Tuesday, July 31, 2007

တိမ္ေရာင္စံုခ်ိန္မွာ(၃)


က်မတို႕အတြက္ ရ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလကို အားတင္းျဖတ္ေက်ာ္ရင္း က်မေထာင္က လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ လြတ္မဲ့ရက္ကို ႀကိဳမသိပဲ လြတ္ခဲ့တဲ့ က်မက အေမ့ဆီကို ႀကိဳအေၾကာင္း မၾကားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေန႕လည္လြတ္တာမို႕ က်မထက္ အရင္ေစာလြတ္သြားတဲ့ ၿမိဳ႕ခံေထာင္က်ဖက္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြ ခဏသြားရင္း ေနာက္တေန႕မွာ က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးဆီကို ရထားစီးလို႕ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ဘူတာကေန က်မတို႕အိမ္ကို အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ သိတဲ့လူေတြလဲ သိသလို ႏႈတ္ဆက္၊ မသိတဲ့ လူေတြကိုလဲ မသိသလိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႕ ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္ေတာ့ အိမ္ပံုစံေတြက အရင္နဲ႕ မတူ၊ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတဲ့ အျပင္ က်မတို႕ အိမ္၀င္းနား ေရာက္ခါနီးမွာေတာ့ ထူးျခားခ်က္ကို က်မ သိလုိက္ရ ပါၿပီ။ က်မတို႕ ရပ္ကြက္ မီးေလာင္ခံထားရၿပီလို႕ ။ စိတ္ထဲကပူပူပင္ပင္နဲ႕ အိမ္ဖက္ဆီ အျမန္ ေလွ်ာက္လာေတာ့ က်မတို႕ ျခံ၀န္းထဲမွာ အိမ္မည္ကာရွိတဲ့ အိမ္ေလးတလံုးကို ေတြ႕လိုက္ရပါ တယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အေမက ျခံ၀န္းေလးကို အမႈိက္လွဲေနတယ္ထင္ ရပါတယ္။ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႕ လုပ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။


အေမလို႕ က်မေခၚသံၾကားလိုက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္လို္က္တဲ့ အေမ့မ်က္လံုးေတြ ကေတာ့ ေတာက္ပ ရႊန္းစိုသြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မီးေလာင္လိုက္တာ တရပ္ကြက္လံုး ျပာျဖစ္သြား တာပဲ သမီးေရ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္ကေပါ့။ သမီးကို ေျပာရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႕ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာေလ… တဲ့။ က်မတို႕ျခံနဲ႕ ဆက္ေနတဲ့ ျခံက အမ၀မ္းကြဲေတြလဲ မီးေလာင္တဲ့ အထဲ ပါသြားတဲ့ အျပင္ အတြင္းပစၥည္းေတာင္ မရလုိက္ဘူးတဲ့။ အေမကေတာ့ အတြင္းပစၥည္း ေလးေတြရေအာင္ ယူလုိက္ႏိုင္လို႕ အခုလို ဒီေနရာေလးမွာပဲ ဆက္ေနႏုိင္တာေပါ့ သမီးရယ္လို႕ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ေျပာျပေနပါေသးတယ္။

အေမ ခုနက ဘာလုပ္ေနတာလဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုန္းလက္ေၾကြေတြကို လိုက္ေကာက္ ေနတာ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ အေမဆိုေတာ့ အုန္းတံျမက္စည္း လုပ္မလို႕ေလတဲ့။ ေအာ္….. ဆိုၿပီး က်မဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ အုန္းတံျမက္စည္း ေလးငါးခုကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာ သြားသြင္းေရာင္းတယ္ သမီးရဲ႕။ အမိႈိက္ကလည္း ပိုက္ဆံရွာလို႕ ရတယ္ေလ လို႕ အေမက က်မကို ခပ္ေအးေအး ေျပာျပေနပါ တယ္။ က်မတို႕ ျခံေနာက္ပိုင္းက အုန္းပင္ေတြကေတာ့ မီးေလာင္တာကို မသိသလို စိမ္းလန္း ေနတာ ေတြ႕ရလို႕ နည္းနည္း ၀မ္းသာမိပါေသးတယ္။ အေဖက သူ႕အုန္းပင္ေတြကို သိပ္ႏွစ္သက္တာ မဟုတ္လား။

အေမ အေဖ့သတင္းဘာၾကားေသးလဲလို႕ ေထာင္ထဲမွာ ေမးခြင့္မရတဲ့ ေမးခြင့္မသာခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကို က်မေမးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးအေဖေတာ့ ေတာထဲမွာ အသက္ရွင္လွ်က္ပဲလို႕ ၉၄ ၊ ၉၅ ေလာက္က သတင္းရတယ္ေလ။ သူလုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ေနႏိုင္တယ္ ဆိုပဲ အေမ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေမတို႕ ကုသိုလ္ကံပဲေပါ့ သမီးရယ္။ အခု သမီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အေမ ပိုေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္။ အခုဆုိ မနက္ပိုင္းမွာ အေမ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းတယ္ သမီးရဲ႕။ ေရာင္းေကာင္းသား ၊ အေမနဲ႕ သမီး စားဖို႕ေတာ့ ေလာက္ပါ တယ္။ အခုဒီျခံကိုေတာင္ သူမ်ားေတြ လာေတာင္း၀ယ္ၾကတယ္။ ဘာလို႕ ေရာင္းရမွာလဲေနာ္။ ဒီေျမ ဒီျခံကို အေမတုိ႕ေခၽြးနည္းစာနဲ႕ သမီးအေဖ လုပ္အားေတြနဲ႕ ပိုင္ဆိုင္ထားတာပဲဟာ။ အခုသမီး ျပန္လာသလိုပဲ သမီးအေဖျပန္လာရင္လဲ ဒီေနရာကိုပဲ သူျပန္လာမွာေလ ။ ဟုတ္တယ္မလား သမီးနဲ႕ အေမ ဒီက ေစာင့္ေနတာေပါ့ေနာ္။

စကားအရွည္ႀကီးကို မနားတမ္းေျပာရင္း အေမက အေဖ့ကိုေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း သိေစလုိက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်မတုိ႕ အဲဒီေန႕က စကားေတြ ေျပာလို႕ မကုန္သလိုပဲ။ တခါမွ မသိဘူးတဲ့ တစိမ္းေတြရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ၊ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ အေၾကာင္းအေမက စီကာပတ္ကံုး ေျပာေနေလရဲ႕။ က်မလြတ္လာမွန္းသိလို႕ လာေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသလို လာမေတြ႕ရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္နီးခ်င္းတခ်ိဳ႕ေတြကိုလည္း အေမက စိတ္မနာဖို႕ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ဖို႕ က်မကို တရားခ်ေနေသးတယ္။

အေမက က်မထင္ထားတာထက္ ေလာကဓံကို ပိုၿပီးခံႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို က်မ သိလုိက္ရ ပါတယ္။ အခက္အခဲေတြၾကားမွာ အေမဟာ ရုန္းကန္ႏို္င္တယ္။ ေနာက္ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတယ္ ဆိုတာကို အေဖသိရင္ ေက်နပ္ေနမွာပါပဲ။

က်မျပန္ေရာက္ၿပီး အေမနဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္ေလးမွာ အတူ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ က်မပါ ကူညီလိုက္ေတာ့ အေမ့ဆုိင္ေလးဟာ အင္မတန္ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ေရာင္းအားေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မျပန္ေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ အေမ့ဘ၀ေလးမွာ မထင္မွတ္ပဲ ကံၾကမၼာက အလစ္၀င္ တုိက္ခိုက္ျပန္ပါတယ္။ အေမမွာ ရွိေနတဲ့ မၾကာခဏ ဗို္က္ေအာင့္ ေရာဂါဟာ အစာအိမ္ကင္္ဆာတဲ့။ အေမကေတာ့့ အၿပံဳးမပ်က္ပါဘူး။ အမ်ိဳးထဲက အမ၀မ္းကြဲတေယာက္ကိုေခၚလို႕ က်မဘ၀ကို (သူမရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ) တေယာက္တည္း အားမငယ္ေစဖို႕ စီမံေပးေနျပန္ပါတယ္။ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္ေလးကို အမ၀မ္းကြဲ အပ်ိဳႀကီးနဲ႕ က်မ ဆက္ထြက္ခဲ့ၿပီး အေမ့ေဆးဖိုးကို ႀကိဳးစားရွာေဖြရပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ဆရာ၀န္ေတြက ၆ လေလာက္လို႕ ေျပာေပမယ့္ က်မတုိ႕ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳစုကုသ ေပးခ်င္ေဇာနဲ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

အေမက အင္မတန္ ခံရခက္တဲ့ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႕ ကင္ဆာေရာဂါကို တခ်က္မွ မျငီးျငဴပဲ တရားနဲ႕ရႈမွတ္ရင္း၊ သက္သာဖြယ္အျဖစ္ က်မတို႕ တိုက္တဲ့ေဆး၀ါးေတြကို ေသာက္သံုးရင္း သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေထာင္ကထြက္လာမွာ အေမ့ကို အရင္ထက္ပိုတြယ္တာလာသလို ပိုလို႕နားလည္လာပါတယ္။ အေမဟာ စကားထဲမွာ အေဖ့အေၾကာင္းေျပာခဲေပမယ့္ ေန႕တုိင္းေမွ်ာ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သိသာေစတဲ့အခ်က္က အျမဲ ထမင္းပိုခ်က္တတ္တာ၊ အေဖႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟင္းေတြကို မၾကာခဏခ်က္တာေတြက သိသာေစပါတယ္။ အေမေနမေကာင္းေတာ့ က်မထမင္းခ်က္ရင္လဲ အေမ့လို အၿမဲပဲ ထမင္းပိုခ်က္ ေပးတတ္ခဲ့ပါၿပီ။

က်မေထာင္က လြတ္လာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာပဲ အေမ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို ဘာမွနားမလည္တဲ့ အေမက ႏိုင္ငံအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးခ်င္တဲ့၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံခ်င္တဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူနဲ႕ သမီးျဖစ္သူအတြက္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားအျပင္ သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ သူ႕ဘ၀ေတြကို စြန္႕လႊတ္ေပးဆပ္ရင္း ၊ သူခံစားခ်က္ေတြကို ၿမိဳသိပ္ ထိန္းသိမ္းရင္းနဲ႕ ျဖည့္ဆည္းေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ စြန္႕လႊတ္မႈေတြ အတြက္ ဘယ္သူေတြ သိသိမသိသိ သမီးကေတာ့ ထာ၀ရ ေလးစားေနဦးမွာပါအေမရယ္။ အေမ့လို အေမေတြ သမီးတို႕ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ားႀကီးရွိေနဦးမယ့္ ေခတ္ႀကီးမဟုတ္လား အေမရယ္။ အေမ ကြယ္လြန္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေခါင္းအံုးေအာက္က စာေလးတေစာင္ကို ဖတ္ရပါတယ္။

ကိုညိဳေမာင္ေရ…
ႏိုင္ငံေရးကို ဘာမွနားမလည္ေပမဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္မဲ့ ေယာက္်ား တေယာက္ကို ေပးလႈခဲ့တယ္လို႕ က်မ သေဘာထားပါတယ္။ က်မတို႕ ဒီဘ၀ ျပန္မဆံု ႏိုင္ ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သိလုိက္ရေတာ့ က်မ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာ ႏိုင္ေတာ့မဲ့ သူကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
…………………
မခင္သစ္

ရိုးရိုးေလးနဲ႕ က်မအေဖကို ႏႈတ္ဆက္သြားေၾကာင္း ထပ္ခါထပ္ခါ ေရးထားခဲ့တဲ ့စာတေစာင္ ပါပဲ။ အဲဒီစာထဲမွာ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အသံမဲ့စကားေတြ၊ မေပ်ာက္ျပယ္မဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတယ္ဆိုတာ က်မခံစားသိေနပါတယ္ အေမ။


Monday, July 30, 2007

အန္တီစု ကိုယ္တိုင္ေရး ကဗ်ာမ်ား

ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြေရာင္းရင္းတုိ႕ေရ……….
ၿပိဳင္ပြဲေလးတခုက်င္းပေပးခ်င္လို႕…..
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္ေရး ကဗ်ာ က်မဆီမွာ ၅ ပုဒ္ရွိတယ္ လို႕ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၃) ပုဒ္ပဲရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အခု က်မက မူရင္း အဂၤလိပ္လို ေရးထားတာကို တင္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားတဲ့သူမ်ားက ကြန္မန္႕ထဲမွာ ဘာသာျပန္ေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ (ဘေလာ့ေလာကထဲမွာ အင္မတန္ေတာ္တဲ့ ဘာသာျပန္ႏိုင္သူ၊ ကဗ်ာေရးႏိုင္သူ၊ စာေရးႏိုင္သူ ရြက္ပုန္းသီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။)
အေကာင္းဆံုးျပန္ဆိုႏိုင္သူကို အြန္လိုင္းထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ မုန္႕အမ်ိဳးမ်ိဳးကို အ၀ေကၽြးမွာျဖစ္တဲ့အျပင္ အန္တီ့ဓါတ္ပံုေတြကိုလည္း ခ်ီးျမွင့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထို႕ေနာက္မွာေတာ့…………

ဒီကဗ်ာေတြကို လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွ စာေရးဆရာဂါမဏိ ဘာသာျပန္ထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ က်မတင္တဲ့ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြကို ဘာသာျပန္ခ်ိန္ ၃ ရက္ေပးၿပီးရင္ ဆရာဂါမဏိ ဘာသာျပန္ထားတာေလးကို တင္ေပးပါ့မယ္။ ႏိႈင္္းယွဥ္ဖတ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ေနာ္။
နီးစပ္ရာဘေလာ့ေတြကိုလည္း လက္တို႕ သတင္းေပးလိုက္ပါဦးလို႕။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္



Free bird towards a free Burma
(By Daw Aung San Suu Kyi)

My home...
where I was born and raised
used to be warm and lovely
now filled with darkness and horror.

My family...
whom I had grown with
used to be cheerful and lively
now living with fear and terror.

My friends...
whom I shared my life with
used to be pure and merry
now living with wounded heart.

A free bird...
which is just freed
used to be caged
now flying with an olive branch
for the place it loves.

A free bird towards a Free Burma.


တိမ္ေရာင္စံုခ်ိန္မွာ

အပိုင္း(၂)

ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ေအာင္ထမ္းတဲ့ အေနနဲ႕ က်မကလည္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုျဖစ္တဲ့ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီမွာ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ၀င္လိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ အေဖကလည္း ေတာခိုသြား သမီးကလည္း ပါတီ၀င္အျဖစ္ စည္းရံုးေရးေတြ ဆင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။ အေမက က်မကိုလည္း ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အေဖ့ကို တားမရသလုိ က်မကို တားမရတဲ့အခါ အေမ့စကားသံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း တုိးတိတ္လာသလို အေမ့တရားမွတ္ခ်ိန္ ေတြလည္း တုိးတိုးလာေနပါတယ္။


ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္အခ်ိန္မွာပဲ က်မကို ဖမ္းဆီးပါေတာ့တယ္။ က်မတို႕ကို တရားမ၀င္ အသင္းအဖြဲ႕နဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ဆိုၿပီး တရားစြဲခံရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပုဒ္မနဲ႕ မတရားဖမ္းဆီးခဲ့တာပါ။ တရားမ၀င္အဖြဲ႕ ဆိုတာကို ဘယ္မွာလဲလို႕ေတာင္ က်မတို႕က ျပန္ေမးခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေထာင္ခ်ခဲ့တာေပါ့။

က်မကို အမိန္႕ခ်တဲ့ေန႕ က အေမ့မ်က္ႏွာကို ခုထိမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတုန္း။ သူ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အနာဂါတ္ေတြကို ပံုေအာထားရတဲ့ တဦးတည္းေသာ သမီးက်မကို ေထာင္ဒဏ္ရွစ္ႏွစ္လို႕ တရားသူႀကီးက ခ်မွတ္လိုက္သံအၿပီးမွာ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ က်မကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အၾကည့္။ သနားျခင္းနဲ႕အတူ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ အၾကည့္ပါ။ က်မတို႕ အမႈတြဲက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ဆိုေတာ့ လာတဲ့မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမကတင္ အမ်ားႀကီးေပါ့၊ အဲဒီအမ်ားႀကီးထဲက က်မအတြက္ အားကိုးရာ ေနာက္ဆံတင္းစရာ အေမ ကေတာ့ တေယာက္တည္း ထီးတည္းရပ္လို႕ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ က်မရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္စြာ မ်က္ရည္က်မိပါေတာ့တယ္။ က်မကို ခ်မွတ္ခံလုိ္က္ရ တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ ရွစ္ႏွစ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ က်မအတြက္ အေမ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရၿပီ ဆိုတာကို အဲဒီအခ်ိန္က ခံစားလိုက္ရလို႕ပါ။

အေဖ့သတင္းလဲ မၾကားရတဲ့အခ်ိန္၊ သမီးျဖစ္သူကလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ရၿပီ ဆိုေတာ့ အေမ ဘယ္လိုေတာင့္ခံမလဲလို႕ က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေမက အင္မတန္ ရိုးသား ေအးေဆးၿပီး ေၾကာက္တတ္သူလဲ ျဖစ္ပါေသးတယ္။

က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးကေန က်မဆီကို ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕ရတဲ့ အေမဟာ မနက္အေစာႀကီး ရထားစီး လာရပါတယ္။ က်မကို ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး ညေနဖက္ ဘူတာရံုမွာ ရထားေစာင့္အိပ္ ၊ မနက္ ၄ နာရီ ရထားနဲ႕ ျပန္တဲ့ အေမ့ကို ေထာင္ထဲက ၿမိဳ႕ခံ ေထာင္က်ဖက္ေတြက ပင္ပန္းရင္ မလာပါနဲ႕ အေမ၊ က်မတို႕ ရိကၡာထုပ္ေတြနဲ႕ မွ်စားလို႕ ရပါတယ္ လို႕ ေတာင္းပန္ေျပာရင္း ၂ လ ၃ လမွ တခါလာေတြ႕ဖို႕ နားခ်ၾကပါတယ္။ တႏွစ္ အတြင္းမွာ အရမ္းအိုစာသြားတဲ့ အေမ့ကို ၾကည့္ရင္း က်မကေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေမ ဘာေတြ ဘယ္လို ရုန္းကန္ေနမလဲလို႕ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ ရင္နာရပါတယ္။ အေမက စီးပြားေရးလည္း မလုပ္တတ္ဘူးေလ။

အေဖ့ကို ဒီအခ်ိန္မွာ တမ္းတေနမလားလို႕လည္း ေတြးမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖရဲ႕ သတင္းကလည္း လံုး၀ကို ျမဳပ္ေနပါတယ္။ အေမက ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕ရင္ စကား သိပ္မေျပာပါဘူး။ က်မေမးတဲ့ အဆင္ေျပလားအေမဆိုရင္ အင္းတခြန္းထဲ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ က်မက ရပ္ကြက္ထဲက အေၾကာင္း ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း ေမးရင္း စကားေျပာ ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမနဲ႕ က်မတိုင္ပင္မထားပဲ ေစာင့္စည္းမိတာကေတာ့ အေဖ့အေၾကာင္း မေျပာမိေအာင္ပါ၊ တကယ္လဲ က်မတို႕ သားအမိ ေထာင္၀င္စာ တေလွ်ာက္လံုး အေဖ့ အေၾကာင္း တခါမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အေဖ့ကို မုန္းသြားလုိ႕ ေမ့သြားလို႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေမေရာ၊ က်မေရာ ရင္ထဲက သိပါတယ္။ က်မတို႕ သားအမိ အေျပာခ်င္ဆံုး စကားေတြကလည္း အေဖနဲ႕ ပတ္သက္ရာေတြပဲ ဆုိတာကို မေျပာပဲေနလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေျပာေနၾကတာပါပဲေလ။


Sunday, July 29, 2007

တိမ္ေရာင္စံုခ်ိန္မွာ


ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု အထိမ္းအမွတ္ရက္ကို နီးလာျပန္ၿပီ။ အဲဒီေန႕က စလို႕ ဘ၀ေတြ တဆစ္ခ်ိဳးသြားခဲ့ၾကတဲ့ မိသားစုေတြ က်မတို႕ တုိင္းျပည္မွာ ဒုနဲ႕ေဒးပါပဲ။ ဘာလိုလုိနဲ႕ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေနာ္။ က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီကစလို႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေျပာင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေျပာင္း၊ ဘ၀ေတြ ေျပာင္းလဲသြား လိုက္တာ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ၀န္းက်င္ေတြမွာ က်င္လည္ ရွင္သန္ေနရတာ ခုထိ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုပဲ က်မသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေလးကို သတိတရနဲ႕ ေရးမိတဲ့ ရသစာစုေလး တပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မွ်ေ၀ခံစား ၾကည့္ေပးပါဦး။ နည္းနည္းရွည္သြားလို႕ အပိုင္းခြဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။


အပိုင္း (၁)

လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနၿပီး ေန႕နဲ႕ည မကြဲျပားတဲ့၊ ကမၻာမွာ ထိပ္တန္းနာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ သမီးေရာက္ေနတယ္ အေမ။ သမီးတို႕ ေနတဲ့ အထပ္ျမင့္ အိမ္ယာတခုရဲ႕ အေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ လို္က္ရင္ ေရာင္စံုမီး ေတြနဲ႕ လွလိုက္တာ။ ဒီေန႕ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရပဲ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြ စံုညီေနတဲ့ ညကုိ ၾကည့္ရင္း အေဖနဲ႕အေမ့ကို သမီး သတိရေနပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ အေမသာ သမီးအနားမွာ ရွိေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ သမီး လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ျမင္ရင္အေမက ဘာေျပာေနမလဲ ဟင္၊ အေမ့တသက္တာမွာ၊ အေဖ့ တသက္တာမွာ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားတဲ့ အလုပ္အေမရဲ႕ ။ သမီးႀကီးလာရင္ တကၠသိုလ္က ဆရာမ လုပ္မယ္ေနာ္ အေမလို႕ ငယ္တုန္းက ေျပာခဲ့ဘူးတာလဲ ေမ့ထားလုိ္က္ပါၿပီ အေမရယ္။ အခု သမီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္မွာ အေရာင္း စာေရးမေပါ့။ ဒါေတာင္မွ သမီးက အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္လို႕ အေမရဲ႕။ သမီးတေယာက္ ဒီမွာ အဆင္ေျပေန တယ္လို႕ ေျပာလို႕ ရေပမယ့္ အနာဂါတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာကေတာ့ သမီးရဲ႕ ေမြးဖြားရာ ဇာတိတိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ ေပၚမွာပဲ ပံုေအာထားဆဲပါ အေမရယ္။

တကယ္ေတာ့……

အေမ့ကို ဆံပင္ေတြ တေခါင္းလံုးျဖဴေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား ေစတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႕ အတူ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကလည္း မ်ားသားေနာ္။ ေတာမက် ၿမိဳ႕မက် က်မတို႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးမွာ က်မတို႕အိမ္က ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ဆင္၀င္အိမ္ႀကီးနဲ႕ ေတာ္ေတာ့္ကို ခမ္းနားထည္၀ါ တယ္လို႕ သံုးလို႕ရပါတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးမွာပဲ က်မကို အေဖနဲ႕ အေမက လူလားေျမာက္ေစခဲ့ ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ရိုးသားတဲ့ ႀကိဳးစားတဲ့ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် သူအျဖစ္ က်မတို႕ၿမိဳ႕မွာ လူသိမ်ားပါတယ္။ ဒါေတြက အခုျပန္ ေျပာျပရင္ ေရႊထီးေဆာင္းခ်ိန္လို႕ သံုးရမယ္ ထင္ပါတယ္ေလ။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သလို မဟုတ္မခံ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ အေဖဟာ သူတို႕ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ကာလ ၁၉၆၂ ၀န္းက်င္ ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူးဆိုတာကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွပဲ က်မ သိရေတာ့တယ္ေလ။ အေဖက က်မကို ေမြးဖြားခ်ိန္က စလို႕ အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့တာ သမီးကို ပညာတတ္ တေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ဆိုဆံုးမခဲ့တာေတြရဲ႕ ေနာက္က တြန္းအားေတြဟာ ဘာေတြလဲလို႕ အဲဒီရွစ္ေလးလံုးလူထု လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေတာ့မွ သိခဲ့ရတာလဲ အမွန္ပါ။

အေဖက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ပဲရွိေသးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ အတူ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လွည့္လည္ဆႏၵျပေနခဲ့ၿပီးမွ ေသနတ္နဲ႕ မပစ္ခင္ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကို ခဏဆင္းသြားခဲ့တာတဲ့။ အေဖက သူကံေကာင္း ခဲ့လား။ ကံဆိုးခဲ့လား ဆိုတာ ဒီေန႕ထိေ၀ခြဲလို႕ မရေသးဘူးလို႕ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံရတာ၊ သူနဲ႕ ဆႏၵျပေဖာ္ျပဖက္ေတြ ေသနတ္ပစ္ခံၿပီး က်ဆံုးခဲ့တာေတ ြအေပၚမွာ သူကဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ပဲ တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သလို တာ၀န္မဲ့ သလို ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ သူေက်ာင္းၿပီးေအာင္ မတက္ေတာ့ပဲ စာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ တယ္။ ေနာက္ အစိုးရအလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ပရိေဘာဂ လက္သမား အလုပ္ကို ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မဒုတိယႏွစ္ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးတဲ့ အျဖစ္ကစလို႕ ေက်ာင္းပိတ္ လိုက္ဖြင့္လိုက္ နဲ႕ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာေတာ့ အေဖက က်မကို အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ သမီးတဲ့။ က်မကို ငယ္စဥ္ကေန ခုုခ်ိန္ထိ တခါမွ မေျပာဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ မတရားသတ္ျဖတ္ခံရမႈေတြကို အေဖက စိတ္ပါ လက္ပါနဲ႕ ေျပာျပပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အေဖ့မ်က္ႏွာဟာ နာက်ည္းေနတဲ့ လူတေယာက္က ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ေျပာျပေနသလိုပဲလို႕ က်မခံစားမိ ပါ တယ္။

ေက်ာင္းပိတ္လို႕ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေလးကို က်မျပန္ေရာက္တိုင္း မတ္ ၁၄တုန္းကဘယ္လို၊ မတ္ ၁၅ တုန္းကဘယ္လို ၊ ၁၆ ရက္ေန႕တုန္းက သမီးဘယ္လိုေျပးခဲ့တာ သိလားအေဖလို႕ ေျပာျပတဲ့ အခါ အေဖက ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး အေသအခ်ာ ျပန္ေမးတတ္ေပမဲ့ အရမ္းေအး ေဆးတဲ့ အေမကေတာ့ ၀င္မလုပ္ပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေတာ္ၾကာ ေက်ာင္းထုတ္ခံ ေနရမယ္တဲ့။ ဒါ့ထက္ဆိုးရင္ ေထာင္က် ေနပါဦးမယ္လို႕ ၀င္ေျပာတတ္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အေဖက ေက်ာင္းသားေတြအေရးကို ေက်ာင္းသားတေယာက္က ၀င္လႈပ္ရွား တာကို မကန္႕ကြက္ပါနဲ႕ ကြာ။ ဒါသူလုပ္ကို လုပ္ရမဲ့ တာ၀န္တဲ့။ က်မကို မတားပဲနဲ႕ တခုခု ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္၊ အလြတ္ေျပးႏိုင္ေအာင္ စသည္ျဖင့္ သင္ေပးပါ ေတာ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာလည္း ရွိေနႏို္င္တယ္ ဆိုတာကို သူ႕ေခတ္အေျခအေနနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ သတိေပးပါတယ္။ သမီးတို႕မ်ိဳးဆက္ အလွည့္မွာ သမီး ႏိုင္သေလာက္၀န္ကို သမီးထမ္းႏို္င္ရမယ္တဲ့။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေဖ့ သတိေပးခ်က္ေတြနဲ႕ အတူ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႕က ေျမနီကုန္း အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ လွည္းတန္း လမ္းထိပ္ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ က်မကေတာ့ စစ္သား ဆိုတာနဲ႕ လံုထိန္း ဆိုတာကို မုန္းတီး သြားပါေတာ့တယ္။

ထံုးစံအတိုင္း ၿမိဳ႕ေလးကို ျပန္ေရာက္လို႕ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ အေဖကေတာ့ ေတာက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႕ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ ………ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ပြားေတာ့ က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးက ရွစ္ရက္ေန႕မွာ ဆႏၵျပပြဲ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တေန႕ ကိုးရက္ေန႕ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ဆႏၵျပပြဲမွာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္း ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ အေမက ေၾကာက္တတ္ေတာ့ အေဖ့ကို တားပါေသးတယ္။

မခင္သစ္ေရ..
ဒီသမိုင္းတေကြ႕က ျပည္သူ႕လႈပ္ရွားမႈမွာ ငါမပါခဲ့ရဘူးဆိုရင္ တာ၀န္မေက် ျဖစ္ရေတာ့မယ္ကြ၊
လို႕ အေဖကေျပာရင္း က်မတို႕ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ သပိတ္ေကာ္မတီမွာ တက္ၾကြစြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ပါ ေတာ့တယ္။ အေဖေဟာတဲ့ တရားေတြမွာ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႕အခြင့္အေရးေတြနဲ႕ အတူ ၆၂ လူသတ္ပြဲအေၾကာင္း၊ ၇၄ အလုပ္သမားသပိတ္နဲ႕ လူသတ္ပြဲ၊ လူဖမ္းပြဲေတြ အေၾကာင္း စံုေနတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ကလူေတြနဲ႕ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သေဘာေတြက် လက္ခုပ္ေတြ တီးလို႕၊ က်မ ကိုယ္တုိင္လည္း အေဖ့ကို အရင္ထက္ ပိုေလးစားမိလာပါတယ္။

အရာရာ သတိရိွရမယ္ ဆိုတဲ့ ေဖေဖက စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာ အေ၀းကို ထြက္ခြာဖို႕ ျပင္ဆင္ၿပီးေနပါၿပီ။ အေမနဲ႕ က်မကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့တဲ့ အဲဒီေန႕က အေဖ့ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အေမက မ်က္ရည္ေတြေတြ က်လို႕။ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လို႕။

အပိုင္း(၂) ဆက္ရန္..........

Tuesday, July 24, 2007

အန္တီစုရဲ႕ ေဆာင္းပါးမ်ား


ၿငိမ္းခ်မ္ေရး ႏိုဘယ္လ္္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ေရး ေဆာင္းပါး(၃)

က်မတို႕ ျပည္သူေတြၾကားထဲမွာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈေတြေၾကာင့္ တိုင္ျပည္ဆင္းရဲရတယ္ ဆိုတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႕မႈကို ရိုးသားစြာ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေတြ႕မွာလည္း စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႕လိုက္လို႕ စက္ရံုေတြ ပိတ္လိုက္ရတာ၊ အထည္စက္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ရတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို မေကာင္းတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈ နယ္ပယ္ေတြထဲ ေရာက္သြားရတာ စသျဖင့္ ေတြ႕ေနၾကရတာဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းစြာ ခံစားရင္း ဒါဟာ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႕မႈေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အျမင္ပိုခိုင္မာလာၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႕မႈမစတင္စဥ္ ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဥေရာပ ၊ အေမရိကန္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႕ေပမဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အာစီယံႏိုင္ငံေတြက မပိတ္ဆို႕ပါဘူး၊ က်မတို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ေတြ ေရာင္းခ်ရေငြေတြကို ျပည္သူ႕အက်ိဳး မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်မယ္ဆို ႏုိင္ငံေရာ ျပည္သူေတြပါ ခုလို ဆင္းရဲ မြဲေတေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အခု ရခိုင္ကမ္းရိုးတန္းမွာ ေတြ႕ရွိေနရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းတရုပ္၊ ထိုင္း၊ အႏိၵယတို႕ အလုအယက္၀ယ္ေနရတဲ့ ဓါတ္ေငြ႕သိုက္ေတြရဲ႕ ပမာဏဟာ ကမၻာမွာ စတုတၳအႀကီးဆံုး၊ အာရွမွာ အႀကီးမားဆံုး သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕သိုက္ေတြပါ။ စကၤာပူလို၊ ေဟာင္ေကာင္လို တႏိုင္ငံလံုး (ဖြံ႕ျဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံလို) တေန႕လံုး ထိန္ထိန္ညီး မီးမျပတ္ေပးထားၿပီး စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြမွာ သံုးဖို႕လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား အျပည့္အ၀ ေပးခဲ့ရင္ေတာင္ ႏွစ္ ၆၀ အျပည့္အ၀ သံုးႏိုင္မယ့္ ဓါတ္ေငြ႕သိုက္လိုမ်ိဳး ဓါတ္ေငြ႕သိုက္ ၄ ခုတိတိ က်မတို႕ ႏိုင္ငံ ပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ရင္ ပိတ္ဆို႕ထားမႈေတြ ရပ္တန္႕သြားမယ္လို႕ ေက်ညာထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ တိုင္းျပည္နဲ႕ တကြ ကိုယ့္ျပည္သူေတြကို ခ်စ္တယ္၊ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕တာကို ရပ္တန္႕ေစခ်င္ရင္ စတင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျပရမွာက စစ္အုပ္စုပဲျဖစ္ပါတယ္။

အခု စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈေတြ အေပၚ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အျမင္သေဘာထားကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစမယ့္ အန္တီကိုယ္တုိင္ေရး ေဆာင္းပါးေလးကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။



ေအာင္ျမင္ေသာေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ဆီသို့ ဦးတည္ေစမည့္ အဓိက စီးပြားေရး ေသာ့ခ်က္မ်ား



မၾကာေသးမီ သတင္းပါတ္ေတြ အတြင္း သတင္းစာဆရာ အမ်ားကေမးလာ ၾကတဲ့အေၾကာင္းတစ္ရပ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႔ စီးပြားေရးမူ၀ါဒေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္က ဆိုရင္ က်မတုိ႔အေနနဲ႔ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ ဆိုတာကို အယံုအၾကည္ေရာ ရွိရဲ႔လား လို႔ ေမးျမန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ က်မတို႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ ခ်ဳပ္က ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေၾကျငာခ်က္ေတြအေၾကာင္း သိရွိသူ ႏုိင္ငံျခားသားအနည္း အက်ဥ္းပဲရွိ မယ္ဆိုတာ တြက္လို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေၾကညာခ်က္ကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတာ လည္းမရွိတဲ့ အတြက္ ေၾကညာခ်က္ ရွိခဲ့ေၾကာင္းသိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အတြက္ေတာင္ ေၾကညာခ်က္ ထဲမွာ ဘာေတြပါလဲ ဆိုတာကို အတိအက်သိၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလာေလာ ဆယ္ အားျဖင့္ေတာ့ သတင္းေလာကက သိခ်င္ေနတာေတြလဲ ေျပာၾကားသြားၿပီး ျဖစ္ေအာင္ အမ်ဳိးသားဒီမို ကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႔ စီးပြားေရးမူ၀ါဒနဲ႔ ပါတ္ သတ္ၿပီး အခ်က္ (၁၁) ခ်က္နဲ႔ သေဘာထား ေၾကညာစာတမ္း ထုတ္ျပန္ထားခဲ့တာကို ျပန္ၿပီးေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့-

(က) ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ ေငြေၾကးနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ မ်ား တည္ၿငိမ္မႈကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ ျပည္တြင္းေငြေၾကးကို ျပည္သူအမ်ားက ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည္။
(ခ) သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဘ႑ာေရး မူ၀ါဒႏွင့္ ေငြေၾကးမူ၀ါဒတို႔ကို ခ်မွတ္၍ အစုိးရ ဘတ္ဂ်တ္ကို ပိုင္ႏုိင္စြာ ကြပ္ကဲေဆာင္ရြက္ မည္။
(ဂ) ျမန္မာေငြႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားေငြမ်ား လဲလွယ္ ေရးႏႈန္းကို ျပန္လည္သံုးသပ္၍ လုိအပ္သလို ျပင္ဆင္သြားပါမည္။
(ဃ) အားျဖည့္ေလာင္စာ၊ ပို႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရး အတြက္ အေထာက္အကူျပဳမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ဦးစား ေပးသြင္းကုန္မ်ား အျဖစ္ တင္သြင္း မည္။
(င)ႏုိင္ငံျခားပို႔ကုန္အမ်ဳိးအစား စံုေအာင္ႀကဳိးပမ္းမည္။
(စ)ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားဆထက္ထမ္းပိုး တုိးပြား လာေစရန္ အလို႔ငွာ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီး ျမဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒကို ျပန္လည္သံုးသပ္၍ ျပင္ဆင္ေပး မည္။
(ဆ)ႏုိင္ငံျခားေႂကြးၿမီမ်ား ေလ်ာ့ပါးေရးႏွင့္ အကူအညီမ်ားထပ္မံရရွိေရးကို ႀကဳိးပမ္းမည္။
(ဇ)စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတုိ႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား ေသာ ဥပေဒမ်ား၊ အမိန္႔မ်ား၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ား ႏွင့္ တျခားကန္႔သတ္ကြပ္ကဲမႈတို႔ကို ျပန္ လည္သံုးသပ္၍ ျပင္ဆင္တန္ျပင္ဆင္၊ ဖ်က္ သိမ္း တန္ဖ်က္သိမ္း ေဆာင္ရြက္မည္။
(စ်) ပုဂၢလိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အက်ဳးိရွိေအာင္ လက္ရွိအခြန္ စနစ္ အရပ္ရပ္ ကို ျပန္လည္သံုးသပ္၍ ျပင္ဆင္မည္။
(ည) စီးပြားေရးအစိတ္အပိုင္း အသီးသီးသည္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးကို တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ အေျခခံၾကရမည္။ အထူးသျဖင့္ ပုဂၢလိကပိုင္စီးပြားေရး ကို အလ်င္အျမန္ ဖြ႔ံျဖဳိးတိုးတက္ေအာင္ အားေပးမည္။
(ဍ) ကမၻာလွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို ပိုမို တိုးတက္အားေပးသြားၿပီး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေျပျပစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည္။

စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြကို ဒီလုိခ်ျပလိုက္ဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ဘယ္လိုအေကာင္အထည္ ေဖာ္ယူႏုိင္မလဲ ဆိုတာဘဲ ေမးစရာ ျပႆနာ တစ္ခုပါ။ အဲဒီမွာ UNDP ကုလသမဂၢဖြံ႔ျဖဳိး ေရးအစီအစဥ္ကို ျမန္မာ့စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ ဟားဗတ္စ္တကၠသိုလ္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ဖြံ႔ျဖဳိးေရးဌာနရဲ႔ သုေတသနပညာရွင္ ေဒါက္တာေဒးဗစ္ဒါပိစ္ရဲ႔ အယူအဆေတြ ဟာ NLD ရဲ႔ သေဘာထားေတြနဲ႔ အေတာ္ ဆင္တူတာကို သြားေတြ႔ရပါတယ္။

Prospects for Sustainable Growth in Myanmar ဆိုတဲ့စာတမ္းမွာ ေဒါက္တာ ဒါပိစ္ က စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတာဟာ အတိုးႏႈန္း ေတြ သတ္မွတ္ယံု၊ ေငြေၾကးလဲလွယ္ ႏႈန္းေတြ သတ္မွတ္လိုက္ယံုတင္မကပါ ဘူး။ ဒီမူ၀ါဒေတြဟာ ဘယ္ဆီကို ဦးတည္ေနသလဲ ဆုိတာနဲ႔အတူ အားကိုး အားထားျပဳႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ခိုင္ခိုင္မာမာရွိမႈ၊ အယံုအၾကည္ရွိမႈ၊ ဒီအခ်က္ေတြ ျခဳံငံုၿပီး ပါ၀င္ရမွာျဖစ္ တဲ့အျပင္ လုပ္ငန္းစဥ္တုိင္း လိုလိုဟာ မွန္ကန္တဲ့ ဦးတည္မႈ လမ္းေၾကာင္းမွာ ရွိေနမွာျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ တင္ျပထား ပါတယ္။ အားကိုးအားထား ျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခိုင္ခိုင္ မာမာရွိမႈနဲ႔ အယံုအၾကည္ ရယူႏုိင္မႈဆုိ တာဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတုိင္း အတြက္ အေျခခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ ျမင္တဲ့ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ရပ္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔ လိုတယ္ဆုိရင္ ဒီအခ်က္ ကိုပဲ ပထမဆံုး အေျခခံထူေထာင္ သြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖဳိးမႈအတြက္ အေရး အပါဆံုးဟာ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ အေပၚမွာ အေျခခံအျဖစ္ တည္ဘုိ႔ ျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ယံုၾကည္ထားတာ ဟာလဲ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာဒါပိစ္ရဲ႔ ေရးသားခ်က္ ေတြကိုထပ္ၿပီး ကိုးကား ေဖာ္ျပရမည္ဆုိရင္ အေရးပါၿပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္ရန္ ခက္သည့္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာ မ်ားဆိုၿပီး သူက ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ျပန္လည္ ေျပာင္းလဲ ယူႏုိင္ေရးအတြက္ ထိေရာက္မႈရွိတဲ့ ဥပေဒ စနစ္တစ္ရပ္နဲ႔ အတူ ျပည္သူလူထုက ဘဏ္ေတြ မွာ ေငြေတြထည့္၀င္ စုေဆာင္းရဲလာေအာင္ အနာဂတ္အတြက္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြလုပ္ရဲ လာေအာင္ ယံုၾကည္မႈေတြ ျဖစ္ေစမယ့္ မူ၀ါဒေတြ ႏွင့္ လုပ္ငန္းဌာနေတြ ထူေထာင္ေပးဖုိ႔လဲ လိုအပ္တယ္လို႔ ေရးသား ထားတာကို ေတြ႔ ရပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားရွိသလဲ လို႔ က်မကို ေမးလာၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္ဖို႔ အခိ်န္ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ဘဲ ေျပာၾကားခဲ့ ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အခုရင္းႏွီး ျမဳပ္ႏွံၾကစုိ႔ဆိုတဲ့အစား တျခား မည္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား ရွိလဲလို႔ျပန္လည္ ေမးခြန္း ထုတ္လာၾကသူေတြ ကိုေတာ့ အနာဂတ္ ေရးအတြက္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေရး ျဖစ္တယ္လို႔ က်မ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ကိုယ္က်ဳိး တစ္ခုတည္း ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ အရင္းအႏွီး စိုက္ထုတ္ ေပးၾကပါလို႔ ဆုိလိုတာပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားလာတဲ့ျမန္မာ ႏုိင္ငံဟာ စီးပြားေရး အရ ႏုိးၾကားတက္ႂကြၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ လဲ ျဖစ္မွာ အမွန္ပါဘဲ။

(ေအာင္ဆန္းစုၾကည္)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္


Monday, July 23, 2007

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကြယ္လြန္ျခင္း ၄၃ ႏွွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ


ဒီေန႕ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႕ဟာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၄၃ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႕ ေခတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြနဲ႕ သိပ္မရင္းႏွီးလွတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားသူ ဆရာႀကီးနဲ႕ အနည္းအက်ဥ္း မိတ္ဆက္ေပးလိုတဲ့အတြက္ ဒီပို႕စ္ေလးကို တင္ေပးလိုက္တာပါ။ အျပည့္အစံုႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ဆရာႀကီးဘ၀နဲ႕ ခံယူခ်က္ကို တစိတ္တေဒသ ဖတ္မွတ္မိမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီျပည္သူ႕ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ျမန္မာရဲ႕ ေခတ္သစ္ ကမၻာမေၾကဘူး သီခ်င္းမွာ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း…. ရာဇ၀င္ေတြလည္း ရိုင္းခဲ့ရၿပီ အဘုိးေရ လို႕ ေခတ္လူငယ္ေတြက ဆရာႀကီးကို တုိင္တည္ၾကေတာ့ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးႀကီးေတြက စာေစာင္ေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အစား ေရႊေတာင္ ဆရာလြန္းလို႕ပဲ သံုးစြဲရမယ္လို႕ ညႊန္ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။


ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ ထူးခၽြန္ေသာစြမ္းရည္မ်ားအရ ဆုအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ဘြဲ႕တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ရတိုင္း လက္ခံခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာႀကီး ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ပယ္ဆု၊ ယူဆု၊ ေတာင္းဆု ဟု ဆုသံုးမ်ိဳး သံုးစားရွိသည္ ကို ေတြ႕ရ ပါတယ္။

စစ္မျဖစ္မီ ကိုလိုနီေခတ္တုန္းက ေ၀လမင္းသား အႀကိဳေတာ္ရတုကို ေရးရန္ ဆုေတာ္ေငြ တေထာင္ေပးကာ တိုက္တြန္းခဲ့တာကို ရန္သူကို ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ မလုပ္ႏိုင္လို႕ ေျပာကာ ခါးခါးသီးသီးျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို လက္ခံဖို႕ တုိက္တြန္း ခဲ့ရာမွာလည္း ျပတ္သားစြာ ဆက္လက္ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက စာေပဆုအျဖစ္ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ ေပးအပ္ခဲ့ျပန္ရာ ဆရာႀကီး မျငင္းသာပဲ လက္ခံခဲ့ရေပမဲ့ ႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္မတူ။ ဆုိဗီယက္ ယူနီယံမွ စတာလင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႀကီးကို ေပးအပ္ခဲ့ျပန္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႀကိဳးပမ္းခ်က္ အတြက္ ေပးေသာဆုျဖစ္သျဖင့္ အတန္ႏွစ္သိမ့္ဖြယ္ ျဖစ္ေသာလည္း လႈိက္လွဲဂုဏ္ယူဟန္ မရွိ။ အေရွ႕ဂ်ာမဏီက ေပးေသာ ေဒါက္တာဘြဲ႕ (မဟာပညာေက်ာ္ဘြဲ႕) ကိုလည္း ခ်စ္ၾကည္ေရးသေဘာ အရလက္ခံရေသာ္လည္း ႏွစ္သက္လိုလားသည့္အသြင္ မျပ။

ဆရာႀကီး အလုိလား အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ရံုမက ၄င္းကိုရလွ်င္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီကြာ ဟုပင္ ညည္းညဴတမ္းတေနရေသာ ဆုႀကီးကား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး သာ ျဖစ္ပါေပသည္တကား။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ျဖစ္လာမည့္ ေမာင္လြန္းကို ၁၈၇၆ ခု မတ္လ ၂၃ တြင္ ျပည္ခရိုင္ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ ၀ါးလည္ရြာတြင္ အဖဦးစံဒြန္း အမိေဒၚအုန္းတို႕မွ ဖြားျမင္ခဲ့ၿပီး အသက္ ၈၉ ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႕တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ပတ္သက္လို႕ ယေန႕ေခတ္ လူငယ္တေယာက္က သူ႕အျမင္ သူ႕အေတြးနဲ႔ စပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာေရးသူက ညိဳထြန္းျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ကေရးစပ္ထား တယ္လို႕ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။အေမရိကန္ေရာက္ ဦးေအာင္ေစာဦး(မိႈင္းရာျပည့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္း) ျပဳစုေရးသားထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီး ေဒါက္တာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ႏွစ္ ၁၃၀ ျပည့္ အထူးထုတ္စာအုပ္ထဲက ကူးယူတင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တို႕တာ၀န္

အဖိုးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ပံုရိပ္ကို
ဂိုဂယ္( google) မွာ ရွာၾကည့္တယ္
မေတြ႕ရဘူး။

ရာဟူး(yahoo) မွာေရာ
အမ္အက္စ္အန္ (msn)မွာေရာ
ထပ္ရွာတယ္။
မေတြ႕ရဘူး။
စိတ္ေတာ္ေတာ္ပူသြားတယ္။

ဒါနဲ႕ အဖသခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႕
ဒို႕ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တို႕ရဲ႕ ပံုရိပ္ကို
ထပ္ရွာတယ္။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕
ေတြ႕ရတယ္
အမ်ားႀကီး။

မိတ္ေဆြတို႕
ဒီႏွစ္ဟာ မိႈင္းတရာ့သံုးဆယ္ျပည့္
မိႈင္းရဲ႕ ပံုရိပ္
မိႈင္းရဲ႕ ကဗ်ာ
မိႈင္းရဲ႕ စာ
မိႈင္းရဲ႕ အတၳဳပတၱိ
ကမၻာက သိေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကပါစို႕။

ည္ိဳထြန္း

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္



Sunday, July 22, 2007

သမီးရဲ႕ေဖေဖ



(ခါကာဘုိရာဇီ)မိုးႀကိဳး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ၊ ေနာက္ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေမာင္ရင္ ေတာင္းဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူတဦး နဲ႕ သူမရဲ႕ ဖခင္တို႕ရဲ႕ ေမတၱာဖြဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ ရသစာစုေလးကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေအာက္ပါပံုေလးကေတာ့ က်မတို႕ ပုသိမ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက မိန္းမအက်ဥ္းေဆာင္ ပံုပါ၊ ပံုထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ မိန္းကေလး ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေတြထဲက တခ်ိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပံုက (၁၉၉၀) ခုႏွစ္က ခိုးရိုက္ထားတဲ့ ရွားပါးပံုေလးပါ။
မူပိုင္ ခင္မင္းေဇာ္ ျဖစ္ပါတယ္။



သမီးရဲ႕ေဖေဖ


သမီး အငယ္ဆံုးေလး ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ အခ်ဳပ္ ၃ လ ရွိေနစဥ္တုန္းကတည္းက က်ဳပ္ သိပ္စိတ္ပူ ေနခဲ့မိတယ္။ ဒီကေလးမက မခံခ်င္စိတ္သိပ္ႀကီးတယ္။ မဟုတ္တာကို ဘယ္ေတာ့မွ ငံု႔မခံတတ္ဘူး။ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိေနေတာ့ သူလုပ္ခ်င္တာကို အႏၱရာယ္ကင္းကင္း လုပ္ေနႏိုင္ေအာင္ပဲ အစြမ္းကုန္ ကူညီေနမိေတာ့တယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေတြ အိမ္မွာလာတည္းရင္ ကိုယ္က လက္ခံထားၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးေနရတယ္။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဒီအစိုးရ ဘယ္ေလာက္ထိ ယုတ္မာမယ္။ ရက္စက္မယ္ ဆိုတာကို မခန္႔မွန္းတတ္ ေသးဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေရတပ္ထြက္ စစ္သားတေယာက္ ဆိုေတာ့ သိေနတယ္။ စစ္တပ္ခ်င္း အတူတူ၊ စစ္သားခ်င္း အတူတူ။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းတာခ်င္း အတူတူ ၾကည္းတပ္ကမွ ပိုျမင့္ျမတ္တယ္လုိ႔ ခံယူထားတဲ့ သူေတြနဲ႔ ဆက္မေနခ်င္ ေတာ့တာနဲ႔ က်ဳပ္တပ္ထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။ တပ္ထြက္ ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာကိုင္ရမယ္လည္း သိပ္စဥ္းစားမရတာနဲ႔ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကားပစၥည္း အေဟာင္းေလးေတြကို မဂိုလမ္းရဲ႔ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမွာ ခ်ေရာင္း ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ၀င္ ေငြနဲ႔ပဲ က်ဳပ္သားသမီး သံုးေယာက္ကို ေကၽြးေမြးလာခဲ့တာပါ။

က်ဳပ္မိန္းမအေၾကာင္း လာမေမးပါနဲ႔ဗ်ာ။ အငယ္မ သံုးႏွစ္သမီးကတည္းက အိမ္ေထာင္ကြဲသြား ခဲ့တာ။ သူနဲ႔ ကေလးေတြကို ထည့္လိုက္ရမွာ စိတ္မခ်တာနဲ႔ ကေလးသံုးေယာက္လံုး တာ၀န္ယူခဲ့တာ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ က်ဳပ္လား ေနာက္မိန္းမ ထပ္ယူျဖစ္မွာ။ က်ဴပ္ကေလးေတြ ကို မိေထြးဆိုတာ မေတြ႔ေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ျပဳစုေပးမယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ စိတ္မခ်တာ က်ဳပ္ကေလး ေတြကို သိပ္ခ်စ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။

အခုေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရရင္ ရတဲ့ ပါတီကို အာဏာလႊဲေပးမယ္။ စစ္တပ္က စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္မွာပါဆိုၿပီး မျပန္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ေလးေတြက ဘယ္ေက်နပ္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ဂတိမတည္တဲ့သူ ဘယ္သူ႔ကို မဆို မေက်နပ္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္သင့္တာပါ။ စစ္တပ္က မ်က္စိစပါးေမႊးစူးတဲ့ သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးကတည္းက ဖမ္းလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲ။ က်ဳပ္သမီးေလးလဲ ပါသြားပါေရာလား။

ပထမတခါက ၃ လပဲျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္တခါက ေဒၚေအာင္္္္္ဆန္းစုၾကည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆု ရတဲ့အခါ မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေတာ့ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြေရာ သမီးေရာ ေက်ာင္းသားကေလး ေတြ အမ်ားႀကီးအဖမ္းခံရတာေပါ့။ စစ္ခံုရံုးနဲ႔ အျမန္ဆံုး စစ္ၿပီး ခ်လိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္က ကေလးေတြနဲ႔ မမွ်ပါဘူး ဗ်ာ။ အနည္းဆံုးေတာင္မွ ေထာင္ဒဏ္ ဆယ္ႏွစ္တဲ့။ က်ဳပ္သမီး ေထာင္ဒဏ္ ဆယ္ႏွစ္ အခ်ခံလိုက္ရတာ ၾကားရေတာ့ အေဖတေယာက္ အေနနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ေနရမဲ့ သမီးဘ၀ေလးကို သနားလိုက္တာ။ သမီးတို႔ ကေလးေတြ ကေတာ့ မ်က္ႏွာတခ်က္မပ်က္ဘူး၊ ခပ္တည္တည္ ခပ္မာမာေတြနဲ႔၊ က်ဳပ္သမီးကဆို အေဖ ဘာမွမပူနဲ႔ေနာ္။ အထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သမီးေနႏိုင္ တယ္ တဲ့ ။ သူတို႔ကငယ္ေသးေတာ့ မိဘေတြရင္ထဲကို ဘယ္ျမင္ႏုိင္ပါ့မလဲေနာ္။

က်ဳပ္သမီးနဲ႔ အတူတူ ေထာင္ခ်ခံရတဲ့ သမီးတေယာက္ဆုိ အေဖမရွိဘူး။ သူ႔အေမ ကလည္း နယ္မွာတဲ့။ သူ႔ဦးေလးကပဲ သူ႔ကို လာၾကည့္တာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီသမီးေလးကို ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း ၀မ္း နည္းတာ အားငယ္တာ မေတြ႔ရဘူး။ ေထာင္ဒဏ္ခ်ၿပီး ေထာင္ထဲကို ျပန္၀င္သြားတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အျပင္မွာ မိဘေတြက မ်က္ရည္က်ရတယ္။ က်ဳပ္သမီးေလး ေထာင္က်တုန္းက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ပဲ ရိွေသးတာ ကလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အဲဒီဆယ္ႏွစ္ ဆိုတာႀကီးကို ျပန္ၿပီး ၾကားေယာင္ရင္း အိပ္မရခဲ့တာ အေတာ္ၾကာတယ္။ က်ဳပ္က က်န္းမာေရးလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ စိတ္မခ်ဖူးဗ်ာ။ သားႀကီးနဲ႔ သမီးလတ္ကလည္း အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ က်ဳပ္ကို သိပ္မကူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔လည္း သူတို႔မိသားစုနဲ႔သူတို႔ မနည္း ရုန္းကန္ေနရတာ မဟုတ္လား။ သားႀကီးဆို ေနဖို႔အဆင္မေျပလို႔ က်ဳပ္အိမ္ပဲ ေခၚတင္ထားတာ။

သမီးကို ႏွစ္ပတ္တခါ ေထာင္၀င္စာေတ႔ြနိုင္ဖို႔ က်ဳပ္ႀကိဳးစားရတယ္။ သူ႔အတြက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေလး ယူသြားခ်င္တယ္။ အထဲမွာ သူမ်က္ႏွာမငယ္ ရေအာင္ေလ။ အိမ္က သားက ေထာင္၀င္စာသြားဖို႔ ၂၀၀၀ ထုတ္ေပးေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္မွာလဲ။ သူကလည္း ဒါ့ထက္ပိုမေပးႏို္င္ဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း တေန႔လုပ္ တေန႔စားျဖစ္ေနေတာ့ ခက္ခဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတာေပါ့ဗ်ာ။ တေန႔ေရာင္းရတဲ့ ေငြေလးထဲက ထန္းလ်က္ထုပ္ေလး၀ယ္ လိုက္၊ ေျမပဲေလး ၀ယ္လိုက္နဲ႔ တပတ္ ေထာင္၀င္စာၿပီး ေနာက္တပတ္အတြက္ ထပ္ၿပီးစုနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ေနတာပဲ။ သမီးေထာင္ထဲမွာ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ရလာေတာ့ ေစ်းေရာင္းကလည္း ပါးလာတယ္။ ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း တက္လာလိုက္တာ ေျပာမျပခ်င္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

သမီးကိုေတာ့ ေျပာျပမိေသးတယ္။ ေစ်းေရာင္း မေကာင္းေတာ့ ေထာင္၀င္စာထုပ္က ေသးေသးလာတယ္ သမီးရယ္လို႔၊ အေဖ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖရွိေန သ၍ေတာ့ ေထာင္၀င္စာထုပ္ မပို႔ႏိုင္ရင္ေတာင္ လူကိုယ္တုိင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ လာမယ္ သမီးေရလို႔ေပါ့။ သမီးက စိတ္ဓါတ္ၾကံ႔ခိုင္တယ္ ေျပာရမယ္။ ေထာင္၀င္စာ သိပ္မေပး ႏိုင္လည္း ရပါတယ္ အေဖရယ္တဲ့ ၊၊ အထဲမွာ အားလံုး စုစားၾကတာပဲ။ သမီးပံုစံထမင္းလည္း စားႏုိင္ပါတယ္တဲ့ ၊၊ အေဖ လူပဲလာလည္း ရပါတယ္လို႔ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေျပာျပသြားေသးသဗ်ာ။

သမီးေထာင္ထဲမွာေနတာ (၇)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေနာက္တေခါက္ ေထာင္၀င္စာသြားဖုိ႔ ေလးရက္ပဲ လိုေတာ့တယ္ဗ်ာ။ သမီးေလးကို စိတ္ဓါတ္ ခြန္အား သြားေပးေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔ ေစ်းေရာင္းေကာင္း တယ္။ က်ဳပ္ဆီက ကားပစၥည္းေဟာင္း တခုကို ေစ်းသိပ္မဆစ္ပဲ ၀ယ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သမီးဖို႔ ၀က္အူေခ်ာင္း၀ယ္ထားလိုက္တယ္။ သြားမယ့္ေန႔မွ ေၾကာ္ယူသြားမယ္။

ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို ပစၥည္းတခု ၀ယ္ေရာင္း လုပ္ဖို႔ အၾကံေပးထားတာ သူလုပ္လိုက္တာ ျမတ္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္ကို ဂုဏ္ျပဳဦးမယ္တဲ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း ေငြရင္းမရွိလို႔ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အၾကံေပး ၾကည့္တာပါ၊၊ သူျမတ္တယ္ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္လည္း ေျပာျပရက်ိဳးနပ္တယ္ေပါ့။ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ သူလိုက္ေကၽြးတဲ့ဆိုင္မွာ စားလည္းစား ေသာက္လည္း ေသာက္လိုက္မိတယ္။ ေသာက္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေတာင္မထူႏို္င္ဘူး။ အိပ္ရာထဲကို တြဲပို႔ခံလိုက္ရတယ္။

----------------------------------------------------------------------

ဒီအပါတ္ေထာင္၀င္စာကို အေဖမလာဘူး။ တခါမွ မလာဘူးတဲ့ အမက လာေတြ႔တယ္။ အေဖဘာလို႔ မလာတာလည္း ေမးေတာ့ ဘုန္းႀကီး၀တ္သြားတယ္တဲ့။ သမီးကိုလည္း ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူးအေဖရယ္။ အမကေတာ့ အေဖ မလာႏုိင္လည္း အကိုနဲ႔ အမ တေယာက္တလွည့္ လာမွာေပါ့လို႔ ေျပာသြားတယ္။ အေဖက သမီးကို သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ႏို္င္သြားၿပီေပါ့။ အဲဒီေန႔က ေထာင္၀င္စာ ထုပ္ ထဲမွာ ၀က္အူေခ်ာင္းေတြပါတယ္။

သူမ်ားေတြကို အေမေတြက ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရင္ က်မလည္း အေမ႔ကို လာေတြ႔ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက က်မတို႔ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းထဲမွာ နာမည္မပါဘူးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမက ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အေမ့ကို သိပ္မခင္တြယ္မိေပမဲ့ အေဖမလာတဲ့ အခါေတာ့ အေမ လာေစခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ အမနဲ႔ အကိုကိုေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ သူတုိ႔က စိတ္ဆိုး ေနဦးမယ္။ အေဖကလညး္ ဘာျဖစ္လို႔ ဘုန္းႀကီး၀တ္သြား တာလဲ မသိပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ က်မ ေထာင္ထဲမွာ ဇာထိုးပန္းထိုး လုပ္ရေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီးက ဆုမွတ္ရက္ေတြ ေပးမွာတဲ့။ ေထာင္အေခၚကေတာ့ ေအကြာ၊ ဘီကြာ ေပါ့။ က်မတို႔ကို ေအကြာေပးမယ္လို႔ ေထာာင္ပိုင္ႀကီး ဦးတင္ေဖက ေျပာထားတယ္။ ေအကြာ သာရရင္ က်မ ဆယ္ႏွစ္က ေလ်ာ့ရက္ ၃ ႏွစ္ နီးပါးရမွာ။ ကဲ က်မေထာင္က လြတ္မွ ဘုန္းႀကီး၀တ္လိုက္ ၿပီးေရာ။

ေထာင္ထဲမွာေနသားက်သြားေတာ့လည္း သိပ္မခက္ခဲ ေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက စုစုစည္းစည္း ရွိၿပီး လူညီေနေတာ့ ေနရတာ အဆင္ေျပပါ တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ တူသူေတြနဲ႔ ေနရတာမို႔ အားငယ္စရာလည္း မရွိဘူးေလ။ တခါတရံ စိတ္အခန္႔မသင့္ တာေလးေတြ ရွိၾကေပမဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ တိုက္စရာ ရွိေနရင္ေတာ့ အားလံုးက စိတ္ဓါတ္ညီၿပီး တသံတည္း ထြက္တတ္တာမို႔ စိတ္ညစ္စရာလည္း လုံး၀မရွိ။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳစံုသူေတြ ဆီက ဗဟုသုတေတြ ေလ့လာ ဆည္းပူးရင္းနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားလိုက္တာ ၊ က်မ ေထာင္သက္ (၇) ႏွစ္ေက်ာ္ လာတာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ သလိုပါပဲ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားေပးရင္း၊ အျပင္က သိလာတဲ့ သတင္းေလးေတြ ဖလွယ္ရင္း ေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ ဆိုတာလည္း ခဏခဏပါပဲ။ ရိုးရိုး အက်ဥး္သူတေယာက္ဆိုရင္ ရံုးခ်ိန္းထြက္ၿပီး ျပန္လာတုိင္း လႊတ္ေတာ္အေၾကာင္း ေျပာလြန္းလို႔ ေဒၚလႊတ္ေတာ္လို႔ေတာင္ နာမည္တြင္ သြားေတာ့တယ္။

ေထာင္ထဲကို ေရာက္ခါစက ကိုယ္မေကာင္းတဲ့ မိန္းမေထာင္က်ေတြနဲ႔ ထားမယ္္ဆိုေတာ့ လန္႔သြားခဲ့တာ ကိုလည္း အခုျပန္ေျပာျပၾကရင္း ရယ္ေမာေနႏို္င္ၿပီ။ က်မတို႔ မိန္းမေဆာင္နဲ႔ ကပ္လ်က္ရွိေနတဲ့ ဟိုဖက္ကအေဆာင္က ႏို္င္ငံေရးမႈ ေယာက်္ားေတြ ထားတာတဲ့။ အဲဒီဖက္က ရိုက္တဲ့ အသံေတြၾကားရင္ေတာ့ က်မတို႔ဖက္ကလည္း ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခုခုေတာ့ လို္က္လုပ္ရမွ။ ႏို္င္ငံေရးမႈခ်င္းမို႔ သိသိ မသိသိ တအုပ္စုတည္းလို႔ က်မတို႔ေတြက ခံယူထားၾကတာ မဟုတ္လား။ စစ္အစိုးရကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ဆန္႔က်င္ဆန္႔က်င္ က်မတို႔နဲ႔ ရန္သူတူေနတဲ႔ ဘက္တဘက္တည္းလို႔ က်မတို႔က ယံုၾကည္ထားတယ္။ အမႈတြဲေတြကလည္း စံုမွစံုပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ဒီခ်ဳပ္၊ ဗကသ၊ မကသ၊ ၁၇(၁)ဆိုတဲ့ တရားမ၀င္ အသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈ၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္အမ်ားစုကေတာ့ ၅(ည)ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရးမႈ၊ ပုဒ္မ ၆၊ ၇ ဆိုတဲ့ တရားမ၀င္အသင္းဖြဲ႔စည္းမႈ၊ တရားမ၀င္စာေစာင္ ထုတ္ေ၀မႈ၊ ဘယ္လိုပုဒ္မေတြနဲ႔ပဲ ၀င္လာလာ သီးသန္႔ ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသူေတြက တေရာင္တည္း တေသြးတည္း၊ ဒါဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အားသာခ်က္ ေတြေပါ့။

က်မေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အခန္က်ဥ္းေလး ထဲမွာ ၈ ေယာက္၊ ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းခ်င္း မတူလို႔ မသိခဲ့ၾကေပမဲ႔ တခန္းထဲမွာ ေနၾကရတဲ့အခါ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းနဲ႔ အျပင္ ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာေတြ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ၾကမယ္နဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး သြားၾကေသးတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ တဘ၀စာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကို ေထာင္ထဲကေန ရရွိခဲ့တယ္။ ဆယ္ႏွစ္ က်တာကို ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ က်မတို႔ေတြက စိတ္တူကိုယ္တူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ေလးလ ေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို ႏွစ္အမ်ားႀကီးက်ထားတာကေန ပုဒ္မ(၄၀၁)နဲ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ ျပန္ေရာ။ က်မတေယာက္ပဲ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့ေတာ့ လြတ္ေတာ့မဲ့့ သူေတြက သူတို႔လြတ္တာကို မေပ်ာ္ႏို္င္ျဖစ္လို႔၊၊ ေထာင္ဗူး၀ကို ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ရင္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္လာရမယ္ ဆိုေတာ့ မယံုဘူး။ လွည့္ၾကည့္မွာပဲ ဆိုတဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို ေထာင္ထဲကေန လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ရဲ႔လားလို႔ က်မအေဖ ေထာင္၀င္စာ လာတုန္းကေမးေတာ့ လွည့္ၾကည့္ရံုတင္ ္ဘယ္ကမလဲ ေထာင္၀င္စာလာရတဲ့ ေန႔ေတြတိုင္း သူ ေထာင္ဗူး၀မွာ ရွိေနတာတဲ့။ ေထာင္ထဲက သူေတြသိခ်င္မယ့္ သတင္းေတြကို သူက လာေပးေနျမဲေပါ့။

အဲလိုနဲ႔ က်မတုိ႔စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခိုင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ ေလွ်ာ့ရက္နဲ႔ ေထာင္က လြတ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ ဘုန္းႀကီး၀တ္တဲ့ ဆီသြားမယ္္္္္္ဆိုေတာ့ အမက ငိုၿပီးေျပာျပတယ္။ အေဖဆံုးတာ တႏွစ္ေက်ာ္ သြားခဲ့ၿပီတဲ့။ အေဖ မလာႏို္င္တာ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ တာပါလားလို႔ သိရတဲ့ အခိုက္မွာ က်မမ်က္ရည္မက်ႏိုင္ပဲ ဆို႔သြားခဲ့တယ္။ အမေရာ အကိုေရာ အေဖဆံုးရတာ က်မေၾကာင့္တဲ့။ အျပစ္တင္ စကားတင္း ဆိုၾကတာ သူတို႔တင္မကဘူး။ အမ်ိဳးေတြ အားလံုးပါပဲ။ က်မကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး သိပ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေဖက က်မအတြက္ အျမဲပဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတာတဲ့။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ေျပာျပၾကပါဦး လို႔ ေမးေတာ့ က်မအတြက္ ေထာင္၀င္စာ ထုတ္ ေသးမွာကို အေဖက စိတ္အျမဲ ပူေနရတာတဲ့။ က်မေထာင္က လြတ္လာခဲ့ရင္ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ေနမွာ လည္း စိုးရိမ္ေနေသးသတဲ့။ က်မဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။

အေဖေနခဲ့တဲ့ အခန္းေလးမွာလည္း အကိုတို႔ လင္မယားက ၀င္ေနၾကၿပီ။ အေဖ့ သံေသတၱာေလးကုိ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖေရးလက္စ ဒိုင္ယာရီေလးကို ေတြ႔ရတယ္ ။ အေဖဒိုင္ယာရီေရးတဲ့ အက်င့္မရွိတာ သိထားေတာ့ ဘာေတြမ်ား ေရးခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ဖတ္ၾကည့္မိတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဖခင္တေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာကို က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားမိလိုက္ ရပါေတာ့တယ္။

အေဖ့ဒိုင္ယာရီထဲမွာ အေဖက က်မကို ဖမ္းသြားတဲ့ ေန႔ကစၿပီး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို အေသးစိတ္ ေရးထားခဲ့တာပါလား။ က်မအတြက္ ေထာင္၀င္စာ နည္းမွာ အျမဲစိုးရိမ္တဲ့ အတြက္ သူတေန႔ရတဲ့ ေငြထဲက နည္းနည္းခ်င္း ၀ယ္စုထားတဲ့ အစားအစာ ေတြကို သူ႔ရဲ့သား က်မအကို ယူစားတာကို မေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း စိတ္ဆိုးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ က်မက အေမ့ကို ေတြ႔ခ်င္ရွာမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီးေရးထားတဲ့ သူ႔ခံစားမႈေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာေၾကာင္းတိုင္းဟာ က်မကို စိတ္ထိခိုက္ ေစခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ေမတၱာကို ယံုၾကည္ခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီေလာက္အေဖ ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထင္ မထားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေဖက က်မရဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အတြက္ သူအျမဲ ဂုဏ္ယူေနေၾကာင္းလဲ ေရးထားပါေသးတယ္။ အေဖ့ရဲ့ တခ်ိဳ႔ေသာ ေစ်း၀ယ္ေဖာက္သည္ ကား၀ပ္ေရွာ့ ေတြက အေဖ့သမီး ႏို္င္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က်ေနတာ သိလို႔ ပိုၿပီး အားေပး ၀ယ္ယူခဲ့တယ္ ဆိုတာလည္း အေဖက ထည့္ေရးထား ပါေသးတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ အေဖက သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ ေနမွာပဲလို႔ က်မက ျမင္ေယာင္ေတြးမိရင္း အေဖေၾကာက္ခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ေပ်ာက္တဲ့ သမီး ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ရင္ထဲက ေလးေလးနက္နက္ ဂတိေပးေနမိပါေတာ့တယ္။

(ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူေဟာင္းတဦးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ခံစားေရးဖြဲ႔ထားပါသည္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Friday, July 20, 2007

ျမင္လိုက္ရတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား

ခုတေလာ လူနဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား အေၾကာင္းကို က်မက သိပ္ကိုစိတ္၀င္စားေနခ်ိန္မွာ ခ်စ္မိတ္ေဆြေလး တေယာက္နဲ႕ အက်င့္စာရိတၱ ၊ အက်င့္သိကၡာ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေတြ တပ္ၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊

စကားေျပာျဖစ္ၾကစဥ္က လူသိမ်ားတဲ့ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္အတိအက်ေတြနဲ႕ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူေတြပဲ ျဖစ္ေနပါေစ၊ လူတေယာက္ အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာ အဓိက ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲ့ ကိုယ္က်င့္ တရားေတာ့ရွိသင့္တယ္လို႕ က်မတို႕ သေဘာတူ လို္က္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အေရးအႀကီးဆံုး ေစာင့္ထိန္းရမဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ဘာသာတရားတိုင္းမွာ တားျမစ္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈ (တနည္း) လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈကို သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။


လူတေယာက္မွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အဆင့္မွာပဲရွိေနပါေစ။ သူဟာ ဆင္းရဲသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခ်မ္းသာသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ။ ေနာက္နာမည္ႀကီးသူ နာမည္မႀကီးသူ ။ ေအာင္ျမင္သူ ရံႈးနိမ့္မႈေတြ႕ေနသူ ဘယ္သူမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီသူဟာ အိမ္ေထာင္ေရး မေဖာက္ျပန္သူ ၊ လူမႈေရး မေဖာက္ျပန္သူဆိုရင္ အနည္းဆံုး သူ႕အိမ္သူ သူ႕အိမ္သား သူ႕သားသမီး သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြက ေလးစားလိမ့္မယ္။ ၿပီးကိုယ္တိုင္ လိပ္ျပာသန္႕သန္႕နဲ႕ အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႕ဆီမွာ စိုးရြံ႕စိတ္ကို မေတြ႕ရဘူးေလ။ ဒါက အနိမ့္ဆံုး အဆင့္ကေန စဥ္းစားျဖစ္ၾကတာပါ။

ေနာက္တခါထပ္ေျပာျဖစ္တာက လူသာမန္မဟုတ္ပဲ လူထုက အသိအမွတ္ျပဳ ခ်စ္ခင္ ေလးစားသူ အဆင့္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာလည္း အဲဒီကိုယ္က်င့္တရားကို ပိုလို႕ အေလးထား သင့္တယ္္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း သေဘာတူေနတဲ့အခ်က္ ဆိုေတာ့ အျခားသူေတြကလည္း လက္မခံပဲ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲႏိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလူသိမ်ား ေလးစားခံေနရသူ ေတြအေနနဲ႕ ကိုယ့္ကို အားက်အတု ယူႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္တုိင္က ေစာင့္ထိန္းသင့္တာေတြကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းအားျဖင့္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပရမယ္လို႕ က်မတုိ႕က ခံယူထားလို႕ပါ။ လူနဲ႕ တိရိစၧာန္ ကြာျခားမႈက ဆင္ျခင္ဥာဏ္ပဲ မဟုတ္ပါ လား။ ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႕က လူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ မေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ မေရွာင္ လုိက္ႏိုင္ဘူးဆိုမ်ိဳးကို ၾကားေနရတာ မ်ားေနၿပီမဟုတ္ပါလား၊

ကိုယ္ဟာ လူသာမန္ထဲကေပမဲ့ လူတိုင္း မထိန္းသိမ္းႏိုင္တာကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္ ဆိုတာနဲ႕ အလႊာပါးပါးေလး တခု ျခားသြားပါၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ အဆင့္ျမင့္သြားတာပါပဲ၊
လူေတြကို အဓိက ခြဲျခား ကြဲျပားသြားေစတာကေတာ့ အဲဒီထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ ဆင္ျခင္တံု တရားပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ပညာဘယ္ေလာက္ တတ္တတ္ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့တဲ့အခါ တန္ဖိုးမရွိတဲ့လူ ျဖစ္သြားႏိုင္ ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ က်မတို႕ ေျပာျဖစ္သြားတာက ဒီေန႕ေခတ္မွာ လူေတြဟာ ကိုယ္က်င့္တရားကို ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားမႈရွိတယ္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ဆက္လက္ ေရာက္ရွိသြားျပန္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဒီေန႕ေခတ္မွာေတာ့ အရင္ေခတ္ေလာက္ တန္ဖိုးထားမႈ မရွိဘူးလုိ႕ ထင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အရင္ ေခတ္ကဆိုရင္ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္သူေတြကို ပတ္၀န္းက်င္က ေရွာင္က်ဥ္တာ၊ မိဘျဖစ္ ေနရင္ သူ႕သားသမီးေတြပါ ေလာင္းရိပ္မိတတ္တာ (လူမွာအမ်ိဳး ၾကက္မွာ အရိုး၊ ငွက္ေပ်ာပင္ စိုက္ မိလိုက္ဖလိုက္) စသည္ျဖင့္ ခိုင္းႏႈိင္းတတ္ ၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့တာေတြရွိေပမဲ့ ဒီေန႕ေခတ္ လူေတြမွာေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ပဲ။ သူတို႕က အတင္းလိုက္ေနေတာ့ မေရွာင္ႏိုင္ ေတာ့တာ ျဖစ္မယ္ စသည္ျဖင့္ ေျဖေတြး ေပးၾကတယ္။ သူကေတာ့ အဆိုေတာ္ပဲ၊ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲ၊ သူက ပိုက္ဆံရွိ တာကိုး၊ သူကအာဏာရွိတယ္ေလ အစရွိသလုိ ဆင္ေျခ ေပါင္းစံုနဲ႕ ခြင့္လႊတ္တတ္ၾကတယ္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားဟာ ေကာင္းေပမဲ့ မေကာင္းတာကို မတားျမစ္ မပိတ္ပင္ပဲ ခြင့္လႊတ္တတ္ လာတာကေတာ့ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းပဲလို႕ ျမင္မိတဲ့ အေၾကာင္းလဲ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေခတ္ႀကီးကိုက ဆုတ္ကပ္ကိုးလို႕ က်မသူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါေသးတယ္။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေဒြးကြယ္လြန္တဲ့ သတင္းရရွိလာပါတယ္။ ကဲ က်မတို႕ စမ္းသပ္လို႕ ရၿပီလို႕ စဥ္းစားမႈရွိလာပါတယ္။ လူအမ်ားစုက ဘာကို အေလးထားသလဲ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာ ေစာင့္ထိန္းဖို႕ လိုသလား။ ဘယ္လိုအေျခအေန အဆင့္အတန္းေတြက ေစာင့္ထိန္းဖို႕ လိုသလဲ။ စမ္းသပ္ဖို႕ ကြင္းတခုအျဖစ္ က်မတို႕ မေမဓါ၀ီဘေလာ့က ကြန္မန္႕ေတြကိုဖတ္ျဖစ္ရင္း စဥ္းစားမိတာပါ။ဒါေၾကာင့္ အထက္က ကြန္မန္႕ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ လူေကာင္းလူေတာ္ေတြခ်ည္းပဲ ေစာေစာစီးစီး ေခၚသြားတယ္ဆိုတဲ့ အဆိုတခုကို ေတြ႕ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်မက ကြန္မန္႕ ၀င္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေဒြးက လူေကာင္းလူေတာ္လားလို႕။

က်မစိတ္ထဲမွာ အခ်က္အလက္နဲ႕ လူေကာင္းလူေတာ္လို႕ သတ္မွတ္ရင္ သတ္မွတ္တယ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို…..ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္ေျဖလိမ့္မယ္လို႕ ေတြးထင္ထားတာ အမွန္ပါ။

အံ့ၾသဘြယ္ေကာင္းတာက ဘေလာ့ေလာကမွာ မယဥ္ေက်းတဲ့သူေတြ ဆဲဆိုရိုင္းစိုင္း တဲ့ သူေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတာပါပဲ။ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုျခင္းကို က်မတို႕ အမ်ားစု မယဥ္ပါး ေသးဘူး အက်င့္မျဖစ္ေသးဘူးလို႕လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ က်မေရးတဲ့ အထဲမွာ မိုက္ရိုင္းတဲ့ စကားလံုး မပါခဲ့တာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်မက ကိုယ္ဘယ္သူ ဆိုတာကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ျပထားပါေသးတယ္။ ဒါက ဘာကို ေဖၚျပခ်င္သလဲ ဆိုရင္ ကိုယ္ေျပာတဲ့ စကားကို ကိုယ္တာ၀န္ခံတယ္ ဆိုတာ ျပခ်င္လို႕ပါ။ ေနရာတကာမွာ စံေပတံ မထားလို႕ အခုလို စိတ္ဓါတ္ေတြ ၊ တာ၀န္ယူမႈေတြ နိမ့္က်ေနတဲ့ လူေတြမ်ား မ်ားလာတယ္ ဆိုတာလည္း ပုိၿပီးလက္ခံမႈ ျဖစ္လိုက္ရပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ တေနရာရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈရလာခဲ့ရင္ အဲဒီေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္ခြင့္ လိုင္စင္လည္း အလုိအေလ်ာက္ ရရွိတယ္လို႕ သတ္မွတ္သူေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ထင္ထင္ရွားရွား ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႕လိုက္ရတာပါပဲ။

အမွားျပင္ဆင္ခြင့္နဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ႀကိဳးစားပိုင္ခြင့္ေတြဟာ အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ လူသားေတြေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ မရွိမျဖစ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ `မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား´ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ ... မွားမိျခင္းဟာ ျပဳျပင္လုိ႕ မရႏုိင္တဲ့ အျပစ္အနာအဆာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွားယြင္းမႈေတြမွာ သာယာၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႕စိတ္ကူး မရွိေတာ့တာမ်ိဳးကသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုအေနနဲ႕ ခြင့္မျပဳသင့္တဲ့ အေနအထားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။(ဘေလာ့တခုမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။)

အဲဒီအဆိုကို က်မက အရမ္းသေဘာက် ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။ မွားခြင့္ရွိတယ္။ မွားမိတာနဲ႕ အဲဒီအမွားမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မမွားရေတာ့ဘူး။ မမွားေအာင္ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္။ အသိဥာဏ္၊ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႕ ကိုယ့္စိတ္ကို ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတာ္တင္ မကေတာ့ဘူး လူေကာင္းပါ ျဖစ္သြားပါၿပီ။

က်မကေတာ့ က်မ၀န္းက်င္မွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပန္သူေတြ႕ခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ ေဒါသ ထြက္မိပါတယ္။ ဒါက က်မနဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြ အသိပါ။ ေနာက္ျပီး …….လူေတြဟာ တေနရာမွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္မိသြားရင္( လူမႈေရးမွာ ေဖာက္ဖ်က္တယ္ ဆုိပါေတာ့)သူဟာ ႏိုင္ငံေရးမွာလဲ ေဖာက္ျပန္ဖို႕ အမ်ားႀကီး အလားအလာ ရွိသြားၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး ေျပာလို႕ မေရာေထြးပါနဲ႕ လို႕ ေျပာလာရင္လဲ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အားလံုးနဲ႕ ဆက္စပ္ေနပါတယ္လို႕လဲ တခါတည္း ေျဖေပးလုိက္ပါ့မယ္။

က်မတို႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ လူတိုင္းေန႕စဥ္အလုပ္ ေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ဆက္စပ္ေနပါတယ္တဲ့။ ႏုိင္ငံေရး ဖြံျဖိဳးတိုးတက္ တည္ၿငိမ္ေနမွ ကိုယ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြလည္း တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသာယာ ပါလိမ့္မယ္တဲ့။

ဒီေတာ့ က်မကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ္က်င့္တရားစံနဲ႕ တုိင္းတာၿပီး လူေတြကို ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္ပါတယ္။ (ဒါေၾကာင့္လဲ အလိမ္အညာ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား နအဖကို ေပါင္းလို႕ မရတာ ဒီေန႕ထိေပါ့။)

လြတ္လပ္စြာေတြးေတာခြင့္ လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္ေတြကို ေလးစားသူမ်ားနဲ႕ က်မ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။

Wednesday, July 18, 2007

အာဇာနည္မ်ိဳး ေသရိုးမရွိ




အမွတ္ရမိတဲ့ အာဇာနည္ေန႕ တေန႕



၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႕ မွာ က်မတို႕ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စစ္အုပ္စုက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ အျဖစ္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့သလဲဆုိတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ဒီလိုပါ။ အဲဒီ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အာဇာနည္ေန႕မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုနဲ႕ အတူ အာဇာနည္ ကုန္းကို ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္ဆိုၿပီး ေက်ညာထားခဲ့ပါတယ္။လူထုကလည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႕ အလြန္ တက္ၾကြစြာ စုရံုးေနပါၿပီ။ စစ္အုပ္စုကလည္း အာဇာနည္ေန႕မွာ လူအုပ္စုနဲ႕ ခ်ီတက္ အေလးျပဳခဲ့ရင္ ပုဒ္မ၁၄၄ (လူငါးေယာက္ထက္ပိုမစုရ) နဲ႕ ဖမ္းဆီးအေရးယူမယ္လို႕ ေက်ညာထားတဲ့အျပင္ အဖမ္းမခံပဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္တဲ့သူ မ်ားလာရင္ အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းဖို႕အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းမွာ စစ္အင္အားကို တိုးခ်ဲ႕ ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစ ီအဖြဲ႕ခ်ဴပ္ကလူႀကီးေတြနဲ႕ အျခားႏိုင္ငံေရးသမား ေဟာင္းႀကီး ေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အစီအစဥ္ဖ်က္လိုက္ဖို႕ နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြကို အဓိပါၸယ္မဲ့ မေသေစခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ တားဆီးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ကို ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ မနက္ေစာေစာမွာ ဖ်က္္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္း ေက်ညာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေက်ညာခ်က္ကို မသိတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးလလမ္းေပၚကို ေရာက္လာၾကပါေသး တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ေခတၱအဖမ္းခံရ၊ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း အရင္ထဲက ဖမ္းခ်င္တာနဲ႕ ေရာၿပီး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်နဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား ၀န္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အင္အားကို သိသြားတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ သူမကို လႊတ္ထားရင္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အျမန္္ဆံုး အစည္းအေ၀းထုိင္ၿပီး ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီအေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲ မက်င္းပမွီ ၊ ပါတီေတြ မဲဆြယ္ခ်ိန္ အျဖစ္ေပးခ်ိန္ေတြ ေရာက္ဖို႕ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးတယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖမ္းထိန္းထားလိုက္ရင္ က်န္တဲ့ သူေတြနဲ႕ ျပည္သူေတြကိုေတာ့ ငါတို႕ ႏိုင္ၿပီးသားလို႕ တြက္ထားပံုရပါတယ္။
သူတို႕စစ္အုပ္စုရဲ႕ အထင္နဲ႕ အျမင္ကေတာ့ အစဥ္အလာအတိုင္း လြဲသြားခဲ့တယ္ ဆုိတာ ၁၉၉၀ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႕ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ အေျဖက အထင္အရွားျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕…………….
အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြထဲက ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ေရႊ႕ဖို႕ ၊ သူတို႕စြဲထားတဲ့ ပုဒ္မ ၁၀(ခ) ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ ္သက္တမ္း တႏွစ္တႀကိမ္ သက္တမ္း တိုးခြင့္ကလည္း ေနာက္ဆံုး ငါးႀကိမ္ေျမာက ္ျပည့္သြားၿပီးမို႕ လႊတ္ကိုလႊတ္ရမယ့္ ရက္ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ မတိုင္ခင္မွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ၿပီး ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ျပမယ္ လို႕ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႕ ၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ေန႕မွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရ ပါတီရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပထမအႀကိမ္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
လႊတ္ေပးခဲ့တာကလည္း ဇူလိုင္လ ျဖစ္ေနေလေတာ့ ျပည္သူလူထုၾကားမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတာ့ ဒီႏွစ္အာဇာနည္ေန႕ကို လာမွာပဲလို႕ တေယာက္စကား တေယာက္နား ကေန သတင္းစကား ျပန္႕ေနပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္လာရင္ သူနဲ႕အတူ ျပည္သူလူထုေတြက အာဇာနည ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို စုစုစည္းစည္း အေလးျပဳခ်င္ၾကတဲ့ ဆႏၵကလည္း မ်ားေနတာမို႕ အဲဒီ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ အာဇာနည္ေန႕ဟာ ေတာ္ေတာ္ လူမ်ားတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ ေရာက္ႏွင့္သူေတြကလည္း လာေတာ့မလားဆုိၿပီး မျပန္ၾက ၊ ေနာက္ထပ္ လူေတြက ေရာက္လာနဲ႕ လံုၿခံဳေရးအရ ရွာေဖြေရးလည္း မလုပ္တဲ့အခ်ိန ္ဆိုေတာ့ လူေတြက မ်ားမွမ်ားပါပဲ။
စစ္အုပ္စုရဲ႕ အာဇာနည္ေန႕အခမ္းအနားကိုလည္း က်မတို႕ရဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မတက္ေရာက္ဖူးဆိုေတာ့ လူထုကလည္း အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ၾကတာေပါ့။ က်မတို႕လည္း လူထုထဲက လူေတြဆိုေတာ့ အဲဒီေန႕က ညေနထိဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေစာင့္ၿပီး တနာရီတခါ အေလးျပဳေနတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႕ အတူအေလးျပဳခဲ့ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ။
ပ်ားပန္းခတ္မွ် ဆိုသလို လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီး တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အၾကည့္ေတြမွာလည္း တို႕ေတြ ဘက္တဘက္ထဲကေနာ္ဆိုတဲ့ တက္ႀကြေလးစားတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ဆိုတာလည္း သိသာထင္ရွားစြာ ျမင္မိခံစားမိေနၾကပါေသးတယ္။
နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေနတဲ့ က်မအဖို႕ အာဇာနည္ကုန္းကို အာဇာနည္ေန႕မွာ ေရာက္ရွိၿပီး ကိုယ့္လိုပဲ တကယ့္ကို ရင္ထဲကေလးစားေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထု အစစ္အမွန္ေတြနဲ႕ အတူတကြ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဦးညြတ္အေလးျပဳခဲ့ရတာလဲ ပထမဆံုးနဲ႕ ေနာက္ဆံုး တႀကိမ္တည္းေသာ အေတြ႕အႀကံဳအျဖစ္ ဘ၀တသက္တာမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား လိႈက္လွဲစြာ
ဦးညြတ္အေလးျပဳလိုက္ပါသည္၊)

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္

ခင္မင္းေဇာ္

Friday, July 13, 2007

အန္တီစု ရဲ႕ေဆာင္းပါးမ်ား


ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ေရးေဆာင္းပါး(၂ )

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ေရး ေဆာင္းပါး ျဖစ္တဲ့ ဒီတပုဒ္မွာေတာ့ လူမသိ သူမသိ ေပးဆပ္ရဲသူေတြကို မွတ္တမ္းတင္ဖို႕ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြ လိုသလို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ကလည္း အဲဒီ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြကို အသိအမွတ္ျပဳေပးတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ မဂၤလာရွိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူအမ်ားစုၾကီးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆုိတာ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္မႈ ၊ ဥာဏ္ပညာႀကီးမား ထက္ျမက္မႈ နဲ႕အတူ က်မတို႕ ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့ အလယ္မွာ ဂုဏ္ယူ၀င့္ထည္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ လက္ခံထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႕ ခ်စ္ခင္တဲ့ ျပည္သူ႕ေခါင္းေဆာင္ကလည္း တဖန္ျပန္လည္ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ေလးစားတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္ပံ၊ု စည္းကမ္းရုိေသပံု ၊သတၱိရွိပံု ေတြကို တင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို ေပးဆပ္ျခင္း လို႕ အမည္တပ္ထားပါတယ္။


ေပးဆပ္ျခင္း

ကိုယ္ရဲ႕ နာမည္ကိုလည္း လူမသိ၊ ကိုယ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း ဘယ္သူမွ ဂရုမျပဳမိဘဲ စြန္႕လြတ္ အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕သတၱိကိုေတာ့ ဘာနဲ႕မွ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ မရပါဘူး။ လူေတြရဲ႕အသိအမွတ္ အျပဳမခံရပဲ၊ သတင္းေလာကရဲ႕ သတိထား ေစာင့္ၾကည့္မႈ မခံရဘဲနဲ႕ ျပသရဲတဲ့ ဒီလိုသတၱိမ်ိဳးဟာ က်မတို႔ အေပၚလႊမ္းမိုးေနၿပီး ေလးစားဂုဏ္ယူတဲ့ စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာေစကာ လူသားေတြ ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈ အရည္အေသြးေတြအေပၚ ယုံၾကည္မႈကို ပိုမိုခိုင္မာေစ ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးလက က်မေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ခံေနရာကေန လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ရက္သတၱတပတ္ၿပီး တပတ္ ကုန္သြားတာနဲ႔အမွ် ဒီလိုသတၱိမ်ဳိးကို က်မေတြ႕လာခဲ့ပါတယ္။

က်မတုိ႕ရဲ႕ စေန၊ တနဂၤေႏြ လူထု ေဆြးေႏြးပြဲကို ရဲရဲရင့္ရင့္ လာေနၾကတဲ့ က်မတုိ႔ကို ေထာက္ခံ အားေပးသူေတြဟာ စစ္မွန္တဲ့ အင္းအားေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပသေနတဲ့ ျပယုဂ္ တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီ အထဲမွာ ေဆြးေႏြးပြဲကို တစ္ရက္ေတာင္ မျပတ္ပဲ အၿမဲလာၿပီး က်မတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း မိသားစုသဖြယ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြ ပါရွိေနပါတယ္။

က်မတုိ႔ ျမတ္ျမတ္ႏုိ္းႏုိးနဲ႕ ေခၚေနတဲ့အေမဟာ က်မရဲ႕မိခင္ႀကီးဘ၀ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာထံုးခဲ့တဲ့ ဆံထံုးပံုစံအတုိင္း ဦးေခါင္းရဲ႕ အေပၚပိုင္းေလာက္မွာ ဆံထံုးထံုး ထားပါတယ္။ အေမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ပူပင္ေသာက ကင္းတဲ့ အျပဳံးကိုအၿမဲေတြ႕ ြရၿပီး ပန္းေသးေသးေလး ေတြကို ပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး ေအးေဆးတဲ့ အဘရယ္ ၀င္းပၾကည္လင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ပိုင္ရွင္ ေျမးငယ္ေလး တုိ႔နဲ႕ အတူ လာပါတယ္။ ေလးဘက္ေလးတန္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ကင္မရာမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္မႈကို ခံေနရတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ယံုၾကည္အသက္၀င္ကာ သစၥာေစာင့္ သိၾကေသာ လူစုရဲ႕အလယ္ေခါင္မွာ အၿမဲရွိပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆုိင္ တာေတြက ျမန္မာျပည္ဒီမို ကေရစီ ထြန္းကားေရးအတြက္ လံုး၀အေလ်ာ့ မေပးပဲ ေထာက္ခံ အားေပးေနတယ္ ဆုိတာကို ျပသေနပါတယ္။

အဲဒီလုိတုန္လႈပ္မႈမရွိပဲ ခုိင္ခုိင္မာ မာယံုၾကည္ထားတဲ့သူေတြဟာ စေန၊ တနဂၤ ေႏြေန႔မနက္ ေစာေစာဆုိရင္ က်မရဲ႕ေနအိမ္ ေရွ႕ကသူတုိ႕ရဲ႕ ထုိင္ေနက် ေနရာေလးကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ဟာ ၿခံစည္းရုိးရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာမွာ သတင္းစာ စာရြက္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပလပ္စတစ္ အခင္းကို ျဖစ္ျဖစ္ ခင္းထုိင္ကာ ပူျပင္းလွတဲ့ေနရဲ႕ အရွိန္ကေန သက္သာရာ ရေအာင္ သစ္ပင္ေလးရဲ႕ ေသးငယ္တဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ အရိပ္ခို ၾကပါ တယ္။ မိုးေကာင္းတဲ့ရက္ေတြဆိုရင္ သူတို႕ တစ္ေတြဟာ ခင္းထုိင္တဲ့ ပလပ္စတစ္ အခင္းေလးကို အမိုးလုပ္ၿပီး ဒလေဟာရြာေနတဲ့ မိုးေရေအာက္မွာ မေလ်ာ့ေသာ စိတ္ဓါတ္ေတြ နဲ႔ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေတြနဲ႔ ထုိင္ေနၾကပါ တယ္။

ဦးၾကည္ေမာင္၊ ဦးတင္ဦးနဲ႕ က်မ တုိ႔ ညေနေလးနာရီမွာ စကားေျပာဖုိ႔ ထြက္ လာၿပီဆိုရင္ သူတုိ႕ဟာ ၿခံတံခါးေရွ႕မွာ ျမတ္ႏုိးတဲ့အျပဳံးေလး ေတြနဲ႕ ၾကိဳဆုိေနပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အေျခခံမ်ားျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာစည္းရုံးခြင့္၊ စုေ၀းခြင့္၊ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ျပသခြင့္ေတြရဲ႕ အေရးပါပံုကို ယံုၾကည္ လက္ခံလို႕ က်မတို႕ရဲ႕ လူထု ေဆြးေႏြးပြဲကို လာၾကတဲ့ ေထာင္နဲ႕ခ်ီၿပီး ရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ ႏွလံုး သည္းပြတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႕ဟာ က်မေျပာတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစုိက္ နားေထာင္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္က်လက္က်နဲ႕ ရယ္ေမာဖြယ္ရာေတြနဲ႕ ျပန္လည္ တံု႕ျပန္ၾကပါ တယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ႏုိင္ငံျခားသား ေတြ သတင္းေထာက္ေတြက က်မ ရဲ႕ ပရိတ္သတ္ေတြထဲမွာ တကယ့္ကို ယဥ္ ယဥ္ေက်းေက်း ရွိတာေတြ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္ရွိ ၾကတာေတြကို မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၾကပါတယ္။

က်မတုိ႕ရဲ႕ လူထုေဆြးေႏြးပြဲဟာ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတုိ႕အဓိက အားျပဳၿပီး ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ဟာလည္း ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္း ပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔တစ္ေတြ ျပည္သူ ေတြဆီက လာတဲ့ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြကို ေျဖၾကားေပးရပါတယ္။ က်မတို႔တစ္ေတြ ႏုိင္ငံတကာမွာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ က်မတို႔တစ္ေတြ ကမၻာႀကီးရဲ႕ ေနရာအသီးသီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္၊ တရားမ်တမႈႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေန ေတြနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ေျပာဆုိၾကပါ တယ္။ က်မတို႕တစ္ေတြ တုိင္းျပည္ရဲ႕ တုိးတက္မႈ၊ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔မႈေတြကို ထိခိုက္ ေစႏုိင္တဲ့ မူ၀ါဒေတြ အစီအစဥ္ေတြကို ေ၀ဖန္ ၾကပါတယ္။ က်မတုိ႔တစ္ေတြ သမုိင္းကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းေလ့လာၾကပါတယ္။

က်မတို႔သံုးေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္စီအလိုက္ ကိုယ္အဓိကအထူးျပဳ ေျပာဆုိရမယ့္ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ တစ္ခါက တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္နဲ႔ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးလည္း ျဖစ္ခဲ့၊ ရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္၀ါလည္းရခဲ့၊ ဥပေဒပညာ ဘြဲ႔ကိုရထားတဲ့ ဦးတင္ဦးက တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဥပေဒေရးရာ ေတြကို ေျပာဆိုပါတယ္။ သူဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ အမွန္တရားေတြကို ဗုဒၶေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တဲ့ ဇာတကေတြ၊ နိပါတ္ေတြနဲ႔ ခိုင္ႏႈိင္းၿပီး သရုပ္ေပၚေအာင္ ေျပာႏုိင္တဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက အန္န္အယ္လ္ဒီ အေပၚ ျပဳမူတဲ့ အရာေတြကို ဥပေဒ ရႈေထာင့္ ကေန ရႈျမင ္သံုးသပ္ ျပပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမိန္႔ေပးသလုိ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာတတ္တဲ့ အတြက္ မိုက္ကလိုဖုန္းေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူနဲ႔သိပ္ၿပီးမရင္းႏွီးတဲ့ ပရိသတ္ေတြေတာင္ သူ႔ရဲ႔စကားေတြကို ၾကားရုံနဲ႔တင္ ရုိးသား ေျဖာင့္မတ္မႈကို အလြယ္တကူ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ ပါတယ္။

ဦးၾကည္ေမာင္ကေတာ့ စီးပြားေရး၊ သမုိင္းနဲ႔ ပညာေရး ဆုိင္ရာအေၾကာင္းေတြကို အဓိကထားၿပီး ရယ္ေမာ စရာေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တ ဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မေနအိမ္ရဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္လမ္းရဲ႔ ဟုိဖက္ျခမ္းမွာ လံုျခဳံေရးတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေနရာရွိပါတယ္။

က်မတုိ႔ရဲ႔ လူထုေဆြးေႏြးပြဲျပဳ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာဆုိရင္ ဗီြဒီယုိရိုက္တဲ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ဟာ ၿခံစည္းရုိးမွာ ကင္မရာေထာင္ၿပီး အကုန္လံုးကို မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဗီြဒီယိုရိုက္တဲ့အဖြဲ႔ရဲ႔ အနားပတ္ပတ္လည္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ တျခားလံုျခဳံေရး ဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိပါတယ္။ သူတုိ႕ဟာ က်မ ေျပာတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဦးၾကည္ေမာင္ ေျပာတဲ့ ဟာသေတြကို အားရပါးရ ရယ္ၾကပါ တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ သြားေတြအေဖြး သား ေပၚေနတာကို က်မတုိ႔ ေတြ႔ရလုိ႔ပါပဲ။

(တခ်ဳိ႔ဟာသေတြမွာ သူတုိ႔တစ္ ေတြကို တုိက္ရုိက ္ရည္ၫႊန္းၿပီး ေျပာတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။) သူမၾကာမၾကာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ေျမးငယ္ေလး ပံုျပင္ဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တစ္ဦးနဲ႔အလြန္တူၿပီး အေတာ္ လူၾကဳိက္မ်ားပါတယ္။

က်မကေတာ့ ပရိသတ္ေတြထဲက လာတဲ့ စာေတြကို ျပန္လည္ ေျဖၾကားေပးၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႔ အတိတ ္ကာလ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ ကမၻာေပၚရွိ ကမၻာေနရာ ေတြက ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြး ပါတယ္။ မၾကာခဏဆုိသလုိပဲ က်မဟာ မတရားတဲ့ အမိန္႔ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ အက်င့္ရေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖုိ႔ ႀကီးမားတဲ့ အခက္အခဲ ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ ႀကံ့ႀက့ံခံ ရပ္တည္ဖို႔ စည္းလံုးညီၫႊတ္မႈရွိဖို႔လိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာေလ့ရွိ ပါတယ္။ က်မ ခဏခဏ အေျပာဆံုး အေၾကာင္းအရာ ကေတာ့ က်မတစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ အန္န္အယ္လဒီ တစ္ဖြဲ႔တည္းနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ မရႏုိင္ဘူး ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထု အေနနဲ႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈႀကီးထဲမွာ ပါ၀င္သင့္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီမွာ အခြင့္အေရး ေတြရွိသလို တာ၀န္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။

တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္ျပဳလုပ္တဲ့ လူထ ုေဆြးေႏြးပြဲကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေစခဲ့တာက ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာတဲ့ က်မတုိ႔ ပရိတ္သတ္ရဲ႔ အင္အားနဲ႔ စိတ္ဆႏၵေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီကာလတုန္းက အာဏာပိုင္ေတြ လူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ျပဳလုပ္လာေလ လူထုက ေသြးစည္း ညီၫႊတ္တာကို ျပတဲ့အေနနဲ႔ ပိုၿပီးလာေလပါပဲ။ အာဏာပိုင္ ေတြက လူထုေဆြးေႏြးပြဲေတြ မျပဳလုပ္ေစခ်င္လုိ႔ က်မအိမ္ကို လာတဲ့ လမ္းကိုပိတ္ထားတာေတာင္ ျပည္သူေတြက သူတုိ႔ အနီးဆံုး လာလို႔ရတဲ့ ေနရာအထိလာၿပီး သူတို႔ဟာ လြတ္လပ္စြာ စုေ၀းခြင့္ဆုိတဲ့ အခြင့္အေရး အတြက္ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ ရုန္းကန္းသြားမယ္ ဆုိတာကို ကမၻာက သိေအာင္ ျပသေနပါ တယ္။

Wednesday, July 11, 2007

က်မသိတဲ့ ရာေက်ာ့္အေၾကာင္း


က်မသူငယ္ခ်င္းက သူ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္အတြက္ေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးကို တင္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ရာေက်ာ့္အတြက္ ေရးေပးထားတဲ့ ရာေက်ာ္တေန႕တာ ေလးကို ျပန္ေတာင္းၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ ပူးတြဲ ဖတ္ရႈလိုက္ၾကပါကုန္။

တကယ္ေတာ့ ရာေက်ာ္ဆိုတာ က်မသူငယ္ခ်င္းအတြက္ တကယ့္ကို မရွိမျဖစ္ဆိုတာကို သူ႕တေန႕တာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္သိမွာပါ။ ေမၿငိမ္းေျပာသလို သူ႕ဘ၀မွာ အျခမ္းလြဲခဲ့စဥ္က သူဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ က်မတို႕က အသိဆံုးမို႕ ကိုရာေက်ာ္နဲ႕ ဆံုဆည္းရတဲ့ ဘ၀မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေပ်ာ္ေစသူအျဖစ္ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို ေမာင္ႏွမ အရင္းလို ခင္မင္ခဲ့ရပါတယ္။

တခါတေလ ရာေက်ာ္နဲ႕သူ သေဘာကြဲလြဲတဲ့ အခါေတြမွာေတာင္ က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရာေက်ာ္ဖက္မွာ ရပ္တည္တဲ့ သူေတြအျဖစ္ ေရာက္သြားေအာင္ကို စိတ္သေဘာထား ျပည့္၀တဲ့ သူပါ။ ရာေက်ာ္ဆိုတာ သူကိုယ္ပိုင္ဘ၀၊ သူ႕ အတၱမာနေတြကို ေမ့ထားၿပီး (ေမၿငိမ္းနဲ႕ တကြ သူ႕မိသားစုအတြက္ ဆိုတဲ့) ရထားတြဲကို လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္သူပါ။ လက္တအားဖြာတဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္သူ။ စိတ္မာတယ္ ထင္ရေပမဲ့ တကယ္ တမ္းက် ထိခိုက္ခံစား လြယ္သူ က်မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေရးကိစၥတုိင္းမွာ မတ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေနသူ။ ေရရွည္ကို ႀကိဳျမင္တတ္ၿပီး အႀကံေကာင္းေတြ ေပးႏိုင္သူ၊ က်မသူငယ္ခ်င္း ေတြေ၀ေနတတ္တဲ့ အခါေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ခ်ေပးႏိုင္သူ…။ သူဟာ ေမၿငိမ္းအတြက္ ဘုရားေပးတဲ့ဆု ဆိုတာဘယ္ေလာက္မွန္သလဲ သိေစခ်င္လို႕ က်မက မွတ္တမ္းတင္ ေပးလိုက္ပါတယ္……….။



ရာေက်ာ့္တေန႕တ


၀၆ း ၀၀ နာရီ
ကလင္ ကလင္
အား မနက္ ၆ နာရီေတာင္ ရွိသြားၿပီပဲ။ ဒီေန႕ တနလၤာေန႕ ။
အင္းးးး ထမွ ထမွ ၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းရွိတယ္။
ဟင္ အငယ္ေကာင္ ေစာင္ ကြာ ေနပါလား။ အေအးမိအံုးမယ္။
ကိုယ့္ေဘး က မမကေတာ့ အိပ္တုန္း။ ည တုန္းက ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ အိပ္လဲမသိ။
ကေလးေတြကို သိပ္ရင္း ငါအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေတာင္ ၁၂ နာရီေလာက္ရွိၿပီထင္တယ္။
၀ါး ………. ထမွ ထမွ

၀၆ း ၁၅ နာရီ
အိုဗာတင္းေဖ်ာ္တိုက္ဖို႕ ေရေႏြးတည္ရမယ္။
ထမင္းေၾကာ္စားခ်င္တယ္လို႕ မိန္းမ ကမေန႕က ေျပာထားတယ္။
ဆိုင္ေၾကာ္ေလးေနာ္ တဲ့။ ထမင္းၾကမ္း က်န္ေသးရဲ႕လားမသိ။
ေအာ္ နည္းေနပါလား။ ထမင္းအိုးလည္း တည္လိုက္ဦးမွ။
ကေလးေတြေတာ့ အိုဗာတင္းနဲ႕ ေပါင္မုန္႕ပဲ ေကၽြးလိုက္ေတာ့မယ္။

၀၆ း ၃၀ နာရီ
ညတုန္းက ေဆာ့ထားတာ ရႈပ္ပြေနတာပဲ။ တံျမက္စည္း လွည္းလိုက္ဦးမွ။
မိန္းမ အိပ္ရာကထလာရင္ ရႈပ္ေနတာေတြျမင္ၿပီး စိတ္မၾကည္ျဖစ္ဦးမယ္။
ၿပီးရင္ ကေလးေတြအတြက္ အ၀တ္ေတြ ထုတ္ထားအံုးမွ။
အႀကီးမအတြက္။
အငယ္ေကာင္အတြက္ ၿပီးၿပီ၊

၀၇ း ၀၀ နာရီ
ထမင္းေၾကာ္ဖို႕ ေဂၚဖီ ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနီလွီးထားမွ၊
ဟင္ ေရခဲေသတၱာထဲက ၀က္သားနည္းနည္းက်န္တာေရာ မေတြ႕ေတာ့ပါလား။
ေအာ္ ဒီမွာေတြ႕ၿပီ။ မိန္းမပဲ ေနရာေရႊ႕ထားတာျဖစ္မယ္။
ေနာက္… ၾကက္ဥ ခေလာက္ထားမွ။

၀၇ း ၃၀ နာရီ
ကေလးေတြကို ႏႈိးေတာ့မွ။
ဒါမွ စားမွာ ေသာက္မွာနဲ႕ ေက်ာင္းမီမယ္။
က်ဲက်ဲ ။ အဲမြန္ ထေတာ့ ထေတာ့ ၊ ဒီေန႕ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္ေလ၊
မ်က္ႏွာသစ္ ၊ သြားတိုက္ ၊ အျမန္လုပ္ေလ ငိုင္မေနနဲ႕ ။
ေမေမ ႏိုးသြားဦးမယ္၊
ၿပီးရင္လာ ေပါင္မုန္႕နဲ႕ အိုဗာတင္းေသာက္လိုက္.
ဘာ အုိဗာတင္းမေသာက္ခ်င္ဘူး။ ငါစိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ဒါဆို ဘာေသာက္မလဲ၊
ေအး..ႏြားႏို႕လား။ ကဲ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အေအးပဲရွိတယ္ေနာ္။ အဲဒါပဲေသာက္မလား။
သြားယူလိုက္။ ပိုက္ေတြ႕လား ဟုတ္ၿပီ .. ကဲ ေပါင္မုန္႕လာစားေနာ္။
ထမင္းက ၁၁ နာရီမွ စားရတာ၊ ဗိုက္ဆာလိမ့္မယ္။
ကဲ……ၿပီးရင္ အ၀တ္လဲမယ္ လာၾက။ ဒီေန႔ဘာ၀တ္စံုလဲ..
အားကစား ၀တ္စံုလား.. ရိုးရာ၀တ္စံုလား…

၀၈ း၃၀ နာရီ
ေက်ာင္းသြားမယ္ ။ ဖိနပ္စီးလိုက္ေတာ့၊
ေနဦး။ ေသာ့ခတ္လိုက္ဦးမယ္ ။ ကဲလာ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္။
အငယ္ေကာင္ ေနာက္မွာ မထိုင္ရဘူးေနာ္၊ လာ ေရွ႕ကတက္။

၀၈း၄၅ နာရီ
မမေတာ့ အိပ္ရာက မထေသးပါလား။
ထမင္းေၾကာ္ထားလိုက္မယ္။ ႏိုးလာရင္ စားလို႕ရေအာင္။
ေဟာ … ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္သံၾကားရတယ္။
ေအာ…ႏိုးၿပီကိုး။
မ်က္ႏွာမသစ္ေသးဘူး၊ ဒီကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ အရင္ေရာက္တယ္။
ေယာက္်ားကိုေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာကိုသြားႏႈတ္ဆက္ေနတယ္။
စိတ္ထဲကေျပာတာပါ။ ပါးစပ္က ေျပာမိလို႕ စိတ္ဆိုးၿပီး ထမင္းေၾကာ္မစားရင္
ကိုယ္တေယာက္တည္း စားေနရဦးမယ္ ဟဲဟဲ…
ေဟး အေမၾကီးေရ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးၿပီလား။
ထမင္းေၾကာ္ပူပူေလး အဆင္သင့္ပဲေဟ့။
လာစားၾကမယ္၊
( ထမင္းေၾကာ္ေလးက ေကာင္းလိုက္တာေမာင္ရာ...
ဆိုင္ထက္ေတာင္ ေကာင္းေသး…
အိမ္မွာ ဒီလုိပဲ ခဏခဏ ေၾကာ္စားၾကမယ္ေနာ့္)
သူ ဒီလိုပဲ ေျပာမွာ သိၿပီးသား၊

၀၉း၃၀ နာရီ
ေဟ့…ဒီေန႕ မိန္းမ ဟင္းခ်က္အလွည့္မဟုတ္လား။
မခ်က္ေသးဘူးလား။
ဘယ္သူနဲ႕ ခ်က္တီးလုပ္ေနတယ္၊
ေအာ္……ေတာ္ရွာပါေပတယ္။
ဘေလာ့တကာလည္ၿပီး စီဗံုးလုိက္ျဖည့္ေနရတယ္လို႕။
ဒီေန႕ ဘာစားမွာလဲ …ေျပာ။
က်ေနာ္ပဲ ခ်က္လိုက္ပါ့မယ္ အမရယ္။
ဒါဆို ေလွ်ာ္မယ့္ အ၀တ္ေတြ ဆပ္ျပာစိမ္ေပးထား၊
ဟင္းခ်က္ၿပီး စက္နဲ႕ ေလွ်ာ္လိုက္မယ္။

၁၂ း ၀၀ နာရီ
ထမင္းစားမယ္ဗ်ိဳ႕။ ဒီမွာ အားလံုးခူးခပ္ၿပီးသား ရယ္ဒီပဲ။
ထမင္းစားမယ္ေလ ။
ဒီမွာ ေအးကုန္ၿပီေနာ္၊ ထမင္းေရာ ဟင္းေရာ၊
ကဲ စားႏွင့္ၿပီ ေဟ့။
တေန႕ေန႕ ဘေလာ့တကာလည္လိုက္။ ခ်က္တီးလုပ္လိုက္နဲ႕
ထမင္းစားဖို႕ ကို မနည္း ေခၚေနရတယ္၊
လာစားေတာ့ေနာ္။

၁၃ း၀၀ နာရီ
ညက ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ အိပ္လဲ။ အမ္… ၁ နာရီ။
ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလို႕တုန္း။
ထူးပါေပ့.. ခ်က္ရြမ္း ၀င္တာ ဒီေလာက္ေတာင္……. ။
အံမာ ဘာစာဖတ္တာ အေၾကာင္းျပေနလဲ..
ကိုယ့္မိန္းမအေၾကာင္း မသိရင္ ခက္မယ္..ဟင္း………။
ေန႕လည္ေတာ့ တေရး အိပ္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္ေနာ္။
ဒီေန႕အျပင္ မသြားရဘူး မဟုတ္လား။
ဒါဆို ေမာင္ စာရိုက္စရာေတြ ကိုင္ေတာ့မယ္ေနာ္။
ညည္း ဘေလာ့အတြက္ေရာ စာ ရိုက္စရာရွိေသးလား..။

၁၅ း၃၀ နာရီ
အား.. ခါးေတြ ေညာင္းလိုက္တာ.. မ်က္ေစ့ေတြလဲ ေညာင္းျပီ..
တေန႔ တေန႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖက္ျပီး စာရိုက္ရတာ။
သူ႔လိုလဲ ဘေလာ့လုပ္တာေတြ ခ်က္ရြမ္း၀င္တာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့
တခါတေလေတာ့လဲ ပ်င္းသား..။

၁၆ း ၀၀ နာရီ
ကေလးသြားႀကိဳလုိက္ဦးမယ္။ မိန္းမ ထမင္းအုိးတည္ထားေပးေနာ္။

၁၆ း ၃၀ နာရီ
ကေလးေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံု လဲထားေတာ့ေနာ္။
ထမင္းစားေတာ့မလား။ မစားေသးရင္ ေဆာ့မလို႕လား။
ေအး ရန္မျဖစ္ရဘူးေနာ္။ အႀကီးမက ကာတြန္းကားၾကည့္မလို႕လား။
ေနဦး ဘဘ ဖြင့္ေပးမယ္။ ဟဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ သြားမကိုင္နဲ႕ေနာ္။
ဟဲ့ ကေလးေတြ လုမေနနဲ႕။
(သူ႔အေဖေရ.. ကေလးေတြက ဆူလိုက္တာကြာ..
ဒီမွာ RFA အတြက္ ေရးေနတယ္ေလ။)
ကဲ မင္းတို႕ အေမေျပာေနၿပီ။
လာ ဒီကိုလာ အဲဒီနား သြားမရႈပ္နဲ႕လို႕ ေျပာေနတယ္ေလ။

၁၇ း ၃၀
ေရခ်ိဳးမယ္။ အႀကီးမ အရင္ခ်ိဳးေတာ့ ။ ၿပီးရင္ အငယ္ေကာင္ ခ်ိဳးမယ္ေနာ္၊
ဘဘ ခ်ိဳးေပးမယ္၊ လာၾကေဟ့၊
သမီး ဘာ၀တ္မလဲ၊ ႀကိဳက္တာယူ၀တ္လိုက္။
ၿပီးရင္ အျပင္ သြားရမယ္၊ ေမေမ ကိစၥရွိတယ္တဲ့။
( ကေလးေတြ ေခၚလို႕မျဖစ္ဘူး ေမာင္ရ ။ အျပန္မိုးခ်ဳပ္မယ္။ )
ဒါဆို ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
( ျပန္ခါနီးရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေလ။)
မနက္ျဖန္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ရမွာေနာ္။
ေစာေစာျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဦး။
ဒါဆို အခု ဘာနဲ႕ သြားမလဲ၊
(ကေလးေတြ ထမင္းေကၽြးၿပီးရင္ လိုက္ပို႕ေလ)
ေအာ္ …ေအးေအး.. ဒါဆို ညစာ မစားေတာ့ဘူးေပါ့။
(ဟုတ္တယ္။ ေမာင္ စားႏွင့္လိုက္)
ဒါဆို မိန္းမပဲ ကေလး ထမင္းေကၽြးေပး။
ေမာင္ ထမင္းစားလိုက္ေတာ့မယ္။
(အင္း ။ အင္း)

၁၈ း ၀၀ နာရီ
(ၿပီးၿပီလား ။ကေလးေတြ ထမင္းလာဆက္ေကၽြးေပးဦးေလ။
မိန္းမ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္)
ေအး လာၿပီ ခဏ ဒီမွာ ဟင္းအုိးေဆးေနလို႕။

၁၈ း ၃၀ နာရီ
ကဲ သားတို႕သမီးတို႕ ေမေမ့ကို လိုက္ပို႕ၾကမယ္ေဟ့..လာ ။
တက္ သြားစို႕။ အိမ္တံခါး ေသခ်ာ ေသာ့ခတ္ရဲ႕လား။
(ခတ္ၿပီးၿပီ)

၂၀ းး ၀၀ နာရီ
……………
၂၂ း ၀၀ နာရီ
…………………
၂၃ း၁၀ နာရီ
ကလင္ကလင္
အင္း… အင္း ကေလးေတြ မအိပ္ေသးဘူး။ အခု လာေခၚမယ္။
ကေလးေတြလား လိုက္မယ္တဲ့၊
ေအးေအး လာၿပီေနာ္။

၀၀ း ၃၀ နာရီ
ေဟ့ ………မိန္းမ ေစာေစာ အိပ္ေနာ္၊ အိပ္ေရးပ်က္တာ မ်ားေနၿပီ။
ေမာင္ေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး…….အိပ္ၿပီ။





ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Tuesday, July 10, 2007

အန္တီစု ရဲ႕ေဆာင္းပါးမ်ား

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ေရးေဆာင္းပါး (၁)

လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲ သံုးသပ္ခ်က္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ေရး ေဆာင္းပါးေလးေတြ တင္ေပးပါရေစ။
အန္တီစုဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို အေလးထားသလို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို သိပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားပါတယ္။ အခုေဆာင္းပါးမွာ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ ထားတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။



ေတာ္လွန္ေရးမုန္တိုင္းအလယ္

ျမန္မာႏုိင္ငံတ၀န္းမွာ ေၾကကြဲ ဖြယ္ရာေတြ၊ စက္ဆုပ္ထိပ္လန္႔စရာေတြ၊ ေဒါသအမ်က္ထြက္စရာေတြ မယံုႏုိင္စဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ ျပည္သူလူထုက မခံမရပ္ႏုိင္ေတာ့လြန္းလို႔ ရုတ္တ ရက္တညီတၫႊတ္တည္း ေပၚထြက္လာရတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည္႔အ၀ခံစားလုိမႈ ေတာင္းဆုိခ်က္ဟာ မုခ်ဧကန္ေအာင္ပြဲခံရ မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေက်ာ္လႊား လ်က္ရွိပါတယ္။

၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး လြတ္လပ္စြာ ေတြး ေတာႀကံဆလုပ္ကိုင္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္ခဲ့တာ ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားတုိ႔ရဲ႔ ပင္ကို အရည္အခ်င္းေတြဟာ ဖိႏွိပ္မႈခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အေရးóကံလာရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုတရပ္ လံုးဟာ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္စြာ လုပ္ကိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တာကို အထင္းသားေတြ႔ျမင္ ႏုိင္ပါတယ္။ အစုိးရယႏၱရားလံုး၀ရပ္စဲၿပီး ရဲ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားကလည္း လံုòခံေရးမေပးႏုိင္ ေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာ ရဟန္း၊သံ ဃာနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားအဓိက ပါ၀င္တဲ့ရပ္ကြက္ လံုòခံေရး တပ္ဖြဲ႔မ်ားက တုိင္းျပည္အႏွ႔ံ ေပၚထြက္လာ ၾကပါတယ္။ သမဂၢမ်ဳိးစံု၊ အဖြဲ႔ မ်ဳိးစံုဟာ ဒီမုိကေရစီရရွိေရး အတြက္ ညီၫႊတ္စြာေဆာင္ ရြက္ၾကဖို႔ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ကြင္း ဆက္မျပတ္ ဆက္သြယ္ႏုိင္ခဲ့ ပါတယ္။လြတ္လပ္စြာ အစည္း အရုံးတည္ေထာင္ခြင့္ တားျမစ္ ထားတာကို အရင္လကမွ ခ်ဳိး ေဖာက္ၿပီး အသီးသီး အဖြဲ႔ အစည္းေတြ ဖြဲ႔ၾကရတဲ့ ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုးဟာ (ဒီေလာက္ အခ်ိန္တိုအတြင္း) ဒီေလာက္ ညီၫႊတ္မႈရွိတာ ဟာလြန္စြာပဲ အံ့ၾသ (ဂုဏ္ယူ)ဖြယ္ ျဖစ္ပါ တယ္။ အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပ်က္ျပား သြားတာေၾကာင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ ဆက္သြယ္ေရး အခက္အခဲမ်ားရွိလာၿပီး ကုန္ ေစ်းႏႈန္းႀကီး ျမင့္မႈနဲ႔စားနပ္ရိကၡာရွားပါးမႈတုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာ ပါတယ္။ ဒီကိစၥတင္မက ေဆး၀ါး ရွားပါးမႈ ျပႆနာကိုပါ ျပည္သူလူထုက ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ စုေပါင္းေျဖရွင္းေနၾကပါတယ္။

ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ စည္း ကမ္းေသ၀ပ္ညီၫႊတ္မႈရွိတယ္ဆုိတာ ေနာက္ ဆံုးသာဓကျပရရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္လွတဲ့ စက္ တင္ဘာ(၈)ရက္ လူထုဆႏၵျပပြဲမွာ လူ တစ္သန္း ေက်ာ္ပါ၀င္တာေတာင္ (အခ်င္းခ်င္း)လံုး၀ ျပႆနာမျဖစ္ခဲ့တာကို ေထာက္ရႈ ႏုိင္ပါ တယ္။လက္ရွိအစုိးရ ျပန္ၾကားေရးက လုယက္မႈ၊ မီးကြင္းပစ္နဲ႔ အျခားအဖ်က္လုပ္ငန္းမ်ားကို အသားေပး ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ လက္ရွိအစုိးရရဲ႔ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုက ဤျဖစ္ရပ္မ်ားကို တမင္ ဖန္တီး စတင္ေစခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း ယခုသိ လာပါၿပီ။ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာ ညီၫႊတ္မႈကို တတ္အားသေရြ႔ စြမ္း ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ လက္ရွိအစိုးရရဲ႔ တစိတ္ တပိုင္းက မင္းမဲ့တုိင္းျပည္ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ တြန္းပို႔ေနတာဟာ အလြန္ထူးဆန္း ရြံရွာစရာ ျဖစ္ရပ္တခုပါပဲ။ဒီမုိကေရစီကို ေတာင္းဆုိသူမ်ား အားလံုးက သိကၡာရွိစြာ ဆင္ျခင္ၾကလုိ႔သာ အေျခအေနဒါထက္ ပိုဆုိးမသြားတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိသူေတြ ဥာဏ္မမီ ေလာက္ေအာင္ပဲ လက္ရွိအစုိးရ အဖြဲ႔၀င္ တခ်ဳိ႔ ဟာ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ ျပည္သူ တရပ္လံုးရဲ႔ ဆႏၵကို လြန္ဆန္ေနၾကပါတယ္။ တုိင္းျပည္မွာ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေစဖို႔နဲ႔ ရာဇ၀င္မွာ စာမတင္ဖူး ေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ကို ညီညီၫႊတ္ၫႊတ္ ကန္႔ကြက္သူေတြကို နစ္နာဒုကၡေရာက္ေစဖို႔ ဘဲ အဓိကလုပ္ကိုင္ ေနပံုရပါတယ္။

“အစုိးရပိုင္းအားလံုးကေတာ့ ဒီလိုယုတ္မာရက္စက္တဲ့လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါ၀င္ေထာက္ခံေနၾကမွာမဟုတ္တာ ထင္ ရွားပါတယ္။ ဒီအဖ်က္ လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ ေတြဟာလည္း အစပိုင္းမွာတင္ ပ်က္ျပား သြားၾကရတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူ အနည္းစုကသာ သူတုိ႔ အာဏာကို ေနာက္ဆံုးရႏုိင္သေလာက္ထိ ေသြးရူးေသြးတန္း ဖက္တြယ္ေနတယ္လို႔ပဲ ယူဆရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ”
ဒီမိုကေရစီ စနစ္ရရွိဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္ ေနၾကသူေတြက ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ေမးႏုိင္ စရာ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ မဆလပါတီ လက္ေအာက္မွာ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြား ေရး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရ တဲ့ သူမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မဆလပါတီရဲ႔ ရမ္းကားစြာ ဖိႏွိပ္ မႈ၊ စီးပြားေရး(အသိပညာ) ကင္းမဲ့မႈတုိ႔ဟာ ျပည္သူေတြ ညီၫႊတ္ထႂကြဖို႔အတြက္ မရည္ ရြယ္တဲ့ တြန္းအားႀကီးတရပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ မဆလပါတီကို ယခုထက္ထိ သစၥာေစာင့္ေနေသးသူမ်ားဟာလည္း အုပ္စုိး သူမဆလပါတီနဲ႔ အအုပ္စိုးခံလူထု အၾကား ကြာဟမႈႀကီးမားပံု သာဓကတစ္ခုပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ လူတခ်ဳိ႔ဟာ လက္စားေခ်လိုတဲ့စိတ္ ရွိၾကေပမယ့္ အမ်ားစု ကေတာ့ တရားမ်တသက္ၫွာစြာ ေထာက္ ထားၾကမွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

“ဗမာ့တပ္မေတာ္ကလည္း အင္မတန္မွအေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ပါ။ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ကိုက်မရဲ႔ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ထူေထာင္ခဲ့တာပါ။ တပ္မေတာ္ဟာ လက္နက္ကိုင္ အာဏာရွင္ဖိႏွိပ္သူမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲမသြားရန္ ေဖေဖက အထပ္ထပ္ သတိေပးဖူးပါတယ္။ လူအမ်ားစုကေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဟာ အာဏာရူးလူတစုရဲ႔ óကိးကိုင္အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္မႈကိုခံေနရ တယ္လို႔ ယူဆေနၾကပါတယ္။”

ဒီလူနည္းစုရဲ႔ ရာထူးအာဏာ ဆက္လက္တည္တံ့ဖို႔နဲ႔ အခြင့္ထူးေတြ ဆက္ လက္ခံစားဖို႔ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ တပါတီစနစ္ ရွင္ သန္မႈေပၚမွာဘဲ တည္ေနပါတယ္။ လက္ရွိ အာဏာရအစိုးရ အတင္းအၾကပ္ေစခိုင္းမႈ ေၾကာင့္ ဂုဏ္သိကၡာၫိႈးႏြမ္းခဲ့ရလို႔ ဗမာ့ တပ္မေတာ္သား အမ်ားျပားဟာလဲ မေက် မနပ္ျဖစ္ေနတာ တေန႔တျခား ထင္ရွားလာ ပါၿပီ။ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိသူတုိင္းကေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဟာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲသြားမွာကို စိုးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ ျပည္သူ ေတြ လိုလားေတာင့္တလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို ေစာစီးေအးခ်မ္းစြာ ေျပာင္းလဲႏုိင္မွ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ကလဲ သူ႔ရဲ႔ စစ္မွန္တဲ့လုပ္ငန္း တာ၀န္ကို ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ဆက္လက္ ထမ္း ေဆာင္သြားႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္လံုးကၽြတ္ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုတဲ့လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ က်မဘယ္လို ပါ၀င္ လာပါသလဲလို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမးၾကပါတယ္။ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႔ ဖခင္လို႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ က်မအေဖရဲ႔ သမီးျဖစ္ေလေတာ့ က်မဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေရစီးေၾကာင္းကို အစဥ္တစိုက္ ဂရု ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပည္ေထာင္ စု ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ သမိုင္း နဲ႔ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို စိတ္ ၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ က်မႏွစ္ႏွစ္ သမီးအရြယ္မွာ ေဖေဖကြယ္လြန္ခဲ့လို႔ ေဖေဖ့ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မသိလိုက္ရပါဘူး။ အလိုလိုက္တဲ့ ၊ ခ်စ္ၾကင္နာ တဲ့ ဖခင္ျဖစ္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္တဲ့ သိကၡာနဲ႔ တိုင္း ျပည္အက်ိဳးကို အၿမဲတမ္း ကိုုယ္က်ဴိးထက္
အေလးထားလိုလားခဲ့တဲ့ လူတေယာက္လို႕ပဲ နားလည္ မွတ္သားခဲ့ပါတယ္။

က်မလူလားေျမာက္ၿပီး ေဖေဖ့ ဘ၀နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေအာင္ျမင္မႈေတြကို သုေတသနျပဳေတာ့မွဘဲ သူ႔သက္တမ္း (၃၂) ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့လူ၊ ဘယ္လိုလူဆိုတာ က်မပိုၿပီး သိနားလည္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွဘဲ တိုင္း ျပည္သစၥာေစာင့္သိတဲ့ မ်ဴိးခ်စ္ေခါ္င္းေဆာင္ တေယာက္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူေလးစားခဲ့ရုံမကဘဲ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဖေဖနဲ႔ က်မ တူညီေနတာ ေတြ႔ရ လို႔ ေဖေဖ့ကို အနီးကပ္ရင္းႏွီးစြာ သိရသလိုခံစားမိပါတယ္။ ေဖေဖ့စိတ္နဲ႔ နီးစပ္လြန္းလို႔ က်မဟာ က်မရဲ႔ တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေလးနက္စြာ တာ၀န္ယူခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ ပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ယခုလက္ရွိ အစိုးရ အာဏာသိမ္းလိုုက္ခ်ိန္မွာ က်မဟာ အိႏိၵယ ျပည္မွာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမက ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံ အမတ္ႀကီးအေနနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအစိုးရနဲ႔ က်မရဲ႔ဆက္ဆံေရးဟာ ေျပလည္လွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

အစိုးရပိုင္းလူတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေဖေဖ့ အေပၚသစၥာရွိစြာ ခ်စ္ခင္ၾကလြန္းလို႔ က်မတို႔မိသားစုကိုလည္း ခင္မင္ရင္းႏွီး ေလးစားစြာ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ တဘက္မွာေတာ့ ေဖေဖ့နာမည္ကို တြင္တြင္အသံုးခ် ရင္း ေဖေဖခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္အက်ဳိးðပဖို႔ အဓိကက်တဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို လံုး၀ မလိုက္နာခ့ဲတဲ့ လူတစုကရွိေနျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုအေပၚ ၀န္တိုမႈေတြပြားၿပီး က်မတို႔ကို အႏၱရာယ္ တရပ္လို႔ ျမင္တဲ့လူေတြလည္း ပါေနပါတယ္။

၁၉၇၄ ခုႏွစ္က က်မအိမ္ခဏျပန္လာစဥ္၊ က်မဟာ အစိုးရကို တန္ျပန္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္မွာလားလို႔ မသိမသာတီးေခါက္ေမးျမန္း ခဲ့ပါတယ္။ က်မက ဒီလိုလုပ္ ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကေနလွမ္းမလုပ္ဘူး။ ႏိုင္ငံ ေရးလႈပ္ရွားမႈလုပ္ရင္ ႏိုင္ငံတြင္းမွာေနရင္း လုပ္မွာဘဲလို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ က်မႏိုင္ငံျခားမွာ ႏွစ္အတန္ၾကာ ေနခဲ့လို႔လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ျပႆနာအရပ္ ရပ္ကို ႏိုင္ငံတကာအျမင္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ျမင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္နဲ႔ သံုးသပ္ေလ့လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

မၾကာခဏလည္း အိမ္ျပန္ခဲ့လို႔ တိုင္းျပည္အတြင္း ျဖစ္ေပၚ ေနသမ်ကိုလည္း မ်က္ေျခမျပတ္ခဲ့ပါဘူး။ မဆလပါတီရဲ႔လက္ေအာက္မွာ တတုိင္းျပည္လံုးအေျခအေနယို ယြင္းလာတယ္ဆိုတာ သိသာ လွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မအေနနဲ႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ေထာက္ခံစရာ အမ်ားစုပါ၀င္တဲ့ ဆန္႔က်င္ လႈပ္ရွားမႈကိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလအိမ္ျပန္ လာေတာ့မွဘဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြရဲ႔ စိတ္သေဘာထားေတြ မ်ားစြာေျပာင္းလဲေန တာေတြ႔ရၿပီး အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လႈပ္ရွား မႈ ျဖစ္ေပၚဖို႔ အခိ်န္ဟာ နီးကပ္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပသူေတြကို ၾသဂုတ္လအတြင္းက ရက္ရက္စက္စက္ သုတ္သင္သတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာကလည္း ဒီလႈပ္ရွားမႈ အရွိန္ကို ျမင့္မားေစခဲ့ၿပီး ျပည္သူ လူထုဘက္က ရပ္တည္ဖို႔ က်မကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း တစ္ခုကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေသြးထြက္ သံယိုမျဖစ္ ေစခ်င္တာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေနာက္တခုက အေဖ့သမီးအေန နဲ႔ တိုင္းျပည္အေပၚ တာ၀န္ေစာင့္သိရမယ္လို႔ ခံယူထားတာေၾကာင့္ တေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။

မွန္တာေျပာရရင္ အေရာင္အ ေသြးစံု၊ ၀ါဒစံုတဲ့ ႏုိင္ငံေရး သမားေဟာင္းႀကီး အခ်ဳိ႔ဟာ က်မကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနၾကပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္က်မဟာ သူတုိ႔ရဲ႔ အကူအညီ ကို နားလည္မႈတစ္ခ်က္အေပၚ တိတိက်က် မူတည္ၿပီးမွ လက္ခံခဲ့တာျဖစ္ တယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရးအတြက္သာ လုပ္ကိုင္ေန တာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာလိုမႈ၊ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေရးအေျခသာမႈတုိ႔ကို လံုး၀မပါဘူးဆုိတဲ့ နားလည္ခံယူခ်က္ပဲျဖစ္ ပါတယ္။

တုိင္းျပည္ရဲ႔ အက်ဳိးထက္ ကိုယ့္ ၀ါဒ ၊ ကိုယ့္ပါတီ၊ ကိုယ္လမ္းစဥ္တုိ႔ကို ဦးစား ေပးမႈကို က်မကိုယ္တုိင္က ျပင္းထန္စြာ ဆန္႔ က်င္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္တုိင္းဟာ မိမိနဲ႔ သင့္ ေတာ္မယ့္ မိမိအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊စနစ္ေတြ တည္ေထာင္ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္အားျဖင့္ က်မနဲ႔ အနီးကပ္ အလုပ္လုပ္တဲ့အဖြဲ႔မ်ားဟာ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒီမ်ားလံုး၀မဟုတ္ပဲ အမ်ားစုက ေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ေပးမယ့္ ဒီမိုကရစီစနစ္ကိုသာ ေတာင့္တၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ယခုအခိ်န္ဟာ ျပည္လံုးကၽြတ္ ညီညြတ္ေရး ၾကိဳးစားရမယ့္အခ်ိန္ပါ။ ေနာင္အခါ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြထူေထာင္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ အာဏာ အုတ္ျမစ္ခ်ထားရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။ က်မကို ႏုိင္ငံေရးပါတီ ထူေထာင္မွာလားလို႔ေမးၾကေတာ့ က်မဒီလိုလုပ္ဖို႔ မလိုလား မႏွစ္òမိ႔ပါဘူးလို႔ ေျဖ တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔လက္ရွိóကိးပမ္း ေနၾကတဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္တည္တံ့ဖို႔အတြက္ တကယ္ဘဲ လိုအပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မ ၀င္မပါခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးထဲကို ၀င္ပါရမွာျဖစ္ ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု က်မကို ေမးေလ့ရွိ တာကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံမွာေနမွာလဲတဲ့။ က်မ အရင္ကတည္းက ဒီမွာပဲ တေန႔က်ျပန္အေျခစိုက္ၿပီး ျပည္သူ႔ စာၾကည့္တုိက္ေတြ အòမိ႔òမိ႔အနယ္နယ္မွာ ဖြင့္ၿပီး စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ စာသင္ေၾကးေထာက္ပံ့မႈ လုပ္ ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီမုိ ကေရစီ စနစ္ေျပာင္းလဲၿပီး က်မႏုိင္ငံေရးထဲ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ ဒီရည္မွန္း ခ်က္ေတြကိုေတာ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ မယ္လို႔ ေမ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ေနာက္ က်မကို ေမးေလ့ရွိၾကတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ျပည္သူလူထု ရဲ႔ ဒီမုိကေရစီ ေတာင္းဆုိေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးဟာ ေအာင္ျမင္ ပါ့မလားတဲ့၊ က်မ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျဖခ်င္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မွာပါလို႔။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသားတစ္ရပ္လံုးရဲ႔ စိတ္သေဘာထား လုိအင္ဆႏၵေတြ နဲ႔ ကင္းကြာေနသူ မ်ား ယူဆေနၾကသလို လံုး၀မဟုတ္ပဲ ျပည္သူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို ရယူႏုိင္ရုံမက ေကာင္းမြန္ ႏုိင္နင္းစြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး တိုင္းျပည္ အက်ဳိးျပဳႏုိင္မယ္လို႔ က်မတထစ္ခ်ယံု ၾကည္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္း သားေတြရဲ႔ အားက်ေလးစားစရာ လုပ္ရပ္ ေတြကိုလဲ က်မမေဖာ္ျပပဲမေနႏုိင္ပါဘူး။ ဒီ ႏုိင္ငံတာ၀န္ လႈပ္ရွားမႈမွာ သူတုိ႔တေတြ အား လံုးသိပ္ၿပီး သတၱိရွိထက္ျမက္ၾကရုံမကပဲ သေဘာထားျပည့္၀ၾကၿပီး အႀကံသစ္ဥာဏ္ သစ္မ်ားကို လြယ္ကူစြာ နားလည္လက္ခံႏုိင္ ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ စုေပါင္း စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြဟာ သိပ္ကို အံ့ၾသ ဂုဏ္ယူေလးစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတုိ႔ဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ တုိင္း ျပည္ရဲ႔ ဦးေဆာင္တာ၀န္ေတြကို ပခံုးေျပာင္း ယူၾကမယ့္ သူေတြဆိုတာ စဥ္းစားမိရင္မ်ား စြာႏွစ္ေထာင္း အားရစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ အနာဂတ္ကို သူတုိ႔ရဲ႔ လက္ထဲမွာ တေန႔က်ရင္ စိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ႏုိင္ ၾကမယ္လို႔ က်မခိုင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္ပါ တယ္။ ။

Monday, July 9, 2007

၁၉ ဇူလိုင္ မေမ့ႏိုင္



အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား အစဥ္ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳလွ်က္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေမွ်ာ္မွန္းေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႕ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ရာလမ္းတြင္ သဲတပြင့္မွ်ေသာ္လည္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ေက်ပြန္ေသာ ႏိုင္ငံသားေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကရပါေစကုန္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Sunday, July 8, 2007

မ်ိဳးဆက္လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း...


မေန႕ က(၀၇၊ ၀၇ ၊ ၀၇)

ထိုင္း ျမန္မာနယ္စပ္ တေနရာမွာ ဆဲဗင္းဂ်ဳလိုင္ အမွတ္တရ ေန႕ က်င္းပပါတယ္။အဲဒီမွာ ၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ အျဖစ္အပ်က္မွာ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အခု လက္ရွိ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး(KNU) မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး ပဒိုမန္းရွာ နဲ႕ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႈး(၂) ေစာေဒးဗစ္တာကေပါ တို႕ တက္ေရာက္လာတာေတြ႕ ရသလို ၇၄ ၊ ၇၅ ၊ ၇၆ မ်ိဳးဆက္ ေတြကိုလည္း စံုစံုညီညီ တက္ေရာက္လာတာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ ၈၈ မ်ိဳး ဆက္ေတြကေန ၉၆၊ ၂၀၀၀ ေနာက္ ဒီကေန႕ မ်ိဳးဆက္ သစ္ကေလးေတြအထိ စံုစံုလင္လင္ကိုေတြ႕ရ ပါတယ္။

အသီးသီးက ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကတဲ့အထဲမွာ …….



အခမ္းအနားက်င္းပေရး ေကာ္မတီႏွင့္ မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္

၆၂ ခုႏွစ္ ဆဲဗင္းဂ်ဳလိုင္က စၿပီး၆၃ ခုႏွစ္ထိျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား တုိက္ပြဲေတြ ဟာ ေတာ္ ေတာ့္ကိုျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္တယ္။ဒါ ၆၂ ခုႏွစ္မတ္လ အာဏာသိမ္းမႈ အျပီးမွာ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒီစစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈကို က်ေနာ္တို႕လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းၿပီးေတာ့ အေမွာင္ဖံုးတဲ့ ေခတ္တေခတ္လံုးကိုထူေထာင္မဲ့ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္္ကို က်ေနာ္တို႕ လက္မခံႏိုင္ ဘူး။ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေကာင္စီကိုဖ်က္သိမ္းၿပီးေတာ့ သူတို႕ကအာဏာရွင္ႀကီးစိုးမႈကို ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လာၿပီးျဖန္႕ေ၀တဲ့ကိစၥကို က်ေနာ္တို႕က လက္မခံႏိုင္လို႕ ဆဲဗင္းဂ်ဳလိုင္ ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္... လို႕ ပဒိုမန္းရွာကေျပာျပသြားခဲ့တယ္။



၇၆ မိႈင္းရာျပည့္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ေစာဦးကေတာ့……..

က်ေနာ္တို႕ တကသအေဆာက္အဦးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ေတြရ႕ဲ(၆၂ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ခဲ့တဲ့ မံုရြာကိုတင္ေရႊႀကီးတို႕ ကိုလွေရႊတို႕အပါအ၀င္) သေဘာထားကို အဲဒီဖက္မ်ိဳးဆက္ေတြကို က်ေနာ္ကမ္းခ်င္တယ္၊ ဒီမိုကေရစီရလို႕ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္္ ျပီဆိုရင္ အဲဒီတကသအေဆာက္အဦးေနရာမွာ မူလသမဂၢအေဆာက္အဦးအတိုင္းပဲ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား က်ေနာ္တို႕ မွာရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုေတြရဲ႕ သမိုင္း ျပတိုက္အျဖစ္အေနနဲ႕ထားဖို႕ က်ေနာ္တို႕ သေဘာထားရွိပါတယ္။ ေနာက္အသစ္ တည္ေဆာက္မဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးအသစ္ကိုေတာ့ အသစ္ေပၚေပါက္လာမဲ့ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စိတ္ႀကိဳက္ေနရာမွာ စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံနဲ႕ တည္ေဆာက္ ၾကပါ။ တခ်က္ေတာ ့မွာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုတည္ေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္စစ္အာဏာရွင္ တေကာင္တၿမီးရဲ႕ လက္နဲ႕မွ အုတ္ျမစ္ခ်ခြင့္မေပးႏုိင္ပါဘူး ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကို မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ေပးခဲ့ခ်င္ပါတယ္…… တဲ့။

၈၈မ်ိဳးဆက္ျဖစ္သူ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥကၠဌ ရဲေဘာ္သံခဲကေတာ့…….

ဒီေခတ္ က်ေနာ္တို႕ သမိုင္းေတြဟာ ဒီစနစ္ႀကီးေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ အမ်ားႀကီး ဒုကၡေရာက္္ ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီစနစ္ႀကီးထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီစနစ္ႀကီးကို က်ေနာ္တို႕ ပုန္ကန္ခဲ့ရပါတယ္။ဒီလိုနဲ႕ ဒီစနစ္ႀကီးကိုက က်ေနာ္တို႕ကို ပုန္ကန္ဖို႕ေမြးဖြား ခဲ့တယ္လို႕ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ရဲ႕ တာ၀န္ဟာ သူပုန္ျဖစ္ဖို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူပုန္ထဖို႕ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္... တဲ့။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ဒီေန႕ ဘေလာ့ေလာကရဲ႕ ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာေတာ့ သူပုန္ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။


အထက္ပါ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ စကားေတြကို နားမေထာင္လိုက္ရတဲ့သူေတြအတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Wednesday, July 4, 2007

မဟူရာညထဲက တိုက္ပြဲ၀င္မိခင္ အေမ

...
ေထာင္ထဲက အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ ေ၀မွ်ပါဦးလို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ ညီမငယ္ ေကသြယ္အတြက္
ေဒါင္းပ်ိဳေမ ကေလာင္နာမည္နဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္မွာေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူကိုမတိုက္ မူကိုတိုက္ပါလို႕ ေျပာတဲ့သူေတြ အတြက္ မူဆိုတာ လူက လုပ္တာပါလုိ႕ က်မက ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဘာမဟုတ္တဲ့ လူေတြကဖန္တီးတဲ့ မူေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေခတ္စနစ္ႀကီးထဲမွာ စေတးၾကရတဲ့ အညၾတေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြက စာနာေဖးမၾကပါသလဲ။ လူမသိ သူမသိ ေၾကကြဲၾကရတဲ့ဘ၀ေတြ၊ ဘာမွန္းမသိပဲနဲ႕
စေတးလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြမွာ အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ဆႏၵေတြ၊ တြယ္တာမႈေတြ၊ ႏုပ်ိဳမႈေတြ ၊ ဘယ္လိုမွ အစားထိုးမရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ……..

အားလံုးေသာ အရာေတြကို ဥေပကၡာျပဳလို႕ ၊ ျပည္သူဆိုတာ ရင္၀ယ္သားလို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာကို မသိက်ိဳးက်င္ျပဳလို႕ လက္တဆုပ္စာ လူတစုက ကိုယ့္အာဏာ၊ ကိုယ့္စည္းစိမ္ေတြ တည္ၿမဲဖို႕ တုိင္းျပည္ပိုင္ သယံဇာတေတြနဲ႕ ႀကီးပြားေနခ်ိန္မွာ ဒီလို လူေတြရွိပါေသးတယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႕ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို မွတ္တမ္းတင္လိုက္တာပါ၊

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္


မဟူရာညထဲက တိုက္ပြဲ၀င္မိခင္ အေမ

(ေဒါင္းပ်ိဳေမ)


“မမေလး ၊ ဟို ပတ္လည္က ဗိုက္ၾကီးသည္ ဗိုက္နာလုိ႔ တဲ့။”
ခင္မမတို႔ အနားမွာ လာျပီး စကားေျပာေနတဲ့ ၀ါဒါမကို တန္းစီးက သတင္းပို႔ေနသံ ျဖစ္ပါသည္။ ခင္မမ၊ တင္မာဦး၊ ေအးေအးသင္း သံုးေယာက္စလံုး မတိုင္ပင္ရပဲ မတ္တပ္ ထရပ္မိၾကသည္။ ၀ါဒါမက တန္းစီး ေဒၚၾကည္ေအာင္ကို မိန္းမေထာင္နဲ႔ ေယာက္်ားေထာင္ ျခားထားတဲ့ ေလးတံခါး သြားေခါက္ျပီး သတင္းပို႔ဖို႔ အမိန္႔ေပးေတာ့ ခင္မမက လူနာဆီထြက္သြားႏွင့္ျပီ။

ဒီမိန္းမေထာင္ထဲမွာ ခင္မမတို႔လို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူ ၁၅ ေယာက္ရွိေနသည္။ သီးသန့္လို႔ ေထာင္ပိုင္ ေထာင္မႈးေတြက နာမည္တပ္ေခၚျပီး သာမာန္ ရာဇ၀တ္မႈႏွင့္ က်ေသာ အက်ဥ္းသူမ်ားကို လံုး၀စကားသြားေျပာခြင့္ မေပးေခ်။ ဒီလို ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အတူေနရျပီး စကားမေျပာနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမတို႔က မလိုက္နာခဲ့။ လစ္ရင္လစ္သလို ေျပာ ေျပာေန၍ ၀ါဒါမေတြက သိပ္မၾကည္။ အခုလည္း ဗိုက္နာေနျပီဆိုေတာ့ ကေလးေမြးခါနီးျပီေပါ့ ဆိုျပီး သူတို႔သီးသန့္ထဲက အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဒီခ်ဳပ္က ေဒၚရင္ေရႊကို ေခၚျပီး ကူညီရေအာင္ သြားပါေတာ့သည္။

ဗိုက္နာလို႔ေအာ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသူက ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေထာင္ထဲကို ၀င္ဖို႔က သူမ မဟုတ္ပါ။ တာ၀န္ေက် စပါး မေရာင္းႏိုင္လို႔ သူ႔ေယာက်္ားကုို ဖမ္းဖို႔အလာ သူ႔ေယာက်္ားက ထြက္ေျပးသြားလို႔ သူ႔ကို ေခတၱ ဖမ္းထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားကလည္း သူ႔မိန္းမ ဗိုက္ၾကီးနဲ႔၊ ေန႔ေစ့လေစ့နဲ႔မို႔ မဖမ္းေလတန္ဘူးလို႔ တြက္ထားျပီး ထြက္ေျပးသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္ကာလက မထင္မွတ္တာေတြကို ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးေအာင္ကုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကာလ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဖူး ဆိုတာမရွိ ၊ မျဖစ္ေသးတာသာ ရွိတဲ့ ကာလ။

အခုလည္း ေထာင္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ငယ္ငယ္ေတြ တသုတ္ျပီး တသုတ္ ၀င္လာမစဲ။ ဘာရာဇ၀တ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ ၾကပါပဲႏွင့္ ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ လက္ရွိ အာဏာရ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ရဲၾကသူေတြမို႔ သာမာန္ အက်ဥ္းသူေတြက ေလးစားၾကသည္။ သူတို႔ေတြက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက မာေက်ာၾကသည္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးညီညြတ္ၾကျပီး ဘာမဆို တသံတည္း ထြက္ၾကသည္။ ထမင္းစားလည္းအတူတူ။ အျခား အက်ဥ္းသူေတြ ထမင္းစားလ်င္ လိုက္ၾကည့္တတ္ၾကျပီး အသက္ၾကီးၾကီး ဟင္းမရွိသူဆိုလ်င္ ဟင္းေတြ လာေပးတတ္ျမဲ။ အခုေရာက္လာတာ မၾကာေသးသည့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ ေကာင္မေလးကို သူတုိ႔ေတြပဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားၾကသည္။

ဗိုက္နာလို႔ ညည္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးနားတြင္ သီးသန္႔ အုပ္စုကို အားေပးလ်က္ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔ ကစေနေန႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာ၀န္ ရွိမွာ မဟုတ္။ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမေထာင္က ေမြးတတ္သူနဲ႔ပဲ ေမြးေပးရေတာ့မည္။ ဆရာ၀န္ ေရာက္မလာမွန္း သိရက္ႏွင့္ ေရာက္လာေစခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မိန္းမေထာင္တခုလံုး ေထာင္တံခါး၀ကို ခဏခဏ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကေလးေမြးမည့္ အေမကလည္း ဒီကေလးက သားဦးမို႔ မညွစ္တတ္ေပ။ မိန္းမေတြ အံုလာလို႔ တင္မာဦးက လူနည္းနည္း ရွင္းေပးပါဦးလို႔ ေျပာေနသံ ၾကားရသည္။ ကေလးေမြးျပီးရင္ ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္ဖို႔ ဓါးေတာင္းေနသံႏွင့္ ဓါးကို မီးရႈိ႔ဖို႔ မီးျခစ္လိုက္ရွာ ေနသံေတြကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားေနရသည္။
“ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြ မီးျခစ္ကေလး ရွာေပးၾကပါဦး” ဒါက ေအးေအးသင္း အသံ ျဖစ္သည္။ မေန႔ကမွ ရွာေဖြေရးက ၀င္ထားတာဆိုေတာ့ မီးျခစ္နဲ႔ဓါးက အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႔ ျဖစ္ေနပံုရသည္။

“ဟဲ့ ဒီလိုလိုက္ရွာလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆီမွာ သြားေတာင္းလိုက္၊ ဒီမွာ ေမြးခါနီးေနျပီ”
ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆိုတာက ၀ါဒါမထဲမွာ အေပါက္အဆိုးဆံုး၊ ဒါေပမဲ့ သူက ႏိုင္လို႔ရတဲ့သူ ေတြကိုသာ ေဟာက္စားလုပ္တတ္သူ။ သီးသန္႔ အုပ္စုကိုေတာ့ ကြယ္ရာမွာသာ အတင္းေျပာရဲျပီး ေရွ႔မွာေတာ့ သြားျဖဲျပေနတတ္သူ။ ခ်ိဳခ်ိဳဦး ဆီက ဓါးရေပမဲ့ မီးျခစ္က လံုး၀မရ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ မီးသြားညွိဖို႔ ေပးထားတဲ့ တလံုးတည္းေသာ မီးျခစ္က ေထာင္မႉးမဆီ ပါသြားသည္။ ကေလးေမြးမည့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ကေတာ့ ညည္းညူေနဆဲ၊

“ဟဲ့ ေအးသင္းေရ၊ ခ်က္ၾကိဳးခ်ည္ဖို႔ အပ္ခ်ည္လံုး အျဖဴယူခဲ့ပါအံုး၊၊ ေလးငါးပင္ပူးျပီး ၾကိဳးက်စ္ထားေပးေနာ္။”
“ေအး ဒီမွာ ငါလဲ သတိရျပီးလုပ္ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္၊၊ အန္တီေဒၚရင္ေရႊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ အသံမၾကားရပါလား၊၊”
“ဘုရားစာရြတ္ေနတာထင္တယ္။ ဟဲ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟ၊ အဂၤုလိမာလသုတ္ကို ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ သူနဲ႔ ရြတ္ေနတယ္ ကေလးေမြးမဲ့ အနားမွာ ၊ နင္ဘာလုပ္ေနလဲ၊ သြားျပီး ကူရြတ္ပါလား၊”
“ဟ့ဲ ဟဲ့ ငါမွ မရတာ၊ နင္လဲမရဘူးမဟုတ္လား၊ ဒီျပင့္ အလုပ္ပဲ ကူလုပ္ရေအာင္၊ ဘာေတြလိုေသးလဲ ၊ စဥ္းစားပါဦးဟ”
“စဥ္းစား၊ စဥ္းစား၊ မရေတာ့ဖူးဟ၊ ငါတို႔ ကေလးေမြးတဲ့ အနားသြားေနရေအာင္၊ ”

ကေလးေမြးမည့္ အနားတြင္ လူေတြက ၀ိုင္းေနၾကသည္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမြးႏိုင္ပါ့မလား ၊ပူပန္သူေတြက ပူေနၾကသည္။ ကေလးမေမြးဖူးတဲ့ သီးသန့္ အပ်ိဳမေတြက ေရွ႔ဆံုးမွာ ျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚရင္ေရႊက ေအာ္ထုတ္ေနသည္။
“သြားၾကစမ္း ၊ နင္တုိ႔ဘာမွ မလုပ္တတ္ပဲနဲ႔ ၊ လာရႈပ္မေနနဲ႔၊ ကေလးေမြးမဲ့ လူနာက နင္တို႔ပ်ာေနတာ ၾကည့္ျပီး ေၾကာက္သြားဦးမယ္။ ထမိန္အပိုေတြသာ မ်ားမ်ားသြားရွာထားၾက သြား၊၊”

တကယ္လိုအပ္မည့္ ထမိန္ေတြ မရွာရေသးသည့္ သူတို႔ေခါင္းေတြ ပုသြားၾကသည္၊၊ ခင္မမက ေနာ္အက္စတားထ၊ံ ေအးေအးသင္းက တင္မာဦးထံ ေျပးသြားၾကျပီး လံုခ်ည္လိုက္ရွာေနျပန္သည္။
“လူေတြ ဘာလို႔ဒီေလာက္ အံုေနၾကတာလဲ၊ နင္တို႔ အရာပါလို႔လား၊ နင္တုိ႔ ေမြးေပးတတ္ရင္ ဘာလို႔ ဆရာ၀န္ ေခၚခိုင္းရေသးလဲ၊ ကိုယ့္ဖာသာ ေမြးေပးၾကပါလား၊ ေသနာမေတြ၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ထားၾက၊ ညေနက်မွ ယင္ေကာင္မျပည့္လို႔ ငိုျပေနရင္ ငါနဲ႔ေတြ႔မယ္”

ဘီးလူးဆုိင္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ၀င္လာသူက ေထာင္မႉးမရဲ့ လက္စြဲ ၀ါဒါမ စပယ္မိုး ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ ဆရာ၀န္က လိုက္မလာပဲ သူ႔ကိုပါ ေဟာက္လိုက္ပံု ရသည္။ ေထာင္မႉးၾကီးသမီးျဖစ္ျပီး ဦးေအာင္ေျပာတတ္သူ စကားကုိ ယံုလြယ္သူျဖစ္သည္။
ကေလးေမြးမည့္သူကေတာ့ နာက်င္စြာျဖင့္ ေအာ္သံထြက္လာေနဆဲ၊

“ညွစ္ခ်င္လာမွ ညွစ္ေနာ္၊ တအားညွစ္ေနရင္ အားကုန္သြားအံုးမယ္”လက္ကို ကိုင္ျပီး အားေပးေနသူက ဖဲမႈျဖင့္ က်လာျပီး ၀မ္းဆြဲသည ္လုပ္ဖူးသည့္ ေဒၚတင္တင္၀င္းဆိုတဲ့ မိန္းမၾကီးျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္လဲမလာ၊ ေဆးမႉးလဲ မလာျဖစ္ေနေတာ့ သူ ေမြးေပးမည္ ဟု ဆ္ိုကာ လုပ္အားေပးေနသည္။ ညည္းညဴသံက စိတ္လာကာ မိန္းမေထာင္တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။

အ၈ုၤလိမာလသုတ္ကို ႏြယ္ႏြယ္ တေယာက္ထဲ အသံက်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဖတ္ေနသံက က်န္တဲ့ မိန္းမသားေတြ၏ စိတ္ကို ခံစားေစသည္။ ေယာက္်ားေဖာင္စီး မိန္းမ မီးေနဆိုသည့္ စကားအတိုင္း အသက္နဲ႔ရင္းျပီး ေမြးေနသည့္ မိန္းမတေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စိတ္မာတဲ့ မိန္းမျဖစ္ပါေစ၊ မိန္းမခ်င္း စာနာစိတ္က ေပၚေပါက္လာၾကျပီ။ ဘာအေထာက္အကူ၊ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိတဲ့ ဒီလို ေထာင္ထဲမွာ မီးဖြားရတဲ့ ဒုကၡကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြႏွင့္ ျငိမ္သက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးေမြးမည့္ အေမကလည္း သားဦးကိုယ္၀န္တဲ့၊ အင္မတန္ အေပါက္ဆိုးတဲ့ ၀ါဒါမေတြေတာင္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။

“အူ၀ဲ ၊အူ၀ဲ ”

ကေလးငိုသံၾကားရျပီး ခ်က္ၾကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ကေလးကို ေဒၚရင္ေရႊက လက္ကမ္းယူျပီး ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္၊ ၾကိဳးခ်ည္ျခင္းကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ ကေလးအေမက အခ်င္းမက်ေသးလို႔တဲ့။ ေဒၚတင္တင္၀င္းက ကေလးအေမပါးစပ္ထဲကို သူ႔ဆံပင္ေတြ ထိုးထည့္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်င္းက်သြားသည္။ ကေလးကလည္း အႏွီးထုပ္ကေလးမွာ အူ၀ဲ အူ၀ဲဲ ေအာ္ေကာင္းဆဲ၊ အားလံုးလည္း အခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

ခင္မမက ဘာျဖစ္လို႔ ပါးစပ္ထဲကို ဆံပင္ေတြ ထုိးထည့္တာလဲလို႔ စပ္စပ္စုစု သြားေမးေနျပန္သည္။
ေဒၚတင္တင္၀င္းက “ေအာ္ ၊ ပါးစပ္ထဲကို ဆံပင္ထည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ့ခ်င္သလို ျဖစ္သြားမယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ အားထည့္ ညွစ္ျပီးသား ျဖစ္ျပီး အခ်င္းက်သြားတာေပါ့။ အခ်င္းမက်ပဲ ကပ္ေနရင္ ေသတတ္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ အခ်င္းက်သြားတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ အေဒၚက အဲဒါကို စိုးရိမ္သြားတာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ၊ ”

ကေလးက ပိန္ပိန္ေလးမို႔ အားရစရာမရွိ၊ ခ်စ္စရာလည္း မေကာင္းဘူး ဟု ေနာ္အက္စတားက တိုးတိုးေလး သူ႔လူေတြကို ေျပာေနေသးသည္။ ပိန္ေနျပီး အေရခြံေလးေတြက ရႈံ႔ေနတာမို႔ ေမ်ာက္ေပါက္စေလးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္ဆိုကာ တင္မာဦးက ေထာက္ခံေနေတာ့သည္။ သူတို႔ေတြက ကေလးဆိုရင္ ၀၀ေလး၊ နီတာရဲေလး ၊ ခ်စ္စရာေလးလို႔ ေတြးထင္ထားေပမဲ့ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြက ၆ ေပါင္ ေလာက္ဆိုရင္ ဒီလိုပံုပဲ ဆိုတာ မသိၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ကေလးငိုသံကေတာ့ ဆူညံေနဆဲ၊

“ကေလးမေမြးဘူးတဲ့ အပ်ိဳမေတြဆိုေတာ့ နင္တို႔ေတြ မိခင္ေမတၱာကို ဘယ္လိုမွ မခံစားတတ္ေသးဘူး၊မိခင္ဆိုတာ ကိုယ္ေမြးတဲ့ ကေလး လွလွ မလွလွ ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန္ေနတာပဲ၊ နင္တုိ႔လို ခ်စ္စရာေကာင္းမွ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ နင္တုိ႔ သူမ်ားကေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ကိုယ္ေမြးလာတဲ့ ကေလးေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။ သားသမီး အရင္းလိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ၀တၳဳထဲမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။နင္တို႔ ကေလးေမြးျဖစ္ရင္ အန္တီေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ သိလိမ့္မယ္၊၊”
ေဒၚရင္ေရႊက သူ႔လူေတြကို ရွင္းျပေနသည္။ ကေလးမေတြကေတာ့ ျငိမ္သက္သြားျပီး ခ်စ္စရာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာမိတဲ့ ေနာ္အက္စတားက “ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ငါတို႔ ေျပာတာ ၾကားသြားရင္ စိတ္ဆိုးသြားမွာပဲ၊ အားနာလိုက္တာ” ဟု ေျပာသည္။

ဘာေတြပဲ ေျပာေျပာ ခင္မမကေတာ့ ဆန္ေမွာင္ခိုမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ႔ ဆန္ပြဲရံု သေဌးမဆီက ေရေႏြးေတာင္းျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနသည္။ မီးေနသည္ကို သြားတိုက္မလို႔၊ မုန္႔လဲထုတ္ေပးၾကပါဦး ဟု ရိကၡာကိုင္သူ ႏြယ္ႏြယ့္ဆီက မုန္႔ေတာင္းေနသံ ထြက္လာသည္။ ေထာင္ထဲမွာ ေငြကို လမ္းခင္းႏိုင္သူေတြက ေရေႏြးဓါတ္ဘူးႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႏွင့္ ေနထိုင္သည္။ သူတို႔ေငြသံုးထားတာကို ကိုယ္က လူမမာအတြက္ အျမတ္ထုတ္သင့္တာေပါ့ ဆိုျပီး ခင္မမက သူမတို႔ဖာသာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ေရေႏြးမယူရ စည္းကမ္း ေဖါက္ဖ်က္မႈကို ေျဖရွင္းေနသည္။ မီးေနသည္အတြက္ဆိုတာ အားလံုးသိျပီးသားမို႔ ဘာအျပစ္တင္သံမွ ထြက္မလာေခ်။

တညေနလံုး ကေလးအေၾကာင္း ၊ မိဘ ေမတၱာအေၾကာင္းေတြ ေျပာဆိုၾကရင္း ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ အခ်ိန္ကုန္ျမန္ေနသလို ထင္ၾကရသည္။ တန္းပိတ္ေတာ့ ကေလးအေမကို ပတ္လည္မွာ ေအးတယ္၊ အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရန္ ေထာင္မႈးမက ေနရာ ေရႊ႔ခိုင္းသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ဆိုေတာ့ ေသြးႏုသားႏုသမားအတြက္ အနည္းငယ္ေတာ္သြားသည္။ ကေလးေလးေၾကာင့္ အေမ ကုတင္ ေပၚ ေရာက္သြားတာေပါ့ဆိုျပီး အက်ိဳးေပးမည့္ ကေလးလို႔ တင္မာဦးက ကင္ပြန္းတပ္ေနသည္။ ႏြယ္ႏြယ္က ဘယ္လို အက်ိဳးေပးသလဲ ေထာင္ထဲေတာင္ေရာက္လာျပီးမွ ဟု ေခ်ပေနေသးသည္။

တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကေလးက တခ်က္တခ်က္ အသက္ရႈရပ္သြား သလိုပဲ ဟု ကေလးအေမက ေျပာျပသည္။ ေဒၚရင္ေရႊက သြားၾကည့္ျပီး “ကေလးက အတြင္းတက္တက္ေနတာ ထင္တယ္၊ ေထာင္မႉးမကို သတင္းပို႔ျပီး ေဆးခန္းျပခြင့္ ေတာင္း၊ ကဲလာလာ ငါပါ လိုက္ေျပာေပးမယ္”

ေထာင္မႉးမထံသြားျပေတာ့ အႏွီးထုပ္ထဲက ကေလးကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ေလးတံခါး သြားေခါက္ျပီး သတင္းပို႔လိုက္ ဟုအမိန္႔ရလာသည္။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ အဆင္ေျပသြားလို႔ ၀မ္းသာေနစဥ္ ေဆးမႉး၀င္လာတာေတြ႔ရျပီး ဆရာ၀န္က ပါမလာ။ ေနာ္အက္စတား မ်က္ႏွာက ရႈံ႔မဲ့သြားျပီး ေဆးမႉးက ဘာတတ္လို႔လဲဆိုျပီး ေျပာေနသျဖင့္ ခင္မမက ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ေပးလိုက္သည္။ “မေတာ္ အဲဒီေဆးမႉးပါ မလာလို႔ ပိုဆိုးသြားမယ္ ”ခင္မမရဲ႔ တိုးတိုးၾကိတ္ေျပာသံကို အားလံုးက နားလည္စြာ ျငိမ္သြားသည္ ။ နားက်ပ္တခုပဲ ပါလာျပီး ဘာေဆးမွ ပါမလာသည့္ ေဆးမႉးက ကေလးကို ၾကည့္ျပီး “ဒီေန႔ ဆရာ၀န္မလာဘူး၊ မနက္ျဖန္ တနလၤာ တန္းစီမွ ဆရာ၀န္ကို တခါတည္း ျပလိုက္ေနာ္ ၊ က်ေနာ္တင္ျပေပးထားမယ္ ”ဟု အလြန္ျငင္သာစြာ ေျပာျပျပီး ျပန္သြားသည္။

တနလၤာေန႔တန္းစီခ်ိန္မွာ ေထာင္မႈး၊ေထာင္ပိုင္အာလံုးႏွင့္အတူ ေထာင္ဆရာ၀န္က လွည့္လည္ၾကည့္ရႈရသည္။ မိန္းမေထာင္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ဂ နာရီ ခြဲေနျပီ။ ကေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပျပီး ကေလးကို ဆရာ၀န္က ၾကည့္ေနသည္။ ကေလးအေမက ေၾကာက္ျပီး မေျပာရဲျဖစ္ေနလို႔ သေဘာနည္းနည္းေကာင္းတဲ့ ၀ါဒါမ သန္းသန္းျမင့္က ကေလးအေမေရွ႔ ဆရာ၀န္ အေရာက္ ေျပာေလဆိုျပီး အတင္းေျပာခိုင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္က ကေလးကိုၾကည့္ျပီး “ေဆးေပးလိုက္မယ္။ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး၊” ဟု ေျပာေနခ်ိန္မွာပင္ ကေလးက အသက္ရႈ ရပ္သြားလို႔ ကေလးအေမက ငိုသည္။ ကေလးကို ဆရာ၀န္က လွမ္းယူျပီး ဒီလိုလႈပ္ေပးလိုက္ ဆိုကာ ဘယ္ညာ ေရွ႔ေနာက္ လႈပ္ျပသြားသည္။ သူလႈပ္ေပးသြားေတာ့လည္း ကေလးက အသက္ ျပန္ရႈေနျပန္သည္။

ဆရာ၀န္ထြက္သြားေတာ့ သီးသန့္ အက်ဥ္းသူေတြ ကေလးနားေရာက္သြားသည္။ သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ၊ သူတို႔ မေတြ႔ၾကံဳဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ ခဲ့ရေတာ့ ကေလးအေမႏွင့္အတူ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနၾကသည္။
“ငါတို႔လည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့ဘူးဟာ၊ ကေလးကို ကေလးေဆးရံုကို ပို႔ေပးသင့္တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ”

ခင္မမက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာေတာ့ ေအးေအးသင္းက “ ဆရာ၀န္က မစိုးရိမ္ရပါဘူး ဆုိျပီး ေျပာသြားတာပဲဟာ၊ နင္က ဘာစိုးရိမ္ေနရတာလဲ။ ကေလးေလးေတြက အဲဒီလိုပဲထင္ပါတယ္၊ ”
“ငါထင္တာေတာ့ ဓါးကို မီးမရႈိ႔လို႔ ေမးခိုင္ပိုး၀င္သလားလို႔”ခင္မမ၏ ေတြးေတြးဆဆ အသံကိုၾကားေတာ့ သူတုိ႔ ဘာေျပာရမယ္္ဆိုတာ မသ္ိၾကေတာ့။
“ဟုတ္ခ်င္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ငါတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေမကိုပဲ အားေပးၾကရမွာေပါ့။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ၀မ္းထဲမွာ ကတည္းက ေရာဂါပါလာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေတြးလိုက္ၾကရေအာင္။”တင္မာဦးက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတူတူ တရားခ်ျပေနသည္။

ကေလးက ခဏခဏ အသက္ရႈရပ္သြားတာ ညေနေရာက္ေတာ့ ပိုစိတ္လာသည္။ ေဒၚရင္ေရႊက လံုး၀မေနႏိုင္ေတာ့။ ေထာင္မႉးမကို ကိုယ္တု္ိင္သြားေျပာေနေတာ့သည္။ ေထာင္မႉးမကိုယ္တိုင္ ကေလးကို လာၾကည့္ျပီး ေလးတံခါးမွ တဆင့္ ေထာင္ေဆးရံု ဖက္သို႔ ကူးသြားေလသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေဆးမႉးႏွင့္အတူ ေထာင္မႉးမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကေလးကို ေဆးရံုသို႔ ထုတ္ေပးမယ္။ အေမပါ လိုက္သြားရမယ္ ဟု ေျပာေတာ့ အားလံုး ၀မ္းသာသြားသည္။ ကေလးအေမကို ပစၥည္းေတြ ကူသိမ္းေပးျပီး မိန္းမေထာင္ေလးတံခါးထိပ္သို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ကေလးက်န္းမာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးသံေတြ ညံသြားသည္။ ေဒၚရင္ေရႊကေတာ့ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း၊၊ ခင္မမက ေဒၚရင္ေရႊကို ေမးေနသည္။

“အန္တီ ကေလးက ေနေကာင္းသြားမွာပါေနာ္၊၊ ေဆးရံုမွာ ဆိုေတာ့ ဒီေထာင္ထဲထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။”ခင္မမ စကားကို ေထာက္ခံသူ ၊ ကန္႔ကြက္သူ မရွိ အားလံုး ျငိမ္ေနၾကသည္။
ညေန တန္းပိတ္ခ်ိန္ျပီးေတာ့ ကေလးအေမကို လိုက္ေစာင့္ရေသာ ၀ါဒါမ ျပန္လာသည္။ သူကညဂ်ဴတီ မဟုတ္သျဖင့္ သူ႔ပစၥည္းေတြ လာယူျပီး ကေလးကို ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားေၾကာင္း ေျပာျပသြားသည္။

ည( ၈) နာရီေလာက္မွာ မိန္းမေထာင္ ေလးတံခါးေခါက္သံ ၾကားရသည္။ အေဆာင္ထိပ္ဆံုးက အခန္းမွာ ေနေသာ ခင္မမက အိပ္ေနရာက ထၾကည့္သည္။ ညဖက္ၾကီး ေရာက္လာသူဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမႈပဲလား လို႔ သူက ေတြးသည္။ ဒါေပမဲ့ ၀ါဒါမေနာက္က ၀င္လိုက္လာသူက ကေလးအေမ ျဖစ္ေနသည္။ ညေနက သူႏွင့္အတူ ပါသြားျပီး ေဆးရံုတက္တဲ့ ကေလးေလးကေတာ့ ဆံုးပါးခဲ့ရွာျပီ။ ငိုျပီး ၀င္လာတဲ့ ကေလးအေမကို ၾကည့္ျပီး အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာ တိတ္္ဆိတ္ သြားေတာ့သည္။

ကေလးေလးကို အသက္ရွင္စြာ လူ႔ေလာကထဲေရာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေပမဲ့ ဘာမွ မသိေသးတဲ့ ကေလးေလး ေ၀ဒနာေတြ ခံစားျပီး ဆံုးပါးခဲ့ရျပီ။ ကေလးအေမကသည္ သူဘာအျပစ္မွ မလုပ္ရပါပဲ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ခဲ့၊ ကေလးတေယာက္ကို အသက္ႏွင့္ရင္းျပီး ေမြးဖြားခဲ့ ၊ ခုေတာ့ ဒီကေလးေလးကလည္း အသက္မရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့။
ဘယ္လိုအျဖစ္ေတြလဲ၊၊ ဘယ္သူ႔အျပစ္ေတြလဲ၊
ေရၾကီးခဲ့လို႔ ပ်ိဳးပင္ေတြ ေသခဲ့တာအျပစ္လား။
တာ၀န္ေက်စပါး ေပးအပ္ဖို႔ ဘယ္မွာမွ စပါး မရွိတာအျပစ္လား။
စပါး၀ယ္ ေပးရေအာင္ပိုက္ဆံ မရွိခဲ့တာ အျပစ္လား။
ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေရၾကီးတာဆုိရင္ ရာသီဥတုကိုပဲ အျပစ္ဆိုရမွာလား။
ကေလးကို ေဆးရံုမွာေမြးခြင့္ မရခဲ့တာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ဆိုရမွာလဲ ၊
ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္္ ဆ္ိုတာကို နားမလည္တဲ့ နအဖကို ေဒါသသင့္ရင္း၊
ငိုေနတဲ့ ကေလးအေမကိုၾကည့္ရင္း ခင္မမက နာနာက်ည္းက်ည္း ေမးခြန္းေတြကို ရြတ္ဆိုေနခဲ့သည္။
တင္မာဦးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ လူျဖစ္ခဲ့ရတာကိုက မွားတာပါလို႔ ေျပာရမွာပဲ ဆိုျပီး ေပါက္ကြဲေနေတာ့သည္။

အဲဒီညက မိန္းမေထာင္မွာ မ်က္ရည္မိုးေတြ ေစြခဲ့သည္။