ကိုေ၀လင္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလး

ရွစ္ေလးလံုးအမွတ္တရ စာစုတင္ဖို႕အတြက္ ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႕ အခ်ိန္မရႏိုင္ေတာ့လို႕ ႏွင္းခါးမိုး ကေလာင္နဲ႕ ကဗ်ာေရးတဲ့ ကိုေ၀လင္းရဲ႕ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို ခြင့္မေတာင္းပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၁၁ လပိုင္းက ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုး လူထူလႈပ္ရွားမႈႀကီးနဲ႕ စစ္တပ္အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႕ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွစ္ေလးလုံးအမွန္အမွားႏွင့္
ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအေတြးအေခၚတုိက္ပြဲ

၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အခုအထိ စစ္အာဏာပုိင္ေတြက ရွစ္ေလးလုံးကုိ ဆူပူမႈလုိ႕ ရည္ၫႊန္းသုံးစြဲေနတုန္းပါ။ တဖက္ကလည္း ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကုိ တည္ ေဆာက္မယ္လုိ႕ ေျပာေနျပန္ပါ တယ္။ သည္ၾကားထဲ ဒီမုိကေရစီဘက္သားပါ ဆုိတဲ့ သူေတြထဲက အခ်ဳိ႕ကလည္း ရွစ္ေလးလုံးဟာ စနစ္တက် ေခါင္းေဆာင္မႈမရွိဘူး၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး၊ မထိန္းႏုိင္ခဲ့ ဘူး စသျဖင့္ အသံထြက္လာျပန္ပါတယ္။

ရွစ္ေလးလုံးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မွန္မွန္ ကန္ကန္ လက္ခံသိျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိရင္ ဒီမုိကေရစီေရးေရာ၊ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးမွာပါ ေရွ႕ဆက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႕ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြအေပၚ သေဘာတူညီမႈ မရႏုိင္တာကုိ ဆက္လက္ ဆုပ္ကုိင္ ထားၾကျခင္းျဖင့္ ေရွ႕မွာ အတူတကြ လက္တြဲ လုပ္ကုိင္ ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵ နည္းပါးတာကုိ ေဖာ္ျပရာေရာက္တယ္လုိ႕ ေစာဒက တက္ေကာင္း တက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ အမွန္တရားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ရဲတဲ့ သတၱိရွိဖုိ႕လုိအပ္ပါတယ္။

၁။
ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးကုိ အာဏာျပႆနာလုိ႕သတ္မွတ္တာကုိ ခဏေဘးဖယ္ထား ၿပီး အေတြးအေခၚ ျပႆနာတရပ္အျဖစ္ စဥ္းစားၾကည့္ၾက ရေအာင္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အေတြးအေခၚက ဘာလဲ။ သူတုိ႕ေျပာတဲ့ စကားေတြထက္ သူတုိ႕လုပ္ရပ္ေတြကုိ အဓိကထား ေလ့လာဆန္းစစ္ရမယ္ လုိ႕ ထင္ပါတယ္။
သူတုိ႕ဟာ တပါတီအစုိးရဆီကအာဏာကုိ သိမ္းလုိက္တယ္၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကုိ အၾကမ္း ဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့တယ္၊ ပါတီစုံစနစ္ကုိ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ လုပ္ေပးခဲ့တယ္၊ အႏုိင္ရပါတီကုိ အာဏာလႊဲေပးဖုိ႕ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္၊ အမ်ဳိးသားညီလာခံလုိ႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းပုံေရးဆြဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးတခုကုိ သူတုိ႕ ေခါင္းေခါက္ ေရြးထားတဲ့ လူအမ်ားစုနဲ႕ က်င္းပခဲ့တယ္၊ သူတုိ႕စိတ္ႀကဳိက္ ဖြဲ႕စည္းပုံမူၾကမ္းတရပ္ကုိ အေျခခံရမည္႕ မူမ်ားအျဖစ္ ခ်ျပခဲ့တယ္၊ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္တဲ့အထိ ေဆြးေႏြးပြဲကုိ လက္စမသတ္ဘဲ ထားတယ္။
လက္နက္ကုိင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြကုိ နယ္ေျမနဲ႕ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြားေတြခဲြေ၀ေပးကာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးလုပ္ခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအရ သူတုိ႕ကုိ ဆန္႕က်င္ေနတာ ကုိပါ အဆုံးသတ္ေစဖုိ႕ ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈပုိင္းကုိ အေျပာင္းအလဲ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ထိပ္ပုိင္း ႏွစ္ဦးကလြဲရင္ ေအာက္ ေခါင္းေဆာင္မႈပုိင္းဟာ ေသြးသစ္လုိ႕ ေျပာႏုိင္တယ္။ သူတုိ႕ဟာ ရွစ္ေလးလုံး တုန္းက စစ္ေဒသေတြမွာ လက္ေတြ႕ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သူေတြ၊ တနည္းေျပာရရင္ ရွစ္ေလးလုံး လူထု ကုိ အၾကမ္းဖက ္ၿဖဳိခြဲခဲ့တဲ့လုပ္ငန္း (ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရာ) မွာ ေအာက္ေျခကေန ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူေတြလည္းျဖစ္တယ္။

မဆလေခတ္တုန္းက တပ္မေတာ္သားတုိင္း ပါတီ၀င္ျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးေတြဟာ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မႈပုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိသူေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗုိလ္သန္းေရႊဟာ မဆလ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္ခင္က မဆလ တျဖစ္လည္း တစညနဲ႕တပ္နဲ႕ၾကားမွာ ႏုိင္ငံေရး သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္းခဲ့ပုံ ရေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ တစည႐ံႈးနိမ့္သြားတဲ့အခါ လူထုရဲ႕ မဆလ ျငင္းပယ္ေရး ႏုိင္ငံေရးအေျခခံကုိ နားလည္သြားၿပီး ဆက္လက္ အားကုိးေလာက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးေျခကုပ္ မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိလာတဲ့အတြက္ တစညကုိ တပ္က စြန္႕ခြာခဲ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္သေဘာတရား တပ္ထဲမွာ က်ဆုံးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အၿမဲတမ္း ၾသဇာ လႊမ္းမုိးခ်င္တဲ့ စစ္တပ္ဟာ သေဘာတရားေရး ကြက္လပ္ ကုိ အစားထုိးဖုိ႕ ယာယီ အားျဖင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ အလံကုိ လႊင့္တင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ တပ္တခုလုံးကုိ စည္း႐ုံး လႊမ္းမုိးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ က အစြမ္းမထက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ တပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ သေဘာေပါက္ လာတယ္။ တပ္လူငယ္ပုိင္းက ေခတ္မီတဲ့အျမင္တရပ္ကုိ ေတာင္းဆုိေနတယ္ ဆုိတာ ေခတ္ဆန္းဂ်ာနယ္ကုိ အေၾကာင္းရွာ ပိတ္ပစ္ရတဲ့ သာဓကကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖဳိး တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ဆုိတာနဲ႕ ဆြဲေဆာင္ဖုိ႕ ႀကဳိးစားထားေပမယ့္ ဘယ္လုိနည္းလမ္း သေဘာ တရားနဲ႕ အဲဒီ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကုိ သြားမလဲဆုိတာမွာ အခုအထိ ကြက္လပ္ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ သိပၸံနည္းက် မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ စသည္ျဖင့္ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္ေရးေနတာဟာ တပ္ကုိ တီးေခါက္ေနတဲ့ သေဘာပဲ။ ေသခ်ာတာက အေနာက္ ပုံစံက် လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကေရစီအထိ လက္ခံဖုိ႕မွာေတာ့ တပ္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆုိရွယ္လစ္ကုိ ျမန္မာ့ပုံစံေျပာင္းခဲ့တာ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန ္ဒီမုိကေရစီလုိ႕ ေခါင္းစီး တပ္လာတာမ်ဳိးကုိလည္း တပ္က ဘ၀င္က်ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ စည္းကမ္းပုိင္း တင္းက်ပ္မႈကုိ တပ္ရဲ႕အရည္အေသြးလုိ႕ လက္ခံထားတဲ့ တပ္အတြက္ အနီးစပ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ စည္းကမ္းျပည့္၀တဲ့ဒီမုိကေရစီလုိ႕ ယာယီဆုိင္းဘုတ္ တင္ခဲ့တာပါပဲ။

၂။
ျမန္မာျပည္ကိစၥမွာ တပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတုိက္အခံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူထုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ျပန္လွည့္လုိ႕ မရေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ သမုိင္းဟာ ရွစ္ေလးလုံးရဲ႕ ဟုိဘက္ကုိ ျပန္ေကြ႕လုိ႕ မရေတာ့ပါဘူး။ အရပ္ထဲမွာေတာင္ ကုိယ့္အေၾကာင္း၊ သူ႕အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း ဟဲ့ အေရးအခင္း မတုိင္ခင္ကေပါ့၊ အေရးအခင္း ၿပီးကာစကေလ စသျဖင့္ ကာလသတ္တဲ့ ေနရာမွာ ရွစ္ေလးလုံးကုိ ထည့္သုံး ေျပာတတ္ ၾကပါတယ္။ လူတဦးခ်င္းဘ၀မွာေတာင္ ရွစ္ေလးလုံး အေရးအခင္းႀကီးဟာ သိသိမွတ္မွတ္ ထည့္ေျပာရေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီးခဲ့တာပါ။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ပါေတာ္မူ၊ ဂ်ပန္ေခတ္နဲ႕ လြတ္လပ္ေရး တုိ႕လုိ တကယ့္ အခ်ဳိးအေကြ႕ တခု ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္သမုိင္းမွာလည္း ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၊ အင္းစိန္တုိက္ပြဲနဲ႕ တ႐ုတ္ျဖဴ က်ဳးေက်ာ္စစ္ကုိ ခ်န္လွပ္ ေျပာလုိ႕မရသလုိ ရွစ္ေလးလုံးကုိ ေဖ်ာက္ေျပာလုိ႕ မရပါဘူး။ ရွစ္ေလးလုံးအတြင္း စစ္တပ္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ ျပည္သူေတြက ေမ့ေဖ်ာက္လုိ႕ မရသလုိ သမုိင္းမွာလည္း ဖုံးကြယ္လုိ႕မရပါဘူး။ ရွစ္ေလးလုံး ေနာက္ပုိင္း တပ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္သလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆုိတာ တပ္အတြင္းက အသိဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္အတြက္လည္း ရွစ္ေလးလုံးဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အလွည့္အေျပာင္းပါ။ မဆလပါတီသာ ရွစ္ေလးလုံးမျဖစ္ဘဲ ဆက္တည္တံ့ေနခဲ့ရင္ ဗုိလ္သန္းေရႊ အခုအခ်ိန္ ဘာျဖစ္ေနမလဲ။ အၿငိမ္းစားဘ၀နဲ႕ ေမွာ္ဘီဘက္မွာ ၿခံစုိက္စားရင္း ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းမွာ ဥကၠဌႀကီး ထုိင္ခုံကုိ အေ၀းက ထုိင္ေငး႐ုံသာ ရွိမွာပါ။
ရွစ္ေလးလုံးမွာ လူထုက မွန္တယ္ဆုိရင္ တပ္ကမွားတယ္လုိ႕ ၀န္ခံရမွာပါ။ မဆလခုိင္းတာ လုပ္ၿပီး မဆလကုိ ၀င္ကာ ကြယ္ရင္း တပ္ဟာ ကုိယ္တုိင္ျပစ္မႈ က်ဳးလြန္သူ ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးမွာ စစ္တပ္ဟာ သူ႕ကုိယ္သူ တရားခံအျဖစ္က ေရြးႏုတ္ယူဖုိ႕ အခြင့္အေရး ရခဲ့ေပမယ့္ အစုိးရိမ္လြန္ၿပီး အမွားေတြ ဆက္က်ဴးလြန္ ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ရွစ္ေလးလုံးကုိ မွန္တယ္လုိ႕ ဒီေန႕ အထိ မေျပာရဲတဲ့ဘ၀ ေရာက္လာတာပါပဲ။

တကယ္လည္း ၁၃၅၀ ျပည့္မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလုံးမွာ လူထုဘက္က ဘာမွမမွားပါဘူး။ တပါတီအစုိးရေအာက္မွာ စီးပြားေရးခၽြတ္ၿခဳံက်တယ္၊ လြတ္လပ္မႈနဲ႕ အခြင့္အေရးေတြ ဆိတ္သုဥ္း တယ္၊ အနာဂတ္ေပ်ာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီစနစ္ဆုိးႀကီးကုိ ေက်ာေပၚက ခါခ်ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါဟာ သမုိင္းရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ တရပ္ကုိ ျဖည့္ဆည္း လုိက္တာပဲ။ အေရးအခင္းအတြင္း လူထုက တပ္ကုိ ရန္မရွာခဲ့ပါဘူး။ ျပည္သူ႕စစ္သား တုိ႕စစ္သားလုိ႕ေအာ္ရင္း ဖိလစ္ပုိင္မွာလုိ ရာမုိ႕စ္တေယာက္ ေပၚလာႏုိးေတာင္ ႀကိတ္ေမွ်ာ္ကုိးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဒီတုန္းက တပ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ ဥကၠဌႀကီးအေပၚ သစၥာရွိစြာနဲ႕ တပ္သား ေတြကုိ တပ္စည္း႐ုိးထဲ အတင္းထည့္ႈပီး လူထုေခၚသံကုိ မၾကားေအာင ္ျခံခတ္ပစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ သူတုိ႕ျခံခတ္တာ နည္းနည္းသာေနာက္က်ခဲ့ရင္ တပ္ဟာ လူထုနဲ႕အတူ လမ္းေပၚ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာ ရွစ္ေလးလုံးကုိ မီလုိက္တဲ့သူတုိင္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွစ္ေလးလုံးဟာ လူထုနဲ႕ တပ္ရဲ႕ရန္ပြဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၉၀ ေရြးေကာက္ ပြဲမွာ တပ္မဲေတြ ဘယ္ဘက္ပါခဲ့သလဲ ဆုိတာ လူတုိင္းသိပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႕ မလုံတဲ့ တပ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြက တပ္နဲ႕လူထုကုိ အတင္း ခြဲပစ္ခဲ့တာပါ။ တပ္ကုိ လူထုနဲ႕ကြဲျပားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ၀င္ေအာင္ အတင္း သြတ္သြင္းေနတာပါ။ ရွစ္ေလးလုံး လူသတ္ပြဲေတြမွာ ကုိယ္ တုိင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေအာက္ေျခ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ကုိ မ်ဳိးဆက္သစ္အျဖစ္ တပ္ေခါင္းေဆာင္မႈပုိင္းထဲ ေခၚသြင္းၿပီး လူထုဆန္႕က်င္ေရးကုိ ဆက္ဦးေဆာင္ ေစပါတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးမွာက်ဳးလြန္ခဲ့တဲ့ မင္းတုိ႕အျပစ္ေတြ မေပၚခ်င္ရင္ ရွစ္ေလးလုံးကုိ ဆူပူမႈလုိ႕ဆက္ေအာ္ၾက၊ ရွစ္ေလးလုံးက ေပါက္ဖြား လာတဲ့ အင္အားစုေတြကုိ ႏွိမ္နင္းၾကလုိ႕ ဆက္ရန္တုိက္ ေပးေနတာပါ။ တကယ္တမ္းမွာ ရွစ္ေလးလုံး ကုိ တုိင္းဖ်က္ ျပည္ဖ်က္ဆူပူမႈလုိ႕ ပုိင္းျခား သုံးသပ္ ႐ႈျမင္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေတြးအေခၚအေျခခံမ်ဳိး တပ္မွာ ေျခေျချမစ္ျမစ္ မရွိပါဘူး။ ဆုိလုိတာက လူထုနဲ႕တပ္ၾကားမွာ အေျပာအဆုိ၊ အျပဳအမူ ကြဲျပားမႈေလးေတြ ရွိေပမယ့္ အေတြးအေခၚအရ ထိပ္တုိက္ဆန္႕က်င္ျဖစ္ေနတာ၊ ပဋိပကၡ အသြင္ေဆာင္တာ မရွိပါဘူး။ ဒါကုိ လစ္ဘရယ္နဲ႕ သိပၸံနည္းက် မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒတုိ႕ရဲ႕ အေတြးအေခၚ တုိက္ပြဲလုိလုိ ပုံေဖာ္ဖုိ႕ႀကဳိး စားတာဟာ ရယ္စရာထက္ မပုိပါဘူး။
၃။
လက္ေတြ႕မွာလည္း ဒီေန႕ တုိင္းျပည္ရဲ႔ အေျခအေနဆုိးကုိ လူထုခ်ည္းပ ဲခံေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တပ္လည္း ခံေနရတာပါ။ တပ္ထိပ္ပုိင္း အခြင့္ထူးခံ တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေအာက္ေျခလြတ္မႈကုိ တပ္ရဲ႕ သေဘာထားလုိ႕ သတ္မွတ္လုိ႕ မရပါဘူး။ ေအာက္ေျခထုရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႕ ပြင့္အံမႈကသာ တပ္ရဲ႕ သေဘာထားအစစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလးသိန္းေလာက္ရွိတဲ့ တပ္သားတုိင္းကုိ အခြင့္ထူးခံေတြျဖစ္ ေအာင္ဖန္တီးၿပီး လူထုနဲ႕ေသြးခြဲထားဖုိ႕ ႀကဳိးစားခ်က္ကလည္း လက္ေတြ႕မွာ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါဘူး။ လူထုအေပၚ အခြင့္အာဏာသုံးၿပီး ဗုိလ္က်စားဖုိ႕ ခြင့္ျပဳထားရင္လည္း ေရရွည္မွာ တပ္ပ်က္တာပဲ အဖတ္တင္မွာပါ။ တဖက္ကျပန္ၾကည့္ရင္ လူထုကုိအုပ္စီးဖုိ႕ တပ္ကုိတုိးခ်ဲ႕ရင္း တပ္ႀကီးႀကီး လာတာနဲ႕အမွ် အေပၚေအာက္ ကြာဟမႈႀကီးလာၿပီး ေအာက္ေျခတပ္ထုက လူထုနဲ႕ တသားတည္း ျပန္ျဖစ္လာတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးလုိ႕ သုံးသပ္လုိ႕ ရပါတယ္။ ေအာက္ေျခတပ္ထုနဲ႕ လူထုႀကီးၾကားမွာ အဖိႏွိပ္ခံ တုိ႕ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး စိတ္ဓာတ္ဟာ အတူတူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့့္ လူထုနဲ႕တပ္ကုိ အေတြးအေခၚခ်င္း ရန္တုိက္ေပးလုိ႕ မရႏုိင္ပါဘူး။
တကယ့္ အေတြးအေခၚတုိက္ပြဲက သူတုိ႕ ကုိယ္လြတ္႐ုန္းေရးနဲ႕ ကုိယ္က်ဳိး ေလာဘအတြက္ တပ္ကုိ အသုံးခ်ေနတဲ့ တပ္ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းနဲ႕ လူထုဘ၀နဲ႕ ခြဲျခားမရတဲ့ ေအာက္ေျခတပ္ထု ၾကားမွာသာ အႀကီးအက်ယ္ ဆင္ႏႊဲရဖုိ႕ ရွိပါတယ္။ ေအာက္ေျခတပ္ထုရဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ လူထုနဲ႕ တသားတည္း ျဖစ္လာေလ တပ္ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းရဲ႔ လူထုဆန္႕က်င္ေရး အေတြးအေခၚဟာ က်ဆုံးလာေလ ျဖစ္မွာပါပဲ။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုဘက္မွာလည္း လူထုဘ၀လိုအပ္ခ်က္အေပၚ အသိရွိရွိ တာ၀န္၀င္ယူရင္း ရွစ္ေလးလုံးမွသည္ ယေန႕အထိ လူထုနဲ႕အတူေန လူထုနဲ႕ အတူတုိက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြနဲ႕ ရွစ္ေလးလုံးေရစီးမွာ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ေလွႀကဳံ၀င္စီးၿပီး ကုိယ့္ခရီး ကုိယ္ႏွင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြ အပါအ၀င္ မိမိသမုိင္းအထုပ္႐ႈပ္ကုိ ရွစ္ေလးလုံး ကုတုိ႕ဆိပ္မွာ မိႈ႕အိတ္၀င္ဖြင့္ၾကသူတုိ႕ အၾကား အဓိကက်တဲ့ အေတြးအေခၚ တုိက္ပြဲတရပ္ အခုမဟုတ္ေတာင္ တခ်ိန္မွာ မေရွာင္မလႊဲသာ ဆင္ႏႊဲၾက ရဦးမယ္ ဆုိတာပါပဲ။

ေ၀လင္း