Cologne ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ ေလွ်ာက္လည္...

ဘူတာႀကီးထဲကို ဆင္းလာေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းသားအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ သူ႕သမီးကေတာင္လန္႕သြားေလရဲ႕။ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕ကားနဲ႕ တည္းမယ့္အိမ္ကို လိုက္ပို႕ၿပီးေနာက္ေန႕ ေန႕လည္လာေခၚမယ္တဲ့။ အဲဒီေန႕ ညဘက္မွာ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္လုပ္တဲ့ ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္ေလးကို မမာနဲ႕ တူတူသြားၾကတယ္။ ဆုိင္ေလးက ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဆုိင္က စားဖုိမႈး ထုိင္းမက ထုိင္းက လာတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႕ ထုိင္းစာေလးေတြ လုပ္ၿပီးဧည့္ခံတယ္ ေနာက္ ထုိင္းလုိလာေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဆ၀ါဒီခ ကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ေတာ့ ဂ်ာမဏီေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကတယ္။ သူတုိ႕က ထုိင္း စားဖိုမႈးေတြ နဲ႕ေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ထုိင္းလိုတတ္ေနေသးကိုးး။ ဆိုင္ရွင္က ဗမာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ အဲဒီကေန ညေတာ္ေတာ္နက္မွ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ျဖန္ေလွ်ာက္လည္ဖုိ႕ ကိုေအာင္သူ ရံုးပိတ္ရက္နဲ႕ တုိက္တာမို႕ အဆင္ေျပေျပ နဲ႕ လိုက္ပို႕မယ့္လူ ရသြားတယ္ေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းမိသားစုနဲ႕ အမွတ္တရ

မူလတန္းကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊လာႀကိဳေပးတဲ့ မမာတုိ႕နဲ႕ အတူ

ကိုလံုးၿမိဳ႕ကေတာ့ ဂ်ာမဏီႏုိင္ငံရဲ႕ မီဒီယာၿမိဳ႕ပါပဲ။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံ ျပည္တြင္း မီဒီယာေတြရဲ႕ ရံုးခ်ဳပ္ေတြ အားလံုးရွိသလို ႏိုင္ငံျခားကိုလႊင့္တဲ့ ဒီဒဗလ်ဴ(DW) ရုပ္သံလိုင္းလဲ အဲဒီမွာပဲ အေျခစိုက္တယ္။ အဲဒီရံုးနားကို သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ အေဆာက္အဦးႀကီးက လမ္းကို ျဖတ္ၿပီးေဆာက္ထားတယ္။ မီဒီယာၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ မ်ားၿပီး အားလံုးကေစ်းႀကီးသတဲ့။ (သတင္းေထာက္ေတြ ဆုိေတာ့ ၀င္ေငြမ်ားတယ္ သံုးတယ္ ျဖဳန္းတယ္လို႕ ဆိုလိုခ်င္တာ ထင္ပါတယ္။)

အဲဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကို သီးသန္႕ထုတ္လႊင့္တဲ့ ဂ်ာမဏီရုပ္သံ (ျပည္တြင္းလိုင္းအတြက္မဟုတ္)

ကိုလံုးၿမိဳ႕လို႕ ေျပာတာနဲ႕ တြဲၿပီးနာမည္ႀကီးတာက ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးပါပဲ။ က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေအာ္ဒီကလံုးအနံ႕ေလး ရႈလိုက္ရရင္ ေခါင္းမူးေျပလို႕ အေမာေျပလို႕ ဆိုတဲ့ အဆိုေၾကာင့္ ဒီနာမည္ကို ရင္းႏွီးေနတာပါ။ အဲဒီေရေမႊးထုတ္လုပ္ျဖန္႕ခ်ီေရာင္းခ်တဲ့ေနရာကို ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တုိင္း အေရာက္သြားၾကတယ္ဆုိၿပီး က်မကိုလဲ လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။

ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးဆုိင္

သူတုိ႕ ဆုိင္ရဲ႕ နံရံမွာ နပိုလီယန္ဘုရင္က ၄၇၁၁ လုိ႕ ေရးေပးခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႕ေရေမႊးမွာ အဲဒီနံပါတ္ကို ထည့္ထားတာလို႕ ဆုိပါတယ္။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ ၄၇၁၁ ကို ဂုဏ္ယူသတ္မွတ္ထားတာမို႕ ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ထည့္သြင္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

နပိုလီယန္ဘုရင္က ေရးေပးေနတဲ့ပံု ပန္းခ်ီကားကို အတြင္းနံရံမွာ ခုလို ေရးဆြဲထားတယ္။

4711 ဆိုတာ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးရဲ႕ သေကၤတ

အထဲကို ၀င္သြားရင္ ေရေမႊးေတြက်ေနတဲ့ ေရပိုက္ေခါင္းနဲ႕ ေဘစင္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါေရေမႊးေတြဆုိလို႕ လက္နဲ႕ခံၿပီး ရႈၾကည့္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ရႈခဲ့ဖူးတဲ့ အနံ႕ကို သတိတရျဖစ္မိပါေသးတယ္။ခုေတာ့ ေရေမႊးအသစ္ အနံ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနေပမယ့္ ေအာ္ဒီကလံုး အနံ႕မူလလက္ေဟာင္းကေတာ့ လူသိမ်ားၿပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလို႕ရေအာင္ ပုလင္းေသးေသးေလးေတြနဲ႕ စီစဥ္ေပးထားတာမုိ႕ ေရာင္းေကာင္းေနဆဲပါ။

အဲဒါ ေရေမႊးေတြေပါ့

လက္ေဆာင္၀ယ္ဖို႕ ၾကည့္ေနတာ

ၿပီးရင္ အေရာင္းစာေရးမဆီမွာ ေငြေခ်ဖို႕ တန္းစီ

ေနာက္တေနရာကေတာ့ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ရိုမန္ကက္သလစ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြထဲမွာ ပါတဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းပါ။ က်မလည္တဲ့ ရက္က တနဂၤေႏြ ျဖစ္တာမို႕ လူပိုစည္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ သူေတြေတာင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းေတြကိုပါ ဖြင့္ေပးတဲ့ ရက္နဲ႕ တုိက္ဆုိင္တာမို႕ ေအာက္အထိ ဆင္းၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ေျမေအာက္မွာဘုရားရွိခို႕ဖို႕ အခန္းေတြ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ သူတုိ႕က ေျမေအာက္မွာလဲ ပုန္းခိုရင္း ဘုရားရွိခိုးႏုိင္ေအာင္မ်ား လုပ္ထားသလား ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အေပၚက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးလဲ ရွိေနၿပီး ဘာလို႕ ေျမေအာက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ထားသလဲ ဆုိတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ခင္မင္ခဲ့ရင္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းေအာက္ေျခ

ဘုရားေက်ာင္းအေပၚပိုင္း

ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ျမည္တဲ့ ဂီတသံကို အေပၚဘက္က လာတာမို႕ ေဆာင္းေဘာက္္စ္ မ်ားတပ္ထားသလား လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္လို ေနရာကေန အသံျမည္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အလင္းေရာင္၀င္ေအာင္ ထည့္ထားတဲ့ မွန္ေတြေပၚမွာလဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ေရွးက်တဲ့ ပန္းခ်ီလက္ရာေတြနဲ႕ မို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္နဲ႕ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းထဲ ေအးေအးလူလူ တေန႕လံုး ေနပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိပါတယ္။

ဂီတသံစဥ္ေတြတီးခတ္တာ အဲဒီကရိယာေတြကတဲ့၊ (ပိုက္လိုင္းႀကီးေတြလို သံအေခါင္းႀကီးေတြ နံရံမွာ တပ္ထားတာ)

အဲလို မွန္ေတြ အေပၚပိုင္းနံရံ ပတ္ပတ္လည္တပ္ထားတယ္

က်မအေမဖက္က အမ်ိဳးေတြက တရုပ္ခရစ္ယာန္ေတြျဖစ္တာမို႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက က်မနဲ႕မစိမ္းပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဒီေနရာကို ရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရမိတာထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးဆုိင္နဲ႕ ဒီဘုရားေက်ာင္း ၂ ခုနဲ႕တင္ ဒီခရီးကို တန္တယ္လို႕ က်မက တန္ဖိုးျဖတ္မိပါတယ္။
(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို အသြားလမ္း...

အျမန္ရထားလိုင္းကို ၀ယ္ထားတာမို႕ စီးရမယ့္ ရထားက သေဘာက်စရာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးရင္ သံုးရမယ့္ ပလပ္ေပါက္ပါတယ္။ လူကလဲ ရထားတြဲထဲမွာ နည္းနည္းပဲ ရွိတယ္။ က်မ၀ယ္ထားတဲ့ တြဲမွာ က်မရယ္ ဂ်ာမဏီအဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးစံုတြဲရယ္ပဲ ပါတယ္။ က်မကို ဘယ္ကလဲ ေမးေတာ့ ဘားမားလို႕ဆုိေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေရာ သိပါသလားဆိုေတာ့ အဖိုးႀကီးက သိတယ္သိတယ္ ဆုိၿပီး သူ႕မိန္းမကို ဂ်ာမန္လို ျပန္ရွင္းျပတယ္။ သူ ေနတဲ့ တုိင္းျပည္နာမည္က ဘားမားေလ အဲဒါ က်မတို႕ တုိင္းျပည္လို႕ ေျပာေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ (အန္တီ့ေၾကာင့္ က်မတို႕ ႏုိင္ငံကို လူပိုသိတာကေတာ့ ခရီးတိုင္းမွာပါပဲ)။ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ ၊ ရထားက ကိုလံုးေရာက္ဖုိ႕ ၂ နာရီစီးရမယ္။ ရထားဆိုက္ခ်ိန္အတိအက်လဲ ေရးထားတယ္။ ကိုလံုးက ဂိတ္ဆံုးမဟုတ္ပဲ ဆက္သြားမွာမို႕ မွားမဆင္းဖို႕ အိပ္ေပ်ာ္မေနဖို႕ ကိုသက္ဦးက ေသခ်ာမွာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆိုၿပီး ရထားႀကီးနဲ႕ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ၿမိဳ႕အထြက္ တံတားေပၚက အျဖတ္မွာ ေအာက္ဖက္ ရထားလမ္းေတြကို ရိုက္ထားတာ..

ရထားလက္မွတ္စစ္လာေတာ့ ေနရာ ယူထားတဲ့ လက္မွတ္ျပတယ္။ သူက မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟမ္ .. ငါ့ဆီမွာ ဒါပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္တခု ရွိဦးမယ္တဲ့။ မသိဘူး မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ ဒါဆုိ ၄၉ ယူရို က်တယ္တဲ့။ ဟာ ငါပိုက္ဆံေပးၿပီးသား ဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ခုန ကိုသက္ဦးေပးတုန္းက ပိုက္ဆံေခ်ထားတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္ကို လံုး၀ ေမ့ေနတယ္။ သတိကို မရဘူး။ သူကလဲ ေနာက္တရြက္ေပးဦး တဲ့ ကိုယ္ကလဲ ဒါပဲ ရွိတယ္နဲ႕ ၄၉ ယူရို ေပးလိုက္ရေလေရာ။ လက္မွတ္စစ္ထြက္သြားၿပီး ဘာလို႕ ေပးရတာလဲ ပုိက္ဆံေခ်ၿပီးလို႕ ဒီမွာေနရာ လက္မွတ္ေတာင္ ရထားၿပီးသား ဥစၥာကို ဘာလဲ ဘာမွားလဲ စဥ္းစား စဥ္းစား နဲ႕ စဥ္းစားေတာ့မွ ဟာ… ေနရာလက္မွတ္က ဒီတုိင္း ထုတ္လဲ ရတာပဲ ထင္တယ္ေပါ့။ ပိုက္ဆံေခ်ထားတာကို ျပရမယ္ထင္တယ္ ဆုိၿပီး အေတြးေပါက္ေတာ့တယ္။ ခုန ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ လက္မွတ္စစ္ကိုလဲ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ရထားတြဲထဲမွာ ကိုယ္တို႕ သံုးေယာက္တည္း။ ဒါနဲ႕ ခုန ဂ်ာမဏီအဖိုးႀကီးနဲ႕ အဖြားႀကီး ဆီကို သြားၿပီး ဒီစာရြက္ကို အခုမွ ေတြ႕တယ္။ ဒီမွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီးသား မုိ႕ ခုန ရထားခေပးလိုက္ရတာကို ျပန္ေျပာေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကလဲ ေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ သူတုိ႕ နားလည္ပါ့မလားလဲ စိုးရိမ္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားႀကီးက သေဘာေပါက္လြယ္တယ္။ လက္မွတ္ကို ယူၾကည့္ၿပီး သူ႕အဖိုးႀကီးနဲ႕ စကားေတြ ေျပာတယ္။ ေနာက္အဖိုးႀကီး တြဲထဲက ထထြက္သြားတယ္။ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ထုိင္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့ မၾကာဘူး အဖိုးႀကီး ျပန္လာေတာ့ ခုန လက္မွတ္စစ္လဲ ပါလာတယ္။ သူက က်မလက္ထဲက ေငြေခ်ထားတဲ့ ေျပစာ စာရြက္ကေလးကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး သူ႕ခါးက ကရိယာေလးမွာ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္နဲ႕ ေနာက္ေတာ့ ၄၉ ယူရို ျပန္ေပးပါေလေရာ.. ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆုိတာကို စိတ္ပါ လက္ပါေျပာေပးလိုက္တယ္။ ယူရို၅၀ ဆိုတာ နည္းတာႀကီးမွ မဟုတ္တာေနာ္။

အကူအညီေတြေပးခဲ့တဲ့ အဖိုးအဖြား ဂ်ာမန္စံုတြဲ

ရထားစီးတဲ့ ၂ နာရီမွာ အိပ္ဖုိ႕ေတာင္ သတိမရလိုက္ဘူး။ ဂ်ာမဏီထဲက ျဖတ္စီးတဲ့ ျမစ္က ရိုင္းျမစ္ထင္တာပဲ။ ေတာင္ကမ္းပါးေတြမွာ တည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႕ ျမစ္ထဲမွာ သြားေနတဲ့ သေဘာၤေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႕ တဖ်တ္ဖ်တ္ဓါတ္ပံုရိုက္ပစ္တယ္။ ရထားလမ္းရယ္ ျမစ္ရယ ္တခါတေလ ကားလမ္းရယ္ အဲလိုေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး သြားေနတာ ေတြ႕ရရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာလဲ အဲဒီလိုေနရာတခု ရွိတယ္။ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဖယ္ခံုၿမိဳ႕ဖက္ကို သြားရင္ မိုးၿဗဲဆည္ရယ္ ကားလမ္းရယ္ ရထားလမ္းရယ္က နီးနီးေလးနဲ႕ သံုးခု ယွဥ္ေနတယ္။ သိပ္သေဘာက်ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ လွလဲ အရမ္းလွတယ္။ အဲဒီေနရာ ကို ေရာက္တုိင္း ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ရပ္ၾကည့္မိတယ္။ ခုလဲ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး အိပ္ဖို႕ ေမ့သြားတယ္။

ရထားလမ္း ကားလမ္းနဲ႕ ျမစ္ သံုးခု တူယွဥ္တြဲေနတာ မလွဘူးလား...

ျမစ္ထဲမွာ သေဘာၤတစင္းေမာင္းေနတာ လွသလို ေရလည္ထိ ထိုးထြက္္ေနတဲ့ ကၽြန္းေျမေလးကလဲ လြမ္းစရာ

ကိုလံုးၿမိဳနားေရာက္ခါနီးၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ ခုန ဂ်ာမဏီ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး စံုတြဲ ဆင္းသြားတယ္။ က်မကို ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ ခရီးစဥ္ျဖစ္ပါေစတဲ့။ ဆိုက္ေရာက္ရမယ့္ နာရီအရ ကိုလံုးေရာက္ခါနီး ေက်ညာသံကို နားစိုက္ေထာင္ေနရတယ္။ မေတာ္ မၾကားလိုက္ပဲ ၿမိဳ႕ေက်ာ္သြားမွာ စိုးလို႕ေလ။ ကိုလံုးၿမိဳ႕နာမည္ အသံၾကားေတာ့ ရထားတြဲကေန ထြက္ေပါက္ကို ထြက္ေနေတာ့ ဟိုဘက္တြဲက စံုတြဲတတြဲလဲ ထြက္ရပ္ေနတယ္။ ဒါ ကိုလံုးၿမိဳ႕ပါေနာ္ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။

ရထားက ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ရပ္တာမို႕ ဆင္းလိုက္ၿပီး လာႀကိဳမယ့္ အမကို ရွာေနတုန္း ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ အမတေယာက္က ဒီဘက္လာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီအမပဲ ထင္တယ္ လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနတုန္း မခင္မင္းေဇာ္မဟုတ္လား ဆိုၿပီး လာေမးတယ္။ မမာ မဟုတ္လားဟင္ ဆုိၿပီး ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ လာလာ တဲ့ ဘူတာထဲမွာ ညီမသူငယ္ခ်င္းမိသားစုလဲ ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ( တကယ္ဆို မမာက က်မကို ဘေလာ့ထဲက ဓါတ္ပံုပဲ ျမင္ဖူးတာပါ။ ဖုန္းေတြ ေျပာေနေပမယ့္ လူခ်င္းတခါမွမဆံုဖူးဘူး။ မမာရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ဘေလာ္ဂါ ႏွင္းခါးမုိးတို႕ရဲ႕ အမႈတြဲတူေတြေလ။ ဒီခရီးကိုလာမယ္ဆုိေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဖုန္းေတြ အီးေမလး္ေတြက ဆက္သြယ္လို႕ မရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မမာတုိ႕ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဖုန္းေခၚ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေသးလားေမးျမန္းၿပီး လာခဲ့ရတာပါ။ မမာက သူအဲဒီေန႕ အလုပ္အားတယ္ လာႀကိဳေပးမယ္ ေျပာလို႕ အားလံုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့ရတယ္။ မလာခင္ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေပၚက ဓါတ္ပံုေတြကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ခဲ့ရေသးတယ္တဲ့။ သူတုိ႕ မိသားစုကေတာ့ က်မအမ်ိဳးသားနဲ႕ ကိုႏွင္းခါးမိုး တုိ႕ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္၀တ္ေက်တာကေတာ့ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွ သိလို႕ ေျပာရေလာက္ပါတယ္။ )

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

ဂ်ာမဏီကို ေရာက္ခဲ့တယ္...

အင္တာနက္ပ်က္ေနေတာ့ တီဗြီခ်ည္း ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႏို၀င္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕က ဘာလင္တံတိုင္းၿပိဳတဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ သတင္းေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ဂ်ာမဏီကို အလည္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့တာေလး ေရးခ်င္လာမိတယ္။( မႏွစ္က ႏွစ္သစ္ကူးကို ဂ်ာမဏီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုခဲ့တယ္။)

အဲဒီဂ်ာမဏီခရီးစဥ္ရဲ႕ စီစဥ္သူအစက ဒိန္းမတ္ကို လာခဲ့ပါလို႕ ဘေလာ့စီေဘာက္ကေန လာဖိတ္တဲ့ ကိုသက္ဦးပါပဲ။ က်မ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္ေနတုန္း ဒိန္းမတ္ကို လာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚၿပီးေတာ့ က်မက ဆက္သြယ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းေတာ့ က်မသြားခ်င္တဲ့ ရက္မွာ သူတုိ႕က ဂ်ာမဏီကို သြားဖို႕စီစဥ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဗီဇာလဲ ထပ္ယူစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ က်မလဲ ဂ်ာမဏီထိ လိုက္လာမယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူနဲ႕ ဆံုမယ့္ ၿမိဳ႕ကို သြားဖို႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစ်းၾကည့္တာ ၀ယ္ေပးတာ အကုန္လံုးကို စီစဥ္ေပးပါေတာ့တယ္။
ဆိုက္ေရာက္မယ့္ ေလဆိပ္ကိုပါ လာႀကိဳေပးပါ့မယ္တဲ့…
အမေလး ၀မ္းသာလိုက္တာေပါ့… လာခဲ့မယ္.. စိတ္ခ်လို႕ ..
က်မကလဲ လမ္းသလားေနရမယ္ဆုိ ႏွစ္ခါမေခၚရတဲ့ လူဆိုေတာ့ မမိုက္လားးး။ ေနာက္ၿပီး ဂ်ာမဏီမွာ က်မနဲ႕ သူငယ္တန္းကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေကာလိပ္မွာ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားစံုတြဲကလဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ တၿမိဳ႕တည္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလမ္းကို က်မမသြားရင္ ဘယ္သူသြားမလဲေနာ္….။ ဒီလိုနဲ႕ ဂ်ာမဏီက ဖရန္႕ဖြတ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးၿပီး သြားခဲ့တယ္။

ရထားေစာင့္ေတာ့ ဘူတာမွာ လူကလဲ ရွင္းလြန္းလို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္တာ..

ေနာ္ေ၀းကေန ဘတ္ဂ်က္ေလယာဥ္စီးေတာ့ အသြားမွာ အခြန္ပဲေဆာင္ရတယ္။ ေလယာဥ္ခက ဖရီးေလ … ဟဟ။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အ၀တ္ ၂ စံုထည့္ၿပီး ဒီတုိင္းသြားလိုက္တာပဲ။ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံ ေအာ္စလိုေလယာဥ္ကြင္းကေန ဂ်ာမဏီ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ အနားက ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးရတာ ၂ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ အထြက္ေပါက္နားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုသက္ဦးကို တန္းေတြ႕တာပဲ။ ရွာစရာေတာင္မလိုဘူး။ ကိုသက္ဦးက နာရီမွားၿပီး ေစာေရာက္ေနတာတဲ့။ အားနာစရာေတာ့ ေကာင္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းကေန ဖရန္႕ဖြတ္ကို ကားစီးဖို႕ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ ၁၂ ယူရို က်တယ္။ ကားက နည္းနည္းေစာင့္ရမယ္ဆုိလို႕ အျပင္မွာေအးတာနဲ႕ အထဲကို ျပန္၀င္ၿပီးေစာင့္ရတယ္။
၂နာရီၾကာ ကားစီးၿပီး ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္တယ္။ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာႀကီးကေန ကိုသက္ဦးတည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ရထားတဆင့္စီးရေသးတယ္။ ကိုသက္ဦးက ရထားလက္မွတ္အပိုတေစာင္ပါ ယူလာေတာ့ က်မအတြက္ လက္မွတ္ထပ္၀ယ္စရာ မလိုဘူးေပါ့။

ထိုင္ေစာင့္ဖို႕ ခံုေလးေတြက မုိက္တယ္ေနာ္

ဒါနဲ႕ပဲ ကား တဆင့္ ရထားတဆင့္စီးၿပီး ကိုသက္ဦးတုိ႕ တည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ အိမ္မွာလဲ ကိုသက္ဦး မေဟသီရဲ႕ လက္ရာဟင္းေတြ အစံုအလင္နဲ႕ ညစာထမင္းစားဖို႕ ေစာင့္ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ကိုသက္ဦးမေဟသီက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသလို သမီးေတြကလဲ အေခ်ာေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ( တကယ္ေျပာတာ) ကိုသက္ဦးရဲ႕ မိသားစုက မဲေဆာက္ကို ေရာက္ဖူးေတာ့ မဲေဆာက္က အသိမိတ္ေဆြေတြ သတင္းေမး ေနာက္ အလာပသလာပေတြ ေျပာၿပီး က်မကို အိပ္ခိုင္းတယ္။ မနက္က် ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕က ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလည္မယ္လို႕ ေျပာတယ္ ေနာက္ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္မယ္ တဲ့။ အိပ္ဆုိေတာ့လဲ အိပ္ရတာပဲေပါ့။ ဒီခရီးစဥ္မွာ သူက ဒါရိုက္တာႀကီးကိုးးး။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသြားလမ္းကေလး

ေနာက္ေန႕ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အရင္သြားတယ္။ က်မကလဲ ေရာက္တဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႕လဲ မဲေဆာက္မွာ ခင္ေနေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေလး ရိုက္သြားဦးမယ္ဆုိၿပီး ကင္မရာကို အသင့္ျပင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလဲ ရပါတယ္တဲ့။ အဆင္ကိုေျပလို႕။ အဲဒီက ၿပီးေတာ့ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။

စီးပြားေရးၿမိဳ႕တဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ လူရွင္းလိုက္တာ(ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕ ရံုးေတြမွာ လူေတာင္မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕)

ဖရန္႕ဖြတ္ ၿမိဳ႕ဟာ ဂ်ာမဏီရဲ႕ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တာမို႕ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ကုမၸဏီေတြ၊ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္စည္းကားတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆုိင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာကို တရုပ္ေတြကဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီဆုိင္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ရွိတယ္။ တၿမိဳ႕တည္းမွာ ျမန္မာ ငါးရာေက်ာ္ရွိတယ္။ က်မလာလည္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္႕ႏွံ႕တာလဲ ျမန္တယ္။ ဘူတာမွာ အလုပ္တခုနဲ႕ တခု အေျပာင္း အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြ စုေတြ႕ၾကေလ့ ရွိတာမို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ာမဏီက ေအာ္စလိုေလာက္မေအးေပမယ့္ အပူခ်ိန္ကေတာ့ မိုင္းနပ္ ပါပဲ။ က်မေရာက္တုန္းက မိုင္းနပ္ သရီး စင္တီဂရိတ္ထင္တယ္။

ကားေတြမ်ားပံုက ခြင့္ယူၿပီး နယူးရီးယားႀကိဳဖို႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကသတဲ့

စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေလေတာ့ ကားေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေနာ္ေ၀းက လာတဲ့က်မကေတာ့ ေနာ္ေ၀းမွာ ကားသိပ္မေတြ႕ရသေလာက္ လမ္းမေပၚကားက်ပ္ေနတဲ့ ဂ်ာမဏီကျမင္ကြင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာေသးတယ္။ ေနာက္ စီးပြားေရးရဲ႕ အဓိက ေငြေၾကးအျဖစ္ ယူရိုေငြကို သံုးတဲ့ ဂ်ာမဏီမွာ ယူရိုသေကၤတ နဲ႕လဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ရတယ္လို႕ ကိုသက္ဦးက အႀကံေပးတာနဲ႕ အဲဒီေရွ႕ကိုလဲ အေရာက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ေသးတယ္။

ယူရိုေငြေတြ ကိုင္မသံုးႏုိင္ေပမယ့္ ယူရိုတံဆိပ္ႀကီးနဲ႕ေတာ့ မစိမ္းပါဘူး လို႕ သက္ေသျပဖို႕

ရထားစီးလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႕ ကိုသက္ဦးက ေစ်းသက္သာၿပီး စားလို႕ေကာင္းတဲ့ တရုပ္ဆုိင္တဆိုင္ကို ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။ က်မတို႕လဲ ေတြ႕တဲ့ တရုပ္ဆုိင္ကို ၀င္လိုက္ၿပီး ထုိင္ၿပီးမွ ဆုိင္မွားသြားၿပီတဲ့။ ေနပါေစေတာ့ ဒီဆိုင္မွာပဲ စားေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး မစားရတာ ၾကာေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္မွာစားတယ္။ ကိုသက္ဦးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ။ ဘာေသာက္မလဲ ဆုိေတာ့
ကိုသက္ဦးက ကိုကာကိုလာ က်မက ေရ မွာလိုက္တယ္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ရွင္းေတာ့ ကုတ္နဲ႕ ေရက ေစ်းတူတူပဲ။ ဟိ က်မက ေရဆို အလကားရမယ္ထင္တာေလ။ (က်မက အခ်ိဳရည္လဲ မႀကိဳက္ပါ) ဒါေပမယ့္ ဆိုဒါေရေတြ မဟုတ္တာမို႕ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ပါေသးတယ္။ ဆြီဒင္မွာတုန္းက ေရမွာတိုင္း ဆိုဒါခ်ည္း ေသာက္ေနရတာကိုး။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြေနတဲ့ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႕ ဘူတာကို သြားရပါတယ္။ ေအာ္စလိုမွာ ကတည္းက ဖရန္႕ဖြတ္ကေန ကိုလံုးသြားဖို႕ ရထားလက္မွတ္ကိုလဲ ႀကိဳ၀ယ္ဖို႕ ေျပာထားတာမို႕ အင္တာနက္ထဲကပဲ ကိုသက္ဦးက ၀ယ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒါ ေနရာ လက္မွတ္ကေလးနဲ႕ ေငြရွင္းၿပီးတဲ့ လက္မွတ္ေလးကို က်မကို ေသေသခ်ာခ်ာေပးထားတယ္။ ေငြရွင္းၿပီးသား လက္မွတ္ကေတာ့ ျပစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္ ေနရာလက္မွတ္ကေတာ့ ျပရမယ္ထင္တယ္နဲ႕ က်မတုိ႕ ျမန္မာျပည္ထံုးစံအတုိင္း စဥ္းစားလို႕လက္မွတ္ကို သိမ္္းၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘူတာရံု

စီးသြားရမယ့္ ရထားနဲ႕အတူ..

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

အခ်စ္ဆုိသည္မွာ....

ခ်စ္တတ္သူမ်ားသာ ဖတ္ရန္...
၁)
ၿခံ၀န္းခပ္ေသးေသးထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္ထဲကို ၀င္လာကတည္းက စိတ္ထဲက ေလးလံေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားေနရသည္။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ မေတြ႕ရတဲ့ ေမာင့္သြင္ျပင္ကို ဘယ္လိုေနမလဲ ခန္႕မွန္းႏုိင္ဖို႕ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေသခ်ာေတာ့။ ေစ့ရံုေစ့ထားတဲ့ ၿခံ၀န္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္းလွမ္းလာခဲ့သည္။ ၿခံထဲက သိပ္မက်ယ္တဲ့ ေျမကေလးမွာပဲ ပန္းပင္မ်ိဳးစံုစိုက္ထားတဲ့ စင္ေလးနဲ႕ သီးပင္တခ်ိဳ႕ကို စိမ္းစိမ္စုိစိုေတြ႕ရေတာ့ ေမာင္က အသက္ႀကီးလာေတာ့ အပင္စုိက္ဖို႕ ၀ါသနာမ်ား ပါလာၿပီလားလို႕ ေတြးမိေသးသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္ထားတာမို႕ တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း အိမ္ထဲကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿပီး လူရိပ္လူေယာင္မျမင္ရတဲ့ အိမ္ကေလးရဲ႕ နံရံက ေမာင့္ဓါတ္ပံုကိုေတြ႕မိေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ေမာင္ေနတာ ေသခ်ာတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္တမ်ိဳးနဲ႕ အားတက္လာသလိုလို ခံစားမိသည္။

ဘယ္လိုအသံထြက္ေခၚရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕လဲ ရွင္ဆုိတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အေဒၚႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အသံကို စၾကားရၿပီး လူကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ေမာင့္နာမည္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ ပါ ေျပာလိုက္တဲ့အသံက ဘာေၾကာင့္မ်ား တုိးလြန္းသြားရပါသလဲ။ ေအာ္ အျပင္ခဏသြားတယ္။ အထဲမွာ ၀င္ေစာင့္ပါဦးေနာ္။ ျပန္လာေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ စကားသံေအာက္မွာ အိမ္ထဲကိုလွမ္း၀င္လိုက္မိသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင့္ ဓါတ္ပံုတပံုတည္းကလြဲၿပီး ဘာဓါတ္ပံုမွ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။

ခုန အေဒၚႀကီးက ေသာက္ေရတခြက္ကို ကမ္းေပးရင္း သမီးေရလို႕ လွမ္းေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ကေလးေသးေသးေလးကို ခ်ီၿပီးထြက္လာတဲ့ သူ႕သမီးနဲ႕လဲ မိတ္ဆက္ေပးေနျပန္သည္။ မီးထြက္တာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သူတုိ႕မွာလဲ ဒီသမီးတေယာက္တည္းသာ ရွိတဲ့အေၾကာင္း ဒါ့ေၾကာင့္ သမီးေနာက္ကိုလိုက္ေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သားမက္ကလဲ သေဘာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေျပာေနတာကို အလိုက္သင့္ နားေထာင္ရင္း ေမာင္အျမန္ျပန္လာပါေစ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

ေမာင့္နာမည္ေခၚသံၾကားၿပီး ဘာေတာ္လဲ ေမးတဲ့ေမးခြန္းမွာေတာ့ က်မ သူ႕အမ်ိဳးသမီးပါလို႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္ ထင္သည္။ ပ်က္ယြင္းသြားတဲ့ သူတို႕ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို က်မတအံ့တၾသ ေငးၾကည့္မိသည္။ ငါဘာမ်ား မွားေျပာမိပါလိမ့္။ ေနာက္ ေခါင္းထဲမွာ လင္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားသလို ဖ်တ္ကနဲ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ စကားလံုးေတြ သြန္ခ်ေအာ္ဟစ္ပစ္မိၿပီ။

ေမာလိုက္တာ…. ေမာလိုက္တာ…… ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေနသံေတြ ၾကားမွာ ခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခၚသံတခုကို ၾကားလိုက္မိသလို လို…. ဒါေမာင့္အသံပဲ…. ေမာင္… ေမာင္ .. ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚက ယူက်ံဴးမရ နာက်င္ေၾကကြဲေနပံုကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားရၿပီ။ ေမာင္ ရယ္….။
------
------


၂)
…………
ေအာ္……
လာသြားတယ္…
………
……………..
ေအးးး ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းမိန္းမ မနက္က ငါ့မိန္းမ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီကို လာသြားတယ္။ ဘာေတြလာေျပာလဲ မသိပါဘူး။ ငါ့ႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ ျပန္ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာလဲ မေကာင္းဘူး။
……………..
............
ေဟ့ေကာင္ .. အဲဒါ အခ်စ္ကြ…

၃)
အဲဒီမ်က္လံုး အဲဒီအၾကည့္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး ေမာင္…
ကိုယ္အဲလုိၾကည့္ဖူးလို႕လား…..
ျမင္ဖူးလိုက္တယ္ေမာင္… တကယ့္ကို မခံစားႏုိင္တဲ့ အၾကည့္……… အမွားက်ဴးလြန္မိလို႕ ေနာင္တရသလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ၿပီး ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္း ဆိုတဲ့အၾကည့္။ အခ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပ်ာ္၀င္ေနရက္နဲ႕ ထားခဲ့ရတဲ့ အၾကည့္….
ဘယ္မွာလဲ ခ်စ္ရာ………တကယ္လဲ မဟုတ္ပဲနဲ႕……
အိပ္မက္ကို အိပ္မက္လို ထားပါ ခ်စ္ရာ….. ခ်စ္ ဟိုတေလာက ဆက္တုိက္ၾကားတဲ့ သတင္းေတြကို စိတ္ထဲမွာ စြဲၿပီး ျဖစ္တာပဲ ။
အင္းးးး ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ ဒါေပမယ့္ မေမ့ဘူး………. အဲဒီအၾကည့္…….
အိပ္မက္မုိ႕လို႕ေတာ္ေတာ့တယ္။
ဟားဟားးးး
အဲဒါ ေမာင့္ေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ရဲ႕ အခ်စ္ပဲ မဟုတ္လားးးး
……….
………..
၄)
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ…… အံ့ၾသမႈမ်ားနဲ႕ဆန္းၾကယ္ေသာအရာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ ……လူသားတုိင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားထက္အရွင္သခင္
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. ေၾကကြဲျခင္းနဲ႕မ်က္ရည္တုိ႕ရဲ႕ကဗ်ာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. ခံစားခ်က္တုိ႕ေမြးဖြားရာေနရာ
……………
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ…… ၾကည္ႏူးၾကတဲ့အခိုက္ လမင္းတရာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ ေနမင္းကေဋကဋာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……. တားဆီးတတ္တဲ့အိပ္စက္ျခင္းမ်ားစြာ
အခ်စ္ဆုိသည္မွာ…… အိပ္မက္မ်ားရဲ႕အာရုဏ္ဦးအလွတရား
……….
တကယ္ဆုိရင္….. အခ်စ္ဟာေျဖရွင္းမရတဲ့ျပႆနာ
တကယ္ဆုိရင္….. အခ်စ္ဟာအေျဖရွာမရတဲ့ပုစၧာ
ငါကိုယ္တုိင္အခ်စ္ဟာ.. ဘာလဲမသိေတာ့ပါ
တခါတရံအခ်စ္ဆုိတဲ့အရာနဲ႕ ဆံုဆည္းလုိက္ခ်င္တယ္
တခါတရံေတာ့….. အခ်စ္နဲ႕ေ၀းခ်င္တယ္……..။

(ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ ၂ ေခြတြဲထဲက ဒီသီခ်င္းကို ခုတေလာ ခဏခဏ ဖြင့္ၾကည့္ နားေထာင္ လိုက္လို႕ ဆိုညည္းမိေနတယ္။ ဒီသီခ်င္း ယူက်ဳ႕မွာ တင္ထားတာ ရွိရင္ တေယာက္ေယာက္ လင့္ လာေပးပါေနာ္။)
(တန္ခူးအတြက္ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႕လိုက္ဖက္ႏုိင္မယ့္ စိတ္ကူးယဥ္ေရးဖြဲ႕မႈေလးကို လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္၊ ေနာက္က်မွ ေရးေပးလို႕ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

နီကိုရဲ အတြက္ ေရးတဲ့စာ

စာေရးဆရာ နီကုိရဲ ဆံုးတာကို မ်က္ႏွာ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မေနာ္ေရးမွ သိလိုက္ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူနဲ႕ ျပန္ဆံုရဦးမယ္လို႕ ေတြးထားတာ။

တေလာက ခ်င္းမုိင္ေရာက္တုန္းကေတာင္ တူးတူးသာနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းေျပာမိေသးတယ္။ သူ႕စာအုပ္အသစ္မထြက္ႏုိင္တာ ထုတ္ေ၀သူက ညစ္ပတ္ထားတဲ့အေၾကာင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ေျပာျဖစ္တယ္။ အႏုပညာသမားကေတာ့ စီးပြားေရး ဘယ္သိပါ့မလဲေလ။ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းလွခ်ည္လား ထင္ၿပီး အဲဒီလူကို ပစ္ယံုတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ စိတ္ညစ္ခဲ့ရမယ္။ အႏုပညာသမားမို႕လဲ ပိုခံစားတတ္ခဲ့လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သူနဲ႕ က်မကလဲ ဆံုေတြ႕ခင္မင္ခဲ့ပံုက ရိုးပါတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ေတာ့ ေလထန္ကုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းခက္မာနဲ႕ တူတူ သြားသြားထုိင္တတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ခင္ခဲ့တာပဲ ၊ သူက ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္ လကၡဏာၾကည့္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီး ခင္မင္ဖို႕ လြယ္ကူတယ္။ လက္ကေလး ထုိးေပးၿပီး အပ်င္းေျပ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အုပ္စုက က်မတို႕ခက္မာတုိ႕ ေမၿငိမ္းတုိ႕ေပါ့။ အဲဒီ ၉၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ၉၆ ႏွစ္စ ပိုင္းေတြမွာ တနလၤာသမီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေမၿငိမ္း၊ ခက္မာ၊ မုိခ်ာ့၊ မိုးခ်ိဳသင္း၊ ေကသီ ၊ က်မ ဆုိတဲ့ ခင္မင္းေဇာ္တုိ႕ က်ားမေတြ ဆံုေတြ႕ၿပီး မခြဲပဲ တတြဲတြဲ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ရက္စြဲေတြေပါ့။

ဗြီဒီယို ကင္မရာတလံုးနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ က်မေနာက္ကို ကင္မရာအိတ္ထမ္းၿပီး မၾကည္ ဟုိလူေတြ ရိုက္ပါလား။ ဒီရႈခင္းမုိက္တယ္ ရိုက္ရိုက္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးတတ္တာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ မျဖစ္ေသးတဲ့ စာေရးဆရာေပါက္စ နီကိုရဲေခၚ ကိုရဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႕စာေတြက မဂၢဇင္းေတြမွာေတာ့ နာမည္ထြက္ေနၿပီ။ ၾကည္ျပာေရာင္နဂၢတစ္မ်ားထဲက မသီတာကို နာမည္ေျပာင္းေပးရတဲ့အခ်ိန္လဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

သူနဲ႕ က်မက ညေနေစာပိုင္းေတြမွာ က်မအလုပ္လုပ္တဲ့ ၃၇လမ္းထဲက ရံုးခန္းမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ၿပီး သူေရာက္တာနဲ႕ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ညေစ်းဘက္ေတြ။ တခါတေလ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားဘက္ေတြ ။ ဘယ္မွ သိပ္မသြားခ်င္ရင္ ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႕အေနာ္ရထားလမ္း အနီးအနားက ပလက္ေဖာင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ေရာင္းေနတဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ စည္ကားေနတာမ်ိဳးေတြကို လုိက္ လိုက္ရိုက္ရတယ္။ က်မအဲဒီတုန္းက ကိုင္တဲ့ ဗြီဒီယိုကင္မရာကလဲ ခုလိုေသးေသးေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ပုခံုးမွာထမ္းရတယ္ ၊ ေနာက္ခုလို ေမာ္နီတာေသးေသးေလး မပါတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္ရတဲ့ ကင္မရာအႀကီး။ ဒီေတာ့ ရိုက္စရာ ရွိတာ ရိုက္ၿပီးရင္ သူက ေပးအမ က်ေနာ့္ကိုေပးဆိုၿပီး ကိုင္ေပးထားတာပဲ။ သူရိုက္ေစခ်င္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဆုိ အမ ရိုက္ ရိုက္ဆိုၿပီး အတင္းေခၚေတာ့တာ။

က်မတို႕ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြကို ပထမဆံုး ရိုက္တုန္းက ထင္တယ္။ ေစ်းသည္ေတြက ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး ေျပးမယ္လုပ္လို႕ ။ မနည္းလိုက္ဆြဲရတယ္။ က်မတုိ႕ အေပ်ာ္ရိုက္တာပါ ။ အရုိက္က်င့္ေနတာပါဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရွင္းျပ လုပ္ရတယ္။ ဘာလို႕ ထြက္ေျပးတာလဲ ေျပာေတာ့ စည္ပင္က လာရိုက္တာ မွတ္လို႕တဲ့။

နီကိုရဲ ဆီမွာ ထူးျခားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ က်မ ျမင္ဖူးသမွ်လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ အရင္းႀကီးမယ္ အဖ်ားရႈးရႈးသြယ္သြယ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလးေထာင့္လက္ စသျဖင့္ ရွိေပမယ့္ သူ႕လက္ကေတာ့ အရင္းက ေသးၿပီး အဖ်ားပိုင္း ပထမဆစ္က ႀကီးေနတယ္။ က်မက သူ႕လက္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး နင္က ဒီလက္ေၾကာင့္ ဒါ့ထက္နာမည္ႀကီးတဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ္လို႕ေတာင္ ျပန္ေနာက္ခဲ့ေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လြိဳင္ေကာ္ဖက္ေရာက္ ... ေနာက္ စာေပနယ္က အားလံုးနဲ႕ အဆက္ျပတ္သေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းမွာ ခက္မာက ပုသိမ္အိမ္ကိုလာလည္တယ္။ အိမ္မွာအိပ္ခါနီး ညဘက္က်ေတာ့ သတိတရ ဘယ္သူရွိေသးလား သူဘာလုပ္ေနလဲ ေလွ်ာက္ေမးေနတုန္း ခက္မာက ျဗဳန္းကနဲ အမ နီကိုရဲဆီ ဖုန္းဆက္မလား သူ႕ဟန္းဖုန္းနံပါတ္ က်မဆီမွာ ရွိတယ္တဲ့။ ေအး ဆက္ၾကည္ရေအာင္ ဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ အမ ပုသိမ္ျပန္ေရာက္ေနသလား။ ကေလး ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ အကုိေရာ ဘယ္မွာလဲ ေမးခြန္းေတြခ်ည္း ေမးျဖစ္ၾကတယ္။ ေအး ဒီတခါ ရန္ကုန္လာရင္ ေလထန္ကုန္းကို လာလည္ဦးမယ္ဆုိေတာ့ ေလထန္ကုန္းက သိပ္မစည္ေတာ့ဘူး အမရဲ႕။ ခု ဂ်က္ကာ တခုေျပာင္းထုိင္တယ္ တဲ့။
ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္ေပမယ့္ မဆံုျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေလထန္ကုန္းမဟုတ္ပဲ ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ အင္း၀ စာအုပ္ဆုိင္နားက နာမည္ေမ့ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးအေမေတြျဖစ္ေနေတာ့ အရင္ကလို တေမ့တေမာ မထုိင္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

မေတြျဖစ္တာ ၾကာေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ဒီလဆန္းပိုင္းကပဲ သူ႕အေၾကာင္းကို သတိတရေျပာျဖစ္ၿပီး ခုေတာ့ သူဆံုးၿပီတဲ့။ အႏုပညာသမားေတြမွာ ကိုယ္မွန္ေနတာကိုေတာင္ စီးပြားေရးသမားရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈထဲက ရုန္းထြက္ဖုိ႕ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္ခဲ့လို႕ ေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၴဳေတြ မထုတ္ႏုိင္ပဲ ပရိသတ္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္း အဲလိုျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားေတြက သူ႕ကို အသက္တုိေစတာျဖစ္မွာပဲ။

ေပ်ာ္စရာေတြ အေရးေကာင္းခဲ့တဲ့ နီကိုရဲ ဆုိတဲ့ ရိုးသားတဲ့ ကိုရဲ၀င္း တေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ရွိပါေစလို႕ပဲ အမ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဗြီဒီယို ကင္မရာ ကိုင္တိုင္း သတိရေနဆဲပါ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

အားက်မခံ ...

ဘေလာ္ဂါေတြလဲ ခုတေလာ စားစရာေတြခ်ည္း တင္ေနတယ္။ သူတုိ႕ ၀ါးတီးေတြကို သူမ်ား သားရည္က်ေအာင္ ရက္စက္လြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုတုန္းက စားခဲ့တာေလးေတြထဲက ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ သတိရၿပီး ရိုက္မိတာေလးေတြ တင္ေပးလိုက္တယ္။(စားစရာေတြကို စားရေတာ့မယ္ ဆုိတာနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ အၿမဲပဲ ေမ့ၿပီး ကုန္ခါနီးမွ သတိရတတ္လြန္းလို႕ပါ)။ ၀ဋ္လိုက္ၾကပါကုန္။

ဒါက ေအာ္စလို တရုပ္ဆုိင္က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႕ ဘဲကင္

ဒါက ေအာ္စလိုက ေပၚတူဂီ ထမင္းပဲ သူက ေထာပတ္ထမင္းနဲ႕ တူတယ၊္ ပဲဟင္းကို ပ်စ္ပ်စ္ခ်က္ၿပီး အနီေရာင္ဆိုးထားတယ္၊ သိုးသားနဲ႕ စားခဲ့တယ္

ဒါကေတာ့ ေအာ္စလိုမွာ ေရာင္းတဲ့ ဂ်ပန္ဆူရွီ

ဒါက ဆြီဒင္ရိုးရာအစားအစာ၊ အားလူမီးဖုတ္ ၀က္သားကင္ ၊ ေျပာင္းဆန္

ဆြီဒင္မွာ စားရတဲ့ အားလူးကိုေျခၿပီးေၾကာ္ထားတာနဲ႕ ၀က္ေပါင္ေျခာက္

ဘာေတြ ဘယ္လုိပဲ ေစ်းႀကီးႀကီး ၊ ကိုယ့္ဖာသာခ်က္တဲ့ သီးစံုခ်ဥ္ရည္ဟင္းေလးေလာက္ ဘယ္ဟင္းက ေကာင္းမလဲ။ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္၊ ဒန္႕သလြန္သီး၊ ရံုးပတီသီး၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ အာလူး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊( လက္က်န္ေပါင္းစုဟင္း)

ဒါက ဘေလာ္ဂါ တူးတူးသာ အိမ္ကိုလာလည္တုန္းက လုပ္စားတဲ့အသုတ္စံု

၀က္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳတ္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ငပိခ်က္၊ သရက္သီးတို႕စရာ
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာက ထမင္းနဲ႕ဟင္းသာ စားလို႕အေကာင္းဆံုး

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အပိုင္း ၂ ၊ အခန္း ၁၂

အခန္း(၁၂)

ေထာင္ဆိုတာ ေနတတ္ရင္ အက်ယ္ႀကီးပါလို႕ ေျပာတတ္တဲ့ ေထာင္ထဲ၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္သူေတြရဲ႕ စကားေတြလိုပါပဲ။ ေထာင္ထဲကုိ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ ဆုိၿပီး ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႕ ၀င္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွိလာသလို ၀င္လာသမွ်ကလဲ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူေတြ မ်ားေနေတာ့ သိပ္ၾကမ္းတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမေတြလဲ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္ၾကတယ္။ သူတုိ႕ေတြက အစပိုင္းမွာ သာမန္ရာဇ၀တ္မႈသည္ေတြလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံခဲ့ေပမယ့္ ေျခာက္လဲ မေၾကာက္ ၊ေျမွာက္လဲ မေျမာက္တဲ့ သူေတြဆိုတာ သိလာေတာ့ ပံုမွန္ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ေနာက္ အႀကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ သူတို႕ မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပႏိုင္ ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတာ လက္ေတြ႕ သိလာေတာ့ ဆက္ဆံေရးက ထင္သေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူး။ ေနတတ္ရင္ က်ယ္လာတဲ့ သေဘာပဲ ထင္ပါရဲ႕။

အျပင္မွာ သူတို႕ ေမးခြင့္မႀကံဳတဲ့ ၈ေလးလံုးတုန္းက ရန္ကုန္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဘုန္းေမာ္ ေသနတ္ပစ္ခံရတဲ့ေန႕ကအေျခအေနေတြ၊ ေရဒီယိုက သတင္းမွာ တလြဲေက်ညာေတာ့ ေဒါသထြက္ၾကရတာေတြ စံုေနတာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြက ၿမိဳ႕အလိုက္ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အေပ်ာ္ခရီးစဥ္ေတြကို စီကာပတ္ကံုးနားေထာင္ခ်င္လို႕ ခဏခဏ ျပန္ေျပာျပၾကရတယ္။ အဲဒီပစ္ကနစ္မွာ ကစားတဲ့ နည္းေတြကိုလဲ သင္ေပးရေသးတယ္။ က်မက ဂိမ္းမာစတာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ တေယာက္က သြားေထာင္လို႕ သူတို႕ကို ကစားနည္းေတြ ေရးေပးပါ တဲ့ ။ ဟဲ့ နင္တုိ႕ကဘယ္မွာ သြားေဆာ့မွာတုန္း လို႕ ခပ္ရိရိ ေမးေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့တဲ့ သူတုိ႕ကလဲ အားက်မခံ။

တခ်ိဳ႕ ေထာင္မႈးအဆင့္ေတြက ဒီမုိကေရစီလူထု လႈပ္ရွားမႈကို ေထာက္ခံတယ္။ သူတုိ႕ သိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြကို လာလာေမးၿပီး လာနားေထာင္ တတ္တယ္။ အစက ကိုယ္ကလဲ ေျပာရမလား မေျပာရဘူးလား ဇေ၀ဇ၀ါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လဲ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ ။ ရသေလာက ္ေျပာမယ္ စည္းရံုးမယ္္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ေျပာျပျဖစ္ေတာ့တယ္။

ေထာင္၀န္ထမ္းေတြထဲမွာ ေကာင္းတဲ့လူလဲ ရွိတယ္ဆုိတာ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ နယ္ေျမတုိင္းမွာ လူေကာင္းလူဆိုး ရွိေနတာပဲ ဆုိတာမ်ိဳးကို လက္ေတြ႕ သိလာတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကိုယ့္လိုပဲ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ လူေတြထဲကပဲ ဒီအဖြဲ႕ကစည္းလံုးေတာ့ ျဖိဳခြဲခ်င္စိတ္နဲ႕ ေသြးခြဲစကားေတြကို ဆိုတာေတြ လဲ ႀကံဳလာရတယ္။ အေသးအဖြဲေလးေတြကို တေန႕နည္းနည္းလာေျပာတာမ်ိဳးေပါ့။ က်မကိုခဏခဏ လာအေျပာဆံုးက ရိကၡာကိုင္တာကို က်မတုိ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ အငယ္ဆံုးကို ေပးထားတယ္။ အဲဒီတေယာက္က ၀က္အူေခ်ာင္းေတြကို ဘယ္လိုယူစားတယ္ ဘယ္မုန္႕ကို ဘယ္လို္္ခိုးစားတယ္ ဘယ္သူက ဘယ္သူနဲ႕ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ လာေျပာတဲ့လူကို က်မတုိ႕က အကုန္စြန္႕ႏုိင္လို႕ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တာလို႕ ဒီေတာ့ အစားတလုပ္အတြက္ စကားတခြန္းအတြက္ ဘာမွ ေနာက္ဆံမတင္းဘူးလို႕ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။

က်မကို ေျပာသလိုပဲ ေနာက္လူေတြကိုလဲ အဲလိုေျပာတာေတြ ရွိတယ္။ က်မတို႕ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေနတဲ့ တေလွ်ာက္လံုး အဲလို အစားအေသာက္ကိစၥေတြနဲ႕ စကားမ်ားတာ တခါမွမျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။

ေနာက္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ျပန္သတိရတဲ့အထဲမွာ ေထာင္ထဲက ဖုန္းေမာ္ေန႕လိုမ်ိဳး ။ ၈ေလးလံုးေန႕ေတြ အာဇာနည္ေန႕ေတြလိုမ်ိ္ဳး အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေတြမွာ ရွိတဲ့လူေလးနဲ႕ မိန္းမေထာင္ရဲ႕ ေထာင့္တခုခုမွာ အားလံုးၿငိမ္သက္ ၈ စကၠန္႕တုိ႕ ၊ အားလံုးအေလးျပဳတုိ႕ ခိုးလုပ္ၾကရတာေလးေတြပါပဲ။ အဲဒီလို အခမ္းအနားမ်ိဳးကို လံုး၀ လုပ္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မရရေအာင္ခိုးလုပ္ၾကရတယ္။ တခါတေလ မနက္အေစာႀကီး ထလုပ္ၾကတယ္။ တခန္းနဲ႕တခန္း အခ်က္ျပအသံေပးၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနတာမ်ိဳးကို ေသခ်ာ လုပ္ၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာမလြယ္ရင္ ေန႕လည္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ညေန တန္းပိတ္ခါနီး အဲလိုပဲ အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး လုပ္ၾကတာပဲ။ ေနာက္ အဲဒီေန႕ နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္ရစရာ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တယ္ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးၾက ျငင္းခုန္ၾကနဲ႕ အခမ္းအနားကို အသက္၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။

အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ လုပ္လာရေတာ့ အျပင္မွာ လဲ အဲလိုေန႕ေတြမွာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း တိတ္တဆိတ္ဆက္သြယ္ လုပ္တဲ့ အက်င့္ပါလာတယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ေရာက္ေတာ့လဲ လူစံုႏိုင္သမွ် ဆံုၿပီး လဘက္ရည္ဆုိင္လို အေအးဆုိင္လိုမ်ိဳးမွာ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္ၿပီး ၈ စကၠန္႕ တိတ္ဆိတ္ေနတာမ်ိဳးကို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပင္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲလို သတိတရ လုပ္ျဖစ္တာကိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနမိၾကတယ္။

ဒီလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ တခ်ိဳ႕ေန႕ေတြကို အေလးအျမတ္ျပဳတာ မေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။ လံုၿခံဳေရးေၾကာင့္ ေငြေရးေၾကးေရးေၾကာင့္ ဆုိတာေတြ သိလာရေတာ့ ေထာင္ထဲမွာနဲ႕ ေထာင္ျပင္ေရာက္တုန္းက လုပ္ခဲ့ရတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကေလးကို သိပ္သတိရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေထာင္သက္ ၂ ႏွစ္ဆုိတာ ဘာမွမၾကာလိုက္သလိုပါပဲ။ ေမလ ၈ ရက္ ၁၉၉၂ မွာ က်မေထာက္ရက္ေစ့နဲ႕ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့တယ္လို႕ ေျပာတဲ့အခါမွာ အဲဒီတုန္းကလဲ အခု လႊတ္သလိုပဲ န၀တက ၄၀၁ နဲ႕ ျပန္လႊတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒီေတာ့ သူမ်ားေတြက ၄၀၁ နဲ႕ လြတ္လာ သလားေမးရင္ ေဒါသထြက္ရတယ္ ။ မဟုတ္ဘူး ႏွစ္ေစ့လြတ္တာလို႕ ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေထာင္က်ရင္ ေလွ်ာ့ရက္ေပးတယ္ တႏွစ္ ၂ လရတယ္။ ၁၉၉၅ ခုနွစ္က စၿပီး မေပးေတာ့ဘူး။

ေထာင္က လြတ္တဲ့ေန႕မွာေတာ့ မိန္းမေထာင္ေလးတံခါးေရာက္ရင္ ေနာက္ျပန္မၾကည့္နဲ႕ေနာ္ ဆိုတ့ဲ က်န္ရစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစကားကို နားမေထာင္ျဖစ္ပဲ သူတုိ႕ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး အျပင္က ေစာင့္ေနမယ္ စိတ္ခ်ေနာ္လို႕ ျပန္ေအာ္ေျပာခဲ့မိတာေလးကို ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးမိတိုင္း လြမ္းပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ဘူး လို႕ စိတ္ထဲက အာခံတဲ့ အေတြးကလဲ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဆံုးမစကားေျပာေနခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုး ေတြးေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ နည္းနာ ေျပာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ အရင္လြတ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ စကားကိုလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိရေနမိေသးတယ္။ ေထာင္ထြက္လက္မွတ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေထာင္ဘူးတံခါးက ငံု႕ထြက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ေလာကႀကီးကေတာ့ ပံုမွန္လႈပ္ရွား သြားလာေနတာပဲ ျမင္ရပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ဘ၀ေတြကို စေတးေနတဲ့ ႏုိင္ငံကိုခ်စ္တဲ့လူေတြ ရွိေနေသးတယ္၊ သူတုိ႕ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံေနရတယ္ ဆုိတာေတြကို အားလံုးကို သိေစခ်င္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမွာ ဒီလိုလူေတြ ရွိေနတာကို အားလံုးသိေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀ေရာက္ခ်င္တယ္လို႕ တမ္းတမိတာကေတာ့ ေထာင္ကလြတ္ လြတ္ခ်င္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ပါပဲ။ ေထာင္ကလြတ္တဲ့ေန႕က အေပ်ာ္ဆံုး ဆုိတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မခံစားရဘူး။

ပုသိမ္ေထာင္က ၿမိဳ႕လည္ေစ်းနားနီးနီးဆိုေတာ့ ေထာင္ျပင္ကို ေရာက္တာနဲ႕ ေစ်းထဲက ဆိုင္ကိုပဲ တန္းသြားၿပီး စားခ်င္တာ စားဖို႕ အားခဲစားေပမယ့္လို႕ တကယ္ၿမိဳခ်လို႕ မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕လည္က က်မ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀က္သားငါးဆုပ္လံုးနဲ႕ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ဆုိင္က က်မလဲ ၀င္သြားေရာ မွာစရာမလိုပဲ ထည့္ၿပီးသားလာခ်ေပးတာပါ။ ဘယ္လိုမွ ကုန္ေအာင္မစားႏုိင္လို႕ ဘာလဲ အႀကိဳက္ေျပာင္းသြားသလား ၊ ခံတြင္းမေတြ႕တာလား လို႕ေတာင္ ေမးယူရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ အိမ္က စားတဲ့ ေပၚဆန္းေမႊးထမင္းက ေပ်ာ့ေနသလိုနဲ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲကနင္ေနပါတယ္။ အိပ္ေတာ့လဲ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ မအိပ္တတ္ေတာ့သလိုလိုနဲ႕ အသားမက်တဲ့ ေထာင္ထြက္ဘ၀ပါပဲ။ တေန႕လည္လံုး တညေနလံုး စကားေျပာလိုက္တာ မရပ္မနားကို ျဖစ္လို႕။ အစားမ၀င္တာကေတာ့ အမွတ္တရပါပဲ။ ေထာင္ထမင္းမာမာနဲ႕ ဟင္းေျခာက္ေတြ စားေနရတဲ့ က်မတို႕ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းေတြက အစာအသစ္ကို လက္ခံဖုိ႕ ျငင္းဆန္ခ်င္တာလားလို႕ စဥ္းစားမိေသးတယ္။

ေထာင္က လြတ္လာၿပီးမွ ေထာင္ဆိုတာ ပန္းပဲဖုိဆိုတဲ့ စာသားကို ပိုသေဘာေပါက္လာတယ္။ သံက ပန္းပဲဖုိထဲ ေရာက္သြားၿပီး မီးနဲ႕ေတြ႕ ထုေထာင္းတာခံၿပီး သံေကာင္းတဲ့ ဓါးတလက္အျဖစ္ ထြက္လာသလို သစ္သား၀င္သြားရင္ေတာ့ ျပာျဖစ္ၿပီး ထြက္လာမွာပါပဲ။ ေထာင္က်ၿပီး ႏုိင္ငံေရးကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ လူေတြကိုလဲ ေတြ႕လာရသလို က်မတို႕ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ေျပးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုိင္ဘက္ ေဟာင္းေတြ ၊ ေထာင္က်ဖက္ေတြလဲ ရွိလာပါတယ္။ သူတုိ႕ တတ္ႏုိင္သေလာက္လုပ္ၿပီး သူတုိ႕ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တဲ့ လမ္းေရြးခ်ယ္သြားၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္လဲ အဲဒီအခ်ိန္က တရားမရွိတဲ့ က်မအေနနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္နာခဲ့ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

(ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳအခ်ိဳ႕ထဲက မွတ္မိသေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမ့က်န္ေကာင္း က်န္ေနႏုိင္ေသးတာမို႕ သတိရတုိင္း ျဖည့္စြက္ေရးသြားပါဦးမယ္။ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဒသမွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြကို အပိုင္း(၃) အျဖစ္ ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမယ္။အားေပးပါဦးေနာ္..)

ခင္မင္းေဇာ္ အတြက္... ခ..... ဆိုတာ

ခရီးက ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာေရးဖို႕ ျပင္ေနတုန္း ကိုဂ်ဴလိုင္က တက္ဂ္တယ္ ။ (မ်က္ႏွာစာအုပ္ ထဲမွာေတာ့ ေနေနရယ္ ဟနရယ္ကလဲ ေရးခိုင္းတယ္။) ေနာက္ကိုဂ်ဴလိုင္က မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေရးယံုတင္မကဘူး ဘေလာ့ဂ္မွာလဲ ေရးတင္တယ္။ ဒီေတာ့ ေရးေပးရျပန္တာေပါ့။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေပ်ာ္စရာႀကီးေတာ့ ျဖစ္သားး သူမ်ားေရးတာေလးေတြလဲ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႕ မေရးခိုင္းတဲ့ ျမန္မာလိုပါ ဆက္ေရးေပးလုိက္တယ္ ။

Khin Min Zaw for K…

1. What is your name : Khin min zaw

2. A four Letter Word : Kiss

3. A boy's Name : Kam

4. A girl's Name : Kaythi

5. An occupation : kicker

6. A color : Khaki

7. Something you'll wear : Kerchief

8. A food : Kele

9. Something found in the bathroom : kleenex

10. A place : Korea

11. A reason for being late : kept

12. Something you'd shout : kill

13. A movie title : Kwik Stop (2009)

14. Something you drink : Kaluah (Russia)

15. A musical group : Kid Rock

16. An animal : Kangaroo

17. A street name : Kyauk Myaung street

18. A type of car : KIA Careis (US)

19. The title of a song : Kalifornia

20. A verb : Kidnap



ျမန္မာလိုလဲ စဥ္းစားရတာ ေပ်ာ္စရာ....
ခင္မင္းေဇာ္ ေဖာ္ ခ...

1. What is your name : ခင္မင္းေဇာ္

2. A four Letter Word : ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

3. A boy's Name : ခုိင္ၿမဲ

4. A girl's Name : ခက္မာ

5. An occupation : ၿခံႀကီး၀န္းက်ယ္

6. A color : ခရမ္းေရာင္

7. Something you'll wear : ခါးပတ္

8. A food : ေခါက္ဆြဲေၾကာ္

9. Something found in the bathroom : ခံု

10. A place : ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ( ရန္ကုန္)

11. A reason for being late : ခိုးထြက္လာရလို႕

12. Something you'd shout : ခ်စ္ေတာ့ဘူး

13. A movie title : ခ်စ္ခ်င္းငယ္ၿပိဳင္

14. Something you drink : ေခါင္ရည္

15. A musical group : ခရမ္းျပာ

16. An animal : ေခြး ၊

17. A street name : ခေရပင္လမ္း

18. A type of car : ခိုင္ KIA (US) ေဟးးး စဥ္းစားလို႕ ရပဟ။ ခ်က္ပလက္ ကား ပဲ စီးေတာ့မယ္ ဟဟ။

19. The title of a song : ခ်စ္သူ႕သီခ်င္း

20. A verb : ခ်စ္ၾကပါ

ဆက္ၿပီး tag ဖုိ႕ အတြက္ က်န္ေနေသးတာလုိက္ရွာေတာ့
ညီမ တန္ခူး
ညီမ တူးတူးသာ
သမီး ဆုမြန္ တုိ႕ ေရးေပးၾကေနာ္...

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အပိုင္း ၂ ၊ အခန္း (၁၁)

အခန္း(၁၁)
ဒီလိုနဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မုန္တိုင္းစစ္ဆင္ေရးနဲ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာၾကတယ္။ တကယ့္ကို အသက္ႀကီးႀကီး ကရင္အဖြားႀကီးေတြေရာ။ အသက္သိပ္မႀကီးေသးတဲ့ ပညာတတ္ကရင္အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ က်မအရင္ေနခဲ့တဲ့ သီးသန္႕အခ်ဳပ္တိုက္တန္း ၅ ခန္းတြဲကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု ဆိုတာ သူတုိ႕မွအစစ္၊ ဘာဆုိဘာမွ မပါပဲ ေရာက္လာၾကတာပဲ။ အရမ္းေအးေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတုိ႕အတြက္ ေစာင္မရွိအေႏြးထည္မရွိ ။စစ္ေၾကာေရးကို ဘယ္လုိျဖတ္လာလဲ ေထာင္ထဲဘယ္လုိျဖတ္သန္းမလဲ စဥ္းစားစရာရင္း စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္ရတယ္။

သူတို႕၀င္ၿပီးတဲ့အပတ္ကစၿပီး ေထာင္၀င္စာ ၂ ပတ္တခါထြက္တုိင္း အျပင္က ေရွ႕ကလူေတြ ေတြ႕ေနလို႕ ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္ေသးရင္ ေစာင့္ရတဲ့ စက္ခ်ဳပ္ဘုတ္ထားတဲ့အခန္းေလးမွာ ေခါင္းေတြ ေတြ႕ေတြ႕ ေနရတယ္။ အစက ဘာေၾကာင့္လဲ မစဥ္းစားမိဘူး။ ေထာင္ထဲကမ်ား ေခါင္းစပ္ၿပီး ေရာင္းသလားေပါ့။ ေနာက္ အၿငိမ္မေနႏုိင္တဲ့ ပါးစပ္က စပ္စုေတာ့ အဲဒါ ေထာင္ထဲက ေသတဲ့လူေတြအတြက္တဲ့။ ဟင္.. ကနဲပဲ အသံက ထြက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးလြန္းတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး အဖိုးႀကီးေတြ ကိုမ်က္စိထဲ ေျပးျမင္ေယာင္မိတယ္။


အုတ္ရိုးေတြပတ္ခ်ာလည္ကာရံထားၿပီး အုတ္တုိက္ခန္းေလးေတြက ပူတဲ့အခါ အရမ္းပူၿပီး ေအးတဲ့ရာသီမွာေတာ့ အရိုးစိမ့္ေအာင္ ေအးပါတယ္။ ေစာင္မပါ အေႏြးထည္မပါနဲ႕ အဖမ္းဆီးခံလာရတဲ့ ကရင္အဖိုးႀကီးေတြ ဒီလိုရာသီမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ဖို႕ လြယ္ပါ့မလား။ ၾကားရတဲ့ သတင္းတခ်ိဳ႕မွာ မနက္ေစာေစာ တန္းစီေနရင္း အသက္ေပ်ာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတာလဲ ရွိသတဲ့။ ဘုရားေရ….သူတုိ႕အမ်ားစုဟာ အရင္က ေကအန္ယူေဟာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။လက္ရွိ ေကအန္ယူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ ခုလိုမ်ိဳး ပစ္စလက္ခတ္မလုပ္သင့္ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။ က်မတို႕ မိန္းမေထာင္ကို ေရာက္လာတဲ့ ကရင္အဖြားႀကီးေတြဆုိ ေတာ္ေတာ့္ကို အသက္ႀကီးေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဆို တမိသားစုလံုးဖမ္းခံရတဲ့အတြက္ ကေလးေတြ ဒီတုိင္းက်န္ရစ္ခဲ့တာေတြ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ရြာကို အၾကမ္းပတမ္း၀င္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ဖမ္းတာမို႕ သား ေတြ ေယာက္်ားေတြ ေသေၾကခဲ့တာေတာင္ ရွိပါတယ္။ သူတို႕ဟာ အသက္ႀကီးေနၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ဆို ကရင္လူမ်ိဳးဆိုတာေလး တခုတည္းနဲ႕ ဘာအခ်က္အလက္မွာ ေသခ်ာမရွိပဲနဲ႕ အဖမ္းခံလိုက္ရတာပါ။ ရြာလံုးကၽြတ္ ေယာက္်ား အားလံုး အဖမ္းခံရတဲ့ရြာေတာင္ ရွိပါတယ္။

မိန္းမေထာင္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အထဲက အသက္ႀကီးႀကီး အဖြားႀကီးေတြ ျပန္လြတ္သြားၿပီး အသက္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္ကေတာ့ ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ဆီ က်ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႕ ၂ေယာက္ကို နန္းနန္းႀကီး၊ နန္းနန္းေလး လို႕ က်မတို႕က ေခၚပါတယ္။ နန္းနန္းႀကီးက အရင္ ေကအန္ယူ ရဲေမေဟာင္းပါ။ သူကေတာ့ ေကအန္ယူရဲ႕ ၉၀ လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္တယ္ မပါ၀င္ဘူး က်မတို႕ကိုလံုး၀မေျပာပဲ အင္မတန္ စကားနည္းတဲ့ အမျဖစ္ပါတယ္။ အကီ် ၤခ်ဳပ္ ကၽြမ္းက်င္တာမို႕ ေထာင္ထဲမွာ ၀ါဒါမေတြရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္ ေဘာင္းဘီအက်ီ ၤေလးေတြကို လက္ခ်ဳပ္နဲ႕ ခ်ဳပ္ေပးပါတယ္။ သူ႕ဆီကို ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕တဲ့လူမရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီလို အလုပ္ လုပ္ၿပီး သူစားဖုိ႕ ရွာရပါတယ္။
ေနာက္ ၆ ႏွစ္္ေက်ာ္အၾကာ က်မ ဒုတိယတေခါက္၀င္သြားေတာ့ သူက အပ္ခ်ဳပ္စက္ဘုတ္ကိုင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်မကို ၀မ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုလို႕၊ ၿပီးေတာ့ အျပင္က သတင္းေတြ ေမး၊ က်မ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေမးေပါ့။ ပိန္ေနတာကေတာ့ ၀င္လာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သူ႕နာမည္အရင္းကေတာ့ နန္းၾကည္ၾကည္လို႕ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္နန္းနန္းေလးလို႕ ေခၚတဲ့တေယာက္ကေတာ့ သူ႕ေမာင္ေတြလဲ အသတ္ခံရ၊ သူ႕အေဖလဲ အသတ္ခံရၿပီး သူ႕ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့ သင္းအုပ္ဆရာပါ ေထာင္က်တာပါ။ သူတုိ႕လင္မယားအတြင္းေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ခြင့္ရပါတယ္။ သူေျပာျပတာက မုန္တုိင္းစစ္ဆင္ေရးနဲ႕ တရြာလံုးကို ၀င္ရွာေတာ့ သူ႕ေယာက္်ားကုိ အသိတေယာက္က အပ္သြားတဲ့ ကက္ဆက္ေခြကို ဖမ္းမိၿပီး ခုလို သူတုိ႕ မိသားစု အားလံုး ေထာင္က်တာလို႕ ေျပာပါတယ္။ သူ႕ကေလးေတြကို ဘယ္သူၾကည့္က်န္ခဲ့လဲ ဆုိတာကိုေတာင္ သူေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႕အေဖက မန္းနဲ႕စတဲ့ နာမည္တခု ျဖစ္ၿပီး ေအာင္တလံုး ပါတယ္ ဆုိတာေတာ့ က်မမွတ္မိပါတယ္။ ဒီဘက္ကို က်မေရာက္ခါစကေတာင္ အဲဒီနာမည္ကို မွတ္မိပါေသးတယ္။ အတီးဖဒိုမန္းရွာကို ေမးေတာ့ သူသိတယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္။ နန္းနန္းေလး ေယာက္်ား သင္းအုပ္ဆရာက အဖမ္းမခံရခင္က ဘာသာေရးအရဖိလစ္ပိုင္ကို ခရီးထြက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တဲ့။ သူ႕ေမာင္ေလးလဲ အသတ္ခံရတာပါပဲ။ ဖမ္းမိေတာ့ ေခါင္းကို အုတ္ခဲနဲ႕ ထုသတ္ပစ္တာပဲတဲ့။ သူ႕အေဖလဲ ေကအန္ယူေဟာင္းပါပဲ။ သူ႕အေဖလဲေသတယ္။ ဘယ္လိုေသလဲ ဆိုတာ သူေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့နည္းနည္းေမ့ေနၿပီ။ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သတ္တာပဲ လားမသိဘူး။ သူေျပာျပတဲ့ထဲမွာ ရဟတ္ယာဥ္ပါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲဒီရြာေတြကို ရဟတ္ယာဥ္သံုးၿပီး၀င္ေရာက္ေခ်မႈန္းခဲ့တယ္လို႕ စာစီရမယ္။ သူလဲ ေထာင္၀င္စာ လာသူ မရွိပါဘူး။ နန္းနန္းေလး နာမည္အရင္းက နန္းခင္ခင္လွ တဲ့။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႕ လြတ္ေနၿပီး သာမန္ဘ၀မွာပဲ ရပ္တည္ေနမလား။ ေတာ္လွန္ေရးပဲ ျပန္လုပ္ဦးမလား မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြဟာ လူမသိသူမသိ ဘ၀ေတြကို စေတးေနရတဲ့ လူေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ နာမည္မႀကီးပဲ ခုလို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ဆယ္ခ်ီက်ေနသူေတြကို ၈၈ ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်တဲ့အခါက်မွ က်မတို႕လို မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက ျမင္ဖူး ၾကားဖူးခဲ့ရတာပါ။ သူတို႕ကိုျမင္ရ ၾကားရ သိရတဲ့အခါမွာ က်မရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းပဲ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆုိတာထက္ ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္ခံစားရတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ၂ ေယာက္လံုးနဲ႕ ဆံုခဲ့ရၿပီး က်မျပန္လြတ္ေတာ့ သူတို႕ကို ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အစစ္ခံဖုိ႕ ေခၚထုတ္ရင္းက ျပန္လြတ္ခဲ့တာမို႕ က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ယူလိုက္ပါလို႕ပဲ သတင္းပို႕ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕လိုတာေလးေတြ ၀ယ္ႏုိင္ေအာင္ သူတို႕ကို ေပးဖို႕ အိမ္ကေန ၂ ရာတန္ေလးေတြ ေတာင္းထားတာကိုေတာင္ ပို႕မေပးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္တဲ့ အမ ၂ေယာက္ပါပဲ။ ပထမတခါ သူတုိ႕၀င္လာတုန္းက က်မတို႕က ႀကိဳဆိုသူေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ က်မ၀င္သြားေတာ့ သူတုိ႕က တဖန္ႀကိဳဆိုသူအျဖစ္ တာ၀န္ေက်ျပလိုက္တာကိုလဲ ခုခ်ိန္ထိ သတိရျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။

(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အပိုင္း၂ ၊ အခန္း(၁၀)

အခန္း(၁၀)
ေထာင္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ေထာင္တြင္း ရိုက္မႈတခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ခုေနျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုပဲ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ေနတဲ့ မိန္းမေထာင္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ခါစ ၁၀ နာရီေက်ာ္ ၁၁ နာရီနီးပါးေလာက္မွာ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေတြက ေတာ္ေတာ့ကို ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ေထာင္လန္႕ရင္ တေယာက္က စေအာ္တဲ့အခါ က်န္တဲ့လူေတြကလဲ ဘာမွန္းမသိပဲ လိုက္ေအာ္ၾကတယ္ ဘာညာဆုိတာေတြက ၾကားဖူးထားေတာ့ ကိုယ္လဲ ဘာလုပ္ရမယ္မသိဘူး။ အိပ္ေနရာကေန ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထထိုင္ၿပီး မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားနဲ႕ ဘာမွမျမင္ရပဲ ၾကားေနရတ့ဲ အသံကို နားစြင့္ေနခဲ့ရတယ္ေလ။

ရိုက္မႈျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ႏွစ္ႀကီး VIP ေတြထဲမွာ သံလမ္းခိုးမႈ ၁၆/၁ နဲ႕ ၁၀ ႏွစ္က်ခဲ့တဲ့ အမနဲ႕ ကေလးအေမတေယာက္ ညဖက္မွာ ရိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သံလမ္းခိုးမႈနဲ႕အမကို က်မတို႕က သံလမ္း ၁၀ ႏွစ္လုိ႕ ေခၚတယ္။ သူနဲ႕ ကုတင္နားခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ၈၈ တုန္းက သူတုိ႕ၿမိဳ႕မွာ ရိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီး လူေသမႈျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမႈနဲ႕ ၀င္လာသူပါ။ လူအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ လူေသမႈ နဲ႕ ၃ ႏွစ္က်တယ္။ ညီအမ ၃ ေယာက္ လံုး ၀င္လာတာမွာ အငယ္မေလးက ကေလးကိုယ္၀န္နဲ႕ ဆုိေတာ့ ႏွစ္နည္းေပမယ့္ ႏွစ္ႀကီးသမားနားက ကုတင္မွာ ေနရာရတယ္။ သူ႕အမ ၂ေယာက္ကေတာ့ ရဲဘက္ကို ပါသြားတယ္။ သူတို႕ ညီအမက ပညာတတ္ဘြဲ႕ရ ျဖစ္ၿပီး ရုပ္ရည္ေလးေတြက သန္႕တယ္။ ေနာက္ ကေလးေမြးေတာ့လဲ အဲဒီသံလမ္းအမႀကီးနဲ႕ပဲ တူတူ ကေလးကို ျပဳစု ဘာညာလုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တေန႕ေတာ့ ခ်ဲမႈနဲ႕ အဲလိုပဲကေလးအေမ တေယာက္၀င္လာတယ္။ ကေလးက လသားပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးကေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့ ခ်ဲဒိုင္ကုိင္သူ ဆိုေတာ့ ၀င္လာကတည္းက ေငြနဲ႕ ေပါက္ၿပီး၀င္လာေတာ့ ေထာင္မႈးမေတြ ၀ါဒါမေတြက ျပာေနတာပဲ။ သူ႕ကေလးကိုလဲ ၀ိုင္းၿပီး ခ်စ္ျပၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ခုန ကေလးအေမက သူ႕ကေလးကို မခ်စ္ေတာ့ပဲ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ကေလးကို သူ႕ေဘးက သံလမ္းအမက ျပဳစုေပးေနတာ ျမင္ေတာ့ မခံစားႏုိင္ဘူး ျဖစ္မယ ္ထင္ပါတယ္။ ညဘက္မွာ ဘယ္တုန္းကတည္းက သိမ္းထားလဲမသိတဲ့ သစ္သားေခ်ာင္း တေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႕ ေခါင္းကို ရိုက္ခြဲပါေလေရာ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အရိုက္ခံရတဲ့အမက အဲဒီေန႕မွာ ေခါင္းဦးတံုးေပၚမွာ မအိပ္ပဲ အဲဒီတံုးက မာလို႕ ဆိုၿပီး ေအာက္နည္းနည္းေလွ်ာခ် အ၀တ္ထုတ္ခုၿပီး အိပ္မိေတာ့ ေခါင္းကြဲတာပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္လို႕ ေအာက္ခံအမာနဲ႕သာ ဆုိ သူ႕ရုိက္ခ်က္က စိစိညက္ညက္ေၾကသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရိုက္ခံရသူက ေငါက္ကနဲထၿပီး သူ႕ကိုလုိက္ေတာ့ သူက ကုတင္ေတြေပၚကေန အခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အထဲမွာ လွည့္ပတ္ေျပး က်န္တဲ့လူေတြက ေအာ္ ၊ လိုက္တဲ့လူကလဲ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႕ ေခါင္းကြဲထားလို႕ ေသြးေတြက စီးက်လုိ႕တဲ့ ၊ ဆူညံေနတာပဲ။ အဲဒီရိုက္မႈက ၁ ခန္းမွာ ျဖစ္ေတာ့ က်မတို႕က ၃ ခန္းမွာ ေနတာ။ ၾကားမွာ ၂ ခန္း တခန္းျခားေနတယ္။ ပတ္လည္က လူေတြကို ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပးၾကည့္ခိုင္းၿပီး သူတို႕ ေျပာတာနားေထာင္၊ ၀ါဒါမေတြလဲ ေလးတခါး ေျပးၿပီးအေၾကာင္းၾကားေပါ့။ ေထာင္မႈးလာမွ အကုန္လုပ္လုိ႕ရမွာေလ။ သူတို႕ဖာသာ ေသာ့ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူး ။ အသံေတြကလဲ ေဘးက ေအာ္တဲ့အသံေတြနဲ႕ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး ေယာက္်ားေထာင္ဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ သီးသန္႕ေတြကလဲ မိန္းမေထာင္က ငါတုိ႕ သီးသန္႕ေတြေတာ့ အေသခ်ခံထိေနၿပီလားေပါ့။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ မိန္းမေထာင္ဘက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဘာညာေတြ ထပ္ၿပီးေအာ္နဲ႕ အက်ဥး္ေထာင္ႀကီးတခုလံုး ဆူညံသြားပါတယ္။

ေထာင္မႈးေတြ ေထာင္ပိုင္ေတြ ၀င္လာေတာ့ ၃ ခန္းက က်မတို႕က အရင္ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ ရန္ျဖစ္တဲ့ ၂ ေယာက္ကို ညတြင္းခ်င္း တုိက္တခန္းစီ ထည့္ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႕ တုိက္ထဲမွာ ေရခ်ိဳးမခ်ပဲ လခ်ီေနရတယ္။ အရုိက္ခံရတဲ့ သံလမ္း ၁၀ႏွစ္ကေတာ့ ခဏေလးပဲ တုိက္က ထြက္ရေပမယ့္ ရိုက္တဲ့ေကာင္မေလးက ကေလးေလးနဲ႕ တုိက္ထဲမွာ ၃ လေလာက္ေနလိုက္ရပါတယ္။ သူေနတဲ့ တုိက္က က်မတုိ႕ကို ေထာင္ထဲ ၀င္ခါစက ထားတဲ့ ငါးခန္းတြဲ တုိက္တန္းျဖစ္ၿပီး အဲဒီဘက္ကို သြားဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ အရိုက္ခံရသူကို အဲဒီအခန္းဘက္ သြားၿပီး တခုခု လုပ္မွာစိုးလုိ႕ မသြားႏုိင္ေအာင္ ေသခ်ာ ေစာင့္ၾကပ္ထားပါတယ္။ ေနာက္မႈဖြင့္မယ္ ဘာညာ ေျပာေပမယ့္ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ သမီးေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေတာ့ ကေလးပါ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္ ။ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ အမရယ္ဆိုၿပီး ၀ါဒါမေတြကပါ ေတာင္းပန္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ပါ အမႈစစ္တဲ့အထဲ ပါၿပီး အလုပ္ရႈပ္မွာ ေၾကာက္တာကိုး။ တကယ္လဲ အဲဒီအမက ကေလးေလးကို ခ်စ္တဲ့လူမို႕ ေနာက္မႈမဖြင့္ေတာ့ပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလး တုိက္ကထြက္လာေတာ့ အခန္းေျပာင္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုိ႕မို႕ ညဖက္တခါ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ေနဦးမယ္ မဟုတ္လား။

မိန္းမေထာင္က ဆူညံသံေတြ စၾကားတာနဲ႕ ေထာင္နားက မိတ္ေဆြေတြအိမ္က က်မအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေျပာၿပီးေနၿပီ။ မနက္က်ေတာ့ ၀ါဒါမအိမ္ကို အိမ္ေတြက သတင္းေမးေတာင္ ေရာက္ေနၿပီတဲ့ မနက္ပိုင္း ဂ်ဴတီခဏလဲတဲ့ ၀ါဒါမက က်မတုိ႕ကို လာေျပာတယ္။ ပုသိမ္သားေတြနဲ႕ ပုသိမ္ေထာင္ကေတာ့ အဲဒီလို သတင္းျပန္႕ပြားမႈျမန္ခဲ့တယ္ေလ။

ေထာင္ထဲမွာကေတာ့ အုတ္ရိုးေလးဘက္ၾကားမွာ ေနရတဲ့ လူေတြမို႕ထင္ပါရဲ႕ စိတ္ေတြက ရန္ျဖစ္ရန္ အသင့္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ သည္းညည္းမခံၾကဘူး။ အားလံုးထဲမွာ က်မတို႕ သီးသန္႕အုပ္စုပဲ လူေတြက နည္းနည္းရွိန္ၿပီး က်မတို႕၀င္ဆံုးျဖတ္ေပးတာကို လက္ခံၾကတယ္။ ဒါေတာင္မွ က်မတို႕နဲ႕ လူလည္ပန္ကာေတြ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ သူတုိ႕ကိုေတာ့ နည္းနည္းၾကမ္းေပးလိုက္ရင္ ၿဖံဳတယ္။ က်မတို႕ အုပ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက နည္းနည္းလက္ယဥ္တဲ့လူရွိသလို ကိုယ့္အုပ္စုထိရင္ေတာ့ မခံတတ္တဲ့ လူေတြမ်ားတာမို႕ ရန္ျဖစ္လဲ သိပ္ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ အမ်ားစုက ရန္ျဖစ္တာနဲ႕ လက္ပါတတ္ၾကတယ္။ က်မေရာက္ခါစ သူမ်ားေတြရန္ျဖစ္ၿပီး ၀ုန္းဒုိင္းနဲ႕ ဆြဲခ်ၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ္လဲ လက္ယဥ္လာတယ္ ေျပာရမယ္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ပဲ။

တခါက ကိုယ္ေတြအဖြဲ႕ထဲက တေယာက္နဲ႕ ေထာင္က် ေဖာ္လန္ဖားေနာက္တေယာက္ နည္းနည္းအေျခအတင ္ျဖစ္ေတာ့ ဟိုဘက္က လာ၀ိုင္းၿပီး ရိုက္ဖို႕လုပ္တယ္။ အေျခအေနက ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္း နဲ႕ ျဖစ္သြားၿပီး စကားေတြမ်ားေနတုန္း ၀င္ဆြဲသလိုလိုနဲ႕ အဲဒီတေယာက္ကို ေနာက္က ၀င္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ကိုယ့္လူေတြ လက္သြက္သြက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ထိသြားၾကတယ္။ အာက်ယ္ေနတာမဟုတ္ဘူး သီးသန္႕ေတြက တကယ္လုပ္ပါလား ဆုိတာ သိသြားၾကတယ္။ သူတုိ႕ေတြ တကယ္ခ်ရဲသဟ လို႕ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေဟ့ ဘာအမႈနဲ႕ပဲ လာလာ ငါတုိ႕က လူလိုပဲ ဆက္ဆံတယ္။ ေအး ဒါေပမယ့္ မေကာက္က်စ္နဲ႕ မယုတ္မာနဲ႕ ငါတုိ႕ သည္းမခံဘူး လို႕ ခပ္က်ယ္က်ယ္ စြာေပးလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ဒီလူေတြပဲ ေန႕တုိင္း ရွိေနတဲ့ ေနရာတခုမွာ ကလိန္ကက်စ္ေတြ လာလုပ္လဲ ေပၚတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အက်င့္ကလဲ ျပင္ရခဲသားကိုး။ အသားက်ေနတာ ၾကာတဲ ့ၾကားထဲ ဆင္ျခင္ဥာဏ္မရွိေတာ့ ျပင္ႏုိင္ဖုိ႕ ခက္ခဲေနရတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ တတ္လာတဲ့ ပညာေတြထဲမွာ အဆဲနည္း မ်ိဳးစံုလဲ ပါတယ္။ သူတုိ႕ ဘယ္လိုဆဲဆဲ သူတုိ႕ ဆဲတာရဲ႕ ေနာက္မွာ ႀကီးတလံုးထပ္ထည့္ၿပီး ျပန္ေအာ္လိုက္တာနဲ႕ ဒင္းတုိ႕ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲလို လူလည္လုပ္လာခဲ့ဖူးတယ္။ ေထာင္ပံုျပင္ကေတာ့ တေထာင့္တညလဲ ၿပီးႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလုိ က်င့္ခဲ့ေပမယ့္ အမ်ားမိုးခါေရေသာက္တုိင္းေတာ့ လိုက္မေသာက္ႏုိင္ခဲ့တာက အသိဥာဏ္နဲ႕ ဆုိင္လိမ့္မယ္။

အဲဒီေထာင္ဆိုတာၾကီးက ထြက္လာကတည္းက လူေတြကို အားလံုး တူတူပဲလုိ႕ ျမင္ေနတာက ပိုခုိင္မာလာၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွမေၾကာက္တဲ့ စိတ္ကလဲ ပိုျပင္းထန္လာတယ္။ ပိုၿပီးလဲ ေခါင္းမာလာတယ္။ မ၀တဥကၠဌ ၊ စည္ပင္ တာ၀န္ခံ တုိ႕ေတာင္ ျပန္ေျပာရဲလာေတာ့ ေစ်းေခါင္းေလာက္ေတာ့ ပဲ ပဲ ထင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႕ပဲ တည္ေဆာက္ခဲ့လို႕ ကိုယ့္အေပၚ စီးပြားေရး၊လူမႈေရးအရ အာဏာပါ၀ါနဲ႕ အႏုိင္ယူမယ့္ လူအားလုံးကို ျပန္ၿပီးအႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေလာကမွာ ေၾကာက္တတ္သူကို ပိုေျခာက္တတ္တယ္ ဆိုတာ အမွန္ပဲ။

ခုခ်ိန္ထိ ေခါင္းမာသူ၊ လုပ္မယ္ဆုိရင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံေနရတာဟာ ေထာင္ထဲက အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ ရယူႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြပဲ ။ ေနရာတုိင္းမွာ ကိုယ္ရႏိုင္တဲ့ ကုိယ္ယူႏုိင္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆုိတာကေတာ့ လက္ေတြ႕သက္ေသပါပဲ။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္