Showing posts with label ခရီးသြားမွတ္တမ္း. Show all posts
Showing posts with label ခရီးသြားမွတ္တမ္း. Show all posts

Wednesday, December 2, 2009

ဂ်ဴး တို႕ရဲ႕ ပိသုကာ အႏုလက္ရာ ေတြ

အဲဒီဘုရားေက်ာင္းကေန မျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို အလယ္က ျဖတ္ထားတဲ့ ရိုင္းျမစ္အေပၚက တံတားေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႕ ခရီးဆက္ရတယ္။့ လမ္းမွာ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကပဲ တူးေဖာ္ရရွိထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းလက္ရာ ေတြကို စုေဆာင္းျပသထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈျပတုိက္ကို ျဖတ္ၾကည့္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားစုက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လက္ရာေတြျဖစ္တယ္။ တူးေဖာ္ရရွိထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြကို ခုလို ျပသထားတယ္။


ကိုလံုးၿမိဳ႕မွာ အရင္က ဂ်ဴးအမ်ားစုေနထုိင္ရာ ျဖစ္လို႕ သူတုိ႕ ရဲ႕ အေဆာက္အဦးေတြကို ေရွးေဟာင္းလက္ရာမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ တေနရာမွာ ေက်ာက္ခင္းတဲ့ လမ္းကေလးကို ပတ္လည္အုတ္ေတြစီၿပီး ထားတာေတြ႕ေတာ့ ဒါဘာလုပ္ထားတာလဲ ေမးမိတယ္။ အဲဒါ ဟိုးေရွးခတ္က ကမ္းနားကို သြားတဲ့လမ္းလို႕ ေျပာတယ္။ တကယ့္ကို လြမ္းဘြယ္ရာပဲ။ ၈်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အႏုပညာလက္ရာေတြကို ျမင္ေတာ့ အာရပ္ အစၥေရး ၆ ရက္ၾကာစစ္ပြဲ တို႕ အို..ေဂ်ရုဆလင္တို႕ ဖတ္ၿပီး ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ က်မက လြမ္းသြားတာျဖစ္မွာပါ။

ေက်ာက္တံုးစီလမ္းကေလး
လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ ေလွ်ာက္လိုက္မိေသးတယ္
ေရတြင္းေလးကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ေနရာ
နံရံက ေက်ာက္ထြင္းအႏုပညာ လက္ရာ
ေနာက္တံတားဆီမေရာက္ခင္ ထပ္ျဖတ္ရတဲ့တေနရာကေတာ့ သံစံုတီး၀ိုင္းေတြ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့ေနရာတဲ့။ ယဥ္ေက်းမႈျပဇာတ္ရံု လို႕ က်မက ကိုယ့္ဖာသာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီအေဆာက္အဦရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ အမိုးေတြကို လုပ္ထားတာ ေရာမေခတ္က စစ္သည္ေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြပံုစံမ်ိဳးျမင္ရတယ္။ ေနာက္ က်မတို႕ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ေအာက္ခင္း အုတ္ကြက္ေတြရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္ေနရာက သံစံုတီး၀ိုင္း ရွိတဲ့ေနရာတဲ့။ အဲဒီေအာက္ကေန တီးေနတာလို႕ ေျပာတယ္ ။ အထဲကိုေတာ့ ၀င္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေဆာက္အဦေရွ႕နားကေန ျပန္ၾကည့္ရင္ ေနာက္က ရိုမန္ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းကို ျမင္ရတာ သိပ္လွတာပဲ။
အမိုးေတြပံုက ေရာမသံခ်ပ္ကာ၀တ္စစ္သားရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြလိုပဲေနာ္
ရိုမန္ကက္သလစ္ ဘုရားေက်ာင္းကိုေနာက္ေက်ာက ျမင္ရပံု

အဲဒီကေန ကိုလံုးၿမိဳ႕ဟိုဘက္ကမ္း ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားကို အလယ္နားေရာက္တဲ့ထိေလွ်ာက္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီဘက္ကမ္းကေတာ့ ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ က်မေနထုိင္ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ဘက္ျခမ္းမွာ အစိုးရရံုးေတြ ကုမၸဏီေတြနဲ႕ ပိုၿပီးစည္ကားပါတယ္။ ကိုလံုးတၿမိဳ႕တည္းျဖစ္ေအာင္ တံတားေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ထားတာ သိပ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းတယ္။
ဟိုဘက္ကမ္းက ကိုလံုးကေတာ့ ၿငိမ္သက္လို႕
အဲဒီလို တံတားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ

အဲဒီတံတားေတြေပၚမွာ ကားခ်ည္းျဖတ္တာ။ ရထားနဲ႕ ကားျဖတ္တာ၊ ကားနဲ႕ လူျဖတ္တာ အဲဒီလို ခြဲျခားထားတဲ့ တံတားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ က်မ အမွတ္မွားဘူးဆို အစင္း ၂၀ ေက်ာ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္လိုက္မိသလိုပဲ။ အဲဒီတံတားေပၚေလွ်ာက္ေနရင္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးရဲ႕ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ၿမိဳ႕ေတြကို ခုလိုပဲ ေခတ္မွီမွီ တံတားေတြ နဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႕ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္မိစိတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ တပတ္ ခရီးထြက္လို႕ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းလုိ႕ …
သေဘာၤေပၚက ႏွစ္ကူးဖို႕ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခ်က္
တံတားေအာက္က သေဘၤာေတြမွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕အတြက္ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားတာမ်ား အားက်မိပါရဲ႕။ ဒီလိုသေဘၤာနဲ႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ အေပ်ာ္စီးရင္း ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုလုိက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႕ မတန္မရာလဲ လုပ္ခ်င္ေနေသးတယ္။

အဲဒီတံတားေပၚက ဆင္းၿပီး ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ကမ္းနားလမ္းႀကီးက က်ယ္ျပန္႕လြန္းတဲ့အျပင္ လမ္းေနရာေတြမွာ သံျပားေတြ မူလီေပါက္ေတြ တန္းစီၿပီ ေတြ႕ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႕ အဲဒါ ဘာေတြလဲေပါ့ ေမးေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ျမစ္ေရ အႀကီးအက်ယ္တက္ၿပီး ကမ္းနားက အိမ္ေတြ ဆုိင္ေတြ ျမဳပ္ခ့ဲဘူးတယ္တဲ့။ အဲလို အျဖစ္မ်ိဳးမႀကံဳရေအာင္ ေရတက္လာရင္ ခုန ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ သံျပားေတြ ေနရာေတြနဲ႕ မူလီေပါက္ေတြေနရာေတြမွာ သံတုိင္ေတြစိုက္ မွန္ေတြနဲ႕ ကာပစ္တာတဲ့။ ဟမ္ ဒီကမ္းနားေတာက္ေလွ်ာက္လား ဆုိေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။ အမ္မေလး ဒီေလာက္အရွည္ႀကီးကို ဘယ္သူေတြက လုပ္သလဲ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ရတာလားေပါ့။ အဲလိုေမးမိတယ္ေလ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဆုိေတာ့ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ စနစ္က အရိုးစြဲေနတာကိုး ။ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ၊ အဲဒါအကုန္ စည္ပင္က လုပ္ေပးတာတဲ့ ။ ေအာ္ ေကာင္းေလစြတကားေပါ့။ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႕ ယွဥ္ေတြးမိေနတတ္တာကေတာ့ အားလံုးတူမယ္ထင္ပါတယ္ေလ။ ကိုယ့္ျပည္ႀကီးကိုလဲ တိုးတက္ေစခ်င္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
၁၉၉၅ ေရႀကီးတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မွတ္တမ္း
ဒီလို သံျပားေတြေပၚမွာ မူလီနဲ႕ မွန္ေတြ လိုက္တပ္သတဲ့

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ခင္မင္းေဇာ္

Tuesday, November 24, 2009

Cologne ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ ေလွ်ာက္လည္...

ဘူတာႀကီးထဲကို ဆင္းလာေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းသားအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ သူ႕သမီးကေတာင္လန္႕သြားေလရဲ႕။ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕ကားနဲ႕ တည္းမယ့္အိမ္ကို လိုက္ပို႕ၿပီးေနာက္ေန႕ ေန႕လည္လာေခၚမယ္တဲ့။ အဲဒီေန႕ ညဘက္မွာ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္လုပ္တဲ့ ထိုင္းစားေသာက္ဆုိင္ေလးကို မမာနဲ႕ တူတူသြားၾကတယ္။ ဆုိင္ေလးက ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဆုိင္က စားဖုိမႈး ထုိင္းမက ထုိင္းက လာတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႕ ထုိင္းစာေလးေတြ လုပ္ၿပီးဧည့္ခံတယ္ ေနာက္ ထုိင္းလုိလာေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဆ၀ါဒီခ ကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ေတာ့ ဂ်ာမဏီေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကတယ္။ သူတုိ႕က ထုိင္း စားဖိုမႈးေတြ နဲ႕ေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ထုိင္းလိုတတ္ေနေသးကိုးး။ ဆိုင္ရွင္က ဗမာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ အဲဒီကေန ညေတာ္ေတာ္နက္မွ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ျဖန္ေလွ်ာက္လည္ဖုိ႕ ကိုေအာင္သူ ရံုးပိတ္ရက္နဲ႕ တုိက္တာမို႕ အဆင္ေျပေျပ နဲ႕ လိုက္ပို႕မယ့္လူ ရသြားတယ္ေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းမိသားစုနဲ႕ အမွတ္တရ
မူလတန္းကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊လာႀကိဳေပးတဲ့ မမာတုိ႕နဲ႕ အတူ


ကိုလံုးၿမိဳ႕ကေတာ့ ဂ်ာမဏီႏုိင္ငံရဲ႕ မီဒီယာၿမိဳ႕ပါပဲ။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံ ျပည္တြင္း မီဒီယာေတြရဲ႕ ရံုးခ်ဳပ္ေတြ အားလံုးရွိသလို ႏိုင္ငံျခားကိုလႊင့္တဲ့ ဒီဒဗလ်ဴ(DW) ရုပ္သံလိုင္းလဲ အဲဒီမွာပဲ အေျခစိုက္တယ္။ အဲဒီရံုးနားကို သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ အေဆာက္အဦးႀကီးက လမ္းကို ျဖတ္ၿပီးေဆာက္ထားတယ္။ မီဒီယာၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ မ်ားၿပီး အားလံုးကေစ်းႀကီးသတဲ့။ (သတင္းေထာက္ေတြ ဆုိေတာ့ ၀င္ေငြမ်ားတယ္ သံုးတယ္ ျဖဳန္းတယ္လို႕ ဆိုလိုခ်င္တာ ထင္ပါတယ္။)
အဲဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကို သီးသန္႕ထုတ္လႊင့္တဲ့ ဂ်ာမဏီရုပ္သံ (ျပည္တြင္းလိုင္းအတြက္မဟုတ္)

ကိုလံုးၿမိဳ႕လို႕ ေျပာတာနဲ႕ တြဲၿပီးနာမည္ႀကီးတာက ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးပါပဲ။ က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေအာ္ဒီကလံုးအနံ႕ေလး ရႈလိုက္ရရင္ ေခါင္းမူးေျပလို႕ အေမာေျပလို႕ ဆိုတဲ့ အဆိုေၾကာင့္ ဒီနာမည္ကို ရင္းႏွီးေနတာပါ။ အဲဒီေရေမႊးထုတ္လုပ္ျဖန္႕ခ်ီေရာင္းခ်တဲ့ေနရာကို ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တုိင္း အေရာက္သြားၾကတယ္ဆုိၿပီး က်မကိုလဲ လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။
ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးဆုိင္
သူတုိ႕ ဆုိင္ရဲ႕ နံရံမွာ နပိုလီယန္ဘုရင္က ၄၇၁၁ လုိ႕ ေရးေပးခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႕ေရေမႊးမွာ အဲဒီနံပါတ္ကို ထည့္ထားတာလို႕ ဆုိပါတယ္။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ ၄၇၁၁ ကို ဂုဏ္ယူသတ္မွတ္ထားတာမို႕ ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ထည့္သြင္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
နပိုလီယန္ဘုရင္က ေရးေပးေနတဲ့ပံု ပန္းခ်ီကားကို အတြင္းနံရံမွာ ခုလို ေရးဆြဲထားတယ္။
4711 ဆိုတာ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးရဲ႕ သေကၤတ
အထဲကို ၀င္သြားရင္ ေရေမႊးေတြက်ေနတဲ့ ေရပိုက္ေခါင္းနဲ႕ ေဘစင္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါေရေမႊးေတြဆုိလို႕ လက္နဲ႕ခံၿပီး ရႈၾကည့္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ရႈခဲ့ဖူးတဲ့ အနံ႕ကို သတိတရျဖစ္မိပါေသးတယ္။ခုေတာ့ ေရေမႊးအသစ္ အနံ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနေပမယ့္ ေအာ္ဒီကလံုး အနံ႕မူလလက္ေဟာင္းကေတာ့ လူသိမ်ားၿပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလို႕ရေအာင္ ပုလင္းေသးေသးေလးေတြနဲ႕ စီစဥ္ေပးထားတာမုိ႕ ေရာင္းေကာင္းေနဆဲပါ။
အဲဒါ ေရေမႊးေတြေပါ့
လက္ေဆာင္၀ယ္ဖို႕ ၾကည့္ေနတာ
ၿပီးရင္ အေရာင္းစာေရးမဆီမွာ ေငြေခ်ဖို႕ တန္းစီ

ေနာက္တေနရာကေတာ့ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ရိုမန္ကက္သလစ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြထဲမွာ ပါတဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းပါ။ က်မလည္တဲ့ ရက္က တနဂၤေႏြ ျဖစ္တာမို႕ လူပိုစည္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ သူေတြေတာင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းေတြကိုပါ ဖြင့္ေပးတဲ့ ရက္နဲ႕ တုိက္ဆုိင္တာမို႕ ေအာက္အထိ ဆင္းၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ေျမေအာက္မွာဘုရားရွိခို႕ဖို႕ အခန္းေတြ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ သူတုိ႕က ေျမေအာက္မွာလဲ ပုန္းခိုရင္း ဘုရားရွိခိုးႏုိင္ေအာင္မ်ား လုပ္ထားသလား ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အေပၚက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးလဲ ရွိေနၿပီး ဘာလို႕ ေျမေအာက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ထားသလဲ ဆုိတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ခင္မင္ခဲ့ရင္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းေအာက္ေျခ
ဘုရားေက်ာင္းအေပၚပိုင္း
ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ျမည္တဲ့ ဂီတသံကို အေပၚဘက္က လာတာမို႕ ေဆာင္းေဘာက္္စ္ မ်ားတပ္ထားသလား လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္လို ေနရာကေန အသံျမည္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အလင္းေရာင္၀င္ေအာင္ ထည့္ထားတဲ့ မွန္ေတြေပၚမွာလဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ေရွးက်တဲ့ ပန္းခ်ီလက္ရာေတြနဲ႕ မို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္နဲ႕ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းထဲ ေအးေအးလူလူ တေန႕လံုး ေနပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိပါတယ္။
ဂီတသံစဥ္ေတြတီးခတ္တာ အဲဒီကရိယာေတြကတဲ့၊ (ပိုက္လိုင္းႀကီးေတြလို သံအေခါင္းႀကီးေတြ နံရံမွာ တပ္ထားတာ)
အဲလို မွန္ေတြ အေပၚပိုင္းနံရံ ပတ္ပတ္လည္တပ္ထားတယ္
က်မအေမဖက္က အမ်ိဳးေတြက တရုပ္ခရစ္ယာန္ေတြျဖစ္တာမို႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက က်မနဲ႕မစိမ္းပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဒီေနရာကို ရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရမိတာထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္ဒီကလံုးေရေမႊးဆုိင္နဲ႕ ဒီဘုရားေက်ာင္း ၂ ခုနဲ႕တင္ ဒီခရီးကို တန္တယ္လို႕ က်မက တန္ဖိုးျဖတ္မိပါတယ္။
(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Friday, November 20, 2009

ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို အသြားလမ္း...

အျမန္ရထားလိုင္းကို ၀ယ္ထားတာမို႕ စီးရမယ့္ ရထားက သေဘာက်စရာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးရင္ သံုးရမယ့္ ပလပ္ေပါက္ပါတယ္။ လူကလဲ ရထားတြဲထဲမွာ နည္းနည္းပဲ ရွိတယ္။ က်မ၀ယ္ထားတဲ့ တြဲမွာ က်မရယ္ ဂ်ာမဏီအဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးစံုတြဲရယ္ပဲ ပါတယ္။ က်မကို ဘယ္ကလဲ ေမးေတာ့ ဘားမားလို႕ဆုိေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေရာ သိပါသလားဆိုေတာ့ အဖိုးႀကီးက သိတယ္သိတယ္ ဆုိၿပီး သူ႕မိန္းမကို ဂ်ာမန္လို ျပန္ရွင္းျပတယ္။ သူ ေနတဲ့ တုိင္းျပည္နာမည္က ဘားမားေလ အဲဒါ က်မတို႕ တုိင္းျပည္လို႕ ေျပာေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ (အန္တီ့ေၾကာင့္ က်မတို႕ ႏုိင္ငံကို လူပိုသိတာကေတာ့ ခရီးတိုင္းမွာပါပဲ)။ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ ၊ ရထားက ကိုလံုးေရာက္ဖုိ႕ ၂ နာရီစီးရမယ္။ ရထားဆိုက္ခ်ိန္အတိအက်လဲ ေရးထားတယ္။ ကိုလံုးက ဂိတ္ဆံုးမဟုတ္ပဲ ဆက္သြားမွာမို႕ မွားမဆင္းဖို႕ အိပ္ေပ်ာ္မေနဖို႕ ကိုသက္ဦးက ေသခ်ာမွာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆိုၿပီး ရထားႀကီးနဲ႕ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ၿမိဳ႕အထြက္ တံတားေပၚက အျဖတ္မွာ ေအာက္ဖက္ ရထားလမ္းေတြကို ရိုက္ထားတာ..

ရထားလက္မွတ္စစ္လာေတာ့ ေနရာ ယူထားတဲ့ လက္မွတ္ျပတယ္။ သူက မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟမ္ .. ငါ့ဆီမွာ ဒါပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္တခု ရွိဦးမယ္တဲ့။ မသိဘူး မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ ဒါဆုိ ၄၉ ယူရို က်တယ္တဲ့။ ဟာ ငါပိုက္ဆံေပးၿပီးသား ဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ခုန ကိုသက္ဦးေပးတုန္းက ပိုက္ဆံေခ်ထားတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္ကို လံုး၀ ေမ့ေနတယ္။ သတိကို မရဘူး။ သူကလဲ ေနာက္တရြက္ေပးဦး တဲ့ ကိုယ္ကလဲ ဒါပဲ ရွိတယ္နဲ႕ ၄၉ ယူရို ေပးလိုက္ရေလေရာ။ လက္မွတ္စစ္ထြက္သြားၿပီး ဘာလို႕ ေပးရတာလဲ ပုိက္ဆံေခ်ၿပီးလို႕ ဒီမွာေနရာ လက္မွတ္ေတာင္ ရထားၿပီးသား ဥစၥာကို ဘာလဲ ဘာမွားလဲ စဥ္းစား စဥ္းစား နဲ႕ စဥ္းစားေတာ့မွ ဟာ… ေနရာလက္မွတ္က ဒီတုိင္း ထုတ္လဲ ရတာပဲ ထင္တယ္ေပါ့။ ပိုက္ဆံေခ်ထားတာကို ျပရမယ္ထင္တယ္ ဆုိၿပီး အေတြးေပါက္ေတာ့တယ္။ ခုန ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ လက္မွတ္စစ္ကိုလဲ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ရထားတြဲထဲမွာ ကိုယ္တို႕ သံုးေယာက္တည္း။ ဒါနဲ႕ ခုန ဂ်ာမဏီအဖိုးႀကီးနဲ႕ အဖြားႀကီး ဆီကို သြားၿပီး ဒီစာရြက္ကို အခုမွ ေတြ႕တယ္။ ဒီမွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီးသား မုိ႕ ခုန ရထားခေပးလိုက္ရတာကို ျပန္ေျပာေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကလဲ ေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ သူတုိ႕ နားလည္ပါ့မလားလဲ စိုးရိမ္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားႀကီးက သေဘာေပါက္လြယ္တယ္။ လက္မွတ္ကို ယူၾကည့္ၿပီး သူ႕အဖိုးႀကီးနဲ႕ စကားေတြ ေျပာတယ္။ ေနာက္အဖိုးႀကီး တြဲထဲက ထထြက္သြားတယ္။ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ထုိင္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့ မၾကာဘူး အဖိုးႀကီး ျပန္လာေတာ့ ခုန လက္မွတ္စစ္လဲ ပါလာတယ္။ သူက က်မလက္ထဲက ေငြေခ်ထားတဲ့ ေျပစာ စာရြက္ကေလးကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး သူ႕ခါးက ကရိယာေလးမွာ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္နဲ႕ ေနာက္ေတာ့ ၄၉ ယူရို ျပန္ေပးပါေလေရာ.. ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆုိတာကို စိတ္ပါ လက္ပါေျပာေပးလိုက္တယ္။ ယူရို၅၀ ဆိုတာ နည္းတာႀကီးမွ မဟုတ္တာေနာ္။

အကူအညီေတြေပးခဲ့တဲ့ အဖိုးအဖြား ဂ်ာမန္စံုတြဲ

ရထားစီးတဲ့ ၂ နာရီမွာ အိပ္ဖုိ႕ေတာင္ သတိမရလိုက္ဘူး။ ဂ်ာမဏီထဲက ျဖတ္စီးတဲ့ ျမစ္က ရိုင္းျမစ္ထင္တာပဲ။ ေတာင္ကမ္းပါးေတြမွာ တည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႕ ျမစ္ထဲမွာ သြားေနတဲ့ သေဘာၤေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႕ တဖ်တ္ဖ်တ္ဓါတ္ပံုရိုက္ပစ္တယ္။ ရထားလမ္းရယ္ ျမစ္ရယ ္တခါတေလ ကားလမ္းရယ္ အဲလိုေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး သြားေနတာ ေတြ႕ရရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာလဲ အဲဒီလိုေနရာတခု ရွိတယ္။ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဖယ္ခံုၿမိဳ႕ဖက္ကို သြားရင္ မိုးၿဗဲဆည္ရယ္ ကားလမ္းရယ္ ရထားလမ္းရယ္က နီးနီးေလးနဲ႕ သံုးခု ယွဥ္ေနတယ္။ သိပ္သေဘာက်ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ လွလဲ အရမ္းလွတယ္။ အဲဒီေနရာ ကို ေရာက္တုိင္း ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ရပ္ၾကည့္မိတယ္။ ခုလဲ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး အိပ္ဖို႕ ေမ့သြားတယ္။
ရထားလမ္း ကားလမ္းနဲ႕ ျမစ္ သံုးခု တူယွဥ္တြဲေနတာ မလွဘူးလား...

ျမစ္ထဲမွာ သေဘာၤတစင္းေမာင္းေနတာ လွသလို ေရလည္ထိ ထိုးထြက္္ေနတဲ့ ကၽြန္းေျမေလးကလဲ လြမ္းစရာ

ကိုလံုးၿမိဳနားေရာက္ခါနီးၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ ခုန ဂ်ာမဏီ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး စံုတြဲ ဆင္းသြားတယ္။ က်မကို ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာ ခရီးစဥ္ျဖစ္ပါေစတဲ့။ ဆိုက္ေရာက္ရမယ့္ နာရီအရ ကိုလံုးေရာက္ခါနီး ေက်ညာသံကို နားစိုက္ေထာင္ေနရတယ္။ မေတာ္ မၾကားလိုက္ပဲ ၿမိဳ႕ေက်ာ္သြားမွာ စိုးလို႕ေလ။ ကိုလံုးၿမိဳ႕နာမည္ အသံၾကားေတာ့ ရထားတြဲကေန ထြက္ေပါက္ကို ထြက္ေနေတာ့ ဟိုဘက္တြဲက စံုတြဲတတြဲလဲ ထြက္ရပ္ေနတယ္။ ဒါ ကိုလံုးၿမိဳ႕ပါေနာ္ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့။

ရထားက ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ရပ္တာမို႕ ဆင္းလိုက္ၿပီး လာႀကိဳမယ့္ အမကို ရွာေနတုန္း ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ အမတေယာက္က ဒီဘက္လာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီအမပဲ ထင္တယ္ လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနတုန္း မခင္မင္းေဇာ္မဟုတ္လား ဆိုၿပီး လာေမးတယ္။ မမာ မဟုတ္လားဟင္ ဆုိၿပီး ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ လာလာ တဲ့ ဘူတာထဲမွာ ညီမသူငယ္ခ်င္းမိသားစုလဲ ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ( တကယ္ဆို မမာက က်မကို ဘေလာ့ထဲက ဓါတ္ပံုပဲ ျမင္ဖူးတာပါ။ ဖုန္းေတြ ေျပာေနေပမယ့္ လူခ်င္းတခါမွမဆံုဖူးဘူး။ မမာရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ဘေလာ္ဂါ ႏွင္းခါးမုိးတို႕ရဲ႕ အမႈတြဲတူေတြေလ။ ဒီခရီးကိုလာမယ္ဆုိေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဖုန္းေတြ အီးေမလး္ေတြက ဆက္သြယ္လို႕ မရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မမာတုိ႕ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဖုန္းေခၚ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေသးလားေမးျမန္းၿပီး လာခဲ့ရတာပါ။ မမာက သူအဲဒီေန႕ အလုပ္အားတယ္ လာႀကိဳေပးမယ္ ေျပာလို႕ အားလံုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့ရတယ္။ မလာခင္ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေပၚက ဓါတ္ပံုေတြကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ခဲ့ရေသးတယ္တဲ့။ သူတုိ႕ မိသားစုကေတာ့ က်မအမ်ိဳးသားနဲ႕ ကိုႏွင္းခါးမိုး တုိ႕ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္၀တ္ေက်တာကေတာ့ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွ သိလို႕ ေျပာရေလာက္ပါတယ္။ )

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

Sunday, November 15, 2009

ဂ်ာမဏီကို ေရာက္ခဲ့တယ္...

အင္တာနက္ပ်က္ေနေတာ့ တီဗြီခ်ည္း ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႏို၀င္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕က ဘာလင္တံတိုင္းၿပိဳတဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ သတင္းေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ဂ်ာမဏီကို အလည္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့တာေလး ေရးခ်င္လာမိတယ္။( မႏွစ္က ႏွစ္သစ္ကူးကို ဂ်ာမဏီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုခဲ့တယ္။)

အဲဒီဂ်ာမဏီခရီးစဥ္ရဲ႕ စီစဥ္သူအစက ဒိန္းမတ္ကို လာခဲ့ပါလို႕ ဘေလာ့စီေဘာက္ကေန လာဖိတ္တဲ့ ကိုသက္ဦးပါပဲ။ က်မ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္ေနတုန္း ဒိန္းမတ္ကို လာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚၿပီးေတာ့ က်မက ဆက္သြယ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းေတာ့ က်မသြားခ်င္တဲ့ ရက္မွာ သူတုိ႕က ဂ်ာမဏီကို သြားဖို႕စီစဥ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဗီဇာလဲ ထပ္ယူစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ က်မလဲ ဂ်ာမဏီထိ လိုက္လာမယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူနဲ႕ ဆံုမယ့္ ၿမိဳ႕ကို သြားဖို႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစ်းၾကည့္တာ ၀ယ္ေပးတာ အကုန္လံုးကို စီစဥ္ေပးပါေတာ့တယ္။
ဆိုက္ေရာက္မယ့္ ေလဆိပ္ကိုပါ လာႀကိဳေပးပါ့မယ္တဲ့…
အမေလး ၀မ္းသာလိုက္တာေပါ့… လာခဲ့မယ္.. စိတ္ခ်လို႕ ..
က်မကလဲ လမ္းသလားေနရမယ္ဆုိ ႏွစ္ခါမေခၚရတဲ့ လူဆိုေတာ့ မမိုက္လားးး။ ေနာက္ၿပီး ဂ်ာမဏီမွာ က်မနဲ႕ သူငယ္တန္းကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေကာလိပ္မွာ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားစံုတြဲကလဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ တၿမိဳ႕တည္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလမ္းကို က်မမသြားရင္ ဘယ္သူသြားမလဲေနာ္….။ ဒီလိုနဲ႕ ဂ်ာမဏီက ဖရန္႕ဖြတ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးၿပီး သြားခဲ့တယ္။
ရထားေစာင့္ေတာ့ ဘူတာမွာ လူကလဲ ရွင္းလြန္းလို႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလိုက္တာ..
ေနာ္ေ၀းကေန ဘတ္ဂ်က္ေလယာဥ္စီးေတာ့ အသြားမွာ အခြန္ပဲေဆာင္ရတယ္။ ေလယာဥ္ခက ဖရီးေလ … ဟဟ။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အ၀တ္ ၂ စံုထည့္ၿပီး ဒီတုိင္းသြားလိုက္တာပဲ။ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံ ေအာ္စလိုေလယာဥ္ကြင္းကေန ဂ်ာမဏီ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ အနားက ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္စီးရတာ ၂ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ အထြက္ေပါက္နားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုသက္ဦးကို တန္းေတြ႕တာပဲ။ ရွာစရာေတာင္မလိုဘူး။ ကိုသက္ဦးက နာရီမွားၿပီး ေစာေရာက္ေနတာတဲ့။ အားနာစရာေတာ့ ေကာင္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းကေန ဖရန္႕ဖြတ္ကို ကားစီးဖို႕ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ ၁၂ ယူရို က်တယ္။ ကားက နည္းနည္းေစာင့္ရမယ္ဆုိလို႕ အျပင္မွာေအးတာနဲ႕ အထဲကို ျပန္၀င္ၿပီးေစာင့္ရတယ္။
၂နာရီၾကာ ကားစီးၿပီး ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္တယ္။ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာႀကီးကေန ကိုသက္ဦးတည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ရထားတဆင့္စီးရေသးတယ္။ ကိုသက္ဦးက ရထားလက္မွတ္အပိုတေစာင္ပါ ယူလာေတာ့ က်မအတြက္ လက္မွတ္ထပ္၀ယ္စရာ မလိုဘူးေပါ့။
ထိုင္ေစာင့္ဖို႕ ခံုေလးေတြက မုိက္တယ္ေနာ္

ဒါနဲ႕ပဲ ကား တဆင့္ ရထားတဆင့္စီးၿပီး ကိုသက္ဦးတုိ႕ တည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ အိမ္မွာလဲ ကိုသက္ဦး မေဟသီရဲ႕ လက္ရာဟင္းေတြ အစံုအလင္နဲ႕ ညစာထမင္းစားဖို႕ ေစာင့္ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ကိုသက္ဦးမေဟသီက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသလို သမီးေတြကလဲ အေခ်ာေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ( တကယ္ေျပာတာ) ကိုသက္ဦးရဲ႕ မိသားစုက မဲေဆာက္ကို ေရာက္ဖူးေတာ့ မဲေဆာက္က အသိမိတ္ေဆြေတြ သတင္းေမး ေနာက္ အလာပသလာပေတြ ေျပာၿပီး က်မကို အိပ္ခိုင္းတယ္။ မနက္က် ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕က ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလည္မယ္လို႕ ေျပာတယ္ ေနာက္ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္မယ္ တဲ့။ အိပ္ဆုိေတာ့လဲ အိပ္ရတာပဲေပါ့။ ဒီခရီးစဥ္မွာ သူက ဒါရိုက္တာႀကီးကိုးးး။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသြားလမ္းကေလး
ေနာက္ေန႕ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အရင္သြားတယ္။ က်မကလဲ ေရာက္တဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႕လဲ မဲေဆာက္မွာ ခင္ေနေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေလး ရိုက္သြားဦးမယ္ဆုိၿပီး ကင္မရာကို အသင့္ျပင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလဲ ရပါတယ္တဲ့။ အဆင္ကိုေျပလို႕။ အဲဒီက ၿပီးေတာ့ ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။
စီးပြားေရးၿမိဳ႕တဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ လူရွင္းလိုက္တာ(ႏွစ္သစ္ကူးဖုိ႕ ရံုးေတြမွာ လူေတာင္မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕)
ဖရန္႕ဖြတ္ ၿမိဳ႕ဟာ ဂ်ာမဏီရဲ႕ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တာမို႕ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ကုမၸဏီေတြ၊ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္စည္းကားတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆုိင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာကို တရုပ္ေတြကဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီဆုိင္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ရွိတယ္။ တၿမိဳ႕တည္းမွာ ျမန္မာ ငါးရာေက်ာ္ရွိတယ္။ က်မလာလည္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္႕ႏွံ႕တာလဲ ျမန္တယ္။ ဘူတာမွာ အလုပ္တခုနဲ႕ တခု အေျပာင္း အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြ စုေတြ႕ၾကေလ့ ရွိတာမို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ာမဏီက ေအာ္စလိုေလာက္မေအးေပမယ့္ အပူခ်ိန္ကေတာ့ မိုင္းနပ္ ပါပဲ။ က်မေရာက္တုန္းက မိုင္းနပ္ သရီး စင္တီဂရိတ္ထင္တယ္။
ကားေတြမ်ားပံုက ခြင့္ယူၿပီး နယူးရီးယားႀကိဳဖို႕ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကသတဲ့

စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေလေတာ့ ကားေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေနာ္ေ၀းက လာတဲ့က်မကေတာ့ ေနာ္ေ၀းမွာ ကားသိပ္မေတြ႕ရသေလာက္ လမ္းမေပၚကားက်ပ္ေနတဲ့ ဂ်ာမဏီကျမင္ကြင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာေသးတယ္။ ေနာက္ စီးပြားေရးရဲ႕ အဓိက ေငြေၾကးအျဖစ္ ယူရိုေငြကို သံုးတဲ့ ဂ်ာမဏီမွာ ယူရိုသေကၤတ နဲ႕လဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ရတယ္လို႕ ကိုသက္ဦးက အႀကံေပးတာနဲ႕ အဲဒီေရွ႕ကိုလဲ အေရာက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ေသးတယ္။
ယူရိုေငြေတြ ကိုင္မသံုးႏုိင္ေပမယ့္ ယူရိုတံဆိပ္ႀကီးနဲ႕ေတာ့ မစိမ္းပါဘူး လို႕ သက္ေသျပဖို႕
ရထားစီးလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႕ ကိုသက္ဦးက ေစ်းသက္သာၿပီး စားလို႕ေကာင္းတဲ့ တရုပ္ဆုိင္တဆိုင္ကို ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။ က်မတို႕လဲ ေတြ႕တဲ့ တရုပ္ဆုိင္ကို ၀င္လိုက္ၿပီး ထုိင္ၿပီးမွ ဆုိင္မွားသြားၿပီတဲ့။ ေနပါေစေတာ့ ဒီဆိုင္မွာပဲ စားေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး မစားရတာ ၾကာေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္မွာစားတယ္။ ကိုသက္ဦးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ။ ဘာေသာက္မလဲ ဆုိေတာ့
ကိုသက္ဦးက ကိုကာကိုလာ က်မက ေရ မွာလိုက္တယ္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ရွင္းေတာ့ ကုတ္နဲ႕ ေရက ေစ်းတူတူပဲ။ ဟိ က်မက ေရဆို အလကားရမယ္ထင္တာေလ။ (က်မက အခ်ိဳရည္လဲ မႀကိဳက္ပါ) ဒါေပမယ့္ ဆိုဒါေရေတြ မဟုတ္တာမို႕ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ပါေသးတယ္။ ဆြီဒင္မွာတုန္းက ေရမွာတိုင္း ဆိုဒါခ်ည္း ေသာက္ေနရတာကိုး။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြေနတဲ့ ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႕ ဘူတာကို သြားရပါတယ္။ ေအာ္စလိုမွာ ကတည္းက ဖရန္႕ဖြတ္ကေန ကိုလံုးသြားဖို႕ ရထားလက္မွတ္ကိုလဲ ႀကိဳ၀ယ္ဖို႕ ေျပာထားတာမို႕ အင္တာနက္ထဲကပဲ ကိုသက္ဦးက ၀ယ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒါ ေနရာ လက္မွတ္ကေလးနဲ႕ ေငြရွင္းၿပီးတဲ့ လက္မွတ္ေလးကို က်မကို ေသေသခ်ာခ်ာေပးထားတယ္။ ေငြရွင္းၿပီးသား လက္မွတ္ကေတာ့ ျပစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္ ေနရာလက္မွတ္ကေတာ့ ျပရမယ္ထင္တယ္နဲ႕ က်မတုိ႕ ျမန္မာျပည္ထံုးစံအတုိင္း စဥ္းစားလို႕လက္မွတ္ကို သိမ္္းၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဖရန္႕ဖြတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘူတာရံု

စီးသြားရမယ့္ ရထားနဲ႕အတူ..
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Saturday, July 25, 2009

ႏိုဘယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာသို႕

ေရးဖို႕က်န္တဲ့ ထဲမွာ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႕ ႏုိဘယ္ဆုခ်ီးျမွင့္ၿပီးတဲ့ညဖက္ ႏုိဘယ္ဆုရွင္ကို ဆီမီးတုတ္ႀကီးေတြ ထြန္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ပြဲကို သြားျဖစ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႕ တီဗြီအဖြဲ႕က တုိက္ရိုက္တင္ဆက္တာကို က်မက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ လုပ္ၿပီး သန္း၀င္းထြဋ္က ကင္မရာမန္း လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ကင္မရာကိုင္တဲ့ သူ႕လက္ေတြက လက္အိတ္မစြပ္ရေတာ့ အႏုတ္( ၇ )အေအးဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရတယ္။ အမေရ က်ေနာ့လက္ေတြ ထံုေနၿပီ လို႕ သူခဏခဏေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္ေျပာရမယ့္ စကားေတြကို တရစပ္ေျပာေနရင္း ေအးလြန္းလို႕ ပါးေတြေတာင္ တုန္တက္လာေနၿပီ။
ေနာ္ေ၀းေရာက္ သူငယ္ခ်င္း ရီရီထြန္းနဲ႕ အမွတ္တရ
(သတင္းေက်ညာေတာ့ ရီေမေအာင္တဲ့)
ေနာက္ လက္အိတ္တစံုလဲ က်ေပ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဓါတ္ပံုကင္မရာ ထုတ္ရိုက္ရင္း လက္အိတ္ကို စြပ္မထားပဲ ခၽြတ္လိုက္မိတာနဲ႕ က်ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ အဲဒီညက ႏွင္းေတာ့မက်ဘူး။ ခါတိုင္းႏွစ္က ႏွင္းက်ေတာ့ အေအးနည္းနည္းေပါ့တယ္လို႕ေျပာတယ္။ ဖင္လန္ႏုိင္ငံက သမတေဟာင္းက ႏုိဘယ္လ္ဆုရတာမုိ႕ သူတုိ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံဆိုေတာ့ လူေတြက သိပ္အထင္မႀကီးတာလား မသိ ၊လာတဲ့လူ နည္းတယ္တဲ့။ သူတို႕က နည္းတယ္ေျပာေပမယ့္ တခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ က်မကေတာ့ လူအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မ်ားလိုက္တာလို႕ ေတြးမိေနတာပဲ။
(ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဟုိတယ္ကိုေနာက္ခံထားလို႕ ဒီဗြီဘီ၀ိုင္းေတာ္သားေတြနဲ႕ ေနာ္ေ၀းေရာက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူတခ်ိဳ႕)
အန္တီစု ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက မုိက္ကယ္အဲရစ္ေရာ သား၂ ေယာက္ေရာ တက္တယ္တဲ့။ ဆုရွင္ကိုယ္စား သူတုိ႕ မိသားစုကို လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူေတြဆုိတာ မ်ားလိုက္တာမွ ခုနဲ႕တျခားစီပဲတဲ့။ ႀကံဳခဲ့တဲ့လူေတြက ျပန္ေျပာျပၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေနာ္ေ၀းမိဖုရားႀကီး က မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္တဲ့။ ႏုိဘယ္လ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရး ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႈး မစၥတာ ဂိုင္းရ္ လြန္ဒဲစတက္ ကို အင္တာသြားဗ်ဴးတုန္းက ျပန္ေျပာျပတာ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြကို ဒီဗီြဘီမွာ ၂ ပိုင္းခြဲ လႊင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ရွည္ေတာ့ အပိုင္းခြဲၿပီး ယူက်ဳ႕စ္မွာ တင္ရမယ္။ ၁၅ မိနစ္ရွိတယ္ေလ။ မတင္တတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ မၾကည့္ျဖစ္တဲ့ လူေတြ ၾကည့္ေစခ်င္လို႕ပါ။ (ဘယ္လိုတင္ရမယ္ဆုိတာ ေျပာျပေပးၾကပါဦး)
အဲလ္ဖရက္ႏုိဘယ္လ္ ရုပ္တုနဲ႕ ဆုေရြးခ်ယ္ရာ ရံုးခန္း

ႏုိဘယ္လ္ဆုနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အင္တာဗ်ဴး၊ ဆုေရြးခ်ယ္တဲ့ ေကာ္မတီရံုးထုိင္တဲ့ ရံုး၊ ေနာက္ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ျပခန္းလုပ္ထားတဲ့ ႏုိဘယ္စင္တာ စတာေတြကို
ဒီဗြီဘီ ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ မိတ္ဆက္ေပးထားတာေလးေတြေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ႕ကိုေပးသင့္လဲ ဆိုတဲ့ အစည္းအေ၀းထုိင္တာေပါ့။
သူတုိ႕ေတြ ဖြင့္ထားတာ ၃ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ဒီစင္တာအေၾကာင္းကို ဒီဗြီဘီက တင္ဆက္ခ်င္လို႕ ေမလး္အရင္ပို႕ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ လက္ခံၿပီး ေသခ်ာစီစဥ္ေပးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို သိပ္ေလးစားတယ္ ဆုိတာေတြ႕ရတယ္။ ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာမိပါတယ္။
၀င္တာနဲ႕ ရဲရဲေတာက္
ၿငိမ္းခ်မး္ေရးႏုိဘယ္စင္တာကို ၀င္လုိက္တာနဲ႕ အနီေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ အခန္းကို ေတြ႕ရမွာပါ၊ အဲဒီအခန္းမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းအေရာင္းဆုိင္ကို ဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဥယ်ာဥ္တဲ့ နာမည္ေပးထားပံုက
အေပၚထပ္မွာ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို အေမွာင္ထဲမွာ စလိုက္ေတြနဲ႕ ေထာင္ထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဥယ်ာဥ္ ဆုိတာရွိတယ္။ ေနာက္ အဲဖရက္ ႏိုဘယ္လ္ရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကို စာအုပ္ႀကီးတအုပ္မွာ ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ကြန္ပ်ဴတာ ပညာနဲ႕ လုပ္ထားတာမို႕ လက္နဲ႕ ထိတာနဲ႕ ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ တရြက္လွန္လိုက္တုိင္း အံ့ၾသဘြယ္ရာေတြ ျမင္ေတြ႕ရေအာင္ စီစဥ္ထားတာေပါ့။ ေနာက္ နံရံကုိ ကြန္ပ်ဴတာ စခရင္ေတြ နဲ႕ လုပ္ထားၿပီး ကိုယ္သိခ်င္တဲ့ နိုဘယ္ဆုရွင္အေၾကာင္းကိုလဲ လုိက္ရွာလို႕ရတဲ့ နံရံေတြကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။ က်န္တဲ့ဆုရွင္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ခလုတ္ေလး ေရ႕ႊလိုက္ရင္ ဗြီဒီယိုေတြ မိန္႕ခြန္းေတြကိုပါ ျမင္ရၾကားရေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္ကို ကလစ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ဓါတ္ပံုေလးေတြပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ဳပ္ခံထားတာကို ေဖာ္ညႊန္းတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေလးက အေ၀းကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ပံုေလး ပါတာေပါ့။ အဲဒီအခန္းရဲ႕ တျခားနံရံေတြမွာေတာ့ ႏိုဘယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ေတြရဲ႕ ပံုေသးေသးေလးေတြပါတဲ့ နံရံကပ္စကၠဴနဲ႕ တခန္းလံုးကို ကပ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။
ေမွာ္စာအုပ္ပါပဲ
နံရံေတြက ကြန္ပ်ဴတာစခရင္ႀကီး
အဲဒီအစီအစဥ္ကို ေနာ္ေ၀းေရာက္တုန္းအမွတ္တရ တင္ဆက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ခုပံုေတြကို ဗြီဒီယိုထဲက ဓါတ္ပံုရိုက္တင္လိုက္တာပါ။
(တကယ္ေတာ့ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေရးဖုိ႕ အားခဲထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မအားတာရယ္။ စာေရးဖို႕ ပ်င္းေနတာရယ္ေၾကာင့္ နည္းနည္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္သလို ျဖစ္သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္

Tuesday, July 21, 2009

ေနာ္ေ၀း အတိတ္ရဲ႕ေျခရာေတြ

ကိုယ့္မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို ဖုိင္ေတြ ျပန္စီရင္းနဲ႕ ေနာ္ေ၀းခရီးစဥ္မွာရုိက္ခဲ့ၿပီး ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုဖုိင္တခုကို ျပန္ေတြ႕တယ္။ လိုက္ပါပို႕ေဆာင္ေပးသူက ဒီဗြီဘီက သတင္းေက်ညာသူ ေအးေအးမြန္တို႕ စံုတြဲပါ။ ေအးမြန္နဲ႕က သူအရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ မိုးႀကိဳးသတင္းစာတုိက္မွာပဲ ကိုယ္ကလဲ လုပ္ခဲ့ဘူးေတာ့ ခင္ေနၿပီးသား၊ အားနာစရာမလိုတဲ့အတြက္ သူတုိ႕ အိမ္က ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ဒန္ေပါက္ကို စားၿပီး လိုင္းကားစီးလို႕ ေရွးေဟာင္းသေဘၤာျပတုိက္ကို သြားခဲ့ၾကတယ္။(ဒါက ကိုယ့္ဖာသာေျပာတဲ့နာမည္၊ သူတုိ႕ မွည့္ထားတာေတာ့ ဘယ္လိုလဲမသိ မေမးမိခဲ့ဘူး) ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳးေတြက အရင္ေရနံသဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ မထြက္ခင္တုန္းက ပင္လယ္ေပ်ာ္ေတြပဲ။ ေရေၾကာင္းကိုပိုင္ႏုိင္တယ္ သေဘာၤေတြကို ပိုင္ႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူတုိ႕ကို ဗိုက္ကင္း (Viking)လုိ႕ေခၚခဲ့တာထင္ပါရဲ႕။
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မရိုက္ရဘူးေရးထားတဲ့ စာကို မျမင္ပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္မိသြားတယ္
သေဘာၤပံုစံတည္ထားတဲ့ ျပခန္းေတြ၊ ဟိုတုန္းက သေဘၤာေပၚမွာ သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ မီးျပတိုက္ေဟာင္းေတြ၊ ေနာက္ ေနာ္ေ၀းရဲ႕ ေခတ္ေဟာင္းကေန ေခတ္သစ္ထိ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကိုျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ အကုန္လံုးကို ၀င္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ေနာ္ေ၀းအလံတံဆိပ္ေလး ပါတဲ့ ေႂကြခြက္အေသးေလး ၂ လံုး၊ ေနာ္ေ၀းတံဆိပ္ပါတဲ့ ဦးထုပ္၂ လံုး ၀ယ္လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပန္လာေတာ့ ေနာ္ေ၀း ညေန ၄ နာရီဆုိတာ ေမွာင္မည္းေနတာပါပဲ။ ဓါတ္ပံုေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးရိုက္ျဖစ္တယ္။ ပံုတင္လို႕မရသူေတြ ပါေနတာရယ္ ၊ အဲဒါေတြ ေရွာင္ရင္လဲ ကိုယ့္ပံုခ်ည္း ျဖစ္ေနမွာရယ္ ေၾကာင့္လူမပါပဲ ရိုက္ထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ကိုပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တေန႕လံုးလည္လို႕မၿပီးႏုိင္တဲ့ ေနရာတခုပါပဲ။ဒီေနရာကို လိုက္ပို႕တဲ့ ကိုထြန္းလူ ေအးေအးမြန္တုိ႕စံုတြဲနဲ႕အတူ ရုပ္တုပန္းၿခံကို လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ မပူစူးတုိ႕ စံုတြဲ၊ လီလီဟမ္းမားကို လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းသိန္းနဲ႕ ေအးေအးမိုးစံုတြဲ ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာက မွတ္တမ္းတင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ရင္လဲ မေရာက္ျဖစ္လိုက္တ့ဲေနရာေတြကို လိုက္ပို႕ေပးၾကပါဦး။

ေရွးေခတ္က သံုးတဲ့ ေက်ာက္ဆူးႀကီး(အဲဒီမွာ ကိုယ့္ပံုနဲ႕ ရိုက္လာေသးတယ္)
သေဘၤာ ပံုစံတူေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး

သေဘာၤပံု ဦးခန္းမွာ ( မျမင္ရေလ ပိုေကာင္းေလ ျဖစ္ေအာင္ အေ၀းကရိုက္တဲ့ပံုပဲ တင္လိုက္တယ္)
( ေနာ္ေ၀းခရီးစဥ္ ေနာက္ ပို႕စ္ တင္ၿပီးရင္ ၿပီးေတာ့မယ္၊ ၿပီးရင္ ဆြီဒင္ ဆက္မယ္ေနာ္)
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္