စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀ေခၚ ေရႊဘုန္းလူရဲ႕ စ်ာပနကို သူငယ္ခ်င္းတစု ပို႕ေပးတဲ့ ပန္းျခင္းတခု၊ သူ႕အတြက္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္က ေရးသားေပးတဲ့ စာပိုဒ္ေလး တပုဒ္ကို မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရႊဘုန္းနဲ႕ က်မက အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႕အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က က်မအခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က သူ႕အက်ိဳးအတြက္လည္း မဟုတ္၊ က်မအက်ိဳးအတြက္လည္း မဟုတ္တဲ့ အလုပ္တခု မွာ သေဘာထား ကြဲခဲ့ၾကၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ ေတာ့ေပမယ့္ သူ႕နဲ႕ က်မက လမ္းေၾကာင္း တခုတည္းမွာ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာပါ။ သူ႕စာအုပ္ေတြ နာမည္ႀကီးလာေတာ့..... သူအိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ေတာ့......၊ သူသားေလး တေယာက္ရလာေတာ့........... အခ်ိန္တိုင္းမွာ က်မတို႕ မနီးမေ၀း.........။
သူကြယ္လြန္တဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ က်မက စာခ်ေရးဖို႕ အင္အားမရွိေတာ့ပါဘူး။ အင္မတန္ ရိုးသားတဲ့ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာ ပံုပန္းသ႑ာန္၊ အားမနာတတ္တဲ့ သူအက်င့္ေတြကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ သူ လာလာအိပ္တတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ၊ သူ လာလာေနတတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္း စာေပထုတ္ေ၀ေရး ရံုးတခုမွာ သူ႕အရိပ္ေတြ ရွိေနဦးမွာပါ။ သူနဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ အတူေနခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြထဲက က်မခင္တဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ဆံုးသြားတယ္ သတင္းၾကားေတာ့ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ေရႊဘုန္းကို သတိရသြားမိေသးတာ ကလည္း နိမိတ္ေလမ်ားလား။
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တေယာက္အျဖစ္ အၿမဲသတိရေနေတာ့မွာပါ။ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။
သရက္ေထာင္မွ အမွတ္တရ
၈၈ မ်ိဳးဆက္တို႕ရဲ႕ အမွတ္တရ
သမိုင္းက ေပးအပ္လာတဲ့ တာ၀န္ကို သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
2 comments:
အမေရ တာရာမင္းေ၀အတြက္ အမနဲ႕ ထပ္တူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္၊
အစ္မ၊ သိုးေလးလည္း အဲဒီအေၾကာင္းၾကားတုန္းက ထပ္တူ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သိုးေလး မွားေခၚမိတာကိုလည္း ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ သမိုင္းထဲကရက္စြဲမ်ားကိုဖတ္တုန္းက သိုးေလးက ေသခ်ာမသိဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။
Post a Comment