အပိုင္း(၂)
ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ေအာင္ထမ္းတဲ့ အေနနဲ႕ က်မကလည္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုျဖစ္တဲ့ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီမွာ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ၀င္လိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ အေဖကလည္း ေတာခိုသြား သမီးကလည္း ပါတီ၀င္အျဖစ္ စည္းရံုးေရးေတြ ဆင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။ အေမက က်မကိုလည္း ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အေဖ့ကို တားမရသလုိ က်မကို တားမရတဲ့အခါ အေမ့စကားသံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း တုိးတိတ္လာသလို အေမ့တရားမွတ္ခ်ိန္ ေတြလည္း တုိးတိုးလာေနပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္အခ်ိန္မွာပဲ က်မကို ဖမ္းဆီးပါေတာ့တယ္။ က်မတို႕ကို တရားမ၀င္ အသင္းအဖြဲ႕နဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ဆိုၿပီး တရားစြဲခံရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပုဒ္မနဲ႕ မတရားဖမ္းဆီးခဲ့တာပါ။ တရားမ၀င္အဖြဲ႕ ဆိုတာကို ဘယ္မွာလဲလို႕ေတာင္ က်မတို႕က ျပန္ေမးခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေထာင္ခ်ခဲ့တာေပါ့။
က်မကို အမိန္႕ခ်တဲ့ေန႕ က အေမ့မ်က္ႏွာကို ခုထိမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတုန္း။ သူ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အနာဂါတ္ေတြကို ပံုေအာထားရတဲ့ တဦးတည္းေသာ သမီးက်မကို ေထာင္ဒဏ္ရွစ္ႏွစ္လို႕ တရားသူႀကီးက ခ်မွတ္လိုက္သံအၿပီးမွာ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ က်မကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အၾကည့္။ သနားျခင္းနဲ႕အတူ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ အၾကည့္ပါ။ က်မတို႕ အမႈတြဲက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ဆိုေတာ့ လာတဲ့မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမကတင္ အမ်ားႀကီးေပါ့၊ အဲဒီအမ်ားႀကီးထဲက က်မအတြက္ အားကိုးရာ ေနာက္ဆံတင္းစရာ အေမ ကေတာ့ တေယာက္တည္း ထီးတည္းရပ္လို႕ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ က်မရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္စြာ မ်က္ရည္က်မိပါေတာ့တယ္။ က်မကို ခ်မွတ္ခံလုိ္က္ရ တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ ရွစ္ႏွစ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ က်မအတြက္ အေမ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရၿပီ ဆိုတာကို အဲဒီအခ်ိန္က ခံစားလိုက္ရလို႕ပါ။
အေဖ့သတင္းလဲ မၾကားရတဲ့အခ်ိန္၊ သမီးျဖစ္သူကလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ရၿပီ ဆိုေတာ့ အေမ ဘယ္လိုေတာင့္ခံမလဲလို႕ က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေမက အင္မတန္ ရိုးသား ေအးေဆးၿပီး ေၾကာက္တတ္သူလဲ ျဖစ္ပါေသးတယ္။
က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးကေန က်မဆီကို ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕ရတဲ့ အေမဟာ မနက္အေစာႀကီး ရထားစီး လာရပါတယ္။ က်မကို ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး ညေနဖက္ ဘူတာရံုမွာ ရထားေစာင့္အိပ္ ၊ မနက္ ၄ နာရီ ရထားနဲ႕ ျပန္တဲ့ အေမ့ကို ေထာင္ထဲက ၿမိဳ႕ခံ ေထာင္က်ဖက္ေတြက ပင္ပန္းရင္ မလာပါနဲ႕ အေမ၊ က်မတို႕ ရိကၡာထုပ္ေတြနဲ႕ မွ်စားလို႕ ရပါတယ္ လို႕ ေတာင္းပန္ေျပာရင္း ၂ လ ၃ လမွ တခါလာေတြ႕ဖို႕ နားခ်ၾကပါတယ္။ တႏွစ္ အတြင္းမွာ အရမ္းအိုစာသြားတဲ့ အေမ့ကို ၾကည့္ရင္း က်မကေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေမ ဘာေတြ ဘယ္လို ရုန္းကန္ေနမလဲလို႕ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ ရင္နာရပါတယ္။ အေမက စီးပြားေရးလည္း မလုပ္တတ္ဘူးေလ။
အေဖ့ကို ဒီအခ်ိန္မွာ တမ္းတေနမလားလို႕လည္း ေတြးမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖရဲ႕ သတင္းကလည္း လံုး၀ကို ျမဳပ္ေနပါတယ္။ အေမက ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕ရင္ စကား သိပ္မေျပာပါဘူး။ က်မေမးတဲ့ အဆင္ေျပလားအေမဆိုရင္ အင္းတခြန္းထဲ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ က်မက ရပ္ကြက္ထဲက အေၾကာင္း ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း ေမးရင္း စကားေျပာ ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမနဲ႕ က်မတိုင္ပင္မထားပဲ ေစာင့္စည္းမိတာကေတာ့ အေဖ့အေၾကာင္း မေျပာမိေအာင္ပါ၊ တကယ္လဲ က်မတို႕ သားအမိ ေထာင္၀င္စာ တေလွ်ာက္လံုး အေဖ့ အေၾကာင္း တခါမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အေဖ့ကို မုန္းသြားလုိ႕ ေမ့သြားလို႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေမေရာ၊ က်မေရာ ရင္ထဲက သိပါတယ္။ က်မတို႕ သားအမိ အေျပာခ်င္ဆံုး စကားေတြကလည္း အေဖနဲ႕ ပတ္သက္ရာေတြပဲ ဆုိတာကို မေျပာပဲေနလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေျပာေနၾကတာပါပဲေလ။
ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ေအာင္ထမ္းတဲ့ အေနနဲ႕ က်မကလည္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုျဖစ္တဲ့ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီမွာ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ၀င္လိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ အေဖကလည္း ေတာခိုသြား သမီးကလည္း ပါတီ၀င္အျဖစ္ စည္းရံုးေရးေတြ ဆင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။ အေမက က်မကိုလည္း ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အေဖ့ကို တားမရသလုိ က်မကို တားမရတဲ့အခါ အေမ့စကားသံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း တုိးတိတ္လာသလို အေမ့တရားမွတ္ခ်ိန္ ေတြလည္း တုိးတိုးလာေနပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မစခင္အခ်ိန္မွာပဲ က်မကို ဖမ္းဆီးပါေတာ့တယ္။ က်မတို႕ကို တရားမ၀င္ အသင္းအဖြဲ႕နဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ဆိုၿပီး တရားစြဲခံရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပုဒ္မနဲ႕ မတရားဖမ္းဆီးခဲ့တာပါ။ တရားမ၀င္အဖြဲ႕ ဆိုတာကို ဘယ္မွာလဲလို႕ေတာင္ က်မတို႕က ျပန္ေမးခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေထာင္ခ်ခဲ့တာေပါ့။
က်မကို အမိန္႕ခ်တဲ့ေန႕ က အေမ့မ်က္ႏွာကို ခုထိမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတုန္း။ သူ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အနာဂါတ္ေတြကို ပံုေအာထားရတဲ့ တဦးတည္းေသာ သမီးက်မကို ေထာင္ဒဏ္ရွစ္ႏွစ္လို႕ တရားသူႀကီးက ခ်မွတ္လိုက္သံအၿပီးမွာ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ က်မကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အၾကည့္။ သနားျခင္းနဲ႕အတူ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ အၾကည့္ပါ။ က်မတို႕ အမႈတြဲက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ဆိုေတာ့ လာတဲ့မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမကတင္ အမ်ားႀကီးေပါ့၊ အဲဒီအမ်ားႀကီးထဲက က်မအတြက္ အားကိုးရာ ေနာက္ဆံတင္းစရာ အေမ ကေတာ့ တေယာက္တည္း ထီးတည္းရပ္လို႕ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ က်မရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္စြာ မ်က္ရည္က်မိပါေတာ့တယ္။ က်မကို ခ်မွတ္ခံလုိ္က္ရ တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ ရွစ္ႏွစ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ က်မအတြက္ အေမ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရၿပီ ဆိုတာကို အဲဒီအခ်ိန္က ခံစားလိုက္ရလို႕ပါ။
အေဖ့သတင္းလဲ မၾကားရတဲ့အခ်ိန္၊ သမီးျဖစ္သူကလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ရၿပီ ဆိုေတာ့ အေမ ဘယ္လိုေတာင့္ခံမလဲလို႕ က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေမက အင္မတန္ ရိုးသား ေအးေဆးၿပီး ေၾကာက္တတ္သူလဲ ျဖစ္ပါေသးတယ္။
က်မတို႕ ၿမိဳ႕ေလးကေန က်မဆီကို ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕ရတဲ့ အေမဟာ မနက္အေစာႀကီး ရထားစီး လာရပါတယ္။ က်မကို ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး ညေနဖက္ ဘူတာရံုမွာ ရထားေစာင့္အိပ္ ၊ မနက္ ၄ နာရီ ရထားနဲ႕ ျပန္တဲ့ အေမ့ကို ေထာင္ထဲက ၿမိဳ႕ခံ ေထာင္က်ဖက္ေတြက ပင္ပန္းရင္ မလာပါနဲ႕ အေမ၊ က်မတို႕ ရိကၡာထုပ္ေတြနဲ႕ မွ်စားလို႕ ရပါတယ္ လို႕ ေတာင္းပန္ေျပာရင္း ၂ လ ၃ လမွ တခါလာေတြ႕ဖို႕ နားခ်ၾကပါတယ္။ တႏွစ္ အတြင္းမွာ အရမ္းအိုစာသြားတဲ့ အေမ့ကို ၾကည့္ရင္း က်မကေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေမ ဘာေတြ ဘယ္လို ရုန္းကန္ေနမလဲလို႕ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ ရင္နာရပါတယ္။ အေမက စီးပြားေရးလည္း မလုပ္တတ္ဘူးေလ။
အေဖ့ကို ဒီအခ်ိန္မွာ တမ္းတေနမလားလို႕လည္း ေတြးမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖရဲ႕ သတင္းကလည္း လံုး၀ကို ျမဳပ္ေနပါတယ္။ အေမက ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕ရင္ စကား သိပ္မေျပာပါဘူး။ က်မေမးတဲ့ အဆင္ေျပလားအေမဆိုရင္ အင္းတခြန္းထဲ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ က်မက ရပ္ကြက္ထဲက အေၾကာင္း ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း ေမးရင္း စကားေျပာ ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမနဲ႕ က်မတိုင္ပင္မထားပဲ ေစာင့္စည္းမိတာကေတာ့ အေဖ့အေၾကာင္း မေျပာမိေအာင္ပါ၊ တကယ္လဲ က်မတို႕ သားအမိ ေထာင္၀င္စာ တေလွ်ာက္လံုး အေဖ့ အေၾကာင္း တခါမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အေဖ့ကို မုန္းသြားလုိ႕ ေမ့သြားလို႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေမေရာ၊ က်မေရာ ရင္ထဲက သိပါတယ္။ က်မတို႕ သားအမိ အေျပာခ်င္ဆံုး စကားေတြကလည္း အေဖနဲ႕ ပတ္သက္ရာေတြပဲ ဆုိတာကို မေျပာပဲေနလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေျပာေနၾကတာပါပဲေလ။
No comments:
Post a Comment