်မအတြက္ လက္မွတ္ထပ္၀ယ္စရာ မလိုဘူးေပါ့။

ထိုင္ေစာင့္ဖို႕ ခံုေလးေတြက မုိက္တယ္ေနာ္

ဒါနဲ႕ပဲ ကား တဆင့္ ရထားတဆင့္စီးၿပီး ကိုသက္ဦးတုိ႕ တည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ အိမ္မွာလဲ ကိုသက္ဦး မေဟသီရဲ႕ လက္ရာဟင္းေတြ အစံုအလင္နဲ႕ ညစာထမင္းစားဖို႕ ေစာင့္ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ကိုသက္ဦးမေဟသီက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသလို သမီးေတြကလဲ အေခ်ာေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ( တကယ္ေျပာတာ) ကိုသက္ဦးရဲ႕ မိသားစုက မဲေဆာက္ကို ေရာက္ဖူးေတာ့ မဲေဆာက္က အသိမိတ္ေဆြေတြ သတင္းေမး ေနာက္ အလာပသလာပေတြ ေျပာၿပီး က်မကို အိပ္ခိုင္းတယ္။ မနက္က် ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕က ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလည္မယ္လို႕ ေျပာတယ္ ေနာက္ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္မယ္ တဲ့။ အိပ္ဆုိေတာ့လဲ အိပ္ရတာပဲေပါ့။ ဒီခရီးစဥ္မွာ သူက ဒါရိုက္တာႀကီးကိုးးး။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသြားလမ္းကေလး

ေနာက္ေန႕ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အရင္သြားတယ္။ က်မကလဲ ေရာက္တဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႕လဲ မဲေဆာက္မွာ ခင္ေနေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေလး ရိုက္သြားဦးမယ္ဆုိၿပီး ကင္မရာကို အသင့္ျပင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလဲ ရပါတယ္တဲ့။ အဆင္ကိုေျပလို႕။ အဲဒီက ၿပီးေတာ့ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။

စီးပြားေရးၿမိဳ႕တဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ လူရွင္းလိုက္တာ(ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕ ရံုးေတြမွာ လူေတာင္မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕)

ဖရန္႕ဖြတ္ ၿမိဳ႕ဟာ ဂ်ာမဏီရဲ႕ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တာမို႕ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ကုမၸဏီေတြ၊ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္စည္းကားတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆုိင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာကို တရုပ္ေတြကဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီဆုိင္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ရွိတယ္။ တၿမိဳ႕တည္းမွာ ျမန္မာ ငါးရာေက်ာ္ရွိတယ္။ က်မလာလည္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္႕ႏွံ႕တာလဲ ျမန္တယ္။ ဘူတာမွာ အလုပ္တခုနဲ႕ တခု အေျပာင္း အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြ စုေတြ႕ၾကေလ့ ရွိတာမို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ာမဏီက ေအာ္စလိုေလာက္မေအးေပမယ့္ အပူခ်ိန္ကေတာ့ မိုင္းနပ္ ပါပဲ။ က်မေရာက္တုန္းက မိုင္းနပ္ သရီး စင္တီဂရိတ္ထင္တယ္။

ကားေတြမ်ားပံုက ခြင့္ယူၿပီး နယူးရီးယားႀကိဳဖို႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကသတဲ့

စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေလေတာ့ ကားေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေနာ္ေ၀းက လာတဲ့က်မကေတာ့ ေနာ္ေ၀းမွာ ကားသိပ္မေတြ႕ရသေလာက္ လမ္းမေပၚကားက်ပ္ေနတဲ့ ဂ်ာမဏီကျမင္ကြင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာေသးတယ္။ ေနာက္ စီးပြားေရးရဲ႕ အဓိက ေငြေၾကးအျဖစ္ ယူရိုေငြကို သံုးတဲ့ ဂ်ာမဏီမွာ ယူရိုသေကၤတ နဲ႕လဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ရတယ္လို႕ ကိုသက္ဦးက အႀကံေပးတာနဲ႕ အဲဒီေရွ႕ကိုလဲ အေရာက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ေသးတယ္။

ယူရိုေငြေတြ ကိုင္မသံုးႏုိင္ေပမယ့္ ယူရိုတံဆိပ္ႀကီးနဲ႕ေတာ့ မစိမ္းပါဘူး လို႕ သက္ေသျပဖို႕

ရထားစီးလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႕ ကိုသက္ဦးက ေစ်းသက္သာၿပီး စားလို႕ေကာင္းတဲ့ တရုပ္ဆုိင္တဆိုင္ကို ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။ က်မတို႕လဲ ေတြ႕တဲ့ တရုပ္ဆုိင္ကို ၀င္လိုက္ၿပီး ထုိင္ၿပီးမွ ဆုိင္မွားသြားၿပီတဲ့။ ေနပါေစေတာ့ ဒီဆိုင္မွာပဲ စားေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး မစားရတာ ၾကာေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္မွာစားတယ္။ ကိုသက္ဦးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ။ ဘာေသာက္မလဲ ဆုိေတာ့
ကိုသက္ဦးက ကိုကာကိုလာ က်မက ေရ မွာလိုက္တယ္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ရွင္းေတာ့ ကုတ္နဲ႕ ေရက ေစ်းတူတူပဲ။ ဟိ က်မက ေရဆို အလကားရမယ္ထင္တာေလ။ (က်မက အခ်ိဳရည္လဲ မႀကိဳက္ပါ) ဒါေပမယ့္ ဆိုဒါေရေတြ မဟုတ္တာမို႕ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ပါေသးတယ္။ ဆြီဒင္မွာတုန္းက ေရမွာတိုင္း ဆိုဒါခ်ည္း ေသာက္ေနရတာကိုး။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြေနတဲ့ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႕ ဘူတာကို သြားရပါတယ္။ ေအာ္စလိုမွာ ကတည္းက ဖရန္႕ဖြတ္ကေန ကိုလံုးသြားဖို႕ ရထားလက္မွတ္ကိုလဲ ႀကိဳ၀ယ္ဖို႕ ေျပာထားတာမို႕ အင္တာနက္ထဲကပဲ ကိုသက္ဦးက ၀ယ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒါ ေနရာ လက္မွတ္ကေလးနဲ႕ ေငြရွင္းၿပီးတဲ့ လက္မွတ္ေလးကို က်မကို ေသေသခ်ာခ်ာေပးထားတယ္။ ေငြရွင္းၿပီးသား လက္မွတ္ကေတာ့ ျပစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္ ေနရာလက္မွတ္ကေတာ့ ျပရမယ္ထင္တယ္နဲ႕ က်မတုိ႕ ျမန္မာျပည္ထံုးစံအတုိင္း စဥ္းစားလို႕လက္မွတ္ကို သိမ္္းၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘူတာရံု

စီးသြားရမယ့္ ရထားနဲ႕အတူ..

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, November 9, 2009

အခ်စ္ဆုိသည္မွာ....

ခ်စ္တတ္သူမ်ားသာ ဖတ္ရန္...
၁)
ၿခံ၀န္းခပ္ေသးေသးထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္ထဲကို ၀င္လာကတည္းက စိတ္ထဲက ေလးလံေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားေနရသည္။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ မေတြ႕ရတဲ့ ေမာင့္သြင္ျပင္ကို ဘယ္လိုေနမလဲ ခန္႕မွန္းႏုိင္ဖို႕ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေသခ်ာေတာ့။ ေစ့ရံုေစ့ထားတဲ့ ၿခံ၀န္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္းလွမ္းလာခဲ့သည္။ ၿခံထဲက သိပ္မက်ယ္တဲ့ ေျမကေလးမွာပဲ ပန္းပင္မ်ိဳးစံုစိုက္ထားတဲ့ စင္ေလးနဲ႕ သီးပင္တခ်ိဳ႕ကို စိမ္းစိမ္စုိစိုေတြ႕ရေတာ့ ေမာင္က အသက္ႀကီးလာေတာ့ အပင္စုိက္ဖို႕ ၀ါသနာမ်ား ပါလာၿပီလားလို႕ ေတြးမိေသးသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္ထားတာမို႕ တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း အိမ္ထဲကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿပီး လူရိပ္လူေယာင္မျမင္ရတဲ့ အိမ္ကေလးရဲ႕ နံရံက ေမာင့္ဓါတ္ပံုကိုေတြ႕မိေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ေမာင္ေနတာ ေသခ်ာတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္တမ်ိဳးနဲ႕ အားတက္လာသလိုလို ခံစားမိသည္။

ဘယ္လိုအသံထြက္ေခၚရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕လဲ ရွင္ဆုိတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အေဒၚႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အသံကို စၾကားရၿပီး လူကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ေမာင့္နာမည္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ ပါ ေျပာလိုက္တဲ့အသံက ဘာေၾကာင့္မ်ား တုိးလြန္းသြားရပါသလဲ။ ေအာ္ အျပင္ခဏသြားတယ္။ အထဲမွာ ၀င္ေစာင့္ပါဦးေနာ္။ ျပန္လာေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ စကားသံေအာက္မွာ အိမ္ထဲကိုလွမ္း၀င္လိုက္မိသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင့္ ဓါတ္ပံုတပံုတည္းကလြဲၿပီး ဘာဓါတ္ပံုမွ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။

ခုန အေဒၚႀကီးက ေသာက္ေရတခြက္ကို ကမ္းေပးရင္း သမီးေရလို႕ လွမ္းေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ကေလးေသးေသးေလးကို ခ်ီၿပီးထြက္လာတဲ့ သူ႕သမီးနဲ႕လဲ မိတ္ဆက္ေပးေနျပန္သည္။ မီးထြက္တာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သူတုိ႕မွာလဲ ဒီသမီးတေယာက္တည္းသာ ရွိတဲ့အေၾကာင္း ဒါ့ေၾကာင့္ သမီးေနာက္ကိုလိုက္ေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သားမက္ကလဲ သေဘာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေျပာေနတာကို အလိုက္သင့္ နားေထာင္ရင္း ေမာင္အျမန္ျပန္လာပါေစ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

ေမာင့္နာမည္ေခၚသံၾကားၿပီး ဘာေတာ္လဲ ေမးတဲ့ေမးခြန္းမွာေတာ့ က်မ သူ႕အမ်ိဳးသမီးပါလို႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္ ထင္သည္။ ပ်က္ယြင္းသြားတဲ့ သူတို႕ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို က်မတအံ့တၾသ ေငးၾကည့္မိသည္။ ငါဘာမ်ား မွားေျပာမိပါလိမ့္။ ေနာက္ ေခါင္းထဲမွာ လင္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားသလို ဖ်တ္ကနဲ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ စကားလံုးေတြ သြန္ခ်ေအာ္ဟစ္ပစ္မိၿပီ။

ေမာလိုက္တာ…. ေမာလိုက္တာ…… ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေနသံေတြ ၾကားမွာ ခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခၚသံတခုကို ၾကားလိုက္မိသလို လို…. ဒါေမာင့္အသံပဲ…. ေမာင္… ေမာင္ .. ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚက ယူက်ံဴးမရ နာက်င္ေၾကကြဲေနပံုကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားရၿပီ။ ေမာင္ ရယ္….။
------
------

၂)
…………
ေအာ္……
လာသြားတယ္…
………
……………..
ေအးးး ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းမိန္းမ မနက္က ငါ့မိန္းမ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီကို လာသြားတယ္။ ဘာေတြလာေျပာလဲ မသိပါဘူး။ ငါ့ႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ ျပန္ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာလဲ မေကာင္းဘူး။
……………..
............
ေဟ့ေကာင္ .. အဲဒါ အခ်စ္ကြ…

၃)
အဲဒီမ်က္လံုး အဲဒီအၾကည့္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး ေမာင္…
ကိုယ္အဲလုိၾကည့္ဖူးလို႕လား…..
ျမင္ဖူးလိုက္တယ္ေမာင္… တကယ့္ကို မခံစားႏုိင္တဲ့ အၾကည့္……… အမွားက်ဴးလြန္မိလို႕ ေနာင္တရသလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ၿပီး ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္း ဆိုတဲ့အၾကည့္။ အခ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပ်ာ္၀င္ေနရက္နဲ႕ ထားခဲ့ရတဲ့ အၾကည့္….
ဘယ္မွာလဲ ခ်စ္ရာ………တကယ္လဲ မဟုတ္ပဲနဲ႕……
အိပ္မက္ကို အိပ္မက္လို ထားပါ ခ်စ္ရာ….. ခ်စ္ ဟိုတေလာက ဆက္တုိက္ၾကားတဲ့ သတင္းေတြကို စိတ္ထဲမွာ စြဲၿပီး ျဖစ္တာပဲ ။
အင္းးးး ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ ဒါေပမယ့္ မေမ့ဘူး………. အဲဒီအၾကည့္…….
အိပ္မက္မုိ႕လို႕ေတာ္ေတာ့တယ္။
ဟားဟားးးး
အဲဒါ ေမာင့္ေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ရဲ႕ အခ်စ္ပဲ မဟုတ္လားးးး
……….
………..
၄)
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ…… အံ့ၾသမႈမ်ားနဲ႕ဆန္းၾကယ္ေသာအရာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ ……လူသားတုိင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားထက္အရွင္သခင္
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. ေၾကကြဲျခင္းနဲ႕မ်က္ရည္တုိ႕ရဲ႕ကဗ်ာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. ခံစားခ်က္တုိ႕ေမြးဖြားရာေနရာ
……………
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ…… ၾကည္ႏူးၾကတဲ့အခိုက္ လမင္းတရာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ ေနမင္းကေဋကဋာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. တားဆီးတတ္တဲ့အိပ္စက္ျခင္းမ်ားစြာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ…… အိပ္မက္မ်ားရဲ႕အာရုဏ္ဦးအလွတရား
……….
တကယ္ဆုိရင္….. အခ်စ္ဟာေျဖရွင္းမရတဲ့ျပႆနာ
တကယ္ဆုိရင္….. အခ်စ္ဟာအေျဖရွာမရတဲ့ပုစၧာ
ငါကိုယ္တုိင္အခ်စ္ဟာ.. ဘာလဲမသိေတာ့ပါ
တခါတရံအခ်စ္ဆုိတဲ့အရာနဲ႕ ဆံုဆည္းလုိက္ခ်င္တယ္
တခါတရံေတာ့….. အခ်စ္နဲ႕ေ၀းခ်င္တယ္……..။

(ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ ၂ ေခြတြဲထဲက ဒီသီခ်င္းကို ခုတေလာ ခဏခဏ ဖြင့္ၾကည့္ နားေထာင္ လိုက္လို႕ ဆိုညည္းမိေနတယ္။ ဒီသီခ်င္း ယူက်ဳ႕မွာ တင္ထားတာ ရွိရင္ တေယာက္ေယာက္ လင့္ လာေပးပါေနာ္။)
(တန္ခူးအတြက္ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႕လိုက္ဖက္ႏုိင္မယ့္ စိတ္ကူးယဥ္ေရးဖြဲ႕မႈေလးကို လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္၊ ေနာက္က်မွ ေရးေပးလို႕ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္