...
ေထာင္ထဲက အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ ေ၀မွ်ပါဦးလို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ ညီမငယ္ ေကသြယ္အတြက္
ေဒါင္းပ်ိဳေမ ကေလာင္နာမည္နဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္မွာေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူကိုမတိုက္ မူကိုတိုက္ပါလို႕ ေျပာတဲ့သူေတြ အတြက္ မူဆိုတာ လူက လုပ္တာပါလုိ႕ က်မက ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ လူေတြကဖန္တီးတဲ့ မူေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေခတ္စနစ္ႀကီးထဲမွာ စေတးၾကရတဲ့ အညၾတေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြက စာနာေဖးမၾကပါသလဲ။ လူမသိ သူမသိ ေၾကကြဲၾကရတဲ့ဘ၀ေတြ၊ ဘာမွန္းမသိပဲနဲ႕
စေတးလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြမွာ အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ဆႏၵေတြ၊ တြယ္တာမႈေတြ၊ ႏုပ်ိဳမႈေတြ ၊ ဘယ္လိုမွ အစားထိုးမရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ……..
အားလံုးေသာ အရာေတြကို ဥေပကၡာျပဳလို႕ ၊ ျပည္သူဆိုတာ ရင္၀ယ္သားလို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာကို မသိက်ိဳးက်င္ျပဳလို႕ လက္တဆုပ္စာ လူတစုက ကိုယ့္အာဏာ၊ ကိုယ့္စည္းစိမ္ေတြ တည္ၿမဲဖို႕ တုိင္းျပည္ပိုင္ သယံဇာတေတြနဲ႕ ႀကီးပြားေနခ်ိန္မွာ ဒီလို လူေတြရွိပါေသးတယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႕ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို မွတ္တမ္းတင္လိုက္တာပါ၊
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
မဟူရာညထဲက တိုက္ပြဲ၀င္မိခင္ အေမ
(ေဒါင္းပ်ိဳေမ)
“မမေလး ၊ ဟို ပတ္လည္က ဗိုက္ၾကီးသည္ ဗိုက္နာလုိ႔ တဲ့။”
ခင္မမတို႔ အနားမွာ လာျပီး စကားေျပာေနတဲ့ ၀ါဒါမကို တန္းစီးက သတင္းပို႔ေနသံ ျဖစ္ပါသည္။ ခင္မမ၊ တင္မာဦး၊ ေအးေအးသင္း သံုးေယာက္စလံုး မတိုင္ပင္ရပဲ မတ္တပ္ ထရပ္မိၾကသည္။ ၀ါဒါမက တန္းစီး ေဒၚၾကည္ေအာင္ကို မိန္းမေထာင္နဲ႔ ေယာက္်ားေထာင္ ျခားထားတဲ့ ေလးတံခါး သြားေခါက္ျပီး သတင္းပို႔ဖို႔ အမိန္႔ေပးေတာ့ ခင္မမက လူနာဆီထြက္သြားႏွင့္ျပီ။
ဒီမိန္းမေထာင္ထဲမွာ ခင္မမတို႔လို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူ ၁၅ ေယာက္ရွိေနသည္။ သီးသန့္လို႔ ေထာင္ပိုင္ ေထာင္မႈးေတြက နာမည္တပ္ေခၚျပီး သာမာန္ ရာဇ၀တ္မႈႏွင့္ က်ေသာ အက်ဥ္းသူမ်ားကို လံုး၀စကားသြားေျပာခြင့္ မေပးေခ်။ ဒီလို ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အတူေနရျပီး စကားမေျပာနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမတို႔က မလိုက္နာခဲ့။ လစ္ရင္လစ္သလို ေျပာ ေျပာေန၍ ၀ါဒါမေတြက သိပ္မၾကည္။ အခုလည္း ဗိုက္နာေနျပီဆိုေတာ့ ကေလးေမြးခါနီးျပီေပါ့ ဆိုျပီး သူတို႔သီးသန့္ထဲက အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဒီခ်ဳပ္က ေဒၚရင္ေရႊကို ေခၚျပီး ကူညီရေအာင္ သြားပါေတာ့သည္။
ဗိုက္နာလို႔ေအာ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသူက ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေထာင္ထဲကို ၀င္ဖို႔က သူမ မဟုတ္ပါ။ တာ၀န္ေက် စပါး မေရာင္းႏိုင္လို႔ သူ႔ေယာက်္ားကုို ဖမ္းဖို႔အလာ သူ႔ေယာက်္ားက ထြက္ေျပးသြားလို႔ သူ႔ကို ေခတၱ ဖမ္းထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားကလည္း သူ႔မိန္းမ ဗိုက္ၾကီးနဲ႔၊ ေန႔ေစ့လေစ့နဲ႔မို႔ မဖမ္းေလတန္ဘူးလို႔ တြက္ထားျပီး ထြက္ေျပးသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္ကာလက မထင္မွတ္တာေတြကို ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးေအာင္ကုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကာလ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဖူး ဆိုတာမရွိ ၊ မျဖစ္ေသးတာသာ ရွိတဲ့ ကာလ။
အခုလည္း ေထာင္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ငယ္ငယ္ေတြ တသုတ္ျပီး တသုတ္ ၀င္လာမစဲ။ ဘာရာဇ၀တ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ ၾကပါပဲႏွင့္ ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ လက္ရွိ အာဏာရ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ရဲၾကသူေတြမို႔ သာမာန္ အက်ဥ္းသူေတြက ေလးစားၾကသည္။ သူတို႔ေတြက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက မာေက်ာၾကသည္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးညီညြတ္ၾကျပီး ဘာမဆို တသံတည္း ထြက္ၾကသည္။ ထမင္းစားလည္းအတူတူ။ အျခား အက်ဥ္းသူေတြ ထမင္းစားလ်င္ လိုက္ၾကည့္တတ္ၾကျပီး အသက္ၾကီးၾကီး ဟင္းမရွိသူဆိုလ်င္ ဟင္းေတြ လာေပးတတ္ျမဲ။ အခုေရာက္လာတာ မၾကာေသးသည့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ ေကာင္မေလးကို သူတုိ႔ေတြပဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားၾကသည္။
ဗိုက္နာလို႔ ညည္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးနားတြင္ သီးသန္႔ အုပ္စုကို အားေပးလ်က္ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔ ကစေနေန႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာ၀န္ ရွိမွာ မဟုတ္။ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမေထာင္က ေမြးတတ္သူနဲ႔ပဲ ေမြးေပးရေတာ့မည္။ ဆရာ၀န္ ေရာက္မလာမွန္း သိရက္ႏွင့္ ေရာက္လာေစခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မိန္းမေထာင္တခုလံုး ေထာင္တံခါး၀ကို ခဏခဏ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကေလးေမြးမည့္ အေမကလည္း ဒီကေလးက သားဦးမို႔ မညွစ္တတ္ေပ။ မိန္းမေတြ အံုလာလို႔ တင္မာဦးက လူနည္းနည္း ရွင္းေပးပါဦးလို႔ ေျပာေနသံ ၾကားရသည္။ ကေလးေမြးျပီးရင္ ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္ဖို႔ ဓါးေတာင္းေနသံႏွင့္ ဓါးကို မီးရႈိ႔ဖို႔ မီးျခစ္လိုက္ရွာ ေနသံေတြကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားေနရသည္။
“ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြ မီးျခစ္ကေလး ရွာေပးၾကပါဦး” ဒါက ေအးေအးသင္း အသံ ျဖစ္သည္။ မေန႔ကမွ ရွာေဖြေရးက ၀င္ထားတာဆိုေတာ့ မီးျခစ္နဲ႔ဓါးက အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႔ ျဖစ္ေနပံုရသည္။
“ဟဲ့ ဒီလိုလိုက္ရွာလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆီမွာ သြားေတာင္းလိုက္၊ ဒီမွာ ေမြးခါနီးေနျပီ”
ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆိုတာက ၀ါဒါမထဲမွာ အေပါက္အဆိုးဆံုး၊ ဒါေပမဲ့ သူက ႏိုင္လို႔ရတဲ့သူ ေတြကိုသာ ေဟာက္စားလုပ္တတ္သူ။ သီးသန္႔ အုပ္စုကိုေတာ့ ကြယ္ရာမွာသာ အတင္းေျပာရဲျပီး ေရွ႔မွာေတာ့ သြားျဖဲျပေနတတ္သူ။ ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆီက ဓါးရေပမဲ့ မီးျခစ္က လံုး၀မရ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ မီးသြားညွိဖို႔ ေပးထားတဲ့ တလံုးတည္းေသာ မီးျခစ္က ေထာင္မႉးမဆီ ပါသြားသည္။ ကေလးေမြးမည့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ကေတာ့ ညည္းညူေနဆဲ၊
“ဟဲ့ ေအးသင္းေရ၊ ခ်က္ၾကိဳးခ်ည္ဖို႔ အပ္ခ်ည္လံုး အျဖဴယူခဲ့ပါအံုး၊၊ ေလးငါးပင္ပူးျပီး ၾကိဳးက်စ္ထားေပးေနာ္။”
“ေအး ဒီမွာ ငါလဲ သတိရျပီးလုပ္ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္၊၊ အန္တီေဒၚရင္ေရႊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ အသံမၾကားရပါလား၊၊”
“ဘုရားစာရြတ္ေနတာထင္တယ္။ ဟဲ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟ၊ အဂၤုလိမာလသုတ္ကို ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ သူနဲ႔ ရြတ္ေနတယ္ ကေလးေမြးမဲ့ အနားမွာ ၊ နင္ဘာလုပ္ေနလဲ၊ သြားျပီး ကူရြတ္ပါလား၊”
“ဟ့ဲ ဟဲ့ ငါမွ မရတာ၊ နင္လဲမရဘူးမဟုတ္လား၊ ဒီျပင့္ အလုပ္ပဲ ကူလုပ္ရေအာင္၊ ဘာေတြလိုေသးလဲ ၊ စဥ္းစားပါဦးဟ”
“စဥ္းစား၊ စဥ္းစား၊ မရေတာ့ဖူးဟ၊ ငါတို႔ ကေလးေမြးတဲ့ အနားသြားေနရေအာင္၊ ”
ကေလးေမြးမည့္ အနားတြင္ လူေတြက ၀ိုင္းေနၾကသည္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမြးႏိုင္ပါ့မလား ၊ပူပန္သူေတြက ပူေနၾကသည္။ ကေလးမေမြးဖူးတဲ့ သီးသန့္ အပ်ိဳမေတြက ေရွ႔ဆံုးမွာ ျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚရင္ေရႊက ေအာ္ထုတ္ေနသည္။
“သြားၾကစမ္း ၊ နင္တုိ႔ဘာမွ မလုပ္တတ္ပဲနဲ႔ ၊ လာရႈပ္မေနနဲ႔၊ ကေလးေမြးမဲ့ လူနာက နင္တို႔ပ်ာေနတာ ၾကည့္ျပီး ေၾကာက္သြားဦးမယ္။ ထမိန္အပိုေတြသာ မ်ားမ်ားသြားရွာထားၾက သြား၊၊”
တကယ္လိုအပ္မည့္ ထမိန္ေတြ မရွာရေသးသည့္ သူတို႔ေခါင္းေတြ ပုသြားၾကသည္၊၊ ခင္မမက ေနာ္အက္စတားထ၊ံ ေအးေအးသင္းက တင္မာဦးထံ ေျပးသြားၾကျပီး လံုခ်ည္လိုက္ရွာေနျပန္သည္။
“လူေတြ ဘာလို႔ဒီေလာက္ အံုေနၾကတာလဲ၊ နင္တို႔ အရာပါလို႔လား၊ နင္တုိ႔ ေမြးေပးတတ္ရင္ ဘာလို႔ ဆရာ၀န္ ေခၚခိုင္းရေသးလဲ၊ ကိုယ့္ဖာသာ ေမြးေပးၾကပါလား၊ ေသနာမေတြ၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ထားၾက၊ ညေနက်မွ ယင္ေကာင္မျပည့္လို႔ ငိုျပေနရင္ ငါနဲ႔ေတြ႔မယ္”
ဘီးလူးဆုိင္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ၀င္လာသူက ေထာင္မႉးမရဲ့ လက္စြဲ ၀ါဒါမ စပယ္မိုး ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ ဆရာ၀န္က လိုက္မလာပဲ သူ႔ကိုပါ ေဟာက္လိုက္ပံု ရသည္။ ေထာင္မႉးၾကီးသမီးျဖစ္ျပီး ဦးေအာင္ေျပာတတ္သူ စကားကုိ ယံုလြယ္သူျဖစ္သည္။
ကေလးေမြးမည့္သူကေတာ့ နာက်င္စြာျဖင့္ ေအာ္သံထြက္လာေနဆဲ၊
“ညွစ္ခ်င္လာမွ ညွစ္ေနာ္၊ တအားညွစ္ေနရင္ အားကုန္သြားအံုးမယ္”လက္ကို ကိုင္ျပီး အားေပးေနသူက ဖဲမႈျဖင့္ က်လာျပီး ၀မ္းဆြဲသည ္လုပ္ဖူးသည့္ ေဒၚတင္တင္၀င္းဆိုတဲ့ မိန္းမၾကီးျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္လဲမလာ၊ ေဆးမႉးလဲ မလာျဖစ္ေနေတာ့ သူ ေမြးေပးမည္ ဟု ဆ္ိုကာ လုပ္အားေပးေနသည္။ ညည္းညဴသံက စိတ္လာကာ မိန္းမေထာင္တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။
အ၈ုၤလိမာလသုတ္ကို ႏြယ္ႏြယ္ တေယာက္ထဲ အသံက်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဖတ္ေနသံက က်န္တဲ့ မိန္းမသားေတြ၏ စိတ္ကို ခံစားေစသည္။ ေယာက္်ားေဖာင္စီး မိန္းမ မီးေနဆိုသည့္ စကားအတိုင္း အသက္နဲ႔ရင္းျပီး ေမြးေနသည့္ မိန္းမတေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စိတ္မာတဲ့ မိန္းမျဖစ္ပါေစ၊ မိန္းမခ်င္း စာနာစိတ္က ေပၚေပါက္လာၾကျပီ။ ဘာအေထာက္အကူ၊ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိတဲ့ ဒီလို ေထာင္ထဲမွာ မီးဖြားရတဲ့ ဒုကၡကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြႏွင့္ ျငိမ္သက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးေမြးမည့္ အေမကလည္း သားဦးကိုယ္၀န္တဲ့၊ အင္မတန္ အေပါက္ဆိုးတဲ့ ၀ါဒါမေတြေတာင္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
“အူ၀ဲ ၊အူ၀ဲ ”
ကေလးငိုသံၾကားရျပီး ခ်က္ၾကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ကေလးကို ေဒၚရင္ေရႊက လက္ကမ္းယူျပီး ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္၊ ၾကိဳးခ်ည္ျခင္းကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ ကေလးအေမက အခ်င္းမက်ေသးလို႔တဲ့။ ေဒၚတင္တင္၀င္းက ကေလးအေမပါးစပ္ထဲကို သူ႔ဆံပင္ေတြ ထိုးထည့္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်င္းက်သြားသည္။ ကေလးကလည္း အႏွီးထုပ္ကေလးမွာ အူ၀ဲ အူ၀ဲဲ ေအာ္ေကာင္းဆဲ၊ အားလံုးလည္း အခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ခင္မမက ဘာျဖစ္လို႔ ပါးစပ္ထဲကို ဆံပင္ေတြ ထုိးထည့္တာလဲလို႔ စပ္စပ္စုစု သြားေမးေနျပန္သည္။
ေဒၚတင္တင္၀င္းက “ေအာ္ ၊ ပါးစပ္ထဲကို ဆံပင္ထည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ့ခ်င္သလို ျဖစ္သြားမယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ အားထည့္ ညွစ္ျပီးသား ျဖစ္ျပီး အခ်င္းက်သြားတာေပါ့။ အခ်င္းမက်ပဲ ကပ္ေနရင္ ေသတတ္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ အခ်င္းက်သြားတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ အေဒၚက အဲဒါကို စိုးရိမ္သြားတာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ၊ ”
ကေလးက ပိန္ပိန္ေလးမို႔ အားရစရာမရွိ၊ ခ်စ္စရာလည္း မေကာင္းဘူး ဟု ေနာ္အက္စတားက တိုးတိုးေလး သူ႔လူေတြကို ေျပာေနေသးသည္။ ပိန္ေနျပီး အေရခြံေလးေတြက ရႈံ႔ေနတာမို႔ ေမ်ာက္ေပါက္စေလးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္ဆိုကာ တင္မာဦးက ေထာက္ခံေနေတာ့သည္။ သူတို႔ေတြက ကေလးဆိုရင္ ၀၀ေလး၊ နီတာရဲေလး ၊ ခ်စ္စရာေလးလို႔ ေတြးထင္ထားေပမဲ့ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြက ၆ ေပါင္ ေလာက္ဆိုရင္ ဒီလိုပံုပဲ ဆိုတာ မသိၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ကေလးငိုသံကေတာ့ ဆူညံေနဆဲ၊
“ကေလးမေမြးဘူးတဲ့ အပ်ိဳမေတြဆိုေတာ့ နင္တို႔ေတြ မိခင္ေမတၱာကို ဘယ္လိုမွ မခံစားတတ္ေသးဘူး၊မိခင္ဆိုတာ ကိုယ္ေမြးတဲ့ ကေလး လွလွ မလွလွ ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန္ေနတာပဲ၊ နင္တုိ႔လို ခ်စ္စရာေကာင္းမွ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ နင္တုိ႔ သူမ်ားကေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ကိုယ္ေမြးလာတဲ့ ကေလးေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။ သားသမီး အရင္းလိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ၀တၳဳထဲမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။နင္တို႔ ကေလးေမြးျဖစ္ရင္ အန္တီေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ သိလိမ့္မယ္၊၊”
ေဒၚရင္ေရႊက သူ႔လူေတြကို ရွင္းျပေနသည္။ ကေလးမေတြကေတာ့ ျငိမ္သက္သြားျပီး ခ်စ္စရာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာမိတဲ့ ေနာ္အက္စတားက “ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ငါတို႔ ေျပာတာ ၾကားသြားရင္ စိတ္ဆိုးသြားမွာပဲ၊ အားနာလိုက္တာ” ဟု ေျပာသည္။
ဘာေတြပဲ ေျပာေျပာ ခင္မမကေတာ့ ဆန္ေမွာင္ခိုမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ႔ ဆန္ပြဲရံု သေဌးမဆီက ေရေႏြးေတာင္းျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနသည္။ မီးေနသည္ကို သြားတိုက္မလို႔၊ မုန္႔လဲထုတ္ေပးၾကပါဦး ဟု ရိကၡာကိုင္သူ ႏြယ္ႏြယ့္ဆီက မုန္႔ေတာင္းေနသံ ထြက္လာသည္။ ေထာင္ထဲမွာ ေငြကို လမ္းခင္းႏိုင္သူေတြက ေရေႏြးဓါတ္ဘူးႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႏွင့္ ေနထိုင္သည္။ သူတို႔ေငြသံုးထားတာကို ကိုယ္က လူမမာအတြက္ အျမတ္ထုတ္သင့္တာေပါ့ ဆိုျပီး ခင္မမက သူမတို႔ဖာသာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ေရေႏြးမယူရ စည္းကမ္း ေဖါက္ဖ်က္မႈကို ေျဖရွင္းေနသည္။ မီးေနသည္အတြက္ဆိုတာ အားလံုးသိျပီးသားမို႔ ဘာအျပစ္တင္သံမွ ထြက္မလာေခ်။
တညေနလံုး ကေလးအေၾကာင္း ၊ မိဘ ေမတၱာအေၾကာင္းေတြ ေျပာဆိုၾကရင္း ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ အခ်ိန္ကုန္ျမန္ေနသလို ထင္ၾကရသည္။ တန္းပိတ္ေတာ့ ကေလးအေမကို ပတ္လည္မွာ ေအးတယ္၊ အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရန္ ေထာင္မႈးမက ေနရာ ေရႊ႔ခိုင္းသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ဆိုေတာ့ ေသြးႏုသားႏုသမားအတြက္ အနည္းငယ္ေတာ္သြားသည္။ ကေလးေလးေၾကာင့္ အေမ ကုတင္ ေပၚ ေရာက္သြားတာေပါ့ဆိုျပီး အက်ိဳးေပးမည့္ ကေလးလို႔ တင္မာဦးက ကင္ပြန္းတပ္ေနသည္။ ႏြယ္ႏြယ္က ဘယ္လို အက်ိဳးေပးသလဲ ေထာင္ထဲေတာင္ေရာက္လာျပီးမွ ဟု ေခ်ပေနေသးသည္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကေလးက တခ်က္တခ်က္ အသက္ရႈရပ္သြား သလိုပဲ ဟု ကေလးအေမက ေျပာျပသည္။ ေဒၚရင္ေရႊက သြားၾကည့္ျပီး “ကေလးက အတြင္းတက္တက္ေနတာ ထင္တယ္၊ ေထာင္မႉးမကို သတင္းပို႔ျပီး ေဆးခန္းျပခြင့္ ေတာင္း၊ ကဲလာလာ ငါပါ လိုက္ေျပာေပးမယ္”
ေထာင္မႉးမထံသြားျပေတာ့ အႏွီးထုပ္ထဲက ကေလးကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ေလးတံခါး သြားေခါက္ျပီး သတင္းပို႔လိုက္ ဟုအမိန္႔ရလာသည္။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ အဆင္ေျပသြားလို႔ ၀မ္းသာေနစဥ္ ေဆးမႉး၀င္လာတာေတြ႔ရျပီး ဆရာ၀န္က ပါမလာ။ ေနာ္အက္စတား မ်က္ႏွာက ရႈံ႔မဲ့သြားျပီး ေဆးမႉးက ဘာတတ္လို႔လဲဆိုျပီး ေျပာေနသျဖင့္ ခင္မမက ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ေပးလိုက္သည္။ “မေတာ္ အဲဒီေဆးမႉးပါ မလာလို႔ ပိုဆိုးသြားမယ္ ”ခင္မမရဲ႔ တိုးတိုးၾကိတ္ေျပာသံကို အားလံုးက နားလည္စြာ ျငိမ္သြားသည္ ။ နားက်ပ္တခုပဲ ပါလာျပီး ဘာေဆးမွ ပါမလာသည့္ ေဆးမႉးက ကေလးကို ၾကည့္ျပီး “ဒီေန႔ ဆရာ၀န္မလာဘူး၊ မနက္ျဖန္ တနလၤာ တန္းစီမွ ဆရာ၀န္ကို တခါတည္း ျပလိုက္ေနာ္ ၊ က်ေနာ္တင္ျပေပးထားမယ္ ”ဟု အလြန္ျငင္သာစြာ ေျပာျပျပီး ျပန္သြားသည္။
တနလၤာေန႔တန္းစီခ်ိန္မွာ ေထာင္မႈး၊ေထာင္ပိုင္အာလံုးႏွင့္အတူ ေထာင္ဆရာ၀န္က လွည့္လည္ၾကည့္ရႈရသည္။ မိန္းမေထာင္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ဂ နာရီ ခြဲေနျပီ။ ကေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပျပီး ကေလးကို ဆရာ၀န္က ၾကည့္ေနသည္။ ကေလးအေမက ေၾကာက္ျပီး မေျပာရဲျဖစ္ေနလို႔ သေဘာနည္းနည္းေကာင္းတဲ့ ၀ါဒါမ သန္းသန္းျမင့္က ကေလးအေမေရွ႔ ဆရာ၀န္ အေရာက္ ေျပာေလဆိုျပီး အတင္းေျပာခိုင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္က ကေလးကိုၾကည့္ျပီး “ေဆးေပးလိုက္မယ္။ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး၊” ဟု ေျပာေနခ်ိန္မွာပင္ ကေလးက အသက္ရႈ ရပ္သြားလို႔ ကေလးအေမက ငိုသည္။ ကေလးကို ဆရာ၀န္က လွမ္းယူျပီး ဒီလိုလႈပ္ေပးလိုက္ ဆိုကာ ဘယ္ညာ ေရွ႔ေနာက္ လႈပ္ျပသြားသည္။ သူလႈပ္ေပးသြားေတာ့လည္း ကေလးက အသက္ ျပန္ရႈေနျပန္သည္။
ဆရာ၀န္ထြက္သြားေတာ့ သီးသန့္ အက်ဥ္းသူေတြ ကေလးနားေရာက္သြားသည္။ သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ၊ သူတို႔ မေတြ႔ၾကံဳဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ ခဲ့ရေတာ့ ကေလးအေမႏွင့္အတူ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနၾကသည္။
“ငါတို႔လည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့ဘူးဟာ၊ ကေလးကို ကေလးေဆးရံုကို ပို႔ေပးသင့္တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ”
ခင္မမက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာေတာ့ ေအးေအးသင္းက “ ဆရာ၀န္က မစိုးရိမ္ရပါဘူး ဆုိျပီး ေျပာသြားတာပဲဟာ၊ နင္က ဘာစိုးရိမ္ေနရတာလဲ။ ကေလးေလးေတြက အဲဒီလိုပဲထင္ပါတယ္၊ ”
“ငါထင္တာေတာ့ ဓါးကို မီးမရႈိ႔လို႔ ေမးခိုင္ပိုး၀င္သလားလို႔”ခင္မမ၏ ေတြးေတြးဆဆ အသံကိုၾကားေတာ့ သူတုိ႔ ဘာေျပာရမယ္္ဆိုတာ မသ္ိၾကေတာ့။
“ဟုတ္ခ်င္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ငါတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေမကိုပဲ အားေပးၾကရမွာေပါ့။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ၀မ္းထဲမွာ ကတည္းက ေရာဂါပါလာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေတြးလိုက္ၾကရေအာင္။”တင္မာဦးက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတူတူ တရားခ်ျပေနသည္။
ကေလးက ခဏခဏ အသက္ရႈရပ္သြားတာ ညေနေရာက္ေတာ့ ပိုစိတ္လာသည္။ ေဒၚရင္ေရႊက လံုး၀မေနႏိုင္ေတာ့။ ေထာင္မႉးမကို ကိုယ္တု္ိင္သြားေျပာေနေတာ့သည္။ ေထာင္မႉးမကိုယ္တိုင္ ကေလးကို လာၾကည့္ျပီး ေလးတံခါးမွ တဆင့္ ေထာင္ေဆးရံု ဖက္သို႔ ကူးသြားေလသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေဆးမႉးႏွင့္အတူ ေထာင္မႉးမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကေလးကို ေဆးရံုသို႔ ထုတ္ေပးမယ္။ အေမပါ လိုက္သြားရမယ္ ဟု ေျပာေတာ့ အားလံုး ၀မ္းသာသြားသည္။ ကေလးအေမကို ပစၥည္းေတြ ကူသိမ္းေပးျပီး မိန္းမေထာင္ေလးတံခါးထိပ္သို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ကေလးက်န္းမာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးသံေတြ ညံသြားသည္။ ေဒၚရင္ေရႊကေတာ့ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း၊၊ ခင္မမက ေဒၚရင္ေရႊကို ေမးေနသည္။
“အန္တီ ကေလးက ေနေကာင္းသြားမွာပါေနာ္၊၊ ေဆးရံုမွာ ဆိုေတာ့ ဒီေထာင္ထဲထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။”ခင္မမ စကားကို ေထာက္ခံသူ ၊ ကန္႔ကြက္သူ မရွိ အားလံုး ျငိမ္ေနၾကသည္။
ညေန တန္းပိတ္ခ်ိန္ျပီးေတာ့ ကေလးအေမကို လိုက္ေစာင့္ရေသာ ၀ါဒါမ ျပန္လာသည္။ သူကညဂ်ဴတီ မဟုတ္သျဖင့္ သူ႔ပစၥည္းေတြ လာယူျပီး ကေလးကို ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားေၾကာင္း ေျပာျပသြားသည္။
ည( ၈) နာရီေလာက္မွာ မိန္းမေထာင္ ေလးတံခါးေခါက္သံ ၾကားရသည္။ အေဆာင္ထိပ္ဆံုးက အခန္းမွာ ေနေသာ ခင္မမက အိပ္ေနရာက ထၾကည့္သည္။ ညဖက္ၾကီး ေရာက္လာသူဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမႈပဲလား လို႔ သူက ေတြးသည္။ ဒါေပမဲ့ ၀ါဒါမေနာက္က ၀င္လိုက္လာသူက ကေလးအေမ ျဖစ္ေနသည္။ ညေနက သူႏွင့္အတူ ပါသြားျပီး ေဆးရံုတက္တဲ့ ကေလးေလးကေတာ့ ဆံုးပါးခဲ့ရွာျပီ။ ငိုျပီး ၀င္လာတဲ့ ကေလးအေမကို ၾကည့္ျပီး အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာ တိတ္္ဆိတ္ သြားေတာ့သည္။
ကေလးေလးကို အသက္ရွင္စြာ လူ႔ေလာကထဲေရာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေပမဲ့ ဘာမွ မသိေသးတဲ့ ကေလးေလး ေ၀ဒနာေတြ ခံစားျပီး ဆံုးပါးခဲ့ရျပီ။ ကေလးအေမကသည္ သူဘာအျပစ္မွ မလုပ္ရပါပဲ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ခဲ့၊ ကေလးတေယာက္ကို အသက္ႏွင့္ရင္းျပီး ေမြးဖြားခဲ့ ၊ ခုေတာ့ ဒီကေလးေလးကလည္း အသက္မရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့။
ဘယ္လိုအျဖစ္ေတြလဲ၊၊ ဘယ္သူ႔အျပစ္ေတြလဲ၊
ေရၾကီးခဲ့လို႔ ပ်ိဳးပင္ေတြ ေသခဲ့တာအျပစ္လား။
တာ၀န္ေက်စပါး ေပးအပ္ဖို႔ ဘယ္မွာမွ စပါး မရွိတာအျပစ္လား။
စပါး၀ယ္ ေပးရေအာင္ပိုက္ဆံ မရွိခဲ့တာ အျပစ္လား။
ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေရၾကီးတာဆုိရင္ ရာသီဥတုကိုပဲ အျပစ္ဆိုရမွာလား။
ကေလးကို ေဆးရံုမွာေမြးခြင့္ မရခဲ့တာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ဆိုရမွာလဲ ၊
ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္္ ဆ္ိုတာကို နားမလည္တဲ့ နအဖကို ေဒါသသင့္ရင္း၊
ငိုေနတဲ့ ကေလးအေမကိုၾကည့္ရင္း ခင္မမက နာနာက်ည္းက်ည္း ေမးခြန္းေတြကို ရြတ္ဆိုေနခဲ့သည္။
တင္မာဦးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ လူျဖစ္ခဲ့ရတာကိုက မွားတာပါလို႔ ေျပာရမွာပဲ ဆိုျပီး ေပါက္ကြဲေနေတာ့သည္။
အဲဒီညက မိန္းမေထာင္မွာ မ်က္ရည္မိုးေတြ ေစြခဲ့သည္။
ေထာင္ထဲက အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ ေ၀မွ်ပါဦးလို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ ညီမငယ္ ေကသြယ္အတြက္
ေဒါင္းပ်ိဳေမ ကေလာင္နာမည္နဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္မွာေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူကိုမတိုက္ မူကိုတိုက္ပါလို႕ ေျပာတဲ့သူေတြ အတြက္ မူဆိုတာ လူက လုပ္တာပါလုိ႕ က်မက ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ လူေတြကဖန္တီးတဲ့ မူေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေခတ္စနစ္ႀကီးထဲမွာ စေတးၾကရတဲ့ အညၾတေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြက စာနာေဖးမၾကပါသလဲ။ လူမသိ သူမသိ ေၾကကြဲၾကရတဲ့ဘ၀ေတြ၊ ဘာမွန္းမသိပဲနဲ႕
စေတးလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြမွာ အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ဆႏၵေတြ၊ တြယ္တာမႈေတြ၊ ႏုပ်ိဳမႈေတြ ၊ ဘယ္လိုမွ အစားထိုးမရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ……..
အားလံုးေသာ အရာေတြကို ဥေပကၡာျပဳလို႕ ၊ ျပည္သူဆိုတာ ရင္၀ယ္သားလို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာကို မသိက်ိဳးက်င္ျပဳလို႕ လက္တဆုပ္စာ လူတစုက ကိုယ့္အာဏာ၊ ကိုယ့္စည္းစိမ္ေတြ တည္ၿမဲဖို႕ တုိင္းျပည္ပိုင္ သယံဇာတေတြနဲ႕ ႀကီးပြားေနခ်ိန္မွာ ဒီလို လူေတြရွိပါေသးတယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႕ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို မွတ္တမ္းတင္လိုက္တာပါ၊
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
မဟူရာညထဲက တိုက္ပြဲ၀င္မိခင္ အေမ
(ေဒါင္းပ်ိဳေမ)
“မမေလး ၊ ဟို ပတ္လည္က ဗိုက္ၾကီးသည္ ဗိုက္နာလုိ႔ တဲ့။”
ခင္မမတို႔ အနားမွာ လာျပီး စကားေျပာေနတဲ့ ၀ါဒါမကို တန္းစီးက သတင္းပို႔ေနသံ ျဖစ္ပါသည္။ ခင္မမ၊ တင္မာဦး၊ ေအးေအးသင္း သံုးေယာက္စလံုး မတိုင္ပင္ရပဲ မတ္တပ္ ထရပ္မိၾကသည္။ ၀ါဒါမက တန္းစီး ေဒၚၾကည္ေအာင္ကို မိန္းမေထာင္နဲ႔ ေယာက္်ားေထာင္ ျခားထားတဲ့ ေလးတံခါး သြားေခါက္ျပီး သတင္းပို႔ဖို႔ အမိန္႔ေပးေတာ့ ခင္မမက လူနာဆီထြက္သြားႏွင့္ျပီ။
ဒီမိန္းမေထာင္ထဲမွာ ခင္မမတို႔လို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူ ၁၅ ေယာက္ရွိေနသည္။ သီးသန့္လို႔ ေထာင္ပိုင္ ေထာင္မႈးေတြက နာမည္တပ္ေခၚျပီး သာမာန္ ရာဇ၀တ္မႈႏွင့္ က်ေသာ အက်ဥ္းသူမ်ားကို လံုး၀စကားသြားေျပာခြင့္ မေပးေခ်။ ဒီလို ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အတူေနရျပီး စကားမေျပာနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမတို႔က မလိုက္နာခဲ့။ လစ္ရင္လစ္သလို ေျပာ ေျပာေန၍ ၀ါဒါမေတြက သိပ္မၾကည္။ အခုလည္း ဗိုက္နာေနျပီဆိုေတာ့ ကေလးေမြးခါနီးျပီေပါ့ ဆိုျပီး သူတို႔သီးသန့္ထဲက အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဒီခ်ဳပ္က ေဒၚရင္ေရႊကို ေခၚျပီး ကူညီရေအာင္ သြားပါေတာ့သည္။
ဗိုက္နာလို႔ေအာ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသူက ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေထာင္ထဲကို ၀င္ဖို႔က သူမ မဟုတ္ပါ။ တာ၀န္ေက် စပါး မေရာင္းႏိုင္လို႔ သူ႔ေယာက်္ားကုို ဖမ္းဖို႔အလာ သူ႔ေယာက်္ားက ထြက္ေျပးသြားလို႔ သူ႔ကို ေခတၱ ဖမ္းထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားကလည္း သူ႔မိန္းမ ဗိုက္ၾကီးနဲ႔၊ ေန႔ေစ့လေစ့နဲ႔မို႔ မဖမ္းေလတန္ဘူးလို႔ တြက္ထားျပီး ထြက္ေျပးသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္ကာလက မထင္မွတ္တာေတြကို ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးေအာင္ကုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကာလ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဖူး ဆိုတာမရွိ ၊ မျဖစ္ေသးတာသာ ရွိတဲ့ ကာလ။
အခုလည္း ေထာင္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ငယ္ငယ္ေတြ တသုတ္ျပီး တသုတ္ ၀င္လာမစဲ။ ဘာရာဇ၀တ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ ၾကပါပဲႏွင့္ ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ လက္ရွိ အာဏာရ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ရဲၾကသူေတြမို႔ သာမာန္ အက်ဥ္းသူေတြက ေလးစားၾကသည္။ သူတို႔ေတြက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက မာေက်ာၾကသည္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးညီညြတ္ၾကျပီး ဘာမဆို တသံတည္း ထြက္ၾကသည္။ ထမင္းစားလည္းအတူတူ။ အျခား အက်ဥ္းသူေတြ ထမင္းစားလ်င္ လိုက္ၾကည့္တတ္ၾကျပီး အသက္ၾကီးၾကီး ဟင္းမရွိသူဆိုလ်င္ ဟင္းေတြ လာေပးတတ္ျမဲ။ အခုေရာက္လာတာ မၾကာေသးသည့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ ေကာင္မေလးကို သူတုိ႔ေတြပဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားၾကသည္။
ဗိုက္နာလို႔ ညည္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးနားတြင္ သီးသန္႔ အုပ္စုကို အားေပးလ်က္ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔ ကစေနေန႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာ၀န္ ရွိမွာ မဟုတ္။ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမေထာင္က ေမြးတတ္သူနဲ႔ပဲ ေမြးေပးရေတာ့မည္။ ဆရာ၀န္ ေရာက္မလာမွန္း သိရက္ႏွင့္ ေရာက္လာေစခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မိန္းမေထာင္တခုလံုး ေထာင္တံခါး၀ကို ခဏခဏ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကေလးေမြးမည့္ အေမကလည္း ဒီကေလးက သားဦးမို႔ မညွစ္တတ္ေပ။ မိန္းမေတြ အံုလာလို႔ တင္မာဦးက လူနည္းနည္း ရွင္းေပးပါဦးလို႔ ေျပာေနသံ ၾကားရသည္။ ကေလးေမြးျပီးရင္ ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္ဖို႔ ဓါးေတာင္းေနသံႏွင့္ ဓါးကို မီးရႈိ႔ဖို႔ မီးျခစ္လိုက္ရွာ ေနသံေတြကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားေနရသည္။
“ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြ မီးျခစ္ကေလး ရွာေပးၾကပါဦး” ဒါက ေအးေအးသင္း အသံ ျဖစ္သည္။ မေန႔ကမွ ရွာေဖြေရးက ၀င္ထားတာဆိုေတာ့ မီးျခစ္နဲ႔ဓါးက အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႔ ျဖစ္ေနပံုရသည္။
“ဟဲ့ ဒီလိုလိုက္ရွာလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆီမွာ သြားေတာင္းလိုက္၊ ဒီမွာ ေမြးခါနီးေနျပီ”
ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆိုတာက ၀ါဒါမထဲမွာ အေပါက္အဆိုးဆံုး၊ ဒါေပမဲ့ သူက ႏိုင္လို႔ရတဲ့သူ ေတြကိုသာ ေဟာက္စားလုပ္တတ္သူ။ သီးသန္႔ အုပ္စုကိုေတာ့ ကြယ္ရာမွာသာ အတင္းေျပာရဲျပီး ေရွ႔မွာေတာ့ သြားျဖဲျပေနတတ္သူ။ ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆီက ဓါးရေပမဲ့ မီးျခစ္က လံုး၀မရ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ မီးသြားညွိဖို႔ ေပးထားတဲ့ တလံုးတည္းေသာ မီးျခစ္က ေထာင္မႉးမဆီ ပါသြားသည္။ ကေလးေမြးမည့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ကေတာ့ ညည္းညူေနဆဲ၊
“ဟဲ့ ေအးသင္းေရ၊ ခ်က္ၾကိဳးခ်ည္ဖို႔ အပ္ခ်ည္လံုး အျဖဴယူခဲ့ပါအံုး၊၊ ေလးငါးပင္ပူးျပီး ၾကိဳးက်စ္ထားေပးေနာ္။”
“ေအး ဒီမွာ ငါလဲ သတိရျပီးလုပ္ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္၊၊ အန္တီေဒၚရင္ေရႊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ အသံမၾကားရပါလား၊၊”
“ဘုရားစာရြတ္ေနတာထင္တယ္။ ဟဲ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟ၊ အဂၤုလိမာလသုတ္ကို ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ သူနဲ႔ ရြတ္ေနတယ္ ကေလးေမြးမဲ့ အနားမွာ ၊ နင္ဘာလုပ္ေနလဲ၊ သြားျပီး ကူရြတ္ပါလား၊”
“ဟ့ဲ ဟဲ့ ငါမွ မရတာ၊ နင္လဲမရဘူးမဟုတ္လား၊ ဒီျပင့္ အလုပ္ပဲ ကူလုပ္ရေအာင္၊ ဘာေတြလိုေသးလဲ ၊ စဥ္းစားပါဦးဟ”
“စဥ္းစား၊ စဥ္းစား၊ မရေတာ့ဖူးဟ၊ ငါတို႔ ကေလးေမြးတဲ့ အနားသြားေနရေအာင္၊ ”
ကေလးေမြးမည့္ အနားတြင္ လူေတြက ၀ိုင္းေနၾကသည္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမြးႏိုင္ပါ့မလား ၊ပူပန္သူေတြက ပူေနၾကသည္။ ကေလးမေမြးဖူးတဲ့ သီးသန့္ အပ်ိဳမေတြက ေရွ႔ဆံုးမွာ ျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚရင္ေရႊက ေအာ္ထုတ္ေနသည္။
“သြားၾကစမ္း ၊ နင္တုိ႔ဘာမွ မလုပ္တတ္ပဲနဲ႔ ၊ လာရႈပ္မေနနဲ႔၊ ကေလးေမြးမဲ့ လူနာက နင္တို႔ပ်ာေနတာ ၾကည့္ျပီး ေၾကာက္သြားဦးမယ္။ ထမိန္အပိုေတြသာ မ်ားမ်ားသြားရွာထားၾက သြား၊၊”
တကယ္လိုအပ္မည့္ ထမိန္ေတြ မရွာရေသးသည့္ သူတို႔ေခါင္းေတြ ပုသြားၾကသည္၊၊ ခင္မမက ေနာ္အက္စတားထ၊ံ ေအးေအးသင္းက တင္မာဦးထံ ေျပးသြားၾကျပီး လံုခ်ည္လိုက္ရွာေနျပန္သည္။
“လူေတြ ဘာလို႔ဒီေလာက္ အံုေနၾကတာလဲ၊ နင္တို႔ အရာပါလို႔လား၊ နင္တုိ႔ ေမြးေပးတတ္ရင္ ဘာလို႔ ဆရာ၀န္ ေခၚခိုင္းရေသးလဲ၊ ကိုယ့္ဖာသာ ေမြးေပးၾကပါလား၊ ေသနာမေတြ၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ထားၾက၊ ညေနက်မွ ယင္ေကာင္မျပည့္လို႔ ငိုျပေနရင္ ငါနဲ႔ေတြ႔မယ္”
ဘီးလူးဆုိင္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ၀င္လာသူက ေထာင္မႉးမရဲ့ လက္စြဲ ၀ါဒါမ စပယ္မိုး ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ ဆရာ၀န္က လိုက္မလာပဲ သူ႔ကိုပါ ေဟာက္လိုက္ပံု ရသည္။ ေထာင္မႉးၾကီးသမီးျဖစ္ျပီး ဦးေအာင္ေျပာတတ္သူ စကားကုိ ယံုလြယ္သူျဖစ္သည္။
ကေလးေမြးမည့္သူကေတာ့ နာက်င္စြာျဖင့္ ေအာ္သံထြက္လာေနဆဲ၊
“ညွစ္ခ်င္လာမွ ညွစ္ေနာ္၊ တအားညွစ္ေနရင္ အားကုန္သြားအံုးမယ္”လက္ကို ကိုင္ျပီး အားေပးေနသူက ဖဲမႈျဖင့္ က်လာျပီး ၀မ္းဆြဲသည ္လုပ္ဖူးသည့္ ေဒၚတင္တင္၀င္းဆိုတဲ့ မိန္းမၾကီးျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္လဲမလာ၊ ေဆးမႉးလဲ မလာျဖစ္ေနေတာ့ သူ ေမြးေပးမည္ ဟု ဆ္ိုကာ လုပ္အားေပးေနသည္။ ညည္းညဴသံက စိတ္လာကာ မိန္းမေထာင္တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။
အ၈ုၤလိမာလသုတ္ကို ႏြယ္ႏြယ္ တေယာက္ထဲ အသံက်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဖတ္ေနသံက က်န္တဲ့ မိန္းမသားေတြ၏ စိတ္ကို ခံစားေစသည္။ ေယာက္်ားေဖာင္စီး မိန္းမ မီးေနဆိုသည့္ စကားအတိုင္း အသက္နဲ႔ရင္းျပီး ေမြးေနသည့္ မိန္းမတေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စိတ္မာတဲ့ မိန္းမျဖစ္ပါေစ၊ မိန္းမခ်င္း စာနာစိတ္က ေပၚေပါက္လာၾကျပီ။ ဘာအေထာက္အကူ၊ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိတဲ့ ဒီလို ေထာင္ထဲမွာ မီးဖြားရတဲ့ ဒုကၡကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြႏွင့္ ျငိမ္သက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးေမြးမည့္ အေမကလည္း သားဦးကိုယ္၀န္တဲ့၊ အင္မတန္ အေပါက္ဆိုးတဲ့ ၀ါဒါမေတြေတာင္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
“အူ၀ဲ ၊အူ၀ဲ ”
ကေလးငိုသံၾကားရျပီး ခ်က္ၾကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ကေလးကို ေဒၚရင္ေရႊက လက္ကမ္းယူျပီး ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္၊ ၾကိဳးခ်ည္ျခင္းကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ ကေလးအေမက အခ်င္းမက်ေသးလို႔တဲ့။ ေဒၚတင္တင္၀င္းက ကေလးအေမပါးစပ္ထဲကို သူ႔ဆံပင္ေတြ ထိုးထည့္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်င္းက်သြားသည္။ ကေလးကလည္း အႏွီးထုပ္ကေလးမွာ အူ၀ဲ အူ၀ဲဲ ေအာ္ေကာင္းဆဲ၊ အားလံုးလည္း အခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ခင္မမက ဘာျဖစ္လို႔ ပါးစပ္ထဲကို ဆံပင္ေတြ ထုိးထည့္တာလဲလို႔ စပ္စပ္စုစု သြားေမးေနျပန္သည္။
ေဒၚတင္တင္၀င္းက “ေအာ္ ၊ ပါးစပ္ထဲကို ဆံပင္ထည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ့ခ်င္သလို ျဖစ္သြားမယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ အားထည့္ ညွစ္ျပီးသား ျဖစ္ျပီး အခ်င္းက်သြားတာေပါ့။ အခ်င္းမက်ပဲ ကပ္ေနရင္ ေသတတ္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ အခ်င္းက်သြားတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ အေဒၚက အဲဒါကို စိုးရိမ္သြားတာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ၊ ”
ကေလးက ပိန္ပိန္ေလးမို႔ အားရစရာမရွိ၊ ခ်စ္စရာလည္း မေကာင္းဘူး ဟု ေနာ္အက္စတားက တိုးတိုးေလး သူ႔လူေတြကို ေျပာေနေသးသည္။ ပိန္ေနျပီး အေရခြံေလးေတြက ရႈံ႔ေနတာမို႔ ေမ်ာက္ေပါက္စေလးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္ဆိုကာ တင္မာဦးက ေထာက္ခံေနေတာ့သည္။ သူတို႔ေတြက ကေလးဆိုရင္ ၀၀ေလး၊ နီတာရဲေလး ၊ ခ်စ္စရာေလးလို႔ ေတြးထင္ထားေပမဲ့ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြက ၆ ေပါင္ ေလာက္ဆိုရင္ ဒီလိုပံုပဲ ဆိုတာ မသိၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ကေလးငိုသံကေတာ့ ဆူညံေနဆဲ၊
“ကေလးမေမြးဘူးတဲ့ အပ်ိဳမေတြဆိုေတာ့ နင္တို႔ေတြ မိခင္ေမတၱာကို ဘယ္လိုမွ မခံစားတတ္ေသးဘူး၊မိခင္ဆိုတာ ကိုယ္ေမြးတဲ့ ကေလး လွလွ မလွလွ ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန္ေနတာပဲ၊ နင္တုိ႔လို ခ်စ္စရာေကာင္းမွ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ နင္တုိ႔ သူမ်ားကေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ကိုယ္ေမြးလာတဲ့ ကေလးေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။ သားသမီး အရင္းလိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ၀တၳဳထဲမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။နင္တို႔ ကေလးေမြးျဖစ္ရင္ အန္တီေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ သိလိမ့္မယ္၊၊”
ေဒၚရင္ေရႊက သူ႔လူေတြကို ရွင္းျပေနသည္။ ကေလးမေတြကေတာ့ ျငိမ္သက္သြားျပီး ခ်စ္စရာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာမိတဲ့ ေနာ္အက္စတားက “ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ငါတို႔ ေျပာတာ ၾကားသြားရင္ စိတ္ဆိုးသြားမွာပဲ၊ အားနာလိုက္တာ” ဟု ေျပာသည္။
ဘာေတြပဲ ေျပာေျပာ ခင္မမကေတာ့ ဆန္ေမွာင္ခိုမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ႔ ဆန္ပြဲရံု သေဌးမဆီက ေရေႏြးေတာင္းျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနသည္။ မီးေနသည္ကို သြားတိုက္မလို႔၊ မုန္႔လဲထုတ္ေပးၾကပါဦး ဟု ရိကၡာကိုင္သူ ႏြယ္ႏြယ့္ဆီက မုန္႔ေတာင္းေနသံ ထြက္လာသည္။ ေထာင္ထဲမွာ ေငြကို လမ္းခင္းႏိုင္သူေတြက ေရေႏြးဓါတ္ဘူးႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႏွင့္ ေနထိုင္သည္။ သူတို႔ေငြသံုးထားတာကို ကိုယ္က လူမမာအတြက္ အျမတ္ထုတ္သင့္တာေပါ့ ဆိုျပီး ခင္မမက သူမတို႔ဖာသာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ေရေႏြးမယူရ စည္းကမ္း ေဖါက္ဖ်က္မႈကို ေျဖရွင္းေနသည္။ မီးေနသည္အတြက္ဆိုတာ အားလံုးသိျပီးသားမို႔ ဘာအျပစ္တင္သံမွ ထြက္မလာေခ်။
တညေနလံုး ကေလးအေၾကာင္း ၊ မိဘ ေမတၱာအေၾကာင္းေတြ ေျပာဆိုၾကရင္း ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ အခ်ိန္ကုန္ျမန္ေနသလို ထင္ၾကရသည္။ တန္းပိတ္ေတာ့ ကေလးအေမကို ပတ္လည္မွာ ေအးတယ္၊ အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရန္ ေထာင္မႈးမက ေနရာ ေရႊ႔ခိုင္းသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ဆိုေတာ့ ေသြးႏုသားႏုသမားအတြက္ အနည္းငယ္ေတာ္သြားသည္။ ကေလးေလးေၾကာင့္ အေမ ကုတင္ ေပၚ ေရာက္သြားတာေပါ့ဆိုျပီး အက်ိဳးေပးမည့္ ကေလးလို႔ တင္မာဦးက ကင္ပြန္းတပ္ေနသည္။ ႏြယ္ႏြယ္က ဘယ္လို အက်ိဳးေပးသလဲ ေထာင္ထဲေတာင္ေရာက္လာျပီးမွ ဟု ေခ်ပေနေသးသည္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကေလးက တခ်က္တခ်က္ အသက္ရႈရပ္သြား သလိုပဲ ဟု ကေလးအေမက ေျပာျပသည္။ ေဒၚရင္ေရႊက သြားၾကည့္ျပီး “ကေလးက အတြင္းတက္တက္ေနတာ ထင္တယ္၊ ေထာင္မႉးမကို သတင္းပို႔ျပီး ေဆးခန္းျပခြင့္ ေတာင္း၊ ကဲလာလာ ငါပါ လိုက္ေျပာေပးမယ္”
ေထာင္မႉးမထံသြားျပေတာ့ အႏွီးထုပ္ထဲက ကေလးကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ေလးတံခါး သြားေခါက္ျပီး သတင္းပို႔လိုက္ ဟုအမိန္႔ရလာသည္။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ အဆင္ေျပသြားလို႔ ၀မ္းသာေနစဥ္ ေဆးမႉး၀င္လာတာေတြ႔ရျပီး ဆရာ၀န္က ပါမလာ။ ေနာ္အက္စတား မ်က္ႏွာက ရႈံ႔မဲ့သြားျပီး ေဆးမႉးက ဘာတတ္လို႔လဲဆိုျပီး ေျပာေနသျဖင့္ ခင္မမက ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ေပးလိုက္သည္။ “မေတာ္ အဲဒီေဆးမႉးပါ မလာလို႔ ပိုဆိုးသြားမယ္ ”ခင္မမရဲ႔ တိုးတိုးၾကိတ္ေျပာသံကို အားလံုးက နားလည္စြာ ျငိမ္သြားသည္ ။ နားက်ပ္တခုပဲ ပါလာျပီး ဘာေဆးမွ ပါမလာသည့္ ေဆးမႉးက ကေလးကို ၾကည့္ျပီး “ဒီေန႔ ဆရာ၀န္မလာဘူး၊ မနက္ျဖန္ တနလၤာ တန္းစီမွ ဆရာ၀န္ကို တခါတည္း ျပလိုက္ေနာ္ ၊ က်ေနာ္တင္ျပေပးထားမယ္ ”ဟု အလြန္ျငင္သာစြာ ေျပာျပျပီး ျပန္သြားသည္။
တနလၤာေန႔တန္းစီခ်ိန္မွာ ေထာင္မႈး၊ေထာင္ပိုင္အာလံုးႏွင့္အတူ ေထာင္ဆရာ၀န္က လွည့္လည္ၾကည့္ရႈရသည္။ မိန္းမေထာင္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ဂ နာရီ ခြဲေနျပီ။ ကေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပျပီး ကေလးကို ဆရာ၀န္က ၾကည့္ေနသည္။ ကေလးအေမက ေၾကာက္ျပီး မေျပာရဲျဖစ္ေနလို႔ သေဘာနည္းနည္းေကာင္းတဲ့ ၀ါဒါမ သန္းသန္းျမင့္က ကေလးအေမေရွ႔ ဆရာ၀န္ အေရာက္ ေျပာေလဆိုျပီး အတင္းေျပာခိုင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္က ကေလးကိုၾကည့္ျပီး “ေဆးေပးလိုက္မယ္။ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး၊” ဟု ေျပာေနခ်ိန္မွာပင္ ကေလးက အသက္ရႈ ရပ္သြားလို႔ ကေလးအေမက ငိုသည္။ ကေလးကို ဆရာ၀န္က လွမ္းယူျပီး ဒီလိုလႈပ္ေပးလိုက္ ဆိုကာ ဘယ္ညာ ေရွ႔ေနာက္ လႈပ္ျပသြားသည္။ သူလႈပ္ေပးသြားေတာ့လည္း ကေလးက အသက္ ျပန္ရႈေနျပန္သည္။
ဆရာ၀န္ထြက္သြားေတာ့ သီးသန့္ အက်ဥ္းသူေတြ ကေလးနားေရာက္သြားသည္။ သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ၊ သူတို႔ မေတြ႔ၾကံဳဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ ခဲ့ရေတာ့ ကေလးအေမႏွင့္အတူ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနၾကသည္။
“ငါတို႔လည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့ဘူးဟာ၊ ကေလးကို ကေလးေဆးရံုကို ပို႔ေပးသင့္တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ”
ခင္မမက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာေတာ့ ေအးေအးသင္းက “ ဆရာ၀န္က မစိုးရိမ္ရပါဘူး ဆုိျပီး ေျပာသြားတာပဲဟာ၊ နင္က ဘာစိုးရိမ္ေနရတာလဲ။ ကေလးေလးေတြက အဲဒီလိုပဲထင္ပါတယ္၊ ”
“ငါထင္တာေတာ့ ဓါးကို မီးမရႈိ႔လို႔ ေမးခိုင္ပိုး၀င္သလားလို႔”ခင္မမ၏ ေတြးေတြးဆဆ အသံကိုၾကားေတာ့ သူတုိ႔ ဘာေျပာရမယ္္ဆိုတာ မသ္ိၾကေတာ့။
“ဟုတ္ခ်င္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ငါတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေမကိုပဲ အားေပးၾကရမွာေပါ့။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ၀မ္းထဲမွာ ကတည္းက ေရာဂါပါလာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေတြးလိုက္ၾကရေအာင္။”တင္မာဦးက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတူတူ တရားခ်ျပေနသည္။
ကေလးက ခဏခဏ အသက္ရႈရပ္သြားတာ ညေနေရာက္ေတာ့ ပိုစိတ္လာသည္။ ေဒၚရင္ေရႊက လံုး၀မေနႏိုင္ေတာ့။ ေထာင္မႉးမကို ကိုယ္တု္ိင္သြားေျပာေနေတာ့သည္။ ေထာင္မႉးမကိုယ္တိုင္ ကေလးကို လာၾကည့္ျပီး ေလးတံခါးမွ တဆင့္ ေထာင္ေဆးရံု ဖက္သို႔ ကူးသြားေလသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေဆးမႉးႏွင့္အတူ ေထာင္မႉးမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကေလးကို ေဆးရံုသို႔ ထုတ္ေပးမယ္။ အေမပါ လိုက္သြားရမယ္ ဟု ေျပာေတာ့ အားလံုး ၀မ္းသာသြားသည္။ ကေလးအေမကို ပစၥည္းေတြ ကူသိမ္းေပးျပီး မိန္းမေထာင္ေလးတံခါးထိပ္သို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ကေလးက်န္းမာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးသံေတြ ညံသြားသည္။ ေဒၚရင္ေရႊကေတာ့ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း၊၊ ခင္မမက ေဒၚရင္ေရႊကို ေမးေနသည္။
“အန္တီ ကေလးက ေနေကာင္းသြားမွာပါေနာ္၊၊ ေဆးရံုမွာ ဆိုေတာ့ ဒီေထာင္ထဲထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။”ခင္မမ စကားကို ေထာက္ခံသူ ၊ ကန္႔ကြက္သူ မရွိ အားလံုး ျငိမ္ေနၾကသည္။
ညေန တန္းပိတ္ခ်ိန္ျပီးေတာ့ ကေလးအေမကို လိုက္ေစာင့္ရေသာ ၀ါဒါမ ျပန္လာသည္။ သူကညဂ်ဴတီ မဟုတ္သျဖင့္ သူ႔ပစၥည္းေတြ လာယူျပီး ကေလးကို ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားေၾကာင္း ေျပာျပသြားသည္။
ည( ၈) နာရီေလာက္မွာ မိန္းမေထာင္ ေလးတံခါးေခါက္သံ ၾကားရသည္။ အေဆာင္ထိပ္ဆံုးက အခန္းမွာ ေနေသာ ခင္မမက အိပ္ေနရာက ထၾကည့္သည္။ ညဖက္ၾကီး ေရာက္လာသူဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမႈပဲလား လို႔ သူက ေတြးသည္။ ဒါေပမဲ့ ၀ါဒါမေနာက္က ၀င္လိုက္လာသူက ကေလးအေမ ျဖစ္ေနသည္။ ညေနက သူႏွင့္အတူ ပါသြားျပီး ေဆးရံုတက္တဲ့ ကေလးေလးကေတာ့ ဆံုးပါးခဲ့ရွာျပီ။ ငိုျပီး ၀င္လာတဲ့ ကေလးအေမကို ၾကည့္ျပီး အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာ တိတ္္ဆိတ္ သြားေတာ့သည္။
ကေလးေလးကို အသက္ရွင္စြာ လူ႔ေလာကထဲေရာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေပမဲ့ ဘာမွ မသိေသးတဲ့ ကေလးေလး ေ၀ဒနာေတြ ခံစားျပီး ဆံုးပါးခဲ့ရျပီ။ ကေလးအေမကသည္ သူဘာအျပစ္မွ မလုပ္ရပါပဲ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ခဲ့၊ ကေလးတေယာက္ကို အသက္ႏွင့္ရင္းျပီး ေမြးဖြားခဲ့ ၊ ခုေတာ့ ဒီကေလးေလးကလည္း အသက္မရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့။
ဘယ္လိုအျဖစ္ေတြလဲ၊၊ ဘယ္သူ႔အျပစ္ေတြလဲ၊
ေရၾကီးခဲ့လို႔ ပ်ိဳးပင္ေတြ ေသခဲ့တာအျပစ္လား။
တာ၀န္ေက်စပါး ေပးအပ္ဖို႔ ဘယ္မွာမွ စပါး မရွိတာအျပစ္လား။
စပါး၀ယ္ ေပးရေအာင္ပိုက္ဆံ မရွိခဲ့တာ အျပစ္လား။
ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေရၾကီးတာဆုိရင္ ရာသီဥတုကိုပဲ အျပစ္ဆိုရမွာလား။
ကေလးကို ေဆးရံုမွာေမြးခြင့္ မရခဲ့တာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ဆိုရမွာလဲ ၊
ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္္ ဆ္ိုတာကို နားမလည္တဲ့ နအဖကို ေဒါသသင့္ရင္း၊
ငိုေနတဲ့ ကေလးအေမကိုၾကည့္ရင္း ခင္မမက နာနာက်ည္းက်ည္း ေမးခြန္းေတြကို ရြတ္ဆိုေနခဲ့သည္။
တင္မာဦးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ လူျဖစ္ခဲ့ရတာကိုက မွားတာပါလို႔ ေျပာရမွာပဲ ဆိုျပီး ေပါက္ကြဲေနေတာ့သည္။
အဲဒီညက မိန္းမေထာင္မွာ မ်က္ရည္မိုးေတြ ေစြခဲ့သည္။
4 comments:
အစ္မ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေလးစားတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြထဲမွာ ကိုငွက္က ေရွ႕ဆံုးကေလ။ အစ္မရဲ႔ အေရးနဲ႔ ကိုယ္မသိေသးတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဒီေန႔ဖတ္ရတဲ့ စာေတြထဲမွာ အရသာ အရွိဆံုး စာတစ္ေစာင္လို႔ စိတ္ထဲ ခံစားေနမိပါတယ္။ ကိုငွက္လို လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ရခဲ့ၿပီးခါမွ အခုလို ငယ္ငယ္နဲ႔ ျပန္ထြက္သြားရတာ အရမ္း ႏွေျမာတသ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနတယ္။ သူဟာ အဆိုေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ အႏုပညာရွင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူရဲ႔ ေနာက္ဆံုး သတင္းကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေန႔ကဆို မျမင္ဘူးေပမယ့္ ကိုယ့္ေသြးသား ေဆြမ်ိဳးထဲက လူတစ္ေယာက္ ဆံုးရံႈးသြားတယ္လို႔ကို ခံစားရတာ။
ကိုငွက္တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။
မခင္မင္းေဇာ္.ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ့ ဒီမတရားမႈ ကေတာ္ေတာ္ လူမဆန္တာဘဲဗ်ာ..စပါးမေပးႏိူင္တဲ့ ေယာက္်ားကိုယ္စား ကိုယ္၀န္သည္ မိန္းမ ကို ျပန္ေပးဆြဲသတဲ့လား။ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္သူေတြမေျပာနဲ ့ ဖတ္ရင္းနဲ ့ေတာင္ စိတ္ထိခိ္ုက္မိပါတယ္။ ေလာကပါလ တရား ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေအာင္ လုပ္ေနတဲ့လူေတြ ဘယ္ရႈေထာင့္ကဘဲႀကည့္ႀကည့္..ရုပ္ပ်က္လြန္းပါတယ္..လူမိ်ဳးႏူိင္ငံဂုဏ္ က်လြန္းပါတယ္
အမခင္မင္းေဇာ္...အရမ္းပီျပင္တယ္..အရမ္းလဲေရးသင့္တယ္..ဒီလိုအညၾတလူေတြအေၾကာင္း..တတ္နိုင္သမွ်ေျပာျပေပးတာအရမ္းေကာင္းတယ္..
ကၽြန္မေတာင္းဆိုတာကို..သတိတရ ..ေရးေပးတဲ့အတြက္လည္း..ေက်းဇူးအထူး..
ေနာက္တခုက..ပီးခဲ့တဲ့ ၂ရက္လံုး..ကြန္ျပဴတာနားမေရာက္ပဲ..စိတ္ကလည္း ဆဲဗင္းဇူလိုင္ကိုေရးခ်င္..စိတ္ထဲမွာစာစီပီး..တင္မလို႔ ဘေလာ့ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ..အမစာေလးကိုေတြ႔တာ..အေရာက္ေနာက္က်တဲ့အတြက္..ေဆာရီး
တီေရ .. အဓိကကိုသာ ရွင္းမွသာလ်င္ ... ဝိုင္းဝန္း ရွင္းလင္းၾကပါစို႕
Post a Comment