တိမ္ေရာင္စံုခ်ိန္မွာ

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု အထိမ္းအမွတ္ရက္ကို နီးလာျပန္ၿပီ။ အဲဒီေန႕က စလို႕ ဘ၀ေတြ တဆစ္ခ်ိဳးသြားခဲ့ၾကတဲ့ မိသားစုေတြ က်မတို႕ တုိင္းျပည္မွာ ဒုနဲ႕ေဒးပါပဲ။ ဘာလိုလုိနဲ႕ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေနာ္။ က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီကစလို႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေျပာင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေျပာင္း၊ ဘ၀ေတြ ေျပာင္းလဲသြား လိုက္တာ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ၀န္းက်င္ေတြမွာ က်င္လည္ ရွင္သန္ေနရတာ ခုထိ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုပဲ က်မသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေလးကို သတိတရနဲ႕ ေရးမိတဲ့ ရသစာစုေလး တပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မွ်ေ၀ခံစား ၾကည့္ေပးပါဦး။ နည္းနည္းရွည္သြားလို႕ အပိုင္းခြဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။


အပိုင္း (၁)

လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနၿပီး ေန႕နဲ႕ည မကြဲျပားတဲ့၊ ကမၻာမွာ ထိပ္တန္းနာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ သမီးေရာက္ေနတယ္ အေမ။ သမီးတို႕ ေနတဲ့ အထပ္ျမင့္ အိမ္ယာတခုရဲ႕ အေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ လို္က္ရင္ ေရာင္စံုမီး ေတြနဲ႕ လွလိုက္တာ။ ဒီေန႕ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရပဲ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြ စံုညီေနတဲ့ ညကုိ ၾကည့္ရင္း အေဖနဲ႕အေမ့ကို သမီး သတိရေနပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ အေမသာ သမီးအနားမွာ ရွိေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ သမီး လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ျမင္ရင္အေမက ဘာေျပာေနမလဲ ဟင္၊ အေမ့တသက္တာမွာ၊ အေဖ့ တသက္တာမွာ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားတဲ့ အလုပ္အေမရဲ႕ ။ သမီးႀကီးလာရင္ တကၠသိုလ္က ဆရာမ လုပ္မယ္ေနာ္ အေမလို႕ ငယ္တုန္းက ေျပာခဲ့ဘူးတာလဲ ေမ့ထားလုိ္က္ပါၿပီ အေမရယ္။ အခု သမီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္မွာ အေရာင္း စာေရးမေပါ့။ ဒါေတာင္မွ သမီးက အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္လို႕ အေမရဲ႕။ သမီးတေယာက္ ဒီမွာ အဆင္ေျပေန တယ္လို႕ ေျပာလို႕ ရေပမယ့္ အနာဂါတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာကေတာ့ သမီးရဲ႕ ေမြးဖြားရာ ဇာတိတိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ ေပၚမွာပဲ ပံုေအာထားဆဲပါ အေမရယ္။

တကယ္ေတာ့……

အေမ့ကို ဆံပင္ေတြ တေခါင္းလံုးျဖဴေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား ေစတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႕ အတူ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကလည္း မ်ားသားေနာ္။ ေတာမက် ၿမိဳ႕မက် က်မတို႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးမွာ က်မတို႕အိမ္က ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ဆင္၀င္အိမ္ႀကီးနဲ႕ ေတာ္ေတာ့္ကို ခမ္းနားထည္၀ါ တယ္လို႕ သံုးလို႕ရပါတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးမွာပဲ က်မကို အေဖနဲ႕ အေမက လူလားေျမာက္ေစခဲ့ ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ရိုးသားတဲ့ ႀကိဳးစားတဲ့ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် သူအျဖစ္ က်မတို႕ၿမိဳ႕မွာ လူသိမ်ားပါတယ္။ ဒါေတြက အခုျပန္ ေျပာျပရင္ ေရႊထီးေဆာင္းခ်ိန္လို႕ သံုးရမယ္ ထင္ပါတယ္ေလ။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သလို မဟုတ္မခံ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ အေဖဟာ သူတို႕ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ကာလ ၁၉၆၂ ၀န္းက်င္ ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူးဆိုတာကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွပဲ က်မ သိရေတာ့တယ္ေလ။ အေဖက က်မကို ေမြးဖြားခ်ိန္က စလို႕ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တာ သမီးကို ပညာတတ္ တေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ဆိုဆံုးမခဲ့တာေတြရဲ႕ ေနာက္က တြန္းအားေတြဟာ ဘာေတြလဲလို႕ အဲဒီရွစ္ေလးလံုးလူထု လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေတာ့မွ သိခဲ့ရတာလဲ အမွန္ပါ။

အေဖက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ပဲရွိေသးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ အတူ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လွည့္လည္ဆႏၵျပေနခဲ့ၿပီးမွ ေသနတ္နဲ႕ မပစ္ခင္ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကို ခဏဆင္းသြားခဲ့တာတဲ့။ အေဖက သူကံေကာင္း ခဲ့လား။ ကံဆိုးခဲ့လား ဆိုတာ ဒီေန႕ထိေ၀ခြဲလို႕ မရေသးဘူးလို႕ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံရတာ၊ သူနဲ႕ ဆႏၵျပေဖာ္ျပဖက္ေတြ ေသနတ္ပစ္ခံၿပီး က်ဆံုးခဲ့တာေတ ြအေပၚမွာ သူကဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ပဲ တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သလို တာ၀န္မဲ့ သလို ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ သူေက်ာင္းၿပီးေအာင္ မတက္ေတာ့ပဲ စာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ တယ္။ ေနာက္ အစိုးရအလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ပရိေဘာဂ လက္သမား အလုပ္ကို ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မဒုတိယႏွစ္ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးတဲ့ အျဖစ္ကစလို႕ ေက်ာင္းပိတ္ လိုက္ဖြင့္လိုက္ နဲ႕ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာေတာ့ အေဖက က်မကို အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ သမီးတဲ့။ က်မကို ငယ္စဥ္ကေန ခုုခ်ိန္ထိ တခါမွ မေျပာဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ မတရားသတ္ျဖတ္ခံရမႈေတြကို အေဖက စိတ္ပါ လက္ပါနဲ႕ ေျပာျပပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အေဖ့မ်က္ႏွာဟာ နာက်ည္းေနတဲ့ လူတေယာက္က ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ေျပာျပေနသလိုပဲလို႕ က်မခံစားမိ ပါ တယ္။

ေက်ာင္းပိတ္လို႕ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေလးကို က်မျပန္ေရာက္တိုင္း မတ္ ၁၄တုန္းကဘယ္လို၊ မတ္ ၁၅ တုန္းကဘယ္လို ၊ ၁၆ ရက္ေန႕တုန္းက သမီးဘယ္လိုေျပးခဲ့တာ သိလားအေဖလို႕ ေျပာျပတဲ့ အခါ အေဖက ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး အေသအခ်ာ ျပန္ေမးတတ္ေပမဲ့ အရမ္းေအး ေဆးတဲ့ အေမကေတာ့ ၀င္မလုပ္ပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေတာ္ၾကာ ေက်ာင္းထုတ္ခံ ေနရမယ္တဲ့။ ဒါ့ထက္ဆိုးရင္ ေထာင္က် ေနပါဦးမယ္လို႕ ၀င္ေျပာတတ္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အေဖက ေက်ာင္းသားေတြအေရးကို ေက်ာင္းသားတေယာက္က ၀င္လႈပ္ရွား တာကို မကန္႕ကြက္ပါနဲ႕ ကြာ။ ဒါသူလုပ္ကို လုပ္ရမဲ့ တာ၀န္တဲ့။ က်မကို မတားပဲနဲ႕ တခုခု ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္၊ အလြတ္ေျပးႏိုင္ေအာင္ စသည္ျဖင့္ သင္ေပးပါ ေတာ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာလည္း ရွိေနႏို္င္တယ္ ဆိုတာကို သူ႕ေခတ္အေျခအေနနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ သတိေပးပါတယ္။ သမီးတို႕မ်ိဳးဆက္ အလွည့္မွာ သမီး ႏိုင္သေလာက္၀န္ကို သမီးထမ္းႏို္င္ရမယ္တဲ့။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေဖ့ သတိေပးခ်က္ေတြနဲ႕ အတူ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႕က ေျမနီကုန္း အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ လွည္းတန္း လမ္းထိပ္ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ က်မကေတာ့ စစ္သား ဆိုတာနဲ႕ လံုထိန္း ဆိုတာကို မုန္းတီး သြားပါေတာ့တယ္။

ထံုးစံအတိုင္း ၿမိဳ႕ေလးကို ျပန္ေရာက္လို႕ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ အေဖကေတာ့ ေတာက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႕ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ ………ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ပြားေတာ့ က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးက ရွစ္ရက္ေန႕မွာ ဆႏၵျပပြဲ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တေန႕ ကိုးရက္ေန႕ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ဆႏၵျပပြဲမွာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္း ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ အေမက ေၾကာက္တတ္ေတာ့ အေဖ့ကို တားပါေသးတယ္။

မခင္သစ္ေရ..
ဒီသမိုင္းတေကြ႕က ျပည္သူ႕လႈပ္ရွားမႈမွာ ငါမပါခဲ့ရဘူးဆိုရင္ တာ၀န္မေက် ျဖစ္ရေတာ့မယ္ကြ၊ လို႕ အေဖကေျပာရင္း က်မတို႕ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ သပိတ္ေကာ္မတီမွာ တက္ၾကြစြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ပါ ေတာ့တယ္။ အေဖေဟာတဲ့ တရားေတြမွာ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႕အခြင့္အေရးေတြနဲ႕ အတူ ၆၂ လူသတ္ပြဲအေၾကာင္း၊ ၇၄ အလုပ္သမားသပိတ္နဲ႕ လူသတ္ပြဲ၊ လူဖမ္းပြဲေတြ အေၾကာင္း စံုေနတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ကလူေတြနဲ႕ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သေဘာေတြက် လက္ခုပ္ေတြ တီးလို႕၊ က်မ ကိုယ္တုိင္လည္း အေဖ့ကို အရင္ထက္ ပိုေလးစားမိလာပါတယ္။

အရာရာ သတိရိွရမယ္ ဆိုတဲ့ ေဖေဖက စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာ အေ၀းကို ထြက္ခြာဖို႕ ျပင္ဆင္ၿပီးေနပါၿပီ။ အေမနဲ႕ က်မကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့တဲ့ အဲဒီေန႕က အေဖ့ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အေမက မ်က္ရည္ေတြေတြ က်လို႕။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လို႕။

အပိုင္း(၂) ဆက္ရန္..........