Monday, March 31, 2008

လက္တြဲေဖာ္


ဘ၀မွာ လက္တြဲေဖာ္က ဘယ္လိုအရည္အခ်င္းရွိရမယ္ လို႕ ငယ္တုန္းကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ မိတာပါပဲ။

ကိုယ့္ထက္ စာေတာ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က အဓိက အခ်က္ အျဖစ္ ထည့္ထားတဲ့အခါ ေက်ာင္းမွာ အၿမဲ ထိပ္ပိုင္းမွာ ရွိခဲ့တဲ့ က်မအတြက္ ေတာ္ရံု စဥ္းစားဖို႕ လူ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ က်မက မိဘတေယာက္ ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ေနေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ေတြ မတက္ရျပန္ဘူး။ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္…။ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့့ ကိုယ့္လက္တြဲေဖာ္ဟာ သာမန္ ဘြဲ႕ရတေယာက္ျဖစ္ေနယံုနဲ႕ မလံုေလာက္ေတာ့ ျပန္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မက ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုလဲ ဥေပကၡာ ျပဳေလာက္ေအာင္ ေလာဘကႀကီးလာျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ သိပ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္အျဖစ္ လူမုန္းမ်ားခဲ့တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာကို လံုး၀ အယံုအၾကည္မရွိတဲ့ မိန္းမပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်စ္လို႕ ထင္တဲ့ အထင္ႀကီးမႈကိုေတာ့ ေတြ႕ရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ခဏအတြင္းမွာပဲ ဒါဟာ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလဲ က်မက ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ ႏို္င္စြမ္းခဲ့ပါတယ္။

ပုသိမ္ေကာလိပ္ကေန ေက်ာ္ၿပီး မဟာသိပၸံတက္ဖုိ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရာက္တဲ့ အခါမွာလည္း အခ်စ္ကို အယံုအၾကည္မရွိလို႕ ေႁကြးေၾကာ္ခဲ့ေသးတာပါပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ အလကားပါပဲ ၊ ေငြရွိမွ ပညာတတ္မွ အဲဒီလူမ်ိဳးကို လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တြဲမယ္။ အဲဒါမ်ိဳးမေတြ႕ရင္လဲ အပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္မယ္လုိ႕ စဥ္းစားထားတဲ့ က်မဟာ တကယ့္ကို ဂုဏ္ျဒပ္ရွိတဲ့ ပညာတတ္မိသားစုက ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ စဥ္းစားခဲ့မိေသးတယ္။ အားပါးပါး ပညာတတ္ေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေအာက္တန္းက်တာလဲ ရွိေနပါေသးလားလို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေစာေစာစီးစီးသိလိုက္ရတာ ကံေကာင္းလို႕ ဆိုတဲ ့သီခ်င္းကို အားရပါးရ ဆုိေနႏိုင္ၿပီေပါ့။

ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ခ်က္ခ်င္းအဓိပၸါယ္ မေပါက္တတ္တဲ့ ၊ က်မထက္စာေတာ္ေပမယ့္ က်မေလာက္ မသြက္လက္တဲ့၊ အင္မတန္စြာသေလာက္ ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့ က်မနဲ႕ ဆန္႕က်င္စြာ စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္ၿပီး က်မလို လူမုန္းမမ်ားတဲ့ ၊ ေအးေပမယ့္ ေခါင္းမာမာနဲ႕ သူ႕လမ္းသူ ဆက္လွမ္းေနတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ကို ကံၾကမၼာက ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ မယံုၾကည္တဲ့ က်မက ခုရရွိတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္ခုန္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အားမလို အားမရ အမူအက်င့္ေတြ ၾကားထဲကပဲ သူ႕ဆီမွာ ရွိေနၿပီး က်မဆီမွာ လံုး၀မရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္မႈေတြကို တစတစ ေလးစားအထင္ႀကီး လာခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုမွ ခ်န္ထားခဲ့လို႕မရေအာင္ ခ်စ္ျမတ္နိုးမႈေတြနဲ႕ လက္တြဲဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ။
(က်မလက္တြဲေဖာ္မွာ က်မသတ္္မွတ္ခဲ့သလုိ ဘြဲ႕တခု မရရွိခဲ့ပါဘူး။ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ငါတို႕ေက်ာင္း ငါတို႕တကၠသိုလ္လို႕ ေႁကြးေၾကာ္ရင္း ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတဲ့ ေလာကတကၠသိုလ္ကို ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္၊ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲ ၊ ၀ီရိယ၊ ငုပ္မိသဲတုိင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္ စိတ္ဓါတ္စတာေတြ နဲ႕ ခုခ်ိန္ထိ တက္ေရာက္ေနဆဲပါ)

ဒါ့ေၾကာင့္ က်မခုအခ်ိန္မွာ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရရင္ တေယာက္လုိအပ္ခ်က္ကို တေယာက္က ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မယ့္ ၊ ၂ေယာက္ေပါင္းမွ ဘ၀တခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ့္၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းေတြနဲ႕ ရစ္ေႏွာင္ထားတဲ့ ဆန္႕က်င္ဖက္ လူ ၂ ေယာက္လည္း ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္လို႕ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဒီပို႕စ္ကို ဆက္လက္ tag ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြကေတာ့..
ခ်စ္ခင္ရပါေသာ ေကာင္းတူဆိုးဘက္ ဘေလာ္ဂါ ကိုဖိုးေဇ ၊ ကုိဇန္ နဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ တူေလး ထူးျမတ္ တို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, March 27, 2008

ျပည္တြင္းမွာ...


(ဓါတ္ပံုေတြကိုေပးပို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္အား ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္)

ကဲ .. ဘယ္ေလာက္ရွင္းသလဲ.. စစ္ဖိနပ္ေအာက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာထား..
Summary

Rest of your post

Wednesday, March 26, 2008

ဇာတိေျမ (သို႕မဟုတ္) သတိတရရွိလွတဲ့ အိမ္

ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႕ သမီး စိုး၀ွက္ေလးက tag တာခံထားရေလေတာ့ ေရးေပးပါ့မယ္ေပါ့၊ ဒီအေၾကာင္းအရာက ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး မဟုတ္လား။(ဒီေခါင္းစဥ္ကို အျမန္ေရးမွ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က ေရးရမွာကိုး)

တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဇာတိေျမဆိုတာ က်မဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုးနဲ႕ ဂုဏ္အယူဆံုး ေနရာေလး တခုပဲေလ။ ဧရာ၀တီတိုင္း ဆိုတာ က်မတို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ စပါးက်ီ။ အဲဒီစပါးက်ီရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္၊ ေနာက္ ဂုဏ္ယူစရာ ၿမိဳ႕နာမည္နဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မုန္႕ ၊ ထီး ၊ ကမ္းေျခအပန္းေျဖ စခန္းေတြ နဲ႕ အလွပဆံုး ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေလးလည္း ျဖစ္ေနေသးတယ္။
ပေစာက္ပံုဆန္းဆန္းေလးနဲ႕ လွပတဲ့ပုသိမ္ဆိပ္ကမ္း
ပုသိမ္ထီး အရြယ္စံုကို ဒီလိုေတြ႕ရမယ္
ဓါတ္ပံုေတြကို ဒီက ယူပါတယ္

က်မဟာ ဘ၀မွာ ပုသိမ္သူပါလုိ႕ ဂုဏ္ယူစြာ အၿမဲေျပာျဖစ္တဲ့အထိ ပုသိမ္သူစစ္စစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးဟာ အင္မတန္ေအးခ်မ္း ၿပီး စားဖြယ္ေပါတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး ျဖစ္လို႕ ပုသိမ္ကို အစိုးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ တာ၀န္က်ၿပီး သူတုိင္းဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ အလုပ္က အနားယူခ်ိန္မွာ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာပဲ အေျခခ်က်ဖို႕ စဥ္းစားၾကေတာ့တယ္။ သူမ်ားၿမိဳ႕ေတြမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာင္ ၀ယ္ဖုိ႕မလြယ္တဲ့ ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးေတြကို ေပါေပါမ်ားမ်ား ေတြ႕ရွိရတဲ့အခါ၊ မီးဖုတ္ၿပီး သုတ္စားရတဲ့ အခါမွာ ဒီၿမိဳ႕မွာ လူျဖစ္ရတာ တယ္ေကာင္းပါလား လို႕လဲ အခါခါေတြးမိပါတယ္။ က်မတုိ႕ ၿမိဳ႕က ပုဇြန္ခ်ဥ္ မ်ိဳး ဘယ္ၿမိဳ႕မွာမွ မေတြ႕ႏုိင္ပါဘူး။ ထမင္းနဲ႕ ပုဇြန္ကို ေရာနယ္ထား တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ တကယ့္ကို ပုဇြန္ခ်ဥ္တုံုးေလးမွာ ထမင္း ကိုမနည္းရွာရေအာင္ အသားမ်ား သလို အရသာလဲ သိပ္ေကာင္းေပါ့။ က်မတို႕ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟာလ၀ါ၊ ပုသိမ္ထီး ေတြဟာလဲ ၿမိဳ႕အမွတ္တံဆိပ္ မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ပုသိမ္ကဆိုတာနဲ႕ ပုသိမ္ဟာလ၀ါအေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းၾကတာပဲ ၾကားရပါတယ္။

က်မတို႕ အိမ္ကိုလာလည္တဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသက သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိရင္ ေက်ာက္ပုဇြန္ကို မီးဖုတ္ေကၽြးေတာ့ ဒါ အျပင္မွာ တကယ္ရွိတာကိုးတဲ့။ သူတုိ႕က အရုပ္ပဲ ရွိမယ္ ထင္တာတဲ့။ ေအာ္ ခ်ိဳလိုက္တာ ဆိုၿပီး သူ႕အေမကို သတိတရနဲ႕ ေကၽြးခ်င္လိုက္တာတဲ့။
အင္း က်မက အစားအေသာက္မက္သူဆိုေတာ့ အစားအေသာက္ခ်ည္း ေျပာတယ္ ျဖစ္ဦးေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ စား၀တ္ေနေရး လို႕ေတာင္ ဆိုထားသကိုး။ အစားကို အရင္ေျပာရေတာ့မေပါ့။ က်န္တာကေတာ့ အျခားၿမိဳ႕ေတြလိုပါပဲ။

က်မရဲ႕ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်မတုိ႕ငယ္စဥ္က ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ၂ထပ္ဆိုေပမယ့္ အင္မတန္က်ဥ္းတဲ့ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး ၊ အဲဒီက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာပဲ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္စလံုး ၁၀ တန္းေအာင္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မ တို႕အိမ္မွာ စည္းကမ္းေကာင္းလြန္းလို႕ဆိုၿပီး (တကယ္က စည္းကမ္းႀကီးလြန္းတာ) လာၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္းတဲ့ ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲေတြကလည္း ႏွစ္စဥ္ အနည္းဆံုး ၁ ေယာက္ကေန ၃ ေယာက္ထိရွိေနတယ္။ ေနာက္ မိဘေတြ ဆံုးမမရတဲ့ (ေဆးသံုးတဲ့ ေမာင္၀မ္းကြဲ၊ အရက္ေသာက္တဲ့ အကို၀မ္းကြဲ၊ ရည္းစားမ်ားတဲ့ အမ၀မ္းကြဲ) စသျဖင့္ အမ်ိဳး၀မ္းကြဲေတြကိုလည္း ပို႕ထားတတ္ေသးတယ္။ က်မတုိ႕ရဲ႕ အက်င့္ေကာင္းေတြ ကူးသြားေစဖုိ႕ ျဖစ္မယ္ ၊ (ဟဟ) ေဆြမ်ိဳးစုမ်ားရဲ႕ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး အိမ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုပဲ လူခပ္မ်ားမ်ားနဲ႕ အိမ္မွာ ေနခဲ့ရတာမို႕ အိမ္မွာ လူနည္းေနရင္ေတာင္ သိပ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႕အမ်ိဳးေတြက တအိမ္နဲ႕တအိမ္လဲ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ အရမ္းရွိတဲ့ အမ်ိဳးဆိုေတာ့ အၿမဲပဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေစ်းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လိုက္ ၊ ဟိုၿမိဳ႕သြားလည္ ဒီၿမိဳ႕သြားလည္ေတြလဲ လုပ္ၾကေသးတယ္။ အဲဒီအက်င့္က ခုထိပါတုန္း။ အိမ္ကို ဧည့္သည္လာရင္ သူသြားခ်င္လား မသြားခ်င္လားမသိ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြခ်ည္း လိုက္ပို႕ပစ္တတ္တယ္ (ဟိ)

ေနာက္က်မတို႕ အိမ္အသစ္ေဆာက္ေတာ့ ၂ထပ္အိမ္ အက်ယ္ေပ၂၀ အရွည္ ၄၆ ေပေပါ့။ အရင္အိမ္နဲ႕ သိပ္မေ၀းေတာ့ အရင္အိမ္မွာလည္း ေန၊ အိမ္အသစ္မွာလဲေန ဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ၊ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ျပတ္တယ္ကို မရွိေတာဘူး့၊ အမ်ိဳးေတြတင္ မကေတာ့ဘူး။ အသိမိတ္ေဆြေတြ လာလဲ တည္းအိမ္ကို ျဖစ္လို႕။ က်မအေမက လာသမွ်ဧည့္သည္ ထမင္းမစားပဲ မျပန္ရဘူး။ က်မေတာ့ အဲဒီအိမ္ကိုလည္း ခဏခဏ လြမ္းတယ္။ အခု သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ သူမ်ားအိမ္ကို ငွားေနလို႕ အဆင္မေျပျဖစ္တုိင္း လူေတြမ်ားမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့ရတဲ့ က်မတို႕ရဲ႕ ဇာတိအိမ္ေလးကို အရမ္း ျပန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္။ အခုအိမ္ရွင္က ဂဂ်ီဂေၾကာင္ က်တဲ့အခါတိုင္း နင္တုိ႕အိမ္လဲ ေနခ်င္လို႕ ေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႕ စိတ္ထဲက အခါခါျပန္ေျပာမိေသးတယ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေတာင္အလက္ေတြ စံုလို႕ တေနရာစီခြဲသြားၾကတာမုိ႕ က်မတုိ႕ အိမ္ႀကီးမွာ လူနည္းနည္းေလးပဲ က်န္ေနေတာ့တယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ျပန္ခြင့္ရဦးမွာပါ။

ေနာက္ က်မအိမ္ေထာင္က်အၿပီး အိမ္ေထာင္ရွင္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး အိမ္ကေတာ့ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေပါ့။ အဲဒီမွာလည္း ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ရံုးမွာပဲ ေပါင္းေနရျပန္ေတာ့ လူမ်ားမ်ားနဲ႕ ေနရျပန္ေရာ။ အီးပံုစံ ေဆာက္ထားတဲ့ တထပ္အိမ္ကေလးရဲ႕ ေထာင့္ဆံုးအခန္းတခုက က်မတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အခန္းေလးေပါ့။ တရံုးလံုးကို ျမင္ေနရတဲ့ အဲဒီေထာင့္ဆံုးခန္းေလးကိုလည္း က်မ ႏွစ္သက္မိတာပဲ။ အဲဒီကေနတဆင့္ ရံုးခန္းေျပာင္းေတာ့ က်မတုိ႕ ေနဖုိ႕ ေဆာက္ေပးတဲ့ အိမ္ကေလးကေတာ့ ေသးေသးေလးနဲ႕ ေျခတံရွည္ေလး မုိ႕ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာ ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနရမယ့္ အိမ္ကေလးမွာ ပ်င္းခြင့္မရေအာင္ ေရာက္လာတာကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ရဲေဘာ္တသိုက္ေပါ့။ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး ၂ခန္းမွာ တခန္းက က်မတုိ႕အတြက္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တခန္းမွာက အၿမဲဧည့္မျပတ္၊ အဲဒီအိပ္ခန္းတင္မဟုတ္ပဲ အိမ္ရဲ႕ ေနရာလြတ္မွန္သမွ် ရဲေဘာ္ေတြ ျပည့္ေနေတာ့ အိမ္ေလးကို ေနာက္ထပ္ ၁၀ ေပထပ္ခ်ဲ႕ ၊ မီးဖိုခန္းကို ထပ္ထုတ္။ ေအာ္ … ျပန္ေျပာရင္း ျပန္လြမ္းမိတယ္။ အဲဒီကေနမွ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြအရ တေနရာၿပီး တေနရာ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ေနာက္ဆံုး……..ခုေနတဲ့ အိမ္ကေလး .. အင္းဒီအိမ္မွာေနရင္းလဲ လြိဳင္ေကာ္က အိမ္ေလးကို လြမ္းျပန္ေရာ။ ဒီမွာကေတာ့ တပါးႏုိင္ငံဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမိဘေ၀း၊ အိမ္ကိုလာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ဆိုတာ နည္း၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေတာ့ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ေနနိုင္တဲ့ အေျခအေနေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စားစရာေတြ ေပါမ်ားသလို ကိုယ့္မိဘေဆြမ်ိဳး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းနဲ႕ ဇာတိခ်က္ေႁကြ ေမြးရပ္ေျမ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာ.. ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြနဲ႕ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ လြိဳင္ေကာ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသက ေျမျပန္႕ေလးကိုေရာ.. သတိတရရွိေနဆဲ……..။

က်မ ဆက္ Tag ခ်င္ေသးတဲ့ လူေတြကေတာ့
ဘေလာ္ဂါေဘာ္ဒါ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေသာ
၁)ပိေတာက္ရိပ္က ကိုေပါ
၂)ကိုဂ်ဴလိုင္ အိပ္မက္
၃) လံုး၀ အလုပ္ရႈပ္ေနပါေသာ ကိုဇီးရိုး တို႕ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…

Monday, March 24, 2008

ကန္႕ကြတ္မဲသာ သြားထည့္ပါ


ခုတေလာ ၾကားေနရတာေတြက ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲမွာ ကန္႕ကြက္မဲသြားထည့္မလား။ မဲသြားမထည့္ပဲ သပိတ္ေမွာက္မလား ။ ဒီလူထုဆႏၵခံယူပြဲ ကိုပဲ အပ်က္ဖ်က္မလား။ ဒါေတြကို ပဲ ကုိယ့္အယူအဆနဲ႕ ကိုယ္ ေျပာေနၾကတာေတြကို ဖတ္ေနၾကားေနရပါတယ္။

မဲသြားမထည့္ေစခ်င္သူေတြက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို မပ်က္ေစခ်င္ရင္ မဲသြားမထည့္ပါနဲ႕တဲ့။ က်မကေတာ့ အဲလုိမေတြးမိဘူး။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ ကို ထပ္မံအတည္ျပဳေပးဖုိ႕ ကန္႕ကြက္မဲကို သြားထည့္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္ေပးရပါ့မယ္။

ဒီဆႏၵခံယူပြဲကို အသိအမွတ္မျပဳဘူး ဆိုၿပီး သပိတ္ေမွာက္မွာကိုေတာ့ မႀကိဳက္မိပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ နားလည္မႈအရ မဲမထည့္သူေတြကို ၾကားေနအျဖစ္ မသတ္မွတ္ၾကဘူး။ ၾကားေနသူေတြဟာ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ ေထာက္ခံတယ္လို႕ ယူဆၾကလုိ႕ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မဲမထည့္ခဲ့ရင္ ဒီဥပေဒႀကီးကို ဘယ္အဖြဲ႕က ဘာပဲ လုပ္လုပ္ လက္ခံတယ္လို႕ သေဘာသက္ေရာက္သြားပါမယ္။

သပိတ္ေမွာက္ၾကလို႕ ေျပာတာတခုတည္းအရဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ နအဖ အႀကိဳက္ ျဖစ္သြားပါဦးမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကန္႕ကြတ္မဲ လ ာမထည့္ေလ သူတုိ႕ မဲလိမ္ရတာ ပိုလြယ္ေလ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မေပါ့။ မဲသြားမထည့္ပဲ သပိတ္ေမွာက္ရန္ တိုက္တြန္းၾကသူမ်ားသည္ နုအဖ ကို အားေပးသေယာင္ ျဖစ္ေနၿပီး လူထုကိုေတြေ၀ေအာင္ လုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။ မဲမထည့္ပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရံုနဲ႕ ၿပီးမလား။ လံုး၀ ၿပီးျပည့္စံုျခင္း မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ မဲမထည့္သည့္ သပိတ္ကို ဆင္ႏြဲေတာ့မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ မဲဆႏၵခံယူပြဲကို လံုး၀ လက္မခံေၾကာင္း ၊ ဒီဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပမည့္ နအဖကို လံုး၀ ဆန္႕က်င္ေၾကာင္း ဆႏၵျပပြဲေတြ အင္တိုက္အားတုိက္ ဆင္ႏြဲၿပီး ျပမွသာ သပိတ္ေမွာက္ျခင္း ထိေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ မဲသြားမထည့္နဲ႕ သပိတ္ေမွာက္ၾကလို႕ တိုက္တြန္းၿပီး ဒီတိုင္း ထုိင္ေနသူမ်ားကိုေတာ့ လူလည္ႀကီးမ်ားဟုသာ နာမည္ေပးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက ဆႏၵခံယူပြဲကို ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဖို႕ ကိစၥ။ ဒါကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ဘယ္လိုပ်က္ေအာင္ ဖ်က္မလဲ။ နည္းမ်ိဳးစံု အၾကမ္းနည္း အႏုနည္း အစံုသံုးၿပီး ဖ်က္ရပါ့မယ္။ အဲဒါကို နအဖက အပ်က္ခံမလား။ သူတို႕ကလည္း သူတုိ႕ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္နုိင္ဖို႕ ဒီအဆင့္ကို ျဖတ္ကို ျဖတ္မွာမို႕ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ခဲႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး တႏိုင္ငံလံုး မဲရံု ၄ ၊ ၅ ခုက်န္ရင္ေတာင္ အဲဒါေလးနဲ႕ လုပ္မယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။ မဲသြားမထည့္ပဲ ေနတာ ထက္စာရင္ ဆႏၵခံယူပြဲ မပ်က္ဖ်က္ေအာင္ ဖ်က္မယ့္ အခ်က္ကို က်မက လက္ခံပါတယ္။ ဒီလူထုဆႏၵခံယူပြဲ ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဖို႕့က မစမခ်င္း လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္။ ေမလ ဆႏၵခံယူပြဲ မစမခ်င္း ဒီအစိုးရျပဳတ္က် သြားသည္ထိ တုိက္ထုတ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မွာပါ။

ကဲ ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ေနရက္နဲ႕ လုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကန္႕ကြတ္မဲ ေပးကို ေပးရမယ္။ လူထုက သူတုိ႕ နအဖေတြ လိုရာဆြဲေရးထားတဲ့ ဥပေဒကို လံုး၀လက္မခံဘူး ဆိုတာကို တခဲနက္ ျပသင့္တယ္။ ကန္႕ကြက္မဲ ေပးတာဟာ လမ္းေပၚမွာ ထြက္ ဆႏၵျပတာထက္ စာရင္ လူတိုင္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

ေနာက္ တခ်ိဳ႕က ေမးထားတယ္။ ကန္႕ကြက္လုိက္လို႕ ေနာက္ဥပေဒအသစ္ ထပ္ေရးမယ္ ဆိုရင္ ထပ္ေစာင့္ရမွာ လား တဲ့။ ကန္႕ကြတ္ၿပီး ႏိုင္လုိက္ပါၿပီတဲ့ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲတဲ့။

ဒီဥပေဒကို ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ဆြဲတာေတာင္ မႀကိဴက္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္မႀကိဳက္လဲဆို ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ေတြ မပါလို႕။ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို အသိအမွတ္မျပဳ။ ၉၀ တုန္းက ျပည္သူ႕ဆႏၵေတြကို အသိအမွတ္မျပဳလုိ႕ ၊ စစ္ဗိုလ္ ၂၅ က်ပ္သားနဲ႕ အာဏာအကုန္ ယူထားမႈကို လက္မခံႏိုင္လို႕၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား လက္မခံေၾကာင္း ကန္႕ကြတ္မဲေပးထားတယ္။ ဥပေဒ ေရးဆြဲခြင့္ရွိသူေတြကိုသာ ေရးဆြဲခြင့္ေပးဖုိ႕ လူထုက ဆက္လက္ တုိက္ပြဲ၀င္ရေတာ့မွာေပါ့။ သူတုိ႕ေတြ ၁၉၉၀တုန္းကလို ငါတို႕ႏိုင္မွာပဲ ဆိုၿပီး အယံုၾကည္လြန္ၿပီး မဲမလိမ္ႏိုင္ခဲ့လုိ႕ ကန္႕ကြက္သူေတြ ႏုိင္ခဲ့ရင္လဲ လူထု ဆႏၵျပပြဲေတြနဲ႕ ဆက္လက္ ဖိအားေပးရမယ္။ မဲလိ္မ္ခံလိုက္ရလို႕ ရံႈးတယ္ဆိုရင္လဲ မဲလိမ္တာေတြ ေဖာ္ထုတ္လုိ႕ ဆႏၵျပပြဲေတြ ဆက္လက္ ေဖာ္ေဆာင္ရဦးမယ္။

လူထုတိုက္ပြဲကို သိတာေပါ့။ ဒါၿပီးရင္ ဘာျဖစ္ဦးမလဲ ဘာလုပ္ရဦးမွာလဲ ဆက္ေမးခ်င္သူေတြ ရွိေနပါဦးမယ္။ အင္း … လူထုကို ဘယ္ေလာက္ လုိက္ပါႏုိင္ေအာင္ စည္းရံုးႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့အေျဖေပၚမွာ မူတည္ေနပါေသးတယ္ ဆုိတာကိုပဲ ေျဖထားလုိက္ပါဦးမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို က်မကိုယ္တုိင္က လူထုနဲ႕ အတူ ရွိမေနႏိုင္ေသးခ်ိန္ မဟုတ္ပါလား။

နအဖ အေနနဲ႕ကေတာ့ ဒီလူထု ဆႏၵခံယူပြဲကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ။ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္မယ္။ ဒါသူတို႕ လုပ္ကို လုပ္မယ့္ အရာဆိုတာကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား လက္ခံထားႏိုင္ရမယ္။ အခုေတာင္ ၀န္ႀကီး ဌာနေတြအလိုက္ မဲထည့္ရမယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ ကိုယ့္ရံုးမွာ ကိုယ္မဲထည့္ရမယ္။ ၀န္ထမ္းမိသားစုေတြ လဲ မဲကို ရံုးမွာ ပဲ သြားထည့္ရမယ္ အဲလိုေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ သူတို႕ မႏိုင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္မယ့္ လကၡဏာေတြပါပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ မဲမထည့္ပဲ ေနရဲမလား။ အဲဒါကို ထည့္တြက္ေပးရပါဦးမယ္။

ဒါ့အျပင္ ဘယ္လို မဲထည့္တဲ့စနစ္လဲ ဆိုတာ ခုထိမေျပာေသးပါဘူး။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ တုန္းက ကိုယ္ေထာက္ခံမဲ ထည့္မယ့္ ပါတီရဲ႕ ေဘးမွာ ၾကက္ေျခခတ္ တံဆိပ္ႏွိပ္ခိုင္းတာကို မွတ္မိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေထာက္ခံရင္ အမွန္ပဲ ျခစ္ေပးေနက် ျပည္သူ လူထုကို ေယာင္မွား သြားေလာက္ေအာင္ကို ညစ္ခဲ့ဖူးတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူထုၾကားထဲကို ဆင္းၿပီး မဲထည့္ပံုထည့္နည္းကို သင္ၾကားေပးဖို႕ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ရရွိခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ အဲဒီလို အခြင့္အေရးေတာင္မွ မရႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကန္႕ကြက္မဲကို ဘယ္လုိတံဆိပ္ႏွိပ္ရမယ္။ မဲတပံုးထဲမွာလား ။ ေထာက္ခံ ကန္႕ကြတ္ ၂ ပံုးထားမွာလား ဘာကိုမွ မေက်ညာေသးပဲ နအဖက ကလိမ္ဥာဏ္ ဆင္ဖုိ႕ ေစာင့္ေနဆဲပါ။

ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ညစ္ညစ္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသဲၾကားက မဲတျပားကိုေတာ့ တန္ဖိုးရွိရွိ သံုးေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ တာ၀န္သိတတ္မႈနဲ႕ နအဖကို တြန္းခ်ဖို႕ မဲရံုေတြကို သြားေရာက္မဲထည့္ဖို႕ ႏိႈးေဆာ္ေပးသင့္ပါတယ္။ လံုး၀မဲမထည့္ေရးဟာ နအဖ အတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားမယ့္ အစီအစဥ္ပါပဲ။ မဲလာထည့္သူေတြရဲ႕ ၅၀ ရာႏႈန္းေက်ာ္ ေထာက္ခံခဲ့ရင္ အတည္ျဖစ္သြားမယ္လို႕ ေျပာထားၿပီးသားကိုလည္း မေမ့သင့္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႕ ရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ လံုး၀ကို ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ထည့္ကို တြက္စရာမလိုဘူးလို႕ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးနဲ႕ ထင္ျမင္ထားပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္

Thursday, March 20, 2008

ဘ၀ ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ တစ္ အပိုင္း (၇)


အပိုင္း (၇)


ေန႕ရက္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ဒီေနရာကေန အျမန္ထြက္ခြာခ်င္လာတယ္။ သူတုိ႕ေတြက တေန႕ေခၚေမးလိုက္ ဒီတုိင္းပစ္ထားလိုက္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္မယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ေက်ာ္ျဖတ္ရတာကေတာ့ ဘ၀မွာ ေနာက္ေတြ႕မယ့္ ဒုကၡေတြကို ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျဖတ္သန္းရေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ စိတ္သိပ္တိုတတ္ၿပီး ေစာင့္ရတာကို လံုး၀ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ က်မအတြက္ အခ်ိန္ဆိုတာ ဂရုစုိက္လို႕ မရေအာင္ကို စိတ္ကို ဆြဲဆန္႕ ထားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါပဲ။
ကိုယ့္ထြက္ခ်က္ေတြကို လက္မွတ္လာထုိးရင္ ဒီေနရာက ထြက္ရၿပီသာမွတ္လို႕ ေျပာျပဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ခုထိ ဘာလို႕ လက္မွတ္လာမထိုးေသးတာလဲ လို႕ စိတ္ကူးနဲ႕ အခါခါေမးေနမိတာလဲ ေန႕တိုင္းရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းပါပဲ။ လူေတြနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္စိတ္၊ စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြကို ထိန္းထားရတာလဲ ေတာ္ရံု သည္းခံလို႕ မရပါဘူး။ ခုလုိအခ်ိန္ကာလမွာ ေနရေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ဆိုတာ လူတေယာက္ ရွင္သန္ဖုိ႕ တကယ့္လုိအပ္ခ်က္ပါလား ။ လူဆိုတာလဲ သစ္ပင္ေတြလုိပဲ ။ ေရေျမေလ သဘာ၀ေတြ လိုအပ္သကိုးလုိ႕ ကိုယ့္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ေတြ ဆြဲလို႕ ပညာတတ္ ဆန္ဆန္ ေတြလဲ ေတြးတတ္လာခဲ့ၿပီ။


အံ့ၾသစရာ တခုကို ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မဆီကို နႏၵသိန္းဇံ စာအုပ္ေတြ အတြဲလိုက္ လာပို႕ၿပီး အခန္းထဲက မီးလံုးကို ဖြင့္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ က်မနဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့ တေယာက္က က်မ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္သလဲ ေမးခဲ့တုန္းက နႏၵသိန္းဇံလုိ႕ ျပန္ေျပာခဲ့တာကို က်မက ေမ့ေနေပမယ့္ အဲဒီလူက စာအုပ္ေတြ လာပို႕ေပးသြားမွ က်မက သတိရမိတယ္။ ခုေတာ့ စစ္ေၾကာေရး အခန္းထဲမွာ မီးလံုးတလံုးလင္းလာတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနတာပဲ။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားစုက က်မဖတ္ၿပီးသား မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနဲ႕ ခရီးသြားျခင္း လုိစာအုပ္ေတြ ပါသလုိ နႏၵသိန္းဇံ က်မ္းျပဳအျဖစ္ တင္သြင္းတဲ့ စာအုပ္ ( က်မ အခု နာမည္ေမ့ေနၿပီ) လို က်မ မဖတ္ရေသးတာေတြလဲ ပါလာတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုးလိုက္ ေမွာက္လုိက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႕ အဲဒီေန႕ ရက္ကေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းေတာင္ မသိျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ က်မအခန္းထဲက မီးလင္းေနေပမယ့္ က်မေဘးခန္းက ဦးေလးႀကီးကို ေခၚထုတ္သြားတာေတြ ၊ ျပန္သြင္းလာတာေတြ ခပ္စိတ္စိတ္ ျဖစ္လာေနတဲ့ အျပင္ သူ႕ကို တခါတခါ ျပန္မသြင္းပဲ ေနာက္တေန႕မွ ျပန္ေရာက္လာတာေတြ အတြက္ေတာ့ က်မက ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ က်မအထင္ေတာ့ က်မ ဒီအခန္းထဲက ထြက္ရမယ့္ရက္ နီးလာေနၿပီလို႕ ခံစားလာရတယ္။
---------
က်မ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း မထေသးပဲ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာ တခုရွိေနတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မကို သိပ္မစစ္ေဆးပဲနဲ႕ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ဒီထဲမွာ ထားေနရလဲ ဆိုတာကိုပဲ။ က်မေရွ႕က အုပ္စုေတြမွာ မိန္းကေလး ေတြဆိုရင္ စစ္ေၾကာေရး ျဖတ္သန္းခ်ိန္ တပတ္ ေလာက္ပဲ ဆိုတာကို သိထားေနေတာ့ ခုလို ၄ ပတ္ထဲ ၀င္လာတဲ့ ထိ ဘာ့ေၾကာင့္ ထားသလဲ ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါကို သိခ်င္စိတ္ကလည္း ပို ပိုမ်ားလာတယ္။ က်မကို လာေခၚစစ္ပါေစ လုိ႕ပဲ ဆုေတာင္းေနတယ္။ ဒီတခါ စစ္ရင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ဦး မယ္လို႕လဲ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။

တိုက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလုိ ေတြးၿပီးတာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်မကို ေခါင္းစြပ္ၿပီး လာေခၚျပန္တယ္။ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြးမိရင္း လုိက္သြားရတာကလည္း ေျခလွမ္းေတြကို ေပါ့ပါးေနေစတယ္။ ေနာက္ လူကလည္း တက္ႁကြေနတာပဲ။

က်မကို ထုိင္ခိုင္းတဲ့ေနရာမွာ ထုိင္လုိက္တာနဲ႕ က်မလမ္းေလွ်ာက္လာတာကုိ ၾကည့္ေနပံုရတဲ့ စစ္ေဆးမယ့္သူက စစ္ေၾကာေရးကို ဘာထင္ေနလဲလို႕ ခပ္မာမာ စေဟာက္လိုက္တယ္။ က်မကလည္း ဘာမွမထင္ဘူး လို႕ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာလိုက္တာေပါ့။ သူက စေဟာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲမွာလဲ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီကိုး။ နင္က ေနာင္တ မရေသးဘူးလားတဲ့။ အင္း .. က်မေတာ့ ဒီတခါ အရိုက္ခံရဖုိ႕ ႀကိမ္းေသေနၿပီလုိ႕လဲ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳေတြးထားလိုက္တယ္။ ေနာင္တက ဘာကို ရ ရမွာလဲ လို႕ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္နဲ႕ ျဖစ္ညွစ္ ရယ္သံက အရင္ထြက္လာတယ္။ နင့္ကို ဒီလို ထားတာေတာင္ နင္မသိေသးဘူးလားတဲ့။ က်မအတြက္ ေနာင္တ ရစရာ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာကို ေနာင္တရ ရမွာလဲ နားမလည္ဘူးလုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့ နင္က ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းေနပါ လားတဲ့။ က်မလဲေဒါသထြက္ၿပီး လုပ္ရဲတာ သတၱိမဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာ သတၱိလုိ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာဖူးတယ္ေလ လုိ႕ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရိုက္ခ်င္လဲ ရိုက္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာပစ္လိုက္တယ္။

က်မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လက္သီးေတြဘာေတြေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ နင္ျပန္ေတာ့ ဆိုတဲ့ စကားသံထြက္လာၿပီး က်မ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ က်မ အခန္းကို ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ တံခါးေခါက္သံထြက္လာၿပီး က်မ တခ်ိန္လံုးေမွ်ာ္လင့္ ေနတဲ့ လက္မွတ္ ထိုးဖို႕ ကိစၥက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

လက္မွတ္ထိုးဖို႕ က်မရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ေတြကို က်မက တရြက္ခ်င္းျပန္ဖတ္ဖုိ႕လုပ္ေနေတာ့ လက္မွတ္လာထိုးခိုင္းတဲ့ တေယာက္က မဖတ္ရဘူး။ စာရြက္တိုင္းရဲ႕ ေအာက္မွာ ကိုယ့္လက္မွတ္ထိုးလိုက္ပါတဲ့။ ဒါဆို က်မလက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူးလုိ႕ ျပန္ေျပာၿပီး ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထြက္ခ်က္ေတြ ေျပာတဲ့ေန႕က သက္ေသအျဖစ္ ထုိင္တဲ့လူက ခုေတာ့ လက္မွတ္ထိုးဖုိ႕ လာေပးေနတဲ့လူ ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာလား။ ေအာ္ ေတာ္ေတာ္တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြလို႕ ေတြးမိရင္း လက္မွတ္မထိုးဘူး လုိ႕ ျပန္ေပးလုိက္ၿပီး က်မအခန္းထဲ ျပန္၀င္ေနလိုက္တယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ ဆိုတာကို ေတာင္ ကိုယ္တုိက္မဖတ္ရပဲ လက္မွတ္ထိုးခုိင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို လြန္လြန္းတယ္လို႕ က်မ ထင္တဲ့အတြက္ အင္မတန္ထိုးခ်င္ေနၿပီး ဒါထုိးရင္ ဒီေနရာက ထြက္ရမွာ ေသခ်ာေနတဲ့ လက္မွတ္ကို က်မက မထိုးပဲ ျငင္းပစ္လုိက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မလဲ စိတ္တုိေဒါသထြက္ရင္း အိပ္ရာေပၚမွာ ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။
--------
ေနာက္တေန႕ကို ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဖတ္စရာ စာအုပ္လဲ မရွိေတာ့ဘူး။ စာဖတ္ႏႈန္းျမန္တဲ့ က်မအတြက္ စာအုပ္ေတြက ၀ါးစားရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ လက္မွတ္ထုိးဖို႕ ျငင္းထားတာကို ဘယ္လို ဆက္ျဖစ္မယ္ ဆိုတာကိုလဲ သိခ်င္ေနျပန္တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူတုိ႕ တနည္းတလမ္း လုပ္လာဦးမွာပဲ လုိ႕လဲ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳတြက္ထားၿပီး ဘယ္လုိ ျပန္လုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း ဘာလာမယ္ မွန္းမသိပဲ ႀကိဳၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိတယ္။ တံခါးေခါက္သံကို နားေထာင္ေနရင္း လက္မွတ္ လာထိုးပါေစလို႕လဲ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိျပန္တယ္။ ဒီရက္ေတြမွာ လက္မွတ္လာထိုးၿပီးတာနဲ႕ က်မဟာ ဒီလိုေနရာက လြတ္ၿပီး လူလူသူသူ ေနရေတာ့မွာပဲ ဆိုတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳေတြး ႀကိဳၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္ေနတာကိုး။ ဒီတခါလာထိုးခိုင္းရင္ မဖတ္ပဲကို ထိုးပစ္လိုက္မယ္လို႕လဲ တခါတခါ ေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်မေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ေန႕လည္ေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မေန႕က လာတဲ့ တေယာက္မဟုတ္ပဲ ေနာက္တေယာက္ ျဖစ္ေနတာကို စာရြက္လွမ္းယူရင္း ေသခ်ာ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဖတ္ မဖတ္နဲ႕ ဆိုတာ ဘာမွမေျပာပဲ စာရြက္ေတြကို လွမ္းေပးလိုက္တာပါ။ ပထမ စာမ်က္ႏွာကို က်မဖတ္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္စာမ်က္ႏွာကို လွန္တယ္ ခပ္ျမန္ျမန္ ဖတ္ လက္မွတ္ထုိး။ ေနာက္တရြက္ လွန္ ခပ္ျမန္ျမန္ဖတ္ လက္မွတ္ထုိး ၊ေနာက္တရြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဖတ္ လက္မွတ္ထိုး တခ်ိဳ႕စာရြက္ကို မဖတ္ပဲ လက္မွတ္ထုိး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာမ်က္ႏွာ ၂၄ မ်က္ႏွာ တိတိ ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာ မွတ္မိလုိက္ပါတယ္။

စာရြက္ေတြကုန္ေတာ့ လွမ္းေပးလိုက္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းထဲ ျပန္၀င္ေနလုိက္တယ္။ တံခါးပိတ္ ေသာ့ခတ္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသံ ၾကားလုိက္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲက မၾကာမီေသာ အခ်ိန္မွာ ထြက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အသိက ပိုခုိင္မာလာတာမို႕ အခန္းထဲက မီးလံုးမွိန္မွိန္ေလး ေအာက္မွာ နံရံေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေနတယ္။ ေနာက္ သစ္သားတံခါးရဲ႕ ေဘာင္ေလးမွာ မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကို ဆံပင္ညွစ္တဲ့ ကလစ္နဲ႕ ခပ္ဖိဖိ ျခစ္ေရးပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္လုိ႕ က်မေနခဲ့တဲ့ ဒီအခန္းေလးထဲကို ေနာက္ထပ္ေရာက္လာဦးမယ့္ လူေတြ ဖတ္မိခဲ့ရင္ အားတက္ေစမယ္လို႕ ထင္မိလို႕ ဒီစာသားေလးကို ခ်ေရးခဲ့တာပါ။

နံရံေတြေပၚမွာ ၁ ၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေတြကို ခ်ေရးထားတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႕ေတြက အုတ္နီခဲ ေရာင္ေတြနဲ႕ ေရးထားတာမို႕ ဒီအခန္း ထဲကို အ၀င္မွာ လမ္းက ခဲတလံုး လံုး ကို ခိုးယူေကာက္ခဲ့ၿပီး ခုလုိ ေရးရင္ ရတာပဲလုိ႕ အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ က်မ ကလစ္ကေလးနဲ႕ ျခစ္ထားတဲ့ အရာေလးေတြက ေမွာင္ထဲမွာမို႕ ဘာမွ မျမင္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီလုိနဲ႕ ဒီအခန္းေလးကို အေသအခ်ာလုိက္ၾကည့္ေနရတာကို သေဘာက်ေန ျပန္ေရာ။ ခုလုိ ဆိုေတာ့လဲ ဒီေနရာကေလးက ထြက္သြားရေတာ့မွာ ေပ်ာ္သလိုလြမး္သလိုပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ အိပ္ရာေပၚကို ျပန္လွဲေနရင္း လာေခၚမွာကို ပဲ ေစာင့္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ တံခါးေသာ့ဖြင့္သံ ၊ တံခါးဖြင့္သံေတြနဲ႕ အတူထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြ အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ ညေနစာ ေကၽြးဖုိ႕ေတာင္လာေနၿပီဆိုၿပီး ထမင္းစားဖုိ႕ ထထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ အဲဒီအမေတြက အခန္းတံခါး၀ကို ေရာက္လာၿပီး ညီမ ေရခ်ိဳးမလားလို႕ လာေမးေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီေရာက္တာ ၾကာလွၿပီးတခါမွ ေရမခ်ိဳးရေသးတာမို႕ အင္း လို႕ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူတုိ႕လက္ထဲမွာ က်မ လာတုန္းက သိမ္းထားတဲ့ က်မရဲ႕ အ၀တ္အစားအိတ္ကေလးပါလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အ၀တ္ထုတ္ကို လွမ္းယူၿပီး ေခါင္းပါေလွ်ာ္ခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္ ဆိုၿပီး တေယာက္က ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ သူျပန္လာေတာ့ မဥၹဳ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ဗူးေသးတဗူးပါလာတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ တြဲေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ၀င္ၿပီး ေရခ်ိဳးေတာ့ အဲဒီ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရဗူးေသး တ၀က္ေလာက္ကို ကုန္သြားေအာင္ သံုးပစ္လုိက္တယ္။ ကဲ မွတ္ကေရာဆုိၿပီး ေခါင္းတခါေလွ်ာ္လိုက္ ။ ေရေလာင္းလိုက္ ထပ္ေလွ်ာ္လိုက္နဲ႕ လုပ္ပစ္တာေပါ့။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အက်ီ ၤလံုခ်ည္လဲ ၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းေကၽြးမယ္ ထင္တာ မေကၽြးပဲ အျပင္ကို အထုပ္ေတြပါ သယ္ခုိင္းၿပီး ေခၚလာျပန္တယ္။ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ေခၚလာတာမုိ႕ ဘယ္ကိုမွန္း မသိေပမယ့္ ဒါဟာ ဒီေနရာက အၿပီးထြက္ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ပိုလုိ႕ ရွင္သန္လာေတာ့တယ္။

စားပြဲတခုေရွ႕မွာ ရပ္ေနတုန္းမွာ ဘာေျပာခ်င္လဲ ဆိုတဲ့စကားသံ ၾကားရတယ္။ ေျပာစရာမရွိဘူးလို႕ က်မကေျပာေတာ့ နင့္ကို ဒီေနရာကေန ျပန္လႊတ္ေတာ့မယ္။ နင္ဥပေဒအရ ရင္ဆိုင္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ လုိ႕ ျပန္ေျပာေတာ့ ကဲ သြားလို႕ရၿပီတဲ့။ အားပါးပါး ျပန္လႊတ္ေတာ့လဲ လြယ္သားပါလား လုိ႕ ေတြးရင္း ၀မ္းသာအားရ လွည့္ထြက္လိုက္တယ္။ က်မကို ျပန္ပို႕မယ့္ ကားဆီကို ေခါင္းစြပ္ရက္ ေခၚသြားတဲ့အခါ အထုပ္ဆြဲ ေရဗူးပိုက္ရင္း အားရပါးရ ေလွ်ာက္လိုက္လာမိပါေတာ့တယ္။


(ခုလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဖတ္ေပးသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲကို အသြားလမ္းနဲ႕ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြကိုေတာ့ အမွတ္ ႏွစ္ အျဖစ္ မွတ္မိသေလာက္ ဆက္ေရးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုအခ်ိန္က အေရးႀကီးတဲ့ ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြလဲ ေရးတင္ဖို႕ လုိမယ္ ထင္လို႕ အဲဒီပို႕စ္ေတြ တင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဗိုင္းရပ္ထိသြားမႈ၊ အင္တာနက္ လုိင္းသစ္ေျပာင္းေလွ်ာက္ေနရမႈ၊ အလုပ္ပိေနမႈေတြ ေၾကာင့္ ၾကန္႕ၾကာေနမႈအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္သည္းခံရင္း အားေပးၾကလို႕ အရမ္းကို ေက်နပ္မိပါတယ္။)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, March 10, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္(အပိုင္း ေျခာက္)

အပိုင္း(၆)

က်မ ေဘးနားက ေက်ာင္းသားေလးကို ေနာက္ေန႕ ေန႕လည္မွာ စစ္ေၾကာေရး ေခၚထုတ္သြားသံ ၾကားေနရတယ္။ က်မကို ဘယ္အခ်ိန္လာေခၚမယ္ မသိေပမယ့္ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာ တရားသူႀကီးဆီက စစ္ခ်က္ေတြကို က်မလက္မွတ္ထိုးရဦးမယ္ ဆိုတာသိေနေတာ့ လာထုတ္ဦးမယ္ ဆိုတာ ႀကိမ္းေသေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕က လံုး၀လာမေခၚဘူး။ ေဘးက ေက်ာင္းသားေလး တေန႕လံုး တညလံုး ျပန္လာပုိ႕သံ မၾကားရဘူး။ သူ႕အခန္းတံခါးဖြင့္သံပိတ္သံကို ေစာင့္နားေထာင္ေနရင္း တညလံုး သိပ္ၿပီး အိပ္လို႕မရခဲ့ဘ ူး။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ေန႕ မနက္ဖက္ အသံေတြနားေထာင္ရင္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္တာ ထမင္းစားဖို႕ တံခါးလာဖြင့္ခ်ိန္က်မွ ႏိုးတယ္။ထမင္းကို စားရင္း သြားမတိုက္ရတဲ့ ရက္ေတြအတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သနားေနမိတယ္။ ေနာက္ ေရမခ်ိဳးရတာ အက်ီ ၤ မလဲရတာ ၾကာေနတာေတြကို အေတြးေရာက္သြားမိတယ္။ စိတ္တိုတိုင္း အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လမ္းထေလွ်ာက္ေနမိတာ။ ခုန္ေပါက္ေနမိတာ မို႕ ေခၽြးေတြ ထြက္သြားတိုင္း အက်ီ ၤနဲ႕ဆြဲသုတ္ထားလို႕ ေအာက္နားက ပန္းေဖာက္ထားတဲ့ စပို႕ရွ႔ပ္ ႏို႕ႏွစ္ေရာင္ ေလးက ကာကီေရာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ေအာက္နားကပန္းေတြလဲ ျပတ္ၿပီး ဖြာလန္က်ဲေနၿပီ။ အင္မတန္ အအိပ္မက္ခဲ့တဲ့ က်မလဲ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနရလို႕ ဖေနာင့္ေနရာေတြလဲ နာေနၿပီး လွဲေနတုိင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ကာလေတြက အကုန္ျမန္လုိက္တာလို႕ ညည္းညဴတတ္သူေတြကို ဒီအခန္းထဲမွာ ေျပာင္းလဲထားဖုိ႕ ေကာင္းမယ္လို႕ ေရာက္တတ္ရာရာလဲ ေတြးတတ္ေနၿပီ။

ေဘးအခန္းက ေကာင္ေလး ျပန္မလာေတာ့တာ တရက္ေက်ာ္သြားၿပီမို႕ သူလြတ္သြားၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ကေလးအရြယ္ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္အေနနဲ႕ သူေရာက္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ခံစားရတဲ့ ဒဏ္ရာ ေတြက သူ႕ကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ေ၀းေအာင္ လုပ္လိုက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ထက္ ဆိုးတဲ့လူေတြေတာင္ ရွိေနေသးတာကို လက္ေတြ႕ သိလိုက္ရၿပီဆိုၿပီး အရင္ထက္ ပိုလုိ႕ ႏိုင္ငံအေရး လူ႕အခြင့္အေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္မလား ဆိုတာကိုလဲ မသိႏိုင္တဲ့အေျခအေနကေန သိခ်င္ေနၿပန္ေသးတယ္။ က်မ အခန္းရဲ႕ တံခါးကို ဘယ္အခ်ိန္ေသာ့လာဖြင့္ၿပီး စစ္ခ်က္ကို ျပန္ဖတ္ျပတာ နားေထာင္ရမလဲ။ စစ္ခ်က္အတြက္ လက္မွတ္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ထြက္ထိုးရမလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ေနရင္းကပဲ ဒီေနရာက ထြက္ရေတာ့မယ့္ရက္ နီးေတာ့လာေနၿပီလို႕ အားတင္းထားရတယ္။

တပတ္တခါ ေျပာင္းေနတဲ့ ေဆးတပ္ ၊ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ ၊ ေထာက္ပံ့ေရး တပ္ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ေလးေတြကို မွတ္သားေနရင္းနဲ႕ ပထမဆံုး ေရာက္စက ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ေထာက္ပ့ံေရး တပ္အလွည့္ျပန္ေရာက္ေနတာမို႕ သူတုိ႕ေတြက အမမလြတ္ေသးဘူးလားလို႕ ေရဗူးလာျဖည့္ေပးရင္း ေမးတာကိုလဲ ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႕ ဟင့္အင္းလို႕ ျပန္ေျဖႏုိင္ခဲ့ၿပီ။

တေန႕ေန႕လည္ဖက္ ထမင္းစားၿပီးလို႕ ကြက္ပ်စ္ကေလးမွာ လွဲေနရင္း ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္အေတြးေတြနဲ႕ မ်က္လံုးမွိတ္ ထားတုန္း သံတုိင္ျပတင္းေပါက္ကေလး ဖ်တ္ကနဲပြင့္လာၿပီး အခန္းထဲကို အထုတ္တထုတ္ပစ္ထည့္လုိက္တာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ တံခါးက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္ပိတ္သြားတာကိုပဲ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ မေတြ႕လုိက္ရဘူး။ အခန္းအလယ္တည့္တည့္ကို ေရာက္လာတဲ့ အထုတ္ကေလးကို
သြားေကာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စမ္းမိတဲ့ အေတြ႕အရ မုန္႕ထုတ္ျဖစ္ေနတာကို ခံစားသိလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ က်မတကယ့္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ တရုပ္မုန္႕ေတြ၊ ဒါ့ထက္ေကာင္းတာက တရုပ္မုန္႕ထဲက က်မ အႀကိဳက္ဆံုး မုန္႕တခုျဖစ္တဲ့ ပဲမုန္႕ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ေရဘူးေလးကို ေဘးနားကို ယူလုိက္ၿပီး ဘာကိုမွ မေတြးမိပဲ မုန္႕ေတြကို ပါးစပ္ထဲကို အျမန္သြင္းလုိက္ တခုၿပီးတခု စားေနလိုက္နဲ႕ ၄ ၊ ၅ ခုေလာက္ပါတဲ့ အထုပ္ကေလး ကုန္သြားမွ ေအာ္ ကုန္သြားပါလားလုိ႕ သတိရေတာ့တယ္။

ေရေသာက္လုိက္စားလိုက္ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္တင္းသြားတယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ ျပန္လွဲေနရင္း ကိုယ္စားခဲ့တာကို အရသာ ျပန္ခံေနရင္း ထိတ္ကနဲ အဆိပ္မ်ား ထည့္ထားေလမလားလို႕ အေတြးတစ ၀င္လာေတာ့ ဆတ္ခနဲ ထထုိင္ျဖစ္လုိက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ အဆိပ္ျဖစ္ႏို္င္တာကို ဘာ့ေၾကာင့္ မေတြးမိပါလိမ့္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသထြက္မိတယ္။ ဒီလို အေတြး၀င္္လာတာနဲ႕ တၿပိဳင္တည္း ေခၽြးေစးေတြ ထြက္လာၿပီး မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာတယ္။ အစားတလုပ္နဲ႕ ဘ၀ နိဂံုး ခ်ဴပ္ရမွာလားလို႕ စိတ္ထဲ ခံစားလာရၿပီး ထုိင္ေနလို႕ မရေတာ့ေအာင္ ေျခေတြ လက္ေတြက ေပ်ာ့ေခြေခြျဖစ္သြားတယ္။ လွဲအိပ္ခ်လိုက္တဲ့အခါမွာ လႈပ္လုိ႕ လွည့္လုိ႕ေတာင္ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ အားကုန္လာသလုိ ခံစားေနရတယ္။ တကယ့္ကို အဆိပ္မိေနၿပီလားလို႕ စိုးရိမ္စိတ္က ျဖစ္လာတဲ့ေနာက္မွာ တိတ္ဆိတ္မႈက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံစားမႈကို ျဖစ္ထြန္းေစတယ္။ ႏွလံုးခုန္သံကို တဒိတ္ဒိတ္ၾကားလာရသလို ေသသြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေနာက္ကိုပဲ စိတ္က တစိုက္မတ္မတ္ လိုက္သြားေနျပန္တယ္။ ကိုယ့္အသက္ရႈသံကို ျပန္နားေထာင္ေနရင္း ဘ၀ ဆိုတာ တပ္မက္စရာပါလားလုိ႕ အသိတရား၀င္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား။

ခုေန အဆိပ္မိလို႕ ေသသြားတယ္ဆိုရင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းလဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္လို႕လဲ တဆက္တည္း ေတြးမိၿပီး ရယ္ခ်င္လာျပန္တယ္။ တဆတ္္ဆတ္ ခုန္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကို္ယ္တုိင္ ျပန္ရယ္ခ်င္လာသလို ျဖစ္လာတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ပါးသြားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ဖုိ႕ အေတြးအသစ္ေရာက္လာတယ္။ ဗိုက္ျပည့္တင္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေနာက္မွ ေသခဲ့ရင္လဲ ေကာင္းတာပဲလို႕မွ်မွ်တတ ေတြးမိႏိုင္ၿပီ ဆိုတဲ့အခါမွာ စိတ္ကို တင္းထားစရာ စိုးရိမ္မႈေတြ မရွိေတာ့ပဲ သက္ေတာင့္ သက္သာ ေျဖေလ်ာ့လို႕ မ်က္စိကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ေခၽြးေစးေတြနဲ႕ ေမာပန္းေနတာေတြ ေပ်ာက္ကင္းၿပီး တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္ ထင္တာပဲ။ ႏိုးလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လန္းဆန္းေနတယ္။

ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္တိုင္ တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ေတာ္ေတာ့္ကို သင္ခန္းစာေပးသြားတယ္။ စိတ္ေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာလဲ နားလည္မိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကို ထားတတ္ဖုိ႕က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ အခက္အခဲထဲမွာလဲ စိတ္ကို ထားတတ္ရင္ လြယ္ကူစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တယ္။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္သိရတာက အဲဒီမုန္႕ကို ရဲေဘာ္ေလး ၂ ေယာက္က တုိင္ပင္ၿပီး ခိုးပို႕ေပးခဲ့တာတဲ့။ က်မ ေထာင္ ၂ ႏွစ္က်ၿပီး လြတ္လာေတာ့ က်မတို႕မိသားစုပိုင္ ဆိုင္ကို လာၿပီး မိတ္ဆက္လို႕ အဲဒီတုန္းက အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ၾကတယ္)

သူမ်ားေတြက ယံုခ်င္မွ ယံုၾကမယ္။ က်မကေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးထဲမွာ ေနခ်ိန္ေတာင္မွ မုန္႕ခိုးပို႕သူ ဟင္း ပိုထည့္ေပးသူရွိခဲ့တဲ့ထိ ကုသုိလ္ကံေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ က်မကို လာမေခၚလို႕ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ထပ္ေနရဦးမလဲလို႕ ခပ္ေလးေလးေတြးမိတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေလာက္ကုိ မနည္း အားတင္းေန ေနရေပမယ့္ တကယ္က ဒီေနရာက အျမန္ဆံုး ထြက္ခ်င္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရမယ္။ ေဘးအခန္းက ေက်ာင္းသားေလး ျပန္မလာေတာ့တဲ့အခ်ိန္က စလို႕ ဒီလို လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္က ပို ၀င္လာေနတယ္။ေန႕တိုင္း ထုတ္စစ္ေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကိုလဲ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တာပဲ ။ သူ႕လုိ အသက္ႀကီးေနသူ တေယာက္အတြက္က်ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ကလဲ ပါေနေသးတယ္။ သူ ေတာင့္ခံႏိုင္ပါ့မလား။ ဘယ္ေလာက္အရိုက္ခံ ေနရမလဲ။ ေတာင့္မခံႏိုင္ပဲ ေဖာ္ခဲ့မိရင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူေတြမ်ား ထပ္ေရာက္လာဦးမလဲ ။ ဒါေတြပဲ ထပ္ခါ တလဲလဲ ေတြးမိေနေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးရက္သတၱပတ္ရဲ႕ ရက္တရက္မွာ..

ေန႕လည္ဖက္ တံခါးေသာ့ဖြင့္သံၾကားေတာ့ အသစ္ထပ္ေရာက္လာသလားလို႕ အသံကို နားေထာင္ေနတုန္း ကိုယ့္အခန္းတံခါးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ေနတုန္း လာေခၚတာ ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ ေနရာက ထၿပီး အခန္းတံခါး၀ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္စိကို ကာကြယ္ဖုိ႕ ေခါင္းကို စြ႔ပ္လိုက္တယ္။ ဒီတခါက ခပ္ေ၀းေ၀းကို မသြားရဘူး။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန အမ်ားဆံုးလွမ္းရလွ ေျခလွမ္း ၅၀ ေလာက္ပဲ။ ထုိင္ ဆိုတဲ့ အမိန္႕ေပးသံ ၾကားရၿပီး ထိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ တဖက္က စကားသံ ေမးခြန္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ ေနာက္.. စားပြဲခံုေပၚကို လက္ေခါက္သံလိုလုိ ေခါက္ေနၿပီးမွ ဒီကိုေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ လဲလို႕ ေမးသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ၂၄ ရက္ ရွိေနၿပီလို႕ တိတိက်က် ေျဖလိုက္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ၿပီလားတဲ့။ သက္သက္မယ့္ ေစာ္ကားတဲ့ ရိတဲ့ စကားလို႕ ယူဆတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ ပါးစပ္ပိတ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ နင္ သီခ်င္းဆို သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆုိပါလား တဲ့။ ဟုိတေန႕ညက သီခ်င္းေတြ ဆိုတာကို ေျပာတာပဲျဖစ္မယ္။ နားေထာင္ခ်င္လို႕လား လို႕ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ဆိုျပႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ နားေထာင္မယ္ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦးတဲ့။

သီခ်င္းကို ေသခ်ာ ဆုိျပလိုက္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ဒါေတြကို သူတို႕လဲ နားေထာင္ခြင့္ ရေစခ်င္တယ္။ သူတုိ႕ သိထားတဲ့ တဖက္သတ္အေတြးေတြကို ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားႏိုင္ဖို႕ ဒီလို အခ်က္အလက္ေတြ အယူအဆေတြကို သူတုိ႕ သိဖို႕ လုိကိုလိုတယ္လို႕ က်မက စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မကေတာ့ ေျပာခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိ္င္သေလာက္ ေျပာမယ္ စိတ္ကူးထားတာမို႕ ခုလဲ ဆိုျပခြင့္ရတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ဆိုျပေနတာပါပဲ။

သီခ်င္း ၂ ပုဒ္လံုးကို အဟန္႕အတားမရွိ ဆိုျပခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဘယ္သူေရးတာလဲ ေမးေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီသီခ်င္းကို အားလံုးေတာ့ ရေနတာပဲ လုိ႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ တကယ္လဲ မသိဘူး အဲဒီအခ်ိန္က။ ေနာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႕ကို ေထာက္ခံေနတာလဲ လို႕ ယဥ္ေက်းစြာ ေမးပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုျမင္လဲ ေမးရရင္ က်မ အသက္ငယ္ငယ္ လူငယ္အေတြးတခုတည္းအရ သူဟာ ပညာတတ္တယ္။ သူ႕ဖာသာ ေအးေအးေနႏိုင္တဲ့အေျခမွာ မေနပဲ ခုလို အနစ္နာခံ လုပ္တာကိုပဲ က်မက ေလးစားတယ္။ ေနာက္ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက က်မတို႕ကို အေတြးသစ္ အျမင္သစ္ေတြေပးေနတယ္ ။ က်မတို႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ နဲ႕ တထပ္တည္းက်ေနတယ္။ ဒါေတြကပဲ သူ႕ကို ေထာက္ခံ ေစတာပဲ လို႕ က်မကလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။

နင္တို႕က ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္လုိျဖစ္ေစခ်င္တာလဲတဲ့။ ဒီတေယာက္က ေသခ်ာ ေဆြးေႏြးေနတာမို႕ က်မကလည္း အတတ္နိုင္ဆံုး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေဆြးေႏြးႏုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်မေျဖတာ တခ်က္လြဲတာနဲ႕ က်မကိုတင္မကပဲ က်မတုိ႕ ယံုၾကည္ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကိုပါ သူတုိ႕ အထင္တေသး ထိခိုက္ေျပာေတာ့ မယ္ ဆိုတာသိေနလို႕ပါပဲ။ က်မကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးကို ခု လက္ေတြ႕ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ႏိုင္ငံ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြထက္ ခ်မ္းသာၿပီး အတုယူခံခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမ်ိဳးပဲ ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါကိုလဲ ခုစနစ္ ခုလိုလူေတြနဲ႕ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္ လို႕ ေျဖေတာ့ သူ႕ဖက္က တိတ္သြားတယ္။ သူတို႕ေတြက က်မတို႕ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ကိုးကြယ္ၿပီး ဘာမွ သိသူေတြမဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္ထားပံုပါပဲ။ က်မကေတာ့ ရင္ထဲက ခံစားရတာေတြ အမွန္အတိုင္း ရိုးသားစြာ ေျပာျပလုိက္တာပါ။ တဆက္တည္း သူမေမးပဲ က်မႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းက လာဘ္စားမႈေတြ၊ က်မတက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြ ၊ က်မ သိခဲ့ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အထဲက ရာထူးႀကီးႀကီးေတြ ၾကားထဲက လာဘ္စားမႈေတြ ၊ အဲဒီ မဆလ ဗဟုိေကာ္မတီ ၀င္ေတြ ၊ တုိင္းေကာင္စီ၀င္ေတြ ရေနတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ အားလံုးကို သူဘာမွ မလုပ္ႏုိင္မွန္း သိေပမယ့္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မ သိေနတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ကို တခ်က္ခ်င္းေျပာျပေနခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြကို အဲဒီလူ လံုး၀ မသိႏိုင္ဘူး လုိ႕လဲ က်မက ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္ေနေသးတယ္။

က်မ အားရပါးရ ရင္ဖြင့္ေျပာျပတဲ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတာ့ မသိဘူး ၊ က်မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရင္ေပါ့သြားၿပီး တာ၀န္ေက်သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနမႈနဲ႕ က်မတုိ႕ ဘာ့ေၾကာင့္ ခုလို လုပ္ေနရတာလဲ ဆိုတဲ့ ကုိယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဒီလို ေျပာျပခြင့္ ျပဳလုိ႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႕လဲ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္က က်မတို႕ဟာ တုိင္းျပည္ကုိ ပ်က္စီးေစခ်င္သူ ဖ်က္စီးမယ့္သူေတြ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သူတုိ႕ နားေထာင္ၿပီး စဥ္းစားခြင့္ ရေစခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီေန႕က အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စကားေျပာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မကေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ျခင္းေတြနဲ႕ ကို္ယ့္အခန္းကို ျပန္လာႏုိင္ခဲ့တဲ့ ညေနပါပဲ။ က်မ ဟာ ေခတ္ႀကီးက ကိုယ့္ပုခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္တခ်ိဳ႕ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထမ္းပိုးခြင့္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္ေနဦးမယ့္ လူအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆက္လက္ ပ်ိဳးေထာင္ေနဦးမွာ ဆိုတာလဲ ပိုၿပီး ခိုင္မာ ပီျပင္လာပါတယ္။

ဆက္ရန္
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္