Thursday, December 25, 2008

၂၀၀၈ ကို ျဖတ္သန္းျခင္း

က်မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးမွာ

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ အတြက္ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းေလး လုပ္ၾကည့္ရရင္...
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ဒီဘေလာ့ေလးက ရတဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေန႕ရက္ေတြ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ စကား၀ုိင္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ခရီးစဥ္ေလးေတြ ရရွိခံစားခဲ့ရပါတယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ကိုယ္မမွားပါပဲ ကိုယ့္ကိုပုဂၢိဳလ္ေရး တုိက္ခိုက္မႈေတြကိုလဲ ခံစားရပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မေဘးမွာ ၀ိုင္းရံေပးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ နဲ႕အတူ က်မရဲ႕ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ၊ က်မရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး ရဲေဘာ္ေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးလဲတင္ပါတယ္။ ဒီလိုမိတ္ေဆြစစ္ေတြ ရရွိတာေၾကာင့္ ဘ၀မွာ ခုလိုႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနႏဳိင္တာပဲလို႕လဲ တန္ဖိုးထားတတ္ခဲ့ၿပီ။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္ခင္မင္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ဂူရု ၊ကိုယ္ေလးစားရတဲ့ ေဒါက္တာမ်ိဳး၀င္း တုိ႕ကြယ္လြန္ဆံုးပါးခဲ့ရတယ္။ ၂ ေယာက္စလံုးရဲ႕ စ်ာပနမွာ က်မ မေရာက္ရွိခဲ့ရဘူး။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ခရီးေတြ ဆက္တုိက္ထြက္ေနရတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြ ရရွိတယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ အလုပ္အကိုင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေစတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကို သိရွိခဲ့ရတယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ တခါမွမၾကားဖူးတဲ့ သတင္းဆိုးေတြကို ကိုယ္တုိင္ ဖတ္ေပးေနရတယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ေဒါသကို ဘယ္လိုထိန္းခ်ဳပ္ရတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ သူေတြက ေရွ႕ေဆာင္ျပတာ လက္ခံလုိက္ရၿပီ။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္နဲ႕ တခါမွ မရဘူးတဲ့နားလည္မႈေတြကို ေ၀းကြာေနရမႈကေနတဆင့္ လက္ခံရရွိ လိုက္ရတယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ဘေလာ့ထဲကတဆင့္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕နဲ႕ ဆက္သြယ္မႈေတြ ျပန္ရခဲ့တယ္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ခင္မင္းေဇာ္ဆိုတဲ့ ဘ၀မွာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေတြနဲ႕ မွတ္တိုင္တခ်ိဳ႕လဲ စိုက္ထူႏုိင္ခဲ့ၿပီ။
ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ဘယ္လိုအခက္အခဲမဆုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြကိုလဲ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ ကိုေတာ့ အျမတ္ရာႏႈန္းမ်ားမ်ားနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႕ စာရင္းခ်ဳပ္ရလိမ့္မယ္။
အားလံုးကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ....
ေရွ႕လာမယ့္ ၂၀၀၉ မွာလဲ ႀကံဳလာမယ့္ ေလာကဓံအားလံုးကို ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးထားလိုက္ပါၿပီ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Friday, December 19, 2008

အလြမ္း ဒီဇင္ဘာ ေနာက္ဆက္တြဲ

တေန႕က အလုပ္ထဲမွာ ရွိေနခ်ိန္
က်မပီေအက ဂ်ီေတာ့ကေန လွမ္းေမးတယ္။
တကယ္လားတဲ့။ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ လြမ္းတယ္ ဆိုတာေလတဲ့....
အခ်င္းခ်င္းစကားကို မယံုတာလား...
ရင္ဘတ္ထဲထိ နားလည္တယ္ဆုိ... ဘာညာကြိကြေပါ့ေလ... ျပန္ေျပာရတာေပါ့...
သူက ဘေလာ့ကို ၀င္လည္တာ အလြမ္းဒီဇင္ဘာပို႕စ္ကို ဖတ္ရလို႕ေမးတာတဲ့... ၾကည့္ ေမးပံုက...
အင္းးးးး သူေမးလဲ ေမးေလာက္ရဲ႕...
က်မက ပို႕ေပးလိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးလဲ ၾကည့္ပါဦးးးးး။




တကယ့္ကို ႏွင္းေတြမျမင္ဖူးလို႕ ေတြ႕စေလးပဲ အဲလိုေနတာပါ။
ခုေတာ့ အခ်ိန္တုိင္း စကၠန္႕တုိင္း ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးထဲ လြမ္းလို႕သာ ေနပါေတာ့တယ္ လို႕....
တကမၻာလံုးးးးးးးးးးးးးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလို႕ရရင္ ေအာ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္..... လို႕
အဲလိုေျပာလုိက္ေတာ့.......
အင္းးးးးးးးတဲ့.....
(အခ်စ္ဆုိတာ အသက္အရြယ္နဲ႕ ဆုိင္ပါသလား)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, December 15, 2008

အလြမ္း ဒီဇင္ဘာ

အဲဒါ ေန႕တိုင္း မနက္ ၇ နာရီခြဲ ရထားကို ေစာင့္ေနရတဲ့ ရထားမွတ္တုိင္ေလး
(ခုေနတဲ့ အိမ္ထမင္းစားခန္းကရိုက္ထားတာ၊ အဲဒီကုန္းတက္ကေလးကို ျဖတ္ၿပီး ရထားမွတ္တုိင္ေလးကို သြားရတာေလ)

ေအာ္စလိုရဲ႕ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးေပါ့..
ႏွင္းဆုိတာ ရုပ္ရွင္ထဲ နဲ႕ ကားတြန္းကားထဲသာ ျမင္ဖူးသူ တေယာက္ ဒီလိုေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ နွင္းေတြထဲ ရံုးတက္ရံုးဆင္း အဲဒီဘူတာေလးမွာ ေန႕တုိင္းသြားေနရတဲ့ အခါ မလြမ္းဘယ္သူရွိပါ့မလဲေလ ၾကည့္ပါဦး အဲဒါ မနက္ ၇ နာရီခြဲခါနီး တဲ့ ေမွာင္ေနတာပဲ … ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတဲ့အိမ္မွာ ခိုင္ထူးရဲ႕ အိမ္အလြမ္းသီခ်င္းကိုလဲ နားေထာင္ၿပီးသကာလ တခ်ိန္တည္းမွာ ကာရာအိုေကကိုလဲ ဟဲလိုက္တဲ့အခါမွာ ပိုလို႕ လြမ္းသြားေလရဲ႕၊
(ကိုေပါနဲ႕တကြ အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ သားကိုခ်ည္း လြမ္းတာ ဟုတ္လို႕လားလို႕လဲ ေမးထားေသး)
ဒီလုိႏွင္းေတြ မရွိေပမယ့္ ဒီလုိပဲ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ကယားျပည္နယ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေလးကို သတိရမိတယ္.. အဲဒီေတာင္ေပၚေျမျပန္႕ၿမိဳ႕ေလးက တူႏွစ္ကိုယ္ တုိင္းျပည္ကေလးကို လဲ သတိရမိတယ္။ ဒီမွာက ခုလိုလွ်ပ္စစ္အေႏြးေပးစက္ေလးလဲ မရွိ ။ ခုေနတဲ့ အိမ္လို ေလမ၀င္ႏုိင္တဲ့ တိုက္အိမ္လဲ မဟုတ္ေပမယ္လို႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႕ ေႏြးေထြးေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ လြမ္းတယ္ အိမ္ေလးကိုလဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးညစကား၀ိုင္းေတြမွာ ရွိေနေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေထာင္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြ ၊က်ဆံုး ရဲေဘာ္ေတြ ၊ေဒသမတူတဲ့ ေနရာေရာက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းကို တသသေျပာၾကလြန္းလို႕ တခ်ိဳ႕ကုိဆို လူကိုလဲ ျမင္လုိက္ရေရာ အရမ္းကို ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ေနဟန္ထားေတြကို လုပ္ျပတဲ့အခါ လုပ္ျပၾက၊ သူတုိ႕ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဟာသေတြကို ေျပာျပၾကၿပီး ေရႊျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီရၾကရင္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနာဂတ္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေလးေတြက ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ သက္ျပင္းေတြခ်လိုက္ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ..
ကိုယ့္ဇာတိေျမကို လြမ္းလုိက္ၾကနဲ႕… ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ ညေတြေပါ့။ လြမ္းတယ္ အဲဒီညေတြကိုလဲ။

အဲဒီလိုပဲ သိပ္မေ၀းေသးတဲ့ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာေလးကိုလဲ လြမ္းေမာမိေသးတယ္။
လြမ္းေမာတယ္လို႕ ေျပာရေလာက္ေအာင္ပဲ အခု ျပန္ေတြးရင္ လြမ္းလဲ လြမ္းတယ္ ေမာလဲ ေမာတယ္။ အျဖစ္က ျပန္ေျပာရင္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြက အသစ္ အသစ္ျဖစ္သြားမယ္ထင္ရဲ႕၊
အဲဒီ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာတုန္းကေပါ့…

ခရစ္စမတ္အတြက္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုတဲ့ ကေလးေတြက သူတုိ႕ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို စုၿပီး ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ညဖက္ ႏွစ္သစ္ႀကိဳဆုိပြဲ လုပ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႕ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာဆိုေတာ့ က်မတုိ႕က ၀ိုင္းကူခ်က္ျပဳတ္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ၊ ပါဆယ္ဂိမ္းေဆာ့၊ ကာရာအိုေကဆို၊ လက္ေဆာင္ေတြ လဲၾကေပါ့။ အဲဒီႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီအိမ္မွာလဲ ႏွစ္သစ္ႀကိဳမယ္ ဆိုလုိ႕ ၁၀ နာရီထုိးရင္ ျပန္လာေနာ္ ဒီမွာ ပါဆယ္ဂိမ္းေဆာ့မယ္ လို႕ ေသခ်ာမွာလိုက္ရက္နဲ႕ ျပန္မလာလို႕ သူေနာက္လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ သိပ္လဲမေ၀းဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ ေရာက္သြားေတာ့ ေနာက္ေဖးဘက္ျခမ္းမွာ လူေတြက စုစု စုစု ျမင္ေနရတယ္။ ဘာလုပ္ေနလဲ သြားၾကည့္ေတာ့ လားလား သူတုိ႕ ပိုကာ ၀ိုင္း။ က်မပီေအက ၀ိုင္းထဲမွာ ခန္႕ခန္႕ႀကီး ထုိင္ေနလို႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ ျပန္မလာေသးတာလဲ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ကတိလဲ မတည္ဘူးလို႕ ခပ္တည္တည္ေျပာေတာ့ မလာေသးဘူးေလတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေတာင္မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျပာတာ၊ ေဒါသက အခ်စ္ေတြကို ဖုံးသြားတယ္။ ၀ိုင္းနားမွာ ထုိင္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္သူ႕မွမျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္လုိက္တယ္ထင္လဲ……

သူတုိ႕ ေသာက္ေနတဲ့ အရက္၀ိုင္းထဲက ပုလင္းအသစ္စက္စက္တပုလင္းကို ၀င္ေကာက္ကိုင္ လိုက္ၿပီး တံခါးေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လုိက္တယ္။ အကုန္၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားတာ သိလား။ အရက္ပုလင္းကလဲ အျပင္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေနရာ က်သြားတယ္တဲ့ ေနာက္မွ ျပန္သိတာ။ မကြဲဘူး ၊ ေအး ခု ျပန္မလာရင္ ျပန္ကိုမလာေတာ့နဲ႕ လို႕ ေျပာၿပီး ေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႕ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ၁၂ နာရီတီးခါနီးေတာ့ ဘိုးေတာ္က ျပန္လာတယ္။ ဟိုလုိလုိ ဒီလိုလိုနဲ႕ ။ သူ႕ကိုမၾကည့္ပဲ ဒီတုိင္းေနတယ္။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ က်မတုိ႕ စံုတြဲလိုပဲ ဒီ၀ိုင္းထဲ ပါတဲ့ လူေတြရဲ႕ စံုတြဲတုိင္း မေခၚၾကဘူး၊ အဲဒီည က်န္တဲ့လူေတြလဲ သူတုိ႕အိမ္ေတြကို ျပန္မလာၾကဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူေတြက စကားမေျပာပဲ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတာ ညီလို႕။

သူကလဲ အရက္ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္တာ ရိုင္းတယ္ဆုိၿပီး စကားမေျပာဘူး။ ကုိယ္ကလဲ ဒီလိုရိုုင္းေအာင္ လုပ္တာ ဘယ္သူလဲ ျပန္ေမးၿပီး စကားမေျပာဘူး။ ခုန ေျပာတာေမးတာေတြက အီးေမးလ္နဲ႕ပို႕တာေတြ။ လူေတြကေတာ့ စကားမေျပာၾက။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ အဲဒီအခါ ရန္ျဖစ္စကားမေျပာ အၾကာဆံုးထင္ခဲ့တယ္။ ငါ့တို႕ ကြာရွင္းမယ္ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးလို႕ ေမးလ္ပို႕လိုက္ေတာ့ ဘာမွ ျပန္မလာဘူး၊ စကားမေျပာတာ တရက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ငိုခ်င္လာေရာ၊ ငါ့ကို သူကျပန္ၿပီးမ်ားေဒါသ ထြက္စရာလားေပါ့၊ ထမင္းက်ေတာ့ တူတူလာစားေနၿပီး စကားမေျပာတာကိုး၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က က်ေတာ့ ဘာလို႕ ငိုတာလဲတဲ့၊ စကားမွ မေျပာတာ ဆုိေတာ့ ဟမ္ ဘယ္သူက မေျပာတာလဲတဲ့၊ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပဲေနေတာ့ ဘာလို႕ အရက္ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္တာလဲ သူမ်ားေတြ အားနာစရာ တဲ့၊ လႊင့္ပစ္ေအာင္ ဘယ္သူက စလုပ္လဲ ဆိုတဲ့ သံသရာက ျပန္စျပန္ေရာ… အဲဒီစကားေတြနဲ႕ပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲလိုငိုေန ေျပာေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္၊ ဗြီအိုေအ သတင္းေထာက္ေအးေအးမာေလ၊ ဇာတ္လမ္းအစ အိမ္ကလဲ သူတုိ႕အိမ္၊ သူက ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီ မိန္းမေလ၊ ကိုယ္က ငိုေနေတာ့ ဖုန္းမကိုင္ဘူး၊ သူက ဖုန္းကိုင္လုိက္တယ္၊ အမကို တီေကစက္ရံုက ဒစ္ေကာင့္ ခ်တာ သြား၀ယ္မယ္ လိုက္မလားေမးမလို႕ ဆုိတဲ့ ဖုန္းတဲ့ ေျပာၿပီး ဖုန္းလာေပးတယ္၊ မေျပာဘူး ေျပာေတာ့ ဖုန္းထဲကေန ဒီမွာ သူက မေျပာဘူးတဲ့၊ ဟုိကဘာျပန္ေျပာတယ္ မသိဘူး၊ အၾကာႀကီး ေျပာေနၾကေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ခုက်ေတာ့ က်ေနာ္စကားမေျပာလုိ႕ ငိုေနတယ္ ဘာညာကြိကြ စကားရွည္ေနေသး၊ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ လိုက္ပို႕လိုက္ပါ့မယ္ ဆုိပဲ။ အင္းေျပာရရင္ အဲဒီစက္ရံုကို ေစ်းသြားမ၀ယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းအပိုင္းမွာ စကားေတာ့ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီခ်က္ေတြအရ ေနာက္ဆို ကတိေပးၿပီးရင္ တည္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆုိတာကို ပီေအက ခုထိ သေဘာေပါက္ လုိက္နာေနရၿပီး ကိုယ္ကလဲ အဲလိုသူတုိ႕ ေဘာ္ေဘာ္ေတြပြဲမွာ ခုလုိ ပြဲလာမၾကမ္းဖုိ႕ ထိန္းသိမ္းလုိက္နာ လိုက္ရတယ္ေလ၊
ဒီိလိုနဲ႕ကုိယ္တုိ႕ ရန္သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။( နီးတက်က္က်က္ ေ၀းတသက္သက္ ဆုိတာ ဒါမ်ိး)

အင္း လြမ္းရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြ ဆုိတာ ဒါပဲ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီလကို့ အလြမ္း ဒီဇင္ဘာလို႕ နာမည္တပ္ထားတာ မွန္တယ္မဟုတ္လား၊ တကယ္လဲ လြမ္းေနတယ္၊ ခ်စ္ရတဲ့သူမပါပဲ ဒီႏွစ္သစ္ကို ဘယ္လိုႀကိဳရပါ့၊
လြမ္းးးးးးးးးးးးးးတယ္.............။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Friday, December 12, 2008

သားကိုလြမ္းလို႕ ေရးတဲ့စာ

ဓါတ္ပံုရိုက္မခံဘူးေလ သူက အဲလိုလူေနာက္

အိမ္ကထြက္လာတာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တဦးတည္းေသာ သားကို ေတာ္ေတာ္ သတိရမိတယ္။ သူက ဖုန္းေျပာရင္လဲ မေျပာခ်င္ဘူး တဲ့။ သူ႕အသံကိုေတာင္ မၾကားရျဖစ္ေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႕ေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ က်မက မိဘေတြအိမ္ျပန္ေနခဲ့ရတာ။ သားေမြးၿပီးတလခြဲေလးနဲ႕ ဘ၀တုိက္ပြဲေတြ ႀကံဳရတာကိုး။ ေထာက္လွမ္းေရး ဆုိတာကလည္း မာရ္နတ္။ အေျခတက် သာယာမယ္ႀကံရင္ သူလာေႏွာက္ယွက္ၿပီ။ သားေပါက္စေလးကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေခၚသြားလို႕ မိဘေတြက အတင္းျပန္ေခၚ။ မ်က္ရည္ေတြက်ၾက။ ေနာက္ ေထာင္ထဲကို ေခၚသြားမယ္လုပ္ေတာ့ အတင္းျပန္ေခၚထားၾက။ သူ႕ကို အေမႏုိ႕မစို႕ရလို႕ ႏုိ႕မႈန္႕ေဖ်ာ္တုိက္ေတာ့ မေသာက္ပဲ ႏုိ႕ဗူးျမင္တာနဲ႕ ငိုေနတာ။ အနား၀န္းက်င္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြအားလံုး မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ေအာင္ သူ႕ကို ၀ိုင္းၿပီး သနားခဲ့ၾကရတဲ့ သားေပါ့။

ေထာင္ထဲ ၀င္ခါနီး ေထာင္ဗူး၀မွာ သူ႕ကို ေပြ႕ထားၿပီး ထုိင္ေနတာ ျမင္ရတဲ့ က်မကို ေတြ႕ေတာ့ ကေလးေလးနဲ႕ ေထာင္ထဲ ျပန္၀င္ရျပန္ၿပီလား ဆုိၿပီး ရံုးထုတ္လာသူ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ငိုခဲ့ၾကရ။ အမ ဘာမွ မပူနဲ႕ သားေလးကို က်ေနာ္တုိ႕ ၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ထားမွာပါလို႕ လာအားေပးၾကသူေတြနဲ႕၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕ဘ၀က သူ႕ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ က်မမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္ကေန ရက္ပိုင္းေလးနဲ႕ ျပန္လြတ္လာခဲ့ရ။ သူ႕မွာ အေဖနဲ႕ေ၀းေနေတာ့ အားငယ္ေနရွာမယ္ဆုိၿပီး အားလံုးနဲ႕ ဆန္႕က်င္လို႕ အေဖေနာက္ကို ကေလးတေယာက္နဲ႕ လိုက္လာခဲ့ရတာလဲ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ။

သားနာမည္ကို ကဗ်ာဆရာ နာမည္ႀကီးတေယာက္က မွည့္ေပးတယ္။ အီေဖကိုယ္ထူးေပအံ့။ ေဖထူးအံ့ တဲ့။ က်မက နာမည္ကလဲ ရင့္လုိက္တာ ဆုိၿပီး ပိုင္ဆုိင္မႈေတြ ထူးေပအံ့။ ပိုင္ထူးအံ့ လို႕ မွည့္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆရာႀကီးက ရယ္လိုက္တာ။ ေကာင္းပါတယ္ ပဲ ေျပာႏုိင္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ ကဗ်ာဆရာ နာမည္မႀကီးတႀကီးက သူ႕အေဖက ေတာင္တန္းေတြ ေပၚမွာ ေရာက္ေနခ်ိန္ သူ႕အေမကေတာ့ ကေလးပိုက္လို႕ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကို စုန္ဆင္းလာခဲ့သူမို႕ ေတာင္တန္းတ၀က္ ပင္လယ္တ၀က္ ေကာင္ကေလးလို႕ တင္စားၿပီး ကဗ်ာဖြဲ႕ေပးခဲ့ေသးတယ္။ ခု ေတာင္တန္းတ၀က္ ပင္လယ္တ၀က္ကေလးက သူပုန္လက္သစ္ေလး ျဖစ္လုိ႕။

ျဖစ္ပံုက သူ႕ကို မူႀကိဳထားေတာ့ သူတို႕မူႀကိဳကလဲ ၿမိဳ႕မွာ နာမည္ႀကီးသားသမီးေတြ ထားတာကိုး။ ဒီေတာ့ လူႀကီးတေယာက္ရဲ႕ သားက သူႀကီးလာရင္ ဥကၠဌ လုပ္မယ္ ေျပာေရာ။ ဒီေတာ့ တေစ်းလံုး တရပ္ကြက္လံုးက သူပုန္ေလး လို႕ ေခၚတဲ့ က်မသားက ငါကေတာ့ ႀကီးလာရင္ သူပုန္ပဲ လုပ္မယ္တဲ့။ သူတုိ႕ ဆရာမက ျပန္ေျပာျပတာေလ။ က်မမွာ ရယ္ရအခက္ ငိုရအခက္။ အသက္ကျဖင့္ ၃ ႏွစ္ခြဲ။ နည္းနည္းႀကီးေတာ့ အတန္းထဲမွာ ကေလးအခ်င္းခ်င္း သူ႕အေဖက ဘာ ငါ့အေဖက ဘာနဲ႕ အေဖခ်င္း ၿပိဳင္ၾကေတာ့ အေဖေတြအေၾကာင္း မေျပာေၾကးလို႕ ပိတ္ပင္ခဲ့တဲ့ သား။ ၾကားေနတဲ့ သူ႕ဆရာမက သူ႕အေဖရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ။ မ်က္ရည္ေတြက်လို႕။

၉ လသားေလာက္ကတည္းက သူက လမ္းသာမေလွ်ာက္ေသးတာ။ ကားတုိ႕ မားတုိ႕ေခၚတတ္ေနၿပီ။ သိပ္မၾကာဘူး အေပါက္ တို႕ ႀကိဳးတုိ႕ကို ပီပီသသ ေျပာေနၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္တာကေတာ့ ေနာက္က်တယ္ ၇ လပိုင္းေမြးတဲ့သားက ေနာက္တႏွစ္ေက်ာ္ မွတ္မွတ္ရရ ၈ ရက္ ၈ လမွာ လမ္းစေလွ်ာက္တာပဲ။

လမ္းမေလွ်ာက္ခင္ကလဲ ကေလးလွည္းထဲ ထည့္ထားရင္ ကားမ၀င္တဲ့ ေစ်းထဲက လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစက ေျပးခ်ည္းေနတာ။ လိုက္ထိန္းဖို႕ လူတေယာက္က ကုန္ေနတယ္။ သူ႕လက္ကို ကိုင္ရင္လဲ မႀကိဳက္ဘူး။ သူ႕ဖာသာသူပဲ အကုန္လုပ္ခ်င္ေနတာ။ ဒီေတာ့ နာမည္က လမ္းဗိုလ္လို႕ အမည္တြင္ျပန္ေရာ။ တခ်ိန္လံုး လမ္းေပၚမွာ ။ သူ႕ကို တေယာက္ေယာက္ ဖက္နမး္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ပါးကို လက္နဲ႕ ပြတ္ပစ္တာ ငယ္ကတည္းက။ သူတုိ႕ေခတ္က ေၾကာ္ျငာေတြ အကုန္အလြတ္ရတယ္။ အဲဒီေခတ္က ျပည္တြင္းမွာက ကေလးေတြအတြက္ ေၾကာ္ျငာခ်ည္း စုသြင္းထားတဲ့ ဗြီစီဒီေတြ ေတာင္ ထုတ္ရတဲ့ထိ ေခတ္စားတာကလား။

ေမာင္၀မ္းကြဲ သေဘၤာသားက ေၾကာင္နဲ႕ၾကြက္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးထားရင္ သားသားတုိ႕အႀကိဳက္ပဲ။ တေယာက္တည္း ရယ္ေနတာ တခစ္ခစ္။ သူက မူႀကိဳမတက္ခင္ကတည္းက Discovery လုိမ်ိဳးကို နားလည္ၿပီး ၾကည့္တတ္ေနၿပီ။ တခါက ေရခဲေတြထဲေနတဲ့ ၀က္၀ံေလးေတြအေၾကာင္း ျပေနတာ တေယာက္တည္းၾကည့္ရင္းက ငိုမဲ့မဲ့နဲ႕ မားမား ဟိုမွာ တေကာင္တည္း က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ အံ့ၾသသြားတယ္။ သူက သိေနလို႕။ ျပေနတာက ေဆာင္းတြင္းတတြင္းလံုး ေရခဲေတြထဲ အားလံုးအိပ္ေနၾကၿပီး ေဆာင္းကုန္ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေမရယ္ သားေလး တေကာင္ရယ္ပဲ ထြက္လာႏုိင္ၿပီး က်န္တဲ့၀က္၀ံေလးေတြက ေသက်န္ခဲ့တာကို ျပေနတာ။ တကယ့္၀က္၀ံေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ျပေနတာကို သူက ခံစားနားလည္ေနတာေလ။

သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုိပဲ မိုးတြင္းေဆာင္းတြင္းရွိၿပီး ဘာလို႕ေႏြတြင္းမရိွလဲ ဆိုတဲ့စကားကိုလဲ ေမးခဲ့ဘူးတယ္။ ေနာက္ သူအလီစသင္ရေတာ့ အရမ္းစိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။ အလီေတြ ဆိုေနရင္း တရက္ေတာ့ သူက မားမားေရတဲ့။ ကိုးအလီမွာေလ ေနာက္က ရတာေတြကို ေပါင္းရင္လဲ ကိုးပဲတဲ့ သိလားတဲ့ လာေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ပုသိမ္မွာ ေရေတြ အရမ္းႀကီးတဲ့ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ မို႕ အိမ္မွာ လာေနတဲ့ မိတ္ေဆြမိသားစုထဲက ဘီအီးဒီဆင္း အထက္တန္းျပဆရာမႀကီးက သားေလးရယ္ ဖြားဖြားေတာင္ သတိမထားမိခဲ့ဘူးတဲ့။ သူ႕အသက္က ၆ ႏွစ္ေလ အဲဒီတုန္းက။ ဒါ့ေၾကာင့္ထင္တယ္ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ သူက သခ်ာၤေတာ္ေနေသးတယ္။( ၾကြားရရင္ေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သခ်ာၤဂုဏ္ထူးပါတယ္ေလ၊)

သတိရမိတဲ့ ထဲက ထူးျခားတာ တခုေျပာရဦးမယ္။ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကလဲ ရွင္သန္လာေလေတာ့ သားေရ တုိ႕ေတြေတာ့ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ ေဟ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ ဆုိေတာ့ သူက သူ႕အေဖနဲ႕အေမကို ငုိမဲ့မဲ့နဲ႕ သားမျပန္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ဟာ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ။ ကိုယ့္ျပည္မွာ ကိုယ္ျပန္ေနရမယ္ေလ။ ဒီလိုအိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႕ မေနရေတာ့ဘူးေလ လို႕ ျပန္ေျပာေတာ့ ဒီမွာ မီးမပ်က္ဘူး ဟိုမွာကမီးပ်က္တယ္ သားမေနခ်င္ဘူးတဲ့။ က်မတုိ႕မွာ ရယ္လိုက္ရတာေလ။ အဲဒီတုန္းက။

သူက ေရာက္ရာေနရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္တယ္။ က်မတုိ႕မိဘေတြ မအားလို႕ တအိမ္အိမ္မွာ ထားခဲ့ရရင္ အဲဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူ႕ကို ေပါင္းရမယ္ဆုိတာ သူ႕ဖာသာ သိတယ္။ သူမ်ားမ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို သိပ္သိတယ္။ အေမကို တခါတေလ လာလာစၿပီး မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္တယ္။ စိတ္ဆိုးလားမဆိုးလားေပါ့။ ခပ္တည္တည္ၾကည့္လိုက္ရင္ အလကားေျပာတာပါ တကယ္မဟုတ္ဘူးလို႕ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ အဲလိုကေလးမ်ိဳး။ သူစကားမေျပာခ်င္ရင္ ေမးတခြန္း ေခၚတခြန္း ပဲ ေျပာတဲ့ သားက သူစိတ္၀င္စားတာမ်ား ျဖစ္လုိ႕ကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း၀ထိ လုိက္ရပ္ၿပီး အထဲကို ေျပာတတ္တဲ့သူ။

အင္း ခုသားကိုခြဲေနရတာ သတိရလုိက္တာေလ။ သားအေၾကာင္း ေျပာျပရရင္ေတာ့ တေထာင့္တညထက္ ရွည္သြားမယ္။ ေနာက္ႀကံဳရင္ေတာ့ သားအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, November 29, 2008

Ten Things I Hate About Myself

Tag ေတာ့လဲ ေရးတာေပါ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုနး္တဲ့အခ်က္ ၁၀ ခ်က္ေရးပါ ဆိုပါလား။ tag ထားတာက ၂ ေယာက္။ Zerotrash နဲ႕ တူးတူးသာ ။ အားရဲ႕လားလို႕လဲ မေမးမျမန္း ။ tag ထားလိုက္ၾကတာ။ မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ tag ကေလးေတြ ေတာင္ ရွိေသး။ ဒါေပမယ့္ အရမး္ေနာက္က်ရင္လဲ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ခုေတာ့ သိပ္ေနာက္မက်ေသးဘူးထင္တာပဲ။ ၁၀ ခ်က္ ျပည့္မျပည့္ေတာ့ ခ်ေရးၾကည့္မွ သိမွာပဲ။ ခုပို႕စ္ကို တခါတည္း ေရးတင္ေနတာပါ။ ကုိယ့္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ ပဲ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။
က်မ ကိုယ္တုိင္ မုန္းတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့..

၁) အခ်ိန္တိက်တာ ဂတိတည္တာကိုပဲ ႀကိဳက္ေနတာ….
( ကိုယ္တုိင္တေယာက္တည္းဆို ကိစၥမရွိေပမယ့္ သူမ်ားေတြကိုပါ အဲလုိျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းရတာေပါ့။)
၂) စကားေျပာႏုိင္လြန္းေနတာ…
( စကားမ်ားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္နဲ႕ရွိေနရင္ သူမ်ားပ်င္းေနမွာ စိုးလို႕ စကားေျပာေပးေနတာ ၊ တကယ္က စိတ္ထဲမွာ လံုး၀မေျပာခ်င္ဘူး)
၃)အရြဲ႕တုိက္တတ္တာ..
(တခါတေလ ကိုယ့္အတြက္ ဆံုးရံႈးႏုိင္တယ္ ဆိုတာ သိရက္နဲ႕ အရြဲ႕တုိက္လုပ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ပဲ ခံရတာေပါ့။)
၄)ကိုယ္တုိင္ ေသခ်ာ သိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခုခုကို လာျငင္းရင္ အေလွ်ာ့မေပးတတ္ပဲ အျငင္းသန္တာ…
( အဲဒီေတာ့ အေပါက္ဆုိးတယ္ ျဖစ္ေရာ)
၅) ကိုယ္သိေန တတ္ေနတဲ့အရာတခုကို သူမ်ားကိုလဲ သိေစ တတ္ေစခ်င္တာ…
( မေမးပဲ ေျပာျပတတ္လြန္းလို႕ တခ်ိဳ႕ေတြက ဆရာႀကီး လာလုပ္တယ္ထင္ၿပီး ေကာတာမ်ိဳး အေရးမစိုက္တာမ်ိဳးခံရေတာ့မွ မတီးပဲ မျမည္နဲ႕ ဆိုတဲ့ စကားကို နားလည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ကေတာ့ မေပ်ာက္ေသးဘူး)
၆)စိတ္ထက္ ပါးစပ္က ျမန္လြန္းေနတာ..
(ေျပာခ်င္တာ ေျပာပါေစ။ ခံမေျပာသင့္ဘူးလို႕ ဦးေႏွာက္က စဥ္းစားဆံုးျဖတ္တာမၿပီးခင္ ပါးစပ္က ေျပာၿပီးေနၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ လူမုန္းမ်ားတာ)
၇)ကဗ်ာပဲ ဖတ္ဖတ္ ၀တၳဳပဲ ဖတ္ဖတ္ ရုပ္ရွင္ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အငိုလြယ္တတ္တာ..
(ဒါကေတာ့ ခံစားလြယ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိသူ ေျပာရမယ္)
၈) ေဒါသႀကီးတတ္တာ..
(မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတတ္တဲ့ေဒါသကို နံပါတ္စဥ္ေရၿပီး ေလွ်ာ့ခ်ေနတာ ခုထိမရေသး)
၉) သူမ်ားကို သိပ္ကူညီခ်င္တာ..
( တခုခု သူမ်ားအဆင္မေျပတာ ျမင္ေနၾကားေနရရင္ အကူအညီမေတာင္းပဲကို ေပးခ်င္ေနတာ။ အဲဒီအခါ တခ်ိဳ႕က သူတုိ႕ကို ႏွိမ္တယ္ ထင္သြားတတ္ျပန္ေရာ)
၁၀) အလုပ္ ေလာဘ ႀကီးတတ္တာ…
( ကိုယ္မရွိရင္မျဖစ္ေတာ့တဲ့အတုိင္း အလုပ္ကို သိမ္းႀကံဳး လုပ္ေနတတ္တာ၊ ဘယ္ေကာင္းမလဲေလ ။ အသာေနတတ္ေအာင္ ေနဖို႕ စက်င့္ေနၿပီ။)
ဆက္ေရးရင္ ရဦးမယ္.. သူတုိ႕က ၁၀ ခ်က္ပဲ ေရးဆိုလို႕ပါ။ တကယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႀကိဳက္လို႕ ႀကိဳးစားျပင္ေနရတဲ့ အခ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ေခါင္းထဲေပၚလာတာေလးေတြပဲ ေရးလိုက္တာ..

ကဲ ... အေၾကြးေတာ့ ဆပ္ၿပီးေလၿပီ။ မည္သူ႕ကို ဆက္တက္ရမည္ စဥ္းစားေသာ္....
ဒီတခါေတာ့ ဆက္လက္ လက္ဆင့္မကမ္းေတာ့ပါဘူး။ (တကယ္က ကမ္းဖုိ႕ လူေတာင္မရွိေတာ့တာ..)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, November 27, 2008

အားက်မိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္

ခုရက္ပိုင္းမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာေတြနဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳရေပမယ့္ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကေတာ့ လုပ္ေနရတာပါပဲ။ ဘ၀ခရီး ဆိုတာကလည္း ဒါပဲမဟုတ္လား။ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြၾကားထဲမွာ စိတ္ခံစားမႈဆိုတာကို ေမ့ထားႏုိင္ေအာင္ ေနတတ္ရမယ္ ဆုိပါေတာ့။

ဒီရက္အတြင္း ဆိုတာထက္ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၃ ကေန ၂၅ ရက္ေန႕ထိ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ေပၚေဟာ္တယ္ေလးတခုမွာ ပဋိပကၡရပ္၀န္းထဲမွ အမ်ိ္ဳးသမီးမ်ား ညီလာခံတခု(Women in the land of Conflict ) ကိုသြားၿပီးတက္ေရာက္ သတင္းယူရတယ္။

ႏုိင္ငံတကာက အသားအေရာင္မ်ိဳးစံုနဲ႕ တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေရးရာတက္ၾကြ လႈပ္ရွားသူေတြကို ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားတက္စရာပါပဲ။ ႏုိင္ငံစံုဆိုတာမွာ ရ၀မ္ဒါ။ ယူဂန္ဒါ။ ကိုဆိုဗို၊ ကိုလံဘီယာ၊ နီေပါ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ အေရွ႕တီေမာ၊ ဇမ္ဘီယား။ ဂြမ္တီမာလာ၊ ဒိုမီနီကန္ ရီပတ္ဘလစ္၊ ဆူဒန္၊ ေတာင္အာဖရိက၊ လစ္ဗ်ား၊ အေနာက္ဥေရာပ ႏုိင္ငံစံု ေပါ့။

ဒီထဲမွာ က်မသေဘာက်တဲ့ ျပင္သစ္ကလူ႕အခြင့္အေရးဌာန ဆုိင္ရာ ၀န္ႀကီးကိုေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူ႕ကို က်မဘာလို႕သေဘာက်လဲဆိုေတာ့ သူ႕အသက္က ခုမွ ၃၂ ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး ။ လာမယ့္ဒီဇင္ဘာမွ ျပည့္မွာ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ၀န္ႀကီးျဖစ္တဲ့အထိ ျပည္သူ႕ေတြက သူ႕ကို ေထာက္ခံေရြးခ်ယ္ ခဲ့ၾကတာပဲေလ။ ၀န္ႀကီးျဖစ္ဖုိ႕က ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ပါလီမာန္ထဲေရာက္ဖို႕ လုိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္သူက လူမည္းအမ်ိဳးသမီး။ နာမည္က Rama Yade တဲ့။ဘယ္ေလာက္စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္းလဲ။ ျပင္သစ္မွာက ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွာ ဌာန ၄ ခုရွိတဲ့အနက္ သူက လူ႕အခြင့္အေရးဌာနဆုိင္ရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ သူ႕ပါတီကေတာ့ UMP party ပဲ။ စကားေျပာလဲ ေကာင္းပါ့။ သူေျပာတဲ့အထဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို နအဖက ဖမ္းထားတဲ့အေၾကာင္းလဲ ပါေသးတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းအေသးစိတ္သိခ်င္ေသးရင္ေတာ့ ရွာဖတ္ၾကည့္ၾကေပါ့ေနာ္။

ေနာက္တေယာက္က ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ႏိုဘယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရရွိထားတဲ့ ဂြမ္တီမာလာက Rigoberta Menchu Tum ။ သူကလဲ တမိသားစုလံုးအသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကေန စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့တာေလ။ လူမ်ိဳးတုန္းစစ္္ပြဲေတြထဲမွာ ဘ၀ကိုျမႈပ္ႏွံၿပီး တုိင္းရင္းသားလူနည္းစုေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို အေရးဆိုလႈပ္ရွားေပး ခဲ့သူ။ သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ ကာကြယ္ ျမွင့္တင္ေပးခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ သူစကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ စြန္႕လႊတ္ရုန္းကန္ေနမႈဟာ အမ်ိဳးသမီးထုရဲ႕ ျပယုဂ္တခုပဲလို႕ သူက တင္စားသြားေသးတယ္။

သူ႕ကို က်မက အင္တာဗ်ဴး လိုက္ေမးေသးတယ္။ ဘားမား ဆုိတာနဲ႕ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာတယ္။ ေဒၚေအာင္္ဆန္းစုၾကည္က သူဘ၀အတြက္ေတာ့ အေရးပါတဲ့ လူျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္က်မက သူ႕ကို ခုတေလာ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ခ်တဲ့အထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကေလးအေမေတြလဲ ပါတယ္။ ဒါကိုေရာ ဘယ္လိုေျပာခ်င္လဲ ဆုိေတာ့ ဒါဟာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္တခုလံုးအတြက္ အလြန္ရွက္ဖြယ္ပါပဲတဲ့။ ဒီလိုေတာင္းဆိုတာေတြဟာ သူတုိ႕မွာ ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္ရွိတာပဲတဲ့။ အျပစ္က်ဴးလြန္သူေတြ၊ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္သူေတြကို ဆန္႕က်င္ႀကိဳးပမ္းရတဲ့လႈပ္ရွားမႈဟာ အလြန္ခက္ခဲ အေရးႀကီးပါတယ္လို႕လဲ ေျပာၾကားသြားပါေသးတယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမွာ သူ႕အေနနဲ႕ အာဏာမရွိတဲ့အတြက္ နည္းနည္းပါးပါးပဲ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္တာ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္တဲ့။

က်မျဖင့္သူေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းလြန္းလို႕ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႕အင္တာဗ်ဳးအျပည့္အစံုကို ဒီဗြီဘီ ေရဒီယိုမွာ ၂၇ ရက္ မနက္ပိုင္း အစီအစဥ္မွာ လႊင့္ထုတ္သြားပါတယ္။ နားဆင္ၾကည့္ပါဦး။ ဓါတ္ပံုကိုလည္း ဗီြဒီယိုက ျပန္ယူၿပီးရင္တင္ေပးပါဦးမယ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, November 20, 2008

၀မ္းနည္းျခင္းမွတ္တမ္း

တကယ္ဆုိရင္ ဒီလိုစာမ်ိဳးမေရးခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ေရးရလိမ့္မယ္လို႕လဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာ့ ေရးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့........

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း(၈) ရဲ႕ အမာခံ ရဲေဘာ္တဦး၊ စာလဲ အေရးေကာင္းတဲ့ ဘေလာ္ဂါတဦး၊ ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကရက္တစ္အင္အားစု(ျမန္မာႏုိင္ငံ) ရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႕၀င္ လုပ္ေတာ့ ဘေလာ့ဖက္ ေျခဦး မလွည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ပိ ၊ ဒီၾကားထဲ ၀င္ေငြေလး ရေအာင္ ဘာသာျပန္အလုပ္ကလဲ လုပ္ရေသး ၊ ဒီလိုအလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတဲ့ ၾကားကပဲ ေသရည္ေသရက္ကို ေပါင္းခံရည္လို႕ ေျပာၿပီး ႀကိဳက္ခဲ့ၾက။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကပဲ ခ်စ္တဲ့ ကရင္မေလးနဲ႕ လက္ထပ္ပြဲ က်င္းပခဲ့ေသးတာ။

ခုေတာ့ ေနလလို႕ အေမက မွည့္ေပးထားတဲ့ ျမင့္ေအာင္တျဖစ္လဲ၊ ျမင့္ေဇ ျဖစ္ခဲ့ဘူးၿပီး ကဗ်ာေရးေတာ့ ပြင့္သစ္(ကရိန္ကန္) ။အေပါင္းအသင္းေတြ ေခၚေတာ့ ဂုရု ဆုိတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေတာ္လွန္ေရးခရီး မဆံုးခင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၀ ရက္ မနက္ ၁ နာရီ ၂၀ ကတဲ့။
မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းကေန ဒီပံုကို ယူထားတာပါ။
သူေရွာ္တာေတြ ရွိသလို ေတာ္တာေတြလဲ မ်ားပါေပ့။ စာအုပ္တအုပ္ကိုဘာသာျပန္ရင္ ေပါင္ေပၚမွာ ဘာသာျပန္ရမယ့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကိုတင္ ၿပီးဖတ္ရင္း လက္က ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ ဗမာလို ရုိက္ေနတာမ်ား စာသားေတြကေခ်ာေမြ႕လို႕ ။ ၿပီးေတာ့ ဗမာစာကို ဘာသာျပန္တာ ဗမာေတြ ဖတ္လို႕နားမလည္တတ္တဲ့ ဘာသာျပန္သူမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သူဘာသာျပန္ရင္ ဖတ္ေနတဲ့သူ သိပ္ကို နားလည္လြယ္ေအာင္ ျပန္တတ္တယ္္။

တကယ္က ၈၈ ျဖစ္ေတာ့ သူက ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ပဲ ရွိေသးတာတဲ့။ သူဆယ္တန္းကို မေျဖလိုက္ရရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ေတာထဲက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ခပ္ငယ္ငယ္ေလး နဲ႕ ေရာက္လာၿပီး ေတာ္ရံုလူေတြေတာင္ မျဖတ္သန္းႏဳိင္တဲ့ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ မညည္းမညဴ ျဖတ္သန္းခဲ့တာကို သူေရးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ေပၚက စာေတြက သက္ေသတည္ေနပါတယ္။
ေတာတြင္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ စခန္းတေနရာမွာ

သူ႕ေမြ႕ေန႕တခုမွာ ၾကာဇံဟင္းခါးကို သူကိုယ္တုိင္ခ်က္ၿပီး အိုးလိုက္ မလာၿပီး ေကၽြးခဲ့တာေတြလဲ သတိရေသးတယ္။ ေယာက္်ားေလးေပမယ့္ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္ ေကာင္းတာ စံတင္ေလာက္ရဲ႕။ အိမ္ကို ေရာက္လာရင္ အမဘာခ်က္လဲ ဆုိၿပီး ဟင္းႀကိဳက္ရင္ ၀င္စားတတ္တာ။ သူ အရက္ေသာက္လုိ႕ဆူရင္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ လို႕ ေခါင္းညိတ္ေနတတ္တာ။ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀အေကာင္းအဆုိးေတြကို လာလာ တုိင္ပင္တတ္တာေတြ ရည္းစားထားရင္ေတာင္ လာတုိင္ပင္တတ္ေပမယ့္ မိန္းမယူေတာ့ ျဗဳန္းစားႀကီး ယူခ်လာခဲ့တာ။ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ သူကို လက္ဖြဲ႕မယ့္လူေတြက သူလုိခ်င္တာကိုပဲ ေတာင္းခိုင္းၾကေတာ့ သူ႕မွာ ဘာေတာင္းရမယ္မသိ။ အိမ္ေထာင္တခုမွာ လိုအပ္တာ ဘာဆိုတာ မသိလုိ႕ လက္ဖြဲ႕ရမယ့္လူေတြက အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး နင္ကဘာ ငါက ဘာနဲ႕ သူ႕တုိ႕ အိမ္ေျပာင္းေတာ့ ပစၥည္းစံုစံုလင္လင္နဲ႕ ခ်မး္ေျမ႕တဲ့ မိသားစု ဘ၀ကို တည္ေဆာက္မယ္ႀကံခါမွ ဘယ္တုန္းက ရွိေနလဲ မသိတဲ့ ေသြးတုိးေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္သြား သတဲ့။ တကယ္က အဲဒီညေနက သူအရက္ေတာင္ မေသာက္ရေသးဘူးတ့ဲ။ ညေန ၅ နာရီမွာ မူးလဲၿပီး မနက္ ၁ နာရီ ၂၀ မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီတဲ့။ မျမန္လြန္းဘူးလား ။

သူ႕က်မွ ဘာလို႕ ေစာေစာ ေသရတာလဲ .. မတရားလိုက္တာေနာ္။

တကယ္ဆုိရင္ … ေထာင္က လြတ္လာတာ မၾကာေသးတဲ့ အေဖ့အတြက္ သူ႕သားႀကီး အသက္ရွင္ခြင့္ေလး ေပးေစခ်င္ေသးတယ္။
တကယ္ဆုိရင္… လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့တာ မၾကာေသးတဲ့သူ႕ဇနီး ရုိးသားတဲ့ ကရင္မေလးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ ေပးေစခ်င္ေသးတယ္။
တကယ္ဆုိရင္… မိစၧာ စစ္အုပ္စုကိုျပဳတ္က်တဲ့ ထိ သူ႕ကို ရွိေနေစခ်င္ေသးတယ္။
တကယ္ဆုိရင္.. သူယံုၾကည္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ သူလုပ္ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ေပးဖုိ႕ အသက္ရွင္ေစခ်င္ေသးတယ္။
တကယ္ဆုိရင္္… အညတရ ရဲေဘာ္တေယာက္ေပမယ့့္ သူ ေခတ္ႀကီးကို သူႏုိင္သေလာက္ ကူထမ္း ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ အသက္ရွည္ ခြင့္ေလး ေပးေစခ်င္ေသးတယ္။
ရဲေဘာ္ဂုရုေရ.. အမျဖင့္ သတင္းၾကားရေတာ့ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။ တကယ္ဆုိ မေသေစခ်င္ေသးပါဘူး။ အမတုိ႕ ေရႊျပည္ႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျပန္ၾကမယ္လုိ႕ ေျပာခဲ့ၾကေသးတာပဲ။
အင္းေလ.. သြားရမယ့္လူခ်ည္းပါပဲ.. ေရွ႕ေနာက္ ကြာတာပဲ ရွိတဲ့ လမ္းမဟုတ္လား…
ဒါေပမယ့္လဲ … စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ႏွေျမာေနမိေသးတယ္။
သူ႕ဘေလာ့ေလးက ဒီမွာေလ…
သူ႕ဘ၀ေလးကို သူခ်ယ္မႈန္းသြားခဲ့ေသးတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ ေလ့လာၾကည့္ပါဦး ၊ သူဘယ္လုိလူဆိုတာကို။
ဂုရုတေယာက္ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ လုိ႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, November 17, 2008

ပို႕စ္အသစ္ မတက္ဖူး ဆုိရာ၀ယ္..

ပို႕စ္အသစ္မေရးလုိ႕ ဆိုၿပီး လာလာ ေျပာေနၾကသကိုး။ တကယ္က စာအေရးအသားနာမည္ႀကီး မဟုတ္တဲ့ ဘေလာ္ဂါတေယာက္အေနနဲ႕ မေရးျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ဖာသာ စိတ္ထဲ အားနာေနတတ္ေပမယ့္ အဲလို လာလာၾကည့္လိမ့္မယ္လို႕ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိပါဘူး။ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႕ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္သလို ၊ ကိုယ္သိပ္မႀကိဳက္တဲ့ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲ။ ကိုယ္နဲ႕ အံ၀င္ဂြင္မက်တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရာက္ေနရတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲ႕ ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး ၀င္လာဖုိ႕ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားေနရပါတယ္။ ေနာက္ ကုိယ့္အိမ္မွာ စာေရးရတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႕ ဧည့္သည္အျဖစ္ေနရတဲ့ ေနရာမွာ စာေရးရတာလဲ မတူပါဘူး။ အိမ္မွာဆိုရင္ အလုပ္မ်ားေနေတာင္မွ ခဏေလး ေရးမယ္ စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႕ တမ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာစာက ေရးျဖစ္ေပမယ့္ ခုက စိတ္ကူးၿပီးထုိင္ေနတာေတာင္ စကားလံုးေတြ႕ က်မလာဘူး။

ေနာက္ၿပီး ဒီေအာ္စလိုက ေဆးရံုရဲ႕ ျပင္ပလူနာဌာနကိုလည္း ၂ ခါေတာင္ ေရာက္ၿပီးၿပီ။ သိသာဆုိး၀ါးတဲ့ ေရာဂါႀကီးေတြမဟုတ္ေပမယ့္ လူတေယာက္ရဲ႕စိတ္ကို ဒုကၡေပးတဲ့ ေရာဂါေတြလဲ ျဖစ္တာမို႕ စိတ္ကလဲ မေကာင္းျဖစ္ရပါေသးတယ္။ ေဆးကုသစရိတ္ကို ရံုးကေပးတယ္ဆုိေပမယ့္ တခါသြားတာနဲ႕ သက္သာခ်င္တာလဲ အမွန္ပါ။ အခြင့္အေရးယူသလုိ ေတြးၾကျမင္ၾကမွာကိုလဲ မလိုခ်င္ဘူးေလ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ဆုိရင္ စိတ္က သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္မွာပဲလို႕လဲ အိမ္လြမ္းေ၀ဒနာက ျမင့္တက္လာပါေသးတယ္။

ဥေရာပေရာက္တုန္း တၿမိဳ႕ၿပီးတၿမိဳ႕ ၊တႏိုင္ငံၿပီး တႏိုင္ငံ လည္ပါလားလို႕ ဖိတ္ေခၚသူေတြ၊ အႀကံေပးသူေတြကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းနဲ႕ ဥေရာပရဲ႕ ခရီးစဥ္ေတြက ျပည္တြင္း ျပည္ပ အားလံုးေစ်းႀကီးေနတာမို႕ လည္ပတ္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ္လည္း ခရီးစရိတ္က လခေျပာင္ကိန္းျမင္ေနပါသျဖင့္ အခက္ႀကံဳေနရပါေသးေၾကာင္းလဲ သိေစခ်င္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ၿပီး အခုရက္ပိုင္း ၾကားေနရတဲ့ ေထာင္ခ်သတင္းေတြကိုလဲ သတင္းေတြ လုပ္ေနရင္း အသံေတြနားေထာင္ရင္း စိတ္ကထိခိုက္ခံစားရေသးတယ္။ နအဖက သူတုိ႕ကိုယ္တုိင္ အတည္ျပဳျပဌာန္းလိုက္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႕အညီ တရားစီရင္ေနတာမုိ႕ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒစိုးမိုးမႈနဲ႕ တရားစီရင္ေရး အာဏာကို ဘယ္လုိယံုၾကည္ရေတာ့မလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးကလဲ ေခါင္းထဲ၀င္ေနေသးတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနနဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့အေတြးကို က်မျဖင့္ေတြးေတာင္ ေတြးလို႕မရခဲ့ဘူး။ အႏိုင္ရတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရ အမ်ားဆံုးပါတီက အစိုးရဖြဲ႕ခြင့္မရွိတဲ့။ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာမွာ ဥပေဒအရျပဌာန္းထားေသာလို႕ ေရွ႕ကခံထားတ့ဲ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လုိ စစ္အုပ္စုကို ျဖဳတ္ခ်မလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ပါလီမာန္ထဲ ၀င္ၿပီး ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ခ်င္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ လူေတြ အေနနဲ႕ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးေတြကို စစ္တပ္ကပဲ ယူမယ့္ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႕ သူတုိ႕ ခိုင္းတာပဲ လုပ္ရမယ့္ အေျခခံဥပေဒကို ဘယ္လုိယံုၾကည္ၾကမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ လုိက္ေလ်ာမႈေတြေပးၿပီး ေခါင္းငံု႕ခံမလဲ ၊ ဘယ္လိုအခြင့္အေရးေတြ ရယူၿပီး ျပည္သူေတြကို ေမ့သြားမလဲ လို႕ ေမးလုိက္ခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။

စိတ္ညစ္တာ အဲဒါေတြလဲပါတယ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Rest of your post

Sunday, November 9, 2008

ခရီးသြား မွတ္တမ္း ၂

ဆြီဒင္ကို သြားခဲ့ရာ၀ယ္
သင္တန္းကို သြားတဲ့ လမ္းမွာျဖတ္ေနက် တံတားေပၚကေန ရိုက္ထားတာ


ဒီတခါသြားရတာက ဆြီဒင္ႏိုင္ငံကိုပါ။ သူတုိ႕ႏုိင္ငံက အႀကီးဆံုးေရဒီယို အသံလႊင့္လုပ္ငန္း လုပ္ေနတဲ့ SR radio station က ရံုးခြဲ ၂၅ ခုရွိတဲ့အထဲက Gavle ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕က ရံုးမွာ လက္ေတြ႕သင္တန္းသြားတက္ရတာေလ။ ၿမိဳ႕ကေလးကေန အနီးအနားၿမိဳ႕ေတြကိုလဲ သတင္းလိုက္တာမ်ိဳးေတြကို သြားရတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ မီဒီယာေတြက ေရဒီယိုေတြမွာလဲ သတင္းျဖစ္တဲ့ေနရာထိ သြားအင္တာဗ်ဳး ။ တခါတည္း တိုက္ရုိက္စေလာင္းကေနတင္ေပးၿပီး အသံလႊင့္တာေလ။ ေခတ္မီလိုက္တာဆုိၿပီး အားက်ခဲ့ရတယ္။ ရံုးမွာ စက္ကရိယာအျပည့္ပါတဲ့ ကားႀကီး ကားငယ္အသြယ္သြယ္ သတင္းေထာက္ေတြ သတင္းယူဖုိ႕ ကားငယ္အစင္းစင္းနဲ႕ ။

ေနာက္ ဆီြဒင္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ စေတာ့ဟုမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ SR ရံုးခ်ဳပ္ က သတင္းလႊင့္ပံုေတြ နည္းစနစ္ေတြ စက္ပစၥည္းေတြ ကို ေလ့လာခဲ့ရေသးတယ္။ ၀န္ထမ္းေပါင္း ရွစ္ ရာေက်ာ္ ရွိတဲ့ ေရဒီယိုစေတရွင္ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္ဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ဘူး။ စေတာ့ဟုမ္းမွာပဲ ရွိေနတဲ့ ဆီြဒင္ရုပ္သံလႈိင္း ဆြီဒင္မွာ လူၾကည့္အမ်ားဆံုး SVT ( SVERIGES TELEVISION) ကုိလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ သတင္းေတြကို တုိက္ရုိက္လႊင့္တာ ။ အင္တာဗ်ဳး ဘယ္လိုရိုက္တယ္ ။ သတင္းေတြ ဘယ္လုိထုတ္လႊင့္တယ္ အစံုပါပဲ။ သူတုိ႕ရဲ႕ စတူဒီယိုခန္းေတြ၊ ဆက္တင္ေတြကလည္း အံ့မခန္းေပါ့။ သူ႕ဆီမွာလဲ ၀န္ထမ္းက တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေတာင္ရွိေနတာပဲ။

ကားေပၚကေနရိုက္ထားတဲ့ ဆီြဒင္ၿမိဳ႕တြင္းတေနရာ


ပါလီမာန္အေဆာက္အဦးေပါ့။ သင္တန္းခ်ိန္ၿပီးမွ လည္ရေတာ့ညေန ၄ နာရီခြဲေပမယ့္ ေမွာင္ေနၿပီ။


သြားခဲ့ရတဲ့ ေရဒီယို စင္တာ

ဒါကေတာ့ တီဗြီစေတရွင္အေဆာက္အဦး
အဲဒီတီဗြီသတင္းဌာနဖက္မွာ မီဒီယာရဲ႕ ကူးေျပာင္းတိုးတက္လာပံုကို ေသခ်ာရွင္းျပတဲ့အခါမ်ား က်မျဖင့္ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ငါတုိ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျပတ္က်န္ေနခဲ့ပါလား ။ လို႕ စိတ္ထဲမွာ အားငယ္ခ်င္သလိုလုိေတာင္ျဖစ္လာေသးတယ္။ analogue ကေန digital media ေျပာင္းလဲ လာပံုေတြ ။ တီဗြီတလံုးတည္းကုိ ဧည့္ခန္းမွာ မိသားစု ၀ိုင္းၾကည့္ေနရာကေန ကိုယ္ပိုင္ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေနရာေတြကေန ၾကည့္လို႕ရေနတာေတြ၊ ေနာက္ပိုင္း တီဗြီထုတ္လႊင့္တာကိုအင္တာနက္ ၀က္ဆိုဒ္ေတြကတဆင့္ ဘယ္ေနရာကမဆို လမ္းမေပၚမွာေတာင္ ဖုန္းကေနတဆင့္ ၾကည့္လို႕ ရေနတဲ့ထိ တုိးတက္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ မီဒီယာရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ အေရးပါမႈေတြကို သူတုိ႕ရဲ႕ တိုးတက္လာတဲ့ တုိင္းျပည္က အင္တာနက္သံုးစြဲမႈနဲ႕ ယွဥ္ၿပီး ရွင္းျပသြားလိုက္တာမ်ား ေကာင္းမွေကာင္း။
ဒီလို တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး တုိင္းျပည္က မီဒီယာေတြထဲမလဲ Publish Service သီးသန္႕ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ သတင္းဌာနေတြနဲ႕ Commarcial သတင္းဌာနေတြ ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အစိုးရသတင္းဌာန ရပ္တည္ခ်က္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ နားလည္သထက္နားလည္ ရွင္းသထက္ရွင္းေအာင္ ေစတနာပါပါနဲ႕ ရွင္းျပခဲ့ၾကတယ္။
ပင္စင္စား သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြရဲ႕ ကလပ္တခု

ဒီစႀကၤန္ေလး မလွဘူးလား။ အဲဒါ ေလဆိပ္နဲ႕ ဘူတာ ဆက္ထားတဲ့လမ္း

ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ထဲ ေလဆိပ္ကအျပန္လမ္းမွာ ကားေပၚက ရိုက္လိုက္တာ ႏွင္းက်ေနဆဲေပါ့။


ေနာက္ဆြီဒင္ကို လွပတဲ့ ႏုိင္ငံအျဖစ္ သိထားေပမယ့္ ဒီေလာက္လွမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ လိုက္ပို႕တဲ့ ဆြီဒင္ႏုိင္္ငံသားက စေတာ့ဟုမ္းၿမိဳ႕ နန္းေတာ္၊ ပါလီမာန္ အေဆာက္အဦေတြ၊ ဆိပ္ကမ္းေတြနဲ႕ လွပတဲ့ ၿမိဳ႕ကို သမိုင္းေတြနဲ႕ ရွင္းျပလို႕၊ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္ေတြအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေစ်းဆိုင္ခ်ည္းပဲ ရွိေနတဲ့ လမ္းကေလးကလည္း ေလွ်ာက္လို႕ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ ရွည္လ်ား။ ေရာင္းခ်တဲ့ပစၥည္းေတြကလည္း အထိမ္းအမွတ္ေတြေရာ အသံုးအေဆာင္ အ၀တ္အစားအလွအပ မ်ားျပားတဲ့အျပင္ ေလွ်ာ့ေစ်းေတြနဲ႕ လူေတြကို ဆြဲေဆာင္လို႕။ ေစ်းေတြ ၀င္စပ္စုေတာ့လဲ ေနာ္ေ၀းထက္ သက္သာလို႕။ ေနာ္ေ၀းဆုိတာ ေတာသူေဌးၿမိဳ႕ကိုးလို႕ ေနာ္ေ၀းေနသူေတြကို စမိေသးေတာ့တယ္။

ေနာက္ ဆြီဒင္မွာပဲ ႏွင္းေတြက်တာကိုလဲ စျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ ညေနဖက္ သင္တန္းကအျပန္ မိုးေတြ ရြာေနတယ္ဆိုၿပီး ထီးဖြင့္ေဆာင္း အျပင္ထြက္ၾကေတာ့ မိုးမဟုတ္ဘူးေလ ႏွင္းေတြက်ေနတာတဲ့။ အားပါး ေပ်ာ္စရာပဲ .. စႏိုးက ေသးေသးေလးေတြပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေအးလိုက္တာ လို႕ ေျပာေနရင္းကပဲ လမ္းတေလွ်ာက္ ေလကတုိက္လြန္းလို႕ မနည္းထိန္းေနရတယ္။ ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မွန္ျပတင္းက ႏွင္းေတြ က်တာကို ၾကည့္ေနရတာ ေပ်ာ္စရာလိုလုိ လြမ္းစရာလိုလုိပဲ။
ေနာက္တေန႕ မနက္ ထေတာ့လဲ ႏွင္းေတြက်ေနတုန္းပဲ။ ဒီမနက္က်တဲ့ ႏွင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးႀကီးလို႕ ေျပာရမယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ကားေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ ေရခဲ ထပ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႕။ သင္တန္းကို အသြားလမ္းတေလွ်ာက္ ႏွင္းေတြကို လက္နဲ႕ခံရင္း ခ်မ္းေအးတာေတြကို ေမ့သလိုေတာင္ျဖစ္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့သင္တနး္ကလဲ အဲဒီေန႕ အျပင္ကေန တိုက္ရိုက္အသံလႊင့္တဲ့အစီအစဥ္ကို လိုက္ေလ့လာရမွာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္းေပါ့။ ကား၂ စီးနဲ႕ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လဲ ႏွင္းေတြနဲ႕ တခါမွမျမင္ဖူးတဲ့အာရွသူ အာရွသားမ်ား မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႕။

ေရာက္သြားတဲ့ေနရာက သက္ႀကီးရြယ္အို ပင္စင္စားေတြရဲ႕ ကလပ္။ သူတုိ႕ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြ သံလံုးေလးေတြပစ္ကစားတဲ့ ကစားနည္းကိုလဲ ၀င္ေဆာ့ၾက ေသးတယ္။ အေရာင္ပါတဲ့ ေဂၚလီအေသးေလးကို ၆ မီတာအထက္ အကြာအေ၀းထိပစ္၊ ေနာက္ အဲဒီေဂၚလီနဲ႕ အနီးဆံုးေရာက္ေအာင္ သံေဂၚလီလံုး ခပ္လတ္လတ္နဲ႕ တေယာက္ ၃ လံုးယူထားတဲ့ အဖြဲ႕၀င္ ၂ ေယာက္ပါတဲ့ အဖြဲ႕ ၂ဖြဲ႕ ၿပိဳင္ပစ္တဲ့ ကစားနည္းပဲ။ သူမ်ားသံလံုးက နီးေနရင္ ေ၀းသြားေအာင္ ကိုယ့္သံလံုးနဲ႕ တုိက္ထုတ္ သူ႕ေနရာ ကိုယ္ရေအာင္ယူ အဲလိုလုပ္တာပဲ။ အနီးဆံုးသံလံုး မ်ားတဲ့ အဖြဲ႕က ႏုိင္တာေပါ့၊

အဲဒီက တုိက္ရုိက္ အသံလႊင့္တာေတြ ေလ့လာေနတုန္း အျပင္မွာလဲ ႏွင္းေတြက က်လိုက္တာ လွမွလွ။ ဒါနဲ႕ အျပင္ကို ထြက္ၿပီး ႏွင္းေတြနဲ႕ ေပါက္တမ္းကစားၾကေသးတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြလဲ ရိုက္ၾကေပါ့ေလ။ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး စံုတြဲတခုကေမးတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံက လာလဲတဲ့။ က်မတုိ႕ ဘားမားက လာပါတယ္ဆုိေတာ့ ဟိုမွာ ႏွင္းမရွိဘူးလားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ က်မတို႕ ခုမွ ျမင္ဖူးတာဆုိေတာ့ ရယ္ၿပီး သယ္သြားေလတဲ့။ စေနေသးတယ္။ သူတုိ႕ႏုိင္ငံေတြက အသက္ႀကီးသူေတြကို စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ကလပ္ေတြဖြဲ႕ေပးတယ္။ ေနာက္ က်န္းမာေရးကို အားလံုးတာ၀န္ယူေပးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အခု ေနာ္ေ၀ ၊ ဆြီဒင္ကလူေတြက ရတဲ့ လစာ အကုန္သံုးတာပဲ။ သူတို႕မွာ ေနာင္ေရး ဘာညာ အိုစာမင္းစာ စုစရာမလိုဘူး။ ႏုိင္ငံသားတုိင္းကို သူ႕အစိုးရက တာ၀န္ယူတာပဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္ဖုိ႕ သူတုိ႕ အလုပ္လုပ္တုန္းကလဲ အခြန္ေသခ်ာေဆာင္ခဲ့ၾကတာကိုး။ အားက် အတုယူဖြယ္ရာ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြပဲ။ ေမြးကတည္းက က်န္းမာေရးကို အခ်ိန္နဲ႕စစ္ေဆး၊ လိုအပ္တာ ေစာေစာကု၊ ဒီေတာ့ ဒီႏုိင္ငံေတြမွာ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမားလဲ ေဆးရံုေတြမွာ သိပ္မေတြ႕မိပါဘူး။

ေနာက္ ေဟာလိုး၀င္းေဒးကိုလဲ ဆြီဒင္မွာပဲ ရွိေနတုန္း ႀကံဳခဲ့ရေသးတယ္။ က်မတို႕ဟိုတယ္နဲ႕ ကပ္ရပ္က ႏုိက္ကလပ္မွာ အဲဒီေန႕က တညလံုးဆူညံေနတာပဲကိုး။ ေသာၾကာေန႕နဲ႕လဲ တုိက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ စည္ကားဆူညံမူးေနလိုက္ၾကတာ မနက္က်ေတာ့ ဟုိတယ္အ၀င္တံခါးက မွန္လဲ ပင့္ကူအိမ္လို အက္ေၾကာင္းေတြ ဗရပြနဲ႕၊ အရွိန္မေသေသးပဲ ေနာက္ေန႕ ႏို၀င္ဘာ ၁ရက္ေန႕ စေနေန႕ညမွာလဲ သရဲႀကီးသရဲေလးေတြ ပံုစံေတြနဲ႕ လမ္းသလားေနလိုက္ၾကတာ အသည္းယားစရာပဲ။ ႀကိဳသာ သိမေနရင္ လန္႕ေသမယ့္ ပံုစံေတြနဲ႕ေလ။ ဟိုတယ္ မွန္ျပတင္းကေန လမ္းမေပၚထိုင္ၾကည့္ရင္း အပူအပင္ကင္းတဲ့ ဒီႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႕ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က လူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ယွဥ္ေတြးေနမိေသးတယ္။

ဆၤီြဒင္ႏုိင္ငံက လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးေရခဲျပင္ေဟာ္ကီပြဲကိုလည္း သြားခဲ့ရေသးတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း တိုက္ရိုက္လႊင့္ထုတ္မႈအစီအစဥ္ကို ေလ့လာရန္ေပါ့။ အားလပ္ခ်ိန္ေပးခ်ိန္ အျပင္ခဏထြက္တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြကို လာေမးတယ္တဲ့။ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲေပါ့။ ဘားမားဆိုတာနဲ႕ ေအာ္ မီဒီယာကလား ဆုိပဲ။ သူတုိ႕ ေဒသ ေရဒီယိုသတင္းထဲမွာ ပါတယ္ျဖစ္မယ္။ သိေနၾကတယ္။

အဲဒီမွာက်မတို႕ ႏုိင္ငံက ေဂါက္သီးရုိက္တဲ့လူေတြလိုပဲ စီးပြားေရး သမားေတြ ၊သတင္းသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အစုိးရ အရာရွိေတြ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာတဲ့ ေနရာလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ကစားကြင္းကို ျမင္ေနရတဲ့ ဒုတိယထပ္ေလာက္မွာ အခန္းေတြႀကိဳမွာၿပီး အစားအေသာက္နဲ႕ စကားလဲေျပာ ကစားၿပိဳင္ပြဲလဲ ၾကည့္ေပါ့။
က်မတို႕လဲ အခန္းတခန္းယူၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ ေနာက္က်မွ အခန္းယူရေတာ့ တုိက္ရိုက္ၾကည့္လို႕ ရတဲ့ေနရာက အခန္းမရဘူး။ အဲဒီမွာ ေသာက္ဖုိ႕ ေရမွာေတာ့ သူတုိ႕ဆီက ေရဆိုတဲ့ ပုလင္းကို လာခ်ေတာ့ ေဆာ္ဒါေရပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါပဲ ေသာက္တာတဲ့။ ေရရိုးရိုးမွာလို႕ မရဘူး။ စူးရွရွ အရသာ မႀကိဳက္လို႕ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကလြဲရင္ ဘာဗူးေဖ်ာ္ရည္မွ မေသာက္တဲ့ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ မ်ိဳခ်ရခက္တဲ့ေရပါပဲ။

ဒီႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ထမင္းစားရင္ ဇြန္းမပါပဲ ခရင္းနဲ႕ ဒါးနဲ႕ စားၾကတာပဲ။ သူတို႕က ေပါင္မုန္႕နဲ႕ အားလူးကို အဓိကစားတာကိုး။ ေရာက္ခါစကေတာ့ သိပ္မစားတတ္ဘူး ေနာက္ေတာ့လဲ ရသြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းမဟုတ္ေတာ့လဲ အာသာမေျပပါဘူး။
ဒါနဲ႕ ထမင္းပဲ စားခ်င္တယ္ ျဖစ္ၿပီး တရုပ္ဆုိင္တဆုိင္ကို သြားစားမိပါတယ္။ ထမင္းေၾကာ္တပြဲကို ၉၉ ခေရာင္းက်တယ္။ တရက္ပဲ သြားစားၿပီး ေနာက္ေန႕ေတြမေတာ့ မားမားေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြနဲ႕ပဲ ေနလိုက္ရတယ္။ ညေနစာကို သင္တန္းက မေကၽြးဘူးေလ။

ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသားေတြက ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံသားေတြေလာက္ မႏူးညံ့ဖူးလို႕ က်မက ခံစားရတယ္။ မ်က္ႏွာေပးေတြကို ေျပာတာပါ။ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံအေၾကာင္း ေရးေတာ့မွပဲ ဒီအေၾကာင္းကို ေသခ်ာေရးျပပါဦးမယ္။

သင္တန္းကေန မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုးညက ဗီယက္နမ္ဆုိင္တခုမွာ ညစာအားလံုးသြားစားၾကတယ္။ အဲဒီဆုိင္က အခ်ိန္ပိုင္း စားပြဲထုိးမေလးက ဗီယက္နမ္ ႏုိင္ငံကေန ေရာက္လာၿပီး ဆီြဒင္မွာ ႏုိင္ငံေရး သိပၸံ အဓိကနဲ႕ တကၠသိုလ္တက္ေနသူတဲ့။ စကားေတြ အမ်ားႀကီး သူနဲ႕ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူကလဲ သူ႕ႏိုင္ငံကို အားမလုိအားမရျဖစ္ေနလို႕။ ဘားမားက ဘာစနစ္က်င့္သံုးလဲ တရုပ္နဲ႕ ေပါင္းေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္လားတဲ့ သူက ေမးတယ္။ ကလူသစ္ပို႕စ္ဖတ္မိေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးကို သတိရတယ္။

က်မတုိ႕ကို အစစစီစဥ္ေပးတဲ့ ဆီြဒင္ႏုိင္ငံသားသတင္းသမားကေတာ့ အားတင္းထားၾကတဲ့။ သူတုိ႕ႏဳိင္ငံလဲ တခ်ိန္က ခုလိုပဲ စစ္တပ္ကေန ဆႏၵျပတဲ့ ျပည္သူေတြကို ပစ္သတ္ခဲ့ဘူးတယ္ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစနစ္က ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီတဲ့ေလ။ သူေျပာတုန္းက က်မၾကားလိုက္တာ ၁၉၃၁ ကလုိ႕ထင္တယ္။ အဲဒါကိုေသခ်ာမမွတ္မိလိုက္ဘူး။
ဆြီဒင္ေရာ ေနာ္ေ၀းေရာ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္ၾကတယ္ ၊ နမူနာေပးရရင္ က်မတုိ႕ တုိင္းျပည္ထဲက ရခိုင္ေတြ မြန္ေတြ စသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားေတြက ဗမာစကားေျပာတတ္ၾကသလိုပဲေလ။ အသံထြက္ေတြကလဲ ဆင္တူေတြ သိပ္မကြဲျပားဘူး။
ဥပမာေျပာျပရရင္.. အဂၤလိပ္လို Room ကို ေနာ္ေ၀းေတြက Romလုိ႕ေပါင္းတယ္၊ ဆြီဒင္ေတြက Rum လို႕ေပါင္းတယ္ေလ။ သိပ္မထူးဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ ေအာ္စလိုကို ျပန္လာၾကတာေပါ့။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းက ကေဘာက္တ ကေဘာက္ခ်ာေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ စိ္တ္ထဲေပၚလာတာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိတာေလးေတြကို ကိုယ့္လိုပဲ ခင္တဲ့ လူေတြကို မွ်ေပးခ်င္စိတ္နဲ႕ ေရးလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ေရးခ်င္တာရွိရင္လဲ ေရးဦးမယ္ေနာ္။
ဒီလိုနဲ႕ သင္တန္းခ်ိန္ကုန္ေတာ့လဲ ေအာ္စလိုကို ျပန္လာရၿပီေပါ့။
ဆြီဒင္အာလန္ဒါေလဆိပ္နဲ႕ မီးရထားဘူတာကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ လမ္းေလးက သိပ္လွတယ္။ အေရာင္စံုပါတဲ့ မွန္ေတြတပ္ထားေတာ့ ေနသာေနရင္ လမ္းကေလးက ကဗ်ာဆန္တယ္။

ဆြီဒင္ကေန ေအာ္စလိုျပန္လာေတာ့ ေအာ္စလိုမွာလဲ ႏွင္းေတြက်ေနတာပါပဲေလ။
ဥေရာပ ႏွင္းေတာထဲမွာ ခ်မ္းေအးသလို မိသားစုကိုပဲ လြမ္းေနရေတာ့ ေနလို႕မေပ်ာ္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္လဲ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရမယ္ ဆိုသကိုး။
(ဆက္ေရးဦးမယ္ေနာ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, November 3, 2008

မကဒတ ႏွစ္ ၂၀


၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁ ရက္ေန႕ ဆိုတာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္လုိ႕ ျပည္သူေတြက သိတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မကဒတ) ရဲ႕ အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ ေမြးေန႕ ။ တကယ္ဆုိ ဒီေမြးေန႔အတြက္ တခုခု ပို႕စ္တင္ေပးခဲ့ဖုိ႕ေတာင္ က်မက မေရးအားခဲ့၊ အင္တာနက္နဲ႕ေ၀းရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ခု အင္တာနက္ အဆင္ေျပတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ မကဒတနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ က်မရင္ထဲထိခိုက္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈေလးေတြ ရင္ဖြင့္ျပခ်င္တယ္။

တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ကမၻာမွာ ေခတ္မစားေတာ့ဘူး.. ဒီလို ေနာက္ေက်ာက ေျပာေနဆဲကေန တဆင့္တက္ၿပီး ခုေနာက္ပိုင္းမွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ တုိက္ခိုက္တဲ့ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ စကားေတြကို တရား၀င္ေလလိႈင္းေတြကေန ေျပာၾကားတာ ၾကားမိလာတဲ့အခါ
…. ဘာ့ေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္မစားဘူး မေအာင္ျမင္ဘူးလုိ႕ ေျပာၾကသလဲ။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္ကို ဘယ္လုိခြဲျခားနားလည္သလဲ။ တကယ့္ကို မကြဲျပားဘူးလား.
အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းလမ္းကေရာ ခု ေအာင္ျမင္ေနၿပီလား…
ေခတ္စားတဲ့ အလုပ္ေတြကိုပဲ လုိက္လုပ္ရမလား။ ေခတ္စားတယ္ ေခတ္မစားဘူးဆုိတာ နဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး သက္ဆုိင္ေနသလား။
ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္အဖြဲ႕မွ မေထာက္ခံဘူးလုိ႕ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာႏိုင္သလဲ။
..
.
.
.


စဥ္းစားစရာေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးထြက္လာပါတယ္။
က်မက ဒီေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ မိသားစု၀င္အျဖစ္ ရွိေနတာမို႕လဲ ပိုလို႕ ေမးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးထဲမွာ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကမဆို ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သူ လႈပ္ရွားေနသူ အားလံုးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားသင့္တာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္လုပ္တာမွ အမွန္ ၊ ကိုယ္မလုပ္တဲ့ အလုပ္က အမွား ဒီလို ခပ္တိမ္တိမ္ေျပာဆုိေနသူေတြ ရွိေနတာကေတာ့ျဖင့္ ၀မ္းနည္းစရာလို႕ က်မအေနနဲ႕ခံစားရမိပါတယ္။ နည္းလမ္း ၃မ်ိဳးရွိရင္ ၃ မ်ိဳးလံုးနဲ႕ တုိက္ရမယ္ ၁၀ မ်ိဳးရွိရင္ ၁၀မ်ိဳးနဲ႕ တုိက္ရမယ္။ ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳး ဘာ့ေၾကာင့္ မထားႏုိင္ၾကသလဲ။
ဘ၀ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရင္းႏွီးထားတ့ဲ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြဟာလဲ အေကာင္းဆံုးဆုိတာေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ လူသားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘာလုပ္ရင္ ဘယ္လမ္းေရာက္မယ္ ဘာေတြစြန္႕ရမယ္ ဘာေတြ ခံစားရမယ္ဆိုတာကိုလဲ သိနားလည္ၾကပါတယ္။

တစံုတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ က်မနားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ၾကားတဲ့ေနရာမွာ ေျပာေနတာက လက္နက္ကိုင္ တုိက္ေနတာ ဦးေဏွာက္မရွိလို႕ပါတဲ့။

ဆိုေတာ့ကာ… အၾကမ္းတမ္းဆံုးလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ၾကတာ….
စြန္႕စားရမယ့္လမ္း ၊လူႀကိဳက္နည္းတဲ့လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ၾကတာ……ကေတာ့ အသိဥာဏ္မရွိလုိ႕ရယ္ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကို ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ လူတခ်ိဳ႕ကို ေျပာခ်င္တာပါ။

က်မကေတာ့ လက္တြဲေဖာ္က စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ မကဒတ တပ္ရင္း (၈) ရဲ႕ တပ္ရင္းမႈး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ မို႕ သူတုိ႕ခံယူခ်က္ကို ယံုၾကည္ေလးစားသူလဲျဖစ္။ ပါရမီျဖည့္သူလဲ ျဖစ္ခ်င္သူမို႕ ဒီစာေလးကို အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္မွာ အမွတ္တရ ေရးတာပါ။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့၊ လက္ရွိ တာ၀န္ယူေနတဲ့ သစၥာရွိ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္အားလံုးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ေတြကို ေလးစားျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ အေလးျပဳလုိက္ပါတယ္။
မကဒတ ၁၇ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အတြက္ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးၿပီးတင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခ်စ္
သူ႕
ဒိုင္ယာရီ
လို႕ နာမည္ေပးထားပါတယ္ ။ ေနာက္ တပုဒ္အျဖစ္လည္း ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕တဖက္ကမ္းမွာ လုိ႕ တင္စားေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ ျပန္လည္ ဖတ္ရႈ အားေပးၾကပါဦး။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, October 26, 2008

ခရီးသြား မွတ္တမ္း ၁

အဲဒီအေဆာက္အဦးႀကီးမွာ ႏိုဘယ္လ္ဆုေတြေပးတာေလ

ခရီးတခု ထြက္ေနရတယ္။ အလုပ္နဲ႕ သက္ဆုိင္တဲ့ သင္တန္းတခု တက္ဖုိ႕ေလ။ အဲဒီသင္တန္းမတုိင္ခင္ ရံုးခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ေတြ ေလ့လာသင္ယူ ကူလုပ္ေပါ့ေလ။ ေအးလြန္းတဲ့ ဥေရာပႏုိင္ငံရဲ႕ ေဆာင္းရာသီ ဆုိေတာ့လဲ အာရွတုိက္သူ အေအးေၾကာက္ က်မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။

ေရာက္ခါစက အိပ္ယာကေန ႏုိးေတာ့ မနက္ ၅ နာရီ ။ အျပင္ဘက္ၾကည့္ေတာ့လဲ မိုးမလင္းေသး။ ဒါနဲ႕အိပ္ေန၊ အိပ္မရ နာရီထပ္ၾကည့္ မနက္ ၇ နာရီ မိုးမလင္းေသး။ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဘးက ညီမတေယာက္ကို ထႏိႈးၿပီးေမးရတယ္။ ေဆးေဆး မိုးဘယ္အခ်ိန္လင္းလဲေပါ့။ သူက အမ အိပ္ဦး ၈ နာရီေလာက္မွ ထ အေတာ္ပဲတဲ့။

အမ္မေလး ေက်ာကိုပူေနေရာ။ ဒါနဲ႕ ထမင္းတအိုးထတည္ထားလိုက္တယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႕ ရံုးတက္ဖို႕အဆင္သင့္ျပင္ရတာပဲကိုး။ ဟင္းခ်က္ဖုိ႕ကလည္း ေအးတဲ့ရာသီဆုိေတာ့ ေလထုသိပ္သည္းေတာ့ အေညွာ္ေတြ လုပ္လုိ႕ မျဖစ္ဘူး ဆိုျပန္တယ္။ ဟမ္ ဒါဆို ဘယ္လုိဟင္းခ်က္စားၾကလဲဆိုေတာ့ ဒီလုိပဲ မိုကၠရုိုေ၀့ဖ္ထဲ အားလံုးေပါင္းထည့္ ခ်က္လုိက္တာပဲတဲ့။ ျဖစ္ရေလ…။

ရံုးကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္လုိ႕ရမယ္၊ ဆူရွီေတြ စားလို႕ရမယ္ ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဆူရွီက ေစ်းႀကီးေပမယ့္ ေန႕တုိင္းအလကားစားရနည္းလားေနာ္။ ေန႕တုိင္း ႏွစ္သက္စြာအားေပးတယ္။ ထမင္းစားေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ စုစားၾကတာပဲ ။ ရံုးမွာက်မွ ထမင္းအုိးတည္ၿပီး ဟင္းခ်က္တတ္တာကေတာ့ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစု။ မိန္းကေလးဆုိေတာ့လဲ သူတုိ႕ ခ်က္တာ ကပ္စားလိုက္တာပဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလဲ ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္ထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲ။ ၀တ္ရတာလဲ အထပ္ထပ္။ လူတုိင္းကလဲ ေျပးေနသလို သြားေနၾကတာပဲ။ ေအာ္.. ရထားခ်ိန္ ကားခ်ိန္ေတြက အတိအက်ကိုး။ အခ်ိန္ေနာက္ကို အမွီေျပးေနတာျဖစ္မယ္။ ရာသီဥတုကေတာ့ မိႈင္းမႈန္ေ၀ ေနတာပါပဲ။ ဘူတာကေန ရံုးကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေခၽြးထြက္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ကားတမွတ္တုိင္ စီးဖို႕ ရွိေပမယ့္ မစီးခ်င္ပါ။ ဒီလုိလမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ တေန႕လံုး ရံုးက ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထုိင္ေနရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲေနာ္။ ေလွ်ာက္ပါတယ္ ေန႕တုိင္း။

ဒီေန႕စေနဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက ေစ်းေတြ ေရွာ့ပင္းေမာေတြကို ၀င္းဒုိးေရွာ့ပင္ လုပ္ပစ္တယ္။ ၀ယ္ေတာ့မ၀ယ္ပါဘူး။ သူတုိ႕ပိုက္ဆံကို ကိုယ္က ၆ နဲ႕ေျမွာက္ၾကည့္ေနမိတာကိုး။ ကိုယ့္ဆီမွာလဲ ရွိသားေပါ့ ဒီလိုဟာေတြမ်ား ။ ေစ်းသြားသူအခ်င္းခ်င္းလဲ မ၀ယ္ေသးဘူး အမတဲ့။ ေနာက္လေတြ ေလွ်ာ့ေတာ့မွာတဲ့ ။ ခုလဲ ေလွ်ာ့တာရွိေနတာပဲ ၂၅ ရာႏႈန္း ၃၀ ရာႏႈန္း တခ်ိဳ႕ ၅၀ ရာႏႈန္း ဒါကိုေတာင္ မ၀ယ္နဲ႕ဦး ေလွ်ာ့ဦးမယ္ဆုိပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္ေပါ့ေလ။
ဥေရာပ ရုပ္ရွင္ထဲ ကုိယ္တိုင္၀င္ေရာက္ေနသလိုလို

ထူးဆန္းတာကေတာ့ စေနဆို ပြဲရွိလုိ႕ ထြက္သလားမွတ္ရတယ္ လမ္းေပၚလူအျပည့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ လူအျပည့္ ။ တနဂၤေႏြဆို ေျခာက္ကပ္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္.. ဥေရာပစတိုင္ ဆိုတာ ဒါပဲကိုးးးးးးးးး။ မွတ္သားလိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္တခုက က်မေနတဲ့ အိမ္နားမွာ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနတဲ့ အိမ္ရွိတယ္။ အိမ္ကေလးက ခပ္ရိုးရိုးေလးနဲ႕ သူရံုးတက္ဖုိ႕ လာေခၚတဲ့ ကားေတြကလည္း သာမန္ေတြပါပဲ။ က်မျဖင့္ သူတုိ႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ခုထိေတာ့ မျမင္ေသးဘူး။ က်မရံုးသြားခ်ိန္နဲ႕ သူရံုးတက္ဖုိ႕ လာေခၚခ်ိန္ကေတာ့ အၿမဲပဲ တူေနတယ္။ သူတက္တဲ့ ရံုးကလဲ က်မတုိ႕ ရံုးနားမွာပဲတဲ့။

ဒီမွာေတာ့ အ၀ါေရာင္ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႕ ေအးစိမ့္တဲ့ ရာသီနဲ႕ ကဗ်ာဆန္ခ်င္သလိုလုိ ရွိေနေပမယ့္ အလုပ္က ည ၈ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေနရေလေတာ့ အိမ္ကခြာလာတာ ၁ လ ေက်ာ္ေနၿပီ ခုထိ သိပ္မလည္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ မနက္ျဖန္လဲ ေနာက္တႏုိင္ငံမွာ သင္တန္းတခု သြားတက္ရဦးမယ္ေလ။ ျပန္လာမွ ဆက္ေရးဦးမယ္။ ခုကေတာ့ ဘ၀ဒုိင္ယာရီေရးဖုိ႕ အခ်ိန္မရေသးဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းျပထားတာပါ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, October 20, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ ၊ အခန္း (၇)

အခန္း (၇)
ေရတိုက္ပြဲ ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားသူ မ်ားလာတယ္။ ခု ျပန္ေျပာရတဲ့အခါမွာေတာ့ သိပ္ႀကီးက်ယ္တာလဲ မဟုတ္ပဲ လုိ႕ ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဘ၀နဲ႕ခ်ီခဲ့ၾကမယ္လုိ႕ ထင္မိတာပဲ။ ေရအသက္က တမနက္လို႕ေတာင္ တင္စားၾကတာမဟုတ္လား။

ေထာင္ထဲမွာ ေရလာခ်ိန္မလာခဲ့ရင္ အဲဒီေန႕အတြက္ ပထမဆံုးအခက္အခဲက ေသာက္ေရ မရွိေတာ့တာပဲ။ ေရလာတဲ့အခါ ေရခ်ိဳးမခ်ခင္ ပထမဆံုးေခၚတာ ေသာက္ေရ ခပ္ထည့္ဖုိ႕ပဲ။ ေရပိုက္ကလာတဲ့ေရကို ေရစစ္တပ္ထားတဲ့ ေရအိုးနဲ႕ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေရအိုးနဲ႕ခံၿပီး အခန္း ၁ နဲ႕ အခန္း ၂ ေရွ႕နားမွာ ခ်ထားတဲ့ ေရခ်ိဳးတဲ့စဥ့္အိုးနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ေသာက္ေရအိုးထဲကို ထည့္ရတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိတဲ့ ဗူးေလးေတြထဲ ျဖည့္ထားေပါ့။ ၃ ခန္းက လူ ၁၂ ေယာက္ ၁၃ ေယာက္ပဲဆုိေတာ့ အဲလို စဥ့္အိုးမရွိပဲ ေသာက္ေရအိုးခပ္ႀကီးႀကီးတလံုးကို အခန္းအထဲက ေထာင့္မွာ ထားတယ္။ အဲဒီထဲကိုျဖည့္ထည့္ထား ကိုယ့္ဗူးေတြထဲ ထည့္ထား။ ဒီေလာက္ပဲ။ ေရတရက္မလာေတာ့ရင္ အဲဒီေသာက္ေရက ျပတ္သြားတာပဲ။ တခါတေလ ညေနထိ မီးလဲမလာေတာ့တာမို႕ ေရလဲမလာႏုိင္ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါ တန္းပိတ္ခ်ိန္ခဏ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေယာက္်ားေထာင္ဖက္က တံခါးနားထိ လာပို႕တဲ့ ေထာင္ထဲက ေရတြင္းရွိတဲ့ေနရာက ထမ္းလာတဲ့ ေသာက္ေရကို အက်ဥ္းသူေတြက သြားထမ္းၿပီး ေသာက္ေရအိုးေတြထဲ ထည့္ရတယ္။


အဲဒီလိုကလဲ တပတ္မွာ အနည္းဆံုးတရက္ေလာက္ကျဖစ္တတ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တရက္ ညေန တန္းပိတ္ခ်ိန္ထိ ေရမလာေပမယ့္ ေယာက္်ားေထာင္ဖက္ကလဲ ေရထမ္းေရာက္မလာဘူး။ ဒီေတာ့ ၀ါဒါမေတြက ေသာက္ေရညဖက္အတြက္ေလာက္တယ္ မဟုတ္လား ဆုိၿပီးေမးေတာ့ ေလာက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး တန္းပိတ္လိုက္တယ္။ ညဖက္မွာ တခ်ိဳ႕ ပတ္လည္က လူေတြကို အထဲက လူတခ်ိဳ႕က ေရဗူးေတြေပးၿပီး ေရျဖည့္ခိုင္းၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေသာက္ေရအိုးထဲမွာ ေရက ညေနကထက္ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတယ္။ မနက္တန္းစီ လူစစ္ လုပ္ၿပီးခ်ိန္ထိေတာ့ ေအးေဆးပဲ ။ ေရက ယူထားတာေတြနဲ႕ ေလာက္ေနတုန္းေပါ့။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရက လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ေသာက္ေရေတြနဲ႕ ပန္းကန္ေဆးလက္ေဆး လုပ္ေနၾကသူေတြက ရွိေနတာကိုး။ အဲဒီအခါမွာ ခါတုိင္းလို ေယာက္်ားေလး ေဆာင္ဖက္ကေနလဲ ေရထမ္းကေရာက္မလာႏုိင္ဘူး။ ေထာင္တခုလံုး ေရမလာတာဆုိပဲ။ ဒါနဲ႕ ေသာက္ေရလဲ မရွိေတာ့ ေရ တထမ္း ၂ ထမ္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ပို႕ေပးပါလို႕ မိန္းမေထာင္မႈးက ေတာင္းပန္တယ္။ ေရက ၂ ထမ္းေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေရ ၂ ထမ္းကို ေသာက္ေရအတြက္ပဲ သံုးပါ။ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ရမယ္မသိတာမို႕ ေရေသာက္ခ်င္သူက ဒီေသာက္ေရအိုးမွာပဲ အ၀လာေသာက္ပါ။ မသယ္ပါနဲ႕ ။ ေျပာထားတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိ ေရရွားေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေရကို ပန္းကန္ေဆး လက္ေဆး လုပ္ရင္ ခဏေလးကုန္သြားမွာ မုိ႕ အဲလို ခ်မွတ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုစည္းကမ္းမ်ိဳးကို သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူေတြကို ကိုင္ခိုင္းမွ အားလံုးလိုက္နာ မယ္ဆုိတာကိုလည္း ေထာင္မႈးမက သိတယ္။ တန္းစီးဆိုရင္ လိုင္း၀င္ထားသူေတြကို မ်က္ႏွာနာရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သီးသန္႕သမားေတြထဲက ၂ ေယာက္ကုိ ေသာက္ေရ အိုးေစာင့္ခိုင္းလုိက္တယ္။
ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ သီးသန္႕ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေတြ ထံုးစံ စည္းကမ္းကို ေသခ်ာ လုိုက္နာတယ္။ ေရေသာက္ခ်င္သူ လာေသာက္ အ၀ေသာက္ ကိုယ္ဗိုက္ထဲထည့္မယ္ဆုိ ေသာက္ႏုိင္သေလာက္ေသာက္ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေန႕လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေရက ကုန္ခါနီးဖင္ကပ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ လာေသာက္တဲ့လူေတြကုိ အရင္လို ခပ္မေသာက္ခိုင္းပဲ တေယာက္နည္းနည္း ေသာက္ခြင့္ကို ခပ္ေပးရတဲ့အထိျဖစ္လာတယ္။ ေရကလဲ ထပ္မေရာက္လာေသးဘူး။ ေရ ထပ္ေရာက္ဖုိ႕ ရွိလား သြားေမးရင္လဲ ထပ္ေရာက္ဖုိ႕လဲ မျမင္ေသးဘူးလို႕ ၀ါဒါမေတြကေျပာတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဖာက္ခ်င္သူက တန္းစီးေဒၚၾကည္ေအာင္ ဆိုေတာ့ သူက သူ႕ရဲ႕ လက္တုိလက္ေတာင္းတေယာက္ကို ေရဗူးတခုနဲ႕ ေရျဖည့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ တကယ္က သူ ေသာက္ဖုိ႕မဟုတ္ဘူး။ ပန္းကန္ေဆးဖုိ႕လား သစ္သီးေဆးဖုိ႕လား တခုခု လုပ္ဖုိ႕ ခပ္ခိုင္းလိုက္တာ။

အဲဒီမွာ အားလံုး မွ်မွ်တတေသာက္ႏုိင္ဖုိ႕ ေရေစာင့္ေနတ့ဲ ၂ ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့။ ခပ္လို႕မရဘူး ေျပာေတာ့ တန္းစီးခပ္ခိုင္းတာ ဆုိၿပီး ခပ္မာမာေျပာခပ္ေတာ့ ဒီဖက္က ၂ ေယာက္ကလဲ အဖံုးကို ဖံုးလိုက္ၿပီး သူ႕ေရဗူးကို ဖယ္ထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တန္းစီးက သူခပ္ခိုင္းတာမို႕ ထည့္ေပးလိုက္ပါလို႕ လာစြာေတာ့တာေပါ့။ ဒီကလဲ အားလံုး တေျပးညီပဲ လုပ္ေနတာမုိ႕ ေရေသာက္ခ်င္ရင္ သူတုိ႕လိုပဲ ႀကိဳက္သေလာက္ခပ္ေသာက္သြားပါ။ ဒါေပမယ့္ ဗူးထဲကိုေတာ့ ထည့္ခြင့္မျပဳဘူး ဆိုၿပီး စကားမ်ားတာေပါ့။ တန္းစီးကလဲ သူတန္းစီး အမိန္႕ေပးေနတယ္ေပါ့။ ဒီဖက္ကလဲ စည္းကမ္းအရ ေျပာတာေပါ့။ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၿပီး တန္းစီးဖက္ကရပ္တဲ့လူေတြက ၀ိုင္းခ်ဖုိ႕လုပ္ပါေလေရာ။ ဒီဖက္က လူေတြကလဲ မေၾကာက္တတ္တဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ခ်မယ္ဆုိလဲ ခ်မယ္ ေပါ့။ သီးသန္႕ ၂ေယာက္မွာ တေယာက္က သိုင္းသမား ။ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ကိုယ့္လူေတြ ထိေတာ့မယ္ဆို အကုန္၀င္ခ်ဖုိ႕ ျပင္ထားၿပီးသား။ သီးသန္႕ ၁၅ ေယာက္ေလာက္နဲ႕ တန္းစီးရဲ႕ လူရင္း လူမိုက္ ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ေလာက္နဲ႕ေပါ့။ က်န္တဲ့လူေတြကလဲ ၀ါဒါမေတြ ေျပးေျပာသူေျပာ ။ ေၾကာက္လန္႕တၾကားေအာ္သူေအာ္။ ေျမွာက္ေပးသူ နဲ႕ ျဖန္ေျဖသူ ေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြ စကားသံေတြ ဆြဲသံေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ့္ကို ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ဆူဆူညံညံျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မႈးမလဲ မရွိေတာ့ ၀ါဒါမေတြက သီးသန္႕နဲ႕ တန္းစီးရန္ပြဲကို မျဖန္ေျဖရဲပဲ ေလးတံခါး ေျပးေခါက္ေတာ့တာေပါ့။( မိန္းမေထာင္ အ၀င္တံခါးကို ေခၚတာ) ဟိုဘက္က ေထာင္မႈးေတြ ၀င္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီဖက္မွာလဲ ေထာင္ပုိင္ေလး ေရာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ရန္ျဖစ္တဲ့လူေတြ ဒီဖက္ေခၚလာ ဆိုေတာ့ ေထာင္မႈးက ရန္ျဖစ္တဲ့ ၂ဖက္စလံုးကို ဟိုဘက္က ေထာင္ပိုင္ေလး ရွိေနတဲ့ ေထာင္ေဆးရံုတံခါး၀ ထိေခၚသြားတယ္။ ရန္ျဖစ္တဲ့ အထဲမွာ တန္းစီးကို ေထာင္ပိုင္ေလးက သိေနေပမယ့္ ဒီဖက္က သီးသန္႕ ၂ ေယာက္ကို သူကမသိဘူး။ ဒီေတာ့ တန္းစီးကို ခံခ်မယ့္ ၂ေယာက္ကို ဒါအမိန္႕ဖီဆန္တာပဲ ဆုိၿပီး ဘာမွ မေမးမစမ္းပဲ လက္ပိုက္စမ္းလုိ႕ ေျပာ၊ ေနာက္ ႀကိမ္သာ ဆြဲ ကိုင္ၿပီး ရိုက္ဖုိ႕ ျပင္တာပဲ။ သီးသန္႕ ၂ေယာက္ကလဲ ခပ္မာမာ ၂ ေယာက္ဆုိေတာ့ လက္မပိုက္ပဲ ဘာလို႕ ရိုက္ဖုိ႕ျပင္တာလဲ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ မေမးပဲ ရုိက္လို႕ရသလားလို႕ ခပ္တည္တည္ ျပန္ေမးလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေထာင္ပိုင္ေလးက တြန္႕သြားတယ္ ။ မေၾကာက္မရြံ႕ ျပန္ေမးတာမို႕ ဘာလိုလူမ်ိဳးလဲ လို႕ သတိ၀င္သြားပံုပဲ။ နင္တုိ႕က ဘာေတြလဲ လုိ႕ စေမးတယ္။ က်မတုိ႕က သီးသန္႕အက်ဥ္းသူေတြပါ ဆုိၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ မရိုက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ဒီလိုျဖစ္တာ ေရမရွိလုိ႕ ဆုိရင္ ေရအျပည့္ျဖည့္ေပးလိုက္ လို႕ အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။

ေရလာျဖည့္တဲ့ ေရထမ္းေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၀င္ထမ္းေပးေနတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေလးအေမေတြဆို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႕ တဖြဖြနဲ႕ ၀မ္းသာစကားေတြ ေျပာလို႕။ က်န္တဲ့လူေတြလဲ ၀မ္းသာအားရ ေရဗူးေတြ ေရျဖည့္ၾကၿပီး သီးသန္႕ေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာအားေပးလို႕ေပါ့။ တန္းစီးကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ေလးက ဘာမွသူ႕ကိုေျပာမသြားေပမယ့္ သူအေရးနိမ့္သြားတယ္ဆိုတာ သိေတာ့ စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္ပဲ ေခ်ာင္မွာ ထိုင္ေနတာေပါ့။
တကယ္က အစကတည္းက ေသခ်ာတင္ၿပၿပီး ေရေတာင္းေပးလုိက္ရင္ ဒီလုိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ၾကည့္ရင္ သူတုိ႕က ေထာင္ထဲကလူေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဒုကၡျဖစ္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္ေနၾကတာလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႕ရမယ္။ အဲဒါလဲ ေနခဲ့သမွ်ကာလအတြင္းမွာ ဒီလိုအျဖစ္ဆင္ဆင္ေတြ ခဏခဏေတြ႕ခဲ့ရလို႕ပဲ။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို လူေတြလို႕ သတ္မွတ္္ဖို႕ ၀န္ေလးတယ္။ သူတုိ႕စားဖုိ႕ေသာက္ဖုိ႕ ရဖုိ႕ ပဲ စဥ္းစားၿပီး တျခားအခ်ိန္ေတြဆို လူ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ ဆက္ဆံ ဖုိ႕ ၀န္ေလးၾကတယ္။ လူတေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ေမ့ေလာက္ေအာင္ကို ေထာင္ပံုစံ ေပးၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာ္ရံုလူဆို ေထာင္တခါက်တာနဲ႕ လန္႕သြားၾကေပမယ့္ လူရည္လည္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္းက်သူေတြက သူမ်ားေတြကိုနင္းၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ယူတတ္တဲ့ ေထာင္မေၾကာက္တဲ့ လူမိုက္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေထာင္ဆုိတာ အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေပးတဲ့ စခန္းမဟုတ္ေတာ့ပဲ လူလည္က်နည္း လူမုိက္လုပ္နည္း ေတြ ပိုတတ္လာေစတဲ့ ေနရာျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ အေျခခံအသိမရွိသူေတြ ျဖစ္သြားတတ္တာေပါ့။

အဲဒီအထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ သီးသန္႕အက်ဥ္းသူ ၂ေယာက္မွာ တေယာက္က ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီး စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးတခုကို ထူေထာင္ထားႏုိင္သူ တေယာက္အျဖစ္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တည္ရွိေနၿပီး တေယာက္ကေတာ့ အခုအေမရိကန္ ႏုိင္ငံကို ေရာက္ရွိေနထုိင္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကို တိမ္ေရာင္စံုခ်ိန္မွာ(၁)(၂)(၃)(၄)လို႕ က်မက အပိုင္း ခြဲၿပီး ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင္
ခင္မင္းေဇာ္

Monday, October 6, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီအမွတ္ ႏွစ္၊ အခန္း(၆)

အခန္း(၆)
က်မေနခဲ့ရတဲ့ ေထာင္အခင္းအက်င္းကိုလည္း မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မိန္းမေထာင္က်ေဆာင္မွာ အခန္း ၁ ၊ ၂၊ ၃ ဆိုၿပီး သံုးခန္းရွိတယ္။ ၁ ခန္းမွာ က လူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပဲ ထားတယ္။ တကယ့္ကို ပိုက္ဆံေပးေနနုိင္တဲ့ (စီးပြားေရးသမားေတြ အဲဒီအခ်ိန္က ဆန္ကုန္သည္ေတြမ်ားပါတယ္) လူေတြသာ ေနရတယ္။ သူ႕မွာ ပ်ဥ္ျပားေတြကို ကုတင္အႀကီးႀကီးလို စီရိုက္တားတဲ့ အိပ္စရာေနရာက တခန္းလံုးအျပည့္ ရွိေနတယ္။ တခါတေလ အခန္းမွာ လူ ၁၃ ေယာက္ေလာက္ရွိေနရင္ တေယာက္ကို ပ်ဥ္ျပား ၂ ျပားခြဲပဲ အိပ္ဖို႕ ခြဲတမ္းရေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းတယ္။

အခန္း၂ က တကယ္ ကုတင္ရွိတာကေတာ့ ၁၂ လံုးေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ကုတင္ေတြက ၈ လက္မ အက်ယ္ေလာက္ ပ်ဥ္ျပား ၂ ခ်ပ္ကို အုတ္ခံုနဲ႕ တင္ရိုက္ထားတယ္။ ေခါင္းအံုးဖို႕ကလည္း အဲဒီ ပ်ဥ္းျပားေပၚမွာ ပ်ဥ္ျပားတုန္းတခုကို အလယ္ခ်ိဳင့္ထားတာ ရိုက္ထည့္တာတာပဲျဖစ္တယ္။ ကုတင္တခုနဲ႕တခုၾကားမွာ ၂ ေပေလာက္အက်ယ္ ရွိတယ္။ အလယ္မင္းလမ္းမကလည္း ၄ ေပေလာက္ရွိမယ္။ အဲဒီေအာက္မွာပဲ တျခားလူေတြက အိပ္ရတယ္။ အခန္း ၂ မွာကေတာ့ အေယာက ္၃၀ ၀န္းက်င္ အၿမဲရွိတယ္။


ေထာင္အခင္းအက်ဥ္းကို ျမင္သာေအာင္ ပံုဆြဲျပတာပါ။ အတိအက်ေတာ့ ေျမပံုလို မဆြဲတတ္ဘူး။

အဲဒီလို တိုင္ေတြနဲ႕ပဲ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္တယ္။
အခန္း ၁ ကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ ခုနလို အုတ္ခံုေတြေပၚမွာ ႏွစ္ႀကီးက်တဲ့လူေတြကို ေပးထားၿပီး ရက္ပိုင္း လပိုင္းက်သူေတြကိုေတာ့ ေအာက္ခင္းမွာပဲ အိပ္ရတယ္ အဲဒီအခန္းမွာ အနည္းဆံုးအခ်ိန္ေတာင္မွ လူ ၇၀ ရွိတယ္။ ေနာက ္ပတ္လည္ ဆိုတဲ့ ေနရာရွိေသးတယ္။ သူတို႕က်ေတာ့ ႏွစ္နည္းနည္းက်ၿပီး ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးႏုိင္တဲ့လူေတြ ေနရတယ္။ သူတုိ႕က ညဖက္ဆို ၁ ခန္း ၂ ခန္း ၃ ခန္းကို အျပင္ကေန ပတ္ၿပီးစကားေျပာေနလို႕ရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေနရသူေတြထက္ နည္းနည္းပိုလြတ္လပ္တယ္။ ညဖက္ တခန္းနဲ႕တခန္း ေပးစရာရွိတာ ဘာညာဆို သူတုိ႕ေတြကတဆင့္လုပ္ေပးရတယ္။ အေဆာင္ကို ပတ္ထားတဲ့ စႀကၤန္ေပါ့။ ညလွည့္က်တဲ့ ေထာင္၀ါဒါေတြကေတာ့ ၁ခန္းေရွ႕ဖက္ ၁၅ ေပပတ္လည္ေနရာမွာ အေဆာင္ရဲ႕ တခါးမႀကီးရွိတဲ့ အခန္းလိုေနရာမွာေနတယ္ ။ အခန္းဆိုတာ တခန္းနဲ႕တခန္းကိုေတာ့ ပ်ဥ္ျပားအျပည့္ကာထားေပမယ့္ စႀကၤန္ ပတ္လည္ တခုလံုးက သစ္သားတိုင္ေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲ ကာထားတာပဲ။ ဒါမွ အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ အကုန္ျမင္ေနရမွာေလ။ မီးေခ်ာင္းေတြ ပိတ္ခြင့္မရွိဘူး။ ေထာင္ကို ညဖက္ေတြမွာ ေမွာင္မေနေစရဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အိပ္တ့ဲအခါ ေခါင္းအံုးမယူရေတာ့ ကိုယ့္အ၀တ္အစားေလးေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ကေလးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေခါင္းအံုးတယ္။ တေယာက္ကို အ၀တ္အစားအပို ၂ စံုေလာက္ပဲ ယူထားခြင့္ေပးေတာ့ ခပ္ပါးပါး ပဲေပါ့။ ေစာင္လဲ တေယာက္တထည္ ယူခြင့္ေပးတယ္။ နယ္ေထာင္ဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာထြက္ခ်ိန္ပဲ ေထာင္ပံုစံ၀တ္ရတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္လိုမ်ိဳးမွာက်ေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုပဲ ေန႕တုိင္း၀တ္ရတယ္။ အျပင္အ၀တ္ ၀တ္ခြင့္မရွိဘူး။ က်မတို႕ေထာင္၀င္စာ ၂ ပတ္ ၁ ႀကိမ္ေတြ႕ခြင့္ေပးတဲ့ ရက္မွာ ေထာင္က်၀တ္စံု အျဖဴကို ၀တ္ရတယ္။ ေထာင္ပိုင္လွည့္တဲ့ တနလၤာေန႕ မနက္ပိုင္း တန္းစီခ်ိန္ကို ေထာင္၀တ္စံု ၀တ္ၿပီး တန္းစီရတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ ဆိုေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုအျဖဴေတြက ျဖဴျဖဴစင္စင္ ရွိပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေထာင္က်၀တ္စံုက အျပာေတြျဖစ္သြားတယ ္ ေျပာတယ္။ က်မလဲ ေသခ်ာေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဆရာ ဦး၀င္းတင္ ထြက္လာေတာ့ ၀တ္လာတဲ့ ၀တ္စံုအေရာင္ျဖစ္မယ္။

အခင္းအျဖစ္ကေတာ့ မိုးကာသားေတြ ခင္းတာမ်ားတယ္။ ၾကမ္းပိုးေတြ တက္လာရင္ အလြယ္တကူျမင္သာေအာင္ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြခင္းၿပီး တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ၾကမ္းပိုးေစာင့္ဖမး္ၾကတယ္။ တခါတေလ ပိုလုိၾကမ္းပိုးသတ္ေဆးေတြကို ခိုးသြင္းၿပီး ကုတင္ကို ဖ်န္းၾကတယ္။ အနံ႕ထြက္လာေတာ့ စကားေတြ မ်ားၾကေပါ့။ ေနတာၾကာလာေတာ့လဲ ၾကမ္းပိုးကိုက္တာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။ အမ်ားစုက ေထာင္ထဲမွာ ၀ဲေပါက္ၾကတယ္။ ယားနာေတြ က ေယာင္ကိုင္းေနတာပဲ။ က်မက ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္။ ယားနာလံုး၀မေပါက္ခဲ့ဘူး။ က်မတို႕ထဲက သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ဆုိရင္ ထမင္းကိုေတာင္ လက္နဲ႕စားမရေအာင္ လက္ေတြ ေယာင္ေနတဲ့အထိ ယားနာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။

အခန္း ၃ ခန္းရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ သီးသန္႕ ကုတင္ တလံုးစီနဲ႕ အခန္း ၂ ခန္းရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခန္းေတြက ကိုယ္မေကာင္းသူ ဒါမွမဟုတ္ အရူးပုဒ္မနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ အရူးေတြကို ထားတယ္။ က်မတို႕ရွိေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့အရူးမကေတာ့ သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ရုပ္ရည္က သန္႕ျပန္႕ေနၿပီး သူစိတ္ေဖာက္ရင္ သူ႕ကို၀တ္ေပးထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ အကုန္စုတ္ျဖဲ ပစ္တတ္တယ္။ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ သီခ်င္းဆိုေနတာ ပဲ ။ သီခ်င္းဆိုလဲ သိပ္ေကာင္းတယ္။
က်မတို႕အုပ္ထဲက သူ႕ကို မုန္႕သြားေပးေနက် ေကာင္မေလးကို နာမည္မွတ္မိတယ္။ သူ႕နာမည္ကို ေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ စဥ္းစားမရေအာင္ က်မေမ့ေနတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့ သတိရမိမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စိတၱဇေဆးရံုကို ပို႕လိုက္တယ္။

အဲဒီေထာင္က်ေဆာင္နဲ႕ အလ်ားလိုက္ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ ၁၅ ေပေလာက္အကြာမွာ ေရခ်ိဳးကန္ ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးကန္ မွာ ေရတေန႕ ၁ ခါပဲ လာတယ္။ ၃ ေပ ၇ ေပ ေလာက္ရွိၿပီး အနက္ ၂ ေပေလာက္ရွိတယ္ ေရကန္၂ ခုဆက္ရွိတယ္။ ေရလာခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးခ်တယ္။ ေရခ်ိဳးခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ အခန္းလိုက္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အဲလိုေခၚတယ္။ ၁ ခန္း အေယာက္ ၂၀ ဆုိရင္ အေယာက္ ၂၀ က ကန္တဖက္စီမွာ တန္းစီရပ္ရတယ္။ ကုိယ္ထမင္းစားတဲ့ ေကာ္ဇလံုနဲ႕ပဲ ေရခ်ိဳးရတယ္။ တေယာက္ေျခာက္ခြက္ဆို ဒါ့ထက္ပိုခ်ိဳးလို႕မရဘူး။ ေရကန္ဘုတ္ကိုင္က ကန္ထိပ္က တက္ၾကည့္ေနၿပီး သူမၾကည္သူကို ေသခ်ာ ေစာင့္ေရတယ္။ ပထမ တခြက္မွာတင္ပဲ တကုိယ္လံုး ေရစိုေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ ျဖစ္မယ္။ ၀ုန္းကနဲ ေလာင္းခ်ိဳးလို႕မရဘူး။ ကိုယ့္ ၆ ခြက္ထဲကပဲ ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ ေလွ်ာ္ရတယ္။ က်မတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ တခါတေလ တေယာက္က မခ်ိဳးပဲ ေနၿပီး အဲဒီေရနဲ႕ အ၀တ္စုေလွ်ာ္ၾကတယ္။ ေရလာခ်ိန္အတြင္းမွာ အျမန္ေရခ်ိဳးခ်ၿပီး တခါတေလ ေရမလာေတာ့လို႕ မခ်ိဳးလိုက္ရတဲ့ အခန္းရွိတတ္ေတာ့ အခန္းကိုလဲ အလွည့္နဲ႕ေခၚရတယ္။ ဒီေန႕ အခန္း၁ ဦးဆံုးဆို ေနာက္ေန႕ ၂ ၊ ေနာက္ေန႕ ၃ အဲလို လွည့္ေခၚရတယ္။ ေရခြက္မ်ားမ်ားခ်ိဳးခ်င္ရင္ ေရကန္ဘုတ္ကိုင္ကို လိုင္း၀င္ရတယ္။ တလ ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ က်မတို႕ကေတာ့ လံုး၀မ၀င္ပဲ ေလာက္ေအာင္ သံုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရကန္ ကိုင္တဲ့ ဘုတ္ကို အမ်ိဳးသမီးေတြ ရာသီလာခ်ိန္မွာ ေရပိုေပးဖုိ႕ ေတာငး္ဆိုေပးလိုက္ေတာ့ ရသြားတယ္။

ေရခ်ိဳးကန္နဲ႕ အေဆာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖက္ မိန္းမေထာင္၀င္ေပါက္နားမွာ က်မကိုထားတဲ့ အခန္း၅ ခန္းပါတဲ့တုိက္ေဆာင္ ရွိတယ္။ တိုက္ေဆာင္ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္ေသးေသးဘုရားတဆူ ရွိတယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ လမ္းက အေဆာင္ကို သြားတဲ့လမ္းေပါ့။ လမ္းဟိုဘက္မွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးေပါ့။ ေယာက္်ားေဆာင္ေတြနဲ႕ျခားထားတဲ့ အတြင္းအုတ္တံတိုင္း။ အဲဒီအုတ္တံတိုင္းနဲ႕ကပ္ရက္က က်မ ေထာင္ထဲ၀င္လာတုနး္က ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့လမ္းေပါ့။ လမ္းနဲ႕ ေယာက်္ားေဆာင္ ၾကားထဲမွာလဲ စိုက္ခင္းေတြ ရွိတယ္။ ရံုးပတီသီး ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ မုန္ညင္း စသျဖင့္ ရာသီေပၚေတြ စိုက္ၾကတယ္။

မိန္းမေဆာင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္က အုတ္တံတုိင္းကေတာ့ အျပင္က လမ္းမႀကီးနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ ေထာင္ျခံ၀င္းထဲက တထပ္ေပါ့။ ေထာင္ၿခံ၀င္းက သံဆူးႀကိဳးတထပ္၊ အုပ္တံတိုင္းတထပ္ကိုး၊

က်မ ေထာင္က်တဲ့ ၁၉၉၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မိန္းမအက်ဥ္းေထာင္မွာ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ ၁၀ေယာက္ ရွိတယ္။ က်မ မ၀င္လာခင္ တသုတ္ျပန္လြတ္သြားေသးတယ္။ အဲဒီထဲက တႏွစ္ ေထာင္က်သူရယ္ ၇ လ အခ်ဳပ္နဲ႕ ျပန္လြတ္သူရယ္က တဆယ္၀န္းက်င္ပဲ။
အဲဒီတသုတ္ျပန္လြတ္သြားခ်ိန္နဲ႕ က်မ ေထာင္ထဲေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္ခဏေလးမွာ ေရတိုက္ပြဲ တခု ျဖစ္သြားေသးတယ္တဲ့။ သီးသန္႕ေတြနဲ႕တန္းစီးရဲ႕ တုိက္ပြဲေပါ့။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, October 5, 2008

မေသဆံုးမီ ၁၀ ရက္ အလို

ခရီးထြက္ရာက ျပန္လာေတာ့ tag အေႂကြးေတြက ၂ ခုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပထမမ်ားကို ေရးထားေတာ့ ကိုဂ်ဴလိုင္က စီေဘာက္မွာ အေႂကြးဆပ္ဖုိ႕ လာေအာ္ေတာ့ သူဘာတက္ထားပါလိမ့္ ဆိုၿပီး သြားျပန္ရွာဖတ္ရတယ္။ ေအာ္ မေသခင္ ၁၀ ရက္အလိုလို႕ သိရင္တဲ့။

တကယ္က မေသခ်င္ေသးပါ။ ဘ၀ကို တပ္မက္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္သူ၊ အတၱႀကီးသူ တေယာက္အျဖစ္ လူ႕ဘ၀မွာ ေနတာ ႏွစ္ ၄၀ ၀န္းက်င္ပဲ ရွိေသးတဲ့ က်မကို ေသျခင္းနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္က ႀကိဳးစားတာျဖစ္မည္။ မေသခ်င္ေသးေပမယ့္လဲ ေသရမယ့္ဘ၀ နာရမယ့္ဘ၀ အိုရမယ့္ဘ၀ ဆိုတာကို လူအျဖစ္ပိုင္ဆုိင္ထားကတည္းက သိၿပီးခဲ့ၿပီမို႕ တပ္မက္လွတဲ့ လူ႕ေလာကႀကီးက ထြက္ခြာဖို႕ ရက္အတိအက်ကို သိခြင့္ရရင္ျဖင့္ အလြန္ပဲေကာင္းလွေပသည္။

က်မအတြက္ကေတာ့ သိပ္ၿပီး ေတြးထားတာမရွိပါ။ သူတပါးအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာက္က်စ္ခဲ့၊ မလိမ္ညာခဲ့ ဖူးတာမို႕ သံသရာ အေႂကြးကင္းတယ္လို႕ ခံယူထားၿပီးသား။ ဒီေတာ့က်မသာ ေသဖို႕ရက္အတိအက် သိခဲ့ရင္ ဒီ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာ ေန႕တုိင္း တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ေနေသာ လူမသမာမ်ား၊ ကိုယ့္ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သူမ်ားဘ၀ေတြကို နင္းေခ်ဖ်က္ေနေသာ လူ႕ဗာလမ်ား၊ ကိုယ္တုိင္လဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ လက္ေတြ႕လုပ္ေနသူေတြကို အမနာပ ေျပာဆိုေရးသားေနသူမ်ားကို ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ သတ္ႏုိင္သမွ် သတ္ပစ္ခဲ့ဦးမည္သာ။ ဒီ့အတြက္ ငရဲက်မယ္ဆုိလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူခ်င္ပါသည္။ က်မက ျခင္၊ယင္၊ ပိုးဟပ္ ကဲ့သုိ႕ေသာ ေကာင္းက်ိဳးမေပးသည့္ အင္းဆက္ပိုးမ်ားကိုလဲ အခါအခြင့္သင့္တုိင္း စိတ္ပါလက္ပါ သတ္ပါသည္။

ဒီေတာ့ က်မမေသခင္ ၁၀ ရက္ကစလို႕ စစ္အုပ္စုႏွင့္တကြ ကုိယ့္လူသူ႕ဘက္သား လုပ္ခ်င္သူမ်ားကို တေကာင္ခ်င္း က်က်နန သတ္ပစ္ပါမည္။ ဘယ္အဆင့္ေလာက္ထိ သတ္သင့္သလဲ ဆုိတာကို ခုကတည္းက စဥ္းစားထားမွ ေတာ္ကာက်ေပလိမ့္မည္။ တျခားဘာမွကို မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ၁၀ရက္အတြင္းမွာ ကိုယ္သတ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ားအားလံုး သတ္ခြင့္ရပါေစလုိ႕သာ ဆုေတာင္းေပးၾကေစခ်င္ပါသည္။

(ဒီ tag ကုိေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဆက္မတက္ေတာ့ပါ... လို႕ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း ဘေလာ္ဂါအသစ္ေတြထဲက ရင္းႏွီးခင္မင္စြဲရွိေသာ ညီမတူးတူးသာႏွင့္ သမီးဆုမြန္တို႕ကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါၿပီ။ ေရးေပးၾကပါဦးေနာ္... )

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, October 2, 2008

မွတ္မိသမွ် ပထမမ်ား

ကိုေအာင္သာငယ္က tag ထားတယ္ဆိုလို႕ သူ႕ဘေလာ့က ပို႕စ္ကို သြားဖတ္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးၿပီးေနၿပီ။ ခရီးထြက္ေနလို႕ မအားတာရယ္ သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုးလိုမ်ိဳး ျပန္ေရးႏုိင္ဖို႕ မွတ္မိေအာင္ ျပန္လုပ္ေနတာနဲ႕ ေနာက္က်မွ အေႂကြးဆပ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ကို လံုး၀မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မွတ္မိသမွ် ပထမ မ်ားကို ေရးေပးလိုက္ၿပီေနာ္။
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ေဆးရံု… ပုသိမ္ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီးေပါ့။ ကုိယ့္ကို အဲဒီမွာေမြးတာကိုး။
ပထမဆံုး တက္တဲ့ေက်ာင္းကေတာ့ လူမႈ၀န္ထမ္းမူႀကိဳေက်ာင္းေပါ့။ အသက္ ၃ ႏွစ္မွာပဲ တက္ရတယ္။ စတက္ တဲ့ ပထမဆံုးေန႕မွာ ငိုလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေမာခဲ့တာေတာ့ ေရးေရးမွတ္မိတယ္။ လိုက္ပို႕တဲ့ အေဒၚေတြက သနားလို႕ ျပန္ေခၚမယ္ လုပ္တာကို အေမ့သူငယ္ခ်င္း မူႀကိဳဆရာမက အတင္းျပန္ခိုင္းၿပီး ေခၚထားလုိက္တာတဲ့။ အဲဒီဆရာမကို ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ သူ ထိုင္၀မ္က ဗမာျပည္ျပန္လာေတာ့ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ခုေရးထားတာက သူျပန္ေျပာျပတာ။

ပထမဆံုး တက္ရတဲ့ အမက (၂) အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္း သူငယ္တန္းမွာေတာ့ ကိုယ္က ေက်ာင္းပါး၀ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူအသစ္ျဖစ္ေနၿပီ။လူမေၾကာက္တဲ့ စရိုက္ကို မူႀကိဳက ရခဲ့တာမို႕ ေက်ာင္းရဲ႕ကပြဲ ၿပိဳင္ပြဲ မွန္သမွ် ေရွ႕ဆံုးကေပါ့။
ပထမဆံုးရဖူးတဲ့ ဆု… သူငယ္တန္းမွာ (ဘာသာစံုအမွတ္ျပည့္ ၃ ေယာက္တည္းက တေယာက္)

ပထမဆံုးရဖူးတဲ့ ဘာသာေရးဆိုင္ရာဆု .. မဂၤလာသင္တန္း တၿမိဳ႕နယ္လံုးမွာ တတိယဆု ( ၇ တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီ တလသင္တန္း)
ပထမဆံုး သူငယ္တန္းအတန္းပိုင္ ဆရာမ.. ေဒၚတင္ရီလား ေဒၚက်င္ရီလား သိပ္မကြဲေတာ့ဘူး
ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္း ေတြ တေယာက္မွကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေသခ်ာ တြဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမရွိ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေကာလိပ္တက္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အတည္ရွိလာတာ။ ရွိေတာ့လဲ ၇ ေယာက္ အုပ္စု။ တခ်ိဳ႕ အေမရိကား၊ တခ်ိဳ႕စကၤာပူ။ တခ်ိဳ႕ ျပည္တြင္းမွာ နာမည္ႀကီး(စီးပြားေရးေလာကမွာပါ)

ပထမဆံုး သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲမွာ တတိယ ဆုရခဲ့တယ္။ ၆ တန္းႏွစ္ကေပါ့ ။ျမတ္ပန္းေခြ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနဲ႕ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႕ စင္ေပၚအသြား ခလုတ္တုိက္လဲကတည္းက ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံကို ရခဲ့တာေလ။

ပထမဆံုး အရိုက္ခံရတာ ၄ တန္းႏွစ္။ ေဒၚၾကည္ၾကည္။ သခ်ာၤဆရာမက စည္းကမ္းႀကီးတယ္။ ခဲတံ မခၽြန္ပဲ အတံုးနဲ႕ပဲ စာေရးလို႕ လက္၀ါးျဖန္႕အရိုက္ခံရတယ္။ အဲဒီကတည္းက မွတ္သြားတာ ခုထိ ခဲတံမခၽြန္ရင္ ေဘာ့ပင္ မင္တံထိပ္လံုး မေသးရင္ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူး။

သခ်ာၤကို ပထမဆံုးစိတ္၀င္စားေစခဲ့တာ.. ၈တန္းက ဆရာ ဦးေလးေမာင္ သူ႕ေၾကာင့္လဲ သခ်ာၤကို ႏွစ္တုိင္း ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးေနဖူးတဲ့ ျပင္ပေဆာင္.. ရန္ကုန္ စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္းက အေဆာင္ေပါ့။
ပထမဆံုး ရင္ခုန္ေစခဲ့သူ.... ၉တန္းႏွစ္က ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးထဲကတေယာက္။ လက္ေရးသိပ္လွတယ္။ အဲဒီလက္ေရးအတိုင္း ရူးရူးမူးမူး က်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။
ပထမဆံုးရည္းစား… အသက္ ၂၀ အရြယ္ တတိယႏွစ္ မွာ။ ကိုယ့္ထက္ ၃ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း တေယာက္။ အိမ္မွာ အဂၤလိပ္လိုခ်ည္းေျပာတဲ့ သူ႕မိဘေတြရဲ႕ ဆိုရွယ္က်မႈကို လန္႕ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚခဲ့တာ။ ခုသူက စစ္တပ္ထဲက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနဆုိပဲ။

ပထမဆံုးခ်စ္သူ… ကိုယ့္ထက္ ၃ ႏွစ္ငယ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလး… ။ သူ႕မိဘေတြက အရာရွိအရာခံ ေတြရဲ႕ သမီးမ်ိဳးကိုမွ သေဘာက်သတဲ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ေ၀းကြာခဲ့ရတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ တခါတေလ အိပ္မက္ထဲပါတတ္တယ္။ သူ႕သမီးကို ကိုယ့္နာမည္ပါေအာင္သူက မွည့္ထားေပးတယ္။ ကုိယ့္သားမွာေတာ့ သူ႕နာမည္မပါခဲ့ပါဘူး။
ပထမဆံုး ဘုရားသခင္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္္ … ခု လက္ထပ္ထားတဲ့ အဲဒီတုန္းက အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ အရာရာသည္းခံတယ္။ အတြင္းသိ အစင္းသိ သူငယ္ခ်င္းစစ္စစ္။ အဲဒီခ်စ္သူစစ္စစ္နဲ႕ပဲ ခုထိ ဘ၀ကို လက္တြဲမျဖဳတ္ပဲ ျဖတ္သန္းေနဆဲ။
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ရန္ကုန္ေပါ့။ ၂ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ။
ပထမဆံုး ကိုင္ဖူးတဲ့လက္နက္… ေလေသနတ္ေပါ့။ လက္တည့္ဖုိ႕ေနေနသာသာ ေမာင္းေတာင္ မတင္ႏုိင္ခဲ့။
ပထမဆံုးေသာက္ဖူးတဲ့ ေသရည္… ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ (တရုပ္ႏွစ္ကူးတိုင္း)
ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးတဲ့ ေဆးလိပ္ … ေဆးေပါ့လိပ္ပဲ ၊ ေထာင္ထဲမွာ ညဖက္ ေသာက္ၾကတာ။
ပထမဆံုး ကစားဖူးတဲ့ပိုကာ၀ိုင္း…. အဖိုးဆံုးတုန္းက ၊ ၈ တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္
ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္…..ထိုင္းႏုိင္ငံေပါ့။
ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀ဖူးတဲ့ စာအုပ္… ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းရဲ႕ ခ်စ္သူ႕ျမင္းသည္ေတာ္
ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့…… ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီး ေမၿငိမ္းဘေလာ့..
ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ပထမဆံုးတင္တဲ့ ပို႕စ္…….. အကယ္စင္စစ္မ်ားႏွင့္ အခ်စ္(ကဗ်ာ)
ပထမဆံုး ေကာမန္႕ရတဲ့ ပို႕စ္…………ခ်စ္သူ႕ဒိုင္ယာရီ
ပထမဆံုးေကာမန္႕လာေပးသူ ……..ဘေလာ္ဂါ နာမည္ႀကီး ရန္ေအာင္ ပါပဲကြယ္..
ပထမဆံုး အြန္လိုင္းေပၚက ဘေလာ္ဂါ ေဘာ္ေဘာ္…. စိုး၀ွက္
ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ မွတ္မိတာ ေရႊေသြးေတဇ ဒါထက့္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ၂ တန္းေလာက္က ပထမဦးဆံုးတီထြင္သူမ်ားအေၾကာင္း ထင္တယ္ ဖတ္ရတယ္။ စာအုပ္နာမည္ေမ့ေနေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ေရာ္ဘာတီထြင္သူေတြ ၾကယ္သီးတီထြင္သူေတြ ေႂကြပန္းကန္တီထြင္သူေတြ မီးသီး တီထြင္သူေတြရဲ႕ စြန္႕စားရမႈ ဇြဲရွိမႈ ေစာင့္စားႏုိင္မႈေတြကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ကိုယ့္ကိုလႊမ္းမိုးတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ဇြဲ၀ီရိယ ရွိဖုိ႕ အေရးအႀကီးဆံုးဆိုတာကို ယံုၾကည္ခဲ့တာ အဲဒီကေလးဘ၀ ကတည္းက။

မွတ္မိသေလာက္က ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးေပးလိုက္တာ။ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိရင္လဲ ေကာမန္႕ထဲက ေရးခဲ့ေပါ့ ကိုေအာင္သာငယ့္လို ေနာက္ဆက္တြဲ ထပ္ေရးေပးမယ္ေလ။ ထပ္tag ဖို႕လဲ လူကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္လို႕ ေမာင္ကေဒါင္း တေယာက္ က်န္ေနေသးသလားလို႕ မေရးရေသးတာ။ ေရးပါဦး ကေဒါင္းေရ...

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, September 20, 2008

ဘ၀ ဒုိင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ ၊အခန္း (၅)

အခန္း (၅)
မီးေနသည္ ရဲ႕ ကိုတာကိစၥ တိုင္လိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႕မွာပဲ ေထာင္ပိုင္ႀကီးက ေရာက္လာေသးတယ္။ သူက က်မရဲ႕ တုိက္ခန္းကို တိုက္ရိုက္လာၿပီး အိမ္တအိမ္မွာ မိသားစုခ်င္းရန္ျဖစ္တာ မိဘကို မတုိင္ပဲ ဘာလို႕ ရ၀တ လူႀကီးကို တုိင္ရတာလဲ လို႕ လာေျပာတယ္။

က်မကလည္း ေထာင္ပုိင္ႀကီးနဲ႕ ဘယ္လိုပိုင္တယ္ေျပာထားေတာ့ ဘယ္တုိင္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ညႊန္မႈးကို တုိင္တာလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။သူဘာမွ မေျပာပဲ ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႕ ျပန္သြားတယ္။ ေထာင္ပိုင္ႀကီးေနရာမွာ က်မသာဆိုရင္ ခုလို လာေျပာျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ သူက ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႕ လာေျပာတယ္ဆိုတာကို ခုထိ စဥ္းစားမရဘူး။ သူ႕သမီးနဲ႕ အသက္တူတူေလာက္ က်မကို ခုလို လာေျပာတာ ကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ရာထူးနဲ႕ မလိုက္သလိုပဲေနာ္။ တကယ္က သူတုိ႕ရဲ႕ စဥ္းစားဥာဏ္ေတြက ဒီေလာက္အဆင့္ပဲ ရွိေနတာ မုိ႕အဲဒီကတည္းက ငရဲႀကီးခ်င္လဲ ႀကီးေစေတာ့ အထင္မႀကီးျဖစ္ေတာ့ဘူး။

မီးေနသည္အတြက္ ကိုတာက တလပဲ ေပးတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြ စားရတယ္လို႕ ၾကားေပမယ့္ က်မတိုက္ခန္းေရွ႕ဖက္ကေန သယ္ပို႕တာ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ က်မ ေထာင္ထဲရွိေနခ်ိန္အတြင္းမွာ ကေလးေမြးတာ ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ေလာက္ႀကံဳဖူးတယ္။ အားလံုး မီးေနသည္ ကိုတာကို စားရေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႏြားႏို႕မပါေတာ့ဘူး။ ေထာင္မွာလည္း တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့လာတာပါပဲ။ က်မတို႕ ေရာက္ခါစက ကုလားပဲ ေကၽြးေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ဘုိ္ကိတ္ပဲ လိုပဲ မည္းမည္းကို ပဲ ျပဳတ္ေကၽြးတာ မ်ိဳး ေျပာငး္လဲ သြားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကေလးေမြး ေထာင္ထဲမွာ ပဲ အဲဒီကေလး ေသသြားတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို က်မ ပို႕စ္တခု ေရးခဲ့ဖူးၿပီး ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္း မွာ တင္ဖူးသလို က်မရဲ႕ ဘေလာ့မွာလဲ တင္ေပးဖူးတယ္။ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

တကယ္က က်မတို႕ တုိင္းျပည္ႀကီးကိုက မွားယြင္းတဲ ့လူေတြေၾကာင့္ မွားယြင္းတဲ့ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ အတြက္ ခုလို ဆုတ္ယုတ္လာတယ္ ဆုိတာ ေထာင္ထဲမွာ ပိုသိသာလာတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ လူေပါင္းစံု အဆင့္အတန္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳလာခဲ့ရတယ္။ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဘ၀ေတြ သူတုိ႕ဘာ့ေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့ရတယ္၊ က်ဴးလြန္ဖုိ႕ ျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းစံုေတြကို ေသခ်ာ သိရွိလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ စီးပြားေရး သမားေတြလဲ ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ မတည္ၿငိမ္တဲ့ ေစ်းကြတ္စီးပြားေရးစနစ္ မပြင့္လင္းတဲ့ မစစ္မွန္တဲ့ တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရးစနစ္ေတြေၾကာင့္ ေထာင္ဆိုတာကို မေရာက္သင့္ပဲ ေရာက္လာရတဲ့ လူေတြကိုလဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ရာထူးအာဏာရွိသူအခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္တုိက္ရင္း ထုိးေကၽြးခံလိုက္ရတဲ့ တကယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာတတ္ေတြလဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ေနထုိင္ရင္း လူကဲခတ္ပညာ အျဖစ္ ခိုးတတ္သူစရုိက္ လိမ္တတ္သူစရိုက္ေတြကို သိလာခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သာမန္လူေတြက မသိေပမယ့္ သူဘာစကားေျပာရင္ ဘာျဖစ္ေတာ့ မယ္ဆုိတာ ႀကိဳတြက္တတ္တဲ့ အခ်က္တခုကို က်မက အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ကေန တတ္ကၽြမ္းလာခဲ့ရတယ္။ ေနာက ္ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳအရ ဘာကိုမွ ေၾကာက္စရာ မလိုဘူးဆိုတာကိုလည္း ပုိိၿပီး ယံုၾကည္လာတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင္ထဲက ပံုရိပ္မ်ားဆိုၿပီး ထူးျခားတဲ့ အမႈျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႕ အက်ဥး္သူေတြ အေၾကာင္းကို က်မ ပို႕စ္တင္ေပးပါ့မယ္။( ကတိ ေပါ့။ လာမည္ ၾကာမည္ ေမွ်ာ္….)
…………

အမိန္႕ခ်ၿပီးရင္ အေဆာင္ေပၚေျပာငး္ရမယ္လို႕ သိထားေပမယ့္ တကယ္က်ေတာ့ တလေက်ာ္ထိ က်မကို တုိက္ခန္းထဲက မေျပာင္းေပးဘူး။ ခါတုိင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်ိန္ တနာရီေပးထားတာကိုေတာင္ ခုမရေတာ့ဘူး။ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္ မွာ ေရခ်ိဴးၿပီး ျပန္တက္ပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဒါ တုိက္ပိတ္အျပစ္ေပးထားတာလား ဆိုတာစိတ္က မခံခ်င္ျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ တနလၤာေန႕တန္းစီခ်ိန္ေရာက္လာတယ္။ က်မကို ဒီတပတ္ တန္းစီရင္ အေဆာင္ေပၚကို လာစီပါလို႕ အခန္း ၁ က တန္းစီးက လာေျပာတယ္။

အေဆာင္ေပၚ တက္ခ်င္သူက်မ

အဲဒီေန႕က က်မကို အေဆာင္ေပၚဘာ့ေၾကာင့္ တက္ၿပီးတန္းစီခိုင္းတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ညႊန္မႈးပါ လိုက္လာမယ္လို႕ သတင္းရထားတယ္ဆိုတာေၾကာင့္တဲ့။ အင္း ညႊန္မႈးလာရင္ အေဆာင္ေပၚမတက္ရေသးတာ ေျပာမယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ့္ တန္းစီလာစစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလးနဲ႕ ေထာင္မႈးေတြပဲ လာတာေတြ႕တယ္။ ညႊန္မႈးပါမလာဘူး။ မထူပါဘူးဆိုၿပီး က်မကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနၿပီးတာကို အေဆာင္ေပၚမတင္ေသးတာလဲ လို႕ ေမးလိုက္တယ္။ က်မ မေမးေသးပဲ ေစာင့္ေနတာ တလေက်ာ္ေနၿပီလို႕ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေန႕ ေမးတာပါ။ က်မ အျပစ္ရွိလို႕ တုိက္ဆက္ပိတ္တယ္ဆိုရင္ ဘာအျပစ္လဲ အတိအက် သိခ်င္ပါတယ္လို႕။ သူတုိ႕ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာေပါ့။ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ခဏေနမွျပန္အေၾကာင္းၾကားမယ္လို႕ ေျဖတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ဘာတင္ျပဖုိ႕ရွိေသးလဲ လို႕ မိန္းမေထာင္မႈးက ေအာ္ေျပာၿပီး မရွိပါဘူးလို႕ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႕လဲ ျပန္သြားဖို႕ အေဆာင္အျပင္ကို ထြက္သြားတယ္။

မိန္းမေဆာင္ကေန ထြက္တဲ့လမ္းကေလးေဘးမွာ ေစတီေသးေသးလဲတဆူရွိတယ္။ ေစတီေနာက္ဖက္မွာ က်မေနတဲ့ တုိက္ခန္း ၅ ခန္းတြဲေလး။ အဲဒီဘုရားေလးနားမွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႕ စကားေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမေထာင္မႈးကိုေခၚၿပီး စကားေျပာတယ္။

ေထာင္ပိုင္မျပန္ေသးေတာ့ တန္းစီေနတာလဲ မျဖဳတ္ေသးဘူး။က်မတုိ႕ သံုးခန္းက ေန ၾကည့္ေနရင္ျမင္ေနရတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ ေခါင္းေတြ ပူးလိုက္ ခြာလိုက္နဲ႕။ သိပ္မၾကာဘူး ေထာင္ပိုင္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။

ေထာင္မႈးမ မ်က္ႏွာ စူပုပ္ပုပ္နဲ႕ အေဆာင္ဖက္ျပန္လာရင္း တန္းစီးကို ေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။ ေနာက္ အကုန္နားစြင့္ေနမွန္းသိေတာ့ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ သံုးခန္းထဲ ထည့္လိုက္ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ တန္းစီတာျဖဳတ္ခ်ိန္ ၁ ခန္း ၂ ခန္းက သီးသန္႕ေတြ က်မဆီလာစုတယ္။ ေနာက္တုိက္ခန္းက က်မပစၥည္းေတြ ကူသယ္ေရႊ႕ေပးၿပီး မသိေသးသူေတြ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္လို႕ အဲဒီေန႕က မနက္စာ ထမင္း၀ုိင္းက စည္းကားလြန္းလို႕ ေထာင္ထမင္းၿပဲမနပ္ကေလးက စားလို႕သိပ္ေကာင္းခဲ့တယ္။
(ဆက္ရန္)
(စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ဖတ္ေပးေနတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္တပိုင္းက တပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, September 6, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ အခန္း(၄)

အခန္း(၄)

တကယ္က်ေတာ့ အဲဒီေန႕က တိုက္ထဲမွာပဲ ေနရတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြလဲ တုိက္ထဲမွာ ပဲ ဆက္ေနရျပန္တယ္။ ဒါနဲ႕ ဒါဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကို ေတြးမိေတာ့မွ က်မ ေထာင္ထဲ ေရာက္တဲ့ ၂ လအတြင္းမွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီးနဲ႕ တခါျပႆနာ တက္တာကို သြားသတိရမိတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ…..

က်မေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး တလေလာက္ၾကာေတာ့ ေထာင္၀ါဒါမေတြတင္မကေတာ့ဘူး ေထာင္ရဲ႕ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြက က်မရဲ႕ အေဆာင္ေရွ႕မွာ စတည္းခ်ေနေတာ့တယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့ သတင္းပလင္းေတြ နားေထာင္၊ ေနာက္ သူတုိ႕ထဲက တေယာက္က တေခ်ာင္းထုိး ထိုးေနတာေတြ႕တယ္။ က်မက တေခ်ာင္းထိုး၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး မွာ ဆရာ တဆူဆိုေတာ ့( ႀကံဳႁကြားေလးပါ) ကဲ ဘာထိုးခ်င္သလဲ လာေပါ့။ အိမ္ကို နမူနာေတြ လွမ္းမွာ၊ တခ်ိဳ႕အလြတ္ရေသးတာေတြ ထိုးျပေပါ့။ သူတို႕က အပြင့္လွလွေတြကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူး။ စာတန္းထည့္တာ နာမည္ထည့္တာေလးေတြပဲ စိတ္၀င္စားေတာ့ လြယ္မွလြယ္ကိုး။ အဓိက တန္းစီးနဲ႕ ေပးထားကမ္းထားတဲ့ လူေတြပဲ တေခ်ာင္းထိုးအပ္ ကိုင္ခြင့္ရတာ ဆိုေတာ့ က်မနားမွာ ဒီလူေတြ ပဲ ၀ုိင္းလာတာေပါ့။ ကိုယ္ကလဲ အပ်င္းေျပတယ္ဆိုၿပီး အာရိုက္ ေလေပါ ဆရာလုပ္ေပါ့။ ၾကားထဲ ႏိုင္ငံေရးတရားကလဲေဟာေသး။ ဒီအေဆာင္ထဲက သီးသန္႕ေတြကို ကူညီခ်င္လာေအာင္ စည္းရံုးေပါ့။ အထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လဲ ဆက္သြယ္လို႕ရေပါ့ေလ။

တေန႕ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ကေလးေမြးတယ္ ၾကားလိုက္တယ္။ က်မက အေဆာင္ေပၚက လူေတြနဲ႕ မသိေပမယ့္ နာမည္ေတြ နဲ႕ ဘာဆိုတာ ဒီမွာ ေန႕တုိင္းၾကားေနရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီ။ ေထာင္ထံုးစံကေတာ့ ကေလးေမြးရင္ မီးေနသည္အတြက္ သပ္သပ္ေပးတယ္။ မီးေနသည္ ဟာ ေန႕တုိင္း ႏြားႏုိ႕ တခြက္၊ အမဲသား တတံုးရတယ္။ သူ႕အတြက္ ထမင္းကလည္း ေဆးရံုထမင္းဆုိေတာ့ နည္းနည္း ေကာင္းတာေပါ့။ သာမန္ေထာင္ပံုစံထမင္းလာခ်ိန္ၿပီးမွ သူ႕အတြက္ေဆးရံုက ထမင္းဟင္းႏြားႏို႕လာပို႕တယ္။ လာပို႕တိုင္း က်မအခန္းေရွ႕က ခံုမွာပဲ လွယ္ယူၾကတယ္။ လက္ခံတယ္။ ဒီေတာ့ ေန႕တုိင္း ႏြားႏုိ႕နဲ႕ အမဲသားကို တန္းစီးက ယူေနတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ မီးေနသည္ကို မေပးပဲ တန္းစီးက ျဖတ္ယူေနတာကို ၀ါဒါမေတြကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ သိသမွ် လူေတြကလည္း တန္းစီးကို မေျပာရဲသူေတြ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မတရားတာကို လံုး၀ မခံတတ္တဲ့ ဥာဥ္က ဒီေနရာမွာ ထိပ္တိုက္လာေတြ႕တာပဲ။

တန္းစီးဆုိတာ က်မအခန္းကို ညဖက္ အေဖာ္ရေအာင္ သူ႕ကိုေငြေပးထားတဲ့ ခ်ဲမႈနဲ႕က်တဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ သူ ၂ ေယာက္ လာအိပ္မယ္ ဆိုၿပီး မိန္းမေထာင္က ေထာင္မႈးကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး လာအိပ္ေပးေနသူ။ တကယ္က က်မ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႕က က်မအေနနဲ႕ အခန္းထဲမွာ ဘာမွ လုပ္လို႕မရေအာာင္ လာေနတာ ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ေထာင္မႈးတေယာက္က က်မ ကို ေစတနာ ထားလိုက္တာလဲ ျဖစ္မယ္။

ဒီေတာ့ ေန႕တုိင္း အနီးကပ္ေတြ႕ေနတဲ့ တေယာက္ကို က်မ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ သိရက္နဲ႕ မေျပာတဲ့လူေတြ အကုန္ထိမယ္။ မေျပာပဲ ေနရင္လဲ က်မပါ သိရက္နဲ႕ အလုိတူအလိုပါ ျဖစ္မယ္။ ဒီအေၾကာင္းေျပာဖို႕ ဘယ္သူ႕ကို တုိင္ပင္ရမယ ္မသိဘူးကလဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စဥ္းစားမိတာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာလိုက္မယ္လို႕ ၊ မီးေနသည္ တေယာက္အေနနဲ႕ သူရသင့္တဲ ့ကိုယ္တာကို သူစားကို စားခြင့္ရရမယ္။ ဒီ့အတြက္ ငါဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျပာမယ္ လို႕ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ တန္းစီးက သူယူစားတာကို က်မ မေျပာရဲေအာင္ ေထာင္ပုိင္နဲ႕ ဘယ္လုိပုိင္ေၾကာင္း၊ ေထာင္မႈးနဲ႕ဘယ္လိုပိုင္ေၾကာင္း က်မကို ေန႕တုိင္း ေျပာေနတယ္။

ဒီလိုေန႕ တနလၤာ ေန႕ တမနက္ကို ေရာက္လာတယ္။ တန္းစီးလဲ က်မအခန္းက ျပင္ဆင္ထြက္သြားၿပီး တန္းစီေနၿပီေပါ့။ က်မကလဲ ဘယ္သူလာမလဲ ဆိုတာ မသိပဲ ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ဘယ္သူလာလာ ေျပာမယ္လို႕ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

ကံဆိုးခ်င္သလား ကံေကာင္းခ်င္သလား မသိဘူး။ အဲဒီေန႕က ညႊန္မႈးပါလာတယ္။ က်မ အခန္းေရွ႕မွာ ေရာက္ေတာ့ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႕ ေမးေနတဲ့ ညႊန္မႈးကို က်မကေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္ ဘဘရယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ မိန္းမ ေထာင္မႈးက မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ က်မကလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးတဲ့ မီးေနသည္တေယာက္ သူ႕ရဲ ကိုယ္တာကို မစားရပဲ အဲဒီကိုတာကို တန္းစီးေဒၚၾကည္ေအာင္က ေန႕တိုင္းယူၿပီး စားလိုက္ေၾကာင္းနဲ႕ သူယူခ်ိန္ေတြမွာ ၀ါဒမ ဘယ္သူ ဘယ္သူေတြ သိပါတယ္ ရွိေနပါတယ္ ဆုိတာ အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႕ မရပ္မနားေျပာခ်လိုက္တယ္။ ဒါ လံုး၀မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ တခုခု လုပ္ေပးပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

က်မ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီးမ်က္ႏွာက ေဒါသထြက္ေနပံုရၿပီး တခ်ိဳ႕ ေထာင္မႈးေတြမ်က္ႏွာက ေျပာရဲလိုက္တာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး ရွိေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း က်မကေတာ့ ဘာမွမသိတဲ့ ဗလာ မ်က္ႏွာေပး သံုးေပးထားလိုက္တယ္ေလ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မွတ္ၿပီလားေပါ့။

ညႊန္မႈးက က်မစကားဆံုးေတာ့ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ နင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတာတဲ့။ ဒီစကားမွတ္ခ်က္ထားၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။
သူတုိ႕ေတြလဲ ေလးတံခါးရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းေရာက္သြားေရာ က်မလဲ ျပင္ဆင္ထားလိုက္တာေပါ့ ၊ တန္းစီးနဲ႕ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ရေတာ့မယ္ေလ။ မိန္းမေထာင္မႈးက တန္းစီးမွ တန္းစီးဆိုေတာ့ ျပန္ေျပာမွာ စိတ္ခ်ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာထိ ေရာက္မလာဘူး။ က်မလဲ အခန္းထဲမွာ လွဲေနတာပဲေပါ့။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ထမင္းပံုး လာပို႕သံၾကားတယ္။ လူေတြ ထမင္းတန္းစီေနခ်ိန္မွာ ခါတုိင္းလိုပဲ က်မအတြက္ ထမင္းကို တန္းစီက ခံေပးဖို႕ ဇလံုလာယူတယ္။ ထမင္းဇလံုလာေပးၿပီး က်မအခန္း၀ကေန ငါ မီးေနသည္ရဲ႕ ႏြားႏုိ႕ ယူေသာက္တယ္လို႕ တုိင္တယ္ ၾကားတယ္ တဲ့။ က်မကလည္း ဟုတ္တယ္ က်မတုိင္လုိက္တာေလ လို႕ ခပ္တည္တည္ပဲ သူ႕ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုက က်မကျငင္းလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက် သူက ေျပာတဲ့သူ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ နဲ႕ က်မကို ေရွ႕တည့္တည့္ထားၿပီး ဗ်င္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မက တည့္တည့္ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ သူ႕မ်က္ႏွာပ်က္သြားပံုမ်ားကေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲ ခုထိျမင္ေယာင္ေနပါတယ္။ ဘာမွကို စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ပဲ ထြက္သြားလိုက္တာ အဲဒီညက စၿပီးသူလဲ က်မအခန္း လာမအိပ္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းတာေပါ့။ က်မလဲ သူတို႕ လာအိပ္ေနတာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ေနတယ္ေလ။

သူတုိ႕ မရွိတဲ့ေန႕က စၿပီး ညဖက္ေတြမွာ အေဆာင္ထဲကို စာေတြေရးလို႕ရတယ္။ က်မ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတာင္ စာေရးၿပီး ေနာက္ေန႕ အမိႈက္ေကာက္ထြက္တဲ့ အထဲက ခါလာႀကီးလုိ႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ အဖြားႀကီးနဲ႕ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အဆိုးထဲက အေကာင္းပဲေခၚမလား မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မက သရဲတို႕ ဘာညာဆိုတာ လံုး၀ မယံုၾကည္သူ။ ဘုရားရွိခိုး ၿပီး သမၺဳေဒၶ ရြတ္အိပ္လိုက္ရင္ပဲ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသူ ဆိုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္လာလာ ေကာင္းတာပဲေပါ့။ ေထာင္၀ါဒါမေတြလဲ က်မေရွ႕မွာ ေထာင္၀င္စာ ရွာေဖြရင္း ႏိႈက္တဲ့အခါ အရင္လို အတင္းအက်ပ္ ႏိႈက္တာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဟဲ့ ဒါ ေလး ငါ့ကို နည္းနည္းေကၽြး ဆိုတဲ့ ေလသံမ်ိဳးေတြ ေျပာလာတယ္။ အေဆာင္ေပၚက ေဘာ္ဒါေတြကလည္း တန္းစီးက သူတုိ႕ကိုပါ တင္းေနတယ္။ စကားမေျပာဘူးလို႕ စာျပန္တယ္။ က်မကိုလည္း အဲဒီေန႕ကစၿပီး မေခၚဘူးေလ။

ေထာင္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီလိုပါပဲ။ ေထာင္က်အခ်င္းခ်င္း ျပန္ႏွိပ္စက္ခိုင္းထားတာ မ်ားပါတယ္။ ၀ါဒါမေတြက ထမင္းစားခါနီးရင္ သူတုိ႕ပန္းကန္ထဲကို ဟင္းထည့္ေပးဖုိ႕ အခန္းေတြက တန္းစီး ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႕ စိတ္ႀကိဳက္သူတုိ႕ကို ျပဳစုဖုိ႕ ေရြးထားတဲ့ အက်ဥ္းသူတေယာက္ကို ထမင္းစား၀ိုင္းေတြ လွည့္ခိုင္းတာပဲ။ ေကာင္းတဲ့ ၀ိုင္းက ဟင္း သူ႕ထမင္း ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးရတယ္။ သူတုိ႕လဲ ေထာင္က်ေနသူေတြလိုပဲ ေထာင္ထမင္း စားတယ္။ ေနာက္ အက်ဥ္းသူေတြရဲ႕ ေထာင္၀င္စာ စားတယ္။ ေထာင္က်ေနသူေတြနဲ႕ ျခားနားတာက အျပင္ကို အခ်ိန္ပိုင္းအလိုက္ ထြက္လို႕ရတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

သူတုိ႕ကို သူတုိ႕ရဲ႕ ဘ၀အဲဒီလိုပဲ လုိ႕ က်မက စကားေျပာရင္း စီစစ္ျပလိုက္ေတာ့ ငိုင္သြားၾကတယ္။ ေထာင္အုတ္ရိုးထဲမွာ ေနရင္း သူတုိ႕ အသားအေရေတြက ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ေနတာ၊ ေနာက္ သူမ်ားပစၥည္းအလကား လုိခ်င္ေနတာ။ သူတုိ႕ စကားေျပာရိုင္းေနတာေတြကို ေသခ်ာ ေထာက္ျပလိုက္တဲ့အခါ အျပင္က လူေတြနဲ႕ သူတို႕ ကြာျခားခ်က္ကို သတိျပဳမိသြားေတာ့တယ္။

က်မတုိ႕ ရွိေနစဥ္မွာ ေထာင္တြင္းကို ထမင္းျဖဴခိုးသြင္းမႈေတြ တျခားသူ တုိင္လို႕ ျပႆနာ ေတြျဖစ္ေသးတယ္။ တကယ္လဲ ထမင္းအျဖဴ ခိုးေရာင္းတာ လူတိုင္းသိေနတာပဲ။ စစ္ေဆးေရး လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္သက္ေသေတြ ထည့္ၾကေတာ့ က်မတို႕ သီးသန္႕ေတြကို ထည့္ခြင့္မေပးဘူး လုပ္ေသးတယ္။ က်မတို႕က က်မတုိ႕လဲ ေျဖမယ္ အတင္းေျပာေတာ့ က်မကို မထည့္ဘူး သိလား။ ေနာက္ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ အမ တေယာက္ကို ေျဖခြင့္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမကလည္း သူဘယ္လိုျမင္တယ္ ဆုိတာ ခပ္တည္တည္ပဲ ေျဖခဲ့လို႕ တဖြဲ႕လံုးကို စကားမေျပာတဲ့ အထိလဲျဖစ္ဖူးတယ္။ ဒါကလည္း မဆန္းပါဘူး။ ဒီလူနဲ႕ဒီလူ မိန္းမေထာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ေန႕တုိင္းေတြ႕ေနေတာ့ က်မတုိ႕က မေခၚလဲ ေနႏုိင္ေပမယ့္ သူတို႕ကေတာ့ တလ ဆိုတာ အရမး္ၾကာတယ္ထင္ေနၿပီး လာစ ေခၚၾကတာပဲ။ သူတုိ႕လာေခၚေတာ့လဲ စကားေျပာလိုက္တာပါပဲ။ က်မတို႕က သူတုိ႕ကို မုန္းလို႕မွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းရြက္ခ်ိန္မွာ မတရား ဖိႏွိပ္တာ တာ၀န္ထက္မကတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳးေတြကို မလုပ္သင့္တာ လုိ႕ နားလည္ေစခ်င္တာမုိ႕ ေထာက္ျပရတာပဲမဟုတ္လား။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, September 4, 2008

လက္ရွိကိုယ့္ရဲ႕ ဆႏၵမ်ား

ဘေလာ့ေလာကထဲမွာ ေကာက္ရတဲ့ေမာင္ေတြ ညီမေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ အထဲမွာ ဒီလို တက္ဂိမ္း ယဥ္ေက်းမႈကလဲ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ဖြယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့လဲ ကိုယ့္ကို ျပန္လည္ တာ၀န္ေပးေတာ့လဲ တာ၀န္ေက်ရမွာေပါ့ေလ။ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ... ေရးလိုက္ၿပီေနာ္...

ကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္ - ခင္မင္းေဇာ္
ကိုယ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - ေကက်ဳ႕၊ သည္းေလး၊ တရုပ္မ
ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ - Home Sweet Home
ကိုယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - ေမးလ္ပို႕ဆက္သြယ္လိုက္ ၊ ပို႕ေပးမယ္

ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုးေတြက

အေရာင္ဆိုရင္ - အျဖဴေရာင္။
အ၀တ္အစားဆိုရင္ - ခ်ည္သားစစ္စစ္
အစားအစာဆိုရင္ - အသုပ္စံု၊ ဘာပဲ သုပ္သုပ္ ႀကိဳက္တယ္။
ပစၥည္းဆိုရင္ - အေကာင္းဆံုး တံဆိပ္နဲ႕သာ
သီခ်င္းဆိုရင္ - ခ်ိဳၿပံဳးသီခ်င္းေတြ
စာေရးစာဆရာ - အမ်ားႀကီးပဲ။
စာအုပ္ - ဖတ္လို႕ေကာငး္တာ အကုန္ဖတ္တာပဲ။
Life style – တက္ၾကြလႈပ္ရွား။

ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ - ေရွာ့ပင္ထြက္ျခင္း(စိတ္ညစ္ေနရင္္ေတာင္ စိတ္ေပ်ာ္သြားေစတယ္)
အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ - ဆန္းျပားတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းေလးေတြ
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက - ကိုယ့္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သား
ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက - မရွိေသး
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက - ကိုယ့္ခင္ပြန္း
ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက - ကိုယ္ကိုယ္တုိင္
ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက - ကပ္ဖားရပ္ဖားမ်ား
ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္ - ဟိဟိ
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ - ကုိယ္ယံုၾကည္သူက သစၥာေဖာက္မွာ
အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ - မရွိေသး
အမွတ္တရေန႔ - သားကုိေမြးတဲ့ေန႕
ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္းမဲ႔ဆု - လိုတရ ရပါလို၏

အခ်စ္ဆိုတာ - ခ်စ္တာတခုတည္း
အမုန္းဆိုတာ - ျပန္ကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာ
အလြမ္းဆိုတာ - သတိရတာထက္ ပိုတဲ့အရာ
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ - အခ်စ္မျဖစ္ေသးခင္
ဘ၀ဆိုတာ - လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရာ
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ- ရင္ဖြင့္ေဖာ္ ရင္ဖြင့္ဖက္၊ အားေပးေဖာ္အားေပးဖက္
ခ်စ္သူဆိုတာ - ေအးအတူပူအမွ်

ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ဒီလိုထင္တယ္ - ေနာက္ေက်ာကို ဒါးနဲ႕မထိုးတတ္သူ
ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က - ငုပ္မိသဲတိုင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္

အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း - ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ မေျပာနဲ႕။

ထံုးစံအတုိင္း ကိုယ္ကလဲ ဆက္ tag ဖုိ႕ ရွိေနပါတယ္ကြယ္။
ကိုယ္ဆက္တက္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါမ်ားကေတာ့...
ကိုဂ်ဴလိုင္လိုပဲ ဘေလာ့ေလာကထဲက ေကာက္ရထားတဲ့ ခ်စ္ညီမမ်ားတူမေလးမ်ား ျဖစ္တဲ့

ခ်စ္တဲ့ ...
ေကသြယ္
ဂ်စ္တူး
ပန္ဒိုရာ
စိုး၀ွက္
ခြန္ျမလိႈင္ ...
တို႕နဲ႕တကြ ဘေလာ္ဂါ လက္သစ္ေပမယ့္ အားေပးသူ မ်ားေနေသာ ခ်စ္တဲ့
ညီမခ်ိဳသင္း တုိ႕ကို လက္ဆင့္ကမ္း ေပးလိုက္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္ရွင့္..........။
(ေရးေပးၾကေနာ္။ေျခာက္ေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ တက္ ထားတာ ...)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Tuesday, September 2, 2008

Myanmar Blogger Society ဆိုတာ..


ဘေလာ္ဂါ ဆုိဆုိက္တီး ဆိုတာ ဒီလုိလူေတြ က ဦးေဆာင္ေနတာလား

က်မအေနနဲ႕ ဘေလာ့ေရးေနၿပီး ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံတတ္တဲ့အတြက္ MBS ကို၀င္ဖို႕ သူတုိ႕ဖိတ္တဲ့ ဖိတ္စာ အေစာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၀င္လာတယ္။ ေနာက္ ဘေလာ္ဂါ ကိုေအာင္သာငယ္က ပို႕စ္တင္လိုက္တယ္ ။ သူလဲ ၀င္လိုက္တယ္ ဘာညာေပါ့။ ဒါနဲ႕ငါလဲ ၀င္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဘေလာ္ဂါခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ စုစုစည္းစည္းရွိတာေပါ့ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ေပါ့။ ၀င္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ MBS ဆိုတာမွာ ဘေလာ့ေရးသူပဲ ရွိရမယ္တို႕ ဘေလာ့ဖတ္သူလဲ ပါရမယ္တို႕နဲ႕ စကားေတြ မ်ားၾက။ ဘန္းတာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာၾက။ ဒီမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုဘာလို႕ဘန္းပါလိမ့္ေပါ့။ အဲလုိခံစားလာရတယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ကိုယ္ပါ ျငင္းခုန္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ပြဲဆူေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားတာမ်ိဳးျဖစ္မွာ စိုးလို႕ ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ ထြက္ေတာ့မယ္ လုပ္ေတာ့ ထြက္တဲ့ leave button မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ မယ္လိုဒီေမာင္ကိုလဲ ေမးတယ္။ မရွိေတာ့ ဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့။ ပင့္ဂိုလ္းကိုလဲေမးတယ္။ သူတုိ႕က အန္တီ မထြက္ပါနဲ႕ေပါ့။ ဘာလို႕ထြက္ရတာလဲေပါ့။ အင္း အစကေတာ့ ဘေလာ္ဂါခ်ည္းပဲ ဆုိလို႕၀င္လုိက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း စိတ္ရႈပ္လာလို႕ လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။

ဒီၾကားထဲ ဘေလာ္ဂါတေယာက္က သူထြက္လိုက္ၿပီလို႕ ေမးလ္ပို႕လာတယ္။ ထြက္တဲ့ေဘာ္တြန္ေလး ရွိေနတုန္း သြားထြက္ထာလိုက္ပါလား ဆိုတဲ့ ေမးလ္ကို သူပို႕ၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္း ၀င္ၾကည့္ေပမယ့္ ထြက္တာက ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာမွာကို မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မအားတာနဲ႕ ေနဦးေပါ့။


ဒီလိုနဲ႕… ဒီေန႕ေပါ့…
အလုပ္လဲမအား၊ ကိုယ့္ဘေလာ့လဲ ပို႕စ္မတင္ႏုိင္၊ ဘေလာ့လဲ မလည္ႏိုင္တဲ့ ရက္ကေလးကို လြန္လိုက္တာနဲ႕ ခ်က္တင္မွာ ပင့္ဂိုလး္နဲ႕ ေတြ႕တယ္။ အန္တီ ထြက္ခ်င္တယ္ ထြက္တဲ့ ဟာေလး ရွိေနၿပီလားလို႕ေမးတယ္။ သူက ဘန္းေပးလို႕ရတယ္ တဲ့။ အန္တီ ဘန္းတာ မလိုခ်င္ဘူးလို႕၊ ဘန္းတယ္ ဆုိတာ အျပစ္တခုခု လုပ္လို႕ ဘန္းတာ၊ အန္တီက ကိုယ့္ဖာသာ ထြက္ခ်င္တာမို႕ အဲဒီေဘာ္တြန္ေလးေတာ့ ျပန္တပ္ေပးပါလို႕ ေျပာေပးပါ ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူကလဲ အိုေကပါရွင္လုိ႕ ျပန္ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ထုိင္းစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၅နာရီ ၃၃ မိနစ္။

ဒါနဲ႕ ေနလိုက္ရင္း ေနာက္တေယာက္နဲ႕ခ်က္ျဖစ္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း က ခုပဲထြက္လုိက္တာတဲ့ ။ ရွိပါတယ္တဲ့ ေသခ်ာရွာပါဆိုၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာ လာေျပာလို႕ေလာ့အင္လုပ္ၿပီး၀င္လိုက္ေတာ့ ဘန္းထားတာကိုေတြ႕တယ္။ ပင့္ဂိုးလ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွိေနေသးတာနဲ႕ အန္တီ့ကိုဘန္းထားပါလား။ အန္တီ က ကိုယ့္ဖာသာထြက္ခ်င္တာ ဘန္းတာ မႀကိဳက္ဘူးလို႕ ေျပာထားတယ္ေလ ဆိုေတာ့ ကိုစုိးမင္း ဘန္းလိုက္တာတဲ့။ ကိုစုိးမင္းဆုိတာ ဘေလာ္ဂါလားဆိုတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။ ဒါဆို သူ႕ဘေလာ့လင့္ေပးပါ ဆုိေတာ့ လိပ္စာ ေမ့ေနတယ္တဲ့။ အန္တီ့ကို ဘန္းတာေတာ့ မတရားဘူးလို႕ေတာင္ ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ခ်က္တင္က အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီ ၁၈ မိနစ္။

ကဲ ဒါနဲ႕ ခုန ဘန္းခံထားရတဲ့ေနရာမွာ မက္ေဆ့ခ်္ ေပးလို႕ရတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဘာလို႕ဘန္းတာလဲ။ က်မက ကုိယ့္ဖာသာပဲထြက္ခ်င္တာ လို႕ ေရးၿပီး ပို႕လိုက္တယ္။
ေနာက္ က်မအီးေမလ္ထဲကို စိုးမင္းဆိုသူပို႕လိုက္တဲ့ ေမးလ္တေစာင္ ၀င္လာတာက
ခင္ဗ်ား ဝင္မွာလား ထြက္မွာလား။ တစ္ခြန္းပဲေျပာ။ ထြက္မယ္ဆိုရင္ ေလာ့ခ္ အင္လုပ္မၾကည့္နဲ႕ေတာ့။

ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတခုကို ဒီလုိလူမ်ိဳးက ဦးေဆာင္မတဲ့လား။ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဒီေမးလ္ကို ထြက္ခ်င္တယ္လို႕ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြကို ပို႕ေပးလုိက္တယ္။ ဒီလုိ ဆက္ဆံတယ္ဆုိတာ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွ သိမယ္လို႕။

ဒီလုိ နက္၀ပ္တခုကို ဒီလိုလူေတြက ဦးေဆာင္တည္ေဆာက္မွာလား၊ ခုလိုဆက္ဆံတတ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္ရမလဲ။ အဲဒီ Leave Button ဆိုတာ ျပန္ထည့္ မရဘူးဆိုတာ ဟုတ္သလား။ သိပ္သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။
ေျဖႏုိင္သူေတြ ေျဖေပးၾကပါရွင္။

(ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္)
ခင္မင္းေဇာ္