Thursday, January 24, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္(အပိုင္း ေလး)

အပိုင္း(၄)

ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ ဖိနပ္ဆိုင္ကတဲ့…
သူေျပာလိုက္တာနဲ႕ က်မ သိလိုက္တယ္။ ဒါ က်မသူငယ္ခ်င္းထဲက တေယာက္လို႕…။
သူ႕႕နဲ႕ က်မ ရန္ကုန္မွာ ေရွာင္ေနတုန္းက ေတြ႕ေနေသးတာပဲ။ သူအရင္မိသြားတယ္လို႕ ၾကားမိေပမဲ ့သတင္း ဆက္မၾကားေတာ့တာ ခုမွ သူလဲ ဒီထဲ ေရာက္ေနသကိုး လို႕ သိလိုက္ရေတာ့ ပိုအားရွိသြားတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ဒီလို တိုက္ပိတ္ခံထားရတာ ငါတေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီတေယာက္န႕ဲကေတာ့ အမႈတြဲျခင္းမတူဘူး။ သူတို႕ အမႈတြဲအားလံုး ဖမ္းမိတုန္းက သူရန္ကုန္ေရာက္ေနခ်ိန္။ သူ႕အမႈတြဲေတြ ရံုးထြက္ေတာ့ က်မ သြားၾကည့္ ျဖစ္ေသးတာပဲ။ မိန္းကေလး အုပ္စုေတြကို အရင္ရံုးထုတ္္ေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ဖူးေယာင္ၿပီး ထြက္အလာ တရားသူႀကီး ေတာင္ လန္႕သြားတယ္။ ရံုးထြက္လာေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြ အားလံုး ဒီေလာက္ရိုက္ရလား ဆိုၿပီး ေျပာၾကဆိုၾက ေမးၾကေတာ့ စစ္ေၾကာေရး က လက္ခ်က္မွန္း သိၾကရတယ္။ ခုက်မ ေရာက္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာေရး ေနရာကို သူတို႕ အရင္ေရာက္ခဲ့တာ။ ေနာက္သူတို႕ အုပ္စုက လူမ်ားေတာ့ တပတ္ပဲ ေနလိုက္ရတာ က်မသိၿပီးသားအခ်က္ေတြပဲ။ ခုေတာ့ သူ႕လူေတြကို အမိန္႕ခ်ၿပီးခ်ိန္မွ သူ႕ကို ထပ္ဖမ္းမိသြားတာေပါ့။

က်မကို ေျပာျပေနတဲ့ စစ္သားရဲေဘာ္ေလးက တံခါးျပန္ပိတ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ပိတ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေကာင္ေရာ ဘယ္ေလာက္ ခံေနရၿပီလဲ မသိဘူး လို႕ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေန႕ေတြမွာေတာ့ အဖ်ားက်သြားၿပီး မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနက် ရာသီလာခ်ိန္နဲ႕ ႀကံဳျပန္တယ္။ က်မကို ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြကို က်မဆီမွာ မိန္းမ အသံုးအေဆာင္ အားလံုး ပါတယ္ ။ ယူေပးပါ ေျပာေတာ့ သူတုိ႕ သတင္းသြားပို႕ၿပီး ယူလာေပးလို႕ အားလံုး အဆင္ေျပသြားတယ္။ (တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႕ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ သူတုိ႕ ကို အဲဒီရက္ေတြမွာ ဒီအတိုင္းထားတာပဲ လို႕ သိရပါတယ္။ဒါဟာ မိန္းကေလးေတြကို ႀကီးစြာေသာ အရွက္ရေအာင္ လုပ္တာပဲ လို႕ က်မ ေတြးမိပါတယ္။) က်မကိုေတာ့ ဒီရက္ေတြမွာ ေခၚၿပီးစစ္တာ မလုပ္ေသးဘူး။ က်မကို မဖမ္းခင္ကတည္း ဖမ္းခဲ့ရင္ ယူသြားရမယ့္ ပစၥည္းေတြကို အၿမဲ အဆင္သင့္ ထုတ္ထားခဲ့လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက နမိတ္မရွိတာဟယ္လို႕ ေျပာတာကိုလဲ သတိရမိသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ အခ်ိန္တုိင္းရွိခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေၾကာက္စရာ မလုိဘူးလို႕ ပိုၿပီး ယံုၾကည္လာတယ္။
----------
ဒုတိယရဲေဘာ္ေတြ ေျပာင္းသြားခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ေနာက္တသုတ္ေရာက္ေတာ့ လည္း ထမင္းပို႕တဲ့ အမႀကီးေတြက ဒီေန႕ရဲေဘာ္ေနာက္တသုတ္တဲ့။ သူတုိ႕ေတြက က်မကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပံုပဲ။ ခပ္ငယ္ငယ္ ရဲေဘာ္ေလး တေယာက္က ေရဗူးျဖည့္ေပးရင္း ဒီတဗူးကို တေန႕ပဲ ေသာက္တာလားတဲ့။ က်မက အင္းလုိ႕ ေျဖေတာ့ ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြက သူ႕မွာ စားစရာ ဘာမွ မရွိတာကိုဟယ္တဲ့။ သူတုိ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သိပ္ေၾကာက္တာ မေတြ႕ ရေတာ့ဘူး။

အဲဒီ တတိယပတ္ထဲမွာ တေန႕လည္ခင္း က်မကို လာေခၚတာကို ႀကံဳရတယ္။ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဟိုဘက္လွည့္ေန လို႕ ေျပာသံၾကားကတည္းက က်မကို ေခၚထုတ္ေတာ့မယ္လုိ႕ သိလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္လိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ ဖိနပ္ေရာ လို႕ လာေခၚတဲ့ တေယာက္က ေမးတယ္။ ဖိနပ္ျပတ္သြားၿပီလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ဆီက ဖိနပ္တရံေလာက္ လာေပးလို႕ ေတာင္းသံၾကားတယ္။ ေနာက္ က်မေရ႕ွကို ေရာက္လာတဲ့ သားေရ ဖိနပ္ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းတရံကို စြပ္လိုက္ရတယ္။ အားပါးးးးးးးး.. ဖိနပ္က အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ နဂုိကတည္းက က်မက ေျခေထာက္ေသးတဲ့ လူစားေလ။ သာမန္မိန္းမစီး ဖိနပ္၀ယ္ရင္ နံပါတ္ ၅။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ဆိုရင္ ၃၈ ။ အင္း က်မကို စစ္ေဆးမယ့္ ဆီကို အဲဒီဖိနပ္ႀကီးႀကီး တရြတ္္ဆြဲလို႕ လိုက္ပါသြားရျပန္ပါတယ္။

ဒီတခါေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနတဲ့ ေနရာ တခုပဲ။ က်မထင္တာက အမိုးရွိၿပီး အကာမရွိတဲ့ ေနရာ တခုလို႕ ထင္လိုက္တယ္။ ဘာလို႕ဆို က်မထုိင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ က်မကို စစ္တဲ့ လူရဲ႕ ၾကားမွာ ရွိတဲ့ အကြာအေ၀းက နည္းနည္းေ၀းေနတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္ ဆိုေပမယ့္ ေလတုိက္ေတာ့ ေအးလိုက္တာ။

ဒီတခါစစ္မယ့္လူက သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ သူက ဗိုလ္မႈးပါတဲ့။ က်မကို နာမည္မေခၚပဲ စကားေျပာတယ္။ နင္ နဲ႕ ငါ သံုးတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးတယ္။ က်မေရွ႕က အမႈတြဲေတြ ေျဖသြားတဲ့အထဲက အေျဖေတြက သိပ္ေကာင္းေနေတာ့ က်မက အဲဒီအတိုင္း ထပ္ေျဖေနရတယ္။ သူတုိ႕အားလံုးဟာ အလုပ္ကိစၥေတြ ေငြေပးေငြယူေတြ အားလံုးကို က်မ ဆီမွာ အဆံုးသတ္ထားတယ္။ က်မ လြတ္ၿပီထင္တာကိုး။ ဒီေတာ့ က်မကလည္း အားလံုး က်မဆီမွာ အဆံုးသတ္မဲ့ အေျဖေတြကို ေသခ်ာ ေျဖေနရတယ္။ အမႈျဖစ္စဥ္ကလည္း အင္မတန္ ရွင္းလင္းပါတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႕မွာ ဆဲဗင္း ဇူလိုင္ အမွတ္တရ စာေစာင္ေလး တခုကို ဧရာ၀တီတိုင္း ဗကသ နာမည္နဲ႕ ထုတ္ေ၀ခဲ့မႈပါ။ စာေစာင္ထဲမွာေတာ့ ရဲရင့္တက္ႁကြတဲ့ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတြ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္အုပ္စုကို တုိက္ခိုက္ထားတာေတြ ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ ပိုက္ဆံကို က်မထုတ္ေပးခဲ့ရတာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီေငြေတြ ဘယ္က ရလဲ ဘယ္သူမွ မေျဖခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖမ္းခံခဲ့ရသူ အားလံုး ဒီပိုက္ဆံေတြကို က်မနဲ႕အတူ ေကာက္ခံခဲ့ၾကတာပါ။ သူတုိ႕ ဘယ္သူေတြေပးတယ္ ဆိုတာကို လံုး၀မေဖာ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ က်မတုိ႕ ဧရာ၀တီတုိင္းက ၂၆ ၿမိဳ႕နယ္ ရွိေနေတာ့ ၂၆ ၿမိဳ႕နယ္လံုးကို လိုက္လံ ျဖန္႕ေ၀ေပးခဲ့သူေတြကို လံုး၀မေဖာ္ခဲ့ပါဘူး။

ေရွ႕က က်မ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ကို ဖတ္ျပသြားသူကို ေက်းဇူးအရမ္း တင္ေနမိပါတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ လူတုိင္းသိႏိုင္မယ့္ အရာေတြကိုုသာ ေျဖေပးခဲ့ၿပီး တကယ့္ကို က်မတုိ႕ အခ်င္းခ်င္းသာ သိႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားေပးခဲ့တာ အေသအခ်ာမို႕ က်မကလည္း သူတို႕န႕ဲ တေလတည္း ျဖစ္ေအာင္ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာေစာင္ကို နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသားငယ္ေလး တေယာက္စီက မိသြားၿပီး အစျပန္ေဖာ္ ဖမ္းမိတာ တသီႀကီး ျဖစ္ေပမယ့္ က်မတုိ႕အမႈတြဲက က်မအပါအ၀င္မွ ေလးေယာက္ပဲ ေထာင္က်ခံခဲ့ရတဲ့အထိ ကုိယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္ထဲက ေလးစားမိေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ စစ္ေၾကာေရးဟာ က်မအတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်မက စိတ္ထဲမွာ ပို္င္းျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။ ေထာင္က်မွာပဲ ဆိုတာ ပိုင္းျဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ လြတ္ခ်င္လြတ္မွာ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့သလို အဲလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္လာဖုိ႕ ၀န္ခံတာေတြ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တာေတြ မလိုေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီအခါမွာ အေျဖေတြဟာ ျပတ္သားရဲရင့္ေနမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာေနပါတယ္။

သူတုိ႕ က်မကို အမႈတြဲ စစ္ခ်က္ေတြ ဖတ္ျပတုန္းက နင့္လူေတြက နင့္ကို ဒီလုိ ထုိးခ်ထားတယ္ ။ ဒီဟာေတြ ေဖာ္ထားတယ္။ နင္လဲ ေဖာ္ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ဖတ္ျပတာ ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ က်မဆီမွာပဲ လမ္းဆံုးမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေရွ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက က်မ ရလိုက္ႏုိင္ခဲ့တာ အျမတ္ပါပဲ။ သူတို႕ေတြဟာ ဒီအမႈတြဲကို နာမည္ခံၿပီး ေထာင္ခ်ကို ခ်ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ပိုေသခ်ာ တဲ့ အခ်က္ေတြကိုလည္း ေမးခြန္းေတြထဲက သိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီဗိုလ္မႈး ဆိုတဲ့ လူက က်မတို႕ မဲဆြယ္ခရီးစဥ္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေမးပါေသးတယ္။ နင့္နာမည္ကို တ၀တ မွ စာရင္းတင္ထားတာ အၿမဲေတြ႕ေနရတယ္။ နင့္လို လူက ဘာေတြ ေဟာေျပာစည္းရံုးခဲ့သလဲ တဲ့။ က်မတို႕ မဲဆြယ္ ခရီးစဥ္ေတြကို တလႀကိဳတင္ စီစဥ္ စာရင္းတင္ရၿပီး လူအတိအက် ေနရာ အခ်ိန္မလြဲေအာင္ သြားရပါတယ္။ တ၀တ လို႕ေခၚတဲ့ တိုင္းၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အဖြဲ႕ ဆီကို ႀကိဳတင္ထားတဲ့ စာရင္းထဲ မပါရင္ လိုက္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ လုိက္ပါခဲ့ရင္လဲ အဖမ္းခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မတုိ႕ ႀကိဳတင္ထားတဲ့ ခရီးစဥ္အတိုင္း တစည (တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီ) က အကုန္လိုက္ပါတယ္။ က်မတို႕ ၀င္မယ့္ ရြာတုိင္းကို သူတုိ႕ အရင္ႀကိဳ၀င္ပါတယ္။ က်မတို႕က လမ္းေလွ်ာက္ ေလွစီးေနတဲ့ ေနရာေတြကို သူတုိ႕က စက္ေလွ သေဘၤာေတြနဲ႕ အရင္ ႀကိဳေရာက္ေနၾကၿပီး ရြာေတြမွာ အလႈေတြလုပ္ မ႑ပ္ေတြထိုး စာရြက္ေတြ ကပ္လုပ္ေနက်ပါ။ ရြာသားေတြကို ျခိမ္းေျခာက္ စည္းရံုးၿမဲပါ။ ဒီခရီးစဥ္ အားလံုး ေပါက္ၾကားမႈဟာ တ၀တ အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ စစ္တပ္က တစညကို ေနာက္ကပံ့ပိုးတယ္ ဆိုတာ သိသာ ထင္ရွားမႈေတြပါပဲ။

က်မ ေဟာေျပာစည္းရံုးစရာ မလုိပါဘူး။ က်မႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရမႈ အျဖစ္မွန္ေတြကို သာ ေျပာျပခဲ့တာပါဦးေလး လို႕ က်မက ျပန္ေျပာေတာ့ သူ႕ကို ဗိုလ္မႈးလို႕ မေခၚလုိ႕ ဆိုၿပီး က်မကို ဟိန္းေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ က်မကလည္း က်မ မျမင္ရပဲ မေခၚႏုိင္ပါဘူး လို႕ ခပ္မာမာ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ အေဖထက္ငယ္မွာ မို႕ ဦးေလးလို႕ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ ေခၚတာျဖစ္လို႕ က်မအျပစ္မရွိဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္ ဆိုေတာ့ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႕ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ရဲ႕ စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚ မရႈစိမ့္တာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳလူဦးေရ ၄၀ ထက္ေက်ာ္လို႕ ဆိုၿပီး က်မတို႕ အဖြဲ႕ မဟုတ္တဲ့ ေနာက္တဖြဲ႕ကို ဖမ္းဆီး လိုက္ျခင္းျဖင့္ သူတုိ႕ရဲ႕ ယုတ္မာမႈကို ျပသၿပီး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီလူကပဲ ဒါဆို ဒီတပ္ထဲက မဲဆႏၵနယ္မွာေရာ နင္တုိ႕ အဖြဲ႕ မဲဘယ္ေလာက္ရတယ္ ဆိုတာ သိသလား လို႕ ေမးလာပါတယ္။ သူ႕ေလသံကုိ ခနဲ႕ တဲ့တဲ့ ေမးတယ္ ဆိုတာ က်မ ခံစား သိေနပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ က်မသိပါတယ္ ။ဒီစစ္တပ္ မဲဆႏၵနယ္မွာ က်မတို႕ ခေမာက္အဖြဲ႕က မဲေပါင္း ၄၄၀ ရရွိခဲ့ပါတယ္ ဆိုေတာ့ အဲဒါ ဘယ္သူေတြ ထည့္တယ္ ထင္လဲတဲ့။ က်မကလည္း မဆိုင္းမတြပါပဲ ။ ဟုတ္ကဲ့ .. ေဆးတပ္လုိ ပညာရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ထည့္တာျဖစ္မွာ ပါလို႕ ေျဖလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားပါတယ္။

နင့္ကို ငါတုိ႕ မရိုက္မပုတ္ပဲ ေမးေနတာကို နင္သိတယ္ေနာ္တဲ့။ အဲဒါကို စစ္ေၾကာေရးမွာ ဘယ္လုိရိုက္တယ္ ဆိုၿပီး အပိုေတြ ေျပာေနတာကို နင္ဘာေျပာမလဲတဲ့။ က်မကို မရိုက္တာ မွန္ေပမယ့္ လူမႈ၀န္းက်င္သစ္ အဖြဲ႕၀င္ေတြ ရံုးထြက္ေတာ့ ဖူးေယာင္ေနတာကို လူတုိင္း ျမင္ပါတယ္။ ဒါဟာ လုပ္ႀကံေျပာဆုိလို႕ မရတဲ့ အရာပါလုိ႕ က်မေျဖေတာ့ အဲဒီလူက ရယ္တယ္။ ဒါနဲ႕ နင္က စစ္ေၾကာေရးမွာ ေျဖေနတာ ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ တဲ့။ က်မကို ရန္စေနတာ။ ေဒါသထြက္ေအာင္ ဆြေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိပါတယ္။ သူတုိ႕ဟာ စစ္ေၾကာေရးမွာ သူတုိ႕ကို ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္မယ္ ငိုျပမယ္လို႕ ထင္ေနပံုပါပဲ။ က်မငိုေနေတာ့ေရာ လြတ္သြားမွာ မို႕လို႕လား။ ဒါကို က်မ ေသခ်ာသိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မ ငိုစရာ မလုိပါဘူး။ ဒီလိုဖမ္းမယ္ စစ္မယ္ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပါ။ က်မ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားႀကီးလဲ ဒီလမ္းကို ျဖတ္သြားၾကတာပါပဲ. လို႕ … က်မ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

နင္ထပ္စဥ္းစားထားပါ။ နင့္မွာ ေျဖစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ ဆိုတာ ငါတုိ႕သိတယ္ ..တဲ့ ။ နင္က ကေလးဗိုလ္ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္လားတဲ့။ ဟုတ္ရင္လဲ ဟုတ္မွာပါ လုိ႕ ျပန္ေျပာေတာ့ တခြန္းမခံ ျပန္ေျပာတာ နင့္အက်င့္လား။ ဒီေန႕ ခဏရပ္မယ္ ။ မနက္ျဖန္ ဆက္စစ္မယ္။ ငါတုိ႕ ေမးခြန္းေတြကို ေသခ်ာ ေျဖႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတဲ့။ နင့္ေနာက္က လူေတြကို ေဖာ္ေပးႏုိင္မွ နင္ဒီက ထြက္ရမယ္ဆိုတာ သိထားပါတဲ့ စစ္သားရင့္မႀကီးက က်မလို ပိစိေကြး ေက်ာင္းသူ တေယာက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဟိန္းေဟာက္လို႕။

အဲဒီေန႕က စစ္ေၾကာေရးဟာ ေအးေအး ေဆးေဆး ၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ညေန ေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနမွ ၿပီးသြားတာမုိ႕ ထမင္းေကၽြးမယ့္ အမေတြက က်မ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူတို႕က အၾကာႀကီးပဲေနာ္လို႕ က်မကို ေျပာၿပီး ထမင္းစားတာကို ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ ခုဆို ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးကို အကုန္ဖြင့္ေပး ထားတတ္ပါၿပီ။ ထမင္း ပန္းကန္ထဲ ထည့္လာသမွ် ကုန္ေအာင္စားတဲ့ က်မကို ထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းကလည္း တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာေနတာကိုလဲ သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါဟာ ရဲေဘာ္ေတြက ထားတဲ ့လူသားခ်င္း စာနာစိတ္ ေစတနာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေန႕ညက က်မ ခိုးနားေထာင္ေနက် လွ်ာထိုးေပါက္ကေလးကေန နားေထာင္ေနေတာ့ က်မ ေျခေထာက္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနတာေတြကို ၾကားရပါတယ္။
ေျခေထာက္ကေလးက ေသးေသးေလးကြ.. တဲ့။
ေနာက္တခါ ေခၚစစ္မယ့္ေန႕ကို က်မ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

Thursday, January 17, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္(အပိုင္း သံုး)

အပိုင္း (၃)

အိပ္မယ္ ႀကံေနတုန္း တံခါးဖြင့္သံလိုလို ၾကားရျပန္ေရာ ။ ဆက္နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့လဲ ဘာမွ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အိပ္မက္လား ဘာလဲ ။ ထထိုင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အခန္းတံခါးကို ျမင္ရေအာင္ တံခါးဖက္ ေျခရင္းလုပ္အိပ္ေနတဲ့ က်မအတြက္ ေခါင္းရင္းက တံခါးကို လာဖြင့္သလို အသံၾကားေနရတာ။ ခ်က္ကို အျပင္က ဖြင့္ရတဲ့ တေပပတ္လည္ တံခါးေလးပဲ။ သံတိုင္ေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ့ ဘယ္သူက ဘာလုပ္ဖုိ႕ ဖြင့္သလဲ ။ စဥ္းစားမရဘူး။

ေၾကာက္လန္႕ေအာင္ ေျခာက္ခ်င္တာလဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။(အဲဒါ ေျခာက္တာလို႕ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသူေတြက ေျပာတယ္။ ေအာ္ သူတုိ႕ေျခာက္တာကလဲ အဲဒီတုန္းက ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္မိဘူး) အျပင္မွာ ေဘာလံုးကန္သလား ဒါမွမဟုတ္ ျခင္းခတ္သလား (၂ခု စလံုးလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္) လူမ်ားမ်ားနဲ႕ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ မနက္ ခပ္ေစာေစာပဲရွိဦးမယ္ထင္တယ္လို႕ ေတြးမိေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္ေနေပမယ့္၊ ဒီအေဆာက္အဦးမွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ရွိေနေပမယ့္ မေၾကာက္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မရမဲ့ အတူတူ သံဗုေဒၶရြတ္ေနတာပဲ ေအးတယ္။ နာရီကလည္း ဘယ္ႏွစ္နာရီဆိုတာ မမွတ္မိလိုက္ရင္ သိကို မသိေတာ့ဘူး။ တနာရီ ဆိုတာကလည္း ေစာင့္ေနသူ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာသကိုး။


တညလံုးမအိပ္ခဲ့ရေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီေန႕က မနက္စာ မစားရဘူး။ ကိုယ္က ေနလည္း မေကာင္းေတာ့ အိပ္ခ်ည္းေနလိုက္တာပဲ။ အရင္ေန႕လို ထလမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ခုန္ေနတာေတြလည္း မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အျပင္မွာ ထမင္းခ်က္ေနသံေတြ ၾကားရတယ္။ သူတုိ႕လဲ မနက္စာ ပဲဟင္းျဖစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ ခုၾကားရတဲ့ အသံေတြအရ ညေနစာ ခ်က္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ အမေလး ထမင္းစားခ်င္လုိက္တာ။
ညေနဖက္ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ညစာ ေကၽြးမယ္ထင္ပါတယ္ လို႕ စဥ္းစားေနတုနး္ တံခါးဖြင့္ၿပီး ထမင္း ပန္းကန္ေရာက္လာတယ္။ ပထမဆံုးေန႕က ေတြ႕တဲ့ အမေတြပဲ။ ညီမေလး ေနမေကာင္းလို႕ဆို .. ရဲေဘာ္ေတြက သူတုိ႕ စေကးထဲက ပိုထည့္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ ့ လို႕ပဲ ေျပာၿပီး ထမင္းပန္းကန္ဆြဲစားလိုက္ေတာ့တယ္။ ပဲဟင္း ပန္းကန္ကို အလယ္မွာ မထားပဲ ေဘးမွာ တင္ထားတယ္။ ဇြန္းနဲ႕ ထမင္းကို ေမႊလိုက္ေတာ့ အလယ္မွာ အမဲသား တတံုးကို စမ္းမိတယ္။ ထမင္းေတြနဲ႕ အုပ္ထားတဲ့ ဟင္းတံုးကို ဘာမွ မေျပာပဲ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ စားေနလိုက္တယ္။ တံခါးတ၀က္ဖြင့္ထားၿပီး အျပင္က ေစာင့္ေနတဲ့ အမေတြ မ်က္ႏွာက စိတ္မေကာင္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕။ က်မ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ နီေနတယ္တဲ့။ အဲဒီအမ ၂ ေယာက္က ေျပာသြားတယ္။ မနက္ျဖန္ အေစာင့္ အဖြဲ႕ လဲမွာတဲ့။ တပတ္တဖြဲ႕ လဲတာတဲ့။ သူတို႕ တိုးတိုး ေျပာျပေပးသြားတယ္။ ေအာ္ ဒါ့ေၾကာင့္ ထမင္း ျပင္ေပးသူက ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ ဟင္းတတံုး ထည့္ေပးသြားတာကိုး။

ပဥၥမည…

ဘာလိုလဲ ေမးလို႕ ေတာင္းလိုက္တဲ့ေစာင္လဲ လာမေပးေသးဘူး။ ဒီဇင္ဘာ ျဖစ္သြားေလ ပိုေအးေလ ထင္ပါရဲ႕။ ခ်မ္းတာ အိပ္လို႕မရဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ထခုန္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္နည္းနည္းတိုတာကေန မ်ားမ်ားတိုတာထိ တက္လာၿပီ။ တံခါးကို ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္ခ်င္လာသလုိပဲ။ ေနဦး ခုကတည္းက ကန္ရင္ မခံႏိုင္သူ ထင္ေနဦးမယ္။ မကန္ေသးဘူး။ ႀကိဳးမပါေပမဲ့ ႀကိဳးခုန္သလို ခုန္ေနလိုက္တယ္။ ခ်မ္းတာ သက္သာေအာင္ေပါ့။ ေအးတာကေတာ့ အခန္းထဲ ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေအးေနတယ္။ အခ်မ္းလဲ မသက္သာပါလား။ ခုန္လိုက္ေတာ့ ေမာလာတယ္။ စိတ္တုိေလ ျမန္ျမန္ခုန္မိေလ။ ဟိုက္… ဖိနပ္တဖက္ ျပတ္သြားၿပီ။ ပါလာတဲ့ စိန္ဒါးေမာက္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ ပါးပါးေလးက ဒီေလာက္ ခုန္တာေလးေတာင္ မခံပါလား။ ကဲ .. ဖိနပ္မရွိလဲ ေျခဗလာနဲ႕ေပါ့။ ဘာခက္လုိ႕လဲ ။ ဘယ္မွလဲ သြားရတာမွ မဟုတ္တာ။

ေမာေမာနဲ႕ အိပ္လိုက္တာ ႏိုးလာေတာ့ မနက္ဘယ္အခ်ိန္လဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ တံခါးဖြင့္ၿပီး မနက္စာ လာေကၽြးမယ့္သူကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနလိုက္ေတာ့မယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ထမင္းက ခပ္ေစာေစာ ေရာက္လာတယ္။ အဖြဲ႕အသစ္ေျပာင္းေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ေစာေစာစားတတ္တဲ့လူ မ်ားလို႕ထင္တယ္။ ဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းပဲ။ ထူးျခားတာက ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြ ေနာက္က စစ္သားေလးေတြ ၀င္လာၾကည့္တာပဲ။ သူတုိ႕ ၀င္လာတာကို ထမင္းစားေနရင္ ျမင္ရတယ္ ။ ဒီေန႕ တံခါးကို က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ေပးထားတယ္။
ေရဗူးကိုေရျဖည့္ခုိင္းေတာ့ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ လာပို႕တယ္။ သူတုိ႕ အက်ီ ၤက လက္ေမာင္း တံဆိပ္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေဆးတပ္ တံဆိပ္နဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕က နည္းနည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေနသကိုး လို႕ေတြးမိတယ္။ ဒါမဲ့ ဖ်ားေနသူကို ေဆးလဲ လာမေပးဘူး။ ေစာင္လဲ လာမေပးဘူး။ စကားေျပာမယ့္လုူမရွိ။ ေအာ္ … အေမွာင္ခန္းထဲမွာ ဒီတိုင္း ဘယ္ႏွစ္ရက္ ထားမယ္မသိ။
ေျခာက္ရက္ေျမာက္….
ခုႏွစ္ရက္…
ရွစ္ရက္…
အဖ်ားက မက်ဘူးထင္တယ္။ ေခါင္းေတာင္ မေထာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမက မေန႕ညေနစာ အမ်ားႀကီး ျပန္ပါသြားတာ သတင္းပို႕ေပးထားတယ္တဲ့။


ေန႕လည္ဖက္ တံခါးေခါက္ဖြင့္သံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈက လူကို နာလန္မထူေအာင္ လုပ္ထားတာပဲ။ ထကို မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခ်မ္းတာလဲ အရမ္းပဲ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေနတုန္းက မခ်မ္းသလိုနဲ႕ ခုေတာ့လဲ အရိုးထဲ စိမ့္ေအာင္ ေအးသကိုး။ ေအးေတာ့ ညဖက္ အိပ္လို႕ မရ။ ထထ ခုန္ေနေတာ့ လူက ေနေကာင္းဖို႕ အားမရွိသလို ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီတိုက္ခန္းေတြက ေန႕လည္ဖက္လဲ အေအးကမေလ်ာ့။ လူသစ္ေရာက္လို႕လားလို႕ အသံကို နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ကုိယ့္အခန္းတံခါးေသာ့ဖြင့္သံ ထပ္ၾကားတယ္။ လာေခၚတာလား။ ထထိုင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနတုန္း အခန္းအျပင္က တစံုတခု ပစ္သြင္းလုိက္တာ ျမင္လုိက္ၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္သြားတယ္။ ဘုတ္ကနဲ႕ က်လာတဲ့ အရာက သကၠလပ္ေစာင္လိုပဲ ခပ္ေလးေလးနဲ႕ ေစာင္ ၂ ထည္ျဖစ္ေနတယ္။ အမေလး … ၀မ္းသာအားရ ခပ္က်ဲက်ဲခင္းထားတဲ့ ကြက္ပ်စ္ေပၚကို တထည္ေခါက္ခင္းလိုက္ၿပီး ေနာက္တထည္ကို အျမန္ၿခံဳလို႕ အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အိုး .. ေစာင္တထည္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်မသိပါၿပီ အသင္…ေလာက…..။

အဲဒီေန႕က ေန႕လည္ဖက္ ခါတုိင္းေန႕ေတြလို နာရီသံကို ေစာင့္ေရတဲ့အလုပ္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အိပ္လိုက္ရေတာ့ ခါတိုင္းလို ထမင္းဆာလို႕ ေစာင့္ေနရတာမ်ိဳးလဲ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ညေနထမင္း လာေကၽြးခ်ိန္မွ ထျဖစ္ေတာ့တယ္။ လူကလည္း လန္းဆန္းသြား သလိုပဲ။ ဒီေစာင္ေတြဟာ အမိန္႕အရ ေရာက္လာသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ကင္းေစာင့္ ရဲေဘာ္ေတြက ေပးထားတာလား က်မ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေစာင္ေတြက အသစ္မဟုတ္သလို လူၿခံဳထားလက္စ ေစာင္ေတြ ဆိုတာေတာ့ က်မသိေနတယ္။

အဲဒီညေန ထမင္းကို ဘဲဥ ကုလားဟင္းနဲ႕ ေကၽြးတာေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို အိပ္ေရး၀၀ အိပ္လိုက္ရလို႕ လန္းဆန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘဲဥကုလားဟင္းနဲ႕ ထမင္းစား ေကာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာကို အမွတ္တရ အရွိခဲ့ဆံုးမို႕ပါပဲ။ ထမင္းလာပို႕တဲ့ အမေတြက ၂ တြဲပဲ အလဲအလွယ္ လုပ္ ပို႕ေတာ့ က်မနဲ႕ ေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ။ သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္း က်မအခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနတုန္း ေျပာတဲ့ စကားအရ အခုသူတုိ႕ လူႀကီးေတြ မအားဘူး ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕ ေရာက္ေနေၾကာင္းေတြ သိရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မကို တရက္ပဲေခၚစစ္ၿပီး ေနာက္ရက္ ေခၚမစစ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာကိုး ။

သူတုိ႕ က်မကိုေတာ့ သိပ္စကား မေျပာရဲၾကဘူး။ က်မလဲ သူတို႕ေျပာစကားေတြ ခုိးနားေထာင္တဲ့ အက်င့္ ရလာတယ္။ အင္မတန္နားေလးတတ္တဲ့ က်မလဲ ခုဆို လွ်ာထိုးေပါက္ကေလးကေန အျပင္က ရဲေဘာ္ေတြ စကားကိုေတာင္ ခုိးနားေထာင္တတ္ေနၿပီ။ သူတို႕စကားသံၾကားေနရမွာ လူေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိကို က်မရႏိုင္တယ္။ စကားမေျပာရပဲ အေမွာင္ခန္းထဲမွာခ်ည္းေနရတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနခ်ိန္ရဲ႕ေနာက္မွာ ခံစားလာရတယ္။ တေယာက္တည္း ဘုရားစာ ဆိုတာေတာင္မွ အသက္မ၀င္ဘူး။ တရားမွတ္ဖို႕ကိုလည္း စိတ္ကတည္လို႕မရဘူး။ ကိုယ္တိုင္က သမာဓိအား နည္းတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ေရမခ်ိဳးရတာ ။ ေခါင္းမေလွ်ာ္ရတာ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ေရနဲ႔ ပဲ ပလုပ္က်င္းေနရၿပီး သြားမတုိက္ပ ဲေနရတာ၊ မ်က္ႏွာကို ေရနည္းနည္းနဲ႕ ဆြတ္ရံုပဲ ဆြတ္ေနရတဲ့ အခါ။ အက်ီ ၤတထည္ ထမိန္တထည္ထဲနဲ႕ ေခၽြးထြက္လိုက္ ျပန္ေျခာက္လိုက္ ဒီလိုပဲ ေနရတဲ့အခါ ဘယ္လိုပဲ ေတာင့္ခံလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးေနေပမယ့္ ေဒါသထြက္ ေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။ သူတုိ႕ ဒီလို လုပ္ေနတာေတြဟာ ဆဲတာထက္ ပိုဆိုးတယ္ ဆိုတာ သူတို႕သိမွာပါ။ ဒါဟာ သက္သက္မဲ့ ခံစားေစတယ္ ဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္႕ထား။ တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္။ တခုခုကို စဥ္းစား အေသးစိတ္ေတြး… ။ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကို ျပန္ထိန္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတာေလာက္ ခက္တာ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက ဇာတ္လမ္းေတြ ျပန္စဥ္းစား ။ တခ်ိဳ႕ကို စိတ္ကူးနဲ႕ ကိုယ္ေရးခ်င္သလို ၀တၳဳေရး။အင္း … ေကာင္းေနတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ….
ကိုးရက္…
ဆယ္ရက္…
လူက အိပ္ေနရင္း အလုပ္မရွိေတာ့ နာရီသံကို လိုက္မွတ္ဖို႕ စကၠန္႕ မွန္ေအာင္ တစ္ႏွစ္သံုးေလးကို မွန္မွန္ေအာ္ရင္း နာရီ၀က္ကို ၁၈၀၀ ထိေရာက္ေအာင္ ေခၚၾကည့္တယ္။ က်မ ၁၈၀၀ မွာ နာရီ၀က္ သံေခ်ာင္းေခါက္ခ်ိန္ တခါမွ မတိုက္ခဲ့ဘူး။ ဟားဟား အၿမဲ စိတ္ျမန္တဲ့ က်မက ေစာေနတတ္တယ္။

ဒီတိုင္းအိပ္ေနရင္ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံကို ျပန္ၾကားေနရတဲ့ထိ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္။ နားက်ပ္နဲ႕ နားမေထာင္ပဲနဲ႕ ၾကားေနရတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ တဒိတ္ဒိတ္ ႏွလံုးခုန္သံဟာ ဒီေလာက္ က်ယ္ေလာင္လိမ့္မယ္လို႕ အစတုန္းက နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေတြ စိတ္ေဖာက္ျပန္ သြားတတ္တယ္ ဆိုတာကို လက္ခံရမယ္။ သူတို႕က နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာျဖစ္္မယ္။ ေန႕လည္ဖက္ေတြ မအိပ္ခ်င္ဘူး။ ေန႕လည္ဖက္ အိပ္မိလို႕ ညဖက္ မအိပ္ႏိုင္ရင္ တိတ္ဆိတ္ဒဏ္ကို ပိုခံရမွာ စိုးလို႕။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စိတ္ကို ေနတတ္ေအာင္ ေနရမယ္ ဆိုတာကို ပိုလို႕နားလည္ လာတယ္။ ခ်ဳပ္တည္းထားရင္ ပိုဆိုးမယ္။ အရမ္းလြတ္သြားရင္လဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ လူက စကားေျပာခ်င္စိတ္နဲ႕ အသံေတြ ၾကားခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနမိတယ္။

တေန႕ေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ…။ ေနာက္ဖက္က တေပပတ္လည္ တံခါးကို လာဖြင့္တယ္။ အလင္းေရာင္ ၀င္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ လူတေယာက္ေခါင္း ေပၚလာၿပီး ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ တဲ့။

ပ်င္းလို ႕သီခ်င္းဆိုတာေလ ဆိုေတာ့ ေအာ္ .. ဆိုၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားပံုပဲ။ ဒီအခြင့္အေရးကို စကားေျပာခ်င္ေနတဲ့ က်မက လက္လြတ္မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ ဒီထဲမွာ က်မ တေယာက္တည္းလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟိုဘက္ တုိက္ထဲမွာလည္း တေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူက ခင္ဗ်ားကို သိတယ္တဲ့။ ဟိုက္….. ဘ ယ္သူလဲ ။ ေယာက္်ားလား မိန္းမလား .. နာမည္ဘယ္သူလဲ.. တကယ့္ကို အငမ္းမရ က်မေမးမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဒီလို တိုက္တတိုက္ရွိေနေသးတာ မသိခဲ့ဘူး။ ခုသူေျပာလို႕ က်မသိလုိက္ရတယ္။
(ဆက္ရန္...)

Monday, January 14, 2008

သူတို႕ေတြလို....




အထက္ပါ ဓါတ္ပံု ၂ ပံုကို သတိျပဳမိသူ ျမင္ဖူးသူေတြ ရွိမွာပါ။ က်မကေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနမိသလုိ သူတို႕ သတင္းကိုလည္း နားစြင့္ေနမိဆဲပါ။
ဦးပဇင္းငယ္ေလး ကိုေတာ့ ဘီဘီစီၾကည့္ေနရင္း ပထမဆံုးေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ သတၱိေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာသလို ဒဏ္ရာရသူကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစားစိတ္ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေပၚမိပါတယ္။

အမည္မသိ သူ အထက္ပါအညတရ သူရဲေကာင္းေတြလိုမ်ိဳး က်မတုိ႕ ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာကို က်မတို႕ အသိအမွတ္ျပဳရပါဦးမယ္။

ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြက ထုတ္လႊင့္တဲ့ ရုပ္သံေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ျပည္တြင္းက ေမတၱာပို႕ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ၾကည္ညိဳမိသလို မိုးထဲေရထဲ၊ ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတာကို ျမင္တိုင္း မ်က္ရည္က်တဲ့အထိ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
က်မတုိ႕ တိုင္းျပည္မွာ က်မတို႕ တရိုတေသ တေလးတစား တန္ဖိုးထား ရတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ အလံုးအရင္း ေထာင္ခ်ီလမ္းေလွ်ာက္တာကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးလုိက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊတိဂံု ေတာင္ဖက္မုဒ္မွာ ဘုန္းႀကီးေတြ အရိုက္ခံရလို႕ ေဒါသတႀကီး တုန္႕ျပန္လိုက္တဲ့ ဆိုင္ကယ္မီးရႈိ႕တဲ့အမႈ ျပဳလုပ္လိုက္တာကို က်မက လံုး၀မရႈတ္ခ်တဲ့ ဘက္က ျဖစ္ေနျပန္ပါေသးတယ္။ ဒီေလာက္ျပန္လုပ္တာေတာင္ နည္းေသးတယ္လို႕ က်မက ေတြးမိလို႕ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပတဲ့ ေနရာမွာ သူတုိ႕ လုပ္သမွ် ငံု႕ခံရမယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵျပျခင္းမ်ိဳးရွိႏိုင္သလို မတရားတဲ့ အမိန္႕အာဏာေတြကို ျပည္သူလူထုက စည္းလံုးစြာ အာခံ ဆႏၵျပတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးလည္း လိုအပ္တယ္လို႕ က်မက ျမင္မိေတြးမိပါတယ္။ အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပတဲ့နည္းကို မဟၱမဂႏၶီ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားခဲ့စဥ္က အစိုးရခ်မွတ္တဲ့ ဆားခ်က္တဲ့ ဥပေဒကို ဆန္႕က်င္ဖုိ႕ အႏိၵယအမ်ိဳးသား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေတြမွာ ဆန္႕က်င္ ဆားခ်က္ျပခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိၾကမွာပါ။

က်မတို႕ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြအေနနဲ႕လည္း အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းကို ဆႏၵျပရမွာ ဒီမတရား အာဏာ ရယူထားတဲ့ စစ္အစိုးရက ထုတ္ျပန္တဲ့ မတရားတဲ့ အမိန္႕ ဟူသမွ် အာဏာဟူသမွ်ကို ဆန္႕က်င္ျပရပါမယ္။ အဲလို ဆန္႕က်င္ျပရာမွာ တတိုင္းျပည္လံုး တႏို္င္ငံလံုး စည္းလံုးစြာ ဆန္႕က်င္ျပရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ ငါတတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ ဆိုၿပီး ၿငိမ္ခံေနရင္းကေန တျဖည္းျဖည္း ျပားျပား၀ပ္သြားေအာင္ ဖိႏွိပ္ခံေနရေတာ့မွာ မို႕ အေသးဆံုးက စၿပီး ဆန္႕က်င္ျပနိုင္ဖို႕ လိုပါတယ္။ မုဆိုး ျဖန္႕အုပ္လိုက္တဲ့ ပိုက္ကြန္ထဲက လြတ္ေအာင္ရုန္းႏိုင္ဖုိ႕ တႏိုင္ငံလံုး တတုိင္းျပည္လံုး အခ်ိန္ကိုက္ အားကုန္ ရုန္းထြက္ဖုိ႕ကေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။

သာသနာကိုပါ ေစာ္ကားဖိႏွိပ္တဲ့ စစ္အစိုးရသာ ဆက္လက္တည္ရွိခြင့္ျပဳခဲ့ရင္ က်မတို႕ မ်ိဳးဆက္သက္ေတြအားလံုး ဘာသာသာသနာ အစစ္နဲ႕ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပဲ စစ္အုပ္စုကေပးတဲ့ သကၤန္းကိုသာ ပတ္ထားတဲ့ သံဃာၤတုေတြကို ရွိခိုးေနရပါေတာ့မယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်မတို႕ ကေလးေတြ ဗုဒၶဘာသာ ထံုးထမ္း စဥ္လာအတိုင္း ကိုရင္ ၀တ္မယ္ ။ ပဥၥင္း ခံမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ ခြင့္ျပဳခ်က္က်မွ ျပဳခြင့္ရေတာ့မယ့္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့မယ္။
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ ဘာသာေရးနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ၿမဲမို႕ က်မတို႕ တုိင္းျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ ရပါေတာ့မယ္။

ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ဓါတ္ ရွိဖို႕ကလည္း အလြန္လိုအပ္လွပါတယ္။ ကိုယ့္တုိင္းသူျပည္သားအခ်င္းခ်င္း သူ႕မယံုရ ၊ ကိုယ့္မယံုရ ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကလည္း ကင္းလြတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရပါဦးမယ္။ ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး မသိသလို ေန ေနလိုက္ရင္ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္လာတဲ့ တေန႕ကို ရင္ဆိုင္ရမွာ မလြဲမေသြျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သတိျပဳမိၾက ေစခ်င္ပါေသးတယ္။

ဒဏ္ရာရသူကို ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ပထမေန႕ ဘီဘီစီရုပ္သံသတင္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရကတည္းက မွတ္မိေနခဲ့ၿပီး ၂၇ ရက္ေန႕ ဆူးေလအနီးက ပစ္ခတ္မႈမွာ သူ႕ေဘးက ေကာင္ေလးတေယာက္ ဒဏ္ရာရရွိ ျပင္းထန္တာကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ ခံစားသြားတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာ နဲ႕ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ဒဏ္ရာရသြားၿပီေဟ့ လို႕ ေျပာေျပာဆိုဆို ဆြဲယူေပြ႕ခ်ီ ေျပးထြက္သြားတဲ့ သူ႕လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္လြတ္ရုန္းမသြားျခင္းကို ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္ေတြ႕ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ အျခားလူေတြနဲ႕အတူ သက္စြန္႕ဆံဖ်ား ေျပးလႊားေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္နဲ႕ မသိေပမယ့္ ကိုယ့္လုိပဲ ယံုၾကည္ခ်က္တူ ဦးတည္ခ်က္တူ တဦးကို ခုလို ကူညီကယ္တင္ တာမ်ိဳး လူတုိင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်မတို႕ စစ္အာဏာရွင္ လူရမ္းကား တစုလက္ထဲမွာ ထပ္ၾကာၾကာေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕လဲ အားတက္မိလိုက္ ပါေတာ့တယ္။
ခုလို အညတရ သူရဲေကာင္းေတြ က်မတုိ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသးတယ္။

ဦးပဇင္းငယ္ေလး ေပးခဲ့တဲ့ သတၱိခြန္အားနဲ႕ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေပးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓါတ္ ခြန္အား ေတြက က်မရင္ထဲမွာ ထာ၀ရ ကိန္းေအာင္းေနေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Saturday, January 12, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္

အပိုင္း(၂)

ကားက ေကြ႕လိုက္ေကာက္လိုက္လမ္းကို ေမာင္းေနရင္း ရပ္သြားတယ္ ။ က်မ ဆက္ထိုင္ေနတာပဲ။ သူတို႕ ဆင္းခိုင္းမွ ဆင္းမယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မိန္းမအသံေတြ ၾကားရတယ္။ ေနာက္ ညီမ လာ ဆင္းမယ္ဆိုၿပီး က်မလက္ကို လာဆြဲဆင္းခုိင္းတယ္။ က်မရဲ႕ အ၀တ္ထုပ္ကို ယူေတာ့ တေယာက္က ေနက်မ ယူလာမယ္တဲ့။ ယူေပါ့။ ေအာက္ကုိေရာက္ေတာ့ အထုပ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို စာရင္းလုပ္တယ္။ အက်ီ ၤ ဘယ္ႏွစ္ထည္ ၊ လံုခ်ည္ ဘယ္ႏွစ္ထည္၊ သြားတိုက္တံ ၊ သြားတုိက္ေဆး အကုန္ကို စာရင္းလုပ္ၿပီး က်မကို ေရဘူးလက္ထဲ ထည့္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရ႕ွကို သြားခုိင္းတယ္ ။ ေလွခါးတထစ္ ရွိတယ္။ သံုးလွမ္းေလာက္ လွမ္းပါ။ ရပ္လိုက္ တဲ့ ။ ေျခေထာက္ကို ရပ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းစြပ္ကို လာခၽြတ္ေပးတယ္။

ေရွ႕က ျမင္ကြင္းကို မီးလံုးနီက်င္က်င္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္လုိက္ရတယ္။ အခန္း ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ေနတဲ့ တထပ္ အေဆာက္အဦးတခုရဲ႕ ထိပ္ဆံုးခန္းေရွ႕မွာ က်မ ရပ္ေနတာပဲ။ အဲဒီအခန္းထဲ ၀င္တဲ့။ ရပ္ေနတဲ့ ေနရာရဲ႕ ဘယ္ဘက္အခန္းထဲကို က်မ ၀င္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ မီးသီး နီက်င္က်င္တလံုး ထြန္းထားတဲ့ ၈ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ ရွိတဲ့ အခန္း တခန္းပါ။ စဥ့္မိလႅာအိုး တလံုး။ လက္ေလးလံုးေလာက္ အျမင့္ရွိၿပီး ပ်ဥ္ျပားေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲ ခင္းထားတဲ့ ၂ေပခြဲ ၆ ေပေလာက္ရွိတဲ့ ကြက္ပ်စ္တခု ရွိေနတယ္။ က်မပါလာတဲ့ ေရဗူးကို ကြပ္ပ်စ္ေဘးခ်ၿပီး အေပၚက ထပ္၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္နဲ႕ ဖုန္ခါပစ္လိုက္တယ္။ ႏို၀င္ဘာလဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေအးသား။ ပါလာတဲ့ ေစာင္လဲ မယူရဆိုေတာ့ အခ်မ္းေၾကာက္တဲ့ က်မနဲ႕ေတာ့ ေတြ႕ၿပီေပါ့။ အိပ္ဖို႕ပဲ ရွိတာမို႕ လွဲအိပ္ရင္း ဘာေတြ ႀကံဳႏိုင္မလဲ ။ ဘာေတြ ေမးမလဲ စဥ္းစားရင္း ေအာ္ စစ္ေၾကာေရးတုိက္ ဆိုတာ ဒါကိုးလို႕ ေတြးမိေနတယ္။ အခန္းအ၀င္၀ကို ျမင္ရေအာင္ အိပ္လိုက္ေတာ့ တံခါးရဲ႕ အလယ္မွာ လိုင္းတခုနဲ႕ ဟိုဘက္ဒီဘက္ တြန္းလို႕ရတဲ့ သစ္သားျပားေလး တခုကို ျမင္လုိက္ေတာ့ ထၿပီး တြန္းၾကည့္မိတယ္။ ေအာ္ အျပင္ကို တခုခု လွမ္းေျပာလို႕ ရေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ အေပါက္ကေလးျဖစ္မယ္။ တလက္မအက်ယ္န႕ဲ အရွည္က ေလးလက္မေလာက္ရွိတဲ့ အေပါက္ေလးက တံခါးအလယ္မွာ အခန္႕သား အံ၀ွက္ကေလးနဲ႕။ ေနာက္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ သံတုိင္တပ္ထားတဲ့ တံခါးတခု။ ဖြင့္လုိ႕ရမလားလုိ႕ သြားၾကည့္ေတာ့ အဖြင့္အပိတ္ကို အျပင္က လုပ္တဲ့ တံခါးျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ .. စစ္ေၾကာေရး တုိက္ခန္းဆိုတာ ဒီလိုပါလား လို႕ ေတြးရင္း ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ လွဲေနေပမယ့္ ရုတ္တရက္ အိပ္မရေသးဘူး။ အျပင္က ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားေတြ စကားေျပာေနသံကို ၾကားရတယ္။ ေနာက္ တံခါးမႀကီး ေသာ့ဖြင့္သ ံၾကားရၿပီး က်မတံခါး ေသာ့ ထပ္ဖြင့္သ ံၾကားရလုိ႕ ထထုိင္ေနလိုက္တယ္။

က်မနာမည္ေခၚၿပီး အျပင္ျပန္ထြက္ခိုင္းျပန္ေရာ။ လူခ်ည္းထြက္လာေတာ့ ေရဘူးပါယူခဲ့တဲ့။ ျပန္လွည့္၀င္ယူၿပီး အခန္း၀ေရာက္ေတာ့ အထဲကို ၀င္သြား ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္နဲ႕ ေဘးကိုလည္း မၾကည့္နဲ႕တဲ့ ။ သာမန္ အသံနဲ႕ ေျပာလဲ ရတာကို ဟိန္းလားေဟာက္လာနဲ႕။ ဆတ္ခနဲ ျပန္လွည့္ၾကည့္ပစ္လိုက္တယ္။ နင့္ကို လွည့္မၾကည့္နဲ႕ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလားတဲ့။ မၾကားဘူးလို႕ ျပန္ေအာ္ေပးလိုက္ရင္း ေရွ႕ကို သြားေတာ့ ညာဖက္ ၄ ခန္းေျမာက္ ေရွ႕အေရာက္ ရပ္ခိုင္းတယ္။ အထဲကို ၀င္တဲ့။ ဟင္… ဒီအခန္းမွာ မီးလံုးမထြန္းထားဘူး။ တံခါးမပိတ္ခင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္အခန္းလိုပဲ အထားအသိုက ရွိေနတယ္။ မိလႅာခြက္။ ကြက္ပ်စ္ ဒီအတိုင္း။ အထဲ လွမ္း၀င္တုန္းမွာပဲ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ေသာ့ခတ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္က အလင္းေရာင္မွ မရွိတဲ့ လံုး၀ေမွာင္မိုက္ေသာ အခန္းျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ ခဏရပ္ေနရင္း သူတုိ႕ထြက္သြားသံ။ အျပင္တံခါး ပိတ္သံကို နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူတုိ႕ ထြက္သြားမွ ခုနအခန္းတံခါးရဲ႕ အလယ္က လွ်ာထိုး တံခါးအေသးေလးကို ဆံပင္ညွပ္ကလစ္နဲ႕ တြန္းဖြင့္ၾကည့္ တယ္ ။ အဲဒါကို ဖြင့္ဖို႕ လက္ကိုင္ေလးကလည္း အျပင္ဖက္မွာပဲရွိမယ္ထင္တယ္ ။ နည္းနည္းအားစိုက္ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ပြင့္သြားတာပဲ ။ အလင္းေရာင္က အခန္းထဲ မေရာက္ေပမဲ့ အလယ္ စႀကၤန္လမ္း မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ မီးသီးေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းက တံခါးကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒါေလး ဖြင့္ထားၿပီး ကြက္ပ်စ္ေနရာ မွန္းလာ။ အကီ် ၤနဲ႕ ဖုန္ခါ အိပ္ဖို႕ လုပ္လိုက္တယ္။ စစ္ေၾကာေရးဆိုတာ ညဖက္ေတြ ထုတ္စစ္တတ္တယ္လို႕ ေျပာသံ ၾကားထားဘူးတယ္ေလ။ မစစ္ေဆးခင္ အိပ္ေရး ၀ေအာင္ အိပ္ထားမွ။

ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးပဲ အသံေတြကို ေသခ်ာ နားေထာင္ ေနမိတယ္။ အျခားအခန္းေတြက ဘာသံမွ မၾကားရပဲ အျပင္က နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံ။ ကင္းေစာင့္တဲ့ စစ္သားေတြ ကင္းလဲသံ ေတြ ၾကားေနရၿပီး တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

ညက အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္က အမ်ားဆံုးရွိလွ ၈ နာရီဆိုေတာ့ မနက္ ေစာေစာျပန္နုိးေနတယ္။ နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားေတာ့ နားေထာင္ၿပီး ေရမိတယ္။ အခ်က္အမ်ားႀကီးပဲ ။ ဘယ္ႏွစ္နာရီဆိုတာ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ဒီိလုိနဲ႕ ဟိုေတြးဒီေတြး ေနလာၿပီး ေနာက္တခါ နာရီေခါက္ေတာ့ ၄ ခ်က္ ။ ေအာ္ ဒါဆို ခုန အခ်က္အမ်ားႀကီးတီးတာ နာရီ၀က္ကို တီးတာျဖစ္မယ္လို႕ စဥ္းစားမိတယ္။ ျပန္အိပ္လို႕ကလည္း မရေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ေခါင္းထဲကို ၀င္လာတာက သံဗုေဒၶ အေခါက္တေထာင္ ရြတ္ရင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္က လြတ္တယ္တဲ့ ။ ဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲ မသိေပမဲ့ ေနာက္ ယံုၾကည္တယ္လဲ မဟုတ္ေပမဲ့ အားေနတာပဲေလ ဆိုၿပီး သံဗုေဒၶကို စရြတ္တယ္။ အေခါက္အေရအတြက္ မမွတ္ပဲ အားေနတာနဲ႕ ရြတ္ေနလိုက္တယ္။ ရြတ္ေနရင္းနဲ႕ စိတ္က ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ ဘယ္ဟာကိုေမးရင္ေတာ့ မသိဘူးေျပာလိုက္မယ္။ ဘယ္ဟာဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေျဖမယ္ အဲလိုအေတြးေတြ ၀င္လာျပန္ေရာ။ ေနာက္ သူတုိ႕ေမးခ်င္ရာေမး ငါလဲ ေျဖခ်င္ရာ ေျဖမယ္လို႕ ေတြးမိတဲ့အခါလည္း ရွိျပန္ေရာ။ မနက္ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ .. လို႕ ဆုလဲ ေတာင္းမိေသးတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕မွ စကားမေျပာပဲ ခုလိုေနဆိုေတာ့လဲ ပ်င္းလိုက္တာ။။ စကားေျပာခ်င္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ သံဗုေဒၶကို အသံထြက္ ရြတ္လိုက္တယ္။ ႏုိ႕မို႕ စိတ္ထဲက ရြတ္ေနရင္ ေတြးမိသြားတာမို႕ မေတြးမိေအာင္ အသံထြက္ ရြတ္ရတာ။ အဲလုိနဲ႕ မနက္ ၇ နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ။ ကင္းလဲသံေတြ။ သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ေနတာေတြ အားလံုးၾကားေနရၿပီး ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ က်မကို တံခါးလည္း လာမဖြင့္ေပးပါလား။ ဗိုက္ထဲက လည္း ဆာလာၿပီ။

မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွာ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္ တံခါးလာဖြင့္တယ္။ မိလႅာအိုးခ်ၿပီး အိမ္သာ တက္ဖုိ႕ အခ်ိန္တဲ့။ ဒါနဲ႕ မိလႅာအိုးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး အျပင္ထြက္ေတာ့ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္လင္းေနတာပဲ။ အခန္းထဲမွာေတာ့ ေမွာင္ေနတာမဲလို႕။ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းက က်မအခန္းနဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုး အစြန္ဆံုးအခန္းပဲ။ ေနာက္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္း ၅ ခန္းဆီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿပီးအလယ္မွာ ၄ ေပေလာက္ ရွိမဲ့ လမ္းတခုထားတဲ့ အေဆာက္အဦးပဲဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အျပင္ထြက္ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ သြားတုိက္တံ သြားတုိက္ေဆး ေတာင္းလိုက္တယ္။ သူတုိ႕ကို ဘာမွမေျပာထားဘူးတဲ့။ အမတို႕က ဘယ္ကလဲ ေမးေတာ့ ရဲေဘာ္ မိန္းမေတြတဲ့။ ေနာက္ေန႕ ေျပာေပးမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ သြားမတိုက္ပဲ ပလုပ္က်င္း မ်က္ႏွာသစ္ အိမ္သာတက္ အခ်ိန္ကုိ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အျပင္မွာ ျဖဳန္းပစ္လိုက္တယ္။

မနက္စာ ဘာမွလဲ မေကၽြးဘူး။ က်မေရဗူးကို ေရထပ္ျဖည့္ခိုင္းေတာ့ ျဖည့္ေပးတယ္။ က်မယူသြားတဲ့ ေရဗူးကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ။ ဂစ္ မီးျခစ္ပံုစံ၂ လီတာခြဲေလာက္ ၀င္ဆန္႕တဲ့ ေရဗူး ျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ေရဗူးကို ေရအျပည့္ျဖည့္ၿပီး အခန္းထဲ ျပန္၀င္ေနရျပန္တယ္။ ဗိုက္လဲ တၾကဳပ္ၾကဳပ္နဲ႕ ဆာလုိက္တာ။ တကယ့္ကို ဘာမွမေကၽြးဘူး ။ စိတ္ကတိုလာတယ္။ ဒါနဲ႕ လမ္းထေလွ်ာက္တယ္။ ေမွာင္နဲ႕ မညး္မည္းေပမဲ့ အေမွာင္ထဲမွာ ေနသားက်လာေတာ့ ၀ိုးတ၀ါး ျမင္ေနရတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႕ ရေနတယ္။ ဗိုက္ဆာေတာ့ နည္းနည္း ေဒါသ ထြက္ေနၿပီး ထခုန္ေနမိတယ္။ အထဲမွာ တေယာက္တည္း လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနၿပီးေတာ့ ေခၽြးထြက္ ေမာလာေတာ့ ျပန္လွဲေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္တယ္။ က်မကို ထမင္းေကၽြးဖုိ႕ ေမ့တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ မေကၽြးပဲ ပညာေပးတာထင္တယ္ လို႕ ေတြးမိရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။ ႏိုးလာေတာ့ ေန႕လည္ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ပဲ။ အ၀င္တံခါး အလယ္က လွ်ာထိုးေလးက အသံုး၀င္သား။ အဲဒီမွာ နားကပ္ေထာင္ရင္ အျပင္က အသံေတြကို ေသခ်ာပိုၾကားရတယ္။ေနာက္ အျပင္ အေရာင္ကို အဲဒီေနရာက နည္နည္း ၾကည့္လို႕ရတယ္။

ညေန ၄ နာရီေလာက္ တံခါးမႀကီးဖြင့္သံၾကာရေတာ့ အဲဒီ လွ်ာထုိးေပါက္ကေလးကို အျမန္ သြားပိတ္ ထားလိုက္ရတယ္။ မၾကာဘူး က်မအခန္း ေသာ့ ဖြင့္သံၾကားရၿပီး တခါးခဏအပြင့္မွာ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ တခု ေအာက္ခင္း သံမန္တလင္းေပၚမွာ ေလွ်ာတိုက္ေရာက္လာတယ္။ က်မ ဖမ္းယူၿပီး ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဇြန္းတေခ်ာင္းတပ္ထားၿပီး ဟင္းပံုေပးထားတဲ့ ထမင္းတပန္းကန္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါး ပိတ္လိုက္တယ္။ ဇြနး္ကို မွန္းကိုင္ၿပီး ထမင္းခပ္ ပါးစပ္ထဲသြင္းေတာ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲကို ၀င္ေအာင္ မသြင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းအျပင္ဖက္ကို သြားသြင္းမိလုိ႕ ပူၿပီးစပ္သြားတာပဲ။ အဲဒီ ပထမဆံုးထမင္းကို စာရတာက ခရမ္းသီးဟင္း စပ္စပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ထမင္းက မနပ္ဖူး ။ဒါမဲ့ ျပဲေနတယ္။ ဒါကိုပဲ အကုန္ ကုန္ေအာင္ စားလိုက္ပါတယ္။

ထမင္းပန္းကန္ျပန္ေပးဖို႕ တံခါးဆြဲဖြင့္လုိက္ေတာ့ အျပင္ဖက္မွာ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္ ထုိင္ေစာင့္ေနပါတယ္။ မေန႕က ၂ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်မက စပ္လို႕ ရႈးရႈးရွဲရွဲ လုပ္ေနေတာ့ စပ္လို႕လားလို႕ ခပ္တိုးတိုးေမးတယ္။ ဟုတ္တယ္အမလို႕ ေျပာေတာ့ ညီမေလးက ေက်ာင္းသူဆို။ ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ တဲ့။ တကယ့္ကို တိုးတိုးေလးေျပာဖို႕ က်မတံခါးနားကို ကပ္လာတယ္။ က်မ MSc တက္ေနတာပါ ဆိုေတာ့ ေအာ္ တဲ့။ သူတို႕ ဘာမွ ထပ္မေျပာပဲ ထမင္းပန္းကန္သိမ္းရင္း အိမ္သာ သြားဦးမလားေမးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုၿပီး မိလႅာအိုးပါ ခ်လုိက္တယ္။ သူတို႕ခြင့္ျပဳသမွ် အကုန္လုပ္ရမွာ က က်မတာ၀န္ပဲမဟုတ္လား။

(ဒုတိယည)
ဒီညလဲ ဘယ္အခ်ိန္ေခၚစစ္မလဲ ဆိုတာကို အိပ္ရင္းေစာင့္ေနေပမယ့္ လံုး၀လာမေခၚဘူး။ အမေလး ပ်င္းလို႕ ေသေတာ့မယ္ဟ။ ဒီလိုနဲ႕ မနက္မိုးလင္းတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႕ ဗိုက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဆာေနတယ္။ ဆာရင္ေရေသာက္ ။ ဘုရားစာရြတ္။ စိတ္က လံုး၀ ထိန္းမရေတာ့ရင္ အခန္းထဲ တေယာက္တည္း ထခုန္ေန ၊ ေမာရင္ ျပန္လွဲ ။ ဒါပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေန႕ မနက္စာ ငတ္ဦးမလားမသိ။

မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ တံခါးလာဖြင့္သံၾကားရတယ္။ ထထုိင္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ထမင္း ပန္းကန္ ေရာက္လာတယ္။ မေန႕က အမေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ထမင္းပန္ကန္အလယ္မွာ ပဲဟင္းခ်ိဳ ပန္းကန္ ထည့္ေပးထားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာဟင္းမွ ပါမလာဘူး။ အင္း ထမင္းလဲ ပူပူပဲ ဆာေနတာနဲ႕ ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူ စားလုိက္တယ္။ ဒီေန႕ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္တယ္လို႕ ေျပာေတာ့ က်မအခန္းတံခါးကို တ၀က္ေလာက္ ဖြင့္ေပးတယ္ ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းကို ခပ္မႈန္မႈန္ျမင္ရၿပီး စားလိုက္ရတယ္။ သူတို႕က်မ ပဲႀကိဳက္တာ မသိလို႕ ျဖစ္မယ္ လို႕ စိတ္ထဲ ေတြးမိေသးေတာ့တယ္။

က်မ စားၿပီးေတာ့ မေန႕ကလုိ အျပင္ မထြက္ခိုင္းျပန္ဘူး။ ေရဘူး ထပ္ျဖည့္ခိုင္းတာေတာ့ ျဖည့္ေပးသြားခဲ့တယ္။ မေန႕ကလို သူတို႕ စကားမေျပာရဲျပန္ဘူး။ က်မေျပာဖုိ႕ ႀကိဳးစားတာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႕ကို စကားမေျပာရ ေျပာထားပံုပဲ။

ေန႕လည္ လဲ ေက်ာခင္း။ ညလဲ ေက်ာခင္း။ မနက္လဲ ေက်ာခင္းေတာ့ က်မရဲ႕ ေျခဖေနာင့္ေတြေတာင္ နာလာတယ္။ ေအာက္မွ ဘာအခင္းမွလဲ မရွိ၊ ေစာင္လဲ မရွိ။ ေအးကလဲ ေအး ။ေရခ်ိဳး မ်က္ႏွာသစ္လဲ မခ်ေပးေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲ ေနရတာ။ ေခါင္းကိုက္သလို ပိုခ်မ္းလာသလိုနဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း ပူလာသလို… စိတ္ထဲက ထင္တာလဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဘုရားစာ ပိုရြတ္တယ္။ တကယ္ဆို အေခါက္ တေထာင္ေတာင္ ကေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ အားတုိင္းရြတ္တယ္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းကလဲ အားေနတာကိုး။

ညေနစာ စားဖုိ႕လာပို႕တဲ့ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္က အသစ္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ.. သူတို႕ကို စကားေျပာမလုိ႕ ျပင္ေတာ့ သူတို႕က က်မနားမွာ မေနဘူး။ တံခါးမႀကီးဖက္ကိုထြက္သြားတယ္။က်မ တေယာက္တည္း ထမင္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိလႅာခ်တယ္။ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း ဆက္ေနတဲ့ အခန္းထဲက ေရကန္က ေရနဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္ လက္ေဆး ေျခေဆး လုပ္ပစ္တယ္။ ဟီး.. မလုပ္ခုိင္းလဲ အျမန္ခိုးလုပ္လိုက္တယ္…။ က်မ အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ထမင္းပန္းကန္လာယူၿပီး တံခါးပိတ္ ျပန္ထြက္သြားတယ္။

တတိယည….
စတုထၳည… က်မ ဖ်ားေနၿပီထင္တယ္။ ေခါင္းအရမ္း ကိုက္လာသလို ခ်မ္းကလဲ အရမး္ခ်မ္းတာပဲ။ ႏို၀င္ဘာအေအးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား။ ဟီး ဟီးလို႕ပါးစပ္က ေအာ္ပစ္တယ္။ သက္သာသြားမလားလို႕ေပါ့။ ညဖက္ တံခါးဖြင့္သံၾကားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ညနက္ေနၿပီ။ အသစ္မ်ားေရာက္လာသလား နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ က်မအခန္းေသာ့ဖြင့္သံၾကားတယ္။ ေနာက္ တံခါးမဖြင့္ခင္ ဟိုဘက္လွည့္ေနဆိုတဲ့ အမိန္႕ေပးသံၾကားရတယ္။ က်မေခါင္းကို ေခါင္းစြပ္တခု လာစြပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ေခၚတဲ့ေနာက္ လုိက္လာရတာေပါ့။ က်မတို႕ အေဆာင္အထြက္တခုမွာပဲ ေလွခါးတထစ္ ဆင္းရတယ္။ က်န္တာ လမ္းေျဖာင့္ ေျမႀကီးလမ္း ဆိုတာ သိေနတယ္။ ေနာက္ ေလတအားတုိက္ေနတဲ့ ဟင္းလင္ျပင္တခုကို ျဖတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးေတြ လင္းထိန္ေနတဲ့ အခန္းတခုကို ၀င္ရတယ္။ မီးလင္းေနတယ္ဆိုတာကေတာ့ မ်က္ေစ့ေအာက္ကို ခုိးၾကည့္လုိက္တယ္ေလ။ အေမွာင္ထဲမွာ သူတို႕ ေခါင္းစြပ္က ႀကိဳးကို ခ်ည္တုန္းက လက္ညိႈးနဲ႕ ခံထားလုိက္တာကိုး ျမင္ရေတာ့မေပါ့။

က်မကို ထုိင္ခုိင္းေတာ့ ထုိင္ခံုကို မျမင္ရဘူး ထင္ၿပီး လက္ေမာင္းကို ဆြဲခ် ထုိင္ခိုင္းတယ္။ က်မအျမန္ထုိင္ခ်ၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဒီတုိင္းထုိင္လို႕မရဘူး ေျပာေတာ့ ဘယ္လုိထုိင္မလဲတဲ့။ အမွီနဲ႕ ထုိင္ခ်င္တယ္လို႕ ေျပာေတာ့ နံရံေဘးကို ကပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ ဘာေဆးေသာက္မလဲ တဲ့ ။ က်မ အဂၤလိပ္ေဆး မေသာက္ဖူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မကို တျခားေဆးေတြ ေပးေနရင္ ဒုကၡေလ။ ဒါဆုိ ေကာ္ဖီေသာက္ပါတဲ့။ အင္း လို႕ေျပာေတာ့ ခဏအၾကာ ေကာ္ဖီလာခ်ေပးတယ္။ ေခါင္း က မထူႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနလို႕ နံရံကို ေခါင္းနဲ႕ ေမွးထုိင္ထားလုိက္ တယ္။

က်မကိုစစ္မဲ့ လူရဲ႕ေျခေခ်ာင္းေတြက အရွည္ႀကီးပဲ ဆိုတာ ေခါင္းငံုရင္း ျမင္သမွ် ၾကည့္ေနတဲ့ က်မက ျမင္ ေနရတယ္။ အသားညိဳညိဳ ေျခဆံလက္ဆံရွည္ရွည္ဆိုေတာ့ အရပ္ရွည္သူ ပဲျဖစ္ရမယ္လို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ေနမိ ေသးတယ္။ က်မကို အမႈစစ္ေဆးမဲ့ သူက ဗိုလ္မႈးလား ဗိုလ္ႀကီးလားဆိုတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္္က မဆန္းစစ္တတ္ေသးဘူး။ သူကလဲ အက္စ္ဘီရံုးမွာ ေမးသလိုပဲ ဗကသ စာရင္းစာအုပ္ထုတ္ေမးျပန္ေရာ။နင္တုိ႕ ခုထုတ္တဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ အထိမ္းအမွတ္စာအုပ္ အတြက္ပိုက္ဆံက နင္ထုတ္ေပးတာ ဆိုတဲ့။ လူက နည္းနည္း တင္းသြားတယ္။ ဘယ္ေကာင္ ထုတ္ေျပာသလဲေပါ့။ မဟုတ္ပါဘူးရွင့္လို႕ နည္းနည္း စိတ္ထိန္းေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒါဆို ေနဦး နင့္လူေတြ ေျဖထားတာေတြ ဖတ္ျပမယ္တဲ့။ ဖတ္ေပါ့လို႕ စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္ရင္း ေကာ္ဖီပူပူကို ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီထည့္ထားတဲ့ မတ္ခြက္ထဲက ေကာ္ဖီက အရမ္းခ်ိဳေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ပဲ။ ႏို႕ဆီေတြ မ်ားမ်ားနဲ႕ ေဖ်ာ္ေပးထားတာ ျဖစ္မယ္။ ေကာ္ဖီဆန္းစစ္ျခင္း လုပ္ၿပီး စိတ္ကို ရွည္ရွည္ထားလိုက္တယ္။ သူဖတ္ျပေနတဲ့အထဲမွာ အေရွ႕ အုပ္စု ကေလးေတြက ဘာေတြ ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိလုိက္ရတာ အျမတ္ပဲ။ ကိုယ္လဲ သူတုိ႕ ခင္းထားတဲ့ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူတုိ႕ တကယ့္အေၾကာင္းအရာေတြ အားလံုးခ်န္ထားခဲ့ၿပီး လက္ေတြ႕ဖမ္းတဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္း ဗကသ က ထုတ္တဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ အမွတ္တရ စာေစာင္နဲ႕ ပတ္သတ္သူေတြ ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပဲ အဓိကထား ေျပာသြားတာကို သတိျပဳမိတယ္။ ေကာင္းလုိက္တာ ကိုယ္ဘာေျပာရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

လူလည္း နည္းနည္း စိတ္ေပါ့သြားတယ္။ သူတုိ႕ေမးတဲ့အထဲက သိတယ္ မသိဘူး ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး ပဲ ေျဖစရာ လိုေတာ့တယ္။ က်မနဲ႕ အမႈတြဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ၃ ေယာက္ရဲ႕ တေယာက္ခ်င္း ထြက္ခ်က္ေတြကို ဖတ္ျပေနတာက တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာေနတယ္။ အဲဒီဖတ္ျပသူက ဖတ္ျပၿပီးၿပီးခ်င္း အျပင္ခဏသြားဦးမယ္။ ေခါင္းစြပ္ မခၽြတ္နဲ႕ ေနာ္ လုိ႕ မွာၿပီး အျပင္ထြက္သြားတယ္။ က်မကလည္း စကားနားေထာင္စြာ သူ႕ေျခသံ ေပ်ာက္သြားတာနဲ႕ ေခါင္းစြပ္ကို အျမန္ပင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်မထိုင္ေနတာက ရံုးခန္းတခုပဲ ျဖစ္မယ္။ ေရွ႕က စားပြဲေပၚက စာၾကည့္မီးေခ်ာင္းေလး ဖြင့္ထားတယ္။ စာအုပ္ေတြကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိဘူး ။ ျပန္႕က်ဲေနတယ္။ ကုလားထုိင္ကေတာ့ ရံုးသံုးသစ္သား ထုိင္ခံု မွ သစ္ညံ့ညံ့နဲ႕ ထုိင္ခံု။ ဒါဆို ဒီလူ သိပ္အေကာင္ ႀကီးႀကီး မဟုတ္ဘူးလို႕ စိတ္ထဲက တြက္လိုက္မိတယ္။ ေခါင္းစြပ္ျပန္ခ်ၿပီးတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ေပၚမလာဘူး။ မီးေတြလင္းေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္း ထုိင္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ဒီေနရာက ျပန္လဲ မျပန္ခိုင္းဘူး။ အိပ္ခ်င္စိတ္လဲ မျဖစ္ဘူး။ ေစာင့္ေနရတာကိုပဲ စိတ္တုိလာတယ္။ ဘာလုပ္တာလဲ။ သက္သက္မဲ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနမွန္းသိလို႕ ညစ္ထားတာ ျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးမိေတာ့ အားတင္းထား။ ဘာမွ မျဖစ္သလို ဆက္ထုိင္ေနလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးထားလုိက္တယ္။ အဲဒီညက အဲဒီမွာ ထိုင္ေနရတာ မိုးလင္းခါနီးထိပဲ။ ေခါင္းကို အုတ္နံရံမွာ မွီထားရင္း သံဗုေဒၶရြတ္ေနလိုက္တယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကပဲ ကိုယ့္ကိုထိန္းေက်ာင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ သိရတယ္။

ျပန္၀င္လာတဲ့အသံၾကားရၿပီး ျပန္ပို႕ဖို႕ ေခၚခိုင္းေနသံၾကားရတယ္။ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ရင္ အိပ္ပစ္မယ္လုိ႕ ေတြးထားၿပီး လာလမ္းအတုိင္း တည့္တည့္သြား။ ဘယ္ကိုေကြ႕ ဆိုတာနဲ႕ ျပန္လာလုိက္တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ မ်က္စိက အိပ္မရျပန္ဘူး။ ဒီလိုဘယ္ႏွစ္ရက္ လုပ္ဦးမယ္ မသိဘူး ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိပ္လုိ႕ရတဲ့အခ်ိန္ အိပ္ရမယ္လို႕ ျပန္အားေပးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ၁ ၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေရတြက္ၾကည့္တယ္။ စိတ္ကို ေသခ်ာႏွစ္ၿပီး ေရတာေတာင္ တေထာင္ေက်ာ္ေရာက္တဲ့ထိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ခက္ပါလား။ စိတ္ကို လႊတ္ထားၿပီး ေတြးခ်င္တာ ေတြးခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္တယ္။

တံခါးေသာ့ဖြင့္သံ မၾကားရပဲ အခန္းတံခါးကို အျပင္က ေခါက္သံၾကားရတယ္။ က်မ အသံေခ်ာင္းနားေထာင္ရာ အလင္းေရာင္ ရလုိရျငား ဖြင့္ၾကည့္တတ္ရာ လွ်ာထိုးေပါက္ေလးကို အျပင္ကဖြင့္ၿပီး က်မနာမည္ေခၚသံၾကားလို႕ ထၾကည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီအေပါက္ေလးနားရပ္ၿပီး အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုခံုးမွာ အပြင့္ ၃ ပြင့္နဲ႕ စစ္ဗိုလ္တေယာက္။ က်မငံု႕ၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္ေနတာ သိေတာ့သူ႕လက္၀ါးနဲ႕ အေပါက္ကို ကာထားတယ္။ ဖ်ားေနတယ္ဆိုတဲ့။ ဟုတ္တယ္ လုိ႕ေျပာေတာ့ ဘာလုိခ်င္သလဲတဲ့။ က်မက ေစာင္ လုိခ်င္ပါတယ္။ က်မ အရမ္းခ်မ္းေနတယ္ ေျပာေတာ့ ဟုတ္ၿပီပို႕လိုက္ပါ့မယ္တဲ့။ ဘာေဆးေသာက္မလဲ ေျပာပါတဲ့ ။ က်မအဂၤလိပ္ေဆး မေသာက္ဘူး ဆိုေတာ့ ဗမာေဆး ေရာ ဘာေသာက္မလဲ တဲ့။ က်မက ရြဲ႕ ၿပီးေျပာထားတာကိုး တကယ္ေျပာ ဆိုေတာ ့ဗမာေဆး ဘာမွာရမယ္ မသိဘူး။ ဒါနဲ႕ ဘာေဆးမွ မေသာက္ခ်င္ဘူး လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

တ၀ုန္း၀ုန္း ေျခသံေတြနဲ႕ ျပန္ထြက္သြားသံကို ၾကားရတယ္။ ဖမ္းၿပီး ပိတ္ထားတဲ့ က်မအခန္းေရွ႕မွာ စကားေျပာဖို႕ လာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက ္ေနာက္မွာ တပ္စိတ္ တစိတ္စာေလာက္ စစ္သားေတြမ်ား ပါသလားမသိပါဘူး။ ေျခသံေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အိပ္ေပ်ာ္ခါစပဲ ျဖစ္မယ္။ ထမင္းကလည္း ဘာမွမလုပ္ရပဲ ခဏခဏ ဆာေနတယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႕ အိပ္ဦးမွ……။

ဆက္ရန္.........

Wednesday, January 9, 2008

ဘ၀ဒိုင္ယာရီ အမွတ္တစ္

ဘ၀မွာ ေရးခ်င္ခဲ့တဲ့ စာေတြ။ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ဖတ္ေပး နားေထာင္ေပးမယ့္ ပရိတ္သတ္ကို ဒီဘေလာ့ေလး လုပ္ေနရင္းက ရရွိခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ေတြ ၊ ထမင္းစားရဖုိ႕ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို ၀တ္ေက်တမ္းေက် မလုပ္ပဲ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ လုပ္ရတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလး ရွင္သန္ေစဖုိ႕ စာေတြ မေရးႏိုင ္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အသစ္မတင္ႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့တခုကို ၂ ခါ ၃ ခါထက္ ဘယ္သူက လာၾကည့္ျဖစ္မွာလဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ကို ခ်ိန္ဆေရးႏုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။

ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေရးဖို႕ အားစိုက္ရင္း ကိုယ့္ကုိယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ ျဖစ္မွာလည္း စိုးရိမ္ရေသးတယ္ေလ။

ပန္းပဲဖိုတခု သို႕မဟုတ္ ခိုင္မာျခင္းေနာက္ကြယ္မွ သိမ္ေမြ႕မႈ

က်မ ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲ႕ အေမွာင္ခန္းထဲက ၂၈ ရက္ကို ျပန္လုိ႕ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ျပန္ေျပာျပႏုိင္တဲ့ ခုလိုအခ်ိန္မွာသာ ၂၈ ရက္ဆို ခဏေလး လုိ႕ ေတြးလို႕ရေပမဲ့ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ေတာ့ ဒီေနရာက ထြက္ခြာရမယ္ ဆိုတာ မသိေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့တ့ဲ အခ်ိန္ကာလတခုပါပဲ။

၁၉၉၀ ခု ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႕မွာ က်မရဲ႕ အိမ္ကို ယူနီေဖာင္း၀တ္ဒုရဲအုပ္၊ ရဲသားေတြနဲ႕အတူ သာမန္ အရပ္၀တ္နဲ႕ ေပမဲ့ က်မတို႕က သူ႕ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ သိေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး ေတြနဲ႕ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေစာပါေသးတယ္ ။ ည ၈ နာရီေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္တအိမ္လံုး အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ အကုန္ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြေနတာကို က်မက ဒီတုိင္း ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ က်မ ထုိးေနက် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံု။ ခေမာက္ပံု စတာေတြပါတဲ့ ရင္ထုိးတံဆိပ္ေတြ ၊ ေနာက ္အာဇာနည္ေန႕ အထိိမ္းအမွတ္ အာဇာနည္မ်ိဳး ေသရိုးမရွိ လို႕ စာတမ္းပါတဲ့ ရင္ထုးိတံဆိပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဗူးကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့ ဒုရဲအုပ္ကေလးက အသာဖြင့္ၾကည့္ၿပီး မသိသလို ခ်ထားလို႕ …. ေနာက္ ဒီအေပၚရွာ ၿပီးၿပီလို႕ အသံထြက္ေျပာလိုက္တယ္။

က်မအေဖ၊ က်မအေမ ၊ ေမာင္ေလး ၊ ညီမေလး သူတုိ႕အားလံုး က်မဒီအလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ကတည္းက ဒါမ်ိဳးႀကံဳလာႏုိင္တယ္ ။ ဒါကို ခံစားႏုိင္ရင္လုပ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေခါင္းညိတ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာမို႕ အားလံုးက ေအးေဆးပါပဲ။ မ်က္ႏွာေတာင္ မပ်က္ၾကဘူး။(အားရွိစရာ)

ေနာက္ အန္တီစု ဘာသာျပန္ထားတဲ့ if ကဗ်ာ ဘာသာျပန္စာအုပ္။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ထပ္ထားတဲ့ အပံုကို ရွာျပန္တယ္။ ဖူးခ်စ္ရဲ႕ ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္းကို ေသခ်ာ လွန္ၿပီး နည္းနည္းေတာင္ ဖတ္ေနေသးတယ္။ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ၊ …… ေအာင္သန္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ေတာ့ သူမေနႏိုင္ဘူး။ ဒီစာအုပ္ေတြက အပိုင္လားတဲ့။ က်မက အင္းလို႕ မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ ေျဖေပးလုိက္ေတာ့ သူေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ အေပၚေရာက္ေနတုန္း က်မကို if ကဗ်ာ စာအုပ္ သူ႕ကို ေပးဖို႕ တိုးတိုးေလး လာေတာင္းတယ္။ က်မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႕ အေႏြးထည္ အက်ီၤ အိတ္ထဲကို အျမန္ ထုိးထည့္လိုက္တယ္။ (အဲဒီ ဒုရဲအုပ္က က်မ ေထာက္လွမ္းေရးကေန ေထာင္ကိုေရာက္၊ ေထာင္၀င္းထဲက ေထာင္စာၾကည့္တုိက္က အထူးရံုးခန္းမွာ အမႈစစ္ေတာ့ သူပဲ တာ၀န္က်တာကို ေတြ႕ရတယ္။ က်မေထာင္က လြတ္ေတာ့ အၿမဲတမ္း သူတို႕ လင္မယားကို အျပင္မွာ ေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရေတာ့လည္း သူ႕ကို ဆံုေတြ႕ရေသးတယ္။ သူက အံ့ၾသလို႕။ ေနာက္ ၀မ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္တယ္)

က်မကို စစ္စရာရွိလို႕ ခဏေခၚသြားမယ္ဆိုေတာ့ က်မက အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ကို ထပ္၀တ္ၿပီး အသင့္ ထည့္ထားတဲ့ ေရဗူးနဲ႕ သြားတိုက္တံသြားတုိက္ေဆး ဘာဘာညာညာထည့္ထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကို လွမ္းဆြဲေတာ့ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က တအံ့တၾသၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကို ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိတယ္ေပါ့ေလ ဆိုတဲ့အၾကည့္လို႕ က်မက ဘာသာျပန္တယ္။ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႕ သိပ္ကို နံတဲ့ေၾကာင္ေခ်းလို ေကာင္ဆိုတာ က်မတို႕က သူ႕ကို သိထားၿပီးသား၊ မသိလို႕ေရာရမလား။ က်မတို႕ အဖြဲ႕သားေတြ ေတာ္ေတာ္ ဖမ္းခံထားရၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လူက ဘယ္ေလာက္မာတယ္ ေပ်ာ့တယ္ ဆိုတာလည္း သိလိုက္ရတယ္ ေျပာရင္ မလြန္တဲ့အေျခ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္အဖြဲ႕သားေတြထဲက ဘယ္သူ ေဖာ္လိုက္ႏိုင္တယ္ မသိေပမဲ့ သူတုိ႕ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်က္အလက္အရ စာရင္းဇယားအရ က်မကို ဖမ္းကို ဖမ္းရမယ္ဆိုတာ အဖမ္းခံရၿပီးမွ သိတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မက လြတ္ေနၿပီးသား။ ဒါကို အရင္အဖမ္းခံထိတဲ့ လူေတြ အမိန္႕ခ်ၿပီးၿပီ ။ နင္နဲ႕ မဆိုင္ဘူး ျပန္လာလို႕ရတယ္တဲ့ ၊ အဲလိုေျပာတာ အေရြးခ်ယ္ခံထားရတဲ့ အမတ္ကေျပာတာ။ ေအာ္ သူေျပာေတာ့လဲ ယံုမိတာေပါ့။ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးပါးက သိပ္၀ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ မဆလကို ဆန္႕က်င္ရင္ န၀တနဲ႕ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ရေတာ့တာကိုး။ က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မပုန္းေနတဲ့ဆီကို သတင္းစကား လာပို႕ေပးရသူ။ က်မအဖမ္းခံရေတာ့ သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႕။ သူေျပာလို႕ က်မျပန္လာတာလို႕ အၿမဲေျပာၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသူ။

က်မကို ေခၚသြားၿပီး အဲဒီတုန္းက အက္စ္ဘီ လို႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ ရဲေထာက္လွမ္းေရး ရံုးအေပၚထပ္မွာ တညလံုး မအိပ္ရဘူး။ သူတုိ႕ တေယာက္တလွည့္ေမးေနတာ။ မသိဘူးေလ ။ ဟုတ္လား ဆိုတာေတြ တညလံုး ထိုင္ေျဖေနရတဲ့အျဖစ္။ နင္ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္းမေျဖရင္ ဒါ့ထက္ဆိုးတဲ့ေနရာ ေရာက္သြားမယ္ေနာ္တဲ့။ ေရာက္ဖူးတာေပါ့ လုိ႕ က်မက ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားပံုပဲ။ စားပြဲေပၚကို ထုလိုက္ေသးတယ္။

ေယာက္်ားေတြအမ်ားႀကီးက အဲဒီတုန္းက ပိန္ပိန္ေလးျဖစ္တဲ့က်မကို ေဒါသထြက္ေနတာမ်ား ရယ္ခ်င္စရာႀကီး။ က်မက ရယ္ေတာ့ ဘာရယ္တာလဲတဲ့။ မသိဘူး ရယ္ခ်င္လို႕ ဆိုေတာ့ ပိုေဒါသ ထြက္ေနၾကေသးတယ္။ က်မသိတာေတြ မသိတာေတြ အားလံုး စုေရးထားပံုရတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ျပၾကေသးတယ္။ ဟုတ္ရင္ ဟုတ္တယ္ ။ မဟုတ္ရင္ မဟုတ္ဘူးေျဖတဲ့။ အင္း .. ေျဖရတာေပါ့ လို႕… ။ အဲဒီတုန္းက အင္မတန္ စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြၿပီး အင္မတန္ မာေနတဲ့ အရြယ္ကိုး။ ေၾကာက္စိတ္က မရွိဘူး။ လာထားေပါ့ ဆိုတဲ ့စိန္ေခၚခ်င္တဲ့ မာေတာင့္ေတာင့္ မ်က္ႏွာေပးေတာ့ ရွိေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ သူတို႕ကလည္း အဲဒါကို ခ်ိဳးခ်င္ပံုပါပဲ။

ပ်ိဳ႕သာကီႏြယ္ ဆိုတာနင္လားတဲ့။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆုိ ဘယ္သူလဲတဲ့ ၊ မသိဘူးေလ လို႕ က်မကေျဖေတာ့ … ေအာ္ ျပန္ေရာ… သူတုိ႕ေရွ႕က စာအုပ္ကို က်မကို ထိုးျပတယ္။ အားပါးပါး… က်မတို႕ ဗကသ တုိင္းစာရင္း ၊ ၿမိဳ႕နယ္စာရင္း တန္းစီေရးထားတယ္။ နာမည္ရင္းေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ နာမည္၀ွက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာေတာ့ ကိုယ္ သိတာေပါ့။ ဘယ္သူက ဘယ္ေကာင္ဆိုတာ။ ဒါမဲ့ သူ႕ကို ဘာေတြလဲ လို႕ ျပန္ေမးတာေပါ့။ တကယ္က က်မသိတယ္ သူတုိ႕ က ေရးထားတဲ့ လက္ေရးကို မသဲကြဲတာ ။ မ်ိဳးသာကီႏြယ္ လို႕ နာမည္၀ွက္ေပးထားတာ က်မကိုယ္တုိင္ပဲ။ ဟားဟား… က်မလိမ္တာမွမဟုတ္တာေနာ္။ ပ်ိဳ႕သာကီႏြယ္ဆိုေတာ့ မသိဘူးေလ ။ အဲဒီနာမည္ တလံုးတည္းနဲ႕ က်မတို႕ မိုးလင္းသြားတယ္။

မိုးလင္းေတာ့ ရဲေမ ၂ ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ က်မက ဒီၿမိဳ႕ သူစစ္စစ္ဆိုေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ ရဲေမ ၂ ေယာက္စလံုးက အသိေတြ။ က်မထက္နည္းနည္း ငယ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အထက္တန္း တေက်ာင္းတည္း။ ၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ကြာတာဆိုေတာ့ သူတုိ႕ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႕ ရဲေမသင္တန္းတက္ ရဲေမျဖစ္ေနတာေတြ။ က်မက သူတုိ႕ကို ငယ္ႏိုင္လုိျဖစ္ေနတာ သူတုိ႕သိပံုမရဘူး။ ဟုိကလည္း ခပ္တည္တည္ေနၿပီး က်မက အိမ္သာသြားမယ္ဆို လိုက္ပို႕ခုိင္းေရာ။ ရံုးခန္းထဲမွာ အိမ္သာမရွိဘူး။ နည္းနည္း သြားရေသးေတာ့ လမ္းမွာ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ အမ။ အိမ္ကုိဘာမွာမလဲတဲ့။ ငါ ဒီမွာဆိုတာပဲ အေၾကာင္းၾကားေပးလိုုက္။ ဘယ္ကိုပို႕ဦးမယ္ မသိဘူးလုိ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေန႕ တေန႕လံုး နင္တို႕ငါနဲ႕ေနရမွာပဲ ။ ေနရာေျပာင္းတာနဲ႕ အေၾကာင္းၾကားေပး သိလားလို႕ ေျပာထားလိုက္တယ္။ အမ ဘာစားမလဲတဲ့။ ပို႕ခ်င္တာပို႕ စားမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

ရံုးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မကို ထုိင္ခိုင္းထားတဲ့ ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ေနတယ္။ ညက က်မကို စစ္တဲ့လူေတြ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဗိုက္ဆာတယ္လို႕ က်မေျပာေတာ့ အဲဒီရဲေမေတြကို သြား၀ယ္ခိုင္းတယ္။ သူတို႕သြား၀ယ္တဲ့ရံုး၀န္းထဲက ဆိုင္ကလဲ က်မကို သိတာကိုး။ က်မအတြက္ဆိုေတာ့ လဘက္ရည္ကလဲ ၂ ခြက္စာေလာက္ ။ မုန္႕ေတြကလည္း စံုလို႕ ။ ရဲေမေတြက သယ္လာေတာ့ ဟဲ့မ်ားလွခ်ည္လားတဲ့။ အင္း .. ဆိုင္က ဒီအမကို အလကားေပးလိုက္တာ ။ သူတုိ႕နဲ႕ အသိဆိုလို႕ ဆိုၿပီး ရဲေမေတြက ေျပာျပတယ္။ အင္း သူတို႕ သိပ္မေက်နပ္ပံုပဲ။ က်မကေတာ့ အီၾကာေကြးေတြေရာ ပဲပလာတာေတြေရာ အျပတ္တီးပစ္တာ။ ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္ စားရမယ္ မသိေတာ့ စားရတုန္း အျပတ္တြယ္တာပဲ။ ၾကားဖူးနား၀ရွိထားတာက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စစ္ေၾကာေရးမွာ ထမင္းမေကၽြးဘူး ဆိုေတာ့ ဒီကေန စစ္ေၾကာေရး ဘယ္အခ်ိန္သြားရမယ္ မသိတဲ့အခ်ိန္။ သြားကိုသြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိေနတဲ့အခ်ိန္။ စားေတာ့တာေပါ့ေလ…. တကယ္ဆိုင္ကေပးသလား သူတုိ႕ပဲ ၀ယ္လာသလား မသိပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိလဲ အဲဒါကို မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီေန႕ခင္းမွာေတာ့ က်မကို ရဲအခ်ဳပ္ကို ပို႕လုိက္တယ္။ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ရဲအခ်ဳပ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဖမ္းထားတဲ့ကေလး ၁၀ ေယာက္ေလာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား။ သူတုိ႕ေယာက္်ားေလး ၁၄ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ ကေလးေတြကေတာ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲ မေနရဘူး။ ရဲစခန္း၀င္းထဲမွာ စားပြဲခံုေတြ ခံုေတြခ်ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားလားမွတ္ရတယ္။ မိဘေတြက ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြနဲ႕ လိုက္လာ၊ အားေပးတဲ့လူေတြက အမ်ားႀကီး လဘက္ရည္ထုပ္ေတြ မွပံုလို႕။ က်မ ေရာက္သြားေတာ့ မိန္းမအခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတာက ခ်ဲမႈနဲ႕ က်တဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္နဲ႕ အေဒၚႀကီးတေယာက္။ က်န္တာက ၃(ခ) လို႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႕ ဖမ္းထားတဲ့ မိန္းမေတြ ။ သူတုိ႕ထဲမွာ တန္းစီးျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္က က်မ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႕ က်လာတာဆိုေတာ့ ေနရာစီစဥ္ေပးတယ္။ အဲဒီတေယာက္က က်မ ေထာင္က်ေနတဲ့ ၂ ႏွစ္အတြင္း ေထာင္ထဲကို ၄ ေခါက္ထက္မနည္း ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္။

ေနာက္အဲဒီအခ်ိန္က ရဲစခန္းမွာ ခံ၀န္လက္မွတ္ ေန႕တိုင္း လာထုိးေနရတဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလး တေယာက္ မိန္းကေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႕က လက္မွတ္ထုိးဖို႕ စခန္းမႈး အခန္းထဲမ၀င္ခင္ က်မကို လာစကားေျပာ။ ေနာက္ လက္မွတ္ထုိး။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ က်မကို ၀င္ႏႈတ္ဆက္နဲ႕ သူတုိ႕ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး ထင္ပါ့။ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ေက်ာင္သင္ပုန္းႀကီးနဲ႕ သံတုိင္ေတြရွိေနတဲ့ အ၀င္ေပါက္ ကို လာပိတ္ထားၿပီး လက္မွတ္ လာထုိးသူကိုလည္း က်မဆီ လာခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။

ဖမ္းထားတဲ့ ကေလးေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီလုိ႕ သတင္းၾကားရေပမဲ့ က်မကို ထပ္လာမေခၚေတာ့ပဲ ဒီအခန္းထဲမွာ ထည့္ထားတာ ၅ ရက္ရွိိသြားၿပီ။ အိမ္ကလာပို႕တဲ့ ထမင္းစားၿပီး ရဲစခန္းထဲက တေန႕တာကို နားဆင္။ ညဖက္ တာ၀န္က် ရဲစာေရးတေယာက္နဲ႕ ခ်ဲမႈနဲ႕ဖမ္းလာတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ ဇာတ္လမ္းကလဲ မၾကည့္ခ်င္ပဲ ျမင္ေနရ။

လူေတြမွာ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာရွိတယ္။ အမွန္တရားကိုပဲ လုပ္မယ္။ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈေတြ မုန္းတဲ့ က်မေရွ႕မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အေမွာင္ေလာကကို ျမင္ေတြ႕ရတာေတာ့ တကယ့္ကို ေရွာ့ျဖစ္ေစတယ္။ ေရွ႕ေနက လာရစ္ေနတာ။ စခန္းမႈးက လာရစ္ေနတာ။ ဒုရဲအုပ္က လာရစ္ေနတာ။ အပိုင္ရဲက လာရစ္ေနတာ။ အိုး.. ဒီအခ်ဳပ္ခန္း ဆိုတဲ့ တရားဥပေဒ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲမွာကိုပဲ ဥပေဒနဲ႕ မလြတ္ကင္းမႈေတြရွိေနတာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ ေနရေတာ့တယ္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံတေယာက္ လာေတြ႕တယ္။ သူက တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို က်မသိေနတယ္။ သူ႕လုိ၃ ရစ္ကို ရဲၿမိဳ႕နယ္မႈး ၃ပြင့္က ခါးက်ိဳးေနေအာင္ကို ရုိေသျပရတယ္။ က်မကို သူ႕ေရွ႕စားပြဲမွာ ထုိင္ၿပီး ဘာေျပာခ်င္သလဲလို႕ စေမးတယ္။ က်မကို ဘာပုဒ္မနဲ႕ တရားစြဲလဲ ေျပာျပပါ။ ေနာက္ က်မဘာ၀ရမ္းမွ မရွိပဲ ၂၄ နာရီထက္ေက်ာ္ ခ်ဳပ္ထားတာကို က်မ မေက်နပ္ဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ ဘာထပ္ေျပာခ်င္ေသးလဲတဲ့။ အင္း ဒီရဲအခ်ဳပ္မွာ ေနရင္း က်မ မတရားတာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ အားလံုးဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖါက္ေနပါတယ္ ဆိုၿပီး က်မသိသမွ် အကုန္ အိ္တ္သြန္ ဖာေမွာက္ ေျပာလိုက္တယ္. ေအးေရာ။

စခန္းမႈးေရာ ၿမိဳ႕နယ္မႈးေရာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ က်မကို အခန္းထဲ ျပန္သြင္းၿပီး ညေနဖက္မွာ မိန္းမအခ်ဳပ္ခန္းက လူေတြအားလံုး ေထာင္ထဲကို ပို႕လုိက္တယ္။ က်မ တေယာက္တည္း ရွိေတာ့တဲ့ညေပါ့။

(၇) ရက္ေျမာက္ေန႕ကို ပ်င္းရိစြာ ကုန္ဆံုးရတယ္။ တယ္လီဖုန္းေျဖတဲ့ ရဲသားေလးေတာင္မွ စကားကို အရင္လုိ က်ယ္က်ယ္ မေျဖေတာ့ဘူး။ က်မကို ပိတ္ထားတဲ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ တံခါးေနာက္နားက အုတ္ခံုေလးမွာ က်မထိုင္ၿပီး ရံုးခန္းထဲကို ၾကည့္ေနရင္ သူတုိ႕ ျပန္မၾကည့္ရဲဘူး။ က်မစကားေျပာေဖာ္လဲ မရွိ။ ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႕ရင္ ခ်ိဳင့္ပဲ သြင္းခြင့္ေပး တယ္။ ေနေပါ့ … ။ ေန႕ခင္းဘက္ အိပ္ေနလိုက္ေတ့ာတယ္။

ညေန ၆ နာရီေလာက္ ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္မွာ စစ္၀တ္စံုနဲ႕ ၂ ေယာက္ စခန္းမႈးအခန္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး က်မ နာမည္ေခၚၿပီး တံခါးေသာ့ကို လာဖြင့္တယ္။ စခန္းမႈးက ၾကင္နာသနားတဲ့ အသံနဲ႕ အသံကိုႏွိမ့္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက လာေခၚတယ္ ပစၥည္းေတြ အကုန္သိမ္းၿပီး လိုက္သြားရမယ္တဲ့။ ဟုတ္လား ေကာင္းပါတယ္ လို႕ က်မက ျပန္ေျပာၿပီး သူတို႕လာေခၚတဲ့ အီးတူးေသာင္ဇင္ ကားေနာက္ခန္းကို တက္လိုက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕သူစစ္စစ္က ဘယ္ကိုသြားမယ္ဆုိတာ သိတာေပါ့။ က်မတုိ႕ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္က စစ္တပ္ရွိရာကို ဦးတည္ေမာင္းေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကို ျဖတ္။ ေနာက္ ၿမိဳ႕စြန္ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ခ်ိန္မွာ ေဘးနားက စစ္သားတေယာက္က က်မကို ေခါင္းစြပ္လာစြပ္ၿပီး ႀကိဳးကို တင္းတင္း ခ်ည္လို္က္တယ္။ ဘယ္ကုိသြားတယ္ ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္ လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာမွ ျပန္ေျဖသံမၾကားရဘူး။

ဆက္ရန္...

Tuesday, January 1, 2008

Spiritual Revolution

ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး

The 141th Day
The Second and The Last Part of 8888!!!

အမွတ္တရ အေတြးမ်ား

ေရႊ၀ါေရာင္လူထုလႈပ္ရွားမႈ ရက္ ၁၀၀ ျပည့္ အမွတ္တရ အေတြးမ်ား

ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက လူထုလႈပ္ရွားမႈ စတင္ခဲ့တာ ရက္ ၁၀၀ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွ ..
ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လံုး၀မလုပ္ခ်င္ေသာ စစ္အုပ္စုႏွင့္
ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း( ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လုပ္လွ်င္ ၾကားျဖတ္အစိုးရအျဖစ္ အာဏာသိမ္းစစ္အုပ္စုကို အသိအမွတ္ျပဳမည္အထိ အေလွ်ာ့ေပးထားေသာ) ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခြင့္ရေအာင္ ဘယ္လိုမွ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ NLD အတြက္ …
ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပါ့မယ္… ဦးေအာင္ၾကည္ကို ဆက္ဆံေရး၀န္ႀကီးခန္႕ပါ့မယ္ အထိ စကားေျပာသံ ၾကားရေအာင္ တြန္းပို႕ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…

ဒီ စကားသံ ရရွိဖို႕အတြက္ ေရႊ၀ါေရာင္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ သံဃာေက်ာင္းသား ျပည္သူတုိ႕ရဲ႕ အသက္ေသြးေခၽြးဘ၀ မ်ားေပးဆပ္လိုက္ရသည္ကိုေတာ့ မေမ့မေလွ်ာ့ မွတ္တမ္းတင္ရေပမည္။
တကယ့္ ေဆြးေႏြးပြဲ အစစ္အျဖစ္ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္အတြက္ ဖိအားမ်ားကိုေရာ..
ဘယ္လို ပံ့ပိုး လုပ္ေဆာင္သြားသင့္ပါသလဲ….
ခုလို အဆင့္မမွီေသာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး စကား၀ိုင္းမွသည္၄င္း..
လုပ္ႀကံကတိေပးေသာ စကား၀ိုင္းမွ သည္၄င္း ….
အဆင့္တခုသို႕ တက္ေရာက္ရန္ ထပ္မံ ရင္းႏွီးမႈမ်ား စိုက္ထုတ္ရေပဦးမည္။
စေတးခဲ့ၾကၿပီးေသာ ၀ိဥာဥ္မ်ားႏွင့္ ဘ၀မ်ားကေတာ့ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး ရရွိရန္ ..
ပံ့ပိုးရမည့္ အခ်က္မ်ား လုပ္ငန္းမ်ားသည္ အၾကမ္းမဖက္ လူထုလႈပ္ရွားမႈ တခုတည္းသာ ရွိမည္ဟု ယံုၾကည္မႈ ရွိၾကပါဦးမည္ေလာ…..

တကယ္ေတာ့ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈသည္သာ အေျပာင္းအလဲကို ဖန္တီးႏုိင္မည္ ေသခ်ာေသာ္လည္း ထုိျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈ စတင္ရန္ (သို႕မဟုတ္) အရွိန္မတန္႕ရန္ (သို႕မဟုတ္) ၿဖိဳခြင္းမႈ မခံရရန္ (သို႕မဟုတ္) စစ္အုပ္စုအား ဖိအားတစံုတရာေပးရန္ အျခားေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားလည္း လုိအပ္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။