Saturday, September 20, 2008

ဘ၀ ဒုိင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ ၊အခန္း (၅)

အခန္း (၅)
မီးေနသည္ ရဲ႕ ကိုတာကိစၥ တိုင္လိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႕မွာပဲ ေထာင္ပိုင္ႀကီးက ေရာက္လာေသးတယ္။ သူက က်မရဲ႕ တုိက္ခန္းကို တိုက္ရိုက္လာၿပီး အိမ္တအိမ္မွာ မိသားစုခ်င္းရန္ျဖစ္တာ မိဘကို မတုိင္ပဲ ဘာလို႕ ရ၀တ လူႀကီးကို တုိင္ရတာလဲ လို႕ လာေျပာတယ္။

က်မကလည္း ေထာင္ပုိင္ႀကီးနဲ႕ ဘယ္လိုပိုင္တယ္ေျပာထားေတာ့ ဘယ္တုိင္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ညႊန္မႈးကို တုိင္တာလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။သူဘာမွ မေျပာပဲ ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႕ ျပန္သြားတယ္။ ေထာင္ပိုင္ႀကီးေနရာမွာ က်မသာဆိုရင္ ခုလို လာေျပာျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ သူက ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႕ လာေျပာတယ္ဆိုတာကို ခုထိ စဥ္းစားမရဘူး။ သူ႕သမီးနဲ႕ အသက္တူတူေလာက္ က်မကို ခုလို လာေျပာတာ ကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ရာထူးနဲ႕ မလိုက္သလိုပဲေနာ္။ တကယ္က သူတုိ႕ရဲ႕ စဥ္းစားဥာဏ္ေတြက ဒီေလာက္အဆင့္ပဲ ရွိေနတာ မုိ႕အဲဒီကတည္းက ငရဲႀကီးခ်င္လဲ ႀကီးေစေတာ့ အထင္မႀကီးျဖစ္ေတာ့ဘူး။

မီးေနသည္အတြက္ ကိုတာက တလပဲ ေပးတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြ စားရတယ္လို႕ ၾကားေပမယ့္ က်မတိုက္ခန္းေရွ႕ဖက္ကေန သယ္ပို႕တာ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ က်မ ေထာင္ထဲရွိေနခ်ိန္အတြင္းမွာ ကေလးေမြးတာ ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ေလာက္ႀကံဳဖူးတယ္။ အားလံုး မီးေနသည္ ကိုတာကို စားရေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႏြားႏို႕မပါေတာ့ဘူး။ ေထာင္မွာလည္း တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့လာတာပါပဲ။ က်မတို႕ ေရာက္ခါစက ကုလားပဲ ေကၽြးေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ဘုိ္ကိတ္ပဲ လိုပဲ မည္းမည္းကို ပဲ ျပဳတ္ေကၽြးတာ မ်ိဳး ေျပာငး္လဲ သြားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကေလးေမြး ေထာင္ထဲမွာ ပဲ အဲဒီကေလး ေသသြားတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို က်မ ပို႕စ္တခု ေရးခဲ့ဖူးၿပီး ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္း မွာ တင္ဖူးသလို က်မရဲ႕ ဘေလာ့မွာလဲ တင္ေပးဖူးတယ္။ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

တကယ္က က်မတို႕ တုိင္းျပည္ႀကီးကိုက မွားယြင္းတဲ ့လူေတြေၾကာင့္ မွားယြင္းတဲ့ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ အတြက္ ခုလို ဆုတ္ယုတ္လာတယ္ ဆုိတာ ေထာင္ထဲမွာ ပိုသိသာလာတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ လူေပါင္းစံု အဆင့္အတန္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳလာခဲ့ရတယ္။ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဘ၀ေတြ သူတုိ႕ဘာ့ေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့ရတယ္၊ က်ဴးလြန္ဖုိ႕ ျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းစံုေတြကို ေသခ်ာ သိရွိလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ စီးပြားေရး သမားေတြလဲ ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ မတည္ၿငိမ္တဲ့ ေစ်းကြတ္စီးပြားေရးစနစ္ မပြင့္လင္းတဲ့ မစစ္မွန္တဲ့ တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရးစနစ္ေတြေၾကာင့္ ေထာင္ဆိုတာကို မေရာက္သင့္ပဲ ေရာက္လာရတဲ့ လူေတြကိုလဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ရာထူးအာဏာရွိသူအခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္တုိက္ရင္း ထုိးေကၽြးခံလိုက္ရတဲ့ တကယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာတတ္ေတြလဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ေနထုိင္ရင္း လူကဲခတ္ပညာ အျဖစ္ ခိုးတတ္သူစရုိက္ လိမ္တတ္သူစရိုက္ေတြကို သိလာခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သာမန္လူေတြက မသိေပမယ့္ သူဘာစကားေျပာရင္ ဘာျဖစ္ေတာ့ မယ္ဆုိတာ ႀကိဳတြက္တတ္တဲ့ အခ်က္တခုကို က်မက အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ကေန တတ္ကၽြမ္းလာခဲ့ရတယ္။ ေနာက ္ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳအရ ဘာကိုမွ ေၾကာက္စရာ မလိုဘူးဆိုတာကိုလည္း ပုိိၿပီး ယံုၾကည္လာတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင္ထဲက ပံုရိပ္မ်ားဆိုၿပီး ထူးျခားတဲ့ အမႈျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႕ အက်ဥး္သူေတြ အေၾကာင္းကို က်မ ပို႕စ္တင္ေပးပါ့မယ္။( ကတိ ေပါ့။ လာမည္ ၾကာမည္ ေမွ်ာ္….)
…………

အမိန္႕ခ်ၿပီးရင္ အေဆာင္ေပၚေျပာငး္ရမယ္လို႕ သိထားေပမယ့္ တကယ္က်ေတာ့ တလေက်ာ္ထိ က်မကို တုိက္ခန္းထဲက မေျပာင္းေပးဘူး။ ခါတုိင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်ိန္ တနာရီေပးထားတာကိုေတာင္ ခုမရေတာ့ဘူး။ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္ မွာ ေရခ်ိဴးၿပီး ျပန္တက္ပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဒါ တုိက္ပိတ္အျပစ္ေပးထားတာလား ဆိုတာစိတ္က မခံခ်င္ျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ တနလၤာေန႕တန္းစီခ်ိန္ေရာက္လာတယ္။ က်မကို ဒီတပတ္ တန္းစီရင္ အေဆာင္ေပၚကို လာစီပါလို႕ အခန္း ၁ က တန္းစီးက လာေျပာတယ္။

အေဆာင္ေပၚ တက္ခ်င္သူက်မ

အဲဒီေန႕က က်မကို အေဆာင္ေပၚဘာ့ေၾကာင့္ တက္ၿပီးတန္းစီခိုင္းတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ညႊန္မႈးပါ လိုက္လာမယ္လို႕ သတင္းရထားတယ္ဆိုတာေၾကာင့္တဲ့။ အင္း ညႊန္မႈးလာရင္ အေဆာင္ေပၚမတက္ရေသးတာ ေျပာမယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ့္ တန္းစီလာစစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလးနဲ႕ ေထာင္မႈးေတြပဲ လာတာေတြ႕တယ္။ ညႊန္မႈးပါမလာဘူး။ မထူပါဘူးဆိုၿပီး က်မကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနၿပီးတာကို အေဆာင္ေပၚမတင္ေသးတာလဲ လို႕ ေမးလိုက္တယ္။ က်မ မေမးေသးပဲ ေစာင့္ေနတာ တလေက်ာ္ေနၿပီလို႕ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေန႕ ေမးတာပါ။ က်မ အျပစ္ရွိလို႕ တုိက္ဆက္ပိတ္တယ္ဆိုရင္ ဘာအျပစ္လဲ အတိအက် သိခ်င္ပါတယ္လို႕။ သူတုိ႕ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာေပါ့။ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ခဏေနမွျပန္အေၾကာင္းၾကားမယ္လို႕ ေျဖတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ဘာတင္ျပဖုိ႕ရွိေသးလဲ လို႕ မိန္းမေထာင္မႈးက ေအာ္ေျပာၿပီး မရွိပါဘူးလို႕ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႕လဲ ျပန္သြားဖို႕ အေဆာင္အျပင္ကို ထြက္သြားတယ္။

မိန္းမေဆာင္ကေန ထြက္တဲ့လမ္းကေလးေဘးမွာ ေစတီေသးေသးလဲတဆူရွိတယ္။ ေစတီေနာက္ဖက္မွာ က်မေနတဲ့ တုိက္ခန္း ၅ ခန္းတြဲေလး။ အဲဒီဘုရားေလးနားမွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေထာင္ပိုင္ေလး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႕ စကားေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမေထာင္မႈးကိုေခၚၿပီး စကားေျပာတယ္။

ေထာင္ပိုင္မျပန္ေသးေတာ့ တန္းစီေနတာလဲ မျဖဳတ္ေသးဘူး။က်မတုိ႕ သံုးခန္းက ေန ၾကည့္ေနရင္ျမင္ေနရတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ ေခါင္းေတြ ပူးလိုက္ ခြာလိုက္နဲ႕။ သိပ္မၾကာဘူး ေထာင္ပိုင္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။

ေထာင္မႈးမ မ်က္ႏွာ စူပုပ္ပုပ္နဲ႕ အေဆာင္ဖက္ျပန္လာရင္း တန္းစီးကို ေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။ ေနာက္ အကုန္နားစြင့္ေနမွန္းသိေတာ့ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ သံုးခန္းထဲ ထည့္လိုက္ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ တန္းစီတာျဖဳတ္ခ်ိန္ ၁ ခန္း ၂ ခန္းက သီးသန္႕ေတြ က်မဆီလာစုတယ္။ ေနာက္တုိက္ခန္းက က်မပစၥည္းေတြ ကူသယ္ေရႊ႕ေပးၿပီး မသိေသးသူေတြ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္လို႕ အဲဒီေန႕က မနက္စာ ထမင္း၀ုိင္းက စည္းကားလြန္းလို႕ ေထာင္ထမင္းၿပဲမနပ္ကေလးက စားလို႕သိပ္ေကာင္းခဲ့တယ္။
(ဆက္ရန္)
(စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ဖတ္ေပးေနတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္တပိုင္းက တပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, September 6, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ အခန္း(၄)

အခန္း(၄)

တကယ္က်ေတာ့ အဲဒီေန႕က တိုက္ထဲမွာပဲ ေနရတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြလဲ တုိက္ထဲမွာ ပဲ ဆက္ေနရျပန္တယ္။ ဒါနဲ႕ ဒါဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကို ေတြးမိေတာ့မွ က်မ ေထာင္ထဲ ေရာက္တဲ့ ၂ လအတြင္းမွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီးနဲ႕ တခါျပႆနာ တက္တာကို သြားသတိရမိတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ…..

က်မေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး တလေလာက္ၾကာေတာ့ ေထာင္၀ါဒါမေတြတင္မကေတာ့ဘူး ေထာင္ရဲ႕ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြက က်မရဲ႕ အေဆာင္ေရွ႕မွာ စတည္းခ်ေနေတာ့တယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့ သတင္းပလင္းေတြ နားေထာင္၊ ေနာက္ သူတုိ႕ထဲက တေယာက္က တေခ်ာင္းထုိး ထိုးေနတာေတြ႕တယ္။ က်မက တေခ်ာင္းထိုး၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး မွာ ဆရာ တဆူဆိုေတာ ့( ႀကံဳႁကြားေလးပါ) ကဲ ဘာထိုးခ်င္သလဲ လာေပါ့။ အိမ္ကို နမူနာေတြ လွမ္းမွာ၊ တခ်ိဳ႕အလြတ္ရေသးတာေတြ ထိုးျပေပါ့။ သူတို႕က အပြင့္လွလွေတြကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူး။ စာတန္းထည့္တာ နာမည္ထည့္တာေလးေတြပဲ စိတ္၀င္စားေတာ့ လြယ္မွလြယ္ကိုး။ အဓိက တန္းစီးနဲ႕ ေပးထားကမ္းထားတဲ့ လူေတြပဲ တေခ်ာင္းထိုးအပ္ ကိုင္ခြင့္ရတာ ဆိုေတာ့ က်မနားမွာ ဒီလူေတြ ပဲ ၀ုိင္းလာတာေပါ့။ ကိုယ္ကလဲ အပ်င္းေျပတယ္ဆိုၿပီး အာရိုက္ ေလေပါ ဆရာလုပ္ေပါ့။ ၾကားထဲ ႏိုင္ငံေရးတရားကလဲေဟာေသး။ ဒီအေဆာင္ထဲက သီးသန္႕ေတြကို ကူညီခ်င္လာေအာင္ စည္းရံုးေပါ့။ အထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လဲ ဆက္သြယ္လို႕ရေပါ့ေလ။

တေန႕ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ကေလးေမြးတယ္ ၾကားလိုက္တယ္။ က်မက အေဆာင္ေပၚက လူေတြနဲ႕ မသိေပမယ့္ နာမည္ေတြ နဲ႕ ဘာဆိုတာ ဒီမွာ ေန႕တုိင္းၾကားေနရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီ။ ေထာင္ထံုးစံကေတာ့ ကေလးေမြးရင္ မီးေနသည္အတြက္ သပ္သပ္ေပးတယ္။ မီးေနသည္ ဟာ ေန႕တုိင္း ႏြားႏုိ႕ တခြက္၊ အမဲသား တတံုးရတယ္။ သူ႕အတြက္ ထမင္းကလည္း ေဆးရံုထမင္းဆုိေတာ့ နည္းနည္း ေကာင္းတာေပါ့။ သာမန္ေထာင္ပံုစံထမင္းလာခ်ိန္ၿပီးမွ သူ႕အတြက္ေဆးရံုက ထမင္းဟင္းႏြားႏို႕လာပို႕တယ္။ လာပို႕တိုင္း က်မအခန္းေရွ႕က ခံုမွာပဲ လွယ္ယူၾကတယ္။ လက္ခံတယ္။ ဒီေတာ့ ေန႕တုိင္း ႏြားႏုိ႕နဲ႕ အမဲသားကို တန္းစီးက ယူေနတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ မီးေနသည္ကို မေပးပဲ တန္းစီးက ျဖတ္ယူေနတာကို ၀ါဒါမေတြကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ သိသမွ် လူေတြကလည္း တန္းစီးကို မေျပာရဲသူေတြ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မတရားတာကို လံုး၀ မခံတတ္တဲ့ ဥာဥ္က ဒီေနရာမွာ ထိပ္တိုက္လာေတြ႕တာပဲ။

တန္းစီးဆုိတာ က်မအခန္းကို ညဖက္ အေဖာ္ရေအာင္ သူ႕ကိုေငြေပးထားတဲ့ ခ်ဲမႈနဲ႕က်တဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ သူ ၂ ေယာက္ လာအိပ္မယ္ ဆိုၿပီး မိန္းမေထာင္က ေထာင္မႈးကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး လာအိပ္ေပးေနသူ။ တကယ္က က်မ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႕က က်မအေနနဲ႕ အခန္းထဲမွာ ဘာမွ လုပ္လို႕မရေအာာင္ လာေနတာ ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ေထာင္မႈးတေယာက္က က်မ ကို ေစတနာ ထားလိုက္တာလဲ ျဖစ္မယ္။

ဒီေတာ့ ေန႕တုိင္း အနီးကပ္ေတြ႕ေနတဲ့ တေယာက္ကို က်မ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ သိရက္နဲ႕ မေျပာတဲ့လူေတြ အကုန္ထိမယ္။ မေျပာပဲ ေနရင္လဲ က်မပါ သိရက္နဲ႕ အလုိတူအလိုပါ ျဖစ္မယ္။ ဒီအေၾကာင္းေျပာဖို႕ ဘယ္သူ႕ကို တုိင္ပင္ရမယ ္မသိဘူးကလဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စဥ္းစားမိတာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာလိုက္မယ္လို႕ ၊ မီးေနသည္ တေယာက္အေနနဲ႕ သူရသင့္တဲ ့ကိုယ္တာကို သူစားကို စားခြင့္ရရမယ္။ ဒီ့အတြက္ ငါဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျပာမယ္ လို႕ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ တန္းစီးက သူယူစားတာကို က်မ မေျပာရဲေအာင္ ေထာင္ပုိင္နဲ႕ ဘယ္လုိပုိင္ေၾကာင္း၊ ေထာင္မႈးနဲ႕ဘယ္လိုပိုင္ေၾကာင္း က်မကို ေန႕တုိင္း ေျပာေနတယ္။

ဒီလိုေန႕ တနလၤာ ေန႕ တမနက္ကို ေရာက္လာတယ္။ တန္းစီးလဲ က်မအခန္းက ျပင္ဆင္ထြက္သြားၿပီး တန္းစီေနၿပီေပါ့။ က်မကလဲ ဘယ္သူလာမလဲ ဆိုတာ မသိပဲ ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ဘယ္သူလာလာ ေျပာမယ္လို႕ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

ကံဆိုးခ်င္သလား ကံေကာင္းခ်င္သလား မသိဘူး။ အဲဒီေန႕က ညႊန္မႈးပါလာတယ္။ က်မ အခန္းေရွ႕မွာ ေရာက္ေတာ့ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႕ ေမးေနတဲ့ ညႊန္မႈးကို က်မကေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္ ဘဘရယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ မိန္းမ ေထာင္မႈးက မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ က်မကလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးတဲ့ မီးေနသည္တေယာက္ သူ႕ရဲ ကိုယ္တာကို မစားရပဲ အဲဒီကိုတာကို တန္းစီးေဒၚၾကည္ေအာင္က ေန႕တိုင္းယူၿပီး စားလိုက္ေၾကာင္းနဲ႕ သူယူခ်ိန္ေတြမွာ ၀ါဒမ ဘယ္သူ ဘယ္သူေတြ သိပါတယ္ ရွိေနပါတယ္ ဆုိတာ အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႕ မရပ္မနားေျပာခ်လိုက္တယ္။ ဒါ လံုး၀မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ တခုခု လုပ္ေပးပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

က်မ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေထာင္ပိုင္ႀကီးမ်က္ႏွာက ေဒါသထြက္ေနပံုရၿပီး တခ်ိဳ႕ ေထာင္မႈးေတြမ်က္ႏွာက ေျပာရဲလိုက္တာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး ရွိေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း က်မကေတာ့ ဘာမွမသိတဲ့ ဗလာ မ်က္ႏွာေပး သံုးေပးထားလိုက္တယ္ေလ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မွတ္ၿပီလားေပါ့။

ညႊန္မႈးက က်မစကားဆံုးေတာ့ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ နင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတာတဲ့။ ဒီစကားမွတ္ခ်က္ထားၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။
သူတုိ႕ေတြလဲ ေလးတံခါးရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းေရာက္သြားေရာ က်မလဲ ျပင္ဆင္ထားလိုက္တာေပါ့ ၊ တန္းစီးနဲ႕ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ရေတာ့မယ္ေလ။ မိန္းမေထာင္မႈးက တန္းစီးမွ တန္းစီးဆိုေတာ့ ျပန္ေျပာမွာ စိတ္ခ်ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာထိ ေရာက္မလာဘူး။ က်မလဲ အခန္းထဲမွာ လွဲေနတာပဲေပါ့။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ထမင္းပံုး လာပို႕သံၾကားတယ္။ လူေတြ ထမင္းတန္းစီေနခ်ိန္မွာ ခါတုိင္းလိုပဲ က်မအတြက္ ထမင္းကို တန္းစီက ခံေပးဖို႕ ဇလံုလာယူတယ္။ ထမင္းဇလံုလာေပးၿပီး က်မအခန္း၀ကေန ငါ မီးေနသည္ရဲ႕ ႏြားႏုိ႕ ယူေသာက္တယ္လို႕ တုိင္တယ္ ၾကားတယ္ တဲ့။ က်မကလည္း ဟုတ္တယ္ က်မတုိင္လုိက္တာေလ လို႕ ခပ္တည္တည္ပဲ သူ႕ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုက က်မကျငင္းလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက် သူက ေျပာတဲ့သူ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ နဲ႕ က်မကို ေရွ႕တည့္တည့္ထားၿပီး ဗ်င္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မက တည့္တည့္ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ သူ႕မ်က္ႏွာပ်က္သြားပံုမ်ားကေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲ ခုထိျမင္ေယာင္ေနပါတယ္။ ဘာမွကို စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ပဲ ထြက္သြားလိုက္တာ အဲဒီညက စၿပီးသူလဲ က်မအခန္း လာမအိပ္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းတာေပါ့။ က်မလဲ သူတို႕ လာအိပ္ေနတာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ေနတယ္ေလ။

သူတုိ႕ မရွိတဲ့ေန႕က စၿပီး ညဖက္ေတြမွာ အေဆာင္ထဲကို စာေတြေရးလို႕ရတယ္။ က်မ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတာင္ စာေရးၿပီး ေနာက္ေန႕ အမိႈက္ေကာက္ထြက္တဲ့ အထဲက ခါလာႀကီးလုိ႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ အဖြားႀကီးနဲ႕ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အဆိုးထဲက အေကာင္းပဲေခၚမလား မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မက သရဲတို႕ ဘာညာဆိုတာ လံုး၀ မယံုၾကည္သူ။ ဘုရားရွိခိုး ၿပီး သမၺဳေဒၶ ရြတ္အိပ္လိုက္ရင္ပဲ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသူ ဆိုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္လာလာ ေကာင္းတာပဲေပါ့။ ေထာင္၀ါဒါမေတြလဲ က်မေရွ႕မွာ ေထာင္၀င္စာ ရွာေဖြရင္း ႏိႈက္တဲ့အခါ အရင္လို အတင္းအက်ပ္ ႏိႈက္တာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဟဲ့ ဒါ ေလး ငါ့ကို နည္းနည္းေကၽြး ဆိုတဲ့ ေလသံမ်ိဳးေတြ ေျပာလာတယ္။ အေဆာင္ေပၚက ေဘာ္ဒါေတြကလည္း တန္းစီးက သူတုိ႕ကိုပါ တင္းေနတယ္။ စကားမေျပာဘူးလို႕ စာျပန္တယ္။ က်မကိုလည္း အဲဒီေန႕ကစၿပီး မေခၚဘူးေလ။

ေထာင္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီလိုပါပဲ။ ေထာင္က်အခ်င္းခ်င္း ျပန္ႏွိပ္စက္ခိုင္းထားတာ မ်ားပါတယ္။ ၀ါဒါမေတြက ထမင္းစားခါနီးရင္ သူတုိ႕ပန္းကန္ထဲကို ဟင္းထည့္ေပးဖုိ႕ အခန္းေတြက တန္းစီး ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႕ စိတ္ႀကိဳက္သူတုိ႕ကို ျပဳစုဖုိ႕ ေရြးထားတဲ့ အက်ဥ္းသူတေယာက္ကို ထမင္းစား၀ိုင္းေတြ လွည့္ခိုင္းတာပဲ။ ေကာင္းတဲ့ ၀ိုင္းက ဟင္း သူ႕ထမင္း ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးရတယ္။ သူတုိ႕လဲ ေထာင္က်ေနသူေတြလိုပဲ ေထာင္ထမင္း စားတယ္။ ေနာက္ အက်ဥ္းသူေတြရဲ႕ ေထာင္၀င္စာ စားတယ္။ ေထာင္က်ေနသူေတြနဲ႕ ျခားနားတာက အျပင္ကို အခ်ိန္ပိုင္းအလိုက္ ထြက္လို႕ရတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

သူတုိ႕ကို သူတုိ႕ရဲ႕ ဘ၀အဲဒီလိုပဲ လုိ႕ က်မက စကားေျပာရင္း စီစစ္ျပလိုက္ေတာ့ ငိုင္သြားၾကတယ္။ ေထာင္အုတ္ရိုးထဲမွာ ေနရင္း သူတုိ႕ အသားအေရေတြက ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ေနတာ၊ ေနာက္ သူမ်ားပစၥည္းအလကား လုိခ်င္ေနတာ။ သူတုိ႕ စကားေျပာရိုင္းေနတာေတြကို ေသခ်ာ ေထာက္ျပလိုက္တဲ့အခါ အျပင္က လူေတြနဲ႕ သူတို႕ ကြာျခားခ်က္ကို သတိျပဳမိသြားေတာ့တယ္။

က်မတုိ႕ ရွိေနစဥ္မွာ ေထာင္တြင္းကို ထမင္းျဖဴခိုးသြင္းမႈေတြ တျခားသူ တုိင္လို႕ ျပႆနာ ေတြျဖစ္ေသးတယ္။ တကယ္လဲ ထမင္းအျဖဴ ခိုးေရာင္းတာ လူတိုင္းသိေနတာပဲ။ စစ္ေဆးေရး လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္သက္ေသေတြ ထည့္ၾကေတာ့ က်မတို႕ သီးသန္႕ေတြကို ထည့္ခြင့္မေပးဘူး လုပ္ေသးတယ္။ က်မတို႕က က်မတုိ႕လဲ ေျဖမယ္ အတင္းေျပာေတာ့ က်မကို မထည့္ဘူး သိလား။ ေနာက္ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ အမ တေယာက္ကို ေျဖခြင့္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမကလည္း သူဘယ္လိုျမင္တယ္ ဆုိတာ ခပ္တည္တည္ပဲ ေျဖခဲ့လို႕ တဖြဲ႕လံုးကို စကားမေျပာတဲ့ အထိလဲျဖစ္ဖူးတယ္။ ဒါကလည္း မဆန္းပါဘူး။ ဒီလူနဲ႕ဒီလူ မိန္းမေထာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ေန႕တုိင္းေတြ႕ေနေတာ့ က်မတုိ႕က မေခၚလဲ ေနႏုိင္ေပမယ့္ သူတို႕ကေတာ့ တလ ဆိုတာ အရမး္ၾကာတယ္ထင္ေနၿပီး လာစ ေခၚၾကတာပဲ။ သူတုိ႕လာေခၚေတာ့လဲ စကားေျပာလိုက္တာပါပဲ။ က်မတို႕က သူတုိ႕ကို မုန္းလို႕မွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းရြက္ခ်ိန္မွာ မတရား ဖိႏွိပ္တာ တာ၀န္ထက္မကတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳးေတြကို မလုပ္သင့္တာ လုိ႕ နားလည္ေစခ်င္တာမုိ႕ ေထာက္ျပရတာပဲမဟုတ္လား။
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Thursday, September 4, 2008

လက္ရွိကိုယ့္ရဲ႕ ဆႏၵမ်ား

ဘေလာ့ေလာကထဲမွာ ေကာက္ရတဲ့ေမာင္ေတြ ညီမေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ အထဲမွာ ဒီလို တက္ဂိမ္း ယဥ္ေက်းမႈကလဲ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ဖြယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့လဲ ကိုယ့္ကို ျပန္လည္ တာ၀န္ေပးေတာ့လဲ တာ၀န္ေက်ရမွာေပါ့ေလ။ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ... ေရးလိုက္ၿပီေနာ္...

ကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္ - ခင္မင္းေဇာ္
ကိုယ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - ေကက်ဳ႕၊ သည္းေလး၊ တရုပ္မ
ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ - Home Sweet Home
ကိုယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - ေမးလ္ပို႕ဆက္သြယ္လိုက္ ၊ ပို႕ေပးမယ္

ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုးေတြက

အေရာင္ဆိုရင္ - အျဖဴေရာင္။
အ၀တ္အစားဆိုရင္ - ခ်ည္သားစစ္စစ္
အစားအစာဆိုရင္ - အသုပ္စံု၊ ဘာပဲ သုပ္သုပ္ ႀကိဳက္တယ္။
ပစၥည္းဆိုရင္ - အေကာင္းဆံုး တံဆိပ္နဲ႕သာ
သီခ်င္းဆိုရင္ - ခ်ိဳၿပံဳးသီခ်င္းေတြ
စာေရးစာဆရာ - အမ်ားႀကီးပဲ။
စာအုပ္ - ဖတ္လို႕ေကာငး္တာ အကုန္ဖတ္တာပဲ။
Life style – တက္ၾကြလႈပ္ရွား။

ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ - ေရွာ့ပင္ထြက္ျခင္း(စိတ္ညစ္ေနရင္္ေတာင္ စိတ္ေပ်ာ္သြားေစတယ္)
အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ - ဆန္းျပားတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းေလးေတြ
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက - ကိုယ့္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သား
ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက - မရွိေသး
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက - ကိုယ့္ခင္ပြန္း
ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက - ကိုယ္ကိုယ္တုိင္
ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက - ကပ္ဖားရပ္ဖားမ်ား
ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္ - ဟိဟိ
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ - ကုိယ္ယံုၾကည္သူက သစၥာေဖာက္မွာ
အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ - မရွိေသး
အမွတ္တရေန႔ - သားကုိေမြးတဲ့ေန႕
ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္းမဲ႔ဆု - လိုတရ ရပါလို၏

အခ်စ္ဆိုတာ - ခ်စ္တာတခုတည္း
အမုန္းဆိုတာ - ျပန္ကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာ
အလြမ္းဆိုတာ - သတိရတာထက္ ပိုတဲ့အရာ
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ - အခ်စ္မျဖစ္ေသးခင္
ဘ၀ဆိုတာ - လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရာ
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ- ရင္ဖြင့္ေဖာ္ ရင္ဖြင့္ဖက္၊ အားေပးေဖာ္အားေပးဖက္
ခ်စ္သူဆိုတာ - ေအးအတူပူအမွ်

ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ဒီလိုထင္တယ္ - ေနာက္ေက်ာကို ဒါးနဲ႕မထိုးတတ္သူ
ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က - ငုပ္မိသဲတိုင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္

အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း - ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ မေျပာနဲ႕။

ထံုးစံအတုိင္း ကိုယ္ကလဲ ဆက္ tag ဖုိ႕ ရွိေနပါတယ္ကြယ္။
ကိုယ္ဆက္တက္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါမ်ားကေတာ့...
ကိုဂ်ဴလိုင္လိုပဲ ဘေလာ့ေလာကထဲက ေကာက္ရထားတဲ့ ခ်စ္ညီမမ်ားတူမေလးမ်ား ျဖစ္တဲ့

ခ်စ္တဲ့ ...
ေကသြယ္
ဂ်စ္တူး
ပန္ဒိုရာ
စိုး၀ွက္
ခြန္ျမလိႈင္ ...
တို႕နဲ႕တကြ ဘေလာ္ဂါ လက္သစ္ေပမယ့္ အားေပးသူ မ်ားေနေသာ ခ်စ္တဲ့
ညီမခ်ိဳသင္း တုိ႕ကို လက္ဆင့္ကမ္း ေပးလိုက္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္ရွင့္..........။
(ေရးေပးၾကေနာ္။ေျခာက္ေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ တက္ ထားတာ ...)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Tuesday, September 2, 2008

Myanmar Blogger Society ဆိုတာ..


ဘေလာ္ဂါ ဆုိဆုိက္တီး ဆိုတာ ဒီလုိလူေတြ က ဦးေဆာင္ေနတာလား

က်မအေနနဲ႕ ဘေလာ့ေရးေနၿပီး ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံတတ္တဲ့အတြက္ MBS ကို၀င္ဖို႕ သူတုိ႕ဖိတ္တဲ့ ဖိတ္စာ အေစာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၀င္လာတယ္။ ေနာက္ ဘေလာ္ဂါ ကိုေအာင္သာငယ္က ပို႕စ္တင္လိုက္တယ္ ။ သူလဲ ၀င္လိုက္တယ္ ဘာညာေပါ့။ ဒါနဲ႕ငါလဲ ၀င္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဘေလာ္ဂါခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ စုစုစည္းစည္းရွိတာေပါ့ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ေပါ့။ ၀င္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ MBS ဆိုတာမွာ ဘေလာ့ေရးသူပဲ ရွိရမယ္တို႕ ဘေလာ့ဖတ္သူလဲ ပါရမယ္တို႕နဲ႕ စကားေတြ မ်ားၾက။ ဘန္းတာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာၾက။ ဒီမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုဘာလို႕ဘန္းပါလိမ့္ေပါ့။ အဲလုိခံစားလာရတယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ကိုယ္ပါ ျငင္းခုန္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ပြဲဆူေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားတာမ်ိဳးျဖစ္မွာ စိုးလို႕ ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ ထြက္ေတာ့မယ္ လုပ္ေတာ့ ထြက္တဲ့ leave button မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ မယ္လိုဒီေမာင္ကိုလဲ ေမးတယ္။ မရွိေတာ့ ဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့။ ပင့္ဂိုလ္းကိုလဲေမးတယ္။ သူတုိ႕က အန္တီ မထြက္ပါနဲ႕ေပါ့။ ဘာလို႕ထြက္ရတာလဲေပါ့။ အင္း အစကေတာ့ ဘေလာ္ဂါခ်ည္းပဲ ဆုိလို႕၀င္လုိက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း စိတ္ရႈပ္လာလို႕ လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။

ဒီၾကားထဲ ဘေလာ္ဂါတေယာက္က သူထြက္လိုက္ၿပီလို႕ ေမးလ္ပို႕လာတယ္။ ထြက္တဲ့ေဘာ္တြန္ေလး ရွိေနတုန္း သြားထြက္ထာလိုက္ပါလား ဆိုတဲ့ ေမးလ္ကို သူပို႕ၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္း ၀င္ၾကည့္ေပမယ့္ ထြက္တာက ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာမွာကို မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မအားတာနဲ႕ ေနဦးေပါ့။


ဒီလိုနဲ႕… ဒီေန႕ေပါ့…
အလုပ္လဲမအား၊ ကိုယ့္ဘေလာ့လဲ ပို႕စ္မတင္ႏုိင္၊ ဘေလာ့လဲ မလည္ႏိုင္တဲ့ ရက္ကေလးကို လြန္လိုက္တာနဲ႕ ခ်က္တင္မွာ ပင့္ဂိုလး္နဲ႕ ေတြ႕တယ္။ အန္တီ ထြက္ခ်င္တယ္ ထြက္တဲ့ ဟာေလး ရွိေနၿပီလားလို႕ေမးတယ္။ သူက ဘန္းေပးလို႕ရတယ္ တဲ့။ အန္တီ ဘန္းတာ မလိုခ်င္ဘူးလို႕၊ ဘန္းတယ္ ဆုိတာ အျပစ္တခုခု လုပ္လို႕ ဘန္းတာ၊ အန္တီက ကိုယ့္ဖာသာ ထြက္ခ်င္တာမို႕ အဲဒီေဘာ္တြန္ေလးေတာ့ ျပန္တပ္ေပးပါလို႕ ေျပာေပးပါ ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူကလဲ အိုေကပါရွင္လုိ႕ ျပန္ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ထုိင္းစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၅နာရီ ၃၃ မိနစ္။

ဒါနဲ႕ ေနလိုက္ရင္း ေနာက္တေယာက္နဲ႕ခ်က္ျဖစ္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း က ခုပဲထြက္လုိက္တာတဲ့ ။ ရွိပါတယ္တဲ့ ေသခ်ာရွာပါဆိုၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာ လာေျပာလို႕ေလာ့အင္လုပ္ၿပီး၀င္လိုက္ေတာ့ ဘန္းထားတာကိုေတြ႕တယ္။ ပင့္ဂိုးလ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွိေနေသးတာနဲ႕ အန္တီ့ကိုဘန္းထားပါလား။ အန္တီ က ကိုယ့္ဖာသာထြက္ခ်င္တာ ဘန္းတာ မႀကိဳက္ဘူးလို႕ ေျပာထားတယ္ေလ ဆိုေတာ့ ကိုစုိးမင္း ဘန္းလိုက္တာတဲ့။ ကိုစုိးမင္းဆုိတာ ဘေလာ္ဂါလားဆိုတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။ ဒါဆို သူ႕ဘေလာ့လင့္ေပးပါ ဆုိေတာ့ လိပ္စာ ေမ့ေနတယ္တဲ့။ အန္တီ့ကို ဘန္းတာေတာ့ မတရားဘူးလို႕ေတာင္ ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ခ်က္တင္က အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီ ၁၈ မိနစ္။

ကဲ ဒါနဲ႕ ခုန ဘန္းခံထားရတဲ့ေနရာမွာ မက္ေဆ့ခ်္ ေပးလို႕ရတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဘာလို႕ဘန္းတာလဲ။ က်မက ကုိယ့္ဖာသာပဲထြက္ခ်င္တာ လို႕ ေရးၿပီး ပို႕လိုက္တယ္။
ေနာက္ က်မအီးေမလ္ထဲကို စိုးမင္းဆိုသူပို႕လိုက္တဲ့ ေမးလ္တေစာင္ ၀င္လာတာက
ခင္ဗ်ား ဝင္မွာလား ထြက္မွာလား။ တစ္ခြန္းပဲေျပာ။ ထြက္မယ္ဆိုရင္ ေလာ့ခ္ အင္လုပ္မၾကည့္နဲ႕ေတာ့။

ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတခုကို ဒီလုိလူမ်ိဳးက ဦးေဆာင္မတဲ့လား။ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဒီေမးလ္ကို ထြက္ခ်င္တယ္လို႕ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြကို ပို႕ေပးလုိက္တယ္။ ဒီလုိ ဆက္ဆံတယ္ဆုိတာ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွ သိမယ္လို႕။

ဒီလုိ နက္၀ပ္တခုကို ဒီလိုလူေတြက ဦးေဆာင္တည္ေဆာက္မွာလား၊ ခုလိုဆက္ဆံတတ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္ရမလဲ။ အဲဒီ Leave Button ဆိုတာ ျပန္ထည့္ မရဘူးဆိုတာ ဟုတ္သလား။ သိပ္သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။
ေျဖႏုိင္သူေတြ ေျဖေပးၾကပါရွင္။

(ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္)
ခင္မင္းေဇာ္

ဘ၀ဒုိင္ယာရီ အမွတ္ ႏွစ္ အခန္း(၃)

အခန္း(၃)

ပံုစံ )))))))………
ေတာ္ေတာ္က်ယ္တဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ လန္႕ေတာင္သြားတယ္။
အေဆာင္တခုလံုးလဲ တိတ္္ဆိတ္သြားတာပဲ။
ဘာတင္ျပစရာ ရွိေသးလဲ .. မရွိပါဘူး ဆိုတဲ့ အသံ ေတြ ၾကားရၿပီး က်မအေဆာင္ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာသံေတြ ၾကားရတယ္။
က်မလဲ ထုိင္ေနရင္း အေပါက္၀ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အပြင့္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ ေထာင္အရာရွိေတြ အမ်ားႀကီး အံုေနတာပဲ။ က်မ အခန္းတံခါး၀မွာ ရပ္ၿပီး ဘာလိုလဲ အဆင္ေျပလား ေမးေနတဲ့ တေယာက္ကို ညႊန္မႈးလို႕ ေခၚသံၾကားတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မသိေသးေတာ့ ခုေတာ့ ဘာမွ မလိုေသးဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

ခုလို တန္းစီၿပီး လာစစ္တာ တနလၤာေန႕တုိင္း ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ လာစစ္တဲ့ အထဲမွာ ပါတဲ့ ေထာင္ဆရာ၀န္က က်မတို႕ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ၊ က်မကေလးဘ၀ကတည္းက က်မကို ခ်ီပိုး ထိန္းလာသူ။ က်မနာမည္ကို ေနာက္က ေလးတလံုး ထည့္ၿပီးေခၚေနက် ဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲက တိုက္ခန္းထဲမွာ သူ က်မကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ညႊန္မႈးကို မိတ္ဆက္ေပးေနေသးတယ္ က်မအေၾကာင္း ... ငယ္ကတည္းက ဘယ္လုိစြာတယ္ ဆိုတာကို။ ညႊန္မႈးကလည္း ရယ္လို႕ ေမာလို႕ ။ ေထာင္ပိုင္ကလည္း ေသခ်ာၾကည့္ေနလို႕။ တကယ္က ေထာင္ပိုင္ႀကီးရဲ႕ သားနဲ႕ သမီးက က်မနဲ႕သိတယ္။ သူတုိ႕ က်မဆုိင္မွာ လာ၀ယ္ေနက်။ သူ႕အေဖျဖစ္တဲ့ ေထာင္ပိုင္ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ ဒီလုိ လူေတြအမ်ားႀကီးက ကိုယ့္ကို ပြဲေတာ္လုိ လာၾကည့္ေတာ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္ စိတ္က မေပ်ာက္ခ်င္ဘူး။ ပံုစံလံုး၀ မထိုင္ပဲေနလိုက္တာ။ တကယ္လဲ ဘယ္လိုထုိင္ရမယ္ မသိပါဘူး။ ေမးလဲ မေမးဘူး။ သူတုိ႕ကလည္း မသင္ရဲဘူးထင္တယ္။

သူမ်ားေတြ ေထာင္ထဲ ၀င္လာရင္ ေထာင္ပံုစံတင္ရတယ္။ နာမည္ ေနရပ္၊သူတို႕ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို အတုိဆံုးေျဖရတာမ်ိဳးေပါ့။ လက္ပိုက္ ေခါင္းငံုေျဖရတယ္။ သူမ်ားေတြ ပံုစံတင္တာကို ေနာက္ပိုင္းမွ ျမင္ဖူးတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား ဒီေလာက္လြယ္တဲ့ ေမးခြန္းကို မေျဖတတ္လို႕ တအုန္းအုန္း အရိုက္ခံေနရတယ္။ ကိုယ့္ကိုဖမ္းတဲ့ပုဒ္မ ကိုလဲ မသိ ။ တခ်ိဳ႕ေတြ အဲေလာက္ ႏုံတယ္ ဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ သိလိုက္ရတယ္။ ရိုက္လိုက္တာမ်ား ေက်ာကုန္းကို အဆုတ္ကြာမွာေတာင္ စိုးရတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီတုန္းက တုိက္ထဲ တန္း၀င္လုိက္ရေတာ့ ဘာမွ မတင္ရပါဘူး။

လက္လဲ မပိုက္ ၊ က်ံဳ႕က်ံဳ႕လဲ မထုိင္တဲ့ က်မကို ေထာင္ပိုင္ေတြ ျပန္သြားေတာ့ တန္းစီးက လာေျပာတယ္။ ဘာလို႕ ေထာင္ပံုစံ မထိုင္တာလဲ တဲ့။ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ သိေတာင္ မသိဘူး လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္က ထိုင္ကို မထုိင္ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလဲ က်မတို႕ တန္းစီခ်ိန္ တနလၤာ ေန႕ကလြဲလို႕ ၾကားခ်ိန္ေတြ ေထာင္ပိုင္လာရင္ လံုး၀ ပံုစံမထုိင္ဘူး။ တန္းစီးကလည္း က်မ ဘယ္လိုလူလဲ ဆိုတာ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္သလိုလုိ။ တခါတေလ စကားလာေျပာရင္ ခပ္ေၾကာေၾကာ ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္သလိုလို။ လူသတ္လာတဲ့ မိန္းမဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားရတယ္။ မေတာ္ ကိုယ့္ကိုလည္ပင္းလာညွစ္သြားလို႕ ဆိုၿပီး ခဏခဏေတြးမိတယ္။

သူကေတာ့ မိန္းမေထာင္တန္းစီးဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ရတဲ့ အေကာင္ေပါ့။ သူေအာ္လိုက္ရင္ အားလံုး ၿငိမ္ပဲ။ ေရခ်ိဳးဖို႕ ဆင္းတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ ၀ါဒါမေတြ က်မအခန္းမွာ လာသိမ္းထားတဲ့ မွန္ကို ေထာင္ၾကည့္တယ္။ က်မလက္ကေလးနဲ႕ မွန္ထြက္လာတာကို ျမင္ရင္ သူတုိ႕ေတြက လက္ျပၾကတယ္။ အင္း က်မကလဲ မွန္ကေလးကို ယမ္းျပတာေပါ့။ က်မကို ေရခ်ိဳးထုတ္ရင္ သူတို႕က အေဆာင္ထဲက တခါ ေခ်ာင္းၾကျပန္တယ္။ ဒီရက္ပိုင္းကေတာ့ ဒီလုိပဲ ေတြ႕ၾကရတာပဲ။

ေထာင္၀င္စာလဲ ေတြ႕လို႕မရေသးေတာ့ အိမ္က ပါဆယ္ ေရာက္လာတယ္။ အ၀တ္အစားေတြလဲ ပါလာတယ္။ ရံုးမထုတ္ေသးဘူး။ အမႈစီရင္ခ်က္မခ်ေသးဘူး။ ေထာင္၀င္စာလဲ ေတြ႕ခြင့္မရေသးဘူး။ ဒါလိုစည္းကမ္းကလဲ ေထာင္နဲ႕ မဆိုင္ျပန္ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးက ေတြ႕ခြင့္ေပးမွ ေတြ႕ရတာတဲ့။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့သူေတြကို ေထာင္က လက္ခံထားရံုပဲတဲ့။ သူတုိ႕ ေတြ႕ဆိုေတြ႕၊ ထုတ္ဆို ထုတ္ေပါ့။ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ၾသဇာကလဲ မေသးဘူး။

က်မကို တုိက္ခန္းမွာပဲ ထားၿပီး ေရခ်ိဳးဆင္းခ်ိ္န္တခုပဲ ထုတ္ေတာ့ ၾကားဖူးနား၀နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ ထုတ္ေပးဖို႕ ေထာင္ပိုင္ႀကီး လာခ်ိန္ေတာင္းလိုက္တယ္။ တေန႔ ၁ နာရီေပးလိုက္တဲ့။ တေန႕တနာရီ တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ ေရခ်ိဳး လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့။
ကုိယ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခ်ိန္ကို အေပၚေဆာင္ကလူေတြ ေအာက္ကို ဆင္းခြင့္မေပးျပန္ဘူး။ က်မ တနာရီ တံခါးဖြင့္ေပးခ်ိန္ သူတို႕ကို တနာရီ တံခါးပိတ္ထားခ်ိန္ေပါ့။ ေအာ္ ငါ တနာရီေလာက္ေလး အျပင္မွာ ေနဖုိ႕ သူတုိ႕ အားလံုးက အေဆာင္ေပၚမွာပဲ ေနရပါလားေပါ့။ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါကလဲ မိန္းမေဆာင္က ၀ါဒါေတြက က်မနဲ႕ က်မလူေတြ ေတြ႕မွာ စကားေျပာမွာ စိုးလို႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ဆုိတာ လူတန္းစားေပါင္းစံုတယ္ေလ။ ေထာင္ထဲမွာ ပို္က္ဆံေပးေနတဲ့ စီးပြားေရး သမားေတြ၊ ခ်ဲဒိုင္ေတြ လဲ ရွိေနတာပဲ။ သူတုိ႕ေတြက ၀ါဒါေတြ တန္းစီးေတြနဲ႕ ပိုင္ေတာ့ က်မတံခါးပိတ္ထားခ်ိန္မွာ က်မအခန္းေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတဲ့ ၀ါဒါမဆီ လာသလိုလို ၊ တခါတေလ တန္းစီးကို ပဲ လာရွာသလိုလိုနဲ႕ က်မကို စကားလာေျပာၾကတယ္။

ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ၂ ပတ္ေက်ာ္ၾကာမွာ ရံုးစထုတ္တယ္။ ရံုးထုတ္ ေတာ့ အိမ္က မိဘေတြ မိသားစုကို ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြ႕ စိတ္ပူေနမွာပဲ လုိ႕ ေတြးမိလို႕ပါ။

ရံုးထုတ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ တူတူအဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ ရံုးထုတ္တာ ေတြ႕တယ္။ ဒါဆို က်မတို႕ ရံုးထုတ္ရက္တူေတာ့မယ္ ေပါ့။ သူနဲ႕ အမႈတြဲခ်င္း မတူေပမယ့္ အျပင္မွာ တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ပူးတြဲလႈပ္ရွားခဲ့ဘူးတဲ့ လူေတြ ဆိုေတာ့ ရံုးထုတ္တဲ့ အခါ မပ်င္းေတာ့ဘူး။ တရားသူႀကီးေတြ မေရာက္ေသးခင္၊ ဒါမွ မဟုတ္ စကားေျပာခြင့္ ျပဳထားခ်ိန္ေတြမွာ ေထာက္လွမ္းေရးတုန္းက အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ က်မတို႕ မိသားစုေတြကလည္း အရင္ကတည္းက ခင္ေနသူေတြဆိုေတာ့ ဟင္းေတြကို သူ႕အိမ္က က်မအတြက္ ပိုလုပ္လာေပးတတ္သလို က်မအိမ္ကလည္း သူ႕ဖုိ ပိုလုပ္လာ ဆုိေတာ့ ေပါမွေပါ မ်ားမွမ်ားပဲ။ သူတုိ႕က က်မတုိ႕အိမ္ထက္ ပိုခ်မ္းသာ သူေတြ ဆိုေတာ့ မုန္႕ေတြလဲ အလွ်ံပယ္ ။ က်မ ရံုးထုတ္ျပန္သြားရင္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ မႏုိင္ဘူး ဆြဲရတာ။ က်မကို လာႀကိဳတဲ့ ၀ါဒါမက အၿမဲ ကူဆြဲေပးရတယ္။

အဲလို ေထာင္၀င္စာ မ်ားရင္လဲ ေထာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာပြင့္တယ္။ သူတုိ႕ကို ေကၽြးေစခ်င္မွာေပါ့။ သာမန္ အက်ဥ္းသူေတြကိုေတာ့ သူတုိ႕က ႏိႈက္ယူထားတတ္တယ္။ က်မတို႕လုိ သီးသန္႕ အက်ဥ္းသူ( ေထာင္ထဲမွာ ႏုိ္င္ငံေရးသမားေတြကို သီးသန္႕လို႕ ေခၚတယ္) ေတြဆီကေတာ့ ႏိႈက္မယူရဲဘူး။ သိပ္စားခ်င္ရင္ ေတာင္းစားတယ္။ ကုိယ္ကလည္း သူတို႕ဆို မေပးခ်င္ဘူး။ အေဆာင္ေပၚက ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခုန စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႕ ခိုးပို႕ေပးလိုက္တယ္။

ေထာင္ထဲ ၀င္ခါစဆုိေတာ့ အိမ္ေတြကလည္း ဟင္းကို ခံေအာင္ မခ်က္တတ္ေသးဘူး။ နည္းနည္း အစိုေတြ ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့အေဆာင္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို အေရာက္ပို႕ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႕ေတြဆီကလည္း ေန႕လည္ ဇီးသီးနဲ႕ငံျပာရည္ ငရုတ္သီး လုပ္စားတာကိုေတာင္ ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးေသးတယ္။ သူတုိ႕ အုပ္ထဲမွာ တခါမွ မဆံုဘူးတဲ့ တျခားၿမိဳ႕က လူေတြလဲ ပါတယ္ဆုိတာ သိရေတာ့ လူေတြကို ျမင္ဖူးခ်င္ေနၿပီ။

ရံုးထုတ္စစ္တဲ့အခါ တရားသူႀကီးက ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ခ်က္ေတြကို ဖတ္တယ္။ က်မတို႕ကလည္း ဒီစစ္ခ်က္ေတြ တရားမ၀င္ဘူး။ က်မတုိ႕ကို အေမွာင္ခန္းထဲ ဒီေလာက္ရက္အၾကာႀကီးထားစစ္တယ္။ ေနာက္ လက္မွတ္မထိုးရင္ ဒီမွာပဲ ေနရမယ္ ဆိုလို႕ ထုိးတယ္ ။ ကိုယ့္စစ္ခ်က္ကို ကိုယ္မဖတ္ရဘူး စသျဖင့္ ျငင္းခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႕ ျငင္းတယ္။ က်မတုိ႕ဖက္က အလကားလုိက္ေပးတဲ့ ေရွ႕ေနကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းနဲ႕ ျငင္းတယ္။ သက္ေသေတြ ေခၚမယ္ဆုိေတာ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားေတြကို ျပန္ေခၚျပန္ေရာ။ ေထာင္က်ၿပီးသား အုပ္စုကေတာ့ ရံုးထုတ္ဆိုေတာ့ေပ်ာ္တာေပါ့။ ေထာင္၀င္စာလို မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႕ရမယ္။ အလယ္က နားေထာင္သူ မရွိပဲ စကားေျပာရမယ္။ ကဲ ဒီေတာ့လဲ ကုိယ့္ေဘာ္ဒါေတြကို အကုန္သက္ေသထည့္လို႕ ရံုးထြက္ေစတာေပါ့။

တရားရံုးဆုိတာလဲ ေထာင္၀င္းထဲက အေဆာက္အဦတခုပဲ။ ခန္းမ သေဘာမ်ိဳးထားတဲ့ ေနရာေပါ့။ က်မတို႕ ရံုးအတူထြက္တဲ့ ၂ ေယာက္စလံုးက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သမားဆုိေတာ့ ရံုးထုတ္ရက္မွာ တရုနး္ရုန္းပဲ။ ငိုတာလဲ မရွိဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႕ တပတ္ျခားတခါ ထုတ္ေနရင္းကေန ၂ ရက္ျခားတခါ ျဖစ္သြားလိုက္ေသးတယ္ ေနာက္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၿပီး ၂ လအတြင္းမွာပဲ စီရင္ခ်က္ အမိန္႕ခ်မွတ္တယ္။ အမိန္႕ခ်တဲ့ ေန႕ကလည္း တကယ့္ကို ဇာတ္ထဲကအတုိင္းပဲ။ တရားသူႀကီးေရာ တရားခံျဖစ္တဲ့ က်မတုိ႕ေရာ ေရွ႕ေနေတြေရာ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္တာ ဖတ္ဖို႕ စာအိတ္က ေရာက္မလာေသးလို႕ ေစာင့္လိုက္ရတာ။ က်မတို႕လည္း ေစာင့္ေနသမွ် စကားေျပာၾကေပါ့။ ေနာက္မွ စာအိတ္ကေလး ၂ အိတ္ကို တရားသူႀကီးလက္ကို လာေရာက္ အပ္ႏွံတယ္။ ဒီေတာ့မွ တရားသူႀကီးလဲ သူ႕ရဲ ႕ တရားရံုးကို ဖြင့္၊ စာအိတ္ကို ေဖာက္ အထဲမွာ ေရးထားတဲ့အတုိင္း ဖတ္ေတာ္မူေတာ့တယ္။ ေအာ္ … တရားခြင္ထဲက တရားသူႀကီးေတာင္ သူစစ္တဲ့ လူကို ေထာင္ဘယ္ေလာက္ခ်ရမယ္ မသိဘူးတဲ့ေနာ္။

က်မကို ေထာင္ဒဏ္ ၂ ႏွစ္ ၊ က်မသူငယ္ခ်င္းက ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္ ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
အိမ္ကလူေတြက ဒီေလာက္ပဲ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပံုပဲ။ ဘယ္သူမွ မငိုၾကပါဘူး။ က်မတို႕ အဖမ္းခံရတာကလဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးခါစ ျဖစ္ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ေတြက ခုလို ဆယ္ဂဏန္းေတြ မခ်ေသးဘူး။ တခ်ိဳ႕ အမႈေတြဆို ၆ လေလာက္ပဲ ခ်တယ္။ ကိုေအာင္ေ၀းတုိ႕ တမႈက ၆ လပဲ အခ်ခံရတယ္။ ျဖစ္ပံုကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဧရာ၀တီတုိင္းကို လာေတာ့ ႀကိဳဆိုတဲ့ လူက ကမ္းတခုလံုး ညႊတ္ေနေအာင္ မ်ားျပားသြားတာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) တဲ့။ လူစုလူေ၀းျဖစ္ေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္မႈလို႕ အလြယ္ေျပာရမယ္။ ေအာ္.. ဒါလဲ အျပစ္ျဖစ္တယ္ တဲ့။ သူတုိ႕ကို ႀကိဳဆိုမယ့္လူမရွိတိုင္း မနာလိုျဖစ္တဲ့ ပုဒ္မလို႕လဲ ေျပာလို႕ရမယ္။

အိမ္က လူေတြ ျပန္သြားၿပီး က်မတို႕ ေထာင္ထဲ မ၀င္ခင္ ေထာင္က် ရံုးခန္းမွာ ေထာင္က် မွတ္ပံုတင္ရေသးတယ္။ အဲဒါ လုပ္ဖုိ႕ ေစာင့္ေနရင္း က်မက
နင္က ေျပးေနရင္း လုိက္ဖမ္းရတာဆိုေတာ့ စရိတ္စက မ်ားလို႕ ျဖစ္မယ္ တႏွစ္ပိုေပးလိုက္တာ ဆိုေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက နင္သာ ငိုမေနပါနဲ႕ တဲ့။
ဟဲ့ ငါက ၂ ႏွစ္ကေလးပဲ နင္သာ ၁ ႏွစ္ပိုေနရလို႕ မိန္းမကို လြမ္းလို႕ ငိုေနမွာ လို႕ က်မတို႕ ၂ ေယာက္က ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ၿပီးခ်ိန္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ေထာင္၀ါဒါေတြ ေထာင္မႈးေတြ ကေတာ့ နင္တုိ႕သီးသန္႕ေတြက ေထာင္က်လဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနာတဲ့။ ေျမာင္းျမအမႈတြဲေတြ တုန္းကလဲ ၃ ႏွစ္တုိ႕ ၅ ႏွစ္တုိ႕ က်ေတာ့ ကၿပီးေတာင္ ၀င္လာေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ကလဲ ဆိုေတာ့ စီပီ အမႈတြဲ ( ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အမႈတြဲ) ကို ဒီေလာက္ပဲ ခ်ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့တဲ့ အဲလိုျပန္ေျပာၾကတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္ေတြဆြဲလို႕ ျပန္လာတဲ့ လမ္းမွာ အေဆာင္ေပၚေရာက္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီးေပ်ာ္လို႕ေပါ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား……..
(ဆက္ရန္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္