Thursday, April 30, 2009

ဖုန္မႈန္႕မ်ား တုိက္ပြဲမ်ား စိန္မႈန္ပြင့္မ်ားရဲ႕ ပိုင္ရွင္

တေန႕က မဲေဆာက္နဲ႕ ေန႕ခ်င္းျပန္ခရီးတခု နယ္စပ္မ်ဥ္းေၾကာင္းတေနရာကို သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ လူပုဂၢိဳလ္တေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးလို႕ ေျပာလို႕ရမယ္။ လူစိမ္းမုိ႕ ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူရဲ႕ ဥပဓိရုပ္က ၾကည္လင္ၿပီး ေလးစားဖြယ္ ရွိတာမို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ဘယ္လုိပံုသ႑ာန္နဲ႕ ဦးေလး တေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူနဲ႕တြဲေတြ႕တာ ဘယ္သူေပါ့။ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ေန႕မွာ သူနဲ႕တြဲေတြ႕သူရဲ႕ အိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ စကားေတြ ဆက္ေျပာၾကရင္း အဲဒါ ဘယ္သူေလ ဆိုေတာ့ အံ့ၾသမိသြားတယ္။ ဘာလို႕ဆို သူက က်မႏွစ္သက္လြန္းလို႕ က်မဘေလာ့မွာ သူ႕ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ယူၿပီး ခပ္ေစာေစာပိုင္းက တင္ခဲ့ဖူးတာကိုး။ အဲဒီေဆာင္းပါးကလဲ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ တင္တဲ့ ေဆာင္းပါး။

ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရကတည္းက သူေရးထားတဲ့ စိန္မႈန္ပြင့္ေလးေတြကို က်မက ရွာေဖြေနခဲ့ဘူးတယ္။
ဖုန္မႈန္႕လိုလူမျဖစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါ့အတူ ေဆာင္းပါးထဲက အတိုင္း အတၱကိုေအာင္ႏုိင္သူျဖစ္ဖို႕ က်မက အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားခ်င္မိတယ္။ သူဟာ သူေရးတဲ့ေဆာင္းပါးထဲက လူမ်ိဳးပါပဲ။ အဲလိုမွန္းသိရင္ သူ႕ကို ေသခ်ာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္လို႕။ ခုေတာ့ ေနာက္ဘယ္အခ်ိ္န္မွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့မယ္ မသိတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ကို စိတ္ထဲကပဲ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ က်မတုိ႕ ေအာင္ပြဲေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ရပါေစလို႕ေလ။

အဲဒီေဆာင္းပါးရွင္ ျမတ္ႏိုးရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဘူးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို က်မဘေလာ့ ဒီေနရာေလးမွာ တင္ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဖတ္ရႈၾကည့္ပါဦးရွင္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, April 26, 2009

အမွတ္တရ ႏွစ္ပတ္လည္

ေနမ၀င္အခ်စ္ေတြ..
အခ်စ္ကို ေပးမယ္...

အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူေတြဟာ
တဦးနဲ႕တဦးအၿမဲတမ္း သစၥာ တူမွာ...

(ဒီပံုမွာ သားသားကိုယ္၀န္ ၄ လနဲ႕ေပါ့)
အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းပါေစ...
ေနရာေတြ ေ၀းပါေစ..
အသည္းခ်င္းမွာ အၿမဲနီးေနတာ....

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းရဲ႕ ဧၿပီ ၂၇ ရက္ေန႕ ဟာ က်မတို႕ ဘ၀အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရ အမွတ္ရစရာေန႕ေလးပါပဲ။
ခြဲခြာမႈေတြကို ႀကံဳလာရတုိင္းလဲ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္..ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
အႀကိမ္ႀကိမ္ခြဲခြာခဲ့ရတယ္။
ပထမအႀကိမ္ ၁၉၈၈ မွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထိ။
ဒုတိယအႀကိမ္ ၁၉၉၈ မွ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ထိ။
ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႕ရဲ႕ ျမတ္ႏုိးမႈေတြ ၊ ယံုၾကည္မႈေတြကို ေတာ့ အခ်ိန္က မတုိက္စားႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
အခ်စ္မွာ သစၥာတရားက အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႕နားလည္ေစခဲ့တဲ့ ေလာကဓံကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Wednesday, April 22, 2009

ကၽြန္းျပန္တေယာက္နဲ႕ စကားလက္ဆံု…

မေန႕ညေနက မိတ္ေဆြတဦးက အမ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္တယ္ လာစားပါ ဆိုလို႕ သြားရင္း ကၽြန္းျပန္တဦးနဲ႕ အမွတ္မထင္ေတြ႕တယ္။ အဲဒါ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္ေလ ဆိုၿပီး ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီက ေျပာေတာ့ စားလက္စ မုန္႕ပန္းကန္ကို ေဘးနားခ်ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္လို႕ သိခ်င္တာေတြ တရစပ္ေမးမိတယ္။ သူကလဲ စကားကို ေရပက္မ၀င္ကို ေျပာတာပဲ။ က်မျဖင့္ အားရလိုက္တာ စိတ္ထဲမွာ သိခ်င္တာေတြကို ေသခ်ာေမးလိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္မိတယ္။

ဆရာဦးတင့္ေဇာ္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူ႕လက္ေရးစာမူ စာအုပ္ကို ၁၉၉၇ ေလာက္က ဖတ္ရတာ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဖတ္မိၿပီး သိခ်င္တာတခ်ိဳ႕ကို ေမးမိတာပါ။

ေမးမိတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္းက ထြက္ေျပးမယ့္လူေတြကို သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေလွကို တြန္းထုတ္ေပးမယ့္ လူအျဖစ္ လုိက္ေပးေတာ့ လုိက္သြားခ်င္စိတ္ မျဖစ္မိဘူးလား ဆုိတာေရာ ေမးတာအစံု။ သူ ျပန္ေျဖတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။

အဲလိုေျပာၾကရင္းနဲ႕ ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းတဲ့ စာမထြက္ခင္ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားေရာ။ ဘယ္လိုအစာငတ္ခံၾကတာလဲ ဆရာေရာ အဲဒီအစာငတ္ခံတဲ့အထဲ ပါေသးလား ဆုိေတာ့ သူက ပထမ တခါ ရက္ ၄၀ တုိက္ပြဲမွာ ပထမသုတ္ကတည္းက ပါထားလို႕ ခုအပတ္မွာ မပါရပဲ ေဘးက ကူညီတဲ့အဖြဲ႕မွာ ပါတယ္တဲ့။
သူတို႕ အရက္၄၀ တုိက္ပြဲတုန္းက အေသအေပ်ာက္မရွိပဲ သူတုိ႕လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရခဲ့တယ္တဲ့။ ခု သမီးေမးတဲ့ ္တိုက္ပြဲမွာေတာ့ ကၽြန္းစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တဲ့ ထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တို႕ဖက္က ၈ ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့တာတဲ့။

ဦးတင့္ေဇာ္(ခ) ဦးလွေဖ(တကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း)
တခါတုိက္ပြဲမွာ ပထမသုတ္ ဒုတိယ သုတ္ ဘယ္လိုခဲြလဲ ဆိုေတာ့ ပထမ တသုတ္ အစာငတ္ခံၿပီး တပတ္အၾကာမွာ ဒုတိယသုတ္၊ ဒုတိယသုတ္ ၀င္ၿပီးေနာက္တပတ္အၾကာ တတိယသုတ္ ၊ ပထမသုတ္နဲ႕ ဆိုရင္ ၂ ပတ္အကြာေပါ့။ အဲလို၀င္တာတဲ့
က်ဆံုးတဲ့ ၈ ေယာက္လံုးက ပထမသုတ္ကခ်ည္းပဲလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ပထမသုတ္ကလဲ ပါတယ္ ဒုတိယသုတ္ကလဲ ပါတယ္ တတိယ သုတ္ကလဲ ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆံုး တုိက္ပြဲ ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာခဲ့လဲ ဆုိေတာ့ ၅၃ ရက္တဲ့။

ဆရာေရ အဲဒီမွာ အစာငတ္ခံတုိက္ပြဲ၀င္ေနရင္း ႏႈတ္ထြက္တာေရာ ရွိသလားေပါ့။ ေသတဲ့လူရွိလာတဲ့အခါမွာ ႏႈတ္ထြက္မယ့္လူေရာ မရွိဘူးလားေပါ့။ ဒီေတာ့ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္က ဒီတိုက္ပြဲကို စတိုက္မယ္ ဆုိကတည္းက အသက္ေသတဲ့အထိ အဆံုးတုိင္ တုိက္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာပဲတဲ့ ။ ဒီေတာ့ လူေတြက ႀကံ႕ခိုင္ၿပီးသားတဲ့။ ေသေတာ့မယ္ဆုိရင္ လူက ေျခဖ်ားေတြက စၿပီးေအးလာတာတဲ့။ ေအးလာတဲ့ လူကို က်န္တဲ့လူေတြက ျပဳစု ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေလးေတြကုိ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စကားေလး ေျပာေပးေနရင္း က်ဆံုးၾကတာပဲတဲ့။ တခ်ိဳ႕က် သတိလစ္သြားတာကေန က်ဆံုးတာတဲ့။ တေယာက္ဆိုရင္ လက္ေျမွာက္ေတာ့ တခုခု လိုခ်င္တယ္မွတ္လို႕ ဘာလိုခ်င္လဲလို႕ ေမးေနရင္း က အေလးျပဳလိုက္ရင္း က်ဆံုးသြားတာတဲ့။ ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲမွာေတာ့ တေယာက္ ႏႈတ္ထြက္တာ ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ တိုက္ပြဲ ၿပီးတဲ့ထိ တုိက္မယ္ဆိုၿပီး ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနခဲ့တာတဲ့။(အဲဒီႏႈတ္ထြက္တဲ့ လူနဲ႕ ႏွစ္အတန္ၾကာ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သူနဲ႕ ဆံုခဲ့ေသးတယ္တဲ့။ ႏွစ္ေတြ အဲေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီလူက အဲဒီတုန္းက သူႏႈတ္ထြက္ခဲ့တာ မွားပါတယ္လို႕ ေတာင္းပန္တယ္တဲ့ ဆရာကေျပာသြားေသးတယ္။)

သူတုိ႕လက္ထက္က စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္တို႕ ၊ေလထီးဦးအုန္းေမာင္တို႕ေတြက ဒီတုိက္ပြဲေတြကို ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အသက္ေသခ်င္ ေသပါေစ အာဏာရွင္ကို တုိက္မယ္။ မတရားတဲ့ အမိန္႕ကို တုိက္မယ္ဆိုၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႕ တုိက္ပြဲေၾကာင့္ ဒီေန႕ထိ အဲဒီကၽြန္းစနစ္က မရွိေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႕သာ ခုလိုအေသခ ံမတုိက္ခဲ့ၾကရင္ ခုခ်ိန္ဆို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႕ မင္းကိုႏုိင္တို႕ အဲဒီကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။

သူေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း က်မက ဒီေန႕အေျခအေနနဲ႕ ဆက္စပ္ေတြးမိေနတာပါ။
အဲဒီကၽြန္းလို ေနရာမဟုတ္ပဲနဲ႕ ဒီေန႕ နယ္စပ္ေဒသက လူေတြ အေနနဲ႕ သူတို႕လို ဆက္သြယ္မႈဘယ္လိုမွ လုပ္မရတဲ့ေနရာလဲ မဟုတ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႕ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘ၀မွာ ဘာလို႕ တုိက္ပြဲေတြကို စြန္႕ခြာေျပးၾကသလဲ။ လူ႕ဘ၀မွာ လူတုိင္းေတြ႕ႏုိင္တဲ့ အခက္အခဲ အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ဘ၀ေရာ အသက္ေရာ ေပးၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ ေ၀းရာကို ဘာလို႕ ေျပးၾကသလဲ။ အဲဒီေခတ္က ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြေလာက္ အနစ္နာခံ အေသခံ ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေပးဖို႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို မရွိေတာ့တာလား။ လုပ္ဖို႕ အလုပ္မရွိတာလား။

သားသမီးေတြ ေရွ႕ေရးေၾကာင့္ဆိုတဲ့ လူေတြ။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ ဒီနယ္က ထြက္ရတာလို႕ သူမ်ားအျပစ္လႊဲခ်ၿပီး ထြက္သြားၾကသူေတြ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ နအဖ ထံမွာ လက္နက္မခ်ခဲ့ၾကေပမယ့္ တတိယႏုိင္ငံမွာ လက္နက္ခ်သြားသူေတြ။ ေအာ္ …. တုိက္ပြဲကို သူတို႕ ဘယ္လိုနားလည္သလဲ။ အႏွစ္ ၂၀ ရွိၿပီ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး လို႕ ေျပာေနသူေတြ။ သူတုိ႕ေရာ အာဏာရွင္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ဆန္႕က်င္ခဲ့ဘူးသလဲ …

ခုေနာက္ပိုင္းေတြ႕ရတဲ့ အာဏာရွင္တုိက္ေနတဲ့ ဘက္က လူေတြ မေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း လုိက္ေျပာၿပီး ကိုယ္တုိင္က နာမည္ေတာင္မေဖာ္ရဲတဲ့ လူေတြ။ ဒါေတြကို ျမင္ရ ဖတ္ရတဲ့အခါ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္တုိ႕ရဲ႕ အသက္ေပးတုိက္တဲ့ ကၽြန္းတုိက္ပြဲကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာလဲ အဖြဲ႕ေတြပါတီေတြ အစံုရွိတာပါပဲ။ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ ေက်ာင္းသား ပါတီ အစံုရွိေနခဲ့တာပဲ။ သူတုိ႕ေတြ သိခဲ့ၾကတယ္။ အဓိကရန္သူက ဘာလဲ။ ဒီတုိက္ပြဲကို ဘယ္လိုတုိက္မလဲ။ ဘယ္သူေတြက ပံ့ပိုးကူညီမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ စြန္႕ရမယ္ …။ သိရက္နဲ႕ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြ… အဲဒီေခတ္က ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္က ဒီေန႕ေခတ္ထက္မ်ား ပုိေနၾကသလား။

ဆရာနဲ႕ စကားေျပာခန္းက ဆံုးသြားေပမယ့္ က်မအေတြးေတြက မဆံုးႏုိ္င္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္မယ္ဆုိရင္ အဆံုးထိ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ကာလထဲမွာပဲ အာဇာနည္တုိ႕၏ လုပ္ငန္းသည္ ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ လုပ္ရမည္လို႕ သူ႕အိမ္မွာေတာင္ စာတန္းခ်ိတ္ခဲ့ဘူးတာပဲ။ သူက ခိုင္မာျပတ္သားစြာ ရပ္တည္ေနဆဲ။ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ ယံုၾကည္စိတ္က ခုလို ခိုင္မာျပတ္သားမႈကို ျဖစ္ေစတာထင္ပါရဲ႕။

ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘယ္ေန႕ၿပီးမယ္ေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ရဲ႕ယံုၾကည္စိတ္ကပဲ အနားသတ္ေပးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သူရဲေကာင္းေတြ ရွိေနဆဲပါ။
(ကိုယ္ေတြးမိရာကို ေတြးတဲ့အတုိင္း ေရးထားတာပါ။)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, April 16, 2009

တခါတုန္းက တက္ဂ္အေၾကြး

ႏွစ္သစ္မကူးခင္ တက္ဂ္အေၾကြးကို ဆပ္ပါလို႕ ေျပာလာတဲ့ ဖိုးဂ်ဴလိုင္အတြက္ ေရးတဲ့ စာ

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႕ ဆံပင္က တိုတို (တိုတာမွ ေယာက္်ားေကလို ညွပ္ထားေတာ့ ထိပ္လယ္က ဆံပင္က ေထာင္ေတာင္ေနတယ္) နဲ႕ ေကာင္မေလးတေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ ေကာလိပ္တက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ေကာလိပ္ဆိုေတာ့လဲ ေပ်ာ္တာေပါ့။ အသက္က ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တခါတရံ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးေတြသိပ္မ၀တ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႕ ရွပ္အက်ီ ၤလဲ ၀တ္တတ္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ေကာလိပ္ကို စက္ဘီးနဲ႕ ေက်ာင္းတက္တယ္။ သူနဲ႕ တူတူေက်ာင္းတက္တဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႕ ဆုိေတာ့ ၂ ေယာက္ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕ေပါ့။

သူတို႕ေန႕တုိင္း ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တူတဲ့ ေမဂ်ာတူေတြနဲ႕ အၿမဲတမ္း စကားမေျပာျဖစ္ေပမယ့္ တူတူစက္ဘီးစီးေနက် မ်က္မွန္းေတာ့ တမ္းမိေနတဲ့ ေကာင္ေလးအုပ္စုလဲ ရွိေသးတယ္။ တေန႕ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႕ ေက်ာင္းတူတူ တက္ေနက် ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းမတက္ဘူး။


ေကာင္မေလးကလဲ တေယာက္တည္း စက္ဘီးနင္းလာရေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္နင္းတယ္ ခါတုိင္းလို စကားတေျပာေျပာ ေအးေအးေဆးေဆးမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ေနာက္မွာလဲ စက္ဘီးတစီးက အျမန္လိုက္စီးေနတယ္။ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ ျမင္ဖူးေနက်။ အတန္းထဲကပဲ ပရယ္တီကယ္ လုပ္ရင္ တခန္းတည္း။ ဒါေပမယ့္ တခါမွစကားမေျပာဖူးဘူး။ ေက်ာင္းတက္တာကလဲ ၁ လေက်ာ္ ၂ လနီးပါးပဲ ရွိေသးခ်ိန္ကိုး ။ ေနာက္က စက္ဘီးအနားကပ္လာတယ္ထင္လိုက္ စက္ဘီးကို ျမန္ျမန္စီးလိုက္ လုပ္ေနရင္း ခရီးတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးနာမည္ ေခၚသံၾကားရေရာ။ ဒုကၡပါပဲေပါ့ ငါ့ကိုမ်ား စကားလိုက္ေျပာမလို႕လား ေက်ာင္းကို ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ အားစိုက္နင္းစမ္း။
စိတ္ထဲမွာ အဲလိုေျပာရင္း ခပ္ျမန္ျမန္အရွိန္ကို ျမွင့္နင္း။ ေနာက္က ေကာင္ေလးကလဲ စကားေျပာဖို႕ လုိက္သလို ခပ္ျမန္ျမန္လိုက္နင္းရင္း နာမည္ကို တရစပ္ေခၚ။

ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းကိုေရာက္။ တေန႕ ၿပီးသြားတယ္။ ကုိယ့္ကို ေက်ာင္းမွာက်ေတာ့လဲ လာစကားမေျပာရဲဘူး အဲဒီကိုယ္ေတာ္က။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ေသး။ သူေက်ာင္းမတက္မခ်င္းကုိယ့္မွာလဲ ဒီဒုကၡအရႈပ္ႀကီးနဲ႕ စိတ္ညစ္ခဲ့ရ။

ဘုရားဘုရား ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ဒီနည္းနဲ႕ ရည္းစားစကား ေျပာတာလဲ တခါမွမခံဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တုန္းကေတာ့ စာေပးတာမ်ိဳးပဲ ရွိတာကိုး။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းက ထုိင္ခံုထဲမွာ လာထည့္ထားတာပဲ။ ေက်ာင္းနဲ႕ အိမ္ကလဲ နီး။ တခါကိုယ့္ကို စတဲ့ အတန္းထဲက ေကာာင္ေလးတေယာက္ကုိ စီးထားတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႕ ေကာက္ေပါက္လိုက္လို႕ ေခါင္းေပါက္သြားတာလဲ ရွိဖူးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္နဲ႕ ပါးစပ္ကို ေၾကာက္ၿပီး ေတာ္ရံုဘယ္သူမွ လိုက္စကားေျပာရဲတာမဟုတ္။ ဒါနဲ႕ ၃ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာေတာ့စက္ဘီးကို အရွိန္ေလွ်ာ့။ ေနာက္ စက္ဘီးကို ရပ္ၿပီးဆင္းလိုက္တယ္။ နင္ဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲ လို႕ ခပ္မာမာေမးလုိက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေက်ာင္းမတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဘာလို႕ ေက်ာင္းမတက္လဲ ေမးတယ္။ ေနာက္ နင္က ငါေျပာတဲ့စကားကိုမွ နားမေထာင္ပဲ စက္ဘီးကို အျမန္စြတ္စီးေနတာကိုးတဲ့။ အမ္…. နင္နဲ႕ငါမွမသိတာ နင္က ဘာစကားေျပာစရာလိုလို႕လဲ လို႕ ျပန္ေမးေတာ့ အဲဒီ(ေက်ာင္းမတက္တဲ့ )ေကာင္မေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကို သူက ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မိပါသတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းမတက္လဲ ဆိုတာကို ေကာင္မေလးကို လုိက္ေမးတာပါတဲ့။ ေသဟဲ့ နႏၵိယ( ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးဦး ၊ ေကာင္မေလးဆိုတာ က်မ.ဟိဟိ)။ (မွားတဲ့အခါလဲ မွားေပမေပါ့ေနာ္)

ကိုဂ်ဴလိုင္ တက္ဂ္ထားတဲ့ တခါတုန္းက…… ဆိုတာဒီမွာတင္ ၿပီးပါၿပီ။


လက္ကအရွိန္မေသဘူး ဆက္ၿပီးေရးခ်င္ေသးေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို ဒီေန႕ထိ ဆက္ေပးရမယ္ဆုိရင္….

၃ ရက္ေလာက္စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ ဒုကၡက ကင္းလြတ္သြားၿပီး အဲဒီေကာင္ေလးဟာ က်မရဲ႕ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းထဲကို စာရင္း၀င္သြားတာ ဒီေန႕ထိပါပဲ။ က်မသူငယ္ခ်င္းကလဲ သူ႕ကို မႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး။ ခုေလာက္ဆို ပါေမာကၡျဖစ္ေနမလားမသိ။ က်မနဲ႕ေနာက္ဆံုးေတြ႕ေတာ့ ကထိက။

၂၀၀၅ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းက က်မ မဂၤလာေစ်းက အျပန္ ေက်ာက္ေျမာင္းသီတာလမ္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကို ၀င္ အဲဒီကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို သြားဖုိ႕ ကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္အထြက္ ၊ကားတစီးေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီဒူးက်နဲ႕ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕ တေယာက္က နင္-- မဟုတ္လားတဲ့၊ က်မနာမည္ကို ေမးေနတဲ့ အဲဒီတေယာက္ကို မသိတာမို႕ ဟုတ္တယ္ နင္ကဘယ္သူလဲ ဆုိေတာ့ မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္ၿပီး ရယ္ျပတဲ ့သူငယ္ခ်င္းက ခုန ကိုယ္ေတာ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္က ပိန္ပိန္မည္းမည္းေလးရွည္ရွည္ေလးက ခုေတာ့၀တုတ္ စိုစုိေျပေျပျဖစ္လို႕။

သူသေဘာၤသားလုပ္ၿပီး ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေနတယ္တဲ့။ သူ႕ထက္ အသက္ေတာ္ေတာ္ငယ္တဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးတေယာက္အေဖ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ဘယ္သြားမလို႕လဲ ငါလိုက္ပို႕ေပးမယ္ ဆုိၿပီး သူ႕ကားေပၚတင္ စေကာ့ေစ်းေရာက္။ ထံုးစံအတုိင္း အစားအေသာက္တန္းအရင္သြား မေတြ႕တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အာရုိက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္းစားေနတာကို မုဒိတာပြားၿပီး သူေကၽြးတာ စား။ ခု ဒီပို႕စ္ကို ေရးရင္း သူ႕ကို သတိတရျဖစ္ေနမိပါေသးတယ္။(သူလား နာမည္ေက်ာ္ဂီတစာဆို ေမာင္ေၾကးမံုနဲ႕ အမ်ိ္ဳးအရင္းႀကီးလဲ ေတာ္တယ္ သိလား) တကယ္လို႕မ်ား ဒီပို႕စ္ကို သူဖတ္မိရင္ က်မကို ဆက္သြယ္လာႏုိင္ပါေစေသာ္၀္။ (သူက ဘေလာ့ေတြဘာေတြလဲ စိတ္၀င္စားမယ္ မထင္ပါဘူးေလ။)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, April 12, 2009

သိဂၤါရသႀကၤန္….

( ဓါတ္ပံုကိုေမးလ္ထဲက ရပါသည္)
ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ…..
သီခ်င္းသံ ဆူညံညံမရွိ။ ၀မ္းတူး တီးေကာ္ စားပြဲထုိးရဲ႕ ေအာ္သံမရွိ။
ေငြရွင္းဖို႕ေအာ္ေခၚသံမရွိ၊ ပလာတာ ရိုက္သံ နံျပားရိုက္သံ ဆူညံညံမရွိ။
ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနေပမယ့္ ဒီဆုိင္ေလးမွာ လဘက္ရည္ေကာင္းေကာင္း၊ ပလာတာ ေကာင္းေကာင္း၊ စမူဆာ ေကာင္းေကာင္း ရွိေနျပန္သည္။
ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးကို သတိတရ ထုိင္ေနျဖစ္တုန္းပင္။

ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ…
ေအးခ်မ္းျခင္း ရွိသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရွိသည္။
ေဖာ္ေရြတဲ့ အၿပံဳးေတြ ရွိသည္။ရိုးသားတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ ရွိသည္။
ၾကင္နာတတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးသားေတြကို ျမင္ေနရသည္။
ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးကို သတိတရ ထုိင္ေနျဖစ္တုန္းပင္။

ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ..
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ထုိင္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။
တေယာက္လက္ကို တေယာက္ဆုပ္ကာ ထုိင္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။
တေယာက္ အသက္ရႈသံကို တေယာက္နားစိုက္ကာ ထုိင္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။
တေယာက္ အနာဂတ္တေယာက္ ေ၀မွ်ကာ ထိုင္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။
တေယာက္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ကို တေယာက္က ပိုင္္ဆိုင္ထားၾကသည္။
ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးကို သတိတရ ထိုင္ေနျဖစ္တုန္းပင္။

ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ…
ေကာင္ေလးတေယာက္ သူ႕ေကာင္မေလးကို ထုိင္ေစာင့္ေနပံုရသည္။
အသက္ခပ္လတ္လတ္တေယာက္က တစံုတေယာက္ကို ထုိင္ေစာင့္ေနပံုရသည္။
အရြယ္ေတာ္ဟိုင္းတဲ့ လူပ်ိဳသိုးႀကီးတေယာက္ တစံုတဦးကို ထုိင္ေငးေနပံုရသည္။
ဟမ္းဖုန္းကို ခါးၾကားထိုးထားတဲ့ ဦးေလးႀကီးတေယာက္လဲ လာထိုင္ေသာက္ေနသည္။
ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးကို သတိတရ ထုိင္ေနျဖစ္တုန္းပင္။

ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ…
ပိေတာက္ေတြနဲ႕ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထုိင္ေနခဲ့ဖူးသည္။
ပိေတာက္ေတြနဲ႕ မိန္းမပ်ဴိတေယာက္ ေစာင့္စားေနခဲ့ဖူးသည္။
ပိေတာက္ေတြနဲ႕ ဇနီးတေယာက္ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ဖူးသည္။
ပိေတာက္ေတြေရႊရည္လူးခဲ့ေသာ ဧၿပီလတြင္ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀ခရီးကို စတင္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကေပသည္။

ဒီလဘက္ရည္ဆုိင္ေလးကို သတိတရ ထုိင္ျဖစ္ေနတုန္းပင္။

(၁၉၉၆ ဧၿပီလ အမွတ္တရ)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, April 6, 2009

ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ရာ ….

ခရီးထြက္ရာက ျပန္ေရာက္ေပမယ့္ မအားလပ္လို႕ ပို႕စ္အသစ္မတင္ႏုိင္ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ခ်ည္းသာ။ ေအာ္စလိုသြားေတာလားကို အဆံုးသတ္ေပးခ်င္ေနတာလဲ ပါပါတယ္။ ဥေရာပမွာ ခရီးစရိတ္အျမင့္ဆံုးလို႕ ဆိုရမယ့္ ေနာ္ေ၀းမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ရွိခဲ့တာမို႕ က်မကို ဂုဏ္ယူပါလို႕ က်မတို႕ရံုးက ကိုခင္ေမာင္၀င္းက ေျပာဖူးတယ္။ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕တုိင္းမွာလဲ ထူးျခားခ်က္ကေလးေတြ ရွိေနေတာ့ က်မက တၿမိဳ႕ခ်င္း အကုန္ေရးျပခ်င္ေသးတာမို႕ မၿပီးဆံုးေသာ ခရီးစဥ္ ျဖစ္လို႕ ေနျပန္ၿပီ။

ႏွင္းေတြကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမျမင္ရေသးပဲ ေရ်ာ့ဗစ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကို အသြားမွာ စျမင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာ၊ အရမ္းကို လွပတဲ့ ေတာ္ေပၚၿမိဳ႕ လီလီဟမ္းမားအေၾကာင္း ၊ ဘာဂမ္လိုပဲ ဆင္တူၿပီး မိုးရြာ ေလတုိက္တာ လူပါ လြင့္သြားေတာ့မတတ္ ျဖစ္ရတဲ့ ေအာ္လီစြန္းဆိုတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကၽြန္းၿမိဳ႕ေလးအေၾကာင္းလဲ ေရးခ်င္ေသးတာ။ ေနာက္ ေအာ္စလိုနဲ႕ နီးနီးေလး ရွိေနၿပီးအေ၀းေျပးကားဂိတ္ အႀကီးႀကီးနဲ႕ ႏွင္းေတြဖုံုးေနတဲ့ လီလီစြန္း၊ ေအာ္စလိုနဲ႕ နီးေပမယ့္ ႏွင္းေတြက်တာ သိပ္လွတဲ့ အက္စကာ။ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ မွာ ဧည့္၀တ္ေက်တဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ၊ ကိုယ့္ပီေအရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ရဲ႕ ေဖာ္ေရြမႈေတြ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီၿမိဳ႕ေတြ အကုန္ေရးမယ္ဆိုရင္ ဂ်ာမဏီခရီးစဥ္ကို ဖိတ္ေခၚတဲ့ ဘေလာ္ဂါ ေဘာ္ဒါႀကီး ကိုသက္ဦးဒိန္းမတ္ ေစာင့္စားေနတဲ့ ဂ်ာမဏီခရီးစဥ္က ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။

ထူးျခားတာတခုကေတာ့ ေနာ္ေ၀းမွာ ေနတဲ့ ဘေလာ္ဂါ တေယာက္ကို အီးေမးလ္ပို႕ ဆက္သြယ္ေပမယ့္ လံုး၀အေၾကာင္းမျပန္တာ၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကိုယ့္ပီေအဆီ ဂ်ီေတာ့ကေန ျပန္ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ နင့္ကို လူတုိင္းက ႀကိဳဆိုမယ္ မွတ္လို႕လား တဲ့ ။ ဟုတ္သားပဲေနာ္ လို႕ ေျပာရင္း…. ဒီေလာက္ေလွ်ာက္လည္ေနတာ အလုပ္ေရာ လုပ္ရဲ႕လား …ေမးလာသူ တခ်ိ္ဳ႕အတြက္ ဒီပို႕စ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဓါတ္ပံုနဲ႕ပဲ ေလွ်ာက္လည္ပါေတာ့ေနာ္....

အလုပ္ထဲမွာ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၉ နာရီညဖက္အသံလႊင့္ဖို႕ ေစာင့္ဆုိင္းေနစဥ္
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္မနက္ ၇ နာရီ အသံလႊင့္ဖို႕ ေအာ္တိုပေလးနဲ႕ ျပင္ဆင္ေနစဥ္
ရုပ္သံသတင္းဖတ္တဲ့ ခန္းမ
အလုပ္ထဲက မနက္စာ ဆူရွီ
ျပန္ခါနီး မွန္ၾကည့္ဖို႕ အထြက္တံခါးေပါက္နားက ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေပါ့
JOKVIT ၿမိဳ႕ကေလးအ၀င္

ASKER ၿမိဳ႕ကေလးက လမ္း
ေရခဲဖံုးေနတဲ့ ေတာင္တန္းေနာက္ခံနဲ႕ OLISONE
OLISONE ၿမိဳ႕လည္ တေနရာ
(ၾကားျဖတ္ခရီးတိုေလးကိုလဲ ပို႕စ္တင္ေပးပါဦးမယ္ေနာ္….)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္